Zaterdag 30 september 2006

De afgelopen 30 uur stonden geheel in teken van de diverse Daniels op deze aardbol.
Het begon natuurlijk donderdagavond. We gingen oorspronkelijk niet naar Daniel. Eigenlijk, als we heel eerlijk zijn, gingen we naar Otto. Die met een band in Café Pakhuis Wilhelmina stond. Een band met ondermeer de Bombita's, het achtergrondkoortje van Brood, waar ik mijn gehele leven ongeveer al fan van ben. Een band ook met Mieke Stemerdink, die tegenwoordig als Mieke Giga door het leven gaat. Een band met ongelooflijk lekker ding David Hollestelle, de gitarist van de Wild Romance. En voor de gelegenheid was de band uitgebreid met Daniel Bossedinges, ons welbekend uit de film en serie All Stars (maar natuurlijk ook uit Luifel en Luifel, Meiden van de Wit en Gooise Vrouwen). Daniel Boissevain dus.
Bossedinges is gecast als vertolker van Herman Brood in de film die over zijn leven wordt gemaakt. Een keus die ik op zijn zachtst gezegd opmerkelijk vond. Ruige Herman Brood leek niet te vergelijken met mooie jongen Daniel. Bovendien kon ik me niet voorstellen dat Bossedinges zou kunnen zingen. De film trok me dan ook niet erg.
Little did I know. Vanaf het moment dat Bossedinges het podium betrad, zong er door mijn hoofd "Brood is back". Want Daniel vertolkt niet alleen Herman Brood, hij ís het ook gewoon. Zij het dan in een bijzonder aantrekkelijke uitvoering. Want OMG was is dat een ongelooflijk lekkere verschijning. Ik geloof niet dat ik ooit van mijn leven een aantrekkelijker tiepje ben tegengekomen. Dat ik niet de enige vrouw in de zaal was die er zo overdacht werd al gauw duidelijk. Ik wil niet zeggen dat ze bij bosjes neer gingen, maar het scheelde niet veel. Zelfs de vele lesbische stellen die daar waren, leken van gedachten te veranderen :-).
Maar hij was niet alleen lekker, wat hij deed was ook absoluut top. Herman Brood had het hem niet na kunnen doen. Het was net of ik 26 jaar terug in de tijd ging. Toen betoverde Herman Brood me; dit keer was het met dezelfde nummers Daniel Bossedinges. Dope Sucks, Saturday Night, I love you like I love myself....ze kwamen allemaal aan bod. Wat geweldig om ze allemaal weer eens terug te horen!

Vervolgens deden met name Massy en ik ranzige dingen met Robbie Williams om Marion te laten zien hoe je optimaal van een gelegenheid gebruik moet maken, ging ik 400x met Wim-Lex op de foto (met een prachtige tiara op mijn hoofd) en zat ik uren hand in hand met George Clooney. Die me in feite maar een beetje wazig aan zat te staren. Maar het allerleukste van Madame Tussaud was toch wel de karaoke waar Massy en ik een ontroerende uitvoering van Zij maakt het Verschil lieten horen (ontroerend ja; de tranen liepen over onze wangen :-). Om vervolgens over te gaan op Ik wou dat ik jou was van Veldhuis en Kemper. Ik zeg het u, die microfoon hoort in mijn hand. Wat een natuurtalentje. Hoewel ik eerlijk moet toegeven, dat we door het personeel van MT het pand zijn uitgezet na deze karaokevertolking. Ik snap het niet. Volgens mij zong ik echt heel mooi :-).
's Avonds aten we met Hilde in De Smoeshaan, het café dat we al snel na het ontstaan van onze vriendschap tot onze stamkroeg hebben bestempeld. Eén van onze stamkroegen, want ook Toomler mag zich in die prachtige titel verheugen. De Smoeshaan is het theatercafé van theater Bellevue. En dat kwam goed uit, want om half 9 begon daar de voorstelling van Daniel Samkalden, de man met de mooiste glimlach van het westelijk halfrond. Een voorstelling waar we ons al een maand over 3 op verheugden. En terecht bleek al weer. Want Daniel Samkalden heeft niet alleen een oogverblindende glimlach en de mooiste ogen van datzelfde westelijk halfrond, maar ook prachtige liedjes met indringende teksten en derhalve een prachtige voorstelling.
Kortom, het waren 30 waanzinnig leuke uren. Wij boffen maar. Wat hebben wij toch een leuk leven.

Oh my god, dit is té lekker! Het moest verboden worden.

