Woensdag 29 juli 2009

Doodmoe werd ik om half 8 wakker. Ik lag mezelf net weer heel zielig te vinden, toen er een sms-je binnen kwam: Gefeliciteerd met je verjaardag! Meteen wist ik het weer. Niks jarig, 25 jaar bij de bank! Van die gedachte knapte ik meteen erg op. Er zouden nog vele smsjes volgen. Mijn collega's zijn lief voor me!
We brachten weer een heerlijke ochtend aan het zwembad door en ik raakte het gevoel kwijt dat de vakantie verpest was door het Tor-incident. Ik las Jacky Collins uit en ging meteen door met De Coué Methode van Teuntje Klinkenberg (de vrouw van Huub van der Lubbe). Een prachtig boek over de familiegeschiedenis van de schrijfster, die haar moeder verloor aan kanker toen ze 17 was en zelf ook kanker kreeg (en het gelukkig overleefde). Eén van mijn AEDM-vriendinnen, Hilde, die ooit al eens Paul de Munnik interviewde, heeft Teuntje geïnterviewd voor de Esta. Toen ik destijds dat interview las, was ik al zwaar onder de indruk. Dit boek was minstens zo indrukwekkend.

De schrijfster heeft het voor me gesigneerd, toen ik het kocht tijdens de Libelle Zomerweek. Ze schreef er toen in "Een lach en een traan". De traan is een stuk sterker aanwezig dan de lach, vond ik, maar dat was niet bezwaarlijk. Het is een heel herkenbaar boek. Niet alleen herkende ik emoties uit de tijd dat mijn eigen moeder overleed, maar ook de beschrijvingen van Amsterdam waren zeer herkenbaar. En er komen twee artsen in voor waar ik ook patient bij ben geweest (huisarts en kinderarts). Een aanrader dit boek, voor iedereen die van lezen houdt!
Om een uur of 4 zijn we naar Arezzo gegaan. Een redelijk grote stad die iets minder op toeristen is ingesteld dan de andere steden die we deze week bezocht hebben, al heeft ook Arezzo prachtige historische gebouwen en pleinen.

Mark heeft de hele week geroepen dat hij vond dat Ron een pak moest passen. En dat ik een jurk moest passen. Dat heb ik in Perugia gedaan, waar ik het bloesje kocht. Mooie jurk, maar het staat me niet vind ik. Ron en Mark waren het niet met me eens. Toch maar niet gekocht, want ik weet zeker dat ik hem dan toch nooit aan zou trekken. In Arezzo vonden we vrijwel meteen een herenmodezaak waar prachtige pakken te koop waren voor geen geld. In de etalage stond een heel mooi, handgemaakt, wit linnen pak, wat ons naar binnen trok. Ron kocht uiteindelijk dat pak, alleen in het lichtblauw, wat nog mooier was, een ander pak in donkerblauw en een wit linnen overhemd.
Mark was helemaal tevreden en we dronken er een glas op op een klein maar gezellig terrasje.

Vervolgens slenterden we weer een paar uur door de stad. Ron vertelde ons over de geschiedenis van de kerk (dat ziet hij aan de vorm van een raam, erg knap), de gevangenis en het gerechtsgebouw. Mark was als altijd erg geïnteresseerd.

Vlakbij de parkeergarage waren we langs een schattig restaurantje gewandeld, waar ik meteen mijn zinnen op had gezet. Daar hebben we dan ook gegeten. Het bleek de beste keus van de week. We aten daar alle drie Pasta con Balsamico, Penino (geloof ik) e Pecorino (een luxe pasta al pesto). De kok legde ons uit dat het verschil met Pasta al Pesto is dat er geen knoflook in zat, wat mij verbaasde. Ik dacht dat er nooit knoflook in zit. Ik zal er de recepten eens op naslaan die ik inmiddels van diverse kanten aangeboden heb gekregen. Anyway, het was echt de lekkerste pasta die ik ooit gegeten heb.

De saus lag op de bodem van het bord, met daarop de spaghetti. Mark at in eerste instantie alleen de spaghetti, maar toen de kok dat zag, kwam hij aan onze tafel staan en liet hij Mark zien hoe hij de spaghetti door de saus moest roeren. Ik probeerde nog te zeggen dat Mark dat niet wilde en Mark keek ook bedenkelijk, maar de kok trok zich daar niks van aan. Door vreemde ogen gedwongen, nam Mark braaf een hap en smulde ervan! In no time had hij het hele bord leeg gegeten!
Ik vond Arezzo een van de leukste plekken die we bezocht hebben deze vakantie. Veel leuker dan San Gimignano bijvoorbeeld, dat veel beroemder is. Het leuke aan Arezzo is dat het gewoon een stad is waar mensen wonen en werken in andere takken van sport dan het toerisme. Dat maakt dat je wat meer een beeld heb van hoe het leven in zo'n Toscaanse stad eruit ziet. Een leven in 41 graden, want zo heet was het er!

Wordt vervolgd......

We begonnen zolangzamerhand een routine op te bouwen. 's Morgens bleven we aan het zwembad en vermaakten we ons zwemmend, lezend, zonnend en game-end. Ik dobberde rond op mijn opblaasstoel en Mark en Ron zwommen onder mij door (waar ik helemaal niet van hou overigens). 's Middags gingen we op stap, om laat op de avond weer thuis te komen. Dan schreef ik logjes en babbelde ik met mijn vriendinnen op internet en gingen Mark en Ron naar bed.
Zo ook vandaag. Na een heerlijk dagje aan het zwembad vertrokken we om een uur of drie naar Perugia, een universiteitsstad in Umbrië, niet ver van onze casa in Toscane. We begonnen uiteraard op een terras, dit keer op het terras van iets wat een mooi hotel had kunnen zijn, ware het niet dat het nogal vergane glorie was. We fantaseerden over het winnen van de Staatsloterij en het kopen van die tent, om er vervolgens een gracieus hotel van te maken. En ik dronk twee zalige cappucino's, ondanks het tijdstip van de dag (Italianen drinken cappucino tot 11.00 uur 's ochtends en mijn lieve ex-vriendje PT hamert er altijd op dat ik me als een toerist gedraag als ik me daar niet aan stoor. Waar ik dus min of meer lak aan heb :-)).

Perugia ligt op een heuvel en de weg naar boven is nogal stijl. Het zou dus een hele klim worden. Maar gelukkig wees de ober ons op de ondergrondse roltrap die ons naar boven bracht. De roltrap was gemaakt in een soort grot, de fundementen van een oude burcht. In die grot waren allerlei galleries en tentoonstellingsruimtes gevestigd die een mooi idee gaven van de culturele bezigheden in de stad.
Eenmaal boven de grond kwamen we in een mooie winkelstraat met terrassen, waar we verrukkelijke gebakjes aten, een schattig blousje voor mij (wit met paars, geheel out of character) en een overhemd en een trui voor Ron kochten. In de stad werd een jazzfestival gehouden, dus we werden constant begeleid door vrolijke muzikale klanken.

We hebben een paar uur door de stad geslenterd en kochten voor Mark twee poppetjes van de Simsons waar Mark zeer verguld mee was. En voor mij een sleutelhanger van Crocs, die voor Massy en Marion een bron van vermaak zal zijn. Die sleutelhanger moet mij helpen te bedenken dat elke man, hoe leuk om te zien ook, een afknapper is zodra hij crocs aantrekt. En daarmee symboliseert dat uiterlijk absoluut niet belangrijk is. So much voor de knappe mannen in mijn leven dus :-).
We hadden niet echt een leuk restaurant gezien in Perugia, dus besloten richting onze casa te gaan rijden in de hoop onderweg een leuk restaurant tegen te komen. We vonden een hotel met een mooi terras met uitzicht op een typisch Toscaans landschap, waar we een lekker maal nuttigden.

