Vorig seizoen speelde Mark bij TOB in een team met een jongetje dat Dave heet. Een klein blond jochie dat veel scoorde, het soms moeilijk vond de bal af te spelen, best fanatiek was maar ook altijd heel lief tegen Mark was. En jongetjes die lief voor Mark zijn sluit ik al gauw in mijn hart.
Sinds een paar maanden is kleine Dave opeens een beroemdheid. Het jochie werd namelijk door zijn buurman gewezen op de audities voor Ciske de Rat. En aangezien Dave behalve dol op voetbal ook dol op zingen is, was het besluit al gauw genomen. Hij wilde graag meedoen en werd dus door zijn ouders opgegeven. Nou heeft Dave behalve een prachtige zangstem ook een bijzonder leuk koppie en dus kwam hij alle auditierondes door. Sterker nog, al gauw werd duidelijk dat hij een bijzonder grote kans maakte om een van de Ciskes te worden. En toen Danny de Munk himself in tranen uitbarstte toen hij Dave hoorde zingen, was wel duidelijk dat hier een sterretje geboren aan het worden was.
Inmiddels zit Dave al weer maanden op de Ciske-school (jaha, die bestaat serieus) en wordt hij helemaal klaargestoomd om straks in Carré de rol van de kleine Ciske te vertolken. En als ik zijn vader zo beluister (en dat doe ik zo veel mogelijk, want ik smul van die verhalen) is het keihard werken voor kleine Dave. De eerste try-outs zijn achter de rug en bijna elke week zie ik Dave wel een keer op televisie verschijnen. En natuurlijk kom ik hem nog af en toe tegen bij voetballen, ook al zit hij inmiddels in een hoger team. Voor zover ik kan beoordelen is hij niks veranderd. Geweldig vind ik dat.
Vanavond zat ik te zappen en bleef ik even hangen bij de docusoap over Danny en Jenny de Munk, in de hoop ook Dave even te mogen aanschouwen. En ja hoor, al gauw kwam hij in beeld. Tijdens een repetitie met Danny de Munk moest hij Ik Voel Me Zo Verdomd Alleen zingen. En dat deed hij wel zo wonderbaarlijk mooi, dat ook ik helemaal ontroerd raakte door dat prachtige stemmetje en dat lieve koppie.
Ik ben niet zo van de musicals, maar ik geloof dat ik toch even ga kijken of ik nog kaartjes kan krijgen voor een van de voorstellingen in Carré waar Dave in speelt. Want ik voorspel jullie een gouden toekomst voor Dave als artiest. Mark my words!

En een filmpje, van de musical awards, waar Dave ook aan meedeed. Het mooiste stemmetje is Dave! (het jongentje dat met zijn armen om Danny de Munk staat)

Wat doe je als De Keuze van Thomas Acda op het Nederlands Filmfestival vertoond wordt, Thomas vervolgens ook nog eens te gast is in de talkshow van Surrogaat Lange Sladood (Matthijs van Nieuwkerk, die overigens veel dunner dan Lange Sladood Original blijkt te zijn) op datzelfde filmfestival én je toch al de naam hebt dat je met elk circus meegaat? Dan reis je af naar Utrecht én leg je een en ander op foto en film vast, voor al die andere gastenboekertjes die thuis zijn gebleven.
De Keuze van Thomas Acda was gevallen op de mij geheel onbekende film Het Stenen Vlot van George Sluizer. Een film die we, op wat we er van te voren over gelezen hadden, nou niet direct hadden uitgekozen om heen te gaan. Het was geen RomCom en het was geen Horror. Dus niet echt een film voor Massy of mij. Maar als de Meester spreekt, luisteren zijn onderdanen (please, laat de vette knipoog u hier niet ontgaan), dus Massy en ik togen gezamenlijk naar Rembrandt, een bioscoop in Utrecht. Alwaar wij werkelijk een prachtige film zagen, die weliswaar vol met onbegrijpelijke scenes zat maar die in z'n geheel toch heel erg het aanzien waard was, alleen al door de prachtige kleuren, de mooie plaatjes en het interessante gegeven. Het verhaal gaat namelijk over een natuurramp. Door een onbekende reden raakt het Iberisch Schiereiland los van Europa. Letterlijk, er ontstaat een diepe kloof in de Pyreneeën, waardoor het schiereiland een eiland wordt. Vijf mensen worden, voorafgaand aan deze gebeurtenis, geconfronteerd met onverklaarbare natuurverschijnselen. In de film ontmoeten deze vijf mensen elkaar en beleven angstige dagen met elkaar omdat het eiland tegen de Azoren dreigt te botsen.
Wat ik echt heel mooi, maar tevens onbegrijpelijk vond aan de film, is het contrast tussen de omvang van de natuurramp (en de gevolgen voor de samenleving) en de rust en aanvaarding waarmee het vijftal hun lot accepteert. Nergens in de film raken ze echt in paniek, terwijl ze toch al heel gauw door hebben dat ze nog slechts enkele dagen te leven hebben. Sterker nog, ze beleven hun net gevonden vriendschap en liefde voor elkaar als in een soort van slowmotion. Heel mooi gedaan. Overigens vindt de botsing nooit plaats en wordt het gevaar afgewend. Vanaf dat moment wordt de film nog opmerkelijker dan daarvoor. De twee vrouwen uit het gezelschap raken zwanger en hebben binnen enkele dagen grote zwangere buiken. Daar zit vast een diepere betekenis achter, maar heiden als ik ben kan ik dat niet achterhalen. Thomas had het in dat verband nog over het boek Job uit de bijbel, maar ik kan dat noch bevestigen noch ontkennen. Google biedt geen soelaas. Wat Thomas beschreef wordt daar niet genoemd.
Na de film werden Thomas en de meneer die de film ge-edit had (knipper/plakker zeg maar) geďnterviewd. En er was gelegenheid tot vragen stellen. Waar weinig of geen gebruik van gemaakt werd. Thomas vertelde waarom hij de film zo mooi vond (juist omdat het niet nodig was alles te begrijpen) en maakte grappen met een aanwezige fotograaf. Hij wees ons op enkele hele mooie scenes in de film en hij vertelde dat hij, toen hij de film voor het eerst zag (op tv!), de eerste 10 minuten gemist had, waardoor hij niet wist dat het een nederlandse film was. De film is namelijk geheel gemaakt met Spaanse, Portugeze en Argentijnse acteurs en heeft inderdaad niks Nederlands in zich (op 1 scene na, waarin een Nederlandse tekst op een ballon te lezen is). Wat Thomas ook nog vertelde is dat hij erg van romantische films houdt. Een man naar mijn hart.
Nadat Thomas ons (de zaal he, niet juist Massy en mij :-) bedankt had voor onze komst en belangstelling, spoedden wij ons naar het Festivalpaviljoen, waar om half 11 de talkshow van Matthijs van Nieuwkerk zou beginnen. Althans wij wilden ons spoeden, maar werden tegengehouden door een leuk jongmens, die ons (lees: Massy) een paar vragen wilde stellen over haar beleving van het Nederlands Film Festival. Ik ben het merendeel van haar antwoorden natuurlijk vergeten, maar ik wil wel even noemen dat de naam Thomas Acda niet één keer gevallen is en dat ik zeker weet dat het NFF volgend jaar bewegwijzering én coca cola zonder ijs met citroen én een gouden stamper heeft :-).
De talkshow van Matthijs van Nieuwkerk viel een tikkeltje tegen. Om niet te zeggen dat ik het maar saai vond. Matthijs was erg grappig, maar had zich slecht voorbereid (sterker nog, ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat de goede man geen flikker van films
afweet :-)) en de interviews met de overige gasten waren niet heel erg boeiend. Wel leuk was het om enkele filmfragmenten te zien (vooral die van Bert Haanstra) en natuurlijk was het leuk dat Yoram Lürsen, regisseur van Alles Is Liefde en Thomas te gast waren. Thomas viel Matthijs onmiddellijk aan op zijn slechte voorbereiding. Het werd nog even spannend maar Matthijs pakte Thomas scherp terug en daarna werd het eigenlijk heel gemoedelijk. Ik heb mijn telefoon grotendeels laten meelopen dus het resultaat zijn enkele lelijke foto's én enkele filmpjes.

