September 2005

Woensdag 28 september 2005

Boos!

Mama is Boos. Mama ben ik in dit geval. Mama is boos op de wereld. Bij gebrek aan een geloof. Anders zou iemand boven het moeten ontgelden.
Mama heeft ook reden om boos te zijn. Het is dit keer geen kwestie van hormonen. Het heeft ook niks te maken met het feit dat ik gisteren twee keer (!) ben aangehouden door de politie. De eerste keer ook nog met een rotsmoes. Dat ik mijn riem niet om zou hebben. Yeah right, ech wel! "Sorry mevrouw, uw haar zat ervoor". Yeah right, daar trap ik dus niet in. Het was gewoon een excuus van meneer-de-bijzonder-aantrekkelijke-politieagent. Hij zag een lekker wijf en dacht, die ga ik aanhouden. En toen hij zag dat het toch wat tegenviel, liet hij me gauw weer gaan. Hm. Goed voor mijn zelfvertrouwen, dit. :-)
Maar ik was dus boos over iets anders. En goed ook. Want mijn lieve schat moet alwéér onder het mes. De achtste keer in de 8 jaar dat hij op deze aardbol rondloopt. En persoonlijk vind ik dat een beetje veel.
Ik wist het eigenlijk wel. De tv staat weer erg hard tegenwoordig. En als hij praat is dat vaak ook niet bepaald fluisteren. Tekenen aan de wand. Doof als een kwartel, betekent dat. Komt door vocht achter zijn trommelvliezen. En dus moet hij weer buisjes. Voor de 7e keer. Bah!
Maar dat is nog niet alles. Want de KNO-arts vindt Mark ook wel erg vaak verkouden. En mompelde dus wat over amandelen. Triomfantelijk riep ik dat dát dus niet kon, he. Want de allereerste keer onder het mes was vanwege het verwijderen van de amandelen. Keel en Neus. Dus dát was uitgesloten. Helaas, de dokter heeft er voor doorgestudeerd. En wist dus te melden dat de neusamandelen waarschijnlijk weer aangegroeid waren. En als Mark toch onder narcose moet voor de oren, kon hij ook meteen wel even de neus meenemen (Marijke Helwegen zou er jaloers op zijn, gok ik :-).
Tien oktober is D-day. Maar eerst moeten we 6 oktober nog naar de anaesthesist. Even afdwingen dat hij extra pijnstilling krijgt, omdat het vorige keer zo vreselijk misging. Zijn trommelvlies is namelijk heel dun, waardoor het moeilijk is dat buisje (ziet er uit als een piepklein kraaltje) er in te proppen. Wat dus weer heel veel pijn veroorzaakte. Waardoor Mark gillend op de uitslaapkamer lag. "Mama, haal die pijn weg. Mama, doe wat!". Dat gaat je door merg en been, kan ik u zeggen. En om te voorkomen dat dat weer gebeurt, eis ik dus extra pijnstilling vooraf (of tijdens) in plaats van achteraf. KNO-dok is het gelukkig met me eens.
Bovendien moeten we (nou ja, Mark dus) bloed laten prikken. Dat wordt waarschijnlijk nog het grootste drama. Hoewel mijn kind een held is, waar het op pijn aankomt (kun je nagaan wat een pijn hij in die uitslaapkamer moet hebben gehad). Maar zo'n naald is eng voor een kind van 8, lijkt me. Gelukkig ben ik op zulke momenten altijd supersterk. Zo'n watje als ik ben als ik zelf wat heb, als Mark me nodig heeft, kan ik me gelukkig afsluiten voor alles wat bloed en eng is.
Ik schaam me wel een beetje hoor, voor mijn boosheid. Ik weet heus wel dat andere moeders veel meer ellende moeten doorstaan dan een paar van die onzinnige buisjes voor hun kind. Maar toch....ik heb mezelf toegestaan vandaag heel verdrietig te zijn. Zak marsepein is al op, doos chocomousse heb ik tot nu toe weten te weerstaan. Maar Big Brother begint zo....ik beloof dus niet dat die doos over een half uur niet leeg is :-).


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 25 september 2005

Het Schnitzelparadijs

Vanmiddag vond in theater De Kom in Nieuwegein (of all places) een filmfestival plaats. Eén van de films die vertoond werd was Het Schnitzelparadijs van regisseur Martin Koolhoven. Aansluitend werd een talkshow gehouden waarin Sanne Vogel, die een kleine rol had in de film, de regisseur en de hoofdrolspeler interviewde. Peter en ik wilden die film sowieso nog gaan zien. Bovendien is Martin Koolhoven een soort drinkebroeder van Peter (ze zitten samen in een of ander geheimzinnig voetbalgenootschap waarin alleen échte voetballiefhebbers elkaar ongelooflijk afzeiken). Daarom besloten wij vanmiddag af te reizen naar Nieuwegein.
Ik heb Martin ook een paar keer ontmoet en bij die gelegenheden bleek hij het type te zijn dat mij onmiddellijk intrigeert: een mens met een passie. In zijn geval is dat film maken. Hij maakt films die híj mooi vindt en wenst daarbij geen concessies te doen. Omdat hij ook af en toe moet eten, maakt hij reclamespotjes, maar zijn eigen kunst maakt hij zoals hij dat wil. Een bevlogen man dus. Dit alles in gedachten houdend, vroeg ik me wel af, voor ik de film zag, of het Martin gelukt was ook bij het maken van deze film dit principe hoog te houden.
Het is hem gelukt. Het Schnitzelparadijs is een schitterende film met een goede verhaallijn, geestige dialogen, geweldige muziek en, wat de film zo mooi maakt, een voor alle culturen herkenbare problematiek: moeten voldoen aan de toekomstverwachtingen van je ouders, terwijl je eigenlijk zélf wat anders wilt. Hoewel de film in feite een comedy is, zet Het Schnitzelparadijs ook aan tot nadenken. Jongeren worden gestimuleerd om zelf beslissingen te nemen over hun toekomst en niet klakkeloos te doen wat hun ouders voor hen bedacht hebben.
De hoofdrollen in de film worden overtuigend gespeeld door Mounir Valentyn (Nordip Doenja), voor wie deze film zijn hoofdroldebuut is en Bracha van Doesburgh (Agnes), die het afgelopen jaar geschitterd heeft in onder andere het theaterstuk Ren Lenny Ren van Acda en De Munnik en de naar mijn mening slechte maar succesvolle film Vet Hard. Verder zijn er rollen voor onder andere Mimoun Oaïssa (Amimoun), hoofdrolspeler in Shouf Shouf Habibi en Yahya Gaier (Mo). Zij vormen een komisch duo en zijn samen verantwoordelijk voor het grootste deel van de komische dialogen in de film. Bijrollen zijn er voor onder andere Frank Lammers, Tygo Gernandt en Linda van Dyck.
Tijdens de talkshow vertelden Martin Koolhoven, Mounir Valentyn en Sanne Vogel allerlei wetenswaardigheden over Het Schnitzelparadijs. Zo meldde Martin dat de film al na 11 dagen tot Gouden Film is uitgeroepen (bezoekersaantallen boven de 100.000) en dat deze film in korte tijd al meer bezoekers heeft getrokken dan al zijn andere bioscoopfilms (Amnesia, De Grot, Het Zuiden) bij elkaar. Mounir Valentyn vertelde hoe hij dankzij het overlijden van zijn opa een vrije dag kreeg bij zijn toenmalige werkgever, waardoor hij naar de auditie van Het Schnitzelparadijs kon gaan. Opvallend was dat het heel moeilijk bleek te zijn een Marokkaanse hoofdrolspeler te vinden, aangezien er gezoend moest worden in de film. Naar Marokkaanse begrippen is dat not done en daarom haakten vele potentiële hoofdrolspelers af. Gelukkig had de half Arabische Mounir Valentyn (die een half-Tunesische vader en een half-Tunesische moeder heeft) daar minder moeite mee, anders had ik hem misschien nooit aan het werk gezien.