De afgelopen dagen heb ik me met twee zaken bezig gehouden: de verjaardag van Mark en mijn vaste telefoonverbinding. Ik weet niet wat ik vermoeiender vond. Wel wat ik leuker vond, dat moge duidelijk zijn.
De ellende begon afgelopen donderdag. De computer was al uit, dus het was al tegen middernacht, maar ik zag op het ADSL-modem dat er te weinig lichtjes brandden. Ik besloot de telefoon te testen. Om te merken dat de lijn dood was. Hm. Vreemd. Maar geen man over boord. Ik heb tenslotte een mobiel en who needs een vaste telefoon in dat geval? En ik ging er van uit dat de storing van tijdelijke aard was.
Vrijdagmorgen deed-ie het nog steeds niet en had ik dus ook geen internetverbinding, tot grote frustratie van Mark die zijn Travian-spelletje de mist in zag gaan (een online spel dat hij speelt......soms heeft Peter iets te veel invloed hier in huis :-). Ik besloot de storingslijn van KPN maar eens te bellen.
Ik hoefde alleen maar mijn vaste telefoonnummer in te toetsen. Meteen kreeg ik een bandje dat er in mijn "gebied" een kabelstoring was en dat deze storing om ongeveer 12 uur zou zijn opgelost. Aangezien ik een strak poets-en-boen-schema had, kwam het wel goed uit. Kon ik in ieder geval niet afgeleid worden door spannende gastenboeken of on-line-vriendinnen.
Wel wonderlijk was het dat "mijn gebied" erg plaatselijk was. Want zowel mijn zus (2 huizen verderop) als mijn moeder (2 huizen verderop aan de andere kant) hadden gewoon telefoon. Maar vooruit. Het feit dat de KPN blijkbaar al op de hoogte van de kabelstoring was stemde mij optimistisch. Vol goede moed ging ik aan de schoonmaakarbeid.
Rond het middaguur had ik al zo'n 450x gerefresht, maar nog steeds kwam ik geen site op. En ook mijn telefoon was hartstikke dood. Irritant! Maar het betere poets-en-boenwerk vroeg nog meer tijd dan ik had ingeschat, dus het kwam de reinheid van mijn huis wel ten goede. Ik heb plekken schoongemaakt waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden :-). Maar om een uur of twee ging ik toch maar weer eens het storingnummer bellen.
Tot mijn grote frustratie meldde de dame op het bandje nu opeens dat de storing zaterdag om 5 uur pas opgelost zou zijn. Jemig nog 27 uur geen internet? Ik was er niet van overtuigd dat mijn verslaafde geest dat aan zou kunnen. Maar, met het oog op mijn status als interieurverzorgster én ceremoniemeester op de verjaardag van zoonlief, besloot ik me er maar bij neer te leggen. Veel tijd om te surfen zou ik toch niet hebben.
Zaterdag na het feestje stortte Mark doodmoe in bed. Verheugd spoedde ik me naar mijn computer, vol verwachting over al het moois dat mij vanaf het internet tegemoet zou komen. Yeah right. Niet dus. Nog steeds geen verbinding. Ik begon boos te worden. Maar ik hield me in, toen ik geen bandje meer kreeg, maar een levend persoon. Die mij wist te vertellen dat het niet gelukt was de kabel te lijmen (lees: lassen) en dat ze gewoon niet wisten wanneer het opgelost zou zijn. Nou ja zeg, wat een onprofessionele berichten opeens. De goede indruk die ik vrijdag nog had van KPN was in één klap weg. Maar ik bleef optimistisch en bedacht me dat het haast niet anders kon dan dat het de volgende ochtend weer opgelost zou zijn. En ik was toch uitgeteld na het feestje, dus een beetje bank-hangen was ook best lekker. Which I did.
Zondagochtend sliep ik, na het kadootjes-uitpakken om 6.30 uur (dat kind is gestoord), uit tot half 11. Om beneden door een boze Mark opgevangen te worden. Dat stomme internet doet het nog steeds niet, zei hij met een gefrustreerde uitdrukking op zijn jarige smoeltje. Ik was enigszins met het bekende verkeerde been uit bed gestapt en besloot mijn slechte humeur niet op mijn jarig jobje maar op de KPN te botvieren. Kortom, ik belde mijn "vrienden" bij de storingsdienst maar weer eens.
Na precies 15 seconden hadden de flapdrol van de Helpdesk en ik ruzie. Want hij beweerde dat er helemaal geen algemene storing was en dat de storing waarschijnlijk dus wel bij mij thuis zou zitten. Of ik even alle apparatuur wilde afkoppelen. De malloot. Weet hij niet hoe lang het duurt een computer weer goed aan te sluiten? Maar dat bleek hij niet te bedoelen met "alle apparatuur afkoppelen". Gewoon de telefoonstekker uit de muur trekken was ook al genoeg. Ik gehoorzaamde en de eikel kwam terug met de mededeling dat er inderdaad nog een storing was. Ja flapdrol, dat weet ik. Anders bel ik toch niet. Zucht.
Hij hield echter vol dat de storing bij mij thuis zat want dat er geen algemene storing meer was. Dat woordje meer gaf aan dat hij in ieder geval toe begon te geven dat er wel een algemene storing geweest was. Maar hij wist niet wanneer die storing opgelost was en was blijkbaar ook niet van plan dat even op te zoeken. En hij kwam met een geweldig aanbod. Vond hij zelf. Want, zei hij met duidelijke tevredenheid over zoveel service, aanstaande dinsdag al kon er een monteur langskomen. Aanstaande dinsdag? Ik ontplofte. En ik moet zeggen, Flapdrol ving het reuze goed op. Hij veerde mee en hield af en toe vier seconden zijn mond. Precies zoals hem ongetwijfeld in allerlei trainingen aangeleerd is. Met zijn communicatieve vaardigheden was dus niks mis. Met zijn vakkennis en klantgerichtheid echter des te meer. Dinsdagochtend kon een monteur komen en geen minuut eerder. Want in het weekend werkten er geen monteurs. En maandag hadden ze geen tijd voor zeurende vrouwen als ik. Blijkbaar. Ik kwam er niet door bij hem en vroeg naar zijn leidinggevende. Die wilde hij niet geven, want die zou toch hetzelde vertellen, beweerde hij. Ik begon er lol in te krijgen en zette door. Ik wil nu je leidinggevende spreken! Zei ik op strenge toon. Hij ging hem roepen.
Affijn, 12 minuten later kwam hij weer terug aan de telefoon. Hij dus, niet zijn leidinggevende. Want, zo zei hij op opgewekte toon, hij had ontdekt dat er tóch een algemene storing was en dat de monteurs er hard aan werkten om die op te lossen. De monteurs? Die werkten toch niet in het weekend? Nou, in dit speciale geval wel hoor mevrouw. Want de storing moest zo snel mogelijk verholpen worden. Toen ik opmerkte dat het wel erg toevallig was dat hij daar achter kwam nét toen ik naar zijn leidinggevende vroeg, werd hij verlegen. En veroverde mijn sympathie door toe te geven dat zijn collega hem er op gewezen had, dat hij niet goed had gekeken omdat er dus nog wel een algemene storing was. En hij wist zelfs te vertellen dat de storing maandagochtend om 7 uur zou zijn opgelost. Hm. Ik had ongelooflijk het gevoel dat ik afgescheept, aan het lijntje gehouden en in de maling genomen werd, maar met het oog op weer een verjaardagsfeest voor Mark die middag, besloot ik me er maar weer bij neer te leggen.
Maandagochtend belde ik vanuit bed mobiel naar mijn vaste nummer. Nog steeds geen gehoor. Aargh. Op naar de storingslijn maar weer. Alwaar ik te horen kreeg dat de algemene storing nu écht was opgelost en dat er dan toch echt een monteur moest komen om mijn storing op te lossen. En dat mij dat misschien wel eens geld zou kunnen gaan kosten. Maar het goede nieuws was dat de monteur dezelfde dag nog kon komen. Nu hadden ze blijkbaar toch tijd voor zeurende vrouwen. Hiephoi. De monteur kwam tussen 12 en 2.
Om 2 minuten over 12 ging mijn vaste telefoon. Huh???? Het was de monteur, die bij de kabelkast stond. Er was dus toch nog wat mis geweest met de kabel, maar nu was het opgelost. Joeghee. Eindelijk. Ik ben weer on line!

