Zondag 30 maart 2008

Mijn moeder heeft tijdelijk meer verzorging nodig dan anders. Gelukkig ben ik gezegend met de liefste collega en de liefste cheffin die ik me wensen kan en heb ik toestemming gekregen om de komende weken halve dagen thuis (lees: bij mijn moeder) te werken. In de uren dat mijn moeder slaapt kan ik dan gewoon werken en als ze me nodig heeft ben ik er. Dat idee.
De laptop die mijn weliswaar super moderne moeder (77) heeft stamt echter uit het pre-houten-tijdperk en is dus niet echt geschikt voor dat doel. En omdat ik al maanden loop te zeuren dat ik een laptop wil (zodat Mark en ik gewoon tegelijkertijd kunnen computeren, ik ook in de tuin kan computeren én zelfs eventueel in bed), was de beslissing om een laptop te kopen al gauw genomen. Mijn collega's waren zo vriendelijk even mee te denken en binnen 30 minuten had ik een Toshiba uitgezocht en besteld op internet. Over een brood kopen doe ik soms langer.
Gisteren heb ik de laptop opgehaald en heb ik Peter even virtueel lief aangekeken. Gelukkig is hij nog altijd gevoelig voor mijn charmes :-) en dus kwam hij vandaag langs om me te helpen met installatie. Waar ik even niet aan gedacht had, is dat Mark altijd denkt dat Peter voor hem komt. Hij heeft wel eens gezegd tegen Peter: "Jij bent mijn vriend". Zo lief. En dus verdeelde Peter de aandacht.
Dus terwijl Peter en Mark zich op Fifa Street Football op de PS2 stortten, kreeg ik de opdracht het boekje van de Toshiba te gaan lezen. Wat ik prompt braaf deed. Soms kan ik zo volgzaam zijn..... Nadat ik met succes de stekker in het stopcontact had gestopt, mocht ik de computer aanzetten. En hij liep meteen vast........ Dat begon lekker dan. Hij wilde een wachtwoord wat ik niet had en wat ik ook invulde hij bleef maar foutmeldingen geven. Ik hield me in, vervloekte de Expert, waar ik het kreng gekocht had en zuchtte diep, terwijl Peter tevergeefs in het boekje ging lezen wat er aan de hand kan zijn. "Laat mij maar even", zei Mark die vervolgens het password invulde wat hij altijd gebruikt voor al zijn spelletjes. En ik snap er niks van, maar opeens begon de computer te werken. Binnen no time had ik opeens het startscherm van Vista voor me en konden we beginnen met het installeren van alles wat er nog geďnstalleerd moest worden.
Tot mijn grote vreugde bleek het aanmelden binnen het netwerk een makkie en was ik on line. Wat een feest. Ik kan surfen. Jippie. Maar met alleen surfen ben ik er natuurlijk niet. Want ik moet ook in de Kist (chatbox Acda en De Munnik) kunnen en ik moet natuurlijk ook kunnen MSN-en. Dus er moest nog het nodige gedownload worden.
Ik begon met MSN, terwijl Peter en Mark zich tegoed deden aan allerlei spelletjes en roomsoesjes. Tijdens het downloaden van MSN maakte ik tussen neus en lippen door ook nog even Tiramisú, want Peter moest natuurlijk wel beloond worden voor zijn hulp. En en passant maakte ik ook nog even mijn heerlijke pasta-met-vis-en-mosterd.
Om een lang verhaal kort te maken, bijna alles wat ik wil kunnen op de laptop kan ik nu ook. Surfen, chatten, mailen, logjes schrijven. Het enige dat nog niet kan is die logjes uploaden, maar daar wordt ook aan gewerkt. En ik mis nog even Office, maar met een beetje mazzel kan ik die dinsdag installeren (moet ik weer even een andere collega lief voor aankijken). Het weekend is omgevlogen. Morgen weer aan het werk. Half op het werk en half op de laptop. Iets zegt me dat ik het helemaal niet erg vind om morgenmiddag aan de slag te gaan :-).

