Vrijdag 30 maart 2007

Zelfs deze foto is genomen in het kader van de War Child Aktie. En heeft maar liefst 15 euro opgeleverd. Om privacy-redenen heeft Photoshop-held Massy de geldschietster even voor mij van de foto weggeshopt.

Mijn nichtje stuurde me een foto op, die ze had gevonden in de spullen van haar een paar maanden geleden overleden moeder, mijn halfzus.

De foto is genomen in 1965. Toen was ik 2. Lief he?

Ik kreeg een mailtje van Sky Radio:

Wil even zeggen dat ik het geweldig vindt dat jullie een gezamenlijke bieding gaan doen op het albumkunstwerk van Acda en de Munnik. Hoe meer geld we inzamelen hoe meer kinderen in oorlogsgebieden War Child kan helpen.

Dus heel erg bedankt!

Groetjes,

Danielle Smit
Sky Radio 101FM

Ik kreeg een mailtje van War Child:

Hoi Ruth,

Een oplettende medewerker van Sky Radio liet mij weten dat jullie als fans van Acda en De Munnik een leuke actie in gang hebben gezet om in het bezit te komen van het "albumkunstwerk". Ik wil jullie nu al even heel hartelijk bedanken hiervoor. Ik vind het super en gezien de reacties zijn de medegastenboekers erg enthousiast over dit idee. Succes met zoveel mogelijk lotenkopers te verzamelen en ik ben heel benieuwd hoeveel jullie gaan ophalen! Door dit soort acties zijn wij in staat om onze hulp aan oorlogskinderen voort te zetten en zelfs uit te breiden.

Hartelijke groet en fijn weekend!

Sonja Werners,
Evenementen Organisator

War Child Nederland

www.warchild.nl

Acda en De Munnik stellen een albumkunstwerk ter beschikking voor de veiling van Sky Radio t.b.v. War Child. Voor de 3FM-Glazen Huis-Cd-Aktie hebben de fans van Acda en De Munnik zich verenigd in een Gastenboek Alliantie en hebben we ontzettend veel geld opgehaald door gezamenlijk te bieden op het cdtje. In totaal hebben we toen meer dan 3000 euro opgehaald en hebben Acda en De Munnik daar ook nog eens 2020 euro bovenop gedaan.
Omdat wij War Child een warm hart toedragen, hebben Sander, de webmaster van acdaendemunnik.nl, en ik ook dit keer het initiatief genomen tot een Gastenboek Alliantie. We gaan weer proberen een recordbedrag op te halen door gezamenlijk te bieden op het door Acda en De Munnik beschikbaar gestelde kunstwerk.
In overleg met het management van Acda en De Munnik hebben wij hiervoor het volgende bedacht:

* Als de veiling door de Gastenboek Alliantie gewonnen wordt, zal er een foto gemaakt worden van Thomas en Paul en het kunstwerk. Deze exclusieve foto wordt dan afgedrukt voor iedereen die meedoet aan de aktie. De kosten voor het afdrukken en versturen van de foto's worden betaald door Acda en De Munnik. Op die manier komen alle gestortte gelden ten goede aan War Child. Voor de duidelijkheid: als de Alliantie de veiling niet wint, wordt er ook geen foto gemaakt en verspreid, omdat dat niet eerlijk zou zijn tegenover de winnaar van het kunstwerk.

* Iedereen die meedoet aan de aktie belooft plechtig de foto niet op het internet te plaatsen dan wel anderzins te verspreiden. Op die manier blijft de foto exclusief.

* De minimumbijdrage aan de aktie is € 15,00, wil je in aanmerking komen voor een lot en/of foto.

* Per gestortte 15 euro loot je 1x mee voor het origineel. Hoe meer veelvouden hoe meer loten. Stort je dus 45 euro, loot je 3x mee en heb je dus 3x kans op het winnen van het kunstwerk (als de Alliantie de veiling wint). Door wie de loting verricht gaat worden is nog niet bekend, maar Paul vindt dat Thomas dat gaat doen :-).

