November 2005

Woensdag 30 november 2005

Straf (2)

Zoals elke dag rond spitsuur, was ik een paar ballen tegelijk omhoog aan het houden. Zo was ik Mark naar bed aan het brengen, sorteerde ik tegelijk de was en belde ik Kitty even, omdat ik een wereldidee had dat ik even met haar wilde delen. Toen ik ophing, legde ik de telefoon even in de krat met vuile was die mee naar beneden moest, als ik Mark naar bed had gebracht. Ik dacht nog: die moet ik niet per ongeluk óók in de wasmachine doen. Ik grinnikte even bij dat idee. Zó stom was zelfs ik niet.....
Ik las Mark nog even voor, we spraken over de zin van het leven en de zin van Zwerkbal in het bijzonder. Ik kuste hem goedenacht, hoorde nog even zijn enthousiaste gebabbel (lees: gezemel) aan over level 18 dat hij gehaald had met een of ander stom computerspelletje en ging naar beneden. Met de krat met wasgoed onder mijn arm. Ik gaf Peter een zoen, vroeg hem mij te helpen herinneren dat ik de taak van Sinterklaas nog even moest vervullen, schoentechnisch gesproken en zette de wasmachine aan. Nadat ik hem gevuld had uiteraard. Ik ben niet gek.
Toen begon de slotaflevering van Expeditie Robinson en heb ik me anderhalf uur zitten ergeren aan het feit dat de anderhalf uur voor 80% bestond aan het opnoemen van telefoonnummers die gebeld dan wel gesmst konden worden om te laten weten wie volgens ons dé Robinson van 2005 was. Zo spannend als de expeditie-afleveringen waren, zo saai was deze. Protest!
Onderwijl was ik me er vaag bewust van dat de wasmachine lawaai maakte. Maar hij deed het en daar was ik al dik tevreden over. Dat is meer dan je van mijn auto kon zeggen. Maar dat terzijde.
Om een uur of 11 haalde ik de was uit de machine om in de droger te doen. Oeps.....dat waren niet alleen sportkleren. Die telefoon zag er wel heel erg schoon uit. Peter kwam niet meer bij van het lachen en verzekerde mij dat hij me hier nog erg lang aan zou herinneren. Blub, blub, blub waren geloof ik zijn exacte woorden.
De volgende morgen heb ik, mijn boosheid over zijn verloren trainingsbroek in gedachten houdend, Mark het hele verhaal opgebiecht. Mark keek volgens mij een tikkeltje triomfantelijk. "Dan krijg jij ook straf, Mam. Je mag de hele avond niet gamen, geen televisie kijken en niet computeren". Ik bedacht me dat die straf op dinsdagavond (Desperate Housewives én Gilmore Girls) niet zo goed uitkwam :-) en beloofde hem dat ik deze straf vrijdag zou ondergaan. En dat we die avond dan ook taco's zouden eten én dat ik dan om 10 uur naar bed zou gaan. Dat beviel Mark wel.
Dus vrijdagavond mag ik niet gamen. Goh wat een straf :-). Zou Mark nou nog steeds niet door hebben dat ik een klein pleurishekeltje heb ontwikkeld aan de gamecube? :-) Anyway.....ik ga lekker in bad vrijdagavond en daarna met een dikke Elisabeth George, een warmwaterzak, veel hartjes en een fles cola light op de bank. Die straf zit ik wel uit :-). En omdat ik ook echt een beetje boos op mezelf ben, heb ik besloten dat ik de eerste 3 maanden geen nieuwe telefoon mag kopen. En dat is lastig, want ik heb er weliswaar nog een, maar die moet dus constant in de oplader staan, anders weten het wel weer.....is-ie constant leeg. Dus mijn straf is dat ik 3 maanden lang op moet staan als de telefoon gaat. Gatverdamme, dat is een veel strengere straf dan Mark gehad heeft!!! Protest! :-)


