Juli 2007

Maandag 30 juli 2007

Proefdraaien

Ik mocht een weekendje proefdraaien. Mijn ouders en Mark zijn namelijk al afgereisd naar het verre Zeeland, om daar hun intrek te nemen in de stacaravan die wij voor dit doel hebben gehuurd. Ik ben zaterdag meegegaan, maar moest gisteren weer naar huis. Dit heeft 2 redenen: ten eerste kon ik deze week nog geen vrij krijgen, in verband met de vakantie van mijn collega en ten tweede kon de oppas van mijn huis pas vrijdag komen omdat hij zelf nog moet werken deze week.
We zouden zaterdag om 11.00 uur vertrekken. Tenminste dat was het plan. Een volkomen onnozel plan, voor een ieder die mijn moeder kent. Mark en ik zaten om 11.00 uur startklaar. Ik heb nog tot half 2 in de tuin gelegen, tot mijn moeder klaar was met de oppas van háár huis te instrueren. Was op zich geen ramp, het was lekker weer.
Op vakantie gaan is voor mij niet zo'n feest als voor de meeste andere mensen. Ik heb altijd zo'n last van heimwee dat ik al een paar dagen voordat ik überhaupt op vakantie ga (dus als ik nog thuis ben) al begin af te tellen hoe lang het nog duurt voor ik weer thuis ben. Ja, ik weet het, supertruttig, maar that's me. En nu gingen we ook nog kamperen, iets waar ik sinds mijn vroege jeugd al een pleurishekel aan heb, dus echt veel zin had ik er niet in. Maar gelukkig, ik zou de volgende dag al weer thuis zijn. Dat scheelde. Lekker overzichtelijk wel :-).
De reis duurde niet lang, voor vakantiebegrippen, maar het kostte toch zo'n 2 uur om Burgh Haamstede te bereiken, als gevolg van een lange file Zeeland in. Zwarte Zaterdag op Schouwen Duiveland. Een ware Route du Soleil, want naarmate we verder van huis raakten, werd het steeds mooier weer.
Eenmaal op de camping aangekomen was het leed gauw geleden. Want de camping was veel en veel mooier dan wij ons herinnerden van ons vorige bezoek, in april, toen we op verkenning uit waren gegaan. En ook de stacaravan bleek vele malen mooier dan we dachten. Het is meer een klein huisje dan een caravan en is voorzien van vaste wc, een douche, 2 slaapkamers, een televisie, een zithoek, een eettafel en een ruime keuken. En natuurlijk een heerlijk terras. En, eigenlijk nog veel belangrijker, de caravan was superschoon. Hoezeer ik mijn best ook deed, nergens kon ik ook maar 1 spinnetje ontdekken. Wat een zaligheid!

Het weer was prachtig en dat bleef het eigenlijk ook het hele weekend, op zaterdagnacht na toen het echt met bakken uit de hemel kwam. Maar who cares, als je lekker ligt te pitten. Nou ja, een heleboel campinggasten waren er niet zo blij mee vanwege de ondergelopen voortenten en zompige grasvelden. Maar ik had mijn zwarte-met-witte-stippen-kaplaarzen dus mij maakte het niks uit. En Mark ook niet, die vertrok op zijn fiets om zo'n 840 rondjes over de camping te racen.

Mijn ouders hadden een walkie-talkie gekocht voor Mark, want dat leek ze wel zo handig. Zo konden ze toch contact houden met Mark, ook als hij elders aan het spelen was. Dat was op zich reuze inventief van mijn ouders, ware het niet dat Mark het maar een inbreuk op zijn privacy vond. Af en toe zocht hij contact "Oma, oma, hoor je mij, over?" en dan riep mijn moeder terug: "Ja Mark, waar ben je dan?", waarop Mark weer riep: "Ik ben aan het fietsen. Niet meer praten!!!! Over!!!". Reuze lollig was dat.
Kamperen is trouwens helemaal niet meer zoals het was toen ik klein was. Ik herinner me hoe mijn vader met een strontemmer over de camping moest lopen om hem leeg te gooien in de wc's bij de altijd heel smerige openbare washokken. Zelf ging mijn vader nooit op die emmer, maar mijn moeder en ik waren altijd al nufjes en weigerden om de openbare toiletten te bezoeken. Zo wasten wij ons ook altijd in een emmer (een andere dan he, voor de duidelijkheid :-), in plaats van dat we in zo'n goor douchehok gingen staan, die meer door spinnen dan door mensen werden gefrequenteerd.
Hoe anders is het tegenwoordig. Ten eerste heeft ongeveer elke sleurhut een eigen toiletje. Bovendien zijn de openbare toiletten en washokken, in ieder geval op deze camping, schoner dan schoon. Dus zelfs als we geen eigen toilet zouden hebben, zou het nog wel acceptabel zijn om naar de openbare wc's te gaan. Ware het niet dat het natuurlijk super arremoedig is, om met een wc-rol onder je arm over een camping te moeten lopen, omdat je naar de wc moet. Brrrrr, wat ben ik blij met onze prachtcaravan!
Gisteravond, na een heerlijk dagje in de zon, op terrassen, aan het strand en voor de caravan, hebben we verrukkelijke gekookte mosselen gegeten. De Zeeuwen eten mosselen niet met knoflook- of mosterdsausjes, maar met een azijn-met-peper-mengsel. Ongelooflijk lekker, ik at mijn vingers er bij op.

Na het eten ben ik weer naar huis gereden, waar ik heerlijk in mijn eigen bed mocht bijkomen van een fantastisch weekend. Dit is echt dé oplossing voor een ieder die heimwee heeft. Eerst een weekendje proefdraaien, dan weer een weekje werken en dan pas echt naar je vakantieadres. Ik zie het helemaal zitten. Nog 4 dagen werken!!!


