Zondag 20 september 2009

Een paar weken geleden werden Sander de Goede en ondergetekende (als beheerders van respectievelijk de Acda en De Munnik-site en -Hyves) gevraagd om een recensie te schrijven over Lover of Loser. Daarom ontvingen wij een uitnodiging voor de voorpremiere van de film, die zaterdagmiddag plaats vond in Almere. Mark (bijna 12) en Saskia mochten ook mee. Na afloop van de voorvertoning konden vragen gesteld worden aan (een deel van) de cast.

Lover of Loser is de verfilming van het gelijknamige boek van Carry Slee. Het is het verhaal van de 15-jarige Eva, een glansrol van de jonge actrice Gaite Jansen. Eva heeft sinds kort een stiefvader, gespeeld door Thomas Acda, waar ze doodsbang voor is. Dat veroorzaakt botsingen met haar moeder, die vindt dat ze zich aanstelt. Eva is verliefd op Mees (Martijn Lakemeier), die al een vriendin lijkt te hebben. En Eva's beste vriendin heeft een vriendje en dus geen tijd meer voor haar. Kortom, Eva is een pubermeisje met problemen. Daar weet de gladjakker Ricardo (goed gespeeld door GTST-acteur Ruud Feltkamp) wel raad mee. En zo komt Eva steeds meer in de problemen.
Het is niet alleen een spannende film, maar het is ook een bij tijd en wijle heel geestige en een onderhoudende rolprent. De zware thema's loverboys en incest worden op integere manier behandeld, zonder dat het verhaal te dramatisch of ongeloofwaardig wordt. De film laat zien dat je niet impopulair, lelijk of dom hoeft te zijn om in de val van een loverboy te lopen. Een belangrijke boodschap voor de vele jonge meisjes die ongetwijfeld op Lover of Loser af zullen komen. Na afloop vroeg ik een aantal meisjes "uit de doelgroep van loverboys" wat ze over dat thema opgepikt hebben uit de film. Ze gaven aan de methodes van loverboys beter te begrijpen en dachten dat ze een loverboy eerder zouden herkennen door deze film. Een waar compliment voor regisseur Dave Schram en echtgenote Maria Peters, die het script schreef. Als er ook maar één meisje na Lover of Loser gezien te hebben uit de klauwen van een loverboy weet te blijven is deze film al een succes in mijn ogen.
De spanning is af en toe erg groot, maar uiteraard wel afgestemd op tieners. De werkelijkheid is natuurlijk nog vele malen harder en wreder dan dit verhaal weergeeft, maar toch verliest Lover of Loser geen moment haar geloofwaardigheid. Echt geweld komt niet of nauwelijks voor, maar wordt met name gesuggereerd door blauwe plekken en verwondingen op de huid van de actrices. En toch zijn die scenes ontzettend heftig en beklemmend.
Regisseur Dave Schram vertelde dat het een feest was om met Thomas te werken. Samen hadden ze veel gesproken over de rol en toen Thomas eenmaal begon te acteren, voelde hij haarfijn aan hoe deze gespeeld moest worden. Schram was sowieso erg tevreden over de verhaallijn rond Thomas. "Alles klopt aan de rol van Thomas. Er is werkelijk geen speld tussen te krijgen", aldus de sympathieke regisseur.
Zelf denk ik dat dit de beste prestatie uit Thomas' gehele acteercarrière totnogtoe is. Het personage dat hij neer weet te zetten is zo overtuigend dat je je moeiteloos in Eva kunt verplaatsen. Boze stiefvader Willem lijkt in niets op de lieve en ietwat sullige bromberen die we kennen uit Alles is Liefde, In Oranje en All Stars. Maar ook de andere hoofdrolspelers zetten hele goede rollen neer. Ik voorspel een grote acteertoekomst voor met name Gaite Jansen en Martijn Lakemeier, die na Oorlogswinter ook nu weer bewijst een natuurtalent te zijn.