"Heb je wel alles tegen je moeder gezegd wat nog gezegd moet worden?", heeft nu al een aantal mensen me gevraagd. Ja, zeg ik dan. Maar eigenlijk weet ik het niet. Natuurlijk, de grote lijnen zijn duidelijk. Dat we veel van elkaar houden, dat ik haar zal missen. Zij mij niet. Wij zijn er allebei heilig van overtuigd dat het bij dood zijn wel zo'n beetje ophoudt. Dat overlijden voor de nabestaanden veel erger is dan voor de overledene zelf. Dit in grote tegenstelling tot de periode voor het overlijden, laat dat duidelijk zijn.
Maar is alles gezegd? Heb ik er aan gedacht alles te vragen wat ik ooit nog wil gaan weten? Koortsachtig zoekt mijn brein de godganse dag naar vragen die niet komen. Want als het straks te laat is, wanneer dat straks dan ook zal zijn, dan is het ook echt te laat. Niet meer terug te draaien te laat.
Dat er eigenlijk geen vraag in me opkomt die in de afgelopen 44 jaar niet beantwoord is, zou een bewijs kunnen zijn van de hechte band tussen mijn moeder en mij. Wij hebben altijd veel en goed kunnen praten (behalve over sexuele voorlichting, volgens de overlevering rende ik altijd gillend weg als ze daarover begon :-)). We hebben ook weinig tot geen geheimen voor elkaar. Dus zou het eigenlijk raar zijn als er wel vragen zouden zijn die ik nog niet gesteld heb. Maar ik ben zo heel erg bang dat als het eenmaal zo ver is, dat het dan toch weer gebeurt. Dat iemand mij de dag daarna iets vraagt, waar ik gewoon geen antwoord op heb.
Natuurlijk zijn er dan nog een heleboel mensen in mijn omgeving die weer andere dingen weten dan ik. En daar houd ik me dan maar aan vast. Toen ik na de dood van mijn vader met honderden vragen zat, bleek heel onverwachts mijn zwager Nick een groot deel van die vragen te kunnen beantwoorden. Mooi was dat. En zo heel belangrijk voor het verwerkingsproces.
Overigens, voorlopig is het met mijn moeder nog niet zo ver. Mijn moeder is een taaie, met een extreem hoge pijngrens. Ze houdt absoluut niet van gezeur ("doe toch niet zo dramatisch" is een veelgehoorde kreet dezer dagen) en geniet nog veel te veel van de kleine dingen in het leven. Bovendien, ze wil leven en haar wil is wet. Dat niet iemand anders daarboven zich wat anders in de kop haalt............

