Donderdag 23 november 2006

Hoewel Mark inmiddels al 9 is, gelooft hij nog heilig in Sinterklaas. Dat vind ik geen probleem, in tegendeel zelfs, vooral ook omdat de algemene tendens in zijn omgeving is.
Dat betekent dat Mark zijn schoen dus nog mag zetten. Niet, zoals in veel gezinnen tegenwoordig, maar 2 dagen per week, maar gewoon elke dag. Voorwaarde is wél dat hij er zelf aan moet denken. En je schoen zetten betekent niet automatisch dat er ook wat in komt. Vind ik wel een pedagogisch verantwoorde regel. Kan ik af en toe even uitleggen dat Mark niet het middelpunt van het universum is. Dat Sinterklaas ook af en toe bij andere kindjes langs moet. Bijkomend voordeel is dat het niet heel erg is dat ik af en toe gewoon vergeet er wat in te doen :-). Zodat ik niet in mijn bed lig te stuiteren als ik de volgende ochtend in mijn bed lig en Mark hoor vragen of hij in zijn schoen mag kijken, terwijl ik weet dat er niks in ligt.
Laatst vroeg hij het ook weer. Ik was het weer eens vergeten (af en toe is het ook zo gezellig in De Kist of op MSN) en voelde me daar toch wel wat schuldig over. En het was nog errug vroeg (uur of 6), dus ik zei dat het nog te vroeg was en dat Sinterklaas misschien nog niet langs was geweest. Mark zat onmiddellijk rechtop in zijn bed en trok bleek weg. "Bedoel je.....dat hij misschien nog moet komen?", vroeg hij en kroop diep weg onder zijn dekbed. Om half 8 werd ik weer wakker en lag Mark daar nog, verstijfd van schrik :-).
Mark heeft deze week al een paar keer zeer dringend op me ingesproken over de wortel die dient te worden aangeschaft voor Americo, het Paard. Natuurlijk denk ik er never nooit aan als ik in AH loop, dus ik heb Mark uitgelegd dat we zeer paardvriendelijk bezig zijn door géén wortel neer te leggen. Immers Mark, als alle kindjes een wortel neerleggen, wordt Americo véél te dik en kan hij de daken niet meer op. En dat willen we toch niet?
Binnenkort zal ik Mark De Waarheid moeten vertellen. Ik bedoel, hij kan er niet eeuwig in blijven geloven. Dat zou pathetisch zijn :-). Maar De Waarheid onthullen over dit onderwerp ligt erg gevoelig bij mij. Ik herinner me nog hoe dat bij mij ging. Ik had mijn ouders dat jaar al betrapt op een leugen (immers, hadden ze niet ooit beloofd nóóit te gaan scheiden en hadden ze dat juist wel gedaan dat jaar?). En toen gingen ze me ook nog eens De Waarheid vertellen. Wat was ik boos! Niet zozeer omdat ze 9 jaar tegen me gelogen hadden over de Oude Man, maar meer omdat ze nu níet meer tegen me logen. Woedend was ik. Ik heb geschreeuwd, gehuild, gestampvoet. Het hielp niet. De Oude Man bleef Tante Annie met een sprei om haar nek :-).
Als iemand goede tips heeft hoe De Waarheid te onthullen, houd ik me aanbevolen. Of zal ik toch maar gewoon mijn mond houden?................

