Donderdag 30 oktober 2008

En toen was de laatste dag alweer aangebroken. We hadden bedacht dat we gewoon nog wilden genieten van Parijs voordat we in de loop van de middag zouden afreizen naar Amsterdam. Maar natuurlijk moest er eerst even ontbeten worden, want zulke lekkere croissants krijgen we thuis niet.

Nadat we de koffers/weekendtassen hadden ingepakt en in het bagagedepot hadden gestald, zijn we de stad ingegaan. Per metro, wat ik voor één keer erg toejuichde. Niet zozeer omdat ik voor mijn lol onder de grond in een trein ga zitten, maar omdat we dan langs dat leuke winkeltje in het Gare du Nord kwamen, waar ik zo'n prachtige sjaal had gezien. In eerste instantie had ik hem niet gekocht, vanwege nogal erg duur, maar ik bleef er het hele weekend over dromen. Dat betekent over het algemeen dat ik hem maar beter kan kopen, om heel erge spijt te voorkomen. Het winkeltje bleek open en Ron trakteerde me op de prachtige sjaal. Rood (!!, jaha ik kan het wel) van een mooie stof met een mooi motief erin. Prachtig! Ik was helemaal happy en sprong helemaal opgetogen de metro in, op weg naar de Notre Dame en het Louvre.
Dat bleek precies 1 metrohalte verderop te zijn, dus dat ging lekker snel. Het was nog steeds prachtig weer dus ik stelde voor om de rest van de dag maar op een terras door te brengen. Dat was op zich okee, maar we moesten wel eerst even langs de oevers van de Seine lopen en de Notre Dame bezichtigen.

De Notre Dame. Tja. Wat kun je erover zeggen. Het is een kerk. Een gotische kerk. Mooi hoor. Maar ja, wel een kerk. En daar heb ik niet zo heel veel mee, eigenlijk.

We hebben een tijdje in de Notre Dame rondgelopen. We bewonderden het altaar, de glas-in-lood-ramen, de kaarsjes en het winkeltje. Kortom, al die dingen die je doet als je in een kerk bent maar er eigenlijk niks te zoeken hebt.
Daarna gingen we op zoek naar het Louvre. Oorspronkelijk waren we van plan geweest om zaterdag de Mona Lisa te bezichtigen, maar we waren zo lang in het Centre Pompidou blijven hangen dat het te laat was geworden. En aangezien we ook op de laatste dag niet echt teveel tijd hadden, zou ik ook tijdens dit bezoekje aan Parijs de Mona Lisa niet in het echt zien. Maar de ingang van het Louvre is nogal rigoureus veranderd sinds ik voor het laatst in Parijs was, dus alleen die al was bezienswaardig genoeg.

Op zich vind ik de ingang niet heel erg mooi geworden. Het is een en al glas en in een heel andere stijl dan het Louvre zelf. Maar Ron legde me uit, dat daar heel bewust voor gekozen is omdat elke poging om iets aan te bouwen in dezelfde stijl als de oudbouw bij voorbaat al gedoemd is te mislukken. Daar zit natuurlijk wat in.
Het plein van het Louvre vond ik echt prachtig. Het museum is gevestigd in een voormalig koninklijk paleis en is gigantisch groot. Het schijnt ook het grootste museum van Europa te zijn, dus dat moet ook wel een beetje van formaat zijn dan. De bijbehorende tuinen zijn echt een genot om in te vertoeven, zeker als het zo heerlijk zonnig is. In de tuinen zaten mensen van hun lunchpauze te genieten, zaten schoolklasjes met z'n allen te picknicken, zaten muzikanten mooie liedjes te componeren en liepen honderden toeristen rond om de sfeer op te snuiven. Zo ook wij.

Al slenterend kwamen wij weer op de Rue de Rivoli terecht en hebben wij ons op een terrasje gestort. Het was nogal een touristisch terrasje, maar wel heerlijk in de zon. We dronken thee, aten (vieze) crêpejes en genoten ontzettend van de zon. Ik realiseerde me dat het wel eens de laatste zon van deze zomer zou kunnen zijn dus ik heb 'm even extra bewust opgesnoven. Ik voel op zulke momenten mijn energiedepot weer gevuld worden, heerlijk is dat.

En toen was het echt voorbij. We kochten nog een souvenirtje, liepen nog een tijd door allerlei geweldige winkelstraatjes, met veel te veel leuke winkels met veel te dure kroonluchters. Maar toen moesten we toch echt vertrekken. We hadden nog een autoritje voor de boeg en we wisten niet hoe vlot we überhaupt onze auto zouden meekrijgen.
Dat viel geheel niet tegen. Binnen 5 minuten hadden we de auto uit de garage. Nog even langs het hotel om de bagage op te halen en in no time zaten we op de snelweg. Weg van die prachtige stad, waar ik heel gauw naar terug wil..............

