Maandag 22 augustus 2011

Zomervakantie 2011, Kopenhagen (1)

Al jaren cross ik zowel overdag als 's nachts door heel Nederland zonder enig probleem. Toch heb ik jarenlang, zodra ik ook maar in de buurt van de grens kwam, het stuur overgedragen aan anderen. Het idee om in het buitenland te moeten rijden bezorgde mij accuut de gilzenuwen.
Ik had vrienden wonen in Doetinchem a/d Donau en het is me één keer overkomen dat ik een afslag miste en daardoor zomaar Duitsland in reed. Ik dacht dat ik gek werd en wist niet hoe gauw ik rechtsomkeert kon maken!
Maar toen ik een paar jaar geleden tourmanager van JP den Tex werd, vond ik het niet nodig dit kleine mankementje in mijn karakter op te biechten. Dus toen we een optreden in België hadden, deed ik net of mijn neus bloedde en reed onbewogen (inwendig de gilzenuwen bedwingend) bij Maastricht de grens over. Tot mijn grote verbazing bleek het helemaal niet zo eng als ik dacht. Ik stuurde die auto als een zonnetje door het Belgische land (waarbij ik wel moet opmerken dat onze bestemming zich zo'n 2 km van de Nederlandse grens bevond :-)). Maar goed...hoewel het natuurlijk niks voorstelde, was ik na dat weekend (onze Belgische tour duurde maar liefst 24 uur) er wel doorheen. De buitenlandse wegen waren klaar voor mij en ik was klaar voor het buitenlands wegennet. Sindsdien ben ik al een paar keer naar Italië gereden, al moet ik daar bij opmerken, dat Ron, mijn stiefvader, wel altijd naast me zat.
Toen we dit jaar vakantieplannen maakten, hadden we al gauw bedacht dat we naar Denemarken zouden gaan. Ron en zijn vriendin Marijke gingen daar sowieso naar toe, om op het huis van de zoon van Marijke te passen in Kopenhagen. Dus toen Mark en ik ook wel zin in Denemarken hadden, werd al gauw duidelijk dat ik de keus had tussen vliegen naar Kopenhagen (kost 35 euro) of zelf met de auto erheen. Nou is mijn vliegangst vele malen groter dan mijn inmiddels onder controle zijnde angst voor de Duitse wegen, dus die keus was gauw gemaakt.
Mark en ik vertrokken op zondag de 24e. Leek me een tactische zet, want op zondag rijden alleen vrachtwagens van bandjes, was mijn theorie. Good thinking! Verder had ik besloten dat ik om 8 uur 's ochtends zou vertrekken, want dan zou ik volgens mijn berekening om een uur of 6 in Kopenhagen zijn. Dat moest te doen zijn.
Mark sliep bij Giampiero, wat mij de tijd gaf om in alle rust mijn huis piccobello achter te laten voor eventuele inbrekers (is toch leuker voor ze als ze in een gezellig opgeruimd huis komen), de reis voor te bereiden en de auto in te pakken. En zo geschiedde het dat ik, na een praktisch slapeloze nacht, om 3 minuten voor 8 mijn huis gedag zwaaide (met tranen in mijn ogen, want stiekem ben ik er niet zo heel dol op om op vakantie te gaan) en om 10 over 8 Mark oppikte in Diemen.
Zelfs in Nederland is er op zondagochtend om die tijd nog geen file, dus het eerste half uur schoten lekker op. We babbelden wat, ik leerde Mark kaart lezen, we maakten plannen voor de vakantie en ik snakte naar koffie. Dus voor we de grens overgingen bij Hengelo scoorden we eerst nog even een cappuccino voor mij en een donut voor Mark bij Mc Donalds Markelo. We hadden het supergezellig, zelfs toen Mark begon te verzuchten dat zijn moeder een watje was. "Mijn vader rijdt 1350 km en stopt alleen om te tanken". Ha! Maar ik weet een autotocht gezellig te maken, wreef ik hem in. Daar had mijn 13 jarige offspring niet van terug.
De eerste stop in Duitsland was vlak over de grens om te tanken. Een tankstation waar ik met mijn moeder ook al eens geweest was. Ik zie haar nog zitten op dat terrasje. Toen gingen we ook naar Denemarken....
Nadat we volgetankt waren reden we door tot de lunchstop. Bij een parkeerplaats mét Burger King. Mark wilde wel een whopper en ik wilde de auto niet alleen laten (ons hele hebben en houwen, inclusief 2 laptops zat er in). Dus Mark ging zelf, nadat hij 10x "Ein Whopper bitte" herhaald had. Ik bleef bij de auto en moest onmiddellijk aan de film Spoorloos denken, waarin actrice Joanna ter Steege op een zelfde soort parkeerplaats voor het laatst gezien wordt, voordat ze heel lang vermist wordt. Naarmate de tijd verstreek werd ik nerveuzer. Mijn kindje in zijn eentje in het buitenland, ver van zijn moeder. Kindje maakte zich een stuk minder druk. Na een kwartier ofzo kwam hij vrolijk aanlopen met een whopper en het wisselgeld in zijn hand. Het was druk bij de Burger King, maar het was goed gegaan en hij had in het Engels besteld. Ach ja. Wat maak ik me ook druk. Mijn zoon is bijna volwassen (nog maar 4 jaar!!!), ik moet wat meer vertrouwen in hem hebben.
Om een uur of kwart over 1 reden we weer door. Om een paar minuten later een file in te rijden. Waar we een uur later nog in stonden. Ik smste, optimistisch als ik ben, naar Ron dat we "een beetje" vertraging aan het oplopen waren. Vijf sudoko's, 4 cd's en 1 pak koekjes later, constateerden we verbaasd dat we de afgelopen 4 uur nog geen 20 km waren opgeschoten. De tijd was omgevlogen, want we hadden het op zich heel gezellig. Zo vermaakten wij ons buitengewoon door naar alle mensen te kijken die rustig uit hun auto gingen en aan de kant van de weg gingen staan pissen. We hoopten aldoor dat we plotseling moesten gaan rijden, zodat zo'n type moest afknijpen, maar dat gebeurde nooit :-).
De autoradio stond aan en ik begreep dat er een auto in de fik stond. Of had gestaan, want toen we eindelijk weer iets harder dan 12 km per uur konden rijden hebben we niets gezien wat daar op wees. Geen wrak, geen brandweerauto, helemaal niks. Nou ja, misschien is mijn Duits een beetje roestig. Kan ook.
Onderwijl hielden wij contact met Kopenhagen, waar Ron voor ons uitvond dat de boot van Duitsland naar Denemarken ook 's nachts vaart. Dat was geruststellend. Maar voorlopig waren we nog niet eens in de buurt van de boot, dus laat staan in de buurt van Kopenhagen. Dus het beloofde avondmaal was ook nog heel ver weg.
Toen we om een uur of kwart over 6 eindelijk Hamburg-Sud hadden bereikt (23 km na onze lunchstop), loste de file opeens op en konden we eindelijk weer rijden. En vanaf dat moment ging het vrij voorspoedig. Anderhalf uur later waren we bij de boot in Puttgarden. Even leek het alsof we meteen de boot opkonden, maar dat was weer iets te optimistisch gedacht. De wachttijd bleek een uur, maar omdat je elk kwartier weer een stuk moest rijden, waardoor het leek of je de boot opmocht, vloog dat uur om. Uiteindelijk bleken we op de boot van kwart voor 9 mee te mogen.

Mark had zich er ontzettend op verheugd om op de boot te laptoppen. Hij heeft een offline spel op zijn laptop staan waar hij uren mee kan spelen. Wat hij dan ook deed, gedurende de gehele overtocht (van 3 kwartier). Wat hem veel bekijks opleverde. Blijkbaar zijn Duitsers en Denen nog niet zo gedigitaliseerd dat ze dat normaal vinden.

Zelf vermaakte ik me met twitter op mijn blackberry, want tot mijn grote vreugde had deze boot gratis Wifi aan boord. Verder maakte ik me nuttig door drinken en een bakje patat voor Mark te halen. Zelf had ik geen honger, als gevolg van een half pak bastogne achter mijn kiezen.
De rest van de reis verliep voorspoedig. Om 10 uur reden we de haven van Rødby uit, waarna we aan het laatste stuk van de reis konden beginnen. Het werd nog even spannend of we Kopenhagen überhaupt zouden halen, want het eerste halfuur kwamen we geen tankstation tegen en zolangzamerhand werd het eigenlijk wel weer eens nodig om te tanken. Maar toen zelfs dat probleem opgelost was, stond niets een veilige aankomst in Kopenhagen meer in de weg.
Uiteindelijk kwamen we om half 12 aan, bijna 6 uur later dan verwacht. Het gekke is, ondanks deze tegenslag is de heenreis me ontzettend meegevallen. Achthonderdvijftig km rijden (en een stukkie varen) is echt goed te doen. Zeker als je zo'n gezellige bijrijder hebt als Mark.


reacties in mijn gastenboek graag



Woensdag 17 augustus 2011

Zomervakantie 2011, Dag (4 en) 5

Mark was moe van de vermoeiende eerste vakantiedagen en dus besloten we dat ik donderdag gewoon naar mijn werk zou gaan. Mark bleef lekker thuis en deed zijn dingetjes (lees: computeren en tv kijken) en ik werkte wat langer door, zodat ik al vanaf vrijdag echt vakantie kon hebben.
Vrijdag hadden we met Sas afgesproken. Die woont namelijk in Alkmaar. En ik had bedacht dat het misschien wel lollig zou zijn om toeristje te spelen op de wekelijkse Kaasmarkt aldaar.
De Kaasmarkt begint om 09.55 uur, dus ik had bedacht dat als we om 9 uur thuis weggingen we ruim op tijd zouden zijn. Met nadruk om ruim. Little did I know.
?begon het grote zoeken. Nou ja, zo groot was dat niet, want al in de Parkeergarage stond keurig netjes aangegeven welke richting op de Kaasmarkt was. Bovendien werd ik per sms door Sas op de hoogte gehouden hoe ik lopen moest.
Al snelwandelend baanden Mark en ik ons een weg richting Sas, die al aankondigde dat het "best wel al druk was". Understatement of the year. Het leek wel of Ajax wereldkampioen was geworden, zo afgeladen was dat plein. Of beter gezegd, AZ natuurlijk. We waren tenslotte in Alkmaar.
In de mensenmenigte probeerden we een plaatsje te vinden waar we nog iets konden zien van de Kaasshow. Het beste plaatsje was achter de hekken, om de hoek van het grote plein. Dat schoot niet op. Daar was niks te doen. En zeker niks te zien.
Uiteindelijk besloten we dat we dan maar op hoge krukken op een terrasje bij De Notaris, volgens Sas een heel bekende kroeg, zouden gaan zitten. Alwaar we verrukkelijke koffie dronken en niet heel veel meer zagen dan wat rode, gele en blauwe linten aan hoeden, die voorbij renden. De draagbaren met kazen dachten we er zelf maar even bij, want daarop werd het zicht ontnomen door de talloze toeristen die in de weg stonden.


van internet gejat ofcourse

Het weer werkte ook niet erg mee. Het begon met druppelen, maar het werd eigenlijk steeds erger. Gelukkig merkte Mark al gauw op dat er ook een Kaasmuseum was. En omdat Mark dol is op musea, was het besluit al gauw genomen daar polshoogte te gaan nemen. Ware het niet dat de cashvoorraad enigszins, zo niet helemaal, op was. Op zoek naar een geldautomaat dus. Die ik al gauw ontdekte, aan de andere kant van de dranghekken. Dat werd omlopen. Maar dat bleek dan weer helemaal niet erg te zijn, want wie kwamen we tegen? De kaasdragers met hun hoeden met gekleurde linten. En hun kazen uiteraard. Anders zou het niet zo boeiend zijn ze tegen te komen :-).
Langs de route richting geldautomaat stonden ook een paar kraampjes. Met Kaas. Heel verrassend was het allemaal niet :-). Maar gelukkig hadden ze ook voor de rest aan de toeristen gedacht:

Het Kaasmuseum was vol, informatief en erg interessant. En vooral droog, wat absoluut een +1 was, om in Google+-termen te spreken. We vermaakten ons daar een tijdje, keken een film, wandelden over een tentoonstellingsruimte en luisterden naar papa's die daar rondsjouwden met hun kroost en hen lesjes over Kaas gaven, als waren ze Mr Maaslander himself. En toen, na al die overdaad aan kaas, hadden we opeens ontzettende trek in Poffertjes!
Sas wist wel een tentje (lees: cafeetje) waar ze poffertjes hadden. Het is wel een oubollig tentje hoor, wist ze nog te melden. Met van die kleedjes op tafel. Boeit niet, riepen Mark en ik in koor, als de poffertjes maar lekker zijn! Sas keek bedenkelijk, maar troonde ons toch mee, door de Langestraat. Een winkelstraat waar Jamin was. En dat was reuze handig, want ik had drop nodig. Heel veel drop, om mee te nemen naar Denemarken, als dank voor het mogen logeren. En een pot had ik ook nodig. Om die drop in te doen. Duh!
De drop was gauw gevonden. De pot iets minder gauw. Jamin had alleen kleine potten, met stomme opdrukken. Wij naar de Xenos. Waar ze alles hadden, behalve de potten die ik in gedachten had. Boos baande ik me een weg naar de kassa. Alwaar die potten stonden! Dat was fijn! Wij weer terug naar de Jamin. Waar we de grootste zak drop kochten die ik ooit in mijn leven had gekocht!
En toen werd het dan eindelijk tijd voor de poffertjes. We sjouwden achter Sas aan, naar haar ouboullige tentje. Wat ook weer een understatement van het jaar is, want het was niet alleen ouboullig, het was ook hartstikke dicht. En niet zomaar gesloten, nee, dichtgetimmerd, gebarricadeerd. Dat schoot niet op.
Gelukkig wist ik vlakbij een groot terras (geen flauw idee hoe ik aan die kennis kom trouwens), dus 5 minuten later zaten we heerlijk in de zon, op een verwarmd terras. Alwaar ze ook poffertjes hadden! Helemaal goed!
Na een uurtje op het terras vonden we het mooi weest. We moesten tenslotte ook nog op vakantie, dus er moest gewassen, gestreken, gepoetst en ingepakt worden. Dus om een uur of 2 namen we afscheid van Sas, na een heel erg gezellige ochtend in Alkmaar!


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 6 augustus 2011

Zomervakantie 2011, Dag (2 en) 3

Eenmaal thuisgekomen van de stadswandeling hebben we allebei een hete douche genomen en de rest van de middag achter de computer doorgebracht. 's Avonds hadden we bij Kitty afgesproken, waar Mark zou blijven slapen bij zijn beste vriendje Jesse. De volgende dag zouden Jesse en hij namelijk naar de laatste Harry Potter film gaan.
Ik zal jullie het spin-op-het-plafond-drama besparen wat zich afspeelde toen ik alleen thuis kwam. Of weet je wat, ik geef jullie de short version: ik kwam na middernacht thuis, ging doodmoe in bed liggen en zag een spin op het plafond. Formaat: single cdtje. Niet gigantisch dus. Maar indachtig de berichten over spinnen die je inslikt in je slaap leek het me toch niet heel aangenaam om onder dat beest te gaan liggen. Op naar Mark z'n bed dus maar. Alwaar ik om 5 uur wakker werd in het besef dat ik mijn contactlenzen nog in had. Handig. Not. Gauw uitgedaan en nog 2 uurtjes slaap gepakt, waarna ik op trillende benen naar mijn slaapkamer ben geslopen, in de hoop de spin op dezelfde plek aan te treffen. Maar nee hoor. Weg. Verschwunden. Wat dus niet aangenaam is, want waar is dat beest gebleven?
Anyway......na al mijn kleren aan een grondige inspectie te hebben onderworpen kon ik naar mijn collega's, alwaar ik dit verhaal in de extended version heb verteld. Ik ben altijd bereid mijn collega's aangenaam bezig te houden namelijk :-).
Ik had met Mark en Jesse na afloop van de film om 4 uur bij Pathe Arena afgesproken (zij gingen vanaf IJburg met de bus), dus ik werkte wat langer door dan de afgesproken uren. Gelukkig heb ik veel vrijheid op mijn werk en kon ik zodoende al wat uurtjes werken die ik anders de vrijdag erop had moeten werken.
Om 4 uur pikte ik de jongens op, die genoten hadden van Harry P., maar een beetje beduusd waren door de afloop van de film, had ik het idee. Ze waren in ieder geval niet erg spraakzaam. We brachten Jesse thuis en gingen zelf ook naar huis.
So much voor de vakantie, want door het spindrama van de avond ervoor, had ik mezelf ten taak gesteld dat mijn slaapkamer helemaal uitgemest moest worden. Zo gezegd, zo gedaan. Opruimen, stofzuigen, dweilen, the works. Spin niet aangetroffen. Aaargh. Toch was deze schoonmaakwoede therapeutisch, want doordat ik noodgedwongen een paar uur in mijn kamer had doorgebracht, kon ik 's avonds wel weer in mijn kamer liggen zonder de gilzenuwen te krijgen. Jaja, het leven van een arachnafobiante gaat niet over rozen.
De volgende dag bleek het stralend weer te zijn. En dat kwam mooi uit, want Mark en ik hadden afgesproken om naar Zandvoort te gaan. Ik was namelijk dringend toe aan nieuwe laarzen en moest dus naar "mijn" schoenwinkel in de Kerkstraat. Daar koop ik al jaren mijn laarzen, want daar slaag ik altijd. Geweldige winkel.
Mark had nodig open schoenen nodig en vond het dus helemaal prima om mee te gaan. Wij dus naar Zandvoort. Waar we binnen een minuut bruin leren Birkenstocks voor Mark vonden (wat mij betreft ongeveer net zo erg als Crocks, maar Mark wilde ze erg graag hebben) en maar liefst 2 paar bijzonder elegante laarzen voor mij. Allebei zwart, maar dat zal niemand die mij een beetje kent verbazen, gok ik zomaar :-).

