Vrijdag 29 mei 2009

Twee jaar geleden vond op 31 mei de laatste voorstelling van Op Weg Naar Huis plaats. Dat betekende een eind aan een heel bijzondere tour van vijf maanden van Paul de Munnik, JP den Tex en Kees Prins. Doordat ik vlak voor het begin van die tour single werd en dus heel veel tijd had én vooral natuurlijk omdat het zo'n prachtige voorstelling was heb ik bijna 40 voorstellingen van die tour mogen meemaken. Om meerdere redenen was het een heel bijzondere periode, bijvoorbeeld omdat er een hecht groepje van vaste bezoekers ontstond dat tot op de dag van vandaag nog steeds veel met elkaar optrekt.
Toen Paul zich in oktober 2007 weer bij Thomas Acda voegde en de tour begon die later Spelen bleek te heten, hadden mijn vriendinnen en ik de smaak nog goed te pakken en hebben we in het wilde weg kaarten besteld, om maar zo min mogelijk optredens te hoeven missen. De allereerste try-out was op 24 oktober 2007 in M-lab in Amsterdam Noord. Ik herinner me dat al na het 3e nummer ofzo Massy en ik elkaar aankeken in de wetenschap dat we een goede keus hadden gemaakt. Het beloofde wederom een heel bijzondere tour te worden.
De rest is historie. We hebben bijna 2 jaar lang meegetourd met Thomas, Paul en David, het 3e lid van Acda en De Munnik. En er zijn echt geweldige herinneringen ontstaan in die tijd. Herinneringen aan de voorstellingen zelf, die alle 82x dat ik hem gezien heb anders was. Elke avond was gewoon verschillend. Omdat Thomas het op zijn heupen kreeg doordat mensen zaten te filmen of te fotograferen of omdat hij zo opging in de actualiteit dat hij hele standup acts weg stond te geven. Door de rake reacties van Paul op al die onzin die Thomas eruit kraamde. Door heel bijzondere uitvoeringen van de liedjes die ik bijna allemaal even mooi vind, al ben ik in de loop van de tour wel het meest dol geworden op Kom Bij Me Lief, Je Bent Er Nog en Wacht (op zich gek, want ik blijf zeggen dat Ik Denk Je Hier Bij Mij het beste nummer van de cd Nachtmuziek en überhaupt van het hele oeuvre van Acda en De Munnik is). Door geestige improvisaties, bijvoorbeeld tijdens het EK of die keer dat Paul opeens Matthijs van Nieuwkerk was en Thomas Marc-Marie.
Een van de dingen die het voor ons zo bijzonder maakte was toch wel dat we de voorstelling hebben zien groeien. Waren het in oktober 2007 alleen nog maar liedjes, met wat flauwe verhalen over de piemol van Thomas, was het een paar maanden later vooral heel hilarisch allemaal. En vlak voor de premiere brachten ze opeens de diepgang in de show, door er een paar heel persoonlijke verhalen aan toe te voegen. Het is echt prachtig te mogen zien hoe een voorstelling opgebouwd wordt, groeit en in de loop van de tijd ontzettend veranderd is. Paul verwoordde het een keer mooi toen hij tegen me zei: "Eigenlijk is er niemand die de voorstelling zo goed kent als jij, want jij hebt echt alle fases meegemaakt".
Maar niet alleen de voorstelling maakte deze 2 jaar tot ook weer een heel bijzondere periode. Want ook het randgebeuren en dan met name het contact met andere vaste bezoekers (niet iedereen waardeert het om fan genoemd te worden) was helemaal geweldig. Er zijn, net als tijdens de OWNH-tour, zoveel nieuwe vriendschappen ontstaan. En de nazitten waren echt supergezellig, over het algemeen. Met als absoluut hoogtepunt de nazit in Zoetermeer, toen het Nederlands Elftal op het EK speelde en wij, voetbal-atheisten, de hele wedstrijd hebben zitten juichen om de verkeerde dingen :-).
Sommige theaters zijn specialer dan andere. Zo waren vooral de optredens in M-Lab, De Kleine Komedie, Zoetermeer, Gouda en Carré extra speciaal. Die zalen hebben gewoon iets wat maakt dat het altijd wat fijner is om er heen te gaan dan andere zalen. Een staande ovatie in Carré levert zoveel kippenvel op, daar kan geen ander theater tegenop!