Voor zondag stond Eurodisney op het programma. Maar dat wist Mark niet. Tegen hem hadden we gezegd dat we naar Versailles gingen. Compleet met verhalen over Napoleon en achternamen en kastelen. Mark vond het best. Die laat zich werkelijk overal mee naar toe slepen.
We twijfelden nogal of we nou met de metro zouden gaan (als je een pass partout hebt moet je hem gebruiken ook eigenlijk) of met de auto (wel zo comfortabel 's avonds, als je moe bent). We kwamen er niet uit. Net als Ron besloten had toch maar met de metro te gaan, kwam ik weer met argumenten om met de auto te gaan. En ging ik overstag, bedacht Ron weer een hele goede reden om toch maar niet met de metro te gaan. Moeilijk moeilijk. Mark gaf (wederom) de doorslag. Hij wilde graag Parijs bij Nacht zien. Een lichtjestour dus. Ja, dat kon alleen per auto. In de metro zie je verrekte weinig lichtjes.
We moesten de auto dus ophalen uit de garage waar hij gestald stond. Dat ging even niet zomaar. Want de man achter het loket ging ons niet zomaar onze eigen auto meegeven. Eerst betalen! Ons argument dat we al per credit card voor 3 dagen vooruit betaald hadden legde hij naast zich neer. Ja, hij wilde best aannemen dat hij daar een bewijs van in de administratie had zitten, maar die kast was op slot en zijn collega-met-sleutel zou er maandag pas weer zijn. Of we dus even 50 euro wilden dokken. Kregen we dat wel weer terug als we de auto terugbrachten. Omdat we de auto anders echt niet meekregen, gingen we maar overstag. We betaalden 50 euro en vroegen om een recu. Nee, dat kon hij niet geven, want ook de blanco recu's lagen in de afgesloten kast. We moesten hem maar vertrouwen. Sjees hee. Heb ik al eens gemeld dat ik een hekel aan Fransozen heb?
Eenmaal in de auto bedacht ik dat mijn Navigator-wijffie nog in het hotel lag. Wij dus weer terug naar het hotel, waar ik behalve het Wijffie ook een kopie-betalingsbewijs van de garage ophaalde. Omdat we het toch niet helemaal vertrouwden zijn we maar weer even teruggereden naar de garage, om die 50 euro terug te halen. Gelukkig gaf de Fransoos ons ons geld onmiddellijk terug en konden we eindelijk op weg.
Langs de snelweg die naar Eurodisney leidt, staan allemaal borden met Mickey Mouse erop. Dat zou de hele verrassing bederven dus moest ik ervoor zorgen dat Mark afgeleid was. Voor één keer stond ik daarom toe dat hij op de Nintendo DS zou spelen in de auto. Waarvan de batterij natuurlijk precies op was, toen we op 100m afstand van het eerste Mickey Mouse-bord kwamen. Maar Mark dook meteen in een boek en had gelukkig helemaal geen oog voor zijn omgeving. En zelfs toen we het parkeerterrein van Eurodisney opreden, had hij nog geen idee. Hij zei: "Dus Versailles ligt naast Eurodisney?". We liepen naar de ingang van het park en Mark zei: "Sjees hee, we zijn zo dicht bij Eurodisney. Maar ik snap best hoor dat we daar niet heen gaan. Het is ook heel duur, dat kan gewoon niet elke keer". De schat.
Uiteindelijk hebben we het hem natuurlijk wel verteld. Hij was heel erg blij, maar ook wel verbaasd dat we het hem niet van te voren ingelicht hadden. En meteen had ik daar ontzettend spijt van. Want voorpret is minstens net zo leuk als de pret zelf, realiseerde ik me op dat moment. Dus eigenlijk heel stom om hem dat te ontnemen. Een wijze les voor de toekomst.

Het eerste uur wist Mark van gekkigheid niet waar hij heen moest rennen in het park. Hij wilde zoveel mogelijk achtbanen in en was als de dood dingen te missen. We lieten hem maar een beetje rondrennen. Omdat ik zelf schijtluis eerste klas ben, was Mark voor de achtbanen toch een beetje afhankelijk van Ron. Die is een stuk moediger dan ik, maar stelt wel duidelijk zijn grenzen. En de eerste attractie die Mark uitzocht ging ver over die grenzen heen. No way dat hij Ron meekreeg. Gelukkig bleek er een wachtrij van een uur te staan en was Mark gauw over te halen om naar de Aerosmith Achtbaan te gaan. De achtbaan waar hij jaren geleden zo'n 15x in is geweest met Peter, toen wij met z'n drieën in Eurodisney waren. Gelukkig wilde Ron daar wel in en kon ik zo heerlijk een uurtje genieten van de zon. Ik vermaakte me op een terrasje met kijken naar mensen. Het stikte er van de Hollanders. De één nog irritanter dan de ander. Naast me zat een stel brabanders (ik gok Tilburg en omgeving aan het accent te horen), waarvan de oma van het stel zo irritant was dat ik er helemaal eng van werd. Goh, wat was mijn moeder toch een leuk mens. Ook heel aanwezig, maar op een zo veel prettigere manier dan dit mens. Brr...vreselijk.

