Maandag 26 oktober 2009

Vandaag was de Première van American Tune in de Kleine Komedie. Dus ik moest 's middags al in het theater zijn. En aangezien dat geweldige theater in hartje centrum van Amsterdam staat, was het niet echt een optie om met de auto te gaan. Om nou 85 euro per auto aan parkeerkosten te betalen is ook een beetje over de top. Dus hadden JP en ik besloten dat we allemaal met het openbaar vervoer zouden gaan, met uitzondering van de geluidsman die natuurlijk het decor en de apparatuur moest brengen.
Dat betekende dat ik vandaag met de metro naar mijn werk moest. En dat is gedoe. Want in de metro in Amsterdam kan alleen nog maar met de OV Chip betaald worden. Lastig, die moderne fratsen. Wat is er mis met de strippenkaart?, vraagt het conservatieve deel van mijn persoonlijkheid dan.
Veel vroeger dan anders verlieten Mark en ik daarom vanmorgen ons huis. We reden met de auto naar de pont, waar we gelukkig direct een parkeerplaats vonden. Het vervolg van de reis verliep voorspoedig. Binnen een kwartier stonden we aan de overkant van het IJ en liepen we door het CS naar de tram. Want Mark ging in zijn eentje verder op lijn 9. Hij wordt zo groot, de schat. Geweldig vind ik dat. Dat is echt het leukste aspect van een kind hebben. Zien hoe het zich langzaam maar zeker steeds meer ontwikkelt tot een echt mens.
Nadat ik Mark volkomen onnodig 17x verteld had welke tram, welke halte en welke strippenkaart hij moest nemen, gaf hij me een zoen en liep heel eigenwijs lijn 9 in, nagekeken door een ontroerde moeder die het wel kon uitschreeuwen van trots. Wat ik natuurlijk niet deed, want dat zou een beetje raar zijn midden op het CS. Nee, in plaats daarvan liep ik richting de metro, me afvragend hoe ik in godsnaam aan een OV Chipkaart kwam.
Ik besloot dat de beste tactiek zou zijn me aan te sluiten bij lotgenoten. Ik keek om me heen en klampte me vast aan de eerste de beste bejaarde die ik tegenkwam. Zo kwam ik in een obscuur verkoopkantoortje van het GVB terecht. En toen maakte ik een grove fout. Ik vertelde de vriendelijke mevrouw aan de andere kant van het glas dat ik nooit met de metro reis. Dom dom dom. Fout, fout, fout. Je zag haar denken: ha! Die kunnen we alles wijs maken. Die gaan we eens even wat geld uit de zak kloppen!
En dat deed ze. Want ze vroeg niet door maar schoof mij onmiddellijk een soort creditcardje toe. Vijf euro a.u.b. Okee, bedankt. Wat kan ik daarmee? Nou heen en weer naar Zuidoost, dat wilt u toch? Daar zat wat in. Ik betaalde de 5 euro, maar vond het toch wat duur. 5 euro voor 2x 10 minuten openbaar vervoer??? Dat zijn taxi tarieven.
Ik besloot een nieuwe poging te wagen en vroeg of er niet een goedkopere optie was. Ja hoor, dat is dan 12,50. Okee, ik mag dan een Openbaar Vervoer nitwit zijn, maar ik weet nog wel dat 5 euro veel minder geld is dan 12,50. Ik werk bij een bank. Bij een echte bank. Een bank die niks te maken heeft met DSB (behalve dat we die kunstcollectie hebben ingepikt dan :-)). Dus rekenen kan ik wel.
Maar ik moest wat meer naar de langere termijn kijken. Want in die 12,50 zit 5 euro OV-chip-tegoed. En met die 5 euro kom je veel verder dan met die andere 5 euro. Want met die 12,50 betaalt u maar 10 eurocent per km. Oh en met die andere kaart dan? Dat wist ze niet.
De bejaarde dame en ik overlegden welke kaart ons het goedkoopst leek. We besloten dat die 12,50 waarschijnlijk op de extreem-lange-termijn wel wat goedkoper zou zijn. Zelfs als je bijna nooit met het OV gaat. Want, wist de Bejaarde Dame me te melden: je kunt er ook mee op de tram.