reacties in mijn gastenboek graag



Vrijdag 25 november 2005

File

Mijn moeder waarschuwde me gisteren al: er is een weeralarm afgegeven. Ik knik dan altijd vriendelijk en denk bij me zelf : zullen we niet overdrijven? Maar toen ik vanmorgen wakker werd, hoorde ik berichten op radio en tv over kilometers lange files. Ik besloot me nog een uurtje om te draaien en smerig misbruik van de situatie te maken. Ik was uiteindelijk om half 11 op mijn werk. En ja, ik heb vakantieuurtjes geschreven.
Aan het eind van de werkdag hoorden mijn collega's en ik berichten over files met lengtes die irreëel waren. Nederland is toch zo'n klein landje? Ook reden er geen treinen op sommige trajecten, dus er waren collega's die constateerden dat ze wel een paar uur vertraging zouden oplopen.
Gekscherend boden de collega's die dichter in de buurt wonen logeerplekken aan, die lachend afgeslagen werden. Zelfs door Barry, die in Hengelo (aan de Elbe) woont. Hij ging om een uur of half 5 de auto in.
In Amsterdam was helemaal niks aan de hand. Sterker nog, er stond minder file dan anders. Ik was dus lekker vroeg thuis. En had niks om me zorgen over te maken dus. Afgezien van een lekkage in mijn badkamer dan. Maar dat terzijde.
Ik zag een ontzettend leuk toneelstuk vanavond, met de fantastische Kitty Courbois en de grappige Georgina Verbaan die beter kan acteren dan haar rol in Goede Tijden Slechte Tijden deed vermoeden. En ik was om 11 uur thuis, net op tijd voor Barend en Van Dorp waar Acda en de Munnik zouden optreden.
Toen ik de televisie aanzette, hadden Frits en Henk net een telefonisch interview met een soldaat die om 2 uur zijn kazerne had verlaten en nu nog steeds in de file stond. Dat deed me denken aan collega Barry. Zou hij al thuis zijn? Ik besloot er een telefoontje aan te wagen. Het was inmiddels kwart over 11 's avonds. Terwijl ik belde, begon ik te twijfelen. Straks belde ik hem wakker. Lag hij lekker al in bed thuis. Maar hij ontnam me al gauw die illusie. Hij stond nog steeds in de file!!!! Bij Harderwijk, nog zo'n 80 km van huis!!! En hij kon niet van de snelweg af en terugkeren naar huis, want alles in de omgeving stond net zo vast. Bovendien reed hij maximaal 2 km per uur. Wat erg!!!!
Barry is een optimist en maakte er het beste van. Zo vertelde hij tevreden dat hij twee appeltjes en een flesje water had en dat hij het lekker warm had. Hij vloekte niet en baalde niet, maar berustte in zijn lot. Petje af. Ik denk dat ik een woordenboek vol vloekwoorden eruit had gestort in zijn geval.
Ik hoop heel erg dat hij nog thuis komt vannacht. En ik leef met hem mee. Maar dat is meteen ook het enige dat ik voor hem kan doen. Vreselijk gewoon!
Ik ben benieuwd of hij maandag op het werk verschijnt. Of zou hij dan nog steeds in de file staan? :-)


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 22 november 2005

Straf

In feite heb ik Mark nooit echt gestraft. Hij vindt het vreselijk als ik boos op hem ben en dat is dus al straf genoeg. Meestal. Altijd. Behalve vandaag. Ik kwam al pissed van mijn werk en had me heel erg voorgenomen dit niet op Mark af te reageren. Dat lukte precies 5 minuten. Toen vertelde hij me dat hij zijn trainingsbroek kwijt was. Ik begon rustig. Hoe kun je die nou kwijt zijn, die had je toch aan? Nee, zei hij. Hij had zich gisteren op de Naschoolse Opvang omgekleed en was vervolgens in zijn korte broek gaan trainen. En toen hij thuis kwam (bij zijn vader) was zijn lange broek verdwenen.
Ik sprong uit mijn vel. Allereerst natuurlijk omdat het belachelijk is om eind november in korte broek over straat te gaan, maar nog meer omdat die broek kwijt was. Nog nooit van mijn leven ben ik zo ontzettend kwaad geworden op Mark. En dat heeft die vrachtwagenchauffeur die mij er niet tussen wilde laten geweten. De hufter is zich rot geschrokken van die boze vrouw in dat peugeootje :-).
Mark reageerde als gebruikelijk. Hij was vreselijk aangedaan dat ik zo boos was. Ik zag zijn onderlip trillen en kreeg medelijden. Om vervolgens nog bozer te worden. Ik vroeg of hij dacht dat het geld op mijn rug groeide (ai, dat zei mijn moeder vroeger ook altijd tegen mij) en ik vroeg wat hij nou voortaan aan ging trekken bij voetbal. Hij wist het niet. Dus ik vroeg of hij nou verwachtte dat ik een nieuwe broek voor hem ging kopen. Nee, mama, zei hij. Ik koop hem zelf wel, uit mijn spaarpot. Ik smolt. Wat een schatje is het toch. Maar boos zei ik dat hij natuurlijk nooooooit zoveel geld in zijn spaarpot had. Waarna hij mij er fijntjes op wees, dat ík altijd vergeet hem zakgeld te geven, terwijl we toch echt hadden afgesproken dat hij vanaf zijn 8e verjaardag 2 euro per week zou krijgen. En dat hij nou al weken 8 was, maar dat hij dat misschien één keer gekregen had. Waar. Moet ik bekennen.
Uiteindelijk heb ik hem bij mijn moeder afgeleverd. Ik was nog wel boos, maar niet zo heel erg meer. En het leek me opvoed-technisch beter dat hij wist dat ik écht boos was. Bovendien moest ik even alleen zijn. Even weer normaal worden, zeg maar.
Toen hij thuis kwam, ging hij braaf zitten knippen. Ik had hem al duidelijk gemaakt dat zijn straf bestond uit niet computeren, niet gamen en niet voorgelezen worden. Dát zal hem leren. In combinatie met mijn boosheid is dat werkelijk de ergste straf die ik hem kon geven. Hij was dan ook diep onder de indruk.
De rest van de avond verliep eigenlijk uiterst gezellig. Het bevalt me wel, dat we eindelijk eens tijd voor elkaar hadden zonder dat dat betekent dat ik als een dolle rondjes moet racen over een racebaan waar ik steeds vanaf val (Mario Racing op de Gamecube). Bovendien lag Mark voor het eerst in tijden weer eens precies op tijd in bed. Misschien ga ik toch maar eens vaker straf uitdelen ....... :-)


