Woensdag 30 mei 2007

Heel erg in het begin van de tour van Op Weg Naar Huis, tijdens de eerste try-outs, speelden JP, Paul en Kees een nummer dat De Dag Dat Ik Binnenloop heette. Door ons al snel omgedoopt in Tsjiboem. Het was een vrolijk en ritmisch nummer en was meteen een van onze favorieten. Paul gebruikte zijn gitaarkoffer, of een Jembé of gewoon een stoel als drumstel en dat kreeg al gauw een Acdiaans tamboerijngehalte (bij mij tenminste :-). We waren er dol op en konden er geen genoeg van krijgen.
Groot was onze teleurstelling dan ook toen bleek dat de mannen helaas hadden besloten, dat het nummer tekstueel niet in de voorstelling paste. Het was een protestsong en dat paste niet in het thema van Op Weg Naar Huis. Na uitleg van JP konden we er mee leven, al werd Tsjiboem wel een soort van legendarische herinnering. JP besloot het goed te maken en beloofde ons (ergens in februari, ik denk in Kampen?) dat tijdens de allerlaatste voorstelling, morgen in Delft, het nummer als toegift gespeeld zou worden, speciaal voor ons. Een belofte waar we het tijdens de tour nog vaak over gehad hebben, niet alleen met JP maar ook met Paul die het helemaal niet eens was met de belofte :-). Hij hield vol dat hij het alleen ging spelen als JP .......*censuur* :-).
Vandaag kreeg ik een mailtje van JP en in overleg met hem laat ik jullie even (een stukje) meelezen:

Ha die Ruth...,

Wat morgenavond betreft heb ik niet het idee dat ik mij aan mijn belofte kan houden. Je zult De Dag Dat Ik Binnenloop waarschijnlijk nog even te goed van mij moeten houden... Want door de DVD opnames is er morgen erg veel extra werk aan de winkel. Daar hadden we natuurlijk toen we dit afspraken geen rekening mee gehouden...

Hope you understand!!
& see U tomorrow
Jp

Het is natuurlijk jammer dat we Tsjiboem niet gaan horen/zien morgen, maar het is natuurlijk wel uitermate sympathiek van JP dat even te melden!

Vorige week, toen ik met Kitty naar Artis was, hoorden we de auto al een heel raar geluid maken. Toen ik aan het eind van de middag een lekke band bleek te hebben, dachten we dat daarmee het geluid verklaard was. De rest van de week heb ik het eigenlijk niet gehoord, maar toen we vrijdag in Eindhoven aankwamen was het er weer. Massy hoorde het het eerst, maar Massy hoort altijd van alles, dus in eerste instantie maakte ik me geen zorgen. Tot het geluid echt heel hard werd en ook heel raar klonk.
We hadden geen tijd om er lang over na te denken, want we moesten nog een kaartje verkopen (Marion was helaas ziek), we moesten nog eten (eetcafé Zuid op een hoek van de Stratumsedijk, echt verrukkelijk én goedkoop én een hele lekkere ober!) én we moesten naar de voorstelling. We stelden de beslissing om de Wegenwacht te bellen dus even uit.
Toen we tegen middernacht weg wilden rijden uit Eindhoven was het er weer. We twijfelden, de wegenwacht bellen en dus uuuuuuuuuuuren later thuiskomen dan gepland of gewoon maar gokken en doorrijden. Ik hou wel van wat spanning in het leven, dus ik besloot tot het laatste. Via de Mac (Massy had honger), Nieuwegein (daar stond de auto van Massy) en Utrecht Overvecht (daar woont Pim), kwam ik om een uur of 2 in Amsterdam aan. Het geluid was er nog steeds, dus ik besloot de volgende dag, ná het voetbaltoernooi, naar de Kwikfit te rijden.
Zaterdagochtend haalde ik Mark op in Diemen en reden we, met geluid en al, naar Amstelveen waar hij een toernooi speelde (we zullen het niet hebben over de uitslag :-). Toen we, op weg naar huis, bij onze afslag op de A10 aankwamen, bedacht ik me dat het geluid weg was. Kwam natuurlijk omdat ik net getankt had, concludeerde ik. Er zal wel vuile benzine in gezeten hebben ofzo. Kon ik me alles bij voorstellen. Technisch als ik ben.
Maar helaas, ik was mijn eigen straat nog niet ingedraaid, toen ik bij het schakelen door mijn koppeling heen trapte. De koppeling bleef hangen en ik kon helemaal niet meer schakelen. De auto reed op eigen kracht nog wel een stukje door en precies onder het viaduct, op nog geen 50 meter van mijn huis, stond ik stil. Geen beweging meer in te krijgen :-(.
Ik belde de ANWB en vernam dat ik voorrang kreeg omdat de telefoniste een kind op de achtergrond hoorde. Lang leve Mark en zijn eeuwige geouwehoer :-). Ik stuurde Mark naar mijn ouders (25 m. van waar wij stonden) en besloot even te gaan slapen. Ik kon wel wat slaap gebruiken, want had de afgelopen 2 nachten maar 6 uur geslapen. Veel slaap heb ik niet ingehaald, want binnen een kwartier stond er een hele grote gele auto achter me. De monteur had ongeveer 7 seconden nodig om een diagnose te stellen. Iets met de koppeling en de versnellingsbak. Hij keek er somber bij. Fijn, een opbeurend woord wordt graag gehoord.
Er moest een sleepwagen komen. En dan zou de versnellingsbak eruit moeten en dat ging me kosten, zei de Sombere Monteur. Ik zei: laat maar zitten, dan koop ik wel een nieuwe auto. Dit krot is, hoewel pas 5 jaar oud, nog maar 4500 euro waard dus daar ga ik geen geld meer in pompen. Dat zag ik verkeerd, zei de Sombere Monteur. Want wat er kapot was, was gewoon slijtage en als het gerepareerd zou worden, kon de auto nog jaren mee. Dát heb ik meer gehoord. Ik zei boos dat ik echt geen drieduizend euro ging betalen voor een auto die nog geen 5000 waard was. Sombere Monteur keek me verbaasd aan en zei: "Drieduizend???? Nee natuurlijk niet. Maar zoveel gaat het nou ook weer niet kosten hoor. Met zo'n 5 a 600 euro ben je echt wel klaar hoor. Oh! Dat is een different ballgame. En zo gebeurde het dat ik blij was dat deze ellende me maar zo'n 600 euro gaat kosten. Raar eigenlijk!
Sombere Monteur vertelde me vervolgens dat ik recht had op transport. Nou, laat maar zitten zei ik, want ik woon 50 meter verderop. Sombere Monteur kreeg er lol in en vertelde dat ook mijn auto recht had op transport, wat betekende dat er zomaar, gratis en voor niets, een sleepauto zou komen. Jippie, ik werd steeds blijer. En de man ging maar door met mij blij maken, want, zo bleek, ik had ook recht op vervangend vervoer. Ik kreeg een leenauto! En eigenlijk moest ik die dinsdag dan alweer inleveren, volgens de voorwaarden, maar hij had weten te regelen voor me dat ik hem pas woensdag hoefde in te leveren, de schat. Sjees hee, die ANWB is net Sinterklaas. Wat een geweldige investering is dát gebleken!
Nog geen half uur later werd ik gebeld: de sleepauto stond voor de deur. Ik moest meerijden om zo ook het vervangend vervoer op te kunnen halen. Meneer Sleepwagen had rooddoorlopen ogen. Ik vond het reuze sympathiek dat hij zo meeleefde, maar een beetje overdreven was het wel. Een auto is, behalve iets dat ik echt niet kan missen, niets meer dan een stuk blik. Dus laten we niet overdrijven in onze emoties.