De titelsong Eva wordt in de film gezongen door hoofdrolspelers Martijn Lakemeier en Lucas Hamming. Het nummer is echter geschreven door Acda en De Munnik en zal dan ook op hun nieuwe cd te horen zijn in de versie van Thomas en Paul zelf. En dat zou best wel eens een heel succesvol nummer kunnen worden, in combinatie met deze hitfilm.
Lucas Hamming, die de rol van Sem speelt, vertelde overigens niet alleen acteur maar ook muzikant te zijn. Hij vond het dan ook een grote eer om een song van Acda en De Munnik te mogen spelen in deze film. Met name met David Middelhoff heeft hij gedurende de opnameperiodes veel gesproken over muziek maken en componeren.
Lover of Loser is een indrukwekkende film, die zeker niet alleen geschikt is voor tienermeisjes. Er is weinig op de film aan te merken. Natuurlijk hadden enkele scenes iets realistischer gemaakt kunnen worden, maar dat doet niets af aan het geheel. De gemiddelde Acda en De Munnik liefhebber zal misschien afkomen op de (redelijke grote) rol van Thomas. Toch zijn ook de scenes waarin hij niet meedoet zo onderhoudend, dat je je soms verbaasd realiseert : "Oh ja Thomas doet ook mee, dat is ook zo".
Ik ben er dan ook van overtuigd dat dit een hitfilm is. En volkomen terecht!

Dit blogje is als recensie verschenen op www.acdaendemunnik.nl en www.acda-en-de-munnik.hyves.nl.

En voor de mensen die ook nog benieuwd zijn naar de foto's die Sas maakte, verwijs ik jullie graag naar haar weblog. Ik vermoed dat zij haar logje vanavond of morgen wel on line zet.

Na anderhalf jaar zeer intensief getourd te hebben, zagen wij eind mei de allerlaatste theatervoorstelling Spelen. Dit betekende een zwart gat voor mijn vriendinnen en mij, maar luidde ook een creatieve periode in voor Thomas en Paul. Een periode die gaat leiden tot een prachtige nieuwe cd hoop ik.
Deze zomer hebben we al een paar keer een voorproefje gehad van die nieuwe cd. Want omdat de tour al vrij vroeg in het seizoen was afgelopen, bleken de heren AEDM een zomertourtje voor ons in het verschiet te hebben. Twee concerten voor de vakantie en acht concerten erna, op verschillende festivals en locaties en soms als enige act. De festivals deelden we gelukkig vaak met Guus (Meeuwis), maar helaas ook met acts als Gerard Joling, de 3 J's en Jan Smit. We zagen de geweldige bands Racoon, Milo en Van Velzen, maar ook de iets minder door mij gewaardeerde topacts Ilse de Lange en Blof. Beide natuurlijk A-artiesten in Nederland, maar mij boeit het niet.

Ook Rowen Heze kwamen we een paar keer tegen. Wat soms heel leuk was (Tricolores) en soms een regelrechte ramp (Lieshout). Niet muzikaal, want Rowen Heze maakt vrolijke, aanstekelijke muziek, maar hun fans maken er niet in alle gevallen een feestje van (bier gooien is ok, maar ons te pletter drukken tegen de hekken vonden wij toch iets minder geslaagd).
Gelukkig waren de echte AEDM-locaties ook weer eens aan de beurt. Zo kwamen wij in 1 weekend in het Vondelpark en in mijn absolute favoriet Caprera, het openluchttheater van Bloemendaal. Het was het leukste weekend van ná de zomervakantie.
Natuurlijk wilden wij zoveel mogelijk vooraan staan. Dat was niet altijd even makkelijk, zoals ik in mijn logje over Tricolores (28 juni) al schreef. Zand vond heel verrassend plaats op zand (het strand van Almere of all places). Dat betekende dat de, toch al zo genante, spurt naar de 1e rij bijzonder moeizaam verliep. Ik liet bijna het leven door de zware tocht door het zand. Gelukkig hadden wij jong bloempje Fiona bij ons, die de 1e rij in het midden voor ons veroverde. In Lieshout waren wij lang alleen voor het hek. Maar vlak voordat de hekken daadwerkelijk open gingen werd het alsnog druk. En hoewel ik als eerste voet op het festivalterrein zette, trof mij daarna immense pech. Ik kwam terecht voor een hekje waar geen scan-meisje (die de barcodes op de toegangskaartjes moest scannen) stond. En zo kwam het dat ik, ondanks alle goede voorbereidingen, bij lange na niet als eerste de hekken door was. Gelukkig hadden we toen PT bij ons, die tegenwoordig ook behoorlijk getrained blijkt te zijn. Rij 1, dit keer iets links van het midden was toch weer een feit.