Om maar te beginnen met het goede nieuws: ik ben het weekend bijzonder goed doorgekomen. Peter heeft zich de benen uit het lijf gelopen om mij te verwennen. En ik moet zeggen: dat is gelukt. Ik zou kunnen wennen aan een leven waarin ik maar ergens aan hoef te denken of het staat al voor me.
Eigenlijk heb ik niet of nauwelijks pijn gehad na de behandeling. Dus waar ik nou zo'n kouwe drukte van gemaakt heb? Nergens voor nodig in feite.
Het enige wat mij het hele weekend bezig is gehouden is die ellendige hoge bloeddruk. Daar raakt een mens gestressed van. Zeker als stresskip je middle name is. En stress is juist dátgene dat die hoge bloeddruk veroorzaakt. Terwijl oppassen voor gestressed raken een soort tegenstelling is. Dat kan nie. Dat is zoiets als "niet denken aan een roze olifant".
Vandaag dus maar naar de dokter getogen. Alwaar de bloeddruk al een stuk lager was dan vrijdag, namelijk 120/90. Met die 120 was de dokter tevreden, maar die 90 is nog steeds te hoog. Een second opinion bij mijn-on-line-doktersassistente leverde dezelfde mening op. Ik moet me dus toch proberen rustig houden deze week en volgende week terugkomen om te zien hoe de stand van zaken dan is.
Nu ik er toch was, heb ik de huisarts meteen even laten kijken naar een raar plekje boven mijn oog. Vetophoping zei de goede man (tssssss......val je 10 kilo af, krijg je zo'n diagnose). En dat het kan duiden op een te hoog cholesterol. Bloed prikken dus. In het ziekenhuis. Jippie...dat had ik pas een keer of 6 laten doen de laatste weken.
En tenslotte was er nog een vinger die 2 maanden geleden dubbel sloeg bij een domme val. Die vinger is nog steeds dik en doet nog steeds pijn. De dokter zag in dat 2 maanden misschien wat lang was en besloot eindelijk dat er een foto van gemaakt moest worden. Jippie!
Aldus geschiedde. Ze beginnen me in het lab en de röntgenafdeling al te kennen. Maar dr McDreamy ben ik nog niet tegengekomen. So much voor aan elk nadeel zit een voordeel. Of zoiets.
Om tot rust te komen heb ik trouwens de rest van de week vrijgenomen. Zodat ik een soort mini-vakantie kan houden. En dat is dan eigenlijk wel weer errug lekker.

En toen werd het dan toch vrijdag half 2, tijd om richting ziekenhuis te gaan.
Ik was niet eens zo nerveus maar mijn moeder, die met me mee ging om me bij te staan, was dat wel. Dat leverde werkelijk een bloedstollende autorit heen op. Bloedstollender dan de rit naar Rigter. Marion en Massy weten dan genoeg.
We waren keurig op tijd. Dat vond de verpleging blijkbaar ook, want terwijl wij in de wachtkamer zaten hoorde ik ze tegen elkaar roepen: "Die De Vries is er ook". Nou ja zeg. Mag het iets respectvoller?
Om half 3 werd ik geroepen. Ik wist natuurlijk wat mij te wachten stond, want met Mark ben ik al zo vaak in het ziekenhuis geweest voor een dagopname, dat ik de procedures wel kon uittekenen. Ik verwachtte een bed toegewezen te krijgen en dat ik een pyama moest aantrekken. Ik verwachtte in de watten te worden gelegd door de verpleging. En ik verwachtte een infuus. Nou ja zeg. Niets van dat alles! Er stond helemaal geen bed maar een plastic klapstoeltje. Een infuus? Nee hoor, was helemaal niet nodig. De folder waar ik dat in gelezen had was verouderd. En ik werd helemaal niet in de watten gelegd. Integendeel, ik kreeg twee zetpillen en daar is de wc. Tsss, moet ik alles zelf doen hier?
Mijn temperatuur werd opgenomen. 37 graden. Keurig. En mijn bloeddruk 145/95, kolere dat is hoog. Toen ik zwanger was had ik altijd 80/60. Maar de verpleging was niet onder de indruk. Uiteindelijk werd ik om kwart over 3 de behandelkamer in geroepen. Gewoon lopend, in mijn kleren. Nou ja zeg, wat is dit voor een ziekenhuis?
Ik moest gaan liggen op een bed waar een uitsparing in was gemaakt voor de rug. Met andere woorden, ik steunde op mijn benen en mijn schouders en de rest hing daar maar zo'n beetje. De arts, die later helemaal geen arts bleek te zijn, gaf me de keus tussen twee films, dus ik kon AEDM wel vergeten. Ik koos Brokeback Mountain, wat een slechte keus bleek want zeldere een tragere film gezien. Niet iets dat echt lekker afleidt als er zinvol geweld op je wordt toegepast.
De behandeling bestond uit het afvuren van 3500 (!! echt waar, dit is niet overdreven) stroomstoten op de niersteen. En dat voelt dus echt alsof er 3500 pistoolschoten op je afgevuurd worden. En nee...ik weet natuurlijk niet echt hoe dát zou voelen, maar dát stel ik me voor bij wat ik te verduren kreeg.
De man-die-niet-eens-arts-bleek-te-zijn vertelde me dat de niersteen op de meest lastige plek in mijn blaas zat, want hij moest een hoekje om om de uitgang te vinden. Dus zelfs als de behandeling, het vergruizen, zou lukken zou het toch nog moeilijk zijn het gruis af te voeren. Nou ja zeg, dat hoor ik graag, zo vlak voor de behandeling. Het concept een opbeurend woord wordt graag gehoord was nog niet echt tot deze man doorgedrongen.
De behandeling duurde in plaats van de voorspelde 30 minuten ruim een uur. Het was behoorlijk pijnlijk maar met een beetje zwangerschapspuffen kwam ik er redelijk doorheen. De man besloot de intensiteit dus maar op te voeren tot 90% (dat is veel, want sommige patienten haken bij 30% al af). Dat was een beetje te veel van het goede. Auauau. Dát deed pijn. Hij bracht het terug tot 60% en toen was het goed te doen. Maar helaas, zelfs een uur lang op me inbeuken leverde slechts op dat de helft van de steen vergruisd werd. Dat betekent dat ik nóg een keer moet. Of twee. Of drie.
Na de behandeling kreeg ik 2 wasa crackers met kaas en twee kopjes thee. Ik was de laatste patient en de verpleging wilde naar huis. Ze was uiterst vriendelijk, maar ik had toch het gevoel dat ik op moest schieten. Ze nam mijn bloeddruk nog maar eens op. 150/102. Nou ja zeg. Het werd steeds hoger. En de verpleging was nog steeds niet onder de indruk.
Eenmaal thuis kwam het moeilijkste van alles. Want toen moest ik gaan plassen. En dát durfde ik niet. Maar natuurlijk moest ik wel en na een paar uur ben ik het dus maar gewoon gaan doen. En dat stelde dus echt helemaal niks voor. Okee, het zag er een beetje raar uit (dat zal het gruis wel zijn), maar ik voelde helemaal niks. Nou ja zeg. Had ik me daar zo druk overgemaakt?????
Nu lig ik op de bank en roep af en toe Kreun en Steun. Peter verzorgt me en ik maak stiekem plannen om vanmiddag een nieuwe telefoon te gaan kopen. Peter zegt dat ik dat plan wel kan vergeten. Hij en mijn moeder voeren een Kenau-beleid. Liggen jij en je mond houden. Doen wat wij zeggen en eten en drinken wat wij je voorzetten. Nou vooruit dan maar. Laptop op schoot, dvdtjes die ik van Sylvia en Massy heb gekregen (dames waarvoor mijn dank) kijken en af toe een beetje zeuren. Dat lukt best :-).