Dat mijn auto onder een viaduct stond bleek nog wel even een probleem. Want de sleepauto kon daar niet onderdoor. Maar Meneer Sleepwagen had daar een trucje voor. Hij zette mijn auto in zijn één (wat op zich al knap was, want mij lukte dat niet) en startte toen de auto. Mijn peugeootje schoot vooruit, huppelde nog even door en rolde toen uit, precies waar de sleepwagen stond. Knap!

We reden naar Osdorp, naar een of andere goedkope garage daar. Meneer Sleepwagen vertelde dat hij al de hele nacht aan het werk was geweest en echt ontzettend moe was. Hij snakte naar een douche en slaap. Aha, vandaar de rooddoorlopen ogen. Mark is de lulligste niet, altijd solidair en viel prompt in slaap. Om het eerste uur niet meer wakker te worden.

Ik babbelde gezellig met Meneer Sleepwagen over staal enzo. Wist hij alles van :-). En over de voor- en nadelen van het importeren van Amerikaanse auto's, dus de types Ford en Chevrolet die niet op de Nederlandse markt te krijgen zijn. Wist hij ook alles van. Is een afrader, want soms moet je wel 4 maanden op onderdelen wachten, vertelde hij. Blij met de tip, besloot ik om maar niet af te wijken van mijn droom om binnenkort een Suzuki Swift te gaan kopen :-).
Na een eindeloze rit van minimaal een uur kwamen we in Osdorp aan, alwaar mij binnen 2 minuten verzekerd werd dat ik dinsdag gebeld zou worden met een definitieve diagnose, prognose en, more important, een offerte. Ik ben benieuwd.
Ik nam afscheid van mijn geliefde (?) autootje en had nog nét de tegenwoordigheid van geest om mijn onmisbare Op Weg Naar Huis cd eruit te halen. Pfew.... We vertrokken zonder aanhangsel richting Zaandam, alwaar ik mijn leenauto zou krijgen. We kwamen daar, na weer een uur, sjees hee wat duurde het allemaal lang, aan op een heel obscuur terrein. Echt zo'n plek waarvan Massy zou zeggen: "Hier ga ik niet naar binnen hoor, heb je gezien hoe het er uit ziet?". Een uitspraak die ze nogal vaak doet. :-).
Maar er stonden wat ANWB-auto's her en der "geparkeerd", dus ik durfde het toch aan met Meneer Sleepwagen een soort keet in te gaan (Mark lag nog steeds te slapen). We maakten het papierwerk in orde en toen mocht ik een auto uitkiezen. Helemaal vooraan stond een schattig Polootje, waar ik meteen verliefd op werd (jaja, ik heb een licht onvlambaar hart). En het was wederzijds dus binnen no time kreeg ik de sleutel overhandigd. Wow!

Dus zo komt het dat ik tot en met woensdagmiddag in een geweldige auto mag rondcrossen, inclusief geweldige geluidsinstallatie én airco. Jammer dat ik nou net déze dagen mijn auto eigenlijk niet zoveel nodig heb. Geen werk, geen optredens en geen echte plannen. Maar goed, het gaat om het idee. En nou nog maar even hopen dat de kosten meevallen. Zou toch wel zonde zijn als ik na 5 jaar die auto al moet afschrijven. Dus duimt u even mee?

Gisteren waren we naar Eindhoven. Pim was er ook. Hij kreeg zijn Op Weg Naar Huis-vuurdoop. Onderstaand een paar foto's:

Eindhoven was leuk. Heel erg leuk. Een gedenkwaardige voorstelling, deze op 2 na laatste! Vol nieuwe grappen, discussies en een depressieve snaar van JP de IJscoman :-). Uit de bloesembomen komt opeens echt fruit en Je bent niet alleen werkt erg op mijn lachspieren met Pim ongeveer in zijn eentje op de eerste rij (nog mazzel he Pimmetje dat je gezelschap kreeg :-).
Drie uur filerijden was de moeite waard voor deze fijne avond (en dit keer niet eens zo vervelend, aangezien meer mensen dezelfde eindbestemming hadden :-)). Alleen de terugreis was erg spannend met allerlei geluiden in mijn auto die daar niet thuishoren. Dat wordt vervolgd helaas. Morgen (of misschien wel straks) daarover meer!

