Vrijdag 29 juni 2007

Ik was altijd van de pianomuziek. En van de toetsenmannen. Maar daar gaan we het nu niet over hebben :-).
Al vanaf dat ik klein was, was ik dol op pianomuziek. En nog steeds hoor, laat daar geen misverstand over verstaan. Je kunt mij niet blijer maken dan met een prachtig piano intro. Of we het nou over Kleinkunst (AEDM) of Rock (The Scene) hebben, de piano maakt het zo speciaal.
Maar sinds een halfjaar heb ik de gitaar ontdekt. Allereerst door de tour van Paul, JP en Kees natuurlijk, want daar speelde de gitaar een belangrijke rol. Ik heb ontdekt wat een prachtige tonen ook uit de gitaar getoverd kunnen worden en ik let opeens op grepen (accoorden) en riedeltjes en alles wat met gitaren te maken heeft. Maar dat komt ook doordat Mark een half jaar geleden (toevallig ongeveer tegelijkertijd met de start van de tour) begonnen is met gitaarles. En aangezien ik er altijd bij blijf als hij les heeft, heb ik ook het een en ander opgestoken. En kan ik bijvoorbeeld al heel leuk lang zal ze leven riedelen.
Al die maanden deed ik met Mark mee en liet ik me thuis onderwijzen door Mark. En dat begon te kriebelen. Want het gaat me helemaal niet snel genoeg. Mark heeft nog nooit muziekles gehad en moet dus alles vanaf het begin af aan leren. Maar ik heb 2 jaar theorielessen op de muziekschool ondergaan én 5 jaar pianoles gehad. Niet dat dat laatste ook maar enigszins geholpen heeft, want veel verder dan "O, kom er eens kijken" ben ik nooit gekomen. Ik oefende namelijk altijd alleen in Sinterklaastijd. En dat schoot niet op. Maar, ik kan wél noten lezen. En dat is een groot verschil met Mark die het allemaal nog leren moet.
In het nummer Nooit Bedacht speelt Paul de Munnik een riedeltje waar ik zwaar dol op ben. Ik kon er 32x geen genoeg van krijgen om hem dat te zien spelen. En voor deze ene keer had dat nou eens niet met zijn prettige verschijning te maken, maar puur met de muziek. Zo'n fijn riedeltje, dát wilde ik ook leren spelen. En dus begon ik er over na te denken om óók te gaan lessen. Gewoon zelf. Niet op een kindergitaar maar op een echte.
Vorige week heb ik eens voorzichtig geïnformeerd bij de gitaarleraar van Mark of hij misschien ook mij les zou willen geven. Hij zat vol, maar zo wist hij me te vertellen, binnenkort start er een nieuwe gitaarleraar in de pianolesschool, waar Mark op gitaarles zit. En die zou zeker nog tijd hebben.
Nog geen drie dagen later werd ik gebeld door Maarten, de bewuste leraar. Dat hij graag met me wilde afspreken voor een proefles. Wow dat ging snel. Maar er was nog één probleempje. Door het onmogelijke co-ouderschaprooster dat wij hebben, is er niet 1 dag in de week waarop ik kan afspreken. Want als ik op bijvoorbeeld maandag Mark niet heb in de ene week, is hij wel bij me in de volgende week. En dat geldt voor elke dag. Wekelijks afspreken met mij is dus niet te doen, in ieder geval niet op een vaste dag.
Mijn geweldige moeder bood weer eens uitkomst. Zij wil wel een uurtje in de twee weken even oppassen. En dus kan het gaan gebeuren: ik ga op gitaarles!!! Wow, wat ontzettend gaaf.
Morgen heb ik mijn proefles. En 12 augustus ben ik jarig en krijg ik van mijn ouders een gitaar. Zodat ik na de vakantie kan beginnen met de gitaarlessen. En dan maar hopen dat ik het Nooit- Bedacht-riedeltje al heel gauw kan spelen.......

"Mam, ik vind alle meisjes stom".
"Nou bedankt".
"Mam, jij bent geen meisje".
"Nou bedankt".
"Nee, jij bent een vrouw. Of eigenlijk, nee dat ben je ook niet". Ik zie hem in mijn achteruitkijkspiegel triomfantelijk kijken: "Jij bent een moeder!!!"

Ik heb een paar eigenschappen die in combinatie erg lastig zijn. Zo ben ik enigszins sociaal ingesteld en kan ik geen Nee zeggen. Dat betekent dat elk Goed Doel (dat CBF Keurmerk heeft) dat mij weet te vinden mij kan strikken voor vrijwilligerswerk. En het lijkt erop dat die Goede Doelen een soort van netwerkje hebben en elkaar doorgeven dat ik zo'n sukkel ben. En dus bellen ze me. Soms om te geven (geeft niet), soms om de collecte te organiseren (Nederlandse Hartstichting, Nederlandse Brandwondenstichting) en heel vaak om te collecteren (Hartstichting, Brandwondenstichting, Stichting Jeugdfonds, Astmafonds, enz. enz.). En dan zeg ik ja, ook al wil ik soms echt wel nee zeggen.
De laatste Stichting die belde was het Rode Kruis. Die kennen we nog van de 3FM Glazen Huisactie. Of die kenden mij nog daarvan. Wie zal het zeggen? :-). Anyway, of ik wilde collecteren. En ik zei weer ja. Ondanks een zwaar gebrek aan tijd.
Deze week is de collecteweek. En wegens droevige familieomstandigheden in Italië, moest mijn ex naar zijn ouders afreizen, waardoor Mark onverwachts bij mij is. En dus moet hij dan maar mee, de straat op. Maar dat vindt Mark helemaal niet erg, want hij is dol op collecteren. Stiekem verdenk ik hem ervan dat dat uit puur materialisme is (hij is en blijft half-Italiaans), maar feit blijft dat mijn zoon van 9 tijd en moeite wil steken in onbezoldigd wat doen voor de maatschappij. En dat vind ik mooi. En dat wil ik graag stimuleren.
En zo togen Mark en ik gisteren het buurtje in waar wij geacht worden met de collectebus rond te gaan. In het begin ging het wat onwennig. Zo belde Mark 3x bij hetzelfde huis aan, schreeuwde hij heel hard dat hij alleen mensen aardig vond die 10.000 euro in die bus gooiden (niemand dus, heel verrassend) en riep hij oneerbiedig dankjewel tegen een 80jarige. Maar toen ik hem eenmaal uitgelegd had dat 3x bellen niet veel goodwill schept, dat we blij zijn met elk muntje dat mensen in die bus gooien en dat U zeggen wel zo beleefd is tegen mensen die je niet kent, ging het opeens een stuk beter. En als we niet door een tropische regenbui waren overvallen, hadden we gisteren vast veel geld opgehaald.
Helaas moesten we vandaag dus nog een keer. Maar ik moet eerlijk zeggen, ik begon er lol in te krijgen. Mark was superbeleefd tegen iedereen, keek maar 1x heel brutaal naar binnen en sprak zelfs de zin: "Wij collecteren voor het Rode Kruis" bijna foutloos uit (ik denk niet dat die mensen hoorden dat we aan het connecteren waren :-)). En het was supergezellig. Het regende niet en we hadden ons dik genoeg aangekleed om het niet koud te krijgen. We haalden echt veel muntgeld op en zelfs een paar briefjes. Alleen was het jammer dat we een straat hadden uitgekozen waar een kwart van de huizen leeg stond. En waar bij nog een kwart van de huizen de huisbel afgekoppeld was omdat ze gerenoveerd werden. Groot Onderhoud ofzo.
Ik heb er zo'n lol in gekregen dat we morgen nog een keer gaan. Maar dan is het afgelopen. Over en Uit. En dan pak ik nooooooooooooit meer een telefoon op :-).

