Sander.nu kan meer dan mooie sites webmasteren. Hij kan namelijk ook zeer mooi fotograferen. Zo voorziet hij tout AEDM-beminnend Nederland van mooie plaatjes na speciale optredens en heeft hij bijvoorbeeld ook een eigen bedrijfje als fotograaf. Hoewel hij in het echie heel wat anders doet. Hij heeft wel echt een vak geleerd, zeg maar :-).
Om zichzelf bij te scholen heeft hij zich begin dit jaar ingeschreven voor een workshop bij Bob Bronshoff, die wij nog kennen van de foto's van onder andere het boek Nog 1 beweging, nog 1 blik én van de foto's uit het programmaboekje van de Kleine Komedie. Het thema van die workshop is Mijn Beste Vriend en dus had hij Massy, Marion en mij gevraagd om te poseren voor hem. En laten wij dat nou ontzettend leuk vinden om te doen.
Het bleek wat moeilijk om de afspraak daadwerkelijk te maken. De eerste keer werkte het weer niet mee (een belangrijke factor bij het maken van foto's in de buitenlucht natuurlijk). De keer daarop was ik even vergeten dat ik juist in dat weekend met een blauw oog rond zou lopen als gevolg van een chirurgische ingreep. En aangezien de workshop in de komende week plaatsvindt, was vorig weekend dus eigenlijk wel een beetje de uiterste datum. En net dat weekend werd Marion ziek. Dat was echt heel erg jammer. En dus werden het foto's van Massy en mij samen.
Nou is het natuurlijk best moeilijk om 'vriendschap' te vangen in een foto. Want wat is het verschil tussen een foto van de buurman met mij en een foto van Massy met mij, behalve dan dat Massy een stuk knapper is dan de buurman? Ik was ontzettend benieuwd naar de uitkomst.
Vandaag ontving ik de foto's van Sander. En ijdel als ik blijk te zijn, ben ik me kapot geschrokken. Mijn hemel wat een ouwe kop heb ik opeens gekregen? Dat was mijn eerste reactie. Maar toen ik beter ging kijken vond ik toch wel een paar hele mooie foto's ertussen. Ondanks de ouwe kop, die veroorzaakt werd door een tamelijk wild weekje (waar ik verder niet over uit zal weiden :-)). Ik weet niet of al deze foto's in het thema passen, maar op mijn site passen ze wel, vind ik! En op een paar van de foto's vind ik toch wel onze vriendschap heel erg uit blijken.

Sander maakte ook nog wat foto's van ons alleen:

Concluderend mogen wij vaststellen dat ik dringend naar de kapper én aan de Botox moet, dan wel dat ik moet accepteren dat ik tegen de 50 loop :-).

Overigens liet Sander me weten, dat als mensen ook samen met hun vriend(in) op de foto gezet willen worden gezet door hem, dat ze dan contact met hem op kunnen nemen. Stuur in dat geval een mailtje naar sander@degoede.com.

Op een Vondelparkconcertje na begin juni, hebben Acda en De Munnik al in geen eeuwigheid samen opgetreden. Als ik het me wel herinner is 13 november 2006 de laatste keer geweest. Dat was Rigter, in Haarlem. Daarna werd het stil. Betrekkelijk stil, want Paul stortte zich met veel succes op het project Op Weg Naar Huis en Thomas stortte zich in de liefde en de scheepswereld. In films dus. Alles is Liefde (reeds uit én een kassucces) en De Scheepsjongens van Bontekoe (komt uit op 22 november).
Maanden geleden werden de eerste optredens van de nieuwe tour bekend. Er zou in juni een nieuw theater in Amsterdam-Noord geopend worden, M-Lab. Acda en De Munnik zouden daar in oktober gaan try-outen. Daar moesten wij natuurlijk bij zijn. En zo begon de jacht op de kaartjes. Twee weken lang refreshden wij ons suf op de pas geopende site van M-Lab. Twee weken lang gebeurde er helemaal niks. We mailden naar het contactadres en kregen te horen dat het nog wel even kon duren voordat de kaartjes in de verkoop gingen, maar een datum kregen we niet. We vraten onze nagels op (so what else is new) en we werden nerveuze wrakken. Hoe langer het duurde hoe zeker we wisten dat we kaartjes wilden. We hadden een onderlinge hotline en hielden met een klein groepje elkaar per sms op de hoogte van ontwikkelingen rondom deze kwestie.
Eindelijk, eind mei, werd bekend dat op 4 juni de verkoop zou beginnen. We gingen een paar dagen vroeg naar bed, bereidden ons goed voor, laadden onze mobiele telefoons op om elkaar te kunnen sms-en op het moment supreme en wachtten af. En toen eindelijk de site vrij werd gegeven, bestelden we als een dolle kaartjes voor de woensdag en de vrijdag. We hadden bedacht dat we maximaal 2x van de 4 zouden gaan (eerst zouden het 5 voorstellingen zijn, maar helaas werd er een gecancelled). Vonden we nog heel beheerst van onszelf. Maar we konden ons voorstellen dat Thomas en Paul (en David) niet alleen onze reacties wilden peilen maar ook die van anderen. Vandaar die 2x maar.
Alle stress bleek erg onnodig. De kaartjes waren zeker niet binnen een half uur uitverkocht, zoals we hadden verwacht. Sterker nog, het duurde dagen voordat alle 600 kaarten verkocht waren. Maar het raakte uitverkocht uiteindelijk. Als enige voorstelling in het programma van M-Lab.
Gisteren was het eindelijk zover. We mochten erheen. En dan is het natuurlijk superrelaxed om maar 5 minuten te hoeven rijden. Heerlijk, zo'n thuiswedstrijd. Ze spelen natuurlijk heel vaak in Amsterdam, maar nog nooit in Amsterdam-Noord en dat is toch net even anders. Omdat ik er woon he. Anders maakt het natuurlijk geen flikker uit :-).
M-Lab bleek een klein gezellig theatertje, met zeer schappelijke horecaprijzen en een gezellig theatercafé met prachtig uitzicht op de schitterende IJ-oevers van Amsterdam. We waren natuurlijk veel te vroeg (zelfs als het om de hoek is kunnen we het niet laten) en liepen prompt Paul tegen het lijf die het dan weer niet kon laten ons daarop te wijzen. Wij vonden het niet erg en bereidden ons in alle rust, met koffie en (coca!) cola voor op wat er komen zou.
Om een uur of half 9 begon het. Het podium was anders ingedeeld dan anders (normaal gesproken zit Paul helemaal links, nu niet). Het decor was rommelig maar leuk en vooral errug grappig.