V.l.n.r. Martin Koolhoven, Sanne Vogel en Mounir Valentyn

Na de talkshow hebben we nog even met vooral Martin en de bijzonder sympathieke Mounir na gepraat over de film. Mijn aanmerking dat het geluid veel te hard stond waardoor de dialogen met name in het begin van de film moeilijk verstaanbaar waren, werd door Martin verklaard door het feit dat de film vertoond werd in een theaterzaal. De akoestiek in een theaterzaal is blijkbaar minder geschikt voor het vertonen van film. Hij had tijdens de talkshow ook al verteld dat vooraf altijd advies wordt verstrekt aan bioscopen over de geluidssterkte waarop de film afgespeeld moet worden, maar dat geen hond zich aan dat advies houdt.
Ik wees Martin op een scene in de film die naar mijn mening niet goed gemonteerd was. Het grappige was dat juist mijn verklaring hoe die scene daardoor op mij overgekomen was, precies zó was als Martin bedoeld had. Wat dat betreft had het dus wel gewerkt. En tenslotte wees Martin mij nog op een aantal details in de film (een schilderij bijvoorbeeld) waardoor ik nog een keer naar de film moet. Leuk, dat maakt de film nóg interessanter.
Het Schnitzelparadijs is, na Simon, één van de beste Nederlandse films die ik de laatste jaren gezien heb. Een echte aanrader, die niet alleen geschikt is voor jongeren (die erg goed vertegenwoordigd waren in het publiek), maar ook voor de ouderen onder ons. Ík heb er in ieder geval van genoten, maar dat moge duidelijk zijn.


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 25 september 2005

Acht!

Vijf uur 's ochtends. "Mama, ik ben jarig!". "Ja, schat. Dat ben je over 3 uur ook nog wel. Ga nog maar even lekker slapen".
Om 5 uur 's ochtends ben ik nog niet in de mood om de lieve moeder uit te hangen. Twee uur later lukt me dat wel. Ik loop zelfs met mijn slaperige kop helemaal naar beneden om de kadootjes te pakken.
Zelf heb ik geweldige herinneringen aan mijn verjaardagen als kind. Je wist gewoon dat als je opstond, het hele huis versierd was met slingers. En 's ochtends vroeg al zat het hele gezin op mijn bovenbed om kadootjes te geven. Prachtige herinneringen, die ik graag ook doorgeef aan mijn kind. Helaas mist het gezin, maar de slingers hangen er. En de kadootjes zijn er natuurlijk. En zingen kan ik ook in mijn eentje, geen probleem als je geen moeite met valse tonen hebt :-).
Om 11 uur moesten we voetballen. Dat zou een feestje worden, want iedereen had voorspeld dat Mark zou gaan scoren. Dat pakte helaas anders uit. We werden ingemaakt. Gelukkig maakte hij wel de mooiste penalty uit zijn voetbalcarriere en dat maakte veel goed. Bovendien kan hij in teamverband wonderwel goed tegen zijn verlies. In tegenstelling tot als hij alleen speelt tegen iemand anders. Dan krijgt hij wel eens moordneigingen.
Natuurlijk moest er uitgedeeld worden in de kleedkamer en dus werd de eerste Uitdeelzak Lays Chips opengemaakt (de verlies- en winstrekening van de firma Lays heeft een goede impuls gekregen dit jaar, dankzij de verjaardag van Mark).
Om één uur begon het feestje bij Tun Fun, dus na het voetballen haastten wij ons naar de stad. Tun Fun is namelijk gelegen in een dichtgemaakt viaduct onder het Waterlooplein.
Bij aankomst in Tun Fun bleek dat de afgesproken tijden (half 2 taart eten, 4 uur poffertjes eten) door Tun Fun niet goed genoteerd waren. Met het gevolg dat we om 1 uur al poffertjes moesten eten. Bij binnenkomst! Mijn nekharen stonden meteen overeind! Don't fuck met een moeder die een kinderfeestje organiseert (en dus gestressed is)! Dat principe was nog niet geheel doorgedrongen tot het onbeschofte wicht dat mij te woord stond, maar na een kleine woordenwisseling besloot het Tun Fun-meisje bakzijl te halen en werd het afgesproken programma toch gewoon afgewerkt.
Gelukkig heb ik twee hele lieve vriendinnen, Kitty en Monique, die graag mee wilden gaan naar Tun Fun. Hun enige voorwaarde was dat ook hun kleintjes (Scott van 4 en Isabel van 3) meemochten. Nou geen probleem hoor. Monique en Kitty waren werkelijk mijn redding, want ik heb al moeite genoeg om 1 kind naar me te laten luisteren. Nog meer van dat soort monsters is dus een beetje too much voor mij. En dat weten ze, dus staan ze me bij. Kitty zelfs elk jaar tot nu toe (ik heb haar leren kennen toen Mark 9 maanden oud was en een vriendje kreeg in de creche, Jesse, de zoon van Kitty). En ook Giampiero, Mark's vader, gaat gelukkig elk jaar mee, dus ik sta er bepaald niet alleen voor.
En dat bleek maar goed ook. Want de kinderen waren nog geen uurtje aan het spelen of de eerste gewonde viel al. Freek had een paar maanden geleden een auto-ongeluk gehad (een onverlaat was met zijn auto over zijn voet heen gereden). En natuurlijk was Freek degene die in de ballenbak een ander kind bovenop zich kreeg. Waardoor hij niet meer kon lopen. Heerlijk, ben dol op zulke uitdagingen. Not!
Freek was echt zielig. Het is werkelijk een schattig jongetje en heeft een zeer hoog aaibaarheidsgehalte. Dat nou juist hém dit moest overkomen. Balen! Maar gelukkig ontfermde Monique zich vakkundig over hem. Dat meisje heeft werkelijk een talent voor troosten, ik zeg het u! Kitty en Monique bogen zich over de voet van Freek, alsof ze er een jarenlange studie Medicijnen op hadden zitten. De deskundige diagnose was dan ook: er is niks gebroken of gekneusd, maar echt goed is het ook weer niet. Wat nu te doen? Ik neigde naar de moeder bellen, maar Freek had aangegeven de poffertjes niet te willen missen, dus hebben we hem maar even lekker op schoot genomen. Waarbij ook Giampiero zich ontpopte tot een talent. Hij kan altijd nog de kinderopvang in..... :-).
De poffertjes waren heerlijk maar lang niet genoeg voor 10 kinderen. Waarop Kitty besloot dit keer maar even op te treden tegen Tun Fun. Wat een ballentent zeg! :-). Maar eerlijk is eerlijk, we kregen zonder al te veel morren een tweede schaal met poffertjes en daarna hadden de kinderen dan ook wel genoeg. En wij ook. Hoewel ik van poffertjes in mijn eentje wel een schaal van 10 porties opkan (vandaar die heupen :-).
Na de poffertjes mochten ze nog een half uurtje spelen. Maar om 5 uur kwam het we-gaan-naar-huis-ijsje en even daarna stonden we met z'n allen op de tramhalte. Ja, u leest het goed. Ik waagde me in het openbaar vervoer. Midden in het centrum van Amsterdam. Ik ben een held, ik weet het! :-)
We hadden de auto's in Diemen staan, verdeelden de kinderen over de auto's van Giampiero en mij en brachten ze naar huis. Om daarna allebei gauw door te rijden naar mijn huis, want om 7 uur kwam de familie alweer. Inmiddels traditiegetrouw kwam Giampiero ook op dit feestje. Ik weet uit mijn jeugd hoe fijn ik het had gevonden om verjaardagen met allebei mijn ouders te kunnen vieren. Daarom heb ik er bij Giampiero op aan gedrongen dat wij altijd allebei aanwezig zouden zijn op Mark z'n feestjes. En gelukkig is hij het daar mee eens. Met als gevolg dat Mark gisteravond heel laat buitengewoon tevreden en gelukkig naar bed ging. En daar is het mij allemaal om te doen. Dat ik zelf halfdood ben geeft helemaal niks. Dat hoort er gewoon bij!