Natuurlijk waren er ook dieptepunten. Thomas vooral is een aantal keren ziek of geblesseerd geweest waardoor optredens verzet of zelfs helemaal gecancelled zijn. Zelf ben ik ook een paar keer ziek geweest (gek genoeg werd er toen niets gecancelled :-)). Een andere keer was er een stroomstoring waardoor het publiek naar huis gestuurd werd, wat Massy als nogal traumatisch heeft ervaren. Helmajo en ik kregen een auto-ongeluk op weg van Stadskanaal naar huis. Mijn moeder overleed vlak voor de premiere, wat voor mij AEDM-technisch vooral betekende dat de Kleine Komedieweek nog veel specialer was dan anders (begon 1 dag na de crematie).
Maar vooral houden we heel veel positieve herinneringen over aan deze tour. Herinneringen aan auto-picknicken, aan verzamelen bij het AC Restaurant in De Meern, aan vaak zo vreselijk moeten lachen. Herinneringen die wij zullen koesteren, met name de komende vrijwel AEDM-loze maanden.
Gisteren was de derniere, de laatste dus. Massy had vorig jaar in al haar wijsheid buiten mij om een kaartje voor me besteld. Zij kent mij beter dan ik mezelf ken blijkbaar, want ze wist gewoon dat ik heel erge spijt zou krijgen als ik niet naar de allerlaatste ging. En ze had gelijk. Ik was zo blij dat ik er bij was gisteren.
In de auto op weg naar Haarlem bespraken we al hoe we het zwarte gat konden bezweren, dat voor ons dreigde op te doemen. Ik weet niet of het Massy of Marion was die opperde dat ik me Thomas en Paul op Crocs moest voorstellen als ik in het gat dreigde te vallen. En elke keer als ik over Thomas, Paul of iets anders AEDM-gerelateerds begon, riepen Massy en Marion in koor: Crocs. Het was te grappig voor woorden. Vooral toen Paul gisteren aan Thomas vroeg: "En wie zegt dat altijd?", waarop Thomas beschaamd antwoordde "Paul de Munnik", waarna Massy heel hard in mijn oor fluisterde : "Crocs!!".
Omdat het de allerlaatste was waren er erg veel vaste bezoekers van de optredens en van de "Kist", de chatbox van Acda en De Munnik, naar Haarlem gekomen. We verzamelden van te voren in de foyer en gingen ook gezamenlijk naar de zaal, waar we uitwaaierden, want we zaten natuurlijk niet allemaal bij elkaar. Het had wel iets moois. Sassy en Massy moesten nog even naar de wc voor de voorstelling en de hele groep bleef op hen wachten. En door zo met z'n allen naar onze plekken te gaan, had het wel iets plechtigs. Acda en de Munnik Spelen kreeg een waardig afscheid. Daar deden ook Thomas en Paul (en David) aan mee, want het werd een van de betere optredens, geestig, ontroerend en indrukwekkend. Met zelfs een heel erg geestige nieuwe grap die wat mij betreft 220 voorstellingen eerder al geïntroduceerd had mogen worden (Thomas vraagt: kun je daar mee over water lopen?, gooit wat water op de grond en roept: "probeer 's?". Errug grappig. Je moet erbij geweest zijn, denk ik.
Vlak voor het een na laatste nummer zei Massy tegen me: "Nog twee liedjes". Vanaf dat moment ging het mis. Ik moest niet 3x maar wel 10x slikken. Ik heb in opperste ontroering het werkelijk prachtig gezongen Kom Bij Me Lief aangehoord. En tijdens Nachtmuziek (echt het laatste liedje) kon ik alleen maar denken: het is over, afgelopen. Vreselijk vond ik het.
Nadat we Thomas, Paul, David en Tony toegejuicht hadden en 3 keer terug hadden geroepen, was het echt afgelopen. "Dit was het dan", zei Massy heel terecht en on topic. We dropen af naar de foyer, de één (ik) treurig, de ander blij vanwege de mooie voorstelling, weer een ander opgelucht dat ze naar de wc kon :-) (Massy natuurlijk :-)), maar allen in een heel eensgezinde stemming: dit was een pracht tour en al was het wel een heel lange tour geweest, het was toch jammer dat het afgelopen was.
Geheel volgens de na de laatste OWNH-voorstelling gestartte traditie hebben we nog een groepsfoto gemaakt. PT onttrok zich schandalig aan deze ceremonie, dus die hebben we de foto dan maar laten maken. En geheel volgens traditie is het PT gelukt mij ongelooflijk lelijk op de foto te zetten. Geeft niks hoor. Er zijn ergere dingen in het leven. Dat deze tour afgelopen is bijvoorbeeld :-(