Met name Thomas en Paul kwamen wat nerveus en onwennig op. David niet. Die leek de rust zelve. Na wat grappen over en weer tussen Thomas en Paul begon het. Het eerste nummer was nog even wennen, maar al bij het tweede liedje stond het kippenvel op onze armen. Massy en ik keken elkaar aan en onze ogen zeiden: "Dit is goed. Dit is prachtig". We waren diep onder de indruk. Het ene liedje was nog mooier dan het andere. De teksten waren gewoon eng zo mooi, de melodieën waren prachtig en het geheel was onbeschrijfelijk. Al heel gauw beseften wij dat deze cd de legendarische eerste cd van AEDM gaat overtreffen.

Toen de 14 nummers erdoor gejast waren (zoals Paul dat noemde) zei Thomas dat verzoeknummers misschien een beetje groot woord was, maar.......... Ik riep Wacht, de enige titel die ik me herinnerde :-). Paul protesteerde. Die was juist goed gegaan en hoefde niet over. Maar Thomas vond het juist wel een goed idee. Ongelooflijk maar waar, Thomas kreeg zijn zin. Daarna speelden ze, op verzoek van Paul, nog een keer het Maarten-van-Roozendaalachtige nummer Stel Dat We Wel. Of heette het Wat Als We Wel? Nou ja, zoiets in ieder geval. Kippenvel.
Het was waanzinnig. Ik ben echt niet, zoals mijn lieve ex-vriendje PT zo graag zegt :-), kritiekloos waar het AEDM betreft (zo ben ik bijvoorbeeld niet kapot van de cd Ren Lenny Ren), maar muzikaal is er gewoon heel weinig op deze cd aan te merken. Op het eerste gehoor dan. Misschien als ik die cd eindelijk in mijn cd-speler heb liggen, dat ik daar anders over denk. Maar vooralsnog.....een 10!
Een week of twee geleden had Paul al aangekondigd dat het in M-lab om de muziek zou gaan. Dus nog geen teksten tussendoor, hooguit grappige improvisaties. Daar hebben ze zich niet geheel aan gehouden. Er was al een begin van een verhaal. Dat verhaal doet het nog niet voor mij. Sterker nog, ik vond het erg op een scetch van Najib Amhali lijken. Dus dat mag er wel uit wat mij betreft. En verder improviseerde Thomas nogal lang door op een reactie uit het publiek. Waardoor de rode draad van de avond opeens het geslachtsdeel van Thomas leek te worden. Zonde want dat hebben zij helemaal niet nodig. Maar daar wil ik niet te lang bij stilstaan. Het ging om de muziek gisteravond en die was dik in orde. De leuke sketches komen nog wel, daar heb ik alle vertrouwen in.
Morgen mag ik weer. Maar ohohoh wat zou ik graag vanavond ook gaan (en natuurlijk houd ik me aanbevolen voor eventueel nog beschikbare kaartjes, want het zou toch zonde zijn als er lege stoelen zijn omdat mensen op het laatste moment niet kunnen). Want deze muziek moet ik heel gauw me eigen maken. Echt leren kennen. Zodat ik de teksten nog meer op me kan laten inwerken. En zodat ik de liedjes in mijn hoofd kan meezingen. Wat een prachtkadootje is deze muziek. Een ware afsluiting van het wat mij betreft mooiste Acda en De Munnik-jaar ooit.