Tijdens de tour van Op Weg Naar Huis kwam er een nieuwe cd uit van JP den Tex, getiteld Bad French. Doordat JP het nóg drukker met de OWNH-tour had dan ik, had hij vrijwel geen tijd de cd te promoten. Maar nu anderen hun dagen vullen met het bestrijden van het Zwarte Gat, is JP druk bezig met de verlate promotie van de cd.
In het begin van de OWNH-tour had ik een andere cd van hem gekocht, namelijk Emotional Nomads, omdat daar die prachtige song met die verschrikkelijke titel op staat :-). Maar een paar weken voor het einde van de tour heb ik ook Bad French aangeschaft, wat net als Emotional Nomads een juweeltje bleek te zijn. Prachtige luisterliedjes, met mooie teksten. Op Emotional Nomads had ik meteeen een paar favorieten, zoals Claire, Ferryboat Song Revisited, Maddalena (bekend van de clip met Jiskefet) en de titelsong, maar bij Bad French ben ik er nog niet helemaal uit. Eigenlijk vind ik elke song prachtig. Maar For You maakt een goede kans om tot favo gebombardeerd te worden.
Gisteren speelde JP in een piepklein tentje midden in de Jordaan. Het was een soort veredelde huiskamer, maar wel heel gezellig, met tafeltjes en stoelen en een bar. Er konden maximaal 50 mensen in en Elaine en ik waren daar 2 van. En Ria en echtgenoot (hoe heet die man eigenlijk? :-) waren er ook. En verder een paar "oude hippies", wat jongere types én, wat ik heel bijzonder vond, Sander Jansen, de producer van de mooiste Acda en De Munnik cd's (en co-producer van Bad French).
Het optreden bestond uit 2 sets. Tijdens de eerste set werd JP begeleid door gitariste Yvonne Ebbers. Ze speelden voornamelijk nummers van Emotional Nomads en JP vertelde verhalen tussendoor. Een beetje net als bij Op Weg Naar Huis, maar toch anders. In feite gingen deze verhalen over hoe de verschillende songs ontstaan zijn en waar ze over gaan. Heel erg leuk om te horen. De songs gaan dan nog meer voor me leven.
Tijdens de tweede set werd JP allereerst begeleid door Jaap van der Sluis. En die kende ik. Dat wil zeggen, begin jaren '80 heb ik hem op zien treden in Uden of Oss denk ik, met onder andere Otto Cooymans en Anton Verhagen, in een soort van jamsessie die geleid heeft tot het ontstaan de Raiders of the Last Corvette. Jaap is bassist, maar bleek gisteravond ook prachtig te kunnen zingen. Hij begeleidde JP dan ook alleen met achtergrondzang. Zeer de moeite waard, mag ik wel zeggen. Ze zongen songs van Tortilla, de eerste band van JP den Tex, waarin onder andere ook zijn broer Emile speelde. En, als ik het goed begrepen heb, ook Thé Lau.
Tenslotte speelde JP, na een kleine onderbreking vanwege een depressieve snaar, nog een aantal nummers van de cd Bad French. En verhaalde ook weer over het ontstaan van de songs op deze cd. En wij genoten.

Na het optreden, dat nog onderbroken werd door een onwillig snoer dat geluiden maakte waar het niet voor gemaakt was én een meneer die door een stoel leek te zakken ofzo, beleefden wij een bijzondere gezellige nazit. Zo gezellig dat we nog net niet door de schoonmakers de tent uit werden gezet :-).
Het goede nieuws is dat we dit soort avonden in de toekomst meer gaan beleven. Want vanaf september gaat JP touren. Iets zegt me dat hij nog niet van ons af is....... :-)

De cd's van JP den Tex zijn te bestellen op deze site

Een paar weken geleden was Kitty jarig. En ze werd 40. Jaha, 40!! Een leeftijd waar ze nogal moeite mee heeft. Dus ik ben de beroerdste niet, ik wil het best even nog een keer zeggen hoor, dat ze 40 is. Dat lijkt heel vals, maar valt reuze mee. Lang niet zo vals in ieder geval als wat Kit mij flikte, die keer dat ik met haar in de kroeg zat en ik een keertje sjans had. Normaal gesproken is zij degene die de aandacht van mannen krijgt, maar die keer had ik een leuke jongen achter me aan. Dat zinde Kitty niet en ze sprak de onsterfelijke woorden: "Weet je wel hoe oud ze is?". Voor de goede orde, ik was toen 35 ofzo. Een kleuter bijna nog :-).
Maar goed, Kitty was dus jarig. En werd 40. Had ik dat al gezegd? :-) Maanden had ze geroepen dat ze het niet zou vieren, dat er niks te vieren viel en dat ze de hele dag met haar hoofd onder de dekens zou gaan liggen. En dus had ik een afspraak op de zaterdag voor haar verjaardag. Een etentje met een paar hele leuke mensen. Een etentje dat ik echt niet af kon zeggen (waarom doet er even niet toe). Zelfs niet toen Kitty toch maar wel een feestje ging geven. Een feestje waarop ik het af heb laten weten dus, aangezien het etentje tot 2 uur 's nachts duurde (was erg gezellig ja).
Monique, een andere vriendin van ons, vond het maar zielig voor Kitty en bedacht heel leuk een verrassingsuitje voor haar. En dat uitje vond vanavond plaats. Monique, Toke (weer een andere vriendin) en ik namen Kitty mee uit naar Toomler, om daar te eten en te genieten van de comedians die ons voorgeschoteld werden.

We hadden mazzel. Want MC bleek (net als mijn vorige keer in Toomler) Marc-Marie Huijbrechts te zijn, wat altijd garant staat voor een leuke avond. Zo ook vanavond. We hadden een geweldige tijd. Heerlijk eten (jummie plukbrood én lekkere tapas) en geweldige comedians (door Kitty steevast Comediennes genoemd, maar dat had wat te maken met de hoeveelheid rosé die zij in de eerste 12 minuten naar binnenwerkte :-).

Jandino Asporaat opende de voorstelling. Hij is een redelijk nieuwe comedian bij Toomler; ik had hem nog nooit gezien. En hij was grappig, zeker voor een beginnend comedian. Hij heeft nog niet de grote lach aan zijn broek, maar dat komt nog wel, daar ben ik van overtuigd.
Als tweede betrad Dian Liesker het podium. Voor een vrouw is ze best lollig, maar het blijft een vrouw. En ik hou niet van vrouwelijke comedians. Dat is niet aardig en zeker niet solidair, maar sorry dames, ik kan er niks aan doen. Vrouwen en humor, dat gaat niet samen (hoewel ik mezelf eigenlijk uitermate geestig vind :-).
En toen was het de beurt aan mijn favoriete comedian, Steef Cuijpers. Hij stond nog geen 2 minuten op het podium en wilde net beginnen aan een betoog over de kermis, toen er opeens een ontruimingsalarm (slow whoop) afging. Ik zat meteen overeind, jippie, BHV in het Theater, het lijkt wel een natte droom :-). Naast het alarm klonk er ook, zoals dat in vaktermen heet, gesproken woord. Dat betekende in dit geval dat er een bandje afgespeeld werd waarin iedereen verzocht werd zo snel mogelijk het pand te verlaten. In het publiek begon men te lachen, ervan overtuigd dat het bij de voorstelling hoorde. Steef keek verbaasd en zei niet te weten wat er gebeurde. Ik keek naar het bedienend personeel en zag ze elkaar geschrokken aankijken. Okee, het was me duidelijk, dit hoorde er niet bij. Dit was voor real. No play!
Kitty zag haar feestje in duigen vallen, greep haar glas rosé en begon te roepen dat ze heel nodig moest plassen. Oh heerlijk, het begon nu echt op mijn training Hoofd BHV te kijken (waar ik afgelopen maandag toevallig weer een herhalingsles van gevolgd had). Daar hebben ze ook altijd één lastpost die de ontruiming verstoort :-).
Het personeel begon het publiek naar buiten te sturen. Niet geheel zoals het moet, want ik liep richting nooduitgang maar werd naar de hoofduitgang doorgestuurd. Niet goed, want de brandweer is echt niet blij als ze het pand niet inkunnen omdat er een stroom mensen naar buiten loopt. Bovendien was de nooduitgang dichterbij. Maar, ik moet toegeven, binnen een paar minuten hadden ze het pand leeggeveegd en dat is een mooi resultaat, zeker als het geen oefening is.
Buiten aangekomen was het een beetje onduidelijk wat er precies aan de hand was. Niemand leek te weten wat er moest gebeuren, dus ik besloot mijn diensten maar eens aan te bieden. Ik ben al 5 jaar opgeleid Hoofd BHV én Opgeleid Persoon Brandmeldcentrales (ja zo heet dat en het betekent dat ik in ieder geval weet hoe de gemiddelde brandmeldcentrale werkt). Ik vroeg een van de mensen van het bedienend personeel of ze wisten hoe hun brandpaneel werkte en of ik kon helpen, maar het was niet nodig. De brandmeldcentrale hing in het Hilton en daar waren mensen die wisten wat er moest gebeuren.