In Zandvoort hebben we een paar winkels die wij steevast bezoeken: de 2 schoenenwinkels in de Kerkstraat, de "Belg" (de lekkerste patat van NL) én Giraudi. Het was nog een beetje vroeg voor patat dus kozen wij voor een verrukkelijk ijsje bij Giraudi, de op een na lekkerste ijszaak van Nederland; de lekkerste is Venetië in de Scheldestraat in Amsterdam. En vervolgens gingen wij naar strandtent 19, de fijnste strandtent van Zandvoort, omdat daar geen harde muziek wordt gedraaid, de bediening altijd vriendelijk is én de prijzen schappelijk.
We brachten een heerlijke middag door in Zandvoort. Ik las op twitter berichten over regen en storm, maar in Zandvoort was het zonnig, warm en bijzonder aangenaam. En heel erg leeg, er was gewoon geen hond.


Mark had honger en nam een zalig broodje Hollandse garnalen

We lazen wat, we praatten wat, bespraken het komend schooljaar en we beleefden een volmaakte middag. Het was echt supergezellig. Zo genoten we van het prachtige weer en van elkaar. Grappig dat ik na de geboorte van Mark jarenlang heb gewacht op de roze wolk, die nooit kwam. En nu opeens, de laatste paar maanden, is die roze wolk er ineens wel!. Ik geniet meer van mijn kind dan ooit tevoren.

Veel te gauw was het 4 uur en moesten wij ons richting huis spoedden, aangezien de laatste gitaarles van dit schooljaar nog gepland was voor half 7. Want wij hielden dan wel al vakantie, het leven om ons heen ging gewoon nog in het oude tempo door. Dat heb je als je vakantie in eigen land viert.........


reacties in mijn gastenboek graag



Donderdag 28 juli 2011

Zomervakantie 2011, Dag 1

Omdat mijn vakantielogjes vorige jaren altijd redelijk populair waren, heb ik besloten dat ik het -meer dan 140 tekens- schrijven tijdelijk maar even moet hervatten. Het is tenslotte zomervakantie.
Mark heeft ook dit jaar 7 weken vakantie. Van die 7 weken heb ook ik 5 weken vakantie, zij het dan dat ik de eerste en vijfde week wel halve dagen werk.
Een paar weken geleden had Mark met school een stadswandeling annex speurtocht gemaakt waar hij nogal enthousiast over was. Vanaf dat moment heeft hij wekenlang plannen lopen maken om diezelfde speurtocht met mij te maken. Hij was heel erg benieuwd of ik de vragen kon beantwoorden en hoe ik het zou vinden. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik nou niet bepaald een enthousiast wandelaar ben (heeft te maken met het feit dat ik vroeger met mijn vader om de week wandelingen van 25 km of meer maakte). Als ik de verhalen van Mark goed begreep, zou de speurtocht zo'n 6 uur duren, dus ik schatte minstens 40km te moeten lopen. Ook omdat hij plekken noemde in Amsterdam die 1000en kilometers uit elkaar liggen. Maar Mark was vastberaden, de eerste dag van de vakantie zouden wij op speurtocht gaan!
's Ochtends op mijn werk zag ik de regen met bakken naar beneden komen, maar telefonisch hield Mark mij op de hoogte van zijn bevindingen op buienradar. Het kwam erop neer dat om ongeveer 12 uur de laatste regen zou vallen en daarna zou het droog worden. "Bovendien, mama", zei hij, "zijn we niet suiker". Heel fijn, zo'n wijsneusje in huis.
We zetten de auto bij de pont (het regende nog steeds) en gingen een kwartiertje later vol goede moed op pad. Eerst met de tram naar de Stopera. Dat beviel me wel. Op die manier kan ik de vierdaagse ook wel lopen :-).
De eerste vragen van de speurtocht gingen over de Stopera. Met behulp van wat aanwijzingen van Mark kon ik ze vrij gemakkelijk beantwoorden. De antwoorden waren te vinden in de toegangshal van het Stadhuis.

De wandeling begon dus goed. Eerst in de tram en toen in het (overdekte) Stadhuis. Helaas bleef het daar niet bij. We moesten echt de stromende regen in (so much for de geloofwaardigheid van Buienradar dus). Vanuit het Stadhuis liepen we door de Staalstraat (hm, voor zover ik weet woont daar de man met wie ik bij de eerste blik op hem al besloten had dat ik wilde trouwen met hem en kleinkinderen van hem wilde krijgen :-)).

Vanuit de Staalstraat gingen we door naar de Kloveniersburgwal. Daar moesten we voor huisnummer 65 een foto maken volgens de speurtocht. Wat we vervolgens met die foto moesten doen, is nooit helemaal duidelijk geworden overigens. Wel kregen we allerlei lesjes over klokgevels, trapgevels en meer van zulks fraais. Tsss. Die lesjes had ik natuurlijk helemaal niet nodig. Als geboren Amsterdamse kan ik je daar alles over vertellen natuurlijk.

En door ging de wandeling. Op een gegeven moment kwamen we bij een kerk. Mark wist mij te vertellen dat die kerk vier klokken had. We keken naar binnen en zagen daar 2 mensen achter een tafel zitten. Met naast hen een enorme klok. En, zoals ik even later ontwaarde, om hen heen nog 3 enorme klokken. De jongen achter de tafel vertelde dat één van de klokken een replica was, terwijl de overige klokken juist origineel waren. Strange. Juist die replica zag er reuze echt uit. Dat beaamde die jongen. Het repliceren was goed gelukt, constateerde hij tevreden.
Ik vroeg welke kerk dit was. Bleek het om de Zuiderkerk te gaan! Nou ja zeg. Dat lijkt mij een redelijk bekende kerk. Dat ik dat nou niet zelf had kunnen bedenken. Het schaamrood op mijn kaken!
Vervolgens bood de jongen Mark aan even om 1 van de klokken te luiden. Een beetje aarzelend kwam Mark dichterbij. Hij vond het al hoogstbeschamend dat ik zomaar met die mensen in gesprek was geraakt, dus om nou ook meteen de klok te gaan luiden, ging hem eigenlijk veel te ver. Maar het stel achter de tafel overtuigde hem ervan dat alle kinderen die langskwamen dat mochten doen en dat haalde Mark over de streep.

Mark sloeg op de klok, ik doneerde dankbaar een euro in hun potje en we vervolgden onze barre tocht. Het was inmiddels gaan stortregenen, de ergste regenbui in 84 jaar schat ik. Heel fijn die buienradar. Ga ik nog 's op kijken! :-).
We kwamen door de Jodenbreestraat, waar ik enthousiast aanwees waar Mark's toekomstige school, de kleinkunstacademie, stond. Mark toonde nul belangstelling. Ik vrees dat ik zo'n moeder ga worden die haar kind koste wat kost op de opleiding wil hebben die ik zelf, vanwege gebrek aan talent, nooit heb kunnen doen :-). Mark knikt af en toe eens vriendelijk als ik daar weer over begin en slaat zijn ogen ter hemel. En met een blik van "ik maak zelf wel uit wat ik ga doen" begint hij vervolgens over iets anders. Meestal over welk level van welke game hij nou weer gehaald heeft. Maar goed, we dwalen af. Jodenbreestraat dus. En de Nieuwmarkt. Waar De Waag staat. We bestudeerden een informatiebordje over waar de Waag ooit voor diende (vraag het me niet, geheugen als een zeef) en speelden toeristje.

Vanaf de Nieuwmarkt moesten we de Zeedijk op, een buurt die ik mijn hele leven al mijd. Ik denk werkelijk dat dit de allereerste keer in mijn leven was, dat ik op de Zeedijk gelopen heb. Maar eigenlijk was het er best leuk. Chinatown all over the place. Zelfs de straatbordjes zijn er in het Chinees. Nooit geweten. Nep-Amsterdammer ben ik eigenlijk.


Nooit geweten dat er een Chinese tempel staat op de Zeedijk! (schaamrood)

Op de Zeedijk kwam de Speurtochtvraag waar Mark zich al wekenlang op had zitten verheugen. Ik moest een heel klein steegje in en antwoord geven op de vraag wat je daar in de etalages zag. De eerste letters waren al gegeven: een H... en K..... Ik kon het me haast niet voorstellen, maar het leek er toch echt op dat Mark mij een steegje introk waar wij samen een hoer zouden bekijken. Gelukkig werd mijn vermoeden niet bewaarheid. De Hoer bleek een schilderij te zijn. En het juiste antwoord was dus Hoer en Kunst. Had ie me toch heel even tuk :-).
Na de hoerenvraag hadden we het wel zo'n beetje gehad. We liepen een keer te ver door, waardoor we een vraag niet konden beantwoorden. Maar we waren allebei inmiddels zo zeik-helemaal-nat dat we de puf niet meer hadden om weer terug te lopen. Bovendien was het stencil waar de vragen op stonden inmiddels ook zo doorweekt, dat de bladzijden bijna niet meer om te slaan waren. Mark wist nog wel dat de tocht vervolgens langs het drijvende Chinese restaurant naar de Openbare Bibliotheek ging en dat daar het eindpunt was. Dus zonder nog verder vragen te beantwoorden, zijn we in een keer doorgelopen. Alleen voor een foto stopten we nog af en toe.

Eenmaal in de Bieb konden we eindelijk een beetje opdrogen. We namen wat te drinken en bekeken het uitzicht. En nu pas bleek waarom Mark het steeds over al die locaties had gehad die zo ver uit elkaar lagen. De Amsterdam Arena, het Tropenmuseum én De Nederlandsche Bank waren allemaal te zien vanaf de bovenste etage van de Openbare Bieb. Die stukken hoefden we dus niet lopend te overbruggen. Dat viel 1000% mee dus :-). Helaas konden we niet het terras op door het weer. Daardoor was foto's maken onmogelijk. Heel jammer. Jullie zullen dus echt eens zelf daarheen moeten om mijn prachtige stad van grote hoogte te kunnen bewonderen!
De speurtocht van ca 2,5 uur was hiermee ten einde gekomen. En hoewel ik een hele leuke middag heb gehad, vond ik dat helemaal niet erg. Ik had het gevoel 40 dagen nodig te hebben om op te drogen en ook Mark liep erbij als een verzopen kat. We zijn dus maar gauw op de bus gesprongen (zelfs de wandeling naar de pont was ons nog te ver) en hebben daarna allebei een half uur onder de douche gestaan om weer warm te worden. Maar de eerste vakantiedag gaat de boeken in als zeer geslaagd!


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 30 januari 2011

Vrienden van Amstel Live 2011

VVAL, een jaarlijks terugkerend muziekfeest waar muzikanten en artiesten elkaar ontmoeten (en ja, daar zit een subtiel onderscheid in).
Dit jaar was de line up zeer veelbelovend: namen als Acda en De Munnik, Frank Boeijen, Alain Clark. Direct en Guus Meeuwis staan wat mij betreft garant voor een prachtig feest, dus ik wilde daar wel bij zijn. Dat ook de 3J's, Nick & Simon, Within Tempation en de voor mij redelijk onbekende Laura Jansen op het programma stonden nam ik dan maar voor lief. Bovendien, muzikaal interesseren die mij niet, maar ik kan niet ontkennen dat deze oude vrouw het helemaal niet vervelend vindt om te KIJKEN naar met name Simon (wat een schatje is dat!).
Within Temptation zorgde voor een weergaloze opening, compleet met vuurwerk! Prachtig om te zien, ik kan niet anders zeggen. Het verbaasde me wel. Indoor-vuurwerk lijkt mij een risicopuntje. Dat ze daar toestemming van de brandweer voor hebben gekregen?! Muzikaal boeit Within Temptation mij niet zo, maar het zag er geweldig uit.
Het principe van VVAL is dat de artiesten onderling combinaties vormen en zo elkaars hits spelen. Within Temptation deed daar niet aan mee. En ook Direct deed dat niet, maar werd wel bijgestaan door The Voice of Holland winnaar Ben Saunders. Zelfs hier konden wij niet aan TVOH ontkomen. Maar het was niet erg. Die Ben heeft een stemgeluid om u tegen te zeggen, al vind ik hem in de hoge tonen niet mooi zingen.
Zo prachtig mooi als de show was, met het schitterende decor, de mooie graphics, de filmbeelden en de bewegende stellages waar met name Guus Meeuwis gebruik van maakte, zo bagger was het geluid. Alles echoode en de teksten waren over het algemeen erg slecht te verstaan. Ontzettend jammer want voor een muziekfeest als deze is het geluid natuurlijk core business. Maar eerlijk is eerlijk, dat was eigenlijk wel het enige wat ik op de avond aan te merken had. Want het programma was een must voor de ware muziekliefhebber.
Met name de combinaties tussen de verschillende acts waren ontzettend leuk en veelal verrassend. Zo zong Alain Clark de partij van Counting Crows zanger Adam Duritz in de Blof hit Holiday in Spain en dat deed hij werkelijk ongelooflijk mooi. Ook zong hij met Laura Jansen een van zijn eigen songs. En hij zong, natuurlijk met zijn vader, de megaknaller Father and a Friend (wat mij betreft een van de beste Nederlandse Engelstalige popsongs ever made).
Ook Guus Meeuwis is niet vies van een duet. Zoals al eerder vertoond (popfestival Tricolores in juni 2009) zong hij samen met Acda en De Munnik zijn hit over Brabant en met Nick & Simon heeft hij Tranen Gelachen. Guus staat garant voor een feestje. Ongelooflijk knap hoe hij een verder tamelijk tam publiek tot grote hoogten weet op te zwepen.
Paskal van Blof zong het enige nummer van de avond dat ik niet kende, namelijk Geloven in het Leven, mee met de 3J's. Dat ik dat nummer niet ken, zegt niks. Ik vermoed dat het een grote hit is geweest. Want eigenlijk werden de hele avond alleen maar heel bekende nummers gespeeld, dit in tegenstelling tot eerdere edities van VVAL, waar nog wel eens voor nieuwe nummers werd gekozen, wat de sfeer in de zaal meestal niet ten goede komt.
Frank Boeijen verving Martin Buitenhuis tijdens de Poema's song Zij Maakt Het Verschil. Wat ontzettend leuk dat dat nummer gespeeld werd. Het is een van mijn favorieten op het Acda en De Munnik repertoire en wordt helaas maar heel weinig live gespeeld. Dat we er gisteren op getrakteerd werden was een grote verrassing. En erg fijn dat ik dat nog nergens op internet had gelezen!


Foto Vrienden van Amstel Live

Zonder Frank speelden Acda en de Munnik ook nog Niet of Nooit Geweest en Het Regent Zonnestralen, heel verrassend :-).


Foto Vrienden van Amstel Live

Op zijn buurt deelde Frank Boeijen zijn Kronenburg Park met Jan Dulles van de 3J's, die er opeens een verstaanbaar nummer van maakte, wat ook wel s leuk is voor de verandering :-). Pianist Bas van Blof speelde accordeon toen Xander de Buisonjé werkelijk heel mooi een ode aan Antonie Kamerling bracht door Toen Ik Je Zag te zingen. Ook dit had ik nog niet gelezen op internet en was een heel aangename verrassing voor mij!
Een van de mooiste combi's was Acda en De Munnik met Laura Jansen tijdens een tributeblokje aan Marco Borsato. Met Laura Jansen achter de piano zongen Thomas en Paul het nummer Margherita. De saxofoonsolo was voor de gelegenheid vervangen door een mondharmonicasolo van Thomas. Echt prachtig! Ik ben geen fan van Borsato, maar wel van de italiaanse zanger Riccardo Cocciante, van wie het lied oorspronkelijk is. En dan ook nog in deze uitvoering, echt heel mooi. Net als De Waarheid, dat, ook heel gevoelig, gezongen werd door de warme stem van Xander de Buisonjé. Die jongen moet echt eens ander repertoire gaan zingen, want zijn stem is prachtig! Het Borsato-blokje werd afgesloten door de 3J's met het naar mijn mening verschrikkelijke lied Rood.


Foto Vrienden van Amstel Live


Foto Nu.nl

Saskia Terpstra maakte dit filmpje:

Een van de hoogtepunten van de avond was wat mij betreft de tribute aan de Beatles, door Nick en Simon. Voorzien van Beatlespruiken en bewerkte filmpjes, zongen zij enkele Beatles klassiekers, die zij in het voorjaar ten gehore zullen brengen als zij gaan optreden op een afgeleid festival van VVAL, de Helden van Amstel Live. Erg leuk! Misschien zelfs wel zo leuk dat ik daar heen wil. Heel misschien. Denk het niet :-).


Foto Vrienden van Amstel Live

De avond werd afgesloten door Guus Meeuwis. Dat was perfect, want bij dit soort concerten zorgt Guus altijd voor een geweldige feelgood-sfeer. Waar ik de hele avond in feite de feestsfeer heb gemist in Ahoy, kwam hij tijdens het setje van Guus wel! En dat maakte dat ik toch heel tevreden naar huis ging!


Foto Nu.nl


Foto Vrienden van Amstel Live

Het was een lange maar aangename avond. Ik ben blij dat ik er heen gegaan ben, al was ik lang niet zo enthousiast als in 2008. Komt denk ik doordat de sfeer heel lang op zich liet wachten en door het slechte geluid. Maar desondanks zal ik zeker overwegen om volgende edities van VVAL weer bij te wonen!