92 zou hij vandaag geworden zijn. Mijn vader. Ware het niet dat hij al 13 jaar niet meer jarig wordt.
Ik herinner me zijn verjaardagen eigenlijk nog alleen van ná de scheiding. Wat we eraan deden voor die tijd? Al sla je me dood, geen flauw idee. Maar ongetwijfeld kwam de hele familie op bezoek op de camping in Zandvoort, waar wij eigenlijk min of meer woonden van april tot oktober.
Toen mijn ouders eenmaal gescheiden waren, vierde mijn vader zijn verjaardag altijd in een restaurant, met al zijn (nog levende) kinderen om zich heen. Met aanhang en hun kinderen. En met nog wat familie van vaders kant waarvan mij niet in alle gevallen duidelijk was of het nou écht familie was of alleen maar zo close met de familie dat ze er toch sowieso bijhoorden. Anyway, het was altijd een behoorlijk groot gezelschap. En mijn vader was het middelpunt.
Hij had elk jaar hetzelfde aan op zijn verjaardag. Een lichtblauw pak dat hem geweldig stond. Maar, en dat was dan weer minder, hij ging ook altijd naar de kapper vlak voor zijn verjaardag. Hij was altijd al behoorlijk kaal, maar niet helemaal. En als hij naar de kapper was geweest zag hij er elke keer weer raar uit. Dan werden zijn haren zo gekamd dat ze van de ene kant naar de andere kant werden gekamd, over de kale plek heen. Geen gezicht, maar mijn vader was dan altijd reuze trots. Wij niet, maar ach....het is toch je vader :-).
De familie van mijn vaders kant is nogal lawaaiig. Trouwens, die van mijn moeders kant ook. Bedenk ik me nu. Sjees, hee, ik kan er dus helemaal niks aan doen. Het zit gewoon in mijn genen. Ik herinner me dan ook voornamelijk een hoop geschreeuw en gelach, met mijn vader als stralend middelpunt. Geweldig vond hij dit soort etentjes. Hij had in die tijd nog 6 kinderen in leven, 3 van de eerste worp (met zijn eerste vrouw), zoals wij dat noemden en 3 van de laatste worp (met mijn moeder). Ik was de jongste van de laatste worp. Tussen mij en de oudste van de eerste worp zat zo'n 20 jaar verschil schat ik. Haar zoon, die dus eigenlijk tante moest zeggen tegen mij, was ouder dan ik. Rare toestanden waren dat :-). De eerste worp had veel kinderen (kleinkinderen van mijn vader dus). De tweede worp waren zelf nog tieners. Een stamboom-softwarepakket zou er op stuk lopen gok ik.
Anyway, zoals gezegd. De verjaardag van mijn vader wordt al 13 jaar niet meer gevierd. Maar 23 mei zal altijd de verjaardag van mijn vader blijven. En dus is het fijn dat het een stralende dag is vandaag. Weer waar hij erg van hield. Want hij was, net als ik, een levensgenieter. En hij zal er altijd zijn, op 23 mei, hij zal er zijn, zoals hij was.............*

*wrample uit "(Toen je weg) Was" van Paul de Munnik

Kee, ik heb mijn nieuwe roeping gevonden. Ik word portretfotografe. Wat een talent. Eenzame klasse hoe mooi ik die Meneer de Munnik op de foto zet :-). En oh ja, de dames Anne, Monique, Roos en Bianca ook natuurlijk.

Mocht u mij willen inhuren voor het maken van foto's van u en uw idool, gewoon vragen :-). Maar wel zelf even een camera meenemen!

Sjees hee wat maken die mensen een ophef over een ontsnapt aapje in Blijdorp. Dat is toch werkelijk helemaal niks vergeleken met de horor die ik heb moeten doorstaan in Artis, op hetzelfde moment.
Ik was met Kitty en onze kinderen Jesse en Isabel (van haar) en Mark (van mij) in Artis. In feite waren we nog maar net binnen. En toen begon het grote hororverhaal al. Als je bij binnenkomst namelijk links afslaat kom je eerst bij een paar vogels aan (beetje boring) en daarna bij het Reptielenhuis. Reptielen dus he, niet insecten, geen torren, reptielen. Dat zijn kikkers volgens mij en slangen en dat glibberig soort dieren.
Ik hou er niet van. Maar ik had me voorgenomen om me geheel in dienst van mijn kind te stellen. Bij wijze van goedmakertje omdat ik hem de laatste tijd een beetje erg veel elders ondergebracht heb. Dus ik zou overal mee naar binnen gaan, behalve in het Insectenhuis. Daar krijg je me nooit meer mee naar binnen, sinds een eerder drama daar (ben even te lui om het logje daarover op te zoeken).
Ik had nog geen drie stappen in dat reptielenhuis gezet, me geheel instellend op hele gore beesten, of ik zie iets in een hoekkie liggen. In een hoek, buiten een kooi. Gewoon in het gebied waar ik mijn poezelige stapjes ook moest zetten. Gatverdamme, wat was dat? Ik ging wat dichterbij, want ondanks steeds sterkere lenzen ben ik nog steeds stekeblind. En ik boog me voorover, om vervolgens heel hard te gillen en een sprong in de lucht te maken. Daar lag een beest!!! Op zijn rug!!! Welk een horror!!!
Ik stormde het reptielenhuis uit en was binnen een minuut bij het acquarium, ongeveer aan de andere kant van Artis, daar waar laatst een man zich op het hek gespiest heeft omdat hij geen toegang wilde betalen. Op de hielen gevolgd door Kitty en de kinderen, die zich afvroegen wat er in godsnaam aan de hand was. Ik stuurde Kitty terug, mét camera, om een foto van dit stuk ongedierte te maken. Er diende een klacht te worden ingediend bij Artis! Ontsnapte dieren!! Dat moest gerapporteerd worden!!
Kitty maakte de foto, maar het beest was zo vreselijk eng dat het niet beter is geworden dan dit:

Enfin, u begrijpt mijn gegriezel. Voorlopig kom ik niet meer in artis. Ik heb een trauma voor het leven opgelopen!!!