Op sommige locaties kozen we er bewust voor iets meer (maar niet veel) naar achteren te gaan staan. In de Efteling waren Mark, Kitty en de kinderen mee. Die hadden natuurlijk geen zin om de halve dag op rij 1 te gaan zitten. Ik ook niet trouwens, zeker niet toen ik zag dat Jolingfans dat wel deden. Dat zag er raar uit :-).

In het Vondelpark hadden we vooraf al bedacht dat de 1e rij van de tribune een veel mooiere plaats was dan de eerste rij van het podium. En dat bleek ook helemaal waar. Wat een fantastische middag was dat!

Op de Uitmark moest ik eerst "werken", want JP trad er ook op.

Dus ik was allang blij met mijn plekje op de 4e rij bij Acda en De Munnik. En tijdens de Vuelta en het Fileconcert hadden we sowieso mooie plekken achter de statafels, niet ver van het podium.

De zomertour van Acda en De Munnik heeft Massy en mij veel publiciteit opgeleverd. Zo waren we te zien op de grote schermen naast het podium en op veel foto's en filmpjes on line. Ook stonden we in kranten en zelfs waren we te horen tijdens een radio interview. Overexposure all over the place. Het leverde veel herkenning op. Wij worden tegenwoordig regelmatig aangesproken bij concerten, door mensen die wij niet kennen. Hé jij jullie zijn toch Massy en Ruth? Vinden wij stiekem heel leuk hoor, als is het natuurlijk helemaal niet cool om dat toe te geven.

Zoals gezegd, we kregen niet alleen maar oud werk voorgeschoteld, deze Zomer. En dat was geweldig. Want hoewel we klassiekers als Als Je Me Morgen Ziet, De Kapitein deel I en Niet Of Nooit Geweest altijd wel willen horen, is het toch ook wel ontzettend fijn om af en toe iets nieuws tot je te nemen. En dus genoten we in het Vondelpark ontzettend van de nieuwe single, Ik Blijf Jouw Leven Lang Bij Mij, al klonk hij daar nog wat vals. En van de prachtige nieuwe ballad Liefje die in mijn ogen nog veel geschikter is om single te worden. Volgens mij hoeft het niet altijd up-tempo te zijn. Maar wat single-keuze betreft zijn de heren AEDM en ik het niet altijd eens. En tijdens het Fileconcert zongen Thomas en Paul een geweldig file-lied, wat vrees ik niet op de nieuwe cd terechtkomt, vanwege verregaande Buma-rechten-breuk :-). Zie mijn log van 7 september.
Ook op de radio hebben we al wat nieuwe nummers mogen horen. Zo liet Giel een nummer over Noord-Holland horen, gezongen (en ik gok ook geschreven) door Paul. Het deed mij aan het stomvervelende Vervelië denken, maar misschien oordeel ik te vroeg. Ook draaide Giel een nummer van Thomas, waarin allerlei rare spreekwijzen onder de loep werden genomen. Dingen als ik heb zoiets van en daar heb je een stipje :-). Een beetje raar nummer. Ik schort mijn mening even op tot de cd er is. En vorige week kregen het geweldige, prachtige en meer van dat soort superlatieven Paul-nummer Alles Gaat Voorbij te horen, nu al mijn favoriet van deze cd. Het wachten is nu op de release van de cd. 9 Oktober is de dag, dat ik hem eindelijk helemaal horen mag!

Voorafgaand aan het zomertourtje-na-de-vakantie mochten we overigens eerst nog even naar De Parade. Alwaar Paul, net als vorig jaar, het grote Pulp en Fictie lied zong en ik en passant even een boek won, van Marjan Mudder. Veel leuker dan dat boek winnen nog was het applaus dat ik daardoor van o.a. Paul kreeg. Ik ben dol op de omgekeerde wereld :-).

