Zondag 30 oktober 2005

Als kind smulde ik al van de verhalen over Pietje Bell en vanmiddag tijdens de gelijknamige musical was dat niet anders. Kitty, Jesse, Mark en ik hebben ontzettend genoten.
De musical begint nogal "modern" en ik hield dan ook even mijn hart vast. Een rappende Pietje Bell was nou niet bepaald wat ik me van de musical had voorgesteld. Maar dat was maar het begin, want al heel gauw werd ik gegrepen door het verhaal over het Rotterdamse straatschoffie, dat de hele dag kattekwaad uithaalt en ongewild steeds maar in de problemen komt, ondanks zijn goede bedoelingen.
Het is een heel vrolijke musical, met leuke liedjes en nog leukere grapjes. Behalve de sterrol van Pietje Bell, die werkelijk erg goed gespeeld werd door een mij geheel onbekend jonge acteur genaamd Egbert Markering, waren ook de rollen van Drogist Geelman en Tante Cato een lust voor het oog en oor. De eerste werd gespeeld door Johnny Kraaijkamp jr die mij heel positief verraste met zijn spel. Normaal gesproken vind ik hem altijd erg flauw en vervelend, maar als drogist Geelman is hij buitengewoon geestig. Tante Cato werd gespeeld door Eric Beekes en ook zij/hij was erg grappig. Alleen vraag ik me af waarom die rol door een man gespeeld werd. We hebben toch genoeg goede vrouwelijke acteurs in Nederland?
De boeken van Pietje Bell spelen zich natuurlijk begin vorige eeuw af en dat was goed te zien aan het schitterende decor en de kleding. Ook die waren geweldig om naar te kijken.
De voorstelling is geschikt voor jong en oud. De kinderen worden geboeid door het kattekwaad dat Pietje en zijn makkers uithalen, de ouders en grootouders in de zaal kunnen zich vermaken met de grappen en grollen van vooral Eric Beekes en Johnny Kraaijkamp jr. Zo is er voor ieder wat wils.
Onnodig waren de verliefde liedjes van de zus van Pietje Bell. Niet echt nodig voor het verhaal en niet echt geschikt voor de jonge kijkertjes. Maar wie daarover valt is een kniesoor.
We hebben een heerlijke middag gehad en ik raad iedereen met kinderen dan ook aan om de musical te gaan zien. Waar ze spelen kunt u hier terugvinden!

De op één na laatste film van Willem van de Sande Bakhuyzen heet Leef! Hoe paradoxaal, in aanmerking genomen dat hij 1 dag voor de première overleed.
De film is een mooi verhaal over een niet heel erg gelukkig getrouwde vrouw met twee kinderen, die haar om verschillende redenen veel kopzorgen geven. De formidabele Monic Hendrickx (wat een mooie vrouw!) vertolkt de hoofdrol van Anna. Zij worstelt met een gebeurtenis uit het verleden die de relatie met haar moeder volledig verstoord heeft. Door haar herinneringen op papier te zetten en te laten lezen door mensen in haar omgeving, maakt ze erg veel los.
De film komt moeizaam op gang. Door de vele flashbacks is het wat lastig om in het verhaal te komen. Maar na het trage begin is het niet moeilijk je in te leven in de gevoelens van Anna. Haar moeilijke relatie met haar moeder en het verdriet dat Anna en echtgenoot Paul hebben om hun zieke dochter worden prachtig uitgebeeld. En de manier waarop Monic Hendrickx speelt dat ze begrijpt dat haar man in de film, gespeeld door Peter Blok, vreemdgaat is werkelijk heel knap. Eén blik, één beeld. Mooi!
Jammer is dat de film wat choatisch aandoet doordat er een aantal overbodige scenes inzitten. Dat haalt de aandacht weg van de hoofdverhaallijn en maakt de film wat lastiger te volgen. Bovendien is het slot werkelijk te zoetsappig voor woorden. Zonde!
Niet onvermeld mag de rol van dochter Isabelle blijven. Actrice Sophie van Winden kreeg volkomen terecht een Gouden Kalf voor de beste vrouwelijke bijrol. Dat is een actrice waar we nog veel meer van gaan horen. Ik kende haar eigenlijk nog helemaal niet en heb op internet ook nog niet heel veel over haar kunnen vinden.
In de film spelen ook vele bekende namen. Zo zien we Jeroen Krabbé, Petra Lasseur en Tanja Jess in kleine rollen, speelt Anne Wil Blankers de rol van de moeder van Anna en komt natuurlijk ook de onvermijdelijke Frank Lammers weer langs in de film, zoals hij dat tegenwoordig in elke Nederlandse film lijkt te doen. Het is dat ik hem zo leuk vind, maar anders werd het een beetje vervelend...
Tenslotte verdient ook de prachtig vertolkte titelsong door Sarah Bettens aandacht. Wat een mooi nummer!
Deze film is ondanks het trage begin, het wat zwakke einde en de overdaad aan scenes en verhaallijnen een aanrader, vanwege het prachtige spel van sommige van de acteurs en de mooie belangrijkste verhaallijn.

