Zondag 28 september 2008

Ik ben niet dol op winacties als de te winnen prijzen toegangskaartjes zijn. En zeker niet op winacties waarbij je het gewoon moet hebben van stom geluk. Ik ben van mening dat wie het eerst komt wie het eerst maalt het beste en meest eerlijke systeem is om kaartjes te verkopen. Want dat betekent dat de mensen die er de meeste moeite voor willen doen, ook het meeste kans hebben om (goede) plaatsen te bemachtigen.
Maar zo eens in de zoveel tijd ontkom je er niet aan. Dan moet je gewoon meedoen en hopen dat Vrouwe Fortuna je gunstig gestemd is. Zo was het ook afgelopen week. Radio 538 organiseerde weer eens een Dommelsch Live 38 concert van de Evers Slaat Door Band, de band waarin radio dj Edwin Evers achter de drums zit. Dit keer waren Acda en De Munnik te gast en daar moesten wij natuurlijk bij zijn, ook al was het helemaal in Tilburg.
Een stressvolle week brak aan. Of leek aan te breken. Natuurlijk deden mijn (AEDM-) vriendinnen en ik allemaal mee om maar zoveel mogelijk kans te maken op het winnen van kaartjes. Maar de gok was ons te groot dat we niet zouden winnen. En dus boorden we alle mogelijkheden aan om kaartjes te bemachtigen. En zo kwam het dat we dinsdag al zeker wisten dat we er heen mochten. Dat scheelde een hoop stress.
Donderdag kreeg ik een mailtje van Edwin Evers. Want ik had gewonnen!! Wat een feest. Ik las het mailtje toen ik op het punt stond naar Stadskanaal te vertrekken, voor mijn eerste AEDM- voorstelling van het seizoen. Dus ik las het mailtje, maar printte nog niet de e-tickets uit. Dat deed ik pas toen ik 's nachts thuis kwam, na het auto-ongeluk uit mijn vorige logje. Of liever gezegd, dat probeerde ik te doen maar het lukte niet. Want ik kreeg een melding dat het concert uitverkocht was. Huh? Dat was raar. Ik had toch gewonnen? Teleurgesteld stuurde ik een mailtje naar Edwin Evers en ging naar bed.
De volgende dag kreeg ik nogmaals een mailtje van Edwin met E-tickets erbij die het wél deden. Dat waren er maar 2, maar een uur later kreeg ik wéér een mailtje met wéér 2 tickets erbij. En dus kon ik er nog wat mensen blij mee maken. Wat een feest.
Het concert begon om 9 uur. We wisten dat behalve Acda en De Munnik ook Gerard Joling en Stevie Ann zouden optreden. De laatste had ik al eens bij Rigter Live gezien en toen vond ik haar erg goed. Gerard Joling zou ik wel ff uitzitten. Dacht ik toen nog. Niet wetende dat hij de Hoofdact was.
De Evers Slaat Door Band (met Martin van der Starre en Maxime) bleek erg leuk te zijn, maar die speelden veel te lang. Bovendien liep een of andere prijsuitreiking nogal uit en zo kwam de organisatie in tijdnood (ook al omdat ze al een half uur later begonnen waren).

Stevie Ann vond ik errug boring. Ze zong liedjes die absoluut niet geschikt waren en verveelde al na 20 seconden. En Thomas en Paul bleken maar 3 nummers te mogen spelen, omdat Gerard Joling gedreigd had naar huis te gaan als hij nog langer moest wachten. Ongelooflijk, wat een arrogant, ordinair en verschrikkelijk creatuur is dat. Dat kwaliteitsmuzikanten als AEDM moeten wijken voor een B-artiest als Joling vind ik echt onbegrijpelijk en werkelijk een belediging voor Thomas en Paul. Die Evers is bij mij behoorlijk van zijn voetstuk gevallen. Hij dweept op de radio altijd al met Joling, maar dat heb ik nooit zo serieus genomen. Maar blijkbaar heb ik dat altijd verkeerd ingeschat. Sjees.

