Zaterdag 24 mei 2008

Zoals ik onlangs al schreef, zag ik me een paar weken geleden gedwongen om mijn gastenboek van mijn site af te halen, als gevolg van een groot aantal zeer onbehoorlijke berichten.
Jullie reacties waren verbazingwekkend. Het lijkt erop dat mijn gastenboek populairder was dan mijn log. De bezoekersaantallen hebben een dramatische duikeling gemaakt en bijna dagelijks ontving ik mailtjes met de vraag wanneer mijn gastenboek weer opengaat.
Vandaag adviseerde Vampie me om eens uit te kijken naar een ander gastenboek, waarin je berichten eerst kan goedkeuren voor ze geplaatst worden. Dat werkt natuurlijk enigszins vertragend, maar is nog altijd beter dan geen gastenboek. Ze heeft helemaal gelijk.
Eén keer googelen leverde al meteen de link van Tboek.nl op. En dat gastenboek voldoet volkomen aan mijn wensen. Het is gebruikersvriendelijk, je hebt vele berichtersbeheerdersmogelijkheden (mooi scrabble-woord!) en ziet er ondanks wat reclame redelijk uit.
Met het oog op het nachtelijk uur, ga ik er nu even niks meer aan doen, maar morgen zal ik eens even kijken of ik de lay-out zó kan aanpassen dat er eigenlijk niet veel verschil is met mijn vorige gastenboek.
Graag nodig ik jullie van harte uit om mijn gastenboek vol te schrijven met leuke berichtjes. Wel zal ik ze voorlopig even blijven (goed)keuren voor ze geplaatst worden, om te voorkomen dat dezelfde meneer aan wie we deze ongein te danken hebben, zich uitgenodigd voelt om al zijn creativiteit weer op mijn gastenboek uit te leven. Het is jammer dat het nodig is, maar voorlopig is het even niet anders!

De afgelopen dagen zijn we voornamelijk bezig geweest met het schrijven van honderden dank-kaartjes. Maar omdat we helaas vast ook nog wel mensen vergeten zijn en niet van iedereen een adres hebben, onderstaand het kaartje dat we verstuurd hebben.

De tekst op het kaartje doet nog steeds geen recht aan wat ik voel aan dankbaarheid jegens al die mensen die me gesteund hebben.

Er is een tijd geweest dat ik niet zo heel veel vriendinnen had. Natuurlijk waren daar altijd Lilian en Ingrid, maar ik had het verder niet zo op vrouwen. Vond dat ze te vaak naar de wc moesten, te veel zeurden en te lange tenen hadden. Daar had ik natuurlijk ook helemaal gelijk in, maar daar kan ik nu beter tegen :-).
Tegenwoordig mag ik me heugen op een grote vriendinnenschaar. En ik kan zeggen dat mijn vriendinnen ontzettend belangrijk voor me zijn. Zij zijn er voor me, slepen me door moeilijke tijden heen en praten me moed in als ik allerlei AEDM-optredens moet missen omdat ik ziek ben. En af en toe return ik de favour, als dat nodig is. En, wat ook niet geheel onbelangrijk is, we hebben samen meestal ontzettend veel lol en maken geweldige dingen mee.
Toen ik aan hyves begon begreep ik niet dat er mensen waren die meer dan 50 vrienden hadden. Zoveel mensen kén ik niet eens, laat staan dat ik zoveel vrienden zou hebben. Inmiddels, zo'n twee jaar later heb ik tegen de 100 hyves-vrienden en weet ik wel beter. "Vriendschappen" zijn op hyves zo gesloten, hoe selectief ik ook ben in het accepteren van vriendschappen.
Waar ik echter erg geschokt over ben, is dat vriendschappen op hyves ook zomaar blijken te kunnen eindigen. Natuurlijk snap ik wel dat vriendschappen verwateren en zelfs in ruzie kunnen eindigen, maar wat ik in real life nog niet heb meegemaakt, is dat dat gebeurt zonder dat ik het door heb.
Vandaag kwam ik er achter dat ik geen 94 vrienden meer heb, zoals de laatste weken, maar nog maar 93. Er is dus 1 iemand geweest die mij niet meer de moeite waard vindt, of erger nog die besloten heeft dat ik haar vriendschap niet meer waard ben. Op zich moet dat kunnen, alleen vind ik het wel erg dat ik dus gewoon niet kon bedenken wie dat dan geweest is. Ik ben door de 93 resterende "vrienden" heen gegaan en miste niemand in het rijtje. Blijkbaar heb ik iemands vriendschap zo for granted genomen dat ik haar niet eens mis als zij die vriendschap (danwel haar hyves account) opzegt. Sjees hee. Wat onaardig van mij.
Gelukkig ben ik ooit (toen ik op 76 vriendschappen zat) zo slim geweest een excel sheetje aan te leggen met alle namen van mijn vrienden erin. En toen ik op dát sheetje stuitte vanmiddag, kwam ik er ook vrij gemakkelijk achter wie de vriendschap met mij zat was. Een meisje dat ik in real life niet eens ken, dus de benaming vriendschap was ook wat overdreven in deze (typical hyves dus). Ik ben blij dat ik er wel achter gekomen ben dat zij het was. Anders was ik me waarschijnlijk de rest van mijn leven gaan afvragen om wie het ging.
Nou ja, het is des te meer bewijs dus van hoe verschrikkelijk oppervlakkig Hyves is. Toen ik eraan begon deed ik dat omdat ik nou eenmaal, door mijn AEDM-verslaving, veel met jongere meisjes optrok en hyves onmisbaar leek voor die generatie. Ik werd heel veel uitgenodigd en om van het gezeur af te zijn opende ik ook maar een hyves account. Inmiddels heb ik ontzettend veel plezier op hyves en krabbel ik ook wel dagelijks ff wat bij iemand (op zich makkelijker dan sms, want van hyves heb ik nog geen sms-duim overgehouden). Ik zou het echt niet meer willen missen en blijf dan ook vriendjes verzamelen. Maar aan de race om "het hoogste aantal vrienden" heb ik nooit meegedaan en zal ik ook nooit meedoen. Het gebeurt niet heel vaak dat ik uit mezelf mensen uitnodig (een tikkeltje luiheid en laksheid mag mij niet ontzegd worden), dus heel hard groeien zal mijn aantal vrienden ook niet. Bovendien ben ik, zoals gezegd, nogal selectief. Ik accepteer geen uitnodigingen van total strangers en zal ook geen vreemden uitnodigen. Maar de overgebleven 93 hyves vriendjes koester ik. Dat jullie dat weten!