Om een lang verhaal kort te maken, als dat nog kan: ik kocht de kaart van 12,50 en begaf me richting metro. Daartoe moest ik me, samen met 700 andere reizigers door 2 poortjes wurmen. Stond ik weer in de file :-).
Maar uiteindelijk kwam ik op het perron terecht. Volgende probleem: welke metro moet ik hebben. Want Amsterdam kent inmiddels 3 metrolijnen. En van de afgelopen 3x dat ik met de metro had gereisd herinnerde ik me dat ik steevast de verkeerde lijn had gekozen. Waardoor elke reis ongeveer 3x langer was dan nodig. Dus ik was vastbesloten om dit keer niet dezelfde fout te maken. Mijn bejaarde vriendin bood uitkomst. Zij moest naar het AMC, dus zelfde richting op. Samen zochten we op de borden uit welke lijn we moesten hebben. Na een kwartier puzzelen gokten we dat het de Geinlijn moest zijn. En we bleken goedgegokt te hebben. Ruim een half uur vroeger dan anders kwam ik op mijn werk aan. Alwaar mijn collega's van hun stoel vielen. En terecht. Wen er maar niet aan. Ik ben iets teveel Nufje voor de metro. Te ordinair voor woorden, zo'n volle metro :-). Morgen dus toch maar weer met de auto. Mijn nieuwe auto, I may add!

Vandaag was dan eindelijk de cd presentatie van Acda en De Munnik. De cd zelf had dit weekend per ongeluk een paar uur op internet gestaan, waar we hem natuurlijk meteen vanaf geplukt hebben (ik zeg even niet wie, want die vindt dat misschien niet prettig? :-)). Dus de afgelopen dagen had ik 'm al behoorlijk grijs gedraaid en zelfs al een recensie geschreven ook (zie onderaan dit logje).
Massy en ik hadden afgesproken dat zij om 15.00 uur zou gaan rijden. Dan zou ze iets vroeger bij mij zijn dan ik weg kon, maar ze zou zich wel even in Ikea vermaken, zei ze nog. Famous Last Words. Om tien over half 4 kreeg ik een smsje dat ze muurvast stond op de snelweg. We bespraken dat ze een andere route zou nemen en ik ging vast mijn spullen inpakken. Tegen vieren werd ik nerveus, om tien over 4 had ik het niet meer en belde ik haar geagiteerd op dat ze de eerste de beste afslag moest nemen en daar op mij moest wachten. Ik vloog naar mijn auto. Die staat helemaal bij Ikea, bij gebrek aan parkeervergunning op mijn werk, dus om tien voor half 5 pas reed ik weg. Op weg naar Massy. Nog 40 minuten te gaan voor de cd presentatie begon.
Tien minuten later zat ik ook vast in een file. Ik belde Massy dat ze onmiddellijk moest gaan rijden en dat ik haar bij de Westergasfabriek wel zou zien. Zo gezegd, zo gedaan. Toen stonden we allebei vast. Het schoot niet op. Alle sluiproutes die ik bedacht stonden ook vol, ik werd er gek van. Om 5 uur was ik de wanhoop nabij. We gingen het mini-concertje missen. Wat een ramp. Ik deed de ene na de andere asociale beweging op de snelweg en won zo misschien 500 m (kwartier file), maar nog waren wij pas om tien voor half 6 op een plek waar we de auto konden achterlaten. Wat een stress.
Geheel tegen de gewoonte in kreeg ik Massy zo ver dat ze met me mee rende (normaal gesproken blijft die de rust zelve, op het irritante af :-)), maar na 3 minuten spurten hadden we wel door dat dat 'm niet ging worden. We moeten toch eens aan onze conditie werken. Op het terrein van de Westergasfabriek vroegen we de weg en kregen we te horen dat het nog 10 minuten lopen was. Aaaaaaaaaaaaaaaargh.
