Zondag 30 mei 2010

Mark moest verkeersexamen doen. Praktijk, want zijn theorie had hij al gehaald. Dus nu moest er gefietst worden. En, zo voegde hij eraan toe, er werd nog een ouder gezocht die de kinderen wilde begeleiden, samen met een leerkracht. Ik antwoordde Mark in een opwelling dat hij mij er wel voor op mocht geven. Dom van me, minder dan een week voor de maandultimo, maar de juf vertelde me dat het zo'n beetje een uur zou duren. Nou een uurtje kon ik er wel even tussenuit, vond ik zelf.
Ik werd om 1 uur op school verwacht. Op dinsdag werk ik tegenwoordig thuis, dus om een uur of kwart over 12 trok ik de deur achter me dicht in de verwachting om een uur of 2 a 3 wel weer terug te zijn. Ik hield dus al een beetje rekening met wat vertraging. Maar zelfs dát viel een beetje tegen, in de praktijk.
Mark had mij de klassenfoto uit mijn hoofd laten leren. Ik kon ze zo opnoemen, al die meiden. Olge, Mirthe, Noah, andere Noah, Hanna, Pim, Chaia, Rebecca (zit ook op gitaarles bij ons, dus dat is een makkie). Ook de jongens leek me geen probleem. Ezra (om de een of andere reden kon ik die het beste onthouden), Paul (ook niet heel moeilijk), Leon, Menno, Benjamin, Milo, Abdel. Ik had het goed onder de knie. Maar eenmaal in de klas aangekomen, weigerden die kinderen om de opstelling van de klassenfoto aan te nemen, dus noemde ik Olga Ingeborg en Menno Clint en ga zo maar door. Kortom, failure all over the place.

Gelukkig had de juf ook goed nieuws voor de klas: "De moeder van Mark gaat met jullie de eindmusical oefenen". De kinderen namen me welwillend op. En ik keek naar al die veel te grote kinderen en had de neiging gillend weg te rennen. Want hoe goed ik ook ben in de baas spelen over mijn eigen vriendinnenclubje, overwicht op kinderen hebben is a whole different ball game. Maar goed. Zo ver was het nog niet. Mijn enige taakje van de middag was mee te lopen naar het Verkeersexamen. Hoe moeilijk kon dat zijn?
Het was een wandeling van een kwartier ongeveer. Rechtstreeks van Mark's school, naar het speeltuintje bij mijn eigen lagere school. Daar waar ik uren heb doorgebracht als kind. Daar waar ik wel 7x uit het klimrek ben gevallen, waar ik mijn eerste kusje kreeg van Hansje Baank (op mijn wang, maar toch, dat is als je 7 bent een bijzonder heftige gebeurtenis!), waar ik tikkertje en verstoppertje speelde en waar ik wel 1000x uit het fonteintje heb gedronken. Al die herinneringen kwamen bij me boven toen we dat speeltuintje bereikten. Alleen daarom al was het een geslaagde middag.
Allereerst kregen de kinderen uitleg over de do and don'ts bij het verkeersexamen. De belangrijkste borden werden nog even met ze doorgenomen en ze kregen allemaal een fiets uitgereikt.

Ik was nerveuzer dan al die kinderen bij elkaar, dus mijn eerste hartverzakking liep ik op toen ik zag dat Mark een fiets met handremmen kreeg. Dat kan hij helemaal niet! Hij fietst al bijna nooit en als hij fietst is dat altijd met terugtrapremmen. Gelukkig bleek Mark niet de enige te zijn. En gelukkig bleek op alle fietsen zowel een handrem als een terugtraprem aanwezig. Bovendien, Mark heeft bij zijn vader alleen handremmen dus hij had er helemaal geen moeite mee.
Mark kreeg hesje nummer 187 uitgereikt. Dat betekende dat hij zo'n beetje als 7e moest vertrekken. Ik probeerde hem nog allerlei tips mee te geven, maar mijn eigenwijze zoon wilde niet luisteren. "Mama, doe niet zo raar, hoe moeilijk kan het zijn? Gewoon een beetje fietsen en op de borden letten. Sjees hee, laat me met rust" of woorden van die strekking kreeg ik naar mijn hoofd. Ik legde me er bij neer en hoopte dat het goed zou aflopen. Op dat moment was ik al blij als hij levend de finish zou halen :-).

De kinderen mochten met een interval van ca anderhalve minuut starten. Elke keer als er een wegreed riep de rest: "Hand uitsteken", wat de kinderen allemaal deden. Geen een keek echter of er verkeer van rechts kwam. Gelukkig was het een rustige straat én stond er geen controlepost :-). De gemeentemeneer die het startschot gaf beoordeelde niet, vertelde hij.

We waren zo'n beetje een minuut of 15 bezig, toen een jongetje uit een andere klas terug kwam, onder politiebegeleiding. Blij van zin riep hij: "Ik ben gezakt". Ik trok bleek weg. Achteraf bleek dat het jong vond dat hij een verkeerde fiets had toegewezen gekregen en daarom zo opstandig was, dat hij op zijn bagagedrager was gaan zitten, geweigerd had zijn hand uit te steken én op een controlepost was ingereden. We hebben het hier over een jochie van zo'n jaar of 12. Ongelooflijk.
Eindelijk moest Mark starten. Ik deed een schietgebedje. Mark stapte vrolijk op zijn fiets, stak keurig netjes zijn hand uit, vergat naar rechts te kijken en fietste blijmoedig weg, mij met de gilzenuwen achterlatend.