In het begin lukte het Mark niet echt plezier te hebben. Hij was zo door het dolle heen, dat hij de rust niet had om te genieten van wat hij meemaakte. Erg herkenbaar, maar wel jammer. We zouden hier maar een dagje zijn, dus was plezier maken wel een soort van vereiste. Gelukkig kalmeerde Mark en begon hij na een stuk of 3 attracties heel erg te genieten. Het was ontzettend druk in het park en de wachtrijen waren lang. Dat was erg jammer, maar hoe later het werd, hoe rustiger en zo hebben we toch wel veel gedaan. Na een paar achtbanen vond Mark dat ik een attractie mocht kiezen, wat ik erg lief van hem vond. Het werd natuurlijk "It's a small world", wat natuurlijk een beetje zeikerige attractie is naast al die spannende achtbanen. Echt iets voor mij dus :-).

Daarna vond zelfs Mark dat er geluncht moest worden. We konden heerlijk in de zon zitten, waar we de troep die Eurodisney verkoopt veroberden. Een pizza in de vorm van het hoofd van Mickey was meer leuk dan lekker, maar dat kon de pret niet deren. Het was heerlijk om even te zitten en te zonnen.

De rest van de dag vermaakten we ons in bekende attracties, maar ook een paar nieuwe (waarvan ik Buzz Lightyear de leukste vond).

Ik liet me meeslepen naar een Star Wars Flight Simulator. Het was niet zozeer eng als wel zeer onaangenaam en ik heb me de longen uit mijn lijf gegild. Een paar meisjes van een jaar of 13 zaten voor me en die lachten me vierkant uit om mijn gegil. Ik geloof werkelijk dat ze me een ontzettende sukkel vonden :-).
Wat we alle drie ontzettend leuk vonden, was de Lion King Voorstelling. Uiteraard zaten we 3e rij links (mijn favo plek, ook bij Acda en De Munnik) en we hadden prachtig zicht op het podium waar zangers en dansers een uittreksel uit de Lion King speelden. Erg leuk. Voor de voorstelling begon, werden er beelden uit het publiek getoond. Net als op Java-eiland was ik regelmatig in beeld. Dit keer samen met Ron en Mark in plaats van Massy en Marion. Dit keer lukte het wel daar een foto van te maken.

We hadden een hele fijne dag. Zoals inmiddels bekend geacht mag worden, ben ik niet zo dol op pretparken maar het is zo geweldig om te zien hoe blij Mark er van wordt. En dus doe ik het toch graag. Want zoals elke moeder ben ik gelukkig als mijn kind dat is.
Voor we weggingen aten we nog een fastfood maaltijd. Kip nuggets en patatjes. Op de franse manier. Dus de kip was goed van smaak en de patatjes waren heerlijk dun en in vers vet gebakken.

Om een uur of 10 verlieten we het park en gingen we de lichtjes tour door Parijs doen. We reden langs een prachtig verlichtte Eiffeltoren die echt veel mooier is met al die lichtjes erop. En we reden over de Champs Elysees. Wat een prachtstraat is dat zeg. Met al die chique winkels vond ik hem veel mooier dan die ordi Rue de Rivoli. Ik bedacht me dat winkelen natuurlijk wél leuk is als je je te buiten kunt gaan in dat soort winkels. En ik bedacht me dat ik uiterst geschikt ben om stinkend rijk te worden. Wat zou ik me thuis voelen in een omgeving als dit zeg. Wat zou ik het heerlijk vinden om in extreme luxe te leven. Niet dat al die luxe mij datgene terug zou kunnen geven wat ik de afgelopen tijd kwijt geraakt ben, maar dan ben ik toch liever treurig in een luxe omgeving dan in een gribushotel :-).
Valet parking is echter nog niet in my league, dus we moesten onze auto nog terugbrengen naar de gribusgarage. Dat werd nog spannend. Ik zag die gasten er voor aan om ons gewoon weg te sturen. Maar dat gebeurde niet, we konden gewoon parkeren en moesten toen nog even een stief kwartiertje naar het hotel teruglopen. Mark was doodmoe en wilde gedragen worden, maar dat was natuurlijk geen optie voor een jongetje van 11. Dat begreep hij zelf ook wel, dus na een lijdzaam kwartiertje klom hij dolblij in bed, met Mickey dicht tegen hem aan. Hij sliep in een minuut......

wordt vervolgd

Zaterdagochtend genoten we van een simpel maar lekker ontbijt. In Frankrijk smaakt een croissantje zonder boter zelfs nog goddelijk.
Na het ontbijt gingen we met de metro richting de omgeving van Centre Pompidou. We waren de metro nog niet uit of we stonden vrijwel meteen op een prachtig plein met uitzicht op een "kerkje", kortom een uitgelezen Kodak-momentje.