Ik heb net mijn galgenmaal op. Pasta met broccoli en zalm omdat ik dat zo lekker vind.
Morgen gaat het gebeuren. Morgen ligt ik op een behandeltafel en wordt zinvol geweld toegepast op de niersteen die mij 10 kilo heeft doen afvallen. De niersteen zal in duizenden stukjes uiteenvallen, tenminste dat is de bedoeling. En vervolgens moet ik ze ook nog eens uitplassen. Om vervolgens verlost te zijn van de blaasontstekingen die mij al een jaar lang vergezellen. Ik vind alles best, als het maar niet betekent dat ik vervolgens die 10 kilo er weer bij ga eten. Want een maatje kleiner bevalt me eigenlijk wel, als ik heel eerlijk ben.
Weken heb ik het voor me uit kunnen schuiven, maar inmiddels ben ik een nervous wreck. Want ik doe wel stoer en ik roep wel steeds dat ik best tegen een beetje pijn kan (ik heb een kind uitgepoept dus hoe erg kan dit zijn?) maar stiekem ben ik er helemaal niet gerust op. Maar ik blijf positief. Immers, er zijn mij geen gevallen bekend van sterfgevallen als gevolg van het vergruizen van een niersteen. Aan de andere kant, er zijn mij ook geen gevallen bekend van mensen die zo'n vergruizing wél overleefd hebben. Dus het zegt allemaal niks :-).
Voor de zekerheid wil ik wel even melden dat "met elk circus meewillen" echt niet overgaat omdat ik per ongeluk dood ben. Dus dat betekent dat ik NIET wil dat Thomas en Paul op mijn begrafenis (live) spelen, mochten ze daar toevallig de neiging toe hebben :-). Ze mogen boven mijn kist hangen, ze mogen tranen van verdriet plengen, maar live spelen?? No way. God, wat zou ik de pest in hebben, als ik dát moest missen :-).
Maar natuurlijk is dat grote onzin. Jullie hoeven echt nog niet te weten dat ik Eerste Helmersstraat (live versie), Als je bij me weggaat en Ik was vergeten (mét Carice) op cd wil horen als ik in mijn kist lig. Of mijn favo's Morgen is ze weg en Mis ik jou for that matter. Rozen kopen jullie maar in een goedkoper seizoen en huilen doen jullie maar van blijdschap omdat ik weer kaartjes voor een concert voor jullie versierd heb.
Overigens heb ik besloten niet alleen te gaan lijden de komende dagen. Dat betekent veel lekkere dingen eten (zodra dat weer mag), mooie boeken lezen, alle Mc Dreamy-afleveringen die ik heb opgenomen kijken, zo ook Gilmore Girls, eindelijk de dvd van Ren Lenny Ren én Groeten uit Maaiveld eens zien, veel muziek draaien, GEEN telefoon opnemen (wist u al dat ik een hekel aan telefoneren heb?) en vooral veel on line zijn (hopenlijk ben ik niet aan bed gebonden, maar dit weekend mag ik vast mijn lief's laptop wel gebruiken). Kortom, ik doe net of ik een beetje vakantie heb :-).
Mocht u de neiging hebben me te komen opzoeken in het ziekenhuis, dat is niet nodig. Ik geloof niet dat ik bezoek mag ontvangen. Het is tenslotte maar een dagopname :-). Morgenavond ben ik weer thuis en zal ik misschien even laten hoe ik me voel (en anders doet Peter dat wel in mijn gastenboek).

