Zondag 29 maart 2009

En hier dan nummer drie! Stoned Me!!!

Vannacht om 12 uur ben ik begonnen met het uploaden van het tweede filmpje. Ik laat dan de compu aan staan en normaal gesproken, als ik 's ochtends wakker word, is het filmpje dan ge-upload. Normaal gesproken, want nu dus niet. Ik vermoed dat de overgang naar de zomertijd roet in het eten heeft gegooid.
Maar hier dan alsnog: filmpje nummer 2, Young Lovers van Van Morrison, zoals vrijdag gespeeld door Professor Nomad ft Paul de Munnik. Veel plezierrrrrrrrrrrrr............

Misschien is dit ook wel even het moment om de band aan u voor te stellen:

Dave Rensmaag - gitaar (Van Dik Hout)
Patrick van Herrikhuyzen - toetsen (Van Dik Hout)
Jan Kooper - Sax (Doe maar, Anouk)
Joe Riveira - Trumpet (Doe maar, Anouk)
Bartel Bartels - bas (Prof. Nomad)
Stephan van der Meijden - drums (Independent)

en ik ben : Paul de Munnik. Oh nee zo heet al iemand. Maar goed....zang dus door Paul de Munnik (maar dat hadden jullie vast al begrepen :-).

Overigens bestaat er een Professor Nomad Hyves. Daar kun je ook informatie halen over de andere 2 optredens die er nog komen in deze Tribute Tour.