Drie weken geleden alweer gingen Peter en ik naar een concert van Ilse de Lange in Amstelveen. Haar muziek is niet helemaal de onze, maar we hadden haar zien optreden vorig jaar tijdens de uitreiking van de Edisons en toen vonden we haar zo schattig. Dus we wilden wel eens zien hoe ze het in het theater zou doen.
Op zich bracht ze het er goed af. Voor de pauze speelde ze, zittend, een akoestische set met voornamelijk erg rustige nummers, daarna bracht ze, staand, wat meer up-tempo nummers ten gehore, wat de voorstelling absoluut ten goede kwam.
Eigenlijk klopte alles aan de show. Ze heeft natuurlijk een gouden strotje, haar songs zijn mooi en gevoelig, het geluid was erg goed, haar band uitstekend en de lichtshow prachtig. Helemaal niks mis mee, zou je dus zeggen. En toch miste er wat. Was het uitstraling? Was het afwisseling? Wat was het toch dat de voorstelling zo weinig boeiend maakte?
Aan Ilse de Lange zelf, wiens volgende cd geproduceerd zal worden door een producer van Madonna, ligt het op zich niet. Met haar prachtige stem pakte ze het publiek al bij aanvang van het concert helemaal in. Ze kreeg het voor elkaar om binnen een paar minuten een heel intieme sfeer in een toch niet zo heel klein theater te creëren. Tussen de nummers in praatte ze de show aan elkaar met een kinderlijke naïviteit die ontwapenend was en ervoor zorgde dat ze de zaal vrijwel meteen voor zich in nam. Ze speelde leuk in op reacties uit het publiek en ze had zelf ook lol op het podium, met en om haar bandleden.
Alle ingrediënten om er een geweldige avond van te maken waren aanwezig. En toch was het geen geweldig concert. Misschien leent haar muziek zich minder voor het theater en zou het meer tot zijn recht komen in een rokerig café met bier en teveel mensen. Misschien zou ze door een andere set-samenstelling voor wat meer afwisseling kunnen zorgen. Of misschien zijn haar op zich mooie liedjes toch iets teveel van hetzelfde. Feit is dat Ilse de Lange weliswaar een geweldige zangeres is, maar dat voor het neerzetten van een boeiende voorstelling meer nodig is dan talent en sympathie.
Voor echte liefhebbers is een concert van Ilse de Lange ongetwijfeld de moeite waard. Voor de theaterbezoeker die minder bekend is met haar werk zal ze echter met meer moeten komen dan wat ze in Amstelveen liet zien.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het weliswaar allemaal erg saai vond, maar dat Peter genoot. Niet zo zeer van het concert, de muziek of zelfs maar de band volgens mij, maar meer van het geile lachje van Ilse de Lange. Ik zweer het u, hij zat te kwijlen af en toe! Dat was op zich nog wel lollig om te bekijken. Nog leuker waren de 4 die hard fans in de zaal die weliswaar aanstekelijk enthousiast waren, maar niet bepaald uitblonken door hun ritmegevoel. Klapvee van de leukste soort! :-)
En hoewel Ilse de Lange me dus niet zo heeft weten te boeien, zorgde het klapvee en de kwijlende fan naast me toch wel voor een leuke avond. Ik heb dus geen spijt dat ik er heen ben gegaan. Maar of u mij ooit nog terug ziet bij een concert van Ilse? Dat betwijfel ik......

Een (iets minder persoonlijk getinte) door mij geschreven recensie vindt u op Sentimento.nl

Het is officieel: ik ben redactielid bij Sentimento en ik kan het bewijzen ook. Klik hier en ga naar redactieteam (staat ergens rechtsboven verstopt) en u treft mij daar aan. En natuurlijk ook even doorklikken op "meer lezen" !
Dit geeft best wel een kick eigenlijk! (en dat hij DE Munnik heet weet ik zelf ook wel, mail is al onderweg naar de redactie! :-)

Niet snoepen alleen helpt niet. 's Avonds maar 1x eten (in plaats van de voor mij gebruikelijke 2x) helpt een beetje. Maar meer dan 5 kilo ging er niet af. Ik heb het onder ogen gezien: ik moet gaan bewegen.
Dat was een moeilijke beslissing. Tot nu toe vond ik dat ik meer dan genoeg beweging krijg: ik stap 20x per dag in en uit mijn auto. Maar de weegschaal was onverbiddelijk (en Jesse ook, for that matter :-). Ik moet aan de fitness.
Ik zou natuurlijk kunnen gaan hardlopen. Maar hier in de omgeving is dat niet echt een pretje. Als ik hier vlakbij in het parkje ga rennen, kan ik net zo goed een advertentie in de Telegraaf zetten: verkrachter gezocht.... Hardlopen door de straten is ook niet echt een pretje. Dan voel ik me nogal bekeken. Plus dat er iets te veel honden in de buurt lopen. Ik ben zuinig op mijn kuiten (zijn niet heel dik maar toch wel lekker om in te happen denk ik).
