Donderdag 31 juli 2008

Vrijdag waren we alle drie nog zo moe van onze verkenningstocht door Kopenhagen, dat we na het ontbijt de tijd namen. Ik internette wat op mijn laptop (die alleen het netwerk vond als ik hem pal naast de computer in de receptie plaatste) en Mark deed hetzelfde op de computer van het hotel. Vervolgens zaten Ron en ik heerlijk in de zon op het terrasje voor onze hotelkamer (stel je een soort motel voor) terwijl Mark rondjes rende rond het tennisveld. Af en toe speelt Mark een heel spannend spel waar niet één maar wel 100 denkbeeldige vriendjes aan te pas komen. Wat hij allemaal fantaseert is ons geheel niet duidelijk, maar hij vermaakt zich er best mee. En zo krijgen Ron en ik af en toe de tijd om een beetje te lezen. Prima regeling.
Tegen de middag besloten we om het beach life van Kopenhagen maar eens te gaan verkennen. We reden vanuit ons hotel in Jørlunde (voorstadje van Kopenhagen) naar Frederikssund, alwaar wij een hip strand verwachtten. We vonden er een zwarte kroonluchter (niet gekocht) en een glazen kroonluchter (ook niet gekocht) en verder helemaal niks. Zelden een slaperiger stadje als Frederikssund gezien.
We reden door naar weer een ander dorpje (Tisvilde) waar we tot onze vreugde de auto bij het strand konden parkeren. Vorig jaar in Zeeland hebben we ongeveer de hele vakantie besteed aan het, zonder veel succes, zoeken naar een strand-met-aangrenzende-parkeerplaats, omdat mijn moeder niet meer zo ver kon lopen. Nu bleek het het eerste de beste strand dat we tegenkwamen naast een parkeerplaats te liggen. Ironisch wel.
Op het strand vleidde ik me op het zand met mijn boek, terwijl Ron en Mark in zee gingen zwemmen. Dat had nog wat voeten in de aarde, want het strand lag vol met stenen. Pijnlijk voor de gevoelige voeten van de heren. Dus het duurde een stief kwartiertje voordat ze de branding bereikt hadden. En toen duurde het nog een stief kwartiertje voordat ze eindelijk door waren. Ik had mijn boek ongeveer uit toen ik foto's kon gaan nemen :-).

Er waren ellendig veel wespen op het strand. Wespen en lieveheersbeestjes. De eerste ben ik als de dood voor, de tweede vind ik gewoon irritant. In tegenstelling tot de meeste kinderen heb ik ze nooit leuk gevonden. Irritante beesten die zich altijd ongenood op je nestelen. Mijn vrienden zullen het nooit worden.
Mark is over het algemeen een stuk minder bang dan ik maar ook hij was niet gecharmeerd van de hoeveelheden wespen die om ons heen circelden. En toen een wesp van immense omvang neerstreek op zijn zwembroekje, op een plek waar je als man echt niet gestoken wil worden, was het hek van de dam. Hij begon te schreeuwen dat hij weg wilde en ik kon het wel met hem eens zijn. Wel moet opgemerkt worden dat ik opmerkelijk rustig bleef onder deze wespenplaag. Het lijkt wel hoe hysterischer Mark doet, hoe rustiger ik word. Hm. Iets zegt me, dat de mensen die mij kennen mij even niet geloven nu. Ten onrechte overigens.
We vertrokken, ook omdat we honger hadden. En kochten de lekkerste hot dog die ik ooit gegeten heb. Een hotdog is hier een pistoletje met een gat erin, waar een hele grote worst uitsteekt. Het gat is gevuld met mayo voor de worst er in gestoken is. En dat is toch lekker!!! Echt om je vingers bij op te vreten. "Kind, " zou mijn moeder zeggen, "wat heb je toch een aangebrande smaak".
Daarna zijn we teruggegaan naar ons hotel, waar we nog een beetje gerelaxed hebben. Ik geloof dat ik in een uur heb liggen pitten, want ik was nog steeds moe van de dag ervoor.
's Avonds hebben we Marijke weer opgehaald en zijn we met haar nogmaals sushi gaan eten bij ons 'eigen' sushi tentje. Mark verkneukelde zich. De vorige keer hadden we met z'n drieën 34 sushi's gegeten. Hij vond dat we nu we met een persoon extra waren wel 54 sushi's konden bestellen. We hebben het heel bescheiden bij 46 gehouden. Of eigenlijk bij 50 want we kregen er nog 4 gratis ook van de aardige ober. Hij zag waarschijnlijk dat we onze handen er bij op aten.

Dit was onze laatste avond van een zeer geslaagde week in Kopenhagen. De volgende dag zouden we vertrekken richting Jutland, waar het door Mark zo geliefde Legoland zich bevindt...........

Donderdag hadden we met Marijke afgesproken, een vriendin van Ron die anderhalf jaar in Kopenhagen gewoond heeft en toevallig op bezoek bij haar zoon was, die er nog steeds woont en met een Deense getrouwd is.
Ik vind het altijd leuk om te zien hoe de plaatselijke bevolking leeft en woont. In dit geval was het niet zo heel anders dan in Nederland. Dit Deense gezin heeft een mooi vrijstaand huis met een grote tuin in zeg maar het Diemen van Kopenhagen. Van binnen zag het huis er heel gezellig en heel Nederlands uit. Of eigenlijk Zweeds, net als mijn huis. Ikea dus :-).
Marijke liet ons de stad zien zoals zij hem kent. Allereerst de metro. Die was al bijzonder omdat er geen chauffeur voorin zit. Achterin ook niet trouwens. De metro is geheel computergestuurd. Op de randen van de perrons staan glazen wanden met deuren die pas opengaan als de metro gearriveerd is. Je moet dus twee deuren door: een van het perron en direct daarachter die van de metro. Het voor-de-trein-spring-gehalte in Kopenhagen was zo hoog dat men daartoe besloten heeft. Dit soort weetjes lees je niet in de toeristengidsen.
We maakten een rondvaart in een platte open boot en zagen zo alle belangrijke gebouwen en bezienswaardigheden in Kopenhagen: ondermeer het nieuwe Theater, de Opera, het paleis Amaliënborg, De Zwarte Diamant (dit is de nieuwe bibliotheek), de hippiewijk (Christiania), Wijffie (de zeemeermin die al weet ik veel hoe lang op haar steen in de zee zit en wiens hoofd al 2 of 3 x gestolen is), het regeringsgebouw en het haventje (waar de rondvaart begon en eindigde).

Een heel bijzonder moment was toen we langs de Amerigo Vespucci kwamen, die aangemeerd lag in de haven. Dat was zo bijzonder, omdat de vader van Mark als matroos (of iets hoger, dat kan ook :-)) op de Amerigo Vespucci naar Nederland is gekomen, ergens begin jaren '80. Jaren later was de Consul van Italië een klant van mij toen ik als account manager werkte en inmiddels Italiaans sprak, en zijn Giampiero en ik uitgenodigd voor een feest op de Amerigo Vespucci, tijdens Sail in Amsterdam (toen mochten we dat soort uitnodigingen nog accepteren; tegenwoordig is dat not done!). Zo heeft dit schip altijd een belangrijke rol gespeeld in mijn relatie met Giampiero en was Mark dus in feite nooit geboren, als dat schip niet had bestaan. Ontzettend leuk om Mark dat verhaal te kunnen vertellen, terwijl we langs de boot voeren. Hij had er nog nooit over gehoord.

Na de boottocht aten we ijsjes die Marijke in het Deens bestelde en ik leerde tot tien tellen in het Deens.

