Juni 2009

Zondag 28 juni 2009

Tricolores

Dit weekend stond in het teken van een nieuw popfestival, Tricolores genaamd, dat gehouden werd in het Willem II stadion in Tilburg. Het is een festival dat is georganiseerd door Marc Meeuwis, broertje van. En op het programma stonden behalve Guus en Acda en De Munnik ook namen als Belle Perez en Gerard Joling. Niet erg aantrekkelijk dus, vonden wij, om bij te wonen. Maar het leven van een die-hard-fan is hard, dus we moesten eraan geloven. We kochten kaartjes voor zowel zaterdag als zondag en bereidden ons op het ergste voor.
Omdat een hele dag wachten en naar bands kijken alleen vol te houden is als je kunt leunen (én we een naam hoog te houden hebben) vonden we dat rij 1 in het midden ook dit keer voor ons moest zijn. Dus spraken Massy, Sassy en ik gisterenmorgen om 11.45 af in De Meern. Gezamelijk reden we naar Tilburg alwaar we gelukkig een plekje voor de deur vonden. Wel zo prettig voor 's avonds, ook al omdat ik haast had omdat ik nog naar een feest in Amsterdam moest.
Het was nog erg stil in Tilburg. Om niet te zeggen dat er echt helemaal niks te zien was aan de omgeving van het stadion. Er stonden een paar mannen met gele hesjes aan interessant te doen, maar dat was dan ook het enige. Op onze vragen (waar mogen "Golden Star tickets" naar binnen) wisten ze geen ander antwoord te verzinnen dan "Het gaat pas om 6 uur open". Ongelooflijk.
Ook het "Plein", inmiddels een traditie geworden bij Guus Meeuwis concerten, was nog niet open. Maar bij het hek vonden we een plekje in de zon. Die eerste rij was voor ons, vonden we. Dat vond ook een arriverende fotograaf die onmiddellijk een foto van ons maakte en vroeg of hij die in de krant mocht zetten. Tuurlijk, wij zijn dol op publiciteit :-).


Deze foto van Sassy (l) en Massy maakte ik natuurlijk he, niet die fotograaf


Deze dus wel....

We kregen al gauw gezelschap van 2 andere meisjes, maar die bleken gewoon geen zin om te lopen te hebben en gingen daarom maar op ons grasveldje zitten. Verder geen kip te bekennen.
Maar allengs werd het drukker en om 3 uur, toen wij inmiddels allang ons plekje in de zon verruild hadden voor een plekje vooraan bij het hek, waren er zo'n 50 mensen aanwezig. Waarvan niemand Golden Star tickets leek te hebben. Voor de duidelijkheid: voor het voorste vak op het veld, tegen het podium aan, moest 25 euri extra betaald worden, vandaar de naam Golden Star.