Mijn email haperde. Om niet te zeggen dat er gewoon niks binnenkwam. Op zich kan dat, maar het lukt ook niet om mail te versturen. Om half 8 niet, om kwart voor 8 niet en toen ik wegging om Mark naar school te brengen nog steeds niet.
Toen ik om 9 uur thuis kwam deed de mail het nog steeds niet. Dat leek me nou een leuk helpdesk-momentje. Dus ik besloot maar eens te proberen of de helpdesk van XS4ALL echt zo goed is als mij altijd verteld is. Dus ik belde. Een 020-nummer. Pluspuntje nummer 1. Geen duur 0900-nummer.
Ik kwam in contact met een aardig jongmens, van wie ik de naam onmiddellijk weer vergat, maar die ik meteen Zijnde doopte, omdat hij om de drie woorden "zijnde" er tussendoor gooide. Met hem doorliep ik mijn gehele computer. In feite keken we overal naar, behalve naar mijn probleem. We dronken koffie samen, we bespraken mijn liefdesleven, de toestand in de wereld en we roddelden samen over de waardeloze helpdesk van Wanadoo. Kortom, we hadden het reuze gezellig saampjes, maar mijn probleem werd niet opgelost.
Ik heb, toen ik deze computer kocht, het mailprogramma Agent gekocht. Is Amerikaans en kostte geloof ik 29 dollar. Of euri. Daar wil ik vanaf wezen. En nou blijkt dus, dat Agent niet heel bekend is. Niet bekend bij de helpdesk van XS4ALL in ieder geval. En dus konden ze me niet helpen. Want ze waren ervan overtuigd dat het probleem in mijn instellingen zat in plaats van in hun servers. Op zich redelijk eigenwijs, aangezien ik constant de foutmelding "No response from server" krijg. En aangezien ik tot vanmorgen gewoon mailen kon en niks had veranderd aan mijn instellingen.
We haalden Norton van mijn computer. We plaatsten er McAfee voor in de plaats. Computer was in 1 klap 10x zo snel. Dat was fijn. Maar nog steeds geen email. In gezamenlijk overleg besloten we dat Peter de meest geschikte ex was om te vragen naar mijn mailprogramma te komen kijken. We bespraken mijn computerskills en Zijnde vertelde zeer tevreden te zijn over wat ik allemaal kon. Dat baseerde hij overigens met name op het feit dat ik niet gevraagd had waar de Enter-knop zat. Ja, zo ken ik er nog wel een paar :-).
Inmiddels was er drie kwartier om. Mijn telefoon was leeg en hield er plotseling mee op. En toen kwam de servicegerichtheid van XS4ALL naar boven. Want Zijnde belde me gewoon terug, op mijn mobiel, want die deed het nog wel. Dat vond ik echt fantastisch. Klantgerichtheid ten top. Pluspunt nummer twee.
We gingen nog een tijdje door, maar op een gegeven moment besloten we toch maar een punt te zetten achter onze korstondige telefonische relatie. Zijnde wenste me sterkte en hing op. Ik bleef achter met een gebroken hart en geen mail. Snikkend staarde ik naar mijn scherm en zag tot mijn grote verbazing dat er tijdens de drie kwartier durende relatie een mailtje van Massy was binnengekomen. Huh??? Hoe kon dat nou? Het probleem was toch dat ik geen mail kon ontvangen?
Ik besloot nogmaals in contact te treden met de Helpdesk. Ik kreeg ene Maarten aan de telefoon. Dat schoot op. Een naam die ik kon onthouden. Maarten begon met mij een mailtje te sturen. Dat natuurlijk niet binnenkwam. Maarten bleek meer van de vluggertjes. Die had geen zin in lang voorspel. Hij controleerde nogmaals mijn instellingen, constateerde dat alles goed stond en dat ook hun servers geen problemen hadden. Sorry mevrouw, u zoekt het maar uit. Sjees hee...dat is hard.
Ik moest weg, want mijn rijbewijs gilde om verlenging. En toen ik voor de fotowinkel stond om een pasfoto te laten maken werd ik nogmaals gebeld. Weer door XS4ALL, maar dit keer door iemand die daar weliswaar wel werkt, maar die ik in andere hoedanigheid ken. Hij belde om te vragen of hij me kon helpen. Ik had in het AEDM-gb lopen klagen dat mijn mail het niet deed en hij wilde me wel even helpen. Wat natuurlijk niet te doen was in de auto, zonder computer. Maar dat kon hij niet weten, dat ik in de auto zat. En hij had goed nieuws. Er was net ontdekt dat er een server overbelast was en vermoedelijk was dát de oorzaak van de problemen. Hiephoi.
Inmiddels is het 1.39 uur. De mail doet het nog steeds maar heel af en toe. Maar mijn zus zei vanavond dat ze hetzelfde probleem had (ook XS4ALL). Dus ik blijf er toch maar vertrouwen in hebben dat het wel goed komt. Ooit.......

Eén van mijn eerste liefdes op muziekgebied was Julien Clerc. Ik was een jaar of 12 denk ik toen ik hem ontdekte. En hoewel ik zijn taal niet sprak en de teksten dus helemaal niet begreep, was ik in no time helemaal verslingerd aan zijn muziek. Dat hij ook nog eens prachtige donkere krullen en nóg mooiere bruine ogen had, was daarbij mooi meegenomen.
Zeven elpees heb ik van hem. Elpees, want tegen de tijd dat de cd geïntroduceerd werd, was ik me meer op nederlandstalige muziek gaan richten en verloor ik mijn belangstelling voor Juju, zoals zijn fans hem liefkozend noemen, een beetje. Maar dat was pas begin jaren '80. Ergens halverwege jaren '70 kwam Julien voor een concert naar Amsterdam en mijn ouders waren zo lief daar met mij heen te gaan. En zo beleefde ik, samen met mijn moeder en haar toen nog net nieuwe man, mijn allereerste popconcert. In het concertgebouw van Amsterdam, sowieso al een plek die indruk maakt natuurlijk.
Als je me nu zou vragen wat mijn favoriete nummer van Julien Clerc is, zou ik je het antwoord schuldig moeten blijven. Natuurlijk zijn zijn hits This Melody en Venise nummers die mij enorm aangesproken hebben, maar er zijn ook onbekendere nummers waar ik dol op was. Het is alleen te lang geleden om nog te weten welke nummers dat waren. Wat wel meteen in mijn hoofd opkomt is Hélène, een hitje in de jaren '90. Heerlijke melodie en prachtige gezongen.
Toen ik een tijdje geleden dan ook hoorde dat Julien Clerc voor 3 concerten naar Nederland zou komen, stond ik niet direct in de startblokken om kaartjes te halen. Wel heb ik even nagekeken of hij kwam op een dag waarop ik zou kunnen. Dat was wel zo, maar in Groningen. Veel te ver weg vond ik. Bovendien ken ik echt niemand die met me mee zou willen, dacht ik. Tot ik afgelopen weekend erachter kwam dat iemand van wie ik dat nooit gedacht zou hebben Julien Clerc ook zo goed vond, vroeger. En nu gaan we dus samen. Tenminste we moeten nog even kaartjes scoren én een oppas regelen, maar dat gaat wel lukken lijkt me.
Ik heb nog een paar maanden de tijd om me weer even te verdiepen in de muziek van Julien Clerc. Ik moet maar even een verzamelceedeetje scoren van hem, want hoewel ik nog wel een platenspeler heb, luister ik toch liever naar cd's. Al was het maar omdat een platenspeler zo lastig mee te nemen is in de auto :-)............