We gingen afscheid nemen. Niet een bezigheid waar ik erg dol op ben, maar wel de story of my life lately. Ik doe niet anders lijkt wel. Van doden en van levenden. Vanavond van de laatst genoemde groep. Afscheid van vertrekkende collega's.
Melanie was, maanden geleden inmiddels, de eerste die aankondigde haar biezen te pakken. Dat was het startschot voor een haast bijbelse uittocht, zoals ze dat zelf gisteravond noemde. Sinds die dag was het elke dag weer spannend of we weer in het kamertje van Theo geroepen zouden worden om 09.00 uur 's ochtends. Alwaar we dan vernamen wie er nu weer weg zou gaan. En dat bleken achtereenvolgens Patrick, Theo, Silke (Chilly), Randall en René. Het fiere schip dat Contractmanagement heette bleek opeens een zinkend schip. Dat al weer gauw vlot getrokken werd door de komst van nieuwe collega's.

Melanie is dol op koken, dus we besloten voor haar afscheid een kookworkshop te gaan houden. Patrick heeft wat met boten, dus flexibel als we waren kon dat dan al gauw een kookworkshop op een schip worden. Maar toen de rest ook nog met hun aankondigingen aan kwam zetten, wisten we het even niet meer. Eerst koken (Melanie), op een schip (Patrick), vervolgens karten (René en Theo) en in de kroeg hangen (Silke en Randall)? Dat zou misschien een beetje te veel van het goede worden.
We besloten het bij de kookworkshop te houden en zetten Chilly aan het werk om het te organiseren. Iets wat ze welwillend oppakte. Maar ze was even vergeten dat de mannen onder ons ongelooflijke zeikerds zijn. Oftewel: niets lusten. De kookstudio was gauw genoeg uitgezocht maar de mannen lieten Chilly al gauw helemaal doordraaien met het gezeur wat ze wel of niet wilden eten. Uiteindelijk hief Chilly haar armen in de lucht, slaakte een kreet en liet het aan René en Carsten over. Dat leek een onverstandige keus. Immers, de kans was groot dat we schnitzel met gebakken aardappeltjes en sla te eten zouden krijgen.
Maar eerlijk is eerlijk. De gerechten die de heren uitkozen waren echt verrukkelijk. Het was natuurlijk wel verdacht dat ik die middag opeens reuze populair was bij Carsten en René. Opeens wilden ze graag een groepje vormen met vooral mij. Ik was reuze vereerd, naief als ik ben en genoot van zoveel toewijding van mijn maatjes. Tot ik erachter kwam dat ze hadden bedacht om mij al het werk te laten doen. Werkelijk een grof schandaal hoe die heren misbruik maken van een vriendelijke collega :-).
Maar het liep heel anders. Tijdens de workshop kon niemand zich echt drukken en niemand had daar dan ook maar de minste neiging toe danwel behoefte aan. Ik heb sommige collega's dingen met messen zien doen waarvan ik never nooit bedacht zou hebben dat ze dat überhaupt ook maar konden.