En als afsluiting van deze prachtige zomer, gingen Massy en ik naar het Beatles-ontbijt (zie mijn vorige logje). Het was een prachtige zomer. Een prachtige Acda en De Munnik zomer. Zo een willen we er wel vaker!
Nu is het even afgelopen. Nou ja een beetje maar eigenlijk. Want Thomas is dit najaar veel in de bioscoop (Lover of Loser) te bewonderen en Paul gaat vertellen over zijn Muzikale Helden in de Kleine Komedie. En natuurlijk zouden Thomas en Paul AEDM niet zijn als ze ook niet nog wat diverse goede doelen zouden steunen. Zo zullen ze acte de presence geven op het Kika Gala en verwachten we ze eigenlijk ook nog wel op Rigter Live, al is dat nog niet zeker. En natuurlijk komt er een cd Release Party, waarvoor wij erg veel moeite aan het doen zijn om daar kaartjes voor te krijgen. 100.000 x de single downloaden moet helpen. Het zou me niets verbazen als wij AEDM aan een nummer 1 hit gaan helpen op die manier :-). Het zou de zomer wel compleet maken, als we die cd party bij zouden mogen wonen. Ik zou de gelukkigste mens op deze aardbol zijn. Dus duim maar voor ons dat het lukt. Wie weet helpt het.

