Juni 2008

Maandag 30 juni 2008

Java on tape

Dennis was zo aardig mij de titels van de liedjes van Trio Stuitenberg door te geven:

Dat je mijn liefde voelt, orgineel van Bob Dylan - Make you feel my love
Op De Weg Terug, orgineel van Neil Young - On the way home.
Ik geef niet op, orgineel van Tom Petty - I won't back down
Misschien nog wel het meest, orgineel van Paul Mc Cartney - Maybe I'm Amazed.

En, alsof dat nog niet genoeg is, wees hij me ook nog op de volgende filmpjes:

Dat Je Mijn Liefde Voelt

Ik geef niet op

Op De Weg Terug

Misschien nog wel het meest

De filmpjes zijn van ene Spruitman. Geweldige Spruitman. Thank you!!!!


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 29 juni 2008

Java Re-revisited.....

Het was in één woord geweldig. Zaterdagavond. En het gekke was, het was precies hetzelfde als vrijdagavond (op 1 nummer na, dat AEDM vrijdag vergeten was te spelen) en toch was het vrijdag vooral teleurstellend en zaterdag gewoon helemaal perfect. Dit behoeft wat uitleg wellicht.
Iedereen die een beetje geïnteresseerd is in Nederlandse popmuziek denkt bij de combinatie Acda en De Munnik en Van Dik Hout meteen aan De Poema's. De band die bewijst dat 1+1=3. En bij de combinatie Acda en De Munnik en De Dijk denkt iedere liefhebber 2 dingen: JB Meijers en De Stad Amsterdam. Jan Bart Meijers is gitarist bij De Dijk én gitarist bij Acda en De Munnik als ze met band optreden. Om maar niet te spreken over zijn inbreng als producer en bijzonder veelzijdig studiomuzikant. In feite is JB dus een beetje de Guus Hiddink van de Nederlandse popmuziek. Eigenlijk van De Dijk dus, maar hij maakte Acda en De Munnik groot. Met deze vergelijking stuitte ik bij mijn vriendinnen op verzet. Ik gooi het maar op hun gebrek aan voetbalkennis :-).
Maar goed, ik dwaal af. De Stad Amsterdam is natuurlijk oorspronkelijk van Jacques Brel, maar dit prachtige lied komt al jaren voor in het oevre van zowel Acda en De Munnik als De Dijk. Persoonlijk geef ik overigens erg de voorkeur aan de AEDM-versie. Die van De Dijk is me te traag.
Je zou dus verwachten dat bij een gezamenlijk concert van Acda en De Munnik, Van Dik Hout en De Dijk ook de voor de hand liggende combinaties zouden worden gevormd. De Poema's hebben ooit Poema Meneer geschreven, ter gelegenheid van hun "afscheidsconcerten" in de Heineken Music Hall (2003) en dat nummer was 2 jaar geleden ook het hoogtepunt van de Java- concerten. Ik vermoed dat echt iedereen van de 7.500 bezoekers vrijdag verwacht had dit nummer ook dit jaar weer te mogen horen en aanschouwen. En De Stad Amsterdam zou een zeer logische finale van de concerten zijn.
Maar als ze dat gedaan hadden, hadden ze in feite de concerten van twee jaar geleden gekopieerd. En ongetwijfeld zou daar ook weer veel kritiek op gekomen zijn. De bands hebben besloten dit niet te doen en bedachten iets anders. De avond werd geopend door Paul de Munnik, Thomas (Acda) Stuitenberg, Huub (van der Lubbe) Stuitenberg en Martin (Buitenhuis) Stuitenberg, die optraden als het Trio Stuitenberg. Paul de Munnik was van de koude kant, getuige de kleur van zijn blouse.


foto Peter Twigt

Het Trio Stuitenberg speelden vier covers, allemaal vertaald in het Nederlands: Er werd geopend met een nummer van Bob Dylan, waarvan de naam mij even ontschoten is. Mooi nummer, stom dat ik het niet gefilmd heb. On My Way Home van Neil Young is vertaald in Op De Weg Terug (tevens door Paul en JP gespeeld tijdens Live In The Living afgelopen maandag). Maybe I'm amazed van Paul McCartney heet sinds Rigter 2006 Misschien Nog Wel Het Meest en werd voor deze gelegenheid weer eens uit de kast gehaald. En tenslotte werd nog een nummer van Tom Petty gespeeld dat door Martin Buitenhuis vertaald was. Ook hiervan heb ik geen flauw idee meer hoe het heet. Hoe stom kun je zijn. Geen moment aan filmen gedacht.
Overigens vernam ik uit betrouwbare bron (buiten AEDM-kringen overigens) dat het oorspronkelijk de bedoeling was geweest de gezamenlijke set te spelen tussen de sets van Van Dik Hout en De Dijk. Dit bracht echter organisatorische problemen met zich mee. Omdat de piano van Paul dan speciaal voor deze set weer op het podium zou moeten worden gezet, zou een extra ombouw nodig zijn. En dit zou tijd kosten die ten koste van de speeltijd van de bands zou gaan, omdat de gemeente slechts een vergunning tot 23.00 uur had willen afgeven. Om die extra ombouw te voorkomen heeft men dus bedacht om deze nummers als opening van de avond te spelen, waarna Acda en De Munnik hun set konden spelen.
Acda en De Munnik speelden in hun set een goede combinatie van oud en nieuw werk. In eerste instantie was mijn reactie: geeeeeeeeeeen nieuwe nummers, die hebben we het hele seizoen al gehoord! Maar toen realiseerde ik me, dat dát niet helemaal eerlijk was. Wij zijn natuurlijk buitensporig vaak geweest dit jaar, terwijl de meeste mensen de nummers niet of hooguit één of twee keer live gehoord hebben. Bovendien hadden wij al het genoegen om tijdens de cd presentatie in november te horen hoe de nummers live klinken mét Dave, de coolste drummer ooit. Maar de meeste mensen natuurlijk niet.
Na Acda en De Munnik speelden respectievelijk Van Dik Hout en De Dijk. Vrijdag was dit echt leuk, maar het enige dat wij deden was wachten op dat wat niet komen zou: De Poema's. En toen na het laatste nummer van De Dijk de avond opeens abrupt afgebroken bleek, waren wij dan ook zwaar teleurgesteld. Geen Poema's, geen finale, wat een deceptie.
Hoe anders was het zaterdag. Allereerst voor de hekken. In plaats van de 20 man van vrijdag, stonden er opeens 100 fanatieke fans voor de deur die allemaal op de eerste rij wilden. Mijn poging om af te spreken niet te rennen verzandde doordat ik alleen maar heel dom aangekeken werd. Dus dat verzet gaf ik maar op en ik maakte me op voor een massasprint, die ik sowieso wilde winnen. Massy en ik zaten immers niet voor niets weer een uur helemaal alleen voor de hekken, voordat de rest van die 100 fans kwamen. Dat moest toch enig voorrecht opleveren.
Ik won de massasprint. Met gemak rende ik er een tiental fanatieke (en veel jongere) meisjes uit. Ik had natuurlijk het voordeel dat ik wist waar ik heen moest. Want de vakken die voorop op het terrein waren gemaakt, zorgden voor wat verwarring. Maar ik wist waar de ingang was en kon na een supersprint dan ook als eerste plaats nemen in het door ons gewenste vak. Ha! Nooit geweten dat ik zó hard kon rennen.