Voor het eerste filmpje moet je het eerste halve minuutje even op je kop gaan staan, maar daarna had ik door dat ik mijn telefoon anders vast moest houden :-) :

Overigens is de hele talkshow live uitgezonden op internet, dus misschien staat er nog wel ergens een stream. Ik heb er (nog) niet naar gezocht.
Het was een leuke avond. Leuk om eens van iemand als Thomas te horen waarom hij een bepaalde film of scene zo mooi vindt. En sowieso leuk om eens mee te maken. Onze conclusie aan het eind van de avond was dan ook dat wij maar eens vaker naar het Filmfestival moeten gaan, ook als we niet worden afgeleid door Thomas :-). We houden allebei van films en door zomaar eens naar een film te gaan waar je anders nooit zou komen, zie je soms onverwacht mooie dingen.

Gelukzalig keek Mark de kamer rond. Hij genoot duidelijk van de aandacht en de aanwezigheid van allebei zijn ouders, zijn "stiefmoeder", zijn Oma, zijn tante Thamar en Oom Nick en zijn andere tante en oom (zij die niet genoemd mogen worden :-)). Nadat hij de kaarsjes op de taart had uitgeblazen, deelde hij ons plechtig mede: "Ik ga jullie nu vertellen wat ik vorig jaar gewenst heb". Nog even hield hij ons in spanning, toen zei hij: "Ik wenste............dat ik een betere voetballer zou worden". Om vervolgens uiterst triomfantelijk rond te kijken. Nou die wens was uitgekomen, dat was duidelijk. Dromen waren niet altijd bedrog!
Tien jaar is mijn Kleine Man vandaag geworden. Tien jaar geleden is het alweer dat ik de halve dag met trillende benen die niet meer in bedwang waren te houden in bed lag, napuffend van een uiterst snelle bevalling. Dat trillen van mijn benen is wat me het meest bijgebleven is van de hele bevalling. En de opmerking van Giampiero toen ik lag te puffen: "Zeg, kun jij niet stil zijn, ik probeer te slapen" :-). Ik moest daar zo ontzettend om lachen, dat ik de rest van de nacht (lees: bevalling) in (naar omstandigheden) uiterst ontspannen toestand heb doorgebracht. Waardoor ik nu, 10 jaar na dato, nog steeds roep dat ik bevallen helemaal niet zo heftig vond. Lichamelijk gezien dan, want mentaal heeft het natuurlijk mijn hele leven, denken en zijn op z'n kop gezet.
Tien jaar zijn omgevlogen. Ik hoop eigenlijk stiekem dat de komende tien jaar iets minder snel gaan. Want ik ben nog helemaal niet bereid om te gaan denken aan meisjes (dan wel jongens) in het leven van mijn zoon, laat staan aan iets onmogelijks als het huis uit gaan.
Zaterdag gaan we het kinderfeestje van Mark vieren. Taart eten, naar de bioscoop, naar McDonalds en dan een slaapfeestje. Waar ben ik aan begonnen? Maar ik heb er zin in, want Mark verheugt zich er wild op. Hij heeft genoten van zijn verjaardag, de kadootjes en alle aandacht. En ik heb genoten van hem en van zijn stralende koppie. Wat ben ik gezegend met mijn tiener!