In tegenstelling tot wat ik me herinnerde bleek rond Centre Pompidou een heel winkelgebied te liggen. En wat was het eerste wat ik zag? Een Starbucks!!! Mijn favo koffiewinkel of all times. Na PT per sms de ogen uitgestoken te hebben (dat is een dingetje tussen ons :-)), kochten we uiteraard heerlijke Frappucino's mocca die nog lekkerder smaakten dan ik me herinnerde. Zalig!

Vanaf ons plekje aan het raam in de Starbucks keken wij uit op een woongebouw met veel ramen. Ik had al een tijdje naar het gebouw zitten kijken, maar kwam er pas toen Ron me erop wees achter dat 2 van de ramen niet echt waren. Erg leuk gedaan!

Na de Starbucks begaven wij ons naar het Centre Pompidou waar onder andere een Museum voor Moderne Kunst in gevestigd is. In Denemarken hadden wij erg van het Louisiana Museum genoten, dus ook dit museum wilden wij alle drie graag zien. Ontzettend leuk dat Mark het ook zo leuk vindt om musea te bezoeken.
We begonnen in het kindergedeelte van het museum. Daar waren een soort interactieve mediakunstwerken te zien. Ontzettend leuk. Als je door de ruimte liep veranderde het geprojecteerde beeld met jouw bewegingen.

Vervolgens bezochten wij het eigenlijke museum. Hiervoor moesten we eerst 486 roltrappen omhoog (jiddische overdrijving he, maar dat had ik er misschien niet bij hoeven zeggen).

We bezochten het museum, wat mij erg tegenviel. Er was een tentoonstelling gewijd aan het Futurisme en een tentoonstelling gewijd aan Jacques Villeglé. Dat is een kunstenaar die stapels reclame affiches op elkaar plakt en ze er dan weer aftrekt, waardoor er stukken overblijven als ware het niet goed afgestoomd behang. Ik vond er niks aan. Ze noemen tegenwoordig alles kunst. Monsieur Villeglé staat bekend als een van de grootste moderne kunstenaars van Frankrijk, schijnt het, dus misschien ligt het aan mij.
Wat ik wel erg mooi vond was een kunstwerk Jean Dubuffet, een kunstenaar van wie we ook al werk hadden gezien in het Louisiana museum in Kopenhagen. Zijn kunstwerk in het Centre Pompidou was een in Art Brut stijl geschilderde ruimte van gips. Erg mooi vond ik.

We vermaakten ons een aantal uren in het museum. Stiekem vond ik dat best zonde aangezien het buiten echt prachtig weer was. Maar onze culturele belangstelling werd beloond met een heerlijke lunch op het chique dakterras van het Centre Pompidou. Rode rozen op de tafels, naast mooie wijnglazen en grote witte servetten. En dat alles in de volle zon. Zo mooi. Zo lekker. Ron en ik namen allebei een heerlijke clubsandwich (20 euro per stuk!) en Mark kreeg een bord heerlijke pasta met tomaten/basilicumsaus. Maar dan ontzettend goed klaargemaakt.

Voldaan verlieten wij het Centre Pompidou, om een beetje door het winkelgebied te struinen. We kochten wat t-shirts voor Mark en staken in een kerk een kaarsje op voor mijn moeder. Zij was absoluut niet gelovig (sterker nog, ze was erg tegen de invloed van alle godsdiensten op de samenleving), maar ze stak altijd voor overledenen een kaarsje op. Niet dat ze geloofde dat het ook maar enige invloed ergens op zou hebben, maar ze vond het wel een leuk idee. En die gewoonte hebben wij allen van haar overgenomen.

We kwamen op de Rue de Rivoli terecht. Voor zover ik altijd wist is dit de Parijse equivalent van de PC Hooftstraat en Rodeo Drive (Beverly Hills). Ik was dan ook zeer verbaasd achtereenvolgens de Zara, de H&M en de We aan te treffen in deze Kalverstraat. Maar later zag ik dat de Rue de Rivoli heel lang is en dat in het minder drukke en veel chiquere gedeelte ook winkels van Cartier, Jean Paul Gaultier en andere rijkerds zitten. Gelukkig maar. Een droom gered.
Op de Rue de Rivoli sprongen wij op de bus, richting de Sacre Coeur. Een toeristische trekpleister die we natuurlijk wel gezien moesten hebben. Maar eerst stortten wij ons op een terrasje, om het laatste zonnetje nog even mee te pikken.