Marion, Massy en ik zeer tevreden ove onze plekken op rij 1 in het midden

Foto Sonja de Vries

Het gezamenlijke setje van Paul, Thomas, Huub en Martin ging veel beter dan vrijdag en de stemming zat er daardoor meteen goed in. Paul was grappig (de koude kant-grap, zie hierboven), Thomas was grappig (er zitten meer Beatles in Paul McCartney) en de liedjes werden geweldig vertolkt. Daardoor waren we al goed opgewarmd voor de set van Acda en De Munnik die daarna kwam. Het was geweldig. Zowel Thomas als Paul maakten contact met het publiek en de sfeer was perfect. We genoten! Veel te gauw was het afgelopen. Maar wat een mooie afsluiting van een prachtig seizoen was het geweest!!!


Foto Mieke van Heyningen


Foto Peter Twigt


Foto Peter Twigt

Ook Van Dik Hout en De Dijk waren nog veel beter dan de avond ervoor. En omdat we nu al wisten dat we niet hoefden te hopen op meer Thomas en Paul konden we volledig opgaan in de concerten van deze superbands. Wat was het mooi. Zelfs Martin van Van Dik Hout kon mij bekoren, terwijl ik meestal afhaak door het veelvuldig uitlokken van klapvee door hem. Daar heb ik zo'n hekel aan! Maar nu stoorde ik me er niet aan. Hij was top!
En De Dijk? De Dijk lieten zien hoe je een feestje moet bouwen. Met hun meer dan geweldige blazers (trompet en sax) creëren zij in no time een sfeer waar geen enkele andere band in Nederland aan kan tippen, zelfs Acda en De Munnik niet. Ik hou meer van de muziek van Thomas en Paul, maar mijn hemel wat is De Dijk een wereldband. Of in ieder geval waren ze dat gisteravond. Ik heb sinds mijn eerste concert van hun in het Vondelpark in 1980 of 1981 al heel wat concerten van ze gezien, maar de laatste jaren vond ik ze nogal routinematig spelen. Niet dit weekend. Niks routine. Feest was het!


Foto Peter Twigt

Deze tweede editie van Java Eiland kende misschien in eerste instantie wat teleurstellingen (om het over het weer bijvoorbeeld maar niet te hebben), maar toen we ons daar over heen hadden gezet, bleek het gewoon meer dan geweldig te zijn. Als het aan mij ligt staan we er volgend jaar weer. Of over twee jaar, want het moet geen sleur worden, natuurlijk :-)


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 29 juni 2008

Om het af te leren.....

Nou nog één filmpje dan, om het af te leren! De Forever Young Suite, door Paul, JP en Henk.


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 28 juni 2008

Java Revisited

Twee jaar geleden beleefden wij een historisch weekend op de kop van Java: Acda en De Munnik, Van Dik Hout en dus ook de Poema's én de Dijk stonden er 2 avonden en speelden de sterren van de blauwe en zo zonnige hemel. De omstandigheden waren perfect en de concerten ook.
Toen begin dit jaar werd aangekondigd dat we op 27 en 28 juni weer naar Java mochten, waren we dan ook meteen enthousiast. Zulke avonden wilden we wel weer. Bovendien zou het de afsluiting van het Acda en De Munnik seizoen worden en een mooiere afsluiting konden wij ons niet bedenken.
Gisteren was het zover. We mochten weer. We hadden ons goed voorbereid, want we wilden erg graag ons eigen plekje innemen, dat een beetje gebruikelijk geworden is bij dit soort evenementen: rij 1 in het midden. In het theater de meest vreselijke plek die je kunt bedenken, maar tijdens dit soort concerten een soort van must. En Paul had ons weliswaar beloofd een bordje "gereserveerd" op te hangen op die plekken, maar er zat een piepklein kansje in dat hij zich niet aan die belofte zou houden :-).
En dus togen wij vroeg richting Java. Je weet nooit welke idioten het in hun hoofd hebben gehaald ons plekje in te pikken. Het plan was de pont van half 2 te nemen zodat we uiterlijk om 2 uur op plaats delict zouden zijn. En alles verliep volgens plan. Tot we 1 voet op de pont deden. Ik zei tegen Massy dat ik zo vreselijk het gevoel had iets vergeten te zijn, om in een adem te zeggen: de kaartjes bijvoorbeeld. Shoot. Terug naar huis dus. De volgende pont nemen was geen optie, dat duurde te lang. We besloten de auto in een straat te zetten waar veel bussen langskomen (lang leve Amsterdam Noord waar nog maar weinig betaald parkeren is ingevoerd). Door de grote brand die de dag daarvoor had gewoed daar in de buurt, waren de wegen afgezet en moesten we omrijden, wat allemaal onnodig tijdverlies opleverde. Bloednerveus werden we ervan. Maar uiteindelijk viel het mee. Om kwart over 2 konden wij onze plekjes voor het hek van het concertterein innemen. Het was akelig leeg daar. Er was gewoon helemaal niemand :-).