Zoals ik hier wel eens eerder heb geschreven, leerde ik Otto kennen toen hij in 1980 met dat hele fijne bandje Hollander in het voorprogramma van de Earring stond. Daarna heeft hij onder andere in Vitesse (de band, niet de voetbalclub, duh) gespeeld. In Hollander, Vitesse en de Raiders of the last Corvette speelde hij onder andere met Ruud Englebert, zijn beste vriend en bassist. Ze hebben allebei ook nog bij Brood gespeeld, maar ik weet eigenlijk niet meer of dat tegelijk was of na elkaar.
Een tijdje geleden wees Letitia mij op een concert dat georganiseerd zou worden: Viteffe, oftewel Vitesse voor Effe, een tribute aan Herman van Boeijen. Herman was de zingende drummer én oprichter van Vitesse. Ik zocht contact met Ruud en Otto en ze vertelden me allebei dat ze hadden toegezegd een paar nummers mee te spelen. Ik liet Ruud weten dat Lilian, Ingrid en ik daar natuurlijk bij zouden zijn en regelde een oppas. Voor de verkeerde dag, kwam ik later achter.
Een paar weken geleden belde Ruud me. Het was definitief en hij zou ons op de gastenlijst zetten. Kijk, zo zien wij het graag. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan?
Afgelopen zaterdag was het zover. Mark werd bij mijn zusje en zwager gestald en met Lilian en Ingrid toog ik richting Den Haag waar wij met alle égards ontvangen werden. Vrije toegang, backstage area pasjes, het leek heel wat. We voelden ons ontzettend belangrijk.
Het concert was (uiteraard) nog niet begonnen, maar al voor het optreden was het een feest der herkenning. Want de muziek die gedraaid werd in dit concertzaaltje was helemaal uit onze tijd. En allemaal afkomstig van Nederlandse Bodem. Brood, de Earring, de Urban Heroes, ze kwamen allemaal voorbij. En zelfs Hollander werd niet overgeslagen. Normaal een band die nou niet bepaald grijs gedraaid wordt, zelfs niet in het clubcircuit.
Het concert begon en het feest der herkenning ging door. Ik moet eerlijk bekennen dat ik al in geen 100 jaar Vitesse elpees heb gedraaid (nee, ik heb er geen cd's van; ik vraag me zelfs af of die wel bestaan). Dus ik was al die liedjes een beetje vergeten. Maar het meeste wat gespeeld werd herkende ik wel. On My Own, Generator of Love, Young Girls, Whole Lot of Travelling to Do. Allemaal liedjes die in "mijn tijd" ook gespeeld werden. Leuk, heel leuk. Maar niet waanzinnig. Dit was niet echt waar ik voor gekomen was.
Het was echt wel leuk om al die nummers eens te horen, maar het was niet zoals vroeger. Niet zoals het echte Vitesse was. Die Herman van Boeijen mag dan een beetje een freak geweest zijn, hij gaf de band wel wat extra's. En juist dat extra's miste ik. Bovendien was de muziek veel poppy-er dan ik me herinnerde. Het zijn liedjes, geen songs.
Maar in de 2e set werd het opeens een stuk leuker. Ruud kwam op en de sfeer veranderde. Ruud is cool. Ruud is rock 'n roll. Ruud is gewoon Ruud. En met Ruud speelden ze dus So Cool, sowieso een van de leukere nummers van Vitesse. Aan het eind van het nummer kwam ook Otto op en begon het echte feest. Want tot onze grote verrassing speelden ze Good Enough to Rock 'n Roll, de succesvolste single van Hollander. Een nummer waarvan ik never nooit in mijn leven meer verwacht had dat ooit nog eens live te horen. Wat een geweldige verrassing. En wat een wereldnummer is dat toch! Maar het werd nog beter. Natuurlijk moesten eerst de echte Vitesse hits er even doorgejast worden: Rosalyn, Good Looking en een van mijn favo's What You Need is a Rock 'n Roll band. Tussendoor nog even Running The Streets maar toen kwam Sucker for My Telephone. Echt een fantastisch nummer, geschreven én gezongen door Ruud. Als ik het me goed herinner was dat ook niet van Vitesse, maar van de Raiders (het bandje dat voortvloeide uit Vitesse, nadat Carl, Ruud en Otto Vitesse verlaten hadden). Ik was dat hele nummer vergeten, maar nu ik het weer gehoord heb, zit het de hele week nog in mijn hoofd. Dat is een hit, daar ben ik van overtuigd.

De set werd afgesloten met My Way Home. De enige single volgens mij die de Raiders of the Last Corvette hebben uitgebracht. Een single waar een prachtige videoclip bijzat, geschoten in de Sierra Nevada. Het is een ballad en het is een schande dat het nummer niet op nummer 1 terecht is gekomen. Of überhaupt in de hitparade, for that matter. Het is één van de mooiste Engelstalige songs ooit uitgebracht door een Nederlandse band. Dat u het even weet. En het is geschreven door Otto.

Na deze set waren Otto en Ruud klaar en vonden wij het tijd om maar eens even backstage te gaan. Alwaar wij nog tot een uur of 3 's nachts herinneringen hebben opgehaald, ontzettend gelachen hebben en ons verbaasd hebben over het aanwezige "zoontje" van Herman van Boeijen, die ooit nog bij mij op schoot gezeten heeft maar nu een kerel van 28 jaar was. En het evenbeeld van de zanger van Simply Red trouwens.
Niet lang na ons arriveerde ook Rene van P., de voormalige tourmanager van Vitesse. Een bijzonder geestig tiepje met een bijzonder vlotte babbel. Destijds gingen wij al veel met hem om en we hebben echt de waanzinnigste dingen meegemaakt met en door hem. Als ik aan Vitesse denk (en ook aan de Raiders trouwens) denk ik aan hem. Hij was in feite het 5e bandlid. Onder fans was René ook altijd erg populair. Stiekem denk ik dat er meer meisjes verliefd waren op René van P. dan op Herman van Boeijen :-). Een aantal jaren geleden (toen ik nog bij Giampiero woonde) heb ik nog een paar keer gegeten met hem maar sindsdien had ik hem eigenlijk niet meer gezien. Het was dus echt heel erg leuk om ook hem hier tegen te komen.
Overigens bleek deze tribute een concert door fans voor fans te zijn. Dat verklaarde misschien ook het niveau. Het maakte me niet uit. We hebben echt zo'n waanzinnige avond gehad en we hebben weer wat contacten aangehaald. Met René ben ik deze week inmiddels uit eten geweest, met Ruud en Otto ligt dat voor de komende weken in de planning. En zo beleefde ik deze week een geweldige trip down memory lane........