De Sacre Coeur was prachtig. De trappen zaten vol met mensen die zaten te genieten van de laatste middagzon en een plaatselijke muzikant, die nogal veel succes had.

We besloten de dag met het eten van een paar crêpe-jes in een restaurantje naast de Sacre Coeur. Heerlijk waren ze en een prima afsluiting van weer zo'n fijne dag. Voor het terras stopte de bus die ons op 2 meter van ons hotel bracht. Dat was nog de grootste verrassing van de dag. Perfect!

wordt vervolgd

Vorige week woensdag sprak ik de legendarische woorden: "Ik ga er maar eens een weekje tussenuit". Dat was hard nodig, want ik was, na 2 maanden lang met werkelijk élk circus meegegaan te zijn, erg toe aan rust en ontspanning. Understatement of the year.
Ik had woensdagavond op internet een hotelletje uitgezocht. We wilden low-budget, dus mijn hang naar 5 sterren en onmetelijke luxe moest ik tijdelijk even in de ijskast zetten. Ik hield het bij 3 sterren. Inwendig zuchtend, dat wel.
En we hadden nog geen vervoer. Alle treinen waren volgeboekt, vliegen doe ik al jaren niet meer en de leenauto van stiefvader Ron mocht niet naar het buitenland. Zijn eigen auto stond bij een schadeherstelbedrijf, want ook hij heeft een auto-ongeluk gehad, vorige week. Mijn auto zou donderdag naar een ander schadeherstelbedrijf gaan, dus ik moest overleggen of mijn leenauto wél naar het buitenland mocht. Donderdag kreeg ik te horen dat dat mocht, maar een nog betere oplossing was dat ik mijn eigen auto mee zou nemen naar Parijs en dat ik hem daarna pas ter reparatie zou brengen. Goed idee, gedeukt was hij toch al. Mochten we in Parijs nog wat deukjes oplopen, zou het niet eens opvallen.
Ron ging donderdag het hotel boeken. Maar het 3 sterren hotel van mijn keuze bleek volgeboekt en hij koos een ander hotel. Met 2 sterren, zoals later bleek. En zonder parkeergelegenheid, wat ik gelukkig in Amsterdam nog ontdekte. Ron dook het internet weer op en reserveerde een parkeerplaats in de omgeving. Niets stond ons meer in de weg. Ik nam een paar dagen vrij, Ron verlengde zijn herfstvakantie met een dag, ik belde de vakantieopvang van Mark af, we gooiden wat spullen in een weekendtas en sprongen vrijdag in de auto. Op weg naar Parijs. Lang leve de goede ingevingen.
Om een uur of 2 kwamen we in Parijs aan. Het navigatiewijffie stuurde ons feilloos door de overvolle straten van de stad. En ik werd steeds ongeruster. Want het werd steeds duidelijker dat we nou niet bepaald in de omgeving van Rue de Rivoli (zeg maar de PC Hooftstraat van Parijs) zouden logeren. Sterker nog, de Kinkerstraat in Amsterdam leek een stuk chiquer dan de straten waar wij doorheen reden. Ik hoopte nog dat de omgeving plotseling zou veranderen, maar toen we voor het hotel stonden kreeg ik de schrik van mijn leven. In welk een gribus had Ron ons geboekt? Het was echt verschrikkelijk. Een kale gevel met weliswaar grote ramen die geheel afgedekt werden door heel goedkope uitziende gordijntjes. Twee sterren, stond er op de deur. Nou, van de gevel moesten ze het in ieder geval niet hebben.
Een zeer onbestendig gevoel bekroop me. Ik ben toch al niet zo dol op hotels, tenzij het grand hotels zijn, maar ik kan panisch worden bij de gedachte in een vies hotel te moeten slapen. Zal ongetwijfeld wat met mijn beestjesfobie te maken hebben.
We besloten eerst de auto maar weg te brengen. Dat bleek nog een behoorlijk eind verderop te zijn. En ook de parkeergarage was van het soort waar Ma Flodder haar neus voor zou ophalen. OMG, dit zou nog een leuk uitstapje kunnen worden.
Om de moed er in te houden, zei ik meer tegen mezelf dan tegen Ron en Mark, dat ze toch ergens die 2 sterren voor verdiend moeten hebben. Dus als de buitenkant van het hotel zo afgrijselijk is, dan moet dat wel goed gemaakt worden door de binnenkant, was mijn theorie. Een theorie die geheel bleek te kloppen. Want nadat wij 20 minuten met onze weekendtassen hadden lopen sjouwen van de parkeergarage naar het hotelletje, kwamen we in een erg modern maar schattig ingericht hotelletje aan. We kregen een soort van suite op de 5e verdieping. Twee slaapkamers en een badkamer. Er was geen deur tussen de slaapkamers maar toch waren het echt twee ruimtes. Uiterst praktisch. En uiterst gezellig. De badkamer was, waarschijnlijk zeer recent, helemaal wit betegeld. Mijn moeder zou gilletjes geslaakt hebben. En ik was weer gerustgesteld.
We gingen de stad in. Allereerst maar eens naar Gare du Nord, dat op 5 minuten loopafstand van ons hotel bleek te liggen. We kochten bus- en metrokaartjes waar we onbeperkt door de stad mee mochten crossen en Mark en Ron bogen zich over de plattegrond van het metrostelsel.