Al de hele week werd er getoeterd naar me en gezwaaid en weet ik niet wat al niet meer. Fijn hoor, al die aandacht. Ben ik niet voor niets zo afgevallen.
Gisteren stapte er zelfs iemand uit bij een stoplicht en kwam naar mijn auto toe. Zoho...die is brutaal, dacht ik nog. Maar het bleek heel anders te liggen. De (leuke) jongen wees me op mijn rechtervoorband die er nogal belabberd bij hing. Ik bedankte hem vriendelijk en dacht nog: "wat kunnen mannen toch dramatisch doen over een beetje zachte voorband". Immers, ik weet al een weekje dat het kreng te zacht is. Maar volgende week komen ze op mijn werk alle banden op de parkeerplaats controleren op hardheid. Dit in het kader van duurzaam ondernemen. Zachte banden veroorzaken meer CO2 uitstoot en ABN AMRO laat graag zien maatregelen voor het milieu te nemen. Dus ik dacht het nog wel even uit te kunnen zingen.
Nou ja, niet dus. Een tweede man draaide zijn raampje open en meldde dat ik er echt geen meter meer mee kon rijden. Zal best. Ik reed gewoon door want mijn zusje woonde nog geen kilometer verderop en ik moest Mark naar haar toebrengen. En dan zou ik haar man wel even vragen mijn band op te pompen. Dat is mannenwerk, daar heb ik de genen niet voor.
We kwamen aan bij mijn zusje en zij en haar man kwamen naar buiten. Ik riep naar Hans of hij even mee wilde rijden naar een tankstation om mijn band op te pompen. Hans begon heel hard te lachen en vertelde dat dat vast niet ging lukken. Ik stapte uit en bekeek de schade. Sjees hee......die hing er inderdaad belabberd bij. Die was hartstikke lek!
Oh jee.....het was al tegen zessen en ik moest voor half acht de kaartjes ophalen. In Den Haag. Dat gingen we nooit redden. Ik zag een voorstelling aan mijn neus voorbij gaan en begon al te balen. Maar mijn zwager zei de band wel binnen 20 minuten te kunnen vervangen. Dat was lief en ik had weinig keus, dus daar gingen we.
Eerst de krik maar eens zoeken. Niet te vinden. Dan de reserveband maar eens onder de auto vandaan krijgen. Die hangt in een rek er onder, dat wist ik nog van de vorige keer. Maar wat we ook deden, we kregen het rek niet los. Mijn handen waren inmiddels net zo zwart als mijn kleding normaal gesproken is. Mijn zusje gaf van de zijkant commentaar. En ik moet toegeven, zinnig commentaar. Mijn zusje is een alleskunner en ook reuze technisch. Bovendien heeft zij in haar pubertijd het Boek van de Weg uit haar hoofd geleerd. Dus ik heb wel vertrouwen in wat ze zegt.
Zij raadde ons aan het boekje van de auto er bij te nemen. Goed idee, binnen 3 minuten hadden we én het rek los én de reserveband in onze handen én de krik gevonden. Jippie. Dat schoot op.
Hans ging aan de slag met de krik en de reserveband en ik besloot mijn handen even te gaan wassen. Atletisch sprong ik over een fietsenrek heen. Nou ja niet helemaal. Au, dat deed pijn. Ik ging naar binnen, waste mijn handen en keerde terug naar de plaats des onheils. En sprong weer over het fietsenrek heen. Au!!! Weer niet helemaal! Nu deed het echt pijn!
Hans deed wat moeilijke pogingen om de bouten van het wiel los te krijgen. Iets zegt me dat de methode die hij daarvoor gebruikte een andere is dan de ANWB gebruikt, maar het werkte wel! In werkelijk een recordtijd had hij de band eraf en de nieuwe band erop. Jos Verstappen kon jaloers zijn op deze pitstop!
Kortom, een kwartier na aankomst konden Marion en ik richting Den Haag. Onderweg hadden we nog veel bekijks, dus we zijn 3x uitgestapt om te kijken of de band er nog wel goed om zat. In Den Haag aangekomen (ruim anderhalf uur te vroeg, want er was helemaal geen file), bleken we geen wieldop te hebben. Dát gaf blijkbaar veel bekijks. Weer geen sjans dus :-).......

Even serieus. Onderstaande foto's zijn genomen door respectievelijk Allart Blaauboer (fotograaf voor o.a. Voetbal International, ANWB Kampioen) en Leo Potma (voormalig assistent van Paul Huf). Jullie gaan me toch niet vertellen dat jullie het verschil niet zien?