Mooi. Plekje op rij 1 in het midden kwam al wat dichterbij. Vanaf waar wij zaten konden wij het podium zien (200 meter verderop), alwaar Van Dik Hout net begon met soundchecken. Wij vermaakten ons met allerlei bijnamen voor Martin bedenken. Het is maar goed dat we met z'n tweeën waren.

De eerste die zich bij ons voegde was PT. Hij wilde wel eens van dichtbij meemaken hoe idioot wij ons gedroegen tijdens zo'n evenement (tssssss ten tijde van onze verkering schaamde hij zich altijd dood voor mij, maar kennelijk heeft hij daar nu geen last meer van :-)).
Terwijl wij ons zaten te verbazen over de wonderlijke teksten van Van Dik Hout (ik heb je nodig als een bosbrand op mijn trouwdag), hoorden wij opeens heel duidelijk de stem van Paul. Ha! De soundcheck van AEDM begon. We hoorden wat nummers voorbij komen, waarvan we ons afvroegen of die ook gespeeld zouden worden. Wij herinnerden ons de soundcheck in het Vondelpark waar ook allemaal nummers gespeeld werden, die uiteindelijk niet op de setlist voorkwamen.


Coolste drummer ooit Dave was er ook!!!!!!!!

Rond een uur of 4 kwam Saskia en een kwartiertje later ook Monique en Mieke. Het werd steeds gezelliger. Voor mij is part of the Java fun het in de rij liggen. Dat is zo gezellig en zo'n goede voorbereiding op wat gaat komen!
Er was inmiddels een klein groepje onbekenden gearriveerd die bij de 2e ingang van het hek ging staan. Oh jee. Concurrentie. Ik besloot het op een dealtje te gooien met deze meiden, die bijzonder aardig en meewerkend bleken te zijn. Zij stonden open voor mijn suggestie om de volgorde van arriveren te koppelen aan de keuze van de in te nemen plekken voor het podium. Of eigenlijk wilden zij graag aan de rechterkant van het podium en wij liever in het midden, dus die deal was gauw gesloten :-).
Tegen 5 uur werden wij erg nerveus. Er waren weliswaar hoogstens 20 mensen achter ons, maar die 200 meter naar het podium moest wel even overbrugd worden en het zou toch sneu zijn als we eruit gerend zouden worden. En dat rennen, dat zat ons sowieso dwars. Het is zo'n belachelijke actie om op een leeg terrein heel hard te gaan rennen terwijl je de enige bent :-). We spraken een strategie af. Ik zou voorop lopen (dat had 2 jaar geleden ook tot het gewenste resultaat geleid) en de anderen zouden mij coachen, navigeren zo u wilt. Als het nodig was te gaan rennen, zouden zij mij aanmoedigen.
Dat was het plan. Maar ja. Ik maak nooit meer een plan, niemand die de regels dan nog breken kan. Want zowel Massy als Mieke speerden meteen weg. De één richting wc (Massy is een beetje zeikerd), de ander richting rij 1. Aaaaaaaargh! En toen moest arme ik wel meerennen he. Dat was heel zielig want Mieke is een sportvrouw en rennen naar rij 1 is de enige sport die ik beoefen, 1x in de 2 jaar :-). Maar toen Mieke begon te rennen, rende ik noodgedwongen mee, biddend dat er geen "Open-Disc-Camera" zou filmen hoe belachelijk wij over dat hele lege terrein renden.
Uiteindelijk resulteerde deze vertoning wel in het gewenste resultaat. We veroverden onze eigen plekjes (rij 1 in het midden!) alwaar geen briefje "gereserveerd" hing. Thank you, mr. De Munnik :-)


v.l.n.r. Monique, Mieke, PT, Massy, Saskia en Chanine die zich samen met Helmajo vlak voor 5en bij ons had gevoegd

Om 7 uur was er nog geen hond. Als er 100 mensen waren op het terrein was het veel. Maar om kwart over 7 begonnen de mensen opeens binnen te stromen en om half 8, toen het feest begon schijnt het best wel druk geweest te zijn.
Het werd enerzijds een hele mooie avond. Anderzijds waren er een paar tegenvallers. En toen het na het laatste nummer van De Dijk opeens afgelopen was, zeiden we tegen elkaar: gelukkig hebben we de foto's nog!


reacties in mijn gastenboek graag



Vrijdag 27 juni 2008

Lol op het podium

Zet drie artiesten die artiesten bij elkaar, laat ze alle 3 een paar liedjes spelen en je hebt een leuke avond. Maar zet je Paul de Munnik, JP den Tex en Henk Hofstede bij elkaar, dan gebeurt er iets. Dan gebeurt er veel meer. Terugdenkend aan maandagavond is dát het wat die avond zo bijzonder maakte. Het is net alsof ze al jaren samenspeelden. Maar belangrijker nog, je kon zien dat ze er zelf lol in hadden! Lol op het podium!!
Jaren geleden al hadden Lilian, Ingrid en ik al de mooiste avonden, als er bij Hollander ("ons" bandje) "lol op het podium" was. Want lol op het podium maakt het verschil. Een band kan nog zo goed spelen, als er geen lol op het podium is, is het nét altijd wat minder.
De vorige Live In The Living, in september 2007, was de minste van alle vier die ik bijgewoond heb. Niet omdat het geen goede artiesten waren, niet omdat ze geen mooie nummers speelden, zelfs niet omdat ik er om persoonlijke redenen even niet van kon genieten, maar gewoon omdat het element "lol op het podium" ontbrak.
Zelfs op mijn belachelijke optreden, vorige week tijdens de voorspeelmiddag van gitaarles, heb ik overdreven enthousiaste reacties gehad, ondanks alle fouten die ik maakte tijdens het liedje. En nu ik er over nadenk, was het weer hetzelfde element dat mij gered heeft: lol op het podium. Want dát is wat iedereen die gereageerd heeft naar mij toe zei: dat het zo overduidelijk was dat ik er lol in had. Wat op zich wonderlijk is, want ik had op dat moment alles liever willen doen dan daar zijn :-).
Anyway.......het heeft even geduurd, maar hier is dan weer een filmpje van Live in The Living. Het nummer Ik Ga Niet Weg, ook weer uit de voorstelling Op Weg Naar Huis, waarmee JP, Paul en Kees Prins in het seizoen 2006/2007 de theaters mee platspeelden. Afgelopen maandag uitgevoerd door alleen JP en Paul. Kees werd node gemist!


reacties in mijn gastenboek graag



Donderdag 26 juni 2008

Zittend aan het water, Dromend van de zee............