Om een uur of 11 waren we thuis en gingen Mark en Ron naar bed. Ik logde nog wat, internette nog wat en ging in bed mijn boek uitlezen, de nieuwste van Jacky Collins, een van mijn favoriete schrijfsters. Een heerlijk boek, ik heb gesmuld.
Het werd steeds later, maar ik had geen zin om te slapen en was gegrepen door mijn boek. Om een uur of 3 voelde ik, voor de zoveelste keer, een vlieg om mijn hoofd vliegen. Gek word ik daarvan, dat is het enige nadeel van dit huis, de hoeveelheid vliegen. Komt ondermeer omdat de horren niet helemaal passen, waardoor ze dus gewoon boven het hor door naar binnen kunnen. Ik sloeg hem geirriteerd weg, maar de vlieg, die nogal groot was uitgevallen, stoorde zich er niet aan en landde op mijn kussen. Ik keek en zat tegen het plafond aan. Dat was helemaal geen vlieg, dat was een hele grote vieze tor. Een vliegende tor, om precies te zijn, dus dat zal dan wel een Vliegend Hert geweest zijn. Mijn hart zat in mijn keel en ik keek wanhopig toe hoe de tor eerst rondrende over en zich vervolgens nestelde op mijn kussen. En hoe hij zich klaar leek te maken voor de nacht. Treurig bedacht ik me dat ik ook niet op de bank in de kamer kon gaan slapen, want toen ik naar bed ging had ik een hele grote tor zien rennen die zich onder de bank verschanst had.
Ik besloot Mark wakker te maken. Mijn liefste van de hele wereld onder de 12 is niet bang voor insecten en was vast wel even bereid het kreng voor me te verwijderen. Niet echt dus. Hij keek me verstoord aan en zei boos: "Laat me slapen", om zich vervolgens om te draaien en door te slapen. Daar stond ik dan. Wat moest ik doen? Ik overwoog Ron wakker te bellen, maar daar zou hij misschien erg van schrikken, dus dat idee wees ik al gauw van de hand. Een smsje sturen kon ook, maar de kans dat hij daarvan niet wakker zou worden leek me groot. Ik stond te twijfelen wat ik moest doen, toen Tor zich bewoog. Hij begon weer te rennen over mijn kussen. Ik slaakte een gilletje, waar Ron wakker van werd. Hij kwam aangesneld en pakte die Vieze Gore Tor in zijn handen. Ik kroop in de verste hoek van de kamer en sloot de deur achter Ron. Hij spoelde de tor door de wc en ging op zoek naar nummer 2 die hij aantrof in de gordijnen in de huiskamer. Daarmee was zijn missie volbracht en kon ik gaan slapen.
Was het maar zo simpel. Want ik durfde niet meer naar bed. Maar ja, wakker blijven was toch ook geen optie en inmiddels was ik toch eigenlijk wel doodmoe. Wanhopig draaide ik mijn kussen om, ging liggen, trok mijn laken over mijn hoofd en zette mijn verstand op 0. Als er dan weer een Indringer over mij heen zou wandelen zat er in ieder geval een laken tussen. Ik bedacht me hoe zielig ik was en viel in een onrustige slaap waar ik niet bepaald van uitrustte. Wat een ellende!

Wordt vervolgd......

Vandaag was het feest! Ron was jarig (63!!). Daar moest op gedronken worden!
In Venetië hadden Mark en ik een overhemd en een stropdas voor hem gekocht. Dit is een jarenlange traditie, waar iedereen doodziek van wordt, behalve Ron die er altijd weer blij mee is. Op zich ben ik dol op het uitzoeken van stropdassen, dus wat dat betreft vind ik het eigenlijk niet zo erg. En aangezien Ron de enige man in mijn omgeving is die stropdassen draagt, zal de traditie ook nog wel wat jaren voortduren. Hoewel ik me afvraag hoe vaak hij die dingen nog gaat dragen, als hij over 2 jaar met pensioen gaat. Volgens hem nog heel lang.
De dag begon natuurlijk met een lied, dit keer op het terras-met-uitzicht, waar Mark met een groot gebaar de door hem gemaakte tekening voor Opa uitreikte aan de jarige. En vervolgens kreeg Ron de tasjes met de aankopen uit Venetië. Het was allemaal niet heel verrassend, maar Ron was er erg verrukt over. Mission accomplished, dus.
Het was weer bloedheet (nog steeds 36 graden), dus al vrij gauw na het ontbijt wilden we zwemmen. En dat heb ik gedaan op de meest luxueuze manier denkbaar. Jaren geleden heb ik met air miles een opblaasbare stoel gekocht, voor in het water. Ik heb hem nooit kunnen gebruiken, omdat dat meestal verboden is in zwembaden bij hotels enzo. Maar omdat we nu min of meer een privé zwembad hadden (dat we slechts met de bewoners van 9 andere huisjes hoefden te delen), kon ik hem wél gebruiken.
Het opblazen had nog heel wat voeten in aarde. Ik had zo'n luchtbed-pomp bij me (ooit gepikt van PT gok ik), maar dat was nogal een werk. Een serieuze fitness-sessie was er niks bij. Ik heb nog nooit van mijn leven zo gezweet als tijdens het halfuurtje dat nodig was om de stoel opgepompt te krijgen. Gelukkig hielp Ron mee en lukte het toch vrij snel om de stoel gebruiksklaar te krijgen. Daarna was het een kwestie van even het zwembad in gaan (ik moest "door" zijn t/m mijn navel ongeveer) en vervolgens kon ik, via het zwembadtrappetje, op de stoel klimmen. Om vervolgens als een prinsjesje rond te dobberen in het zwembad. Ron gaf me mijn boek en mijn drinken aan en toen kon het grote genieten beginnen!! En genieten was het!

Ik heb mijn boek (Fifth Avenue 1 van Candace Bushnell, de schrijfster van Sex and The City) uitgelezen en kwam pas na ruim een uur het zwembad uit. Mark en Ron hadden in eerste instantie om me heen gezwommen (allebei met t-shirt aan vanwege verbrandingsgevaar) en zelfs onder me door, maar die hadden inmiddels allang het droge weer opgezocht.
Natuurlijk had ik veel te lang in de zon gelegen. Ik ben niet erg verbrand, maar ik had geen petje op mijn kop. Ik neem namelijk altijd aan dat mijn dikke haardos me wel beschermt tegen alles waartegen een petje ook beschermt. Blijkbaar is dat toch niet het geval, want ik kreeg prompt erge hoofdpijn. Niettemin was ik super ontspannen door het heerlijk relaxte uurtje in het water. Wel snakte ik naar de airco in de auto.

We kleedden ons daarom om en gingen op weg naar Perugia. Maar door mijn hoofdpijn, waar ook al heel gauw misselijkheid bij was gekomen, viel ik na 2 km in slaap. Mark gaat veel te laat naar bed hier in Italië en volgde al snel mijn voorbeeld. Ron had een erg gezellige verjaardag :-). Hij heeft een autorit van ongeveer anderhalf uur gemaakt, waarna ik wakker werd toen we stilstonden bij een prachtig en groot meer. Het meer van Trasimeno. Mark sliep nog, dus lieten we maar liggen. Wij stapten op een parkeerplaats uit en gingen voor de auto staan wachten tot Mark wakker werd, ons onderwijl vermakend met het kijken naar de vele Italianen die zich in het meer begaven. Ze liepen het meer in, enkeltjes nat. Ze liepen een behoorlijk eind het meer in, knietjes nat. Ze liepen nog verder door, hee, daar waren de enkeltjes weer. Kortom, het was vrij ondiep, hoewel midden op het meer wel boten voeren. Dus blijkbaar werd het op een gegeven moment wel dieper. Het water was prachtig groen en zag er erg aantrekkelijk uit. Ron ging proberen of het erg koud was en kwam met een wel heel erg sterk verhaal terug. Volgens hem was het water warm. En dan niet gewoon "niet koud", maar echt net zo warm als een bad. Het leek me sterk. Mark was inmiddels wakker geworden en wilde met mij voelen hoe warm het water was. Samen liepen we het water in en het was ongelooflijk maar waar. De temperatuur van het water was minstens 30 graden, als het niet warmer was. Zoiets had ik nog nooit gevoeld!
We gingen wat drinken op een terras met uitzicht op het meer en bleven daar minstens 2 uur zitten. En omdat we niet echt geluncht hadden (alleen een gebakje gegeten), besloten we aan het eind van de middag al wat te eten. Als we dan nog honger zouden krijgen 's avonds konden we altijd nog een stukje pizza halen ofzo. Helaas bleek de keuken van het terras nog niet open en moesten we het met panini doen. Toen die gebracht werden, bedacht ik pas dat een stukje pizza nou niet bepaald een feestmaal voor Ron was. Maar toen was het al te laat. Ron vond het niet erg. Het kwam nou eenmaal zo uit.

Na de panini gingen we op zoek naar een supermarkt en kochten daar allemaal lekkere dingen, zoals mozarella, pomodori (Italiaanse tomaten die veel meer smaak hebben dan de Nederlandse), olijfolie, perzikken, rauwe ham, Italiaanse kaas enzo. Dat zou ons avondmaal worden, thuis, in onze casa. Die maaltijd was heerlijk en vooral ook gezellig. Altijd uit eten gaan wordt ook vervelend en dit waren zulke lekkere hapjes allemaal dat we er alle drie van genoten.

Met mijn hoofdpijn kwam het niet meer goed die dag. De misselijkheid was wel gauw weg. Daarvoor in de plaats kwamen hele dikke enkels. Zo dik had ik ze alleen tijdens mijn zwangerschap gehad. Het zal de warmte wel zijn. Want één ding is zeker, zwanger ben ik niet. Ik heet Ruth, geen Maria....... :-).