reacties in mijn gastenboek graag



Vrijdag 18 november 2005

Rolleraerobics

Ze vroeg het zo lief, Monique. Ze wilde speciaal mij meehebben. En dat is natuurlijk wel zo aardig, dat ik geen nee durfde te zeggen. Al wist ik natuurlijk meteen dat het niks voor mij was.
Op de sportschool van Monique was er vanavond een heel speciale les: Rolleraerobics. En ik moest dus mee. Niet om te kijken, nee om mee te doen. Nou was ik vroeger (zo'n 30 jaar geleden) een begenadigd schaatser (ooit zelfs 2e geworden bij de schoolkampioenschappen), dus hoe moeilijk kon dat zijn? Bovendien, rolschaatsen deed ik ook, op straat. Dertig jaar geleden weliswaar, maar dat verleer je toch niet?
Nou, ik kan u zeggen, wél dus! Als je 42 bent en een hark zoals ik, dan schaats je niet meteen weg. De bewegingen kun je misschien nog wel, maar de durf heb je niet meer. Helemaal niet meer zelfs. Maar ik loop op de zaken vooruit.....
Ik ben natuurlijk bedrijfsfitness gewend. Daar lopen allemaal mensen rond die komen om te sporten. Niet om te showen hoe slank ze zijn, niet om te showen wat een mooie pakjes ze hebben, niet om te zien en gezien te worden. Hoe anders is het op de sportschool. Ik zag het meteen toen we binnenkwamen: iedereen liep er in hetzelfde merk fitness-outfit: Peak heet dat merk. Spreek uit als piek, veel piekkies. Want die broeken zijn duur. Voor de prijs waar ik een spijkerbroek voor laat hangen, hijsen die mensen zich in een sportbroek. Ongelooflijk.
Ik raakte in gesprek met wat collega-sporters van Monique. Nee, ze kochten die pakjes echt niet omdat ze er zo leuk uit zien maar omdat ze zo lekker zitten. Yeah right. En de Playboy wordt gekocht vanwege de goede interviews. Tuurlijk!
Door mijn outfit had ik natuurlijk heel veel bekijks: een oude legging die werkelijk elk vetrolletje toonde, een oud t-shirt met Paul de Leeuw erop en verschoten zwarte sportsokken zijn natuurlijk niet zaken die men veel ziet in de sportschool. De dames stootten elkaar nog net niet aan, maar ze staarden wel. Echt waar!
Tijdens de les heb ook ik mijn ogen uitgekeken. Allereerst natuurlijk vanwege de outfits. Wat sommige mensen aanhadden (omdat het zo lekker zit natuurlijk, niet vanwege hoe het eruit ziet): alpinopetjes, shirtjes met kant eraan, superstrakke broeken waarin je elke vetrol zou zien zitten. Zou natuurlijk, want die dames hadden helemaal geen vet, laat staan een rolletje. Ze zouden best hun buik willen inhouden, maar die hadden ze niet. Die types!
En dan waren er ook nog de oefeningen. Benen werden omhooggegooid (benen waar rolschaatsen aan vast zaten he), vanuit stand gooide men zich in opdruk-stand, spagaten waren ook geen probleem, ga zo maar door, ga zo maar door. En dat alles op geweldige muziek. Disco, dat wel, maar zeer geschikt voor dit doel. En een stuk aangenamer dan de shit die ze bij de ABN AMRO draaien (van het soort Poink poink poink).
Het gekke aan de dames in de sportschool is, dat ze er ook na anderhalf uur aerobic-les (op rolschaatsen, I may add) nog uitzien alsof ze zo kunnen aanschuiven bij een galabal. Ik ben misschien een rare, maar na een uurtje sporten ben ik aan het zweten als een otter, heb ik een rode opgeblazen kop en stink ik een uur in de wind. Niet die dames. Ze zagen er nog picobello uit. En dat is vreemd, want ze zijn een stuk sportiever dan ik. Ze deden het ook een stuk beter dan ik.
Ik deed wel mee hoor. Want ik was er toch. Dus dan kun je maar beter mee doen, anders duurt zo'n uur wel erg lang. Dus ik heupwiegde alsof het een lieve lust was (en dat ziet er echt niet uit met mijn omvang zag ik in de levensgrote spiegels aan de wand), ik gooide mijn schaatsen naar voren, naar achteren en in de lucht (3 cm, maar toch :-) en ik draaide leuke rondjes. Ik deed bijna alles wat moest van "de meester", maar dan wel terwijl ik me vasthield aan een fitnessfiets die daar toch toevallig stond. Want ik ben wel goed, maar niet gek. En gebroken onderdelen ging me net iets te ver.
Maar het gevreesde gebeurde natuurlijk toch. Terwijl ik een prachtige pirouette maakte (of wat daar voor door moest gaan), maakte ik een megasmak. Ik was niet de eerste, maar bij de andere dames hoorde je een klein bonsje. Toen ik viel, veroorzaakte ik bijna een aardbeving :-). Gevolg: een blauwe plek met de omvang van de provincie Utrecht. En ik besloot ermee te stoppen. Ik bedoel, er zijn grenzen. En ik had de mijne bereikt.
Voordeel was wel dat ik ongezien kon douchen. Dat was prettig, want ik had geen zin om ook onder de douche bekeken te worden (ik doe nog steeds niet mee aan trends die mij aan kleuters doet denken).
Het was me het avondje wel. Gelukkig kreeg ik achteraf een smsje van Monique: ik vond het wel leuk, maar ik doe het NOOIT meer! Kijk, daar kan ik me in vinden. We zijn het eens!!!!