reacties in mijn gastenboek graag



Vrijdag 27 juli 2007

Vakantieperikelen

Dit is de allereerste zomervakantie in mijn volwassen bestaan dat ik niet gelieerd ben aan enig manspersoon. En aangezien ik van nature niet erg reislustig ben, zou ik er dan ook geen enkel probleem mee hebben mijn vakantie geheel en al thuis (dan wel overdag in Zandvoort) door te brengen. Maar helaas, juist dit jaar had mijn ex uitgekozen om voor het eerst een keer niet met Mark op zomervakantie te gaan. Dat had even niks met zijn stervende vader te maken, maar meer met het feit dat hij in de zomervakantie van Mark geen vrij kon krijgen. Wat gelukkig reuze mee bleek te vallen toen zijn vader op sterven lag, want toen werd hem geen strobreed in de weg gelegd en mocht hij de hele maand in Italië blijven.
Maar goed, Mark ging in het voorjaar 2x met mijn ex Giampiero op vakantie en ik moest dus de zomervakantie voor mijn rekening nemen. Oh jee. Wat een uitdaging. Ik wist vrijwel onmiddellijk dat ik het niet zo zag zitten om alleen met Mark op vakantie te gaan. Daar ben ik niet avontuurlijk genoeg voor. Heeft verder niks met schatje Mark te maken. Maar dat was geen probleem, aangezien mijn ouders meteen riepen het geweldig te vinden met z'n vieren te gaan.
Ik had wel een voorwaarde. De vakantie moest erg op Mark gericht zijn. Dus geen 5 sterrenhotel (mijn ouders zijn net zo nuffig als ik), want daar is niks aan voor een kind. Nee, had ik bedacht, we gingen kamperen! Dat is leuk (???), want dan leert Mark makkelijk andere kinderen kennen. Soms heb ik van die stomme ideeën....
Mijn moeders zieke longen maken het onmogelijk extreme warmte op te zoeken, dus bedachten we deze winter dat het misschien leuk was om naar Zeeland te gaan. Mijn vorige bezoek aan Zeeland was bijzonder goed bevallen, dus ik zou het nog wel een keer kunnen, had ik bedacht :-). Bovendien, toen ik dit verzon, was het nog niet bekend of AEDM op zouden treden deze zomer. Het leek me niet verkeerd om in de buurt te blijven, opdat ik geen enkel circus zou hoeven missen, mocht dat zo uitkomen.
In april zijn we op zoek gegaan naar een camping waar wij een sta-sleurhut zouden kunnen huren. En die vonden we alras. In Burgh-Haamstede (niet ver van de-plek-waar-het-vorig-jaar- allemaal-gebeurde). Hetzelfde Burgh-Haamstede waar ik mijn vriendin Ingie al jaren over hoor praten. Iets over een vakantiehuis van schoonouders ofzo.
En zo kan het gebeuren, dat ik binnenkort afreis naar het schone Zeeland om me daar een week of 2 te vermaken. Hoewel, om me te vermaken daar moet het weer toch wel even drastisch gaan omslaan. Want de ellende die wij de afgelopen weken over ons heen hebben gekregen in Nederland moge ons toch hopelijk in Zeeland bespaard blijven.
Voor de zekerheid heb ik van de week maar vast wat vakantie-inkopen gedaan. Niet, zoals gewoonlijk met een vakantie in zicht, 60 kilo aan boeken en een bikini, maar slechts 1 paar stevige regenlaarzen. Kaplaarzen zo u wilt. Zwart met witte nopjes, want het oog wil ook wat. Dit waren de minst lelijke. Wat een verschrikking en wat een zonde geld!

Die boeken moeten er natuurlijk ook nog komen, maar ik vrees dat ik toch niet zo aan lezen toe kom, met dat hoge kinderstemmetje in de buurt. Bovendien zal ik in Zeeland jarig zijn en zal ik, bij goed weer, mijn zusjes, zwagers en beste vriendinnen ontvangen in de tuin van de sta-sleurhut. Dus mochten die mensen nog op zoek zijn naar een verlanglijstje mijnerzijds, dan weet ik nog wel een paar boeken:

- Molenbeekstraat van Ernst Jansz
- Eindeloze Dagen van Eva Posthuma de Boer (maar stiekem weet ik al dat Kitty die voor me koopt)
- De Ontsnapping van Heleen van Rooijen
- Berichten uit de Sierra van Angeline van den Berg

Voor de duidelijkheid: dit was een verzoek van Thamar hoor....dat verlanglijstje. Dat u niet denkt dat ik zo inhalig ben :-).
Als het nou helemaal niks wordt met het weer, vrees ik dat de sleurhut te klein is om verjaardagsvisite in te ontvangen. In dat geval zal ik mij spoeden naar de plaatselijke boekwinkel om al die fijne boeken zelf alsnog aan te schaffen, teneinde me te vermaken in de de laatste week van mijn vakantie (als Mark al weer naar school is). Bovendien zal ik die week gebruiken om alsnog bruin te worden. Onder de zonnebank dan, maar toch. Want zo bruin als ik de hele lente ben geweest, zo bleek zie ik nou. En dat ziet er niet uit. Sjees hee...wat ben ik aan vakantie toe!


reacties in mijn gastenboek graag



Woensdag 25 juli 2007

Genietmomentjes

Er zijn van die momenten in het leven waarop je ultiem aan het genieten bent.
Zo lag ik vanmorgen te vernikkelen op mijn tuinbedje in de tuin. Ik heb een tuin, ik heb vrij vandaag, het zou de mooiste dag van de week worden en ik begin eng wit te worden. Dus dan moet je in de tuin. Dat is een soort van ongeschreven regel. Maar ja, het was nog vroeg en er was nog niet zoveel zon te zien.
Op zulke momenten ga ik naar de wolken liggen kijken. Hoe ze voor de zon schuiven en hoe lang het dan weer duurt voor je weer een streepje zon ziet. Dan ga ik liggen berekenen hoe hard de wolken gaan, welke richting ze op gaan en welk wolkendek maar bij voorkeur welk blauwe vlak we nog mogen verwachten. En dan komt het. Je ziet de laatste wolk (voorlopig) voor de zon schuiven, doet je ogen dicht, stelt je in op genieten en dán voel je het: de wolk glijdt voorbij en de zon verwarmt je helemaal. Dát moment, dat is voor mij het ultieme genieten.
Andersom geldt het ook wel. Dat je helemaal ligt weg te branden in de zon en dat er dan een (bij voorkeur klein) wolkje voor de zon schuift. Zodat je opeens een soort koelte over je heen krijgt die je nou net nodig had. Heerlijk!
Wat ik ook een heerlijk moment vind, is als ik 's middags of 's avonds, vlak na het eten, per ongeluk in slaap val. Meestal is dat op de bank, maar soms zelfs op mijn tuinbedje (dat is dubbel genieten). Het ontwaken uit wat ik een gestolen slaapje noem, vind ik echt verrukkelijk.
En dan natuurlijk het in, wat mijn moeder noemt, een zon doorstoven auto stappen. Heel veel mensen zetten bewust hun auto in de schaduw, maar je kunt mij echt niet gelukkiger krijgen dan mij in mijn auto laten stappen die helemaal verwarmd door de zon is. Zálig vind ik dat.
Mijn middelbare-school-vriendin Jorine zei een paar maanden geleden tegen mij dat ik de kunst van het Grote Genieten versta. Dat vond ik een mooi compliment. Maar aan de andere kant denk ik: hoe is het mogelijk dat mensen níet van dat soort dingen genieten. Juist die hele kleine genietmomentjes zijn de dingetjes waar ik mijn geluk uit haal. En als ik die dingen maar blijf zien en voelen, zal mijn wens om 120 te worden nooit veranderen.


