Maart 2006

Woensdag 29 maart 2006

Honden, Malloten, whatever.....

Nou ze kunnen me nog meer vertellen daar bij de Belastingdienst (hi Attie! :-), maar als onderstaande foto's niet bewijzen dat het malloten zijn daar, dan weet ik het ook niet meer:

Als gevolg van de problemen met het versturen van hun aangiftes, ontvingen mijn zus en zwager vandaag 55 (!!!!, vijfenvijftig dus) enveloppen met dezelfde brief erin. Vijfenvijftig keer de mededeling dat het versturen van de aangifte mislukt was. Af if we dat niet allang wisten. En al die brieven hebben betrekking op de eerste dag dat we het probeerden. De kans dat ze de komende dagen nog een paar keer tientallen enveloppen per dag gaan ontvangen, lijkt me dan ook niet uitgesloten. Dat u dus even weet waar uw belastinggeld heen gaat. Naar de portokosten op de brieven naar mijn zus en zwager dus!


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 28 maart 2006

Filmpjes

Mijn ouders waren allebei fanatieke fotografen en filmers. Er bestaan talloze super 8 filmpjes van mij uit de tijd dat ik nog J&D&W was. Jong en dun en vooral erg wild. Of eigenlijk uit de tijd dat mijn moeder nog J&D&W was.....
Toen Mark geboren werd was het dus vrij logisch dat wij een filmcamera aanschaften. Ook opa Ron filmde die kleine drol dat het een lieve lust was. Alles staat op film. Zijn eerste lachje, zijn eerste keer tijgeren (kruipen heeft hij overgeslagen) en gelukkig ook zijn eerste stapjes. Kortom, alle positieve mijlpalen in zijn jonge leven.
Toen GP en ik uit elkaar gingen was ongeveer het eerste wat ik op papier heb gezet, dat de foto's naar mij gingen (immers die had ik allemaal gemaakt en more important, ingeplakt) en de filmpjes naar GP. En, want ik ben van de eerlijke verdeling, dat de negatieven naar GP gingen en ik het recht kreeg om kopieën van de gemaakte films te maken.
Zo gezegd, zo gedaan. Euhm.....niet dus. Want wat we ook probeerden, kopieëren lukte niet. Ik denk dat Ron en ik wel 6 verschillende videorecorders op elkaar hebben aangesloten, maar zonder ook maar enige vorm van succes. Het werd dus tijd om naar een vakman te gaan.
Daar werd ik niet blijer van. Want wat bleek: de generatie videorecorders van die tijd (we spreken een jaar of 4 geleden) zijn allemaal zó beveiligd dat er geen kopieën van videobanden kunnen worden gemaakt. Een belachelijke situatie natuurlijk, maar wat doe je er aan?
Nou ik heb de oplossing gevonden. Want ik heb mezelf, in een impuls, onlangs getracteerd op een dvd-recorder met harde schijf. Geweldig apparaat en bijzonder gebruikersvriendelijk, wat natuurlijk nooit weg is. Ik ben en blijf een vrouw immers.....:-).
Zondag heb ik geprobeerd één van Ron's mooiste filmbanden vol met Mark en zijn mijlpalen over te zetten op de harde schijf van de DVD-recorder. En het is gelukt, zonder al te veel problemen. Maar dat is nog maar stap 1. Vervolgens moet ik een DVD-tje branden. Daar heb ik me nog niet aan gewaagd. Want als ik dat doe wil ik alleen leuke dingen op DVD. Dus alle overbodige nonsens (filmpjes over de golfclub van mijn ouders bijvoorbeeld) hoeft er natuurlijk niet op. Dus moet ik hoofdstukjes gaan aanbrengen in de film en vervolgens alleen die hoofdstukjes branden die ik cool vind. Dat wordt nog een heel project. Maar het gaat me lukken. Daar ben ik wel zeker van!