Een paar maanden geleden werd bekend dat Acda en De Munnik de Libelle Zomerweek zouden afsluiten. Waaaaaaaaaaaat???? Dát was verrassend. Acda en De Munnik en Libelle waren nou niet bepaald een combi die wij zelf bedacht zouden hebben.
Nou hoor ik stiekem natuurlijk hartstikke tot de doelgroep van Libelle, leeftijdtechnisch gesproken. En sterker nog, ik lees de Libelle ook gewoon wekelijks. Niet dat ik me nou zo aangesproken voel als het gaat om overgang, kleinkinderen, huwelijksproblemen, Marjolein Bastin fratsels of Miss Etam mode, maar ik ben dol op de ingezonden brieven rubriek én op de columns in de Libelle. En een enkel keer staat er ook wel eens in interview in dat ik helemaal uitlees.
De Libelle Zomerweek had mij eigenlijk nooit echt getrokken. Het leek me weinig toevoegen aan de bestaande huishoudbeurs, die ik ook al mijd, met als enige extra de columnistes die ik wekelijks las. Niet echt een reden voor mij om richting Almere af te reizen. Maar Acda en De Munnik zijn natuurlijk wél een goede reden, dus zodra het kon hadden mijn vriendinnen en ik tickets voor deze mooie afsluiting van de Zomerweek gekocht.
Vandaag was het zover. Massy was gisteravond al komen slapen en vanmorgen stonden ook Saskia en Marion bij mij voor de deur, waarna wij richting Almere gingen, waar wij nog meer AEDM-vriendinnen zouden ontmoeten. We hadden er zin in, al waren de grappen over Tena Lady en Huishoudbeurs niet van de lucht. Wel waren we een beetje sceptisch over wat we gingen meemaken. Echt leuk kon het niet worden, dachten wij.
Kitty had gisteravond gegrapt dat we maar een trolley mee moesten nemen om de Tena Lady's in te vervoeren. Natuurlijk bedoelde ze dat grappig, maar wat ik me niet realiseerde is dat het een verwijzing was naar hoe Nederland zich gedraagt op dit soort festijnen. Want dat we werkelijk zouden struikelen over de trolley's had ik in mijn ergste dromen niet kunnen verzinnen. Het was echt vreselijk. Wat vroeger een koelbox was, is nu blijkbaar een trolley. En die trolley's waren al vroeg op de dag ook nog eens propvol. Met allerlei artikelen die je ook gewoon bij Albert Heijn kunt kopen. Sapjes, tandpasta, koekjes, je kunt het zo gek niet bedenken. Wat een rare mensen.
Maar wij kwamen natuurlijk alleen maar voor Acda en De Munnik en dus moesten we onderzoeken waar ze zouden spelen en hoe moeilijk het zou zijn om mooie plekjes te veroveren. Dat leek niet moeilijk. Zelfs toen Boris Keep-the-Soul-Alive stond op te treden was de tent nou niet bepaald vol te noemen en konden wij moeiteloos tot de eerste rij doordringen. Dat gaf hoop voor de toekomst. De nabije toekomst, want het zou nog maar 2 uurtjes duren voor we onze helden aan het werk konden zien.
We hadden ons bij binnenkomst eigenlijk onmiddellijk op een tentje gestort waar ze crepes verkochten. Maar hoewel die heel lekker waren, vulden ze onze holle kies amper. En dus gingen we snel nog even wat eten in de La Place tent, maar niet voor we ons gezicht even op het strand van Almere hadden laten zien!