"Wachten bij de hekken" door Omroep Brabant

Uiteindelijk ging het hek open en dacht ik traditiegetrouw als eerste bezoeker voet op het festivalterrein te zetten. Alwaar werkelijk geen flikker te doen was. Behalve luisteren naar de soundcheck van Acda en De Munnik, die toen net begon. Daar hebben we precies 2 minuten van kunnen genieten, want toen begon Omroep Brabant met een podiumprogramma dat voornamelijk domme spelletjes en verschrikkelijke muziek behelste.
We gingen nog eens op onderzoek uit. Waar was de ingang van Golden Star???? PT werd geraadpleegd. Die deed onderzoek op internet en wist ons te melden dat we goed zaten. De security guards waren er niet van overtuigd en verder kon werkelijk niemand van de organisatie ons helpen met dit nijpende probleem. We besloten onze angsten maar opzij te zetten en namen plaats voor de hekken die de ingang naar het daadwerkelijke stadion vormden. En we brachten 3 uur door in de brandende zon, luisterend naar Gerard Joling, Wolter Kroes en andere ellende. We vroegen ons werkelijk af wat dit moest worden. Maar we vermaakten ons wel. We hadden het gezellig en hadden zin in Acda en de Munnik.
Om half 6 belde Helmajo. Zij en Letitia waren gearriveerd en hadden de Golden Star Ingang gevonden. En dat was ongeveer aan de andere kant van het stadion. Witheet legden wij snelwandelend de route om het stadion heen af (zeker 15 minuten lopen), dreigend met boze brieven aan de festivalorganisatie, de gemeente Tilburg, de commissaris van de Koningin en wie we nog meer konden bedenken.
Maar toen we bij de ingang kwamen, bleek onze boosheid niet nodig. Er stonden misschien 20 mensen en Helmajo wist te vertellen dat die allemaal geen Golden Star ticket hadden. De eerste rij zou voor ons zijn. Jippie. Toen uiteindelijk de hekjes open leken te gaan zette ik inderdaad traditiegetrouw als eerste weer voet op de festivalbodem en kon het rennen beginnen. Yeah right. Ik had me heilig voorgenomen dat dat niet ging gebeuren. En het bleek ook niet echt nodig. Want eenmaal binnen, kwam alleen Helmajo achter me aan. En verder helemaal niemand. Maar dan ook echt helemaal niemand. We kwamen aan bij het Golden Star vak en werden tegengehouden. De polsbandjes waren nog niet aanwezig. Aaaaaaaaaaaaaargh. We legden uit dat we al uren aan het wachten waren en vonden dat wij echt recht hadden op rij 1 in het midden en de vriendelijke security mensen lachten ons uit. Hoeveel andere bezoekers zie jij, vroegen ze me. Euhm.....daar zat wat in. Waar was iedereen? Later bleek dat mijn hekje per ongeluk open was gedaan en dat ik (en na mij alleen Helmajo) dus te vroeg binnen gelaten was. Gevolg: Helmajo en ik kropen triomfantelijk naar rij 1 in het midden. En we waren happy. Deze avond kon niet meer kapot. We stonden weer heerlijk in de zon en wie deed ons wat!
Na 10 minuten werden eindelijk ook de andere bezoekers binnengelaten en konden onze vriendinnen naast ons plaatsnemen. Inmiddels waren we dikke vrienden met de security. Dat is altijd handig. Zou later op de avond blijken, toen ik echt verging van de dorst en stiekem een flesje water kreeg van de bewaker met een piercing in zijn tong (brrrrr....).


v.l.n.r. Helmajo, Letitia, Saskia, Massy en ik

We vermaakten ons met een slechte disc jockey en met de beelden op de grote schermen waarop wij zelf regelmatig voorbij kwamen (ik kreeg zelfs een telefoontje van een vroegere collega die blijkbaar ook in het stadion zat en mij herkende, ondanks mijn opgestoken haar).
Om een uur of kwart over 7 begon eindelijk het voorprogramma. En dat was verrassend leuk. De Corona's speelden verzoeknummers. Op een apart podiumpje stond een telefoon en daarin kon je verzoeknummers aanvragen. Ik dreigde onmiddellijk dat ik Dromen van Viggo Waas ging aanvragen, maar was natuurlijk niet zo gek om het mooiste plekje in het stadion te verlaten. We kregen geweldige meezingnummers als Paradise By The Dashboard Light, You're The One That I Want en de sfeer was waanzinnig. De Corona's zongen ook nog een eigen liedje : Mooie Vrouw. Prachtig liedje en heel origineel gebracht. Ik was buitengewoon te spreken over dit voorprogramma. Ze sloten af met de klassieker Bohemian Rapsody en deden dat verrassend goed!!!
En toen begon dan eindelijk het echte programma. Tot onze vreugde begon Gerard Joling. Hadden we die maar gehad. En onze vreugde werd nog groter toen bleek dat hij na 4 nummers al weer opzoutte. Mooi. Kon dan eindelijk het echte feest beginnen. En een feest werd het!!!


Kijk eens hoe die vreselijke Saskia en Helmajo lol hadden tijdens Joling!!!

