Zondag 28 mei 2006

Elke keer als ik bij Monique thuis ben, word ik geïnspireerd tot grootse daden. Vorige keer was het mijn keuken die een megamorfose (wat een woordspeling :-) kreeg, dit keer kreeg ik helemaal de kriebels toen ik haar fotoboeken zag.
Tijdens mijn zwangerschapsverlof, zo'n 1000 jaar geleden, heb ik een hele maand alleen maar foto's zitten inplakken. Veel meer kan je niet doen als je je eigen voeten niet meer kunt zien omdat je buik ervoor hangt. Maar ik was dus redelijk bij, toen. We spreken september 1997.
Na de geboorte van Mark heb ik het nog een tijdje volgehouden. Het eerste jaar was ik lustig aan het plakken en schoten de fotoboeken als paddestoelen uit de grond. Want behalve foto's plakken was ik ook nogal druk met het maken van de foto's. Zodat ik later aan de hand van foto's kon zien dat het eigenlijk allemaal wel heel schattig was, zo'n babietje.
De laatste foto's die ingeplakt waren, zijn de foto's van Mark's eerste verjaardag.
Gisteren zag ik bij Monique al haar prachtige fotoboeken. Van alle aspecten van Viggo's en Scott levens zijn foto's en ze zijn ook nog allemaal keurig ingeplakt ook. Geweldig om te zien. Voor de duidelijkheid: ik ben stapelgek op foto's kijken. Zet mij een middag in een kamer met fotoboeken (met foto's van mensen die ik ken, dat dan weer wel) en ik vermaak me kostelijk. Een eigenschap die zoonlief volledig van me overgenomen heeft. Zolang hijzelf maar op de foto's staat, tenminste. Anders verliest hij zijn belangstelling vrij gauw.
Ik heb de afgelopen 8 jaar ontzettend veel foto's gemaakt. De eerste jaren gewoon nog met negatieven en de laatste jaren eigenlijk alleen nog maar digitaal. De leukste foto's zijn afgedrukt en zitten per jaar in een doos. Goed gesorteerd dus, maar niet erg uitnodigend om te bekijken.
Daar gaat nu verandering in komen. Ik ben vanmiddag begonnen en oktober 1998 is ingeplakt. Jippie nog maar 7 jaar en 7 maanden te gaan ....... :-)

Mark wordt een beetje gek van zijn moeder. Streng zegt hij: "Mama, het irriteert mij heel erg dat jij altijd je sleutels kwijt bent. Je moet er gewoon een vaste plek voor bedenken!".