Na daar een halfuurtje gediscussieerd te hebben over wat de beste aanpak zou zijn om liedjes te leren schrijven (tekstueel in mijn geval), besloten we onze plekken in het Feestpalviljoen maar eens te gaan veroveren. Wat wonderwel lukte. In no time hadden Massy, Marion en ik ons op rij 3 in het midden geinstalleerd. Waarbij opgemerkt mag worden dat rij 1 eigenlijk niet bestond en rij 2 een stuk lagere banken waren, waardoor we hoog boven ze uittoornden. Prachtig zicht dus op het podium. Al was wat we op het podium zagen een stuk minder prachtig.

Eerst zagen we een quiz met Comedian, reporter en acteur Quintis Ristie, niet heel erg boeiend. Toen kregen we een modeshow te zien. Behalve dat we niet heel erg te spreken waren over de geshowde kleren, ergerde ik me vooral aan het feit dat de modellen (waarvan sommige Libelle-lezeressen waren) allemaal maatje 36 leken te hebben. Het lijkt me toch dat een blad met lezers die gemiddeld eerder maatje 54 hebben dan maatje 36 toch het lef zou moeten hebben om wat dikkere modellen de kleren te laten showen. Maar nee hoor, allemaal mooie vrouwen met veel te dunne ledenmaten liepen rond op spuuglelijke gele schoenen in kleren die het Miss-Etam niveau niet bepaald overstegen. Niet echt ons ding dus.
Vervolgens moesten we nog even 3 kwartier ene Antje Monteiro doorstaan. Schijnt een musical ster te zijn die nu ook een eigen cd heeft. Maar ze zong voornamelijk liedjes van Ruth Jacott had ik de indruk. Niet erg boeiend dus. Onderwijl maakte ik me ernstig zorgen. Het zou toch niet zo zijn dat ook Acda en De Munnik met muziekband (tape dus) zouden optreden? Dat zou ik echt niet aankunnen. Maar gelukkig bleek mijn vrees ongegrond. Antje stopte iets eerder dan ik verwacht had en zo bleek er een kwartiertje tijd om de piano en wat gitaren neer te zetten en te soundchecken, zij het dan wat magertjes. Gelukkig maar. Ik kon het me ook al niet voorstellen dat zij zoveel concessies zouden doen.
Even voor drieën werden ze door de hoofdredactrice van Libelle aangekondigd met de woorden: "Wat zijn ze lekker!!!". Nou ja zeg. Wat een rare aankondiging. Ook al had ze misschien gelijk, ik vond het maar raar. Then again, toen Boris klaar was met zijn optreden, had ze al geroepen: "Nou wordt het pas echt leuk", dus die mevrouw dacht blijkbaar niet zo goed na voor ze iets riep. Veel tijd om erover na te denken hadden we niet. Want terwijl Massy, Marion en ik onze zonnebrillen opdeden vanwege het genante aspect aan de Libelle week, sprongen Thomas, Paul en David het podium op en tracteerden ons op de "verrassende" keuze Het Regent Zonnestralen. De tent was inmiddels propvol en ze bleken ook nog heel erg veel succes te hebben, dus de stemming zat er al gauw erg goed in.

Het was helemaal geweldig. Na Zonnestralen kwam Wacht, een van mijn favoriete nummers. En wat was het heerlijk om te mogen meezingen. In het theater zingen wij altijd heel braaf geluidloos mee, want daar is het natuurlijk not done om mee te zingen. Maar vandaag mochten we voor het eerst sinds tijden volledig loos gaan. Which we did. Geweldig! Na Wacht volgde Heel Veel Enge euhm Lieve Mensen, NONG (voor de niet-fans onder u: Niet Of Nooit Geweest), Die Man Zijn, Als het Vuur Gedoofd is, DLITNEK (Dan Leef Ik Toch Nog Een Keer), voor zover ik me kan herinneren, in die volgorde. En toen was het alweer afgelopen. Gelukkig kregen we nog een toegift én wat voor een toegift: Lopen Tot De Zon Komt en De Stad Amsterdam.