Wordt vervolgd......

Bij het wakker worden voelden we het al. Het was schitterend weer. En warm. Heel warm. En dus zaten we om 8 uur al weer op ons terrasje ons te verbazen over hoe warm het zo vroeg al kon zijn. Dat beloofde wat!
We brachten de ochtend heel lui aan het zwembad en op onze terrasjes door. Mark bleef veel binnen, want kon niet tegen de hitte, al sprong hij af en toe wel in het zwembad. Dat is iets wat je mij niet vaak zal zien doen. Zwemmen is sport en een ieder die mijn log al wat langer leest, weet dat Sport en Ik niet echt het beste huwelijk hebben.
Op een gegeven moment lag Mark binnen te lezen en zat Ron te lezen op het terrasje met uitzicht op het landschap van Toscane. Ik besloot met mijn voeten in het water te gaan zitten lezen, om zo een beetje af te koelen. In het begin was het best koud, maar hoe langer ik er zat, hoe lekkerder het werd. Ron liep even het huisje binnen en ik bedacht me dat het natuurlijk wel supergrappig zou zijn als Ron en Mark mij opeens in het zwembad zouden zien liggen.
Toen ik "door" was riep ik: "Mark, kom s". Hij riep geïrriteerd terug: "Wat is er??". Ik riep hem nogmaals. Zelfde reactie. Ik hield stug vol. Mark verscheen in de deuropening. Hij keek op ons terras, zag me niet. Hij keek op het terras-met-uitzicht, zag me niet. Er verscheen een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht. Hij keek in het zwembad en viel bijna flauw. Daar lag zijn moeder, in het water. En ze lachte! Hij was stomverbaasd en riep: "Ron, kom gauw. Ik moet je wat laten zien". Was erg grappig.
We hebben nog even met z'n drieën gezwommen. Ik deed wedstrijdje met Mark wie het snelst een baantje kon zwemmen. Mark won. Ik kreeg 4 seconden voorsprong, Mark won. Ongelooflijk wat een kracht in die spillepootjes van hem zit!

Om een uur of drie zijn we richting San Gimignano gegaan. Het bleek een kleine uitvoering van Siena te zijn. Erg leuke winkeltjes, maar wel veel hetzelfde. Veel leer (portemonnees, tassen, enz.), veel aardewerk en veel eten. En een gezellig centraal plein waar de wereldkampioen ijsmaken een winkel heeft. Het moet gezegd, het mokka ijs was heerlijk. Maar dat is het overal hier. Ik vroeg me af wie ze tot Wereldkampioen heeft uitgeroepen. Misschien waren het de open wereldkampioenschappen van San Gimignano. Ja, zo kan ik het ook :-).

Toen we net aan waren gekomen in San Gimignano was het me al opgevallen dat Mark van die rare bewegingen maakte. Ik vroeg hem of hij jeuk had. "Ja", zei hij, opeens bozig, "Heel erge jeuk. Ik word er gek van". Ik vroeg of ik even mocht kijken naar zijn rug. "Nee!!!!!!", gilde hij, "dat doet pijn!!!". In een flits kwamen herinneringen terug aan mijn eigen jeugd. Ik ben zo vaak verbrand door de zon, dat ik onmiddellijk herkende wat er met Mark aan de hand was. En dus ging ik naar de eerste de beste Farmacia, en liet Mark's rug zien aan de (medisch opgeleide) apotheker. Hij keek meewarig en gaf me een spray van 12 euro die verkoeling zou moeten brengen. Ik snapte wel waarom hij meewarig keek, want Mark's rug zag er verschrikkelijk uit. Overal rode plekken die er erg naar uit zagen. Ik begreep er niks van. Ik had Mark zondag goed ingesmeerd en vandaag was hij alleen maar buiten geweest om te zwemmen. Wie had verwacht dat je daar zó van kan verbranden?
Ik smeerde Mark's rug en buik in met de spray en leidde Mark een beetje af met het eerdergenoemde ijsje. Dat leek te helpen al bleef Mark maar steeds zijn t-shirt over zijn rug wrijven. Maar hij was niet meer bozig en de goede stemming keerde al gauw weer terug.

We gingen op zoek naar een geschikte eettent en vonden een restaurant waar we in de tuin konden zitten. Het was lekker (weer Carpaccio én pasta), maar niet het beste wat we tot nu toe gegeten hebben hier. Wel een erg gezellige locatie. Na afloop smeerde ik Mark nog een keer in met de nieuwe spray. Het resultaat van de eerste keer smeren was verbluffend. De meeste van die nare plekken waren of helemaal weg of al een stuk minder geworden. Maar Mark had nog steeds jeuk, dat wel.

Ik voelde me vreselijk schuldig. Okee, ik had Mark weliswaar goed ingesmeerd, maar blijkbaar toch niet goed genoeg. Ik vond het vreselijk. En doorstond daardoor ook de halve nacht wakker liggen, zonder een keer geïrriteerd te raken. Mark had heel erg veel last en kon er niet van slapen. Ik stelde voor dat hij even ging lezen, maar dat wilde hij niet. Op een gegeven moment zei hij: "Ik moet gewoon even afgeleid worden. Dan denk ik er niet aan en val ik vanzelf in slaap". Hoe kom ik aan zo'n wijs kind? Ik zei hem dat ik daarom voorgesteld had om even te gaan lezen. Dat vond hij een goed idee. Na 5 minuten deed hij zelf het licht weer uit en viel in een diepe slaap tot 8 uur de volgende morgen. Waarna al het leed geleden was. Geen jeuk meer, bijna geen rode plekken meer. Wat een opluchting!!

Wordt vervolgd......

Ik werd wakker van de zon die mijn kamer overlaadde met vrolijk licht. Mijn slaapkamer kijkt uit op het zwembad en heeft openslaande deuren. Dus het eerste wat ik deed was die deuren opengooien. Daar zijn die dingen immers voor. We spreken 8 uur 's ochtends.
Ron maakte een kop thee en voor ik het wist zat ik te genieten op ons terrasje in de zon. Wat een luxe! Dit is vakantie!! Dit zou ik altijd wel willen! We ontbeten op ons terrasje. Brood met rauwe ham, emmenthaler kaas en salami. Alleen al voor het eten zou ik het best nog een tijdje uit houden hier. We bleven nog een tijdje zitten en de zon werd sterker. Wat een genot.

Om een uur of 12 gingen Mark en ik werkwoordenspelling oefenen. Ik heb me tot doel gesteld Mark's grootste probleem (spelling) enigszins te verlichten door hem methodes aan te leren, die hem kunnen helpen bij het spellen van werkwoorden. En wat is nou lekkerder zulke oefeningen te doen op een terrasje in de schaduw met op de achtergrond de glooiende heuvels van prachtig Toscane? Mark zag dit heel anders en vervloekte mij en vooral de werkwoorden, maar na een tijdje mopperen deed hij erg zijn best en waren we in noodtime door de dagelijkse 10 zinnen heen.

We gingen op weg naar Siena, een prachtig ommuurde stad met een rijke geschiedenis. Rome is volgens de overleveringen door de broers Romulus en Remus gesticht. De tweeling was door een wolvin grootgebracht die hen redde toen de tweeling in de Tiber gegooid zou worden. Siena is vervolgens gesticht door Senio en Aschius, de zonen van Remus. Mark hing aan onze lippen toen wij dit verhaal aan hem vertelden. Het is zo leuk om te zien hoeveel interesse Mark in geschiedenis heeft. Ik zeg u, hij wordt historicus later. Hijzelf denkt van niet overigens. Computerspelletjesontwerper wordt het meest door hem genoemd, lately.
Ron weet veel over de geschiedenis van dit soort steden en vertelde ons dat zwart en wit belangrijke kleuren zijn in Siena. Senio en Aschius hadden zwarte en witte zadeldekken voor hun paarden. Dat zwart en wit komt overal in de stad terug, met name in de schitterende kathedraal van Siena, de Duomo.
We hebben lang door het stadje gezworven en kwamen uiteraard ook bij de Duomo. En natuurlijk moesten we daar naar binnen van Mark. Ik had een hempje met spaghetti-bandjes aan, wat niet echt gewaardeerd werd in kerkelijke kringen. Bij de ingang reikte men mij een papieren omslagdoek aan, die ik geacht werd om me heen te slaan. Zo schijnheilig vind ik dat. Vooral omdat een vrouw die zelf een transparante omslagdoek om had wel gewoon naar binnen mocht. Dus ze mogen je wel bloot zien als het maar bedekt is. En ik zweer u dat de man die mij dat ding uitreikte net 1 seconde te lang naar mijn decolleté keek. Zwaar beledigd sloeg ik de papieren omslag om, tegen Mark mopperend over dit Sloerie-kleed. Mark had een reuze lol en stond erop dat Ron mij op de foto zette. Leedvermaak.