Gisteren is het boek Ik Heb Een Steen Verlegd uitgekomen. Het is een boek met liedteksten van Bram Vermeulen. De liedjes (of liederen zoals Bram ze liever noemde) zijn geselecteerd door Paul de Munnik en gecategoriseerd in verschillende thema's, zoals bijvoorbeeld Bram en De Liefde en Bram en de oorlog. In een speciaal door hem geschreven hoofdstuk licht Paul zijn keuzes toe. Bij het boek zit een cd met vier nummers, waaronder mijn all time favourite Rode Wijn, gezongen door Bram Vermeulen samen met Paul de Munnik.
Voor de niet AEDM-fans onder u moet ik misschien even wat toelichten. Toen Paul de Munnik op de Kleinkunstakademie zat, was hij zo'n Bram-adept (zoals hij dat zelf noemt), dat de directeur van de akademie (Ruut Weismann, tegenwoordig regisseur van onder andere Acda en De Munnik) hem verboden heeft ooit nog één Bram nummer te spelen. Dit om te voorkomen dat Paul een Bram-kloon zou worden in plaats van dat hij zijn eigen stijl zou ontwikkelen. Het grappige is dat op de versie uit 1998 van Rode Wijn die op de bijgesloten cd staat erg goed te horen is hoe Paul zingt met Bram-invloeden.
Toen ik vanmiddag onderweg was naar de winkel om het boek te halen, zat ik me in de auto te bedenken of ik wel helemaal objectief was in deze. Ik weet zeker dat als het een boek over Hazes was geweest, ik de samensteller én Rachel beticht zou hebben van lijkenpikkerij. En ik hoopte vurig dat ik niet een zelfde gevoel bij dit project zou hebben, vooral omdat juist zijn integriteit een van de dingen is die ik zo waardeer in Paul.
Na vijf minuten lezen in het boek ben ik al overtuigd van het tegendeel. Dit boek is een ode aan Bram Vermeulen. Samengesteld door een overduidelijk bewonderaar en liefhebber. Door iemand die schrijft over de trots die hij gevoeld heeft toen hij Rode Wijn mocht zingen samen met zijn grote voorbeeld. Uit wat ik uit zijn inleiding haal én uit wat ik hem in interviews heb horen vertellen, is hij gevraagd om de redactie van dit boek te doen. De promotie voor dit boek bestaat uit wat radio- en televisieoptredens waarin Paul samen met Katarine Vermeulen, de dochter, enkele liedjes ten gehore brengt.
Ik ken lang niet alle nummers van Bram Vermeulen. Sterker nog, ik heb hem eigenlijk pas recentelijk ontdekt. Paul heeft een paar jaar geleden meegedaan aan een tribute concert voor Bram en daar is toen ook een cd van verschenen. Destijds hoefde ik even een tijdje niet met elk circus mee en ik heb deze hele tribute dus geheel en al gemist. Pas een half jaar geleden heb ik de cd aangeschaft en sindsdien ben ik verkocht. Wat een prachtige teksten heeft Bram geschreven. En wat worden ze mooi gezongen door vooral Paul, maar ook door Katarina Vermeulen en zelfs door Lenny Kuhr (het nummer Maria is een van de mooiste Bram-nummers die ik ken).
Mijn favoriete Bram nummers zijn zoals ik al zei Rode Wijn en zeker ook Niet Weggaan. Liefdesliedjes bezongen vanuit een mannelijk oogpunt. Liedjes waar zoveel gevoel uitspreekt dat je voelt wat de schrijver gevoeld en bedoeld heeft. Prachtig. Niet Weggaan bevat de volgende passage:

Dat vind ik zo verschrikkelijk mooi. Het doet mij denken aan enkele zeer dierbare momenten in mijn leven. Overigens geen momenten die ik met jullie wil delen :-).
De nummers die ik van Bram ken en mooi vind ken ik bijna allemaal alleen in de versie van andere artiesten. Zo ken ik het lied Ik Heb Een Steen Verlegd al honderd jaar, maar dan gezongen door Paul de Leeuw. Nooit geweten dat dat lied van Bram was, tot die hommage cd op mijn pad kwam. Paul de Leeuw zingt het overigens prachtig.
Hoewel ik vooral het thema Liefde waardeer in de Bram Vermeulen liedjes, zijn er ook liedjes in de andere thema's die mij heel erg aanspreken. Bijvoorbeeld het nummer Meneer Van der Velde, op de hommage cd gezongen door Kommil Foo. Het gaat over een man met een oorlogstrauma. Een man zoals mijn vader. Schitterend en ontroerend nummer, om koude rillingen van te krijgen.
En zo zijn er nog veel meer nummers die ik prachtig vind.
De komende weken zal ik me verder verdiepen in het werk van Bram Vermeulen. Door de songteksten door te nemen, bij voorkeur met de muziek ernaast, en met de toelichting van Paul erbij. Ik ben benieuwd in hoeverre ik me kan vinden in het commentaar van Paul. Ben ik het ermee eens of ga ik anders tegen zo'n lied aankijken door wat hij schrijft? Of kan ik me er juist helemaal niet in vinden? Ik ben benieuwd.
Overigens is dit boek verschenen in een reeks. Zo is er ook een dergelijk boek verschenen over bijvoorbeeld Jaques Brel en een over Lennaert Nijgh, ook een tekstschrijver die ik een warm hart toedraag. En een over Wim Sonneveld. Dus ik kan nog even voort. Maar eerst dit boek maar even.
Overigens staan er 4 liedjes op de bijgesloten cd: Arbeidersjongen (een bewerking van Working Class Hero van John Lennon), Rode Wijn (samen met Paul), Zoon en De steen.