Mark zit op de 5e Montessorischool, in Betondorp. De school zit in een pand waar lang geleden Johan Cruijff op school zat. Toen het nog geen Montessorischool was. Vroeger, in mijn jeugd, stond tegenover Betondorp het oude Ajax-stadion, De Meer.
Inmiddels huist Ajax al weer jaren in de Arena en op het terrein waar vroeger De Meer stond zijn huizen gebouwd. De wijk heet Park De Meer en bijna niks doet nog denken aan de gouden Ajax- jaren. Wel zijn er wat straten vernoemd naar bekende voetbalstraten (Anfield Road, Wembleylaan, Stade de Colombes) en er schijnt zelfs ergens een grote voetbal in de weg te liggen, maar ik denk dat 90% van de kinderen die er wonen geen flauw idee hebben dat ze op "heilige grond" wonen.
Vandaag werd gevierd dat de wijk 5 jaar bestaat. Wat overigens grote onzin is, want er zijn mensen die er al 6 a 7 jaar wonen. Maar de laatste woning is op 23 september 2002 opgeleverd en die datum houdt men daarom maar aan om jubilea te vieren.
De kinderen van groep 5/6 van de school van Mark hebben met z'n allen (40) een schilderij met als thema "Mijn Wijk" gemaakt, onder leiding van een heuse kunstenares, Martha Fyrigos (oh die). Vandaag werd het kunstwerk onthuld door de kinderen zelf.
En dus togen wij vandaag naar de wijk die onze wijk helemaal niet is. Alwaar wij al gauw Karen en de kinderen tegenkwamen (niet geheel toevallig, immers, we hadden er afgesproken :-) en nog een heleboel kinderen uit Mark z'n klas.
Het is een leuk schilderij geworden. Vrolijk en kleurrijk. Ben benieuwd hoe lang het er hangt voordat het vernield wordt. Of ben ik nu heel pessimistisch? De kinderen waren reuze trots allemaal en werden voor hun "bewezen diensten" bedankt met een snoepzakje en een medaille. En een straatfeest met springkussen. En veel foute muziek. En prachtig weer, maar daar genoot ik dan weer vooral van.
Mark verzuchtte vandaag gelukzalig dat hij school dit jaar nóg leuker vindt dan vorig jaar. Hij had genoten van het maken (en het onthullen) van het schilderij. Zou er misschien dan toch een klein kunstenaartje in hem schuilen? :-)

Amsterdam had een leuke actie bedacht in het kader van het milieu: De Ga-Lopen-Of-Fietsen-Naar-School-Dag. De actie werd ondersteund met flyers, posters, tassen en petjes. Heel gedoe.
Normaal gesproken breng ik Mark met de auto naar school. Wij wonen in Amsterdam Noord, maar Mark zit nog steeds op de school waarop hij zat toen zijn vader en ik nog bij elkaar woonden. En dat is in Amsterdam-Oost. Zo'n twintig kilometer verderop dus.
Gewoonlijk gaan we tegen 8 uur de deur uit, om ongeveer om kwart over 8 op school aan te komen. Als er file staat, zijn we wel eens laat, maar bijna nooit té laat. Als ik vervolgens doorrijd naar mijn werk, ben ik er doorgaans even over half 9 en uiterlijk kwart voor 9. Goed te doen dus. Per auto.
Mark wilde persé meedoen aan deze actie van de gemeente. Snap ik wel, geen kind houdt er van om een uitzondering te zijn. Bovendien, Mark is altijd voor acties ten gunste van het milieu en ik vind dat ik dat hoor te ondersteunen. Dus beloofde ik Mark mee te doen. Al probeerde ik nog wel even of we een beetje konden smokkelen. Wegens wel heel ver weg wonen. Zo stelde ik voor de auto in Diemen (vlak bij Amsterdam-Oost) neer te zetten. Voorstel afgekeurd. Hm, auto bij de pont dan? Ook afgekeurd. We moesten en zouden ons aan de regels houden.
Nou was lopen natuurlijk geen optie. 20 km is een beetje erg veel van het goede. En fietsen? Tja fietsen komt in mijn vocabulaire niet echt voor. Al was het alleen maar omdat ik niet echt een fiets heb. Hoewel er wel zoiets in mijn berging schijnt te staan. Maar dat kreng heeft een stuur dat los zit en al jaren een keer vastgezet moet worden. En de fiets van Mark is te klein. En zijn nieuwe fiets (die al maanden op hem staat te wachten) iets te groot nog. Dus. Niet op de fiets.
De enige optie die overbleef was het openbaar vervoer. Gatverdamme, als je mij sjaggerijnig wil krijgen moet je daar over beginnen. Maar vooruit, ik ben best een leuke moeder en ik wil best een dagje meedoen voor het milieu. Dus ik ging me wel even opofferen.
En zo kwam het dat ik vanmorgen om 6 uur naast mijn bedje stond, na de 7e slapeloze nacht op een rij. Nee, dat begon goed. Een koude douche en een uurtje stressen later, liepen Mark en ik monter naar de bus. Die gelukkig al gauw aan kwam rijden, zonder dat we hoefden te rennen. Dat scheelde. Want als ik ergens een pl..ris-hekel aan heb is het de bus net (niet) halen. We hadden ons goed voorbereid dus Mark zat al gauw te lezen in Daantje Wereldkampioen (Roald Dahl) en ik in Tirza (Arnon Grünberg). Wat op zich best lekker was, want in de auto kom ik weinig aan lezen toe.
Op het station hoefden we niet heel lang op de tram te wachten, dus om tien over 8 waren we op school. En dat viel helemaal niet tegen. Maar toch. Wat een mijl op zeven. Ik was al uuuuuuuuuren op en nog pas op school. Gelukkig werden we met open armen (en veel complimenten) ontvangen. Ik denk niet dat er, behalve misschien een paar leerkrachten, mensen op school zitten daar die nóg verder weg wonen.
Vervolgens moest ik nog "even" naar mijn werk. Met de auto een ritje van 10 minuten, maar die tijd had ik nu al nodig om naar de bus te lopen. Wel grappig om op de bushalte te staan, waar ik mijn hele jeugd had staan wachten op de bus. Mark zit op school in de buurt waar ik opgegroeid ben, vandaar. Anyway, de bus die volgens schema elke 10 minuten rijdt, kwam 20 minuten later aankakken, maar bracht me in no time naar het Amstelstation. De plek waar ik Lilian en Ingrid 27 jaar geleden voor het eerst ontmoet had. Vol van de jeugdherinneringen die in dat station liggen, sprong ik in de eerste de beste metro die ik zag. In de hoop dat die me naar mijn werk zou brengen. Dat is altijd even afwachten, want ik kan nooit onthouden of ik nou juist die naar Gein of naar Gaasperplas moet hebben. Zou niet de eerste keer zijn dat ik weer terug moest, omdat ik in de verkeerde was gesprongen :-).
Maar ook met de metro zat alles mee en precies om 9 uur stapte ik de drempel van het gebouw waar ik werk over. Twee uur nadat ik van huis was vertrokken. Sjees hee wat een wereldreis blijkt dát te zijn. Volgens mij ben je tegenwoordig sneller in Londen. Denk ik.
Anyway....het kwam niet meer goed vandaag met mijn humeur. Wetende dat ik 's middags dezelfde rit nog eens moest doen, maar dan in omgekeerde richting én geteisterd door koliekpijnen van mijn nierstenen, heb ik de dag vloekend en tierend doorgebracht. Mijn collega's stelden vriendelijk voor dat ik wat vroeger naar huis zou gaan. Ze waren verrukt van me af te zijn, geloof ik. Waarvoor mijn excuses.............