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 16 november 2010

Rigter! Live 2010

Traditiegetrouw wordt in november het benefietconcert Rigter! Live georganiseerd in Het Patronaat in Haarlem. Dit jaar werd het festival voor het eerst op een andere locatie georganiseerd: de grote foyer van de Philharmonie, ook in Haarlem. We spreken over maandag 15 november 2010.
Ik pikte om kwart over 6 Marion op van het Sloterdijk. Vrijwel fileloos reden we in 1 ruk door naar Haarlem, alwaar we direct verkeerd reden en hopeloos verdwaalden. Sas aan de telefoon gaf aanwijzingen waar we niet zoveel aan hadden (je moet de borden volgen), maar toch dankzij haar hulp vonden we heel onverwachts de parkeergarage waar zij ook stond.
We moesten nog een minuut of 10 lopen. Al na een minuut liepen we verkeerd, maar dat hadden we vrij gauw door en we herstelden ons. We kwamen Gerard Ekdom tegen die verwilderd om zich heen stond te kijken. Ik wees hem de weg naar De Philharmonie, maar daar moest hij nog niet heen, zei hij.
Wij vervolgden onze weg en kwamen een minuut of 5 later Giel Beelen tegen, druk telefonerend : "Waar ben je dan?". Ik zei tegen hem met een wijds armgebaar: "Als je Gerard Ekdom zoekt, die is daar". Marion en ik moesten er erg om lachen. Giel ook geloof ik :-).
We kwamen bij een nog vrij uitgestorven Philharmonie aan en vonden behalve Sas ook al gauw een statafel, die we tactisch een stuk naar voren verplaatsten. Ik viel meteen aan op een bak met Nutsjes (chocolate bars), tot ik me bedacht dat die waarschijnlijk voor de vrijwilligers van Rigter waren en niet voor hongerig publiek. Maar toen had ik hem al half op :-).
We zagen weinig bekenden uit Acda en De Munnik Land. Wel sloten Helmajo en Inge (aan wie ik het kaartje van zieke Helene had verkocht) zich bij ons aan. En we spraken Jaap Reedijk even, de fotograaf die de afgelopen jaren al zoveel prachtige foto's van Rigter! Live had gemaakt.
Het concert begon met een heel leuk Haarlems bandje The Hype dat meteen een geweldige arbeidsvitamineklassieker erin gooide: The Mighty Queen van Bob Dylan, bij mij beter bekend in de versie van de meer dan geweldige Manfred Mann's Earth Band. En ze deden ook nog een heel leuk eigen nummer.
De presentatie van de avond werd gedaan door Frank Lammers en Viggo Waas. Ze vertelden dat ze een gitaar van George Harrison gingen veilen. "Is er al iemand die wil bieden?" "Ja", riep ik ietwat impulsief, "2000 euro!!" Ik ben nog op zoek naar een blijvende besteding van mijn erfenis van mijn moeder en dit leek me wel wat. Maar ik realiseerde me ook wel dat 2000 euro hoogstwaarschijnlijk overboden zou worden. Al vond ik het nog best spannend, omdat het nog wel de hele avond duurde voor ik overboden werd. Vervolgens riep Frank dat ook op Viggo geboden kon worden. En hoeveel ik daarvoor over had. "2500 riep ik" en Viggo zei: "Dan neem ik die gitaar ook wel mee :-))". Voor de zekerheid heb ik wel even aan Frank laten weten met een armgebaar dat dát bod (op Viggo) een grapje was :-). Gelukkig bleek hij zelf ook een grapje te maken.
Daarna kwam Tim Knol die een nummer van Steve Miller coverde en 2 eigen nummers. Van Dik Hout coverde op geweldige wijze Miss You van de Stones en ze speelden nog een Engelstalig nummer en natuurlijk Stil In Mij. Daarna was het tijd voor de 3FM dj's Giel, Gerard, Coen en Sander die een YMCA act deden. In tegenstelling tot vorige jaren was het dit keer erg grappig.
Nick en Simon zongen 2 eigen nummers, die ik uiteraard niet ken en The Boxer van Simon & Garfunkel. Dat vond ik flauw, want vorig jaar hebben ze dat ook al gezongen bij het Top 2000 concert. Ik was sowieso niet heel erg onder de indruk van N&S, maar hun optreden was wel leuk om te zien, als ik eerlijk ben. Simon is een lekker ding, ik kan niet anders zeggen (als ik 30 jaar jonger was wist ik het wel :-)). En ik stond waarschijnlijk heel amechtig naar hem te staren, want op een gegeven moment stootte mijn buurman mij aan dat ik vrij lang gefilmd was door een van de aanwezige camera's van RTV Noordholland. OMG heb ik dat. Daar gaat mijn goede naam :-).
Daarna speelde Go Back to the Zoo, een geweldig bandje, maar ik weet niet meer wat ze coverden. Vervolgens Caro Emerald die enigszins tegenviel. Ik ken haar liedjes niet , maar ze coverde iets van Lady Gaga. Het boeide me niet zo.
Vervolgens zongen Frank en Viggo werkelijk op fabuleuze wijze Love is All. Vooral Frank zong het echt heel erg goed. Die man is werkelijk ondergewaardeerd in Nederland, in my humble opinion.
Het ombouwen tussen de sets duurde af en toe lang, dat was jammer, maar dat was eigenlijk wel mijn enige aanmerking op gisteren. Volgens mij komt dat omdat tegenwoordig de bands alles meenemen, terwijl ze bij eerdere edities gewoon begeleid werden door de Houseband van Rigter! Jammer, want het wachten haalt de vaart er een beetje uit.
Maar het wachten werd beloond, want toen was het tijd voor het echte werk! Alain Clark begon en was helemaal geweldig. Hij speelde onder andere een van mijn favoriete nummers Blow Me Away. En hij coverde (samen met Christiaan Hoff, die normaal gesproken in zijn achtergrondkoortje zingt én er een nederlandstalige solocarriere op na houdt) Walk This Way van Run DMC. Zie filmpje, errug grappig.

En toen was het eindelijk tijd voor Acda en De Munnik. Het was inmiddels al na middernacht. Wij waren (vanaf Nick & Simon) toch maar op de 1e en 2e rij gaan staan. Frank en Viggo kondigden Thomas en Paul aan en gingen in discussie met elkaar wie nou het beste bevriend is met Thomas en Paul. Frank won volgens mij.
Thomas kwam op en zong heel mooi een nogal zacht refrein. Op een gegeven moment betrad ook een stralende Paul het podium. Hij zag er buitengewoon tevreden uit, knapte bijna van blijdschap uit elkaar leek wel. Volgens mij had die een leuke avond :-). Ze waren gelukkig niet dronken (dat is in eerdere edities wel eens anders geweest, als ze zo laat op moesten) en zongen samen het nummer Don't Let the Sun Go Down On Me van George Michael en Elton John (Thomas kondigde Paul ook aan als Mr Elton John). Het klonk goed. Ik vind het niet een heel geweldig nummer. Maar als arbeidsvitamineklassieker absoluut geschikt!
Vervolgens vertelde Paul dat ze Wim Rigter goed gekend hadden en ook Monique Rietveld (de vrouw van Wim dus) goed kenden. En dat Monique voor Jip, het dochterje van Wim en Monique, altijd een nummer van AEDM zingt, met haar eigen tekst. En dat ze dat nummer dus met die tekst gingen zingen. Ik verwachtte Slaapliedje en stelde me in op een prachtige ballad, maar het werd het uptempo nummer Ren Lenny Ren, voor het moment omgedoopt tot Ren Jippie Ren. Monique (met Jip op haar arm) kwam voor ons staan op de 1e rij waardoor Thomas en Paul het liedje echt voor Jip konden zingen? Het was prachtig om te zien hoe lief Thomas en Paul naar Jip keken terwijl ze dat nummer speelden. Heftig ook wel. Hoewel ik me later realiseerde dat Jip zich Wim waarschijnlijk helemaal niet herinnert omdat zij 1 was ofzo toen hij stierf. Dus meer heftig voor Monique dan voor dat kindje.
Na RJR kwam natuurlijk Zonnestralen dat veel te gauw voorbij was. Na AEDM was het min of meer afgelopen. Anita Meijer begon Run to You te zingen. Omdat we op Twitter al gelezen hadden, dat zij een duet met Thomas zou zingen, bleven we nog even staan. En dat was maar goed ook, want inderdaad, Thomas kwam op en werd met gejuich vanuit de zaal ontvangen. Ik vond het vooral aandoenlijk om te zien hoe Thomas ontzettend zijn best deed. Run to You is verder een beetje een zeiknummer (ooit een duet van Anita & Lee). Niet het geweldige Run to You van Bryan Adams. Is een heel ander nummer. Het Run to You van Anita Meijer is oorspronkelijk van Air Supply. Tot zover Ruth Blokhuis.
Anita zong denk ik ook nog een arbeidsvitamineklassieker, maar ik weet niet meer welke. En daarna zong ze Why Tell me Why. Wat een vrij vervelend nummer is, vind ik. Waarom zong ze The Alternative Way niet? Dat vind ik nog wel te pruimen.
Aan het eind van WTMW kwamen alle artiesten (die er nog waren, Nick en Simon waren bv al weg) het podium op. Er sprong een of ander blond meisje het podium op en ik zag Paul iets zeggen tegen Frank. Hij spoorde hem aan om iets te doen, maar Frank weigerde. Paul begon hem te pushen maar Frank bleef weigeren. Vraag me af wat hij moest doen van Paul. Zoenen of duwen :-). En toen was het afgelopen. Wat een fantastische avond!! Ik was om 2 uur thuis. Mark lag diep in slaap dus geen enkel probleem. Wat is het toch heerlijk om zo'n groot kind te hebben!


reacties in mijn gastenboek graag



Vrijdag 5 november 2010

Brellando

Brellando. Een voorstelling van Paul de Munnik, Fernando Lameirinhas en de Belgische Riet Muylaert, zangeres van Jackobond. Fernando Lamerinhas blijkt trouwens uit 2 personen te bestaan: Fernando zelf én zijn broer Antonio. Onbegrijpelijk waarom hij niet geafficheerd wordt, hij drukt een belangrijk stempel op de voorstelling met zijn zware bas en mooie zangpartijen.
Het beoogt een voorstelling te zijn die laat zien wat Brel heeft betekend voor de muzikanten, maar het is geen Brel Soundmixshow. De muzikanten brengen hun eigen interpretaties van de liedjes van Brel en vertolken ook uit eigen werk, dat in de lijn van Brel ligt. Geen jatwerk, integendeel. Het zijn eigen nummers met eigen geluid van de makers. Maar het is kleinkunst in de geest van Brel.
Ik ken het werk van Brel. Voornamelijk, moet ik toegeven, door uitvoeringen –veelal vertalingen- van anderen. Rob de Nijs, Paul de Leeuw, Acda en de Munnik, Liesbeth List en zelfs De Dijk. Veel van zijn werk is bekend, zelfs zonder dat je je realiseert dat het Brel is.
Door de jaren heen heb ik natuurlijk al heel vaak gelezen hoe belangrijk Brel is geweest voor de Nederlandse Kleinkunst en dus ook voor Acda en De Munnik. Pas na het horen en zien van de voorstelling Brellando begrijp ik het echt. Paul de Munnik legt het als volgt uit : Brel heeft hem geleerd op te gaan in een lied. Ik vond dat een vage uitspraak. Wat bedoelt die man? Maar nu, na Brellando vaker gezien te hebben denk ik te snappen wat hij bedoelt. Want de voorstelling heeft hetzelfde effect op mij. Brellando is zo’n intense voorstelling dat ik emotioneel helemaal uitgeknepen ben na die bijna 2 uur (plus pauze). En het gekke is, voor mij is Paul ook opgegaan in de voorstelling. Je zit naar 4 individuen te kijken op het podium, en hij steekt er voor mijn gevoel wel boven uit (en dat bedoel ik even niet letterlijk :-)), maar hij gaat toch (op positieve wijze) op in het geheel. Natuurlijk is hij heel belangrijk door zijn prachtige stem en pianospel, de ster van de voorstelling dus zelfs. Maar anders dan bij Acda en De Munnik vergeet ik bijna dat hij op het podium staat. Dat is ongeveer het mooiste compliment dat de muzikant Paul de Munnik ooit van mij kan krijgen.
De songs (het woord liedjes dekt de lading niet) uit het eigen repertoire van Paul, Fernando en Riet worden vertolkt op een Brellando manier. Kortom, met de invloeden van de andere muzikanten. De Acda en De Munnik en Jackobond liederen krijgt een Fernando-sausje. En de stem van Riet maakt het werk van Acda en De Munnik sowieso al anders, doordat hun werk normaal gesproken natuurlijk niet door vrouwen vertolkt wordt. De prachtige songs van Fernando worden in veel talen vertolkt, en door de Vlaamse en Nederlandse inbreng van Riet en Paul toch weer heel anders dan gebruikelijk voor Fernando.
Ik vermoed dat het de invloed van Brel in alle nummers is die de setlist tot een geheel maakt. Dat is op zich heel bijzonder, want het werk van Fernando en Acda en De Munnik en Jackobond behoren normaal gesproken niet tot hetzelfde genre.
Hoewel Brellando echt een liedjesprogramma is, valt er ook wel wat te lachen. Er is chemie tussen Paul en Riet, wat geestige dialogen met zich meebrengt. Het kromme Nederlands van Fernando ontlokt Paul af en toe uitspraken waar de Allochtonen, zoals hij zijn Portugese en Vlaamse vrienden soms noemt, zelf gelukkig ook om kunnen lachen. En Riet Muylaert is onmiskenbaar grappig. En zeer aangenaam om naar te kijken, ook voor vrouwen. Een hele fijne podiumpersoonlijkheid.
Veel gehoord in Acda en De Munnik kringen is de uitspraak: “Neu, ik hoef niet zo nodig naar Brellando, ik heb niks met Brel”. Deze mensen doen zichzelf tekort. Het werk van Acda en de Munnik is zo ontzettend verweven met Brel (en echt niet alleen door De Stad Amsterdam), dat ik me gewoon niet voor kan stellen dat je liedjes van Thomas en Paul mooi kunt vinden en dan niet van Brel kunt houden. Natuurlijk is het een kwestie van smaak, maar ik vermoed dat er heel weinig AEDM fans zullen zijn, die niet geraakt worden door dit repertoire.
Wat Paul de Munnik betreft: net als bij Op Weg Naar Huis, de tour die hij 3 jaar geleden deed met JP den Tex en Kees Prins, heb ik het gevoel dat Paul meer tot zijn recht komt in Brellando dan bij Acda en De Munnik. Zijn pianospel is werkelijk fenomenaal, maar ook als theaterpersoonlijkheid komt hij nadrukkelijker naar voren dan bij Acda en De Munnik (waar hij toch gauw de aangever van Thomas is).
Ik heb ook nog wel wat kritiek overigens. Er zit 1 cover in de voorstelling die ik een brug te ver vind. En ik ben niet kapot van het gitaarspel van Fernando. Misschien is het technisch wel heel knap wat hij doet, maar wat mij betreft hoor ik teveel bijgeluiden. Ik heb dit nagevraagd bij mensen die er verstand van hebben, maar het schijnt bij zijn stijl van spelen te horen. De (Vlaamse) vertaling van Ne me quitte pas vind ik minder mooi dan de vertaling van Ernst van Altena waar ik zo van hou, maar ik moet er onmiddellijk bijzeggen dat het Vlaams natuurlijk veel beter bij Riet past dan welke Nederlandse tekst dan ook. Dus dat is niet eens echt een aanmerking.
Ach, over het algemeen ben ik eigenlijk laaiend enthousiast over Brellando. Maar dat had ik er misschien niet bij hoeven zeggen.....


Foto Sander de Goede


Foto Sander de Goede


Foto Sander de Goede


Foto Sander de Goede

En natuurlijk nog even de officiële trailer:


reacties in mijn gastenboek graag



Woensdag 3 november 2010

Dag 12, De laatste dagen, vrijdag 22 t/m zondag 24 juli 2010

De volgende dag was het weer hoog tijd om een dagje rust te nemen. We hadden een lange reis voor de boeg en wilden graag nog even genieten van de rust, het mooie weer, het prachtige uitzicht, de lekkere hapjes en het zwembad.
Doordat ik altijd heimwee heb, is de dag voor vertrek voor mij altijd een onrustige. Als we dan toch naar huis moeten, wil ik eigenlijk ook wel weg ook. Dus om 10.00 uur had ik al mijn tassen al ingepakt, kleren voor de reis klaar gelegd, slaapkamer en badkamer opgeruimd en andere voorbereidingen voor de reis getroffen. De anderen verklaarden me voor gek, maar ik trok me er niks van aan. Ik vind het heerlijk om naar huis te gaan, hoe fijn de vakantie ook geweest is. Dus koffers inpakken is part of the fun.
Nu Marijke door haar gebroken pols niet zou kunnen rijden zou de terugweg nog best spannend worden. Ik ben niet gewend aan hele lange autoritten, dus dat was nog wel een dingetje. Met Diana, de huiseigenaresse, had ik afgesproken dat zij zaterdag om 10 uur langs zou komen om af te rekenen enzo, maar ik bedacht me gelukkig dat dat veel te laat was. Voordat we dan weg zouden zijn, zou het zeker half 11 zijn. Dus ik belde haar of het ajb mogelijk was dat ze al om 8 uur kwam. Geen probleem, zei de schat, ze zou er om 8 uur zijn!
We aten de laatste resten op van de heerlijkheden die wij in koel- en ijskast hadden, lazen onze boeken, speelden kaartspelletjes en hadden weer een heerlijk dag.

's Middags besloten Marijke en ik boodschappen te gaan doen voor de laatste BBQ. Marijke kon zoals gezegd niet meer autorijden, dus ik moest de berg af. Dat deed ik koelbloedig. Ongekend hoe ik als een zonnetje die auto de berg afstuurde. Waarbij me opviel dat Ron en Kitty wel veel kouwe drukte hadden gemaakt, de hele week. Want dat ritje was lang niet zo bloedstollend als zij ons hadden doen geloven.
Terwijl Marijke en ik de boodschappen deden, maakte Kitty heerlijke salades van de spullen die we nog in huis hadden en stak Ron de BBQ vast aan. Erg handige taakverdeling, want daardoor aten we niet zo heel laat. De BBQ was weer verrukkelijk. Het eten in Italië is goddelijk, maar de BBQ was dit jaar toch wel het lekkerste van alles hoor.