Vanwaar wij stonden keken wij uit op een kruispunt dat ongeveer op een derde van de route lag. Daar zagen we dus een voor een de kinderen langsfietsen. Nadat Mark gestart was heb ik zeker 8 minuten gebiologeerd naar dat kruispunt staan staren. En ja hoor, op een gegeven moment zag ik hem fietsen. Maar, in plaats van dat hij keurig rechtdoor fietste, sloeg hij rechtsaf en kwam hij regelrecht op ons afgefietst. Hartverzakking nummer 2 was een feit. Vooral ook omdat hij op precies dezelfde manier aan kwam fietsen als dat gezakte jongetje, maar dan zonder politiebegeleiding. En hij zei ook niks. Uiteindelijk lukte het me de woorden "Wat kom je doen?" uit te spreken. Mark keek me verbaasd aan. "Ik ben toch klaar???". OMG!!! Gelukkig begreep de man met het "startpistool" onmiddellijk wat er mis was gegaan en hij stuurde Mark gauw terug op de route. Niks aan de hand, hij mocht gewoon doorgaan. OMG!!! Dit heeft me minstens 15 jaar van mijn leven gekost.
Daarna duurde het naar mijn gevoel 2,5 uur voordat ik Mark eindelijk bij de finish zag aankomen, dit keer op de goede route. Hij was heel vrolijk en bijzonder optimistisch. "Ik heb denk ik 4 strafpunten, mam". Je mag 6,5 strafpunten hebben. Het was opmerkelijk. Want zijn klasgenoten waren allemaal een stuk pessimistischer. Zo niet Mark. Als er iemand is die gelooft in zichzelf is het mijn zoon wel. Het is een goed kind dat op zijn moeder lijkt :-).

Om half 4 waren alle kinderen gefinisht en konden we terug naar school lopen. Uiteraard werd er druk nagepraat. De meisjes vertelden elkaar hoe ze lastig waren gevallen door 2 jongens op een scooter. Dat had een gemeentemeneer op een scooter mij ook al verteld. Die reed heen en weer tussen de verschillende deelneemsterjes, om te voorkomen dat ze echt last hadden van die vervelende jongens. Erg grappig om die meiden tegen elkaar te horen praten. "Ja, weet je, jij denkt dat jij lastig gevallen bent he. Duh. Valt echt wel mee. Je denkt dat je stoer bent nou he. Nou ik werd dus echt wel veel meer lastig gevallen". Denk er een hockeyaccentje bij en 2 schattige meisjes in dito outfitjes. Ik heb me bijzonder vermaakt :-).
Om even voor 4 waren we terug bij school en kon ik naar huis snellen, waar ik nog tot laat in de avond heb zitten werken. Ik vond het helemaal niet erg. Ik heb een bijzonder aangename middag gehad. Nou nog even duimen dat Mark ook werkelijk geslaagd is!.

Een paar dagen geleden werd bekend dat er vandaag een benefietwedstrijd werd gehouden tussen het Nederlands Doventeam en de cast van All Stars (de film en de serie). En aangezien ik altijd in ben voor een potje voetbal (NOT!!) moest ik daar natuurlijk bij zijn. En niet alleen ik, ook mijn zoon, mijn vriendinnen en PT vonden dat wel een aardige tijdsbesteding.
Dus nadat ik zowel de boodschappen als mijn bestelling voor volgend seizoen had gedaan bij de Kleine Komedie én het theater in Nijmegen, pikte ik Mark op bij zijn vader en reed met hem naar het Olympisch Stadion waar we de andere meiden en PT zouden ontmoeten.
Toen we het stadion binnenkwamen, zagen we Thomas Acda al op doel staan. Mark spotte al gauw Peter (Kasper van Kooten) en Johnny (Kees Boot) die aan het inschieten waren op Thomas. Ehm. Op Willem. Nou ja op hem dus. Okee. Daar wilden we best even naar blijven kijken. Maar Massy had me al gesmst dat zij aan de overkant van het veld zaten in de zon, dus we zochtten eerst hen maar eens op. Hm. Lekker hoor dat zonnetje. Maar ik kwam niet voor de zon en Thomas stond 100 meter verderop dus zo was er niet veel te zien.

Mark, Marion, Saskia en ik besloten terug te gaan naar de kant van Thomas. Dat was een stuk leuker. We zagen Thomas dramatische koprollen, snoekduiken en dramatische reddingen maken. We zagen zijn zoon ook in het veld, we zagen Frank Lammers die als coach optrad.

En hee wie zagen we daar ook opeens het stadion in komen rennen? Ja hoor, dat was, geheel karakteristiek, want door Twitter kennen we hem inmiddels een beetje: Antonie Kamerling. We weten van hem dat hij eeuwig en altijd te laat is, dus Antonie die schreeuwend het stadion in komt rennen, over de railing heen klimt, zich op het veld gaat omkleden en dit alles niet al te efficiënt uitvoert, was wel een beeld dat ons passend leek voor Antonie :-).