Niet veel later zaten we in een metro, op weg naar de Eiffeltoren. Iets waar Mark zich mateloos op verheugd had, omdat hij de Eiffeltoren had gezien in de film Ratatouille. Die zich blijkbaar in Parijs afspeelt. Wat ik me niet kan herinneren, maar dat zegt niks. Mijn geheugen is na de bevalling van Mark samen met de moederkoek weggegooid zeg ik altijd.
De Eiffeltoren was overweldigend. Groot, imposant en eigenlijk best wel heel erg lelijk vond ik. Maar doordat hij ook ontzettend indrukwekkend was geeft dat niks. Ik kon me niet herinneren dat de toren vroeger zoveel indruk op me had gemaakt, maar nu werd ik er stil van.

Wat overigens ook een bijzonder aangename verrassing was, was het weer. Het was ontzettend zonnig en ook best wel een heel aangenaam temperatuurtje. Oh wat een genot. Als iets op mij ontspannend werkt is een zonnetje in mijn gezicht. Zeker als ik er ook nog een beetje bruin van word. Ik kon mijn geluk niet op.
Mark besloot al gauw dat hij natuurlijk wel bovenop de Eiffeltoren wilde staan. De derde verdieping graag, sprak hij gedecideerd uit. Dat kon gelukkig niet, die was gesloten. Hoger dan 2 ging niet. En dat vonden Ron en ik eigenlijk wel hoog genoeg.
Het uitzicht was prachtig. Echt heel erg mooi. Herinnerde ik me Parijs eigenlijk als een verzameling van heel erg veel oude grauwe gebouwen, bleek het Parijs van nu vooral te bestaan uit nog veel meer gebouwen, maar dan veelal prachtig wit dan wel lichtgeel geverfd. Zo is Parijs een hele lichte stad geworden. En wat is dat ontzettend mooi.

Mark was in eerste instantie wat teleurgesteld door Parijs, omdat hij zich een stad vol lichtjes had voorgesteld (ook weer door Ratatouille), terwijl wij bij dag de stad ingereden waren en er dus helemaal geen lichtjes te zien waren geweest. Maar na de beklimming van de Eiffeltoren (wat we uiteraard gewoon per lift deden), was hij gepast onder de indruk. Hij vond het prachtig. En vierde dat met een veel te groot ijsje.
Na het bezoek aan de Eiffeltoren wilden we eigenlijk wel even een terrasje opzoeken. Maar het was al eind van de middag en het begon wat kouder te worden. We liepen wat in de straten rond de Eiffeltoren en sprongen uiteindelijk in een bus, richting Quatier Latin. In een bus zie je meer dan in de ondergrondse en we hadden eigenlijk nog maar weinig van de stad gezien.

We kwamen uit in de wijk Luxembourg, waar we wat door een winkelstraat liepen, op zoek naar een Japans restaurant. Mark had onderweg in de bus heel veel Japanse restaurants gezien en had daardoor ontzettende trek in sushi's gekregen. Altijd vol met goede ideeën dat kind van mij. Had ik al verteld dat Parijs op zich ook al zijn idee was?
We vonden algauw een prettig uitziend Japans restaurant waar we verrukkelijke Misosoep en sushi's aten. Mark at zijn vingers er bijna bij op. Ik blijf me erover verbazen dat dat hetzelfde kind is dat de eerste 3 jaar van zijn leven op melk en crackers geleefd heeft, vanwege een major eetprobleem.