Joling kondigde Jack Poels en Tren van Enckevort van Rowen Hèze aan. Jeej!!! Dat wist ik helemaal niet. Geloof ik. Wat leuk!!!! Ik heb RH ooit in het voorprogramma van de Stones zien staan en toen speelden ze de Stones bijna weg. En ook nu weer maakten ze er een geweldig feest van. Wat is dat toch een ongelooflijk leuke muziek! Ook zij speelden weer vier nummers (waaronder natuurlijk Kwestie van Geduld en Bestel Moar, hun grootste hits). Wat een feest!
Vervolgens kwam een nog grotere verrassing: Nol Havens!!! Hoe kan het dat ik die over het hoofd had gezien op de affiche. Nol Havens is de frontman van VOF De Kunst, een ontzettend leuk bandje dat ik begin jaren '80 vaak live heb zien spelen. Dit keer kwam Nol alleen en hij zong ook weer 4 grote VOF hits. En tot mijn verbazing kon ik ze alle vier woordelijk meezingen. Ik genoot!
Nol kondigde vervolgens Belle Perez aan. Ook zij speelde 4 hits. Tja wat zal ik zeggen. Mijn muziek is het niet, maar eerlijk is eerlijk, ze kreeg het publiek wel mee. En zingen kan ze, dat moge duidelijk zijn. En dansen ook. Buikdansen. Met een veel te platte buik. Sjees hee wanneer krijgen zulke vrouwen nou eens door dat ze solidair moeten zijn met de rest van de vrouwelijke bevolking? :-)
Na Belle Perez kwam Trijntje Oosterhuis, de vroegere zangeres van Total Touch. Natuurlijk op zich een hele goeie zangeres, al staat haar manier van ademhalen tijdens het zingen mij niet aan. Ik moet zeggen dat ik haar optreden wat tegen vond vallen. Ze keek wat strak en haar presentatie vond ik niet geweldig. Al moet ik zeggen dat ik De Zee weer heel mooi vond. Dat heeft ze ooit gezongen tijdens de opening van de Arena (was ik bij!!) en toen al maakte dat veel indruk. Ook nu vond ik dat echt heel erg mooi.
En toen was het eindelijk zo ver. Trijntje kondigde na haar vierde nummer Acda en De Munnik aan en wij gingen uit ons dak. Paul bleek zijn haar traditiegetrouw weer eens gekortwiekt te hebben aan het begin van de zomer. Dat was even slikken, maar het mocht de pret niet drukken.

Ze begonnen met Ren Lenny Ren, vervolgens Niet of Nooit Geweest die door Thomas met het tweede couplet werd ingezet (ach ja.....zo vaak zingen ze het nou ook weer niet :-)). Ik vond NONG helemaal geweldig. Dat lied heeft mij altijd al erg aangesproken en ook nu weer kon ik mij er helemaal in vinden. Als je door het "veel te vaak gedraaid" heen prikt en goed luistert hoor je gewoon een prachtige tekst (kijk in haar ogen, zie dezelfde pijn), een geweldig pianoriffje en een mooie melodielijn. Na NONG speeelden ze het onvermijdelijke Zonnestralen waarop Massy en ik alweer traditiegetrouw (je bouwt zo wat tradities op door de jaren heen) konden springen en ze sloten af met het verkeerde deel van De Kapitein. Deel II dus (CD van mij, CD van jou, voor het grote publiek). Dat nummer is natuurlijk erg bekend en werd dan ook volop meegezongen. Denk ik. Door Letitia, Helmajo, Sassy, Massy en mij in ieder geval :-).


Door Omroep Brabant


Door Omroep Brabant

Veel te gauw was het over. Maar veel tijd om te treuren daarover kregen we niet, want Guus zelf kwam op en bouwde een feestje dat al het verdriet in een keer wegvaagde. Wat is die man ontzettend goed. Toegegeven, ook Gerard Joling krijgt een vol stadium helemaal mee, maar de manier waarop Guus dat doet staat mij toch echt 1000x meer aan. Bovendien heeft Guus echt waanzinnig mooie melodielijnen en ook nog eens goed verteerbare teksten. Zijn nieuwste single (denk ik?) "Dat komt door jou" vind ik zelfs een tekstueel hoogstandje. Het zal maar over je gezongen worden. Waanzinnig!!

En toen was het tijd voor de Grand Finale. Die bleek te bestaan uit het officieus Brabants Volkslied. Het lied waarin Guus zo liefdevol Brabant bezingt. Topnummer vind ik dat en super dan ook dat dát de finale bleek te zijn. Ergens midden in het nummer kwam Paul op en begon het lied mee te zingen, gevolgd door Thomas, Trijntje, Nol en de heren van Rowen Hèze. Die engerd van een Joling was in geen velden of wegen te bekennen. Ik kon er niet om rouwen. Hij was allang weer vergeten, gelukkig.
En toen was het echt afgelopen. Ik snelde naar de uitgang, naar de auto en naar Amsterdam om daar nog het staartje van een heel leuk feest mee te maken. Ik kwam er vrienden (en ex-vriendjes) tegen die ik al 20 jaar niet gezien had en ik genoot weer! Wat een topdag was zaterdag!!!!