* Over het aantal personen dat meedoet aan de Alliantie en de hoogte van de toezeggingen worden tot het einde van de veiling geen mededelingen gedaan. Op die manier is de kans het grootst dat we de veiling gaan winnen. Na afloop van de veiling verschijnt een uitgebreid verslag op deze site.

* Toezegging van donatie is verplichting tot betaling. Mochten wij onverhoop de veiling niet winnen, wordt minimaal de helft van het toegezegde geld op rekening van War Child gestort. Als je bij je aanmelding vermeldt dat bij het verliezen van de veiling slechts de helft van jouw bijdrage gestort mag worden, krijg je de andere helft van je toezegging terug.Als je dat niet vermeldt, gaat je volledige toezegging naar War Child.

* Al het geld dat we overhouden (bij winnen van het kunstwerk) gaat sowieso naar het goede doel. Dus stel we halen 1500 euro op en we winnen het kunstwerk voor 1000 euro, dan gaan alle 1500 euro naar War Child.

* Aanmeldingen voor de aktie kan door mij te mailen (zie de knop Mail Me links op het scherm), onder vermelding van naam, mailadres, huisadres, bij voorkeur 06-telefoonnummer én bedrag waarmee je mee doet. Let op: als je de helft van je bijdrage terug wilt ontvangen bij het verliezen van de veiling, moet je dat bij je aanmelding vermelden!!!!

* Zodra je je aangemeld hebt, ontvang je het rekeningnummer waarop je bijdrage gestort mag worden. Doe dat dan onmiddellijk, want we moeten het kunstwerk direct betalen bij winnen van de veiling!!!

* Een bewijs van storting op de rekening van War Child zal t.z.t. verschijnen op deze site.

Ik hoop dat deze actie net zo'n succes wordt als de cd-aktie (zie archief december 2006). War Child heeft inmiddels al gereageerd, omdat ze het zo'n fijn initiatief vinden. Geweldig vind ik dat. En nou maar hopen dat we die veiling winnen!!!

Het was 6 oktober 2001. De Poema's gaven een signeersessie in Fame, in de Kalverstraat. Een gedenkwaardige dag. Ik had Mark bij me, in de buggy, die was net 4 toen. Het begon met Paul. Ik had hem één keer ontmoet, een paar maanden daarvoor, maar me bij die gelegenheid niet voorgesteld. Wel schreef ik vaak in het gastenboek van Acda en De Munnik. Maar er stonden nog geen foto's on line van mij. We spreken ver voor de tijd dat ik een weblog had. Ik was dus nog redelijk anoniem in die tijd. Dacht ik. Niet dus. Want het eerste wat Paul tegen me zei was: "Jij bent toch Ruth????". Nu, 6 jaar later, weet ik nog steeds niet hoe hij dat in godsnaam heeft kunnen weten. Maar ik vond het wel cool :-). Dat dan weer wel.....
Ik vroeg Thomas of hij op de foto wilde met Mark (altijd weer dat excuuskind he :-). Zonder te kijken grapte Thomas: "Nee met zo'n lelijk kind ga ik niet op de foto", om Mark vervolgens zo ontzettend lief op te pakken en in zijn armen te nemen, dat ik me ter plekke zwanger had laten maken door hem, had de gelegenheid zich voorgedaan :-). Voor de duidelijkheid: dit meen ik niet. Ook dit is een grapje. Alleen maar om aan te geven, dat ik meteen begreep dat Thomas een grapje maakte. En ik me daar werkelijk geen seconde aan gestoord heb.
Nog geen 2 minuten na dit incident kwam er een fotografe naar me toe. Gestuurd, zoals ze zei, door Thomas himself die midden in de signeersessie zat en niet uit de rij kon. Dus stuurde hij haar om plaatsvervangend zijn excuses aan te bieden voor het foute grapje. Waarna ik haar onmiddellijk vertelde dat dat echt niet nodig was, want dat ik het wel als grapje had herkend.
Later is dit verhaal op internet een geheel eigen leven gaan leiden. Heel veel mensen kennen het verhaal in veel ergere vorm, maar wisten niet dat het over mijn lieve en vooral mooie Markje ging.
Anyway....de foto's zijn destijds dacht ik gemaakt door Sander (hoewel hij het zich niet meer kan herinneren). En wat is nou het erge. Ik ben ze kwijt. Ik vermoed dat ze op dezelfde harde schijf gestaan hebben waar de foto's van de eerste Barcelona-vakantie opstonden, die ik dus ook kwijt ben. En ik heb dus jaren gedacht dat ik de foto's helemaal niet meer had.
Tot ik gisteren opeens een ingeving had, dat ik er misschien wel eens afdrukjes van zou kunnen hebben. En hoewel ik (nog) geen mooie afdrukken heb gevonden, heb ik wel printjes gevonden. Gemaakt door een gewone kleurenprinter op gewoon A4 papier. Niet erg goeie kwaliteit dus, maar ik heb ze nog!! En daar ben ik blij mee. En er bleek ook nog een foto van Paul en Sandro Ben (Van Dik Hout) met Mark bij te zitten. Cool!