We hadden toch veel lol. Tot Joling begon in ieder geval. Het optreden van AEDM was kort en niet erg goed, omdat het geluid heel erg slecht was. De microfoon van Thomas deed het meer niet dan wel, maar vooruit, we genoten ook al van het aanblik ze weer eens tekeer te zien gaan. Massy en ik hadden geweldige plekken, op het hek voor de geluidsmix, waardoor we boven het publiek uitstaken en daardoor geweldig beeld hadden. We zongen luid mee en dat vond de cameraman ook wel lollig. Dus na 20 seconden T & P gefilmd te hebben, draaide hij zijn camera naar ons toe en nam ons op, onder toezicht oog van Thomas en Paul :-).

Ik denk dat de geluidsman iets minder dol op ons was. Want wij staan nou niet bepaald bekend om onze zuivere stemmetjes en we zongen echt veel te hard mee. En aangezien de microfoon ongeveer in mijn neus zat, vrees ik dat we het geluid nogal negatief beïnvloed hebben. Waarvoor alsnog sorry :-). Misschien kunnen ze ons er nog even uitfilteren?
De drie nummers die Thomas en Paul speelden (Zonnestralen, Dan Leef Ik Toch Nog Een Keer en Heel Veel Lieve Mensen) waren natuurlijk veel te snel voorbij en toen begon de ramp Joling. Verschrikkelijk wat is die man erg. Maar wat ik nog veel erger vond, was dat hij echt verschrikkelijk veel succes had. De zaal was echt superenthousiast. Onbegrijpelijk, wat een plaatsvervangende schaamte overviel mij zeg. Dat mensen warm lopen voor zoiets onechts, daar snap ik helemaal niks van. Hoe kan het dat er in Nederland zo ontzettend veel talent rondloopt dat bijna geen aandacht krijgt, terwijl dit soort "artiesten" zo populair zijn? Ik zal het wel nooit begrijpen, vrees ik.
We zaten het concert uit, omdat we hoopten dat er nog een finale kwam. Maar helaas. Niet dus. En toch kijken we terug op een fijne avond. Het was echt supergezellig met onze groep en het was toch heel fijn geweest om Zonnestralen weer eens te horen. Die horen we bijna nooit :-).

Alle foto's zijn gemaakt door Mootje. Waarvoor dank.

