November 2007

Maandag 26 november 2007

CD Launch Party

Naar goed gebruik (schijnt het), was er ook een officieel moment waarop de cd Nachtmuziek van Acda en De Munnik uitkwam. Zondagavond was er dan ook een feestje in Desmet, op de Plantage Middenlaan in Amsterdam. Massy en ik zijn, zoals bekend mag worden geacht, dol op AEDM-feestjes en moesten daar natuurlijk bij zijn. We hebben er de nodige moeite voor moeten doen maar het is gelukt. En zo togen wij zondagavond naar Desmet, alwaar wij de andere geluksvogels Helmajo en Letitia tegenkwamen.
Binnen troffen wij ook een paar oude bekenden (met wie Massy, Marion, Hilde en ik in Zeeland nog behoorlijk doorgezakt hebben, na het kampvuurconcert vorig jaar). Dát was gezellig. Binnen een minuut of 3 hadden we de toon van vorig jaar weer te pakken en dus een reuze lol. Maar de echte lol begon natuurlijk pas tijdens het 6 nummers durende mini-concert dat Thomas, Paul, David en Dave (de coolste drummer ever) gaven, voordat Ilse de Lange het "eerste" exemplaar van de cd overhandigde aan Thomas en Paul.
Binnen no-time was het officiële gedeelte van de avond achter de rug en mochten we de kroeg in. Daar was het echt aapjes kijken geblazen. De hele scene was aanwezig. Zo zagen wij de halve cast van zowel Alles is Liefde als All Stars, van Dit Was Het Nieuws, van Simon en van Barend & Van Dorp :-). Die Barend begint trouwens een beetje op Jan des Bouvrie te lijken. Bij elk (premiere-)feestje waar ik ben, loopt die man ook rond (zelfs op de reünie van mijn middelbare school, waar hij blijkbaar ook op heeft gezeten).
Best interessant zo'n Amsterdams Hollywoodfeestje. Vooral toen het in de loop van de avond wat losser en leger werd in de kroeg, werd het steeds gezelliger. Ik had een interessante discussie met een beroemde meneer (ik noem geen namen) over de vraag of er nog leuke vrijgezelle mannen rondlopen op deze aardbol. Ik zei van niet, hij zei van wel. Maar toen ik om namen vroeg, werd het stil. Ha! I rest my case. Voor de duidelijkheid: hijzelf was hartstikke getrouwd, met 2 kinderen, iets wat trouwens voor de meeste aanwezige mannen bleek te gelden. Een andere acteur streelde de rug van Massy en vertrouwde mij toe dat hij dezelfde kapper heeft als Dave. Beiden zijn kaler dan kaal. De coolste drummer ever en de liefste achtergrondzangeres ever bleken alle details van vorig jaar in de kroeg nog te kennen (wat een geheugen hebben die twee!) en zelfs een voormalig drummer bleek een hartstikke leuke vent, tot mijn grote verbazing. Ik dacht altijd dat dat een watje was. Maar ja, hij kwam er ook een jaar later bij :-).
We ontmoetten een Jacques D'Ancona look-alike die mij jaren jonger schatte dan ik werkelijk ben. Dat maakte veel goed :-). Een andere meneer bleek een hele oude vriend van Held-1. En Held-1 heeft een goede smaak. Het was een bijzonder sympathieke meneer. We hadden lol met Held-1, met zijn vriend en met elkaar. Kortom, we hadden een wereldavond. Dat we Held-2 de hele avond eigenlijk niet gezien hebben was ff niet zo erg. Het was even goed zo.
Toen we naar huis gingen concludeerden we dat Het Project Held-3 maar afgeblazen moest worden. Held-3 houdt niet van ons. Of was in ieder geval niet geïnteresseerd. Dat zagen wij wel. Wij besloten ons bij Held-1 (en eventueel Held-2) te houden. Daar hebben wij meer dan genoeg aan. En verder concludeerden wij dat dit de meest übercoole avond in ons gehele AEDM-bestaan was geweest. Een avond die wij zullen koesteren. Wat een mooie herinnering!