Massy, Marion en ik


Foto Saskia's


reacties in mijn gastenboek graag



Donderdag 26 juni 2008

En dat de mensen liever zoenuh........

slaapliedje


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 24 juni 2008

Live In The Living, the Ambassadors' edition

Maandagavond vond in Amsterdam de afsluiting plaats van het Live In The Living seizoen. En speciaal voor die gelegenheid traden de ambassadeurs van Live In The Living op, te weten Henk Hofstede, JP den Tex en Paul de Munnik, samen met de organisator van het geheel, Rick Treffers. De voorstelling was speciaal bedoeld als dank voor de steun van de vrienden (donateurs dus) en de gastvrijheid van de hosts van Live In The Living. En omdat ik Live In The Living een geweldig initiatief vind ben ik vriend. Zoals ik dat ook ben van het theater M-Lab in Amsterdam Noord en van de Kleine Komedie. Vriendschappen waar ik zeer wel bij vaar.
Zo ook gisteren. Het was natuurlijk een bijzondere bezetting. Henk Hofstede kennen we natuurlijk allemaal (behalve sommige barbaren van vriendinnen van mij) van de onnavolgbare Nits. JP den Tex en Paul de Munnik behoeven op mijn site geen nadere introductie. Alleen Rick Treffers moet misschien even voorgesteld worden. Hij is de frontman van de mij volkomen onbekende band Mist. Ik ken hem eigenlijk voornamelijk als organisator van Live In The Living en had hem voor gisteren eigenlijk pas één keer eerder zien optreden. En ik moet eerlijk zeggen, dat was me niet zo heel goed bevallen. Rick bedient zich van wat je toch op zijn minst opmerkelijke teksten moet noemen. Zo is mijn vriendinnen en mij vooral de strofe "Voorwaarts mars achterwaarts venus, als ik plas zie je mijn pen*s" ofzoiets bijgebleven (het sterretje is om te voorkomen dat allerlei filters op tilt springen). Niet bepaald een geweldige tekst dus. Rick Treffers was dan ook niet de grootste trekpleister gisteren.


Marion, Mas en Sas op de Veemkade in de zon, wachtend tot het tijd is om aan te bellen

Het optreden vond plaats in een strakke moderne flat aan de Veemkade in Amsterdam. Een lange smalle huiskamer bood plaats aan zo'n 45 mensen schat ik. Het concert werd geopend door Rick. Dat werkte nogal wat van ons op de lachspieren, maar eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat dat niet helemaal terecht was. Want wat hij gisteren liet horen, was absoluut van een hoger niveau dan wat ik al van hem kende. Ik ben bang dat niet iedereen het me me eens is. Overigens werd Rick bijgestaan door ene Rebecca van Vuuren, een jonge zangeres met prachtige stem. Zij voegde echt wat toe aan zijn liedjes (denk ik, want het was de eerste keer dat ik ze hoorde).
Na vier nummers van Rick nam JP het stokje over. Hij zong en speelde River of Hope, Lights of Phoenix en Chatting with Rachmaninoff, 3 mooie liedjes van zijn cd Bad French en True Art is Lonely, een geweldig nummer van zijn nieuwe cd die hij momenteel aan het opnemen is. Tussendoor vertelde hij verhalen over de achtergrond van de songs die hij speelde.
Na JP was Henk Hofstede aan de beurt. Hij speelde prachtige liedjes die ik niet kende en ik vond hem helemaal geweldig. Ook hij bleek een begenadigd verteller. En hij heeft natuurlijk een waanzinnige stem. Gek is dat, door mijn grote voorliefde voor zijn toetsenman Robert Jan Stips (ooit lid van "mijn" Golden Earring) is die hele Henk Hofstede mij vroeger nooit zo opgevallen. Terwijl ik de Nits toch echt een aantal keren heb zien optreden. Maar sinds gisteren ben ik bekeerd. Wat is die Hofstede een held!!!!!
En toen was het de beurt aan Paul de Munnik. Ik was heel benieuwd welke nummers hij zou gaan spelen. En ik moet zeggen, hij verraste ons. Of mij in ieder geval. Hij begon met Ergens zingt een zanger. Dat is echt lang geleden dat ik hem dat live heb horen zingen. Helemaal goed. Daarna ging hij door met het nummer Klootzak, van Bram Vermeulen. Een zeer terechte keus, ik kan niet anders zeggen. Geweldige tekst. En mooi uitgevoerd, al gaat mijn voorkeur voor Paul nog steeds uit naar Rode Wijn van Bram Vermeulen. Paul ging door met het lied waar ik helaas niet aan gedacht had voor de begrafenis van mijn moeder: Ik Was Vergeten. Ik schrok me het leplazerus, moet ik eerlijk zeggen. Erg confronterend. Ik had rekening gehouden met (Toen je Weg) Was. Maar hier had ik helemaal niet aan gedacht. Ik was in no time in tranen, iets wat ik helemaal niet gewend ben van mezelf in het openbaar. Het was geen fijne ervaring, van mij mag hij dat soort liedjes achterwege laten, hoe mooi ze ook zijn.
Maar hij ging door met een van mijn favo nummers Als Je Me Morgen Ziet. Paul alleen op de gitaar. Niks mis mee. Daarna Niets Kan Mij Nog Stoppen van De Poema's.