Na "Make My Day" (januari 2005) en "Onze Reis" (september 2006), was het dit jaar tijd voor "Onze Reis, het vervolg". De eerste 2 afleveringen van deze bedrijfsuitjes-waar-ook- gewerkt-moet-worden waren goed bevallen, maar het leek me dit jaar verstandig me eens met de organisatie te gaan bemoeien. Kijken of het me zou lukken er eens een keer wat minder sportieve draai aan te geven. Want (buiten)sport is niet mijn ding, lately. Lately as in de laatste 25 jaar zullen we maar zeggen.
Ik bleek echter weinig overtuigingskracht te hebben. Het projectgroepje kwam al gauw tot de conclusie dat het een actieve dag moest worden, die zich bijvoorkeur in de open lucht zou afspelen. Precies dus eigenlijk, wat ik wilde voorkomen. Ik stuurde nog een voorstel rond voor het in mijn ogen meest geweldig denkbare uitje Een Dagje Televisiemaken, maar het mocht niet baten. Sportief en buiten moest het zijn. Ik legde me zuchtend bij de meeste stemmen neer.
Afgelopen maandag was het zover. 's Ochtends vlogen wij (50 collega's van FMS Stafzaken) uit naar diverse panden in het land, om van onze (interne) klanten te horen wat onze toegewaarde is of zou moeten zijn. Een nuttige exercitie, waar we in Elspeet, waar we 's middags samenkwamen, nog een tijd over door hebben zitten praten. En waar ongetwijfeld nog wel een gevolg aan zal worden gegeven. Maar het was natuurlijk niet het leukste deel van de dag. Dat kwam pas na de verrukkelijke lunch, met zalm, makreel, pasteitjes en meer van dat lekkers.
Om half 3 begon het fungedeelte. En fun was het, hoewel ik van te voren mijn pacifistische principes wel even opzij heb moeten zetten. We gingen namelijk een zogenaamde Army-tour doen.
Nog geen 3 minuten nadat we werden ingewijd in wat de bedoeling van de Army Tour was en wat er van ons verwacht werd, was ik mijn principes vergeten. We zouden met een GPS onze route moeten vinden (grotendeels in een oude legervrachtwagen) en zouden onderweg een aantal opdrachten moeten uitvoeren. Ik bedacht me dat de bediening van de GPS misschien zou betekenen dat ik zonder al te veel smoesjes over hechtingen in mijn kop me zou kunnen onttrekken aan de onvermijdelijke stormbaan. Bovendien herinnerde ik me Linda's verhalen over Geo Caching, wat mij een ontzettend leuk tijdverdrijf lijkt.
De bediening van de GPS was in het begin even moeilijk. Het apparaat las coördinaten uit en liet een kompas zien. Soort kaartlezen dus. Luister drie minuten naar PT, Eric van Sauers en andere vrouw-onvriendelijke types over de combinatie vrouw en kaartlezen en je begrijpt hoe de heren uit mijn team reageerden op mijn pogingen te begrijpen wat de bedoeling was. Maar na een paar minuten had ik door hoe het werkte en ik begon mijn team op te jutten. Rennen moesten we en hard. Nou was de gemiddelde leeftijd in mijn team ver boven Midlifecrisisniveau, dus je begrijpt dat niet iedereen zat te wachten op een sprintje van een halve kilometer. Maar eerlijk is eerlijk, iedereen rende mee en in no time waren we op de goede weg. De opdracht was een gewonde op te halen en dat lukte wonderwel. Okee, onderweg viel de GPS uit, wat ik met veel misbaar weet aan de batterijen, maar stiekem had ik natuurlijk per ongeluk te lang op on/off gedrukt :-). En okee, we liepen enkele tientallen meters om, maar we waren toch in binnen de gestelde tijd terug op de basis. En toen begon het grote wachten op de "prutsers" uit team twee die nog lang niet in zicht waren. Natuurlijk hadden die uiteindelijk allemaal smoesjes waarom zij er zo lang over gedaan hadden, maar wij hadden de basis voor de eindoverwinning gelegd en liepen naast onze schoenen van kapsones (nou ja wij, ik vooral :-)).

Na deze loopopdracht moesten we de route in de vrachtwagen zien te vinden. Wij kregen een vriendelijke doch uiterst eigenwijze chauffeur toegewezen, die op een gegeven moment gewoon links ging toen ik zei dat we rechts moesten. Ongelooflijk, wat eigenwijs. Mijn kompas wees naar rechts en zelfs een meisje begrijpt, dat je dan niet naar links moet. Zo niet de chauffeur. Ging gewoon links en werd een paar minuten teruggestuurd door de controlepost, omdat hij vanaf de verkeerde kant kwam. Ja duh....dát had ik hem ook al verteld :-).

Er volgden nog twee opdrachten: de onvermijdelijke stormbaan (waar ik me als fotograaf opwierp) en een soort van knutselopdracht waarbij we van 3 palen, een touw, een elastiek en een bal een katapult moesten maken. Die laatste opdracht ging mijn intelligentie ver te boven, maar gelukkig hadden mijn teamgenoten onmiddellijk door wat ze moesten doen. En we haalden een geweldig resultaat: 4 x overbrugde de bal de vereiste afstand. Een soort van wereldrecord. Of in ieder geval het dagrecord. Ha!