We gingen eindelijk weer eens naar AEDM. Helemaal in Stadskanaal want we hadden verdorie wel lang genoeg gewacht en dan maar wat verder reizen. We hadden het er voor over.
Het was een ontzettend gezellige autorit. Helmajo had een eerste klas catering verzorgd en we hadden veel te bepraten, dus in no time (ruim 2 uur) stonden we voor de deur van het theater, alwaar wij een prachtige voorstelling zagen. Een paar nieuwe grappen, de prachtige (ons) bekende liedjes en Thomas, Paul en David die er zin in hadden maakten dat we anderhalf uur lang genoten van dat waar we veel te lang op hadden moeten wachten.
Op de heenreis had mijn ThomThom ons door de polder, via Heerenveen en Groningen gestuurd en dat leek enigszins om. We twijfelden wat we terug zouden doen. Via Zwolle leek veel logischer al gaf het wijffie ook toen weer aan dat we naar Grunn moesten. We besloten toch via Zwolle te gaan. Het bleek 1 km te schelen. Eén kilometer en duizenden euro's.
Ook op de terugweg hadden we nog genoeg te bepraten. We schoten lekker op, ook al leek het drukker te zijn dan op de heenweg. Bij Zwolle werd aan de weg gewerkt, dus ik nam wat gas terug. We kwamen bij een wegversmalling en ik ging keurig op de rechterbaan rijden. Rechts van me was een afslag, links van me de baan waar zo'n lichtsignaalbord met een pijl naar rechts stond en van die reflecterende drempeltjes die aangaven dat deze rijstrook ophield te bestaan.
Ik was vlak bij dat lichtsignaalbord toen ik in mijn linkerspiegel een auto zag komen aanscheuren. Er reed nog een auto voor me (en we denken achteraf, ook naast ons). In een split second bedacht ik me dat die auto in mijn spiegel veel te hard reed en dat ie dat nooit ging halen. Hij was al bijna bij het eind van de rijstrook die ophield te bestaan. Het ging heel snel. Die automobilist had de keus om frontaal op die wegafzetting in te rijden of om mij opzij te schuiven. Hij koos, verstandig waarschijnlijk, voor het laatste. Hij schampte mij links waardoor hij wat ruimte kreeg en nog net voor mij de baan op kon rijden waar ik reed, zonder de wegafzetting te raken.
Ik gaf een gil. De auto slingerde als een bezetene en ik was bang dat hij om zou slaan. Maar ik kreeg m onder controle, terwijl ik onderwijl probeerde het nummerbord te lezen van de idioot die dit veroorzaakt had. Dat lukte niet. Het was een buitenlands nummerbord. Ik gokte Pools (maar daar ben ik inmiddels niet meer zo zeker van). Hij slingerde ook heel erg maar zodra hij de kans kreeg, gaf hij weer gas en spoot er van door. Ons verbluft achterlatend.
Ik bleef gelukkig redelijk rustig, mede doordat van Helmajo een heel rustgevende werking uitging. Ik weet niet meer precies wat zij zei of deed, maar het werkte. Ik zette de auto aan de kant van de weg en belde 112. En werd gelukkig niet eens zo lang in de wacht gezet. Het eerste wat in mij opkwam was "hee...hier zit een logje in". Altijd met mijn log bezig :-).
Ik deed mijn verhaal aan de vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn en overwoog nog even pijn in mijn nek te simuleren, zodat er ook een ambulance zou komen. Dát zou pas een mooi logje opleveren :-). Maar dat leek me toch wat asociaal, dus heb ik maar niet gedaan. Dit verhaal was zo al spannend genoeg. En ik was er juist zo trots op dat deze ellende geen file had opgeleverd!
Na 10 minuten kwam er een politieauto. Met daarin twee knappe politiemannen. Type Najib en type Ben Affleck met Utrechts accent. Ze waren bijzonder meelevend. Wat een schatjes. Ze vroegen of het wel ging, griezelden gepast met me mee toen ik vertelde hoe eng het was geweest en vonden het helemaal niet erg dat mijn autopapieren er uitzagen als oude vodjes en dat ik alleen verlopen verzekeringspapieren bij me had.