In de kerk moesten we van Mark bij werkelijk elk schilderij, elke vloerbeschildering en elk beeld stilstaan. Hij vroeg honderduit en had een goeie aan Ron, want die kon hem behoorlijk veel vertellen. Ik kwam niet verder dan een verhaal over Socrates, dat ik afgeluisterd had van een gids, toen Mark en Ron even naar de wc gingen. Mark stond met stomheid geslagen over zoveel parate kennis van zijn moeder :-).
Na de Duomo gingen we Siena verder verkennen. We kwamen bij de locale Kleinkunstacademie aan en kochten het winkeltje leeg: een pen, een potlood, twee schriften, een brillendoekje, allemaal dingen met muzieknootjes erop. En twee vlakjes (gummetjes) in de vorm van een muzieksleutel. Zo leuk!! Een paar winkeltjes verder vond ik een geweldig adressenboekje met muzieknootjes erop. Ik was helemaal verrukt!

We dronken wat op het grote plein van Siena, terwijl we op bevel van Mark allemaal grappen moesten bedenken. Ik was best heel geestig vond ik zelf: Twee slangen komen elkaar tegen in de bibliotheek. Zegt de ene slang: hee hallo. Zegt de andere: Ssssssssssssst!!!. Whahaha. Ik wist niet dat ik het in me had. Twee muizen komen elkaar tegen bovenaan een trap, zegt de ene muis tegen de andere: zullen we kijken wie het snelst beneden is. Zegt de andere: dat win jij toch, zo piepjong ben ik niet meer. Whahaha. Er is een talent aan mij verloren gegaan.
We liepen nog wat door het stadje. Kochten nog wat kleine dingen en een bruine bh, want ik had plotseling bedacht dat ik die erg nodig had. Ik word altijd hebberig van Intimissimi, een bekende keten in Italië. Een soort Hunkemöller, maar dan wel leuk, zeg maar.
En toen moest er gegeten worden. Mark had verschrikkelijke honger en sleepte ons van het ene toeristenrestaurantje naar het andere, maar ik hield voet bij stuk. Als we in dit heerlijke land zijn, zullen we ook lekker eten en dus moesten we een goed restaurant vinden. Menukaarten met foto's erop zijn altijd een slecht teken, dus die restaurants vielen sowieso af. We besloten de buitenwijken van Siena te verkennen met de auto (de wijk binnen de stadsmuren is autovrij) en vonden al vrij gauw een geweldig restaurantje met gezellig terras. We aten er heerlijk (ik ben definitief verslaafd aan pasta al pesto), maar kregen het op den duur wel erg koud, omdat het terrasje pal op de wind stond. Ik vervloekte mezelf dat ik het Sloerie-kleed had weggegooid na het bezoek aan de Duomo. Vanwege de kou sloegen we het toetje over en gingen lekker in onze warme auto zitten. Ik reed naar huis (nou ja, naar ons huis van deze week dan), wat ik nog best eng vond, vanwege de zeer korte invoegstroken, maar het ging allemaal helemaal goed. Ik word steeds beter in rijden in het buitenland!!!

Wordt vervolgd......

Een paar maanden geleden hebben we op internet een huis gevonden dat we konden huren in Toscane. Prachtig huis, 2 slaapkamers, zwembad erbij, kortom the Works. Ik had niet precies opgeschreven waar precies, maar ik had wel onthouden Citávecchia, wat zoveel betekent als Oude Stad.
Toen we in de week voorafgaande aan de vakantie deze iets gedetailleerder gingen voorbereiden, bleek dat Citávecchia wel erg zuidelijk lag. Eigenlijk meer richting Rome dan richting Pisa. Ons eigenlijke plan was na de week Toscane nog een paar dagen Rome te doen en dan naar huis te rijden. Maar nu ons huis zo dichtbij Rome bleek te liggen, was dat eigenlijk een onzinplan. We besloten het om te draaien. Ons in de week van het huis te concentreren op Rome en omgeving en daarna nog 2 dagen Pisa, Lucca, Florence en Siena te doen. Wat rijkelijk kort is hoor, voor zulke leuke steden. Maar ja, logistiek gezien was het logischer.
Zaterdag vertrokken we uit Mestre/Venezia richting Toscane. Bij het instellen van het navigatiewijffie viel ons al op dat we lang niet zoveel kilometers moesten rijden als we van te voren gedacht hadden. We stonden er verder niet bij stil en waren tevreden met deze meevaller. Een meevaller die we wel konden gebruiken, want onderweg naar Toscane troffen we de ene regenbui na de andere. En de temperatuur schommelde nogal. Het ene moment was het 16 graden en nog geen 5 minuten later kon het dan weer 23 graden zijn. Wat op zich al rijkelijk laag is voor deze tijd van het jaar. Ik kan me van Italië eigenlijk alleen maar herinneren dat het er ondraaglijk warm was. Eerder 46 graden dan 16 dus.
Onderweg kregen we nog bijna een ongeluk, dat me erg aan het ongeval in Zwolle deed denken, waar ik vorig jaar van de weg gereden werd bij een wegversmalling. Dit keer reden we gewoon op de snelweg en zagen we rechts van ons, op een oprit, een auto aan komen stormen. Wij konden niet naar links, want daar reed al een auto. Dus die auto op de oprit had moeten stoppen tot er genoeg ruimte was om de snelweg op te gaan. Maar dat was blijkbaar teveel gevraagd, of hij zag ons niet in zijn dode hoek want hij probeerde toch gewoon de snelweg op te rijden. Gelukkig was Ron zeer attent en remde hij, luid claxonnerend. De chauffeur gooide zijn stuur weer naar rechts en zo werd erger voorkomen. Ik was er wel een paar minuten stil van, terwijl ik "Zwolle" herbeleefde.
Ergens bij Florence in de buurt stopten we om een broodje te kopen. Om de auto niet alleen te laten bleef Ron in de auto zitten, toen Mark en ik inkopen gingen doen. Toen we terugkwamen vertelde Ron blijmoedig, dat hij iets ontdekt had. Ons huis bleek helemaal niet in Citávecchia te staan, maar in Montepulcino. Wat zeker 150 km dichterbij was. En dus veel dichterbij Siena en Florence dan we vorige week dachten. Hij liet het me zien op de kaart en ik moet zeggen, Montepulcino klonk niet geheel onbekend in de oren. En het verklaarde ook waarom ik vorige week zo verbaasd had gekeken toen Ron vertelde dat ons huis vlak bij het strand lag. Want ik meende me toch echt te herinneren dat we een huis in het binnenland hadden gehuurd. En dat was ook zo, bleek nu. Dat Citávecchia was waarschijnlijk een ander huis waar we naar gekeken hadden. Hoopte ik. Want ik kreeg meteen de gilzenuwen. Straks hadden we een fout gemaakt bij het boeken en kregen we nu een verschrikkelijk huis dat we helemaal niet wilden. Oh jee. Hier werd ik heel zenuwachtig van.
We reden weer verder en kwamen tegen half 5 in Acquavive aan, een dorpje dat bij Montepulcino hoort. Zal wel één gemeente zijn ofzo, denk ik. Na even zoeken, omdat de trut van de ThomThom midden in een weiland zei dat we onze bestemming bereikt hadden, vonden we Casa delle Querce. Het bleek een schattig huisje te zijn, eenvoudig maar schoon, met een prachtige tuin waarin een groot zwembad lag en een waanzinnig mooi uitzicht te bewonderen was. Zo'n typisch Toscaans landschap, dat je altijd op foto's ziet. Helemaal geweldig.

En wat ook fijn was, hier scheen de zon. Niet volop, want er waren veel wolken, maar het regende in ieder geval niet. Terwijl we verderop in het Toscaans landschap een duidelijke regenbui waarnamen. Mooi gezicht, je zag hem verschuiven naar het zuiden. Bij ons bleef het droog en waaide het alleen hard.

Na een paar uurtjes op ons terras te hebben gezeten, de plannen weer helemaal omgegooid te hebben en een beetje de koffers te hebben uitgepakt, besloten we de omgeving maar eens te gaan verkennen.