Ervan overtuigd dat we de eindoverwinning hadden behaald keerden we terug naar de basis. Alwaar wij te horen kregen dat we tweede waren geworden achter het team van mijn directe collega's Marinka en Tonny, wat natuurlijk uiterst irritant is. Ik besloot ter plekke dat meedoen belangrijker dan winnen was en wil niets meer horen over onze tweede plaats. Ik ben een slecht verliezer :-).
Na een heerlijk en gezellig diner, waar ik bijna gek werd van het verrukkelijke dessertbuffet, keerden we huiswaarts. En we concludeerden dat ook Onze Reis, Het Vervolg weer een geweldige dag was geworden. En nou maar hopen dat Fortis deze traditie voortzet!

Sinds we elkaar in 1980 ontmoetten, niet bij de Earring, maar wel als gevolg van het feit dat we alle drie Earring fans waren, hebben Lilian, Ingrid en ik al heel wat Earring concerten bijgewoond. Hoewel ik de eerste jaren met mijn schoolvriendin Petra of met zij die niet genoemd wil worden ging (mijn zusje M.), is het de afgelopen 15 of 20 jaar traditie dat Lilian, Ingrid en ik elk jaar een keertje samen gaan. De laatste keer was mei 2006, dus het was wel weer eens tijd voor ons jaarlijks Earring-verzetje. Afgelopen maandag speelde de band in Vlaardingen en aangezien de dames in Rotterdam en omgeving wonen was dat een prima locatie voor ons. En dus had ik kaartjes geregeld, hetgeen bijna altijd betekent dat we erg geweldige plaatsen hebben.
En inderdaad was dat ook dit keer het geval. Vond ik. Rij 4 in Vlaardingen betekent dat je de neusharen van Barry Hay kunt tellen, dus ik was zeer tevreden. Zo niet Lilian. Lilian is het type dat het liefst op schoot bij Barry wil zitten. Alleen rij 1 is goed genoeg voor nufje Lilian, dus rij 4 was way beneden haar stand.
Barry Hay heeft de laatste jaren de vreselijke gewoonte om tijdens het geweldige Can't Sleep Without You het publiek in te komen en dan willekeurig elk wijf dat ie tegenkomt te zoenen. Op de wang, maar toch. Het is zo Frans Bauer. Verschrikkelijk vind ik dat.
Zo niet Lilian. Zij vindt het geweldig. Vooral ook omdat ze het op de een of andere manier voor elkaar krijgt altijd uitverkoren te zijn. Jaren hebben Ingrid en ik ons afgevraagd hoe ze dat toch deed. Sinds afgelopen maandag hebben we het antwoord. En het is genant!
Tijdens het eerste deel van het concert hield ze zich nog redelijk in. Ok, af en toe hoorde ik wat geile gilletjes naast me (daar gaan de spamfilters weer :-)), terwijl ik me probeerde te concentreren op de onmogelijke accoorden die held George Kooymans uit zijn gitaar weet te toveren, maar dat was nog tot daar aan toe. Het begon pas echt toen de eerste tonen van Can't Sleep Without You te horen waren. Lilian sprong op, tuitte haar lippen en gooide haar tieten in de strijd. Genant!
Terwijl de monden van Ingrid (het zusje van Lilian) en mij openvielen van verbazing over zoveel slettebakkerigheid, bleek Barry het ook in de gaten te hebben. Nou is Barry niet vies van een beetje sloerie, dus hij begon te stralen en een vingergebaar te maken naar Lilian. "Ik heb jou door, you naughty girl", leek hij te willen zeggen met dat vingertje. Voor de duidelijkheid, we hadden het niet over zijn middelvinger he. Het was zo'n typisch Hollands vingertje, ooit in een liedje bezongen door Seth Gaaikema. Maar dan spreken we over heel vroeger.
Lilian ontplofte bijna van geluk. Maar dat was niet alles. Het lied ging door en Lilian schopte wat losstaande stoelen voor haar weg, zodat Barry genoeg ruimte zou hebben. De 2 bejaarde mensen op die stoelen vielen op de grond, maar Lilian, normaal gesproken het liefste mens dat er bestaat, maalde er niet om. Ze wilde maar 2 dingen: Barry en zijn Frans Bauer Zoen.
Omdat het podium in Vlaardingen vrij hoog is, de zaal vrij klein en Barry bijna bejaard, kwam Barry uiteindelijk niet de zaal in. De sprong was te hoog voor deze overjarige rock 'n rollster die elk jaar ordinairder lijkt te worden, met zijn afschuwelijke tattoo's. Lilian vond het niet erg, want nóg een keer maakte Barry contact met haar. Hij wees naar haar met zaadbiedende ogen en gaf aan die Long but not so Blond Animal wel te hebben gezien. Lilian was tevreden.
Met een big smile verliet zij de zaal na het concert. Eenmaal buiten ging ze onmiddellijk haar echtgenoot bellen om te vertellen wat er gebeurd was. Zucht. Echt Rock 'n Roll zal ze nooit worden, dat lieve vriendinnetje van mij. En een echte sloerie ook niet. Want ik mag toch hopen dat u als lezer wel begrijpt dat er enige jiddische overdrijving in dit logje is verwerkt he? Het is niet geheel ontsproten uit mijn fantasie en sommige handelingen van Lilian waren werkelijk verbazingwekkend en genant :-), maar in het echt is het een heel net en lief meisje hoor. Enne, die bejaarden voor ons? Die leven nog hoor :-).