We hebben elkaar voor het eerst ontmoet op de trap van Toomler. Dat wil zeggen, in real life, want virtueel kenden we elkaar al wat langer. Uit de Kist, de chatbox op www.acdaendemunnik.nl. Onze eigen stamkroeg, waar we al heel wat geweldige momenten hebben meegemaakt. En Hilde en ik hadden elkaar al eens ontmoet in Haarlem, tijdens de tour van Acda en De Munnik in die tijd.
Maar op de bewuste dag in maart 2006 zouden Acda en De Munnik in Toomler een concert geven in het kader van "Mooie Liedjes". En natuurlijk moesten wij, als die-hards, daarbij zijn. Dus hadden we, ieder individueel, kaartjes gescoord en afgesproken elkaar daar te ontmoeten.
Ik voelde dat het een belangrijke dag zou worden. Er stond iets te gebeuren. Iets dat wel eens heel bepalend zou kunnen zijn. Waarom ik dat gevoel had, was niet duidelijk. Het was zomaar een hunch..
Ik had Marjolijn dan ook overgehaald om vroeg te gaan. 12 uur om precies te zijn. Ik wilde de eersten zijn, zodat we het beste plekje in Toomler konden veroveren. Marjolijn vond alles reuze vermakelijk en werkte welwillend mee. Zij houdt ook van AEDM, maar op een ietwat afstandelijker manier dan bijvoorbeeld ik.
We waren er stipt om 12 uur. En ja, als eersten. Maar niet lang, want al gauw kwam Sylvia, de AEDM-überfan, aanlopen met een meisje dat ik niet kende. Dat meisje bleek Marion te zijn. En met Marion klikte het instantly. Soms heb je dat met mensen, dat je meteen weet: met haar zit het goed. Dat had ik met Marion. Zoals ik dat, een maand eerder, al met Hilde had gehad. Toen, in Haarlem.
Wij zaten al uren op de trap, toen ook Massy met haar gezelschap aankwam. Massy hoeft niet vroeg, Massy is relaxed, Massy maakt zich niet druk. Ook toen niet. Ik wel. Ik was reuze druk. Zo druk als ik altijd ben, als ik nerveus ben. Zo druk dat mensen er af en toe wel eens gek van worden :-). So be it. That's me. Wen er maar aan :-).
En terwijl ik me ontzettend stond aan te stellen daar onderaan die trap, stond Massy met een verveelde blik op mij neer te kijken. Je zág haar gewoon denken: wat een malloot. Later heb ik tegen Hilde gezegd: ik vind Massy een leuke meid, maar ik geloof werkelijk dat ze mij niet moet. Pas veel later kwamen we er achter dat de verveelde blik Massy's meest opvallende eigenschap is :-). Afgezien van haar stressloosheid dan :-).
De middag in Toomler was geweldig. We beleefden deze middag niet eens allemaal samen, hoewel ik me wel herinner Jordy, Hilde's geweldige zoontje, als excuuskind te hebben gebruikt om met Paul in contact te komen. Toen had ik daar nog een excuuskind voor nodig :-).