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 21 juli 2007

Schrijven

Eigenlijk ontdekte ik het schrijven heel toevallig. Ik had Otto een keer geďnterviewd en in plaats van een vraag- en antwoordverhaal, had ik geprobeerd er een artikel van te maken. En dat bleek wonderwel uit te pakken. Het verhaal heette The Lovemotor Story en ging over een single die de band Hollander uitbracht, in augustus 1980. Ik was er trots op en ook Otto was enthousiast. Het verscheen in het fanclubblaadje van Hollander en werd dus door wel 30 mensen gelezen :-). Dat is geen groot lezerspubliek, maar het was een begin.
Toen ik mijn eindexamen VWO eindelijk behaald had (op zich was het knap om 12 jaar over een zesjarige opleiding te doen), heb ik geprobeerd om aangenomen te worden op de School voor Journalistiek. In die tijd was dat nog gewoon een loting, zonder toelatingsexamen. Helaas, ik werd uitgeloot. Net als, ook ongeveer in dat jaar, ene Thomas Acda, heb ik later, ironisch genoeg, begrepen. Mijn leven ging vervolgens een andere kant op en ik liet de droom om journaliste te worden varen.
Mijn moeder schrijft al sinds begin jaren zeventig. Vier boeken per jaar en allemaal geďllustreerd met haar eigen foto's. Of eigenlijk is het andersom. Het begon als fotoboeken met wat teksten erbij. En het werd een soort weblog, maar dan in boekvorm. Handgeschreven, dat wel. En geestig, ontzettend geestig. Mijn moeder kan van de meest gewone gebeurtenis een geweldig verhaal maken, waarbij de tranen soms over mijn wangen lopen van het lachen.
Toen ik begon met mijn weblog, 5 jaar geleden, had ik dát voor ogen. Dat wat mijn moeder zo ontzettend goed kon, wilde ik ook. Al vermoedde ik dat ik niet haar schrijftalent had geerfd. Als ik nu mijn teksten uit 2002 teruglees, denk ik dat ik in die tijd probeerde de stijl van mijn moeder te kopieëren. Wat me slechts gedeeltelijk lukte, maar me verder geďnspireerd hebben om mijn eigen stijl te ontwikkelen. Die ik inmiddels wel gevonden denk te hebben.
Inmiddels is schrijven een van mijn belangrijkste hobbies geworden. Door dingen op te schrijven kan ik ze onthouden (niet geheel onbelangrijk), verwerken en relativeren. Een belangrijke vorm van therapie dus, die mij geholpen heeft moeilijke tijden te doorstaan én mijn geluk over fijne dingen te delen. En het leuke is, dat ik daarbij een eigen lezerspubliek heb gevonden, dat het blijkbaar vaak waardeert wat ik doe. Vrijwel dagelijks krijg ik tegenwoordig mailtjes van bekenden maar ook onbekenden die mij laten weten dat ze mijn log leuk vinden. En dat is zo kicken.
Helaas is niet alles wat ik schrijf geschikt voor mijn miljoenenpubliek (denk hier even een relativerend emoticon bij). Ik heb rekening te houden met privacy van de mensen die in mijn stukjes voorkomen en sommige dingen zijn gewoon té privé of té genant. Mijn steeds meer fossiliserend liefdesleven bijvoorbeeld, waarvan de vele blikjes bier in mijn ijskast met houdbaarheidsdatum uit de vorige eeuw een droevig bewijs vormen, is iets dat ik niet gauw op het internet zal beschrijven. Al was het maar omdat de meneren die er in voor zouden komen dat niet zouden waarderen. Maar ik schrijf er wel over, bladzijden vol inmiddels. En oh wat zou ik die verhalen graag publiceren. Omdat er stukken inzitten die ik zélf leuk vind om te lezen en omdat een "zelf- destructieve sloopkogel in de liefde" als ik, zoals collega Patrick mij laatst noemde, natuurlijk dingen meemaakt die het leuk zouden doen in de bouquetreeks.
Helaas, het gaat niet gebeuren. Ook omdat ik merk dat ik heel moeilijk kan schrijven over dingen die ik niet zelf heb meegemaakt. Ik hoef maar de namen van mijn hoofdpersonen te veranderen en het is niet meer mijn verhaal. Zelfs als ik Massy opeens Marsha zou moeten noemen, zoals ze in werkelijkheid gewoon heet maar zoals ik haar nooit noem, dan is het opeens een ander persoon. Ik ben ontzettend goed in overdrijven en probeer, met name door zelfspot, altijd wel situaties uit te vergroten, maar ik kan niet fantaseren over personen of omstandigheden die ik niet ken. Jammer, maar het is niet anders, zou een wijs man zeggen.
Dus lijkt het af en toe net of ik een schrijversblock heb. Zo is het al 6 dagen geleden dat het laatste logje van mijn hand verschenen is. Gewoon omdat de dingen die mij bezighielden de afgelopen week níet de dingen zijn die ik op mijn log wil plaatsen. Maar geloof me, ik heb geschreven. En veel ook. Maar even niet voor mijn log. Laten we het er maar even ophouden dat mijn log een soort van zomerreces houdt. Maar ik garandeer niet dat dat zo blijft. Morgen ga ik mijn zoon van Schiphol halen, eindelijk, en je weet maar nooit wat voor lolligs ik daar dan weer meemaak. In dat geval zal ik het met jullie delen. En anders komt het wel weer. Ooit.......