Net zoals Acda en De Munnik eigenlijk bestaat uit Thomas, Paul en De Grote Onbekende David Middelhoff, bestaat het fenomeen Massy en Ruth eigenlijk uit Massy, Ruth en Marion. Net als David verkiest Marion ervoor om niet te veel in de belangstelling te staan. Zo schrijft zij bijvoorbeeld nooit in het Acda en De Munnik Gastenboek, terwijl Massy en ik 90% van de postjes voor ons rekening nemen daar.
Wij hebben elkaar leren kennen in De Kist, de chatbox op de Acda en De Munnik site. Daar hadden we avonden lang lol en voorpret en napret, veelal AEDM-gerelateerd. En natuurlijk zagen we elkaar voor het eerst in het echt bij een concert van Acda en De Munnik. Dat was op 19 maart 2006. Thomas en Paul speelden in Toomler en wij wilden allemaal een mooi plekje en kwamen dus vroeg. Voor de deur van Toomler kwam ik Marion tegen. We keken elkaar aan en het klikte meteen.
Marion is in die anderhalf jaar een heel dierbare vriendin van mij geworden. Bij haar heb ik al menig keer uitgehuild over mijn deplorabel liefdesleven. Zij staat altijd klaar met een luisterend oor en bruikbaar advies. Hoeveel problemen ze zelf ook heeft, ze zal altijd andermans problemen belangrijker vinden en altijd eerst zich ervan verzekeren dat haar vriendinnen weer een beetje opgebeurd zijn voordat zij aan haar verhaal begint.
Ik heb ook veel van Marion geleerd. Ze heeft een ongelooflijke opmerkingsgave en veel mensenkennis. Zij heeft gebeurtenissen en situaties in het afgelopen halfjaar voorspeld en hoewel ik haar voorspellingen meestal lachend wegwuif, heeft ze gewoon heel erg vaak gelijk. Hoe ze het doet weet ik niet, maar ik verdenk haar soms van het hebben van een glazen bol :-)
Massy, Marion en ik hebben het vaak heel erg gezellig met z'n drieën. Naar Acda en De Munnik en Toomler gaan we bijna altijd met z'n drieën, maar ook andere uitjes doen we gezamenlijk. Hoogtepunten waren het weekend in Zeeland (Kampvuurconcert AEDM 2006), de rondvaart door Amsterdam (doet u ook zijgrachtjes? :-) en de karaoke in Madame Toussaud. Waarbij Massy en ik weliswaar de boel op zijn kop zetten, maar we de lol absoluut delen met Marion.
Op MSN hebben we vaak driegesprekken. Dat wil dus zeggen 1 gesprek met drie deelnemers. Waarbij we echt de grootste lol hebben, omdat we aan een half woord genoeg hebben. Als Massy of ik roepen: "Heb je het al gehoord", is het eerste wat Marion roept: "Het blauw is op". Als Marion roept : Ben je er nou al weer, moeten we alle drie lachen en als er iets te melden valt uit een door ons gelezen gastenboek gaat er automatisch een mailtje naar de twee andere meiden. Kortom, wij zijn een drie-eenheid. Zoals we ooit een vier-eenheid waren, maar helaas haakte nummer 4 enigszins af.
Doordat Massy en ik meestal erg als twee-eenheid naar buiten komen, lijkt het er misschien op dat Marion er misschien een beetje bijhangt. Graag wil ik benadrukken dat dat voor de buitenwereld misschien zo lijkt, maar dat wij drieën beter weten. Wij zijn een drie-eenheid. En dat hopen wij nog heel lang te blijven!