reacties in mijn gastenboek graag





Donderdag 17 november 2005

Beurt

Ik was nodig toe aan een beurt. Nou, laat ik dat even nuanceren. Mijn auto was nodig toe aan een beurt. Een onderhoudsbeurt, wel te verstaan. Ik was eigenlijk al 10.000 km te laat. Maar vandaag moest het echt gebeuren. Ik mocht nog net even Mark naar school brengen, maar daarna moest mijn auto toch echt ingeleverd worden bij de garage. Wel werd me beloofd dat het niet duur zou zijn. Minder dan 100 euri. Dát kon ik aan.
Helaas liep het iets anders. Om 13.00 uur werd ik gebeld, dat er toch iets meer stuk was dan ze gehoopt hadden. Zo waren er 2 voorlampjes kapot (grrrr....ik zweer u, die verwissel ik ongeveer maandelijks). Bovendien waren er lampjes kapot in mijn verwarmingspaneel (lekker kapot laten, ik heb ze niet gemist). Dan is mijn richtingaanwijzerknop kapot. Hij slaat niet meer af, als ik de bocht om ben. Gezien de kosten, meer dan 200 euri!!!, heb ik gezegd dat ik dat voortaan wel handmatig doe. K*tzooi.
Verder moesten de remblokjes vervangen worden. Laat maar zitten wilde ik ook hier nog zeggen, maar toen zag ik ze door de telefoon heen echt streng kijken, dus ik heb braaf gezegd dat ze dat wél mochten doen. En tenslotte, en dat was het ergste, lekt de auto olie. Alsof hij een onderhandelingscursus had gehad, hield hij daarna 4 seconden zijn mond. Bommetje droppen en mond houden. Ik hield mijn adem in. Wat ging dat kosten?
Er kwam een verhaal in het chinees (lees: monteurstaal) en ik ving het woord distributieriem op. En toen was het dus fijn dat mijn lief ook een peugeot heeft. Want die had dezelfde kwaal een paar weken geleden. En ik wist dus wat het was. Nou ja, niet wat het was, maar wel dat die riem vervangen moest worden. Bij de 120.000 km. En ik zit godnondeju pas op de 100.000 km. Bah. Het leven is oneerlijk.
Ik ben dus weer een paar honderd euri armer. Alweer. Die auto lekt niet alleen olie, maar ook geld volgens mij. Maar alsof dat niet ellendig genoeg was, kreeg ik ook nog een preek van Meneer Peugeot toen ik (na een moedig ritje Metro) mijn afvallige auto op kwam halen. Mevrouwtje, controleert u het oliepeil wel eens? Nee Meneer, daar heb ik u toch voor? Ja mevrouwtje, maar dan moet u wel af en toe eens langs komen. Hm. Daar zit wat in.
Ik ben het zat. Ik heb in 3 1/2 jaar Peugeot rijden meer kosten gehad (al was het maar aan strippenkaarten) dan in 20 jaar Suzuki rijden. Dat zei ik dan ook tegen Meneer Peugeot. En ik zweer u: hij raadde me aan om mijn auto in te ruilen. Niet voor de nieuwe 207 die eraan komt, maar voor de nieuwe Suzuki Swift! Raar verkooppraatje, want die verkopen ze niet bij Peugeot.
Ik besloot maar eens te gaan shoppen bij de buren. Daar was een Meneer Suzuki, type Gran-Canaria-bruine gladjakker (hij leek een beetje op Remco Veldhuis). Ik kwam niet weg met alleen een folder, nee hij wilde meteen mijn auto even taxeren. En aangezien ik errug slecht ben in nee zeggen (daar volgt binnenkort een logje over), liep ik maar even met hem mee. De uitslag viel niet mee. Een luizige 5 1/2 duizend euri had hij over voor mijn auto, die mij opeens weer erg dierbaar was! Nou, daar krijgt hij hem niet voor. Hoe leuk die nieuwe Swift ook is.....
Ik heb besloten eerst maar eens een excellsheetje te gaan maken van hoeveel kosten ik nou daadwerkelijk gemaakt heb met de Peugeot. In het kader van Meten is Weten. En als het toch mee blijkt te vallen, rijd ik toch nog maar een tijdje door in dit Geldverslindende Project. In 2007 komt de vernieuwde en gemoderniseerde versie van de Suzuki Alto uit. En misschien ga ik dan maar weer terug naar dat modelletje. Kost niks en rijdt prima. Moet het wel iets minder koekblik zijn dan voorheen, dat dan weer wel.......