*schaam*

Toen ik zwanger werd en besloot te blijven werken, heb ik me één ding voorgenomen: als mijn kind op schoolreisje ging zou ik er zijn voor hem. Dat betekent wegbrengen én ophalen. En hoe onhandig dit soms ook wel eens uitkwam, de afgelopen jaren, ik heb me altijd aan dat voornemen gehouden.
Vandaag stond alweer het 5e schoolreisje op het programma. Vanmorgen had ik Mark dus al uitgezwaaid en ik was vanmiddag op weg om hem op te halen. De bus zou om 4 uur aankomen en ik had juist geconcludeerd dat ik mooi op tijd was. Famous last words.
Ik was aan de telefoon met een collega toen mijn auto er opeens mee stopte. Hij gleed nog leuk uit, maar bleef (vlak voor een stoplicht) staan. Geen beweging meer in te krijgen. Succes, zei mijn collega. Bedankt, zei ik nog. En vervloekte het feit dat ik niet getankt had, terwijl ik eigenlijk wel wist dat er niet meer dan een paar druppels benzine in de tank zaten. En toen was het even heel warm. Acute opvlieger en kleine paniekaanval. Ik besloot mijn lief maar eens te bellen, terwijl ik de pechlichten aanzette. Mijn lief bleef er nuchter onder. "Kwestie van je blouse wat verder openknopen en erg hulpbehoevend kijken" was zijn reactie. Tja, daar zat wat in. En veel meer kon hij toch niet voor me betekenen, 100 km verderop.
Ik zette de "hulpeloze-vrouw-mode" aan en stapte uit mijn auto. Ik keek heel barbie en hief mijn armen naar de hemel, waar op dat moment gelukkig geen regen uitviel. Ik pinkte nog net geen traan weg maar schopte wel met de punt van mijn laarzen tegen mijn autoband. Hoe theatraal.... Dat ik nog geen Oscar heb gewonnen, is werkelijk een wonder. Binnen 3 seconden stonden er 3 mannen om me heen. Of eigenlijk om de auto. En ze duwden hem opzij. Zonder mij ook maar één blik waardig te gunnen. Ze wilden er gewoon lángs! :-)
Goed, het eerste probleem was opgelost, ik stond niet meer op een kruispunt. Maar ik stond wel op de stoep op een plek waar dat écht niet kon. En op een plek waar elke 3 minuten politie langskomt. Wat te doen? Naar een tankstation lopen was geen optie, want dan kon ik meteen doorlopen naar het wegsleep-parkeerterrein van de politie, dat was een ding wat zeker was. De ANWB bellen wás een optie geweest, ik had immers mijn pasje bij me en zelfs nog dat van 2006 ook, maar ik had geen geld bij me. En als je benzine wilt "lenen" van de ANWB willen ze geld zien. U ziet, ik ben ervaringsdeskundige. Tot mijn grote schande.
Gelukkig heb ik een geweldige zwager. Eén telefoontje naar hem was genoeg. Hij gaf aan eerst te moeten tanken (ja bedankt voor de hint :-) en zou dan naar me toe komen. Met een jerrycan vol benzine. Op zich wel handig dat hij tóch al moest tanken. Ging in één moeite door dat :-). Ik besloot in de auto dan maar een fijn cdtje te gaan luisteren. En een sms-conversatie met Hilde op te zetten. Met dank voor de niet aflatende steun van haar kant!
En toen ging de telefoon. Monique aan de telefoon, vanuit de schoolreisbus. Dat ze wat later waren maar dat ze onderweg waren. Ik vertelde haar van mijn avontuur en ze beloofde te zullen zwaaien als ze langs reden. Wat dan ook gebeurde. Niet veel later reden er twee bussen langs met gillende schoolkinderen erin die allemaal naar mij zwaaiden. En om me lachten. Ik was verworden tot de risee van groep 3 en 4. Mooie boel.
Binnen een half uur was held Nick ter plekke, compleet met mooie zwarte jerrycan vol benzine. Natuurlijk gooide ik eerst de halve jerrycan over mijn handen heen, maar daarna was het klusje al gauw geklaard. Door Nick. En het peugeootje reed weer als een zonnetje. Gelukkig maar.
Wel had mijn zelfvertrouwen natuurlijk een flinke knak gekregen. Dit ook vanwege de hatelijke smsjes die uit Rotterdam kwamen. Iets in de trant van "vrouwen en auto's" en dat soort vreselijke teksten. Heel fijn, als je nog aan het bekomen bent van instructies over hoe je te gedragen als vrouw in verband met het op handen zijnde WK......

Speciaal voor Selma:

Het was weer die ene zaterdag in mei. Die zaterdag dat de post komt, dat de post behandeld wordt en dat de output onmiddellijk weggebracht wordt. Kortom, het boekje van de Kleine Komedie was uit! En dat betekent elk jaar weer stress.
Ik heb nou eenmaal een naam opgebouwd. Dat ik zo'n ster ben in het veroveren van de beste kaartjes. Een naam die ik graag hoog houd. Want beter die naam dan ik hoog. Ik houd niet van plaatsen op het balcon namelijk. Ik wil op de eerste rij. Of, als vriendje meegaat, op rij 4 in het midden.
Ik heb gefaald. Mijn diepterecord tot nu toe was dat ik als tweede het bestelformulier inleverde bij de Kleine Komedie. Dit jaar heb ik dat in negatieve zin zwaar overtroffen. Maar liefst 5 bestelformulieren zullen eerder behandeld worden dan het mijne. Gelukkig mogen vrienden van de KK weliswaar eerder bestellen, maar maximaal 4 kaartjes per voorstelling. Het lijkt me dus dat het wel gelukt moet zijn om kaartjes voor Najib te veroveren. Of voor Paul de Munnik, for that matter. Want die gaat touren met JP den Tex, die ik honderd jaar geleden nog wel eens in Paradiso heb zien optreden. En met Kees Prins. Hij van Jiskefet.
Na de Kleine-Komedie-stress moest ik nodig ontspannen. En dan bij voorkeur op het terras op Java-Eiland. Hilde woont daar namelijk. Op Java-eiland, niet op het terras. Hoewel...volgens mij zit ze er wel vaak. En ik had er nog nooit gezeten, dus dat werd hoog tijd. We besloten tot VIP-spotting. Het is nog al een gewild bekijken-en-bekeken-worden terras daar namelijk, dat van Kanis & Meiland. Hm K N S M eiland dus, geen Java eiland. Whatever.....
VIP spotting lukte wel, maar niet met de juiste VIP's. Who needs Henkjan Zonnebril als je ook Twannie kan krijgen. Ik niet. Maar helaas bleef het bij Henkjan (die van Idols), Klaas Wilting, Inge Iepenburg (vals kreng Martine uit GTST) en Ingeborg Wieten (ook uit GTST, maar dan in de beginjaren). En dat allemaal op één boot. Dat was een VIP boot. Of een VIB, zo u wilt, een Very Important Boat.
Leuker dan die VIP's was de vrolijke ober die ons uitgebreid uit de doeken deed dat hij pas 3 uur in dienst was. Hilde concludeerde (hardop) dat het terras er enorm van opgeknapt was dat hij erop rond loopt. Hilde neemt geen blad voor haar mond. Waarom zou je geheimzinnig doen als je iemand ook gewoon kan zeggen dat hij leuk is? Ze had trouwens wel gelijk. Hij was echt leuk, want in 2 uur tijd hebben Hilde en ik aan 4 verschillende tafeltjes gezeten (dit had met de regen te maken, niet met onze fladderige karakters) en hij vond het niet eens erg. Ik vermoed overigens een aankomend zeer beroemd acteur in Leuke Ober. Hij had de charme van Dr McDreamy en de looks van een aankomend zeer beroemd acteur. Kan niet missen dus.....
Anyway....mocht u me de komende maanden zoeken: ik zou wel eens daar op het terras te vinden kunnen zijn. Het is me wel bevallen daar.........