Ik liep te babbelen met een vroegere personeelschef van me, op weg naar de parkeerplaats. Er leek niks aan de hand. En toen opeens: de wijde pijp van mijn modieuze broek raakte verstrikt in de punt van mijn even mijn modieuze laars. Ik slaakte een gilletje, voelde dat ik ging vallen en stak intuďtief mijn handen uit om niet op mijn poezelige smoeltje te vallen.
Gevolg: een knie waar absoluut geen vel meer opzat en een zeer pijnlijke rechtermiddelvinger. Zo cool als ik kon stond ik op, maakte het gesprek met de voormalige personeelschef af en strompelde zo charmant mogelijk naar mijn auto.
In de auto besloot ik dat ik naar de eerste hulp moest. Ik ben een watje maar over die knie wilde ik niet eens zo erg zeuren. Maar die vinger. Au! Die deed pas echt pijn!
Maar eerst moest ik Mark halen en hem in het zwembad afleveren. Giampiero zou daar heen komen, dus ik kon weg zodra hij er was. On the way naar het ziekenhuis zou ik Peter ff bij mij thuis oppikken want ik heb een history van flauwvallen in ziekenhuizen.
Thuis gekomen besloot Peter zijn EHBO skills maar eens even op mij uit te proberen. Hij was niet onder de indruk. Okee, dan ging ik wel verhaal halen bij mijn moeder, ooit verpleegster in een sanatorium. Ook zij was niet onder de indruk. Ik begon me zo langzamerhand een grote hypochonder te voelen. Hmpf. Het deed echt onwijs veel pijn hoor.
Thuis werd ik verwend. Lief was geloof ik meer onder de indruk van de (best wel grote) schaafwond op mijn been en maakte een heerlijk maal. Ik hoefde niks te doen behalve amechtig op de bank liggen en me laten verwennen. Dát is een rol die ik goed aankan.
Maar toen vanmorgen: ik werd wakker met een vinger die 3x zo dik was als gisteren. Dat leek me voldoende reden om in ieder geval even langs de dokterassistente te gaan. Dat kon, want Lief en Moeder sliepen allebei nog. Doktersassistente was wél onder de indruk. Ha! Eindelijk erkenning.
De dokter had ongeveer 10 seconden nodig om zijn diagnose te stellen: verrekte gewrichtsbanden, niks ernstig. Hij spalkte mijn vinger professorisch met 3 stukjes leukoplast. Wat mij de opmerking ontlokte dat dit nou niet bepaald een verband was dat indruk zou maken in de kroeg. Ik bedoel, een extra op een dvd zit er niet in op deze manier. De dokter was amused. Fijn zo'n man met gevoel voor humor. Hij zei dat als het iets erger was geweest, het een boksersfractuur genoemd was. En daar schijn je indruk mee te maken in de kroeg. Ja in zijn kringen misschien? :-).
Anyway....de pijn valt nu wel mee. Het zal wel een kwestie van dagen zijn voordat het over is verwacht ik. En dat ik niet zo snel kan typen nu? Ach who cares. Morgen moet ik toch de halve dag vergaderen.................