Hij telde grassprietjes. Hij keek naar de wolken. Stond met zijn rug naar de bal toe en volgde met zijn ogen een trein die langsreed. Als hij 3x per wedstrijd de bal (bijna) aanraakte, was het veel. Hij stond van de 40 minuten die de wedstrijd duurde vaak minimaal de helft van de tijd aan de kant, als wissel. Hij wist vaak niet hoe de tegenstander heette en kon aan het eind van de wedstrijd de eindstand niet vertellen. In 4 seizoenen maakte hij 1 doelpunt en zelfs dat was een mazzelballetje.
Hij speelde bij sv Diemen, een club waar winnen nogal hoog in het vaandel stond en waar de ouders 10x fanatieker waren dan Thomas Acda als Erik van Leeuwen in In Oranje. En plezier van zwaar ondergeschikt belang was. Dieptepunt was het moment dat hij zelfs tijdens een training (!) door een teamgenootje weggeduwd werd toen er een corner genomen moest worden ("jij kan het toch niet"). Toen het team waar hij 2 jaar lang mee gespeeld had helemaal uit elkaar getrokken werd (clubbelang) kon ik het niet langer meer aanzien en besprak ik met Mark de mogelijkheid van overstappen naar TOB. Een club bij ons in de straat, waar hij weliswaar nog niemand kende, maar waar de prestatiedruk misschien wat minder zou zijn. Mark was verbazingwekkend genoeg meteen voor.
Het bleek de beste beslissing die ik ooit genomen heb. Mark kwam in een team terecht met allemaal jongetjes zoals hij. Jongetjes die gewoon wilden voetballen, maar niet uitblonken door talent. Okee, er waren er een paar duidelijk beter dan de rest, maar niemand keek iemand er op aan als er even niet goed gespeeld werd. De jochies verloren veel maar hadden een reuze lol. En Mark bloeide op. Mede door een geweldige coach die hem zelfvertrouwen én spelminuten gaf. Hij telde geen grassprietjes meer, keek niet meer naar de wolken en stond nog maar 2x per wedstrijd met zijn rug naar de bal toe :-). Hij deed mee met de wedstrijd en kreeg steeds meer plezier in het spelletje. Maar een hoogvlieger werd het nooit.
Hoe anders blijkt het opeens dit seizoen te zijn. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar vandaag was Mark opeens de sterspeler van het veld. Om de een of andere vage reden kwam hij in de spits te staan. En hij deed het geweldig daar. Hij was tactisch slim, technisch verbazingwekkend goed zelfs, hij speelde goed over en had duidelijk overzicht. Ergens heb ik vorig seizoen niet op zitten letten. Want Mark blijkt dingen met de bal te kunnen die ik echt never nooit eerder bij hem gezien heb.
Ik wist niet wat ik meemaakte vanmorgen. En het onmogelijke gebeurde, want mijn heldje maakte twee (2!!!!!) prachtige doelpunten en leidde zijn team moeiteloos naar een 4-1 overwinning!!!!!!! We hebben het nu over een wedstrijd van TOB E2 tegen De Dijk E5. Laag niveau uiteraard en ik begrijp heus wel dat ik niet meteen moet gaan dromen over een toekomst bij Ajax. Maar het is echt heerlijk om te zien dat je kind opeens niet meer de slechtste van het veld is. Ik was gewoon apetrots. En vroeg me af hoe de moeders van Arjan Robben en Wesley Sneijder zich moet voelen bij alle successen van hun kind. Maar het aller-, allerbelangrijkste blijft toch, dat Mark ontzettend veel plezier beleeft aan het voetballen bij TOB. Want wat is het ontzettend leuk om een kindje tegen jouw zoon een keertje te horen zeggen dat de overwinning aan hem te danken was (wat ik natuurlijk, zoals het hoort, ontkend heb, want het gaat om het collectief :-)). En wat is het heerlijk om te zien dat Mark helemaal liep te stralen van trots. Hoe hij met een brede glimlach op zijn gezicht drie corners nam. Wat moet dat kind een zelfvertrouwen hebben gekregen vandaag!