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 12 november 2005

Wij houden van Oranje

Zoals gezegd, Jesse was gisteren jarig. En vandaag gaf hij zijn kinderfeestje. En niet alleen Mark was uitgenodigd, maar ik ook. Of eigenlijk had ik mezelf uitgenodigd. Geloof ik. Anyway...ik mocht mee.
Jesse is een atleet. Zit behalve in Mark's klas, ook in Mark's voetbalteam. En scoorde vandaag een hattrick. Jesse dan he. Maar dat was wel duidelijk geloof ik :-). Maar goed, een atletisch tiepje dus en vooral een goede voetballer. En goede voetballers schijnen voor Ajax te zijn. Dat wil zeggen, als ze in Amsterdam e.o. wonen (voor ik ruzie met een zeker iemand uit Moordrecht e.o. krijg). Een Ajax-fan, in hart en nieren, die Jesse. En dus is het leukste kinderfeestje wat je bedenken kan, een feestje in de Amsterdam Arena.


Wij begonnen in Soccer World, het café van Rijkaard, de broertjes De Boer, Van 't Schip en Blind. Daar aten we de lekkerste patatjes die ik in jaren gegeten had, met frikandelletjes en kipnuggets. Een lekkere warming up, om maar in die termen te blijven.
Daarna gingen we naar het Ajax-museum, waar onder andere het eerste contract van Marco van Basten en alle gewonnen cups te bewonderen waren. Voor uw info, het eerste seizoen verdiende Marco 275.000 gulden (!!!) en het tweede jaar 325.000 gulden. Niet slecht voor een jochie van zijn leeftijd. Sterker nog, voor een oude vrouw van 42 zou het ook geen slecht inkomen zijn :-).
Erg leuk dat museum, met oude foto's van Johnny Rep die eigenlijk veel knapper blijkt te zijn dan Ruud Krol (die ik toen ik 5 was nogal een kanjer vond, tot het moment dat ik oud genoeg was om me te realiseren dat hij wel erg vaak 'dus' zei). En filmpjes, onder andere uiteraard van die beroemde omhaal van Van Basten tegen FC Den Bosch. Er kwamen heel wat herinneringen bij me boven, aan fijne voetbalmiddagen met mijn vader en mijn zusje in vak L van De Meer, het oude stadion van Ajax.
Na het bezichtigen van het museum begon de daadwerkelijke rondleiding. En ik kan u zeggen, dat was regelrechte fitness. Want de Arena heeft echt niet op alle plekken roltrappen hoor. Bovendien is een rondje Arena lopen al gauw een stevige wandeling van een kilometer of 5. Schat ik. Maar het was leuk, dat dan weer wel. We kwamen op het veld (ik heb het gras gekust als ware ik wijlen de Paus himself).

We kwamen in de Perskamer (waar Jesse meteen aangesteld werd als hoofdtrainer).


Hoofdtrainer Jesse


Hulptrainer Mark

We zaten op de allerhoogste rij van de allerhoogste tribune (daar heb ik trouwens ook bij de opening van de Arena gezeten).