We gingen teambuilden. In Nunspeet, of all places.
Midden in de nacht moesten we verzamelen op de plek des onheils. Acht uur 's ochtends werden we namelijk al verwacht. Dat kan alleen een man bedacht hebben :-).
De heenreis stond in het teken van de strijd tussen 2 tom tom's en mijn wijffie, de Mio. Een strijd die glansrijk gewonnen werd door de Mio overigens. Feilloos bracht Wijffie me naar de Beyaart in Nunspeet, iets wat je van de Tom Tom's van de heren Carsten en Patrick niet kan zeggen. Patrick, die ruim een uur eerder dan ik was vertrokken, reed achter me bij aankomst. Ha! So much voor de reputatie van de Tom Tom.
Na een intensieve maar zeer interessante ochtend, waarin wij ons verdiepten in het kernkwaliteitenkwadrant van Daniel Ofman, kwam ik tot de conclusie dat mijn collega's mij heel wat beter kennen dan ik sommigen van hen. Massaal besloten mijn collega's dat ik zwaar allergisch voor saaiheid ben. Daar zit wat in. Omgekeerd ontdekte ik in de ene collega een partybeest en in een ander ook een heel wat minder zakelijk tiepje dan ik hem ingeschat had. Ik had het moeten weten. Immers, een week of 6 geleden maakte ik nog een bijzonder compromitterend filmpje op de dansvloer van hem.
Na de lunch kwam de buitensportlocatie aan bod. Dat beloofde niet veel goeds. Buitenactiviteiten betekenen meestal sport en beestjes, twee woorden waar ik persoonlijk niet heel warm voor loop.
Mijn vermoeden werd al gauw bewaarheid. Activiteit nummer 1 bleek een stormbaan. Onmiddellijk kreeg ik visioenen over de film Police Academy waarin het de dikke negerin Betty, met wie ik me even erg verbonden voelde, maar niet lukte om over een muurtje te komen. Oh jee, de vernedering. Dat kon ik niet aan. Ik zag mijn bijnaam FM Ass weer opdoemen. Samen met een andere collega (waarvoor mijn eeuwige dank) besloot ik spontaan tot werkweigering. Dit werd gelukkig geaccepteerd, al kreeg ik natuurlijk wel naar mijn hoofd dat mijn persoonlijk belang blijkbaar voor het groepsbelang ging. Oeps. Die in de grapsfeer gemaakte opmerking bleef nog lang door mijn hoofd spoken.
De stormbaan zag er angstaanjagend uit. Vooral ook omdat het niet alleen een kwestie van klauteren en zwoegen was, maar dat ook nog eens een kist en een paal meegesjouwd moesten worden. In de kist zat een ei. En dat ei moest heel blijven. Lekker belangrijk. Ik besloot spontaan dat het erg belangrijk was dat er foto's zouden komen en bombardeerde mijn collega-werkweigeraar en mezelf tot de afdelingsfotografen.

Barry en Ruud

René

Carsten en paal bereiken het hoogste punt :-)

V.l.n.r. Ruud, Melanie, Ilse, Anja, Willem, René, Patrick en Carsten. Wat Barry en Theo daar onderin aan het doen zijn is niet helemaal duidelijk :-).

V.l.n.r. Ilse, Barry, Silke, Melanie, Willem (op de rug), Anja, Theo, Ruud (ook op de rug), Patrick verscholen achter de instructeur, Ruud et moi.

Afdelingsoverleg: wat is nou de slimste manier?

Head First voor Patrick

Toen leek het nog niet zo eng.