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 15 juli 2007

Nonno (2)

Gisteren is de Italiaanse opa (nonno dus) van Mark overleden, na een vreselijk ziekbed van ruim een jaar. Keelkanker. Vreselijk.
Mijn ex-schoonvader was een aardige man, al had hij een beetje antieke standpunten over vrouwen en aanrechten. Zo heeft hij mij eens toevertrouwd dat hij me erg lief vond maar dat hij nooit met mij getrouwd had willen zijn omdat ik mijn leven niet aan het huishouden heb gewijd. Gruwel. Maar hij was een Italiaan, hij wist niet beter. En ik kon het wel hebben van hem.
In de beginjaren ging ik, als we in Italië waren, altijd mee naar de kerk. Niet dat ik daar iets te zoeken had, maar het was een soort van familieuitje, dus ging ik maar mee (en oh wat vond ik dat saai!). Wij zaten altijd ergens in het midden van de kerk. Maar Nonno bleef altijd achterin staan. Het duurde een tijdje voordat ik door had waarom. De kerkdienst was nog niet begonnen, of hij zat al in de kroeg aan de overkant. Iets dat veel Italiaanse mannen bleken te doen, ontdekte ik later, toen ik met hem mee wegglipte. Dat verklaart ook waarom tegenover zoveel kerken in Italië een kroeg gesitueerd is.
Mark was dol op zijn nonno en dat was wederzijds. Toen Mark nog heel klein was bouwde Nonno een prachtig huis voor hem van bijna een meter hoog. Een soort van houten pakhuis, geheel naar Amsterdams Grachtenpandmodel. Prachtig was het. En dat was nog maar het begin. In zijn garage bouwde Nonno de mooiste dingen voor hem. Auto's, treinen, een tankwagen (minder mooi), een slee en nog veel meer. Echt heel erg lief.
Na mijn "scheiding" van Giampiero had ik vrijwel geen contact meer met mijn ex-schoonouders. Soms als ze in Nederland waren en ik kwam Mark brengen of halen sprak ik nog wel eens met mijn ex-schoonmoeder, maar hem heb ik eigenlijk nooit meer gesproken. Voor mij is dit overlijden dus lang zo erg niet als voor Mark, die gelukkig wel afscheid heeft kunnen nemen van zijn opa. Hij was afgelopen week in Italië en zou gisteren thuis komen. Door het overlijden is dit een paar dagen uitgesteld tot na de begrafenis. Wanneer die zal plaatsvinden heb ik nog niet gehoord.
Ik heb Mark gisteren even aan de telefoon gesproken. Hij was verdrietig, maar wilde er niet echt over praten. "Dan word jij ook maar verdrietig mama" zei hij. De schat. Negen jaar en wil zijn moeder sparen voor iets waar ze niet voor gespaard hoeft te worden.
Het is moeilijk als je kind zoiets ingrijpends meemaakt en jij staat aan de zijlijn. Je wil je kind helpen, troosten, bij hem zijn, maar dat kan nu even niet door de omstandigheden. Dat is heel vervelend. Want ik kan niet goed inschatten in hoeverre zijn vader zijn eigen verdriet even opzij kan zetten om Mark te troosten. Ik moet er maar op vertrouwen. Het eerste dat ik geleerd heb bij het begin van de co-ouderschap is dat je moet leren loslaten. En over een paar dagen is Mark weer thuis. En kan ik hem zoveel vertroeten als mogelijk. Which I will do.


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 15 juli 2007

Nonno


10 maart 1928 - 15 juli 2007


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 14 juli 2007

Heb je um?

Vorig jaar november vierden mijn collega's van Contractmanagement en ik het afscheid van 6 van ons. We deden een kook workshop en hadden een geweldige avond. En besloten dat er een reünie moest worden gepland ergens in mei/juni van dit jaar.
Er veranderde veel dit jaar. Om niet te zeggen dat mijn hele leven in die periode 3x op zijn kop is komen te staan, zowel zakelijk als privé. Dus hoewel ik nog regelmatig met een warm gevoel aan mijn collega's terugdacht, heb ik never nooit meer aan die reünie gedacht. Zo wel Theo. Die was het niet vergeten en stuurde ons enkele weken geleden allemaal een uitnodiging voor een barbeque bij hem in de tuin. In Krimpen. Aan de Lek. Of aan de IJssel. Ik weet het nog steeds niet.
Afgelopen donderdag vond de barbeque plaats. Er was plaatselijk, heel plaatselijk, want Krimpen is een gehucht, geen regen voorspeld dus vol goede moed togen we richting Krimpen. Aan de IJssel of aan de Lek. Ik wist het niet, maar dat was niet erg. We hadden namelijk besloten te car poolen, René, Carsten, Patrick en ik. René viel helaas af vanwege een begrafenis, dus stapten Carsten en ik bij het AC Restaurant in de De Meern bij Patrick in de auto.
Patrick heeft een TomTom. Hetgeen anderhalf uur discussie opleverde over wat nou beter is TomTom of Mio. Duh. Talk to the hand. Ik weet het antwoord wel. Ik herinner me een Teamdag in Nunspeet ofzo. Carsten & TomTom vertrokken een half uur eerder dan Mio&ik en arriveerden 2 minuten eerder. Need I say more?
Maar goed. TomTom dus. Ik was flabbergasted. Want waar mijn sloerie Mio een keurig beschaafde damesstem ten gehore geeft die niet veel meer doet dan de weg wijzen, blijkt de TomTom van Patrick zich te ontpoppen in die man in die blauwe koltrui (er zijn van die momenten dat je leven als een film aan je voorbijtrekt.....dan kun je maar beter zorgen ..... die dus). En Blauwe Koltrui doet veel meer dan de wegwijzen. Blauwe Koltrui stelt vragen!!! Een TomTom die vragen stelt. Het moet niet gekker worden.
We kwamen bij een soort van kruispunt, ergens in de middle of nowhere, want we vermeden snelwegen in verband met 26 km file op de A12. We konden kiezen tussen linksaf naar Vlist, of all places en rechtdoor naar Gouda. De keus leek mij niet moeilijk. Maar wie ben ik. Slechts een collega op de achterbank dus ik moest mijn mond houden. Blauwe Koltrui zei letterlijk: "We gaan hier linksaf. Heb je um?". Waaaaaaaaaaaaaaaaat???? Heb je um????
Patrick deed blind (nou ja, niet letterlijk hoop ik) wat Blauwe Koltrui zei en sloeg linksaf om vervolgens een weiland in te rijden tussen de koeien door. Ik besloot Massy te mobielen, want die is reuze tekstvast en kon vast Blauwe Koltrui wel even na doen. Niet dus, ze kwam niet verder dan "en wie zat er op een te klein handdoekje heel moeilijk zijn eigen rug in te smeren? Tommes Acda!" :-).
Hoe het mogelijk is weet ik niet, maar Blauwe Koltrui wees nog een paar keer de weg, stelde nog wat vragen (heb je um??) en leidde ons verbazingwekkend feilloos naar Krimpen. Alwaar al een paar collega's aanwezig waren. En alwaar we werkelijk een geweldige avond beleefden (waarvoor mijn dank, Theo en Antoinette). Helaas waren door vakanties en andere verplichtingen niet alle ex-collega's gekomen (Alida, waar was je nou?), maar Ilse was er wel en dat vond ik echt geweldig. Ik had het gevoel dat ik haar al jaren niet gezien had, wat reuze mee bleek te vallen want ze is pas ruim een jaar weg. Maar toch.
De avond vloog om. We praatten bij, over wat er het afgelopen jaar allemaal gebeurd was, privé en zakelijk. Dat was nogal wat. Ik noem een huwelijk, wat huizen die aangekocht zijn, verbroken relaties (allemaal van mij :-), geboortes, een sterfgeval, diploma's (de een wat spectaculairder dan de ander), fusies dan wel hostile take overs, geslaagde bevruchtingen (Chilly en ik zijn het niet hoor :-), bezoeken van bobo's (allemaal aan Ilse), ontmoetingen met John Ewbank (grrrr, zij wel!), een paar carriere moves en een paar slechte en goede beoordelingen. Teveel om op te noemen. En we haalden herinneringen op aan meegeluisterde telefoongesprekken, een vreselijk motorongeluk, teamuitjes, fiets- en boottochtjes (Make My Day en Onze Reis), megamorfoses (FM Ass Breed), etentjes en al die dingen die onze afdeling zo uniek maakten. Ilse vermaakte ons vervolgens met leuke verhalen over hoe het in het kantorennet (en dan met name in het Gooi) toegaat en de avond vloog om.
Helaas was ik mijn fototoestel vergeten, maar gelukkig bood mijn mobieltje uitkomst (viel me nog mee dat Blauwe Koltrui niet riep: "Cheese, heb je um?"). Dus toch nog wat foto's. Zij het van wat mindere kwaliteit.