En we zagen op een nogal knullig filmpje de kleedkamers. Wel knap shit dat we de kleedkamers niet eens even mochten bezichten, maar dat had waarschijnlijk te maken met het feit dat er wat verdwaalde Oranje -en Azurrispelers zich aan het omkleden waren daar. Stelletje minkukels....hadden ze dat nou niet op een andere dag kunnen doen? Het was toch maar vriendschappelijk :-).
Het was trouwens wel leuk dat die wedstrijd vanavond gespeeld werd. Want daardoor kregen we tijdens de tour een heel duidelijk beeld van de voorbereidingen die allemaal getroffen werden. Zo werd bijvoorbeeld in alle 52.000 stoeltjes in het stadion een vlaggetje gestoken. Daar ben je wel even mee bezig. Maar dat hoefde niet één iemand te doen, werd mij verzekerd. Iedereen deed 1 rij. Zo leer je nog eens wat.

Toen de kinderen een kwartiertje mochten voetballen, hebben Kitty en ik ons verdiept in het personeel dat aan het werk was in de Arena. Zo maakten wij kennis met de middenstipverzorger, die zich overigens meer boog over Kitty's bolletje dan over zijn core business, de middenstip. Verder zagen wij een koppel dat rechtstreeks uit Het Schnitzelparadijs leek te zijn weggelopen. Die deden iets onduidelijks met een nog onduidelijkere trap. En dan was er nog het groepje harde werkers dat de FiFavlag op de middenstip moest leggen. Voorwaar een verantwoordelijke job!
Toen kwam het moment dat één van de kinderen van ons feestje zijn jas kwijt was. In de perskamer laten liggen, vermoedden we. Het was een zwarte jas, verzekerde hij me. Ik dacht me maar eens nuttig te maken en bood aan de jas te gaan halen. Wel een hele wandeling, maar je weet nooit welke interessante types je nog tegenkomt in zo'n perskamer. Maar de perskamer was erg leeg, op een blauwe jas na. Hm. Max had toch echt zwart gezegd. Wat te doen? Ik besloot dat Max én van het mannelijke geslacht was (en dus misschien kleurenblind) én een kind van 7, dus dat hij niet te serieus genomen moest worden.
Op de terugweg naar onze groep, kwam ik langs een soort van busje, waar de sporttassen van de Nederlandse spelers bij stonden. Op één van de tassen stond AvandeK. Who the fuck is A. van de K? Wie is die man? Tevens stond er het tactiekbord van Marco van Basten bij. Dat wist een medewerker van de Arena mij te vertellen. Leuk. Photo Opportunity, leek me.

Een stukje verder werd geroepen: "Spreekt er hier iemand Italiaans?". Ha, dat was mijn kans. Maldini, here I come. Maar niks Maldini, het ging om 2 tifosi die op de bonnefooi naar Amsterdam waren gereden, in de hoop nog kaarten te vinden voor de wedstrijd van vandaag. Dat was niet gelukt, dus nu vroegen ze mij om ze binnen te loodsen. Zielig!!! Ik legde ze uit dat ik ook maar een betalende bezoeker was, dat ik ook geen kaartjes had en dat ik al helemaal geen invloed heb binnen de Arena-gelederen. Ondanks mijn nieuwe contacten met de Middenstipman. Ze waren diep teleurgesteld. Op aangeven van de Arena-medewerker legde ik ze uit dat ze in een café op het Leidseplein konden gaan kijken, maar dat vonden ze duidelijk een stom idee. Maar met mijn tip om om het stadion te gaan lopen in de hoop zwart-verkopers tegen te komen, konden ze wel wat. Ik hoop echt dat ze alsnog kaartjes gevonden hebben. Ze waren molto sympatici.
En toen was het feestje teneinde. De blauwe jas viel in de goede aarde bij Max, dus die hebben we maar meegenomen. Grapje. Het was natuurlijk gewoon zijn jas. Wel jammer.....is natuurlijk wel geestig als je op t.v. straks een kinderjas in beeld ziet liggen, tijdens de persconferentie. En dat je dan weet dat dát de jas van Max is :-)
Het was een geweldige middag. Zo leuk, dat Mark besloot dat hij op zijn verjaardag ook naar een stadion wil. Maar niet naar de Arena, want daar was hij nou al geweest, zei hij. Hm. Dat wordt de Kuip, wat ik je brom. Oh ja...die was er ook nog, John van de Brom. Van Vitesse zei ik (en daar was zijn vrouw nogal van onder de indruk dat ik dat wist, want hij schijnt ook gewoon bij Ajax gevoetbald te hebben, maar dat wist ik weer niet :-).................. Kortom, het was een middag vol verrassingen. Iemand trouwens Jesse en Cas nog op t.v. gezien? Die werden nogal gefilmd namelijk!