reacties in mijn gastenboek graag



Vrijdag 23 september 2005

Erkenning!

Er zijn mensen die na het lezen van mij log tegen me hebben gezegd dat ik wat meer zou moeten doen met mijn schrijven. Zo'n log is leuk, maar als je er niet op 100.000 andere logs reclame voor maakt, dan heb je hooguit 20 a 30 hits per dag. Dat is (in logland) niet echt heel veel.
Maar mijn log is heel persoonlijk. Een soort dagboek, hoewel ik er niet álles op schrijf. Er zijn dingen die jullie niks aangaan (al zie ik een paar collega's nu bedenkelijk kijken :-). Maar over het algemeen schrijf ik over dingen waarvan ik vermoed dat het voornamelijk voor vrienden, familie en bekenden leuk is om te lezen. En, ook niet geheel onbelangrijk, voor Mark, later....
Toch kan ik niet ontkennen dat ik het leuk vind om te horen dat sommige mensen vinden dat ik kan schrijven. Ik houd van schrijven, ik houd van de Nederlandse taal. En al ben ik wat selectief in het uitkiezen van mijn publiek en houd ik ook niet van reclame maken voor mijn site, natuurlijk vind ik het wel leuk als veel mensen lezen wat ik schrijf. Het is dan ook de enige vorm van creativiteit die ik bezit. Dus dat moet ik koesteren :-).
Selma is een vriendin van mij. Ooit softball-den we samen. Met nog wat andere dames, uiteraard. Maar Selma en ik hebben meer gemeen dan alleen onze liefde voor honk- en softball. Ook zij houdt van schrijven. Ook zij houdt van theater. En daar deed zij wat mee. Zij werd redactie lid op Sentimento.nl, een site over muziek, theater en lifestyle. En schrijft daar een erg leuke column!
Het heeft niet lang geduurd, of ze begon mij te bewerken. Vooral Selma vond dat 50-60.000 hits per maand mij beter zou staan dan 25 per dag (toch ook nog goed voor meer dan 9000 per jaar). En dus drong ze erop aan dat ik ook zou "solliciteren" bij Sentimento.
Ik heb er lang over nagedacht. Zoveel hits per jaar is natuurlijk wel even different koek van wat ik gewend ben. En ik heb niet voor niets nooit reclame gemaakt op andere weblogs. Maar aangezien dát meer te maken heeft met de persoonlijke aspecten van mijn site, heb ik besloten om recensies te gaan schrijven voor Sentimento. Die schreef ik soms al voor mijn eigen log en met hier en daar een kleine aanpassing zijn ze eigenlijk ook best geschikt voor een site over o.a. theater.
Ik solliciteerde en was na 1 mail (met als bijlage de recensie van Ren Lenny Ren om te laten zien wat ik zoal schrijf) meteen aangenomen. Dat was eergisteren. Sinds vandaag staat mijn recensie on line. En daar ben ik stiekem best een beetje trots op.
Als ik vannacht niet over kinderfeestjes, ballonnen en taart droom (Mark is morgen jarig), vrees ik dat ik droom over een toekomst als bestseller-schrijfster. U weet, ik overdrijf graag een beetje. En met een beetje jiddische overdrijving zit je van 60.000 hits per maand in een mum van tijd op 60.000 verkochte boeken. Al moeten die natuurlijk wel eerst even geschreven worden :-).