In eerste instantie hadden we afgesproken zondag om 9 uur te verzamelen in De Meern. Het concert zou om 3 uur beginnen dus moesten we nog eerder aanwezig zijn dan zaterdag. Maar toen we zaterdag met 2 vingers in onze neus kruipend op rij 1 belandden, besloten we dat we ook niet hoefden te overdrijven. Ik gaf groen sein voor uitslapen (fijn toch dat ik dat altijd mag beslissen :-)) en we spraken af om half 11. Volwaar geen overbodige luxe. We waren doodop allemaal. Zelfs degenen die niet tot half 5 's ochtends op een feestje waren geweest.
Zo gezegd, zo gedaan. De TomTom van Helmajo gaf een andere route aan dan die van mij gisteren had gedaan en het leek allemaal bijzonder voorspoedig te gaan. Dat de hemel wel errug grijs was probeerden we toen nog te negeren. We hadden er weer zin in en zongen volop mee met het Lied van de Vergeetachtige Huurmoordenaar (Welkom Terug).
Laura bleek iets vroeger te zijn dan wij en kondigde grote drukte bij de afrit Tilburg aan. Verbaasd las ik haar smsje voor. Wat was dat nou weer voor onzin? Maar al spoedig stonden wij in dezelfde file en moesten wij machteloos toezien hoe de wijzers van de klok steeds sneller leken te gaan. De sfeer in de auto zakte aanzienlijk. Vergeten was de vrolijkheid die de avond ervoor teweeg had gebracht. Hier ging een traditie verloren. Hier ging rij 1 in het midden verloren.
Laura hield er nog de moed in door vrolijk te vermelden dat we dan wel niet op rij 1 in het midden terecht zouden komen, maar wel in het voorste vak! Ik durfde dat positieve smsje niet eens voor te lezen. In een uur tijd legden we 20 meter af en Helmajo begon te dreigen dat ze Massy, Sassy en mij de auto uit zou gooien. Het stadion was niet ver en lopend zouden we er vast sneller zijn. Persoonlijk vond ik dat niet het beste idee dat Helmajo ooit heeft geopperd. We reden dan wel stapvoets maar toch op de snelweg. We moesten gewoon geduld hebben.
We mopperden eensgezind over alles waar we over konden mopperen, en dan met name over het vele verkeer en het slechte weer. Het beloofde een leuke dag te worden. Not! Eindelijk begon het een beetje te rijden. En een beetje moet je dan ook heel letterlijk nemen. We legden 100 meter af in 20 minuten en zagen dat we nu echt op 200 m van het stadion waren. Massy, Saskia en ik sprongen de auto uit en snelden richting stadion, in de hoop toch nog een fijn plekje te kunnen veroveren. Laura was inmiddels binnen maar moest eerst naar de wc en kon in haar eentje natuurlijk heel moeilijk 5 plekken bezet houden. Dat snapten wij ook wel.
Bij de ingang troffen wij een oude vriend, in de persoon van de beveiliger-met-de-piercing, die ons met open armen begroette. Het speet hem ons niet op de eerste rij te zullen aantreffen. Ja, dat zal best. Het speet ons nog veel meer.
Zo snel we konden wandelden we het stadion in en vonden mooie plekken op de 2e rij (die binnen 10 minuten 4e rij waren, maar toch). We waren tevreden. Uiteraard moest door mijn lieve vriendinnen meteen weer geplast worden (wat is dat toch met die