Tien minuten later zaten we weer binnen (en Kitty op de wc). Steef Cuijpers ging door en vertelde dat de brandmeldcentrale door de mensen in het Hilton niet alleen gereset maar ook maar uitgezet was. Nee, dat geeft een fijn en veilig gevoel :-). Maar Steef was (weer) zo leuk, dat de hele ontruimingsellende al gauw vergeten was. Helaas speelde hij erg kort, maar dat werd geheel goedgemaakt door Kees van Amstel, de volgende comedian, die maar liefst 40 minuten speelde en het echt heel goed deed. Ik heb hem al heel vaak gezien in Toomler en kan hem inmiddels souffleren, maar ik zie wel dat hij echt steeds beter wordt. Ik heb genoten.
We hadden dus een hele fijne avond. Kitty zat te stralen en sloot af en toe gelukzalig haar ogen (of viel je nou toch gewoon in
slaap? :-). In de auto naar huis zei Monique dat ze het gevoel had slechts 3 glazen rosé te hebben gedronken. Yeah right, schat, maak daar maar 3 flessen van. Tenminste, zoveel stonden er op de rekening :-).
Ik was om 1 uur thuis. En kan binnenkort een bekeuring op de deurmat verwelkomen. Want ik werd geflitst. Dat was dan wel weer jammer. Maar ja, je kunt niet alles hebben in het leven.....

Ik was het vergeten. Gewoon helemaal vergeten hoe geweldig ik Guus vind.
Het komt natuurlijk door het verrassingsoptreden van die Lange Sladood en die Poffertjeskop vorige week in Eindhoven. Dat concert ja, help me nog even herinneren, waar ik niet bij was. Grrr.
Paul zong daar Bondgenoot mee, een nummer dat ik al kende van een van de 4 cd's die ik in huis heb van Guus. Ik besloot die cd weer eens te draaien. Je moet toch wat als je jezelf verboden hebt om muziek van Op Weg Naar Huis of Acda en De Munnik te draaien.
Al bij de eerste tonen van de cd Levensecht die ik opzette, wist ik het. Veel te lang niet gedraaid!! Wat een heerlijke muziek. Wat word ik daar vrolijk van enerzijds. En anderzijds zó melancholiek. Want Guus heeft ook hele mooie teksten.
Dat nummer Bondgenoot bijvoorbeeld is echt heel mooi, tekstueel. Het beschrijft op schitterende wijze een vriendschap van 2 mensen die elkaar niet elke dag hoeven te zien om tóch eeuwig bevriend te zijn. Zeg maar het tegendeel van Andere Maan van Acda en De Munnik. En ook een nummer als Op Straat is echt prachtig. Door de song Brabant baal je gewoon dat je niet van onder de rivieren bent. Zelden een mooier eerbetoon aan een geboortestreek gehoord. Om over Toen ik je Zag maar niet te spreken. Ooit uitgevoerd door Antonie Kamerling in All Stars, maar geschreven door Guus Meeuwis. En echt 10x mooier uitgevoerd door Guus dan door Antonie. Vanmiddag zei een collega dat je, als je Guus ziet, niet zou verwachten dat hij zulke mooie teksten kan schrijven. Alsof je dat aan iemand zijn neus kan zien. Maar qua mooie teksten heeft hij gelijk. Guus kan het!
Maar goed, niet eens zo heel stiekem ben ik dus best een beetje fan van Guus. Niet dat ik 32x naar een concert van hem zou gaan, laten we niet overdrijven, maar de paar concerten die ik wél van hem gezien heb, zijn me goed bevallen. En dus zou ik best nog eens willen. Maar voor komend seizoen vis ik vast achter het net. Iets zegt me dat die theaterconcerten allemaal al uitverkocht zijn. Hm. Toch maar eens de 35 theaterboekjes die hier liggen doorbladeren :-).

Ik heb het even op een rijtje gezet. Van alle mannen waar ik ooit iets mee gehad heb:

heeft 30% een baan in de IT
heeft 40% een artistiek beroep
is 20% wetenschapper
en hebben de overigen een andersoortige baan waar je helemaal niet handig voor hoeft te zijn.

Kortom, foute mannen. Of met andere woorden, ik val nooit op mannen met beroepen als loodgieter, tuinman, stucadoor, electriciën of cv-installateur. En dat is zoooooooo dom. Vooral vandaag. Want ik moest koud douchen, wegens een niet-functionerende CV-ketel. Aaaaaaaaargh.
Kan iemand mij vertellen waar de gemiddelde man met gouden handjes zich zoal ophoudt in zijn vrije tijd?

En toen opeens was het toch daar, het zo gevreesde Zwarte Gat. Het sloeg keihard en onverwachts toe.
Na het Vondelpark had ik me even teruggetrokken uit de Acda en De Munnik wereld. Voor zover dat mogelijk is op het hoogtepunt van het kaartjes-scoren-festijn en met vriendinnen die helemaal nooit van plan zijn geweest zich terug te trekken uit dat wereldje.
Maar ik was vastbesloten het Zwarte Gat niet toe te laten en vond het dus reuze slim van mezelf om nog slechts 1x per dag het AEDM gastenboek te lezen, om niet meer in de Kist (AEDM-chatbox) te komen en om me sowieso eens met niet-AEDM-gerelateerde dingen te gaan bezig houden. En dus ging ik, zoals jullie hier hebben kunnen lezen, naar Doe Maar, naar The Scene, naar een reünie van school, naar Bryan Adams en zelfs, hoe is het mogelijk, de avond4daagse lopen. Ik had op één avond 4 dates (waarvan niemand kwam opdagen overigens, so much for my love life :-)), ik las alle boeken van Saskia Noort en ik begon in een prachtig boek van Jessica Durlacher. En ik draaide muziek van Doe Maar, The Scene, Bryan Adams. Ik hield me dus overal mee bezig behalve met AEDM.
En het hielp! Van gaten in wat voor kleur dan ook was geen sprake en ik was reuze happy. Leuk eigenlijk om weer eens andere dingen te doen. Leuk om weer eens andere mensen te ontmoeten en leuk om weer eens weken achter elkaar tijd en aandacht aan mijn zoon te kunnen geven.
Ik hield het een dag of 12 vol. En toen kwamen de berichten over Paul en Thomas in het Philips Stadion. En hoewel ik meteen riep dat ik Ren Lenny Ren en Zonnestralen wel kon missen, baal ik gewoon als een stekker dat ik mijn voornemen van vorig jaar om dit jaar naar Guus Meeuwis in het stadion te gaan niet heb doorgezet. Ik vind Guus al jaren te gek, heb hem al een paar keer zien optreden, heb hem jaren geleden zelfs een keer geïnterviewd en wilde vorig seizoen heel graag naar een theateroptreden van hem. Maar, en dat gebeurt me niet gauw, het lukte me niet om kaartjes te scoren.
Anyway....ook dit jaar kwam het er niet van. Mijn ex Giampiero had een bruiloft in Engeland en vroeg me om Mark dit weekend te nemen. Dus ik zag af van het (nog heel vage) plan om dit jaar wel te gaan. Ook omdat ik werkelijk geen vriendinnen dacht te hebben die Guus ook leuk vonden. Dat blijkt reuze mee te vallen, overigens.
Dit weekend hadden Mark en ik geen plannen, behalve een beetje tuinieren en elkaar afmaken op de Nintendo. Het leek vooraf zo lekker, een heel weekend niks hoeven, maar oh jee, wat was dat onverstandig met het oog op het Zwarte Gat. Want als je 5 maanden "on tour" bent geweest is een heel weekend thuis zitten en niks doen ontzettend saai (Nintendo is niet mijn favo tijdverdrijf, al geniet ik wel heel erg van het enthousiasme van mijn kind). Zeker als je weet dat Thomas en Paul 3x in het Philips Stadion staan. Natuurlijk was het hartstikke leuk om samen met zoonlief de voortuin aan te pakken (en oh wat is ie mooi aan het worden). En natuurlijk is het lekker om weer eens een paar dagen achter elkaar (lekker) te eten. Maar oh, wat heb ik opeens weinig inspiratie om over te schrijven. En oh, wat is dat altijd een slecht teken.
Kortom, ik heb één lesje wel geleerd dit weekend. Plannen moet ik maken. Plannen om uit te gaan en plannen om buitenshuis leuke dingen met Mark te doen. Komend weekend heb ik genoeg te doen, gelukkig. Sterker nog, zaterdagavond moet ik kiezen tussen een optreden van JP den Tex, een optreden van The Scene én een optreden van Micha Wertheim in het Vondelpark. En daarbij komt dat ik ook nog even iemand moet vinden die met me mee wil. Maar het lijkt me dat dát toch geen probleem moet zijn. Mag ik hopen. Mailen jullie me even? :-)