reacties in mijn gastenboek graag



Vrijdag 24 maart 2006

Disco

Disco is niet mijn ding. Het is het nooit geweest en het zal het nooit worden ook. Het zal wel komen omdat ik in mijn jeugd, 100 jaar geleden, altijd naar rockconcerten ging en daardoor vrijwel nooit in disco's kwam. Om precies te zijn ben ik welgeteld 2x in een discotheek geweest in mijn leven. De eerste keer was toen de Time Bandits daar optraden en de tweede keer in Benidorm, om eens te kijken wat ik nou miste. Nou ik miste niks. Ik vond er geen moer aan zelfs.
Vanavond hadden wij een personeelsfeest. En ik had er zin in. Ik zit op een leuke afdeling met leuke mensen, dus meestal zijn uitjes met die gasten wel geslaagd. We eten wat, we lachen wat, we babbelen wat. Altijd gezellig, altijd leuk. Zo niet vanavond.
Gekozen was om er discoavond van te maken. Thema was zestiger en zeventiger jaren. Dat was op zich al opmerkelijk. Ik heb werkelijk niet één liedje uit de jaren '60 gehoord. Dus waar dat decennium nou precies naar voren kwam is niet geheel duidelijk. Voor de rest was het jaren '70 muziek. Maar dan niet de psychedelische rock die die periode zo kenmerkte en ook niet de geweldige nederpop uit die tijd. Ik heb althans niet één nummer gehoord van bijvoorbeeld Supersister, Sweet d'Buster of zelfs maar Golden Earring. Nee het waren allemaal discostampers uit de tijd van Saturday Night Fever. Not my cup of tea.
Het jammere was dat het feest eigenlijk uit niet veel meer bestond dan disco (en een occasional speeltafel waar iedereen 5 muntjes voor kreeg die natuurlijk al gauw op waren). En ik houd niet van dansen. Ik kan het niet en ik vind het niet leuk om te doen. En die muziek irriteert me. Wat ik dus wel kon doen? Samen met twee gelijkgestemde zielen de dansende andere collega's becommentariëren. Maar ja, daar ben je na een minuut of 20 ook wel klaar mee :-).
Dus ik heb me eens bezig gehouden met de stellingen: "Dansende mannen zijn net wijven" en "Dansende mannen hebben het tekort aan mannelijke hormonen dat ik teveel heb". Ik kwam er al gauw achter dat ik voor 100% achter die stellingen sta. Dansende mannen zien er in mijn ogen ontzettend dom uit. Een collega uit den lande, die ik al 100 jaar een lekker ding vind, heeft vanavond geheel en al afgedaan vanwege de niet bijster intelligente uitstraling die hij had op de dansvloer. Een andere collega, die ik voor de rest hoog heb zitten, zal in mijn ogen nooit meer een serieuze gesprekspartner worden na vanavond :-).
Overigens had de avond ook nog wel wat positieve aspecten. Zo kregen we, geheel in de sfeer van de meezing-bioscoop, enkele attributen uitgereikt die bij moesten dragen aan het discogevoel. In mijn geval was dat een geweldige glitterhoed die het bijzonder leuk deed bij de bling bling om mijn hals en polsen. Ik knapte er uiterlijk echt van op zeg maar. Dat gold overigens niet voor mijn collega's Rene en Carsten die er werkelijk verschrikkelijk bij liepen met hun Hazes kettingen en foute brillen :-). Verder hebben we best wel lekker gegeten (de carpaccio was zeer goed binnen te houden en de tiramisu was goddelijk). De Village People act die ons management opvoerde was ook bijzonder vermakelijk. Waarbij ik verder niks wil zeggen. Immers, mijn carriere heb ik toch al volkomen versteerd, als dat niet al eerder het geval was, door mijn leidinggevende een dansje te weigeren :-). En tenslotte was het gewoon ontzettend leuk om sommige collega's die ik al tijden niet gezien had weer eens te spreken. Het reünie-gehalte op die feestjes is altijd bijzonder groot en daar houd ik wel van. Vooral als ik er dankzij discohoedje zo leuk bijloop.
Maar goed. Nu moet ik gaan slapen met die dansende discokikkers die zich mijn collega's noemen op mijn netvlies. Dat zal nog een flinke dobber worden. Ik weet weer waarom ik zo van muzikanten houd. Immers, zong De Dijk niet ooit eens: Muzikanten dansen niet?......................