Het was een heerlijke afsluiting van een perfecte eerste dag. De hernieuwde kennismaking met Parijs was me goed bevallen. Ik was vergeten hoe prachtig mooi Parijs is. En ik was vergeten hoe ontzettend overweldigend Parijs is. Zo druk, zo veel mensen. En zo imposant.
We waren tegen half 11 terug in het hotel en gingen meteen naar bed. Doodmoe, maar ontzettend tevreden...........................

wordt vervolgd

Wie had meer dan 25 jaar geleden, toen ik JP den Tex in Paradiso zag optreden met Otto, kunnen bedenken dat hij in 2008 een prachtig optreden voor 38 man zou verzorgen in mijn eigen huiskamer ? Ik niet! No way! Sterker nog, toen ik JP bijna twee jaar geleden voor het eerst zag optreden met Paul de Munnik en Kees Prins, had ik iedereen die dit zou voorspellen hard uitgelachen.
Maar het is werkelijk gebeurd. Gisteravond speelden JP en zijn vaste gitariste Yvonne Ebbers samen met bassist Bart de Ruiter, zangeres/gitariste Vera van der Poel en haar vaste gitarist Tim Eijmaal bij mij thuis voor een publiek van 38 van voor mij bekenden en onbekenden. Dat was ongelooflijk bijzonder.
Hoe was dit nou zo gekomen? Zoals inmiddels bekend mag worden geacht doe ik sinds een jaar ongeveer de redactie van de website van JP. Hij uitte een tijdje geleden de wens om huiskamerconcerten te doen en vroeg Elaine en mij de organisatie op ons te nemen. Bij wijze van pilot kozen we mijn huiskamer, zodat we ervaring op konden doen en konden bekijken wat we wel en niet van een gastvrouw/heer kunnen verwachten.
Tot voor kort was mijn huiskamer nogal vol, door een met de maand slordiger wordende wandkast en veel boeken en speelgoed van Mark dat her en der verspreid door de kamer was opgeborgen. Na de zomervakantie ben ik dan ook begonnen met het leeghalen van die kast, zodat ik hem voor het concert weg kon halen. Ook plaatste ik een boekenkast in de kamer van Mark, zodat hij al zijn boeken nu bij elkaar heeft. De wandkast werd grotendeels verplaatst naar de logeerkamer, die eigenlijk alleen maar gebruikt wordt als rommel- dan wel washok. Twee weken geleden was de huiskamer er klaar voor.
Na de aankondiging op de site van JP en op hyves waren de kaartjes voor het concert al gauw uitverkocht. We moesten zelfs een wachtlijst aanleggen. JP nodigde zijn collega-muzikanten uit om mee te doen, ik maakte mijn huis schoon en Elaine sloeg allerlei glaswerk in en verzamelde recepten voor lekkere hapjes.
Vrijdagavond werden de stoelen gebracht door een trouw bezoekster van JP's concerten, die nog een stuk of 26 klap- en kuipstoeltjes op zolder had staan. Elaine stond zaterdagmorgen om 11.00 uur voor de deur om mij te komen helpen bij de voorbereidingen. Ik was inmiddels een zenuwinzinking nabij want ik was er inmiddels van overtuigd dat er helemaal geen 35 bezoekers in konden bij mij. Elaine bewees binnen 10 minuten dat het onzin was en toen de theateropstelling eenmaal stond, konden we met een gerust hart Mark naar zijn vader brengen en boodschappen gaan doen.
De rest van de middag besteedden we aan hapjes maken. Dat is ontzettend goed gelukt. We hadden vreselijk veel en ook erg lekker, al zeg ik het zelf. Elaine had het allemaal waanzinnig goed voorbereid, dat was echt geweldig.

Om vijf uur kwam de eerste muzikant, Bart de Ruiter. Bekend van Concordia en de gitarist van Doe Maar de musical. Maar vooral de bassist van Emotional Nomads, de begeleidingsband van JP. Hij had een gigantische contrabas bij zich, wat mij de opmerking ontlokte dat het publiek er niet meer bij kon :-). Ik had inmiddels de naaste buren gewaarschuwd dat er een concert zou plaatsvinden in mijn huis. Maar ik had er bij verteld dat we niet zouden versterken. Dat had ik niet goed ingeschat. Toen JP en Yvonne arriveerden, bleken zij een versterker voor Yvonne bij zich te hebben. Stom natuurlijk van mij, want Yvonne speelt altijd electrische gitaar. Dus dat had ik moeten weten. Toen de soundcheck begon schrok ik me te pletter. Afgezien van de prachtige muziek die ze speelden, was het wel errug hard. Dat herinnerde ik me helemaal niet van vorige huiskamerconcerten die ik had meegemaakt (als bezoeker). Ik besloot me maar niet druk te maken, want er waren meer dingen om me zorgen over te maken. Want ik had de muzikanten beloofd te koken. En hoewel het idee dat er 35 betalende bezoekers over een paar uur voor de deur zouden staan al genoeg was om gilzenuwen van te krijgen, was voor 9 man koken nou ook niet bepaald een piece of cake danwel my cup of tea. Oh my God! Waar was ik aan begonnen?
Maar het verliep allemaal soepeltjes, nogmaals mede door de geweldige organisatorische capaciteiten van Elaine. Ik hoefde me nergens druk om te maken, behalve om het eten en het verliep dan ook op rolletjes. Het is werkelijk een genot om te staan koken tijdens een soundcheck. Daar zou ik aan kunnen wennen!