Carsten en Ilse


Cordula en Patrick, met op de achtergrond Carsten, Theo en Ilse


Barbara (op de rug gezien), Willem, Silke (Chilly), Patrick en die andere 2 kennen we nou wel :-)

De andere foto's zijn mislukt helaas. Ik zal mijn fototoestel maar weer standaard in mijn tas doen, want zo'n fout mag ik natuurlijk nooit meer maken!
Tegen elven namen we (alweer) afscheid van elkaar, Theo en Antoinette achter latend met de troep. Met een warm gevoel stapten we weer in de auto, alwaar Blauwe Koltrui inmiddels verworden was tot een Belgische Bonbon met een hees stemmetje.
Dit was een echt unieke avond met een unieke groep mensen. Ik werk overmorgen 23 jaar bij de bank, maar nog nooit heb ik op een afdeling gewerkt waar de groep zo hecht en warm was. Volgend jaar gaan we weer zo'n avond organiseren, dan bij Ilse in de tuin. Ik verheug me er nu al op!


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 10 juli 2007

Nachtmerrie

Vandaag is mijn zoon per vliegtuig vertrokken naar Italië, om afscheid te nemen van zijn stervende nonno (opa in het Italiaans).
Zoals misschien bekend heb ik zelf last van vliegangst. Dat wil zeggen dat ik weliswaar niet hysterisch word in een vliegtuig (tenzij in gezelschap van een spin), maar dat ik eenvoudigweg geen zin heb in een vliegtuig te gaan zitten, omdat ik het risico niet vind opwegen tegen de voordelen. Dat maakt dat ik het altijd erg vervelend vind om Mark mee te geven aan zijn vader, als ze per vliegtuig naar het vaderland van mijn ex gaan.
Vannacht had ik daar blijkbaar erg last van want ik heb ontzettend onrustig geslapen door een vreselijke nachtmerrie. In die droom had ik opeens een levensloze zoon in mijn armen. Hoe hij in mijn droom het leven had gelaten is me niet blijgebleven. Wat ik nog wel weet is het verschrikkelijke gevoel van paniek die ik voelde in mijn slaap, toen ik me, in mijn droom gelukkig, realiseerde dat Mark niet meer leefde.
Het was een bizarre droom, want na de verschrikkelijke momenten die ik net beschreef, werd ik getroost door de meest wonderlijke combinaties van mensen. Zo ontfermde David Middelhoff, bassist bij Acda en De Munnik, zich over me. Nee daar knap je van op :-). Ik heb, in real life, nog nooit één woord met die man gewisseld. Ook kwam Carsten er in voor en een onderwijzer van de lagere school waar ik opgezeten heb. De ontwikkelingen volgden elkaar in hoog tempo op en ik had ook de indruk dat er verschillende verhaallijnen door elkaar heen liepen. Reuze verwarrend en vooral ook reuze vermoeiend.
Ongeveer uitgeput werd ik dan ook wakker vanmorgen. En niet bepaald vrolijk. Sterker nog, ik ben de hele dag onder de indruk geweest van deze verschrikkelijke droom. Mijn collega's beviel het geloof ik wel, want ik ben een groot deel van de dag erg stil geweest. En productief, erg productief.
Ik heb nog niet gehoord dat ze zijn aangekomen in Udine, maar ik denk dat ze meteen door naar het ziekenhuis zijn gegaan. Dus ik maak me maar geen zorgen. Bovendien, ik heb op het nieuws geen enge berichten gehoord over neergestortte vliegtuigen. Dat scheelt weer. En nou maar hopen dat het allemaal niet te naar is voor Mark. Het zal het eerste sterfgeval in zijn nabije omgeving zijn. Wat zou ik het hem graag besparen. Maar helaas hoort het bij het leven. En meer van dat soort cliché's.......


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 8 juli 2007

Tuin (837)

Er is mij wel eens verteld dat in de tuin werken calorie-verbranding-technisch net zo goed werkt als sporten. Dat zou mooi zijn, want dan ben ik vandaag wel zo'n kilo of tien afgevallen, gok ik.
Mijn tuin was een oerwoud. Door de droge lente en het natte vervolg erop zijn er tussen de tegels en aan de randen planten, struiken en zelfs bomen gaan groeien die er niet hoorden. Onkruid dus en dat in grote getalen. Ik moest nodig aan het werk dus.
Gisteren was ik min of meer geveld door een migraine aanval en dientengevolge futloos en licht depri. Maar lang leve de stemmingswisselingen, want toen ik vanmorgen wakker werd, zat ik vol energie en kon ik de wereld weer aan. En zo ging ik bijna juichend het onkruid te lijf. Maar niet voordat ik wat foto's maakte van hoe het oerwoud er uitzag.