Mark was verrukt: "Hero is er ook!! Maar waar is Mark?". Hee hij had gelijk. Peter Paul Muller was niet van de partij. Maar toen (mijn) Mark begon te roepen: "Mama, Paul is er ook niet", corrigeerde ik hem, niet al te geduldig: "Nee natuurlijk Mark, is Paul er niet. Wat moet die hier nou? Die heeft toch niks met All Stars te maken?". Mark begon te roepen: "Wel!!! Die doet ook mee!!". Aargh. Waarom heb ik zo'n eigenwijs kind? Ik zal toch zeker zelf wel weten of Paul meedoet? Wie is hier nou de AEDM-junk? Mark werd ook pissig: "Mama, doe nou niet zo dom. Paul doet wel mee. Hij doet die televisieshow. Je weet toch wel? Die zwarte!! Ik bedoel niet die witte Paul, maar die zwarte!!". Opeens begon mij wat te dagen. Inderdaad. Er doet een Paul mee in All Stars. Raymi Sambo speelt Paul! Sjees hee, die zoon van mij onthoudt alles. Ik bedacht me licht ongerust: 'Als hij nou maar niet straks "Hee Blinde Homo" gaat roepen naar John van den Heuvel, de scheidsrechter'.
Maar ik hoefde niet ongerust te zijn. Mark gedroeg zich voorbeeldig, zelfs toen Peter Paul Muller opeens vlak naast ons kwam staan kijken naar de wedstrijd. Het was niet helemaal duidelijk waarom hij niet meedeed, maar hij was er tenminste. Ook Isa Hoes was er, uiteraard, die kwam manlief (Antonie) aanmoedigen.
Ik had geen fototoestel bij me en Sas maakte naar mijn zin te weinig foto's. Dus ik confisqueerde haar toestel en deed mijn uiterste best Thomas op de gevoelige plaat vast te leggen, onderwijl gilletjes slaken als Thomas een bal tegenhield (af en toe) dan wel een doelpunt tegen zich zag scoren (vaak).

Maar het toestel van Sas staat bekend om de vage, onscherpe en bewogen foto's die er uitkomen. Dus toen PT zich, met zijn prachtige fototoestel met gigalenzen, eindelijk bij ons voegde, pikte ik zijn telefoon in en probeerde daar foto's mee te maken. Maar dat ging niet helemaal lekker. Ik drukte steeds op het verkeerde knopje waardoor ik hem steeds uitdeed. Irritant. En nogal tijdrovend. De eerste helft vloog om. Ik heb er amper iets van gezien. Had misschien ook te maken met het feit, dat de 1e helft maar een kwartier duurde! :-)
Gelukkig was PT een stuk succesvoller met zijn toestel:

Niet alleen Thomas kreeg de nodige lichaamsbeweging, ook wij werden behoorlijk aan het werk gezet. Want in de rust moesten wij natuurlijk weer verhuizen, naar de andere kant van het veld. Gelukkig speelden ze op een pupillenveldje (voor de niet-kenners: dat is een half voetbalveld). Daar deed Mark erg geringschattend over. Hij vond het maar niks: "Het lijken wel E-pupillen mam! Ik speel wél op een groot veld". Massy en Marion vergaten bewonderend te knikken :-).

De tweede helft begon en ik stond keurig my own business te minden, toen ik opeens een bal via de armen van Thomas keihard op mij af zag vliegen. Ik slaakte een gil en dook weg. En werd vervolgens hard uitgelachen door Mark en PT die zeiden dat het maar een heel zacht balletje was. Ja ja zal best. Zacht tot ie op mijn neus belandt. Dat zul je net zien :-). Mark speelde ballenjongen voor Thomas en deed vervolgens heel stoer alsof hij dat helemaal niet interessant vond :-).

We hadden nog niet met onze ogen geknipperd of ook de 2e helft was voorbij. Ik heb geen flauw idee wat de eindstand was, maar ik heb sterk de indruk dat All Stars afgedroogd werd door het dovenelftal. Tja. Wat kan ik zeggen. Het is maar een spelletje? :-)