Ik had mijn slaapkamer bedacht als kleedkamer. Dat bleek niet heel erg nodig. Want al heel gauw bleek de voortuin een uitstekende "kleedkamer" te zijn voor de muzikanten. Geef ze een asbak en een fles witte wijn en ze zijn hartstikke tevreden. Makkelijke types. Daar hou ik wel van.

Om half 7 was ook de laatste muzikant binnen, Tim Eijmaal, de gitarist van Vera, compleet met nóg een versterker. Dat kwam mooi uit, want het eten was klaar en zo konden we allemaal met het bord op schoot nog even wat eten voor de avond begon.
Om half 8 kwamen de eerste bezoekers. En binnen no-time was het huis ontzettend vol! Iedereen kreeg koffie dan wel thee met een soort van grote bonbon en het was eigenlijk meteen al ontzettend gezellig. Een groot deel van de bezoekers waren bekenden van mij, maar er waren ook mensen die ik nog nooit gezien had. Een aantal mensen bracht bloemen en hele lieve en mooie kadootjes mee, zo lief! En zo helemaal niet nodig! Het is nog nooit in mij opgekomen om kadootjes mee te nemen voor de gastvrouw van een concert. Iedereen heeft toegang betaald, dus was het echt niet nodig! Maar ontzettend gewaardeerd, dat dan weer wel!

Om kwart over acht waren alle bezoekers binnen en konden we beginnen. Het werd een heel bijzondere avond. Wonderlijk genoeg was het geluid mét publiek lang zo hard niet en eigenlijk alleen maar ontzettend mooi. We hoorden de prachtige liedjes die op JP's volgende cd zullen komen te staan, we hoorden mooie liedjes die Vera en Tim samen speelden. We hoorden een Jaques Brel nummer (Marieke), we hoorden Rosie (van Op Weg Naar Huis) en we hoorden zelfs een zigeunerlied, dat door de meeste aanwezigen hard meegezongen werd. Samen zongen JP en Vera, begeleid door Yvonne en Bart het nummer We'll Sweep Out The Ashes In The Morning, een cover van Gram Parsons. En Bart zong een zelfgeschreven Nederlandstalig lied dat zo mooi was dat er spontaan een koortje in het publiek ontstond, aangevoerd door Dana en Vera. Prachtig. Dat nummer wordt een hit, voorspel ik (en niet alleen op 100% NL :-)). Binnenkort gaan ze de studio in om het op te nemen.

Het was zo apart om op de trap te zitten, mijn huiskamer in te kijken en daar zoveel vrienden, familie en onbekenden te zien genieten van de muziek waar ik ook zo vreselijk van ben gaan houden het afgelopen jaar. Om applaus te horen in je eigen huiskamer. Om te zien wat een lol de muzikanten onderling hadden en hoe ook zij genoten van de geweldige sfeer die er was. Ze waren zenuwachtig, vertelden ze. Het is ook ontzettend confronterend om je publiek zo dicht op je te hebben zitten. Maar, zo vertelde ik Vera, het is minstens net zo eng om in het publiek te zitten, zo dicht op de artiest. Net zo eng en net zo leuk.

Het moge duidelijk zijn dat ik heb genoten. Het was zo'n mooie avond. De hapjes die we vlak voor de pauze hadden neergezet werden bijzonder goed ontvangen en bijna iedereen (of misschien wel iedereen) was erg enthousiast over de geweldige avond. De pilot is dan ook ontzettend geslaagd te noemen. Dit is zeker voor herhaling vatbaar. En we hebben ook al een stel gevonden dat hun huiskamer beschikbaar stelt. Het volgende concert zal dan ook ergens in januari plaatsvinden in Edam. Meer informatie hierover volgt!

Ik schreef het al. Er waren camera's. En die namen ons op. Gisteren werd het resultaat zichtbaar op de site van Radio 538.
Peter is de beroerdste niet en heeft de meest genante momenten even in een apart filmpje gezet, zodat je niet je door 7 minuten Live38 (incl. Gerard J.) hoeft heen te worstelen. En omdat ik het helemaal niet erg vind om totaal voor schut te staan, ben ik dan weer zo lief om dat filmpje even op mijn site te plaatsen. Doe er uw voordeel mee. En bedenk, op beeld lijk je altijd
10 kilo dikker :-).