Vrijdag 28 november 2008

Een half jaar geleden heb ik al eens mijn kunsten op gitaar vertoond op een voorspeelmiddag georganiseerd door mijn gitaarleraar, Bart. Hij geeft voornamelijk les aan kinderen; ik ben een van de drie volwassen leerlingen die hij heeft. Maar die andere twee deden niet mee en dus was ik de enige volwassene die zich voor schut liet zetten :-).
Een paar weken geleden vertelde Bart dat een collega van hem een 16+ voorspeelavond ging organiseren. Een voorspeelavond waaraan dus alleen volwassenen mee zouden doen. En dat het dan zo leuk zou zijn als ik dan ook een paar liedjes zou instuderen. Hoewel ik na de vorige keer gezworen had dat ik nooit en te nimmer meer voor publiek zou spelen, liet ik me vrij gemakkelijk ompraten. Want stiekem vond ik het toch wel erg spannend.
Ik koos 2 liedjes uit die ik al redelijk vloeiend kon spelen en bezwoor Bart dat ik weigerde om accoorden te spelen op een voorspeelavond. Dat was niet erg, hij zou me wel begeleiden en dus de accoorden voor zijn rekening nemen. Maar, voegde hij er aan toe, dan zou het wel leuk zijn als we er ook bij zouden zingen. Dat doet nooit iemand, dat is leuk, dat is origineel en tijdens de les zongen we Bye Bye Love ook altijd, als we het speelden. Ik weet niet waarom, maar ik liet me ompraten.
Een paar dagen geleden vond ik een filmpje dat Marion ooit eens gemaakt heeft van Massy en mij, toen wij in Madame Tussauds op een karaoke een nummer van De Poema's zongen. Massy schreef daar ergens op het net over: "Ik was vergeten het lawaai, van Ruth en Massy die niet kunnen zingen". Heel fijn, zo'n opmerking. Goed voor het zelfvertrouwen ook, 2 dagen voor ik moet optreden :-).
Woensdag vond de voorspeelavond plaats. In De Tamboer op de Overtoom in Amsterdam, hetzelfde zaaltje waar ik de vorige keer had gespeeld. Bij aankomst bleek het al een stuk drukker dan ik voorzien had. En, zo bleek, er werd toegang geheven. Met andere woorden, ik moest spelen voor betalende bezoekers, voor veel betalende bezoekers, I may add. Oh my god!!!
Nadat ik me met mijn gitaar door de menigte had geworsteld, wat ik op zich wel cool vond overigens, betrad ik de zaal, waar de andere "artiesten" zich al verzameld hadden. Aan de vleugel zat een jongen virtuoos te wezen die Wibi er met gemak uit kon spelen. Oh mijn hemel. Had ik dat? Ik bad dat die jongen na mij zou moeten spelen. Little did I know.
Toen de voorstelling begon, had ik al gauw door dat die jongen de minste van mijn zorgen zou moeten zijn. Drie meisjes begonnen, één op gitaar, één op piano en één op de dwarsfluit. Meisjes, want hoewel wel 16+, een stuk dichter bij de 16 dan bij de 20. Nou ja vooruit. Na drie maten dacht ik: "ik kan ze hebben", na 7 maten begon ik te twijfelen en na 10 maten wist ik wel beter. Zucht, waar was ik aan begonnen.
Na dit trio kwamen twee zusjes, die gingen zingen. Zingen???? Ik dacht dat dat zo origineel was???? Ik keek Bart aan en Bart fluisterde in mijn oor, dat de avond georganiseerd was door een zanglerares. Waaaaaaaaaaaaaaaaaat????? Nou ja, u raadt het al. Die meiden konden zingen joh! Close harmony, wide harmony. The works :-). Dat had ik weer. Het niveau lag hoger dan de gemiddelde finale bij Idols. "Maak je geen zorgen", fluisterde Bart in mijn oor. "Die meisjes zitten al sinds hun 4e op les". Juist. Moest dat mij geruststellen?????
Ik werd steeds kleiner en voelde me zoals Herman van Idols zich gevoeld moet hebben. En ik was het liefst heel hard weggerend. Maar naast me zat Mark die al zat te kopkeutelen en Ron die me af en toe meewarig aankeek. En toen hoorde ik de zanglerares zeggen: "En nu is het de beurt aan Ruth". Of eigenlijk zei ze Rut. Sjees hee. Ik heet Roet!!! Maar dat zei ik niet. Want ik had heel andere zorgen aan mijn kop.
In a split second besloot ik dat humor de avond kon redden. Ik herinnerde me hoe Ilse de Lange door zich kwetsbaar op te stellen altijd de sympathie van de zaal meekrijgt. Ik herinnerde me al de keren dat ik Thomas Acda en andere standup comedians aan het werk had gezien. En ik besloot me van dezelfde tactieken te bedienen. Dus ik zei hard genoeg: "Ik durf niet meer". De zaal lachte. Ik liep achter Bart aan naar dat wat het podium moest voorstellen en zei "Je bent ontslagen". De zaal lachte nog harder. We pakten onze gitaren en Bart zei dat we eerst even moesten stemmen. En dat dat het nadeel van een gitaar was. Ik zei: "Ik kan nog wel wat nadelen noemen". En de zaal lag wederom dubbel. Goh, dat was makkelijk. Ik ben beter in grappig zijn dan in zingen. Of gitaarspelen, for that matter. Maar ook voelde ik: ik heb hun sympathie, mij kan niets meer gebeuren. En toen Bart ook nog even vermeldde dat ik pas een jaar op gitaarles zat, begreep de zaal dat ze niet zo heel veel van mij mochten verwachten. Men keek mij zeer welwillend aan. Het waren heel veel lieve mensen.
We speelden Mull of Kintyre van de Wings (Paul McCartney), bijna foutloos. En daarna speelden we Bye Bye Love. Eerst alleen op gitaar, maar vervolgens ook met zang. En dat is niet leuk om te doen als net een paar nachtegaaltjes aan het werk zijn geweest, terwijl jij weet dat de gemiddelde kraai zich nog voor jou zou schamen :-). Maar ik sloeg me erdoor heen en het publiek reageerde enthousiast. Hoewel....toen ik net het filmpje zat te bekijken, zag ik dat de mensen op de eerste rij met alles bezig waren, behalve met mij :-). Sjees hee..dat doe ik nooit als ik op de eerste rij zit :-).
Anyway....hoewel het werkelijk de schaamte voorbij is, bijgaand een filmpje. Supergenant en zeker niet bedoeld om op te scheppen. Maar dat had ik er misschien niet bij hoeven zeggen :-). Doe er uw voordeel mee. En weet dat ik niet pretendeer een muzikant te zijn. Ik vind het gewoon supercool om gitaar te spelen. En ooit hoop ik net zo goed te zijn als dat meisje van 17, dat niet alleen gitaar speelde, maar ook piano, terwijl ze er bij zong met een stem waar de gemiddelde Mariah Carey jaloers op zou zijn. Dat hoop ik. Tegen beter weten in.......