Toch was Toomler het startpunt. Het startpunt van een prachtige vriendschap die vandaag op de kop af een jaar bestaat. Ik vermoed dat we elkaar 's avonds in de Kist weer ontmoet hebben om na te praten. Om het kippenpootincident te bespreken. Om te bespreken in hoeverre dat nou wel of niet een afgang was :-). Voor mij of Thomas :-). Om elke seconde van die prachtmiddag met elkaar door te nemen. En we hebben gelachen, vreselijk gelachen.
Sindsdien ontmoeten wij elkaar heel vaak op MSN: Hilde, Marion, Massy en ik, in vierpersoonssessies (een enkele keer aangevuld met nog wat anderen). Daar en in eindeloze mails en smsjes bespreken we alles wat ons opvalt in het gastenboek, op het forum, tijdens de optredens en in de bladen.
Maar dat is lang niet alles. Want we delen ook veel niet Acda-en-de-Munnik-gerelateerd lief en leed. Met alles kunnen we bij elkaar terecht. Verliefdheden (veel!), sterfgevallen (helaas ook veel!), ellende op het werk of met de kinderen, gezondheidsproblemen van ons of onze dierbaren (altijd handig een doktersassistente in ons midden), roddels, leuke ontmoetingen, mannen, films, boeken, andere theatervoorstellingen, relatieproblemen (altijd de mijne :-) of gewoon andere problemen. Alles is bespreekbaar. En daarbij voert humor altijd de boventoon. Tranen met tuiten lachen we, regelmatig. MSN is ons eigen Café L'Etoile du Nord.
Ook in real life hebben we geweldige dingen meegemaakt. Onze concerten samen heb ik hier al heel vaak besproken. Java eiland, Caprera, het weekend Renesse inclusief Kampvuurconcert, de huiskamerconcerten, War Child, Rigter Live, de Daniel Samkalden-uitjes en recentelijk de gehele Prins, De Munnik en Den Tex-tour. Maar ook alle andere uitjes, vaak naar Toomler en niet altijd theatergerelateerd, zijn legendarisch. Ik noem een rondvaarttripje over (bijna) alle grachten van Amsterdam en een bezoekje aan Madame Toussaud :-).
De vriendschap met deze meiden is van onschatbare waarde gebleken. Het is pas een jaar maar het lijkt een eeuwigheid. We begrijpen elkaar. We delen onze liefde voor Acda en De Munnik. We hebben dezelfde humor en we accepteren elkaars afwijkingen (hoewel dat knisperen tijdens de voorstelling echt niet te tolereren is :-)). En hoewel je een vriendschap van 1 jaar natuurlijk nog niet kunt vergelijken met bijvoorbeeld één van 27 jaar (Lilian en Ingrid) of één van 9 jaar (Kitty), heb ik er alle vertrouwen in dat er nog vele jubilea komen.
Het eerste jubileum gaan we niet vandaag vieren, want 19 maart is al wat langer voor één van ons helaas ook een dag met een zwart randje. Daarom gaan we het donderdag vieren in Zoetermeer, de thuisbasis van Massy. Alwaar Paul de Munnik, de man die ons toch het meest met elkaar verbonden heeft (al is de helft van ons het daar niet zo mee eens :-), ons samen met Kees Prins en JP den Tex zal "trakteren" op weer zo'n geweldige avond. Lieve Hilde, Marion, Massy, deze is op jullie!