We namen de touristenbus en zagen alles wat we eerder vanuit de boot hadden gezien nog een keer. En tenslotte gingen we naar Tivoli.

Tivoli is een (pret)park midden in de stad. Ik was daar al eens als kind geweest, toen Ron net mijn moeder getrouwd was en mijn moeder, mijn zusje en mij meenam naar Kopenhagen. Ik herinner me toen met name de gokmachine waar we de hele avond op gespeeld hebben. Zo'n bulldozerschuifmachine, waar je muntjes in moet gooien die dan weer opgeschoven worden door de schuif en die dan hopenlijk andere muntjes opschuiven die je dan kan winnen. Erg leuk spelletje, zeer verslavend. Vooral mijn moeder was er dol op en wist van geen ophouden. Vorig jaar in Zeeland was er kermis en stond er ook een kraam met die apparaten. Mark en mijn moeder waren er allebei even dol op. We konden ze maar met moeite er van weerhouden ons hele vakantiebudget daar op te maken :-).
Tegenwoordig wordt Tivoli, net als de Efteling, beheerst door alles wat maar eng is: achtbanen, een zweefmolen op 400 km hoogte (jiddische overdrijving, duh), een ding waar je eerst naar boven afgeschoten wordt en vervolgens net zo hard weer naar beneden komt, doodeng. Mark's ogen begonnen te glimmen. Hij is dol op dat soort dingen. Het kan hem niet eng genoeg zijn. Wat dat betreft heeft hij pech mij als moeder getroffen te hebben. "Mijn moeder is een schijterd" is een veelgehoorde uitspraak tegenwoordig.

Mark wist Ron, die nog nooit van zijn leven in een achtbaan had gezeten (ongetwijfeld mijn moeder's invloed die een nog grotere angsthaas was dan ik), tot een paar achtbanen en een paar andere voor mij te enge attracties te overhalen. Lijkbleek kwam Ron uit de engste gestrompeld, met Mark vrolijk huppelend naast zich.
Ik kon natuurlijk niet helemaal achterblijven en liet me overhalen tot karretjes die in een circel rijden met allerlei heuvels erin gebouwd waardoor je vreselijke maagscheuten kreeg. Wat ik al niet over heb voor mijn kind. Laat niemand ooit zeggen dat ik geen leuke moeder ben!
We aten een heerlijke chinese maaltijd in Tivoli, waar allerlei restaurants zijn gevestigd en daarna wilden Mark en ik in bootjes. Beetje suffig gebeuren, uitermate geschikt voor mij dus. Ik had net de tickets gekocht (in een automaat) toen er een touw opgehangen werd voor de ingang van die attractie : gesloten. Daar baalden we van. Vooral ook omdat ik nou die tickets nog had. Dus besloten Mark en ik samen in een reuzenrad te gaan zitten, waarin je mooi uitzicht over de stad had (en je boven je hoofd de mensen in de zweefmolen zag zitten). Ik werd steeds heldhaftiger en ging nog een heel enge attractie in met Mark die juist helemaal niet eng bleek te zijn, maar meer iets als Droomvlucht in de Efteling.

Om een uur of 10 verlieten we moe maar voldaan Tivoli en namen de trein naar het huis van de zoon van Marijke, waar onze auto stond. We waren verschrikkelijk laat thuis, maar hadden weer een fantastische dag achter de rug.

Woensdag stonden we op en zagen een zwaarbewolkte hemel. Na het mooie weer van de dag daarvoor was dat even een fikse tegenvaller. We besloten meteen onze plannen voor een boottocht door Kopenhagen uit te stellen en, in onze "winterkleren", richting Zweden te gaan. Malmø ligt namelijk niet zo heel ver van Kopenhagen af en is door een brug over wat denk ik het Skagerak heet heel goed bereikbaar.
Bij de grens tussen Denemarken en Zweden was een toeristeninfo en gingen daar even wat informatie halen om te zien of er eigenlijk wel wat te doen is in Malmø. Tot hun stomme verbazing kwamen ze voor de deur de twee zusters en de man tegen die we bij het Wijffie ontmoet hadden en die dag hetzelfde museum als wij bezocht hadden. Kleine wereld, dat Denemarken. Of eigenlijk, dat Zweden, want we waren al over de grens.
Eenmaal in Malmø aangekomen, vonden we vrijwel meteen een parkeerplaats op wat ons een belangrijk plein in de stad leek. Allemaal leuk en aardig, maar we hadden natuurlijk helemaal geen Zweeds geld. Want ook de Zweden doen niet mee aan de Euro. Eigenwijze lui die Skandinaviërs. Gelukkig kon de parkeerplaats met credit card betaald worden. We gingen op zoek naar een bank, want we wilden natuurlijk wel een terrasje kunnen pakken.
Banken bleken in die omgeving een schaars goed. Er waren wel allerlei obscure wisselkantoortjes, maar we blijven Hollanders en wilden geen cent meer betalen dan nodig was. Gelukkig vonden we in het Centraal Station een geldautomaat. En iemand die ons wist te vertellen dat 500 Zweedse Kronen ongeveer 50 euro waard waren. Okee, met zo'n verhouding kan ik wat. Gewoon alles door tien delen. Hoe makkelijk kan het leven zijn.
Naast het Centraal Station stond een beeld dat mij bijzonder aansprak. Een pistool waarvan de loop in een knoop gelegd was. Met op een koperen plaatje de tekst "No More Violence". Prachtig. Zelfs Mark, normaal gesproken een fan van alles wat maar op een wapen lijkt, was onder de indruk en maakte er, uit zichzelf, een foto van.

Malmø bleek een geweldige stad. Behalve dat het weer aanzienlijk opknapte, wat een stad al erg voor mij doet innemen, was het er ook super gezellig. We vonden een terras, we vonden er winkeltjes, we vonden er nog een terras met heerlijke taartjes, we vonden er nog meer winkeltjes en we vonden er vooral gezelligheid. Dat taartjes eten is een traditie die mijn moeder begonnen is. Tijdens alle vakanties van de laatste 20 jaar ofzo (en misschien nog wel langer ook) wilde mijn moeder altijd taartjes eten. En dat deden we dan ook. Ik denk dat ik in heel Europa alle tearooms wel gezien heb :-).

We missen mijn moeder natuurlijk erg tijdens dit soort tripjes, en zeker bij het taartjes eten. Maar we praten veel over haar, we halen herinneringen op, we lachen veel en denken vooral met heel erg veel liefde aan haar terug. En soms branden er opeens tranen in onze ogen. Bijvoorbeeld als ik naar mijn inmiddels bruine handen kijk. Dan opeens herinner ik me de prachtige handen van mijn moeder, met altijd verzorgde nagels. Handen die dus helemaal niet op mijn handen lijken, maar waar ik soms opeens toch ontzettend aan moet denken als ik naar mijn eigen handen kijk.
Ik kocht een schattig blousje bij Esprit en vanaf dat moment was Mark nóg liever dan hij daarvoor al was. Hij is overigens sowieso ongelooflijk lief deze vakantie. En grappig. Vreselijk grappig. We liggen de hele tijd dubbel om zijn dwaze uitspraken. Hij lijkt met de dag wijsneuzeriger te worden.

Mark vond dat, omdat ik een blouse voor mezelf had gekocht, hij nu dus ook wat mocht kopen. Een logica waar ik als geweldige moeder doch waardeloze opvoeder niet tegen op kon, dus togen we naar de Zweedse Bart Smit alwaar wij een schild en een zwaard kochten. Nu vond Mark dat, omdat hij en ik allebei wat gekocht hadden, Ron ook wat mocht uitzoeken. En hij wist wel wat: een ijsje ofzo. Toch lief zo'n kind :-).