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 20 september 2005

Antiquariaat Oblomow

Het theaterseizoen is weer begonnen. Voor mij dan, want officieel wordt het seizoen natuurlijk op de Uitmarkt geopend.
Vanavond bezocht ik de reprise van de voorstelling Antiquariaat Oblomov van Erik van Muiswinkel en Diederik van Vleuten. Dit is de vierde voorstelling van dit cabaretduo en de tweede die ik van hen gezien heb.
Zij zijn niet de eerste theatermakers waar ik aan denk als ik zin heb om naar het theater te gaan. Ik ben geen die-hard-fan zeg maar. Op zich waardeer ik vooral Erik van Muiswinkel wel. Niet wel, maar erg eigenlijk. En dan met name om zijn bijdrage aan de kindervoorstellingen van VOF De Kunst in 1997 (Ik ben lekker stout). En natuurlijk een beetje vanwege mijn televisieoptreden met hem in Zwollywood, twee jaar geleden :-).
Diederik van Vleuten ken ik eigenlijk alleen als toetsenman in het Acda en de Munnik Dans- en Showorkest. En dan natuurlijk van de vorige voorstelling van Erik en Died, zoals ze Acda-en-de-Munnik-land liefkozend worden genoemd, Mannen met Vaste Lasten. Een voorstelling die ik vreemd genoeg op televisie een stuk geestiger vond dan in het theater.
Antiquariaat Oblomow is totaal anders dan Mannen met Vaste Lasten. Het is een geestige voorstelling met prachtige teksten waaruit blijkt hoe taalgevoelig Van Vleuten en Van Muiswinkel zijn. In de voorstelling wordt de tegenstelling bloot gelegd tussen het oppervlakkige televisiewereldje waarin Van Muiswinkel duidelijk zijn draai heeft gevonden en de diepzinnigere omgeving van de tweedehandsboekwinkel die Van Vleuten runt, sinds hij, in de voorstelling voor de duidelijkheid, gestopt is met zijn theateroptredens met Erik van Muiswinkel. Van Vleuten vindt het geschnabbel van Van Muiswinkel minderwaardig en laat dit duidelijk merken. Andersom laat Van Muiswinkel ook geen gelegenheid voorbij gaan om Diederik in te wrijven dat hij er nou niet bepaald op vooruit is gegaan sinds zij niet meer in het theater staan.
De grappige kant van de voorstelling wordt grotendeels neergezet door Erik van Muiswinkel, die werkelijk geniaal is in het typetjes neerzetten. Wat hij dan ook veelvuldig doet, waarmee hij dus een beetje makkelijk voortborduurt op het succes dat hij op televisie heeft met zijn imitaties van bijvoorbeeld van Harry van Raaij en Anton Geesink. Maar, hoewel ik dat wel makkelijk scoren vind, moet ik eerlijk toegeven dat ik het ook wel graag zie.
Het theatrale van de voorstelling wordt meer gemaakt door Van Vleuten, die mij helemaal niet zou verbazen als hij een keer in een Shakespeare-stuk zou schitteren. Zijn verhaal over de eenarmige pianist die Ravel verzoekt een stuk te schrijven voor een eenarmig pianist is werkelijk prachtig. Ik hing aan zijn lippen.
Hoogtepunt van de voorstelling is de buitenlandse imitator (ik houd het een beetje vaag voor degenen die de voorstelling nog moeten gaan zien), waardoor de tranen letterlijk over mijn wangen liepen. Maar ook de ouderwetse musicalsongs, die lijken te zijn weggekocht uit de theaters op Westend, waren mooi en verbeeldden de nostalgische gevoelens van Van Vleuten in deze voorstelling.
Ik ben blij dat ik, ondanks mijn aanvankelijke aarzeling om deze voorstelling te gaan zien, toch besloten heb om vanavond naar de Kleine Komedie te gaan. Want hoewel het niet de mooiste voorstelling van het seizoen zal zijn, had ik hem niet willen missen.......


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 17 september 2005

Onthand

Picture this: zaterdagavond, 6 uur, thuis achter de computer. Ik zit me net te verkneukelen om een oud logje als ik opeens hoor: "knap". En zwart beeld heb. In een split second denk ik: "K*t, dat was mijn beeldscherm. Nou lekker dan en dat op zaterdagavond. Zou Peter tijd hebben om maandag een nieuwe voor me te halen?". Niet meer dan één seconde had ik nodig voor al die gedachten. Toen begreep ik dat het iets té toevallig was dat ook de t.v. er mee ophield en het plotseling ook wat donkerder was. Stroomstoring dus. Ik ben niet dom.
Gelukkig had ik nét voordat ik me in mijn oude logje verloor de courgette vermorzeld in de keukenmachine. Ik kon dus gewoon eten maken (heerlijk recept, pasta met zalm en courgette). Maar eerst maar eens even vragen of mijn ouders hetzelfde probleem hebben. Telefoon deed het niet. Oh nee, da's waar, electrisch. Mobiel dan maar. Maar ook de telefoon van mijn ouders bleek electrisch. Geen verbinding dus.
Even aanbellen daar dan maar (immers, ze wonen 2 huizen verder). Hm. Bel doet het niet. Ook electrisch. Op dat punt aangekomen, besloot ik dat blijkbaar de hele buurt, of in ieder geval straat, last had van de stroomstoring. Dan maar de sleutel gebruiken. Het slot is gelukkig mechanisch.
Normaal gesproken staan bij mijn ouders én de radio én de t.v. keihard aan (en dan nog durven ze te beweren dat ze niet doof zijn geworden op hun oude dag). Doodse stilte. Ik hoefde het dus niet eens meer te vragen. Ik deed het toch. Ze hadden het nog niet gemerkt. Maar inderdaad, nu ik het zei, de radio en t.v. gaven ook geen geluid. Niet doof? I rest my case.
Na eerst een slagroomsoesje gesnaaid te hebben, gingen we maar weer terug naar huis. Eten maken. Hé, het gasfornuis deed het ook niet. Aha, de ontsteking is electrisch. Gelukkig heb ik nog één doosje lucifers in huis, voor de warmhouder-waxine-lichtjes. Een korte inventarisatie leerde me dat alleen Amsterdam-Noord zonder stroom zat. Diemen en Rotterdam kenden geen problemen. Of in ieder geval niet van die aard.
Na drie kwartier besloot ik de Nuon maar eens te bellen. Want wie zegt mij dat ze al wisten dat wij ons verveelden, zo zonder computer en tv? Eén telefoontje leerde mij dat ze het al wisten. En dat ze verwachtten om 20.30 uur weer live te gaan.
Ik dacht aan mijn volle vriezer. Aan de bevroren spinazie die ik morgen nodig heb voor een nieuw recept. Aan de goddelijke pizza die ik dan uit noodzaak maar moest opeten, vanavond, als snack. Weggooien is immers zonde. Tot ik bedacht dat ook de oven electrisch is. Jemig hee. Nou ja, dan maar in bad vanavond. Lekker bubbelen. Oh nee, ook electrisch. Dat bubbelen dan. Het bad natuurlijk niet. Ik ben Frits van Houten niet :-)....(GTST-insiders-grapje).
Eten zonder t.v. beviel Mark helemaal niet. "Mama, dat ben ik niet gewend, dus dan kan ik ook niet eten". Wat een k-smoes Mark, bij papa kijk je toch ook geen t.v. tijdens het eten? "Nee mam, maar daar mág het niet, dat is anders". Hm. Ik heb toch iets fout gedaan als ik moet gaan toegeven dat mijn ex een betere opvoeder is dan ik......
We aten toch en erg lekker ook. En onder het genot van een goed gesprek. Over god en de oerknal en die sloerie van een Eva die niet van de appel had mogen snoepen. En over het het verschil in geloven in de evolutieleer en geloven in God. De evolutieleer had mijn moeder hem vanmiddag even uitgelegd; die denkt soms echt dat ze een klein professortje tegenover zich heeft geloof ik.
En net toen Mark en ik ons met een goed boek op de bank genesteld hadden, hij AVI-3 en ik Elisabeth George, sprong de computer weer aan. En de t.v. En de lampen. Weg was de gezelligheid. Weg was de interesse in literatuur. Binnen 2 minuten lag Harry Potter en de Steen der Wijzen voor de 400e keer in de DVD-speler. En besloot ik vanavond toch maar eens lekker te gaan bubbelen......Nu dus!