Euhm.....ja. Het was dus een trommel. We zeggen het er wel even bij als hij gaat uitdelen :-)

Aanstaande zondag is Mark jarig. Negen jaar wordt hij. Negen!
Na de traktatie toen Mark 6 werd heb ik een naam hoog te houden. En dat is niet makkelijk, als je 2 linkerhanden hebt en absoluut niet creatief bent.
Een paar maanden geleden kwam ik iets leuks tegen in een tijdschrift. Er stond een hele beschrijving bij hoe het moest en het leek niet moeilijk. Ik besloot dit weekend proef te draaien. De benodigdheden waren roze koeken (glacé's), poedersuiker, water, rode voedselvloeistof, chocoladestaafjes en chocola. Allemaal ingrediënten die naar mijn idee wel bij de plaatselijke Albert Heijn te krijgen moesten zijn. Voor de zekerheid togen we maar naar de grote Albert Heijn iets verderop. Rode voedselvloeistof zou wel eens voor problemen kunnen zorgen.
Dat bleek inderdaad het geval. Ik heb werkelijk elk schap afgezocht maar dat artikel was niet te koop. Zelfs niet bij de taartbenodigdheden. Ik besloot tot Tofa Aardbeiensaus als alternatief. De chocoladestaafjes die wit moesten zijn, hadden ze alleen in het bruin, maar dat boeit niet. Nemen we gewoon witte chocola in plaats van bruine.
Zondag, vlak voor de start van de Dam-tot-Dam, zijn Kitty en ik aan de slag gegaan. Ik begon met de glazuur. Dat is heel makkelijk te maken, door poedersuiker te mengen met water. Een kind kan de was doen (ja deed ie dat maar eens). Daar voegde ik de Tofa saus bij, maar dat was geen succes. Want daardoor werd het glazuur niet hard. Ik besloot dan maar witte glazuur te gebruiken (een mens moet een beetje flexibel zijn). Dat werkte een stuk beter.
Vervolgens de chocoladestaafjes. Deze moesten gedoopt worden in gesmolten witte chocola. Chocola smelten is appeltje ijtje. Iets met marie, een pan in een pan en in no time heb je gesmolten chocola. Nou bleken de chocostaafjes bijzonder smakelijk dus eerst hebben we het halve pak gewoon opgegeten. Nou ja, we......ik at er een en Kitty at de rest. Dat ik de dikzak van ons tweeën ben is werkelijk ongelooflijk!
Vervolgens moesten de chocoladestaafjes dus gedoopt worden in de gesmolten witte chocola. Maar dat werkte niet, want doordat de witte chocola warm was, smolten ook de staafjes. Kitty bedacht dat we ze een soort dompelbadje moesten geven om af te koelen. Ik wees op mijn hoofd, deed het en zag dat ze gelijk had. Vervolgens zijn we richting Dam-tot-Dam getogen om Jack, Linda en Michelle aan te moedigen. Toen we terugkwamen was alles gestold en konden we overgaan tot de finishing touch.
Ik was gematigd tevreden en besloot ons produkt aan een gebruikerstest te onderwerpen. Jesse werd er bij geroepen. Vriendje van Mark en meestal best een slim jochie. Ik vroeg hem wat deze traktatie voorstelde. Jesse keek even, hield zijn hoofd schuin en zei: "Een konijnenhoofd".
Mijn wereld stortte in. Want het stelt alles voor, maar niet een konijnenhoofd :-(. Gelukkig maakte Peter het 's avonds goed door direct te zien wat het wél voorstelde. Maar voor de zekerheid wil ik het toch nog even aan een groter forum voorleggen. Roept u maar:

Na twee jaar bij sv Diemen te hebben gespeeld, is Mark dit jaar overgestapt naar de voetbalvereniging in onze straat: TOB. En dat is de beste beslissing die we in jaren hebben genomen.
Mark is het allerliefste kind van de wereld en hij ziet er uit om op te vreten in voetbaltenue, maar als ik erop zou rekenen dat hij als voetballer voor mijn oudedagsvoorziening gaat zorgen, zou ik bedrogen uitkomen. Want ik moet realistisch zijn: hij is niet bepaald een Marco van Basten.
Bij TOB speelt Mark in een team met jongetjes die ongeveer allemaal van zijn niveau zijn, met uitzondering van een paar uitschietertjes naar boven. Gevolg is dat hij de bal krijgt aangespeeld en meer zelfvertrouwen krijgt, waardoor hij ook af en toe leuke acties maakt. De Champion League is nog even niet in zijn bereik, maar de keren dat hij bloemetjes aan het plukken is of wolken aan het tellen is worden steeds sporadischer.
Vandaag moest de E2 van TOB (het laagste E-team van deze geweldige club) uit voetballen. Dat betekende 8 uur verzamelen (wat best vroeg is als je na een avondje Toomler de stad in bent geweest). We zouden uit moeten spelen in Zunderdorp, een klein gehuchtje aan de noordkant van Amsterdam. Lekker dichtbij dus. Dat is ook een voordeel van voetballen bij TOB: alle tegenstanders spelen ook in Amsterdam-Noord en omgeving.
Zoals te doen gebruikelijk, reden alle ouders in hun eigen auto achter elkaar aan. En omdat de E1 ook om 9 uur in Zunderdorp moest spelen, ging er dus een lange slier auto's richting Zunderdorp. Maar het was geweldig. Zodra we de snelweg verlieten, kwam bij mij het ultieme All Stars gevoel naar boven. We reden door weilanden, langs koeien, langs boerderijen, langs de golfbaan van mijn ouders, over pittoreske bruggetjes. All Stars pur sang. Wie herinnert zich niet de legendarische aflevering waarin de mannen van Swift Boys moesten spelen tegen P.V.C.D.W./U.I.T. en de hele aflevering in de auto zaten omdat ze verdwaald waren in het Noordhollands landschap.
Zover kwam het bij ons niet. De meeste vaders van de voetballertjes spelen zelf ook en wisten precies waar we heen moesten. We reden in één keer goed naar H.B.O.K., de club met de meest fantastische naam die ik ooit gehoord heb: Het Begon Op Klompen. De club ook die qua ligging veel weg heeft van D.R.C., de voetbalvereniging waar de afleveringen van All Stars zijn gefilmd (de allereerste wedstrijd van Mark bij sv Diemen was overigens tegen datzelfde D.R.C.). Het veld van H.B.O.K. kijkt uit op een weiland met koeien (wat mij onmiddellijk aan een voorstel van Willem Overdeveste deed denken :-). Terwijl ik stond te kijken naar de warming up, hupte er een klein kikkertje over mijn tenen (ja, ik gilde het uit ja :-). En toen de wedstrijd net begonnen was, moest hij alweer gestaakt worden wegens een overstekend kerstmaal (een eend met haar jongen).
Mark en zijn teamgenootjes speelden aardig maar konden niet voorkomen dat ze met 10-1 werden afgemaakt. Op zich de beste prestatie die ze dit seizoen behaald hadden. Vorige week waren ze met 19-0 de pan in gehakt, dus we mochten niet klagen vanmorgen :-). Maar het mooiste van alles was, dat de kinderen lachend en blij het veld af kwamen. Het spelplezier was van hun gezichten te lezen. En dat vind ik veel meer waard dan 3x achter elkaar kampioen worden maar huilen als je een penalty mist!!!!!!!!!!