Een tijdje geleden benaderde Johan Fretz mij. Hij is theatermaker, 4e jaars Kleinkunstacademie, en vroeg me of ik een keer naar zijn voorstelling zou willen komen kijken, om te zien wat ik er van vond. Natuurlijk was ik bijzonder vereerd. Bovendien vond ik het ook leuk. Ik ben altijd in voor nieuwe dingen op theatergebied, al lijkt het misschien alsof ik alleen naar Acda en De Munnik ga. Dat is niet waar. Alleen al de afgelopen 2 weken ben ik naar voorstellingen geweest van NUHR, Carolien Borgers, Kasper van Kooten, Guido Weijers en Toomler. Mark was namelijk op vakantie. Maar goed, ik zie dus buiten AEDM om al meer theater dan de gemiddelde mens per jaar ziet. Maar dat even terzijde.
Johan en ik spraken af dat ik samen met een vriendin naar de voorstelling van zaterdag zou komen. Een tijdje geleden zag ik al een korte voorstelling in de Theaterschool, van Rogier van Erkel. Die voorstelling vond plaats in een nevenvestiging van de Theaterschool. Dit keer bleek het in de vestiging aan de Jodenbreestraat te zijn. Een magische plek vind ik. Als kind heb ik altijd geroepen dat ik naar de Toneelschool wilde. Helaas bleek ik bijzonder weinig talent te hebben op gebieden waar je wat aan hebt op een Toneelschool, dus toen ik op de middelbare school alleen maar bijrollen kreeg op de toneelclub, heb ik die ambitie maar opzij gezet. Dromen is leuk, maar je moet wel realistisch blijven.
Toch heeft de Toneelschool altijd aantrekkingskracht op mij gehouden. Dus toen ik vanavond dat gebouw betrad, samen met Saskia, die ook heel erg geïnteresseerd is in theater, was dat een heel bijzonder gevoel. Eindelijk, ik was er. Al was het dan alleen maar als publiek.
Nadat we onze kaartjes hadden opgehaald, bekeken we de foto's aan de muur. Dat was op zich al heel bijzonder. Allemaal jeugdfoto's van bekende acteurs uit de tijd dat ze op de Theaterschool zaten. Een soort theatermuseumgevoel kreeg ik daarbij. Helaas hing het jaar van Thomas en Paul er niet bij. Er was nóg een muur met nog veel meer foto's, maar die stond achter een (gesloten) deur. En om nou meteen te gaan trasspassen vonden we ook weer zo wat.
Op zich vond ik het best spannend om de voorstelling van de gebr. Fretz op uitnodiging te gaan bekijken. Stel dat ik het niks vond. Stel dat het echt slecht was. Wat moet je dan zeggen tegen zo iemand? Gelukkig bleek ik me daar niet zo druk over te hoeven maken.
De gebr. Fretz is een duo, de één blond, de ander Surinamer. Dus het zijn helemaal geen broers, de jokkenbrokken :-). Hun voorstelling, Onderweg, is gegoten in een reisverhaal maar gaat in feite over de zoektocht van deze generatie naar geluk. De een zoekt dat in Zuid-Amerika, de ander doet dat in Berkel Rodenrijs.
Ik vond ze erg goed. Natuurlijk had ik wel een paar aanmerkingen, maar het zijn laatste-jaars-leerlingen van de Kleinkunstacademie en dat was aan het niveau niet af te zien vond ik, als leek, als publiek.
M.n. tekstueel vond ik ze heel erg sterk. De woordgrapjes waren werkelijk erg geestig en goed gebracht. Muzikaal vond ik het wel een erg hoog Acda en De Munnik gehalte hebben, maar dan zonder de brilante zinnen van Thomas Acda. Doordat in de voorstelling ook een paar verwijzingen naar Acda en De Munnik zitten bekruipt je wel af en toe het gevoel dat ze misschien wel een beetje te goed naar Acda en De Munnik geluisterd hebben.
Er zat zeker diepgang in de voorstelling, eigenlijk meteen al, en op een prettige manier. Hoewel het nog jonge jongens zijn, komt het geheel zeker niet te pretentieus over. Door de geestige teksten weten ze de diepgang ook wel weer te relativeren, waardoor het niet een hele zware voorstelling is geworden.
In feite spelen door de voorstelling twee verhaallijnen. Die van Johan die een reis door Zuid-Amerika maakt en die van Marcel (Harteveld), die Informatica heeft gestudeerd en door een baan bij de ING in Berkel Rodenrijs erachter komt dat zijn hart niet bij de Informatica ligt. Wat niet helemaal duidelijk wordt, is waar de twee verhaallijnen samenkomen. Dat is jammer maar niet onmisbaar. Ik denk dat de bedoeling van de voorstelling wel over is gekomen, namelijk dat het niet uitmaakt waar ter wereld je zoekt naar het grote geluk, omdat je het uiteindelijk toch in jezelf moet zoeken.
Johan Fretz en Marcel Harteveld worden begeleid door een band. Met name de gitarist, Bart van Sprundel, viel mij op, het klonk erg goed. Zelf zingen en spelen ze ook. Ik vond de stem van Johan mooier, maar het gitaarspel kan hij misschien beter aan Marcel overlaten. In feite vullen ze elkaar mooi aan dus.
De liedjes hadden, zoals gezegd, een groot AEDM gehalte, met uitzondering van de bewerking van de Beatles song Come Together. Het Klein Liedje was in feite Mooi Liedje, maar dan met een andere tekst en melodielijn. Daar zouden ze door critici wel eens op afgerekend kunnen gaan worden, denk ik. Misschien was het bedoeld als ode aan AEDM. Klein liedje was overigens wel heel letterlijk genomen, het duurde ongeveer 20 seconden schat ik, wat ik dan wel weer geestig vond.
De voorstelling duurde bijna 2 uur, maar ik heb al die tijd geboeid zitten luisteren en niet een keer het idee gehad om op mijn (denkbeeldige) horloge te kijken. De reisverhalen waren leuk om te beluisteren (de reisleider die door Johan werd uitgebeeld was hilarisch); de verhalen over de verloren liefde van Marcel herkenbaar. En dus vlogen de uren om. Ik was dan ook bijzonder te spreken over de Gebroeders Fretz. Ik denk zomaar dat we daar wel eens veel meer van kunnen gaan horen in de toekomst!