En zo kwamen we in Montepulciano terecht. Een dorpje dat me erg bekend voor kwam. Ik vermoed dat ik er ook met Peter geweest ben, een paar jaar geleden. We gingen op zoek naar een supermarkt en vonden het plaatselijke kruidenierswinkeltje. Kochten er heerlijk spullen voor het ontbijt, zoals bijvoorbeeld rauwe ham uit San Daniele (ligt vlak bij Udine, waar mijn ex-schoonouders wonen).
Vervolgens gingen we op zoek naar een restaurantje. Dat luistert nauw, want als je niet uitkijkt kom je in een toeristengribus terecht. Dat wilde ik echt niet. Nu we in Italië zijn, wil ik ook volop genieten van het heerlijke eten. Dus moesten we even doorzoeken om het perfecte eettentje te vinden. Wat uiteindelijk lukte.
We kwamen terecht in een restaurant met een wel heel enthousiaste eigenaar. Heel anders dan elke andere Italiaan die ik deze vakantie tot nog toe had gesproken, was hij verrukt van mijn kennis van de Italiaanse taal. Hij vroeg waar ik Italiaans gestudeerd had en was gepast onder de indruk toen ik vertelde dat ik dat in Amsterdam gedaan had, bij het Istituto Italiano di Cultura. Ook was hij verrukt van het feit dat Mark ook Italiaans sprak en hij wilde weten hoe dat nou weer kon. Kortom, een zeer geanimeerd gesprek. Op een gegeven moment fluistert hij in mijn oor iets over een huwelijksaanzoek en vertalen naar het Engels. Ik begreep hem niet zo heel gauw en dacht dat hij mij een huwelijksaanzoek wilde doen, maar dat viel gelukkig mee. Op het laatste moment begreep ik dat de man aan de volgende tafel zijn vriendin ten huwelijk had gevraagd. De eigenaar ging door naar dat tafeltje en kondigde luidkeels aan dat die mensen gingen trouwen en of het hele restaurant maar even wilde applaudiseren. Ik dacht aan het t-shirt dat ik 's middags had gezien, met een plaatje erop van een bruidspaar en daaronder de tekst "Game Over", maar riep toch maar even "Auguri!", wat gefeliciteerd betekent. De eigenaar snelde weg en kwam terug met een champagnefles met 3 glazen. Hij ontkurkte met veel misbaar de fles, toostte op het bruidspaar en schonk hen én zichzelf champagne in. En trok zich vervolgens terug met de rest van de champagne. Erg grappig. Je moet er bij geweest zijn.

We aten wederom heerlijk en gingen daarna terug naar het huis. Waar het me, tot mijn grote vreugde, lukte om on line te gaan. Dat verhoogt bij mij de feestvreugde toch echt aanzienlijk. Bovendien is de kans dat ik heimwee krijg veel minder groot als ik af en toe gewoon ff in kan loggen. Kinderachtig, maar waar.
Zo kwam aan onze eerste vakantiedag in Toscane een gelukkig einde. En dat beloofde heel veel voor de rest van de week!

Wordt vervolgd......

In een vorig leven was ik 10 jaar lang met een Italiaan, de vader van Mark. Zijn ouders woonden in Udine, een saai stadje in het noorden van Italië, op ongeveer anderhalf uur van Venetië vandaan. Ik vond het altijd ontzettend vervelend om naar Italië te moeten. Want als we daar 2 weken heen gingen zaten we gewoon 2 weken lang op visite. Vooral in de winter was het een kwelling, want zijn ouders weigerden de verwarming aan te doen, waardoor het altijd hooguit 16 graden in huis was. Verschrikkelijk, wat heb ik een kou geleden daar. Van uitstapjes was nauwelijks sprake, want er was altijd wel een reden waarom dat niet kon. Ik heb daar heel wat ruzie over gemaakt. Soms gingen we dan naar Triëste en nog zeldzamer waren de tripjes naar Venetië.
Als we naar Venetië gingen, was dat altijd met de hele familie. Dat wil zeggen, mijn toenmalige schoonouders, de zus van mijn ex en haar kinderen en mijn ex en ik (na de geboorte van Mark zijn we niet meer geweest). In de winter is het in Venetië echt ijs- en ijskoud. Omdat het omringd is door water staat er altijd een harde wind, wat het nog kouder maakt dan andere steden in de winter. In Venetië rijden geen auto's, dus dat betekende vele uren door de kou lopen. De vele boten waren te duur volgens mijn ex en zijn familie.
In mijn familie is het vrij gebruikelijk om om de 10 meter een terras te nemen (dan wel in de winter in een café gaan zitten). Zo niet in de familie van mijn ex. Mijn toenmalig schoonmonster vond het ordinair om als vrouw in een café te verblijven, dus dat gebeurde dan ook niet. Immers, in Italië is moeders wil wet. Bovendien zei mijn schoonfamilie altijd dat als je in Venetië een kop koffie drinkt je een vermogen kwijt bent. Met andere woorden, we namen brood en drinken mee en nuttigden dat dan op straat, in die ijskou. Vreselijk vond ik dat. Nufje als ik ben vind ik het juist erg arremoedig om eten en drinken van huis mee te nemen en dat dan op straat te gaan verorberen. Kortom, ik heb niet zo heel erg leuke herinneringen aan Venetië.
Hoe anders was het vandaag. We hebben op een ontelbaar aantal terrasjes gezeten, de meest verrukkelijke cappucino's gedronken die ik ooit geproefd heb, gedineerd op een terras in het centrum van Venetië, kortom een luxe leven geleid. Maar laat ik bij het begin beginnen, want daar zijn die dingen voor, zei een wijs man ooit.
Na een heerlijk ontbijt in ons prachtig hotel in Mestre, een voorstadje van Venetië, namen we de bus naar het Piazzale Roma in Venetië, het busstation. Ron maakte me duidelijk dat geld vandaag geen object was en ik gaf me aan hem over. Genieten zouden we! Dat was het belangrijkste doel van vandaag. En dus namen we de waterbus naar het San Marco plein. Het was eigenlijk de bedoeling door het Canal Grande te varen, maar blijkbaar namen we de verkeerde lijn, die helemaal buitenom ging, over de lagune bij Venetië. Was jammer maar zeker niet erg, want ook van daar af heb je prachtig uitzicht op Venetië. En je meert op zoveel plekken aan, dat je een hele leuke indruk krijgt van de stad.

Eenmaal bij San Marco aangekomen, bekeken we de grote kathedraal van buiten. Eerlijk gezegd vond ik hem niet heel mooi. Stamt uit het byzanthijns tijdperk, wat nogal wat kitscherige mozaïek met zich meebrengt, blijkbaar. Maar groot en indrukwekkend was hij wel, dat dan weer wel.
We streken al vrij gauw neer op een terras op het Piazza di San Marco, waar de zon heerlijk was en het uitzicht op de kathedraal en de bezoekers ervan heel mooi. Net toen we wilden gaan bestellen, begon een strijkorkestje op het terras te spelen. De ober wees ons op een zinnetje in een menu. Per persoon moest je 6,50 extra betalen voor de muziek. Per persoon! Dus het kostte 19,50 euro alleen om op het terras te zitten. Had je nog geen druppel drank. Dat ging zelfs dit Nufje te ver. We verhuisden 20 meter verderop naar een strijkloos terras en dronken daar verrukkelijke cappucino's, met hetzelfde uitzicht en dezelfde zon.

En toen zijn we gaan lopen. Door al die kleine straatjes van Venetië, met de honderden winkeltjes. In 90% van die winkeltjes kun je prachtige maskers kopen. Dat is zeg maar het Delft's Blauw van Venetië. Erg mooi vind ik vaak, maar ook wel een beetje kitscherig, ben ik bang. Ik heb me dus maar ingehouden en geen maskertje gekocht. Wel een paar verjaardagskadootjes voor Ron, die verderop in deze vakantie jarig zal zijn.

Op een gegeven moment kwamen we bij de Chiesa della Maria Formoso aan. Een kerk dus. Eén van de vele kerkjes die Venetië rijk is. Mark wilde persé naar binnen. Ik niet echt. Ron besloot Mark te vergezellen en om de een of andere reden voelde ik de sterke aandrang buiten te blijven. Dat heeft zo moeten zijn. Voor de kerk stond een soort van marktkraampje met allemaal kleren. Ik keek een beetje ongeïnteresseerd naar de diverse (lelijke) hempjes die daar verkocht werden en stuitte toen op een droom van een wit frokje. Precies zo'n hempje, waarvan ik tegen Kitty gezegd had dat ik het wilde hebben! Je ziet ze veel in de stad, maar vaak een beetje truttig. Niet dit hempje. Een v-hals, knoopjes en leuk model! Ik ben er erg verguld mee.
Probleem was alleen dat ik niet digitaal kon betalen én geen cash geld bij me had. Ik legde in mijn beste Italiaans uit dat mijn familie dentro la chiesa was, dus dat hij ff moest wachten. No problem, zei de schat, stop maar vast in je tas, geld komt zo wel. Wat een vertrouwen! In het kwartier dat ik op la famiglia stond te wachten had ik er wel 6x vandoor kunnen gaan, omdat hij niet oplette. Wat ik natuurlijk niet deed.
Dit was sowieso de enige aardige Italiaan die ik de hele dag trof. De rest was allemaal ongeduldig, chaggerijnig en bijzonder ontstemd over de toerist in het algemeen. Erg veel lol hebben ze daar niet, in Venetië, lijkt wel. Mijn (voor)oordeel over Italianen is weer erg bevestigd. En wat nog het ergste was: elke Italiaan die ik in zijn eigen taal aansprak (behalve de schat van het frokje) antwoordde in het Engels. Sjees hee, wat was ik daar beledigd over zeg.
Na de aankoop van het frokje heb ik minstens een half uur over straat lopen dansen, zo blij was ik ermee. De rest van de dag gebruikten we om de Brug der Zuchten, de Rialtobrug en al het andere moois wat Venetië te bieden heeft te bewonderen. En om op terrasjes te zitten. Wat een prachtstad. En wat ontzettend leuk om die met Ron en Mark te bewonderen. Er gaat toch niets boven je eigen familie!!!