Ik ben echt niet zo heel veeleisend hoor. Okee, ik geef toe, wel in relaties. Maar niet in een supermarkt. Daar ben ik een reuze meegaand tiepje. Het enige wat ik daar eis is dat ik boodschappen mag kopen. Kopen ja, ik wil er dus ook nog voor betalen.
Vandaag had ik het genoegen om met een blaaskaak van een jaar of 14 een discussie aan te moeten gaan over het bestaan van iets simpels als Calgon. Gisteravond, toen ik huisvrouwtje speelde, ontdekte ik namelijk dat de Calgon bijna op was. En aangezien "wasmachines langer mee gaan met Calgon" (wrample uit een reclame) leek het me handig om dit even mee te nemen, als ik dan toch bij Albert Heijn was. Nou moet u weten dat ik al jaren bij dezelfde AH kom en dat ik daar blind de weg ken. Tenzij ze plotseling de boel om gaan gooien. Dan ben ik lost. Zoals vandaag.
Daar waar normaal gesproken de Calgon staat, namelijk bij de wasmiddelen, rechtsonderin, daar stond nou de blauwe zeep. En blauwe zeep beschermt je wasmachine niet tegen kalk, voor zover ik weet. Dus ik wilde Calgon. Maar waar ik ook keek, ik kon het niet vinden. Ik dacht nog slim te zijn en te zoeken bij de afwasmachine-goedjes, want misschien hadden ze weer wat nieuws bedacht en hadden ze alles van 1 merknaam bij elkaar gezet. Niet dus. Ik besloot het aan Blaaskaak te vragen.
Blaaskaak keek alsof hij nog nooit van de merknaam Calgon gehoord had. Wanhopig keek hij om zich heen, op zoek naar collegiale hulp. No way Blaaskaak, you're on your own now. In zijn poging een collega aan te schieten, stuitte zijn blik opeens op de afwasmiddelen. Triomfantelijk wees hij de Calgon aan. Ja echt niet dus want Einstein, daar staat een glas op het pak. Is dus voor de afwasmachine. Blaaskaak keek teleurgesteld.
Toen bedacht hij wat nieuws: "Dat hebben wij nooit verkocht hoor mevrouw. Sterker nog, dat bestaat niet eens voor de wasmachine". Ik probeerde niet geïrriteerd te worden, maar het was al te laat. Dus op scherpe toon vertelde ik het knaapje dat ik het altijd bij AH koop, dat het normaal gesproken daar en daar stond en dat het me al maanden irriteert dat ze alleen nog maar de kleinste verpakking verkochten. Blaaskaak keek benauwd en vluchtte naar achteren met de woorden: "Ik kijk wel even in het magazijn". Zucht.
Natuurlijk kwam hij terug met de mededeling dat het ook achter niet te vinden was. Ik keek boos om me heen op zoek naar die leuke meneer van de reclame die altijd zo vrolijk de boel aanstuurt en regelt. Niet in mijn Albert Heijn. Het oudste personeelslid dat niet lijkt te zijn weggeplukt van een sociale werkplaats daar is zo'n jaar of 16. En niet bepaald in staat de Achmea Kennis te winnen, zullen we maar zeggen.
Ik ben maar naar huis gegaan. 1-0 voor Albert Heijn. En ik bekijk het maar van de positieve kant. Geen Calgon betekent dat ik mijn wasmachine niet kan gebruiken. En dat betekent dat er geen strijkgoed is. En dat betekent dus dat ik geen huisvrouwtje hoef te spelen. En daar ben ik heel goed in, in geen huisvrouwtje spelen. Dus........

Begin jaren 80 ging ik met een aantal collega's naar een concert van Bruce Springsteen in de Kuip. Ik herinner me dat ik daar een heel betoog heb zitten houden over de elpee van een Canadese zanger die ik gehoord had (bij Otto). Ik heb mijn collega's toen voorspeld dat die Canadese zanger heel erg populair zou worden. Mijn collega's lachten me uit. As if ik verstand had van nieuw talent.
Gisteren stond die Canadese zanger, Bryan Adams, in een uitverkocht Ahoy. En Massy en ik stonden daar ook. Op rij 5 en 6. En wij genoten. Want hij was echt helemaal geweldig. Het dak ging eraf!
Bryan Adams vertelde dat het eigenlijk de bedoeling was geweest om met een nieuwe cd te komen voordat de tour begon. Maar dat was niet gelukt. En in dit geval vond ik dat niet zo heel erg. Ik ben dol op concerten met allemaal nummers die ik ken. Daarmee bedoel ik niet dat ze alleen maar hits mogen spelen he, liever niet zelfs. Het mogen allemaal albumnummers zijn, maar dan wel graag van albums die ik heb. En Bryan voldeed aan deze wens. Hij zong vrijwel alleen maar nummers van cd's die ik heb. Fijn! (of zou ik ze gewoon allemaal hebben? :-)
Van vorige concerten wist ik nog dat hij het duet When you're gone, dat hij op cd zong met Sporty Spice Mel C, altijd zingt met een meisje uit het publiek. Massy overwoog nog een soort van spandoek te maken met de tekst: "Bryan, can I please play with you with my rammelegg when you're playing When You're Gone?The Rammelegg is a very famous instrument in Holland". Vanwege de lengte van deze tekst heeft ze er toch maar van afgezien :-).
En zo kwam het dat Bryan Adams het duet met een zekere Willemijn vertolkte. En ik moet zeggen, ik heb er respect voor. Dat je dat durft. Dat zou ik zelfs met Thomas en Paul nog niet durven, terwijl ik die nummers toch kan dromen. Maar ze deed het heel goed. Niet zo goed als het meisje dat een paar jaar geleden in Ahoy werkelijk de sterren van de hemel zong, maar het was echt ontzettend leuk. Wat mij betreft het hoogtepunt van de avond.
Het was echt bijzonder aangenaam dat Bryan buitengewoon goed gebruik maakte van het hele podium. Hij stond niet alleen in het midden, maar ook links (psies waar wij stonden) en rechts stonden microfoons voor hem. En hij rende heen en weer als de eerste de beste sportman! Enig minpuntje is dat het allemaal niet meer zo verrassend is wat hij doet. We weten nou wel dat hij ergens in het concert een paar nummers op een klein podiumpje achterin in de zaal speelt. Natuurlijk blijft dat leuk, maar zoals gezegd, niet zo verrassend dus. Zo ook het duet. Aan de andere kant, never change a winning team. Want hij heeft er gisteren weer voor gezorgd dat ik volgende keer weer van de partij ben. Want een avondje Bryan Adams is een avondje genieten!!!