Leider Cor met staand v.l.n.r. Israel en Michael, zittend v.l.n.r. Kevin, Abdullah, Dave, Mark en Tariq en liggend Jesse. Op de foto ontbreken Kelly, Natasha en nog eentje van wie ik de naam even niet meer weet.

Een paar uur na thuiskomst van de geweldige Onze Reis-dagen (waarvan ik op een later moment verslag zal doen), vertrokken we alweer richting Zeeland. Het was prachtig weer en een dagje strand leek aanlokkelijk, zelfs met wat slaaptekort. Om half 1 werden we hartelijk welkom geheten door Hilde, die al een dagje eerder in Zeeland moest zijn en derhalve ons schitterende hotel al ingewijd had. We bleken de mooiste kamers van het hotel te hebben. Met een heerlijk balkon waar je heel gezellig zat. Het type kamer waar nufjes als ik heel blij van worden.
Eerst besloten wij maar eens het strand onveilig te maken. Immers, daarvoor waren we zo vroeg opgestaan. En er moest even bijgepraat te worden. Want het was al weer uren (en in mijn geval zelfs dagen) geleden dat wij elkaar op MSN gesproken hadden.
Hilde had 4 fietsen geregeld. Nufje moest op de fiets. Nufje fietst nooit. Op zich een filmpje waard vonden mijn fijne vriendinnen. Tsss. Nufje reed als een zonnetje.

Het strand was heerlijk maar we waren onrustig en ik had een zware hoofdpijnaanval. Bovendien kwamen we Linda en Michele tegen, die ons wisten te vertellen dat Meneer Belcompany in het hotel had bevestigd dat de aanvangstijd van het concert half 9 was in plaats van de tien uur die in onze uitnodigingsbrief stond. Ja lekker dan. 't Was maar goed dat we "op tijd" waren. Terug naar het hotel maar.
Meneer Belcompany bevestigde ook aan ons dat het AD (weer) een fout had gemaakt en de verkeerde tijd vermeld had. Lekker dan voor de mensen die op 22.00 uur rekenden. Wij wezen meneer Belcompany op de mogelijkheid dat wij straks de enigen waren die op tijd zouden zijn (wat wij op zich niet erg zouden vinden; wij zijn redelijk bezitterig waar het op AEDM aankomt). Meneer Belcompany besloot dan toch maar in actie te komen. Alle AD-winnaars werden gebeld. Tot uw dienst! Hoewel een groot aantal inmiddels al aanwezig was (en we kenden ze bijna allemaal).
Linda, oefentherapeute Mensendieck van beroep, hielp mij van mijn hoofdpijn af door mij de lekkerste hoofdmassage te geven die ik ooit gehad heb. Volkomen stoned en relaxed was ik binnen een halfuur zo goed als van mijn hoofdpijn af. Linda heeft er een fan bij!
De rest van de dag brachten we afwisselend aan het zwembad, op ons balkon en weer aan het zwembad door. Op het laatst met uitzicht op de families De Munnik en Middelhoff. En later ook op Thomas. We besloten ze te negeren (lees: met rust te laten). De tijd voor het concert is privétijd. Zeker als ze in gezinsverband opereren.
We hoorden (en keken) naar de Soundcheck. En kregen en passant nog een nieuw liedje mee. En we dineerden op het terras. Minpuntje dat eten. Bah. Maar het was wel gezellig. Massy vroeg Bo/Beau (geluidsman AEDM) een foto van ons te maken. Leuk tiepje (als je de oorbel wegdenkt). Leuke foto.