Mark is erg geïnteresseerd in alles wat we (vooral Ron) hem vertellen over Italië, Venetië en de dingen die hij ziet. Ron vertelde dat hij ook in de kerk veel vragen stelde en dan ook doorvraagt over wat hij te horen krijgt. Sowieso merken we de laatste tijd dat hij vragen stelt met een filosofische inslag :-). Niet slecht voor een kind met major leerproblemen, vind ik.

Na het zoveelste terrasje besloten we dat we maar s op zoek moesten gaan naar een eettentje. Daarvan zijn er honderden, zo niet duizenden in Venetië, maar veel zijn wel heel erg op toeristen ingesteld. Daar hou ik niet zo van, dus jutte ik Mark en Ron op om net zo lang door te zoeken tot we een authentiek Italiaans restaurant hadden gevonden. Het duurde even, maar toen hadden we ook wat. In een achteraf straatje vonden we een overdekt terras. Dat overdekte was fijn, want het onweerde inmiddels en er waren, na een prachtig zonnige dag, inmiddels ook 5 druppels gevallen.
We aten lekkere carpaccio (waarop helaas de Parmezaanse kaas ontbrak), heerlijke pasta en zo mogelijk nóg lekkerdere tiramisú. Echt een goddelijk maal.

Daarna namen we afscheid van Venetië en keerden we terug naar het hotel. Wat een geweldige start van de vakantie was dit. En wat is Venezia leuk op deze manier!!

Wordt vervolgd......

Op vakantie gaan is natuurlijk sowieso al een avontuur, maar met een dame als Katja aan boord wordt het een killing suspense.
Even uitleggen. Want wie is Katja, hoor ik u vragen. Katja is die trut van de ThomThom. Of eigenlijk van de Mio want ik heb helemaal geen ThomThom of PaulPaul, ik heb een Mio. Een Belgische navigatietrut en dat merk je in het gebruik. Het zijn vreemde wegen, die volgens haar naar Rome leiden.....
We hadden niet echt op de kaart nagekeken hoe we moesten rijden en lieten de routeplanning dan ook geheel aan haar over. En dat hebben we geweten. Het eerste probleem van Katja is dat ze geen flauw idee heeft wat files zijn, waar ze staan en hoe je ze moet ontwijken. Met als gevolg dat we, toen we de straat uitgereden waren, meteen in de file stonden. Dat begon lekker.
Maar gelukkig kennen we de omgeving en dus ook alle sluiproutes. En zo reden we toch nog betrekkelijk snel op de ringweg rond Amsterdam, de A10. Bij IJburg waren we benieuwd. Hoe zou ze ons laten rijden? We gingen de A1 op. Leek mij wel logisch. Ik nam aan dat we bij Arnhem het land zouden verlaten en dan is de A1/A30/A12 de snelste route. Katja en ik bleken het eens te zijn en dus stuurde ik ons als een zonnetje het land uit. Eenzame klasse, dat mag ook wel eens gezegd.
Mijn probleem met de landsgrenzen moge bekend worden geacht, al moet ik zeggen dat ik inmiddels al lang niet meer in paniek raak als ik in het buitenland rijd. Maar in Duitsland rijden ze toch wel erg eng, dus gaf ik na een half uurtje graag het stuur over aan Ron. Die ons vervolgens moeiteloos over de Duitse Autobahn joeg.
Bij Karlsruhe wachtte ons een verrassing. Omdat we de A3 op genavigeerd waren door onze Belgische Gezelschapsdame, namen wij eigenlijk zondermeer aan dat we over München zouden rijden. Maar die aanname was iets te voorbarig. Want bij Karlsruhe stuurde ze ons richting Stuttgart. Ok. Die hadden we niet aan zien komen. Maar ook goed, reden we toch over Basel. Wat zij wil. Het is tenslotte toch haar vak.
Maar nee hoor. Van aannames houdt Katja duidelijk niet. Want we waren nog niet gewend aan het idee dat we door Zwitserland zouden rijden in plaats van door Oostenrijk, toen ze weer anders besloot. Bij Stuttgart beval ze ons, op een nogal dwingend toontje, de weg richting München te volgen. Huh???? Nou begrepen we het helemaal niet meer.
Okee. Toch over Oostenrijk dus. En dan Innsbrück nam ik aan, toen ik op het kaartje in mijn agenda keek (we vertrouwen tegenwoordig zo op Katja dat we niet eens meer wegenkaarten meenemen). Jammer, want we waren juist zo enthousiast over haar keuze om niet over München te rijden. Maar kijk eens aan, ze stelde ons niet teleur. Want op een gegeven moment sommeerde ze ons de snelweg te verlaten. Niet richting München dus, maar richting een of ander klein Zuidduits stadje, dat zo onbekend is dat ik de naam alweer vergeten ben.
Juichend reden we door Beieren. Wat een leuke route splitste ze ons nou opeens in de maag! We reden door schattige dorpjes, met echte Beierse huisjes, hotels en skiliften!! Van die echte skidorpen. Erg leuk om te zien. Nu de ijsbloemen vervangen zijn door Gerania in de meest prachtige kleuren.
Na een half uurtje begon het ons toch wat te bevreemden. Erg leuk hoor die touristische route, maar het kan toch niet zo zijn dat je op een weggetje dat de betiteling B-weg niet eens verdient sneller bent dan over de snelweg? Ron merkte op dat dit waarschijnlijk de smokkelroute was, waarop Mark opmerkte dat hij niet vreemd op zou kijken als Katja na 2 uur zou roepen: "Keer om! Keer nu om!". Maar de nog af te leggen afstand werd steeds kleiner en de verwachtte aankomsttijd veranderde niet echt, dus we besloten toch maar gewoon te blijven doen wat Katja ons opgaf.
Zo leidde ze ons Oostenrijk in. Over bergpassen, door dalen, door dorpjes en vooral over hele kleine weggetjes. Snelwegen kennen ze echt nog niet in dat deel van het land. Maar opeens, na zeker 60 km, stond er opeens een bord dat aangaf dat we rechtsaf naar de snelweg richting Innsbruck moesten. En laat Katja nou het zelfde brullen. Dat was fijn!
Eenmaal op de snelweg bleken we zelfs heel erg in de buurt van Innsbruck te zijn. En inderdaad, we hadden een gigantisch stuk afgesneden. Best kans dat Katja gelijk had, dat dit de snelste route was. Alleen al het feit dat we niet over München hoefden heeft zeker een uur gescheeld. Tel daar nog eens de vele kilometers die we hebben afgesneden bij op en grote kans dat Katja niet geheel onterecht het voordeel van de twijfel kreeg.
We kwamen in Italië aan, proefden onze eerste Pizza, reden zonder problemen door de Brennertunnel, zagen Venezia op de borden staan en..............moesten van Katja de snelweg weer verlaten. En weer wilde ze ons de bergen insturen. Maar het was inmiddels al knap laat en dus besloten wij met alle respect Katja in deze te negeren. Whammes....verwachtte aankomsttijd schoof meteen een kwartier op. Over de snelweg is gewoon een kwartier langer. Mag zo wezen. We vonden het wel welletjes en hadden geen zin meer in nog meer bergpassen. We volgden de aanwijzingen op de snelweg en kwamen zonder problemen in de buurt van Venezia.
Maar daarmee waren we er nog niet. Want Katja loopt een beetje achter en kende de straat van ons hotel in Mestre niet. Gelukkig heeft Katja een assistent op afstand, in de gedaante van PT. Hij bood al gauw uitkomst door ons 3 alternatieve straatnamen te geven. De eerste was Via Amerigo Vespucci. Hoe toevallig is dat! De vader van Mark, mijn ex Giampiero, is ooit als matroos op de Amerigo Vespucci naar Nederland gekomen, 100 jaar geleden. Maar goed. Die straatnaam kende Katja wel, dus stelden we dat in. Niet dat het hielp. Want Katja raakte geheel over haar touren toen bleek dat de A4 (de snelweg tussen Udine en Milano) een paar km verlegd was. Dat kan ze dan niet hebben. Meteen overspannen. Labiel tiepje.
Omdat Mestre (het Diemen van Venetië) helemaal niet aangegeven stond op de borden en we Venezia inmiddels al een tijdje geleden gepasseerd waren, zijn we uiteindelijk de A4 maar afgegaan. Eigen initiatief. Dat waardeerde Katja gelukkig wel. Vooral ook, toen ik bij het Tolhuisje in werkelijk vloeiend Italiaans (ik kan het nog!!!) aan de dienstdoende ambtenaar van dienst vroeg hoe we in hemelsnaam naar Mestre moesten rijden. De Italiaan gaf met een naar lachje om zijn mond, dat ik ook zo goed ken van mijn ex, antwoord. De hufter waardeerde het niet eens dat ik als tourist hem in zijn eigen taal te woord stond. Hij vond me alleen maar heel suf omdat ik met navigatietrut aan boord nóg de weg moest vragen en daardoor vergat het tolwegticket aan hem te geven. Vandaar zijn denigrerende lachje (al realiseer ik me heel goed dat ik bij Landmark geleerd heb dat soort conclusies niet meer te trekken). Nare man. Nare Italiaan. Pleonasme wat mij betreft. Ik ben niet dol op Italianen. Maar dat mag bekend worden geacht :-).
Door de Tolweg Italiaan op de juiste route gezet, vond Katja al gauw de route terug en leidde ze ons zonder problemen naar de Via Amerigo Vespucci. Alwaar we veel hotels zagen, maar absoluut niet ons hotel. Ik sprak (weer in vloeiend Italiaans, mag ik er trots bij vermelden van mezelf) 4 Italiaanse jongeren aan. Die wilde meerijden om ons de weg te wijzen, maar dat was een beetje al te optimistisch. Met z'n 7-en in een Suzuki Swift (die van Ron) gaat echt niet lukken. De jongeren dropen teleurgesteld af, zonder ons te vertellen waar we heen moesten. Een Italiaanse van mijn leeftijd was echter zo vriendelijk om in Italiaanse Jip en Janneke taal (sempre dritto, dritto, dritto) ons te vertellen waar we moesten zijn en zo kwamen we tegen 11-en eindelijk aan bij ons hotelletje. Wat een gigantisch en mooi hotel bleek te zijn. Vier sterren, ik voelde me er meteen thuis!
Ik legde Mark, Mickey (Mouse) en Katja in bed en besloot meteen maar een logje te schrijven. Waarvan jullie nu pas het resultaat kunnen lezen. Heeft te maken met de waarschuwingen van de politie. Die zeggen dat inbrekers meelezen op mijn log. Dus heb ik ze gefopt en dit logje pas geupload, toen ik al weer lang en breed thuis was. Dát zal ze leren! :-)