reacties in mijn gastenboek graag



Vrijdag 11 november 2005

Sinte Sinte Maarten

Vandaag is Jesse jarig. Hieperdepiep hoera natuurlijk. Maar dat betekent ook dat het Sint Maarten is bedenk ik me, als ik (een half uur te laat al) naar mijn werk rijd.
Mark is vanavond bij zijn vader, dus "lopen", oftewel bedelen, kan ik aan mijn ex overlaten. Gelukkig maar. Want ik heb er een klein pleurishekeltje aan. Maar, bedenk ik me ook, dat stomme lampie aan een stokje ligt bij mij. In de berging. En ik weet bijna zeker dat Mark's vader er niet aan gedacht heeft dat het Sint Maarten is. Die heeft dus vast geen stokkie met lampie. Shit. Ik keer de auto (nou ja, niet letterlijk, want dat is natuurlijk gevaarlijk op de snelweg) en haal het lampje op. En vind er een prachtige, door Mark zelfgemaakte, lampion bij. En hoewel GP op zijn werk is, besluit ik de lampion ook maar mee te nemen. In een tas, dan kan ik hem altijd aan de deurknop hangen.
Bij het huis van mijn ex aangekomen, zie ik dat de buurvrouw thuis is. Mooi, die zeep ik even in met de spullen. Ze pakt ze vriendelijk aan, maar aangezien ze in haar nachtpon opendoet, vrees ik dat ik haar wakker heb gebeld. Waarvoor alsnog mijn excuses!
Om 10 uur kom ik op mijn werk aan (je moet wat over hebben voor je kind) en de rest van de dag werk ik me te pletter. Tot een uur of 7, dan heb ik het gehad. A girl needs to see GTST, tenslotte. Bovendien moeten er ook nog boodschappen komen, want morgen heb ik geen tijd. Op naar Albert Heijn dus, waar je over de bakken met snoepgoed valt. Ik zie de zakken met mini-reepjes liggen en besluit ze te laten liggen. Want als het overblijft, kan ik het wel schudden met mijn lijn. Fitnessen is er deze week ook al bij ingeschoten door ziekte, cursus en teveel afspraken op mijn werk, dus snoep inslaan zou fataal zijn. Als ik thuis ben is het 8 uur, dus alle kleine kindjes horen in bed te liggen. Vind ik.
Maar als ik om 8 uur de straat in rijd, zie ik allerlei lampionnetjes. Shoot. Ze liggen nog niet in bed dus. Nou moet ik me verstoppen. Ik sluip met 2 tassen vol zware boodschappen maar zonder snoep naar mijn huis (ongezien) en ga gauw boven zitten. Luxaflex dicht, gordijnen dicht, licht uit en GTST aan. Oh wat voel ik me slecht. En oud. En gierig. Ik vrees nare liedjes (die Mark sowieso zingt hoor....iets van "mijn mama is een dikkerd") en doe het geluid van de TV uit. Anders horen ze alsnog dat ik thuis ben :-).
Ik heb honger en baal. Hoe laat liggen die k*t-kinderen in bed tegenwoordig? De bel gaat een paar keer en ik houd mijn adem in. Gelukkig lopen ze gauw door. Ik weet dat de buurman en mijn ouders (daarnaast) niet thuis zijn, dus ik wens ze veel succes. Dat wordt hongerlijden voor die bedelaars! :-).
Om 9 uur durf ik weer naar beneden. Eindelijk: eten! Nou ja, koken, that is!
Volgend jaar ga ik toch maar weer snoep inslaan. Dan maar dingen die ik niet lust ofzo. Desnoods gooi ik alles weg, 12 november. Ja, goed idee. Dat ga ik even in mijn agenda schrijven voor volgend jaar!