Een week of 2 geleden werd aangekondigd dat Acda en De Munnik aanwezig zouden zijn bij Het Beatles English Breakfast (wat ze natuurlijk Beatles British Breakfast hadden moeten noemen, want dat allittereert veel leuker). Ik had geen flauw idee wat dat zou inhouden, daar was het bericht ook niet heel duidelijk over, maar het leek me een uitgemaakte zaak dat ik daar bij moest zijn..
Dus ik gaf me op en zag op de desbetreffende site dat de oproep je aan te melden al maanden geleden geplaatst was, dus ik maakte me niet heel veel illusies dat ik ook daadwerkelijk kaartjes zou krijgen. Ik zette het uit mijn hoofd en ging over tot de orde van de dag, maar natuurlijk niet voordat ik Massy overladen had met 34 mailtjes dat ze moest zorgen dat ze mee kon. Ik ga dat soort rare dingen natuurlijk niet zonder Massy doen.
Tot mijn grote verbazing kreeg ik een paar dagen later een mailtje. Dat ik van harte welkom was en dat ik op de gastenlijst van het gebeuren zou staan met zijn tweeën. Dat klonk goed, ik ben dol op gastenlijsten. Daar kun je niet vaak genoeg op staan, ben ik van mening :-). Wat me wel een beetje bevreemdde was, dat mij gevraagd werd op te geven welke van de Beatles boxen ik wenste aan te schaffen. Ik besloot me iets meer in het gebeuren te verdiepen.
Al gauw kwam ik er achter dat het een releasefeestje betrof. De Beatles brachten nieuwe cd boxen uit. Of oude opnieuw, dat leek me logischer. Ik heb genoeg popkennis om te weten dat de Beatles al een tijdje uit elkaar zijn. Duh. Dat weet Mark zelfs :-).
Maar goed een releasefeestje dus. En dat Thomas en Paul aanwezig zouden zijn en dat er een soort nep-Beatles-bandje zou komen spelen. Hm. Leuk. Maar als Thomas en Paul niet hun Maybe I'm Amazed en Don't Let Me Down in het Nederlands ten gehore mochten brengen, wat kwamen ze daar dan doen? Nou ja, het maakte ook niet uit. Een ontbijtje met Thomas en Paul stond nog niet op mijn c.v. dus vooruit, we zagen het wel. En als het heel stom was, gingen we gauw weer weg. Bovendien, het was nog niet eens zeker dat ik wel zou kunnen, wegens een zeer dringende familiekwestie die misschien vandaag moest plaatsvinden.
Gisteren bleek dat deze kwestie uitgesteld was en de weg vrij was voor de gang naar Fame. Maar inmiddels waren Massy en ik niet meer zo zeker dat we er wel heen wilden. Immers, beiden zijn wij geen Beatlesfan, hoewel wij het belang van de Beatles voor de popmuziek natuurlijk volledig onderschrijven, en het was nog steeds niet duidelijk welk eitje Thomas en Paul psies gingen pellen.
Kortom, twijfel all over the place. We besloten dat Massy in ieder geval zou komen slapen, opdat wij vanmorgen de ultieme beslissing konden nemen. Na een hilarische nacht, waarin we met ons gelach waarschijnlijk alle buren wakker hebben gehouden (waarvoor sorry), hadden we er vanmorgen natuurlijk reuze zin in en togen wij, samen met Mark, naar de pont. Dat was op zich een major step for mankind, want dat betekende dat Mark voor het eerst vanaf het C.S. in zijn eentje met de tram naar school moest (vanuit Diemen doet hij dat wel al een paar weken). Dus tijdens de overtocht over het IJ overhoorde ik Mark over de theorie die dat met zich meebracht, terwijl ik aan de andere kant Massy's kennis over de Beatles toetste. Die was bedroevend, veel verder dan Hi Ringo, I'm Paul kwam ze niet :-). Ik ook niet trouwens, ik heb nooit echt van de Beatles gehouden (behalve van Get Back, dat vind ik echt geweldig!!) en kom ook niet veel verder dan het opnoemen van de leden van de band en hun bijbehorende muziekinstrumenten. Nee dan deed Mark het een stuk beter. Die wist precies waar hij eruit moest, hoe een strippenkaart werkte en wat hij moest doen in het geval van calamiteiten :-).
Op de Dam nam ik afscheid van mijn kind, die de laatste tijd zo ontzettend groot begint te worden. Massy en ik liepen nogal langzaam op Fame af. We bleven nog een paar minuten buiten staan, nog steeds niet helemaal zeker van onze zaak. Toen haalden we diep adem en besloten we dat we, nu we al zo ver waren, we dan ook maar naar binnen moesten.
We werden wederom met open armen ontvangen, het leek het Fileconcert wel, al waren we hier niet bepaald de eersten. De hele platenzaak zag zwart van de Beatlesfans, die allemaal zeer herkenbaar waren door de t-shirts die ze aanhadden dan wel de cd's die ze in hun hand hadden. Heel opvallend was in ieder geval, dat we verreweg de jongsten in de zaak waren, zelfs ik leek een jong bloempje vergeleken bij de gemiddelde leeftijd van de aanwezigen.
We aten een ontbijtje, bekeken wat Beatles cdhoesjes, posters en flyers en deden erg alsof we ontzettend blij waren dat onze grootste wens nu eindelijk vervuld zou worden. Kortom, we mengden moeiteloos met al deze mensen die in de Beatle Mania waren blijven hangen.
Na het ontbijt ontdekten we al gauw dat Thomas en Paul de premises hadden betreden, al werd ons al minstens zo gauw duidelijk dat de gemiddelde aanwezige daar nou niet bepaald opgewonden van werd. Om ons heen hoorden we gesprekken over zeldzame bootlegs, fanclub-bijeenkomsten en Beatles mailinglisten en we kwamen tot de conclusie dat wij van de AEDM-clan nog zo gek niet zijn :-). De gesprekken waren herkenbaar, al gingen ze over een heel ander bandje dan waar wij normaal gesproken mee bezig zijn.
Het Beatles Wannabe bandje was inmiddels begonnen met spelen dus wij besloten maar eens te kijken of er ook Beatles songs zijn die wij niet kenden. Nee dus, wij kenden alles. Blijkbaar weten we toch meer van de Beatles dan we dachten.