Ik ben niet tevreden over de foto's die ze laatst van me genomen hebben. Mijn haar zit stom, ik heb er een ouwe kop op en ik sta er gewoon niet leuk op. Maar om jullie een idee te geven hoe ze er ongeveer uitzien:

Sjees hee. Ik ben echt wel leuker dan dat hoor. :-(

Het was 7 november 1981. Het leukste bandje dat Nederland in jaren had gekend, Hollander, was net opgedoekt en ik zat in een groot zwart gat. Bandjes hebben sinds 1980 altijd een belangrijke invloed op mijn humeur gehad.
Een vriendin van mij kon die somberheid niet aanzien en vond dat ik met haar en haar vriendinnen mee moest gaan naar een bandje dat in Hoofddorp zou optreden, in de Arnoldushoeve. Een klein tentje waar misschien 100 man in kon. Ik kende het bandje niet en had er ook helemaal geen zin in, maar Ineke drong zo aan dat ik toch maar meeging.
Het bleek een leuk bandje. Nederlandstalig, dat wel en dat was even wennen in die tijd. Ik ging alleen maar naar Engelstalige bandjes (Earring, Hollander, The Meteors, Urban Heroes enzo). De bassist was een lekker ding met mooie ogen. Hij lachte veelvuldig naar me en ik lachte verlegen terug. Je moet toch wat als je favoriete bandje niet meer bestaat.
Na het optreden wilden Ineke en haar vriendinnen naar de kleedkamer. Dat was redelijk gebruikelijk in bandjes-kringen. Heel anders dan bij acts als Acda en De Munnik tegenwoordig, daar is dat min of meer not done. Die komen naar de foyer (of niet). Bandjes niet. Bandjes ontvingen hun fans in de kleedkamer. Toen. Ik weet eigenlijk niet hoe dat tegenwoordig gaat. Ben er al een tijdje uit.
Ik ging mee en raakte in de kleedkamer in gesprek met de bassist die behalve heel lekker ook heel aardig bleek te zijn. Hij gaf me een foto van hun bandje en schreef daarop: "Wat zag je er lief uit tussen al die mensen". Ik was op slag in love. Vervolgens raakte ik in gesprek met de toetsenman. Een knappe man, maar helemaal niet mijn type. Knappe man zei: "Wat heb jij een mooie ogen". De charmeur. Het was goed voor mijn zelfvertrouwen. Wat een leuk bandje!

Enkele maanden later brak het bandje door. En werden ze wereldberoemd in Nederland.

Wordt vervolgd.......

Helmajo maakte gisteren in Emmeloord deze schitterende foto's!

En zo moest ik gisteren me melden bij de specialist, om af te spreken wanneer ik een weekje ontnomen zou worden aan de maatschappij. Dat is nog best lastig plannen in mijn geval, want ik had zo mijn wensen op dat gebied:

* In ieder geval na de huidige tour (dus na 31/5/2007)
* En eigenlijk ook na de concerten van The Scene (8/6/2007) en Bryan Adams (11/6/2007)
* In verband met mijn werk niet in de laatste week van de maand (geldt elke maand)
* Niet tussen 15 juli en 17 augustus i.v.m. de vakanties van mijn directe collega en mijzelf
* Niet tussen 20 augustus en 15 september in verband met vakantie van mijn ex (dan heb ik Mark een paar weken achter elkaar)
* Niet na 1 november in verband met de nieuwe tour.

Kortom, eigenlijk had ik helemaal geen tijd voor die onzin. Maar ja, de specialist beslist, dat snapte ik ook wel. Dus ik had als doel de schade te beperken.
Allereerst moesten er foto's gemaakt worden. Normaal gesproken is dat binnen 5 minuten gebeurd, maar nu had heel Amsterdam Noord besloten de ingewanden eens leuk op de foto te laten zetten en moest ik een zenuwslopend uurtje in de wachtkamer doormaken.
Dat foto's maken is trouwens een raar gedoe vind ik. Het is het afgelopen half jaar denk ik zo'n 10x gebeurd (zonder ooit enige serieuze ambitie in die richting te hebben gehad ben ik opeens fotomodel geworden). En elke keer moet ik andere kleren uittrekken. De ene keer moet mijn lange broek uit, de andere keer alleen mijn shirt en weer een andere keer moet alles uit. Snappen we dat? Ik mag dan een irritante nier hebben, voor zover ik weet zit ie elke keer op de zelfde plaats hoor.
Anyway, na de fotoshoot mocht ik terug naar de afdeling Urologie. Zoals altijd, zaten er in de wachtkamer allemaal ouwe mannetjes die elke keer weer heel verbaasd kijken als er zo'n jong ding (ik dus :-) binnen komt huppelen. Jonge meisjes horen geen urologie-klachten te hebben. Maar helaas, ik ben altijd anders.
Gelukkig hoefde ik niet eens zo lang te wachten voor ik aan de beurt was. En ik werd juichend ontvangen door de specialist. Juichend!!! Hij vroeg hoe het ging en ik vertelde van de helse pijnen van de dag ervoor. Hij begon nog harder te juichen (hij zette nog net geen wave in). Geweldig, die pijn. De stenen waren er uitgekomen!!! Dat wist ik natuurlijk zelf ook wel, maar zo legde hij uit, er is veel meer verdwenen dan een paar kiezeltjes. Hij liet me de foto zien en inderdaad, daar waar 2 weken geleden nog een hunnebed te zien was, was het nu leeg. Helemaal leeg! Nou ja, bijna helemaal. Er waren nog 2 steentjes onderweg naar de uitgang (dat veroorzaakt de pijn) en er zit nog 1 piepklein steentje vast, maar dat is zo klein dat het verwaarloosd mag worden. Jippie, dát was goed nieuws!
De operatie is zo goed als van de baan. Alleen als die 2 steentjes die nog "on the road" zijn er niet uitkomen, moet ik alsnog geopereerd worden, maar zo verzekerde de arts me, dat is een veel minder ingrijpende operatie. En bovendien schreef hij me medicijnen voor. Prostaatmedicijnen (voor ouwe mannetjes dus), maar ze schijnen ook reuze goed te werken voor het ontspannen van de blaas. En een relaxte blaas laat de steentjes beter door. Dat idee.
Die medicijnen hebben overigens wel een paar rare bijwerkingen. Ik ga er van blozen en ik krijg hartkloppingen. Dus dat dat dan dus niks met Paul dan wel Keesch dan wel JeePee te maken heeft he...als ik de komende weken raar doe :-). En, nog erger, ik kan er een langdurige en pijnlijke erectie (oh jee, daar gaan alle filters weer op tilt) van krijgen. Haha, dát zou knap zijn!
Overigens is het eerste steentje er vanmorgen al uitgekomen volgens mij en ik ben nog niet eens begonnen aan de medicijnen. Dus ik verwacht echt op korte termijn van alle ellende af te zijn. En daarom ben ik errug blij. Juicht u even mee?