"zeikwijven"? :-)). Ik bleef staan waar ik stond en betreurde de grijze hemel. Laura voegde zich bij mij en was nog steeds dik tevreden met de plek waar we stonden. En net toen de dames terug waren van de wc en Helmajo smste dat ze een gratis parkeerplek gevonden had, begonnen de Corona's opeens. Huh?? Was dat niet veel te vroeg?
Laura wist ons te vertellen dat het concert om half 2 zou beginnen. Waaaaaaaaaaaaat???? Wij hebben steeds gedacht om 3 uur. Vind je het gek dat we zo in de file terecht waren gekomen. Dát verklaarde veel! Maar lekker was het wel. Binnenkomen, zo vooraan staan en dan meteen aan het concert kunnen beginnen. Dat was perfect!
De Corona's speelden weer verzoeknummers, maar lang zo leuke niet als de dag ervoor. Pearl Jam en de Red Hot Chili Peppers zijn toch net wat minder geschikt in een meezingfestijn dan de nummers die gisteren aangevraagd werden. Sowieso vond ik het hele optreden van de Corona's een stuk minder dan de dag ervoor. Misschien omdat de verrassing eraf was, ik weet het niet.
Gerard Joling begon en ik stond net tevreden om me heen te kijken, in de wetenschap dat we deze ellende nog een kwartiertje moesten doorstaan voor het weer leuk zou worden, toen ik opeens Sassy groen zag worden. Groen, met een tintje grijs erin. Doodsbleek werd ze. Dát was eng. "Ik voel me niet zo lekker" kon ze nog net uitbrengen, voor ze op de grond ging zitten. Oh jee. Ik snapte het best. Elk weldenkend mens zou toch onpasselijk worden bij zo'n optreden? Ik zou wel op de tribune willen zitten, zei Saskia. Kom maar mee, gebaarde ik. Daar is een grote bek voor nodig en laat ik nou net in het bezit zijn van een dergelijke eigenschap.
Sas en ik troffen een medische post aan en we legden Sas dr probleem voor. "Ik heb niet gedronken hoor", zei lieve Sas nog. De medics begrepen onmiddellijk dat een tribuneplaats hoge noodzaak was en brachten ons daarheen. Alwaar wij samen de optredens van Gerard Joling en Rowen Hèze uitzaten. Op zich jammer natuurlijk, want het is veel minder leuk op de tribune, maar aan de andere kant was het ook wel weer grappig om te zien hoe Joling dat stadion meekreeg. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daardoor iets meer respect heb gekregen voor zijn prestaties. Ik mag er dan geen pest aan vinden, de rest van de wereld lijkt het geweldig te vinden wat die man doet.
Tot mijn grote vreugde kondigde Sas tijdens het laatste nummer van Rowen Hèze aan dat het eigenlijk best weer ging. Ze had weer haar eigen kleur en keek weer normaal uit haar ogen. En ze wilde het weer proberen, op het veld. Dat was fijn! Ik checkte nog even of ze dat niet deed om mij een plezier te doen, maar ze leek het echt te menen. We voegden ons gauw bij onze vriendinnen en op dat moment brak de zon door. Letterlijk!!! Alle problemen waren opeens weg. Sas voelde zich weer enigszins oké, we stonden weer in de zon, erg vooraan en hadden de wereldmiddag die we bijna aan ons neus voorbij hadden zien gaan. Wat was het geweldig!!! Het optreden van AEDM was nog beter dan de dag ervoor en ook Guus leek er nóg meer zin in te hebben dan zaterdag. Het was in één woord waanzinnig.