Wat een leuke dag! Het begon al ontzettend vroeg met een te grappige autorit richting Schijndel. Marion had iets teveel medicijnen tegen Migraine genomen en was daardoor extreem grappig. Zij heeft ons de hele autorit bezig gehouden met grappige one liners.
Komen we in Schijndel aan, moeten we parkeren bij Boer Ab. Het land van Boer Ab bleek blubberland. Dus onze schattige stadse zwarte suede laarsjes zaten binnen no time onder de modder. Ons was verteld dat Paaspop in een tent zou zijn, wisten wij veel dat we eerst een soort steeple chase moesten doen om bij de ingang te komen? Komen we daar aan, waar wij de ingang van Paaspop vermoedden, moeten we een bandje kopen van 10 euro. Dat kwam ons wat vreemd voor: we hadden kaartjes gekocht voor 70 euro per stuk. Bleken we op de camping terecht gekomen te zijn. Ja weten wij, Nufjes, veel. Geen flauw idee hoe zo'n ding eruit ziet. Misschien hadden de 100 tentjes die er stonden ons op een idee moeten brengen, maar niet dus.
Goed. Dan maar even de weg vragen. Een man, van het merk Ger, stuurde ons door: "Efkes deurlopen en dan rechts". Wij zoeken naar een deur, niet gevonden. Door verschillende mensen werden we vervolgens steeds een andere kant op gestuurd, maar uiteindelijk kwamen we dan toch bij een soort van ingang aan met hekken ervoor. Dus Massy en ik namen ieder een kant van het hek.
Vanaf dat moment waren wij Hoofd Bandjescontrole. Iedereen die een bandje had mocht erdoor. Maar soms mocht dat weer niet, dan moesten we ze tegenhouden. Het was alleen nooit duidelijk wanneer het wel mocht en wanneer niet. De dames die werkelijk in charge waren wisten het zelf ook niet zo goed. Maar goed, wij hielden dus tegen en lieten door. Wat wij op steeds humoristischer wijze deden, getuige de menigte die ons publiek vormde (het onderstaande filmpje was nog maar het begin he, voor de duidelijkheid). Het was heel grappig. Dan kwamen er mensen aan en vroegen wij: "Mag ik uw bandje even zien". 9 op de 10 mensen gingen dan eerst hun bandje laten zien en dan vertellen wat ze kwamen doen. Dan zeiden wij: "Mooi bandje" en dan pas hadden ze door dat wij gewoon bezoekers waren :-). Zo grappig. Leuk zo'n spontane improvisatie, wij gaan ook maar eens een jaartje theaterschool doen. Misschien kunnen we ze nog wat leren :-).

Enfin, de ochtend vloog om en voor we het wisten werden we gefouilleerd. Ik had geen tas en kon zo doorlopen naar rij 1 (Kruipend he. Ik hoefde niet te rennen!!). Waar ik zeker 3 minuten in mijn eentje stond, voordat Mas, Marion en Sas zich meldden. En nog een kwartier later nog 4 mensen. Pas tegen half 2, toen Waylon begon, werd het druk in de tent.
Waylon was goed, een soort kopie Alain Clark, maar na 20 minuten hadden we het wel gezien. Veel van hetzelfde. Daarna kwamen Kane en Ilse, over beiden werden wij het niet eens (van verschrikkelijk tot geweldig). Zo vond ik Kane verschrikkelijk, terwijl Massy het juist geweldig vond. En ik vond Ilse wel okee, maar Massy vond dat ze een rotstem heeft.
En toen eindelijk was het de beurt aan AEDM. Ze kwamen op, Thomas pakt gitaar, speelt een akkoord en verdwijnt om voorlopig niet meer terug te komen. Dus Paul zong in zijn eentje Verkeerd Verbonden (wij deden de zangpartij van Thomas). Het was niet om aan te horen. Dat lag niet aan Paul (en ook niet aan ons), maar aan het baggergeluid. Na het nummer bleek dat Thomas technische problemen met zijn gitaar had maar die waren gelukkig opgelost en toen kon het concert pas echt beginnen. Gelukkig werd het geluid met elk nummer beter , dus na een paar nummers was het goed. Vooral ook omdat ze een perfecte setlist speelden (al was de volgorde niet zo goed, Schoolplein had natuurlijk de laatste moeten zijn). Maar op zich was het een geweldige setlist. Zo goed afgestemd op het publiek. En dat was te merken want ze hadden meer succes dan wij ooit gehoord hebben bij een festival.

Maar goed, de gespeelde setlist dus (al kan er inmiddels niet meer gedownload worden):

1. Verkeerd Verbonden
Gezongen door Paul, want Thomas deed niet mee. Niet om aan te horen!!! Paul: "Hebben jullie het naar jullie zin, Paaspop? Ja? Mooi. Nou wij nog".

2. Groeten uit Maaiveld
Vals!! Volgens mij hoorden ze zichzelf niet.

3. Ren Lenny Ren

4. Laat me Slapen

5. Jouw Leven Lang Bij Mij

6. De Kapitein

7. Misschien Nog Wel Het Meest

8. Alles Gaat Voorbij

9. Ik Wou Dat Je Een Vreemde Was
Paul zong "tent" ipv "kroeg"

10. Zonnestralen

Er is een moment op dit nummer waarin Massy mij haar hand aanbiedt (al 4 jaar), ik pak hem en op haar aangeven (ik weet nooit psies wanneer :-) ) beginnen we te springen. Ook gisteren. Tijdens het springen voelde ik mijn telefoon uit mijn zak vallen. Ik word altijd al hysterisch als ik mijn telefoon kwijt ben maar nu was het helemaal erg. Gelukkig begrijpt Massy mij op dat gebied heel goed, dus ook zij dook meteen met mij op de grond om te zoeken. Maar we konden hem niet vinden.