Ik besloot me op te geven voor bedrijfsfitness. Is gratis, ik hoef er de deur niet voor uit en ik heb een collega die het niet accepteert als ik een keer afzeg. Dé drijfveer dus die ik nodig heb.
Een paar weken geleden moest ik op komen voor de fitheid test. Ahum. Op sommige onderdelen scoorde ik 0. Dat is niet veel. En niet goed. Maar, eerlijk is eerlijk, op uithoudingsvermogen scoorde ik een zeer goed. *Trots*. En, in rust heb ik een zeer goede hartslag. Ja, dat had ik ze zonder test ook wel kunnen vertellen. Dat ik in rust op m'n best ben :-).
Vorige week was de introductietraining. Dat viel niet tegen. Ik was niet erg moe en had eigenlijk ook geen spierpijn. Dat ging een makkie worden!
Yeah right. Ik had me even niet gerealiseerd dat een introductietraining niet bepaald representatief is voor de marteling die fitness eigenlijk is. Want gisteren was mijn eerste reguliere training en dat viel dus even zwaar tegen!
Ik had al gezien dat je op een fiets een stuk minder calorieën verbrandt dan op het apparaat waar je een soort versnelde langlaufbeweging maakt. De steps heet dat geloof ik. Je beweegt zowel je benen als armen en daardoor verbrandt je als een dolle calorieën. Kijk, dat moet ik hebben. Het mag best een beetje snel gaan!
Ik heb een heel trainingsprogramma gekregen en dat is behoorlijk streng. Daar zitten ook grondoefeningen bij. Dezelfde grondoefeningen die ik vroeger op school ook al niet deed. Want, zo zei ik altijd tegen Ome Jan, de gymleraar, mijn stuitje zit daarbij in de weg. Ome Jan, die ik altijd meneer Ris ben blijven noemen, want hij was mijn oom helemaal niet, vond dat een rotsmoes, maar liet me toch een beetje aanklooien gelukkig. Maar nu moet ik er wel aan geloven. De training begint met een warming up die bestaat uit rek- en strek-grondoefeningen. Boring! Vervolgens mag ik 4-6 minuten cardio-en, met een relatief lage hartslag (niet té vermoeiend dus). So far so good. Vervolgens komen de échte grondoefeningen, boring weer. En daarna moet ik aan de apparaten, waar de werking mij natuurlijk alweer volkomen van zijn ontgaan. Maar gelukkig wist de fitness-juf me weer het een en ander bij te brengen, dus na wat trekken, duwen en stoten zijn al mijn spieren behoorlijk gebruikt. Ik mag weer cardio-en en besluit maar weer op die steps te gaan. Dat moet 10-12 minuten, maar na een minuut of 8 ben ik dood. Min of meer. Maar op doorzettingsvermogen maak ik die 12 minuten af en wankel misselijk en duizelijk het apparaat af. Nu moet ik down-coolen. Ik besluit de loopband te proberen. Ik druk op snelstart, dé knop waar elk fitness apparaat mee gestart wordt. En ik loop me de klere. Maar wat ik ook doe, die band komt amper in beweging. En dan wordt het best zwaar kan ik u zeggen. Mijn hartslag loopt op richting de 180 in plaats van dat-ie afbouwt naar de 130, dus ik besluit verder te wandelen. Dat helpt een beetje, maar de hartslag blijft steken op de 150. Lager ging hij niet. Gelukkig was 6 minuten voor de cooling down zo om. Ik mocht stoppen. Na eerst nog wat rek- en strekoefeningen gedaan te hebben.
De douche maakte veel goed. Werkelijk de lekkerste douche met de hardste straal die ooit gevoeld heb. Verrukkelijk. Ik blijf 20 minuten onder de douche staan. En concludeer dat de kleuter-look onder ABN AMRO-ers niet erg populair is (voor uitleg, zie mijn logje van 4 juni ).
Een dag later kreun en steun ik me de dag door. Ik heb pijn in spiergroepen waar ik het bestaan tot op heden niet van geweten heb. En het ergste is, de tweede dag is de spierpijn altijd nóg erger. Dat kan wat worden morgen. Als u morgen in mijn beurt bent, weet u in ieder geval waarom ik van die rare geluiden maak!

Degene die die slagzin De Politie is je Beste Vriend heeft bedacht is wat mij betreft hartstikke gek. Mijn vrienden zijn het niet. Dat bleek deze week maar weer.
Dit verhaal begint eigenlijk 2 jaar geleden. Er was een onverlaat tegen mijn geparkeerde auto aangereden zonder een briefje achter te laten en ik ging aangifte doen in verband met de verzekering. Maar wie schetste mijn verbazing: voor zoiets kon je geen aangifte doen. De agent meldde mij dat hij wel een aantekening maakte en daarmee was voor hem de kous af. Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen en heeft het Waarborgfonds alle schade betaald.
Vorige week was het weer raak: een grote rode kras op mijn auto en de spiegel was beschadigd. En natuurlijk ontbrak het briefje weer. Aargh..wat een ergernis. Maar vooruit, ik ging maar weer naar de politie. En raar maar waar, dit keer kon er wél aangifte gedaan worden. Snapt u het nog? Ik niet.