v.l.n.r. Barry, Matthijs, Willem, moi, Carsten en Theo


onze nieuwste collega Silke


Willem, Carsten en Theo als discokikkers


Moet ik deze "ass" nog serieus nemen? :-)


Ik zal zijn naam niet noemen :-)


Eén ding spreekt in zijn voordeel: hij danste niet :-)

Voor de liefhebbers nog een filmpje:


reacties in mijn gastenboek graag



Donderdag 23 maart 2006

Wel leuker niet makkelijker

Een paar weken geleden kwam mijn zwager, die nog in het "pre-communistisch tijdperk" leeft (lees: geen computer heeft), net als vorig jaar even zijn belastingaangifte doen voor hem en mijn zus op mijn computer. Geen probleem, hij heeft er geen hulp bij nodig, want het programma is zo gebruikersvriendelijk dat je er eigenlijk geen fouten mee kunt maken.
Pas toen hij klaar was, zou ik even helpen met afronden. Dus opslaan, printen en versturen naar de belastingdienst. Een klusje dat in de reclame tussen de twee delen van Goede Tijden Slechte Tijden geklaard kan worden. Na het zetten van koffie en het lopen van de 3 km. Kortom, een halve minuut werk. Normaal gesproken, that is.
Alleen, om de een of andere reden kregen we het niet voor elkaar. Wat we ook deden, het programma bleef weigeren. Of eigenlijk, zelfs dat deed hij niet. Na het drukken op verzenden (want zo simpel is het) gebeurde er niks. Eerst dachten we nog dat we een fout gemaakt hadden. Maar na het nog 3 x te doen zagen we wel dat dat eigenlijk niet mogelijk was.
Het irritante was, dat we wel een bevestiging kregen van het versturen van deel 1 (die van mijn zwager), maar dat de bevestiging over deel 2 (die van mijn zus) uitbleef. En op het moment dat je je aangifte hebt ingestuurd moet je 24 uur wachten tot je weer mag sturen. Aaargh, helemaal niet irritant.
Op een gegeven moment bedacht ik me dat op tv steeds reclame gemaakt wordt voor de DigiD. Dat is een code die je kunt gebruiken om allerlei gemeentelijke papieren mee aan te vragen, maar ook om aangifte mee te doen. En ik begon een bruin vermoeden te krijgen dat het 'm in die code zit. Want mijn zwager deed nog aangifte met de digitale handtekening. En dat is so 5 minutes ago.
We vroegen dus DigiD codes aan voor zwager en zus, en en passant ook meteen maar even voor mij. En toen we een activeringscode hebben ontvangen via de post, hebben we de codes geactiveerd. Fluitje van een cent. Ware het niet dat we natuurlijk wel even een half uurtje moesten zoeken naar de gebruikersnamen en wachtwoorden die we ingevoerd hadden. Want dát was alweer een week of 2 geleden :-).
Vandaag hebben we nogmaals getracht de belastingaangifte te verzenden. Dat lukte, mét DigiD, ongeveer binnen 4/100e van een seconde. Mijn conclusie: die honden van de belastingdienst hebben gewoon een bug ingebouwd in het programma, waardoor je gewoon niet meer kunt versturen met digitale handtekening. Je wordt gewoon gedwongen om eerst ff een DigiD aan te vragen. Dat vind ik op zich niet erg, maar hadden ze dat niet gewoon ff kunnen zeggen? Had 5 avonden ergernis gescheeld!