Wordt vervolgd......

Vijfentwintig jaar geleden ben ik 3 maanden werkeloos geweest. Ik had na school een jaar bij een kadowinkel gewerkt, maar die was failliet gegaan door wanbeleid van de eigenaar. Dus toen moest ik op zoek naar een nieuwe baan. Ik besloot wat banken aan te schrijven, omdat het me wel leuk leek om achter de balie te zitten. Het waren open sollicitaties. We spreken begin jaren '80. Toen de banen voor het uitkiezen waren.
Op een gegeven moment kreeg ik twee brieven. Eén van de AMRO Bank en één van de Rabobank. Ik mocht bij beide op gesprek komen. Bij beide voor andere functies dan baliemedewerkster. Ik koos in eerste instantie voor AMRO Bank. Ik weet eigenlijk niet meer waarom. Ik denk dat die brief het eerst binnenkwam.
Eén gesprek was genoeg. Ik mocht beginnen bij AMRO in de functie van Medewerkster Buitenlandse Correspondentie. Dat leek me wel wat voor een paar maandjes. Op 16 juli 1984 was mijn eerste werkdag. Vandaag 25 jaar geleden dus. En ik vond het meteen helemaal geweldig, al had ik toen nooit gedacht ooit nog eens een 25 jarig jubileum te zullen vieren!
Ik kreeg een typmachine (computers waren er in die tijd nog niet), een nietmachine en een nietenwipper en ik was helemaal verrukt. Wat vond ik dat echt. Mijn werk bestond uit puur administratief werk. De afdeling waar ik werkte onderhield de contacten met buitenlandse banken, dus in die tijd leerde ik ontzettend veel over topografie. Ik kon van elke stad ter wereld (waar een bank gevestigd was) zeggen in welk land ze lagen. Ik heb menig spelletje Triviant gewonnen door die kennis :-)
Als kind had ik ooit typles gehad, maar ik kon er niks van. Ik typte met 2 vingers en ontzettend traag. Ik besloot onmiddellijk mezelf blind te leren typen. Was een kwestie van mijn handen in de juiste positie plaatsen en dan mezelf dwingen met 10 vingers te typen. In het begin had ik een snelheid van 6 aanslagen per minuut. Inmiddels zit ik op 190 en kan ik typen, telefoneren en koffie inschenken tegelijk :-).
In de 25 jaar die volgden heb ik ongeveer 14 verschillende functies gehad. Varieërend van administratief medewerker op verschillende afdelingen, secretaresse, medewerkster Planning & Control, Chef Commerciële Ondersteuning, Personal Banking Adviseur, Medewerkster Organisatie, Medewerkster Huisvesting, BHV-deskundige (een min of meer zelfgecreëerde functie waar ik ongelooflijk veel lol aan beleefd heb), Contractmanager Beveiliging en dan nu mijn huidige functie. Voor die functie van Secretaresse was ik niet zo geschikt overigens. Ik vond het uitermate irritant dat mijn baas naar mij toe kwam om om koffie te vragen, terwijl hij langs het koffieautomaat moest om naar mij toe te komen. Doe het lekker zelf straalde ik waarschijnlijk uit. Na 3 maanden heb ik een andere functie aangenomen die me meer lag.
Omdat ik na mijn VWO opleiding niet ben gaan studeren, heb ik met name de eerste 15 jaar dat ik bij de bank werkte ontzettend veel cursussen gedaan. Mijn CV-beslaat inmiddels 3 A4tjes en dan heb ik de opleidingen die bij elkaar horen nog geclusterd. ABNAMRO is een geweldige werkgever wat dat betreft. Zelfs mijn Landmark cursus hebben ze betaald. Alle kans om je alsnog te ontplooien als gesjeesde gymnasiast :-).
De leukste tijd die ik heb meegemaakt bij de bank, was de periode waarin AMRO ging fuseren met ABN. Het was ontzettend interessant om zo'n historisch proces van zo dichtbij mee te maken. Maar ook de millennium-tijd was heel spannend en natuurlijk ook de periode waarin de gulden afgeschaft werd en we over moesten naar de Euro. Dat zijn allemaal historische momenten geweest, niet alleen bij de bank, maar natuurlijk in de hele wereld. Bij een bedrijf als ABNAMRO werken is dan echt heel erg interessant.
Vijfentwintig jaar werken betekent ook 25 jaar mensen ontmoeten en vriendschappen sluiten. De meeste van die contacten zijn natuurlijk, hoewel soms heel erg vriendschappelijk, tijdelijk. Maar er zijn een paar mensen bij de bank met wie ik een diepere band heb opgebouwd. Het maakt niet uit of we nog bij elkaar op de afdeling werken of niet. Het contact en de onderlinge genegenheid zal altijd blijven bestaan, denk ik. Mooi is dat. En ook eigenlijk waarom ik werk. Niet zozeer vanwege het geld (hoewel ook niet onbelangrijk, natuurlijk) maar vooral vanwege de sociale contacten.
In al die jaren heb ik maar 1x extern gesolliciteerd. De Comedytrain vroeg een administratief medewerkster. Ik vond mezelf uitermate geschikt voor die functie. Maar ik was in die tijd Contractmanager Beveiliging, wat op zich een zwaardere functie was. Ik mocht niet eens op gesprek komen bij de Comedytrain. Het officiële antwoord was dat ik te hoog gekwalificeerd was. Maar eigenlijk denk ik dat ze me gewoon te oud vonden. Ik was al in de 40 in die tijd en dat was in de ogen van die broekies bij de Comedytrain waarschijnlijk stokoud. Misschien had ik mijn hyvesfoto mee moeten sturen :-). Maar die had ik toen nog niet.
Vandaag de dag beleven we spannende tijden bij de bank. Het Gerrit-Zalm-Effect is nog niet heel erg voelbaar, maar hangt wel als een donkere wolk boven ons hoofd. Er zullen een heleboel mensen ontslagen worden, dus er is een kans dat ik een carriere switch moet gaan maken (al ben ik voor mijn functie niet zo heel bang, als ik heel eerlijk ben). Als ik er wel uit moet, zal ik me dus voor 100% kunnen storten op het tourmanagement voor JP en op mijn schrijvers-aspiraties. Doodeng natuurlijk, die onzekerheid, maar stiekem ook wel erg spannend. Voorlopig ga ik me er niet druk over maken. Het tourmanagement doe ik erbij (daarvoor krijg ik veel ruimte van de bank om flexibel te werken) en het schrijven ligt nog even stil. Maar ooit komen ze er, die 6 boeken waar ik ideeën voor heb :-).