Na de gezellige Vossiusreünie van onze klas in februari van dit jaar, was al snel besloten dat we er niet weer 25 jaar overheen zouden laten gaan om elkaar weer te zien. We zouden gaan bbq-en, en wel bij Simon thuis. Een datum was snel geprikt en Egbert, Simon en Petra namen de voorbereidingen voor hun rekening.
Ik had toegezegd te komen helpen 's middags, maar het liep allemaal anders dus uiteindelijk kon ik alleen maar mijn aangekondigde "Killing Tiramisú" afleveren. Which I did, vlak voor ik richting Oud Zuilen ging voor een bruiloft. Toen ik in het schitterende huis van Simon aankwam trof ik Simon, Egbert en Fred in de keuken aan, waar Fred een paar avocado's aan het mishandelen was. Geheel in de cabaret-mood zei ik: "Dat doe je verkeerd. Dat moet je een ander laten doen" (wrample van Wim Sonneveld). En ik deed in 3 minuten waar Fred blijkbaar al twee uur mee bezig was. Zo, de toon was gezet :-).
Toen moest ik vliegen om op tijd in Oud Zuilen te zijn waar ik het bruidspaar bewonderde en met Carsten en René even de zin en onzin van bruiloften doornam. En waar ik gefilmd werd toen ik antwoord moest geven op de vraag of ik nog goede raad voor het bruidspaar had. Ik kwam niet verder dan: "Trouw niet voor je 40ste en Vluchten kan niet meer", maar dat vond men niet zo gepast geloof ik :-).
Om een uur of kwart over 7 kwam ik bij de BBQ aan. En daar waren een heleboel van de mensen die ik in februari gezien had en ook weer een paar mensen die ik al minstens 20 a 25 jaar niet gezien had. Zoals bijvoorbeeld Wouter Groenman (die gewoon niet veranderd is) en Cedric (die eigenlijk ook niet veranderd is). En Cedric blijkt een limousine-verhuurbedrijf te hebben. Wow. En de schat heeft me beloofd dat mijn allergrootste wens, ooit een keer in een limousine rijden, een keer uit gaat komen. En dat ik daarvoor niet eens hoef te trouwen. Wow!!!!!!!!
Het was ontzettend gezellig. Ik heb vreselijk gelachen en heb genoten van alle aandacht en lieve woorden. Als iemand tegen me zegt dat het ergste wat er kan gebeuren is dat ik zou veranderen, dan vind ik dat een ongelooflijk compliment. Zelfs als het uit de mond van een heel dronken tiepje komt :-). En als een van je eerste vriendjes je vertelt wat een leuke herinneringen hij aan die tijd heeft overgehouden, dan word ik daar helemaal blij van. En als je je bedenkt dat het net is of we gisteren allemaal nog bij elkaar zaten af te kijken, terwijl dat in werkelijkheid meer dan 20 jaar geleden is, dan is dat ook echt een reden om heel gelukkig van te worden.
Kortom, ik mag wel stellen dat het echt helemaal geweldig is dat we weer contact hebben. We hebben niet een echte vervolgafspraak gemaakt, maar dat die er wel gaat komen lijkt me een zekerheid. In ieder geval ga ik klaverjassen met Rob (die dat trouwens nog niet weet) en Fred (en diens vrouw). En gaan Fred en ik stappen met Valdi die tegenwoordig Dirk heet. Maar dat weet Valdi/Dirk ook nog niet geloof ik, want die was er helaas niet gisteren. En Rob komt lunchen bij mijn moeder (dat ga ik echt heel snel regelen). En zo zullen er vast nog veel meer afspraken volgen. En weer een gezamenlijke reünie. Dat sowieso. Want het was echt super!!!!!!!

Het was waanzinnig. Wat een geweldige band. Ik heb genoten!
Het geluid was niet zo best, ik miste Eus én ze speelden veel te kort. Maar toch was het helemaal geweldig. Het was zo onzettend te gek om "Open", "Samen" en "Blauw" weer eens te horen. En "Brief van een Verliefde Soldaat". En "Zuster". En zelfs "Iedereen is van de wereld", wat nooit mijn favoriet is geweest, maar wat het natuurlijk wel altijd goed doet live.
Ze speelden Paradiso plat. Zonder enige moeite. En daar hadden ze blijkbaar niet echt op gerekend, want ze hadden niet genoeg nummers gerepeteerd. Met als gevolg dat ze, toen ze meer toegiften moesten spelen dan verwacht, bij gebrek aan materiaal nóg maar een keer Blauw deden. Ach, kan het schelen, van mij mogen ze dat nummer ook 6x spelen, zo geweldig vind ik het.
Kortom, ik heb de avond van mijn leven gehad. En nou wil ik meer. En dan niet op festivals, want ik houd niet zo van festivals. Nee, ik wil gewoon een nieuwe cd (maar dan echt nieuw, niet een cd met nieuwe arrangementen zoals de pas uitgebrachte cd The Scene 2007 is) én ik wil dat ze gewoon weer gaan toeren. Gewoon weer het clubcircuit door en dat ik dan lekker vaak kan gaan kijken. Mag dat alsjeblieft????
Ik zag een interviewtje met Thé en Emilie, ergens op het internet. En uit dat videootje leidde ik af, dat het helemaal niet zo zeker is dat ze er weer mee stoppen na de zomer. Oh, wat zou ik dat geweldig vinden!!
Anyway, Ingrid maakte foto's en Lilian vond het "een goed concert". Nanda was gezellig, Hans zorgde voor het bier en Bij "Zuster" keken Maud en ik elkaar aan. Alles net als vroeger. Wat een geweldige trip down memory lane was dit!