Theo, Barry, Cordula, Carsten en René

René en Barry stonden echt niet alleen maar vriendelijk te glimlachen hoor, kijk maar:

Patrick en Ruud met onze leermeester Puck

Er werd met z'n allen een uitgebreid maal gekookt. Uitgebreid en ontzettend lekker. Een vier gangen-maal dat op de kersttafel zeker niet zou misstaan:

Wrap van Biefstuk met Rucola en Parmezaanse Kaas

Vitello Tonato te vroeg gefotografeerd (de Tonato, tonijnmayo, zit er nog niet op)

Runderentrecote met een licht gerookte knoflooksaus, geroosterde courgette uit de oven én Pommes Duchesse met Gruyere

Een iets te machtige Zuccotto

Tussen de gangen door kregen we en gaven we kleine kadootjes, die wij groot hadden kunnen inkopen.

We lieten de vertrekkers speechen en genoten van het samenzijn. Een bezigheid waar ons team elke keer weer iets heel moois van maakt. Wat is het fijn om deel uit te maken van dit team. Zelfs nu het uit elkaar gevallen is en opnieuw opgebouwd wordt. En dus bedachten we ook een ontzettend leuk plan. Een reünie moet er gaan komen. Een reünie van alle CLM-ers, dus ook Alida, Ilse en Willem. Volgend jaar mei/juni, in de tuin van Theo in Krimpen. Aan de IJssel. Of aan de Lek. Wat jullie willen, dat weet ik even niet meer. Maar daar kom ik tegen die tijd wel achter :-).
Het slot van de avond was even iets minder. Dat had iets te maken met een ingeslagen achterraam, een bezoekje aan de Carglass, een internetaangifte en een nieuwe achterruit. Maar ook dat kwam uiteindelijk allemaal weer goed.

need I say more?

Het was een geweldige avond. Geweldig, hartverwarmend en ergens ook wel verdrietig. Want we raken 6 fijne collega's kwijt. Collega's die we nu al heel erg missen..........