Getooid in grote dikke handschoenen tegen kruipend ongedierte ging ik aan de slag. Ik knipte, veegde, stoffelde, trok, duwde, schepte alsof het een lieve lust was. En ik gebruikte het geweldige apparaat weer dat Peter ooit aangeschaft heeft om onkruid tussen de tegels te verwijderen. En het ging goed. Af en toe gaf ik een gilletje als ik weer wat engs zag maar verder ging het lekker.
Ik zag veel bewegen. En daar houd ik niet van, zoals bekend mag worden geacht. Mijn tuin blijkt een slagveld te zijn geworden van mieren en slakken die allebei blijkbaar hebben besloten dat mijn tuin Het Beloofde Land is. Ik kan me niet herinneren ooit een mandaat te hebben afgegeven om daar Slakkenland of Mierenland van te maken, maar daar trekken beide groeperingen zich niks van aan. En zo overbevolken ze mijn tuin. Misschien moet ik maar eens de rol van Oppermacht op me nemen en er een kleine atoombom op gooien in de vorm van water met chloor. Maar dat past dan weer niet in mijn o zo milieubewuste nieuwe ik (waarover in een later logje meer, als de Al-Gore-Hype ietwat afgezwakt is).
Op een gegeven moment kwam ik een boom tegen die ik niet kende. Niet dat dat wat zegt, want ik heb echt net zoveel verstand van tuinieren als de gemiddelde popster van punniken heeft, denk ik. Dus ik riep de buurman er maar eens bij, die kon mij vast wel wijzer maken. Hij wist mij te vertellen dat de bewuste boom een eikenboom was die zich zomaar spontaan genesteld heeft in mijn tuin. Nou ja zeg, het moet niet gekker worden. Ik besloot de boom uit te graven, maar gelukkig was Buurman zo lief dat even voor mij te doen.
En dus ging ik door met knippen, trekken, wieden, vegen en al wat nodig was om mijn tuin weer enig aanzien te geven. Natuurlijk keek ik daarbij zeer goed uit voor zwart onkruid, want ik snapte ook wel dat Buurman mijn blunder van 15 april (zie archief) nog niet vergeten was. En ik verzuchtte een paar keer dat een tuin bijhouden net zo iets was als het huishouden doen. Als je klaar ben kun je weer opnieuw beginnen. Een tuin is als een man. Ze doen nooit wat jij wil. Ik ben voor beide niet geschikt.

Na een Mario-Party-pauze (ik won!) en een uurtje op een terrasje met mijn ouders maakte ik het laatste stuk af. En ik moet zeggen, het ziet er weer prachtig uit. Geen onkruid meer, vrijwel geen mos meer tussen de tegels en een 2x zo grote tuin. Alleen het meubilair is nog vreselijk vies. Daar moet een keer de hoge druk spuit op gezet worden. Die ik niet heb. Maar die ik wel even bij mijn ouders kan lenen. Voor de rest is het af. *Trots*


reacties in mijn gastenboek graag



Vrijdag 6 juli 2007

Tandartsellende

Hoewel ik altijd roep dat ik een kind gebaard heb en dus goed tegen pijn kan, vergeet ik dat altijd onmiddellijk zodra ik in de tandartsstoel zit. Dan word ik opeens een heel zielig, bang en vooral heel erg trillend meisje dat het liefst zou willen huilen maar dat dan nog net weer te kinderachtig vindt. Dus verman ik me en babbel ik opgewekt over politiek met mijn rijke tandarts in Buitenveldert. Hij vertelt me hoe misdadig hij Joop den Uijl vindt (nog steeds, zou hij eigenlijk Wouter Bos wel kennen?) en ik vertel hem niet dat ik dol ben op Femke. Kom op hee, ik schaam me niet voor mijn politieke voorkeur, maar die man heeft een boor in zijn hand. Teveel eerlijkheid kan dom zijn he.
Gisteren was ik weer de pineut. Ik had een afspraak. Gewoon controle, dus dat stelt niks voor zou je denken. Misverstand. Want om de een of andere reden had de tandarts een uur voor me uitgetrokken. Sjees hee....ik weet dat ik een gezellig tiepje ben, maar dat is toch echt niet het geval als ik in die stoel zit hoor. Dus waarom een heel uur dan, vraag ik me dan af?
Nou was er gisteren wat aan de hand met belijning op de A9 waardoor de gehele dag heel Amsterdam van slag was. En dus liepen ook bij de tandarts de afspraken uit, omdat niemand op tijd kwam. Van mijn heel uur was gisteren dus al een half uur om, toen ik eindelijk in die stoel terecht kwam. Vond ik op zich niet erg, want in de wachtkamer lag een Jan, die ik nog niet gelezen had. Leuk tijdschrift is dat. Binnen 20 seconden had de tandarts vastgesteld dat ik een joekel van een gat in een kies had. Story of my life, ik heb al zo'n 300 vullingen, zenuwbehandelingen, wortelkanaalbehandelingen, extracties, kronen en andere ellende achter de rug. Vandaar dat uur, bedenk ik me nu, die man houdt er gewoon rekening mee dat zijn vakantierekening betaald wordt door mij. Anyway, hij had gisteren geen tijd en ik moest dus vandaag terugkomen. Maar niet voordat hij even fijn tandsteen bij me verwijderd had. Au au au!!! Dat doet pijn!!!
Vandaag mocht ik dus weer. Ik zal jullie niet teveel vermoeien met de details maar ik heb anderhalf uur in die stoel gelegen. De goede man had ff niks te doen die middag en vond mij wel een gezellig tijdverdrijf geloof ik :-). Dus nadat hij 1 vulling uit een goede kies geboord had, om vervolgens 2 kiezen te vullen met 1 grote vulling (is steviger zei hij) vond hij dat ik toe was aan een megamorfose. Fijn, ook al story of my life. Om de een of andere reden heb ik altijd mensen om me heen die me zo lelijk vinden dat ze me de megamorfose in praten. Zo ook de tandarts.
Ik heb namelijk één hele rare tand in mijn onderkaak. Die staat min of meer loodrecht op mijn andere tanden. In feite is hij volkomen overbodig en staat hij de andere tanden volledig in de weg. Die tand heb ik natuurlijk al mijn hele leven en al net zo lang (ik kom al 40 jaar bij deze tandarts) zeurt die man dat die tand eruit moet. Maar vandaag was hij serieus. Vandaag wilde hij even korte metten maken. Ik protesteerde maar ergens sta ik er ook wel voor open. Want volgens mij word ik er echt mooier van als die tand eruit gaat. En dat voelde hij. Dus hij ging door vandaag. Maakte er een foto van. Om te kijken hoe het met de wortels gesteld was. Toonde mij de foto's. Kolere wat zijn die wortels lang zeg.
Om een lang verhaal kort te maken (kan dat nog dan, hoor ik Keesch zeggen): ik durfde niet. Maar we hebben afgesproken dat ik er nu serieus over na ga denken (waar ik vroeger altijd keihard nee zei). Maar ik weet het niet hoor. Straks zitten die wortels aan mijn bot vast ofzo. Of aan elkaar. Of weet ik veel. De tandarts lachte mijn zorgen weg. Stel je niet aan, dat kan allemaal niet. Maar ik doe het wel aan het eind van de middag, zei hij, voor het geval dat het tegenvalt. Dát had hij nou niet moeten zeggen :-).
Kortom, ik ben er nog niet uit. Ik wil wel maar eigenlijk toch ook weer niet. Ik roep altijd dat ik geen pijn wil lijden voor schoonheidsbehandelingen. Maar aan de andere kant, die tand slaat echt nergens op. En bovendien kan ik mijn gebit nog beter schoonhouden als die tand eruit is, volgens de tandarts. Hm. Ik denk er nog even over, okee?