Na het eten gingen we de auto's laden. Heerlijk dat dat hier gewoon kon. Normaal gesproken is het natuurlijk gevaarlijk om al je spullen in een onbewaakte auto te stoppen, maar in deze middle of nowhere was dat geen enkel probleem.
Voordat de kinderen naar bed gingen kregen ze nog de laatste restjes ijs en daarna was het toch echt slaaptijd voor hen en, belangrijker nog, ER tijd voor Kitty en mij. En zo sloten we de dag heel fijn af!
De volgende dag kwam Diana inderdaad om 8 uur. De schat had iets lekkers voor ons meegenomen voor onderweg en ze vond het niet nodig dat we de eindschoonmaak betaalden (90 euro!!!). In vriendschap namen we afscheid. Heel zakelijk is ze niet, maar zelden heb ik een betere gastvrouw gezien. Echt een aanrader, dit huis. Zo ook onze reisoperator, Italian Residence. Niet aangesloten bij de ANVR, maar de dame die dit agency runt is erg betrouwbaar gebleken.
We reden om half 9 weg. Het eerste uur juichte ik elke 5 minuten hoe heerlijk rustig het op de weg was, om vervolgens 700km lang in de file te staan. Wat een ramp. Over 800 km hebben we 16 uur gedaan. Heel laat in de avond kwamen we aan bij een prachtig hotel net over de Zwitserse grens in Duitsland. Er was geen plek. Godzijdank was vlakbij een ander hotel waar wel plek was. Kitty, de kinderen en ik kregen, voor weinig geld, een gigantisch appartement met keuken!! We hadden er weinig oog voor. We stortten ons op bed en sliepen alsof we in geen 10 jaar geslapen hadden.
De volgende dag bleek, na een heerlijk ontbijt, al het leed geleden. Ik weet niet waar al die auto's van die 700 km file gebleven waren, maar we leken wel de enige op de weg. We vertrokken om 9.50 uur en waren om half 6 thuis (746 km). Onbegrijpelijk. Maar wel fijn!


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 30 oktober 2010

Dag 11, Arezzo, donderdag 22 juli 2010

De volgende ochtend zorgden wij dat we even over 9 uur in het ziekenhuis waren, zoals ons verteld was. We hoopten dat het dan nog niet zo druk was en we dus niet zo lang hoefden te wachten. Maar zo werkt het niet in Italiaanse ziekenhuizen. Het eerste dat ons verteld werd bij aankomst was dat de dokter visites aan het lopen was. Ongelooflijk, waarom zeggen ze dan vanaf 09.00 uur? Als je toch weet dat zo'n arts toch geen tijd heeft, zeg je toch vanaf half 10?
Maar goed, we slikten onze kritiek in en vroegen waar we heen moesten. De dienstdoende receptionist van dienst wees ons: de gang uit, dan de deur door en dan links af. Klonk simpel, dat moest niet moeilijk zijn. Ware het niet dat toen we eenmaal de deur door waren en linksaf gegaan waren, we in een hele lege gang liepen met ongeveer 200 deuren. En bij welke van de 200 deuren we psies moesten zijn was volkomen onduidelijk. Zoek het maar uit, ging ook hier weer op. Stomme Italianen. Had ik al eens gezegd dat ik een hekel aan dat volk heb? (kleine 13 jarige monstertjes met een nederlandse moeder daargelaten).
We kwamen langs een lift en zagen dat de afdeling orthopedie op de 3e verdieping was. Ha! Daar moesten we natuurlijk zijn. Dus die lift maar in dan.
Ron was onderwijl met 2 bekertjes koffie aan het jongleren en het duurde dus niet lang voordat die koffie op de grond lag. We waren inmiddels op een verpleegafdeling aangekomen, alwaar Ron gerust gesteld werd door een verpleegster die het helemaal niet erg vond dat hij koffie in het rond aan het gooien was. Ze pakte een wit laken en dweilde daarmee de koffie op! Lekker hygiënisch ging het eraan toe daar. Ik wist meteen weer waarom ik nooit in een buitenlands ziekenhuis terecht wil komen!
De verpleegafdeling was toch niet helemaal de bedoeling, dus we gingen maar weer terug naar de 2e verdieping. Alwaar we na lang zoeken een wachtkamertje vonden. Een leeg wachtkamertje. Waarvan het niet helemaal duidelijk was of dit nou de wachtkamer van de gipskamer was. Maar het was de enige wachtkamer in die hele lange gang, dus we gingen er toch maar vanuit dat we hier goed waren. We gingen zitten en het lange wachten begon.


Foto Ron


Foto Ron

Na een half uur kregen we gezelschap van een Italiaans echtpaar, waarvan de vrouw vloeiend Engels bleek te spreken. Dat is opmerkelijk in Italië. Zelfs de artsen in de ziekenhuizen spreken geen Engels. Maar zij dus wel. Al gauw bleek waarom. Ze was een native English woman, die getrouwd was met een Italiaan. Aha, dat verklaarde veel. Zij had ook een gebroken arm, dus het was in ieder geval fijn te weten dat we in het goede wachtkamertje zaten.
Dokter Clooney was inmiddels klaar met zijn visiteronde, dus eindelijk, om een uur of 10, mochten we de gipskamer in. We bekeken de foto's, wat ik in mijn geval een vrij zinloze bezigheid vond. Ik heb geen flauw idee hoe een gezonde arm er van binnen uit ziet, dus die foto's zeiden me niet zo veel. Marijke daarentegen bestudeerde de foto's alsof ze er net een 10 jarige medische studie op had zitten :-).


Foto Ron

Clooney daarentegen heeft er echt voor gestudeerd en wist dus al vrij gauw te vertellen dat Marijke in het gips moest. Marijke baalde, maar had weinig keus. Weinig keus, veel babbeltjes, dat dan weer wel. Ze liet mij instructies aan Dr Clooney geven dat hij het gips er niet te strak omheen mocht doen. Dr Clooney trok een wenkbrauw op en zei toen, met een onmiskenbaar gevoel voor humor: "Zeg maar tegen haar dat ik de orthopeed ben en zij de patiente en dat ze dus haar mond moet houden". Leuke man. Ik hou van mannen met humor. Zelfs als het Italianen zijn.


Foto Ron


Foto Ron


Foto Ron


Foto Ron

Toen het gips er omheen zat, moesten we terug naar de EH om te vragen of we de röntgenfoto's mee mochten nemen naar Nederland. Maar dat mocht niet. Maar ze wilden er wel even een kopietje van maken. Nou ja, dat was natuurlijk ook prima. Vooral ook omdat dat binnen een minuut of 7 geregeld was.
Toen we de kopie-foto's eenmaal in handen hadden, bleven we enigszins aarzelend staan. Moesten we cash betalen, zouden we een rekening krijgen? Of konden we er gewoon tussenuit sneaken? We kozen voor eerlijk zijn en er even naar te vragen. Maar ze wuifden het weg. Nee hoor, betalen was echt niet nodig. Jemig, dat viel me nou weer mee van die stomme Italianen :-).
On the way home reden we langs een taartjeswinkel. Marijke tracteerde op een heerlijke nutellataart voor bij de koffie. Die taart ging er in als koek, ook bij de kinderen. Iedereen was zwaar onder de indruk van de gipsen arm van Marijke, maar de stemming was opgewekt.


Foto Ron


Foto Ron


Foto Ron


Foto Ron

Omdat Marijke zich goed voelde, besloten we ons oorspronkelijke plan om naar Arezzo te gaan door te zetten. We vertrokken om een uur of 3. Het was ongeveer een uurtje rijden, dus we zouden tegen 4 uur aankomen in Arezzo. Tijd genoeg dus voor een leuke middag in een van de leukste stadjes van Umbrië. Dachten we. Maar het lot was ons weer niet gunstig gezind.
We reden net Orvieto uit, toen Ron opmerkte dat we Kitty kwijt waren. Die reed met haar kinderen in haar auto achter ons. In eerste instantie dus, want inmiddels niet meer. Ron keerde de auto. Bij een grote rotonde zagen we Kitty staan. Aanrijding. Zoveel was wel duidelijk.
Een auto was bovenop Kitty geknald. Nou ja geknald. Dat is misschien een tikkeltje overdreven. Kitty was iets langzamer opgetrokken dan haar Italiaanse achterligger verwacht had en dus was die vrouw tegen Kitty aangereden. Niet heel hard, dus er was niks te zien aan de buitenkant van de auto. Maar Kitty was bang voor verborgen schade en vond het toch nodig om een Europees Schadeformulier in te vullen. De vrouw die tegen haar aangereden was keek of ze water zag branden. We're talking Italië hier he, waar op elk kruispunt 24 botsingen per dag gebeuren. De politie zou het druk krijgen als ze voor al die botsingen een schadeformulier moest invullen. Maar Kitty is Nederlandse en stond erop dat ik in het Italiaans de strijd aan ging met de signora. Wel ja, ruzie maken met Italianen ben ik getraind in, dus ik legde omstandig uit aan die mevrouw dat wij in Nederland bij elke botsing zo'n formulier invullen en vroeg haar vriendelijk de polizia of de caribinieri (politieagenten met minder bevoegdheden) te laten komen. Zuchtend voldeed de signora aan mijn verzoek, onderwijl vol onbegrip haar hoofd schuddend en steeds maar weer herhalend dat het maar een heel zacht aanrijdinkje was.
Het was bloedheet, tegen de 40 graden, maar Kitty was onverbiddelijk: We wachten op de politie en we gaan zo'n formulier invullen! Dat mevrouw Kitty haar autopapieren niet bij zich had, was daarbij overigens niet erg handig. Gelukkig kon Ron in zijn auto terugrijden naar onze villa om ze op te halen. In de brandende zon wachtten wij in the meantime vol ongeduld op de politie die na ruim een uur eindelijk op kwam dagen, net toen Ron ook terugkeerde, mét de goede autopapieren. De politiemannen van de Polizia Municipale, een soort gemeentepolitie, waren erg jong. Eentje was een zeer charmant tiepje (hoewel ik zijn Nonna kon zijn, leeftijdstechnisch gesproken). Hij was zeer verheugd te horen dat ik de taal sprak en was vanaf dat moment dan ook geheel op onze hand. Zo'n Europees Schadeformulier, ja dat zei hem wel wat. Hij ging s zoeken in zijn auto. Vol trots kwam hij met een Italiaans exemplaar op de proppen. Yihaa. Dat was fijn!
In de brandende zon vulden we op de motorkap van Kitty's auto beide formulieren in, 1 in het Nederlands en 1 in het Italiaans. De signora had in eerste instantie geweigerd het formulier te tekenen, maar onder druk van onze Amico de Politieman tekende ze toch. Mooi. Zo kon Kitty niets gebeuren. Mocht haar garage bij nader onderzoek wat vinden, zou ze het in ieder geval op de Signora kunnen verhalen. Waarbij ik wel even kwijt wil dat Kitty tot op de dag van vandaag nog steeds niet naar de garage is geweest. Die doos heeft mij gewoon voor niks anderhalf uur aan de brandende zon blootgesteld!! Schandalig!


Foto Ron


Foto Ron

Toen wij inmiddels per persoon 5 kilo waren afgevallen -gesmolten- en we rood verbrand waren (wie neemt zonnebrand mee als je in de auto denkt te zitten), konden we eindelijk onze weg vervolgen. Kitty was inmiddels geheel in mineur, maar het moet gezegd, ze zette zich daar kranig overheen. Want eenmaal in Arezzo aangekomen, had ze er weer zin in. En dat is op zich knap. Het is niet niks om met 2 kinderen op vakantie te zijn, zonder partner en dan een aanrijding te krijgen. Zelfs als je dan wel vrienden bij je hebt, heb je dan toch het gevoel dat je er alleen voor staat. Dat snap ik best.
Maar Arezzo was gelukkig net zo leuk als ik me herinnerde van vorig jaar. Na even zoeken vond Ron heel knap de parkeergarage en ik, heel knap, het restaurant waar we vorig jaar zo gesmuld hadden. We reserveerden een tafel voor het diner bij onze vrienden van Trattoria di Leone. Ik vertelde dat we speciaal terug waren gekomen omdat het vorig jaar zo goed bevallen was. Signor Leone vond het leuk om te horen.
De pakkenwinkel van vorig jaar sloegen we wijselijk over, maar we vonden al gauw de lange en gezellige winkelstraat. Vorig jaar waren we eerst naar het historisch gedeelte gegaan en tegen de tijd dat de winkels dichtgingen naar de winkelstraat, maar dat was een beetje domme volgorde natuurlijk. Dus dit jaar deden we dat beter. Meteen al in het begin van de winkelstraat kocht Marijke heerlijke kruiden voor me waarmee je bruschetta kon maken. Kitty en ik verkneukelden ons. We zagen een lange winter vol ER dvd's voor ons. En dan is een wijntje met een bruschetta natuurlijk een zeer welkome aanvulling!


Foto Ron


Foto Ron


Foto Ron

We vonden een ijswinkel en ik trakteerde iedereen op een ijsje. Iedereen behalve Kitty, want die was inmiddels verdwenen. Schuin tegenover de ijswinkel zat namelijk een schoenenwinkel met allerlei schoenen waar Kitty direct haar hart aan verloor. Die zagen we nooit meer terug!!! Nou ja, in ieder geval niet voor ze 2 paar leren slippertjes had gekocht. Dat was fijn! De hele vakantie was ze er al naar op zoek en juist vandaag vond ze ze. Ze was dolgelukkig. En wij voor haar.


Foto Ron


Foto Ron


Foto Ron

We struinden de winkelstraat af en zagen prachtige kleren, schoenen, tassen. Winkelen in Italië is echt anders dan in Nederland. Je kunt mij niet chaggerijniger krijgen dan mij te laten winkelen in de Kalverstraat ofzo, maar zo'n Via in Arezzo is toch echt different koek.


Foto Ron


Marijke was een held! Foto Ron

Na een paar uur kwamen we bij een tassenwinkel waar een rieten tas in de etalage stond die ik al heel lang wilde hebben. Al zo vaak had ik naar dat soort tassen gekeken, maar nooit had ik het gedaan. Ik wist nooit of die tassen nou juist fout zijn of echt leuk. Deze was echt leuk. Echt heel leuk. Dit in tegenstelling tot een andere tas, die Kitty mij had proberen aan te smeren in een andere winkel. Dat was echt een hele foute tas, ondanks de erg vrolijke kleur. Groen, zoals de stoeltjes en de trap in mijn huis. Heel vrolijk, maar verder FOUT FOUT FOUT. Kitty vond van niet overigens. Marijke was het met mij eens. Ik geloof dat zij het woord hoerig in de mond nam :-).
Maar goed, deze tas was dus wél leuk! Geen rits, wat ik echt jammer vond, maar ook geen foute strikken enzo erop. Gewoon een hele leuke tas. En maar 20 euro. Ik kocht hem. Omdat ik er eigenlijk op het eerste gezicht verliefd op was. En omdat 20 euro nou ook weer niet een kapitaal was. Ik was blij met de tas. Heel blij. En nog steeds overigens.
Om half 9 namen we plaats op het terras van Trattoria di Leone, alwaar we we weer smulden van de pasta al pesto. Die overigens, tot onze spijt, wel anders was dan vorig jaar. Maar nog steeds heel lekker. Het terras was gezellig en het etentje ook. Marijke en Kitty begrepen waarom Ron, Mark en ik zo enthousiast waren geweest over dit restaurant.


Jesse en Isa waren eigenwijs. Zij namen kipnuggets in plaats van de verrukkelijke pasta al pesto

We keerden terug naar huis. Ons huis in Orvieto that is. En toen we de kinderen in bed hadden gelegd, installeerden Kitty en ik ons met mijn laptop waar nog een dvdtje van ER in zat, die we nog niet helemaal bekeken hadden. Gelukkig maar, want ik had weliswaar mijn laptop meegenomen naar Italië, maar was vergeten de dvd-doosjes van ER in te pakken. Maar we konden dus gelukkig nog even voort. Ron en Marijke verklaarden ons voor gek, maar Kitty en ik zullen echt nooit meer vergeten hoe wij in bed hebben liggen kijken naar ER! Was helemaal top!
En ondanks de pech van Marijke en Kitty werd dit dus toch nog een van de leukste dagen van de vakantie!


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 5 september 2010

Dag 10, Dokter Louis De Funes, woensdag 21 juli 2010

Nog moe van de vorige dag in Rome, bleven we de volgende dag allemaal wat langer in bed. Toen ik wakker werd, hoorde ik Ron en Mark in de keuken rommelen en ging er uit om ze te helpen. Ze bleken samen bezig met het ontbijt. Terwijl ik ze hielp met de tafel buiten dekken, ontwaakte ook de rest van onze huisgenoten. En weer hadden we zo'n heerlijk ontbijt in de schaduw.