Sinds vandaag staan de foto's van het geweldige Rigter Live! 2008 concert op de site van Rigter Live!. Stuk voor stuk prachtige foto's, maar veel te weinig natuurlijk.
Gelukkig was Jaap Reedijk, de fotograaf die werkelijk elke Kleinkunstenaar dan wel Nederlandse popartiest al voor zijn lens heeft gehad, zo lief om mij een heleboel meer foto's beschikbaar te stellen. En dan heb ik ook nog de eer ze op mijn site te mogen plaatsen. Dus dat doe ik dan maar gauw.

Overigens was Rigter niet het enige evenement waar ik Jaap tegenkwam. Werkelijk bij elk evenement dat ik bijwoon, kom ik hem tegen. Ongeacht waar zich dat evenement bevindt. Zo sprak ik hem bijvoorbeeld bij Ticket for Tibet, bij diverse Doe Maar concerten en bij Vrienden van Amstel Live. Ik ben echt een fan van zijn foto's. En niet alleen bij concerten, maar ook in theaterland is Jaap een veel gevraagd fotograaf. Ik heb dan ook een aantal cd's in huis waarop zijn foto's prijken. Denk bijvoorbeeld aan Ernst Jansz en Maarten van Roosendaal. Wil je meer van zijn werk bewonderen (hij is ook schilder!), ga dan naar zijn site.

Maanden geleden kocht ik kaartjes voor twee kindervoorstellingen: Kruistocht in Spijkerbroek (naar mijn lievelingsjeugdboek) en Schateiland. Ik verheugde me zeer op Kruistocht in Spijkerbroek, Schateiland kocht ik vooral omdat het me voor Mark zo leuk leek.
Een paar weken geleden zat ik 's avonds door mijn vele tientallen kaartjes te struinen, toen ik de kaartjes voor Kruistocht in Spijkerbroek tegenkwam. Dáár had ik dus die middag heen gemoeten. Voor het eerst van mijn leven was ik een theatervoorstelling vergeten. Hoe stom kan je zijn.
Vanavond was de voorstelling van Schateiland. Dat stond in 7 agenda's genoteerd, in mijn telefoon en in mijn geheugen. Zoiets gebeurt je geen twee keer. En zo kwam het dat Ron, Mark en ik tegen 7 uur op pad richting het Zaantheater gingen. Alwaar vanavond de 3e try out van de voorstelling zou worden gespeeld.
Toen we in het Zaantheater aankwamen, kreeg Mark een schatkaart en een vragenlijst overhandigd. In het theater bleken allerlei schatten verstopt te zijn. Bij die schatten kon je woorden vinden die dan de antwoorden op de vragen vormden. Een kind kan de was doen. Dachten we.
Maar zo simpel lag het niet. Een aantal schatten was eenvoudig te vinden, maar er waren er 3 die een stuk moeilijker te traceren waren. En zo kwam het dat Mark door het Zaantheater vloog, met ons er achter aan, terwijl we overal fanatiek speurende kinderen tegenkwamen met in hun kielzog nóg fanatieker ogende ouders. Er stond dan ook heel wat op het spel. Onder de juiste inzendingen werden toegangskaartjes voor een andere kindervoorstelling verloot.
Het was werkelijk ontzettend leuk gedaan. Op de meest onmogelijke plekken trof je kinderen aan die fluisterend dan wel zo onopvallend mogelijk elkaar vertelden wat het gevonden woord was. Onder de trap, achter de brandslang, in de garderobe, onder het podium, je kon het zo gek niet bedenken :-). Ik hoorde een kind zelfs kwaad tegen haar moeder zeggen dat het antwoord op een van de vragen toch echt Toiletten was. Want dat woord had ze gevonden op een deur. De moeder keek bedenkelijk, het kind werd steeds kwader.
Zo werden we leuk bezig gehouden en ik moet zeggen, we hadden er schik in. Maar daar kwamen we natuurlijk niet voor. We kwamen voor de theatervoorstelling, die wij mochten aanschouwen vanaf mijn "eigen" plaats, rij 3, beetje links van het midden. Prima plekken, we konden alles goed zien.
Het was een geweldige voorstelling. Spannend, onderhoudend en geestig, met leuke muziek (van "'tIsJeroen!", oftewel Jeroen Zijlstra) en fantastische decors. De decorwisselingen werden gedaan door de acteurs zelf, maar dat was min of meer geïntegreerd in de voorstelling, zodat het helemaal niet raar was, als ze een boot in een huis veranderden of andersom. Erg leuk gedaan. Werkelijk een aanrader deze voorstelling. Gaat dat zien, gaat dat zien.
Mark was ook enthousiast. Hij kwam niet meer bij van het lachen tijdens de vechtscenes en smulde van piraten en boeven die in de voorstelling voorkomen. Alleen toen er gezoend werd, zei hij hartgrondig "Gatverdamme!" en hield zijn handen voor ogen. De rijen om ons heen lagen dubbel :-).
Ik had overigens pas na 3 kwartier ofzo door dat de hoofdrol gespeeld werd door Pim Wessels, Hajo uit Scheepsjongens van Bontekoe. Een jonge acteur die ik na het zien van de Scheepsjongens al in een logje de ontdekking van de 21e eeuw genoemd heb. Misschien niet in die woorden, maar wel in die geest. En terecht bleek ook vanavond maar weer. Wat een leuke jongen. Wat een goede acteur!
In de pauze ging Mark natuurlijk weer hartstochtelijk door met het zoeken naar nog niet gevonden schatten, terwijl Ron en ik er achter aan sjeesden met flesjes cola en fanta. Van een andere moeder kregen we een tip over een onvindbare schat (onder de centrale verwarming, maar bijna niet te zien) en vlak voordat we weer de zaal in moesten vond Mark het laatste woord. Echt knap want al was ik er 400x overheen gelopen, dan had ik nog niet gezien, dat het woord op de grond was geplakt. Ik loop toch iets te veel met mijn neus de lucht in, blijkbaar.
Maar het was maar goed dat Mark dat woord wel gevonden had, want na de voorstelling waren alle schatten opgeruimd en weggehaald. Mark was reuze trots en is er van overtuigd dat hij die kaartjes gaat winnen. Dat hoop ik dan ook maar. Spannend wel.
Dit soort acties haalt bij sommige ouders wel het slechtste naar boven. Bij de uitgang van het theater stond een kartonnen piratenkist, waar alle antwoordkaarten in gedaan moesten worden. Ron ging de jassen halen en Mark en ik bleven bij die piratenkist wachten. Er kwam een moeder aan de andere kant van de kist staan. Ze keek schichtig om zich geen en deed toen een graai in de kist, op zoek naar een volledig ingevulde antwoordkaart. Ze las het antwoord wat ze miste en deed net zo schichtig de kaart weer terug in de kist. Om vervolgens uitgebreid om zich heen te gaan kijken. Ik sta hier zo maar. En ik kijk een beetje om me heen. Ik sta hier helemaal niet omdat ik nog een antwoord zoek. Ik sta hier helemaal niet om stiekem af te kijken wat anderen ingevuld hebben. Om vervolgens, toen ze dacht dat ik de andere kant op keek, gauw een pen uit haar tas te pakken en haar eigen antwoordkaart, of eigenlijk dat van haar kind, nog even verder in te vullen. Sjees hee. Hoe kinderachtig kun je zijn. Vraag het dan gewoon aan me, geef ik je zo al die antwoorden.
Mark zei bij het instappen in de auto tegen me: "Mama, zag je die mevrouw naast de piratenkist? Zij speelde vals. Ik vind dat dat niet mag. Had ze maar beter moeten zoeken". Ik moest erom lachen. Hoe doorzichtig ben je als zelfs een kind van 11 doorheeft dat je aan het valsspelen bent. Ik hoop dat die mevrouw de kaartjes wint. Anders heeft ze nog voor niks zo voor schut gestaan ook :-).