reacties in mijn gastenboek graag



Woensdag 4 juli 2007

In mijn cd-spelers

Zo fladderig ik in de liefde ben, zo trouw ben ik qua muzieksmaak. Zo heb ik al zo'n 140 Earringconcerten gezien (bij 130 ben ik gestopt met tellen), ga ik bijna altijd naar Springsteen, Adams en The Stones als ze in Nederland zijn en ga ik natuurlijk al 7 jaar heel erg vaak naar zo veel mogelijk Acda en De Munnik (gerelateerde) concerten, optredens en andere evenementen.
Uit bovenstaande kun je afleiden dat ik het niet erg vind een voorstelling of concert vaker dan één keer te zien. Niet erg verrassend, want dat moge inmiddels wel als bekend te worden beschouwd, lijkt me. Eén van de argumenten die ik daarvoor heb is dat je een cd of muziekdvd ook vaker dan één keer luistert. Wat voor sommige mensen helemaal niet op blijkt te gaan, hoor ik vaak als reactie. Ongelooflijk vind ik dat.
Als ik een cd goed vind, kan het gewoon voorkomen dat hij maanden in mijn cd-speler zit. In de auto heb ik altijd cd's opstaan en dus kan het zo maar gebeuren dat ik een cd zo'n 400x draai voor ik een keer zin krijg in een andere cd. Zo heb ik vanaf 22 februari tot 1 juni van dit jaar alleen maar naar Op Weg Naar Huis geluisterd. En dat elke dag zo'n 3x, want ik maak nogal wat kilometertjes per dag.
Thuis luister ik veel minder naar muziek. Dat komt omdat een huis waar de hele dag een hoog kinderstemmetje te horen is, aangevuld met computergeluiden en televisiegeschreeuw druk genoeg is voor mijn getergde zenuwen. Dus zelfs 's avonds, als het hoge kinderstemmetje slaapt, laat ik zelfs vaak de tv uit en draai ik ook geen muziek. Gewoon om te genieten van de stilte om me heen. Maar toch wel één keer per week draai ik muziek. Als ik aan het schoonmaken ben óf als ik gewoon even rustig kan zitten. Want muziek is om naar te luisteren. Als ik ergens een hekel aan heb is het aan Muzak, oftewel muziek als achtergrondgeluid. Behalve als ik aan het poetsen of autorijden ben, vreemd genoeg.
Als ik een cd goed vind wil ik het liefst iedereen vertellen hoe geweldig die is. Daar misbruik ik allerlei gastenboeken en forums (jaja, ex-klasgenoten ik weet echt wel dat het fora is) voor, maar vandaag vond ik het eens tijd worden dat gejubel te kanaliseren. En dus heb ik een nieuwe rubriek aan mijn site toegevoegd: In mijn cd-spelers (zie het rijtje aan de linkerkant van mijn site).
In deze nieuwe rubriek zal ik bijhouden welke muziek er in mijn cd's spelers zit. Ik zal een stukje schrijven over de cd en over de desbetreffende artiest of band. Meestal zijn dat mijn herinneringen aan wat ik heb meegemaakt heb met zo'n band/artiest of hoe ik in aanraking ben gekomen met deze muziek. En dan is het dus de bedoeling dat jullie net zo enthousiast worden over die muziek als ik. Of in ieder geval nieuwsgierig naar de beschreven cd of artiesten.
De lay-out van het rubriekje wordt nog veranderd denk ik. Maar de eerste opzet is er. En gaat in eerste instantie over Emotional Nomads van JP den Tex en Molenbeekstraat van Ernst Jansz. Enjoy!


reacties in mijn gastenboek graag



Maandag 2 juli 2007

Horror (453)

Oh welk een horror viel mij weer ten deel vanmorgen!!!
Ik was aan het douchen, een beetje suf vanwege een errug gezellige afspraak gisteravond die een beetje uit was gelopen. Ik stond een beetje voor me uit te zingen, gapend, en mijmerend over de geneugtes des levens. Toen ik eerst mijn hele lijf had ingezeept met Dove (word je zo lekker zacht van), pakte ik de shampoofles. Meteen viel mijn oog op een zwarte vlek achter de plek waar die shampoo had gestaan. Mijn oog valt namelijk altijd op zwarte vlekken. Daar is mijn oog op getrained.
Godzijdank had ik mijn lenzen al in en hoefde ik niet zo heel diep voorover te buigen om te zien dat de zwarte vlek bewoog. Ik onderbrak "Mis ik Jou" met een uithaal waar de gemiddelde popster jaloers op zou zijn en zat tegen het plafond! Whaaaaaaaaaaaaaaaaaa, een spin!!!!!!! Een grote. Een zwarte. Eentje die heel hard Rennen kan. En meestal richting mij.
Met mijn ingezeepte lijf jumpte ik uit het bad, onderwijl bedenkend hoe ik dit probleem op kon lossen, zonder dat beest uit het oog te verliezen. Want dat soort monsters hebben de neiging heel hard weg te rennen als ik me even omdraai. Dat lijkt fijn, maar is het niet, aangezien ik me dan helemaal niet meer veilig voel in mijn eigen huis. Wetend dat Het Monster nog ergens is, maar niet precies wetend waar.
Ik moest dus oog op Het Monster houden én ik moest bedenken hoe ik me er van kon ontdoen, zonder het meest vreselijke der vreselijke dingen te moeten doen: lijfelijk contact hebben met Het Monster. Dat is echt iets dat ik niet zou overleven. Het was dus van groot belang die horror te vermijden. Maar hoe? Wijsheid was geboden. En kalmte. Serene kalmte. Een onmogelijke opgave als je oog in oog met Het Monster staat.
Als een ware held besloot ik genoeg over de spin heen te hangen om naar de douchekop te kunnen reiken. Een heldendaad op zich kan ik u zeggen. Maar het lukte zonder ook maar één lichaamsdeel in aanraking te brengen met het Monster. Waardoor ik hem, onder luid gegil, weg kon spoelen door het putje. Vervolgens heb ik het milieu zwaar geweld aan gedaan door nog minstens 10 minuten de douchekop te richten op het doucheputje.
Mark kwam inmiddels even kijken waarom zijn moeder zo stond te gillen. Toen ik hem op de hoogte bracht van het Drama, zei hij zijn schouders ophalend: "Mama, stel je toch niet zo aan. Het is maar een spinnetje". Sjees hee, wat een naar en ongevoelig kind heb ik gebaard zeg. Een beetje medeleven kon ik wel gebruiken hoor.
Uiteindelijk ben ik me toch maar even af gaan spoelen onder die douche. Maar echt van harte ging het niet, moet ik zeggen. Gatverdamme, het idee dat ik in 1 kamer ben met een Monster is al ondraaglijk, maar in 1 bad is helemaal horrorscenario numero uno.
Gelukkig belde vanavond de Spinnenman dat hij morgenavond mijn huis komt inspuiten. Ha! Dat zal die ongenode gasten leren!