Foto Kitty


Foto Kitty


Foto Kitty


Foto Kitty

Rome had zijn sporen nagelaten. Mark was misselijk, Jesse had hoofdpijn. Ik zei dat het volgens mij niet door Rome kwam, maar gewoon een gevolg was van veel te laat naar bed gaan. Ze waren zo langzamerhand gewoon zwaar oververmoeid. De kinderen waren het niet met me eens. Immers, Isa was fit en die ging óók elke avond veel te laat naar bed, terwijl ze ook nog 's 4 jaar jonger was. Nee, aan het late naar bed gaan kon het echt niet liggen. Ik schudde mijn hoofd over zoveel domheid en nam me voor dat Mark zodra we thuis in Amsterdam waren weer de hele week om 9 uur naar bed zou gaan (wat hij overigens geheel vrijwillig gedaan heeft, waarna hij weer net zo lief, vrolijk en gezond werd als hij normaal gesproken is, I rest my case).
Jesse en Mark lagen dramatisch en zielig in bed. Met hun Nintendo DS onder de lakens, want ze moesten zich natuurlijk kunnen vermaken, ondanks hun zielige toestand. Dat snapt u :-). Wij zaten wederom in de tuin, aan en in het zwembad (zelfs ik!), lazen in onze boeken. En hadden wederom een heerlijke dag.


Foto Kitty

Na een paar uurtjes waren Jesse en Mark weer opgeknapt. Ook zij gingen weer spellen en waren weer in voor spelletjes. Mark en Marijke en later Mark en ik speelden een soort puzzelspelletje, Hide and Seek. Eigenlijk was het een heel analytisch spelletje. Needless to say dat ik er niet zo goed in was. Sterker nog, Mark was er een stuk beter in dan ik :-).


Foto Ron

Jesse en Isa vonden een heel klein griezeltje. Brrr..... :-).


Foto Kitty

We gingen met z'n allen een potje pesten. Jesse vertelde ons dat de regel 10 wasmasjien bij hem op school niet betekende dat je allemaal 1 kaart aan je buurman moest geven, maar dat je in een keer ál je kaarten moest doorgeven. We probeerden het en dát bleek een ontzettend grappig effect op het spel te hebben. De wanhopige gilletjes waren niet van de lucht als iemand weer s een 10 opgooide. Je was volkomen overgeleverd aan de goden, maar het bleek het spel wel een stuk spannender te maken. We hadden een reuze lol.


Foto Ron

Aan het eind van de middag gingen Kitty, Krieltje en ik boodschappen doen voor wederom een heerlijke BBQ. Toen we terugkwamen namen we wat foto's van mij in het wit. Dat komt niet zo vaak voor, dus moest vastgelegd worden voor het nageslacht.


Foto Kitty

Daarna zaten we nog even buiten te babbelen toen we binnen gestommel hoorden. Marijke kwam naar buiten met een van pijn vertrokken gezicht. Ze had zich verstapt op de te donkere trap en had daardoor, niet geheel vrijwillig, de onderste treden in recordtempo afgelegd. Kortom ze was van de trap gevallen. Maar het viel wel mee zei ze en ging even rustig zitten. We babbelden nog wat en na een half uur vroeg ik aan haar of het wel ging. Ze zag wat bleek namelijk. "Nou," antwoordde Marijke, "ik denk dat ik toch maar even met mijn hand onder de kraan ga". Hm. Het was blijkbaar toch ernstiger dan we dachten. Want ook het koude water bood geen verlichting. Toch maar even naar de Eerste Hulp dan. Ron reed en ik ging mee als tolk. Het zou makkelijk kunnen zijn dat ik de taal spreek. Kitty bleef achter met de kinderen en zou vast het eten voor gaan bereiden.
Marijke had een wijnkoeler om haar pols gebonden en gaf geen kik. Het ziekenhuis was een minuut of 20 minuten rijden maar toen we er eenmaal waren, bleek het er niet erg druk te zijn. Mooi, konden we gauw weer terug naar onze BBQ. Dachten we toen nog.
Marijke werd naar een onderzoekskamertje gebracht, waar kort naar haar pols gekeken werd en waar we haar persoonlijke gegevens moesten geven. Niet haar adres, dat vonden we nog opvallend. Ook voor haar verzekeringspasje hadden ze verdomde weinig belangstelling.


Foto Ron met mijn telefoon....vandaar de slechte kwaliteit

Daarna werd Marijke in een wachtkamer neergezet en ik wachtte op de gang op Ron, die zijn auto ging wegzetten. Onmiddellijk werd ik omringd door 3 dokter Clooney's die overal oog voor hadden, maar niet voor de pols van Marijke. Ze wilden alles van me weten, waar ik vandaan kwam, of ik een vriend had (nou ja zeg!!!), waar ik logeerde, hoe lang ik nog zou blijven, hoe het kwam dat ik zo goed Italiaans sprak en ga zo maar door. Af en toe wees ik even vriendelijk naar arme Marijke, maar de doktoren hadden blijkbaar wel wat beter te doen dan hun core business. Hm. Ik had me wel omgekleed maar misschien had ik me beter nog iets meer St. Pieter proof kunnen kleden :-).
Ron kwam terug en ik ging zedig tussen Ron en Marijke in de wachtkamer zitten. We wachten, een kwartiertje, maar er gebeurde niks. Af en toe kwam een klein driftig mannetje, type Louis de Funès, langs rennen, maar hij nam nooit de tijd om stil te staan. Uiteindelijk, zeker een uur of 2 later, kwam een soort van jonge god (dat wil zeggen een Italiaan, dus wat mij betreft sowieso niet interessant) in korte beige broek en paars poloshirtje de wachtruimte in rennen. Hij rende door, de röntgenafdeling op. Ik vermoedde dat hij de partner of zoon van een binnengebrachte patiënt was of zo. Ik vergiste me. Want hij bleek de Röntgenfotograaf (hoe heet zo'n type?). Even later kwam hij Marijke halen. Ik mocht mee, als tolk. Hij maakte foto's van Marijkes pols en ik moest met hem mee naar een ander hokje. Daar stond een computer met allemaal foto's op het beeldscherm van blonde vrouwen met grote borsten in te kleine bikini's. Maar de enige reden waarom hij me daar mee naar toe nam, was om te voorkomen dat ik bloot kwam te staan aan de röntgenstralen. Gelukkig maar. Je weet het nooit met die enge Italianen (en ja, ik generaliseer, maar dat mag best in mijn geval vind ik).
We werden weer teruggebracht naar de wachtruimte en deden het enige wat je daar kunt doen. Wachten dus. Af en toe rende Louis de Funès weer langs, maar dat was ons enige vermaak. Na een kwartier ofzo kwam Paars Poloshirtje weer terug. En maakte zich onsterfelijk door, via mij, aan Marijke te vragen waar de pijn eigenlijk zat. Ja, dat was dus nadát hij de foto's had gemaakt. We lieten het hem nogmaals zien en hij nam ons weer mee voor een tweede fotoshoot. Ook dit weer stond Marijke er weer schattig op. En keerden we weer terug naar de wachtkamer.

Dit keer lieten ze ons zo mogelijk nóg langer wachten, maar er kwam onverwachts toch een moment waarop Louis de Funès ons mededeelde dat er een klein breukje in de pols van Marijke zat en dat we de volgende ochtend maar terug moesten komen. Vanaf een uur of 9 waren we welkom.
Daar moest Marijke het meedoen. Ze kreeg nog wel een soort spalk, maar ze konden ons niet voorzien van een mitella, daar moesten we zelf maar voor zorgen (het was inmiddels 22.00 uur in de avond). En pijnstillers? Nee, neem maar een aspirientje. Dat was het.
We keerden terug naar ons huis en vonden Kitty daar die op haar eigen onnavolgbare wijze de BBQ had bediend. Het kleine binnenbrandje dat ze daarmee veroorzaakte zal ik verder maar niet teveel aandacht aan besteden. Ik zelf zou het vlees in een pan gebakken hebben, dus ik vind het sowieso al bewonderenswaardig dat ze zelf was gaan BBQ-en. Voor ons had ze ook nog wat vlees klaargemaakt en haar heerlijke salade, dus wij smulden alsnog van een heel laat maal.
Marijke droeg haar lot stoer. Ik heb haar niet een keer horen klagen!


reacties in mijn gastenboek graag



Donderdag 25 augustus 2010

Dag 9, Rome, dinsdag 20 juli 2010

Zoals gezegd, stond dinsdag Rome op het programma. We gingen met de trein en moesten dus vroeg op. Het ontbijt was dit keer iets beperkter (en binnen), maar nog steeds heel aangenaam. Om half 9 zaten we op het perron. Ietwat vroeg, want de trein ging pas om 9 uur, maar we wilden er zeker van zijn dat we op tijd waren, omdat de volgende pas 2 uur later zou rijden.


Foto Marijke


Foto Marijke


Foto Marijke

Ik reis nooit met de trein, dus dat vind ik in Nederland al een uitje, maar in Italie is het helemaal great fun. De 2e klas was hartstikke vol en de conducteur vond dat we daarom wel in de 1e klas mochten zitten. Wat een schat. De treinen in Italie zien er veel mooier uit dan die van de NS. Waarschijnlijk is de Italiaanse jeugd ook iets minder vandalistisch. Ik heb geen graffiti gezien in ieder geval.
Rome bleek overweldigend, druk, warm, mooi en supergezellig. We begonnen de dag maar weer eens met een kopje koffie. Staand dit keer, want zitten in Rome is stukken duurder dan staan. Wonderlijk land.


Foto Ron

Net als Barcelona kent Rome het verschijnsel hop on hop off bus. Daarmee rij je langs alle touristische trekpleisters en je mag er in- en uitstappen waar jij dat wilt. Als er een halte is that is. Je mag natuurlijk niet op elk kruispunt zo maar de bus verlaten. Dat zou raar zijn. En gevaarlijk. Zeker in Rome.
We kochten kaartjes, maar toen we in wilden stappen bleek de bus vol. We moesten dus even wachten, maar de vriendelijke kaartjesverkoper vertelde ons dat we verderop in de schaduw mochten gaan staan. Hij zou er persoonlijk voor zorgen dat wij als eerste de bus in mochten. Klonk goed, maar we hadden er weinig vertrouwen in. Onterecht, de man maakte er zijn levenswerk van. En zo kwam het dat wij op de bovenste verdieping van de dubbeldekker vooraan kwamen te zitten, in de zon en belangrijker nog, in de wind. Dat laatste was hoog nodig want Roma was heet, loeiheet. Verzengend heet. Wij denken wel 39 of 40 graden.


Wachten op de bus, Foto Kitty


Foto Kitty


Foto Ron


Foto Ron


Foto Kitty


Foto Kitty

We reden naar het Collosseum. Daar zagen we gigantische rijen. Kitty, wiens middle name Glas Halfleeg is, kondigde meteen aan dat zij niet uren ging staan wachten. Wij negeerden Kitty en gingen op onderzoek uit. En vonden binnen 5 minuten een gallische strijder en een gids. De Gallische strijder onderging het zelfde lot als Kitty. We negeerden hem vanwege een te hoog touristisch gehalte (maar ik maakte wel even een foto).


Foto Ron

De gids vertelde ons dat we tegen betaling van 20 euro per volwassene en 1 euro voor de kinderen, de rij konden skippen en naar binnen mochten, terwijl we dan ook nog een guided tour kregen, niet alleen door het Collosseum maar ook door het belendende Forum Romanum. Dat leek ons een goede deal. Dus gingen wij achter het meisje met het boek aan, dat 5 minuten later opeens een meisje met een flesje bleek te zijn, zeer verwarrend.
De kinderen vonden het Collosseum geweldig. Wij ook trouwens. Mooie foto's gemaakt en leuke tour gehad. De tour door het Forum Romanum sloegen we maar even over, daar hadden we geen tijd voor. Er moest gegeten en vooral gedronken worden!


Foto Ron


Foto Ron


Let op het handje van Mark op de hand van Ron, zo lief!


Foto Ron

We zochten en vonden een leuk restaurantje, waar we de kolossale fout maakten om op het terras te gaan zitten. Veel te warm, binnen was air conditioning. Maar afgezien van de hitte, hadden we een plezierige maaltijd, die ook niet meteen een vermogen kostte.

Naast het restaurantje zat een Gelateria. We namen het toetje daar. Verrukkelijk ijs, ook in mijn favo smaak café. Heerlijk. Krieltje ging het ijsje in de zon opeten. Heel handig, als het 40 graden is. In no time was ze veranderd in een chocolade/aardbeienijsje. Helemaal bruin/roze was ze. Dat vroeg om een wasbeurt. Gelukkig hadden we nog wat flesjes water bij ons, die toch al veel te warm waren geworden, dus Krieltje kreeg een soort van douche. Die was weer schoon.

Foto Ron

We hopten weer eens op de bus. Richting Vaticaanstad dit keer. Alwaar we een belachelijk avontuur beleefden. Het begon met het kopen van een petje. 8 euro stond erbij, maar ik had inmiddels door dat afdingen niet heel moeilijk was in Rome. Dus ik bood 5, wat meteen geaccepteerd werd door de verkoper. Dat ging makkelijk. Iets te makkelijk. Ik gaf een biljet van 20 (denk ik), de verkoper draaide zich van me af, pakte wisselgeld en gaf me 5 euro terug. Aargh. Ik zei hem dat ik 20 gaf. Hij liet me zijn hand zien waarin alleen briefjes van 10 zaten. Ik vergiste me dus, volgens hem. Yeah Right, de oplichter. Ik ben er voor 70% van overtuigd dat ik 20 euro gegeven had. Petje was dus alsnog duur. Maar het was te warm om een rel te veroorzaken, dus ik besloot het te laten zitten. Met de pest in mijn lijf, dat wel.
We liepen het plein voor de St Pieter op en door een soort gallerij. We liepen te babbelen en Kitty had niet door dat 2 politiemannen in een golfkarretje ons wilden passeren. Ik trok haar weg en zei: de polizia van Vaticaanstad wil erdoor. Het karretje passeerde ons en stond vervolgens keihard op z'n rem. Boos keek de politieman me aan en zei: Polizia di Italia! Om vervolgens vriendelijk te lachen. Sjees hee. Heb ik dat. Ik schrok me dood.
Kitty, de overloopster, vond het reuze grappig en nodig om vriendelijk te lachen naar de Polizia. Vervolgens zag ze een Guarda Svizzera, een politieman van de Zwitserse Garde, die de politie vormt van de Paus. "Oh leuk", riep ze uit: "Pardoes!!!" De politieman verstond haar natuurlijk niet, maar dacht duidelijk: zo'n lekker wijf laten we niet lopen en begon te sjansen met Kit. Die zag haar kans schoon en riep dat ze op de thee wilde bij de Paus (zeker weer trek in koekjes?). "Ok", zei de politieman, "ga maar mee!" Dat ging Kitty toch iets te ver. Opeens verstond ze ook geen Engels meer. Ze schoof Jesse en Mark naar voren, die het gesprek met de man overnamen. Hij vertelde nog wel overigens, dat de Paus niet thuis was, maar zich in het zomerverblijf bevond. We liepen door, Kitty af en toe nog eens omkijkend over haar schouder. De sloerie :-).


Foto Kitty

Over sloeries gesproken, we wilden de kerk in. Maar ik had blote schouders. In elke andere kerk in Italie krijg je dan wat ik vorig jaar in mijn logjes een hoerendoekje noemde. Iets om je schouders te bedekken dus. Niet in de St Pieter. Je komt er gewoon niet in. Kitty had een decollete tot op haar navel, dus ik stelde voor dat Kitty en ik even buiten bleven. Konden we weer s bijpraten. Maar tot mijn grote verbazing mocht Kitty, met haar borsten halfbloot, gewoon de kerk in, terwijl ik, met mijn zedige blousje waar geen mm borst in te zien was (dit keer, voegt Kitty vals toe) en met alleen wat bloot schouderwerk, buiten moest blijven. Wat een schijnheiligheid is dat. Het institituut dat het jarenlang geen probleem vond om kleine kindertjes te misbruiken ontvangt graag halfblote tieten, maar geen zedige bloesjes met spaghettibandjes. Ongelooflijk. Om jullie even te laten zien hoe belachelijk dit was, zie onderstaande foto's.

Ron, Marijke, Kitty en de kids bezochten de kerk. Mark, zoon van een zwaar gelovig katholiek die alleen naar de kerk gaat als zijn Italiaanse mama er is, is ooit gedoopt. Foutje mijnerzijds. Ik vond het toen nog nodig mijn ex een plezier te doen. En ach, het kan geen kwaad. En het was een leuk feestje :-). Mark blijkt er nog wel wat van meegekregen te hebben, want hij zonk in de kerk op zijn knieën en deed een gebedje voor zijn overleden Nonno (opa) en voor zijn oma, mijn moeder. Hij was niet tevreden over het resultaat. "Elke keer als ik ging bidden, mama, viel ik in slaap".
Ik las mijn boek (Kwetsbaar, van Tatiana de Rosnay) en bekeek samen met andere verstotenen de dames die na ons geweigerd werden. Zelfs een vrouw die met 2 sjalen haar schouders en heupen bedekte kwam er niet in. Dat sloeg echt helemaal nergens op.