Sinterklaas is in onze familie altijd groots gevierd. Voor mijn moeder was dat het mooiste feest van het jaar en ze stortte zich er altijd met ziel en zaligheid in. Weken per jaar was ze in de weer met het maken van de allermooiste pakjes, vaak in goud of zilver pakpapier, compleet met prachtige versieringen, zelf getekende pietjes en geweldige gedichten. Money was no object en rijmwoordenboeken waren absoluut niet nodig. Niemand maakte zulke geestige en goed geschreven gedichten als mijn moeder.
Die gedichten versierde mijn moeder altijd met toepasselijke illustraties, die ze meestal zelf tekende en inkleurde met verf. Haar Pietjes droegen baretten met de prachtigste kleuren, die werden opgeleukt met zilverkleurige en goudkleurige glitter en met veren. Haar zelfgetekende Sint droeg een mooie rode mijter, ook compleet met glitter en de baard was altijd van watten. Het enige dat ze maar minimaal deed, was surprises maken. Soms deed ze dat wel, meestal niet.
Als het aan mijn moeder lag, zat op elk pakje een gedicht. Soms van 2 of 4 regels, maar meestal kon ze niet meer ophouden als ze eenmaal bezig was. Jarenlang hebben we op die manier Sinterklaas gevierd. Iedereen kocht kadootjes voor iedereen, op elk pakje zat een gedicht en van lootjes trekken was absoluut geen sprake. En eventuele vriendjes of echtgenoten deden noodgedwongen mee. Ze moesten wel. Nee zeggen was geen optie.
Ook was daar de "buitenwacht". Dat waren de kadootjes die her en der in Nederland moesten worden afgeleverd. Want ook de vrienden en zusters van mijn moeder werden niet vergeten. Elk jaar op 5 december werd Ron op pad gestuurd om die kadootjes af te leveren. Dat wil zeggen, aanbellen en heel hard wegrennen. Dat kostte Ron altijd een halve dag, want niet iedereen woonde in de buurt. En ik was altijd boos, want we moesten natuurlijk altijd op Ron wachten tot wij een keer konden beginnen aan het feest. Menig jaar hebben we tot 4 uur 's ochtends pakjes zitten uitpakken, door de buitenwacht én de mateloosheid van mijn moeder bij het kopen van de kadootjes.
Mijn zusje Thamar was de eerste die ervoor koos niet meer mee te doen. Een paar jaar daarna haakte ook mijn andere zusje af en zo bleven mijn moeder, haar echtgenoot Ron en ik over, tot 6 jaar geleden altijd aangevuld met een partner van mij. Wat overigens best lastig was toen ik verkering kreeg met mijn Italiaanse ex Giampiero, want op gedichten hoefde ik bij hem natuurlijk niet te rekenen.
Het Sinterklaasfeest kreeg natuurlijk een enorme boost toen Mark geboren werd en vooral toen hij in de doelgroep-leeftijd kwam. Geweldig vond mijn moeder dat. Ze stortte zich met nóg meer liefde en toewijding op het gebeuren. Wél schaften we op mijn verzoek in die periode de regel "op elk pakje een gedicht" af, omdat ik er bijna overspannen van werd. We kozen voor een nieuw systeem: iedereen maakte voor elkaar 1 doos, waarin dan alle pakjes zaten. Per doos moest je 1 lang gedicht maken. Ik maakte de gedichten voor mijn ex, hij moest knutselen aan de surprises die ik bedacht.
Nu mijn moeder overleden is, is het Sinterklaasfeest natuurlijk alleen maar iets om heel erg tegenop te zien. Ik zag het helemaal niet zitten om alleen met mijn stiefvader Ron en met Mark een beetje quasi vrolijk te gaan zitten doen. En ik had ook geen zin om er teveel drama van te maken. In Parijs zag ik plotseling het licht: we gingen het eens even helemaal anders doen! Geen pakjesavond dit avond. Op 5 december gaan we uit eten! En natuurlijk mag Mark er niet teveel onder te lijden hebben, dus bedacht ik dat er dit jaar eens hele andere schoenkadootjes zouden komen. De chocolade sinterklaasjes en pietjes worden vervangen door de kadootjes die hij normaal gesproken op 5 december krijgt.
Ik heb het voorgelegd aan Ron en Mark en ze waren meteen enthousiast. We begrijpen allemaal dat Sinterklaas zijn glans verloren heeft. Gelukkig is de timing wat dat betreft perfect. Mark weet sinds vorig jaar heel goed dat Sinterklaas graag naar Acda en De Munnik gaat.
Gisteren heb ik nóg iets besproken met Mark. War Child heeft een actie: Eén kadootje minder. Het komt erop neer dat alle kinderen 1 kadootje op hun verlanglijstje doorstrepen, zodat het geld voor dat kadootje besteed kan worden aan een lidmaatschap van War Child. Mark zijn eenvoudige reactie was: "Eén kadootje maar? Dat is ook niet veel. Dat wil ik wel". De schat. Ik heb hem inmiddels lid gemaakt.
Ik vind het een geweldige actie van War Child. Want het mes snijdt aan twee kanten. War Child kan meer kinderen helpen en onze kinderen leren af en toe iets in te leveren ten behoeve van kinderen die het een stuk moeilijker hebben dan zij. En dat, lieve mensen, doet meer goed dan welke fatsoenrakkersactie van onze regering dan ook. Is mijn bescheiden mening........