11. Als Je Bij Me Weggaat

Het grootste gedeelte van dit nummer hebben we gezocht naar mijn telefoon. Ik was in totale paniek (Sas zei dat ze de paniek in mijn ogen las :-) ). Het is echt een ramp als die telefoon weg is. Ik zag al sommige van de smsjes van mijn muzikanten-vriendjes bij RTL Boulevard langskomen :-). Het zweet brak me uit! Op een gegeven moment realiseerde ik dat mijn zakken van mijn jas weliswaar leeg waren, maar dat mijn jas wel zwaar aanvoelde aan een kant. Blijkt er een gat in de voering te zitten en was mijn telefoon dus in de voering van mijn jas gevallen. Godzijdank! We konden nog net genieten van de laatste tonen van Als Je Bij Me Weggaat. Massy sorry. En bedankt. Je was/bent een echte vriendin!!
12. Schoolplein
Ik had het idee dat ze een verkeerde inschatting hadden gemaakt van hoe lang het duurde om deze 12 nummers te spelen. Er kwamen namelijk geen grappen tussendoor en dat scheelt natuurlijk ontzettend veel tijd. Dus na Schoolplein hadden ze opeens nog 20 minuten over. Thomas overlegde even met Paul en ging alle bandleden af om te melden dat ze NONG gingen spelen.

13. Niet Of Nooit Geweest

Weer ging Thomas iedereen langs om te vertellen dat ze Als Het Vuur gingen spelen.

14. Als het Vuur Gedoofd is

Veel te gauw was het feest weer voorbij. Dat was wel superfrustrerend. Die k*t-Kane ging 10 minuten te lang door en Paul stopt er gewoon 5 minuten te vroeg mee. Aaaaaaaaaaargh. Waarom wees Tony ze er niet op????? Ik baalde als een stekker. Wij hadden het idee dat zij het niet heel erg naar hun zin hadden. Ze hielden zich ook helemaal niet aan de setlist die ze van te voren bedacht hebben (ik kreeg er eentje na afloop) en speelden dus ook niet alle nummers die erop stonden (Het Geeft Niet :-( ). Dat was erg jammer. Het was zo fijn ze nog 1 keer bezig te zien.

Ze hadden ontzettend veel succes en het "Nog een Liedje" dat Massy en ik aanvingen werd overgenomen door sommige mensen. De rest van het publiek riep, joelde, klapte, maar ze kwamen niet meer terug :-(.

We besloten dat ze vast ook niet meer terugkwamen voor een finale en zijn naar huis gegaan. Doodmoe, met modder tussen de tenen en bier in de haren (zoals Marion twitterde), maar toch wel blij dat we gegaan waren!

Zaterdag gaat mijn zoon met zijn vader een weekje op vakantie. Leuk voor Mark, maar wel slecht getimed wat mij betreft. Want zondag is het Moederdag. Maar goed, het belang van mijn zoon staat voorop, dus ik heb uiteraard ingestemd met deze vakantie.
Het zat Mark niet lekker, dus een paar dagen geleden kwam hij met het voorstel om donderdag, vandaag dus, vast Moederdag te vieren. Dan mocht ik uitslapen, zou hij me ontbijt op bed brengen en mocht ik bedenken wat we die dag zouden doen. Hm. Dat idee trok me wel.
Mark heeft heel andere ideeën over wat uitslapen inhoudt, dus gisteravond was ik maar niet te laat naar bed gegaan. En ja hoor, vanmorgen om kwart over 9 begon Mark te roepen: "Mama, in bed blijven!!" (ofcourse, ik was weinig anders van plan :-)). En tien minuten later kwam de schat naar boven. De crackers met chocoladepasta van twee jaar geleden waren vervangen door 2 heerlijke bruine boterhammen met boter en hagelslag ("Melkhagelslag, mama, wat jij zo lekker vindt!"). De beker water was nog steeds een beker water (note to self: volgend jaar jus d'orange in huis halen!).

Toen ik mijn brood ophad (onder toeziend oog van Mark, het laatste korreltje hagelslag moest op!) moest de televisie uit (As The World Turns) en ging Mark zijn cadeau halen. Dat bleek achter de deur te staan, dus hij was gauw terug :-).

Mark keek gespannen toen ik het cadeau openmaakte. Ik was erg benieuwd. Hij had al dagen geheimzinnig lopen doen, dus ik was reuze benieuwd wat hij gemaakt had. Het bleek al mijn verwachtingen te overtreffen. Uit het zorgvuldig ingepakte pakket kwam een soort kijkdoos met een Acda en De Munnik bij Rigter! Live 2009 tafereel! En niet alleen Acda en De Munnik, aan mijn vriendinnen en mij had Mark ook gedacht: hij had ons ook gemaakt (zij het dat wij in pocketformaat een stuk slanker zijn dan in het echt :-)). En het grappigste was nog wel dat wij allemaal in het zwart gekleed zijn :-)

Nadat ik hem uitgebreid bedankt heb (eindelijk een excuus om hem eens uitgebreid te zoenen en te omhelzen, ja daar heb je bij een tienerzoon een excuus voor nodig), hebben wij zijn koffer ingepakt en zijn we naar Zandvoort gegaan. En daar hebben we heerlijk op ons favoriete terras gezeten.

Het was erg lekker weer in Zandvoort. De zon scheen volop en het was uit de wind heerlijk toeven. Ik genoot!

Daar hebben we op ons favoriete terras een heerlijke pannenkoek gegeten. Ik nam een gewone met suiker, maar Mark nam een spek/kaas pannenkoek. Mijn zoon, die de eerste 3 jaar van zijn leven leefde op melk en crackers, eet tegenwoordig zoveel dat het niet meer aan te slepen is. Dat is trouwens ook te merken, hij schiet werkelijk omhoog. Ik geef hem nog een jaar, dan is hij groter dan ik. Vreselijk zeg. Mijn kindje, een boom van een kerel.