Nadat we uitgewinkeld waren streken we neer op een terras waar we Frappucino dronken die minstens even lekker was als die van de Starbucks. Heerlijk gewoon en ook hard nodig, omdat het inmiddels echt bloedheet weer was geworden. Zo heet dat ik helemaal weg zat te drijven in mijn winterkleren. Het werd tijd om serieus rekening te gaan houden met zomerweer. Jippie. Dat was een onverwachte verrassing!
Mark en Ron gingen op zoek naar een ijsje voor Mark en kwamen onderweg onze Nederlandse Vrienden (de 2 dames met hun man) weer tegen. Het begint opvallend te worden. Stiekem verdenken Mark en ik Ron ervan afspraakjes te maken met één van die dames :-).
Na de Frappucino kochten we nog wat sokjes voor in gympen (van die sokken met alleen voetjes, geen been, hoe heten die krengen) en 2 paar sportschoenen voor Mark. Zweden bleek namelijk uitzonderlijk goedkoop te zijn. De sportschoenen kostten omgerekend maar 9,95 per paar en 3 paar sokken voor 3,50 is toch ook niet echt een rib uit je lijf. En we aten vieze, hele scherpe kipkluiven op het terras van de Burger King. Echt honger hadden we namelijk niet en we wilden het Zweedse geld opmaken. Dus dan ga je naar de Burger King.
Tijdens onze wandeling door Malmø kwamen we langs een lampenwinkel waar een geweldige kroonluchter hing. Ik ben al sinds ik een peuter was ontzettend dol op kroonluchters en sinds Kitty echt een prachtexemplaar heeft hangen, wil ik er ook eentje hebben. Niet zo'n ouderwetse natuurlijk, maar een moderne uitvoering. Toen ik de 1e x langs die winkel in Malmø liep, heb ik de bewuste kroonluchter met belangstelling bekeken en ben doorgelopen. Toen ik er later weer langsliep, zag ik dat hij perfect was. Niet te kitcherig, met glas en metaal. Heel erg mooi. Maar de winkel was gesloten :-(. Vond ik best zielig voor mezelf. Als ik thuis ben ga ik op internet zoeken of ik die winkel kan vinden.
Voor we terug naar Denemarken gingen bezochten we nog een heel bijzonder gebouw in Malmø, Tormented Torso. Het is een woontoren die ontworpen is door de Spaanse architect Calatrava. Wie? zullen jullie zeggen. Calatrava. Dat is een beroemd architect die onder andere een prachtig station in Lyon heeft gemaakt en een brug in Sevilla. En in onze eigen Haarlemmermeer heeft hij ook nog 3 bruggen ontworpen. En, het ontwerp van de Erasmusbrug in Rotterdam is goed jatwerk door een ex-werknemer van hem.

De Tormented Torso is zo bijzonder, omdat de bovenkant 90 graden gedraaid is ten opzichte van de onderkant. Voor het geval jullie denken dat ik in mijn vrije tijd een cursus Architectuurgeschiedenis heb gedaan, moet ik jullie teleurstellen. Ron is van oorsprong architect en heeft mij al deze kennis ingefluisterd.
Die Calatrava heeft trouwens het lichaam als inspiratiebron (vandaar Tormented Torso). Wat mij de opmerking ontlokte dat hij dan ook vast de Tieten van IJ-burg heeft ontworpen. Voor de niet-Amsterdammers onder jullie: dat is een brug die erg op een witte bh lijkt. Maar dat is niet zo, die brug is niet door hem ontworpen.
Vlakbij Tormented Torso ligt het (houten) strand van Malmø. Een hip gebeuren, dat enigszins doet denken aan Blijburg (het strand van IJburg, een nieuwe wijk in Amsterdam), maar dan mooier en gezelliger. Er hing een heel leuke sfeer. Er werd gezwommen in zee (niet door mij offcourse), mensen waren aan het picknicken en aan het barbeque-en. Echt heel leuk. En bij dat strand was een heel nieuwe wijk opgetrokken die dan weer aan Java-eiland in Amsterdam doet denken. U begrijpt, ik voelde me er helemaal thuis.

Om een uur of 9 zijn we weer "op huus an" gegaan. Dat wil zeggen, terug naar ons hotel in de omgeving van Kopenhagen. Ik weet eigenlijk nog steeds niet in welk plaatsje met ongetwijfeld onuitsprekelijke naam we nou eigenlijk woonden. Moe maar voldaan gingen we slapen. Deze vakantie vliegt om. Time flies when you're having fun...............