Dát bleek gelukkig mee te vallen. Binnen 3 minuten bereikten we de plek des onheils waar we met open armen werden ontvangen. Of eigenlijk werd ons verteld dat we ons niet hoefden te haasten want dat men besloten had wegens de vele files wat later te beginnen. Jeej! We waren op tijd! Wat fijn!
Terwijl wij nog nahijgden boven onze colaatjes en sinas (een oplettend lezer weet nu dat er Pepsi wordt geschonken op die locatie), was collega tourmanager (;-)) Tony bezig de mannen te verzamelen die her en der verspreid stonden in de ruimte. Wij installeerden ons aan een statafel (had ik al eens verteld hoe fijn wij statafels zijn gaan vinden deze zomer?), die we heel ongemerkt 3 meter naar voren schoven :-)) en zagen Huub van der Lubbe het podium bestijgen.
Huub hield een geestige speech over hoe hij Thomas en Paul regelmatig van adviezen voorzag. En over hoe Thomas en Paul nog nooit 1 van die adviezen in praktijk hadden gebracht (zo noemde hij bijvoorbeeld het feit dat hij altijd gezegd had dat NONG zo vaag was en dat Thomas toen geroepen had Prima!!!). Erg grappige speech, vooral Paul stond te glunderen. De opmerking van Huub over de kledingkeuze van Thomas en Paul en dan met name het veelvuldig gebruik van de teenslipper lokte een lachsalvo bij Massy en mij uit. Ik verdacht even Massy ervan de speech te hebben geschreven, maar zij ontkent in alle toonaarden.
Het officiële gedeelte bestond uit de uitreiking door Huub aan Thomas en Paul van een canvas doek met daarop de hoes van Jouw Leven Lang Bij Mij. Sjees hee. Dat heb ik nog niet! Ik wil m! Ik wil m! :-)
En toen was het zover! Er gingen zes nummers gespeeld worden. Zes nummers, vooral door Paul en een beetje door Thomas. Want "meneer heeft er nog een carriere bij en is daardoor zijn stem kwijt", aldus Paul. Ze begonnen met Hm hm ja ja. Het nummer dat eigenlijk natuurlijk de eerste single had moeten zijn. Het wordt tijd dat ze mij eens raadplegen als ze aan singlekeuzes toe zijn! :-). Het was zo fijn om het live te horen. En zo fijn om Massy aan te kijken en dan samen "Duh!" te zingen :-). Een geweldig nummer, wat ook overeind bleef met Thomas-zonder-stem. Wat zal dat goed klinken als hij gewoon weer griep-vrij is!
Vervolgens was Ezra aan de beurt. Die overigens voor het podium zat te klieren. Schattig jochie, maar hij ontlokte Thomas de opmerking: "Dit nummer is voor jou geschreven, dus als je nou even ophoudt met het podium op te eten, kunnen wij het even spelen". Was errug grappig. Misschien moet je er bij geweest zijn (ooooooooooh wat een valse opmerking van mij :-)). Paul zong Ezra echt heel mooi. En net als wanneer ik de cd hoor, kwam er een glimlach om mijn mond toen hij zong: "Het is ook niet normaal zo spannend, morgen, morgen ben je 5". Zo lief! Grappig ook om te zien was hoe Ezra zich volkomen onbewust van wat voor moois zijn papa op dat moment voor hem deed op, voor en zelfs onder het podium kroop. Wat zal die jongen later trots zijn als hij hoort wat zijn vader voor hem gemaakt heeft.
Ik had in de zaal al diverse mensen uit de Lover of Loser clan gespot. Zo waren "mijn grote vriend" Dave Schram er en Lucas en Gaite (zie mijn logje over Lover en Loser). En al gauw werd duidelijk waarom! Omdat Thomas bijna geen stem had, hebben ze Lucas (die Eva zingt in de film) gevraagd om Eva te zingen tijdens dit mini-concertje. Ik vond het zo leuk voor hem. Ik glom van trots, alsof ik hem persoonlijk gebaard had. En hij deed het best leuk. Het is zeker geen Thomas Acda, maar hij deed het best goed. Grappig om te zien hoe Paul hem door het nummer heen leidde.