LET OP: Dit logje bevat een spoiler over de voorstelling Aardige Jongens

Soms gebeuren er dingen in het leven waar je eigenlijk alleen over droomt. Zoals mannen dromen over bij een interlandwedstrijd aanwezig zijn, waarbij de spits geblesseerd raakt en zij dan gevraagd worden in te vallen en het winnende doelpunt maken. Of zoals Thomas Acda hardop droomt tijdens één van zijn vastgelegde live-concerten, dat hij achterin Paradiso staat en dat de band die staat op te treden dan een nummer opdraagt aan hun grootste fan, Thomas A. uit A. Gisteravond beleefde ik iets dergelijks.
Omdat de voorstelling Aardige Jongens (van Henny Vrienten, Henk Hofstede en Frank Boeijen) mij twee keer eerder al zo uitermate was bevallen, had ik kort geleden kaartjes gescoord voor nog een keer deze voorstelling, in het Zaantheater dit keer. Goeie plaatsen, balkon 1e rij. Geen goede plaatsen als je zo verwend bent als ik. Ik wil altijd min of meer vooraan. Rij 2 t/m 6, of als het echt niet anders kan rij 7. Ik wil de gezichten van de optredende artiesten kunnen zien. Omdat ik dan meer in de voorstelling zit, figuurlijk gesproken.
Ik ging niet alleen, Saskia, Helmajo en Letitia gingen ook mee. De voorstelling kent een pauze en in de pauze vertelde Letitia dat ze had gezien dat op de rij achter de geluidsman nog 6 plaatsen vrij waren. Weliswaar op rij 12 ofzo, maar het waren mooiere plekken dan waar wij zaten. Dus terwijl Helmajo koffie ging scoren voor ons, gingen Letitia en ik op onderzoek uit. We spraken even met de geluidsman die het prima vond als we achter hem kwamen zitten. Op voorwaarde dat. En nu komt er een SPOILER. Dus als je de voorstelling nog gaat zien, lees dan niet verder.
Tijdens de voorstelling komen Henny, Henk en Frank namelijk de zaal in. En in het geval van het Zaantheater lopen ze achter de geluidsman langs. Wat dus niet kon als wij daar zouden gaan zitten. Dus we moesten beloven dat we op het moment supreme even plaats zouden maken. Dat deden wij graag. En zo kwam het dat wij na de pauze veel mooiere plaatsen hadden en nóg meer konden genieten van deze wonderschone voorstelling.
Tijdens het laatste nummer zag ik de mannen de zaal inkomen en verplaatste ik mezelf naar een lege stoel náást de geluidsman. Sas trok haar benen in en de mannen konden erdoor. Maar niet voordat Henny plaatsnam in de stoel die ik zoëven verlaten had. Wat mij de opmerking ontlokte: "Was ik maar blijven zitten" :-). Dat was een grapje. Maar dat had ik er misschien niet bij hoeven zeggen. Terwijl ze door speelden, begon Henny een (voor mij en de rest van het publiek onverstaanbaar) gesprek met Sas en ik was, eerlijk toegegeven, strontjaloers. Maar niet lang, want toen ik Sas nee zag schudden (blijkbaar had Henny haar wat gevraagd) kwam Henny opeens op mij af. Ik moet hem stralend hebben aangekeken, want zoals misschien bekend, ik ben al 100 jaar heel erg op Henny. Ooit, zo'n 27 jaar geleden, kreeg ik een bos rode rozen van hem. Ooit zei hij dat ik mooie ogen had. En nee, ik heb nooit wat gehad met hem :-). Ik was 18 toen he. En hij? 32, duh!
Henny keek minstens zo stralend terug en vroeg me of ik even bas wilde spelen. Waaaaaaaaaaaaaaaaaat???? Mijn spontane reactie was: "Ja leuk". Zonder er over na te denken. Zonder ook maar te bedenken dat ik al te scheiterig ben om op een voorspeelmiddag van gitaarles op te treden. Daar dacht ik helemaal niet aan, in dat bijna volle Zaantheater. Met 650 man publiek. Ik dacht alleen maar: "hee cool". Of eigenlijk dacht ik helemaal niks. Ik reageerde gewoon volkomen instinctief.
Henny overhandigde mij zijn basgitaar, ik liep denk ik inmiddels paars aan en zei: "ja dan moet je wel even zeggen wat ik moet doen". Een jaar gitaarles betekent namelijk nog niet dat je kunt bassen. Dat is a totally different sport. Nou ja, enigszins different in ieder geval. Henny wees me de A-snaar aan. Jaha, het bruggetje een aap die graag bananen eet werkt ook op een basgitaar hoewel bananen eet natuurlijk niet op gaat in dat geval. Henny wees me de fret aan. En alsof ik het al jaren gedaan had, speelde ik een basrifje in D. Heel kort natuurlijk en het stelde uiteraard ook helemaal niks voor, maar het leverde me een enthousiast applaus van het Zaantheater op. Wat een kick!