Jesse was jarig. Er moest dus een feestje gevierd worden. Dat vinden Mark en ik niet erg want wij zijn dol op de fameuze feestjes van Kitty en Jack.
Een paar maanden geleden zijn Kitty en Jack naar IJburg verhuisd, ondanks mijn vele protesten hiertegen. Ze kochten een huis waar ze onder andere onze gemeenschappelijke vrienden Monique en Marcel als buren kregen. En daar, in dat nieuwe huis, was vandaag dus het feestje voor Jesse dat gelijk ook een beetje dienst deed als housewarming.
Van de zomer was mij al opgevallen hoe weinig privacy het huizenblok bood. Het blok is gebouwd in een vierkant, waarbij zowel de voordeuren als de tuinen aan de binnenkant van het blok zitten. Met als gevolg dat er een intiem plein is ontstaan waar de vele kinderen die er wonen zich de hele dag op elkaar uitleven. En met als gevolg dat je nooit lekker in je eentje in de tuin kan zitten want er is slechts sprake van afscheidingen door wat plantenbakken.
Vandaag ben ik ingewijd in de geheimen van dat intieme plein, of beter gezegd de commune. Elke avond staan de bewoners met elkaar in de voortuinen. Ze drinken wat, ze babbelen wat en ze hebben een reuze lol. Ik kreeg een beetje een camping-gevoel bij die verhalen. Met z'n allen in de voortent (of tuin in dit geval), dat idee. En, niet geheel onbelangrijk, in de 33 huizen van het blok wonen meer dan 60 kinderen, kortom de hel!
Na een avondje meebabbelen en drinken, heb ik het een en ander gehoord over de medebewoners. Zo is daar het stel P. en D. die samen een kind hebben geadopteerd, dat ze voor het gemak dan maar Het Kind genoemd hebben, vanwege de onmogelijke naam die de biologische moeder haar gegeven had. Ik hoorde verhalen over 7-jarige V. die regelmatig op visite gaat bij diverse bewoners in het blok en zich er dan niet aan stoort of die bewoners onder de douche staan. Hij gaat er gewoon gezellig bij zitten :-). En dan is er natuurlijk nog ene M. die zijn verrekijker (of was het nou toch een sterrenkijker?) al klaar heeft liggen voor het geval de mevrouw in de Burka uit het naburig blok verschijnt.
Sint Maarten was heel bijzonder. Want in plaats van dat er af een toe een clubje kinderen aan de deur kwam, gingen ongeveer alle 62 kinderen in het blok met z'n allen lopen. Hele koren stonden er voor de deur :-). En natuurlijk gaat ook Oud en Nieuw gezamenlijk gevierd worden. Nu al worden er plannen gemaakt over vuurkorven en buurtborrels.
Ik krijg ongelooflijk de kriebels van dit soort verhalen. Ik heb minimaal contact met mijn buren (voor zover ze geen familie zijn), hoewel ze allemaal reuze sympathiek zijn. Mijn buurvrouw nodigt me al 4 jaar uit om "een bakkie te halen", maar ik ben nog nooit bij haar binnen geweest. Ik praat wel eens met haar in en over de tuin, maar daar blijft het over het algemeen wel bij. En ik zou helemaal geen zin hebben om elke avond bijna verplicht de halve avond buiten te moeten doorbrengen. Ik heb het al veel te druk met mijn MSN-vriendinnetjes, mijn log en dr McDreamy, Lorelai, Evelien en natuurlijk Matthijs van Nieuwkerk. Als ik niet de hort op ben, that is.
Toch hebben ze vanavond geprobeerd mij een huis aan te smeren op IJburg. Op zich is het natuurlijk een aantrekkelijk idee dat mijn vrienden daar al wonen. Ik heb echt een geweldige dag/avond gehad vandaag en dat mag natuurlijk best herhaald worden. Maar om dat nou elke avond te doen? Het lijkt me dat na een week de lol er wel af is :-). Maar Kitty, Jack, Monique en Marcel hebben smerige methodes. Ze boden mij hun parkeerplaatsen aan, gratis kinderopvang en beloofden zelfs aan om vrijdag in het ziekenhuis op bezoek te komen (ziet u het voor u, bij een dagopname? :-). Maar hun uiterst redmiddel was wel heel erg vals. Ze begonnen Mark te bewerken. Of hij het niet heel erg leuk zou vinden om hier in het blok te komen wonen? Mark keek ze aan, trok één wenkbrauw op en zei: "Nee". En daarmee was het onderwerp gesloten............