Nummer drie in de Tribute Tour stond op het programma: de Bosuil in Weert.
In eerste instantie twijfelden we. Vanwege de afstand vooral en omdat we een week ervoor ook al twee keer waren geweest. Maar het was wel op een vrijdagavond dat Mark bij zijn vader was en om nou thuis te gaan zitten als je zoiets geweldigs mee kan maken...Een zeer betrouwbare bron had mij verzekerd dat het echt niet nodig was om kaartjes te reserveren. "Zulke dingen verkopen nooit uit", dus we zouden het op het allerlaatste moment kunnen beslissen. Maar na overleg met een aantal die-hard-AEDM-fans besloten we weken geleden al toch en masse richting het Zuiden af te reizen. En dan dus ook maar te reserveren. Om nou helemaal naar Weert op de bonnefooi te gaan is ook weer zo wat.
Ik pikte Massy en Roos op bij het AC Restaurant in De Meern en gedrieën reisden wij af richting Weert, onderweg druk oefenend op de Van-the-Man-koortjes. Met name "there will be days like this" zat er al gauw lekker in bij de dames.
Na een voorspoedige reis met maar 35 km file kwamen we rond 7 uur in Weert aan. We reden voor de zekerheid eerst maar even langs De Bosuil. Voor het geval de ThomThom (dan wel PaulPaul) de weg niet kon vinden. Wat een ongegronde angst was, want hoewel het huisnummer onbekend was bij die Trut van de ThomThom, stonden we in no time voor de Bosuil. Waar prompt, ook weer in Abbey Road Opstelling, dit keer Prof. Nomad ft Paul de Munnik naar buiten kwam lopen. Voorop Dave Rensmaag, die heel verbaasd keek ons weer te zien en achteraan, druk bellend, meneer de M., die ons derhalve niet zag, wat wij niet heel erg vonden.
Wij scheurden er van door en wilden een eettentje zoeken in het centrum van Weert. Een volkomen uitgestorven centrum van Weert, zo bleek even later. Wat een saai dorp (sorry Linda). We zagen één ranzig chinees restaurant, maar de pogingen Massy daarmee naar binnen te nemen gaven we maar gauw op. En dus kwamen we in een goedkoop aandoend eettentje op de Markt terecht. Tenminste wij namen aan dat dat De Markt was, want er stonden (lege) marktkraampjes.
Eén blik op de kaart en ik ontdekte een taalfout. Irriteert mij mateloos, taalpurist (of mierenneuker, net wat u wilt) als ik ben. Er stond "We hebben een dagschotel, vraag erna". Vraag erna??? Waarna??? Massy vroeg onmiddellijk aan de serveerster of Erna misschien beschikbaar was, want ze had een dringende vraag aan haar. De serveerster keek of ze water zag branden en ik wees haar fijntjes op de taalfout. Ze keek nog steeds of ze water zag branden en ik legde het nog een keer uit. Maar nu in stukjes. "Vraag ernaar, bedoelen jullie, neem ik aan?", vroeg ik behulpzaam. De serveerster, die duidelijk niet gestudeerd had en zeker geen Nederlands, meldde dat ze dat soort beslissingen niet eigenhandig (met 2 zachte g's) mocht nemen en ging het bij haar baas navragen. En ze kwam nogal triomfantelijk kijkend terug met de mededeling dat het allebei kan. Ik telde tot 10. En daarna tot 100. Want zoveel stomheid kon ik niet aan.
Toen we eenmaal besteld hadden en ons eten kregen, had ik acuut geen honger meer. Na 4 happen gaf ik het op, want ik werd nerveus. Het was al tien over 8, om half 9 ging de zaal open. Gehoorzaam trokken ook Massy en Roos hun jas aan. Altijd fijn zulke volgzame meisjes.
Bij de Bosuil troffen we onze vriendinnetjes Marcia, Natasja, Marya en Laura. Gezamenlijk gingen we naar binnen waar we werkelijk met open armen ontvangen werden door 9 man personeel, die dolblij waren een kaartje aan ons te kunnen verkopen. Helaas moesten we ze teleurstellen, we hadden gereserveerd. Ze keken bezorgd, we waren de enige reserveringen. Ze waren dan ook erg bang dat wij de enige bezoekers zouden blijven. Slik. De zeer betrouwbare bron had dus gelijk met zijn pessimistische voorspelling. Dat was erg. Dan hadden we net zo goed in mijn huiskamer met ze kunnen afspreken. Al die muzikanten wonen in Amsterdam, dus dat zou minimaal 8x 275 km gescheeld hebben :-).
Maar gelukkig bleek dat toen het voorprogramma eenmaal begonnen was er nog best wat bezoekers op afgekomen waren. Al is het natuurlijk niet te vergelijken met de uitverkochte zalen die we gewend zijn bij Acda en de Munnik.
Het voorprogramma was een leuk bandje, waarvan ik u de naam even schuldig moet blijven, omdat Massy al naar bed is als ik dit schrijf. En Massy heeft de naam genoteerd. Maar het was een bandje uit Weert en het klonk bijzonder aangenaam, ik kan niet anders zeggen. Engelstalig, melodieus en absoluut boeiend. We werden op een prettige manier beziggehouden en dat was maar goed ook want WC Gate heeft allang niks meer met sanitaire voorzieningen te maken. Het slaat inmiddels overal en altijd toe!
Om een uur of 10 begon het concert waar het ons allemaal om te doen was. Massy en ik hadden de andere dames natuurlijk al helemaal dolgemaakt met onze verhalen hoe geweldig de concerten vorige week geweest waren en het was dus spannend of de dames het met ons eens zouden zijn. Maar die spanning duurde maar kort, want al heel gauw werd duidelijk dat wij een wereldavond gingen beleven. Wat een geweldig concert werd dit!
Omdat ik het eeuwig zonde vind dat deze vertolkingen van al die prachtige nummers gedoemd zijn verloren te gaan voor de mensheid én er in deze halflege zaal bij uitstek gelegenheid voor was, besloot ik te proberen enkele filmpjes te maken. En hoewel ik eigenlijk alleen van plan was mijn absolute favo's Sweet Thing en Crazy Love te filmen, kan ik u melden dat ik wel een stuk of 8 nummers op film heb. Achteraf heb ik zelfs spijt dat ik niet gewoon het hele concert gefilmd heb. Zo'n gelegenheid krijg ik nooit meer, want de laatste twee concerten zullen ongetwijfeld een stuk drukker bezocht worden (Amsterdam, 17 april en Zoetermeer, 19 april). Stom stom stom!
Ik heb besloten de 3 mooiste filmpjes nu on line te zetten (Sweet Thing, Young Lovers en It Stoned Me). De rest volgt na het laatste concert in deze tour. En dat heeft niet alleen te maken met de traagheid van You Tube :-). Over het eerste filmpje uploaden heb ik meer dan 10 uur gedaan. De andere twee filmpjes volgen dan ook morgen (en overmorgen?). Veel plezierrrrrrrrrrrr.......