Het is weer eens zo ver. Een slapeloze nacht. Volkomen onverwacht, want eigenlijk was ik best moe toen ik naar bed ging.
Er is veel gebeurd de laatste tijd. Most of it heel positief, de toekomst lacht me tegemoet zou ik haast willen zeggen. Maar dan hoor je opeens een verhaal over iemand die je niet kent, die het een stuk minder getroffen heeft en dan lig je daar zomaar wakker van.
En dan ga je malen. Over hoe de jaren voortschrijden. En dat je altijd maar alles uitstelt. Ooit ga ik een boek schrijven. Ooit ga ik in het theaterwezen werken. Ooit ga ik trouwen, zei ik 20 jaar lang. We weten allemaal dat dat plan voorgoed van de baan is, sinds ik mezelf wat beter heb leren kennen :-).
Dit jaar word ik 45. Niet bepaald een jonkie meer, al voel ik me nog geen dag ouder dan ik me 25 jaar geleden voelde. Maar hoe ouder je wordt, hoe meer je je bewust wordt van je sterfelijkheid. Want ik roep wel altijd dat ik 120 word, maar dat moet ik nog maar eens even waar zien te maken. Bovendien, er zal toch ooit wel een moment komen, waarop ik besef dat ik te oud word voor alle onzin waar ik me de hele dag mee bezig houd. En zelfs als dat niet gebeurt, wie garandeert mij dan dat het me gaat lukken om nog 75 jaar in goede gezondheid door te brengen?
Ik wilde journaliste worden, maar werd uitgeloot op de School voor Journalistiek. Ik werkte toen al bij de bank (toen nog Amro) en bleef daar hangen. Volgend jaar mag ik mijn "gouden horloge" incasseren. Vijfentwintig jaar bij de bank. Niet tegen wil en dank, want ik heb het er echt heel erg naar mijn zin. Maar die drang om te schrijven is gebleven. En alleen maar groter geworden. En al die jaren heb ik me voorgenomen ooit er wat mee te gaan doen.
En dan komt er zo'n nacht waarin je beseft hoe kort het leven kan zijn. Hoe vreselijk hard het leven kan zijn. Je kijkt om je heen en ziet voorbeelden van mensen die het zoveel minder getroffen hebben dan jij. Die misschien zelfs een stuk jonger dan jij zijn en al hun dromen hebben moeten opgeven. En wie ben jij dan om te gaan zitten klagen over dromen die (nog) niet zijn uitgekomen?
Natuurlijk kan ik mezelf een schop onder mijn kont geven en roepen dat dat ik nou maar eens moet gaan doen wat ik echt wil. Maar is dat niet ontkennen van het geluk dat je eigenlijk al jaren hebt? Het liefste kind van de wereld, een fijne baan, goede gezondheid, geweldige vrienden en familieleden en genoeg geld om een geweldig leven te leiden. Ik ben een gelukkig mens, ook al zit het soms een beetje tegen. En ik ga maar eens een oude gewoonte in ere herstellen: mijn zegeningen tellen, als ware ik Oprah herself.
En met deze mooie gedachte ga ik maar eens proberen om toch nog een uurtje te slapen voor mijn kind thuiskomt uit Italië..........

Voor de lezers van het Acda en De Munnik Gastenboek: dit logje is uitgebreider dan het postje in het gb

Twee jaar geleden om deze tijd zaten we in Toomler. Toen kreeg ik een kippenpootje aangereikt (dank je Marjolijn :-)), waardoor Thomas Acda 10 minuten kon standuppen met mij als lijdend voorwerp :-).
Toen zaten Massy en Marion allebei nog aan een andere tafel. Maar hadden we wel al een paar uur samen op de trap doorgebracht. Massy, Marion en ik bedoel ik. Niet Thomas en ik. Dat dat even duidelijk is. Voor je het weet is er een roddel geboren. Op die trap is een vriendschap ontstaan. Tussen Marion, Massy en mij dus. Niet tussen Thomas en mij. Dat ook dat even duidelijk is :-). Duh.
Twee jaar geleden had ik nog een excuuskind (van Hilde) nodig. Twee jaar geleden was alles nog anders. Twee jaar geleden wist ik nog niet van "geen paprika's, gouden roerstaafjes, Coca Cola, zonder ijs, met citroen, 2 handdoeken, ik ga echt niet op rij 1, ik ga niet meer zo vaak". Maar ook niet van een hand op mijn wang "wat vind ik dit erg" of "geloof me, ik zie het echt wel goed" of al die andere dingen waaruit blijkt dat 2 jaar geleden op de trap van Toomler, toen we alle 3 apart naar AEDM gingen, een prachtvriendschap is begonnen.
Twee jaar geleden riepen we nog geen "sjees hee", of "Duh! Genant", of "Talk to the hand". Twee jaar geleden keken we nog alle 3 dezelfde kant op :-). Twee jaar geleden gaven wij ons geld nog aan andere dingen uit. Twee jaar geleden waren 2 van ons nog geen filmsterren, aangemoedigd door Marion.
Twee jaar geleden zaten we wel al avond aan avond in de Kist, de chatbox van Acda en De Munnik. Twee jaar geleden waren we ook al heftig aan het MSN-en. Maar twee jaar geleden waren onze levens lang niet zo met elkaar verstrengeld als tegenwoordig.
Van al die geweldige dingen die wij de afgelopen twee jaar samen hebben meegemaakt, zijn mij nog het meest de momenten bijgebleven dat die meiden er waren voor me. Toen mijn verkering uitging, toen ik mijn grote liefde verloor. Toen er dingen in mijn leven gebeurden waar ik tot op de dag van vandaag niet over praten kan. Toen waren ze er voor me. Zoals ik er ook voor hen hoop te zijn op de momenten dat zij míj nodig zullen hebben.
Lieve Massy en Marion. Laten we vrijdagavond bij Viggo Waas onze vriendschap gaan vieren (goed idee Marion!). Bij gebrek aan AEDM optreden op het juiste moment. En laten we het dan volgende week in Alkmaar nog eens dunnetjes over doen. En laten we, please please please altijd zoveel lol houden als we de afgelopen jaren hebben gehad. Dikke zoen voor jullie!