Vervolgens werd het spannend. Want Thomas heeft de leadzang (de enige zang zelfs) in Ze Zegt Steeds Liefje. Het was niet om aan te horen en toch prachtig mooi. Kan dat? Paul moest lachen om de uithalen die Thomas niet haalde, maar het was knap hoe Thomas zich door het nummer sleepte. Dat moet veel gekost hebben. Dat bleek ook want na het nummer trok Thomas zich even terug in de kleedkamer. Ga jij maar aan het zuurstof, zei Paul nog. Fijne collega toch :-).
Als vijfde nummer werd Over en Uit gespeeld. Erg leuk liedje, al ben ik niet zo tevreden over het rijmschema en de zin "maar dat doet me nu geen kluit" (geen kluit???? what was he thinking??). Maar de uithalen van Paul zijn lekker. Gewoon een lekker meezingnummer. Al durfde ik dat niet echt daar.
En tenslotte kwam mijn absolute favo aan de beurt. Alles Gaat Voorbij, een liedje van Paul, zowel qua tekst als muziek. Een typisch Paul liedje ook. Een prachtig nummer, dat vanavond (met Paul op de piano in plaats van op gitaar) nog veel mooier klonk dan vorige maand bij Evers Staat Op. Wat was ik blij dat ze dat live speelden!
En toen was het al weer over met het miniconcertje. Erg jammer, maar mij hoort u niet klagen. Ik was zo vreselijk blij dat ik er überhaupt bij mocht zijn, dat ik de fileloze dag met een uur file overleefd had én dat we desondanks nog op tijd waren gekomen. Het was geweldig om bij te zijn!!
Bij de borrel die volgde heb ik nog wat leuke mensen gesproken. Maar de tent liep langzaam leeg en dus moesten wij ook gaan. Na enige omzwervingen door Amsterdam kwam ik thuis en merkte ik dat ik mijn jas vergeten was! Aaaaargh. Gelukkig heb ik nog iemand kunnen bereiken daar en vonden ze mijn jas al gauw, dus die haal ik dan wel weer s op. Heeft geen haast. Wat wel haast heeft is de cd beluisteren en de open disc bekijken. Dat ga ik nu dus maar even doen..........
Hieronder treffen jullie nog de recensie aan die ik de afgelopen dagen geschreven heb, tijdens het tig keer beluisteren van de geweldige cd Jouw Leven Lang Bij Mij.

Recensie Jouw Leven Lang Bij Mij (BEVAT ENKELE SPOILERS!!!)
De nieuwe cd van Acda en De Munnik is verrassend, anders dan de vorige albums en vooral ontzettend vrolijk. Voor de echte fan is dat even slikken, maar dat even duurt maar heel kort. Want wat is dit een geweldige cd. De vorige, Nachtmuziek, was een juweeltje, maar kreeg (om onbegrijpelijke redenen) veel kritiek. Hij zou te depressief zijn. Wat een onzin, melancholie hoort bij Acda en De Munnik. Maar de heren lijken zich de kritiek te hebben aangetrokken en leveren nu een uitermate vrolijke, optimistische en hoopvolle cd af. Waarbij natuurlijk ook de melancholie niet helemaal losgelaten is, al is deze duidelijk minder aanwezig dan op vorige albums.
Opvallend goed zijn de melodielijnen die te horen zijn in nummers als Eva (de titelsong van de film Lover of Loser), de single Ik Blijf Jouw Leven Lang Bij Mij en Over en Uit. Tekstueel vind ik de songs over het algemeen minder dan op Nachtmuziek, hoewel af en toe toch weer de briljante tekstuele vondsten om de hoek komen kijken ("Ik ben een zwerver in kamerjas" uit Sally van Thomas, maar ook "Hij is de Koning van de weemoed, met mijn hart als kroondomein" uit Ezra, van Paul). Erg geestig vind ik de verwijzing naar de uitdrukking It ain't over 'till the fat lady sings" in Het Is Wat Het Is.