reacties in mijn gastenboek graag



Vrijdag 23 november 2007

Signeer

Fan zijn is best genant af en toe. Op je 44e in aanbidding liggen voor een stelletje rare kerels, alleen maar omdat ze zulke prachtige muziek maken is best wel erg eigenlijk. Dat besef ik echt wel. Hoeft u mij echt niet nóg eens te vertellen. Maar zo ben ik nu eenmaal. Als ik ergens voor ga, ga ik er ook helemaal voor.
Maar er zijn momenten in het leven dat de o zo zelfstandige vrouw in mij in conflict komt met de fan in mij. En vandaag was zo'n dag. Eindelijk was het zover, de releasedatum van de nieuwe cd van AEDM, Nachtmuziek! Een datum waar we 3 jaar op hebben zitten wachten. Dat is best lang, als je pas 7 jaar fan bent :-). Geheel naar traditie was er weer een signeersessie. Dat doen ze vaak (of altijd) bij het uitbrengen van een cd dan wel dvd (ja duh, anders was het geen traditie). Tot nu toe heb ik ze allemaal meegemaakt, behalve die van Groeten uit Maaiveld, omdat ik toen even met andere dingen bezig was. Waarmee? Vraag het me niet. Ik zou het echt niet meer weten.
Anyway, vandaag moest ik dus weer beslissen of ik in de rij zou gaan staan voor een handtekening. Wat ik een vrij domme bezigheid vind. Maar de fan in mij vindt het ook wel weer erg leuk. Zo vaak spreek ik met name Thomas niet. Die is nou niet bepaald de meest toegankelijke figuur in mijn leven. En nu kon hij niet wegrennen.
Ik bedacht me dat ik een excuuskind had. Mark heeft gitaarles en derhalve bijzonder veel bewondering voor Thomas Acda, enigszins daartoe gedwongen door zijn moeder die hem alleen maar muziek van Acda en De Munnik voorspiegelt, al 7 jaar lang. Mark zag het wel zitten en nam zijn gitaarboek mee. Opdat Thomas daar een handtekening op kon zetten. En Paul ook. Ik was tevreden. Massy ook. Wij naar de Bijenkorf.
We stonden een half uur in de rij en voelden ons ongelooflijk belachelijk. Toen we bijna aan de beurt waren keken we elkaar aan. "Zullen we weggaan?", zei Massy nog. "Nee", zei ik. We zijn al aan de beurt. Vluchten kan niet meer :-).
Nou ja, het was natuurlijk best grappig. Thomas en Paul waren lief tegen Mark. En dan ben ik al gauw tevreden he. Ik ben errug dol op mensen die lief zijn tegen Mark. Thomas schreef een heel verhaal in Mark z'n gitaarboek. Mark ook tevreden. Heel tevreden. En Sander.nu (webmaster van de Acda en De Munnik site) maakte nog wat foto's.
Het belangrijkste was natuurlijk dat we de cd hadden. De geweldigste AEDM cd ever made. Hij is prachtig. Daarover later meer. Nu eerst de foto's!


Foto Sander de Goede


Foto Sander de Goede


Foto Sander de Goede


Goed Studeren Mark. Komen wij straks juichen en luisteren. Groeten Thomas ....... Groet, Paul


reacties in mijn gastenboek graag




Zondag 18 november 2007

Viteffe (2)

Mijn vriendinnen weten me altijd uit de put te trekken. Al was het maar door me een paar hele lollige foto's te sturen:


Ruud (midden) tijdens Viteffe, Vitesse voor Effe, 13 oktober 2007


Otto deed ook mee, maar stond tijdens het concert op een niet fotografeerbare plek

Alle foto's zijn genomen door Ingrid Stolk.