In ieders mensenleven komen wel eens van die momenten voor waarop je compensatie nodig hebt. Compensatie voor ontevredenheid, verdriet of andere negatieve gevoelens.
Sommige mensen gaan dan drinken. Weer anderen zoeken hun heil in drugs. Vrouwen grijpen vaak naar de chocola of storten zich in de wereld van Prada, Gucci en andere geldverslindende merken. Hm, nu ik dit zo schrijf, ken ik ook wel mannen die dat doen :-).
Ik ben niet zo van de alcohol (hoewel je dat soms niet zou zeggen :-)). Drugs heb ik nog nooit gebruikt (van 1 trekje aan een sigaret ga ik al gestrekt). Chocola heb ik bijna nooit in huis, alleen in de vorm van hagelslag en ik heb een pleurishekel aan winkelen en kleren passen. Ik moet mijn heil dus in iets anders zoeken.
Gelukkig is er tegenwoordig Marktplaats. Daar kun je alles vinden wat je zoekt (behalve dan misschien datgene waar je compensatie voor nodig hebt). Ik ben dan ook een fervent Marktplaatsbezoeker. Alles koop ik er. Boeken, cd's, theater- en concertkaartjes, je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb het al eens gekocht op Marktplaats. Alleen geen auto's of kleren. Want ik ben en blijf een nufje en weiger in een tweedehandsje te rijden of me in andermans kleren te hullen.
Vorige week had ik weer zo'n aanval. Kopen, kopen, kopen. En als het kan zo goedkoop mogelijk. Heel toevallig kwam er gisteren een hele lading binnen. Allemaal los van elkaar aangeschaft, maar blijkbaar allemaal tegelijk verzonden. Het leverde een mooi voorraadje op:

- Een kado voor een vriendin die daar al veel te lang op heeft moeten wachten.

- De Kerstmix single van Dan Leef Ik Toch Nog Een Keer van Acda en de Munnik (ik wist niet eens dat die ook officieel op single is verschenen)

- Het nieuwste boek van Jackie Collins, een van mijn favoriete schrijfsters, van wie ik bijna alle boeken heb (en ze schrijft boeken in de frequentie waarin ik logjes schrijf tegenwoordig :-))

- Het boek Mijn Beste Vriend van fotograaf Bob Bronshoff

- Het boekje Adem, de mooiste en beste songteksten en foto's van Acda en De Munnik. Dit boekje is uitgekomen in de tijd dat de cd Adem uit kwam. Ik kende het boekje niet en liep er toevallig tegenaan op Marktplaats. Staan mooie foto's in. Voor een prikkie gekocht en mag natuurlijk niet ontbreken in mijn collectie.

Het was net Sinterklaas gisteren, toen ik de post van de mat haalde. Enige klacht van Mark was, dat Sinterklaas zich dit keer wel erg op één iemand gericht had :-).