Er liepen natuurlijk veel mensen van de schrijvende, fotograferende en filmende pers rond en wij deden ons uiterste best om te voorkomen dat we ook nu weer voor de camera's en microfoons zouden worden gesleept. Airplay is leuk, maar niet als je moet bekennen dat je helemaal niet van de Beatles houdt, als je op een Beatles-feestje rondloopt :-). Bovendien, het gevaar van overexposure hangt als een donkere wolk boven ons hoofd :-).
Een paar minuten over 9 zagen wij Thomas en Paul met microfoon richting kassa gaan en wij stelden ons tactisch op, om maar niets te hoeven missen van dat onduidelijke dat Thomas en Paul zouden gaan doen. Wij hadden inmiddels smsjes ontvangen van onze vriendinnen dat Thomas op de radio had lopen verkondigen dat hij het zelf ook niet wist, dus we waren reuze benieuwd hoe dat ging aflopen. Thomas hielp ons al gauw uit de droom. Zij gingen de eerste cd-box uitreiken aan een van de aanwezigen. Want, zo bleek, er was geloot onder alle aanwezigen en een van ons ging een gratis box winnen (moest je trouwens wel een box besteld hebben, maar het was spannender om dat aspect even te negeren :-)). Massy en ik vertelden elkaar hoe grappig het zou zijn als wij zouden winnen en Thomas en Paul die box dan aan ons zouden moeten geven. Hoe geestig zou dát zijn! :-).
Natuurlijk negeerde de organisatie het feit dat ik niks besteld had niet en zo kwam het dat de box niet aan ons maar aan iemand anders uitgereikt werd. Jammer voor Thomas, want als ik hem had gewonnen was ik met liefde bereid geweest die box te ruilen voor een voorlopig exemplaar van de nieuwe cd van AEDM :-).
Thomas hield een bijzonder geestig praatje, waarvan voornamelijk "mijn vriendin Paul de Munnik" ons op de lachspieren werkte en toen was het alweer voorbij. Gelukkig hebben we het filmpje nog:

Na het officiële gedeelte stortte het hele publiek zich op de rijen voor de kassa's en besloten Massy en ik dat het mooi geweest was. We gingen maar s op huus an. En we togen richting uitgang. En vonden Thomas en vooral Paul op ons pad. Paul begroette ons lachend en riep grijnzend: "Oooooooooooooooooooooh, jullie zijn helemaal geen Beatles-fans". Fijn. Hebben we zo ons best gedaan ons voor te doen als McCartney fans worden we verraden door onze eigen Paul. Fijn hoor. Daar maak je vrienden mee, meneer De Munnik :-).
Ook Thomas kwam nog even heel grappig uit de hoek met ons als niet zo heel lijdende voorwerpen en lachend namen we afscheid. En we concludeerden dat het uitje dat in aanvang het meest genante uitje ooit leek te worden, uiteindelijk een bijzonder aangenaam gebeuren was geweest. Misschien nog wel het meest omdat ze ons niet hadden laten staan. En dat is een doordenkertje! :-)

De afgelopen weken hebben we een klein Acda en De Munnik tourtje beleefd. Klein, tourtje, 1, 2, 8 plaatsjes. Ik had weinig tijd om te loggen, dus besloot 1 logje te schrijven over alle 8 de concerten. En dat dat logje dan Zomertour zou gaan heten.
Vandaag was het laatste concert in de reeks. Of eigenlijk was het meer een optreden, want van te voren was bekend dat ze maar een paar nummers zouden doen. Dus ik stelde me nou niet direct heel veel voor van deze dag. En al helemaal had ik niet verwacht dat deze dag gewoon in zijn eentje logwaardig was. Maar little did I know. Het logje over de Zomertour moet wachten. Eerst maar eens over vandaag.
Zoals te doen gebruikelijk lately, hadden we in De Meern afgesproken. Daar verzamelen we en stappen we zoveel mogelijk over in 1 auto. Jaha, ook wij Acda en De Munnik Die Hards zijn duurzaam bezig :-).
Een tikkeltje vroeg kwamen wij in Lexmond aan, alwaar het Fileconcert van Radio 2 plaats zou vinden, pal aan de A27. Gewoon op het terrein van een bedrijf. Geen nare hekken en al helemaal geen poortjes die niet open gaan (zie mijn volgend logje waarin ik uitgebreid over mijn frustraties bij Bavaria zal vertellen). Nee, wij werden dit keer bijna letterlijk met open armen ontvangen.