De AVRO zendt komende winter een serie themauitzendingen uit onder de naam Een Nieuwe Jas. Het zijn optredens van artiesten die allemaal Nederlandstalige liedjes zingen van anderen en van henzelf, rond een bepaald thema.
Gisteren waren de opnames rond het thema Afscheid. En Acda en De Munnik waren twee van de artiesten die optraden. Samen met onder andere Stef Bos, Fernando Lameirinhas en Willeke Alberti. Deze laatste leverde bij ons al een hoop voorpret op. Mijn verwachtingen van de avond waren, door eerder genoemde artiesten, niet heel hoog gespannen. Maar na zo'n vreselijk lange AEDM-loze-periode was ik allang blij ze weer eens aan het werk te kunnen zien.
Natuurlijk hadden we van te voren allemaal nummers bedacht die ze misschien zouden spelen. Als Je Bij Me Weggaat leek voor de hand te liggen, hoewel we vreesden voor Zonnestralen. Niet omdat het past in het thema Afscheid, maar gewoon omdat ze dat altijd spelen. Waar we een beetje doodziek van worden, als we heel eerlijk zijn :-), hoewel het een geweldig nummer blijft.
Nummers van andere artiesten bedenken hadden we meer moeite mee. We vreesden voor liedjes van Marco Borsato en Volumia. Ik hoopte op Flink Zijn van Robert Long, omdat ik dat één van de allermooiste en treurigste liedjes allertijden vind. Het leek me geweldig om dat een keer uit de mond van Paul de Munnik te horen.
Van de andere artiesten die zouden spelen had ik helemaal geen verwachtingen. Stef Bos heb ik een keer in de Kleine Komdie zien optreden en daar vond ik niet veel aan. Willeke was vooral leuk om grappen over te maken en Fernando Lameirinhas kende ik alleen van naam. Dan was er nog Sarah Bettens, van K-Choice. Kende ik ook niet veel van. Wist wel dat ze heel mooi kan zingen, maar verder reikte mijn kennis niet. En de laatste artieste, een Braziliaanse van de mij geheel onbekende band Zuco 103 geloof ik, had ik nog nooit van gehoord.
Het werd een prachtavond. Vol met indrukwekkende verhalen over Afscheid. En met nog indrukwekkende vertolkingen van hele mooie nummers. Als eerste kwam Paul de Munnik op. Hij zong Laat me Niet Alleen, de vertaling van Ne Me Quitte Pas van Jacques Brel. Vervolgens zong Willeke "mijn" Flink Zijn en dat deed ze niet slecht. Al maakte ze wel een fout in de tekst. Wat nog knap was, want de autocue stond aan.
Het was een mooi begin van een nog mooier vervolg. Sarah Bettens zong Dansen aan de Zee, van Blof. Stef Bos zong werkelijk heel mooi De Steen van Bram Vermeulen. Zeker niet de mooiste uitvoering van dat nummer (ik prefereer Bram dan wel Paul de Leeuw), maar het was absoluut de moeite van het luisteren waard. Alleen dat domme knipogen naar het publiek irriteert me mateloos bij Stef Bos. Of zou hij gewoon een tic hebben? :-)
Vervolgens moesten Thomas en Paul. En zij zongen Verdomme Kees, van Frans Halsema. Dat viel me een beetje tegen. Het is een prachtig nummer, maar het staat al jaren op het repertoire van AEDM. Ik had gehoopt op een nummer dat we nog niet van ze kenden. Maar mijn teleurstelling duurde maar kort. Want Verdomme Kees met het meer dan geweldige Metropole Orkest is gewoon prachtig. En wat was het fijn om Thomas en Paul weer eens samen op het podium te zien. En dan niet eens met Zonnestralen :-).
De rest van de avond kregen wij de één na de andere verrassing. Er werd aangekondigd dat het volgende nummer Bloed, Zweet en Tranen van Hazes zou zijn. Mijn eerste reactie was: "Nou, dat mag Thomas wel zingen van mij". Maar toen hij dat eenmaal deed met Paul (begeleid door Carel traan-van-Maxima- Kraaijenhof) bleek dat niet de beste uitvoering van dat nummer te zijn. Maar ze hadden er duidelijk lol in en dat maakte veel goed. En sowieso leuk om weer eens aanvulling te (gaan) krijgen op de cd van liedjes-die-nooit-op-cd-verschenen-behalve-bij-Massy.
Willeke Alberti zong een lied van Friso Wiegersma, hij die meer was dan De Weduwe Sonneveld, dat "Het Lachen dat Wij Samen Deden" heette. Ontroerend, die tekst. Het deed me denken aan een gesprek dat ik een paar dagen geleden had met Massy over hoe wij ons zouden voelen als de ander opeens zou komen te overlijden. En ik draaide me daarom naar Massy toe om te zeggen dat dát nummer natuurlijk op onze begrafenissen gedraaid moet worden. Massy bleek een zelfde emotie te doorstaan. Zij had precies dezelfde gedachte. Mooi moment was dat.
Toen de televisieopnames klaar waren, bleek tot onze grote vreugde dat Bloed, Zweet en Tranen over moest, omdat de microfoon van Thomas gehaperd zou hebben in het begin. Dát vonden wij geheel niet erg. Vooral niet toen bleek, dat nu de eerste spanning er af was, deze versie toch wel erg leuk bleek te zijn. Paul liet zich volledig gaan en kwam één keer aardig in de buurt van de armbewegingen van Lee Towers en ook Thomas kwam geheel los. En wij fans genoten.
Na de pauze werden wij nog getracteerd op wat eigen nummers van de optredende artiesten. Stef Bos en Fernando Lamnogwat zongen samen een prachtig nummer over het feit dat ze allebei in een land wonen waar ze niet geboren zijn. Fernando zong ook nog een eigen nummer, absoluut heel mooi. En Thomas zong Slaap Zacht Elisabeth, zo mooi, zo gevoelig, dat ik er een brok van in mijn keel had. Misschien omdat mijn moeder Elisabeth heet en ik zo vreselijk bang ben voor een afscheid van haar. Maar meer nog, omdat Thomas het zo verschrikkelijk mooi zong en omdat hij zo wonderschoon begeleid werd door het Metropole Orkest.

Veel tijd om te bekomen van de emoties die het lied opriep kreeg ik niet. Paul stapte het podium op en zong de mooiste versie van Lopen Tot De Zon Komt, die ik ooit gehoord heb. Staand, zijn hoofd opgeheven, zijn handen in de zakken. Zichtbaar gespannen, maar met een uitstraling die ik nog nooit bij hem gezien had. Daar stond iemand. Daar stond een van de allerbeste zangers van Nederland een lied te zingen dat mij de tranen in de ogen bracht (geheel tegen mijn gewoonte in). Een lied waar ik normaal gesproken niet zoveel mee heb, ondanks de op een na mooiste zin uit het gehele AEDM-oeuvre: Wat we samen vroeger droomden, weet de helft van ons niet meer. En het was dan ook die zin die bij mij er in knalde alsof ik hem nog nooit eerder gehoord had.

Minuten lang nadat Paul klaar was met zingen was ik nog bezig te bekomen van wat er net gebeurd was. Eerst Elisabeth toen Lopen Tot De Zon Komt. Allebei in de allermooiste versies die ik de afgelopen 7 jaar gehoord had. Wat een waanzinnig performance hadden onze helden daar neergezet. Ik was er gewoon trots op AEDM-fan te zijn.
Het was een heel bijzondere avond. En een geweldige start van wat ook een geweldig mooi seizoen belooft te worden..........