Omdat we maandag al de hele dag in Kopenhagen waren geweest, besloten wij dinsdag wat anders te gaan doen. Het zou een cultureel dagje worden.
Mark heeft op school museumlessen gehad en is daardoor uitermate enthousiast geworden voor kunst, en dan met name moderne kunst. Zijn absolute favoriet is Andy Warhol, wiens naam hij ongeveer uitspreekt als Andy Weerwol. Ook favoriet is Pablo Picasso. Dus toen Ron vertelde dat er ten noorden van Kopenhagen een prachtig museum voor de moderne kunst staat, waar werken van onder andere Warhol en Picasso tentoon worden gesteld, was de keus gauw gemaakt. Dat werd het doel van die dag.
Na het ontbijt gingen we op pad. Onderweg kwamen we langs het zomerverblijf van de koninklijke familie van Denemarken en natuurlijk stopten we daar even. Om er terstond achter te komen dat ik én mijn portemonnee met al ons Deense geld én Marks fototoestel in het hotel had laten liggen. Aaaaaaaaaaaargh. Teruggaan was zonde van de tijd, maar zonder geld en fototoestel kom je als toerist ook niet ver. We bedachten al snel een oplossing. Zowel Ron en ik hadden onze bankpassen én onze mobiele telefoons wel bij ons. Met de passen konden we geld opnemen, met de mobjes konden we foto's maken. Beren op de weg uit de weg geruimd dus....
We besloten een diepgaand onderzoek in te stellen naar de Koninklijke Familie van Denemarken en kwamen erachter dat dit land een koningin heeft, Marghareta de Tweede die getrouwd is met ene (brave) Hendrik. En er zijn 2 kroonprinsen (wat ik op zich wonderlijk vind, want een kroonprins is volgens mij 1e troonopvolger en hoe kunnen er daar dan 2 van zijn?). De mooiste kroonprins is getrouwd met een hele mooie vrouw en heeft 2 kinderen. De andere kroonprins is volgens mij getrouwd met de tweelingzus van de vrouw van zijn broer. Het kan ook zijn dat hij zijn schoonzus even geleend heeft voor de foto. Of hij kinderen heeft is mij onbekend. Zo goed is mijn Deens niet. Ik vond het al knap dat ik tot zover was gekomen qua onderzoek. Ook de namen van de kroonprinsen heb ik niet kunnen achterhalen (en voor googlen vond ik het niet belangrijk genoeg).
Na het bezoek aan het in mijn ogen enigszins verwaarloosd zomerverblijf, waar ook geen vlag uithing, waar ik uit op maakte dat ze daar dus ook niet waren, aten we nog een ijsje in het dorpje. En we pinden geld, om daarna onze weg te vervolgen naar Louisiana, het beroemde museum for contemporary art.
Het bleek inderdaad een schitterend museum. Zowel inhoudelijk, met meesterwerken van onder andere Roy Liechtenstein (waar ik erg van houd), Picasso, Warhol en Mondriaan als qua architectuur en ligging. Het ligt aan zee (vraag me even niet welke zee, want google doet het even niet) en heeft een prachtige beeldentuin waar zelfs een beeld van Juan Miró staat, de kunstenaar die ik (niet persoonlijk overigens) heb leren kennen door mijn bezoeken aan Barcelona. Vanaf het terras in de tuin heb je een schitterend uitzicht op de zee en Zweden. En ook voor kinderen is er veel te doen. Zo mogen ze kunstwerken natekenen, kunnen ze zelf beeldhouden (kleien noemden wij dat op de kleuterschool), knutselen en schilderen. Werkelijk een heel leuk museum. We genoten er alle drie van, al moet ik eerlijk bekennen een uur op het terras te hebben zitten lezen, omdat de zon daar zo heerlijk scheen. In die tijd lieten Ron en Mark al hun creatieve inspiratie los op een knutselwerk dat een voetbalteam op een half voetbalveld moest voorstellen. Vernuftigd gemaakt van luciferhoutjes en karton.
Na het museum zouden we een autotochtje maken naar Kopenhagen, langs de stranden. Zowel Mark en ik hebben er weinig van meegekregen, want we zijn vrijwel meteen na vertrek uit het museum in slaap gevallen. Jammer wel eigenlijk. We werden pas wakker toen we in de buurt van de Little Mermaid, de zeemeermin op de rots waar Kopenhagen zo beroemd om is, door Mark steevast Wijffie genoemd, kwamen. We maakten foto's die ik helaas pas na mijn vakantie kan showen omdat ze op mijn telefoon staan en ik ze er niet van af kan halen, omdat het benodigde snoertje nog aan mijn vaste computer thuis vast zit.
Bij Wijffie raakten we in gesprek met 2 Nederlandse vrouwen die 1 man deelden. Of eigenlijk denk ik dat het 2 zussen waren, van wie er 1 met de man getrouwd was. Ze waren toevallig ook naar Louisiana geweest. Echt toevallig!
Door het klotsen van de golven tegen Wijffie aan, moest Mark vreselijk naar de wc. Dat was lastig want die was nu even niet voorhanden. Ron besloot Mark een wijze les "met de wind mee plassen" te geven. Eigenwijs als Mark is weigerde hij te geloven dat het ook echt nodig is om niet tegen de wind in te plassen. Iets zegt me dat hij er binnenkort nog wel eens achterkomt dat het soms beter is aan te nemen wat je geleerd wordt :-).
Op zoek naar een eettentje waar we het avondeten konden nuttigen, kwamen we langs een sushi-restaurant. En aangezien sushi's bij onze hele familie erg populair zijn besloten we al gauw dat dát the place to be was. We kozen er een heerlijke 34-delige sushi-schotel uit die voor de helft werd opgediend op een soort van houten schip. Mark was gepast onder de indruk.
In het restaurantje zaten aan een andere tafel twee jongens en een meisje. Allen geheel in het zwart gekleed en voor mijn gevoel overduidelijk muzikanten. Ze spraken Engels met elkaar. Ik vermoedde dat een van de jongens en het meisje Denen waren en dat de ander een Amerikaan was. Hij vertelde aan de Denen dat hij onlangs de show van Hans Klok gezien had in Las Vegas, met Pamela Anderson als assistente. Ik ging rechtop zitten. Immers, ik ken de geluidsman van Hans Klok. Omdat het ook de geluidsman van Acda en De Munnik is. Ons aller Bo. Omdat Ron met zijn rug naar ze toezat, zei ik tegen hem, in het Nederlands uiteraard: "Daar zitten interessante types". Ik vertelde over Bo en Hans Klok en over dat JP een nummer geschreven heeft voor de nieuwste film van Kevin Kostner. In mijn ooghoeken zie ik de drie in het zwart geklede types opstaan en naar buiten lopen, waar ze wilden gaan roken. Blijkbaar is het horeca-rook-verbod ook al in Denemarken ingevoerd. De vermeende Amerikaan komt even later weer naar binnen, glimlacht vriendelijk naar me, pakt een fles wijn van hun tafel en loopt weer naar buiten, terwijl hij me weer vriendelijk aankijkt en zegt: "Goedenavond. Eet smakelijk verder". Oh My God!!! Het was gewoon een Nederlander!! Wat heb ik allemaal gezegd???? :-)
De sushi's waren verukkelijk. We aten, alle drie, maar Mark voorop, onze handen erbij op. Echt geweldig. Daar zat mijn kind met voorheen een ernstig eetprobleem de een na de andere rauwe-vis-sushi weg te werken. Hoe veranderlijk is een kind. Hoe veranderlijk is mijn kind!
Na de sushi's hebben we nog een rondje door al enigszins verlicht Kopenhagen gereden. We zagen Tivoli en haar achtbanen en Mark werd laaiend enthousiast. We beloofden hem dat we daar ook echt nog wel eens terecht zouden komen, deze week. Mark was gerustgesteld. We konden naar het hotel terug. Ook deze dag had ons weer bijzonder tevreden gestemd.

Zondag zijn we (mijn stiefvader Ron, Mark en ik) op vakantie gegaan. Bart en Simone, die op onze huizen passen, hadden de pont gemist, dus we vertrokken iets later dan verwacht, maar rond half 9 waren we dan eindelijk op weg. Niet, zoals het oorspronkelijke plan was, naar Italië, maar naar Denemarken waar Kopenhagen en Legoland op ons wachtten.
Hoewel met wat vertraging door lange files, hadden we een voorspoedige reis. Rond half 10 's avonds kwamen we in ons hotel aan. Dat ligt echt in the middle of nowhere, op zo'n 35 km van Kopenhagen vandaan. Kwam doordat we in Italië echt niets meer konden krijgen. Dus toen we op internet gingen zoeken naar hotels en huisjes in Denemarken, hebben we het eerste de beste hotel dat we konden boeken genomen. Maar het is een prettig hotel dus dat het in de rimboe staat nemen we voor lief.
Maandag zijn we met de trein naar Kopenhagen gegaan. Dat was nog een heel gedoe. Allereerst het vinden van het station. We hadden het navigatie-wijffie in het hotel gelaten want we dachten dat we het wel zonder haar af konden. Nou dat hebben we geweten. Werkelijk elk plaatsje met een o met een streepje erdoor in de omgeving hebben we gezien. Uiteindelijk kwamen we in Stenlose (denk dat streepje door de o er even bij) terecht, alwaar wij eerst op zoek moesten naar een bank. Denemarken doet niet mee aan de Euro dus moesten we ons verdiepen in de wisselkoers van de Deense Kroon en de Euro. Sjees hee, wisselkoersen... de tijd dat ik daar examen in deed (ik werk tenslotte bij een bank) ligt inmiddels lichtjaren achter me. Wat een gedoe. Laten die Denen eens heel gauw de Euro aannemen! Denemarken is 2x zo duur als Nederland, dus het excuus dat de Euro alles duurder maakt gaat hier niet op!
Toen wij uiteindelijk 1400 kronen hadden opgenomen (wij gaan ervan uit dat dat zo'n 200 euro is), konden we richting station. Aldaar moesten wij ons verdiepen in het strippenkaartensysteem van Denemarken. Dat bleek zo eenvoudig nog niet. Een aardige Deen (donker haar) probeerde in beroerd engels ons het systeem uit te leggen. Wij dachten het te begrijpen en kochten een kaartje, maar vergaten te strippen. Dus toen de trein kwam, moesten we dat alsnog doen. Maar dat werkt heel anders dan bij ons en al wat we deden, het lukte niet om meer dan 1 strip af te stempelen. We hadden er 4 nodig dus dat kostte wat tijd. Zoveel tijd dat de trein wegreed. Gemist. Wat moet die Deen ons een sukkel gevonden hebben :-).