Het geestige Hm Hm Ja Ja is volgens mij een regelrechte nummer 1 hit. Onbegrijpelijk dat ze er niet voor hebben gekozen dat als eerste single uit te brengen. Een van de beste nummers vind ik Als Ze Lacht, met jazzy Jacques Brel invloeden en alweer een erg goede melodielijn. Maar er staan zoveel goede nummers op dat het moeilijke zal zijn een top 3 samen te stellen. En eigenlijk staan er geen mindere nummers op, al valt het het laatste nummer, Voice Mail, een beetje uit de toon. Op zich is het geestig gevonden. Het is een tekst van Thomas Acda, die de try outs van hun vorige voorstelling Spelen niet overleefd heeft. Onder de tekst zit mooi pianospel en een prachtige melodie die geneuried wordt door Paul de Munnik. Leuk gedaan, maar na enkele keren dit verhaal gehoord te hebben is het wel een nummer om over te slaan vrees ik.
De liedjes over Ezra, Sally en Eva en de dame die steeds Liefje zegt zijn tekstueel mooi en worden gevoelig gezongen. De zin "het is ook niet normaal zo spannend, morgen word je vijf" (Ezra) brengt een glimlach op mijn gezicht, elke keer als ik het hoor, vanwege het inlevingsvermogen van Paul de Munnik in een kind van (bijna) 5. En de opbouw in Sally is spannend; een langzaam begin dat aanzwelt tot opzwepend samenzang van Thomas en Paul.
Mijn enige aanmerking op de cd is de wel heel eenvoudige rijmschema's in sommige nummers. Zo komen de regels "Het is van mij, ik hou je vrij, wat doet een vrouw zoals jij...enz" in Ik Wou Dat Je Een Vreemde Was wel erg Nick-en-Simonachtig over. Dat is rijmelarij die we van Acda en De Munnik niet gewend zijn. Maar goed het zij ze vergeven. Een lied als Alles Gaat Voorbij maakt een dergelijk slippertje meer dan goed. Alles Gaat Voorbij is overigens sowieso mijn absolute favoriet op deze cd, omdat het tekstueel zo prachtig aansluit bij mijn gevoelsleven.
Met deze cd leveren Acda en De Munnik hun zoveelste meesterwerk af. Het lijkt een wat minder persoonlijke cd te zijn dan de vorige, maar dat maakt het voor het grote publiek misschien ook een wat toegankelijker album. Het wachten is nu op de live uitvoeringen van de nummers. In januari start de theatertour Ode, die 3 maanden zal duren en heel Nederland beslaat. Het zullen vrolijke avonden worden, dat is een ding wat zeker is.

Het schrijven schiet er de laatste tijd een beetje bij in, als gevolg van een chronisch gebrek aan uren per dag. Het slapen ook trouwens, en daar ga ik er niet bepaald beter van uit zien. Maar goed, mijn motto is Als je slaapt, maak je niks mee, dus ik vind het allemaal niet zo erg.
Een tijdje geleden wees JP mij op Twitter. Dat is een soort weblog, alleen dan met one liners. Zeg maar een weblog voor schrijvers met chronisch gebrek aan tijd. Nou ja zeg. Ik voelde me zowaar aangesproken.
En inderdaad, het blijkt vreselijk lollig te zijn. Ik twitter me suf, want kost 1 minuut per keer. En ik heb een reuze lol. Om mijn eigen twitters, want one liners schrijven is leuk, maar ook om die van anderen. Zo blijkt onze eigen Goede Sander een reuze grappige twitter te zijn! En ook JP mag ik graag lezen, de enige Engelstalige twitter die ik volg. Paul de Leeuw twitterde zich ook suf, in zijn vakantie, maar doet dat helaas nog maar sporadisch, sinds kort.
Mijn tweets worden al een tijdje doorgeleid naar Hyves, maar niet iedereen die hier leest, zit ook op hyves, dus ik heb besloten een Twitter Badge op mijn site te plaatsen, om u leuk bezig te houden in tijden dat ik even aan het touren ben. Ik blijf ook, af en toe, loggen natuurlijk, dus zie dit maar als een extraatje. Zomaar gratis en voor niks.