Het was zo lekker op het terras dat we al gauw gezelschap kregen. Beetje brutaal gezelschap zelfs. Ze gingen bij ons op de tafel zitten, één pikte zelfs een stukje pannenkoek van Mark en zaten ontzettend veel aandacht te trekken.

Tegen alle verwachtingen in kreeg Mark de zware pannenkoek gewoon helemaal op.

Hij overwoog zelfs erna nóg een pannenkoek te bestellen. Maar hij wilde ook nog "visjes eten", dat wil zeggen Kibbeling halen bij "Geef het Door, Eet Haring van Floor", zo'n rijdende viskraam aan de boulevard. Dus hij was zo slim toch maar niks te bestellen.

Het was Moederdag en dus mocht ik daarna zeggen wat we doen gingen. Nou dat is duidelijk. Zandvoort, Kerkstraat, dat betekent naar de schoenenwinkel! Ik hou helemaal niet van winkelen, maar als ik schoenen nodig heb (ja!! heel erg!!!) ga ik altijd naar de 2 schoenenwinkels in de Kerkstraat, waar ik gewoon altijd slaag. Ook nu. In de ene winkel kocht ik schattige zwarte enkellaarsjes, in de andere kocht ik prachtige lange zwarte (zomer)laarzen. En allebei voor geen geld. En tussen die 2 winkels in, scoorde ik ook nog een geweldige zwart frokje en een paar goedkope spelletjes voor Marks Nintendo DS.

Nadat ik heel Zandvoort had leeggekocht hebben we nog een half uurtje op het terras van een strandtent gezeten. De visjes hebben we toch maar niet gedaan (de pannekoek drukte nog steeds zwaar op de maag van Mark), Dus heb ik hem naar zijn vader gebracht. Wat was dit een perfecte dag. Eén met een gouden randje!

Wat doe je als je heel erg van taal én van Acda maar in dit geval De Munnik houdt? Dan stel je jezelf beschikbaar als klapvee bij de televisie-opnames van De Taalmeester, als Paul de Munnik een van de kandidaten blijkt te zijn.
Een paar dagen geleden schreef de redactie van dit, voor mij geheel onbekende, televisieprogramma een berichtje op de Acda en De Munnik Hyves dat Paul vandaag kandidaat zou zijn en dat zijn fans van harte uitgenodigd werden om de opnames bij te wonen. Sas en ik waren meteen in. Niet omdat wij nou zo graag klapvee zijn (Sas wel overigens, al ontkent ze dat ze in het publiek van Ik Hou Van Holland wil zitten :-)), maar om eerder genoemde redenen. En ook Ria gaf te kennen van de partij te willen zijn. Gezellig!
We werden om 1 uur verwacht. Ik had derhalve Sas om 12 uur bij mijn werk "besteld". Sas is altijd op tijd en ik maar een paar minuten te laat, dus toen wij aankwamen bij de televisiestudio was het nog vroeg en rustig. Behalve Ria, die tegelijk met ons arriveerde, en wij, stonden er nog een stuk of 6 mensen voor de deur. Wij namen plaats in de zon, op een soort vensterbank en keken naar de dingen die komen zouden. Zoals daar was ene Veldmuis. Oftewel Remco Veldhuis, de ene helft van dat duo dat zo vaak (en zo onterecht) vergeleken wordt met Acda en De Munnik. Hoewel er een rood lint hing, parkeerde hij zijn auto ongeveer aan onze voeten, stapte uit en deed erg populair. Wij knikten de goede man vriendelijk toe en gingen door met de zaken waar we mee bezig waren, namelijk bruin worden.
Niet veel later zag ik Paul aan komen rijden. Dus ik ging door waar ik mee bezig was, bruin worden :-). Paul was minder brutaal dan Veldmuis en parkeerde zijn auto een heel eind verderop, kwam aanlopen en draaide zich subiet weer om. Snap ik best, die schrok zich dood toen hij ons zag :-). Maar dat was het niet, bleek even later, hij had een t-shirt in de auto laten liggen en ging dat even pakken.
Toen hij weer terug kwam lopen vertelde ik hem dat Veldmuis zijn auto onder het lint door geparkeerd had en hij dat waarschijnlijk ook wel had mogen doen. "Veldmuis, is die er ook?" vroeg Paul (waarbij hij zijn pokerface niet geheel in de plooi hield). Vervolgens liet hij zijn verbazing blijken over hoe wij nou weer van deze opnames afwisten. Ik antwoordde mijn standaardantwoord in deze: "Alles voor de Hyves", want je moet nooit teveel van je bronnen weggeven, zelfs niet aan Meneer De Munnik. Of vooral niet aan Meneer De Munnik, daar ben ik nog niet uit :-).
Paul ging de grime in en wij bleven in het zonnetje wachten. En wachten. En wachten. Om tien over half 2 zaten we nog steeds te wachten. Irritant! Was ik daarvoor zo vroeg van mijn werk weggesneld? Ik had zelfs de maandcijfers van mei al af kunnen hebben in die tijd. Bij wijze van spreken natuurlijk, want op 4 mei zijn er nog niet zo heel veel cijfers over mei :-).

Anyway....tegen 2 uur kwam er eindelijk leven in de brouwerij. We kregen toegang én een consumptiebon en mochten plaatsnemen in een saaie wachtruimte. En toen was het weer wachten. En ons medepubliek bekijken. Het was een programma van de Teleac, dus je verwacht enige intelligentie, maar dit was beroepspubliek, dat zag ik zo ook wel. Dit zijn mensen die alle opnames bijwonen die ze bij kunnen wonen, waarbij het niet heel erg uitmaakt welk televisieprogramma het betreft.