En vervolgens speelde hij Slaapliedje. En daar maakte hij veel mee goed. "Dat de mensen liever zoenen, dan dat ze vechten op het journaal". Zo mooi. Te mooi. Hij besloot de set met een verzoeknummer: "Kom Bij Me Lief", een van de mooiste liedjes van Nachtmuziek. Maar omdat we dat al tijdens AEDM Spelen zo vaak horen, was het minder speciaal dan anders. Gek is dat.
Overigens zou het heel goed kunnen dat ik de volgorde van de gespeelde nummers enigszins door elkaar haal. Mijn geheugen laat me af en toe een tikkeltje in de steek. Maar het doet voor het verhaal niks af.
Na een korte pauze begon Henk Hofstede de tweede set. Ik had hem in de pauze gevraagd of hij JOS Days wilde spelen en dat deed hij. In een Nederlandstalige versie, heel leuk. Hij vervolgde met een verhaal over zijn ontmoeting met Leonard Cohen en speelde daarna een mij onbekend maar heel mooi lied van Cohen. Hij vertelde dat hij op Oeral had gespeeld waar André Manuel allerlei leuke liedjes van 3 regels had gezongen over voetballers. Hij zong een paar van die liedjes. Was errug grappig. Je moet erbij geweest zijn denk ik.
Na Henk mocht Rick weer een paar liedjes zingen, samen met Rebecca, en het viel me helemaal niet tegen. En toen was de beurt aan JP. Hij kondigde aan een Nederlandstalige set te gaan spelen, waarop ik rechtop ging zitten. Het zal toch niet? Op Weg Naar Huis? Ja!
JP speelde, samen met Paul, allereerst Spaanse Blues en kondigde toen een lied aan waarbij ik na 2 woorden van de aankondiging al begreep dat hij een belofte van anderhalf jaar geleden ging inlossen: Tsjiboem!!! Dat was een protestsong, die de try out fase van Op Weg Naar Huis niet overleefd had. Het bleek al snel niet meer in de voorstelling te passen. Sterker nog, als er meer dan 5 voorstellingen geweest zijn waarin dat lied gespeeld is, is het waarschijnlijk veel. En dat was jammer, want het was een heel leuk lied en bovendien bespeelde Paul tijdens dat lied een stoel als drums. Dat was leuk. Wij waren er dol op. Maar het mocht niet baten, het lied sneuvelde. Als troost beloofde JP ons dat ze het tijdens de allerlaatste voorstelling (Delft, 31 mei 2007) nog één keer zouden spelen. Speciaal voor ons. Later werd besloten in Delft de dvd op te nemen en moest JP zijn belofte uitstellen. Maar hij verzekerde ons ooit dat lied nog te zullen spelen. En dat deed hij dus vanavond. Geweldig!!
Ik dacht er gelukkig aan dat ik mijn camera had meegenomen "voor de zekerheid" (je weet nooit waar het goed voor is) en heb geprobeerd zoveel mogelijk te filmen:


Spaanse Blues


Tsjiboem

JP en Paul speelden nog een aantal nummers van Op Weg Naar Huis: Ik Ga Niet Weg, Op Zoek Naar Rosie, Alles Kan Kapot, de Forever Young Suite en, heel verrassend, een nieuwe vertaling van een Neil Young nummer. Paul bedacht ter plekke een titel voor dat liedje: "Op de Weg Terug". Prachtig nummer.


Alles Kan Kapot

Het was een heel bijzondere avond. De mooiste Live In The Living die ik tot nu toe heb meegemaakt. Het was mijn 4e x, maar ik hoop heel erg dat het niet de laatste was. Want dit soort avonden zijn de mooiste van het seizoen. Er gebeurt altijd wel iets bijzonders.
Het plaatsen van filmpjes op You Tube neemt nogal wat tijd in beslag. Hou de komende tijd mijn site in de gaten, want er zullen in de loop van de week meer filmpjes volgen!


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 21 juni 2008

Plankenkoorts

Afgelopen donderdag stonden Acda en De Munnik in theater De Tamboer in Hoogeveen, bij wijze van seizoensafsluiting. Leuke voorstelling, u zou 'm gezien moeten hebben.
Vandaag stonden Malipiero en De Vries in De Tamboer, dit keer op de Overtoom, in Amsterdam. Mark en ik moesten spelen tijdens een voorspeelmiddag van gitaarles. Niet samen, zover zijn we nog niet. Het was ieder voor zich, vandaag.
Een paar maanden geleden was er ook al zo'n voorspeelmiddag, maar toen heb ik me weten te drukken. Onder het mom van "ik zit nog maar zo kort op les" kwam ik er onderuit, al was het dan onder veelvuldig hoongelach van mijn liefhebbende zoon. Regelmatig heb ik moeten horen, dat ik niet Rock 'n Roll ben en dat ik een bangerd, een schijterd en een slappeling was. Dus toen onze gitaarleraar Bart ons een paar weken geleden meldde dat er weer zo'n optreden aan zat te komen, kwam ik er niet langer onderuit. Ik moest eraan geloven.
Bart heeft zo'n 30 leerlingen. Achtentwintig daarvan zijn in de leeftijd tussen 8 en 12. Twee leerlingen zijn in de leeftijdscategorie "oud lijk". U kunt wel raden dat ik niet onder de eerste categorie val. En dus is het meedoen aan een voorstelling bij voorbaat al een belachelijk gebeuren voor mij. Twintig kinderen, die liedjes spelen varieërend van Eén Twee Drie Vier, Hoedje van, hoedje van.... tot Hoog Sammy Kijk Omhoog, van Ramses Shaffy. En één moeder, want die andere moeder heeft te weinig tijd om te oefenen en deed dus niet mee.
Het was een zenuwslopend gebeuren. Ik moest Teenager in Love spelen, op zich al een lachwekkende titel gezien mijn leeftijd. Maar goed, ik zong niet mee en mijn publiek, grotendeels dus tussen de 8 en de 12 jaar oud, had waarschijnlijk nog nooit van het liedje gehoord, laat staan van de tekst. Bovendien, het is een leuk liedje en niet al te moeilijk om te spelen.
Mark moest eerst. Hij was helemaal niet zenuwachtig. Echt helemaal niet. Ongelooflijk, het was bijna irritant. En een beetje lachwekkend ook. Mark, de rust zelve en ik, een zenuwinstorting nabij. Mark speelde 3 liedjes (Hazen en Konijnen, Hoedje van Papier en Lirom Larom). In het begin een beetje onwennig en hakkerig, maar hoe langer hij speelde, hoe beter het werd. Ik zat mijn vingers er bij op te vreten, van de zenuwen. Want ik was net zo zenuwachtig voor hem als voor mezelf. Maar het was niet nodig. Mark genoot zichtbaar van zijn optreden en dat is het enige dat telt.