Haar leven was zoeken. Dat zal op mijn grafsteen komen te staan. Zoals iedereen die langer dan 2 minuten in mijn gezelschap is geweest weet, ben ik eeuwig en altijd van alles kwijt. Sleutels, telefoon, (zonne)bril, theaterkaartjes, tickets uit de parkeerautomaat. Noem het op en ik ben het wel eens kwijt geraakt. Het is om gek van te worden.
Vandaag was het weer zo ver. Ik had net een gesprek gevoerd op mijn privé mobje en had daarna alleen maar op mijn plek gezeten, waar ik wat werk doornam met collega Cordula. Bij gebrek aan stoelen zat zij op een van mijn 3 ladenblokken (ja ik weet het, het is schandalig). Ze is vreselijk slank maar presteerde het toch om de georganiseerde chaos op dat ladenblok onder mijn bureau te schuiven. Eenzame klasse overigens hoe ze gewoon doorging met praten terwijl ze de papieren weer van de grond afviste.
Toen we klaar waren, was het de hoogste tijd om naar huis te gaan. Ik moet elke dag voor 6 uur bij de naschoolse opvang zijn om Mark op te pikken. Bijna altijd kom ik om 3 minuten voor 6 aanscheuren, maar het is altijd weer spannend of ik het haal. Dus ik had wat haast. Ik gooide de georganiseerde choas op mijn bureau op een hoop, mikte die stapel in ladeblok nummer 2 en ruimde en passant ook nog wat ordners op. Oh ik ben zo snel als het nodig is. Om vervolgens naar buiten te snellen.
Eenmaal beneden (ik werk op de 3e etage), kwam ik erachter dat ik mijn toegangspas boven had laten liggen. Story of my life. Irritant! En, bedacht ik me, waar was ook weer mijn privé mobje?
Ik snelde dus weer naar boven. Alwaar ik onmiddellijk mijn pasje aantrof, maar natuurlijk weer niet die ellende telefoon. Aaargh.
Nou ben ik getraind in deze dus actie nummer 1 was met mijn zakelijke telefoon mijn privé mobje bellen. Ik hoorde niks. Dat was raar, want ik wist zeker dat het geluid aanstond én dat ik niet van mijn plek af was geweest na het laatste gesprek. Die telefoon kon dus niet weg zijn. Maar waarom hoorde ik dan niks?
Ik trok al mijn ladenblokken open, al mijn kastlades (ook daarvan heb ik er meer dan toegestaan), de voering van mijn jas (een populaire bergplaats voor zoekgeraakte spullen) en mijn tas. Niks, noppes, nada. Inmiddels was het 10 over half 6. De tijd begon te dringen. Ik werd nerveus en besloot het bureau van Cordula maar eens te doorzoeken (alleen het blad he...ik ga niet in haar lades neuzen). Niks. Noppes. Nada. Aaargh.
Cordula kwam kijken waarom ik zo nerveus deed en begon mee te zoeken. Ze gaf zichzelf onmiddellijk de schuld vanwege het onder het bureau schuiven van de georganiseerde chaos en stortte zich op haar buik. Maar er lag niks zinnigs onder mijn bureau. In ieder geval niks waarmee je kon bellen :-).
Barbara kwam kijken wat Cordula daar toch lag te doen en begon mee te zoeken, mij instruerend dat ik nogmaals moest bellen. Ik deed dat gehoorzaam maar zuchtend, want dat had ik toch al gedaan en er kwam geen geluid uit. Doe het nou maar, zei Barbara. Cordula begon onmiddellijk te juichen dat ze wat hoorde trillen en ik vermoedde dat er alcohol in het spel was :-). Maar Barbara hoorde het ook en ik heb een gehoorstoornis door té vaak de eerste rij, dus ik vertrouwde op hun goede oren. Met z'n drieën schoven wij met onze oren over het bureau, over de grond, over de ladenblokken en over mijn tas. Het zoemen hield aan. Maar de telefoon bleef weg. Hoe kon dat nou?
Tot Barbara opeens heel verbaasd zei: het komt uit de kast!!!! Ik dook in de kast en wist onmiddellijk welke ordner de boosdoener moest zijn. Jaaaaaaaaa! Gevonden! Het was inmiddels tien voor 6. De afstand naar de opvang is ongeveer 17 minuten. Om 2 minuten over 6 kwam ik aan. Ik geloof niet dat ik geflitst ben..........:-)

Ja!!! Eindelijk!!! Het felbegeerde A-diploma. Gisteren heeft Mark het eindelijk gehaald en heb ik voor het laatst van mijn leven een voet in een zwembad gezet. Als het aan mij ligt.
Hoewel er van alle kanten druk op ons wordt uitgevoerd om Mark ook z'n B-diploma te laten halen, hebben Mark en ik in kort gezamenlijk overleg (een seconde of 10) besloten de zwembroek ritueel te verbranden!

Na de kerstvakantie mag hij op gitaarles. Een innige wens van Mark ondanks de pressie van zijn moeder om piano te gaan spelen. Maar Mark is niet over te halen. Hij wil gitaar! Of zoals hij zelf zegt: ik ga rocken. Van wie heeft dat kind het?
Sinds ik hem beloofd heb dat hij na het behalen van zijn zwemdiploma op gitaarles mocht, gingen de zwemlessen een stuk voorspoediger. Bovendien heeft Mark de laatste maanden een buitengewone belangstelling voor ene Thomas Acda ontwikkeld. Van wie heeft dat kind het? :-)
Dus de piano, die al jaren in mijn huis op Mark staat te wachten, blijft onbespeeld (tot ik eindelijk weer eens tijd heb om weer les te nemen). En afgelopen zaterdag hebben wij ons een gitaar aangeschaft. En zeg nou zelf: hoort dat ding bij Mark of niet?

Gisteravond kwam ik een leuke jongen tegen die ik al een paar weken niet gesproken had. Zoals dat dan gaat vroeg hij me hoe het met me ging. Mijn eerste reactie was: "Goed".
Later heb ik daar over na liggen denken in bed. Hoe kan het dat mijn eerste reactie is dat het goed met me gaat, terwijl ik toch echt wel betere periodes heb gekend? Is het dan zelfs met mij zo zoals Thomas bezingt?