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 1 juli 2007

De eerste les

En dus had ik gisteren mijn allereerste gitaarles. Nou ja, een proefles, maar toch.
Maerten (jaha, met ae, hij is blijkbaar van de sjieke kant van de familie) bleek een jongen te zijn van rond de 20, type ongelooflijk lekker ding, hoewel blond. Als ik 25 jaar jonger was, wist ik het wel. Maar daar kwam ik natuurlijk niet voor. Er moest gitaar gespeeld worden.
Hij vroeg me wat ik wilde. Enigszins overrompeld antwoordde ik dat ik graag gitaar wilde leren spelen en dat ik erg van kleinkunst houd. Ik gooide meteen AEDM er maar in, hadden we dat ook gehad. Ik vertelde hem dat Paul de Munnik het afgelopen jaar getoerd had met Kees Prins en hij vulde ogenblikkelijk aan: "en met JP den Tex". Mooi, mijn hart was gestolen. Deze man kende zijn klassiekers :-).
Ik legde vervolgens uit dat ik het afgelopen jaar mee had gedaan met Mark z'n lessen, maar dat dat niet genoeg opschoot voor mij, omdat ik niet verder kwam dan Jan Huigen en Lang Zal Ze Leven. Hij begreep mijn probleem en deed me onmiddellijk 3 accoorden voor. Dát ging wel erg snel. Laten we niet overdrijven. Ik deelde hem mee dat ik erg gelukkig zou zijn als ik over 15 jaar die accoorden net zo mooi zou kunnen spelen als hij dat kon. Hij moest er erg om lachen.
Vervolgens ging hij serieus aan de slag. Het was de bedoeling dat ik de A-mineur, de E en de D-mineur zou leren spelen. En hij tekende de tabs voor me. Dát vond ik stoer. Ik besloot ter plekke de site van Corien Bennink (met allemaal AEDM-tabs) aan mijn Favorieten toe te voegen, maar daar zag ik al gauw van af. Want een accoord spelen is geen kattepis. En wisselen tussen accoorden al helemaal niet. Ik kreeg heimwee naar Jan Huigen.
Vervolgens legde Maerten me uit dat als ik die accoorden speel, het handig is om ze mee te zingen omdat je dan sneller hoort als je fout aanslaat, want dan klinkt het vals. Ik heb de schat meteen maar even uit de droom geholpen. Als ik zing klinkt namelijk álles vals. "Nou," zei hij droog, "dan leer je meteen ook beter zingen. Dat is 2 vliegen in een klap". Wow hee, als dat eens zou mogen?
De lessen beginnen in september. Op woensdagavond, want op dinsdag kan mijn moeder niet oppassen. Komt eigenlijk wel goed uit, want ik heb bijna nooit afspraken op woensdagavond. We gaan niet uit een boek lessen, maar ik krijg gewoon elke week tabs van hem mee die ik moet gaan oefenen. Maerten geeft al een jaar les en heeft erg goede ervaringen met die methode. Hm. Als hij het zegt. Hij zal het wel weten.
Ik kreeg de tabs mee naar huis en in de auto zat ik ze (voor een stoplicht) nog even te bekijken. Nou ja, zeg, zou die jongen echt denken dat ik nou begrijp wat ik moet doen? Ik begon te twijfelen. Is dit wel wat ik wil? Is meelessen met Mark niet goed genoeg?
Eenmaal thuis ben ik er even voor gaan zitten, met Mark zijn gitaar (die lekker klein is). En toen snapte ik opeens wat hij bedoelde en wat ik moest oefenen. Wow hee, wat een mooie klanken heb je al met 3 accoorden. Ik word er helemaal blij van.
Vandaag heb ik mijn eerste serieuze oefenhalfuur gehad. De A-mineur en de E lukken echt heel aardig. Okee, je hoort bij het overpakken nog wel wat ongewenste klanken, maar ik krijg de accoorden er mooi uit moet ik zeggen. Het is al een soort van melodie die eerste paar tabs dus dat is leuk om te oefenen. Alleen de D-mineur is echt een fysieke onmogelijkheid. Mijn pols breekt ongeveer als ik probeer de vingers zo neer te zetten als moet. Ik herinner me een opmerking van Maerten dat het soms wel eens niet lukt, als je je duim op de verkeerde plaats hebt staan, maar waar ik mijn duim ook plaats echt lekker snel overpakken van A-mineur naar D-mineur is er nog niet echt bij. Als je even naar de wc wilt tussendoor, red je het net :-). En dat is nog maar op Mark z'n gitaar. Die veel kleiner is.
Ik moet dus als een dolle een gitaar gaan kopen. Die een stuk duurder blijkt te zijn dan de gitaar van Mark (die maar 80 euro gekost heeft). Eigenlijk zou ik hem van mijn ouders krijgen voor mijn verjaardag, maar gezien de prijs ga ik hem zelf maar kopen. Kunnen mijn ouders mooi een standaard ervoor kopen. En een band. En alle andere extraatjes die er nog bij komen (rammelei enzo :-).
Mijn pols moet in het gips, mijn vingertoppen doen ongelooflijke pijn (schijnt eelt op te moeten komen, charming) en ik voorzie vele oefenuren, maar ik weet nu al dat ik dit ontzettend leuk ga vinden. Veel leuker nog dan pianospelen. En ik denk ook dat ik dit beter ga leren. Gewoon omdat ik ontzettend gemotiveerd ben. En over 15 jaar ga ik optreden. Dan mogen jullie allemaal komen! :-)


reacties in mijn gastenboek graag