Ik kan niet slapen. Dus nu zit ik muziek te luisteren. En hoewel ik er niet van houd om songteksten te plaatsen in een weblog (immers, dat is een door iemand anders geschreven tekst), maak ik voor deze ene keer een uitzondering. Omdat de tekst van dit lied zo wonderschoon is:

Long Long Time
written by Gary B. White

Love will abide, take things in stride
Sounds like good advice but there's no one at my side
And time washes clean love's wounds unseen
That's what someone told me but I don't know what it means.

Cause I've done everything I know to try and make you mine
And I think I'm gonna love you for a long long time

Caught in my fears
Blinking back the tears
I can't say you hurt me when you never let me near
And I never drew one response from you
All the while you fell all over girls you never knew
Cause I've done everything I know to try and make you mine
And I think it's gonna hurt me for a long long time

Wait for the day
You'll go away
Knowing that you warned me of the price I'd have to pay
And life's full of flaws
Who knows the cause?
Living in the memory of a love that never was
Cause I've done everything I know to try and change your mind
and I think I'm gonna miss you for a long long time
Cause I've done everything I know to try and make you mine
And I think I'm gonna love you for a long long time.

De belangrijkste reden waarom ik zo dol ben op de muziek van Acda en De Munnik is dat ik het zo wonderlijk vind dat zij altijd schrijven wat ik voel. Dat het net is of ze in mijn hoofd dan wel hart hebben gekeken voor het schrijven van sommige nummers. Dat geldt ook voor Long, Long Time. Ik zou het geschreven kunnen hebben, ooit lang geleden (toen ik nog aan liefde deed), ware het niet dat ik het talent gewoon niet heb om zoveel gevoel in zo'n korte tekst te stoppen. En dus, in nachten als deze, als ik niet kan slapen, laaf ik me aan dit soort muziek.

Ik ken dit nummer overigens in de uitvoering van Linda Rondstadt. Ik weet niet of er nog meer uitvoeringen zijn, maar zij zingt het wonderbaarlijk mooi, vanuit haar tenen. Echt een van de allermooiste nummers die ik ooit gehoord heb. Een song waarvoor je me 's nachts wakker mag maken. Als ik dat niet al uren ben...................

Haar leven bestond uit haasten. Dat komt er op mijn grafsteen te staan. Eigen schuld, want ik wil gewoon geen enkel circus missen. Dus in plaats van goede prioriteiten te stellen, ben ik altijd aan het vliegen en rennen.
Een jaar geleden stuurde ik triomfantelijk een smsje naar Karen en Marc: "5 mei 2007, rij 5, Najib Amhali. Leuk!!". Wow, dat is iets om je op te verheugen. Wat ik dan ook bijna een jaar gedaan heb. Totdat aangekondigd werd dat de heren De Munnik, Den Tex en Prins op het bevrijdingsfestival zouden spelen. Toen was de lol er gauw af. Want om de een of andere reden staan die mannen wél op mijn prioriteitenlijstje. En een concert op een buitenpodium van hun, dat is heel bijzonder. Want dan mag je staan en zingen en fluiten en misschien zelfs wel dansen (hoewel....ik dans niet. Is tegen mijn principes).
Cabaretvoorstellingen duren meestal iets korter dan anderhalf uur. Najib begon om kwart over 8 en zou dus om ca kwart voor 10 afgelopen zijn. En Paul, JP en Keesch zouden om kwart voor 10 beginnen. Probleem dus. Want de afstand Kleine Komedie naar Museumplein moest ook nog overbrugd worden. Balen!
Allereerst moest ik maar eens aan Karen en Marc uitleggen waarom ik zo ongezellig was dat ik meteen weg zou vliegen na de voorstelling (ja, had ik maar een bezem, dán zou ik er snel zijn!). Gelukkig begrepen zij het meteen en vonden ze het niet erg, de lieverds. Vervolgens moest ik uitvissen hoe we het snelst naar het Museumplein zouden kunnen komen. Er waren 2 opties: fietsen huren (ja, schandalig, Amsterdammer in hart en nieren, maar niet in het bezit van een degelijke fiets) of met de taxi. De keus was gauw gemaakt. Waarom je moe maken als je je ook kan laten rijden.
De voorstelling van Najib viel tegen. Ik heb hem hoog zitten, maar ik heb me vorige week bij Marc-Marie veel meer vermaakt. Najib was ontegenzeggelijk grappig, heel grappig zelfs, maar er zat weinig diepgang in de voorstelling. Bovendien doet hij een dingetje met een muziekinstrument (ik houd het vaag, om niet te veel te verklappen), wat er van mij uit had gemogen. Had zo 20 minuten gescheeld (precies de tijd die we nodig hadden om naar het Museumplein te komen). Als ik naar een muzikant had willen kijken, was ik wel naar het Museumplein gegaan (of naar de Earring for that matter). Het was niet grappig, het was niet knap, het was allemaal computergestuurd. Ik was niet onder de indruk.
Om kwart voor 10 kwam het eerste smsje binnen: "Rennuh!!!". Shit, ze gingen beginnen blijkbaar. Maar Najib was nog niet klaar. Vijf minuten later het tweede smsje: "Ze gaan nu beginnen". Maar Najib was nog niet klaar. Weer 5 minuten later was hij eindelijk klaar en konden we gaan rennen. Dacht ik. Maar niet dus, want Massy moest nog plassen. Aaaaaaaaaaaargh. Wat een gezeik :-). Waarom word ik in mijn leven altijd omringd door vrouwen die moeten plassen????
Nagelbijtend stond ik op Massy en Marion, die van de gelegenheid gebruik maakte óók maar even te gaan plassen dan, te wachten. Hoe lang heeft een mens nodig om te plassen? Hm. Te lang, wat mij betreft. Gelukkig kwam er een taxi aan, op het moment dat ik de dames uit de toiletten van Hotel Schiller zag komen. We sprongen erin en ik zei tegen de taxichauffeur dat we naar de Hobbemakade moesten, ter hoogte van het Rijksmuseum en dat we heel veel haast hadden. De eikel sloeg meteen links af, waar we rechts moesten!
Ik wantrouw taxichauffeurs sowieso altijd, maar ik ken Amsterdam op mijn duimpje dus mij foppen ze niet. Ik zei dus dat we rechtsaf hadden gemoeten, dat dat veel sneller is. Ja, zei Eikel, dat is ook zo, maar ik mag hier niet rechtsaf en er reed politie voor me. Dat was waar, dus ik accepteerde zijn uitleg. Tot hij rechtstreeks richting het Bevrijdingsconcert op de Amstel reed. Daar stond het zwart van de mensen. Zucht. Dat hoort een taxichauffeur toch te weten?
Eikel reed achteruit en daarna rechtstreeks naar de plek van bestemming. We sprongen uit de auto en begonnen te rennen. De eerste klanken van Op Weg Naar Huis die we hoorden was "Nooit Bedacht", één van de mooiere nummers uit de voorstelling. Shit, net afgelopen. Maar het werd dubbel en dwars goedgemaakt, want we stonden nog geen seconde voor het podium (3e rij) of ze zetten Ik Ga Niet Weg in, een van "mijn" nummers. Wow, wat gaaf. Normaal gesproken spelen ze dat als 2e nummer. Zou mijn (overigens grappig bedoelde) "open brief" in het Acda en De Munnik gastenboek dan toch geholpen helpen? Nee dus, bleek later, want een van "mijn" andere nummers, Ik Heb Geen Hart, hebben ze als 2e gespeeld.
Uiteindelijk bleken we 4 of 5 nummers gemist te hebben. Jammer, maar niet onoverkomelijk. Veel erger was dat ze mijn absolute favoriet, Droom het Maar, helemaal niet gespeeld hebben. Op zich wel logisch, want niet erg geschikt voor de rumoerige buitenomgeving, maar toch.... Verder was ik dik tevreden. Fijn om eens ongestoord mee te mogen bleren. Lekker tussendoortje, dit optreden. Leuk om te zien dat deze liedjes ook tijdens een buitenconcert goed uit de verf komen. Ondanks het waardeloze geluid (of kwam dat omdat ik ongeveer ín de boxen stond?).
Komende week gaan "we" het land weer in. Fijn, in rood pluche, genieten van Droom het Maar. Lekker warm (hoewel ik het helemaal niet zo koud had gisteren) en relaxed. Ik heb er nou al weer zin in!