En toen kwam weer die finale. Ik had gisteren al bedacht dat die behouden moest blijven voor de mensheid. Bij deze:

En zo kwam aan een fantastisch weekend een prachtig einde. Dik tevreden keerden wij huiswaarts, waar de meesten van ons zich doodvermoeid in bed stortten. Nog 7 weken, dan mogen we naar de Efteling. Zeven lange weken. Ik tel de minuten!!!


reacties in mijn gastenboek graag



Woensdag 3 juni 2009

Date

Ik had een date vandaag. Een date die al tijden in mijn agenda staat. Maar om de een of andere reden was ik hem bijna vergeten. Heel raar. Zo vaak heb ik niet dates, dus je zou toch zeggen dat als ik eindelijk eens een date heb, ik dat wel onthoud. Tja. Nog net dus.
Ik kan kort zijn: de date viel vreselijk tegen. Hij begon goed, maar liep min of meer desastreus af. Story of my life, eigenlijk. Het is al jaren hetzelfde. Ik heb al heel wat dates met deze man achter de rug en elke keer denk ik weer: ik ga niet meer. Ik laat me niet nog langer pijn doen door dat sadistisch wezen. Maar ja, na een tijdje gaat het toch weer irriteren en laat je je toch weer overhalen. Met elke keer hetzelfde ellendige resultaat. Ik blijf er nog dagen last van hebben.
Zoals gezegd, mijn date begon goed. De man in kwestie is een oudere (getrouwde) man met de mooiste ogen ter wereld. Nou ja, bijna de mooiste. Hij verwelkomde me enthousiast. Hij begon me nog net niet te zoenen, waar zijn zoon bij was, maar het scheelde niet veel. Hij ontving me thuis en we liepen meteen door naar boven. Dat is eigenlijk al jaren hetzelfde ritueel. Daar hoeven geen woorden meer aan vuil gemaakt te worden. Zijn zoon doet net of hij het niet ziet, en gaat gewoon door met zijn werk, beneden.
Eenmaal boven moest ik meteen gaan liggen, ook niets nieuws. Het zou ook een beetje wonderlijk zijn om te blijven staan. De man in kwestie wachtte geen seconde, deed een lamp aan, richtte die op mijn gezicht en stortte zich op mijn mond. Hij heeft wat met monden, die man.
Terwijl ik me willoos overgaf aan zijn handen en mijn ogen dichtdeed om aan wat anders te denken (boodschappenlijstje ofzo), mompelde de man in kwestie goedkeurend. Hij maakte een opmerking over mijn hygiëne en liet juichend merken hoe tevreden hij daar over was. Hij was snel tevreden, dat moet gezegd. Binnen een paar minuten liet hij weten klaar te zijn. En hij voegde daar heel lief aan toe: "Het ziet er goed uit hoor". Wel viel hij over mijn nagels. Of ik daar op beet? Ik vroeg hoelang hij me nou al kende. Of dat hem nog nooit eerder was opgevallen. Niet dus. Maar de schat maakte het volledig goed met de opmerking: "Nou ja, je kunt ook niet alles mooi hebben he". Kijk, vanwege dat soort opmerkingen blijf ik maar bij hem terugkomen. Ik kan daar geen genoeg van krijgen!
So far so good dus. Ik werd er helemaal blij van. Tot hij zei dat hij nog een keer wilde. En dan nu iets minder oppervlakkig. Sjees hee. Had ik dat. Mijn boodschappenlijstje was inmiddels wel af hoor. Maar ja, de man is de baas in dit geval, dus ik ging weer willoos liggen en probeerde me te ontspannen. Dit keer was hij een stuk minder snel klaar. Hij bleef maar mompelen over een gat en dat het steeds dieper moest en dat ik niet moest piepen dat het pijn deed. Dat kon niet, volgens hem. Hij deed het heel voorzichtig. En ik moet zeggen, ik heb veel ervaring op dit vlak en het moet gezegd, hij deed het inderdaad heel voorzichtig. Maar echt lekker vond ik het niet.
Na afloop heeft hij nog wat foto's van me gemaakt. Ik liet het toe, al hou ik daar helemaal niet van. Je weet nooit of je die foto's ooit nog eens op internet tegenkomt. Het zal je gebeuren. En toen liet hij me gaan. Wel hebben we nog even nagepraat. Zijn vrouw kwam er ook bij staan en het werd nog reuze gezellig. Ik vroeg of ik wat mocht eten en hij zei: "Ja hoor, geen enkel probleem", maar bood me verder niks aan. Drie kwartier nadat ik aangebeld had, stond ik weer buiten.
Onze volgende date is begin december. Ik hoop dat ik dan eindelijk s een keer geen gaatjes heb. En ik hoop dat hij niet met pensioen of dood gaat. Hij moet al een jaar of 80 zijn (ik kom al 40 jaar bij hem, hebben we vandaag uitgerekend) dus op zich heeft hij het wel verdiend (het pensioen he...niet de dood). In dat geval zal ik overmoeten naar zijn zoon, die zijn praktijk beneden heeft. In de oude praktijkruimte van mijn date dus, die een nieuwe praktijkruimte boven heeft gebouwd, toen hij 65 werd en besloot nog niet helemaal met pensioen te willen. De meeste van zijn patienten zijn overgegaan naar "Klein Pietje" zoals mijn familie zijn (inmiddels ca veertigjarige) zoon altijd noemen, maar een deel is bij hem gebleven. En daar ben ik er dus één van. Want zeg nou eerlijk, wat is nou meer rustgevend dan een tandarts met (bijna) de mooiste ogen ter wereld?