reacties in mijn gastenboek graag



Vrijdag 16 november 2007

Kettingbrief

Een jaar of drie geleden was ik ontzettend gelukkig. Ik was dolblij met mijn leven, met mijn kind, met mijn vriend, met mijn familie, vrienden en vriendinnen. Mijn leven was bijna volmaakt.
En toen ontving ik van een collega een kettingbrief. Zo eentje met de strekking: als je deze brief niet doorstuurt naar 10 mensen zul je een hoop ellende op je weg vinden. Nou weet ik niet waar ik een grotere hekel aan heb, aan kettingbrieven of aan chantage, dus ik gooide de brief meteen weg. Wat een onzin, dacht ik nog. Alsof een stukje papier mijn leven kan bepalen.
Ik gooide de brief weg, maar ben hem nooit vergeten. Ik wil niet zeggen dat ik er dagelijks aan denk, maar soms, als er iets gebeurt dat mijn leven in negatieve zin op z'n kop zet, moet ik er toch even aan denken. En dat is op zich niet zo raar, als je bedenkt wat er sindsdien allemaal gebeurd is. Want dat is niet misselijk.
Het begon met een ontslagronde op het werk (die ik gelukkig overleefde), een collega die overleed en een operatie van Mark waar hij gillend van de pijn uit wakker werd. Ik dacht dat ik toen het ergste wel gehad had, maar het dieptepunt van 2004 was dat mijn zwager ziek werd . Het is een paar weken vreselijk spannend geweest, maar gelukkig heeft hij het overleefd.
Na regen komt zonneschijn, maar het bleef nog even regenen. Zowel mijn halfzus als mijn halfbroer (kinderen uit de "eerste worp" van mijn vader) zijn sindsdien overleden, er was weer een reorganisatie op het werk. Een vakantie in Denemarken van 3 dagen werd volledig verpest door een buikgriep psies op de dag dat we naar Legoland gingen. Twee maanden later de ergste buikgriep van mijn leven tijdens de eerste dag van mijn vakantie in Italie. Ik kreeg last van chronische blaasonsteking die uiteindelijk veroorzaakt bleek door nierstenen. Er overleed weer een collega, wat ontzettend veel indruk maakte. Door mijn destructieve-sloopkogel-in-de-liefde-gedrag liep zelfs de relatie met Peter op de klippen. Met hem zou ik oud worden. Maar het liep anders. Ik dacht de grote liefde gevonden te hebben maar moest hem weer inleveren. Mark kreeg zijn diagnose en ik bleek een veel te hoge bloeddruk te hebben. Weer een collega overleed, het hield niet op. Ik kreeg problemen op mijn werk en moest, intern weliswaar, een andere baan zoeken. Die ik gelukkig gauw vond (ja Tonny, we gaan echt nog wel eens uit eten :-)) en die me op mijn lijf geschreven blijkt te zijn. Maar toch. Heeft heel wat energie gekost. Mijn ex-schoonvader overleed, wat natuurlijk vooral voor Mark heel erg was. En zo ging het maar door. En dan heb ik alleen nog maar de zaken genoemd die ik met jullie wil delen. Kun je nagaan :-).
Tussen de bedrijven door gebeurde er gelukkig ook een heleboel fijne dingen. Ik kreeg nieuwe vriendinnen, oude vriendschappen bleken hecht genoeg om afstand te overleven, AEDM en ik werden closer dan ooit :-). De Op Weg Naar Huis-tour van dit eerste halfjaar werd een herinnering die ik de rest van mijn leven zal koesteren. Het alleen wonen ging me goed af, ik had eindelijk weer eens succes op mijn werk en ik was trots op mijn veerkracht. Maar elke keer als ik dacht dat nou eindelijk de 7 vette jaren wel weer eens gingen aanbreken gebeurde er weer wat.
Zo ook de afgelopen weken. Ik kwam een leuke meneer tegen die, voor ik met mijn ogen heb kunnen knipperen, mijn leven alweer uitstapte. En het is me niet eens duidelijk of ik hem nou mijn leven uitgeduwd heb of dat hij mij aan de stoeprand heeft gezet. Vaag! En, het ergste van het ergste gebeurde bijna. Mijn moeder is al jaren ziek, maar deze week leek het er even op dat we afscheid van haar moesten nemen. Mijn moeder zou mijn moeder niet zijn als ze dat zomaar van haar kant zou laten gaan, dus die heeft zelf even ingegrepen en nou doet ze het weer heel aardig. Nog steeds hartstikke ziek natuurlijk, ze is wel eigenwijs maar geen wonderdokter, maar voorlopig mag ik nog wel even van haar genieten denk ik.
En zo kwam die kettingbrief dus weer even boven drijven. Want je kunt zeggen wat je wilt, maar dat een hoop ellende mijn kant op is gekomen valt niet te ontkennen. En toch ben ik blij dat ik hem niet doorgestuurd heb. Hopenlijk heb ik jullie daarmee een hoop leed bespaard!


reacties in mijn gastenboek graag



Woensdag 14 november 2007

Je Bent Er Nog

Ze pakte mijn hand.
"Ik kan je nog niet missen", zei ik en probeerde de tranen in mijn ogen niet aan haar te laten zien.
"Je moet wel, schat. Elk mens boven de 30 zou wel zonder haar moeder moeten kunnen". En natuurlijk heeft ze gelijk. Ik ben 44 en zelf moeder. Maar toch.
Minutenlang zaten we zo. Wat is haar hand warm, dacht ik. En mijn god, wat hou ik veel van haar......