Als je echt mooie foto's van dit optreden wil zien, verwijs ik je naar de foto's van Kaqu. Zij kan wél fotograferen!! Dan wel naar de foto's van Sander.nu, want hij kan het ook! (waarover later meer :-)

Vanmorgen zag ik op AT5 een rapportage van hoe jongeren tegenwoordig over de 4 mei herdenking denken. En ik ben er van geschrokken.
Natuurlijk begrijp ik dat ik door mijn afkomst vaker geconfronteerd ben met de 2e Wereldoorlog dan het gemiddelde kind. De verschrikkingen die mijn (joodse) vader en mijn moeder hebben moeten doorstaan in de oorlog hebben altijd een soort van rode draad gevormd in ons gezin. En daardoor ben ik er natuurlijk al heel jong bewust van geworden wat er in die jaren gebeurd is en waarom dat echt nooit meer mag gebeuren.
Ik snap dan ook heus wel dat de nadruk die in ons gezin op het belang van "het niet vergeten" werd gelegd bovengemiddeld was. Mijn ouders spraken uit eigen ervaringen en ik heb gezien wat het met ze gedaan heeft. Mijn vader heeft tot zijn dood geworsteld met zijn oorlogsverleden; mijn moeder is tot op de dag van vandaag nog op zoek naar de waarheid over haar jeugdvriendinnetje. Afgevoerd door de Duitsers en nooit meer iets over gehoord. Geen bewijzen dat ze is overleden, maar al helemaal geen bewijzen dat ze het heeft overleefd. Niet te bevatten zoiets.
In gezinnen waarin zulke persoonlijke ervaringen niet speelden, zal daarom absoluut minder aandacht zijn geweest voor de oorlog en de herdenkingen. Maar mijn haren gaan recht overeind staan als ik een opgeschoten jochie op t.v. hoor zeggen dat het hem niks doet, omdat hij het niet heeft meegemaakt. Leest zo'n jongen geen boeken of kranten dan? Kijkt zo iemand echt nooit naar de televisieprogramma's over dit onderwerp? En negeert zo iemand in de videotheek elke oorlogsfilm die meer vertelt dan hoe de veldslagen en bombardementen verliepen?
Mijn zoon heeft de oorlog ook niet meegemaakt. Sterker nog, hij heeft mijn vader niet eens meegemaakt, want die is een paar jaar voor Mark's geboorte gestorven. Maar ik neem Mark wel elk jaar mee naar een herdenkingsplaats. Zodat hij zich realiseert wat 4 mei betekent. Zodat hij, als hij wat ouder is, zich zal verdiepen in wat er (inmiddels al weer zolang geleden gelukkig) gebeurd is. En waarom racisme en facisme zo gevaarlijk is. Hoe dom het is één bevolkingsgroep de schuld te geven van alles wat er fout gaat in het leven (zie hier een link naar de huidige maatschappij!). Hoe dom het is homo's en zigeuners te haten, alleen maar omdat ze niet voldoen aan de standaarden die deze maatschappij heeft gesteld.
Ik hoop dat mijn zoon zich nooit zo onbenullig zal uitlaten over de tweede wereldoorlog, de herdenking en bevrijdingsdag als dat jochie op t.v. En als hij dat wel doet, zal ik hem het logje laten lezen dat ik hier 3 jaar geleden over schreef. Zodat hij zich realiseert dat wat er in 40-45 is gebeurd (en helaas ook in recentere jaren, maar dan gelukkig niet in Nederland) echt nóóit meer mag gebeuren.