Lopen Tot De Zon Komt is een nummer van Thomas dat altijd gezongen wordt door Paul. Dat doet Paul over het algemeen heel mooi en het nummer bevat werkelijke briljante zinnen (wat we samen vroeger droomden, weet de helft van ons niet meer) en heeft een prachtige piano-begeleiding, maar toch deed het nummer mij nooit zoveel. Tot ik Thomas over dat nummer hoorde praten bij DWDD, waar hij zei: "Het gaat over iemand die afscheid heeft genomen van iemand waar hij de rest van zijn leven van zal houden". Blijkbaar heeft die uitleg ontzettend veel indruk op me gemaakt, want toen ik het nummer vandaag hoorde vond ik het zo verschrikkelijk mooi dat ik er kippevel van kreeg. Ik geloof dat ik 3 minuten lang mijn adem in gehouden heb.
Na De Stad Amsterdam was het afgelopen. Zo jammer. Veel te kort. Then again, 3 dagen zou nog te kort zijn, als je het mij vraagt. Ik kan er gewoon nooit genoeg van krijgen.
Gelukkig was er nog een soort van signeersessie achteraf.

Niet dat ik in de rij ging staan om wat te laten signeren (mijn DVD wás al gesigneerd), maar ik zag Sander in de rij staan. Sander is de webmaster van de site van AEDM én zelf een fotograaf, dus die staat nooit op een foto. Het leek me leuk om hem dan maar eens op de foto te zetten. Altijd handig chantagemateriaal :-). En ook Sas wilde wel een keer mooi op de foto met ze en dan ben ik natuurlijk altijd bereid om zo'n foto te maken. Sas is mijn excuuskind :-). Helaas vond Sas het nodig om wraak te nemen op alle in-de-maling-postjes die ik ooit over haar geschreven heb in het AEDM-gastenboek en ze riep doodleuk tegen Thomas en Paul dat ze van mij op de foto moest. Aaaargh. Probeer dan nog maar eens onschuldig te kijken :-).

Daarna stonden we buiten het Libelle Muziekwinkeltje nog wat grappen te maken met andere fans en Tony, de Pool, toen we onze AEDM-vriendin Monique met zo'n rare trolley langs zagen komen. Ze vertelde dat er spullen van 6 mensen in zaten en we lachten haar vierkant uit. Onafhankelijk van elkaar riepen Sas en ik dat ze die trolley maar moest laten signeren en die malle meid deed het ook nog :-).

Toen was het echt helemaal afgelopen en begon het ergste gedeelte van de dag. We gingen de Zomerweek nou eens echt bekijken. Eerst kocht ik een boek van Teuntje Klinkenberg, vrouw van Huub van der Lubbe, die alweer een tijdje geleden een boek over haar familiegeschiedenis heeft geschreven (De Methode Coué). Hilde had haar hier een keer over geïnterviewd en daar een zeer mooi, ontroerend verhaal van gemaakt. Sindsdien wilde ik het boek al hebben en nu kon ik het kopen en laten signeren. Die kans greep ik met beide handen. Hilde, je moet de hartelijke groeten hebben van Teuntje. Ook kocht ik nog "De Jongen In De Gestreepte Pyjama" van John Boyne.
En vervolgens hebben we 2 uur lang over de Zomerweek geslenterd, in de stromende regen. Ik vond het vreselijk. Wat een stom gedoe zeg. Gewoon een kopie van de Huishoudbeurs. Not my cup of tea. Maar toch hadden we lol, bijvoorbeeld toen we langs Soap on a Rope kwamen.

En toen we gratis foto's konden laten maken in een bootje, met een foto van Giethoorn als achtergrond.