Henny zei: "Zie je wel, het is helemaal niet moeilijk". Ik zei: "Ik ben gewoon een natuurtalent". Altijd even bescheiden, dit meisje. Henny moest lachen en liep achter Frank en Henk aan terug naar het podium. Hij nam plaats achter de microfoon en zei: "Nou, jou wil ik wel basles geven. Gratis". Oh my god!!!! Dit was teveel voor mijn oude hart. Ik voelde de adrenaline door mijn aderen spuiten en voorzag weer een heleboel slapeloze nachten :-). Wat gebeurt er toch allemaal deze week. Alsof het jaar 2008 toch nog even wil scoren als best wel heel geweldig jaar ofzo. Nouhou. Ik moet zeggen. Als de rest van het jaar zo mooi is als deze week, dan komt het wel goed met 2008!
Na de voorstelling konden we maar heel even blijven hangen in verband met een afspraak met en bij de Toomler Late Night, maar gelukkig lang genoeg om Henny nog even te zien. Zij signeren hun cd na afloop (goede gewoonte, zouden meer artiesten moeten doen :-)) en Sas ging er een kopen. Heel on-cool riep ze vervolgens tegen Henny dat ik graag basles wilde van hem, maar dat was wel heel lief van haar, want daardoor raakten we in gesprek met Henny. Wat anders nog best lastig was geworden. Ik kon toch moeilijk mijn gratis baslessen gaan lopen opeisen :-).
Henny complimenteerde me met mijn optreden. Hij zei iets als "Je had wel meteen de juiste greep te pakken" ofzo en ik biechte hem op dat ik gitaar speel. Wat voor hem alles verklaarde. Hm, ik hoefde gelukkig niet erbij te vertellen dat ik pas een jaar op les zit en nog niet verder ben gekomen dan Bye Bye Love en Mull of Kyntire. Niet de moeilijkste liedjes.
We vertelden Henny dat we de voorstelling al een paar keer eerder hadden gezien en dat we hem nog steeds prachtig mooi vonden. Henny vroeg heel serieus of we de grapjes nog wel leuk vonden na 3x. Ik moest daar natuurlijk ontzettend om lachen, maar maakte Henny niet wijzer dan hij al is. Iets zegt me dat het ook niet zo cool is om te gaan vertellen dat je de voorstelling van AEDM al 45x gezien hebt :-). Dus we legden hem uit dat elke voorstelling anders was. Ja duh, dat wist Henny zelf ook wel. Hij speelde hem. Maar hij begreep wel wat we bedoelden. En hij vertelde dat Henk nog gezegd had dat het best link was geweest wat Henny gedaan had. Voor hetzelfde geld had hij de basgitaar per ongeluk aan iemand gegeven die vervolgens een gigantische bas-solo eruit zou gooien en hem er helemaal uit zou spelen. Dat zou inderdaad geestig zijn geweest. Maar niet erg realistisch. Volgens mij is Henny een erg goeie muzikant. Die speel je er niet zomaar even uit.
Tenslotte vertelde ik Henny nog dat we in december weer kwamen kijken, in Amstelveen. "Oh", riep Henny meteen. "Dan moet je wel ergens gaan zitten waar ik je kan zien. Want dan gaan we dit gewoon nog een keer doen". Ja zo werkt het natuurlijk niet, ik ben gebonden aan de kaartjes die we hebben (rij 2, rij 10 en rij 13 geloof ik). En ik moet nog loten met Helmajo en Letitia wie er op rij 2 mag zitten. "Geeft niet", zei Henny. "Ik vind jou wel". Oh my god!!!
En zo kwam het dat ik met een overload aan adrenaline in mijn lijf in Toomler plaatsnam aan de voor ons gereserveerde tafel. Alwaar ik o.a. Jan Jaap van der Wal, Henri van Loon, Micha Wertheim en Lebbis ontzettend grappig zag zijn. En waar ik een fijne rest van de avond had met dezelfde meiden én Marion, Massy en Peter. Wat een fantastische afsluiting van de leukste week van 2008. Hier kan ik nog weken op teren!

Ik vond op het net nog wat foto's van Rigter:

En de geweldige fotograaf Jaap Reedijk stuurde mij een voorproefje van datgene waarvan hij zei: "Ook u mevrouw De Vries bent genadeloos op het fotobeeld vastgelegd met uw enthousiaste Arbeidsvitaminenkreten "Hij was maar een Clown".....nee, dan Annabel....Foto's volgen!" en "De ergste volgen nog.............". OMG! Ik wil niet weten wat dat moet worden. Daar gaat mijn coole image :-).