Laura stuurde me een foto van het kunstwerk aan haar muur! Ik ben jaloers!!!!!

Letitia stuurde mij deze door haar in Purmerend gemaakte foto:

(H)mmmmmmm. Ik zeg niks :-)

Dit weekend moest het gebeuren. De afhandeling van de War Child aktie. Vrijdag om 6 uur hadden Sander, Massy en ik een afspraak in de Kleine Komedie met Thomas en Paul en iemand van Sky Radio om het een en ander te regelen.
Allereerst mochten we natuurlijk het kunstwerk bewonderen. En bewonderen is werkelijk geen overdreven uitdrukking daarvoor. Het bleek namelijk werkelijk prachtig te zijn. Ik overwoog nog even om de zorgvuldig geknipte en gevouwen lootjes (wat een teringwerk bleek dat zeg, midden in de nacht :-) allemaal weg te gooien en alleen de lootjes met mijn naam erop in het zakje te doen, maar daar ben ik helaas dan toch weer te eerlijk voor. Vervelende eigenschap is dat :-).

Vervolgens moesten de handtekeningen op het kunstwerk worden gezet. Dat had nog wat voeten in de aarde, want niemand had er aan gedacht om stiften mee te nemen. Toch een vrij essentieel instrument bij het signeren van een kunstwerk. Maar Bert, tourmanager van de Op Weg Naar Huis-tour, bracht uitkomst. De cdstiften voor het signeren van de cd's bleken ook uitstekend op canvas te houden. Dus de handtekeningen werden geplaatst en Sander maakte de foto voor de deelnemers aan de aktie.
En toen moest er geloot worden. Paul had bepaald dat de eer aan Thomas was, omdat Paul zelf de vorige loting (Glazen Huis Actie) al verricht had. En zo geschiedde.

Thomas trok het lootje en las op: "Massy!!!". Wow! Ik vroeg: "Echt?" en Thomas zei: "Nee natuurlijk niet", met een valse grein om vervolgens het lootje te laten zien:

De winnaar van het kunstwerk is dus geworden Laura de Gruyter. Zij heeft met haar tweede lootje gewonnen (het heeft dus echt zin om met meer loten mee te doen!). Laura, van harte gefeliciteerd, het is je heel erg gegund!!! En voor de duidelijkheid: Laura is de vriendin van Marcia, die in februari de unieke cd won van AEDM bij de Glazen Huis actie. Dames, zullen we met z'n drieën een staatslot kopen? :-)
En vervolgens moesten er nog afspraken gemaakt worden over hoe we dat kunstwerk bij Laura kregen. Uitreiken is natuurlijk het leukst, maar door wie? Door Thomas natuurlijk, riep Paul. Fijn idee, absoluut, maar zoals het er nu uitziet is de eerste gezamenlijke voorstelling van Thomas en Paul pas in november gepland. Ik zou het natuurlijk helemaal niet erg vinden het kunstwerk een tijdje in bewaring te nemen (ik had de muur al uitgezocht :-), maar ik vermoedde dat Laura zolang niet zou willen wachten. Wijsheid was geboden. Hoe gingen we dat aanpakken?
Ik kreeg een ingeving. Was het niet juist Laura, die mijn slecht-zichtkaarten ging overnemen, de volgende dag? Ja! Dat was Laura! Kwam dat even mooi uit!! Behalve dat Thomas vrijdagavond naar de voorstelling zou komen en Laura zaterdag. Ik zette mijn liefste glimlach op en vroeg of Thomas dan please please please zaterdag ook even wilde komen. Het kostte niet heel veel tijd om hem over te halen. Om niet te zeggen dat hij eigenlijk meteen toestemde. Fijne man. En zo gebeurde het dat het kunstwerk een veilig plekje kreeg in de kleedkamer van de Kleine Komedie en helemaal niet aan mijn muur terecht kwam. Mooie boel is dat :-).
Toen moest er nog voor gezorgd worden dat Laura na de voorstelling niet meteen weg zou gaan. En aangezien zij niet bepaald om de hoek woont, zou dat nog best wel eens spannend kunnen worden. Er moest dus een smoes bedacht worden die niet teveel in de gaten zou lopen. Tja. Ik kon maar een ding bedenken: het lootje van Marcia van de Glazen Huis Actie. Ik vertelde Laura dat Paul erop stond het lootje aan Laura mee te geven voor Marcia. En dat ze daarom dus even moest blijven om te wachten op Paul. Een ongelooflijk zwak verhaal, in mijn ogen, maar blijkbaar ben ik een getalenteerd leugenaar want Laura trapte er volledig in. Sterker nog, zelfs toen Thomas naar haar toe kwam om te zeggen: "Zeg, jij bent toch Laura? Ik heb wat voor je", dacht ze nog dat het om het lootje ging :-).
De uitreiking verliep wat chaotisch, maar wel leuk. Laura was volledig flabbergasted, sprakeloos en overdonderd. Het was werkelijk weer bijzonder geslaagd. Ontzettend leuk om iemand zo blij te mogen maken. Onderstaand een fotoverslag

Voor de volledigheid: nog even de aankondiging van Paul en Thomas in hun eigen gb:

En, om het geheel af te maken: twee filmpjes die Massy maakte, zodat jullie er ook een beetje bij kunnen zijn. Helaas zijn de filmpjes erg donker geworden.