reacties in mijn gastenboek graag



Donderdag 15 september 2005

Big Brother 2005

Ik ben een fan van Big Brother. Altijd al geweest. Niet vanwege de stompzinnige weekopdrachten die af en toe werkelijk te infantiel zijn om naar te kijken. Maar wel vanwege het psychologische effect van BB. Het groepsgevoel dat je ziet ontstaan en veranderen. Het geroddel onderling, de irritaties en natuurlijk de verliefdheden.
De versie van 2005 is minstens zo leuk als Big Brother I. Deden toen Bart en Sabine nogal ordinair, bij Ingrid en Menno vind ik het allemaal meer heel lief enzo. Waarbij ik ervan uitga dat wat Peter me vanavond meldde niet waar is. Ik geloof niet dat Ingrid een tweede Kelly, dus transsexueel, is. Dat weiger ik te geloven.
Ook heel erg leuk dit jaar is de presentatie van de live-uitzendingen, voor zover er verbinding is that is. Bridget Maasland vind ik al leuk (behalve als ik met Peter in Toomler achter haar zit en ik Peter z'n tong steeds van de vloer moet oprapen, dan vind ik haar opeens een stuk minder leuk :-). Maar Ruud de Wild, in zijn enfant terrible rol, vind ik helemaal geweldig. Die voegt echt wat toe.
Maar hoe leuk ik Big Brother ook vind, dit jaar gaan ze te ver naar mijn mening. Ten eerste is het natuurlijk erger dan smakeloos dat er een vrouw live gaat bevallen in het BB-huis. Dat ze vervolgens, tegen de wil van de aanstaande moeder in, bekend maken wat het geslacht is van de baby, ging al veel te ver. Ze had vooraf gezegd dat het haar niet uit maakte of dat bekend zou worden. Maar op het moment dat een zwangere vrouw, die letterlijk bol staat van de hormonen, van mening verandert, hadden ze dat in mijn ogen moeten respecteren. Bovendien vond ik het nog redelijk stom ook. Voor de kijkcijfers van de bevallings-uitzending zou het natuurlijk heel wat beter geweest zijn als ze het geslacht geheim hadden gehouden.
Die aanstaande moeder is trouwens een vreselijk portret. Een aanfluiting voor het moeders-gilde. Ten eerste paft ze aan een stuk door sigaretten, ook al weet ze hoe slecht dat voor haar baby is. Vervolgens hoort ze dat het een meisje wordt, terwijl ze op een jongetje gehoopt had. Om daarna een week verdrietig te zijn. Wat een trut. Leuk voor haar dochtertje om die afleveringen ooit eens terug te zien.
Dan is er nog de kwestie van Nathalie, een vreselijk wezen dat zo onecht is als de tieten van Pamela Anderson. Zij is volkomen onschuldig in het huis gegaan en trof daar tot haar zogenaamde afschuw een ex aan. Al knipperend met haar ogen (als ze ze niet heel ver openspert) vertelt ze de hele dag in een afgrijselijk Haags accent dat ze dat echt verschrikkelijk vindt. Tot ze even alleen is met haar ex, Ralph, van wie ze onmiddellijk wil weten of hij nog op haar zou kunnen vallen. Zucht. Hoe doorzichtig kun je zijn.
Behalve dat die Nathalie natuurlijk een verschrikkelijk wijf is, vind ik het ook wel vrij walgelijk dat Big Brother for kijkcijfers' sake heel erg haar best doet om de relatie van Nathalie kapot te maken. Hoewel Nathalie de hele dag verkondigt dat ze het allemaal zo zielig vindt voor vriendje Joost, kun je de klok erop gelijk zetten dat er een keer wat gaat gebeuren tussen Nathalie en Ralph. Eén blik op de zaadvragende ogen van Nathalie zegt genoeg, zou ik zeggen.
Een andere bewoonster in het huis, Chantal, wil ook graag zwanger worden. Van mij mag ze, ik mag haar wel. Maar ze heeft geen partner. Dus bood Menno, die van Ingrid dus, haar tussen neus en lippen een bakkie sperma aan. Zonder er over na te denken I may add. Ik mag hopen dat hij het grappig bedoeld heeft.
Maar Big Brother zou Big Brother 2005 niet zijn, als ze daar niet een kijkcijferopportunity in zagen. Dus geven ze Chantal een K.I.-kit, in de hoop dat Chantal zich gaat insemineren met het zaad van Menno, het bijna-vriendje van de (niet zo?) verliefde Ingrid. Kan het smakelozer? Gatverdamme, wat walgelijk.
Maar ik moet eerlijk zeggen: hoewel het met de dag onestetischer wordt, kijk ik er nog steeds met heel erg veel plezier naar. Wel hoop ik dat er eens iemand met een beetje zelfkritiek in de redactie wordt gezet. Kijkcijfers zijn leuk, maar er is nog meer in het leven. Geroddel, irritaties en verliefdheden bijvoorbeeld. Dat zijn genoeg ingrediënten om er een heel erg leuke BB-serie van te maken. Al die over-de-top-topics heeft het programma helemaal niet nodig.....