We gingen, voor de afwisseling, weer eens naar een voorstelling van Paul, Kees en JP.
Maar eerst moest Hilde gered. Want die was al sinds donderdagavond in blinde paniek, want haar computer was gecrashed. Zomaar, midden in de arbeid, was hij er mee opgehouden. Alles weg, haar prachtige interviews met tout optredend Nederland, haar foto's, haar mailadressen, alles, alles, alles. Ja, daar zou ik ook van in blinde paniek raken.
Nou ken ik Hilde een beetje en ik had dus vrijdagavond al aangeboden even langs te komen, want ik gokte erop dat ik die compu wel zou kunnen reanimeren. Niet dat ik nou zo'n held ben op dat gebied, maar naast Hilde ben je al gauw een digitaal wereldwonder. Dus ik durfde de klus wel aan. Maar Hilde had een van haar Daniels (in dit geval de computerhulp) al gebeld en het leek haar verstandiger om op hem te wachten. Mijn zelfvertrouwen is blijkbaar groter dan haar vertrouwen in mij :-).
Daniel kwam niet opdagen dus zaterdagmiddag togen Massy en ik naar Hilde. Nadat we eerst overal verdachte jeeps zagen rijden, vonden we eindelijk een parkeerplaatsje en opgelucht liepen we naar de flat van Hilde, druk babbelend over de (on)waarschijnlijkheid om een blonde god met lelijke oorbel in dit deel (KNSM-eiland) van Amsterdam tegen te komen. Boven stortte ik me op de computer, die ik binnen 44 seconden weer aan de praat kreeg. Het is soms zo makkelijk :-).
Nadat we waren voorzien van drankjes, wisselden we de laatste roddels uit, bespraken we de belangrijke dingen in het leven en maakten we plannen voor de komende week. Want we hebben feest. We bestaan een jaar. Wij, als vierschaar. Midden in deze wilde plannen bedacht ik me dat we vergeten waren geld in de parkeermeter te gooien. En toen gebeurde wat ik echt altijd voor onmogelijk heb gehouden: Massy raakte in de stress. Yes!!! Dát was leuk :-).
We snelden naar beneden, Hilde achterlatend, die haar computer aan het knuffelen was (ook een raar wijf trouwens, die Hilde :-) en riepen haar na dat ze naar beneden moest komen, zodat we even naar haar stamkroeg konden gaan. Which we did. Nadat we geconstateerd hadden dat er echt geen wielklem op de heilige koe van Martijn zat. Massy was weer relaxed.
In Kanis & Meiland gingen we door met het bespreken van de belangrijke dingen in het leven (mannen) en al veel te gauw was het zes uur en moesten Massy en ik toch echt weg. Want it's a long way to Cuijk. Sjees hee, dat ligt echt fucking dicht bij Polen. :-) Het optreden was niet het beste wat we gezien hebben, maar er waren weer wat kleine dingetjes veranderd en we hebben er nog steeds niet genoeg van. Het was de 10e x dat we gingen. Bij Ren Lenny Ren (de fameuze rockopera van AEDM) had ik er na 7x al genoeg van. Even ter vergelijking. Dit is dus echt wel een heel goede voorstelling.
We zaten nog 3 minuten in de auto, op weg naar huis, toen Massy vroeg of er ook taxi's met blauw zwaailicht en een stopteken bestaan. Niet dus, het was Oom Agent. Nou was Massy heel braaf aan de Sinas geweest (een oplettend lezer weet nu dat de schouwburg in Cuijk Pepsi cola schenkt), dus dat ze moest blazen was niet zo heel erg. Erger was dat ik ook wilde blazen, want ik had wél 3 glazen wijn gedronken, maar dat ik niet mocht van Oom Agent. Zo flauw. En toen hij ook nog aanmerkingen maakte op Niet of Nooit Geweest had hij helemaal afgedaan bij me. Wat een kloothommel.
Eenmaal thuis hebben we ons in bed vermaakt met chips en cola en moesten de uiterlijke kenmerken van de diverse mannen in onze leven even besproken worden en moesten we herinneringen ophalen over het afgelopen jaar. Twee uur later hadden we tijd voor de film WTC met Nicolas Cage in de hoofdrol. Niet zo'n heel spannende film als je de afloop al weet. Om half 4 was het tijd om te gaan slapen. Dacht ik. Stelde ik voor. Massy gaf het wonderlijke antwoord: "Euhm................", waarna we letterlijk 2 uur lang hebben liggen gillen van het lachen. Elke keer als ik bijna sliep hoorde ik dat gegiechel weer naast me en gilden we het weer uit. Om 7 over 4 zei Massy: "Zeg, zullen we je slaapkamer behangen? Nu?". Waarna het helemaal onmogelijk was om ooit nog te gaan slapen. De tranen liepen ons over onze wangen. Zelden zo gelachen. Vooral toen we het belang van spannende lingerie gingen bespreken. Ik zal u besparen wat Massy dáárover te zeggen had :-).
Op de een of andere manier is het ons toch gelukt nog een paar uur te slapen. Dat is al een prestatie op zich. De plannen om vandaag naar de Japanner te gaan hebben we maar even uitgesteld. We zijn nogal brak. Hoe zou dat toch komen? :-)