Maar tegen zessen hadden we natte voeten en geen zin meer en zijn we naar huis gegaan. Na nog even te hebben gegeten bij een Chinees hier in Amsterdam-Noord (waar we konden meegenieten van de verhalen van de zus van Gordon over wat zij in Moscou had meegemaakt), sloten we deze supergezellige dag af. Libelle Zomerweek mag dan niet ons ding zijn, we hebben genoten van het Acda en De Munnik optreden en van het gezellig samen een dagje weg zijn. Volgend jaar willen we weer, al mag het dan best de Huishoudbeurs zijn. Omdat het daar wel droog is. Dat noemen ze een dak, trut! :-)

Zoals bekend mag worden geacht volg ik al sinds 1997 meneer Acda en sinds ca 2000 het bijbehorende bandje, Acda en de Munnik. Sinds die tijd zijn ze natuurlijk miljoenen keren op tv geweest, wat ik meestal gezien heb, maar soms ook niet. En wat ik vaak heb opgenomen op video (en later op dvd), maar vaak ook niet.
Marion is al veel langer fan dan ik en heeft mij vorig jaar een stuk of 15 videobanden geleend met oude opnames. En ik heb er van gesmuld. Ik ben ooit begonnen ze op mijn dvd-recorder over te nemen, tot ik ontdekte dat de brander in mijn recorder het niet meer deed. Toen kwam het project stil te liggen. Story of my life.
Eind vorig jaar vertelde Helene dat zij ook nog een heleboel oude opnames had. En daarmee ontstond een idee in mijn hoofd. Wat als we al die opnames nou eens bij elkaar zouden gooien. En daar een website voor gingen bouwen. Het officiële Acda en De Munnik Archief On Line. Wat een wereldidee. Ik lanceerde het idee bij Helmajo en zij was meteen enthousiast. Ook zij had een heleboel oude opnames en wilde er graag aan meewerken.
Dat was de basis voor wat een geweldig project zou worden. Alleen wees Peter me er binnen een paar dagen op, dat we wel eens heel grote problemen met televisieprogramma's zouden kunnen krijgen. Kwestie van copyright enzo. En dus moesten we de plannen wat aanpassen. En we besloten om er dan maar een archief van dvd's van te maken. Helmajo en ik kwamen een hele zondag bij elkaar, wat de aftrap van het project werd. We besloten de taken te verdelen. Ik zou de administratie doen (het archief moet ook administratief worden bijgehouden) en Helmajo zou het branden doen.
Helene ging in haar archieven zoeken, Marion ging nog dieper in haar archieven dan ze al eerder gedaan had en Massy en ik brachten mijn dvd-recorder naar Ruud, in de hoop dat hij het kreng weer aan de praat zou krijgen. Ruud besloot daar geen energie in te steken en heeft alle opnames op de recorder voor me gebrand op dvd. Dat moest via een omweg, waardoor hij het real time moest doen. Twee uur opnames kostte 2 uur om het op te nemen, dat idee. Hij is er weken mee in de weer geweest. Want het waren veel meer dan 2 uurtjes. Super natuurlijk!
Zelf heb ik uren op het internet gezocht om uit te zoeken van welke datum bepaalde opnames waren. Dat was heel erg veel werk, maar wel erg leuk. Ik ontdekte dingen die ik nooit geweten had dan wel weer vergeten was over Acda en De Munnik. En ik smulde van het neuzen in het verleden van Acda en De Munnik, wat ik grotendeels heb meegemaakt, zij het dan dat ik met name in de jaren dat ik wat minder fanatiek was (toen ik net verliefd was op Peter) wel wat gemist heb. En ik vulde een excel sheet om alles vast te leggen.
Ondertussen stortte Helmajo zich op het branden. En dat deed ze met een doorzettingsvermogen waar ik bewondering voor had. Ik bedenk wel vaker van dit soort leuke projectjes, maar om ze daadwerkelijk tot uitvoer te brengen is weer a totally different ball game. Bij mij blijft het vaak bij bedenken en van plan zijn.....
Toen we begonnen met dit project heb ik meteen geroepen dat we een video-avondje gingen organiseren voor de fans waar wij het meest mee omgaan zodat die konden meegenieten van dit prachtig bezit. Natuurlijk zou iedereen het liefst overal kopieën van krijgen, maar dat is ondoenlijk. Helmajo heeft namelijk ook gewoon nog een baan he :-). Dus hebben we een soort van pact gesloten dat er geen kopieën worden gemaakt, je moet ergens de grens trekken. Al spraken we wel af voor een zeker bandje een uitzondering te maken.
Het organiseren van feestjes bij mij thuis gaat me goed af en dus zaten afgelopen zaterdag 12 fanatieke fans in een kring om mijn (gelukkig iets te grote) tv heen, waar we keken hoe Paul Thomas van de tafel veegde bij Triviant, hoe met Paul zelf de vloer werd aangeveegd bij het Pokeren en hoe Paul Thomas bijna de hersens insloeg bij het Kopspijkerspel. En we zagen vooral hoe prachtig mooi Paul Ne Me Quitte Pas zong van Jacques Brel. De hele avond heeft iedereen overal doorheen gepraat maar tijdens dit nummer was het muisstil in de kamer. Indrukwekkend moment!