Chillke blijkt op de foto banger dan ze gisteren toegaf

Tijdens het bestijgen van deze berg stond de jeep bijna verticaal

Need I say more?

Dit was nog maar het begin

Voor de duidelijkheid: Theo is heeeeeeel lang, zo'n 2,5 m. ofzo :-)

De finish

Bill Gates en ik waren geen vrienden, de afgelopen twee weken.
Regelmatig ontving ik de afgelopen maanden berichtjes van Bill dat er updates klaar voor me stonden. Er was mij echter, na de vorige computercrash in oktober 2003, verboden om ook maar iets te downloaden. En gehoorzaam als ik ben, heb ik me daar aan gehouden en wachtte ik dus braaf op mijn lief die vervolgens de updates uitvoerde.
Zo ook 2 weken geleden. Er stond een update klaar en Peter voerde 'm uit. Want ook hij is best een gehoorzaam tiepje. Alles leek goed te gaan want even later zat ik weer vrolijk in de Kist (de enige echte Acda-en-De-Munnik-chatbox). Daar werd ik vervolgens wel een keer of 6 uitgegooid (en niet eens door Mr Tambourine himself), maar verder geen problemen. Hoewel de computer wel af en toe spontaan bestanden opende, zonder dat ik daar ook maar enige opdracht voor had gegeven. Beetje eigenwijs was-ie wel dus. Duidelijk van het mannelijk geslacht.
De volgende avond, Peter was inmiddels naar huis, ging ik er eens even lekker voor zitten. Ik had al een paar dagen niet "gemold" dus dat werd weer eens tijd.
Ik startte de compu op. Tenminste dat wilde ik. Maar de computer dacht er heel anders over. En begon te schelden dat ik problemen had met de beveiligingsinstellingen die het uitvoeren van Active X bestanden niet toestonden en dat ik het dientengevolge wel kon vergeten dat-ie nog maar iets voor me wilde doen. Al mijn mapjes waren leeg en het leek erop dat er helemaal niks meer op mijn harde schijf stond. Na wat wanhopige telefoontjes richting Moordrecht, waar ik niet veel wijzer van werd dan "ik weet het ook niet meisje", legde ik me neer bij mijn lot. Blijkbaar was ik, al mijn voorzichtigheid ten spijt, het slachtoffer van een virus geworden. Wat een ellende.
Aan alle kanten werd mij vervolgens hulp geboden. Hulp en illegale software. Met dat laatste heb ik bijzonder weinig problemen overigens, ondanks mijn zeer principiële opvattingen over het kopieëren en downloaden van muziek en films. Dat is eigenlijk best opmerkelijk. Maar ik dwaal af. Hulp dus en software. Ik had ze voor het uitkiezen. Ik besloot het dichtbij huis te houden. Niet letterlijk overigens, want Peter moest er twee uur voor heen en weer rijden om mijn computer op te halen. Zijn collega en hij hadden besloten dat mijn houten computer een bijzonder interessant Project kon worden.
Ze werkten er 3 ochtenddiensten (die midden in de nacht begonnen) aan en toen leek mijn compu het weer te doen. De diagnose was trouwens dat er geen virus had toegeslagen maar dat de update mijn computer fataal was geworden. Deze update was net iets té voor het besturingssysteem van voor de 2e (golf) oorlog en een geheugen van een Alzheimerpatient. De harde schijf moest dus geformatteerd worden (gelukkig had Peter niet zo heel lang daarvoor mijn harde schijf op cd gezet) en met een illegale versie van Windows 98 erop deed ie het weer. Even.
Mijn opluchting was van korte duur. Want toen Peter gisteren de computer terug kwam brengen en hem aan wilde sluiten op de Wanadoo Livebox (het modem) crashte het kreng weer. Einde verhaal voor dat moment want Windows 98 lag nog in Moordrecht. Nog steeds geen computer nog dus.
Ik voorzag dat 2 geplande dagen thuiswerken niet door konden gaan en besloot maar eens werk te gaan maken van de met collega René uitgezochte computer, een Compaq met heel veel cijfertjes erachter. Maar veel belangrijker met een geheugen van 1 gigabyte (dat is veel, want mijn oude computer had er 64 megabite en dat is echt vét minder). En een harde schijf die bijna 10x groter is dan wat ik had. Eén telefoontje naar My Com was genoeg: de Compaq was op voorraad en kon vandaag nog opgehaald worden in Amsterdam.
En dat hebben we dus gedaan. Samen met een prachtige 19 inch flatscreen én een oplaadbare draadloze muis (geen gemuts met batterijen meer). Helemaal prachtig. Ik ben een very happy unit. En Mark ook. Want die zag opeens zijn spelletjes 100x zo snel worden. Wat een feest!