reacties in mijn gastenboek graag



Maandag 1 juni 2009

Bloemen

Nu de Spelen Tour is afgerond heb ik het idee zeeën van tijd te hebben. Onzin natuurlijk, want de laatste voorstelling is pas 4 dagen geleden. Maar zo voelt het wel. Net zoals Het Zwarte Gat heel heftig voelbaar is.
Om te voorkomen dat ik de hele zomer zwaar depressief ga zitten zemelen, heb ik me voorgenomen nou eens al die dingen te gaan doen die al bijna 2 jaar zijn blijven liggen. Ik noem een stapel post van 2 meter hoog, ik noem de voor- als achtertuin die overwoekerd werden door onkruid en ik noem een berging waar ik bijna niet meer kan lopen, zo'n bende is het.
Een paar weken geleden waren Helmajo en ik al een keer een paar uur in de weer geweest in mijn achtertuin, maar hoewel dat 5 vuilniszakken met onkruid had opgeleverd, was de tuin binnen no time weer een puinhoop. Dat vroeg om nog veel hardere actie.
Ik besloot maar eens met leuk werk te beginnen. En dus stonden mijn stiefvader Ron, mijn zoon Mark en ik zaterdagmorgen om 9 uur voor de deur bij Tuincentrum Osdorp, om bloemetjes in te kopen. Dat doen we elk jaar, maar dit jaar had ik er nog geen tijd voor gehad. Omdat werkelijk elk bloemetje, behalve de geranium, bezwijkt onder mijn zorg, had ik me voorgenomen dit jaar echt alleen maar gerania te kopen en me niet te laten verleiden door allerlei prachtig kleurende bloeiende planten die ongetwijfeld ook weer binnen 2 weken het loodje zouden leggen in mijn tuin. Heeft iets met water geven te maken, schijnt het :-).
Ik ben dol op gerania in de kleuren rood en dieproze (de kleur die Massy altijd gebruikt als ze aan het chatten is). Meestal zijn de dieproze gerania al op, tegen de tijd dat ik kom winkelen, maar omdat we zaterdag zo idioot vroeg waren was er nog volop keus en kon ik precies nemen wat ik mooi vond.
Mark mag ook altijd een paar plantjes uitkiezen en deed dat met grote zorg. Hij heeft een zeer uitgesproken smaak en gooit niet zomaar van alles bij elkaar. De kleuren zijn goed op elkaar afgestemd. En hij liet zien ook wel wat geleerd te hebben bij de schooltuintjes, want hij sprak wijze woorden over overwoekeren en planten van gelijke grootte enzo. Tenminste, het klonk mij wijs in de oren. Maar what the hell do I know. Ik ben een plantenmoordenaar.
Jaren geleden heb ik Ron een keer een boompje gegeven voor vaderdag, dat uitgegroeid is tot een prachtige boom met hele mooie bladeren. Jarenlang heb ik spijt gehad dat ik het niet ook voor mezelf gekocht heb. Maar nooit heb ik het meer kunnen vinden. Maar zaterdag stond het er opeens, midden in het tuincentrum. Ik hoefde niet heel lang na te denken. Voor 9,95 was het van mij!
Hoewel ik nogal van het uitstellerige ben, besloten we meteen na thuiskomst (Mark hadden we inmiddels bij zijn vader afgeleverd) de planten in de bakken te doen. Dat dat dan maar meteen gebeurd was. Dus ging Ron aan de slag. En ik ging naar Albert Heijn. Een mens moet tenslotte ook eten :-).
Toen ik terugkwam was Ron bijna klaar. De buren waren inmiddels ook in de tuin. Nu moeten jullie weten dat mijn buurvrouw alles wat ik ontbeer aan groene vingers, wél heeft. Bovendien is zij een harde werker. Heb ik mijn tuin voornamelijk om in de zon te liggen, zij beleeft bijzonder veel plezier aan het tuinieren. Zij heeft dan ook een prachtige tuin waar ik gelukkig heel erg van mee mag genieten, omdat we geen schutting maar bloemen hebben tussen onze tuinen. Dus mijn tuin moet af en toe een doorn in het oog van de buren zijn (let op het geestig woordgebruik :-), met al dat overwoekerende onkruid en stoelen die maar overal staan dan wel liggen.
We raakten in gesprek en mijn buurman bood aan mijn tuin in te spuiten met biochemisch (?) spul waardoor het onkruid zou afsterven en ook enige tijd zou wegblijven. Om de een of andere vage reden gaat het onkruid dood van dat spul, maar de gewone planten niet. Hoe dat werkt snap ik niet, maar feit is dat dat spul blijkbaar ziet wat ik niet zie, namelijk wat onkruid is en wat gewoon mooie planten zijn. Ik greep het aanbod van de buurman met beide handen aan. Het enige wat ik "even" hoefde te doen, was mijn tuin aanvegen. Dat lijkt simpel en een werkje van een paar minuten, maar zo lag dat niet. Er lagen zoveel takken en bladeren en zand en andere biologische troep dat ik daar wel even zoet mee was. Bovendien was er een soort onkruid dat immuun is voor het spul van de buurman, dus dat moest er ook even handmatig uitgetrokken worden.