Al een paar jaar dreig ik dat ik een nieuwe auto ga kopen. Met de Peugeot 206 die ik 7 jaar geleden nieuw kocht heb ik veel ellende gehad. Inbraken, talloze lekke banden, lampjes die te pas maar meer te onpas gingen branden, een lekkend olie-reservoir midden op de A12, andere pech-gevallen, 3 hit-and-runs (waarbij ik degene was die gehit werd, voor de duidelijkheid) en recentelijk zelfs 2 heuse ongelukken.
Omdat ik donderdag 16 juli a.s. 25 jaar bij de bank werk krijg ik een grote som geld van ABN AMRO. Een bruto maandsalaris netto uitgekeerd. Niet echt heel weinig dus. Kun je een leuk achterlichtje van kopen. Dus heb ik al tijden geleden een bestemming voor dat geld gevonden: de Suzuki Swift. Of in ieder geval de aanbetaling daarvan :-).
Omdat tijd bij mij meestal een groter probleem is dan geld stel ik al maanden uit om op zoek te gaan naar de beste deal. Maar omdat ik deze week vakantie heb, zou ik deze week tijd maken om nou eens de daad bij het woord te voegen. Bovendien, ik wist wat ik hebben wilde, namelijk exact hetzelfde model in dezelfde uitvoering als mijn stiefvader Ron heeft. Alleen dan in het zwart. Immers, hij heeft 7 maanden geleden een nieuwe Suzuki Swift Shogun gekocht en die wilde ik ook. De verkoper zei destijds dat ik ongetwijfeld een betere deal zou kunnen krijgen als ik een half jaar zou wachten, als gevolg van de kredietcrisis. Dus hoe moeilijk kon het worden? Komt nog bij dat de zwarte Suzuki Swift sinds een maand of twee niet zo'n heel goede naam meer heeft, dus ik rekende mezelf al rijk.
Om een beetje te kunnen vergelijken gingen Ron, Mark en ik gisteren eerst naar een andere Suzuki Dealer, in Zaandam. Ik legde mijn wensen op tafel en kreeg meteen de deksel op mijn neus. De Shogun werd niet meer gemaakt. Er waren er nog maar een paar op voorraad en zéker niet meer in het zwart. Waaaaaaaaaaaaat??? Dat hadden ze er niet bij verteld, 7 maanden geleden. "Geen probleem", zei de dealer, hij had een beter model voor me. De Suzuki Swift Bandit. Ja, die ken ik, zei ik, wijsneus als ik ben. Maar die wil ik niet. Want die heeft sportstoelen en ik weet toevallig dat die stoelen nou niet bepaald gemaakt zijn voor slanke vrouwen in een verkeerd lichaam. Vrouwen als ik dus. Als je niet Bracha van Doesburgh heet en dus ietwat bredere heupen hebt, zitten die stoelen niet echt lekker. "Geen probleem", zei de dealer weer. "Wissel ik de stoelen toch gewoon om met stoelen uit een ander type Swift". Hm. Dat klonk aantrekkelijk. Ware het niet dat de Bandit wel 900 euro duurder was dan de Shogun. Moet ik wel bij zeggen dat ik dan climat control kreeg, ipv airco. En dat is beter, want dan kun je zelf instellen hoe koud het moet zijn in plaats van dat je auto dat voor jou beslist. Kee, dat klonk allemaal wel okee. Behalve die 900 euro dan, maar goed. Dat verlies was ik bereid te nemen.
Er was nog een optie. In augustus/september komt er een nieuwe uitvoering van de Swift: de Limited. 100 euro goedkoper dan de Bandit en met gewone stoelen. Maar wel met stoelverwarming. En knipperlichtjes in de zijspiegels (wat boeit dat nou???). En airco in plaats van climat control, dat was wel jammer. Hm. Moeilijke keus. Ik twijfelde erg.
Ik vroeg hoeveel ik voor de Peugeot terug zou krijgen. Meneer De Verkoper nam mijn sleutels en ging mijn auto bekijken. Ik ging maar niet mee, besloot ik. Die auto ziet er niet meer uit en ik verwachtte er eigenlijk bijna niks meer voor terug te krijgen. En dat klopte. Hij was 5000 euro waard, ware het niet dat 190.000 km op de teller ietwat veel was, dat 2 aanrijdingen ook niet in z'n voordeel sprak én dat er wel erg veel deukjes en andere beschadigingen te zien waren. Gevolg van teveel paaltjes op het parkeerterrein op mijn werk. Dus 2200 euro kon ik ervoor krijgen.
Meneer De Verkoper maakte een offerte voor me en vroeg en passant of ik de carkit over wilde laten zetten. Ik begon te lachen en vertelde dat ik dat ding al 3 jaar niet meer gebruik omdat ik een ander toestel had die daar niet meer op paste. Daar keek Meneer De Verkoper van op. Hoezo, niet meer passen? "Die carkit doet het met elk toestel hoor", zei hij. Nee hoor, wist Wijsneusje te vertellen. Mijn huidige toestel past niet in de houder. Dus dat wordt wat lastig dan he? Ik keek hem triomfantelijk aan, zeer tevreden over zo'n intelligente opmerking.
Meneer De Verkoper keek me meewarig aan. Zoveel domheid maakte hij niet vaak mee. "Als je je bluetooth aanzet, kun je je telefoon gewoon gebruiken op die carkit. Alleen de houder is niet meer te gebruiken". Sjees hee. Dus ik heb al die jaren die prachtige car kit niet gebruikt, terwijl hij het gewoon nog doet? Wat erg!!! "Nou", zei Meneer De Aardige Verkoper, "Die winst heb je dan vast".
We namen afscheid en ik zei dat ik er nog even over wilde denken. Mark vroeg waar Meneer De Aardige Verkoper bij was "Mam, we zouden toch ook nog naar die andere dealer gaan?" (dat is er eentje in de categorie "Mam, we zouden toch liegen?"). And so we did. We gingen naar onze "eigen" dealer in Zuidoost.
Daar was de deal al gauw rond. Hij raadde af de stoelen uit een ander type over te laten zetten, wegens teveel gedoe en andere aansluitpunten en meer technisch geneuzel. En ik weet niet meer waarom, maar ik was gauw om. De Limited zou het worden. Inclusief Alcantara interieur (whatever that may be). Ik kreeg 2500 euro voor mijn oude auto en besloot m bij deze dealer te kopen. Dus ik vertelde hem dat ik even koffie ging drinken en dat ik misschien dezelfde middag nog terug zou komen.
Binnen een paar uur was ik terug. Ik had besloten er nog 300 euro af te lullen. Deze Niet Alleen Aardige Maar Ook Aantrekkelijke Verkoper had gezegd dat het niet op 100 euro aan zou komen, dus het leek me dat er nog wel wat onderhandelingsruimte was. Toen ik hem meedeelde dat ik de Limited wilde, maar dat ik extra bescherming van de kofferbak nodig had vanwege de vele gitaarkoffers die er in en eruit zouden worden gedragen, zei hij meteen dat ik dat dan van hem kreeg (52 euro!). Whammes. Weg was mijn onderhandelingsruimte. Hij rekende uit wat de totale kosten zouden worden. Ik slikte en zei (geheel out of character): "Ik had eigenlijk 300 euro minder in gedachte". Wat er toen gebeurde was ongelooflijk. Hij zei: "Dan moet ik even bellen". Hij belde de opkoper die 2500 voor mijn auto had geboden en zei dat er nog 150 euro bij moest voor een heel charmante jongedame (dat was ik dus he, even voor de duidelijkheid :-)). De opkoper zei dat hij een zwak had voor charmante jongedames en de deal was rond. Ik had er zonder veel moeite nog 300 euro afgeluld. Yihaa.
Enige wat jammer is, is dat de auto pas in september geleverd wordt. Nog even geduld dus. En hopenlijk nog 2 maanden schadevrij rijden. En dan is-ie van mij, de Suzuki Swift Limited 1.3.