reacties in mijn gastenboek graag



Woensdag 22 maart 2006

Second Opinion

Het is nu ongeveer vier maanden geleden dat ik voor het eerst last kreeg van mijn blaasontsteking. Gelukkig alleen maar last. Geen pijn. De blaasontsteking die ik er voor had gehad, een jaar of 2 geleden, maakte dat ik het af en toe uitgilde van de pijn. Dat was geen pretje.
Inmiddels ben ik sinds november 4 medicijnkuren verder, maar het schiet niet op. De medicijnen helpen wel, maar zodra de kuur is afgelopen is de ellende binnen een paar dagen weer terug. Wat een gezeik :-).
Bij de dokter schoot het niet op. Hij geeft elke keer weer nieuwe medicijnen maar zoals gezegd, tot nu toe zonder echt resultaat. Pure symptoombestrijding. Tijd voor drastischere maatregelen, vond ik.
En gelukkig is daar Marjolijn. Arts in opleiding, redder in de nood van flauwvallende tamboerijnaanbidders en altijd bereid mij bij te staan met advies. En absoluut mijn toekomstig arts, welke specialiteit ze ook gaat kiezen :-). Eén MSN-gesprekje met Marjolijn leverde meer informatie op dan alle bezoeken aan de huisarts bij elkaar. En vooral veel advies.
Dat advies volg ik nu op. Niet altijd met evenveel enthousiasme want Marjolijn heeft mij ongeveer beroofd van alle geneugten in het leven. Zo moet ik ff een tijdje van de hartjes afblijven (christ, dat is nog het moeilijkste van alles), is de cola light even taboe en moet ik 's ochtends aan de Actimel. Gatverdamme!!!!!!!!!
Het idee achter dit alles is dat de bacterie die blijkbaar zo dol op mij is, dat hij niet meer weg wil, nog doller op suiker is dan op mij. Dus als ik maar hartjes blijf eten en cola blijf drinken dan wordt die bacterie helemaal blij en zal ik voor de rest van mijn leven aan hem vastzitten. Een soort echtgenoot dus, maar dan erger :-). En om hem nou helemaal het leven zuur te maken (!) moet ik aan de Actimel. Een soort yoghurtdrankje dat erg goed is voor je darmflora. Want die bacterie schijnt ook iets met mijn darmen te maken te hebben.
Goed, echt vrolijker word ik hier niet van. Maar ik ben er van overtuigd dat Marjolijn wel eens gelijk zou kunnen hebben. Misschien zal ik er nog één medicijnkuurtje voor nodig hebben, maar ondersteund door zo min mogelijk suiker en de Actimel ga ik die bacterie uit mijn leven bannen. Voor eens en voor altijd...........


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 21 maart 2006

Gelukkig hebben we de foto's nog

Mensen vragen mij vaak waarom ik het leuk vind om dezelfde voorstelling of het zelfde concert meerdere malen te zien. Ik begrijp die vraag niet. Of, laat ik het anders verwoorden, ik begrijp de vraag wel maar vind het antwoord ook zo simpel. Omdat ik er geen genoeg van kan krijgen. Mijn standaard-antwoord is dan ook: "Zet jij nooit vaker achter elkaar dezelfde cd op?". Tot mijn stomme verbazing krijg ik dan vaak een ontkennend antwoord. En dát begrijp ik echt niet. Ik bedoel, ik heb de uitdrukking "grijs draaien" niet uitgevonden hoor.
Overigens komt de vraag opvallend vaak van mannen die zich week in week uit in het weekend vermaken door in een stadion te gaan zitten en daar 2x drie kwartier alleen maar mopperen, schelden en boos zijn omdat hun helden niet helemaal doen wat zij in gedachten hebben. Nee, dát is een leuk tijdverdrijf. Daarmee gooi je geen geld weg. Ik vermaak me vrijwel altijd in het theater, zeker als ik een voorstelling voor de 2e, 3e of mijn part 8e keer ga zien. Dat is immers een teken dat ik iets leuk vind. En ik mopper zelden of nooit op mijn helden. Of het moet zijn omdat ze foute schoenen aanhebben onder een ontzettend coole broek.
Alleen de concerten maken overigens niet alleen waarom het zo leuk is om 'op tour' te gaan. Natuurlijk heb ik zo langzamerhand een vriendenkring opgebouwd in dat wereldje. Bij elk optreden zijn er wel vriendinnen of kennissen waar ik doorgaans erg veel lol mee heb. Soms tot tranen aan toe! Beter kan ik gewoon niet uitleggen waarom ik de afgelopen maanden "meegetourd" heb met Acda en De Munnik. Het is blijkbaar moeilijk in woorden te vatten. Gelukkig maakten 2 van mijn vriendinnen, respectievelijk Petra en Marjolijn foto's van mij, die volgens mij alles zeggen:


Tranen van het lachen


Zo ontzettend tevreden over wat ik zie en hoor en over waar ik me bevind (Toomler in dit geval)


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 18 maart 2006

Bieb

Omdat ik het nog niet druk genoeg heb, neem ik af en toe wat vrijwilligerswerk aan. Omdat ik het leuk vind maar ook omdat ik graag wat wil bijdragen aan deze maatschappij. Alleen maar de hele dag zwijmelen over mannen met tamboerijns is ook zo'n leeg bestaan, dat idee.
Begin dit schooljaar heb ik dan ook de coördinatie van de schoolbibliotheek op me genomen. Dat wil zeggen, als "tweede man", want een andere moeder had officieel de leiding. Omdat toen al bekend was dat zij in het voorjaar naar een andere stad, en dus een andere school, gaat verhuizen, heeft ze mij ingewerkt om het stokje van haar over te nemen.
Gisteren was de officieuze overdracht, tijdens een heuze biebvergadering. Vanaf volgende week ben ik de eerste Biebcoördinator. Gelukkig kan ik de taken ook weer redelijk verdelen tussen mij en mijn "tweede man", een heel enthousiaste biebmoeder, die het met 3 kinderen nog veel drukker heeft dan ik. Maar we gaan er allebei voor dus ik heb er alle vertrouwen in.
We beginnen met het inkopen van boeken. Daar is Elvira, mijn voorgangster, ook nog bij dus helemaal voor het echie is het nog niet. Dat inkopen is trouwens erg leuk. Dit wordt de derde keer en van de vorige keren herinner ik me een snoepwinkel-gevoel. Het is echt zalig om uit duizenden boekjes juist de leuksten te kunnen aanschaffen voor school. En dan heb ik het met name over de leesboekjes, want met informatieve boekjes heb ik dat wat minder. Maar die moeten natuurlijk ook gekocht worden, dus daar ga ik me vrijdag dan maar eens op storten.
Mochten er nog mensen zijn met tips op het gebied van kinderboeken (groep 1 t/m 6), houd ik me aanbevolen! Gelukkig heb ik een zusje dat ook in het onderwijs zit en kinderboekenexpert genoemd mag worden. Dus als ik het echt niet meer weet, kan ik altijd bij haar terecht!


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 12 maart 2006

Paradiso

Voor elk bandje geldt : Paradiso is in Nederland het hoogst haalbare. Paradiso is dé poptempel, daar moet het gebeuren. Zo ook voor Acda en De Munnik. Ze sloten vanavond hun zeer succesvolle en uitverkochte (okee, daar heb ik erg aan meegeholpen :-) en vooral beste concerttour ooit af met een feestje in Paradiso (en dan laat ik het inhaalconcert a.s. dinsdag vanwege ziekte van Thomas vorige maand even buiten beschouwing). Ze spelen nog wel volgende week zondag Mooie Liedjes in Toomler. Maar dat is extra. Hoort eigenlijk niet bij de tour. Vanavond dus de officieuze afsluiter.
En een feest was het. Ondanks slecht geluid (niet gehoord want ik stond iets te dicht in de boxen). Onderstaand een paar foto's. Ik heb ook nog gefilmd, maar was zo blij de tamboerijn-tegen-voet op de film te hebben dat ik de rest van het filmpje versteerd heb door van enthousiasme te vergeten dat ik aan het filmen was. Dus is alleen de eerste 3 seconden de moeite waard. Dat filmpje blijft dus even privé.