Even leek het er zelfs op dat we al gewoon naar binnen mochten, maar op het laatste moment besloot het vrouwtje-van-de-radio dat dát toch wel een beetje te ver ging. Wij namen plaats bij het hek. Story of our lives.
Maar in plaats van dat strenge beveiligers ons met norse blik in de gaten hielden, kwam er een radioverslaggever op ons af. Hallo, ik ben Jobjan, leuk dat jullie er zijn. En zijn jullie niet wat vroeg? Wij voor de 740e keer uitleggen dat we vroeg komen omdat we vooraan willen staan en zowaar, onze vriend-in-wording Jobjan begreep dat maar al te goed. Niet veel later voegde Bert Kranenbarg zich bij ons. Zelfde verhaal. Van harte welkom, wat leuk dat jullie er zijn en zijn jullie niet wat vroeg? :-)
We zaten heerlijk in de zon, Jobjan bracht ons water, de schat, en af en toe kwam iemand ons melden dat ze het zo ontzetttend leuk vonden dat we er waren. Het was inmiddels bijna half 4. Om 4 uur ging het terrein open. En nog steeds waren wij de enige bezoekers. Ik snap best dat ze blij met ons waren.

Om half 4 mochten we het terrein op. Jeej, een half uur vroeger dan voorzien. Dat was fijn. Wat relaxed om een keer niet als een malloot over een leeg terrein te hoeven rennen. Zo wilden wij het wel vaker eigenlijk. We hoorden Thomas zingen (soundcheck) en versnelden onze pas. En werden meteen tegengehouden door enkele snotneusjes. Tot hier en niet verder. Wachten tot de soundcheck afgelopen is, dan mogen jullie door. Hm. Dat was jammer. Moesten we alsnog rennen :-(.
Maar de snotneusjes bleken 4 hele leuke jonge typetjes te zijn, die heel goed begrepen dat het wel zuur was als we zo vroeg waren en dan alsnog zouden moeten rennen. We maakten een deal. We mochten 1 minuut eerder dan de rest van het publiek het laatste stuk van het terrein op. Wat een schatjes zeg, die snotneusjes. Ik zal ze nooit meer snotneusjes noemen.
Zo geschiedde. Om psies 4 uur kregen Massy en ik een hoofdknik, ga maar. Dat was fijn! Waarom alleen wij mochten was niet helemaal duidelijk, maar wij zijn heel goed in breed gaan staan, dus het was niet erg. Onze metgezellen Ria, Marion, PT en Letitia zouden vast ook wel vooraan kunnen komen. Volkomen relaxed wandelden wij naar de eerste rij, alwaar wij alweer van harte welkom werden geheten door de uiterst vriendelijke Bert Kranenbarg. Aardige man. Daar zouden er meer van moeten zijn.
Het podium was laag en rij 1 stond een beetje erg dicht op het podium. Dat was geen plek waar wij ons op ons gemak zouden voelen. Geen probleem, wij namen plaats in de zon, op 5 meter van rij 1. Onze tassen lieten wij wel even achter op rij 1. Konden we altijd nog besluiten daar te gaan staan. Rij 1 bleef lang leeg. Tot opeens een blik kinderen open getrokken werd. Natuurlijk ga je tegen kinderen van 2 turven hoog niet zeggen dat ze maar achter je moeten gaan staan, dus we besloten ter plekke onze mooie plaatsen vooraan af te staan aan het grut. En namen heerlijk plaats in de zon, onderwijl meer arrriverende vriendinnen en gastenboekbezoekers begroetend. En allengs werd het ook gezellig drukker met andere bezoekers!