Zoals elk jaar gaat Mark ook dit keer weer een weekje skiën met zijn vader. Hij krijgt daarvoor speciaal verlof omdat GP niet in de schoolvakanties vrij kan krijgen (zegt hij). En dus ben ik de komende 10 dagen alleen. Dat vind ik aan de ene kant elke keer weer moeilijk (loslaten is het eerste dat een co-ouder moet leren). Aan de andere kant liggen er 10 dagen voor mij waarin ik geheel vrijgesteld ben van welke vorm van zorgen dan ook (behalve misschien een beetje voor mezelf).
Het enige dat ik de komende 10 dagen moet doen is af en toe werken en voor de rest genieten. Uitgaan en de beest uithangen. En af en toe een beetje bijslapen. En dat zijn dingen waar ik me best op verheug.
Het programma is druk:

Donderdag: zonnebank, want ondanks het mooie weer schiet het bruin worden nog niet erg op. Bovendien komt de slotaflevering van Wie is De Mol op tv. Ook belangrijk.
Vrijdag: try-out van NUHR met Toke, in Purmerend.
Zaterdag: naar Paul de Munnik, in Cuijk, met Massy
Maandag: naar Otto, met Maud, in The Factory in Amsterdam. Hij speelt een undercover sessie met o.a. Bartel Bartels, Roxy Music.
Dinsdag: overdag misschien figureren in Gooise Vrouwen, een chique lunch in het Gastenrestaurant van de Bank en 's avonds naar Kees Prins :-), radio-opnames in Den Bosch, met Massy.
Woensdag: misschien figureren in Gooise Vrouwen en (anders) bijslapen
Donderdag: naar JP den Tex :-), in Zoetermeer, met Hilde (ja!!! *kijkt streng*), Marion en Massy
Vrijdag: maar weer eens naar Paul de Munnik, in Apeldoorn, met Marjolijn.
Zaterdag: euhm....laten we Kees Prins weer eens doen, dit keer in Zwolle geloof ik, met Massy. De radio-opnames overdag slaan we maar even over misschien. Ben toch al bang dat we een beetje overexposure krijgen bij meneer de M. :-)
En dan zondag, komt Mark thuis. Voor een paar uurtjes, want 's avonds gaat hij weer terug naar papa (volgens rooster). En dan mag ik nog een keer naar Toomler. Om het feestweekje af te sluiten.
U ziet het. Ik ga mijn lieve schat vreselijk missen. Vooral komende zondag. Daar moet ik nog even een bezigheid zoeken geloof ik. Spelen ze dan niet in Groningen? :-)

Zoals ik hier al eerder schreef, werk ik sinds 2 maart 2007 officieel bij de afdeling Management Support. Het is een beetje raar gegaan. Want enerzijds word ik al sinds eind januari ingewerkt op mijn nieuwe werkplek, anderzijds ben ik ook nu nog gewoon op mijn oude afdeling aan het werk. Heeft te maken met persoonlijke omstandigheden van mijn opvolger én voorganger. Dat is één en dezelfde persoon overigens. Omstandigheden waar ik ff niet op in zal gaan, maar die voor mij reden genoeg zijn om me collegiaal op te stellen naar hem.
Maar 2 maart dus, de dag dat ik voor het eerst officieel deel uitmaakte van Management Support. Geheel onverwachts werd ik onthaald met slingers en een welkomstplakkaat. Leuk! Wat een fijn gevoel, om zo welkom geheten te worden!!!

Ongeveer in dezelfde tijd verscheen een artikel in de FMS Breed, zeg maar het personeelsblad van Facility Management. Ooit, in verband met een foto van mijn achterkant, FM Ass Breed genoemd. Door mijzelf, dus vooruit, dat mocht :-). In die tijd was het nog zo. Dat was vér voordat ik in een half jaar tijd 10 kilo en vervolgens, zeer recentelijk, 4 kilo (!!!) in 2 weken tijd afviel :-). Jippie.