Op 17 mei 1980 zag ik hem voor het eerst. Hij speelde, in de Speeldoos in Zaandam, in het voorprogramma van de Earring in een bandje dat me meteen enorm aansprak: Hollander. Ik was in die tijd een grote Earring fan, ging regelmatig naar concerten van de Earring en had veel contact met andere fans. Die contacten verliepen overigens via de PTT, want email bestond toen nog niet. Voor de rest leek de situatie erg op het heden met AEDM, maar dan zonder internet, chatboxen, forums en mails.
Otto was de toetsenman van Hollander. Ik kwam hem, op 10 september van dat jaar, in de kleedkamer van de Earring tegen en raakte met hem in gesprek. Hij gaf mij het telefoonnummer van Rinus Gerritsen en we hadden een leuke avond. Wat een leuke jongen. Of man, zelfs. Ik was 17, hij was 29. Een oude man dus, in mijn ogen :-).
Dat telefoonnummer van Rinus Gerritsen deed ik natuurlijk nooit wat mee, leuk om te hebben, maar ik ben geen stalker. Ik plakte het in mijn Earring plakboek (echt waar hoor, ik was toen veel erger dan ik ooit AEDM-fan ben geweest) en keek er nooit meer naar. Tot ik 15 jaar later dat plakboek eens door zat te bladeren en het telefoonnummer herkende. Want dat telefoonnummer was helemaal niet van Rinus Gerritsen, maar van Otto zelf :-).
In de loop der jaren was ik namelijk bevriend geraakt met Otto. Eerst gewoon doordat ik, als fan, de concerten bezocht die hij gaf, eerst met Hollander, later met onder andere de Time Bandits, Vitesse en de Raiders of the last Corvette. Na die periode leerde ik hem steeds beter kennen en werden we bevriend, ook doordat zijn toenmalige vriendin mijn haar altijd knipte. Avonden en nachtenlang hebben we met elkaar zitten praten, meestal in de kroeg, soms bij hem thuis. Onze levensstijlen waren ongeveer tegenovergesteld, maar dat vonden we eigenlijk wel interessant aan elkaar. Hij was de de muzikant, de popartiest, de denker en ook de man die mij voor het eerst de muziek van Bryan Adams, Bruce Springsteen, de Tubes en Hall & Oates liet horen. Ik was het jonge meisje met een regelmatig leven, altijd een vriendje, een carriere bij een bank, later een hypotheek en nog later zelfs een kind. Twee tegenpolen die het toch uitermate goed met elkaar konden vinden.
In de periode na de Raiders zag ik niet heel veel optredens van Otto. Hij speelde in Powerplay, Innersleeve (met de broer van JP den Tex!), de Wild Romance en nog een heleboel bandjes waarvan ik het bestaan of in ieder geval de naam vergeten ben. Pas in 1989/1990 ging hij weer in een band spelen die ik echt heel vaak ging zien: The Scene.
In de periode voorafgaand aan The Scene hadden we een tijdje geen contact meer gehad. Het was een beetje verwaterd en dat vonden we eigenlijk allebei best wel jammer. Maar zo gaan die dingen. Op een gegeven moment zat ik met mijn zusje, die bij Otto in de buurt woonde, op een terras en toen liep Otto langs. Kippig als hij is herkende hij ons niet en hij liep door. Vreselijk vond ik dat. Ik besloot hem 's avonds te bellen en hij was ontzettend enthousiast. Hij vertelde dat hij een paar dagen later in Zaandam zou spelen met The Scene en vroeg of we zin hadden om te komen kijken. Hij zou ons op de gastenlijst zetten. Mijn zusje wilde wel mee, want zij kende hem ook al jaren en zij had heel veel waardering voor de teksten van Thé Lau. En zo kwamen wij in Zaandam terecht. Het was het eerste concert van een lange reeks concerten die wij samen zouden bezoeken van The Scene. Het bleek namelijk een fantastische band te zijn. Het combineerde rock met mooie nederlandstalige teksten en was gewoon het ideale bandje. De toetsen van Otto maakte de muziek helemaal af en ik was dol op de koortjes van Otto en Emilie, de vrouwelijke bassiste van de band.
Ruim zeven jaar lang speelde Otto in The Scene. Zeven jaren waarin we ontzettend veel hebben meegemaakt. Mijn zusje en ik konden erg goed opschieten met vooral Otto en Eus, de gitarist. Vaak reden Otto en soms ook Eus met ons mee naar Amsterdam en soms gingen we na de concerten nog uit in Amsterdam. Een geweldige tijd, waar ik echt waanzinnig leuke herinneringen aan heb. Dat duurde tot ongeveer halverwege 1996, daarna zag ik Otto een tijdje niet doordat ik ging samenwonen en mijn leven even een andere richting op ging.
In 1997 kreeg ik Mark, Otto verliet The Scene en vanaf dat moment verwaterde ons contact. We zien elkaar nog een paar keer per jaar, mailen of sms-en soms (handig die nieuwerwetse communicatiefratsen) en houden elkaar op de hoogte van belangrijke mutatiemomenten in het leven. Soms ga ik naar een optreden van hem kijken. Hij speelde de laatste jaren veel met Manuela Kemp en Mieke van de Gigantjes. Vorig jaar heeft hij weer een tijdje met de Wild Romance (en Bossedinges!) getourd en heb ik hem wat vaker gezien.
En toen mailde hij me een paar maanden geleden dat hij weer ging touren met The Scene. Wat een geweldig nieuws!!! En het fijne was dat die tour zou beginnen, vlak nadat de Op Weg Naar Huis tour afgelopen zou zijn. Over een perfecte timing gesproken!
En zo komt het dat ik morgen eindelijk, voor het eerst in 10 jaar tijd, weer eens naar The Scene ga. Ik heb Thé nog wel eens solo op zien treden, maar dat is toch anders. The Scene is voor mij het bandje in de samenstelling zoals ik hem zo goed ken: The, Eus, Jeroen, Emilie en vooral ook Otto. En dan kan Thé nog zoveel (overigens geweldige) solo-optredens geven waarin hij nummers van The Scene vertolkt, het is gewoon niet hetzelfde. Dus ik verheug me ontzettend op het concert dat ik morgen ga bijwonen in Paradiso. Enig minpuntje is dat Eus niet meedoet. Zonder hem, zonder zijn scheurende gitaren en zonder zijn mimiek is The Scene toch niet compleet. Ben dus heel erg benieuwd hoe ik het ga vinden morgen. Wordt vervolgd!

En toen was mijn Peugeot wéér kapot. Het is werkelijk om gek van te worden.
Zaterdag heb ik hem opgehaald, nadat hij een week bij de garage had gestaan vanwege een kapotte koppeling en verslete koppelingsplaten. Dat kostte weer 635 euri maar vooruit, hij reed weer.
Ja, hij reed weer. Om precies te zijn 4 dagen. Maar woensdagochtend hield hij er weer mee op. Ik had Mark weggebracht en stapte weer in mijn auto om boodschappen te gaan doen. Ik draaide de sleutel om en er gebeurde niks. Helemaal niks. Volkomen dood, alleen vergeten te gaan liggen. Aaaaaaaaargh.
Kwaad stapte ik uit de auto en knalde mijn deur dicht. Gefrustreerd keek ik om me heen, schopte een paar keer tegen dat onwillig kreng aan en ging toch maar weer achter het stuur zitten. Boos draaide ik nogmaals aan het sleuteltje en tot mijn grote verbazing startte hij gewoon. Jippie. Niks aan het handje, behalve dat mijn klokje op 0.00 stond. Maar onlangs (na 5 jaar het door Peter te hebben laten doen) had ik mezelf geleerd hoe ik het klokje moest instellen, dus binnen no time (let op het woordgebruik :-) had ik het opnieuw ingesteld.
Na wat boodschappen gehaald te hebben bij AH, kwam ik bij mijn auto aan en weigerde de afstandsbediening van de centrale slotvergrendeling dienst. Aargh, het zal toch niet? Ik probeerde de auto te starten, maar het was weer mis. Dood als een pier. Ooooooooh, welk een drama! Hoe irritant! Boos stapte ik weer uit en knalde mijn deur dicht. Wat te doen? ANWB bellen leek me. Het pasje lag in mijn tas op de passagiersstoel, dus ik stapte weer in, pakte mijn pasje en belde de ANWB. En werd in de wacht gezet. Gefrustreerd startte ik nog maar eens en ja hoor, hij deed het weer. Nou ja zeg, het moet niet gekker worden.
Er ging mij iets dagen. Elke keer als ik met de deur knal, doet hij het weer. Ik reed naar de bakker, haalde brood en trof weer een dooie auto. Ik knalde met mijn deur en ja hoor, hij deed het weer. Mijn theorie klopte (heb ik vaker de laatste tijd :-). Zo heb ik de hele dag rondgereden, stilgestaan, met de deur geknald en weer gereden. En op een gegeven moment waren Mark en ik het zat. We reden rechtstreeks naar de Suzuki Dealer in Zaandam en parkeerde daar de auto, die er direct weer mee ophield.
Binnen kozen we een kleur uit (ik wil zwart, Mark wil groen, het zal dus wel blauw worden) en gingen we in onderhandeling met de verkoper. Ik deelde hem mee dat als hij me een goede deal gaf, hij vanmiddag nog een auto zou verkopen. En ik gokte erop dat de goede man niet mijn auto zou willen starten. Ik heb eerder auto's ingeruild en nog nooit heeft iemand mijn in te ruilen auto gestart. Tot gisteren dan. Deze verkoper wilde hem wel starten. Shit, dat was balen, want ik wist dat ie dood was. De man ging zitten en stak de sleutel in het contact. Ik opende desperaat de achterdeur en knalde hem hard dicht, onderwijl biddend dat het zou helpen. En ja hoor, de man startte mijn auto en zei: "Als een zonnetje". Ik vertelde hem dat de koppeling net vervangen was en hij knikte goedkeurend dat hij dat wel kon voelen.
Helaas liep hij ook om mijn auto heen en zag de vele deukjes en krassen en schudde meewarig zijn hoofd. En bood me slechts 4300 magere eurootjes voor de auto die mij 5 jaar geleden nog meer dan 13.000 euri gekost heeft. Sjees hee. Bummer. Da's niks :-(.
Vervolgens begon de man mij een Suzuki Swift aan te smeren. Inclusief spoilers, sportvelgen, airco en meer van dat soort mannendingetjes. Ik zei dat ik een vrouw ben en helemaal niks heb met dat soort snufjes. Vertel mij dat er een makeupspiegel in de zonneklep van de bestuurder zit en hoe mooi Acda en De Munnik klinken in de cdspeler en ik koop die auto. Maar begin niet over onzin dingen als een leren stuurtje en in de achterbumper geïntegreerde mistlampen. Wat boeit mij dat nou????
Uiteindelijk heb ik de auto niet gekocht. Hij bleef me maar een extra pakket met mannendingetjes aansmeren en wilde me niet meer geven dan die 4300 euro. Ik ging naar huis en constateerde op internet dat ik 2x zoveel kilometers op de teller heb staan als de gemiddelde Peugeot die daar aangeboden werd. Hm. Misschien is die 4300 niet eens zo gek. Vervolgens belde de verkoper dat hij me een gratis airco mocht aanbieden. Kijk, now we're talking. Niet dat ik geïnteresseerd ben in een airco, maar dat houdt de inruilwaarde van zo'n karretje wel hoger.
Moraal van het verhaal is dat ik een dezer dagen even wat andere dealers ga bezoeken om te kijken wat zij te bieden hebben. En mijn Peugootje? Daarvan blijkt de accu-bedrading niet goed te zijn aangesloten na de vorige reparatie. Dus ik moet zaterdag weer ff terug. Gelukkig helpt tot nu toe het met de deuren knallen nog!