De volgende trein haalden we wel en dat was een openbaring: een luxe trein, met stoffe bekleding en veel glazen wanden en schuifdeuren. Nergens graffity, nergens brandplekken, nergens viezigheid. Prachtig. Een genot om in te zitten.
Helaas kreeg ik vlak voor we de trein ingingen een heel verdrietig smsje (overlijdensbericht) waar ik helemaal naar van werd. Veel heb ik dus niet meegekregen van de treinreis. Ik heb voornamelijk zitten sms-en met het thuisfront (Massy in dit geval) om bloemen en condoleances te regelen. Wat een ellende. Het meisje dat overleden is, was pas 19. Zo onrechtvaardig. Zo verschrikkelijk. Ik kan er nog steeds niet over uit.
Omdat ik vanuit Kopenhagen toch niet veel meer kon doen dan met Massy overleggen, heb ik geprobeerd het van me af te zetten en toch maar te genieten van die prachtige stad, die me enerzijds aan Barcelona en anderzijds toch ook aan Amsterdam doet denken. Ik ben echt dol op Kopenhagen. Het is gezellig, hip, mooi en bij vlagen ook heel indrukwekkend (hele grote gebouwen).
We kwamen op pleinen, in winkelstraten, bij het beroemde haventje en bij het nieuwe theater, met uitzicht op de beroemde Opera van Kopenhagen.

We dronken thee met een taartje (geheel in de stijl van mijn moeder), aten Smorrebrod (streepjes door de o's!) met haring, zalm en kip en liepen nogal winters gekleed door de stad waar de lente nog maar niet door wilde breken.

Mark leidde ons naar een prachtige koepelkerk, waar we in gedachten een kaarsje voor Anika opstaken (er waren geen kaarsen beschikbaar) voordat we de kerk uitgegooid werden wegens sluitingstijd. We pikten nog een winkelstraat mee en we zaten in een achterlijk toeristentreintje wat ons zeker 3 km lopen bespaarde en derhalve zeker de verschutting waard was :-).

Na een laatste ijsje op een groot plein vlakbij het station namen we de trein naar Stenlose weer en kwamen we 's avonds erg moe maar tevreden in ons hotel aan. Dit was een geslaagde dag geweest. Zo wilden we er wel meer!

Wordt vervolgd..........

Als kind was ik er panisch voor, bloed prikken. Dan kwam de schooldokter en moesten we allemaal in een rij gaan staan, wachten op onze beurt. En dan blerde ik, echt keihard en keek de hele school naar me. Dat was vóór het prikken. Dan was er dus eigenlijk nog niks gebeurd. Hoe het ná het prikken was, weet ik eigenlijk niet meer.
Vandaag moest Mark geprikt worden. Hij is eeuwig en altijd verkouden en het lijkt erop dat hij hooikoorts heeft, ofzoiets. En dus moet er bloedonderzoek gedaan worden, om te kijken of hij inderdaad allergisch is. Toen ik het Mark vertelde vanmorgen, begon hij meteen te huilen. Zo herkenbaar. Ik begreep natuurlijk best de omvang van deze ramp, maar wilde hem ook weer niet bevestigen in zijn ellende. Dus veerde ik leuk mee met hem, maar probeerde ik hem ook te laten inzien dat het echt nodig was én dat het misschien nog wel mee zou vallen. Schamper keek Mark me aan. Blijkbaar had ik nog nooit zo iets vreselijks meegemaakt. Ik vertelde hem dat ik sinds ik nierstenen heb ongeveer maandelijks geprikt word en hij bekeek me vol ontzag. Zoveel heldendom had hij nou ook weer niet gezocht achter zijn schijterige moedertje.
Voor het lab in het ziekenhuis in Amsterdam Noord hoef je geen afspraak te maken en ik overtuigde Mark ervan dat het slimmer was meteen te gaan dan pas aan het eind van de dag. Dan blijf je er de hele tijd tegenop zien. Je kunt het maar beter gehad hebben, was mijn theorie. Ik beloofde Mark een pokémon deck als de ellende achter de rug was en kreeg hem uiteindelijk mee. Al was het nog steeds onder luid protest.
In het lab vroeg ik om een ervaren iemand. Ooit, toen Mark een jaar of 2 was, is hij in het OLVG geprikt door een leerlingverpleegster die nou niet bepaald een natuurtalentje genoemd mocht worden. Een traumatische ervaring, die ongetwijfeld bijgedragen heeft aan Mark's angst voor prikken.
We kregen een hele lieve oudere dame met een zuidelijk accent (ben ik gevoelig voor, lately :-)) die Mark zoveel mogelijk op zijn gemak probeerde te stellen. Ze legde precies uit wat ze doen ging en dat ging goed. Mark ging bij mij op schoot zitten, ik nam hem ongemerkt in de houtgreep en Mark huilde zacht. Helaas vond de Aardige Dame het nodig er een collega bij te halen, omdat ze voorzag dat Mark niet stil zou blijven zitten wat natuurlijk nog veel meer ellende zou veroorzaken. Dat vond ik zelf niet zo'n handige move. Mark raakte er enigszins in paniek door. En toen hij de naald zag die gebruikt ging worden schreeuwde hij wanhopig: "Nee! Nee!". En begon heel hard te huilen. Ik vermoed dat hij ook in overzeese gebieden gehoord is.
Hij bleek heel verbaasd toen de Aardige Dame liet zien waar ze de naald in zijn arm zou steken. Daar begreep hij niks van, hij had gerekend op een prik in zijn bovenarm. Er begon mij iets te dagen. De inentingen tegen de Bof, de Mazelen, Kinkhoest en meer van dat soort ongein zijn inderdaad heel erg pijnlijk. En blijkbaar dacht hij dat hij zo'n intenting zou krijgen. Ik legde hem uit dat dit heel anders was. Dat er niks ín hem zou komen (behalve de naald dan, maar dat zei ik er niet bij), maar dat we er juist bloed úit zouden halen. Het troostte hem niet. Hij bleef huilen.
Ik dwong hem de andere kant op te kijken, omdat ik zelf de ervaring heb dat het allemaal veel erger lijkt als je het bloed je arm uit ziet "spuiten". Ongeveer 7 seconden later was het klaar en keek Mark verontwaardigd naar zijn pleister, waar hij een gat in zijn arm achter vermoedde. Woedend was hij, de schat.
De rest van de dag heeft hij zijn arm ontzien. Hij bekeek zijn arm alsof hij nog nooit zoiets verminkts had gezien en pulkte af en toe aan de pleister in de hoop dat hij zomaar los zou schieten. Dat gebeurde natuurlijk niet. Ik bood aan hem er in een ruk af te trekken (de pleister he, niet de arm), maar Mark keek me vol afschuw aan, alsof hij zich niet kon voorstellen dat hij zó'n sadistische moeder had. Uiteindelijk bood ik hem een mitella aan. Heel serieus antwoordde mijn held dat dát nou ook weer niet nodig was. Sarcasme ontgaat de schat nog een beetje.
Na de vakantie zal de uitslag van de allergietest er wel zijn. Ik hoop maar dat ze wat gevonden hebben dat zonder bloedprikken verholpen kan worden. En ik hoop voor Mark dat hij over die angst voor prikken heen groeit, zoals dat bij mij is gebeurd. Want nogmaals, ik snap hem wel. Het is ook een rampje in een kinderleven. Al snap ik dan weer niet helemaal hoe hij zonder ook maar te huilen 9 operaties heeft doorstaan. Je zou toch zeggen dat dat erger is. Blijkbaar niet. De wegen der man (hoe klein ook) zijn ondoorgrondelijk...............