Na Mark speelden nog een heleboel kinderen. De leukste liedjes kwamen voorbij, zelfs Norwegian Wood van de Beatles, een nummer dat Thomas en Paul ook wel eens gezongen hebben, tijdens een of ander gala ofzo. Er waren kinderen die zelf liedjes hadden geschreven en kinderen die grappige EK-teksten hadden bedacht op bestaande liedjes. En er was Lars, het jongetje dat altijd voor ons les heeft. Hij speelde Sammy van Ramses Shaffy en Verdronken Vlinder van Boudewijn de Groot. Waanzinnig knap. En niet echt prettig om na hem te moeten spelen. Ik zat te bidden om een kleine en ongevaarlijke aardverschuiving, tornado of desnoods een brandalarm, maar het gebeurde niet. Lars was klaar en ik moest spelen.
Ik had erg veel geoefend. Het liedje is niet moeilijk en ik had Bart bezworen dat ik alleen de melodie wilde spelen, omdat ik weliswaar best de begeleiding kon spelen, maar niet voor publiek. Wat een goede beslissing bleek dat. Het is een vierkwartsmaat, maar in veel maten moest ik de eerste tel een rust spelen. Even niet spelen, dat is spannend. Dat idee. En thuis ging dat heel goed. Ik tel altijd hardop en mis nooit een rust. Maar tijdens zo'n optreden gaat dat natuurlijk niet. Dan kun je niet hardop gaan zitten tellen. Bovendien was ik zó zenuwachtig dat ik waarschijnlijk mijn eigen naam niet had kunnen spellen. En dus miste ik een aantal van die rusttellen. Vreselijk. Maar toch liep het wel. Het klonk vrolijk en het publiek was enthousiast. Ik vermoed dat ze medelijden met me hadden :-).
Het filmpje is helaas grotendeels mislukt, maar er zijn toch 21 seconden vastgelegd. Geniet ervan. De kans dat u ooit een optreden van mij gaat meemaken, lijkt me bijzonder klein :-). Nog meer dan ooit heb ik een diep respect voor een ieder die het podium beklimt en daarbij een instrument bespeelt. Nooit van mijn leven ga ik nog kritiek uiten op mensen die dat überhaupt durven. Zelfs Viggo Waas, die zijn stem tot instrument heeft "gepromoveerd", kan gerust zijn. Van mij zal er geen kritiek meer komen. Wat een held.


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 14 juni 2008

Horror op de A1

Met het EK heb ik niet zoveel. Vroeger wel. Sterker nog, ik ben een keer naar Nederland-Uruguay geweest in Frankfurt, tijdens het WK van 74. Of 78. Nou ja, toen het in Duitsland was iig. Met mijn vader. Pas nu besef ik hoe bijzonder dat is.
Dit jaar heb ik er helemaal niks mee. Het voetbal interesseert me niet meer en ik zou hooguit de namen van 5 of 6 spelers van Oranje kunnen noemen. De wedstrijden zie ik niet en de oranje gekte komt op mij een beetje belachelijk over. Het zal wel met mijn huidige staat van (not so) well being te maken hebben.
Maandag was ik bij een vriendin en hebben we heerlijk op het balkon zitten kletsen, terwijl we door de geluiden in de buurt konden waarnemen dat we aan het winnen waren. Gisteren zat ik zelfs bij Acda en De Munnik, waar ik hoopte aan het EK geweld te kunnen ontsnappen. Niet dus. Zelfs daar waren er malloten in het oranje gekleed. Zucht. Gelukkig waren Thomas en Paul in hun gewone podiumkloffie. Dat paarse overhemd vind ik heel wat sexier dan welk oranje shirtje ook.
De voorstelling werd wel erg beïnvloed door het EK. Maar in positieve zin. Vooral Thomas improviseerde er op los en doorspekte de voorstelling met allerlei geestigheden met betrekking tot het EK. Voorbeeldje: op zeker moment in de voorstelling (vrij in het begin) staat Paul uit het raam te kijken. Gisteren stond hij er duidelijk anders bij dan anders. Ik fluisterde Massy in haar oor: "Er staat een tv achter dat raam". Paul vroeg (geheel volgens script) hoe je iemand noemt die uit het raam kijkt waarop Thomas (volkomen spontaan) antwoordde: "een stiekeme tv-kijker". Waarop Paul heel schuldbewust toegaf bij de overburen te hebben gekeken. Ha! Ik had dus gelijk! We vonden het trouwens nog wel zielig voor Thomas, want elke keer als Thomas uit het raam mocht kijken was de wedstrijd of nog niet begonnen of het was rust. Maar zo ging het dus de hele voorstelling door. Was ongelooflijk grappig. De avond ervoor speelden ze, ook in Zoetermeer, hun beste voorstelling van het seizoen (die ik gezien heb althans), maar ik denk dat gisteren donderdag toch nog overtrof. Omdat het allemaal zo geïmproviseerd was.
Het theater had al aangekondigd dat de 2e helft van de wedstrijd in het theatercafé kon worden gevolgd, omdat daar een groot scherm hing. Dus na de voorstelling spoedden wij ons naar het theatercafé waar wij een van de barjongens zo ver hadden gekregen om de beste tafel voor ons te reserveren. Zo hadden we prachtig beeld op een wedstrijd die ons niet echt interesseerde, maar die we natuurlijk toch wel een beetje wilden zien. Zo besmettelijk is die Oranje Koorts blijkbaar.