Ik ben coördinator van de schoolbibliotheek. In deze bieb kunnen alle kinderen van de school boeken lenen (verrassend), om deze op school te lezen. De bieb wordt gerund door ouders. Ik doe voornamelijk de coördinatie, dus de organisatie van de bieb. Belangrijkste taak daarin is het maken van het rooster, dus wanneer welke ouder in de bieb werkt.
Maar 1x per maand zit ik ook zelf in de bieb. Dat is erg leuk, want je leert daardoor alle kinderen van de school kennen. Vooral het werken met de hele kleintjes vind ik leuk. Al ben ik altijd weer blij als ik ze terug mag brengen naar hun klas. Het lijkt me vreselijk om dag en in dag uit met die kleine terroristjes te moeten werken. Doordat ik dit al een paar jaar doe, heb ik veel kinderen van groep 0 waarin ze nog geen letter kennen zien opgroeien tot echt goede lezers. Af en toe sta je versteld van hoe snel kinderen leren lezen. Geweldig om te zien.
De kinderen vragen je altijd de gekste dingen. Zo willen ze weten of ik getrouwd ben, waar ik woon, wat ik lekker vind om te eten, of ik huisdieren heb. Alles wat kinderen bezig houdt. De meisjes praten vaak over mijn haar of mijn kleren. Vanmorgen vroeg Aďcha uit groep 4 (jaar of 7 dus): wat heb jij boven je oog? Ik vertelde dat ik eraan geopereerd zou worden (wat een tikkeltje overdreven is, zoiets heet een klinische ingreep maar dat leek me nou weer een beetje ingewikkeld om uit te leggen) omdat het zo lelijk is en dat ik mezelf reuze zielig vond. Nou daar waren Aďcha en Roxanne het wel mee eens. Maar, voegde Roxanne me geruststellend toe, je wordt gewoon verdoofd en dan doet het geen pijn hoor. Zeven jaar he!
Vervolgens wilde Roxanne weten waarom ik alleen in de bieb zat (normaal gesproken zitten er 2 biebouders). Ik vertelde dat de andere moeder afgezegd had en dat ik daarom alleen zat. Ja, zei Roxanne, ik snap het wel. Dat is natuurlijk omdat je zo lelijk bent!
Even keek ik haar verblufd aan. Toen zag ik de twinkeling in haar ogen en moest ik echt heel hard te lachen............

Voor mijn verjaardag kreeg ik een gitaar van mijn ouders. Eentje van ongeveer 10 cm groot, van karton en errug plat. Met andere woorden, ik moest hem nog wel even gaan kopen.
Omdat ik afgelopen woensdagavond mijn eerste les zou hebben, begon de tijd te dringen. Toch een beetje slordig om zónder gitaar op gitaarles aan te komen. En zo trokken Mark en ik afgelopen woensdag richting La Guitarra Buena in de Reestraat in Amsterdam. Doel: een Spaanse kwaliteitsgitaar kopen met warm geluid. Veel meer wist ik niet.
De verkoper bleek een jongeman van een jaar of 20 met reebruine ogen. Ik was meteen verkocht. Hij moest de gitaren die ik wilde uitproberen eerst nog even stemmen en speelde vervolgens de meest prachtige melodieën. Absoluut aantrekkelijk, man met gitaar.
Ik kreeg uiteindelijk de keus uit twee gitaren. Een betrekkelijk goedkope Tsjechische en een wat duurdere Spaanse. Zelfs ík kon horen dat die Spaanse een veel warmer geluid had en de keus was dan ook gauw gemaakt. Een stoere tas erbij, een houder om hem in te zetten, nog een stoere tas voor Mark et voila, de rekening is weer geplunderd. Gelukkig kreeg ik het grootste deel terug van mijn ouders.