Ik vind dat er een wettelijk maximum moet worden vastgesteld voor het slechte nieuws dat een mens in een bepaalde periode mag krijgen. Ik bedoel: enough is enough. Nietwaar?
Twee weken geleden, de dag voor mijn vakantie, is een oom van me overleden. Hij was 96, dus niet bepaald in de wieg gesmoord, maar toch. Dat was nummer 1. De nonno van Mark, zijn Italiaanse opa dus, is dermate ziek dat Giampiero, mijn ex dus, vandaag naar Italië is gevlogen. Dat is nummer 2. Gisteravond is mijn halfzus overleden, 61 jaar jong. Dat is een leeftijd waarop iemand niet dood hoort te gaan, is mijn persoonlijke mening. Ik kan daar kwaad om worden. Mijn hemel zeg, 61 jaar. Belachelijk! Dat was dus nummer 3.
Sinds de dood van mijn vader heb ik geen contact meer met mijn halfzus. Zij is uit de zogenaamde eerste worp die bestond uit 2 dochters en een zoon van mijn vader en zijn eerste vrouw. Mijn andere zusjes en ik zijn uit de tweede worp, toen mijn vader met mijn moeder was. Door allerlei verwikkelingen in onze familie, waarvan het een beetje te ver voert om deze uitgebreid te beschrijven op het internet, is er weinig tot geen contact meer tussen de eerste en tweede worp. Behalve dan de laatste paar maanden, sinds mijn halfzus ziek is. Hoewel het contact ook in die tijd beperkt was. Maar net als twee jaar geleden toen mijn halfbroer overleed, is mij ook deze week weer duidelijk geworden dat een bloedband niet te verloochenen is. En dus doet haar dood mij meer dan ik had verwacht. Waar nog bij komt dat ik intens medelijden met haar dochter heb. Je moeder verliezen is, hoewel op zich wel natuurlijk, één van de meest verschrikkelijke dingen in het leven. Lijkt me. Ik ben gelukkig nog geen ervaringsdeskundige.
Behalve dat de dood dus aardig huishoudt in onze familie, rommelt het ook op mijn werk. Door een reorganisatie die er aan zit te komen, worden de functie-eisen voor de Contractmanagers (mijn directe collega's en ik dus) dermate verzwaard dat ik me al een tijdje zorgen maak over mijn werkzekerheid. Gisteren werden mijn vermoedens bevestigd door mijn leidinggevende die mij min of meer heeft aangeraden op zoek te gaan naar een andere baan. Het is niet zo dat ik morgen op straat sta, maar het zou verstandig zijn om binnen nu en pakweg 18 maanden te zorgen dat ik elders (in de bank) werk heb gevonden. Hoewel dit natuurlijk een schok is, heb ik besloten niet bij de pakken neer te zitten. Ik werk 22 jaar bij deze bank en heb natuurlijk een behoorlijk netwerk opgebouwd. Het zou toch te gek zijn als tussen al die contacten niet één iemand is die niet een leuke functie voor mij heeft. Kortom, het is even spannend, maar ik ben er van overtuigd dat ik wel weer aan de ba(n)k kom. En zo niet ga ik een bestseller schrijven :-).
Maar eerst moet ik zelf even het ziekenhuis in, vandaag over twee weken. Voor een paar uurtjes maar, want het betreft "slechts" een dagopname. Dat zal me een lekker dagje worden, want er gaat "zinvol" geweld toegepast worden om een hardnekkige niersteen te vergruizen. Op zich kan ik dat wel aan. Ik bedoel, ik heb een kind gebaard. Een beetje pijn kan ik dus wel hebben. Maar wat veel erger is: ik moet aan een infuus. En dát kan ik niet aan. Ik kan er bij anderen al niet naar kijken, maar bij mezelf lijkt het me helemaal verschrikkelijk. Ik denk dat ik maar vraag of ze me even helemaal weg willen maken voordat ze dat infuus zetten. Want een plaatselijke verdoving is echt niet genoeg voor het plaatsen van een infuus hoor :-).
Dit was het nieuws van deze week. Ik ga er vanuit dat het hier wel een beetje stopt. En dat de leuke tijd nu weer aan gaat breken (op een begrafenis a.s. woensdag na dan). En als dat niet zo is ga ik Jan Marijnissen maar eens aanschrijven. Dat hij dat wettelijk maximum moet laten instellen. Enough is enough!