Achtentwintig jaar geleden, op 17 mei 1980, ging ik naar de Earring in de Speeldoos in Zaandam. In het voorprogramma stond Hollander, het bandje dat mijn leven voorgoed veranderde. Een paar maanden later leerde ik de bandleden van Hollander kennen. Nu, 28 jaar later, heb ik met 3 van de 5 nog steeds af en toe contact. Meestal onverwachts, omdat ik ze tegenkom, soms per mail of sms.
In de jaren nadat Hollander ophield te bestaan, zijn Ruud, Otto en Jan (los van elkaar) in allerlei andere bands gaan spelen. Ik noem de Time Bandits, I've Got The Bullets, Herman Brood's Wild Romance, The Scene en Doe Maar. En dat is nog maar een deel van wat ze hebben gedaan. En dan noem ik nog niet eens hun aandeel op menig nederlandse cd.
Met name met Otto en Ruud heb ik contact gehouden, maar ook met Jan is het contact nooit helemaal verloren gegaan. Ook al zien we elkaar soms jaren niet, als we elkaar weer tegenkomen is het altijd leuk. Acht jaar geleden hadden Lilian, Ingrid en ik de eer om op uitnodiging van Jan het allereerste Ahoy-concert van Doe Maar bij te wonen en dat was zo leuk dat we ook het 16e concert hebben bezocht, dit keer gewoon betaald uiteraard.
Jan woont al jaren in Spanje, waar hij geen telefoonbereik en internet heeft dus de laatste jaren spraken we elkaar alleen als hij in Nederland was en we hem toevallig tegenkwamen. Dus toen begin dit jaar werd aangekondigd dat Doe Maar in de Kuip zou gaan spelen, hebben wij gewoon kaartjes gekocht. Je gaat iemand die je bijna nooit spreekt, niet contacten als er opeens zich zoiets voordoet, vonden wij.
Vorige week ging ik onverwachts met Kitty en Helmajo naar Doe Maar in de HMH, waar ik Otto en Ruud tegenkwam. En zo kwam het dat ik geheel onverwachts ook Jan even gedag heb kunnen zeggen. Die meteen enthousiast werd toen hij hoorde dat ik gisteren met Lilian en Ingrid naar De Kuip zou komen. Hij riep dat we elkaar na afloop even moesten zien en dat hij wel even wat zou regelen. Dat klonk goed. Als hij het aanbiedt gaan we niet weigeren natuurlijk. We spraken af dat ik hem in de loop van de week ff zou smsen en dan zou hij me laten weten of het gelukt was.
Woensdagavond om 23.00 uur kwam het verlossende telefoontje: iemand van het management belde om mijn mailadres te vragen, want Jan had hem verzocht me een uitnodiging te mailen. En zo kwam het dat wij ons donderdag in de Kuip moesten melden om daar de uitnodiging te "verzilveren". We kregen een wit bandje als toegangskaartje (al hadden we natuurlijk ook gewoon die gekochte kaartjes al) en een grijs bandje voor de na-ontvangst. Ingrid en ik namen het bandje übercool in ontvangst. Lilian begon te huppelen, haar mouwen op te stropen en wild met haar armen te zwaaien opdat maar gezien mocht worden wat een mooie sieraden zij nou opeens om had :-).
Toen wij op het veld kwamen, bleek er, net als op Java, een voorste vak te zijn. En bij de ingang van dat vak werden witte bandjes uitgedeeld. Hee, die hadden wij al. Maar de grijze bandjes bleken een stuk unieker. Lilian tevreden, die bleef maar verliefd naar haar grijze armbandje staren :-).

We waren erg vroeg. Het was een uur of half 6 en het vak was nog bijna leeg, op de eerste paar rijen na. Het podium was ellendig hoog en op de vierde rij stond je erg dichtbij, dus we besloten achter in het vak plaats te nemen, alwaar we tegen een hek konden leunen (dat 10x per uur werd teruggeduwd door de Security omdat het steeds verschoof) en alwaar we prachtig overzicht hadden.

In de uren die volgden vermaakten wij ons met elkaar, met de regen, met de door de security uitgedeelde regenjasjes vooral, met het mooie decor, het leuke eerste voorprogramma en het minder leuke tweede voorprogramma, met smsjes van en naar thuisfront en andere bezoekers van het concert, met de fotocamera van Ingrid, met Helmajo die inmiddels ook gearriveerd was, met het flesje water dat ik zo charmant uitgereikt kreeg van de security en met de muntjes waarmee je eten en drinken kon halen. Daar moet ik nog even wat over kwijt. Namelijk dat ik het PURE DIEFSTAL vind, dat de muntjes die ik van donderdag over heb zaterdag niet meer geldig zijn. Echt schandalig.

Op een gegeven moment zagen we dat verderop mensen geïnterviewd werden door een cameraploeg van RTL4. "Oh, " sprak Lilian, "die gaan jou natuurlijk ook interviewen". Duizenden mensen in dat stadion, maar volgens Lilian zouden ze mij eruit pikken. Mooi niet dus. Toen ze Ingrid en Lilian zagen sprongen ze meteen op hen af. Zal wel iets te maken hebben met het feit dat Lilian nog steeds zo raar met haar arm stond te zwaaien :-).
Natuurlijk weigerden Lilian en Ingrid dienst en wezen ze als ware NSB-ers naar mij. De vuilakken. Niet dat ik het heel erg vind, een beetje camera-g**lheid kan mij niet ontzegd worden. Of het nou bewegende beelden zijn of foto's, mijn hoofd groeit naar de zon en naar de camera. Dat is nou eenmaal zo. Het zal de Leeuw in mij zijn....
Het interview dat volgde is tot op heden niet uitgezonden. Dat kan te maken hebben met het feit dat mijn antwoord op de eerste vraag "Was je altijd al een Doe Maar fan?" was : "nee, eigenlijk niet". Dat was natuurlijk niet wat hij wilde horen. Wat ik bedoelde te zeggen trouwens, was dat ik niet een échte Doe Maar fan was, met roze/groene armbandjes en dito outfit. Daar was ik toen al veel te oud voor. Maar dat ik de muziek altijd wel leuk gevonden had. Maar dat zei ik niet. Ik zei alleen maar: "Nee, daar was ik te oud voor". Zucht. Ik heb daarna nog een hele discussie met hem gevoerd over dat ik het zo opvallend vond dat er meer mannen dan vrouwen in the house waren, maar blijkbaar was dat zelfs geen leuke tv. Nou ja, achteraf vind ik het niet heel erg. Ze knippen meestal het stomste wat je gezegd hebt eruit en juist dát zenden ze dan uit. Dus ik vond het wel best. En gelukkig hebben we de foto's (van Ingrid) nog.

Niet lang daarna begon het concert. En hoewel ze precies de zelfde set speelden als tijdens de try-out in de Heineken Music Hall, vond ik het nu wél goed. Ik blijf zeggen dat het muzikaal niet zo heel interessant is, maar het stond wel als een huis. Het swingde en het was gewoon een heel mooi geheel. Prachtig decor, prachtige grote schermen waar een heel goede en strakke registratie van het concert op te zien was en een vrolijke uitgelaten sfeer, vooral op het veld. Kortom, een prima geheel. Ik heb ontzettend staan genieten.
Ingrid en ik zijn tijdens het concert nog even naar voren gegaan, maar dat was geen succes. Sjees hee wat een drukte daar. We gingen gauw weer terug naar onze fijne plekjes aan het hek.