En toen werd het spannend. Omkleden. Dilemma's. Dit shirtje of dit? Deze schoenen of die? Haar lang of opgestoken? We hielpen elkaar. En deden ons uiterste best om niet op het imago van de gemiddelde AEDM-fan te lijken.
Toen werd het tijd om naar de ontvangstruimte te gaan van de AD-prijswinnaars. Daar werden we verwelkomd met drank en fijne filmpjes (Groeten Uit Maaiveld DVD). En wat huishoudelijke regels (namelijk dat we van het terrein afgeschopt zouden worden na het concert omdat het niet de bedoeling was dat we ook het concert van Racoon zouden bijwonen). Yeah right. Dacht het niet. We zijn hotelgasten!!! De AD-winnaars voor het Racoon-concert (die te vroeg waren gekomen) hadden mazzel. Zij mochten, als goedmakertje, ook het Acda en De Munnik-concert bijwonen. Wat een geluksvogels!
Het goede nieuws voor ons was, dat wat ik opgevangen had in de rij bij Caprera, waar bleek te zijn. De AD-prijswinnaars mochten op de eerste rijen zitten, de Belcompany-winnaars erachter. Yihaa. Dank u zeer. We kwamen op rij 1 terecht. Vlak voor Thomas. Was toeval hoor :-).
Het concert was prachtig. Thomas was grappig as ever en vertelde dat zij al eersten (en Racoon als tweede) moesten spelen door het alcoholgebruik van Paul vorig jaar. Hij was "een tikkeltje" dronken geweest geloof ik. Ach, dat kan de besten overkomen :-). Paul kreeg een flesje wijn niet open en kreeg de tip van Thomas om maar geen alcoholist te worden.
Morgen is ze weg was ontroerend mooi. Wat ben ik blij dat dát weer op de setlist staat tegenwoordig. Maar het hele concert was geweldig, echt heel mooi. De stemming zat er meteen, zowel bij band als bij publiek, goed in en dat kwam maar zeer gedeeltelijk door de gratis drank voor het publiek. Het kampvuur brandde vlak voor Thomas en wij zaten er op houten banken achter. Op ca 2 meter van de band vandaan. Wat dichtbij. Wat fijn. Wat een sfeer!
Veel te snel was het concert weer afgelopen. Het publiek was enthousiast en schreeuwden met 100 man harder dan de 1000 man in Caprera hadden gedaan. Massy en ik zetten "Nog een Liedje in" (dat stamt uit de tijd van de legendarische Tröckener Kecks). Paul zei er wat over. Ik verstond hem niet. De band ging weer spelen. Alle Herman-liedjes. Nou ja, allebei. Want de 3e heeft maar kort bestaan vertelde Thomas. Dat was te slecht.
De tweede toegift bestond denk ik uit De Stad Amsterdam en Als je Bij Me Weggaat. Geweldig. Allemachtig Prachtig. Ik heb er geen superlatieven voor. Ik ben dan misschien ietwat bevooroordeeld, maar het was echt heel erg goed.
En toen was het afgelopen. En werden we teruggeschopt naar de ontvangstruimte. Alwaar we te horen kregen dat we toch ook naar Racoon mochten. Een gejuich steeg op. Niet bij ons. Wij zijn niet zo van Racoon. Wij zijn redelijk éénkennig op dit soort avonden. En besloten dat wij het concert ook wel gewoon in de hoteltuin (en dus niet in de Tipi-tent) konden beluisteren. Which we did. We zijn niet overgestapt. Saaie muziek zeg.
En zo werd het ook later nog een hele leuke avond. We maakten foto's, eerst met Thomas, later met Paul.

Thomas zat op zijn praatstoel en we hadden een leuk gesprek. Now we're talking! En we babbelden met Paul die ons (en de overige gb-ers die er waren) mee nam naar de bar waar hij de man-met-de-brede-schouders-en-het-oortje overtuigde van het feit dat we echt mee naar binnen mochten. We dronken wat, we lachten wat, we grapten wat. Paul en Dave en Natalie (de vriendin van Dave en één van de achtergrondzangeressen van Ren Lenny Ren) waren gezellig. De gasten van Racoon waren er ook geloof ik. Maar als ik die in mijn huiskamer zou tegenkomen zou ik ze nog niet herkennen :-).

v.l.n.r. Sylvia, Marion, Michelle (half verscholen), Natalie, Linda, ik, Hilde en Massy (foto genomen door Dave)

Nog ff geen tijd voor een verslag van het meest geweldige AEDM-evenement aller tijden, maar hier vast wat foto's. Wow!

Vanavond hoop ik meer te schrijven. Eerst ff douchen, omkleden en naar het werk. Nog helemaal hyper. Dat wel. En met een glimlach van hier tot Tokyo die ik de eerste 7 jaar niet meer kwijt raak.