Moederdag was altijd een groot ding in onze familie. Mijn moeder hechtte er enorm aan en het was jarenlang ongeveer de enige dag in het jaar dat ik het niet in mijn hoofd haalde om naar concerten te gaan of me op een andere manier aan de feestelijkheden te onttrekken.
De laatste jaren was het al anders. Mijn moeder ging heel vaak naar Spanje in deze periode en zat dan dus vaak daar op moederdag. Langzaam heb ik dus al aan het idee van een moederloze moederdag kunnen wennen. De jaren dat ze wel in Nederland was waren als vanouds, maar omdat mijn moeder het idee van met de hele familie bij elkaar komen op moederdag losgelaten had, waren wij er ook minder strikt in geworden.
Mijn eigen moederdag heb ik nooit veel aan gedaan. Ik herinner me mijn eerste moederdag. Toen was het net zo mooi weer als dit jaar en ging ik met mijn ouders (mijn moeder en Ron dus) en Giampiero en natuurlijk Mark naar het strand. Het was een fijne dag maar het voelde toch altijd als een dag voor haar, hoezeer zij ook haar best deed míj in het zonnetje te zetten.
Mark was 5 toen Giampiero en ik uit elkaar gingen, dus toen hij eenmaal op een leeftijd was dat hij zich eventueel aan ontbijtjes op bed zou kunnen wagen, was er niemand om hem erbij te helpen. En hoewel mijn moeder, áls ze in Nederland was, altijd Mark erg gestimuleerd heeft om tekeningen te maken of íets te doen bleef het meestal bij een door Giampiero gekocht kadootje (dat was de afspraak bij onze scheiding, altijd zorgen dat Mark niet met lege handen aankwam op vader- en moederdag, omdat dat voor hém naar zou zijn). Vaak kocht mijn moeder ook nog wel een kado voor mij en had Mark dus juist veel om te geven. Beetje overdone dus soms :-). Maar in ieder geval anders dan hoe ik thuis gewend was moederdag te vieren.
Hoe anders was het vanmorgen. Ik lig al sinds donderdag in bed (afgewisseld met de tuin :-)) omdat ik doodziek ben van een of ander buikgriepvirus. Erg irritant omdat ik al 5 dagen niks binnen houd. Daar word je moe van, door een totaal gebrek aan energie. Mark vindt het reuze zielig voor mij, want was een week eerder geveld door het zelfde virus. Hij was er binnen 2 dagen vanaf. Bij mij duurt het wat langer blijkbaar....
Anyway, gistermorgen om 9 uur kwam Mark de slaapkamer in met een snijplank met daarop 3 crackers met chocopasta en een beker water. Helemaal zelf bedacht en geregeld. Het is vreselijk moeilijk te beschrijven wat er toen door me heen ging. Nooit eerder had zo'n karig ontbijt me zo'n luxe gevoel bezorgd. Want juist omdat hij het helemaal zelf had gedaan en bedacht was het luxer dan welk ontbijt met zalm, aardbeien en champagne dan ook. Zo lief!! Zo welkom!
Hij verontschuldigde zich nog voor de beker water. "Ik kan nog geen thee zetten, mama". Lief he? Ik was dolblij met de beker water. Dat is het enige dat ik uberhaupt kon hebben en het gaat hierbij zoveel meer om het gebaar dan om het daadwerkelijke maal.
Dit was, ondanks mijn algehele malaise van het ogenblik, een hele mooie moederdag. Natuurlijk heb ik erg veel aan mijn moeder gedacht, maar het is niet anders. En blijkbaar heeft Mark het stokje nu overgenomen van de generatie voor hem. Dat is toch een mooi idee.......