's Avonds moest ik naar les. Na mijn proefles in juni had ik mijn leraar Maerten niet meer gezien en ik was eigenlijk vergeten hoe leuk hij was. Hij is derdejaars op het conservatorium en bijzonder sympathiek. Alleen leek hij af en toe te vergeten dat ik nog nooit van mijn leven een gitaar in mijn handen heb gehad. Hij gaat uit van het standpunt dat zijn leerlingen zo snel mogelijk naar een hoger level moeten worden getild. Hij heeft dan ook grootse plannen met me. Oh jee, als ik hem maar niet ga teleurstellen.
Zijn eerste vraag was wat voor muziek ik wilde leren spelen. Bescheiden antwoordde ik dat ik een groot AEDM-fan ben en dat het dus geweldig zou zijn als ik ooit hun liedjes zou kunnen spelen. Mooi, zei Maerten, dan beginnen we met Zonnestralen! Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaat? Zullen we niet overdrijven?
Hij bleek toevallig vlak voor de les net Zonnestralen beluisterd te hebben op de Ipod en speelde het meteen voor. En schreef meteen de accoorden op die ik daarvoor nodig had. Drie accoorden. Is dat alles? Wat een prutsers zijn dat! :-). Maerten stelde me gerust. Met deze accoorden kun je het spelen, maar AEDM spelen het wel iets ingewikkelder dan ik het zou leren in eerste instantie. Ik haalde gerust adem. Ben niet graag die hard fan van prutsers :-).
We speelden wat, hij iets mooier dan ik, we praatten wat, hij iets meer dan ik, we schreven wat accoorden op, hij, ik niet. En toen moest er thuis geoefend worden. Hij niet, ik. En dus ging ik aan de slag. Eerst maar eens het huiswerk ontcijferen dat hij me meegegeven had. Hij had tabs voor me getekend en ik moest met mijn linkerhand 3 grepen oefenen en met mijn rechterhand tokkelen volgens een bepaald schema. Erg fijn, maar ik was na 24 uur al vergeten hoe ik dat ook weer moest lezen. Ik snapte er helemaal niks van.
Een boek dat ik van Thamar en Nick voor mijn verjaardag heb gehad bood uitkomst. Daar leerde ik dat mijn wijsvinger een 1 had, mijn middelvinger een 2, enz. En opeens begreep ik wat er op papier stond. Ik moest afwisselend 3 accoorden spelen, de Kampvuur-C zoals Maerten het noemde, de C/B (spreek uit C over B) en de A mineur. Hee de A mineur ken ik. Die had ik de hele zomer op Mark's gitaar geoefend. En rechts moest ik tokkelen. Eerst een vrij simpel schema. Wat ik na 3 dagen oefenen onder de knie heb. En vervolgens een wat ingewikkeldere, die ik na 1 dag oefenen ook een beetje onder de knie heb, al klinkt het voor geen meter.
Het grappige is dat ik opeens de zin "Played it till my fingers bled" (uit The Summer of '69 van Bryan Adams) begreep. Want koleertje wat doet dat pijn aan je linkerhand. Daar moet gauw eelt komen want dit is niet leuk meer. En ook de kramp in mijn linkerpols is misdadig. Au au au!
Inmiddels ben ik wel zo ver dat ik het echt verschrikkelijk leuk vind. Had ik in pianospelen nooit zin toen ik als kind op les had, de gitaar pak ik met grote regelmaat, gewoon omdat ik zin heb om te oefenen. De pijn in mijn vingers is moordend, maar die in mijn linkerpols wordt al minder, omdat ik wat beter begrijp hoe ik mijn vingers en met name mijn duim neer moet zetten.
Wat ik speel lijkt in de verste verte nog niet op het intro van Zonnestralen, laat staan op de melodie. Maar het begin is er en ik vind het reuze leuk. En ik kan niet wachten tot ik woensdagavond weer naar les mag. Sjees hee, wat heb ik een leuke nieuwe hobby gevonden!

Ruim een jaar geleden verscheen er opeens een raar plekje boven mijn oog. Een soort witte verdikking, niet echt mooi. Om niet te zeggen, buitengewoon ontsierend. Het zit precies tussen mijn ooglid en mijn wenkbrauw in. Maar toen het er eenmaal zat, groeide het niet en ik nam aan dat het vanzelf wel weer weg zou gaan.
Maar dat gebeurde niet. De eerste maand niet, de tweede maand niet en na een half jaar zat het er nog. Wat wel prettig was is dat ik iemand op mijn werk ontmoette die precies hetzelfde leek te hebben. Ik heb een hele vergadering naar dat plekje boven zijn oog zitten staren. Intrigerend vond ik het.
Een half jaar geleden moest ik vanwege mijn bloeddruk toch bij de huisarts zijn en ik vroeg hem er even naar te kijken. Hij gaf aan dat het kon wijzen op een te hoog cholesterolgehalte en ik moest bloed laten prikken. Met mijn bloed was niks aan de hand, mijn cholesterol was laag en de diagnose was dan ook : een onschuldige vetophoping. Sjees hee....ik was toen net 10 kilo afgevallen en blijkbaar was het vet verplaatst naar boven mijn oog. Mooie boel.
Ik nam eigenlijk nog steeds aan dat het wel weg zou gaan. Tenminste ik kan me niet herinneren dat ik daar toen naar gevraagd heb. Maar het ging niet weg. Zelfs nu ik mooi bruin ben is dat plekje nog steeds even opvallend. En misschien nog wel opvallender. Het ziet er niet uit. En deze week was ik het opeens zat. Ik besloot het zelf even weg te halen. Niet met een naald of een mesje, want dat durfde ik niet, maar gewoon met mijn nagel (iedereen die mij een beetje kent, vraagt zich nu af: "welke nagel?").
Het lukte niet. Sterker nog, het begon een beetje te bloeden. Dat leek me niet goed. En aangezien ik toch even bij de huisarts moest zijn besloot ik hem te vragen het even weg te halen. Ik nam aan dat hij het wel weg kon schrapen ofzo. Little did I know.
Ik begon bij de assistente. Die raadde mij onmiddellijk een dermatoloog aan. Goh, voor zo'n ielig plekje? Het leek me wat overdreven maar gaf me over aan de medische wetenschap. De huisarts ging nog een stapje verder. Zoek maar een plastisch chirurg. Dit moet onder verdoving en een beetje mooi gebeuren. Onder verdoving????? Wacht even, dat was niet de bedoeling! Ik doe niet aan cosmetisch pijn lijden.
Maar ik was inmiddels wel zo ver dat ik het nou echt weg wil hebben. De huisarts had het over een vetophoping onder het bindweefsel ofzo. Ik ging maar eens even googlen. En dat hielp. Want in no time had ik een naam bij mijn kwaal: Xanthelasma. Een goedaardig gezwel (sjees hee, dat klinkt veel enger dan een "onschuldige vetophoping") dat nooit kwaadaardig (huidkanker) kan worden. Fijn. Mag ik dat zwart op wit?
Er zijn vier behandelmethodes: laseren (yeah, laserschieten, ik ben voor!), aanstippen met stikstof (dat heb ik al vaker gehad, onder andere op mijn neus en onder mijn voet, daar is echt geen verdoving bij nodig), aanstippen met trichloorazijnzuur. Dit is een etsende vloeistof. Ik weet het niet, mij trekt het niet. En Elektrocoagulatie. Whatever that me be.
Ik zocht en vond een plastisch chirurg in het Lucas Andreas ziekenhuis. En daar heb ik dinsdag mijn eerste afspraak. Waar ben ik aan begonnen? Ik vind het doodeng!