We gaan op reis straks. We, dat zijn mijn collega's en ik. Straks, dat is over een half uurtje. Waar de reis heen zal leiden is onbekend. Typisch een situatie waar ik dol op ben. Een ieder die mij een beetje kent zal dat beamen.
Vorig jaar hebben we eenzelfde evenement doorgemaakt. Dat was in januari 2005 (zie het archief). Ook toen wisten we niet wat de reis ons zou brengen en daar heb ik me weken druk over gemaakt. De reis heette toen nog geen reis maar Make My Day. En bleek ontzettend leuk te zijn. Nu heet het Onze Reis. Natuurlijk heeft Onze Reis een hoger doel. Persoonlijke groei enzo. En betere samenwerking. Maar het moet vooral leuk worden. Een concept waar ik me wel in kan vinden. Vooral dat leuk. Dat spreekt me wel aan.
Minder leuk was de brief waarin stond wat we allemaal mee moesten nemen: een rugzak, een regenpak, een slaapzak (!) en meer van dat soort ongein. Dat zijn nou niet bepaald items waar ik blij mee ben (of die ik uberhaupt heb, for that matter). Een rugzak? Doe normaal. Ik ben een nufje, ik heb alleen maar Samsonite. Verder stond er dat we licht moesten reizen, want we moesten het zelf dragen. Wat? Zelf dragen? Ik ben een nufje, ik ben gewend aan valet parking en mannen die mijn koffer dragen en dan nonchalant 5 euro in hun hand gedrukt krijgen. En dan die slaapzak. Het is september hoor. Dat betekent spinnenmaand! Oh my God. Waar kom ik terecht?
Het moge duidelijk zijn, ik ga niet bepaald met een gerust hart op reis. Iets teveel onbekendheden naar mijn smaak. Gelukkig ga ik wel met mijn naaste collega's. Dat is leuk. Dit soort uitjes hebben de neiging geweldige indrukken en herinneringen achter te laten. We vermoeden dat we op een slaapboot terecht komen. Ik weet niet zo goed wat ik me daar bij voor moet stellen. We hebben geruchten opgevangen over zeilboten. Ik stel me oude vieze wrakken voor, vol met donkere hoekjes en grote spinnen. Ik heb me al voorgenomen om met mijn hoofd in de thermische slaapzak te gaan liggen, met het boek van merel roze (merel roze) dat ik net gekocht heb en de zaklamp die ik (net als alle andere spullen) van mijn zusje Maud geleend heb.
Zaterdagnacht kom ik terug. En kan ik ongeveer rechtstreeks door naar het kampvuurconcert. Waar ik blijf slapen in een vijf sterren hotel. Hm. Aan dat vooruitzicht houd ik me maar vast!

Het was Kampvuur D-day. Vandaag kwamen de verlossende telefoontjes. Voor geen enkele uitslag van welk examen ben ik ooit zo zenuwachtig geweest (zegt het meisje dat haar herexamen gymnasium afraffelde om naar Rod Stewart te kunnen :-).
Het was vreselijk. Ik heb geen nagel meer over. So what else is new. Ik heb wel 100x gecontroleerd of mijn telefoon het wel deed. Een verliefde bakvis is er niks bij. Ik heb mijn moeder's telefoon opgeëist (want zij is niet snel genoeg met opnemen). Ik heb de telefoons zelfs aan gehouden tijdens de logopediesessie van Mark (volkomen tegen al mijn principes in). En ik was bereid om een bekeuring te riskeren toen ik er achter kwam dat ik mijn oortje kwijt was (mijn Mr Handsfree is laatst in de fik gegaan en werkt dus niet meer).
Uiteindelijk kwam het verlossende telefoontje. Ik ga naar het kampvuurconcert, met Hilde, Marion én Massy. Jippieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee. Helaas visten een paar andere vriendinnen achter het net. Ik houd me dus nog steeds aanbevolen voor alle beschikbare plaatsen!

We mochten weer. Nog helemaal hyper van het unieke concert dat we zondag hadden bijgewoond, togen we maandag weer richting Bloemendaal. Dit keer met oudgedienden PT en Mark van R. in ons kielzog. Bijkomend voordeel van dát gezelschap was dat ze bereid waren uit de rij te stappen om de plaatselijke horeca leeg te plunderen. Zo kon het gebeuren dat we voor de hekken van Caprera konden chinezen. Lekker hoor. Al was het wel een beetje vet.
Binnen moesten uiteraard weer de inmiddels gebruikelijke groepsfoto's gemaakt worden:

Het concert was geweldig. Echt heel erg goed. Maar absoluut niet te vergelijken met het concert van de avond ervoor. Meer grappen en meer liedjes, maar veel minder sfeer (hoewel 90% van de aanwezigen het niet met mij eens schijnt te zijn). Slaap Zacht Elisabeth werd volkomen vern**kt, maar dat gaf niet echt. Ze speelden Het Geeft Niet, dat was groots. En mijn favorieten Hemelen, Minnaars en Verliezers en vooral Morgen is ze Weg waren zo "koude rillingen"-goed en intens dat de tamboerijn-klassieker De Kapitein een beetje wegviel. Als Je Bij Me Weggaat was extra beladen. Want Thomas gaat een beetje weg in mijn ogen. Dit was namelijk het allerlaatste grote concert van AEDM voor het komend theaterjaar. Paul gaat solo (dat wil zeggen met Kees Prins en JP den Tex, die ik begin jaren '80 nog in Paradiso heb zien optreden) en Thomas gaat een film opnemen. Moet ook gebeuren (graag zelfs), maar het is wel ongelooflijk k*t dat we ze daardoor een jaar moeten missen. Mocht u me zoeken, kijk eens in het rood pluche onder het kopje Onderweg Naar Huis......Maar eerst het Kampvuurconcert. Hoop ik!!!