Een paar jaar geleden speelden AEDM een rockopera, Ren Lenny Ren. Behalve Acda en De Munnik, Carice van Houten, Bracha van Doesburgh en Frank Lammers deden ook drie achtergrondzangeressen mee, Alexandra Alphenaar, Natalie Edwardes en Carolien Borgers. Drie meisjes met prachtige stemmen die wat mij betreft echt iets toevoegden aan het stuk.
Alexandra en Natalie maken momenteel naam in respectievelijk Goede Tijden Slechte Tijden en Onderweg naar Morgen (dat geloof ik ONM heet tegenwoordig). Carolien Borgers daarentegen staat in het theater met haar eigen theatervoorstelling Snars.
Na Ren Lenny Ren heb ik een aantal theateroptredens van Carolien gezien. Zo zag ik haar op 7 oktober 2006 (zie archief) tijdens het legendarische huiskamerconcert dat zij met Paul de Munnik en Lucky Fonz III gaf op de Keizersgracht in Amsterdam. Ik was meteen verkocht. Want hoewel ik normaal gesproken helemaal niet houd van vrouwelijke zangstemmen, raakte haar stem mij heel erg. Komt daarbij dat haar verhalen en liedjes doorspekt zijn met humor (ook een zeldzame eigenschap voor een vrouw). Dat maakte dat ik haar ben blijven volgen. Zo zag ik haar op 1 maart 2007 (zie archief) in een kindervoorstelling in het Filmmuseum in het Vondelpark. In Toomler deed ze mee aan De Proeverij en op de Parade stond ze met een aantal hoogtepunten uit Snars. En natuurlijk zag ik een try-out van Snars, in Amstelveen vorig jaar. En altijd als ik haar zie optreden, ben ik onder de indruk van haar prachtige stem en van haar humor.
Onlangs heeft Carolien haar eerste cdtje uitgebracht. Een minicd met hoogtepunten uit haar theatervoorstelling. Heel toepasselijk dus Greatest Hits (uit SNARS) genoemd. Een titel die ik op zich al genoeg reden vind om de cd aan te schaffen.
Op het cdtje staan 6 liedjes, waarvan er twee al vanaf dat ik ze voor het eerst live hoorde tot mijn favorieten behoren: Stomme trut en Moeder in Mij. De titels van de liedjes zijn origineel en getuigen van haar humor. En dat is meteen haar kracht. Want iemand met zó'n mooie zangstem verzandt vaak al gauw in romantische zwijmelliedjes en mooie luisterliedjes. Niet Carolien. Haar teksten zijn verrassend en origineel. Haar stem is ontzettend helder, zuiver en van een schoonheid die ik zelden vaker gehoord heb, vooral in de hoge tonen, maar neem van mij aan dat je je door dat lieve stemmetje niet moet laten misleiden. Carolien Borgers is muzikaal een katje dat je niet altijd zonder handschoenen moet aanpakken.
Daar schuilt uiteraard ook meteen gevaar in. Want natuurlijk is het ontzettend geestig om te luisteren naar die mooie melodiën met dat nachtegaalstemmetje dat vervolgens de meeste valse teksten zingt, maar van mij mag ze dat best wat vaker loslaten. Op dit cdtje staat één liefdesliedje. En dat is meteen ook heel mooi. De andere liedjes hebben teksten die elke (single) vrouw zal herkennen. De term "Sex en The City op muziek" schoot door mijn hoofd toen ik het nummer Gast beluisterde. In Carolien huist dan ook niet alleen een singer/songwriter, maar meer een veelzijdig theatermens die wil laten zien meer te kunnen dan mooie liedjes zingen. Maar met zo'n stem kan het natuurlijk helemaal geen kwaad om af en toe wél een mooi liefdesliedje te maken. Daar moet ik wel meteen bijzeggen dat het best zou kunnen dat ze er daar meer van heeft, want die try-out is al ruim een jaar geleden en mijn (gebrek aan) geheugen is legendarisch.
Het nummer Moeder in Mij is overigens wél lang bij mij blijven hangen vanaf het eerste moment dat ik het hoorde. Lucky Fonz III (jaha, die van het huiskamerconcert dus) heeft de wonderschone melodie geschreven van dit juweeltje. Naar de tekst heb ik blijkbaar nooit echt goed geluisterd. Want nu ik het cdtje beluister blijk ik volledig op het verkeerde been te zijn gezet. Het nummer is geen ode aan het moederschap zoals ik dacht, maar lijkt meer een regelrechte aanklacht te zijn tegen de burgerlijkheid die het moederschap vaak met zich meebrengt.
Conclusie: een verrassende cd van een artieste waar we volgens mij nog heel veel van gaan horen. Voor slechts 6,50 kun je het bestellen op crullien@hotmail.com. Ik zou het doen. Voor het geld hoef je het niet te laten en je krijgt er een cdtje voor terug dat je met een glimlach om je mond zult beluisteren. Beloofd!