Slaapliedje


Mijn Client - Vogelvrij


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 7 maart 2006

Filmpjes

Het kan bijna niemand in mijn omgeving ontgaan zijn dat Mr Tambourine Man en die Lange Sladood op toernee zijn (voor de grotbewoners onder u: Acda en De Munnik). Ik schijn nogal lastig te zijn voor mijn omgeving (werk) of juist nogal letterlijk afwezig (lief én zoonlief), als gevolg van geluiden (lees: mooie liedjes) in mijn hoofd, beelden in mijn herinnering en gebeurtenissen in mijn fantasie :-).
Nadat Roos, Hilde en ik het Acda en De Munnik gastenboek op humoristische wijze (of in ieder geval zo bedoeld) hebben volgeschreven met teksten over de woeste aantrekkelijkheid die het bedienen van de tamboerijn met zich mee brengt, is dit behoorlijk overgenomen door de mede-gastenboekers. De bewuste Tamboerijn is een geheel eigen leven gaan leiden en komt zelfs terug in gastenboek-postjes van Mr Woeste Aantrekkelijkheid himself. Waarop zijn bandgenoten, die elke vorm van aantrekkelijkheid ontberen met uitzondering van Mr Lange Sladood, in Groningen besloten zélf de tamboerijn maar eens ter hand te nemen. Het heeft niet geholpen. Ze zijn er niet begerenswaardiger op geworden.
Een andere hype die de Tamboerijn-Affaire met zich mee heeft gebracht, is het filmen van de band door hun fans. Waarbij iedereen het opeens nodig vindt om met name Thomas-met-tamboerijn vast te leggen op bewegend beeld. Hallo! Ik zag 'm het eerst hoor!!! :-). Bovendien is Thomas in de populariteitpolls aanzienlijk gestegen. Dit terwijl Michelle en ik vijf jaar geleden ongeveer de enigen waren die zagen wat een geweldige pluspunten het uiterlijk van meneer Acda had.
Maar het is een hype waar ik goed mee kan leven. Who needs a live concert als je die filmpjes hebt? Ik, want onverzadigbaar.
Het gevolg is natuurlijk wel dat ook ik filmpjes wil maken. Immers, ik heb ook een camera die dat kan. Dus waarom zou ik het aan andere mensen overlaten nét steeds weer te laat zijn voor de voetbediening van de tamboerijn (je moet er bij geweest zijn om dát te snappen). Ik heb dus geoefend. Op mijn kind, want dat is een dankbaar onderwerp waar ik minstens zo graag naar kijk. Dus toen hij voor het eerst in het Diepe (zei zij met ontzag) sprong, stond mama klaar met camera. En ja, die eerste sprong is vastgelegd voor het nageslacht.
Overigens is het niks nieuws hoor, dat filmen. Want in 1980 al maakte ik een legendarisch filmpje op een ouderwetse filmcamera (met van die filmpjes die nog in een projector moeten) van de legendarische band Hollander. Het filmpje heb ik nog steeds......de apparatuur om het af te spelen ontbreekt, maar ik heb het inmiddels wel op digitale video vast laten leggen.
Anyway.....nu ik dus een filmpje heb, wil ik dat ook on line zetten. En niet op een daarvoor bestemde site als bijvoorbeeld www.dropshots.com, maar gewoon op mijn eigen site. Zover ben ik nog niet. Dat moet ik nog even uitvinden. En daar ben ik de komende tijd dus even mee bezig. Als ik niet bij AEDM zit, that is..............