Ze namen onze verklaringen op. Apart, dat wel. Helmajo kreeg Najib, ik kreeg Ben. Hij wilde mijn telefoonnummer hebben. Blij verrast gaf ik het hem. Hij vulde het in op een formulier. Oh ja, was ook zo. Hij was aan het werk :-). Ben stelde een verklaring op die ik moest ondertekenen. Ik vroeg of er niet even bij gezet kon worden dat we van een voorstelling van AEDM vandaan kwamen. Leek me leuk qua geschiedvastlegging. Ben vond het irrelevante informatie :-).
Ben vertelde dat de halve Zwolse politiemacht op strategische punten de Pool stond op te wachten. En hij vertelde dat ze de camerabeelden terug gaan kijken om te zien of er auto's langs zijn gereden die aan het door ons gegeven signalement voldeden. Hij zei dat de Pool waarschijnlijk een reden had om zo hard te rijden. En dat dat soort types meestal ook wel een reden had om niet met de politie in aanraking te willen komen. Ja, dat zal ook wel.
We bekeken de schade aan mijn auto. Het zag er niet best uit. De hele linkerkant is ingedeukt dan wel zwaar beschadigd. Als ik mijn deur opendoe maakt het kreng zo'n herrie dat je denkt dat ie eruit valt. Maar verder viel het wel mee. Geen glas kapot, alleen het kapje van mijn richtingaanwijzer. Het lampje zelf deed het nog. Najib liep om mijn auto heen en zei verbaasd dat ik rechts ook schade had. Ik legde hem uit dat er errug veel onhandige paaltjes op het parkeerterrein van mijn werk staan. Hij moest er hartelijk om lachen. En constateerde vervolgens dat mijn linker achterband wel errug zacht was. Hij nam aan dat dat veroorzaakt was door het ongeluk en raadde me aan bij de eerstvolgende benzinepomp mijn band op te pompen. De Barbiemodus leek me niet handig of stoer, dus ik deed net of het een fluitje van een cent was en bezwoer de lekkere meneer dat ik dat zou doen.
En omdat ik een gehoorzaam tiepje ben, deden we dat ook. Na bijna drie kwartier oponthoud reden we verder en kwamen bij een verlaten tankstation aan. Nou ja, verlaten. Er stond een aantal trucks waar ook chauffeurs in zaten. Die keken belangstellend toe hoe een lange blonde dame en een kleine donkere dame zich vol wanhoop op het banden-opblaas-apparaat stortte. We gingen volledig in Barbie-modus maar niemand kwam helpen :-(. Wat een boeren zeg. Sjees hee....
Ik besloot dat er niks anders op zat dan me in zo'n typisch mannending als banden oppompen te verdiepen. Probleem nummer 1 was dat het geld kostte. Sorry? Sinds wanneer kost lucht nou ook al geld?? Gelukkig had ik een muntje van 50 cent dus dat probleem was gauw verholpen. We stortten ons op de gebruiksaanwijzing. Het leek niet heel moeilijk. Wat maken die mannen toch altijd een drukte om niets. Dopje van het ventiel (het is net een fiets), pompje erop drukken, paneeltje bedienen en klaar is Kees. Alleen wel raar dat Kees dat niet in zijn eentje kan, want hoe kun je nou én het paneeltje bedienen én die slang op het ventiel drukken? Gelukkig had ik Helmajo bij me en klaarden we samen de klus. Wat was ik trots. Ik besloot het voor me te houden. Ik moet niet hebben dat ik het nou voortaan zelf moet doen. Daar heb ik de genen niet voor hoor :-).
Uiteindelijk konden we verder rijden. En kwamen we bijna 5 kwartier later in Amsterdam aan dan als we over Grunn (of Kopenhagen for that matter) hadden gereden. Maar we feliciteerden elkaar met de goede afloop. Voor hetzelfde geld waren we wel omgeklapt of was de auto dwars op de weg komen te staan. Dan was een ambulance geen overbodige luxe geweest. Dan wel niet meer nodig. Dus we vonden dat we erg veel geluk hadden gehad. En zo bekijk ik het ook maar. Het is maar blik en erg dol ben ik toch al niet op deze auto. Bovendien, ik ben goed verzekerd en dikke maatjes met het Waarborgfonds. Ik heb al 3x eerder een hit and run meegemaakt (allemaal met deze auto) en heb alle keren een uitkering uit het Waarborgfonds gekregen. En zo niet, dikke pech. Het is niet anders. Ik ben zo blij dat Helmajo en ik niet gewond zijn!