Foto Ron

Ron, Marijke, Kitty en de kids hadden niet heel veel tijd nodig in de St Pieter dus vrij gauw waren we weer herenigd. We liepen door en kwamen bij een kraantje aan, waar de kinderen en Marijke even wat water dronken. Op een gegeven moment kwam er man aan, die met een flinke forecheck (ijshockeyterm) Marijke opzij zette om zelf te kunnen drinken. Wat een aso! De kinderen begonnen te joelen, Marijke en ik keken elkaar heel verbaasd aan. Net toen ik dacht dat Marijke op de vuist wilde gaan met Signor Aso, rende hij weer weg. Het was een heel raar moment. Een soort Bananensplitmoment, maar dan zonder camera.
Marijke overwoog nog even de achtervolging in te zetten, maar besloot toch maar de rust te bewaren. Voor heel even dan, want zo'n 20 seconden later kreeg Ron het op zijn heupen. Eerst dacht ik dat hij stond te dansen, maar hij bleek wat kwijt te zijn. "Mijn creditcards!" riep hij vertwijfeld. Oh jee. That's serious business. Ron wist gelukkig wel waar hij ze kwijt was geraakt. Voor je richting de St Pieter mag, moet je tegenwoordig namelijk een veiligheidscontrole door, inclusief scanapparatuur zoals je die op vliegvelden hebt. Al je spullen uit je zakken halen, die gaan door de röntgenapparatuur en zelf moet je door een poortje dat steevast gaat piepen, als je iets van metaal in je zakken (of botten) hebt. Ron was ervan overtuigd dat hij toen hij zijn zakken leeggehaald had, zijn creditcards ook op de lopende band had gelegd en dat hij ze niet terug had gekregen. Oh jee.
Bij hoge uitzondering mocht Ron terug de hekken in, maar desalniettemin kwam hij onverrichterzake terug. Geen credit cards. De stemming zakte. Heel vervelend en niks voor Ron. Die is altijd erg goed georganiseerd op reis. Hij zocht in vertwijfeling zijn zakken nog maar s af. En vond zijn credit cards in zijn onderbroek geloof ik. Hij had ze heel erg diep weggestopt uit angst bestolen te worden, maar was zelf vergeten wáár hij ze verstopt had. Wat waren we blij toen hij ze terugvond. We raakten onmiddellijk allemaal in een uitgelaten stemming.
We liepen over het grote plein, terug richting bus. Jesse struikelde en verzuchtte wijsneuzerig: "Ik struikel altijd over de verdomde Vaticaanse tegels". Voor de duidelijkheid, het schaap is 12 jaar. En het is nou niet bepaald alsof hij wekelijks in Rome rondloopt :-).
We kwamen langs allerlei kraampjes waar souvenirs met foto's van de Paus erop gekocht kunnen worden. Mark en Jesse verbaasden zich hogelijk over die items. Jesse concludeerde: "Je bent wel heel erg nerd-erig als je dingetjes van de Paus spaart". Mark keek zuinig. Ik denk dat hij stiekem smoel had op een mok met een foto van de Paus :-). Mijn lieve nerdje :-).
We kwamen terug bij het kraampje van de Oplichter. Isa had nog een kadootje van me tegoed (Jesse had een voetbalshirtje gehad) en besloot juist in dit ene tentje iets te willen uitzoeken. 450 kraampjes rond het Vaticaan maar juist bij deze oplichter vond zij wat ze graag hebben wilde: een kitcherig doosje waar ze haar oorbelletjes in kon bewaren. Zucht. Ik kocht het onder protest voor haar. En betaalde gepast. Heel soms leer ik wel eens van mijn fouten :-).
We gingen maar weer eens op de hop on hop off bus. We zaten weer bovenin, volop in de zon, maar de bus reed redelijk hard, waardoor de wind verkoeling bracht. Het was een heerlijke tocht. En een gevaarlijke. Over de weg hingen namelijk een heleboel takken en als je niet heel erg uitkeek kon je zomaar door zo'n tak lelijk in je gezicht geraakt worden. Mark en Jesse vonden dat natuurlijk reuze spannend en doken steeds pas op het allerlaatste moment weg. Het is namelijk heel leuk om je moeder constant een hartverzakking te bezorgen.
We lieten ons door de bus naar Via Cavour brengen, een winkelstraat. Ron en Marijke gingen op een terras, Kitty, de kinderen en ik gingen op zoek naar schoenen voor Kitty en naar voetbalshirtjes voor de kinderen. Ik vond al gauw, samen met Mark en Jesse, een winkeltje waar ze niet al te dure voetbalshirtjes verkochten. Mark kon niet kiezen tussen een shirtje van de keeper van het nationale elftal van Italië en een shirtje van Inter. Ik was in een goed humeur en zei dat hij ze allebei wel mocht. Shirtjes zijn immers gewoon kleren, dus het was ook wel een soort van nuttig kadootje. Mark blij. Ook Jesse vond een shirtje dat hem aanstond. Ik zou betalen en het geld later van Kitty terugkrijgen, want Jesse kreeg het shirtje van zijn vader. Tevreden trok ik mijn credit card, om de 45 euro af te rekenen. Met een zuinig gebaar nam de verkoper de card aan. Hij klooide wat met zijn pinapparaat, maar gaf al gauw aan dat de betaling geweigerd werd. Dat was raar. Volgens mijn berekeningen moesten er nog wel wat eurootjes op mijn rekening staan. We probeerden mijn gewone pinpas. Weer betaling geweigerd. Ik werd ongerust. Sjees hee. De vakantie duurde nog 6 dagen, als mijn geld nu al op was, dan zou het een moeilijke week worden.
Ik zei tegen de man dat ik met cash geld terug zou komen en ging op zoek naar een geldautomaat of Kitty, in de hoop dat een van tweeën mij wat geld zou willen geven. We vonden Kitty eerder. Zij had nog psies 45 euro cash en alle schoenwinkels bleken al dicht, dus ze liep, samen met Krieltje, mee naar de voetbalshirtjes. Isa raakte onmiddellijk verrukt van een AC Milan shirtje van David Beckham, maar we hadden maar 45 euro en de shirtjes van Jesse en Mark kostten samen al 45 euro. Mark maakte een groots gebaar naar Isa. "Als zij ook een shirtje wil, neem ik het shirt van Inter gewoon niet". Zo konden we voor alle 3 de kinderen een shirtje kopen. Lief en sociaal van Mark. Hij vond het de gewoonste zaak van de wereld, terwijl hij eigenlijk al gerekend had op 2 shirtjes.
We verlieten de zaak en ik bestudeerde, nog steeds ongerust, de kassabon waarop stond dat mijn transactie geweigerd was. En toen zag ik waarom. Die oplichter had gewoon zijn apparaat off line gezet. Immers, over credit card betalingen moeten winkeliers een percentage afstaan en dat wilde hij blijkbaar niet. Bah. Nare man. En domme man ook. Want als ik had mogen pinnen hadden we 4 shirtjes gekocht i.p.v. 3. Sukkel. It backfired! Ha!
We hadden met Ron en Marijke afgesproken in een café vlakbij het station, maar toen we daar aan kwamen zaten ze daar niet. Ik hou niet zo van café's in de omgeving van stations. De sfeer is er eng. Ik verwacht altijd minimaal beroofd te worden, om over ergere dingen maar helemaal niet te spreken. Ik raakte dus enigszins in de stress. Het bleek niet nodig, al gauw kwamen Ron en Marijke aanlopen.
We aten, tot grote vreugde van de kinderen, nog wat bij McDonalds en om 21.15 uur namen we de trein terug naar Orvieto. We waren doodmoe, maar zeer voldaan. Deze dag was echt het hoogtepunt van de vakantie!


Foto Kitty


reacties in mijn gastenboek graag



Maandag 23 augustus 2010

Dag 8, Wijn Proeven, maandag 19 juli 2010

Blijkbaar waren wij zwaar oververmoeid want maandag namen we voor de verandering maar weer eens een rustdag. Een mens kan nooit genoeg relaxen, tenslotte.
In Italie is het een gewoonte om te onbijten met melk en koekjes. Hoe die Italiaanse chickies zo slank blijven is mij werkelijk een raadsel. Die koekjes zijn om te smullen dus als ik me daaraan zou overgeven zou ik binnen 3 maanden 100 kilo wegen vrees ik.
We hadden zaterdag de lekkerste ontbijtkoekjes gekocht en na het ontbijt vonden wij het vandaag tijd om die zak maar eens open te maken. Ik snoep niet zoveel op het ogenblik, dus ik vond dat Kitty ook maar eens moest gaan minderen. Niet normaal wat dat mens naar binnen stouwt op een dag. Vooral als je weet dat ze schommelt tussen maat 32 en 34. Irritant wijf :-).
De koekjes gingen dus op rantsoen. Dat wil zeggen, dat probeerde ik. Mission impossible, met Kitty in de buurt. Als een klein kind bleef ze zeuren om koekjes. Echt, als ik moet kiezen tussen Isa (aka Krieltje) en Kitty, dan kies ik voor Krieltje. Die zeurt heel wat minder om snoep. Die zeurt helemaal niet for that matter.
We gingen kaarten. Koekjesmonster zei met volle mond dat zij altijd wint met kaarten. Yeah Right. Dat wilden we wel eens zien. Niet dat het mij boeit, winnen interesseert me niet. Maar dit soort opschepperijen dienen onmiddellijk afgestraft te worden. Which we did. We gingen pesten, Mark, Isa, Kitty en ik. Voor de duidelijkheid, bij Pesten is het de bedoeling zo min mogelijk kaarten te hebben (0 is winnen). Kitty had op een gegeven moment meer kaarten dan er in het pakje zaten. Misschien bedoelde ze dat eigenlijk, dat ze altijd het meeste kaarten won. Dat klopte dus aardig :-).


Foto Marijke


Foto Marijke


Foto Marijke

Ron en Marijke gingen boodschappen doen en uitzoeken welke treinwegen naar Rome leiden, want dat stond op het programma voor de volgende dag. Bovendien moesten ze naar de Farmacia, vanwege afzichtelijke wonden op Rons arm en rug, door verbranden. De eigenwijze man had niet zijn t-shirt aangedaan toen wij hem allemaal zeiden dat hij vuurrood was. Mannen!.
Kitty en ik gingen babbelen, want dat was hoog nodig. Doordat ik de hele vakantie in de schaduw lag en zij in de zon, spraken we elkaar minder dan in Amsterdam. Dus er moest even bij gepraat worden. Onderwijl werd ik gebeld door de telefoonwinkel. Mijn Nokia was gemaakt. Kosten 0 euro. Kijk daar hou ik van. Al was het nog even afwachten of ie het ook echt zou doen :-).
Ik besloot mijn log maar weer eens nieuw leven in te blazen. Niet dat ik internetontvangst had, in tegendeel, ik was geheel van de cyberwereld afgesloten, maar een beetje vooruitwerken kan geen kwaad. Zeker niet, als je dat kan doen in de schaduw onder een boom, met uitzicht op heuvels met wijnranken en het geluid van krekeltjes op de achtergrond.
Toen Ron en Marijke terugkwamen van de boodschappen, gingen we op visite bij de buurman. Die heeft een wijncava, een wijn boerderij. We wilden een paar flessen kopen van de heerlijke wijn die wij in onze villa hadden aangetroffen. We kochten wijn, olijfolie, honing en ingelegde tomaten. En we kregen er verse pasta en citroenen uit de boom bij. Erg leuk. Mooie wijnkelder.


De oprijlaan van de wijncava, Foto Marijke


Foto Marijke


Foto Ron


De kinderen vonden het allemaal niet zo heel interessant, Foto Ron


Foto Kitty


De citroenboom, Foto Ron

Thuis maakte Marijke een heerlijk voorgerecht van vijgen en mozarella (wat ik niet lustte). Dat wil zeggen, de vijgen niet. De mozarella des te meer. De vijgen met buffelmozzarella, tijm, honing en basilicum zagen er in ieder geval wel prachtig uit. De prosciutto waren ze vergeten, maar die dachten we er gewoon even bij.

Als hoofdgerecht maakten we spaghetti al Sugo. Speciaal voor Koekjesmonster maakte ik Spaghetti al Oglio, want dat is zo goed voor de stoelgang. U begrijpt waar ik heen wil. Die koekjes moeten er ook af en toe eens uit :-).


Foto Ron


Foto Ron


Foto Ron

Het was elke dag 35 à 40 graden en eigenlijk werden we helemaal doodziek van de hitte. Toen het maandagavond dan ook afkoelde naar 25 graden, hebben we een vreugdedansje uitgevoerd. Heerlijk om even wat verfrissing te voelen. We verheugden ons dan ook op een lange koele nacht.........


Foto Ron


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 10 augustus 2010

Dag 7, Rustdag, zondag 18 juli 2010

Zondag was ik echt ziek. Na het ontbijt ben ik nog even naar bed gegaan en daarna heb ik de hele dag in de schaduw onder de boom liggen suffen. De anderen lagen bij en in het zwembad. Als ze niet aan het lezen waren, hielden ze handicap-races in het zwembad en dat ging gepaard met veel gelach en plezier.

Ik las het boek Geluksblind van Marian Mudder dat ik vorig jaar tijdens de Parade had gewonnen bij de boekenquiz Pulp of Fictie. Het was wel een leuk boek, maar als ik heel eerlijk ben zou ik het catagoriseren onder de rubriek Pulp. Het is ChickLit. Leuke ChickLit maar niet meer, vond ik. Wel leuk dat het boek zich in Amsterdam afspeelt, dan zie je het allemaal wat meer voor je.
Net toen ik me lag af te vragen of ik vandaag weer zo'n heerlijk bakje met meloen zou krijgen van Marijke, kwam ze naar buiten en bracht me deze lekkernij. Ik ben nooit zo heel dol op meloen geweest, maar de meloenen in Italie zijn, net als de tomaten bijvoorbeeld, echt veel lekkerder dan in Nederland. Smaakvol, sappig, in een woord verrukkelijk.
Mark en Jesse gingen op een gegeven moment de buurt verkennen. Het verhaal van Diana over de giftige serpenti nog indachtig, namen ze stokken mee om de gevaarlijke slangen mee te lijf te gaan. Het bleek niet nodig. Ze kwamen er geen een tegen, gelukkig.
Hoe langer de dag vorderde hoe beter ik me begon te voelen. Tegen 4 uur was ik weer redelijk opgeknapt, gelukkig.
Om een uur of 7 vertrokken we naar Orvieto. Diana had ons een aantal adresjes opgegeven van lekkere restaurantjes en we gingen maar eens kijken of we daar terecht konden. Dit keer gingen we wel met de auto de berg op en parkeerden op de grote parkeerplaats waar het Traffico Limito gebied begon. Ik stelde me in op een half uur lopen, maar dat bleek reuze mee te vallen. Na een meter of 100 zagen we het eerste restaurantje al. Het zag er leuk uit en er was plaats op het nog lege terras dus we besloten daar maar meteen gebruik van te maken. Een kwartier later was het terras vol. En terecht, want we hebben er erg lekker gegeten. De Insalata Caprese (Mozarella met tomaat) bleek al genoeg te zijn, want van de Pasta al Tartufo daarna heb ik niet heel veel meer gegeten, hoe lekker ook.


Foto Marijke


Foto Kitty


Foto Kitty


Foto Kitty

En toch, hoe lekker we hier ook eten, het haalt het niet bij het eten in Toscane. Blijkbaar maakt het enorm uit in welke provincie van Italie je bent...


reacties in mijn gastenboek graag



Maandag 9 augustus 2010

Dag 6, Perugia, zaterdag 17 juli 2010

Ons ochtendritme was inmiddels wel duidelijk. We maakten ontbijt, we ontbeten in de schaduw (de tafel was inmiddels verplaatst), we lazen, zwommen en genoten bij het huis en het zwembad. Zo ook op zaterdag.

Ik voelde me niet lekker en lag een beetje amechtig in de schaduw. Zodoende ontrok ik me zo enigszins aan de dagelijkse corveeën, maar gelukkig vonden de anderen dat niet erg.


Uitzicht vanaf mijn bedje in de schaduw

Op een gegeven moment kwamen Diana en een andere signora langs, want de lakens en handdoeken werden verschoond en het huis werd enigszins schoongemaakt. Ik raakte in gesprek met Diana over de hagedissen en andere ellendie die hier allemaal rondscharrelt en rondvliegt.

Ze vertelde dat er geen giftige beestjes zijn hier, behalve kleine slangen met een driehoekige kop. Waaaaaaaat??? Slangen? Ik stond al op om mijn koffers te pakken. Maar dat was niet nodig, zei ze. Want die slangetjes kwamen alleen voor in de velden, in de ongerepte natuur. Ze zijn als de dood voor mensen, dus het terrein rond het huis is te geciviliseerd voor ze. Hm. Nou ja, vooruit.
Om een uur of 2 lag ik net te bedenken dat ik trek had in iets lekkers, toen Marijke me een bakje met meloenstukjes kwam brengen. Heerlijke oranje meloen, sappig, zoet, verukkelijk. Het was de lekkerste traktatie die ik in tijden had gehad!
Iets later dan gepland vertrokken we naar Perugia, een internationale universiteitsstad in Umbrië. Het bleek wat verder rijden dan verwacht, maar het was wel de moeite waard. Net als vorig jaar was er weer een Jazz Festival en het was er dus gezellig druk. Kitty parkeerde haar auto voor de stadsmuur op een parkeerplaatsje, Ron de zijne 50m verderop achter de stadsmuur. Kitty bleek later een bekeuring van 38 euro te hebben, Ron niet. Strange.
We dronken wat op een terrasje en gingen daarna het stadje in. Door een ondergronds grottenstelsel met roltrappen kwamen we in het centrum, precies daar waar het Jazz Festival gehouden werd. Het was er gezellig druk. We aten een verrukkelijk ijsje, bekeken de winkeltjes, wandelden een tijdje rond en zochten schoenen voor Kitty. Tenminste dat deden wij, Kitty scande de winkels in een seconde of 4 en wist meteen al dat het niks was. Ga met haar winkelen en binnen 10 minuten ben je weer thuis :-).


Foto Marijke


Foto Marijke


Foto Marijke

Eenmaal in de auto gingen we op zoek naar een restaurantje. Maar eerst stopten we nog even bij een supermarkt om wat dingen voor het ontbijt te halen. Ik weet niet of het komt door de Italiaanse supermercato's, maar we kregen ineens weer enorme zin in zo'n heerlijke bbq. En dus laadden we ons wagentje vol met noodzakelijke ingrediënten voor de bbq en gingen op huus an.
Ook dit keer was het weer heerlijk eten. Who needs restaurantjes als je Kitty en Marijke bij je hebt? Ik niet. Mark wel. Die kondigde tijdens het eten aan dat hij de volgende dag echt niet weer ging barbecuen.........