Vandaag moest het gebeuren. De grote operatie. Ik had om half 9 een afspraak in het Lucas Ziekenhuis. Best mallotig vroeg dus. En dan maar hopen dat de chirurg een ochtendmens is :-).
Mijn zusje M. (zij die niet genoemd wil worden) ging met me mee naar het ziekenhuis. Was op zich wel fijn. Zij heeft in zulke situaties een kalmerende werking op me. En dat had ik best wel nodig vandaag, want stiekem was ik bloednerveus. Ik ben niet zo van het snijden en bloed en ellende. Om niet te zeggen dat ik er helemaal niet tegen kan.
Ik was nog geen 3 seconde bezig met acclimatiseren in de wachtkamer, of ik werd de behandelkamer al ingeroepen. Sjees hee, dat was snel. En zusje M. mocht niet mee naar binnen. Kleine tegenvaller, hoewel ik natuurlijk wel van te voren had kunnen bedenken dat het ongebruikelijk is familieleden mee te nemen naar de operatiekamer.
Ik moest me uitkleden, wat ik op zich al verontrustend vond. Even serieus hee, we hebben het hier over een (goedaardig) gezwelletje boven mijn oog. Waarom moet ik me daarvoor uitkleden? Ik vreeste een bloedbad, de enige verklaring die ik voor deze eis kon bedenken.
Toen ik op de operatietafel lag, stelde ik voor aan de (vrouwelijke) chirurg, dat ze me maar even helemaal weg zou maken. Tijdelijk dan he. Hoongelach was het gevolg. Dat was toch echt niet nodig hoor. De chirurge en de verpleegster hadden reuze lol. Ik vertelde dat ik liever nog een kind zou baren. Nog meer gelach. Ik had een dankbaar publiek.
Ik kreeg een of ander ding op mijn buik geplakt. Dus voor de zekerheid wees ik ze even op het plekje boven mijn oog. Dat ze niet per ongeluk een buikwandcorrectie zouden uitvoeren. Je weet het niet. Een administratief foutje is zo gemaakt. Maar nee, het ding op mijn buik was een voorzorgsmaatregel. Voor het geval er bloedvaten dichtgebrand zouden moeten worden. Parrrrrrrrrrrdon???? Dat beviel me helemaal niet. Ik gooide het voorstel in de groep dat ze me maar niet meer moesten uitleggen waar ze mee bezig waren. Want ik werd niet bepaald rustig van al die informatie.
Vervolgens begon de operatie (of chirurgische ingreep zoals het officieel heet). Ik voelde een soort van speldeprikje. Dat was plaatselijke narcose nummer 1. Nou dat viel mee. En ik voelde nog een speldeprikje. Plaatselijke narcose nummer 2. Een verdoving in mijn gehemelte (een genoegen dat ik minimaal 2x per jaar mag meemaken) doet meer pijn. Dat lag ik net te overdenken toen de chirurge vroeg of ik wat gevoeld had. "Van de prikken?", vroeg ik naief. Ehm. Nou nee, eigenlijk van de ingreep. Het was namelijk al gebeurd. We spreken een minuut of 3 denk ik. Ik had niks gevoeld. De chirurge was tevreden. "Dan gaan we nu hechten, sprak zij opgewekt. Ik vraag me af of zo ook zo blijmoedig haar eigen oog dicht zou naaien :-).
Ook het hechten was pijnloos. Maar wat ik wel voelde, was het aantrekken van het draadje. Gatverdamme. Wat een rotgevoel. Meer omdat ik weet wat ze aan het doen was, dan om het gevoel zelf, maar toch. Het hechten duurde nog best lang. En deed zelfs even pijn toen het draadje afgeknipt moest worden. Ik weet niet wat ze deed, maar het leek of ze er een knoop inlegde (3 knoopjes over elkaar, net als bij het aannaaien van een knoop?) en of de schaar die ze gebruikte te bot was ofzo. Brrrrrr. Eng.
Moraal van het verhaal is natuurlijk dat het allemaal ontzettend meegevallen is. Mijn zusje en ik gingen gezellig koffiedrinken op het terrasje in de hal van het ziekenhuis en hadden daar een bijzonder interessant gesprek over mijn deplorabele liefdesleven (en dan met name de oorzaak daarvan). En vervolgens ben ik naar mijn werk gegaan, alwaar ik even ontzettend zielig heb gedaan. Ik verwachtte dat iedereen mij dus wel even in de watten zou leggen, maar mijn collega's lachten me uit en vroegen wanneer ik koffie ging halen :-).
Inmiddels voelde ik dat de verdovingen aan het uitwerken waren (beetje pijnlijk maar goed uit te houden) en ik voelde dat mijn oog blauw werd. Dat voel je op de een of andere manier. Een soort druk onderhuids ofzo. Ik keek in de spiegel en inderdaad, ik zag er bijzonder charmant uit :-).
Ik was al een paar uur aan het werk, toen ik me opeens bedacht dat ik mijn hoge-bloeddruk-medicijnen bewaard had, omdat ik niet zeker wist of ik die wel mocht innemen voor de ingreep. Ik had ze vanmorgen speciaal gepakt om mee te nemen naar mijn werk, maar toen ik ze wilde pakken kon ik ze nergens vinden. Paniek! Vooral omdat ik me opeens zo helemaal kon voorstellen dat ik ze, als gevolg van de gilzenuwen, per ongeluk bij Mark in zijn broodtrommeltje had gedaan. Echt iets voor mij, chaoot als ik ben. Het was inmiddels 2 uur, dus Mark had zijn brood waarschijnlijk al op, maar voor de zekerheid heb ik toch maar even met school gebeld (met het schaamrood op mijn kaken). Op school werd Mark onmiddellijk uit de klas gehaald en ondervraagd, maar hij beweerde bij hoog en bij laag dat hij geen medicijnen in zijn broodtrommeltje had gevonden. Enigszins gerustgesteld ging ik weer aan het werk, om nog geen 2 uur later de medicijnen in mijn broekzak tegen te komen. Schaam schaam. Alle paniek om niks.
Nu, 12 uur na de chirurgische ingreep, heb ik nog steeds maar weinig pijn, maar de hechtingen jeuken. Dát is irritant :-). Krabben is geen optie uiteraard. En nou maar hopen dat ik vannacht niet in mijn slaap enge dingen ga doen. Brrrrrr, dat vind ik nog best wel griezelig. Maar niet zo griezelig als de afspraak die ik dinsdagochtend heb. Dan moet ik terugkomen om de hechtingen eruit te laten halen. Oh my god!!! Wat een horror scenario is dat!