Ik ben een BHV freak, dat weet iedereen. Ooit schreef ik (samen met wat andere collega's) een Handboek BHV voor mijn werk. Tegenwoordig staat het onderwerp iets minder hoog op mijn werk- agenda, maar nog steeds bemoei ik me er mee.
Vandaag kreeg ik met een heel andere BHV te maken: B(oeijen), H(ofstede), V(rienten) stonden in de Kleine Komedie met hun muzikale voorstelling Aardige Jongens. Onder het toeziend oog van onder andere mensen als Freek de Jonge, Frits Spits, Wim de Bie, Hans van der Lubbe, Trijntje Oosterhuis en ondergetekende speelden ze de zaal helemaal plat.
Op het podium stonden bijna meer muziekinstrumenten dan de zaal stoelen bevat :-). Ik heb minimaal 15 gitaren geteld, 3 orgels, een xylofoon, een mondharmonica en vast nog een heleboel meer. Je zou denken dat er een heel orkest het volle podium zou bevolken. Niets was minder waar. Alle instrumenten werden bespeeld door Frank Boeijen, Henk Hofstede en Henny Vrienten zelf.
De voorstelling begon rustig. Luisterliedjes, om de beurt gezongen door de drie performers. Het was even wennen in het begin. Tijdens het eerste liedje leek Henny niet zo goed bij stem. Bovendien leek het metrum van het nummer niet helemaal te kloppen. Ik hield mijn hart vast voor de rest van de voorstelling.
Maar toen hadden we meteen ook het minste nummer gehad. Al heel gauw kreeg ik het gevoel iets heel bijzonders mee te maken. Daar zat een brok Nederlandse Pophistorie op het podium waar je alleen maar respect voor kon hebben. En die Aardige Jongens zaten daar toch prachtige muziek te maken. Ongelooflijk. De prachtigste gitaarklanken kwamen ons ter ore. En dat Frank Boeijen nog steeds even onverstaanbaar zingt als 100 jaar geleden, was in het begin irritant, maar gek genoeg wen je daar toch gauw aan. En eerlijk is eerlijk, zijn meer dan prachtige stemgeluid maakte ontzettend veel goed. Wat kan die man mooi zingen zeg. Ik heb één elpee van hem (die Linda heet geloof ik, uit begin jaren '80) maar misschien moet ik toch maar eens een cdtje scoren.
Henny Vrienten was echt fenomenaal. Stelde Doe Maar mij muzikaal eigenlijk ontzettend teleur, deze zomer, nu betoverde Henny Vrienten mij met de prachtige klanken die hij vanavond haalde uit zijn gitaar, basgitaar, mondharmonica, xylofoon en nog een ander instrument waarvan ik de naam niet ken.
Alleen Henk Hofstede, voorman van de Nits viel mij tegen. Toen ik hem eind juni tijdens een huiskamerconcert zag, maakte hij diepe indruk op me. Vanavond vond ik hem nog steeds erg mooi zingen, maar ik vond dat hij storend lollig aan het doen was, wat soms zelfs afleidde van de mooie liedjes die Henny en Frank zongen. Jammer.
Sommige van de liedjes die ze zongen waren werkelijk juweeltjes. Meerdere keren kreeg ik vanavond tranen in mijn ogen. En geloof me, dat gebeurt me niet vaak. Bij Maarten van Roozendaal misschien, maar verder eigenlijk bijna nooit. Tenzij mijn moeder de dag ervoor begraven is en ik naar allemaal dood-liedjes van Acda en De Munnik moet luisteren :-).
Er werden niet alleen nieuwe nummers gespeeld, van de cd Aardige Jongens die onlangs uitkwam. Ook een paar "gouwe ouwe" kwamen aan bod, maar wel in geheel nieuwe jasjes gestoken. Ongelooflijk hoe sommige liedjes daarvan opgeknapt zijn.
Natuurlijk heb ik na afloop de cd gekocht. Ik kan gewoon niet wachten die af te luisteren. Want daarmee heb ik me een juweeltje in huis gehaald, daar ben ik van overtuigd. En van de week ga ik maar eens kijken of ik nog wat kaartjes voor deze mooie voorstelling kan scoren. Want dit concert is een aanrader. Mocht je in de gelegenheid er heen te gaan, zeker doen. Je tracteert jezelf op een prachtige avond!