Juichen voor de herhalingen is best eenzaam :-)

Maar we waren vreselijk melig en deden net of wij niks van voetbal wisten. Riepen buitenspel als de bal over de zijlijn rolde en we sprongen op bij de herhalingen van de doelpunten, alsof we dachten dat er wéér gescoord was. We werden er vreselijk melig van.


v.l.n.r. aan tafel: Monique, Fiona (zus van Massy!), Chanine, Massy, moi, Helmajo en Letitie, wie we haar oranje t-shirt vergeven :-)


Let op de bordjes: Gereserveerd

En het was echt supergezellig. Voor het eerst sinds maanden heb ik een hele avond ongeremd zitten genieten. Van mijn gezelschap, van onze humor en van de AEDM muziek die na de wedstrijd werd opgezet en die wij door mee te zingen urenlang zinloos geweld hebben aangedaan. Het was verbazingwekkend om te zien hoe gauw het theatercafé leegstroomde, maar wij gaan er maar vanuit dat dit niks te maken heeft met onze zangkwaliteiten.
Na nog een uurtje bij Massy te hebben nagelachen, zijn Chanine en ik naar Utrecht vertrokken waar ik haar thuis heb afgezet. Om vervolgens naar Amsterdam te scheuren, want het was inmiddels al erg laat. Ik had nogal hard muziek opstaan en zat heel hard mee te zingen, toen de auto opeens raar begon te slingeren. Ik dacht eerst dat het aan het wegdek lag, maar minderde toch maar wat vaart en toen het wegdek beter werd en het slingeren gewoon doorging kwam ik op het lumineuze idee om de muziek wat zachter te zetten. En ik schrok me dood van wat ik toen hoorde. Een hels kabaal, alsof ik op een velg reed in plaats van op een band. Ik besloot de auto aan de kant te zetten en zag een tankstation opdoemen. Wat een mazzel. Maar ik werd afgeleid door het kabaal en hield iets te veel rechts aan, waardoor ik niet naar het tankstation ging, maar naar een heel erg verlaten, eng, B-weggetje. Oh my god, dat was meer dan ik aankon.
Ik zette de auto aan de kant, deed de deuren van binnen op slot, verzuchtte even "waarom ik?" en zond smsjes naar PT en Chanine, omdat ik wist dat die allebei nog wakker waren. We spreken 3 uur in de nacht. En ik belde de Wegenwacht.
Ik kreeg een bijzonder vriendelijk manspersoon aan de lijn die erg moest lachen om mijn verzuchtingen dat dit toch wel heel eng was voor een vrouw alleen, midden in de nacht op de A1. Gezien het vreselijke nieuws dat er vannacht op de A1 een vrouw vermoord is, vermoed ik dat hij nog wel een keer aan me gedacht heeft vandaag......
Ik vertelde hem waar ik stond en legde omstandig uit dat ik dus niet echt op de A1 stond maar op het B-weggetje daarnaast. Hij wilde weten bij welk hectometerpaaltje. Shit. Ik stond precies tussen 2 van die paaltjes in en kon het niet lezen. Ik moest de auto uit. En rende met de telefoon aan mijn oor een wereldrecord tussen de auto en het volgende hectometerpaaltje. Ik wist niet dat ik zo hard kon rennen. Genoeg sport voor dit jaar. Op Java-eiland moet iemand anders maar rennen :-).
De telefonist beloofde mij dat er binnen een uur, maar waarschijnlijk sneller, iemand zou komen. Ik liet de ellende over me heen komen en doodde de tijd door PT en Chanine uit hun slaap te houden, de één in Utrecht, de andere in Moordrecht. PT en Chanine beurden mij op, ieder met hun eigen informatie. Zo meldde PT dat bij iedere APK keuring de reserveband gecontroleerd werd. Wat op zich opwekkend nieuws was, want ik was als de dood dat ik de vorige keer mijn lekke band niet had laten maken. Dat was 18 mei 2007, toen ik 's middags naar Artis was geweest terwijl Bokito huis hield in Blijdorp en ik 's avonds naar Op Weg Naar Huis in Diligentia moest. Dat wist ik nog wel. Maar of ik die lekke band had laten maken? Geen idee.
Chanine beurde mij op door een soort van Robert Redford te maken van de monteur die mij zou komen redden. Wij hadden het al over het menu en de tafelzitting bij het trouwdiner en ik werd er helemaal blij van.
Vijfentwintig minuten nadat ik gebeld had, werd ik terug gebeld. Robert Redford vroeg waar ik stond. Ik legde nogmaals uit dat ik op die B-weg terecht was gekomen en RR werd kwaad! Hij mopperde dat ik beter bij het tankstation had kunnen gaan staan (ja, duh!!!) en dat ik het voortaan er even bij moest vertellen als ik op een obscuur donker weggetje stil ging staan. Ik legde op mijn geduldigst uit dat ik dat echt wel verteld had (nooit prinsen op het witte paard boos maken als ze je midden in de nacht moeten komen redden). Robert Redford zei dat hij nou helemaal naar Weesp moest rijden, dan weer terug naar Bussum en dan pas naar mij kon komen. Ik rekende uit dat dat ongeveer nóg 20 minuten zou duren. Ik schikte me in mijn lot.
Maar nog geen 7 minuten later kwam hij aanrijden. Sjees hee wat een druktemaker. En wat ontzettend geen huwelijkskandidaat. Het was zo'n tiepje dat een hekel aan zijn werk heeft en dat leuk op zijn klanten gaat zitten afreageren. Hij liet mij duidelijk weten dat hij het belachelijk vond dat hij mijn band moest vervangen, want hij vond dat ik dat zelf hoorde te kunnen. En ging vervolgens aan de slag met een electrische krik en een pneumatische boor ofzo. Dus wat hij in krap 7 minuten voor elkaar kreeg, had hij mij met een handkrik en een engelse sleutel ofzo willen laten doen. Afgezien van het feit dat ik daar de genen niet voor heb, is het natuurlijk belachelijk dat hij zo tekeer ging. Sjees hee, ik ben toch niet voor niks lid van de Wegenwacht? Dat is hetzelfde als dat een bankemployee gaat lopen vloeken omdat ze mijn geld moet bewaren. Of een werkster die tekeer gaat over het feit dat ze moet stofzuigen. Of een artiest die gaat lopen klagen dat hij mij moet entertainen (tijdens Nederland-Frankrijk) :-).
Anyway......9 minuten nadat ik PT en Chanine gesmst had dat Robert Redford was gearriveerd, kon ik melden dat ik weer reed. Het was een bloedstollend avontuur. Maar er zat een logje in. En dat was ook wat waard :-).