Na 4 jaar afwezigheid waren Acda en De Munnik gisteren weer terug in openluchttheater Caprera in Bloemendaal. Op zich al een bijzondere locatie, vanwege de prachtige ligging in de duinen. En vanwege het wonder dat het áltijd droog is als Acda en De Munnik daar spelen. Gezien de weersomstandigheden van de afgelopen maand, mocht dat gisteren zéker een wonder genoemd worden.
Ons groepje was compleet én nog aangevuld met Kitty. Zij is een Blof- en Keanefan en vond dat ze toch eens moest zien waar haar vriendin de afgelopen jaren toch zo druk mee was geweest. Mijn allereerste Op Voorraad-concert (zoals de heren AEDM hun liedjesprogramma's plegen te noemen) heb ik samen met Kitty bijgewoond in Carré (ik had ze daarvoor alleen in het Vondelpark gezien en in hun gewone theatervoorstelling). We hadden toen een reuzelol gehad, maar de overige 480 optredens (jiddische overdrijving) die ik bijgewoond heb heeft Kitty even gemist. Grappig detail overigens, is dat Kitty mij destijds (we spreken 28 februari 2001) heeft moeten uitleggen waar de letters AEDM toch voor staan :-).
We waren niet eens zo vroeg dit keer, maar kwamen toch netjes op de eerste en tweede rij terecht. Perfecte plaatsen, precies in het midden.

Eerste rij: v.l.n.r. Massy, ik, Marion en Sylvia; tweede rij v.l.n.r. Hilde, Kitty, Swanique en Erik. Vlak voor het concert hebben Hilde en ik van plaats gewisseld.

Hoe goed die plaatsen waren, bleek toen het concert net begonnen was. Tijdens het tweede nummer ontplofte de piano. Letterlijk geloof ik. In ieder geval sloegen alle stoppen door en was er lichtelijk paniek. Vanuit allerlei hoeken kwamen technici aangesneld. Er werd aan draden getrokken, aan knoppen gedraaid en er vonden nog wat soortgelijke handelingen plaats, zoals men pleegt te doen als het geluid uitvalt. Paul zette gelaten wat flessen drank op de piano. Iemand uit het publiek viste een fles wijn uit de vijver (handige koelbox). Thomas maakte een paar grappen en iedereen had lol. Nou ja iedereen behalve Paul denk ik :-).
Thomas riep tegen het publiek: "Komen jullie dan ook dichterbij!" en besloot vervolgens maar richting het publiek te gaan. In een split second bedacht ik me dat wij in het midden van rij 1 en 2 zaten en dat ze dus waarschijnlijk precies voor me zouden komen te staan. En dat was ook zo :-).

Paul houdt het "drumstel" op voor drummer Dave van Beek

Ze speelden Beatles en de Buren en Het regent Zonnestralen zonder ook maar enige versterking. Omdat wij zo ontzettend dichtbij zaten kon je met name de zang veel beter horen dan anders. En dan vooral de verschillen tussen de stemmen van Paul, Thomas en David. Wat een unieke ervaring! Wat een prachtige momenten. Hier kan geen kampvuurconcert tegenop (gewoon door blijven sms-en en die kaartjes gewoon aan mij geven he, dat dan weer wel :-).
Na twee nummers hielden ze er mee op. Dat was jammer, maar ja...ook als ze drie uur door waren gegaan was het niet genoeg geweest.
De technische problemen waren nog niet geheel opgelost. Men besloot een van de keyboards van Diederik te onteigenen en die aan Paul te geven. De vleugel werd verbouwd en het concert kon weer door. Not. Want uit de piano kwamen hele rare geluiden. Ik vond het niet leuk meer. Straks moesten ze er mee stoppen. Zat het weer uiteindelijk toch nog mee maar liet de techniek ze in de steek. Dat zou toch niet? Nee. Gelukkig niet. Ze vonden het probleem en losten het op. Thomas zette intussen Slaap Zacht Elisabeth in. Dat vond ik helemaal niet erg. Prachtig nummer, dat ze bijna nooit meer spelen. Wat een feest. Ergens halverwege het goud gestikte matras viel Paul in en kon het concert doorgang vinden. Jippie!
Het was een hele bijzondere avond. De sfeer, de ambiance, de prachtige muziek, mijn vriendinnen om me heen, een té lekker glaasje wijn, de wind die de bomen deed ritselen. Het was gewoon perfect. Helemaal perfect. En toen speelden ze ook nog eens Morgen Is Ze Weg. Een nummer dat ze al jaren niet meer spelen. Een nummer dat mij zeer dierbaar is omdat het zo ontzettend verbonden is met de periode waarin ik besloot bij Giampiero weg te gaan. Ik werd er helemaal stil van (en ja, dat zegt wat). Wat een mooie avond.
Er volgden onder andere nog wonderschone uitvoeringen van Lena (met JB Meyers op trompet ter vervanging van de mondharp van Toots Tielemans), Hemelen en Minnaars en Verliezers. Zo mooi. Zo ontzettend mooi. Ik heb er gewoon geen woorden voor. En dan was er natuurlijk De Kapitein. Met tamboerijn. Daar hoef ik niet zo veel meer over te zeggen denk ik :-).
Het concert was veel te gauw voorbij. En omdat ze vanavond nog een keer moeten (zoals Paul net heeft uitgelegd in het Acda en De Munnik Gastenboek) lieten ze het bij één toegift. Jammer. Heel erg jammer. Maar wat een perfecte avond was dit. Ik heb de afgelopen jaren tientallen concerten van Acda en De Munnik bijgewoond. Maar van niet een concert ben ik ooit zo gelukkig geworden als van dat van gisteravond. En weet je wat zo leuk is? Vanavond mag ik weer!