Foto Ron


Foto Ron


Foto Ron


Foto Ron


Foto Ron


Foto Ron


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 7 augustus 2010

Dag 5, BBQ, vrijdag 16 juli 2010

Ook vrijdag namen we weer een rustdag. Onze tuin en zwembad nodigden uit tot grote luiheid en daar gaven we dan ook graag aan toe. Het was zo heerlijk om in de zon te liggen (Kitty), in de schaduw te lezen (ik), te zwemmen (de kinderen) of een combinatie van dat alles te doen (Marijke en Ron).
Ik was inmiddels aan mijn derde boek bezig. Ik had als eerste het nieuwste boek van Tatiana de Rosnay (de schrijfster van Haar Naam was Sarah) verslonden. Ook weer een prachtig boek (Die Laatste Zomer) over een man die een familiegeheim ontrafelt en hoe hij daar mee omgaat. Daarna was ik begonnen aan mijn stapeltje Heleen van Royen boeken, waar ik me erg op verheugde. En terecht, ik vond de Mannentester echt ontzettend goed en verrassend. Inmiddels was ik bezig in De Naaimachine. Dat is vermoed ik een bundel met columns die Heleen van Royen geschreven heeft voor een tijdschrift. De columns gaan over haar kinderen en haar gezinsleven en ik moet zeggen, het leest lekker weg. Geen hoogstaande literatuur (haar andere boeken wél, vind ik), maar een heerlijk boek voor in de vakantie.
Jesse en Mark vermaakten zich overdag met elkaar bitchclaps uit te delen. Mark gaf college: een bitchclap is een clap in het gezicht, zo hard dat je hoofd wegslaat. De bijbehorende term is : "Lekker voor je". Ik vond het een wonderlijk spel. Waarom het een bitchclap heet kon Mark me niet vertellen. Wij waren bang dat we de hele vakantie tegen bitchclaps aan zouden lopen, maar gelukkig bleek het spelletje al gauw saai en hebben we ze er de rest van de vakantie niet meer over gehoord.
Om een uur of 4 lieten we Mark en Jesse achter bij het huis en gingen Ron, Marijke, Kitty, Isa en ik op zoek naar een supermarkt. Die vonden we niet eens zo ver van huis (7 minuten met de auto). Ik kan me in Italië op de versafdelingen altijd ontzettend vergapen aan alle heerlijkheden die daar uitgestald liggen. Het vlees ziet er altijd zo verrukkelijk uit in Italië. En het ziet er niet alleen zo uit, het ís ook goddelijk. We kochten groots in en verwachtten dan ook een gigabedrag te moeten betalen aan de kassa, maar zelfs dat viel mee. Het enige dat we nog niet hadden was kooltjes voor de BBQ, dat was nog even spannend. Maar een vriendelijke meneer in de supermarkt had ons verwezen naar een klein buurtwinkeltje vlakbij en daar vonden we alles wat we nodig hadden om de bbq tot een succes te maken.
Terwijl de kinderen in het zwembad lagen, stortte Kitty zich op het vlees (die meid kan marineren, niet normaal meer!), Marijke stortte zich op de salades en ik sneed 17000 stukjes fruit voor een verrukkelijke fruitsalade. Ron maakte inmiddels de BBQ aan, bij het zwembad, hoe chique was dat. Hij dekte daar supergezellig 2 tafels en creeerde daarmee een geweldige sfeer. Alles was klaar voor een superbarbeque.

En een superbarbeque werd het!! Het gemarineerde vlees was verrukkelijk, de salades erbij om je vingers bij op te eten en zelfs het op de bbq geroosterde brood was te lekker voor woorden. Die smeerden we, op aangeven van Kitty, in met knoflook (we gebruikte het brood als rasp) en tomaten en gooiden er olijfolie en zout overheen. Oh my God wat was dat lekker. Voor mij is alleen dat al goed voor een hemels maal.

De kinderen zwommen tussen de happen door in het helaas onverlichte zwembad en wij zaten te genieten van de maan, de ondergaande zon en de prachtige uitzichten. Wat een geweldige avond!


Voor de duidelijkheid: Mark heeft zijn zwemdiploma hoor. De bandjes waren om mee te spelen


Best vermoeiend zo'n avondje eten en zwemmen!


reacties in mijn gastenboek graag



Woensdag 4 augustus 2010

Dag 4, Rustdag, donderdag 15 juli 2010

Na een zware nacht, waarin we weinig sliepen omdat de sauna zich niet echt leent om in te slapen, stonden we rond een uur of 9 op. Gezamenlijk bereidden we het ontbijt, dat bestond uit geroosterd brood, veel soorten fruit waarbij de pruim toch wel het meest gekozen was, thee, yoghurt, koffie (uit een Italiaanse cafetiere, een vernuftigd koffiepotje dat je op het vuur zet), eieren, door Kitty's moeder gemaakte aalbessenjam, nutella en al wat meer zij. Verrukkelijk.


Foto Ron

We aten buiten onder een boom aan een grote tafel, die in den beginne in de schaduw stond, maar hoe langer het duurde steeds zonniger werd. En omdat het nog wel een wandeling is vanuit de keuken naar de onbijttafel, bedacht Marijke een zeer handig logistiek systeem. Ze toverde ergens een grote mand vandaan (stond in haar slaapkamer) en daarin vervoerden we alles wat nodig was voor het ontbijt. Reuze handig. En het had ook wel iets gezelligs, Marijke met haar Roodkapjemandje.
Na het ontbijt mochten de kinderen zwemmen in ons privézwembad (hoe rijk voelt dat!) en zochten wij een plekje op, in de zon of in de schaduw, bij het zwembad of bij het huis. We brachten de dag lezend, zwemmend, pratend door. De kinderen vermaakten elkaar en wij genoten vooral van de rust en het uitzicht, dat werkelijk schitterend was. Kitty had een soort pomp bij zich die aangesloten kon worden op de gasaansteker van haar auto, maar het opblazen van een simpel luchtbedje voor de kinderen kostte haar al 3 kwartier en vele zweetdruppels. Dus het opblazen van mijn superdeluxe stoel voor in het zwembad stelden we nog maar even uit. Het was echt té warm. Ongeveer 37 graden en dat is zelfs voor mij een beetje teveel van het goede. Dus ging zelfs ik zwemmen. Dat is een klein wereldwonder en iets dat niet vaak gezien wordt.


Foto Marijke


Foto Marijke


Foto Marijke


Foto Marijke


Foto Ron


Foto Ron


Foto Ron

Om een uur of 4 gingen we richting Orvieto. Dat is een klein plaatsje, waarvan de buitenwijken onder aan een berg liggen, maar waarvan het centro storico (het oude centrum dus) bovenop de berg ligt. Net als in vele stadjes in Toscane mogen er geen auto's rijden in het centrum. Daarom besloten wij de auto aan de voet van de berg te parkeren en met een kabelbaan naar boven te gaan. Nou ja, we, ik besluit zulke dingen niet. Kabelbanen zijn niet mijn ding. Ik vond het dan ook helemaal niet erg dat de kabelbaan out of order bleek te zijn. Ter vervanging reed er een bus. Dat kon ik aan. Na tien minuten in die bus en 5 minuten in de aansluitende bus gezeten te hebben, kwamen we aan bij het centrale plein van Orvieto, waar een gigantische kathedraal staat. Een soort kopie van de kathedralen in Siena, Florence en Lucca. Zwart wit gestreept, gigantisch groot en met veel versieringen. Heb je één kerk gezien, heb je ze allemaal gezien. Hoewel ik vermoed dat echte liefhebbers daar wel een nuancering in zouden kunnen aanbrengen.


Foto Marijke

Mark ontdekte vrijwel onmiddellijk dat er een tour door ondergrondse grotten kon worden gemaakt. Ron is nooit te beroerd om aan dat soort wensen te voldoen, dus die nam Mark, Jesse en Isa mee de grotten in. Marijke besloot de kerk te bezichtigen en Kitty en ik vonden het hoog tijd voor een terrasje. Na een uur kwamen we weer samen. De kinderen waren bloedchaggerijnig van de saaie rondleiding (maar dat lag meer aan de kinderen dan aan de rondleiding, vertelde Ron). Arme Ron.
Maar als iets slechte humeuren kan bestrijden is het wel het Italiaanse schepijs, dus dat probleem was gauw opgelost. We kochten vervolgens een kleine supermercato leeg en namen het busje terug naar beneden om op zoek te gaan naar een restaurantje. Omdat we het gevoel hadden dat er lopend niet veel te vinden was, namen we de auto en verkenden zo de omgeving. Er waren veel pizzeria's en toeristische restaurantjes, maar niks wat door mijn strenge ballotage heen kwam. De conclusie was duidelijk: Umbria is Toscane niet. De omgeving is veel saaier en het eten veel minder lekker.
We besloten dan toch maar bij een van de meer toeristische tentjes te gaan eten. Ik gaf maar toe, want het leek er echt op dat er niks anders was. We parkeerden de auto's voor de deur en vrijwel onmiddellijk stonden er 3 italianen om Kitty d'r bolide heen te hangen. Eentje stond zelfs brutaal naar binnen te kijken. Volgens mij waren ze hooguit wat nieuwsgierig, maar Kitty en Ron waren ervan overtuigd dat het gevaarlijke lieden waren, ladri dus (boeven in het Italiaans). Toch maar weer doorrijden dus.
We reden de heuvels in en plotseling zagen we het: een restaurant zoals ik het bedoel. Gelegen tegen een heuvel aan, met groot overdekt terras met prachtig uitzicht. Zonder op de menukaart te kijken, wist ik dat het goed zat. Gelukkig waren de anderen het met me eens en streken we daar neer. Mark en ik aten heerlijke gnocchi (aardappeldeegballetjes), Kitty at verrukkelijke kip van de grill en ook de anderen smulden naar hartelust. Kortom, ik had weer eens gelijk. Geloof me, ik heb vaak gelijk op restaurant gebied. Hm. Eigenlijk heb ik vaak gelijk period.


Foto Marijke


Foto Ron


Tortel en Duifje (of andersom)

Eenmaal "thuis" mochten de kinderen nog even zwemmen om daarna heel gauw naar bed te gaan. Ook Ron, Marijke en ik trokken ons terug in onze slaapvertrekken en Kitty verdween naar buiten, waar zij elke avond, met een wijntje in haar hand, geheimzinnige gesprekken voerde met de krekels en de hagedissen. Wonderlijk tiepje toch die Kitty :-).


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 3 augustus 2010

Dag 3, Door naar Umbrië, woensdag 14 juli 2010

De verjaardag van Ron!!! Waar heel genant alleen Marijke en Mark aan dachten, de rest vond het ontbijtbuffet interessanter. Gelukkig fluisterde Mark ons in dat Ron jarig was!
Na wederom een verrukkelijk ontbijt, gingen we op weg naar onze eindbestemming, het huis dat we gehuurd hebben in de buurt van Orvieto. Dat ligt in Umbrië, de provincie onder Toscane. Om te kunnen vertrekken uit het hotel, vroeg Kitty allereerst in haar nieuw verworven Italiaans (no en si) nog een halve verbouwing van het hotel aan, want zij heeft nogal een bak van een auto en kon het parkeerterrein niet afkomen. Dacht ze. Want toen de bouwvergunning niet verleend werd, bleek ze vrij gemakkelijk het parkeerterrein af te kunnen draaien. Mijn stoere vriendinnetje staat voor niets.
Mark en Jesse gingen samen achterin in de auto bij Ron en Marijke en ik reed met Kitty en Isa mee. Isa zat heel zoet achterin in de auto naar muziek te luisteren (Selena Gomes, nooit van gehoord) en te kleuren. Kitty en ik luisterden naar de cd die we in 2006 grijs gedraaid hebben toen we naar Denemarken gingen met de kinderen: Nieuw Nederlands Peil 2006 (met oa Blof, AEDM, De Poema's en Boudewijn de Groot). Kitty en ik hebben sinds Denemarken samen een liedje, Vondeling van Ameland van Boudewijn de Groot. Dus dat zongen we hard mee.
Ron en Marijke hadden inmiddels van ons de bijnaam de Tortelduifjes gekregen. Dit inspireerde Isa tot een prachtige tekening van Tortel en Duifje, die zij bij de middagstop met een groots gebaar overhandigde aan het verliefde stelletje. Dat was een mooi kado. Isa werd platgezoend en ook onderling vlogen de Duifjes elkaar in de vleugels. Ook ik werd getrakteerd op een mooie tekening van Isa. Het beviel mij erg goed hoe Isa mij zag. Vooral de wespentaille vertoonde een zeer treffende gelijkenis :-).


Mark en Jesse gedragen zich als ordinaire voetbalsupporters - Foto Ron

Na een rit van een uur of 5, met een tussenstop bij een benzinestation waar we vorig jaar ook gestaan hadden, kwamen we aan in Orvieto. Een saai stadje, waar niet veel te doen leek, zo op het eerste oog. Maar ons huis staat in een belendend dorpje, Bardano, wat de naam samenscholing niet eens verdient, zo klein is het. 2 huizen en een kerkje, dat vat het geheel leuk samen.
De weg ging over in een grindpad die de oprijlaan vormde voor een prachtig landhuis aan het eind van de wereld, zo leek het. Dat huis kon het niet zijn, volgens het kaartje dat we van de reisorganisatie hadden gekregen. Ron en Kitty besloten aan te bellen om de weg te vragen. Ze liepen het terrein op en wij bleven in de auto wachten. Op dat moment kwam er een marineblauwe cabrio peugeot een zandpad afrijden die stopte bij ons. In rap Italiaans juichte de bestuurster mij toe dat zij Diana was. Hee dat was grappig. Zo zou ons huis ook heten: Casa Diana. Al gauw besefte ik dat zij me duidelijk maakte dat ze ons kwam halen, om ons naar ons huis te brengen. En dat bleek maar goed ook, want zonder haar hadden we het nooit gevonden!
Casa Diana bleek eveneens een prachtig landhuis, dat minstens zo mooi was als op de foto's op internet. Je komt binnen in een gezellige huiskamer die grenst aan een kleine maar zeer volledige keuken, waarin werkelijk niets ontbreekt. Daarnaast een halletje dat weer leidt naar een trapje naar beneden waar een 2e huiskamer is die gemakkelijk dienst kan doen als Balzaal.


De Balzaal

Een trappetje naar boven leidt naar een grote badkamer met onder andere douchecabine. En nog een trappetje naar een slaapkamer met 3 slaapplaatsen, waarvan 2 in een hemelbed. Erg romantisch. Ware het niet dat de kinderen daar met z'n 3en lagen :-). Boven zijn nog 3 slaapkamers en een droom van een badkamer, met verzonken bad en mooie betegeling. Het hele huis is voorzien van dikke muren, maar geen airconditioning. Beneden is het heerlijk koel, boven niet uit te houden zo warm.


Prachtige badkamer


Het hemelbed

Het eerste wat ik zag toen we het huis wilden binnengaan was een langs schietende hagedis. Ik gaf een gilletje waarop Diana zei dat we op het platteland waren, dus dat ik me niet zo moest aanstellen. Nou ja dat zei ze niet letterlijk, maar dat bedoelde ze natuurlijk wel. Maar het bleek toch een schat van een vrouw, want ze had in het hele huis goedsluitende horren aangebracht, omdat ik de mevrouw van de reisorganisatie had verteld over het drama van de Vliegende Herten in Toscane vorig jaar. Dus veel ongedierte kon er niet binnenkomen, verwachtte ze. Gelukkig maar. Ik ben in staat om rechtsomkeert te maken, bij het eerste het beste beestje!
Niet alleen had ze voor de horren gezorgd, ook had ze volop fruit, brood en zelfs pasta en pasta saus voor ons gehaald, omdat ze verwachtte dat we niet zo heel veel zin zouden hebben om daar zelf nog voor te zorgen op de dag van aankomst. Super attent, ik was meteen dol op haar.


Diana was een schatje - Foto Ron

Na kort overleg besloten we dan ook thuis te gaan eten. Ik maakte voor de kinderen de Pasta Sugo (Pasta met tomatensaus). Bij een gebrek aan vlees, leek het me voor ons wat saai dus maakte ik een recept van mijn ex-schoonmoeder, Pasta Al Oglio. Dat is pasta met knoflook in de olijfolie. Heel simpel, maar erg lekker. Als je geen spannende date hebt 's avonds. Of de rest van de maand. Er gaat nogal veel knoflook in namelijk :-). Als ik dit zo teruglees is het net of ik in mijn eentje stond te koken daar, dat is natuurlijk niet waar, ook Marijke, Kitty en Ron waren druk bezig.
Na het eten mochten de kinderen uiteraard nog even zwemmen in het prachtige zwembad. En daarna gingen ze slapen, in de hete slaapkamers. Wij dronken nog wat, we lazen nog wat en gingen daarna ook slapen, in onze nog veel hetere slaapkamers. Ik denk dat het in de kamer van Kitty en mij zo'n 35 graden was. Niet om uit te houden. Badend in het zweet werden we de volgende ochtend dan ook wakker.......


reacties in mijn gastenboek graag



Maandag 2 augustus 2010

Dag 2, Venetie, dinsdag 13 juli 2010

De volgende dag waren we tegen de verwachting in allemaal redelijk uitgerust. Allemaal behalve Kitty, maar dat was haar eigen schuld. Die moest zo nodig haar Italiaans ophalen, in een urenlang gesprek met haar vriend de Nachtportier. Dat ze voor vandaag nog nooit een woord Italiaans had gesproken negeerde ze gemakshalve maar even :-).
Na een verrukkelijk ontbijt gingen we op zoek naar een Tabacchi waar we buskaartjes konden kopen. Ons hotel stond namelijk in Mestre, een voorstadje van Venetie, dus we moesten nog een minuut of 10 met de bus voor we in Venetie aankwamen. De tabacchi was gesloten dus moest ik aan mensen op straat vragen waar we dan wel die buskaartjes konden scoren. Geen probleem, hoewel mijn Italiaans wat roestig was, kwam het al gauw weer op.