reacties in mijn gastenboek graag



Woensdag 4 juni 2008

Avond4Daagse

Voor een bange moeder als ik ben, is de Avond4daagse (of de horror4daagse zoals ik hem graag pleeg te noemen) geen sinecure. De gevaren waar wij aan blootgesteld worden zijn immens.
Hoewel wij natuurlijk in de stad lopen, probeert de organisatie ons zo veel mogelijk door groen te laten wandelen. Het flevopark, de dijk tussen Diemen en Amsterdam Oost, de Oranjesluizen, als er ook maar 1 grassprietje staat, moeten wij er langs. Op zich is dat niet zo erg, ware het niet dat er een tekenplaag is in Amsterdam. En met mijn fobieën voor alles wat beweegt is dat geen pretje. Wie zit er te wachten op diertjes die je kind opeten? Ik niet in ieder geval.
Verder bestaat Amsterdam natuurlijk uit veel water. Heel veel water. Heel veel koud en vooral heel erg vies water. En tijdens zo'n Avond4daagse valt mij altijd weer op, hoe makkelijk het is om in dat water te vallen. Sterker nog, ik verbaas me er vaak over hoe weinig dat gebeurt (zeg maar nooit dus). Er is 1 route (de route van vanavond) waarbij we langs een gracht moeten waar gewoon geen hek langs staat. Een duwtje en een kind ligt er in. Lijkt me toch niet een heel irreële angst als je weet hoeveel duizenden kinderen er tijdens de Avond4daagse langs lopen.
Dan heb je natuurlijk de vele viaducten waar we onderdoor moeten. Afgezien van het ook niet ondenkbare gevaar van acute doofheid (heb je wel eens 170 kinderen tegelijk horen uitproberen hoe het klinkt als je heeeeeeeeeeeeeeeel hard gilt onder een viaduct?), zijn daar ook altijd leuke stijle wanden die natuurlijk beklommen moeten worden door alle stoere jongetjes (en evenzoveel stoere meisjes). Visioenen van gebroken enkeltjes achtervolgen mij :-).
Gisteren liepen we in de redelijk nieuwe (en lelijke!) wijk IJburg. Daar is een of ander mini-sluisje waar je de leukste capriolen op kan uithalen. En er is een muurtje waarop je heel leuk kan balanceren. Nou ja leuk, zolang het lukt. Want mocht het niet lukken dan val je dus in het water. In het ijskoude, vieze water van Spinnenburg, zoals IJburg ook wel genoemd wordt. Uiteraard vond Mark het erg nodig dit enge muurtje te beklimmen en daarop halsbrekende toeren uit te halen.
Nou weet ik natuurlijk wel van mezelf dat ik een (té) bange moeder ben en dat ik af en toe gewoon even de andere kant op moet kijken, maar dat kan ik dus niet altijd. En dus probeer ik zo onopvallend mogelijk Mark te behoeden voor alle gevaren die ik op zijn pad zie komen. Af en toe zie ik andere moeders meewarig kijken (dat arme kind, niks mag hij :-)), maar heel soms (bij dat muurtje op IJburg dus) zie ik ouders instemmend knikken. Ow, gelukkig, ik was niet de enige die het doodeng vond. Dat is fijn om te weten. Hoewel.....dat betekent dus ook dat Mark écht gevaar liep. Lastig dillemma.
Vanavond was het helemaal spannend. We lopen op een of andere dijk waar normaal gesproken alleen fietsers en brommers overheen gaan. We zijn natuurlijk met een grote groep en bovendien liep er ook een andere school achter ons. Er komt een of andere aso op een brommer (pizzakoerier dus) aan en die scheurt toch op die groep in, niet normaal. De best wel leuke meneer met wie ik net liep te babbelen maande de pizzakoerier tot rustiger rijden, met een (net) handgebaar. De pizzakoerier ontplofte bijna van kwaadheid. En zette zijn brommer stil met een aggressief gebaar. Oh my god, daar hou ik helemaal niet van. Best Wel Leuke Meneer sprong op Asociale Pizzakoerier af, samen met nog een andere Leuke Meneer (type Yul Brynner, of Kojak, voor de wat jongere typjes onder u). Eng! Daar waren de visioenen weer. Vechtpartijen, steekpartijen en allerlei ander ellende voltrokken zich in mijn verbeelding. De werkelijkheid was iets minder eng. Asociale Pizzakoerier vloekte wat, startte zijn brommer en reed weg. Pfew....
We waren nog geen 50 meter verder of ik zie de Leuke Meneren weer terug rennen, richting een voor mij inmiddels onzichtbare Asociale Pizzakoerier. Blijkbaar was het toch nog niet helemaal afgerond. En daar waren de visioenen weer.
Omdat ik niet zo ver in de verte kon kijken dat ik ook daadwerkelijk zag wat er gebeurde (en er nog zo'n 200 man liep) ben ik maar doorgelopen, ondertussen hopend dat er niks engs zou gebeuren. Een paar minuten later zag ik de Leuke Meneren vriendelijk met elkaar keuvelend weer mijn richting op komen. Ruzie beslecht. Asociale Pizzakoerier was hard weggestoven. Niks aan het handje dus.
Ik geef toe, niets van wat ik hier boven beschreven heb heeft echt narigheid veroorzaakt. Er is niemand opgegeten, verdronken, gevallen, neergestoken of vermoord. Maar toch....het hád kunnen gebeuren. Brrrrr, ik vind het maar niks die Horror4daagse. Ben blij dat het voor mij maar 3 dagen was. Ik ben klaar. Goddank. Nu alleen nog even afwachten tot de spierpijn die zich in werkelijk elk spiertje van mijn lichaam openbaart weer weggetrokken is. En dan kan ik beginnen met het Grote Verwerken. Want dat ik een Post Traumatisch Stress Syndroom aan deze wandeltochten heb overgehouden zal niemand verbazen .................:-).


reacties in mijn gastenboek graag