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 10 september 2005

Sterspelertje

Zoals ik hier misschien wel eens geschreven heb, is mijn zoon niet bepaald een Marco van Basten. Qua talent bedoel ik dan, want van zijn spelplezier kan menig voetballer nog wat leren!
Het eerste seizoen was afzien voor mij. Het is niet leuk om wekelijks te zien dat je kind er niks van bakt. Dat hij weliswaar precies weet hoeveel grassprietjes er op het veld stonden, maar niet weet wat de einduitslag is geworden. De schat was er eigenlijk nog niet aan toe. Maar zoals gezegd, hij had er plezier in en dat was het belangrijkste. Zeg ik altijd tegen hem. En dat hij zijn best moet doen.
Deze week waren de trainingen weer begonnen. In tegenstelling tot vorig jaar worden de spelertjes van de F9 van sv Diemen (jaha, ze zijn twee teams gestegen!) nu getrained door echte trainers. Dat wil zeggen door 2 vaders die "ook best hoog gespeeld hebben". Dus 2 dagen per week worden ze een uurlang afgebeuld, maar ze leren er wel wat van. Want woensdagmiddag kon ik al zien dat Mark beter was geworden. En dat zegt dus wat.
Vandaag was de eerste competitiewedstrijd van het seizoen. En laten ze nou net moeten beginnen tegen de club waar ze vorig seizoen de kampioenswedstrijd van verloren. Dat beloofde wat!
Maar het ging geweldig. Al binnen een paar minuten scoorden "we" en nog voordat Mark er in kwam stonden we 2-0 voor. Ik had Mark op het hart gedrukt goed zijn best te doen en zich te concentreren op de wedstrijd in plaats van op de wolken, het gras en de treinen die langsreden. En het had geholpen! Als een volleerde middenvelder stortte Mark zich op de tegenstander. Waar hij kon stoorde hij, probeerde hij de bal af te pakken en rende hij zijn benen uit zijn lijf. Een heel ander Markje dan die vorig jaar op het veld stond!
Wat was ik blij. Wat heerlijk om te zien dat hij begint te begrijpen wat er van hem verwacht wordt in het veld. Technisch gezien zal het nooit een Zidane worden, maar ik ben al blij als hij gewoon goed meedoet! En dat deed hij, getuige het feit dat hij zelfs een keer getackled is door de tegenstander. Dat had vorig jaar nooit kunnen gebeuren, want toen kwam hij echt niet bij de tegenstander in de buurt.
Uiteindelijk heeft de F9 met 6-4 gewonnen. Een geweldig begin van de competitie. Mocht daar aanleiding toe zijn houd ik jullie op de hoogte. Als ik bijvoorbeeld mijn spaargeld moet aanspreken. Ik heb Mark ooit in een pessimistische bui namelijk een auto beloofd als hij een doelpunt maakt :-).


reacties in mijn gastenboek graag



Vrijdag 9 september 2005

Verjaardagen

Peter en ik hebben allebei de neiging verjaardagen te vergeten. Dat wil zeggen, we denken er wel aan, maar we weten nooit zeker wat exact de juiste datum is. Zo weten we bijvoorbeeld dat (zijn) Mark ergens eind augustus en Petra ergens begin september jarig zijn, maar het was dit jaar niet de eerste keer dat we even moesten opzoeken wanneer het nou ook weer precies was. Dat is overigens niet persoonsgebonden; u hoeft er geen conclusies uit te trekken!
Op zich is het wonderlijk dat ik zo'n moeite heb met het onthouden van die verjaardagen. Immers, ik ben min of meer beroemd om mijn geheugen waar het data betreft. Zo weet ik nog precies dat mijn eerste Earring-concert op 1 januari 1980 was, dat ik Hollander voor het eerst op 17 mei 1980 heb zien spelen (en 10 oktober 1981 voor het laatst), dat Hennie Vrienten op 12 oktober 1981 mijn ogen mooi vond en dat Acda en de Munnik op 28 februari 2001 in Carré stonden. Ik weet echt nog wel dat Maud haar ongeluk op 2 mei 1987 was en dat ik op 8 april 1993 onwijs gezoend heb met nou ja dat doet er niet toe :-). En natuurlijk zal ik nooit vergeten hoe ik op 25 januari 1997 het vermoeden kreeg dat ik zwanger was en dat dat op 29 januari door de dokter bevestigd werd....
Het gekke is dat ik verjaardagen van mensen die ik nooit meer zie, wel weet. Zo kan ik u precies vertellen dat Jeroen op 10 mei jarig is, Dorientje op 11 mei, Wouter op 3 november en Karin op 2 december. Stuk voor stuk mensen bij wie ik al minstens 20 jaar niet meer op verjaarsvisite ben geweest. Indien u dus graag wilt dat ik aan uw verjaardag denk, verbreek het contact met me! :-)
Omdat wij ons leven willen beteren, heb ik de laatste dagen aan een verjaardagskalender gewerkt. Dat wil zeggen ik heb er een gemaakt. Hartstikke leuk, met mooie foto's van Toscane erop (om er maar voor te zorgen dat we er af en toe even naar kijken). Alleen....hij is nog erg leeg. Michelle (29/8), Mark (30/8), Petra (5/9) en Nick (8/9) staan erop, want die zijn net jarig geweest. Lilian (21/5), Ingrid (20/6) en Kitty (4/6) weet ik ook wel (omdat ik al eens geblunderd heb rond hun verjaardagen) en de familie is ook geen probleem. Maar voor de rest.....het zou geen kwaad kunnen even een berichtje in mijn gastenboek dan wel mailbox achter te laten. Het is natuurlijk niet verplicht, maar klachten inzake vergeten felicitaties worden anders niet in behandeling genomen ................. :-).


reacties in mijn gastenboek graag



Donderdag 8 september 2005

Vakantie (Naar Huis)