De dienstdoende agent was een wat oudere en heel vriendelijke man. Hij gaf me koffie en keuvelde gezellig met me, terwijl we samen het schadeformulier en de aangifte invulden. Na een uur waren we klaar en ik ging tevreden weg. Toen klopte de slagzin nog......
Traag als ik ben ging ik een paar dagen geleden eindelijk de verzekeringspapieren invullen. En ik kwam er al gauw achter, dat ik de aangifte kwijt was. Ik heb het hele huis (én mijn auto) binnenste buiten gekeerd, maar de aangifte bleef onvindbaar. Geen probleem, dacht ik nog. Ik zou gewoon even langs mijn vrienden de politie rijden en een kopietje vragen. Aldus geschiedde.
Dinsdagochtend begaf ik me weer naar het politiebureau en trof daar een jonge blonde doos in uniform. Zo'n tiep waarbij je meteen weet dat het niet goedkomen gaat. Nou, dat voorgevoel klopte. Want Blonde Doos was niet van plan om mij een kopie te verstrekken. Dat zou maar fraude in de hand werken. Wat een onzin, ik kon me toch legitimeren? Maar Blonde Doos was onverbiddelijk en raadde me fijntjes aan nog maar even goed te zoeken. Van enige vorm van meeveren had ze nog nooit gehoord. Blijkbaar hoort een anti-agressie-cursus niet in het vakkenpakket van de politieschool. Ik ontplofte bijna. Maar ik hield me in en bedacht me hardop dat ik mijn verzekeringsmaatschappij wel even zou vragen om een kopie aan te vragen.
Maar nee hoor, Blonde Doos wist mij te vertellen dat dát natuurlijk tegen de privacywetgeving in zou gaan. Zelfs als ik schriftelijk toestemming zou geven. Wat ik dan wel moest doen behalve zoeken, wist ze ook niet. Ze verwees me naar de verzekeringsmaatschappij. Kokend verliet ik het politiebureau.
Ik besloot voor de deur maar even naar ABN AMRO Verzekeringen te bellen. Alwaar ik een (achter-)naamgenote trof die mij wist te vertellen dat Blonde Doos onzin had uitgekraamd, aangezien zij zo vaak kopie-aangiftes opvragen. Het enige dat zij nodig had was het aangiftenummer. Of ik dat dan nog even zou willen vragen bij Blonde Doos. Ik weer terug (gelukkig stond ik dus voor de deur).
Ik trof een andere agent. Zo mogelijk nog jonger, maar wel een man. Om de een of andere reden wekken vrouwen in politieuniform bij mij een vorm van agressie op, die communicatie vrijwel onmogelijk maakt. Dat heb ik minder met mannelijke politieagenten.
Maar dit agentje was geen haar beter. Hij wist niet zeker of hij me wel het aangiftenummer kon dan wel mocht verstrekken. Vervolgens wilde hij mijn legitimatiebewijs zien. En toen hij dat 3 kwartier bestudeerd had, ging hij de aangifte dan eindelijk zoeken in de computer. En hij zocht...en hij zocht...en hij zocht. En kon hem niet vinden. Zucht. Dát kon ik hem niet kwalijk nemen. Immers, ik ben ook altijd alles kwijt :-).
Na gevoelsmatig een uur of drie vond hij dan toch de aangifte en gaf mij het nummer. Ik probeerde nog even of ik van hém misschien wel een kopie kon krijgen, maar ook hij weigerde dat. Hmpf....
Bovenstaand verhaal moet u even in gedachten houden bij het lezen van het vervolg. Want vandaag was Kitty met haar kinderen bij mij en ook nog een ander vriendje van Mark. Om 5 uur moesten Mark en Jesse trainen dus reden we richting Diemen. Mijn ouders gingen ook net weg richting Golfbaan en dus reden we met drie auto's achter elkaar richting snelweg.........en zo een politiefuik in. Normaal gesproken zou ik daar nog wel tegen gekund hebben. Maar aangezien dit de 4e keer in twee weken was op vrijwel dezelfde plek én ik haast had omdat Mark op tijd op trainen moest zijn én ik de irritatie over Blonde Doos nog in mijn hoofd voelde spoken viel dit even niet goed. Het agentje dat om mijn papieren kwam vragen was zó overdonderd door mijn woedende uitval dat ze beter eens nuttig werk konden gaan doen, dat hij niet eens zag dat ik mijn riem niet om had. Hij sputterde nog even tegen en zei dat ze ook best klaar stonden voor me als ik ze nodig had. Dát had hij nou niet moeten zeggen. Breek me de bek niet open. En ik raasde woedend tegen hem dat ze eens moesten bedenken dat als ze 4x op dezelfde plek gingen staan rond etenstijd dat ze dan 4x dezelfde automobilisten troffen op hun woon-werk-verkeer. En dat als ze hun quotum moesten halen dat ze dan door het jaar heen eens wat harder moesten werken. And so on, and so on....