reacties in mijn gastenboek graag



Donderdag 2 maart 2006

Eric Liegt

19 Maart 2005 gingen Peter en ik naar de try out van de nieuwste voorstelling van Eric van Sauers, "Eric van Sauers Liegt", hierna te noemen Liegt. Waar ik lichtelijk teleurgesteld vandaan kwam. Zoals ik in mijn log toen schreef, het was een goede voorstelling, maar lang niet van het niveau dat hij in zijn vorige shows had laten zien. Maar zoals gezegd, het was een try-out.
Vandaag gingen Peter en ik in Diligentia in Den Haag bekijken hoe Liegt zich ontwikkeld heeft. Nooit eerder heb ik zo'n groot verschil gezien tussen try-out en reguliere voorstelling. Het serieuze aspect dat zo heel erg naar voren kwam in de try-out was er nog steeds, maar nu doorspekt met grappen en geestige verhalen. Bovendien is er nu veel meer samenhang tussen de verschillende verhalen waardoor de boodschap die Van Sauers mee wil geven duidelijker is.
In vorige programma's was Van Sauers meedogenloos voor zijn vrouwelijke medemens. Tere zieltjes hadden het zwaar, maar iedereen met een beetje humor kon hard lachen om zijn grappen over "de vrouwtjes". Bovendien is Van Sauers altijd een meester geweest, en nog steeds, in het uitvergroten van kleine gebeurtenissen in hele geestige anekdotes.
Dat doet hij in Liegt ook, maar het is allemaal veel diepgaander en erg maatschappijkritisch. Van Sauers houdt zijn publiek een spiegel voor en maakt duidelijk dat wat normaal lijkt, niet altijd normaal is. Zo vergelijkt hij Rafael van der Vaart met een glazenwasser. Dan komen de dingen die over Sylvie Meis worden geroepen in een stadion wel in een ander daglicht te staan.
Eric presenteert zich in Liegt als een herboren Eric, die zijn "Nieuwe Ik" heeft gevonden. En die Nieuwe Ik is een fijn, warm mens, dat zich openstelt voor de mensen om hem heen, voor zijn vrienden. Het is werkelijk meesterlijk hoe Van Sauers hierbij zijn mimiek gebruikt. Is hij de oude Eric, dan staat zijn gezicht hard en stoer. Als de Nieuwe Ik glimlacht Van Sauers veel en komt hij ontzettend sympathiek over.
Eric van Sauers is half Nederlands en half Surinaams en heeft daardoor al zijn hele leven het gevoel nergens bij te horen. In een prachtige anekdote over het overlijden van een goede vriend illustreert hij dat gevoel. Hij doet dingen op zijn eigen manier en dat is een andere manier dan de gemiddelde Nederlander of de gemiddelde Surinamer dat zou doen. Ik vond het heel indrukwekkend beschreven. Het hoogtepunt van de voorstelling, wat mij betreft.
Van Sauers Nieuwe Ik maakt natuurlijk geen grappen meer over de vrouwtjes, of andere bevolkingsgroepen. Dat zou geheel out of character zijn. Maar af en toe komt zijn Oude Ik nog even aan de oppervlakte en mogen we (gelukkig, I may add) nog even genieten van zijn harde kant. Want heel stiekem vind ik die ook heel leuk. Ik val mijn soortgenoten graag af, blijkt :-).
Als ik vorig jaar de try-out had moeten beoordelen voor mijn "andere werkgever" Sentimento, had Liegt niet meer dan 3 sterren gekregen. De voorstelling die ik vanavond gezien hebt krijgt zondermeer 4 sterren met een lichte neiging richting 5. Eric van Sauers bewijst nogmaals dat hij één van de beste of misschien wel gewoon de beste cabaretier van Nederland is.


reacties in mijn gastenboek graag