Afgezien van het concert, beleefden wij als vriendinnengroep ook een hele fijne avond met elkaar. Waarbij het bijzonder grappig was dat wij bijna een nog grotere bezienswaardigheid vormden dan het bandje. Er zoemde door de zaal dat wij speciaal voor Paul de Munnik waren gekomen, hoorde ik later van Massy. Ik zou dat zelf iets anders verwoord hebben :-). Toen iemand vroeg waar wij dan vandaan kwamen en het antwoord luidde: Hoogeveen, Assen, Utrecht, Brielle, Eindhoven, Zoetermeer en Amsterdam, viel de mond van de vragensteller open. Nadat wij hem extra zuurstof hadden toegediend, zei de goede man dat hij het heel bijzonder vond dat wij zulke wereldreizen maakten voor zulke concerten. Maar, voegde hij eraan toe, na het concert gezien te hebben, snapte hij het wel. Want ook hij had ontzettend genoten vanavond. En dat was wel zo'n beetje wat we van alle andere 30 bezoekers ook te horen kregen. Prof. Nomad heeft er zeker 40 fans bij. En Natasja? Die houdt nog steeds van drop. Onbegrijpelijk :-).

We besloten eerst maar eens even ons hotel op te zoeken. Dat lag een paar dorpjes verderop, in een weiland. Een prachtig hotel, we hadden werkelijk niks te klagen. Al moeten we wel zeggen dat de chips in de minibar een week over tijd was. Maar ja, beter de chips dan wij, zeg ik dan altijd maar. Daar waren niet al mijn vriendinnen het mee eens :-).
Nadat we met z'n vieren de hutkoffer van Massy hadden uitgepakt -de schat dacht blijkbaar dat ze pas na afloop van de hele tour naar huis zou gaan-, gingen we op zoek naar een eettentje. Unaniem besloten we in het plaatselijk pannenkoekenhuis te gaan eten. "Pannekoekenhuis?", vroeg de hoteleigenaar. "Ik wist niet eens dat we een pannenkoekenhuis hadden in Ottersum". Dat had bij ons een belletje moeten doen rinkelen. Maar wij besloten deze writing on the wall geheel te negeren en togen richting het Ottertje, dat er van buiten toch heus heel lief uitzag.

Toen wij het etablissement binnenstapten kwamen wij midden in de prijsuitreiking van het jaarlijkse locale biljarttoernooi terecht. Wij werden binnengehaald als de verloren dochters en het duurde niet lang of Paul, een van de localen, ons opbiechtte aan veelwijverij te doen. Ene Johan, een andere dorpsgek, begon spontaan balisto's uit te delen (de sponsor van het toernooi misschien?).

Het eten bij het Ottertje was niet het hoogst haalbare culinaire gebeuren, maar who needs food als je zo de Held van Dronten kunt gaan zien optreden. We werden hartelijk uitgezwaaid uit het Ottertje, maar niet voor we beloofd hadden bij het volgende toernooi weer aanwezig te zijn. En we togen richting Roepaen. Maar daar aangekomen, was het toch nog wat vroeg. We vreesden een lege zaal waar wij dan genant vroeg ons entree zouden maken. Dus we reden nog even door. We kwamen door onooglijk kleine dorpjes en op een gegeven moment zei ik : "Als ik nog even gas geef, zitten we in België". Ik had het nog niet geroepen of een bord "Bundesrepublik Deutschland" doemde op.