Je bent er nog
Goddank je bent er nog
(Acda en De Munnik)


reacties in mijn gastenboek graag



Woensdag 7 november 2007

Noodprocedure

Mijn rijbewijs verloopt binnenkort. Daar had ik een brief over gekregen van de RDW. Reuze netjes, ik mag dat wel. En ik ben een gehoorzaam tiepje, dus 2 weken geleden (ruim op tijd!) stapte ik naar het Deelraadkantoor om het te laten verlengen. En dat ging soepeltjes, ik kan niet anders zeggen. Ik had een afspraak, hoefde maar 2 minuten te wachten en was na 7 minuten klaar. En bijna 50 euro lichter. Stelletje afzetters. Maar goed, dat weet je nou eenmaal. Autorijden kost geld.
Na een week zou ik het op kunnen halen, maar drukdrukdruk als ik ben, had ik vorige week geen tijd. Maar vanmorgen had ik er rekening mee gehouden. Dus toen ik Mark op school had afgezet, reed ik meteen door naar de Deelraad. Alwaar ik door 3 man sterk (nou ja 2 vrouwen en 1 man) ontvangen werd, met de mededeling dat er een storing was en dat ik mijn rijbewijs niet mee kon krijgen.
Ik legde uit dat ik niet voor de aanvraag kwam, maar puur om hem op te halen. Het enige wat zij dus even hoefden te doen, is het kaartje (want dat is het tegenwoordig) uit het bakje te halen en het aan mij te overhandigen. Ik moest ongetwijfeld tekenen voor ontvangst, maar daar heb je geen computer voor nodig, leek mij. Little did I know.
Zo lag het dus helemaal niet. Er moest nog wat gemuteerd worden in de computer en dat kon nou eenmaal niet, dus kreeg ik mijn rijbewijs ook niet mee. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik snap best dat er dingen in de computer gezet moet worden (bijvoorbeeld welk rijbewijsnummer geldig is), maar hebben die mensen nog nooit gehoord van een noodprocedure???? Wat is dat voor een onzin? Als bij de bank de computersystemen plat liggen hebben wij ook noodprocedures volgens mij. Dan zal het toch niet zo zijn dat alle kantoren dicht gaan? Ik zal dat toch eens navragen bij collega's in het land (ik zit op het hoofdkantoor en de tijd dat ik een kantoor werkte ligt zo ver achter me dat ik het me niet meer herinner). Of misschien dat meelezende collega's hier even op willen reageren. Maar ik denk me te herinneren dat wij inderdaad noodprocedures hebben voor als de computers het niet doen.
Ik baalde een beetje, want tijd om dit soort dingen te doen is schaars op het ogenblik. En gaf aan dat ik niet blij zou zijn als ik een bekeuring zou krijgen omdat mijn rijbewijs verlopen zou zijn. Waarop 1 van die dames, die akelig veel op Guido Weijers leek overigens, wat focussen lastig maakte :-), me toesnauwde dat ik dan maar niet zo laat had moeten zijn met het aanvragen van de verlenging. Nou ja zeg. Die mag wel eens op een paar communicatiecursussen gestuurd worden. Ik denk zelf aan een cursus Klantgerichtheid, een cursus Omgaan met Agressie en Bedreigingen (daar leer je namelijk Agressie te voorkomen) en een cursus Onderhandelen. Sjees hee. Ik was in eerste instantie alleen teleurgesteld, maar door die snauw werd ik gewoon zwaar agressief. Inwendig he, want ik houd niet zo van geweld.
Ik ben uiteindelijk briesend van woede, nog steeds inwendig, dat wel, weggegaan. Met mijn oude rijbewijs. Morgenavond ga ik in de herkansing. Want op het kaartje dat dat mens me meegaf zag ik opeens staan dat ze op donderdagavond ook open zijn. Als die doos dat nou meteen gezegd had, was er niks aan de hand geweest. Sjees hee.....