Het concert begon. Eerst speelde Bertolf een paar nummers. Geweldig!!! Echt hele mooie muziek. Die meneer moest ik maar eens in de gaten gaan houden!
Jobjan kwam naar ons (Massy en mij) toe. Of het niet leuk zou zijn als wij een aan-de-slagplaat zouden bedenken en dat we daar dan even over geïnterviewd zouden worden. Ja, zeiden Massy en ik in koor, dát vinden we leuk. Dus wij gingen aan de slag om een plaat te bedenken die we allebei leuk vonden. Acda en De Munnik mocht niet, De Poema's derhalve ook niet en het moest wel een beetje bekend zijn. Hm. Daniel Samkalden viel dus af. Het bleek een moeilijke opgave. Want wat Massy leuk vindt, vind ik over het algemeen bagger en vice versa. We dachten even over Kasper van Kooten, maar zijn muziek is nou niet bepaald zijn grootste kwaliteit. Dus die viel ook af. Massy opperde Kid Rock. Ja! Dat was leuk! Immers dat doet ons altijd denken aan de Java-concerten, vorig jaar. Als Kid Rock gedraaid werd, wist je: het gaat zo beginnen. Plus dat we All Summer Long allebei een geweldige plaat vonden. It had to be Kid Rock. Achteraf denk ik dat ik Massy ook wel Harvest door de strot had weten te duwen (Neil Young, gecovered tijdens Op Weg Naar Huis). Maar daar dacht ik toen even niet aan.
Kid Rock werd goed bevonden door de mannetjes-van-de-radio en we spraken om half 7 achterop het terrein af, waar het diepte-interview zou plaatsvinden. Massy en ik deden clap hands en gingen de visagie in, want je wil er toch een beetje appetijtelijk uitzien als je op de radio komt :-).
Na Bertolf volgden respectievelijk Lange Frans, de Vlaamse Manmanman (die het winnende filelied ten gehore brachten) en Caro Emerald. En toen was het tijd voor onze 5 minutes of fame. Het interview!

Het interview is hier (klikken) te beluisteren.

Wat grappig was dat ik, die toch bekend sta als een ontzettende ouwehoer, alleen maar heel korte antwoorden geef. En dat Massy, over het algemeen zo gesloten als een oester, in het wilde weg babbelt. Het moet niet gekker worden :-).
En toen was het tijd voor Acda en De Munnik. Tot onze grote vreugde speelden ze niet, zoals verwacht, Ik Blijf Jouw Leven Lang Bij Mij, de nieuwe single, maar het nóg mooiere Ze Zegt Steeds Liefje. Werkelijk prachtig, vonden wij. Maar oordeel zelf:

Alle optredende bands was gevraagd om een Filelied te schrijven. En natuurlijk hadden Thomas en Paul dat ook gedaan. Hoewel wij tijdens de soundcheck elkaar nog met opgetrokken wenkbrauwen hadden aangekeken, werden wij nu aangenaam verrast door dit geweldige lied. Mag dit misschien als extra op de cd? Voor het geval het antwoord ontkennend is, maakte PT gelukkig een filmpje:

Tussendoor kregen we nog een kort interviewtje. Hm. Persoonlijk vonden wij ons eigen interview stiekem veel leuker :-).

En afsluitend werd het onontkoombare Zonnestralen nog gespeeld. Wat we stiekem toch nooit erg vinden, omdat we er zo leuk op kunnen springen. Nou ja niet dus, in de versie van vandaag ontbrak dat moment. Vraag me niet hoe dat kan. Massy kan dat vast wel uitleggen, dat is immers de springen-expert :-).

En toen ineens was het concert (en de radio-uitzending afgelopen). Ik probeerde nog een kansloos "Nog een liedje" maar stond daar helemaal alleen in. Zelfs Massy, normaal gesproken toch echt mijn partner in crime in deze, steunde mij niet. Nou ja dan maar naar huis. Het was niet anders. Een prachtig zomertourtje zat er op.
Nu moet ik heel lang wachten, ben ik bang, tot ze weer spelen. Hoewel ik stiekem 9 november al in mijn agenda heb staan (Rigter! Live, ik ga er vanuit dat ze daar komen), we nog een keer naar Carré mogen voor een benefiet voor Kika, waar ze een paar nummers zullen spelen en we nog wel wat promotie-activiteiten verwachten eigenlijk. Want de nieuwe single komt 11 september uit en de nieuwe cd 9 oktober. Dus als het goed is hoeven we nog niet de minuten tot 8 januari te tellen, als ze in M-Lab de eerste voorstelling van Ode gaan spelen.
Grappig was overigens dat, toen ik ging tanken, in het tankstation Geen Liedje gedraaid werd. Leuk! De meneer achter de balie was ook fan zei hij. En ja ook lid van de hyves. Grappig! :-)