Agentje wist niet hoe gauw hij mijn papieren moest controleren. En toen hij terugkwam zei hij opgewekt: "Alles in orde hoor mevrouw". Ik zei sarcastisch dat ik dat héél verrassend vond en reed achteruit over zijn teen. Nou ja dat laatste is niet helemaal waar. Dat was meer wat ik wílde doen :-).

Het verkopen van Grote Clubloten levert kinderen tegenwoordig geld op. Want een (klein) deel van de opbrengst is voor de kinderen zelf. Wat ik echt een belachelijke beslissing vind. Immers, het clubleven draait op vrijwilligers. Wat leren wij onze kinderen als ze voor het verkopen van loten geld krijgen? Wij leren ze dan dat ze niks meer voor niks hoeven te doen. Slechte zaak. En volgens mij dé ondergang voor het clubleven. Want gaat de generatie van Mark nog vrije tijd opofferen om de club draaiende te houden? Ik vraag het me af.
Omdat ik al geen hartchirurg ben én ook geen medicijn tegen kanker heb uitgevonden of ooit nog zal uitvinden, vind ik het belangrijk om op andere manieren bijdragen te leveren aan deze maatschappij. Natuurlijk doe ik dat door aan de ene kant te smijten met geld :-), goed voor de economie, en aan de andere kant door vrijwilligerswerk. Zo ben ik biebouder op school (en ga ik volgend jaar zelfs de coördinatie op me nemen), ben ik tevens leesmoeder en doe ik andere dingen op school. Ook heb ik jaren voor de Hartstichting de collecte in Diemen georganiseerd en loop ik ook al jaren met de collectebus voor verschillende fondsen. Zoals vandaag voor de Brandwondenstichting.
Ik betrek Mark graag bij het vrijwilligerswerk, omdat ik hem wil leren dat het belangrijk is om af en toe eens wat te doen waar je geen eigenbelang bij hebt. Dus ik vroeg hem of hij mee wilde. Hij is nog steeds herstellende van de dubbele operatie die hij maandag onderging, maar hij vond het wel leuk om het eerste stukje mee te lopen. Dat is fijn want zo sneed het mes aan twee kanten. Mark komt in aanraking met vrijwilligerswerk én een collectebus in de hand van een kind levert dubbel zo veel op als wanneer ik de bus in mijn hand houd. Tenzij het regent. Dat levert ook op! We begonnen vol goede moed. Eerst in ons huizenblok, dat in onze buurt wel de "goudkust" wordt genoemd. Tikkeltje overdreven, want in dit stadsdeel heb je al gauw een goudkust, als het huis iets groter is dan een kartonnen doos.
Vervolgens staken we de straat over en belden aan. De dame die open deed zei dat ze al had gegeven. Veel gehoorde smoes. De bewoner van het tweede huis aan die kant van de straat gebruikte dezelfde smoes en nummer 3 ook. Dit begon irritant te worden. Zouden ze het hebben afgesproken? Nummer 4 vertelde erbij dat er gisteren al iemand aan de deur was geweest. Yeah right, dat lijkt me niet. Maar toen de volgende die open deed hetzelfde vertelde en er ook nog bij zei dat de collectante José heette, was het me duidelijk. Er is iemand in mijn wijk actief!
Ik besloot er de brui aan te geven. En de collecte-organisatie maar eens te bellen. Die mevrouw beloofde het uit te zoeken en belde me binnen een kwartier terug. Vlak bij mij bleek een andere collectante van haar te wonen en die had gisteren gelopen. Vandaar.
Ik ben al niet dol op collecteren en met zo'n gedoe al helemaal niet. Laat mij maar liever de collecte organiseren. Vind ik leuker en ben ik goed in. Dat zei ik tegen die mevrouw, die toch al aangegeven had deze woonwijk eigenlijk helemaal niet te kennen en liever alleen haar eigen wijk te doen. Ze was blij met mijn aanbod en gaat aan de Brandwondenstichting doorgeven dat ik de organisatie in mijn postcode van haar wil overnemen.
Dus dat ga ik doen volgend jaar. Waarbij ik zal zorgen dat iedereen precies weet waar hij wél (en dus ook niet) mag lopen, zodat de collectanten elkaar niet in de weg lopen...Nog vrijwilligers?

Ik bracht Mark naar zijn vader en zette mijn auto half op de stoep neer. Ik bracht Mark naar de deur en omhelsde hem, toen een buurman van GP (die er ook al woonde in mijn tijd) naar me toekwam. Hij waarschuwde me dat mijn band wel erg leeg was. En, om het nog even erger te maken, vertelde hij me dat het, ik citeer, levensgevaarlijk was om zo de weg op te gaan, omdat de kans groot was dat ik een klapband zou krijgen. Heerlijk, ben er dol op om op gevaren gewezen te worden. Ik ben toch al zo'n held.
Ik besloot naar het tankstation verderop in Diemen te rijden. Maar het was tegen 7 uur 's avonds, dus erg veel personeel zou daar niet rondlopen vreesde ik. Bij de kassa zette ik mijn allercharmantste smoeltje op, legde mijn probleempje uit en zei er voor de zekerheid maar even bij dat ik een muts was waar het techniek betrof. Het maakte geen indruk. De man wees alleen maar. Daar kun je je banden oppompen.