Waaaaaat??? Zo snel als ik kon, keerde ik de auto en gaf gas terug richting Nederland. Vijf minuten later stonden we weer voor Roepaen, waar we dit keer maar besloten naar binnen te gaan.
We kwamen voor de Van Morrison Tribute die gespeeld zou worden door Prof. Nomad, de coverband van Bartel Bartels, in dit geval featuring Paul de Munnik. De Roepaen had de eer de allereerste tribute te mogen hosten en wij hadden de eer erbij te zijn.
Onze vrees de enige bezoekers te zijn bleek volkomen ongegrond. De prachtige en intieme concertzaal liep al gauw helemaal vol en daardoor stond een hele fijne sfeer. Precies de sfeer die je nodig hebt om een avond als deze tot een succes te maken.
Het werk van Van Morrison is niet heel erg bekend bij mij. In een heel grijs verleden heb ik de goede man een keer zien optreden in Carré, maar het enige dat ik me ervan kan herinneren is dat ik het ongelooflijk saai vond. Ik was meegesleept door 2 vrienden van mij, 2 broers, die zich tot doel hadden gesteld mij muzikaal op te voeden. Van Morisson zat de hele avond op een kruk. Ik weet het niet zeker, maar het zou best kunnen dat ik een deel van het concert slapend heb doorgebracht.
In de auto op weg naar Driebergen had Sassy ons al een Best Of cd van Van the Man laten horen. Ik was zeer aangenaam verrast. Een groot aantal liedjes bleek ik gewoon te kennen (met dank aan Bert en Henk :-)) en de andere songs klonken ook niet heel vervelend. En tijdens het concert in de Roepaen werd al heel snel duidelijk dat de muziek van Van Morrison ook behoorlijk opknapte van de verschijning van Paul-de-Man. In een heel andere rol dan waarin we hem normaal gesproken zien, bleek Paul de Munnik een podiumbeest die vanaf de eerste tonen ongelooflijk boeiend om naar te kijken en te luisteren was. Wat een energie ging er van deze band uit, het was werkelijk geweldig. Eén groot feest.
Wat ik wel heel opvallend vond, was dat ik de stem van Paul niet onmiddellijk herkende. Hij zingt zulke andere songs dan normaal gesproken dat ik echt even moest wennen. Het was net of er een heel andere Paul op het podium stond. Ik heb me daar zeker 5 nummers over staan verbazen. Moet wel bij gezegd worden dat Paul een beetje hees was. Dat zal er zeker wat mee te maken hebben gehad.

Ik had meteen een favoriet nummer: Sweet Thing. Wat mooi gezongen. Ik werd erg getroffen door dat nummer, toen Paul het zong. Op het cdtje van Sassy was het nummer me niet eens opgevallen. Maar ik vond bijna alle nummers mooi. Ze speelden 14 nummers en toen Paul het 15e en laatste nummer aankondigde dacht ik dat hij bedoelde voor de pauze. Want ik had het gevoel dat ze pas net begonnen waren, zo was de tijd omgevlogen. Maar toen waren ze al zeker 5 kwartier bezig. Ze speelden nog 2 toegiften en toen was het klaar. Heel erg jammer, want persoonlijk had ik nog uren door kunnen gaan.

Na het concert hebben we nog wat gedronken, nog wat gebabbeld, nog wat info losgepeuterd en toen gingen we terug naar het hotel. We zaten vol adrenaline en hadden een wereldavond gehad. Niet echt de ideale omstandigheden voor een goede nachtrust. Massy en ik waren ouderwets melig en hebben de halve nacht liggen gillen van het lachen. Gelukkig hoorden wij van de buren Helmajo en Sassy vanmorgen dat de kamers erg geluidsdicht waren. Ze hadden ons niet gehoord.
Na wel een errug kort nachtje, schoven wij om kwart voor 10 aan aan het uitgebreid ontbijt.