Twee jaar geleden gingen wij voor het eerst naar het benefietconcert Rigter! Live dat jaarlijks georganiseerd wordt, sinds radio dj Wim Rigter vier jaar geleden overleed. Twee jaar geleden was het niet eens zo'n boeiende avond. We vonden de line up toen niet geweldig en Thomas en Paul gaven niet het allerbeste optreden uit hun carriere, zullen we maar zeggen (understatement of the year). Vorig jaar speelden ze er niet en sloegen wij dus ook even over, maar dit jaar zouden ze wel komen. Massy, Helmajo en ik willen sowieso met elk circus mee én de opbrengst ging naar KiKa, dus vooruit, we gaven ze het voordeel van de twijfel. We kochten kaartjes, maar bleven een beetje sceptisch.
Hoe onnodig is dat gebleken. Want geheel onverwacht hebben wij misschien wel een van de allerleukste AEDM-events meegemaakt die ooit hebben plaatsgevonden, voor zover wij weten. En wij kunnen op dat gebied toch wel ervaringdeskundig genoemd worden.
We kwamen vrij laat aan in Het Patronaat in Haarlem, maar toch vroeg genoeg om onze eigen plekken in te nemen (rij 1 in het midden), mede dankzij VDH fan Danielle, die daar al stond. Voordeel van laat komen is dat je niet zo heel lang hoeft te wachten tot het gebeuren aanvangt. Nadeel is dat we geen tijd hadden gehad om te eten. En in Het Patronaat werd alleen maar chips verkocht. Nou ja, who needs food als je Acda en De Munnik kunt krijgen.
De avond werd gepresenteerd door de meer dan geweldige Peter Heerschop en de meer dan lekkere (maar iets minder grappige) Viggo Waas. Al heel gauw hadden ze de juiste toon te pakken en wisten ze een vrolijke sfeer neer te zetten. Eén van de eerste vragen van Peter H. was, of er iemand was die misschien een speciale wens had Arbeidsvitamine-technisch gesproken. En ik kon het weer niet laten. "Hij was maar een clown", riep ik. Voor de jongeren onder jullie, dat was een grote hit van Ben Cramer, toen ik klein was. Zo'n 40 jaar geleden dus (37 om psies te zijn).
Peter Heerschop beloofde dat hij iemand, Guus Meeuwis dacht hij, bereid zou vinden om dat nummer te gaan zingen. En dat werd de rode draad van de avond. Want elke keer als Peter en Viggo weer even wat tijd moesten volpraten kwam De Clown weer ter sprake. Viggo noemde Massy, Helmajo en mij de hele avond de Ben Cramer Fanclub. Maar niet alleen dat, Peter haalde Guus Meeuwis speciaal terug naar het podium, nadat hij met Thomas en Paul The River en solo ook nog zijn nieuwe hit Ik Wil Nog Niet Naar Huis had gezongen. Of hij De Clown even wilde zingen. Natuurlijk is Guus veel te jong om dat nummer te kennen dus hij bood aan een ander lied te zingen. En dat wij dan mochten zeggen welk nummer. Dus wij gooiden er wat klassiekers in, maar Guus keurde ze allemaal af. Zelfs Kronenburg Park wilde hij niet doen, want hij wilde geen nummers van zichzelf zingen. Huh? Voor zover mijn popkennis reikt is dat nog altijd van mijn nieuwe "liefde" Frank Boeijen hoor :-).
Maar laat ik bij het begin beginnen. Want daar zijn die dingen voor, zoals een wijs man dat zo verstandig verwoord heeft. Eerst speelde het kaasmeisje. Bekend geworden door een Kaasreclame. Miss Montreal heet ze denk ik. Leuk meisje, heb haar ook al eens bij DWDD gezien. Mooie stem, poppy tiepje en ongelooflijk sympathiek. Ze won binnen 1 nummer (het kaasnummer) de harten van het publiek. Dat was een leuk begin!
Dat is zo'n beetje het enige dat ik nog weet, qua volgorde. Ik kan me echt niet meer herinneren wanneer welke band gespeeld heeft (en welke Arbeidsvitaminehit ze ten gehore hebben gebracht). Ik weet wel dat al heel gauw Thomas en Paul kwamen, wat wij op dat moment nogal gunstig vonden dranktechnisch gesproken. Twee jaar geleden waren de heren niet helemaal nuchter. Understatement of the year.
Thomas en Paul zongen, verrassend (NOT), Heel Veel Lieve Mensen en Zonnestralen. En daarna haalden ze Guus Meeuwis op het podium om met z'n drieën een mooie versie van The River van Bruce Springsteen ten gehore te brengen. Thomas op de mondharp, ook niet heel verrassend. Nou ja, verrassend goed misschien.

Na The River waren ze klaar. We verzuchtten tegen elkaar dat we wel naar huis konden, maar hoopten nog op een finale. Dus we bleven staan (uiteraard, er zouden nog meer leuke bands komen). En dat bleek maar goed ook. Want wat er daarna gebeurde was zo overweldigend, zo fantastisch en zo geheel onverwacht, dat ik vrees dat ik de komende 5 dagen niet van zal slapen. Overstatement of the year, dat dan weer wel.
Eerst haalde Peter H., zoals gezegd, Guus terug. Nadat hij werkelijk al onze suggesties had afgewezen, bedacht hij zelf wat hij zou zingen. Suzanne van VOF de Kunst, een heerlijke meezinger uit begin jaren '80. Het moet gezegd, het was een geweldige keus. En vervolgens werd Paul weer op het podium geroepen. Er moest worden omgebouwd en Peter H. vond Paul wel een leuke pauze act. Wij waren het met hem eens. Vooral toen Paul aan ons ging vragen wat hij moest zingen. Om vervolgens alle suggesties af te wijzen. 't Is net Guus :-). Maar iemand anders uit het publiek had wél een goede suggestie: Annabel van Hans de Booij. Paul was gelijk enthousiast en zette volledig onvoorbereid dit nummer in. Ik vond het knap. Bijna foutloos. En leuk! En grappig. Helemaal goed! Ik dacht dat ik het gefilmd had, maar helaas is er iets fout gegaan. Ik kan jullie daar dus niet blij mee maken. Erg jammer :-(.

Midden in het nummer stuurden Peter en Viggo Paul van het podium, want de volgende band stond klaar (geen flauw idee meer welke, Leaf denk ik). Paul zwaarbeledigd af. Erg grappig.
Leaf was bijzonder leuk. Why Is My Life So Boring? is natuurlijk perfect voor een avond als deze en ze kregen het publiek dan ook helemaal mee. Leuk bandje wel, al lijkt elk nummer dat ze zingen een rip-off van Why Is My Life So Boring? te zijn. Zelfs de nummers die niet van hen zijn.
Het is erg jammer dat ik niet bijgehouden heb wie welke Arbeidsvitamineklassieker zong. Het is namelijk gebruikelijk bij Rigter! Live dat elke artiest 1 of 2 liedjes van zichzelf zingt en een liedje dat regelmatig te horen is in de Arbeidsvitaminen, het radioprogramma dat jarenlang door Wim Rigter gepresenteerd is.
Na Leaf kondigde Peter Heerschop Paul weer aan, want die zat te mokken achter het podium omdat hij het Parijs-couplet uit Annabel niet had mogen zingen. En zo kregen we nóg een keer Paul. Het werd steeds grappiger. Het werd bijna een one man show van Paul de Munnik. U heeft mij niet horen protesteren.
We werden op steeds meer bandjes getracteerd. Het ene leuk, het andere minder. Zo zagen we Alain Clark (geweldig!), Voicst (mwa), Bart van Racoon (mooi! de liedjes he, niet de man), Room Eleven (beter dan in het Vondelpark), Novastar (een Belg die mooi piano speelde en zong maar absoluut niet paste op een avond als deze) en dj's Giel Beelen, en Gerard Ekdom die een soort van grappig bedoelde act hadden die ik niet gezien heb vanwege een gang richting bar.
En toen kwam Van Dik Hout. Met een blik op ons, kondigde Peter H. aan dat hij vond dat Thomas en Paul ook maar even mee moesten doen. Het gebeurt immers niet dagelijks dat Van Dik Hout én Acda en De Munnik in tha house zijn. En daar vormde zich meteen een probleem, want Viggo meende te weten dat Thomas the premises had verlaten. Boeit niet, riep Peter. Paul kan het alleen ook wel. We moesten nog even in spanning blijven, want Van Dik Hout speelde eerst Stil in Mij en een mij geheel onbekende Arbeidsvitamineklassieker. Maar toen werd Paul weer het podium opgehaald, het kon gewoon niet op. Houten Hart, door Van Dik Hout en Paul. Wat een feest, het leek wel of wij de hoofdprijs hadden gewonnen.