Een man die wél aardig was, gaf me wat tips. Je moet nakijken wat de druk van je banden moet zijn en dat instellen op het apparaat. Okee, daar kon ik wat mee. Ik heb tenslotte een soort van gebruiksaanwijzing bij die auto gekregen.
Ik reed mijn auto naar een apparaat waar lucht uit kwam (tenminste er stond "lucht" op, dus ik nam aan dat dat de lading wel zou dekken). Eerst het boekje er maar eens bij pakken. Dat verwees me naar een sticker op de deurspijl van de berijdersstoel, waar in een cijfer uitgedrukt zou moeten staan hoe hoog die druk moest zijn. Jemig wat flauw. Hadden ze dat niet gewoon in dat boekkie kunnen zetten?
De sticker bood niet veel uitkomst. Er stond (in het frans natuurlijk, want een peugeot) iets van pressure en met mijn talenknobbel kon ik dat vertalen naar druk. Maar helaas er stonden meerdere cijfers bij. Dus nou wist ik nog niks. Ik besloot Peter maar eens te bellen. Die heeft tenslotte ook een Peugeot. Hij wist natuurlijk ook niet uit zijn hoofd hoeveel het eigenlijk moest zijn, maar 2.3 kwam hem wel bekend voor.
Het volgende probleem was de ventiel. Moest die eraf? Of, ik ben niet blond natuurlijk, de dop in ieder geval? Ja, uiteraard. Maar die was vast heel vies. En ik had mijn werkkleren aan. Kom op zeg, ik houd van het ouderwetse rollenpatroon :-). Ik dacht even na, keek om me heen en zag een auto op me afkomen. Met een man erin. Tijd voor de ik-ben-een-domme-muts-mode. Waarin mode een engels woord is, by the way. Heeft dus niks met kleding te maken.
De man in de auto was zeer behulpzaam en stonk onmiddellijk in de niet eens zo heel erg gespeelde domme-muts-mode. Grappig is dat, als je getrouwd dan wel samenwonend met ze bent, zijn ze meestal niet zo behulpzaam. Dan verwijzen ze je naar de garage. Of zelfs de Wegenwacht.
Maar niet deze man. Hij pompte mijn band op en liet mij zien hoe het moest. Ik veinsde belangstelling en hij deed meteen de andere 3 banden ook. Heel fijn en aardig. En hij vertelde ook nog iets verontrustends: dat dit elke maand moet gebeuren. Jemig. Ik rijd al meer dan 20 jaar auto, maar ik heb werkelijk nog nooit mijn bandenspanning gecontroleerd. Ik nam eigenlijk aan dat de garage dat gewoon doet, elke keer dat ik daar voor onderhoud of een keuring kom. Niet dus, volgens die man.
Mijn volgende missie is dus Peter zo ver te krijgen, dat hij dit maandelijks voor me doet. Moet toch lukken, tegen een lekker home-cooked etentje? Taco's zo veel als hij maar wil!!!!

Ik ken veel mensen die hardlopen. En hoewel ik daar zelf ontzettend veel respect voor heb, begrijp ik niet hoe ze dat op kunnen brengen. Want zelf vind ik het, afgezien het kilo-verlies dat het met zich meebrengt, een vrij zinloze bedoening.
Voor mijn collega van weleer, Louis Schrijvers, is hardlopen een hobby. Onbegrijpelijk, maar waar. En volgende week zondag, 16 oktober, loopt hij de halve marathon van Amsterdam. Dat zijn maar liefst 21 en een halve kilometers. Lijkt mij errug ver. Maar hij doet het wel op zinvolle wijze, want hij maakt er een sponsorlozop van. Hij heeft zich aangesloten bij een groep lopers die allemaal het nuttige met het aangename (?????????) combineren.
Wat doen die lopers nou precies? Het is eigenlijk heel simpel. Ze laten zich sponsoren door vrienden, familie en naar ik hoop, mijn lezers. En daarbij kun je nou niet bepaald zeggen dat ze je uitkleden. Je kunt ze al sponsoren door minimaal 10 eurocent per kilometer te doneren. Dat is 2,10 euri voor de halve marathon. Koopje dus!! Je mag natuurlijk ook een hoger bedrag overmaken, maar dat hoeft niet, ze zijn echt blij met élke bijdrage. En voor de duidelijkheid: dat geld houden ze natuurlijk niet zelf, dat maken ze over op de Stichting Kika en op Het KWF Kankerbestrijding.
Wil je inderdaad Louis (of een van de andere lopers) sponsoren, stuur dan een e-mail naar info@lijkwelgek.nl met een cc-tje naara mij (ruthdevries@hotmail.com), dan stuur ik de mail wel door naar Louis. Schrijf in de mail wie je wilt sponsoren (Louis natuurlijk!), welke loop en welke kilometerprijs je wilt sponsoren, of voor welk totaalbedrag je wilt sponsoren. Je hoeft alléén te betalen als Louis de gehele afstand loopt.