Na een mooi en lang concert, klonken de laatste tonen. Doe Maar 2008 zat er op. Voor vandaag althans, want zaterdag spelen ze gewoon weer!

Toen het echt afgelopen was bleef de Kuip leeg achter. Nou ja, leeg. Duizenden regenjassen waren het bewijs van een regenachtige dag die eindigde in zo'n zonnig concert, waarbij zelfs een mooie regenboog te zien was. Wij verlieten moe, maar voldaan het veld, al was het wel een beetje vloekend omdat we nog 4,5 munt over hadden die we niet mochten inwisselen.
De na-ontvangst was erg gezellig. We praatten 8 jaar bij, we dronken wat, we aten wat en verlieten om 1 uur 's nachts De Kuip echt.
Uiteindelijk was ik om kwart over 3 's nachts thuis. Gesloopt maar bijzonder tevreden. Wat een geweldige dag was dit geweest!!!

Het theaterseizoen is afgelopen en dus hebben we tijd voor andere dingen. Dingen die nou eens niet met Acda en De Munnik van doen hebben. Behalve dat de meesten van ons elkaar kennen van Acda en De Munnik. Dat dan weer wel.
Zo gingen Helmajo, Kitty (geen AEDM-adept!!) en ik dinsdag zomaar heel plotseling naar Doe Maar. Ik had steeds geroepen dat ik niet kon, maar onverwachts ging Mark naar zijn vader en dus had ik opeens "een avond vrij". Kaartjes op Marktplaats waren gauw gescoord en al heeft het me 10 jaar van mijn leven gekost ze op tijd in handen te krijgen (wat uiteindelijk een half uur voor aanvang van het concert lukte), beleefden wij een leuke avond. Donderdagavond deden Chanine en ik een avondje "Jazz in het BIM-huis", omdat Arnoud daar speelde en ik wel eens wilde zien wat hij nog meer doet, besides Wimpie en De Domino's.
En voor gisteravond stond een etentje op het programma. Chanine had ons uitgenodigd in haar gezellige huisje in Utrecht en we hadden er zin in. We mochten allemaal opgeven wat we niet lekker vonden, maar natuurlijk had alleen Massy daarop gereageerd. Want als wij dat ook allemaal gedaan hadden was het ongetwijfeld nóg kalere lasagne dan anders geworden, want Chanine zelf lust geen kaas :-).
Donderdag kondigde Chanine nog aan dat ze het zichzelf makkelijk had gemaakt. Er waren weliswaar 7 kratten met ingrediënten bij haar bezorgd (wat bij mij een lampje had moeten laten gaan branden), maar ze zou er niet al te veel werk van maken. Ik vond het prima en verheugde me op ons gezellig samenzijn.
Even over half 8 kwamen Marion en ik bij Chanine aan, alwaar Massy en Helmajo al gearriveerd waren en heerlijk in de tuin zaten, met brood, tapenades, chips, champagne en andere heerlijkheden. Als gevolg van een peesontsteking aan mijn knie ben ik aan de medicijnen, waarvan nogal nadrukkelijk op de verpakking vermeld staat dat ik uit moet kijken met alcohol, dus ik kreeg Jip en Janneke champagne. Wat een bocht is dat!!! Maar het ging om het idee en het was een leuke start van het eenvoudige etentje dat Chanine amper voorbereid had.

Nadat we in de tuin alle nieuwtjes hadden uitgewisseld en Helmajo en ik volop mochten vertellen over onze respectievelijke blessures, werden we door Chanine uitgenodigd aan de eettafel plaats te nemen. Nietsvermoeiend gingen wij zitten en onze monden vielen open. Want voor deze eenvoudige maaltijd lagen maar liefst 4 sets couverts per persoon naast onze borden. Sorry? Een eenvoudig maaltje?
Allereerst kregen we een heel luxe salade voorgeschoteld. Type maaltijdsalade. Per persoon was er genoeg voor een weeshuis. Maar hij was lekker en ik at mijn handen erbij op. Wat een leuk diner! We smulden ervan, hadden lol en maakten ons op voor het toetje. Ahum. Niet echt, zei Chanine. Dit was nog maar het voorgerecht. Aha. Vandaar de 4 sets couverts :-).
Tot mijn grote schok zag ik dat Massy haar bord helemaal leeg had gegeten! Waaaaaaaaaat? Dat had ik nog nooit meegemaakt. Meestal zit ze er van alles uit te vissen omdat er altijd wel iets in zit wat ze niet lust. Zo niet dit keer. Het bord was helemaal leeg. Indrukwekkend!

Terwijl Chanine de keuken in dook, vermaakten wij ons met Acda en De Munnik en De Dijk. Nou ja met hun muziek dan in ieder geval. We maakten plannen voor het komend seizoen en discussieerden over wel of niet naar Curacao gaan. Wat voor mij niet echt een optie is, gezien mijn vliegangst en mijn fobieën voor beestjes. Maar de andere dames vonden dat ik er maar overheen moest stappen en citeerden Thomas die ooit tegen mij zei: "Dat is toch niet eng? Als je neerstort ben je dood". Mannenlogica.
Om een uur of half 11 kwam de tweede gang. Koken kan Chanine als de beste, maar plannen is geloof ik niet haar sterkste kant :-). Gelukkig zaten we nog hartstikke vol van die maaltijdsalade, dus het was helemaal niet erg. De tweede gang bestond tot mijn grote vreugde uit Gazpacho, (niet eens zo heel) koude soep uit Spanje. Verrukkelijk!! Nooit geweten dat Chainine zo'n keukenprinsje was.

Ook de Gazpacho ging schoon op bij Massy. Heerlijk vond ze het. En toen ze alles op at, vertelde Chanine doodleuk dat er paprika in de Gazpacho zat. Paprika! Normaal gesproken griezelt het Prinsesje Op De Erwt (Massy dus) daarvan. Maar nu had ze het niet eens geproefd! Ha! Natuurlijk klonk er een zwak: "Ja, dat dacht ik al te proeven" uit haar mond, maar wij lachten haar vierkant uit. Want ze had zelf het bewijs geleverd van de onzin van die woorden. Als ze het had geproefd had ze die heerlijke soep gewoon laten staan, dat weet iedereen! :-).
De volgende gang zou even op zich laten wachten. Chanine was weliswaar om 2 uur 's middags begonnen met koken, maar om 23.30 uur was het vlees nog niet gaar. Wij konden daar wel om grinniken. Bovendien, het gaf niks. We hadden het reuze gezellig en konden vandaag allemaal uitslapen. En we werden met de minuut meliger.