En toen brak de laatste dag aan. Aangezien Peter een nachtmens is, en derhalve 's ochtends vroeg niet op zijn best is, hadden we afgesproken dat het beter was 's avonds wat langer door te rijden in plaats van 's ochtends vroeg weg te gaan. Kortom, Peter mocht uitslapen en zou het ontbijt skippen.
Ik was al vroeg wakker en dat kwam mooi uit, want ik wilde nog wat zon meepikken. De kans bestand dat ik 48 weken zou moeten wachten voordat ik weer zo'n heerlijke brandende zon op mijn huid zou voelen, dus ik wilde nog even wat van dat gevoel opslaan.
Toen ik de lift uitkwam, bleek daar de familie van Sam te zijn die op het punt stond te vertrekken. Ik heb Alexander en zijn ouders de hand geschud, maar heb Sam niet meer gezien. Dat was niet erg want de avond tevoren had Sam mij zo'n stralende glimlach geschonken toen hij ons onverwachts zag, dat ik dat beeld wil herinneren. Gek idee dat je zo iemand waarschijnlijk nooit meer ziet. Hoewel...zij waren al eens eerder in dit hotel geweest en wij gaan hier ook zeker eens terugkomen, dus misschien....... Maar ja, dan is hij inmiddels een vervelende puber en vast niet meer zo schattig als nu :-).
Ik besloot eerst te gaan ontbijten voor ik nog een paar uur op het strand zou gaan zitten. De obers wilden weten waarom ik alleen was en namen uitgebreid afscheid van me. Leuk om opeens weer Italiaanse vrienden te hebben :-).
Het strand was 5 minuten lekker zonnig, daarna trok het steeds meer dicht. Om niet te zeggen dat het zwaarbewolkt werd. Wat een rotweer! Maar ik had een mooi boek (In naam van de Vriendschap van Marilyn French), dus ik bleef lekker zitten waar ik zat. Zelfs toen er 2 druppels vielen. Ik ben een bikkel!
Om 10 uur besloot ik nog even naar het zwembad te gaan. Het was druk daar. Allemaal aangeklede mensen (de Bokjes!) die erop zaten te wachten tot ze naar huis mochten. Oftewel, tot ze naar het vliegveld konden gaan. De stemming was bedrukt, zo slecht weer hadden we nog niet gehad.
Ik zat nog geen 5 minuten of daar kwam Peter aan, vrolijk en uitgerust. Hij had gezien dat het slecht weer was en besloot daarom zich maar niet meer om te draaien. We konden weg! Dat wil zeggen, ik moest eerst Massimo beloven dat we terug zouden komen, er moesten nog wat foto's gemaakt worden, ik moest nog afrekenen en we moesten nog afscheid nemen van het hotel. Bah, bah, bah. Ik heb het nog nooit zó erg gevonden dat de vakantie voorbij was. Sterker nog, ik heb het nog nooit erg gevonden period. Normaal gesproken ben ik juist errug blij dat ik naar huis mag. Andere tijden.....
We vertrokken. Uiteindelijk een uur voor op planning. We reden de snelweg op............file. Dat begon lekker. En het hield nog wel even aan ook. En het weer werd ook steeds slechter. Peter en ik timmerden elkaar op de rug. Goed gedaan jochie. Goed dat we niet voor 200 euro een dagje in de zware bevolking zijn blijven zitten!
We hebben file gereden tot we Toscane verlieten. Daarna werd het weer heel rustig op de weg. In een mum zaten we weer in Milaan. Nou ja, op de ring van Milaan. En toen ik nog een keer met mijn ogen knipperde (nee ik sliep niet!) reden we in Zwitserland. En Zwitserland was één lange file. We hielden ons hart vast voor de Gotthard Tunnel. En terecht, zo bleek. Al met al hebben we twee uur stil gestaan omdat die fijne Zwitsers een tunnel die zo'n 20 km voor de Gotthard lag afsloten, ongeveer een minuut voordat wij er doorheen zouden rijden.

Ik vond het niet erg. Het was gezellig. Iedereen ging de auto uit en wandelen over de snelweg.


Vanaf de snelweg hadden we een prachtig uitzicht

Er scheen een zonnetje, dus ik greep mijn kans. Cola mee, boek mee, een doek om mijn verbrande enkel (de dag ervoor net íets te lang in de zon blijven zitten) en lezen maar.

Toen we eindelijk de Gotthard door waren, reden we in de regen. In de stórtregen. Gatverdamme. Het was meteen ook 10 graden kouder. Jekkes, not my cup of tea. En het bleef regenen, al die honderden kilometers in Zwitserland. Luzern leek onder te lopen. Nou ja, leek. Eigenlijk was dat ook zo, bleek enkele dagen later op het NOS-journaal. Wij hebben het begin gezien. En waren blijkbaar net op tijd weg!
Om half 2 's nachts reden we eindelijk bij Arnhem het land binnen. Tegen die tijd was ik al bezig met mijn overdosis Trachitol. En de rest van het verhaal kent u. Als u tenminste mijn logje van 22 augustus heeft gelezen.......


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 3 september 2005

Vakantie (dag 9 en 10)

Donderdag was zwembad-dag. Als lunch namen we de heerlijke Prosciutto Crudo en Panchetta die we bij de supermarkt gekocht hadden. En we genoten weer volop. Af en toe liep ik langs de receptie en keek ze lief aan, in de hoop dat ze me zouden melden dat ze tóch een annulering hadden binnengekregen. Niet dus .... we legden ons er bij neer en besloten dan maar zaterdag ook echt naar huis te rijden. Als wij eenmaal op de terugreis zijn, willen we eigenlijk ook wel gewoon zo snel mogelijk thuis zijn. Dus geen omwegen via welke riviera dan ook; daar gaan we een volgende vakantie wel heen. Als het moet ..... :-)
Tijdens de vele uren die ik aan het zwembad heb doorgebracht, heb ik veel gekeken naar andere moeders. Wat hadden die het allemaal (behalve de moeder van Sam dan) druk met hun kinderen. Wat kwamen ze weinig toe aan lezen en ontspannen. Het was heel gek om daar zo naar te kijken. Ik voel me op zich natuurlijk op en top moeder en toch, als ik zo'n weekje weg ben zonder mijn liefste van de hele wereld onder de 8, voel ik me ook een beetje kindloos. Enerzijds mis ik mijn kind, anderzijds geniet ik ontzettend van het feit dat ik 6 boeken kon uitlezen en niks maar dan ook helemaal niks hoefde te doen. Heel dubbel gevoel. Met de nadruk op genieten, vooral omdat ik wist dat het weerzien met mijn kind nabij was!
's Avonds op de boulevard zag ik een prachtig horloge voor Peter. Het was duur, maar mijn moeder had ons al op het hart gedrukt om naar verjaardagskadootjes te zoeken en leverde een prachtige bijdrage aan dit horloge. Peter had een minuut of 2 nodig om het horloge te passen en te kopen. Goede aankoop!
Vrijdag was de laatste dag, die we ook grotendeels aan het zwembad doorbrachten. We hadden leuk contact met Alexander en lagen dubbel om zijn grappen en grollen met zijn broertjes. Tot een uur of drie. Want we wilden nog naar Lucca, waar we hele goede verhalen over gehoord hadden.
Het was slechts een half uurtje rijden en tijdens die rit bedacht ik me dat ik hier, in Toscane, zou kunnen wonen. Ik spreek de taal, voel me thuis hier, vind het eten heerlijk en geniet van het klimaat. Nog nooit eerder heb ik in een andere plek dan Amsterdam dit gevoel gehad. Bijzonder!
We vonden al gauw aan de rand van de stad een verlaten parkeerplaatsje. Ik vroeg me nog wel af of we hier überhaupt mochten parkeren, maar we besloten maar weer een gokje te wagen. We zagen tenslotte nergens borden dat het níet mocht.
Lucca was prachtig. Heel oud en authentiek. Op één plein met wat terrassen en een kar met paard en wagen (die je overigens in alle toeristische trekpleisters tegenkomt) na, was het stadje geheel verschoond gebleven van toerisme. Dat wil zeggen, de toeristen waren er wel, maar het stadje was er niet volledig op ingericht.