Maar, Michelle bijvoorbeeld, je kunt je natuurlijk ook zélf als loper aanmelden, op het mailadres info@lijkwelgek.nl. Gaan we jou ook sponsoren!!!
Ik vind dit een bijzonder sympathiek initiatief. Dus ga ik Louis sponsoren voor 70 cent per kilometer, in de halve marathon van Amsterdam. Tenslotte heb ook ik, net als bijna iedereen, een aantal dierbaren verloren aan deze afschuwelijke ziekte!

Dit is de man die wij massaal gaan sponsoren: Louis Schrijvers

We moesten dus naar het ziekenhuis vandaag. Naar het onlangs tot beste van Nederland benoemde ziekenhuis. We hadden een afspraak met de anaesthesist en we moesten bloed af laten nemen.
De afspraak was om half 10. En nou ben ik daar misschien heel gek in, maar als ik een afspraak heb om half 10, dan ben ik er ook om half 10. Want het lijkt normaal dat je dan ook om half 10 aan de beurt bent. Dat je dan een paar minuutjes moet wachten, okee, daar kan ik inkomen. Iets loopt wel eens wat uit. Maar dat er bij de balie dan al een bordje hangt dat je zonder afspraak 15 minuten moet wachten en mét afspraak 10 minuten, dat vind ik dan al opmerkelijk. Vooral ook als die 10 minuten vervolgens ook nog eens een half uur blijken te zijn.
Om 10 uur mochten we meekomen met een soort van intake-verpleegster. Die allemaal vragen stelde die ook al op het intakeformulier stonden. En braaf beantwoord waren door mij. Mark mocht een foto-boek inkijken waar het verloop van de dag van de operatie beschreven staat in beeld. Een soort beeldroman dus. Maar aangezien Mark al 7 keer eerder dat boek heeft mogen inkijken én ook al 7x eerder exact die dagindeling heeft gehad, kent hij het boek uit zijn hoofd. Saillant detail dit jaar was dan weer wel dat hij de teksten dit keer zélf kon lezen. Waarbij hij veel moeite had met de woorden "Je gaat nu", maar in 1 seconde het woord "operatiekamer" las. Wonderlijk kind, dat wezentje van mij.
Na het gesprekje met de intake-pleeg mochten we weer een kwartier wachten. Waarna een anaesthesist binnen kwam wandelen die zo jong was dat ik me afvroeg of hij zijn propedeuse al gehaald had. Maar eerlijk is eerlijk, hij luisterde wel naar me en beloofde me dat Mark pijnstilling krijgt tijdens de operatie zodat hij niet meer gillend wakker wordt. Missie geslaagd dus.
Daarna moesten we naar de bloedbalie. Waar we een nummertje moesten trekken om überhaupt tegen de dame achter de balie te mogen praten. Raar gedoe. Vervolgens moesten we achter de dame achter de balie plaatsnemen om 2 minuten later naar prikkamertje 4 geroepen te worden.
Gelukkig zat daar een pleeg op leeftijd. Toen Mark nog geen 2 was is hij een keer zwaar mishandeld door een leerling pleeg die nog nooit van haar leven bloed had geprikt, maar er uitgebreid de tijd en ruimte (lees: arm) voor nam om te oefenen op mijn kind. Misdadig! Maar zoals gezegd, deze dame was zeer ervaren en ook erg vriendelijk voor Mark die gelaten toeliet dat zijn arm afgekneld werd.
Toen de naald in zijn arm gestoken werd, verstijfde hij even. Hij wachtte tot de naald er weer uit kwam en zei toen zeer verontwaardigd: "Mama, er zit een gat in mijn arm!!!". Woedend was hij. Maar huilen deed hij niet, die held van mij. Had van mij trouwens best gemogen hoor. Ik ben niet het type dat vindt dat jongetjes niet mogen huilen.
Hij kreeg een verband op zijn arm die de nog 10x boos herhaalde zin "Mama, er zit een gat in mijn arm" rechtvaardigde. Het zag er reuze aandoenlijk uit. Mark bleef maar met zijn hoofd schudden en zuchten over het vermeende gat in zijn arm. Hij kon er niet over uit.
Op weg naar school vertelde Mark uitgebreid wat een helse pijnen hij leed aan het gigantische gat in zijn arm. Maar toen de meester hem vrolijk begroette op school en daarbij heel hard zijn hand schudde, was Mark al weer vergeten dat hij zwaar gewond was. Enthousiast stortte hij zich op zijn schoolwerk. Blij weer in een veilige omgeving te zijn....
Toen ik 's middags het giga-verband eraf haalde (onder luid protest, maar ja, hij moest schoolzwemmen), kon ik zelfs met vergrootglas niet zien waar het verguisde gat zat. Maar dat maakte niet uit. Mark was nog steeds behoorlijk upset van zoveel onrecht. En hij heeft medegedeeld dat hij nooit, maar dan ook nooit meer mama, bloed zal geven. Dat ik het even weet!