Een paar weken geleden spraken Massy en ik Paul bij De Wereld Draait Door. Het gesprek kwam op die opnames en Paul sprak de legendarische woorden: "Dát lijkt me nou eens een leuk kado voor Paul De Munnik". Ik vertelde hem dat ik dat echt met Helmajo moest overleggen omdat dit een gezamenlijk project van ons was. Hoewel ik dus stiekem allang wist dat Helmajo dat een goed idee vond :-).
En dat was ook zo. Helmajo ging meteen aan de slag en op mijn suggestie dat het niet eerlijk was Thomas en David over te slaan in deze ging ze nóg harder aan de slag :-). En binnen een paar weken was het kado af. Echt geweldig.
Nu was het zaak om een afspraak met Thomas en Paul te krijgen. Maar dat was niet zo heel moeilijk. Ik heb natuurlijk zo mijn contacten dankzij de Alliantie Acties en via een van die contacten liet ik Paul weten dat het kado klaar was om overhandigd te worden. Hij liet me weten dat er een signeersessie zou zijn in het Fortis Theater na de voorstelling en stelde voor daar de Officiële Overhandiging te laten plaatsvinden. En zo geschiedde.
Gisteren was het zover. Thomas en Paul signeerden, gingen op de foto met 2000 man (vrouw natuurlijk) en bleven vriendelijk lachen. Wij weten wel waarom. Die verheugden zich op het kado :-). Aan het eind van de signeersessie kwam ook David erbij en kon de Uitreiking beginnen. En zo kwam het dat Thomas en Paul uit handen van Helmajo het kado kregen en David uit mijn handen. En het was een geweldig succes. Nooit eerder heb ik Thomas zo spontaan zien reageren. En ook Paul en David stonden te glunderen.

Thomas vertelde dat hij gedacht had 1 of 2 dvdtjes te krijgen en dat ze helemaal niet gerekend hadden op zo'n groot archief. Ze waren werkelijk heel erg verrast en vonden het echt een heel mooi kado. Vanmorgen bleek dat nog een keer toen ze de groep fans die dit mogelijk hadden gemaakt bedankten in het Acda en De Munnik gastenboek. En natuurlijk Helmajo omdat zij al het brandwerk had gedaan.

Natuurlijk is het archief nog niet helemaal compleet. Zo zijn we bijvoorbeeld nog steeds op zoek naar opnames van Waku Waku waar Thomas ooit aan meegedaan heeft. Inmiddels is Sandra, ook iemand die we uit het gastenboek en van optredens kennen, in het archief van het NOB aan het spitten voor ons. Afgelopen zaterdag nog heeft Marcia het een en ander aangeleverd. Bovendien weet iedereen die met ons omgaat dat we ons altijd aanbevolen houden voor opnames die we nog niet hebben!!! En nou weten jullie dat dus ook!! :-)