Inmiddels zit ik 2 weken op mijn nieuwe plek en alweer helemaal ingeburgerd. En hoewel ik me voorgenomen had nou eens een net image te creëren is het toch weer mislukt. Ik heb nou al weer een naam. Tsssssssss...................:-)

Sjees hee....geef je je kind een zondagje mee aan oma. Komen ze Ruud Gullit tegen. Onthoofdt ze hem!!

Overigens vroeg ik aan Mark: "Weet je wie dat is?". Mark was heel trots: "Ja natuurlijk mama, weet ik dat. Dat is de op 2 na beste golfer van Nederland!". Nou ja zeg.......

In een poging mijn zoon enig cultureel besef bij te brengen, ga ik af en toe met hem naar het theater. In het begin waren dat voornamelijk de dingen waarvan ik hoopte dat hij dat leuk zou vinden, zoals kinderpopconcerten en zo. Maar al gauw kwam bij mij het besef dat ik hem daar geen plezier mee deed. We kwamen, vooral dankzij Lilian, bij kindervoorstellingen terecht die meer verhalend zijn en waarbij de muziek, hoewel altijd aanwezig, minder belangrijk was. Het is erg maar waar, maar mijn zoon houdt lang niet zo van muziek als ik.
Laatst werd ik gewezen op een voorstelling in het Filmmuseum in het Vondelpark: De Grote Verhuizing, een theatrale voorstelling met theater, film en liedjes. Dat leek me de ideale combi voor Mark. En aangezien een van de acteurs Carolien Borgers was, wilde ik er zelf ook graag heen.
Carolien Borgers kennen we van Ren Lenny Ren en recenter van het huiskamerconcert op 7 oktober in Amsterdam (zie het archief). Een zangeres met een gouden keel en ongelooflijk veel humor. Iemand die heel beroemd gaat worden, ooit. Zeg ik u. De laatste van wie ik dat zei was Bryan Adams. Lang voordat u hem kende. I rest my case.
De Grote Verhuizing gaat over de vriendschap tussen een jongen en een meisje uit 2 verschillende culturen. Deze vriendschap ontstaat op het schip waarmee het meisje naar een nieuw, vreemd land reist met haar ouders, om zich daar te vestigen, na een grote overstroming in haar thuisland. De jongen is de zoon van de kapitein op het schip.
De voorstelling wordt ondersteund door prachtig gezongen liedjes door Carolien en de andere acteur Lieuwe Roonder. Nooit van gehoord, maar in de zaal werd door de aanwezige etterbakjes hard geroepen dat hij van een of andere televisieserie was, waar ik nog nooit van gehoord had. Topstars ofzo.
Tijdens het spel werden op de achtergrond historische filmbeelden vertoond van het leven op zo'n weken durende bootreis. Ongelooflijk leuk om naar te kijken. En een mooie ondersteuning van de voorstelling, ook omdat de beelden vaak min of meer synchroon liepen met waarover gezongen werd. Heel mooi gedaan. Mark vond het allemaal een stuk minder interessant. Waar dat nou aan lag? Ik zou het echt niet weten. Hij moest echt wel lachen om sommige gebeurtenissen op het toneel, maar hij was niet echt geboeid en vroeg 6x of het al afgelopen was. Nooit een goed teken. Ik maak mezelf maar wijs dat hij afgeleid werd door de zeer rumoerige groep die achter ons zat. Irritant!
Carolien gaat komend seizoen touren met een heuze solo-voorstelling. En daar kan ik me echt op verheugen. Ik houd niet zo van vrouwenzang (Nena is een grote uitzondering), maar zij zingt zo ontzettend mooi, dat ik er gewoon helemaal jaloers van ben. Wat moet het geweldig zijn om zo'n mooie stem te hebben.
De grote verhuzing begint over 10 minuten weer én is er aanstaande woensdag ook nog, in het Filmmuseum.