Ik weet niet meer wie het ter sprake bracht, maar opeens waren we oud en nieuw 2008/2009 aan het plannen. En voor we het wisten hadden we kaarten gekocht voor het grote Clouseau Oud en Nieuw concert in Antwerpen, op 31 december 2008 om 22.30 uur. Oh hoe cool is dat! Oud en Nieuw doorbrengen bij een bandje. Wat een genot. Ik haat oud en nieuw en dit lijkt me dé manier om het te vieren! Massy was iets minder enthousiast. Zij is de enige van ons die wel een relatie heeft en kan het natuurlijk niet maken om 'm te smeren op oudjaar. Bovendien had ze gehoopt dat wij naar haar toe zouden komen en dat gaat dus ook niet gebeuren. Wij suggereerden nog een tijdelijke breuk met haar lief, maar daar was Massy niet zo voor. Tja, we zullen haar missen, dat is een ding wat zeker is. En ik vind het ook heel k*t voor haar dat ze niet mee kan. Maar ja, zoals ik gisteren al opmerkte, dat is de prijs die je moet betalen voor onbeperkt s*x op het moment dat jíj dat wil :-).
Behalve de date naar Clouseau, spraken we ook nog wat uitjes af die we de komende maanden willen gaan doen. Ik noem De Dijk in de Melkweg, Van Dik Hout in Paradiso en Boeijen, Vrienten en Hofstede in de Kleine Komedie. Allemaal niet-AEDM-uitjes. We waren trots op onszelf vanwege zoveel veelzijdigheid :-). Dat we ook een nieuw Acda-uitje planden hebben we het nu even niet over..... :-)

Natuurlijk gingen de gesprekken niet alleen maar over mooie mannen met lange benen en bruine ogen (Koen dus :-)). We hadden het ook over iets diepgaander onderwerpen. En zo leerden wij elkaar weer iets beter kennen. Dat is het mooie van zulke avondjes. Het maakt de vriendschap alleen maar hechter.
Om een uur of half 1 was het vlees gaar en smulden we nog van een heerlijke pasta met overheerlijk vlees (die wel opvallend veel vlekken veroorzaakte). Die Chanine mag dan niet kunnen plannen, maar het was het wachten meer dan waard. Wat heb ik ontzettend lekker gegeten zeg.

Toe aten we nog de beroemde Massy-brownie die ondanks de grote hoeveelheid voedsel die we al naar binnen gewerkt hadden, toch heerlijk was.

Het was werkelijk een bijzonder aangenaam en uiterst gezellig avondje. Enig probleempje is nu natuurlijk wel, dat niemand van ons zich geroepen voelt de volgende te zijn die een etentje geeft. Dit diner evenaar je niet zo even. Gelukkig heb ik net een borrel gehad in mijn huis en ga ik 9 augustus een groot feest geven. Ik hoef dus ff niet :-)

Mark mocht zaterdag bij zijn vriendje Jesse spelen en slapen. Dat was fijn, anders had ik niet naar Java gekund. Mijn ex vond dat hij zonder Mark naar Engeland moest dat weekend en hield zich daarmee niet aan het rooster. Maar gelukkig heb ik veel vangnetten, onder andere Kitty, de moeder van Jesse en één van mijn beste vriendinnen sinds bijna 10 jaar.
De volgende dag zou Kitty Jesse en zijn zusje Isabel naar hun opa en oma brengen, die een vakantiehuis hebben in Friesland. Kitty had daar al vaak over verteld en ik wilde wel eens met eigen ogen zien wat een paradijsje het daar is. En dus was het plan gauw geboren: wij reden zondag mee naar Friesland, bleven 's middags daar en reden 's avonds weer terug met Kitty, zonder Isa en Jesse dan.
De rit naar Friesland is niet veel langer dan het gemiddelde ritje naar het theater (als Kitty niet de verkeerde afslag neemt doordat we zitten te babbelen, that is), dus tegen 12 uur kwamen wij aan in de provincie die ik eigenlijk helemaal niet zo goed ken. Ok, er waren wel eens een theaterbezoekje, een occassional (mislukte) date zelfs, een paar vaartochtjes op de meren én een paar concerten van de Earring tijdens de Sneekweek en in Joure maar verder laat ik Friesland graag links liggen. Niet heel bewust overigens. Het komt gewoon niet in me op om daarnaar toe te gaan. Iets te weinig stad en iets te veel natuur, denk ik. Lees voor natuur: platteland.
Mijn vader en mijn halfzusje hebben overigens ondergedoken gezeten in Friesland tijdens de 2e Wereldoorlog. Op verschillende adressen; mijn vader heeft jarenlang niet geweten waar zij was. Verschrikkelijk verhaal, daar heb ik eerder al eens over geschreven. Ergens rond 4 mei, een paar jaar geleden. Zoek maar eens op in het archief.
De ouders van Kitty wonen normaal gesproken op de Bloemgracht in Amsterdam, hartje Jordaan dus. Om af en toe toch te kunnen genieten van mooi weer en natuur hebben ze dit huis gekocht, 100 jaar geleden. En hoewel het huis best schattig is, gaat het daarbij eigenlijk niet om dat pand, maar meer om de lap grond die er om heen ligt. Een tuin van hier tot Tokyo, met heel veel gras en prachtige beplanting. Er stond heel veel in bloei en ik heb werkelijk genoten. Wat een schitterende tuin! Volgens mij is het exact de tuin die mijn moeder voor ogen had, toen zij in 1978 een huis met een tuin kocht, maar waarvan het haar en Ron nooit gelukt is om hem zo te realiseren.

Al direct na aankomst werden wij door de moeder van Kitty volgestopt met allerlei heerlijkheden uit eigen tuin: verse aardbeien met slagroom (die slagroom kwam bij AH vandaan hoor, grapjasjes), radijsjes, boterhammen met paté (AH), ruccola (jaha, wel uit de tuin!) en appels. Heerlijk! Een beetje eng ook wel, want ik ben niet zo van het onbespoten fruit. Ik eet liever gif dan dat ik de kans loop beestjes op te eten. Maar ja, dat kun je natuurlijk niet zeggen als je op visite bent, dus ik hapte (blij)moedig in alles wat me voorgeschoteld werd. En ik moet eerlijk toegeven, het smaakte verrukkelijk. Zoveel meer smaak dan aan de spullen die je bij AH koopt. Ik was helemaal om!
Na de lunch gingen we wandelen. As if ik nog niet genoeg aan sport had gedaan op Java. Maar Kitty wilde me laten zien waar zij als kind zo vaak gespeeld had. En ja, dat wilde ik natuurlijk wel zien. We zouden naar de dijk lopen, want we zaten vlak bij de kust van de Waddenzee. De dijk was nog geen 5 minuten lopen. We beklommen de trappen en ik verheugde me op de aanblik van de zee. Dat moest mooi worden!
Tot mijn grote verbazing keek ik boven aangekomen niet uit over zee, maar over het grootste stuk groen dat ik ooit van mijn leven gezien heb. Nooit eerder heb ik zo ver weg kunnen kijken en zoveel groen gezien. Het was een openbaring. En mooi! Heel mooi!

We liepen zo'n 4 km. En kwamen allerlei dieren in het wild tegen. Schapen, koeien, paarden, je kunt het zo gek niet bedenken. Stadsmeisje als ik ben riep ik af en toe in verrukking dat ik zulke dieren nog nooit in het echt had gezien, maar dat was natuurlijk onzin. En toch voelde het wel zo. Ik kom op de Dam weinig schapen tegen, ondanks het welbekende gezegde :-).

We hebben zo'n anderhalf uur gelopen en ik vond het prachtig. Wat een hoeveelheid natuur. Wat lijkt het me heerlijk om me in dat gebied even 3 maanden te verstoppen voor de wereld. Je hoorde er niets dan geluiden van de wind en de natuur. Geen auto's, geen vliegtuigen, geen hoge kinderstemmetjes, geen muziek. Helemaal niks. Wat een rust. Wat een verademing.
Op een gegeven moment vonden we zo'n lang stuk riet dat we er touwtje mee konden springen. Bijzonder vond ik dat, dan blijf je wel heel dicht bij de natuur.

Ik leerde natuurverschijnselen kennen waar ik nog nooit van mijn leven van gehoord had:

Het was een geweldige dag. Ik heb er ontzettend van genoten. En toen we in de auto naar huis stapten, kreeg ik nog een heleboel lekkers mee: verse sla, rabarber, aardbeien en ruccola. Heerlijk!!! Het is nog niet allemaal op, maar dat gaat niet heel lang meer duren!