Links: Ron, Jesse, Kitty en Isabel, rechts Mark en ik - Foto Marijke


Foto Ron


Isa en Jesse voor het hotel - Foto Ron

We moesten precies 10 seconden op de bushalte te wachten, dus in no time waren we in Venetië. Leuk om daar weer terug te zijn; het leek of we niet weggeweest waren. Venetie was warm en vol. Vol met Nederlanders ook, trouwens. Dit keer kozen we voor een boottocht over de Grand Canal. Ze werken in Venetie tegenwoordig ook met ov chip, alleen was het zo onduidelijk hoe het systeem werkte dat we daardoor geheel onschuldig zwart reisden. Leave it to de Italianen om 0,0 uitleg te verschaffen over hoe het chipsysteem werkt.


Let op het spiegeltje: Ron maakt de foto

Op het San Marco plein was een groot podium gebouwd, waar de avond ervoor Charles Aznavour bleek te hebben opgetreden en waar ook Norah Jones nog zou komen. Erg zonde, want het verknoeide heel erg het aanzien van het plein. De kathedraal zelf bleek (zoals altijd als ik er ben) half ingepakt en verloor ook daardoor het laatste beetje aantrekkingskracht.


foto Marijke


foto Marijke


foto Marijke

De kleine straatjes van Venetie zijn sowieso veel leuker, met honderden verschillende winkeltjes. En hoewel we op zoek waren naar verjaardagskadootjes voor Ron (die de volgende dag jarig zou zijn), kochten Kitty en ik wel leuke shirtjes, maar alleen voor ons zelf.


Foto Marijke


Foto Marijke


Foto Kitty


Foto Kitty

Vorig jaar was het me in no time gelukt om kadootjes te kopen voor Ron. Al 30 jaar koop ik standaard een overhemd met stropdas en dat is in een stad als Venetie een makkie. Helaas wilde Ron dit jaar liever iets casuals en dat bleek een stuk moeilijker. We zijn dan ook niet geslaagd. Genant wel. Geen kadootje nog voor hem dus. Dat moest dan maar in Nederland gekocht worden.
Ik kocht voetbalshirtjes voor Mark en Jesse. Mijn zoon koos voor een shirt van het Nederlands Elftal met Wesley Sneyder achterop. Jesse daarentegen koos voor een shirt van het Spaanse Nationale Elftal, wat hem hoongelach van half Venetie opleverde (het was 2 dagen na de finale). Het kon hem niet schelen. Volgens hem was Villa de beste speler van het toernooi, dus liep hij met opgeheven hoofd rond. Goed zo, ik mag dat wel, een eigen mening.


v.l.n.r. Marijke, Mark, Jesse, Kitty en Ron (en Isa ervoor)

Af en toe aten we een ijsje of een broodje of streken we neer op een terras, om onze moede ledematen te laten rusten en om bij te komen van de verzengende hitte. Dan dronken we koude drankjes en fantaseerden we over sneeuw, ijs en ander genot. Jesse, Mark en Isabel vermaakten zich onderwijl door rond te rennen over de kades en de pleinen van de mooie stad aan het water. Alsof het niet 40 graden was.


Foto Ron

Aan het eind van de middag hadden de vermoeidheid en hitte zo toegeslagen dat we neerzegen op een steiger en daar zeker drie kwartier bleven zitten, niet in staat verder te gaan.


Foto Ron


Foto Ron


Isa, het liefste 8-jarige meisje op aarde - Foto Ron


Jesse - Foto Ron


Isa en Jesse - Foto Kitty


Foto Kitty denk ik

Tegen acht uur was het tijd om het restaurant op te zoeken waar we vorig jaar ook gegeten hadden. Een geweldig restaurant met terras in de tuin en verrukkelijk eten. Net als vorig jaar koos ik voor de Carpaccio en de Pasta al Pesto. Met mij bijna het gehele gezelschap. Het was verrukkelijk. Het toetje, Tiramisu, sloeg ik dit keer over. Ik ben er inmiddels wel van overtuigd dat niemand dat zo lekker kan maken als ik. Nou ja, alleen mijn Italiaanse ex-schoonmonster misschien, want van haar heb ik het recept.

Na het eten namen we de bus terug naar het hotel in Mestre waar we de kinderen (en onszelf) gauw in bed stopten. Heerlijk slapen, de laatste nacht in de airconditioning! Daar moesten we nog even van genieten!


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 31 juli 2010

Dag 1, Op Reis, maandag 12 juli 2010

Mijn vriendin Kitty is een eigenwijs wezen. Haar standaard zin ongeveer is: "Ik weet dat jij eigenlijk altijd gelijk hebt, maar dit keer is het echt anders hoor". Daarbij is haar glas vaker halfleeg dan halfvol, dus ik ben mijn halve leven bezig met haar te overtuigen dat alle beren op de weg alleen bestaan in haar verbeelding.
Het besluit samen op vakantie te gaan (met de kinderen én mijn stiefvader Ron en zijn vriendin Marijke) was gauw genomen, maar daarna ben ik ongeveer 24x7 bezig geweest met haar voor te rekenen dat in 1 dag naar Venetië rijden echt goed te doen is (als je 4 chauffeurs voor 2 auto's hebt). Dat ik die rit al zo ongeveer 30x in mijn leven heb afgelegd (Udine, de woonplaats van mijn ex-schoonouders, ligt op anderhalf uur van Venetië), overtuigde haar niet. Dat ik er van die 30x slechts 1x uitzonderlijk lang over gedaan had (16 uur), overtuigde haar al helemaal niet. Dat mijn ervaring was dat de files vooral in Nederland staan, schimpte ze weg met haar nieuw verworven kennis over wegwerkzaamheden in Duitsland.
Toen wij maandagochtend om 8 uur dan ook op weg gingen naar Venetié en we 0,0 files troffen in Nederland, zat ik juichend achter het stuur. Als ik Kitty passeerde, of zij mij, trok ik een uitgestreken ik-heb-het-je-toch-gezegd-smoeltje en verheugde me op haar bekentenis dat ik toch weer gelijk had gehad. Deze juichstemming hield aan tot Oberhausen. Daar reden we de file in. Ik sprak nog de legendarische woorden: "Als dit het ergste is wat we aan file krijgen, overleven we het wel". Famous last words. Het bleek het begin van ongeveer 1100 km file. Want Kitty bleek gelijk te hebben. Er werd enorm veel aan de weg gewerkt. Bovendien was het gewoon beredruk op de weg. Niet alleen veel vakantiegangers hadden blijkbaar de WK finale afgewacht, ook de hele Europese vrachtverkeersector leek die dag zich op de A3 te bevinden.
In het begin had ik nog stille hoop dat de ellende na Stuttgart over zou zijn. Immers, dat is een veel rustigere route dan over Neurenberg en Würzberg. Dat had ik na 10 jaar met een Italiaan geleefd te hebben wel geleerd. Maar helaas, ook die vlieger bleek dit keer niet op te gaan. Na Stuttgart was het nog steeds hartstikke druk.
Ietwat onnozel hadden we in den beginne niet echt door hoeveel vertraging we aan het oplopen waren (Kitty wel natuurlijk, maar die hield wijselijk haar mond). Dus stopten we elke 2,5 uur nét iets te lang, omdat we moesten tanken, 7 man moest plassen, we de cappuccino in de Duitse wegrestaurants zo heerlijk vonden én Kitty altijd nog even dat sigaretje moest roken. Altijd weer Kitty :-). Waar ze kon saboteren, zou ze het niet laten :-).


Links Marijke en ik, rechts Kitty - Foto Ron

Net toen we het idee hadden dat we het ergste gehad hadden, sloeg Kitty weer toe. We hadden een gezellige stop gehad aan het eind van de middag en ik wisselde Ron af achter het stuur. We draaiden de snelweg op en Ron merkte op dat een voorlamp van Kitty kapot was. Wat te doen? We zouden kunnen doorrijden, maar we hadden inmiddels wel door dat we Venetië niet voor het donker zouden bereiken. We besloten de eerste afslag te nemen, naar een dorpje, waar zich volgens de borden toevallig een Autohof bevond. Erg goed geënsceneerd door Kitty, vond ik. We vonden een garage die nog open was en lieten het lampje vervangen, terwijl wij zelf een zwaluwnest bewonderden. Daar was ik overigens heel verbaasd over, heb mijn hele leven gedacht dat zwaluwen net zo groot zijn als arenden bijvoorbeeld. Tja, stadsmeisje he, dan krijg je dat.
Anyway..zo'n 3 kwartier later (en 20 euro armer!!!) konden we onze weg eindelijk weer vervolgen. Zou dit dan alle ellende geweest zijn? Nee dus. Nog geen 10 minuten later werd het bijna helemaal donker. Noodweer volgde, inclusief gigantische bliksemschichten. Grote regendruppels kwamen met miljoenen tegelijk naar beneden. In nog geen tien minuten tijd liep de temperatuurmeter van 29 graden terug naar 17 graden. Ongelooflijk.
Het werd later en later en Kitty bleek steeds meer gelijk te krijgen. Heel irritant, vooral ook omdat haar ThomThom haar minutieus op de hoogte hield van de omvang van de vertraging die wij inmiddels hadden opgelopen. Bovendien voorspelde ThomThom ook steeds een wegafsluiting. Leave it to Kitty om een navigatiesysteem te vinden dat minstens zo pessimistisch is als zijzelf :-).


Foto Ron

We bereikten Italië en waren dankbaar voor het feit dat we bij de grens zo door konden rijden, in tegenstelling tot de rijbaan in andere richting, die volledig afgesloten was waardoor een gigantische file was ontstaan. Ik zat inmiddels naast Kitty in de auto en lachte haar uit om de voorspelde wegafsluiting. Stom van me. Een ThomThom liegt niet. Hij rijdt hooguit wat OmOm. In Como bleek de opgang naar de A9 richting Milano afgesloten. En geheel conform mijn ervaring met de Italiaanse bevolking, bleek communicatie weer niet hun sterkste punt. Sterker nog, er stond alleen maar aangegeven dat de weg was afgesloten en meer niet. Er stond nog net niet bij: "En zoek het maar uit". Maar dat kon je er wel bijdenken, geheel conform de ervaring die ik met de Italiaanse verwekker van mijn zoon heb. En zoek het maar uit.
We hebben ongeveer 3 kwartier door Como gezworven (wat een prachtig stadje aan een nog mooier meer), toen we eindelijk weer een opgang naar de A9 vonden die niet chiuso (afgesloten) was. Weer 3 kwartier onnodige vertraging.
Uiteindelijk kwamen we om half 3 's nachts in Mestre (Venetië) aan. Zo'n 5,5 uur later dan van te voren ingecalculeerd. En hoewel het goed te doen was, doordat we elkaar afwisselden met rijden, was het toch sportief van Kitty dat ze haar uitgestreken ik-heb-het-je-toch-gezegd-smoeltje in toom hield. En dat ze gewoon vrolijk bleef, terwijl dit horrorscenario echt vreselijk geweest moet zijn voor haar.
Het door ons geboekte hotel hadden we gedurende de rit een paar keer gebeld, maar elke keer werd ons verzekerd dat een late arrival dan wel een superlate arrival geen enkel probleem was. Dat bleek ook waar. De nachtportier was bijzonder vriendelijk en behulpzaam en onze kamers waren verrukkelijk. Air conditioning, heerlijke bedden en een prachtige badkamer. Ik was tevreden. En hondsmoe. Ben nog nooit zo blij geweest dat ik mijn hoofd op mijn kussen mocht leggen!!


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 19 juni 2010

Nederland - Japan

Hoewel ik mijn halve jeugd in het Ajax-stadion heb doorgebracht en ik door diverse liefdes ook op latere leeftijd veel met profvoetbal te maken heb gekregen, heb ik tegenwoordig helemaal niks meer met voetbal. Ik vind het saai en vervelend en zonde van mijn tijd. Ook de opwinding van WK en EK en andere toernooien gaat volledig langs mij heen. Maandag heb ik dan ook gewoon doorgewerkt, zij het met de radio aan. En ik doe wel mee met een WK Poule, maar na de lol van het eerste weekend, vanwege een gedeelde 2e plek, is mijn interesse inmiddels tot het nulpunt gedaald.
Mijn zoon daarentegen is een voetballer in hart en nieren. Hij wil dus voetbal kijken. Dus iets zou ik er toch wel aan moeten doen. Zoveel herinner ik me nog wel van vroeger, dat je van een WK-wedstrijd iets bijzonders moet maken. Maar om mijn huis nou te versieren en allemaal vloekende kerels in huis te halen, dat ging me toch iets te ver. Gelukkig bood comedy café Toomler uitkomst. De wedstrijd zou op een groot scherm te zien zijn en diverse comedians zouden commentaar geven. En, weet ik uit ervaring, dat is dan best wel lollig. Ooit hebben Peter en ik een wedstrijd in Toomler bekeken, voorzien van commentaar van als ik het me goed herinner Najib Amhali, Viggo Waas en Peter Heerschop. En, zoals gezegd, dat was leuk.
Gelukkig wilden Peter (formerly known as PT), Saskia, Marion en Massy ook wel mee en vond Mark alles best, als hij de wedstrijd maar mocht zien. Massy bestelde kaartjes, Sas verzamelde Oranje prullaria, Peter legde zijn fotocamera klaar en ik verheugde me op Plukbrood, terwijl ik het voor de rest onmiddellijk weer vergat. Maar natuurlijk werd ik er door de anderen wel weer aan herinnerd en dus verzamelden we ons vanmiddag in Toomler. Marion moest vanwege migraine helaas afzeggen, maar de rest was present.


De Opstelling

Helaas was er geen Plukbrood, wat een klein rampje betekent want ik doe een moord voor het Plukbrood bij Toomler. Uit armoede bestelden we maar hamburgers en saté (Massy is altijd tegendraads) en dat was de beste beslissing die ik in jaren heb genomen. Sjees hee wat een verrukkelijke hamburger was dat. Ik at mijn vingers erbij op. Kwam ook misschien omdat het licht uitging vanwege de wedstrijd :-).


Foto Peter Twigt

Peter bleek zich nogal wonderlijk uitgedost te hebben, in een oranje met rood/wit/blauwe blouse, met oranje Vuvuzela, oranje sokken en naar ik vermoed, maar dat heb ik natuurlijk niet bekeken, ook een oranje onderbroek.


En hij pikte ook nog de hoed van Markje in :-)

Ik heb Peter overigens onmiddellijk verboden de Vuvuzela te gebruiken. Gelukkig kreeg ik daarin steun van Jan Jaap van der Wal wiens eerste woorden ongeveer waren: "En die kuttoeters wil ik hier niet horen!" :-).

Mark had zijn Nederlands Elftal T-shirt aan en een oranje hoed op, maar ja hij had een excuus. Hij is 12. Hij wel. Peter is 40 :-).

Sas en ik hadden ons ingehouden. Sas had slechts een blouse in oranje tinten aan. Nou ja, ze had natuurlijk nog wel meer aan, maar oranje-technisch bedoelde ik.

Ik zelf had een Beessie in mijn haar en een oranje stola om. Geen flauw idee hoe ik daar aan kom, maar ik vond 'm in een tas die ik nog had uit '88 denk ik. Anyway. Er zijn geen foto's publicabel van mij. Ik zag er heel raar uit vanmiddag, zag ik op de 2 foto's waar ik zelf op stond. Niet een bad hairday, nee een bad face day. Zo niet Massy. Dat was ons eigen Bavariameisje (volgens mij hét woord van 2010). Gehuld in een niets onthullend oranje niemendalletje stal ze de show van de middag. Not. Want Massy bemoeide zich niet met het voetbal. Die deed gewoon net of ze naar een theatervoorstelling ging. Kortom, Massy was in haar gewone (schattige) outfitje. Oranje is niet haar kleur. Al had ze voor de zekerheid een oranje pompoentje om haar pink gebonden. Voor het geval er een dress code was :-).

Sas is een gezellig huiselijk tiepje en besloot de inrichting van Toomler aan te passen aan de gelegenheid. Ze had de vlag van het Nederlands Elftal meegenomen en, niet gestoord door enige kennis van het vlagprotocol, drapeerde ze de vlag over de tafel alsof het een oudhollands perzisch kleedje was.

Owen Schumacher, Jan Jaap van der Wal en Nico van der Knaap bleken de comedians te zijn die ons van bijzonder geestig commentaar voorzagen. Errug grappig. Vooral het "niets aan de hand", zodra de Japanners de bal hadden, is mij bij gebleven. Je had er bij moeten zijn. Ter plekke was het errug lachwekkend. De eerste helft was saai, boring en vervelend. Maar dat hoef ik u niet te vertellen. Echter, met het commentaar van de comedians was het erg grappig. Ik heb me maar heel af en toe zitten vervelen.


vlnr Owen Schumacher, een Toomler medewerker van wie ik na 13 jaar Toomlerbezoek nog steeds niet weet hoe hij heet, Jan Jaap van der Wal en Nico van der Knaap


Foto Peter Twigt


Nico van der Knaap; foto Peter Twigt


Foto Peter Twigt

De tweede helft was leuker (die goal leverde weer wat punten op in de WK poule). De uitermate geestige Kees van Amstel versterkte het commentatoren team en herhaalde tot 2x toe grappen die in de eerste helft al gemaakt waren. Dat waren de grappigste 2 momenten van de middag. Ik heb verschrikkelijk gelachen. Wat Mark overigens stoorde, hij acht voetbal een ernstige zaak waar niet om gelachen dient te worden :-).
Mijn mening over voetbal is niet veranderd vanmiddag. Maar als ik dan toch naar voetbal moet kijken, dan toch het liefst op deze manier. Het was een geweldige middag!


reacties in mijn gastenboek graag



Voor oudere logjes: zie het Archief!