Okee, ik was een beetje naïef. Ik heb de laatste jaren mijn sporen als fervent theaterbezoeker toch wel verdiend en had dus beter moeten weten. Maar ik had er helemaal niet bij nagedacht.
Maandagavond had ik kaartjes voor het toneelstuk Tape. En ik wist wel dat het een première was, dus toen had bij mij een belletje moeten gaan rinkelen. Niks van dat alles. Het bleef doodstil daarboven in mijn hoofd. Hoewel de telefoon wel gerinkeld heeft. Thamar belde om te vragen of we misschien netjes aangekleed naar het theater moesten. En nog had ik niks door. Nee hoor, zei ik, daar heb ik helemaal geen zin in. En toog dus in een zwarte spijkerbroek (verrassend) en felroze koltrui richting de Meervaart in Amsterdam.
De rode loper deed opeens een heleboel belletjes rinkelen. Rode loper? Rose koltrui? Geen goede combi, leek ons. Maar ja, het was 10 minuten voor de aanvangstijd, dus er was geen weg meer terug. We betraden de rode loper en kwamen midden op het Gooise Matras terecht.
Want werkelijk heel Soapland was aanwezig. Ongeveer de complete cast van GTST, Angela Schijf, Anna Drijver (van de geweldige serie Bitches), Joep Sertons (lekker!), Teun Kuilboer (helaas een jaar of 20 te jong voor mij :-), Frank Awick (AT5), Peter Faber (ouwe l*l), 10 cameraploegen en ga zo maar door. Eigenlijk dus de complete cast van GTST van de afgelopen 20 jaar met wat aanvullend loslopend wild. En dat alles in gala. Slik.
Thamar en ik waren ongeveer de enige ON-ers daar (onbekende Nederlanders). En vermoedelijk ook de enige betalende bezoekers. Dat dan weer wel. En dus hadden we kaartjes op de eerste rij. Lekker hoor, als je zo under-dressed bent :-).
Terwijl we omringd werden door Charlie en Robert uit GTST achter ons en Teun Kuilboer naast mij, stortten Thamar en ik op het toneelstuk waar we toch eigenlijk voor kwamen. Het stuk gaat over twee oude schoolvrienden die elkaar na 10 jaar weer ontmoeten in een hotelkamer. De één een beginnend filmregisseur wiens eerste film op het punt staat in premiere te gaan op het filmfestival (Cas Jansen), de ander een onaangepaste junk die bijklust als dealer en trots is op zijn lidmaatschap van de vrijwillige brandweer (Tygo Gernandt). Tijdens deze ontmoeting praten de oude vrienden over een voorval dat plaats vond aan het einde van hun schoolperiode. Beide vrienden hebben een geheel andere perceptie over die gebeurtenis. De junk legt een soort van bekentenis vast op tape (vandaar de naam), maar als later hun oude schoolvriendin Amy (Medina Schuurman) langs komt, blijkt dat de waarheid op band misschien toch niet de enige waarheid is.
Het is een mooi toneelstuk waar zeker ook af en toe om te lachen valt. Het toneelspel is erg goed. Cas Jansen is na zijn (overigens geweldige) rol in Lek, waar hij eigenlijk nog iets te jong was om geloofwaardig te zijn, duidelijk gegroeid. Tygo Gernandt bewijst zich nogmaals als veelzijdig acteur door weer een heel ander personage te spelen dan hij bijvoorbeeld in de film Van God Los was (maar mijn god wat een lillekerd is dat zeg). En Medina Schuurman blijkt meer te kunnen dan zeuren in Rozengeur en Wodka Lime. Maar zij was wat mij betreft toch een tegenvallertje. Aanvankelijk zou haar rol namelijk gespeeld worden door R&WL-collega Alwien Turner, die ik veel leuker en een stuk betere actrice vind. Helaas was die met jong geschopt en werd haar rol dus door Medina Schuurman overgenomen.
Punt van kritiek is wel de wijze waarop de makers gemeend hebben buiten de begaande paden te moeten treden. Door het zeer aparte decor en de wijze waarop daarmee omgegaan wordt, is het toneelstuk weliswaar origineel, maar wel bij vlagen irritant om naar te kijken. Een groot stuk van het toneelstuk wordt geprojecteerd op de (buitenwanden) van de kamer, zonder dat de acteurs nog te zien zijn, waardoor je dus het idee hebt naar film of televisie te kijken in plaats van naar een toneelstuk. Dat is nou niet echt waar ik voor kwam. Zowel Cas, Tygo als Medina zijn al veel te vaak op tv en ik wilde ze nou juist eens op het toneel zien staan. Bovendien is acteren voor de camera toch een andere tak van sport dan toneelspelen in het theater, dus vind ik het jammer dat ze ook nu weer heel erg richting camera acteerden in plaats van de zaal in.
Maar dat was slechts een gedeelte van het toneelstuk. Voor de rest niets dan lof. Het is een fijn stuk dat boeit van begin tot einde. Toch wel een aanrader dus!
Na de voorstelling kregen we champagne en een disco aangeboden. Thamar en ik zijn weggeslopen. Wij sliepen liever op ons eigen Amsterdamse matras! :-)