Na een kop koffie gedronken te hebben zei ik tegen Ria en Sas: "Kom, we gaan weer naar buiten". Dat was een goede zet. We hebben nog zeker een kwartier in de zon gezeten.
De jongen die overduidelijk aangewezen was het publiek (zo'n 20 man bleek later) bezig te houden, kwam een praatje met ons houden. Hij wilde weten of we al eens eerder bij een opname van De Taalmeester waren geweest (nee!), of we het programma wel eens gezien hadden (weer nee!) en of we het programma überhaupt kenden (driewerf nee :-)). Ik biechtte op een keer aan Boggle meegedaan te hebben, maar dat viel niet zo in goede smaak geloof ik. Tsss. Ik heb er maar niet bij verteld dat die uitzending nog een hele rel in omroepland heeft veroorzaakt. Hm. Heb ik dat verhaal eigenlijk wel eens aan deze log toevertrouwd? Zo niet, ander keertje.
Na weer heel lang wachten hoor ik de Jongen-Die-Het-Publiek-Bezig-Moest-Houden, wij hadden hem Hans gedoopt, maar hij bleek Edwin te heten, binnen zijn keel schrapen. Hij ging het hooggeëerd publiek toespreken. Wij gingen natuurlijk ook gauw naar binnen, waarbij ik (uiteraard, het kon niet uitblijven :-)), struikelend over de drempel een geweldige entree maakte. Leave it to me om een belachelijke indruk te maken :-).
Vijf minuten later zaten we in de studio. Een gigantische ruimte met een strak decor dat helaas op zo'n 33 kilometer afstand van het publiek stond. Niet erg knus dus. Maar good enough.

Nadat eerst de presentatrice werd voorgesteld, Marit van Boheemen (die van die reclame dat ze haar moeder even in bad gaat doen) en de onvermijdelijke taalexpert, Jan Kuitenbrouwer, kwamen dan eindelijk de kandidaten. Remco Veldmuis, pardon Veldhuis, Sylvester Zwaneveld (van Arie en Sylvester, ongeveer het slechtste cabaretduo dat ik ooit heb zien optreden) en Paul de Munnik. U welbekend. Zij het niet van de cd's of van de theaterprogramma's, dan toch zeker van mijn weblog :-).
Het spel begon met een dictee. Een dictee op stand, mag ik wel zeggen. Ik schreef mee en ik moet bekennen dat ik het erg pittig vond. Later bleek ik 1 foutje meer te hebben dan Paul. Irriteert me mateloos (maar hij leest hier toch niet, ga ik van uit ;-)). Mijn foutje werd overigens veroorzaakt doordat ik het eerst goed wilde schrijven, maar toen bedacht dat het wel weer nieuwe spelling zou zijn. Waarna ik dus besloot niet eau te gebruiken maar o. Gelukkig was het fout. Ik hou niet van de nieuwe spelling.
In de tweede ronde moest aangegeven worden of jou met of zonder w geschreven moest worden in de zinnen die opgegeven werden. Een erg makkelijke ronde vond ik zelf. En een discutabel moment, want er werd iets fout gerekend wat absoluut goed gerekend had moeten worden. Ik zal even niet uitweiden over wat dit betrof, daarvoor moeten jullie de uitzending maar bekijken (vanaf 15 juli op tv, elke week, waarschijnlijk de 3e uitzending, dus 29 juli, maar dat kan nog veranderen, dus pin me er niet op vast).
Vervolgens kregen we allerlei liedjes te horen waar taalfouten in zaten. Erg makkelijk vond ik, maar wel leuk om te doen. Wij lachen met name Ben Cramer en Gerard Joling uit. Hoewel ik me eigenlijk afvraag of die hun teksten zelf schrijven.
De laatste ronde betrof woordbetekenissen. Een erg lastige ronde, waar ik zelf een paar keer de fout inging. Maar ik niet alleen gelukkig, ook de kandidaten hadden moeite met deze ronde. In ieder geval was het wel duidelijk wie op de eerste plaats stond na deze ronde. De tweede en derde plaats was spannender. Maar er kon nog van alles gebeuren, want de dictees telden ook mee in de puntentelling. De kandidaten hadden het alle 3 beter gedaan dan ik, petje af, dus er veranderde niet veel aan de stand. Een van de kandidaten viel af en de anderen speelden een finale.
Ik vind niet dat het aan mij is om bekend te maken wie er gewonnen heeft. Ik hou niet van spoilen. Maar ik vond het wel een terechte winnaar. Hij wist het meest en maakte het minste fouten. En ja, dan win je. Zo is het leven :-).
Paul is een fanatiek kandidaat. Hij zal en moet winnen en gedraagt zich daar ook naar. Gelukkig wordt hij wel erg grappig als hij zo fanatiek is, dus dat maakt het bijzonder vermakelijk om te bekijken. Iets zegt me dat dit de leukste uitzending in de hele serie wordt :-).
Het was mogelijk om nóg een opname mee te maken. Een met acteurs waar in ieder geval Inge Iepenburg (a.k.a. Martine Hafkamp) aan mee zou doen én Chris Tates. Dat is een ongelooflijk lekker ding (en van mijn leeftijd denk ik :-)), dus we hebben nog even overwogen te blijven. Maar na 1 opname vonden we het eigenlijk wel genoeg en zijn we naar huis gegaan. Er moest immers ook nog een logje geschreven worden..............