Er stak een meisje over. Meer tegen mezelf dan tegen Mark zei ik: "Kijk eens, wat een mooi meisje. Mooie haren, mooi gezicht, leuke kleren".
Mark: "Zou jij op haar willen lijken?"
Ik: "Ja best wel"
Daar moest Mark even over nadenken. Het bleef even stil. Toen zei hij: "Goh. Dat heb ik nou nooit he. Dat ik op iemand anders wil lijken. Ik ben blij met mezelf. Ik wil alleen mezelf zijn".

Sjees hee, wat een geweldig kind. Die heeft echt geen Landmark nodig................... :-)

Toen Peter en ik twee jaar geleden uit elkaar gingen, heb ik hem beloofd dat ik zou gaan uitzoeken waarom ik ben zoals ik ben. Mijn relatie met Peter was min of meer perfect en tóch heb ik het nodig gevonden me zodanig te gedragen dat alles wat mooi was tussen ons kapot gemaakt werd. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik de enige was die schuld had aan onze breuk. Maar dat ik door een collega Zelfdestructieve Sloopkogel in de Liefde wordt genoemd, is natuurlijk niet voor niks. En dus wilde ik uitvinden waar dat toch vandaan komt. Dat eeuwige zoeken naar geborgenheid en dat kapot maken ervan, zodra ik het gevonden heb.
Ik heb diverse mogelijkheden onderzocht. Zo heb ik een intake gesprek gehad bij een NLP-instituut (Neuro-Linguistisch Programmeren) dat ook aan zogenaamde Familie-opstellingen doet. Op zich een heel interessant gesprek, waar ik al veel van geleerd heb, maar toch hield iets mij tegen om die kant op te gaan. Kwam ondermeer doordat de man met wie ik sprak in mijn ogen iets te dol was op "Het Gezin Als De Hoeksteen Van De Maatschappij". Ik wil al mijn opties open houden. Misschien is het gezin wel helemaal niet de beste optie voor mij. Bovendien, ik heb twee boeken gelezen over NLP en het was mij allemaal net iets te zweverig, met een iets te hoog tjakka-gehalte. Ik kan me heel goed voorstellen dat anderen er baat bij hebben, maar voor mij was het het net niet.
Een andere mogelijkheid was natuurlijk het raadplegen van een psycholoog. Maar wat mij daarin tegenhoudt, is dat ik daarbij het gevoel heb dat mij dingen aangepraat worden. Bovendien, zoals doktoren bij mijn moeder altijd alles op het roken gooiden, zullen psychologen denk ik bij mij gauw de neiging hebben alles op de scheiding van mijn ouders te gooien. Dus voor mij is de drempel om naar een psycholoog te gaan erg hoog. Overigens zouden mijn oom en neven bij het lezen van deze stelling hun wenkbrauwen misschien ophalen. Zij zijn psycholoog dan wel studeren er nog voor en zijn het er vast niet mee eens.
Twintig jaar geleden speelde ik softball. De meiden uit mijn team waren allemaal vriendinnen van mij. Onze vriendjes dan wel ex-vriendjes speelden in een bijbehorend honkbalteam (het hele outfield bestond uit mijn ex-vriendjes ;-)). Het was een geweldige tijd. Wij gingen bij de jongens kijken, zij kwamen bij ons kijken en samen vormden wij een ontzettend leuke vriendenkring die behalve sporten ook veel uitgingen en gezellige avonden thuis hadden, met eten, drinken, muziek en Triviant (niet echt een rockers-spel bij uitstek, maar ......nou ja, die tekst is niet van mij).
Twee weken geleden krabbelde ik iets op de hyves-pagina van onze pitcher en zag haar broer, die ook in het honkbalteam zat
(infield :-)), ook in haar lijstje met vrienden staan. Ik krabbelde ook wat bij hem en van het een kwam het ander en zo raakte ik in gesprek met hem. Eerst op de chat, later aan de telefoon. Hij blijkt namelijk een Introductieleider bij Landmark te zijn. En Landmark is een opleidingsinstituut dat trainingen geeft die gericht zijn op persoonlijke groei. Al tien minuten na onze eerste poging tot chatten kwam het gesprek op Landmark (het is een bevlogen tiepje) en sindsdien zijn we niet meer opgehouden om erover te praten. Tijdens ons eerste telefoongesprek heb ik me na een uur al opgegeven voor een Landmark Forum zoals de eerste training heet. Ik wist al vrij gauw dat dít was waar ik naar gezocht heb. Ik hoop door Landmark antwoorden te vinden op de vragen die ik mezelf al zo lang stel.
Natuurlijk is Landmark niet het walhalla. Zoals mij ongeveer dagelijks verteld wordt door het bevlogen tiepje biedt Landmark geen oplossingen. Maar het stelt je in staat het verleden compleet te maken, zoals dat in Landmark-termen heet en daardoor de problemen in het heden beter het hoofd te kunnen bieden. En volgens de Landmark theorie zou ik niet iets moeten veranderen, maar iets nieuws moeten toevoegen aan mijn leven. Ik ben er nog niet helemaal uit wat dat dan zou moeten zijn, maar dat hoop ik dus in dat Forum te leren.
En het spreekt me aan. Heel erg. Omdat Landmark niet de antwoorden gaat geven, maar mij alleen gaat helpen die antwoorden zélf te vinden. Om de een of andere reden bevalt het me dat ik zelf een beetje de regie houd op die manier. Al vermoed ik wel dat het heel emotioneel en heel heftig gaat worden. Dat merk ik al aan de gesprekken met het bevlogen tiepje en mijn reactie daarop.
Natuurlijk ben ik ook even op onderzoek gegaan. Want ik wilde wel weten met wat voor instituut ik me inlaat, al moet ik zeggen dat ik Bevlogen Tiepje eigenlijk 100% vertrouwde. En hoewel Bevlogen Tiepje me gewaarschuwd had dat er in de media hele rare verhalen over Landmark de ronde doen (volgens Wikepedia is het een sekte), schrok ik toch van de ellende die door het wereldwijde web over mij uitgestort werd. Behalve dat het een sekte zou zijn, werden het ook bedriegers genoemd en ronselaars en geldkloppers. Dat klonk niet best. Maar ik herinnerde me al heel gauw dat een andere softballvriendin van mij ooit ook Landmark heeft gedaan en dat zij heel enthousiast was. Zij is absoluut te vertrouwen en geheel niet zweverig. En ik kwam er achter dat iemand op mijn werk, waar ik veel respect voor heb, het óók heeft gedaan. En ook zij is er erg enthousiast over. Dit zijn berichten die mij sterkten in het idee dat het niet toevallig is dat Bevlogen Tiepje op mijn pad kwam, op dit moment in mijn leven. Ik heb het gevoel dat een hand van boven mij richting Landmark duwt (hi mam :-)) en dat dit is wat ik doen moet.
Dus half december ben ik er een paar dagen niet. Dan woon ik het Landmark Forum bij. Ik ben ontzettend benieuwd. In het ergste geval ben ik een ervaring rijker en een illusie armer. In het gunstigste geval ben ik volgend jaar gelukkig getrouwd in de overtuiging dat ik nooit meer iets anders wil. Hoewel dat dus absoluut niet mijn doel is (en ik me dat ook niet echt voor kan stellen). Mijn doel is om weer gelukkig te worden, met of zonder partner. Op zich een loffelijk streven, dunkt me........