En na het ontbijt zaten we nog wat in de zon, tot het echt de hoogste tijd werd om het hotel te verlaten.

Omdat we gisteren in de opwinding vergeten waren foto's te maken van gedenkwaardige gebouwen in dit logje, reden we allereerst terug naar Ottersum om die fout te herstellen. Bij Roepaen aangekomen, troffen wij op de parkeerplaats een band in Abbey Road opstelling aan. Helmajo wist ons te vertellen dat dat Johan was, de band die Thomas Acda zo goed vindt. Sas maakte eigenlijk een foto van Roepaen, maar heel toevallig kwam deze foto eruit. We vermoeden dat deze foto Sassy wereldberoemd gaat maken.

Ik overwon mijn aversie tegen rijden in het buitenland en stuurde mijn wagen Duitsland in, alwaar we tankten en ongelooflijk grappig bezig waren in het kader van WC-gate (dit is een schandaal in AEDM-kringen die zijn weerga niet kent......overal in het land duiken in toiletten foto's van Thomas en Paul op). Met name door de actie bij de grens hebben wij echt vreselijk gelachen, de tranen liepen ons over de wangen. Deze foto zal elders verschijnen.
Uiteindelijk kwamen we in Arnhem terecht. Waar alles dichter dan dicht was en werkelijk geen moer te doen was. Dat was nou jammer. Na een lunch in het grand cafeetje van Musis Sacrum, besloten we naar Zevenaar te rijden, omdat volgens Google de winkels daar wel open waren. Maar helaas, ook in Zevenaar was niet veel te doen. Behalve WC-gate een flinke boost geven, wat we dan ook gedaan hebben, wederom met de tranen van het lachen over onze wangen. Die foto's zullen elders verschijnen.
Om half 5 vonden we dat we wel naar De Kroeg konden gaan, waar de 2e Tribute plaats zou vinden. Het bleek een gezellig café te zijn, met achterin een podium, waar Paul al met zijn vrienden van Prof. Nomad stond te soundchecken.
Het concert was zo mogelijk nóg beter dan gisteren. Wat een geweldige muziek. Behalve blazer Jan Kooper, mij nog welbekend van de band Magnificent Seven en natuurlijk de recente Doe Maar concerten, was er een tweede blazer toegevoegd. En het stond als een huis. Naast mijn gisteren verkozen favoriet Sweet Thing, koos ik nog 2 favoriete nummers, namelijk Into the Mystic en Crazy Love. Prachtige ballads. Maar eigenlijk is dat meteen zielig voor de rest van de setlist, want Days Like This, Here comes The Night, Precious Time en Moondance zijn ook geweldig. En wat te zeggen over Jacky Wilson (dat ik eigenlijk alleen kende van de Dexy's Midnight Runners) en Gloria (dat bij mij herinneringen opriep aan een errug leuke jongen uit mijn middelbare schooltijd, die in een bandje zat en dat nummer altijd speelde). En zo zijn er nog wel wat songs op te noemen die ook zeker meedingen om de favorietenrol. Bijvoorbeeld Brown Eyed Girl, dat ik vooral ken in de Stones uitvoering.

Na het concert hebben we nog een heerlijk diner genuttigd in het eetcafé gedeelte van De Kroeg.

Maar toen was het toch echt weer tijd om naar huis te gaan. Dit was werkelijk een gouden weekend, dat we niet gauw meer zullen vergeten. Een van de hoogtepunten uit onze lange Acda en De Munnik geschiedenis. En het fijne is dat we nog een paar keer naar de Tribute mogen. Om te beginnen aanstaande vrijdag, met een groot deel van onze "Kist-"vriendinnetjes. Het duurt nog 5 lange dagen. We kunnen bijna niet wachten!