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 6 november 2007

Het glas blijft halfvol!

Okee, het was niet echt wat je noemt my lucky day vandaag.
Het begon al vanmorgen vroeg. We gingen iets te laat weg van huis en kwamen dus ook iets te laat op school. Geluk bij een ongeluk was dat de deur nog niet dicht was. Ik reed naar mijn werk en kwam binnen 3 minuten in de glasscherven terecht. Geluk bij een ongeluk was, dat ik ze net kon omzeilen. No damage done there, denk ik.
Op mijn werk bleek voor de 3e achtereenvolgende dag internet het niet te doen. En niet alleen internet, ook intranet lag eruit. Daar word ik niet vrolijk van, want ik heb dat nodig voor mijn werk. En internet voor mijn humeur. Dus ik belde, net als gisterenmorgen, de helpdesk. Daar bleek mijn "call" van gisteren, zoals ze dat noemen, niet geregistreerd (en dus was er ook nog niks aan gedaan om het probleem te verhelpen). Irritant. Heel erg irritant. Ik bleef een half uur aan de lijn, luisteren naar hoe de helpdeskjongen een of ander script afwerkte, zonder dat hij ook maar enigszins gehinderd werd door enige kennis van zaken. Geluk bij een ongeluk was dat een kwartier later alles het opeens weer deed.
Ik kwam de dag door. Het was zelfs best een aangename dag. Veel gedaan en leuke dingen gedaan. Toen ik naar huis ging liep ik 3 verdiepingen naar beneden, om daar er achter te komen dat ik mijn tas vergeten was. Ik liep terug (ja, ladies & gentlemen, ik loop al die trappen!) en vervolgens weer terug, weer al die trappen af. Om er beneden achter te komen dat ik weer naar boven kon, want ik had mijn pasje laten liggen. En dan kun je niet naar buiten. En al helemaal niet het parkeerterrein af of, for that matter, de volgende keer weer naar binnen. Geluk bij een ongeluk is dat er bewaking zat, die zo vriendelijk was mij overal even uit te laten. Fijne mensen.
Het was druk op de weg en ik was al laat. Echt precies om sluitingstijd kwam ik bij de naschoolse opvang aan. Geluk bij een ongeluk was dat er ouderavond was vanavond en dat de juffen en meester niet stonden te wachten om naar huis te kunnen. Ze moesten nog een paar uur blijven :-).
Toen ik stond te koken wilde Mark wat drinken. Normaal gesproken vraagt hij het mij altijd, maar hij weet dat we een nieuwe policy hebben die inhoudt dat hij zelf moet doen wat hij zelf kan. Hij begon dus te kloten met een fles roosvicee. Ik moest een beker voor hem pakken, want die staan te hoog en hij schonk roosvicee in. Een halve beker vol, wat ietwat zoet is. Understatement of the year. Ik wilde even wat terugschenken in de fles en pakte de fles over van Mark maar die liet iets eerder los dan dat ik hem beet had. Fles flikkert natuurlijk op de grond.
En nu komt wat ik wilde zeggen. Normaal gesproken zou de fles natuurlijk in 400.000 stukjes uiteen spatten, maar op een Good Bad Luck Day als vandaag gebeurde dat niet. Sterker nog de fles viel zo dat hij weliswaar een beetje inhoud verloor, maar hij kwam "op zijn pootjes" terecht en bleef vervolgens gewoon rechtop staan. Dan heb je mazzel. Want je moet er toch niet aan denken wat er gebeurd was als de fles wel kapot was gegaan. Dan was het leed niet te overzien. Ik heb nu de keuken al 2x gedweild en de vloer blijft plakken, dus het zal nog wel een paar keer moeten. Maar ik prijs mijn geluk omdat het zo ontzettend veel erger had kunnen zijn. Veel erger! En dus is het glas dit keer zelfs letterlijk halfvol. Wat mij betreft, de enige juiste levensinstelling!


reacties in mijn gastenboek graag