Soms kom je in een huis of een flat waar je je meteen thuis voelt. Dat je meteen voelt dat de sfeer die er hangt jouw sfeer is. Dat je je op je gemak voelt en dat je er zou kunnen wonen. Dat had ik toen ik voor het eerst bij Karen en Marc thuis kwam. Een flat in Park De Meer, vlakbij de voormalige middenstip van het oude Ajax-stadion in Amsterdam. Ik ben echt dol op hun woonkamer met prachtige open keuken en ik geniet altijd van het heerlijke balkon waar altijd zon lijkt te schijnen.
Maar nu gaan ze verhuizen :-(. Naar IJburg nog wel. Okee, ik geef toe, hun nieuwe huis heeft zo zijn voordelen, maar sjees hee...ze laten ook wel wat achter. Dus nu heb ik zitten denken, als nou een van mijn andere vrienden die flat even kopen, kan ik nog steeds op dat heerlijke balkon zitten :-).
Dus nu heb ik het op me genomen om die flat even te verkopen. Niet dat ik ook maar enige makelaars skills heb. Maar dat is ook niet echt nodig. Dit huis aan de Praterlaan 4 verkoopt zichzelf:

Modern en uitstekend onderhouden 4-kamer appartement gelegen in het rustige Park de Meer (voormalige Ajax-terrein) in Watergraafsmeer. Optimale bereikbaarheid met Ring A10 op 3 minuten met auto en diverse openbaarvervoer voorzieningen op 5 minuten loopafstand. Grote verscheidenheid aan sportfaciliteiten direct rondom het park; tennis, voetbal, hockey, atletiek, schaatsen, etc. Diverse winkelcentra en groot aantal basisscholen op loop- en fietsafstand. Het appartementencomplex is voorzien van een gemeenschappelijke tuin, lift, trappenhuis en parkeergarage met eigen parkeerplaats en fietsenhok.

Indeling:
Entree op de begane grond/1e verdieping, eigen opgang.
Lange gang met toegang tot alle vertrekken waaronder drie slaapkamers, meterkast met stadsverwarmingsketel, kastruimte met wasmachine en drogeraansluiting. Badkamer met ligbad, aparte douche, wastafel en designradiator. Separaat toilet. Zeer ruime woonkamer met half open keuken en via schuifpui toegang tot zonnig balkon. Luxueuze en ruime keuken is voorzien van diverse inbouwapparatuur waaronder vaatwasser, inductie kookplaat, afzuigkap, grote koel-/vriescombinatie en combi magnetron/hete luchtoven.

Bijzonderheden:
* Woonoppervlakte van 97 m2
* Bouwjaar 2002
* Erfpacht afgekocht tot 2050
* Balkon op Zuid Westen met mooi uitzicht over wijk
* Eigentijds klik laminaat vloer door hele appartement (ik ben verliefd op die vloer)
* Eigen parkeerplaats in garage en extra parkeerplaats op park te huur
* Individuele afsluitbare berging in garage
* Servicekosten bedragen circa € 126 per maand
* Stadsverwarming
* Kinderopvang en naschoolse opvang op Park de Meer aanwezig (daar heeft Mark ook op gezeten, erg leuk!)

Natuurlijk kan ik jullie ook wat foto's laten zien:

Mochten jullie geïnteresseerd zijn, ga even naar Funda . Daar vind je nog meer foto's én alle informatie die je nodig hebt.

En wil je het huis bezichtigen? Zaterdag 13 september is daar de gelegenheid toe tijdens de Open Dag vanaf 11 uur 's ochtends!!