Jeanine, moeder van Simon, het vriendje van Mark, stuurde me nog een paar foto's op van de 3e wandeldag. Tevens mijn laatste wandeldag. Ooit. Ik begin er niet meer aan :-).

Au au au. Ik weet het. Ik ben een watje. Mijn zoon van 9 loopt me eruit, is helemaal niet moe en vindt 10 km nog te weinig. Ik zucht en steun en kreun, want heb pijn in werkelijk elk spiertje van mijn benen en kan bijna niet meer op mijn benen staan van vermoeidheid.
De Avond4daagse. Vorige jaren al een marteling, maar goed vol te houden doordat ik altijd Kitty aan mijn zijde had. Kitty, die dol was op deze hel en altijd de goede moed erin hield. Kitty die na school mijn kind meenam naar huis en voedde. Kitty die voor de sinaasappels in de (door mij gekochte) zakdoeken zorgde. Maar vooral Kitty, die de Avond4daagse altijd zo gezellig maakte. Komt nog bij dat we toen slechts de 5 km hoefde te lopen. Een peuleschil.
Tegenwoordig woont Kit op IJburg en zitten haar kinderen op een andere school. En die school doet niet mee aan de Avond4daagse. Gevolg is dat ik deze hel in mijn eentje moet doorstaan. En een hel is de 10 kilometer hoor, als je meest sportieve prestatie in een jaar een wandelingetje door het Vondelpark is.
Gisteren is het begonnen. Ik was meteen gebombardeerd tot teamleader en kreeg 4 kleine terroristjes onder mijn hoede, waaronder mijn eigen kind. Gelukkig ging Irene, moeder van een van de kleine terroristjes mee en hadden we nog best een gezellige wandeling. De pijn kwam pas op het laatst.

Vandaag was Ruud, de vader van Cas, teamleader. Dat scheelde al een hele hoop verantwoordelijkheid. Bovendien ging de moeder van Luigino ook mee, dus ik kon me geheel op Mark richten. We gingen richting IJburg. Hetzelfde IJburg waar Kitty haar domicile heeft gekozen. Dát was gezellig. Vooral toen bleek dat de stop voor onze school precies op de hoek van haar straat was neergezet. Helaas ben ik vergeten foto's te maken van de rustpauze. Ik was te moe. En had teveel pijn in mijn benen. Heb ik al gezegd dat het een hel is, die 10 km?
De route vandaag was prachtig. Spannende paadjes langs het Amsterdam-Rijnkanaal, door hoog gras en door IJburg. De prachtige fietsbrug van IJburg naar Diemen. Wat een leuke route.

Morgen moet ik weer. Mijn laatste dag, want donderdag mag ik gelukkig naar het theater. Doe Maar. Ik voel me natuurlijk reuze schuldig dat ik Mark dan niet met bloemen kan inhalen, maar gelukkig zijn mijn ouders bereid de honeurs waar te nemen. Toen ik de (hele dure) kaartjes kocht, wist ik nog niet dat het gelijk viel met de Avond4daagse. Vandaar. Anyway. Ik vermoed dat ik morgen toch niet ga overleven. Kan nooit gezond zijn, deze onmenselijke hel. Het is buffelen! Of had ik dat al gezegd? :-)

Veel te vroeg oftewel ruim op tijd kwamen we in het Vondelpark aan. Daar was nog niet heel veel aan de hand. Om niet te zeggen dat het er doodstil was. En leeg. Erg leeg. Dat weerhield Massy er niet van om maar vast te gaan juichen, als hoorde ze tot de 25 vaste fans van het bandje dat haar debuut beleefde in Café Restaurant De Tamboerijn in Nibbixwoud.

Allereerst moesten we natuurlijk terratorium afbakenen. Het midden van de eerste rij was voor ons, maar we vonden het niet heel erg nodig (of handig) om daar al te gaan zitten. Dus legden we daar Marions zogenaamde Robbie-matje neer met wat tassen. Vanaf dat moment wist iedereen: these seats are taken. Oftewel: bezet. En iedereen hield zich daar keurig aan moet ik zeggen. Vervolgens installeerden wij ons in de zon, op een van de tribunes. We hadden nog niet ontbeten, maar wel alles meegenomen. Dus we besloten eerst maar eens onze tassen te ledigen, om te zien wat we gisteren allemaal ingeslagen hadden. Teveel om op te noemen. En in ieder geval om op te eten. Drop, Hartjes, Franse Kaasjes, Broodjes, Worstjes, Cola (coca cola uiteraard, want voor Massy), Cola Light, Canei, pinda's, cashew noten, enz. enz. En dat is nog maar een kleine greep uit onze immense voorraad.
Kaqu en Flojo (dit zijn internet nick names he, dat u niet denkt dat al mijn kennissen van die rare namen hebben :-) arriveerden ook al gauw en hadden ook het een en ander bij zich. Het werd dus een dolle boel, dat ontbijt.

Gelukkig zijn er altijd mensen die nóg meer meenemen:

Intussen kwamen er steeds meer mensen het Park binnen druppelen. En bijna allemaal bekenden, vooral van de Op Weg Naar Huis toer. Ontzettend gezellig is dat, de tijd vloog dan ook. De nieuwkomers zochten een plekje om ons matje heen, of kwamen gezellig bij ons zitten om bij te praten. We hadden elkaar tenslotte al 60 uur niet gezien :-).

Tegen de tijd dat Dave, David en Paul arriveerden, ontstond er enige onrust. Iedereen wil goed staan natuurlijk en niet iedereen had matjes bij zich om aan te geven welke plaatsen al bezet waren. Het werd dus drukker en drukker voor het podium. Ons matje werd echter ontzien.

Op de bankjes op de tribune lagen we heerlijk in de zon, dus de soundcheck hebben we grotendeels vanaf de tribune meegekregen. Paul zong "Zo is het Goed". Mooi nummer is dat eigenlijk. Nooit echt veel aandacht aan besteed, maar iets zegt me dat daar de komende tijd verandering in gaat komen. Verder hoorden we de klanken van Eerste Helmersstraat en Dit Lied Gaat Over Niets. Dát beloofde een coole setlist te worden!