Al met al ben ik dus een paar uur bezig geweest, terwijl mijn buren in hun eigen tuin lekker in de zon zaten te lezen. Wat mij de opmerking ontlokte dat ik dit wel heel erg omgekeerde wereld vond. De buurvrouw snapte meteen wat ik bedoelde. "Ja", zei ze, "dit is wel de eerste keer in 7 jaar dat jij aan het werk bent en wij in de zon zitten". Schaam, schaam, het was hen dus ook opgevallen :-).
Terwijl ik in de achtertuin bezig was, stortte Ron zich op mijn voortuin, waar hij al het onkruid wegtrok tussen de tegels en de opgang weer een beetje presentabel maakte. We waren ongeveer tegelijk klaar en besloten nog even een tuincentrumpje hier in de buurt te bezoeken, omdat ik nog wat planten tekort kwam. Ik had namelijk bedacht dat op de buitenmuur van mijn berging ook wel heel mooi een plantenbak zou passen. Enig nadeel was, dat daar geen zon komt, dus wat voor planten moet je dan in hemelsnaam nemen. "Doe maar begonia's", zei de buurvrouw, die hebben weinig zon en weinig water nodig. Ja, dat leek me wel wat voor mij :-).
Hoewel de man van het tuincentrum beweerde dat de begonia's het niet zouden redden zonder zon, ging ik toch maar af op mijn buurvrouw. We kochten de begonia's en voor ons allebei een schattige witte plant (mijn goede voornemens waren alweer vergeten). Toen we weer voor mijn huis parkeerde, viel mij op dat de berging van mijn zusje en zwager wél zon had. Boos riep ik uit: "Waarom hebben Thamar en Nick wél zon op dat muurtje????". Ron keek me verbluft aan en wees naar mijn muurtje, dat werkelijk volop in de zon stond. Ongelooflijk dat dat ons niet eerder opgevallen was.
Ron boorde gaten in de buitenmuur van mijn berging om de bak op te hangen en ik zette eigenhandig de begonia's in de aarde. Ik was even vergeten dat ik als de dood ben voor beestjes in die aarde. Noem het een moedige bui. Mijn overmoed werd niet afgestraft. Ik kwam geen beestjes tegen.
Bij het aanvegen van mijn tuin had ik ook besloten een kapotte stoel nou maar eens bij het grof vuil te zetten. En dat gold ook voor de oude barbeque die toch echt veel te verroest was om nog te gebruiken. Terwijl ik die spullen bij elkaar zette in de voortuin (het grofvuil mag dinsdagavond pas aan de stoep worden gezet), kreeg ik opeens een ingeving. Ik plaatste de nieuwe witte plant in de barbeque en had opeens een geweldige plantenbak. Sjees hee, nooit geweten dat ik zo creatief was.
Ron ging nog even tekeer in de voortuin waar hij wat gemeenteplanten om zeep bracht. In de 31 jaar dat mijn ouders hier wonen is dat stuk gemeentegrond psies 1x door de gemeente bijgeknipt (een paar maanden geleden, met dank aan mijn zwager Nick die ongeveer 200x naar de gemeente toe is gegaan om te klagen). Het ziet er dan ook niet uit. Mijn buren hebben de meeste gemeenteplanten vervangen voor hortensiae en rodondendrons, maar bij mij staan nog steeds die lelijke onverzorgde planten die nu, na een paar maanden, al weer veel te hoog gegroeid waren.
Ron groef 3 struiken uit en maakte zo plaats voor mijn boompje, dat ik met een groots gebaar plantte. In het tuincentrum had het nog heel wat geleken, maar nu het boompje geplant is, is het maar een heel klein ielig ietsje. En toch ben ik er blij mee. Over een paar jaar is dat ding net zo mooi als bij mijn ouders in de tuin, wat ik je brom.
De buurman heeft inmiddels het biologisch spul op het onkruid tussen de tegels gespoten. Nu moet ik een week of 3 wachten en dan kan ik het er allemaal heel makkelijk uittrekken. Op de foto's moeten jullie dat onkruid dus even wegdenken en alleen maar meejubelen over hoe mooi de tuin is. Ik heb helaas geen foto genomen van voor ik aan het werk ging, maar neem van mij aan dat het erg was!


De achtertuin


Dit is wel mijn meest creatieve uitvinding ooit :-)


Mijn boompje


reacties in mijn gastenboek graag