Maar nóg was het niet afgelopen. Want toen Houten Hart was afgelopen fluisterde Peter Paul wat in zijn oor. En Paul bleef staan. Oh jee. Het werd steeds leuker. Want wat vervolgens gebeurde, bleek het hoogtepunt van de avond. Peter, Viggo, Martin (van Van Dik Hout) en Paul zongen, samen met een zangeres van Alain Clark denk ik de grootste klassieker aller tijden: Paradise By The Dashboard Light. Peter maakte nog een grap over dat het jammer was dat Thomas er niet meer was, want die kon qua figuur wel voor Meat Loaf doorgaan suggereerde hij vals. Paul lachen. Wij lachen, wij filmen :-). Alles can en will be used against you :-).
Paradise By The Dashboard Light was helemaal geweldig. En wat is nou zo leuk? Ik heb het helemaal op film. Erg bibberig wegens heftig meedansen, maar beter iets dan niets:

Na deze geweldige finale kwam Rob de Nijs nog. En ach, we waren er nu toch. We maakten er maar een feestje van. Dus terwijl het publiek achter ons inhaakte voor een polonaise, zongen wij met Rob mee over een kaars voor het raam en Malle Babbe. En zelfs toen hadden we lol :-).
Rob de Nijs bleek ook meteen de afsluiting. Het was niet erg. We waren moe, hongerig maar vooral zo ontzettend tevreden. Wat hadden wij ontzettend waar voor ons geld gekregen zeg. Niet normaal meer. En nu is het vier uur 's nachts. Over drie uur moet ik weer op. Maar eerst ga ik eten, want ik heb me toch een berehonger. En dan ga ik in bed liggen, in de hoop dat mijn adrenalinepijl wat gaat zakken. En dan morgenavond uitslapen in Rijswijk. Het moet niet gekker worden.......

Toen ik 6 jaar geleden hier kwam wonen, heb ik voor de huiskamer mooie gordijnen gekocht en op maat laten maken. Voor de slaapkamers had ik daar het geld niet voor over. Er hingen overal al luxaflex en de Gamma verkocht gordijnen-op-maat met plakstrip voor de zoom. Kwestie van aan de onderkant even omvouwen en vastplakken. Het leek zo eenvoudig.
Het leek me het handigst om ze gewoon maar op te hangen. Dat omzomen zou dan nog wel eens komen. Dat had niet zo'n haast. Famous last words. Ik ben ooit wel eens begonnen met wat spelden te kijken hoe groot de zoom moest worden. Maar ik had al gauw door dat dat veel ingewikkelder lag dan op het eerste gezicht leek. En toen heb ik het maar opgegeven. Ik ben op zich een doorzetter, maar ik ken mijn eigen grenzen.
Jaren geleden kwamen 2 collega's op bezoek en die stortten zich in de logeerkamer onmiddellijk op de gordijnen. Voor ik het wist hadden ze ze van de rails gehaald en naar een Gouden Schaar gebracht. Zo'n plakstrip is wel leuk namelijk, maar zorgt ervoor dat je een zoom van een meter krijgt. En dat is geen gezicht, wisten ze. Het was een soort proef. Als het me zou bevallen zou ik zelf ff de gordijnen uit mijn slaapkamer naar de Gouden Schaar moeten brengen.
Het beviel niet. Ik vond het belachelijk duur. Zestig euro geloof ik, terwijl de gordijnen zelf maar 25 euro hadden gekost. En ik vond de vermaakte gordijnen eigenlijk iets te kort en niet meer mooi dus. Ik liet het erbij zitten. En ergerde me jarenlang aan de veel te lange gordijnen in mijn slaapkamer.
Ik weet niet meer hoe dat ter sprake kwam, maar toen ik deze ergenis een tijdje geleden aan Helmajo vertelde, beloofde ze me een keer met haar naaimachine langs te komen. En als Helmajo iets belooft, doet ze het ook. Want vorige week kondigde ze opeens aan dat ze gisteren naar me toe zou komen om mijn gordijnen op maat te maken.
Vrijdagnacht heb ik de gordijnen in de wasmachine gestopt, zodat ze nog even lekker schoon werden voordat ze vermaakt werden. Helmajo had me verteld dat ik ze nat terug moest hangen, en dat bleek een gouden tip. Binnen een paar uur waren ze droog en niet al te zeer gekreukeld.
Helmajo kwam binnen met een apparaat dat Mark nog nooit in het echt had gezien. Een naaimachine dus. Zowel mijn moeder, mijn zusters als ik zijn nooit types geweest die handig zijn met naaigerei, dus dat was een first-timer voor Mark. Mijn moeder heeft zich dat ooit wel aangetrokken en is op naailes gegaan. Maud en ik zaten in die tijd op Scapino ballet (we spreken over de zestiger jaren) en moesten optreden in Carré (jaha, dat kan niet iedereen op zijn cv schrijven! :-)). Mijn moeder heeft op naailes onze schattige bruin/beige jurkjes genaaid. Echt heel mooi, ze was er reuze trots op. Wij ook. Ik zie ze nog steeds voor me.
Helmajo ging doortastend te werk. Binnen no time had ze de schaar in de onderkant gezet. Tien minuten later lagen ze, onder het toeziend oog van Mark en mij, op de naaimachine en voor ik het wist, hingen ze weer terug op hun plek, ongelooflijk mooi te zijn. Ik was helemaal blij!

Enig nadeel is wel dat ze nu zo mooi zijn, dat de rest van de slaapkamer dringend een opknapbeurt nodig heeft. Helmajo heeft al heel lief aangeboden te komen schilderen, want die is werkelijk van alle markten thuis. Maar ik moet eerst nog even moed verzamelen. De herindeling van mijn huiskamer heeft erg veel energie gekost. Daar ben ik nog van aan het bijkomen.....:-)