Tijdens de soundcheck werd het steeds drukker voor het podium. Tijd voor ons om onze positie in te nemen. Which we did. En dat leverde nog een paar aardige kiekjes op:

Om een uur of drie begon het concert (na een korte set door het mij volslagen onbekende bandje Room Eleven). Mijn eerste reactie was: wow, wat geweldig om Thomas en Paul weer samen op een podium te zien staan. Absoluut te gek. Maar als ik heel eerlijk moet zijn viel de setlist me een beetje tegen. Vondelpark vannacht was natuurlijk de opening, best logisch, maar niet bepaald mijn favoriet. Ren Lenny Ren, Beatles en de Buren, Een lief die niet zo huilt....mijn nummers zijn het niet. Sommige anderen dachten daar heel anders over:

Maar gelukkig waren daar ook de Kapitein, Als Je Me Morgen ziet (Paul op gitaar!), Als je Bij me Weggaat, Hemelen.
Kijk dat zijn nummers waarvoor je me 's nachts wakker mag maken. Maar ja, ze kregen maar een uurtje en dat was eigenlijk veel te kort. Twee keer met je ogen knipperen en het was voorbij. Dus net toen ik stond te bedenken dat het tijd werd voor Zo is het Goed, Eerste Helmersstraat en meer van dat soort fraais, werd Zonnestralen ingezet. Nou dan weet je het wel. Dat luidt het einde in. Gelukkig hebben we de foto's nog:

Het leven van een beetje fan gaat niet over rozen. Zeker niet als je naast fan ook nog eens een erkend cultuurliefhebber en donateur bent. Want dát schept verantwoordelijkheden, die zwaar op je schouders rusten. Je wordt geleefd hoor!!
Vandaag ging de Kleine Komedie in de verkoop. Dat wil zeggen, voor vrienden van de KK. Die hebben namelijk voorrang bij het bestellen. En voor u nu naar de site rent van de KK om vriend te worden, ze zijn het zat. Ze hebben genoeg vrienden en willen er niet meer. Snap ik best, Massy heeft aan mij ook genoeg :-).
Maar goed...ik lag dus weer bij de brievenbus vanmorgen. Vanaf een uur of tien, want wij hebben een beetje luie postbodes hier in Noord, die nooit voor dat tijdstip komen. Maar het was best saai bij de brievenbus, want er kwam weinig bezoek. En al helemaal geen postbode. Dus ik zat daar en ik zat daar en mijn nagels werden korter en korter. Want het is stress, als je weet dat half Amsterdam het boekje al heeft maar jij nog niet.
U moet weten dat ik er al jaren een sport van maak om als eerste te bestellen bij de Kleine Komedie. Dat lukt niet altijd. Vorig jaar was ik 2e en het jaar ervoor zelfs 4e. Wat een afgang :-). Dit jaar had ik nóg een reden om te willen winnen, want twee theatermakers geven het popmuzikantenbestaan tijdelijk op en gaan weer cabaret maken. Om vervolgens in de KK in premiere te gaan. Ik ben het aan mijn stand verplicht om daarbij te zijn. Dat zal niemand verbazen.
Om 12 uur ben ik maar eens gaan bellen met de KK. Mag ik langskomen zonder bestelformulier? Nee, mocht niet. Strenge dame. Ik moest wachten op de postbode. Ik ging dus maar weer terug naar mijn plekje op de deurmat. En zat me, naar mijn gevoel nog uren, te verbijten.
Maar om 12.24 was ze daar dan eindelijk. Ik rukte het boekje uit haar hand, sprintte naar mijn ouders, beval ze in de auto te springen en om 12.25 scheurden we richting KK. In de auto vulde ik het bestelformulier in. Terwijl de auto nog reed, sprong ik voor de KK de auto uit (de angstige kreten van mijn moeder "Voorzichtig met oversteken!" negerend) en meldde me stralend bij de kassiere. Dezelfde strenge dame van net. "Acda en De Munnik?", vroeg ze toen ze mijn gezicht zag. Mijn reputatie snelt mij vooruit blijkbaar.
Anyway, om een lang verhaal kort te maken (alsof dat nog kan): ik was nummer 1 en had vrij keuze in zitplaatsen. Maar ik ben de flauwste niet dus ik heb voor elke dag een andere rij gekocht. En iets meer dan ik zelf nodig heb, dus ik ga vrienden maken, gok ik zo maar :-). En ja, ze zijn al vergeven!
Overigens kwam ik een paar bekenden tegen in het boekje van de KK:

Al heel snel na het begin van de tour Op Weg Naar Huis wisten we: we moeten bij de laatste zijn. De laatste voorstelling van een gelegenheidsformatie is natuurlijk heel speciaal. Het is ook heel dubbel. We hebben ons 5 maanden lang zitten verheugen op deze ene speciale voorstelling. Maar ook hebben we er 5 maanden lang tegenop gezien. Want de laatste betekent automatisch ook: afgelopen, over, uit. En dat wilden we niet. Dat moge duidelijk zijn. Anders ga je niet zo vaak :-).
Maar gisteren was het dus zo ver. De aller-, allerlaatste voorstelling vond plaats in Delft, in het knusse theater De Veste. En het was eigenlijk precies zoals we ons voorgesteld hadden: mooi, geestig en vol onverwachte gebeurtenissen. En extra beladen, omdat het de laatste was. Omdat tijdens deze voorstelling de dvd opgenomen werd, zat de voorstelling weer wat strakker in elkaar dan we de laatste tijd gewend waren. In met name de voorstellingen van de laatste maand maakten ze zoveel lol, dat ze zelfs af en toe door elkaar heen aan het praten waren. Gisteren niet. En hoewel ik dat losse echt geweldig vond, had dit toch ook wel weer wat hoor. Ook omdat er toch nog genoeg ruimte was voor een extra lolletje tussendoor. Vooral toen een soort van bom leek te ontploffen ergens in de buurt van het theater. Paul schrok er echt van en het ontlokte JP een heel geestige uitspraak, die ik niet zal verklappen omdat het ongetwijfeld ook op de DVD te zien zal zijn.
Op het eind van de voorstelling raakte ik toch even in een dipje. Nooit meer Op Weg Naar Huis, nooit meer Droom het Maar, nooit meer de voorstelling die zoveel voor mij betekend heeft in een van de heftigste periodes van mijn leven. Voor het eerst van mijn (volwassen) leven ben ik vrijgezel, voor langere tijd. Mijn relatie raakte al voor de tour uit, als gevolg van de onrust die in de voorstelling beschreven wordt. Alles samengevat in één zin: "De heimwee naar mijn dromen staat mijn toekomst in de weg". Meer dan twintig jaar heb ik die onrust al en vlak voordat 3 mannen die ik niet of (in het geval van Paul) nauwelijks ken een voorstelling schrijven over dit onderwerp is dát de reden dat het uitgaat. Hoe ironisch is dat?
Deze tour was naar mijn gevoel uniek. Zoveel contact tussen de vaste bezoekers en de "mannen", zoveel contact tussen de vaste bezoekers onderling. Zoveel eensgezindheid, zoveel gezelligheid. Misschien is het altijd wel zo, maar ik heb het nooit zo ervaren. Komt misschien ook omdat ik er gewoon nooit zo vaak was, tijdens vorige touren. 12x Op Voorraad Live vond ik destijds al heel veel.....
Om die gezelligheid en contacten vast te leggen, had ik gisteren bedacht dat het misschien leuk was om foto's te maken die dat konden symboliseren. Iedereen was er al gauw voor in, dus het kostte niet veel moeite om het te organiseren. De rode oogjes worden in een later stadium nog weggewerkt, ik heb het geprobeerd, maar het is niet gelukt. De hoop is nu op Massy gevestigd. Als het haar lukt, stuur ik alle mensen die op de foto staan, de foto toe.