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 3 november 2005

Vergelijkend warenonderzoek

Al jaren ben ik vaste klant bij Superphoto, later Kral Superphoto. En niet alleen een vaste klant, ook een heel tevreden klant. Want de foto's waren altijd zo mooi scherp en zo mooi van kleur en niet eens zo duur, dat geen haar op mijn hoofd er aan dacht om van fotozaak te veranderen. En ik heb best veel haar, dus dat zegt wat. Lijkt me.
Helaas heeft het lot anders beslist. Om een door mij onverklaarbare reden is mijn favoriete fotozaak zomaar ineens failliet gegaan. Dat is een schok. Niet alleen voor al die arme mensen, die nu op straat staan, maar ook voor mij. Als vaste klant. Als merktrouwe klant (want dat ben ik, heeft een marketingonderzoek eens uitgewezen).
Ik moest dus op zoek naar een andere fotozaak. Ik ben begonnen met een beetje rondvragen, een beetje rondbellen. De meeste van mijn ex-en zijn fotograaf, maar ten eerste heb ik daar weinig tot geen contact meer mee en ten tweede laten zij hun foto's allemaal afdrukken bij een professioneel lab. Geen optie voor mij dus. Maar Ingrid is fanatiek amateurfotograaf (of was dat vroeger althans) dus zij was de volgende die ik moest bellen. Vroeger bracht ze haar foto's altijd naar Dixons en omdat ik vermoedde dat Dixons duur was, nam ik aan dat het vanwege de kwaliteit was. Niets was minder waar. Dixons is al jaren verleden tijd voor Ingrid. Albert Heijn heeft de eer. Albert Heijn???? Dat is een supermarkt. Ik was stunned!
Uiteindelijk besloot ik zelf maar eens een vergelijkend warenonderzoek te doen. En zo gebeurde het dat ik 3 foto's uitzocht en deze opstuurde naar Dixons, Hema, Albert Heijn (toch nieuwsgierig geworden), Combi én de Media Markt. Nou ja, dat probeerde ik. Het opsturen naar Combi mislukte 3x, waarbij ik steeds het advies kreeg een upload-programma te downloaden. Dat weiger ik, dus schrapte ik Combi van mijn long list en hield de andere over op mijn short list. Geheel naar werk-gebruiken.
De prijzen van de vier bedrijven verschillen niet heel erg met elkaar, met grote uitzondering de Media Markt. Die is duidelijk cénten goedkoper per foto. De andere zitten allemaal heel dicht bij elkaar, tarieftechnisch gesproken.
Gisteren kon ik de foto's ophalen en met elkaar vergelijken. En ik moet zeggen: de uitkomst was verrassend. Eerste afvaller was heel duidelijk de Hema, vanwege de lelijke kleuren en de onscherpe foto's. Volgende afvaller was Dixons. Redelijk scherp, redelijke kleuren, maar niet bijzonder. En toen bleven er nog twee over: heel verrassend Albert Heijn (nou ja zeg, het moet niet gekker worden) en de Media Markt.
De kwaliteit van hun afdrukken verschilde niet veel. Eigenlijk zijn ze allebei heel mooi van kleur en goed scherp. Staat tegenover dat de Media Markt echt veel goedkoper is: 15 ct per foto voor de eerste 99 afdrukken, 10 cent voor meer dan 100 afdrukken en zelfs 9 cent bij 500 afdrukken of meer. Dat is duidelijk een stuk voordeliger dan Albert Heijn, die 20 ct voor de eerste 25 afdrukken rekent, 19 ct voor 50 afdrukken tot 14 ct bij meer dan 120 afdrukken, maar lager gaan ze niet. Plus dat je altijd 0,99 ct vaste verwerkingskosten moet betalen. Bij de Media Markt hoef je die niet te betalen.
De service bij de Media Markt was onverwachts erg goed. Ik had mijn bonnetje niet bij me en de fotozakjes staan daar gesorteerd op nummer, maar dat weerhield het aardige meisje achter de balie niet om al die mapjes te doorzoeken naar mijn mapje met 3 foto's. Omzet: 45 cent. Tijd: zeker tien minuten. Ik was niet ontevreden.
Je zou dus zeggen dat ik blind voor de Media Markt ga. Maar nee, de Media Markt kent ook nadelen: ten eerste de benzinekosten (hoewel ik in de buurt werk), dan de parkeerkosten (die doen het voordeel van de niet in rekening gebrachte verwerkingskosten teniet) en dan nog het grootste nadeel: zodra ik één voet in de MM zet, word ik hebberig. En op die manier worden de goedkope fotootjes dus wel erg duur. Voor lage aantallen ga ik dus naar Albert Heijn. Alleen in het geval van de dubbele afdrukken van de vakantiefoto's (zo'n 550 stuks in totaal) ga ik met mijn ogen dicht de MM in met mijn blik op oneindig. Zonder te kijken naar de nieuwe cd van Guus, zonder ook maar één oog te richten op de nieuwste Game Cube spelletjes en helemaal met mijn ogen dicht als ik langs de breedbeeldtv's loop.
Voor de rest komt Albert Heijn dus het beste uit de bus, waarbij het feit dat ik daar toch al 2x per week kom zeker meespeelt. Ze hebben er weer een klant bij dus. Zolang ze op Fujicolor papier drukken that is. The minute dat ze overstappen op eigen-huismerk-fotopapier ben ik weg!!!!
Al met al is Mystery Mannetje spelen best een leuke bezigheid. En niet onnuttig. Al was het maar, omdat ik nu weet dat ik altijd nog voor de consumentenbond kan gaan schrijven :-).


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 1 november 2005

25!!!!!

Lieve Lilian en Ingrid. Dank voor 25 jaar geweldige vriendschap (en op naar de volgende 25!).

Ik hou van jullie!!!!!


reacties in mijn gastenboek graag