Lucca wordt nog helemaal omgeven door stadsmuren (als enige Toscaanse stad, volgens ons ANWB-reisgidsje). Er loopt tegenwoordig een voetpad over de stadswallen, wat een hele leuke wandelroute is.


Het begin van de stadwal

Het was goed toeven in Lucca. Wat een prachtig stadje. We vermaakten ons opperbest en slenterden een halve marathon.

Toen we bijna alles gezien hadden, besloten we over het voetpad op de stadswallen naar de Duomo te wandelen.


Uitzicht vanaf de stadswal


Uitzicht vanaf de stadswal

Natuurlijk stond ook de Duomo van Lucca in de steigers. Blijkbaar was er deze zomer een nationale duomo-opknapbeurt gepland. Toen we terugliepen (binnendoor) werd ons duidelijk dat we een omweg van enkele kilometers hadden gemaakt door over de stadswallen te lopen. De duomo bleek in een zijstraat te staan van een plein waar we al 4x overheen waren gelopen. Boeit niet, we hebben genoten.


Hét bewijs dat de scheve toren van Pisa helemaal niet zo uniek is. Deze staat in Lucca.

Op de terugweg naar de auto kwamen we parkeerwachten tegen. Ik maakte daar nog een grapje over. Famous last words...... op ons voorruit zat een prent. Een epistel van 6 pagina's waarin werd uitgelegd waarom we een boete van 28 euro hadden gekregen. Het parkeerplaatsje was alleen bestemd voor inwoners van Lucca. Ja jemig hee, hadden ze dan niet even een bord neer kunnen zetten?
We haalden onze schouders op. Zonde van het geld, maar we zijn zo relaxed geworden door "ons" zwembad, dat we ons hier echt niet druk om konden maken. Bovendien vinden we het logistieke proces nog wel interessant. Hoe gaan ze die boete innen?
We reden nog even naar de supermarkt in Viareggio, waar we inkopen deden om mee te nemen naar Nederland: veel pasta van het merk Barilla, olijfolie uit Toscane, Aceto Balsamico di Modena (Balsamico Azijn), wijn, prosciutto crudo voor de terugreis en nog meer heerlijkheden die allemaal wel te koop zijn in Nederland, maar veel duurder dan hier in deze supermarkt. Bovendien is het gewoon leuk om die italiaanse dingen mee te nemen.
En toen schoven we aan aan het laatste diner van de week. We wisten al wat we zouden krijgen (mmmmmmmmmm.....), want het systeem was dat je tijdens het ontbijt al een menu kreeg voor het avondeten. Peter in het Engels, ik in het Italiaans. Per gang (3 of 4 gangen), kreeg je 4 keuzes. Af en toe was dat vreselijk moeilijk, want alles op die kaart was heerlijk! Met name de voorgerechten kiezen vond ik altijd erg moeilijk, want ik ben ontzettend dol op alle soorten pasta. En voor het afscheidsdiner was het helemaal moeilijk, omdat er onder andere gekozen moest worden uit Lasagne al Forno, Risotto mantecato al parmigiano, Passatine di lenticchie con calamari, gamberi e olio nostrale (zeg maar pasta met inktvis en grote garnalen in heerlijke olie) en Penne all'arrabbiata ("boze" pasta). Moelijk, moeilijk, moeilijk. Het liefst had ik geen hoofdgerecht genomen en in ieder geval 3 van de 4 voorgerechten. Maar omdat ik al een week had zitten hopen op Lasagne, besloot ik toch maar voor de Lasagne te gaan. Een prima keus, want hij was werkelijk verrukkelijk. En ook het hoofdgerecht (kalfsvlees met een soort spinazietaartje) was om je vingers bij op te eten. Maar na het ijsje was het toch echt onherroepelijk: een jaar lang nooit meer zo zalig eten. Aaaaaaah..... Ik vertelde onze obers, Frederico en Lucca, dat we volgend jaar zeker terug zouden komen. Daarna heb ik dat trouwens ook nog even meegedeeld aan Peter :-).
Onze laatste wandeling over de boulevard leverde Peter eindelijk de door hem zo vel begeerde Gucci-zonnebril op. Prachtig exemplaar, dat vond ik zelfs. Terwijl ik de hele week had bedacht dat Peter gek geworden was met zijn verlangen naar een Gucci. Maar deze was wel zo verschrikkelijk mooi, dat ik volmondig kon zeggen dat hij hem moest kopen! Overigens zaten er 40 seconden tussen het betreden van de winkel en het afrekenen. Peter koopt mooie dingen in een tempo waarin ik een fles Aceto Balsamico uitzoek :-).
Elke avond op de boulevard heb ik vol verbazing naar de Italiaanse vrouwen gekeken. Flaneren is een onderdeel van de cultuur van Italianen. Kilometers lopen ze per avond, mooi aangekleed en opgedoft. Dat ze dan mooie kleren aantrekken snap ik nog wel, maar dat je als je zulke lange stukken loopt hakken aan doet waar je normaal gesproken al geen 5 meter op kan lopen, gaat er bij mij niet in. En ik vind het een stom gezicht, al die vrouwen die zo moeilijk lopen, met zwikkende enkels. Ik zegende mijn makkelijke schoentjes.....
En toen kwam het moment dat we de koffers in moesten pakken. Slik. Bah. We wilden niet..... maar gaandeweg kreeg ik toch het oude gevoel terug. Ik ging naar huis. Naar mijn eigen wctje (altijd belangrijk), naar mijn ouders en most of all naar mijn kind. Het inpakken werd dus toch een leuk klusje en we gingen dan ook tevreden slapen......

Wordt morgen vervolgd........


reacties in mijn gastenboek graag