Zaterdag 29 juli 2006

Vorige week zaterdag is onderstaande belachelijke recensie verschenen in Het Parool.

Ik heb nogal wat aanmerkingen op deze recensie. Niet omdat AEDM worden afgekraakt, maar omdat er geen inhoudelijke argumenten worden gehanteerd om dat te doen. Zo schrijft Britt Stubbe, de "journaliste" bijvoorbeeld:

In Het Parool van donderdag spraken de frontmannen van de bands al over hun gezamenlijke concert. Het belangrijkste verschil zat volgens Martin Buitenhuis, in de fans. Huub van der Lubbe, zanger van De Dijk, lichtte dit toe: op Van Dik Hout alleen maar leuke meisjes af. En op Acda en de Munnik slechts lelijke met stomme truien en brillen. Maar gisteren droegen álle meisjes hempjes en Tshirts, vanwege de hitte. En ook de Acda en de Munnik-fan lijkt de contactlens ontdekt tehebben.

Afgezien dat er een woord (komen) mist in deze zin, lijkt het me ook echt een zinnige constatering (ook al heeft Van der Lubbe wel gelijk in 80% van de gevallen). Immers, het uiterlijk van de fans zegt echt ontzettend veel over de prestaties van de artiesten.

Verderop:

Dat wil nog niet zeggen dat Van der Lubbe onzin verkondigt, want de cameraman kon tijdens het optreden van Van DikHout niet stoppen met het filmen van al die mooie vrouwen.

Sorry? Die stonden er tijdens AEDM ook al hoor!!! Of zijn ze opeens mooier geworden tussen de optredens door?

En eerlijk is eerlijk. Van Dik Hout is sexier dan Acda en de Munnik, het duo met de wel erg simpele cabareteske pop en dito uitstraling.

Goed, de discussie of Martin sexier is dan Thomas en Paul ga ik niet eens aan. Laten we het erop houden dat dát een kwestie van smaak is. Maar de bewering dat AEDM simpele cabareteske pop maakt en een dito uitstraling heeft, bewijst volgens mij dat dit meisje nog nooit één tekst van AEDM écht beluisterd dan wel gelezen heeft. De diepgaande teksten die Thomas en Paul schrijven en zoveel mensen diep in het hart raken, kunnen gewoon niet afgedaan worden als simpel. Als je bij me weggaat, mag ik dan met je mee. Dat is niet simpel, dat is geniaal, mevrouw Stubbe. En dat is nog maar één van de vele voorbeelden die we op dat gebied kunnen geven. Je kunt er van houden of niet, maar het afdoen als simpel zegt meer over jouw inlevingsvermogen dan over wat je beweert.

Het is wel erg jammer dat Martin Buitenhuis gelijk na het optreden van zijn eigen band met De Poema's speelt, de officieel ter ziele gegane gelegenheidsband die uit Van Dik Hout en Acda en de Munnik bestaat. Heeft Buitenhuis net het ontroerende Laat het los gezongen, zingt hij nu de zin: "Poema, Poema, yeah." Een grotere anticlimax is niet denkbaar.

Sorry??? Heeft die Britt wel goed naar de tekst van Ik Ben Een Poema Meneer geluisterd? Heeft ze überhaupt door hoe mooi haar held Buitenhuis bezingt hoe hij geïnspireerd raakte door een optreden van Herman Brood in de plaatselijke sporthal? Heeft ze door hoe mooi de ode aan Herman Brood eigenlijk is? Blijkbaar niet.

Voortaan wel graag De Poema's muilkorven.

En een goede recensist naar zo'n optreden sturen!

Overigens zou ik me best kunnen vinden in een kritische recensie, als er inhoudelijke argumenten gebruikt worden. Zelf heb ik in de recensie die ik schreef voor www.sentimento.nl me ook negatief uitgelaten over de weinig verrassende optredens. Maar een band afrekenen op het uiterlijk van hun fans, hoe lelijk ook, vind ik immoreel.

Voor de goede orde, het moge uit bovenstaande recensie duidelijk zijn dat Britt Stubbe een die hard Van Dik Hout fan is. Je zou dus verwachten dat ze blond en mooi is. En zelfs dát blijkt een illussie:

I rest my case........

Het zal wel in mijn horoscoop staan deze week. Dat ik last kan hebben van overexposure. En dat klopt ook een beetje.
Vrijdagavond en zondagavond was ik al erg veel te zien op de grote schermen naast het podium op de kop van het Java-eiland. Bovendien kon ik ook niet ontsnappen aan de fotolenzen van sommige fotografen (als ik dat al zou willen). Mijn 15 minutes of fame duurden dus wel 2 avonden. Al vraag ik me af hoeveel me mensen echt naar mijn kop gekeken hebben :-). Nou ja, at least de cameraman, zullen we maar zeggen :-).
Deze week nam ik op mijn werk deel aan een wat wij noemen Ronde Tafel Discussie over de Business Principles van het bedrijfsonderdeel waar ik werk. Ook daar werden weer foto's van gemaakt door een professionele fotograaf. Die foto's zullen geplaatst worden in het glossy personeelsmagazine, de FMS Breed. Ooit door mij omgedoopt in FM Ass Breed. Die foto's heb ik nog niet gezien, ben benieuwd.
Maar toen waren we er nog niet. Gisteren speelden Acda en De Munnik op Mambo Beach op Curacao. En nee, daar was ik niet. Helaas I may add. Beetje ver weg. Moeilijk te bereiken per auto (want vliegangst). Ze moesten het dus zonder mij doen. Zal ook wel eens fijn zijn, gok ik, om mij eens niet een keer op de eerste rij te hebben.
Maar ik wilde er natuurlijk niks van missen. Dus toen gisteren een berichtje in het AEDM-gb verscheen dat er meegeluisterd kon worden op www.dolfijnfm.com, duurde het niet lang meer of de zomerse klanken van deze radiozender uit curacao klonken door mijn boxjes. En zo kon ik nog net genieten van 2 liedjes die Thomas en Paul live in de radiostudio speelden. Het voorafgaande interviewtje had ik net gemist.
Maar we namen aan dat Dolfijn ook het live concert zou uitzenden. En dus nestelden onder andere Hilde, Massy en ik ons achter onze computer (of eigenlijk ervoor, want anders kan ik niet bij het toetsenbord :-). En al babbelend op MSN, luisterden we gezamenlijk naar de uitzending. Af en toe draaiden de dj's een liedje van Acda en De Munnik en wij hadden het reuze gezellig. Beetje roddelen, beetje fantaseren, beetje zwijmelen, beetje plannen maken. Dat idee.
Op een gegeven moment heb ik een mailtje naar Tony, de DJ gestuurd:

Hoi Tony,

Hier een mailtje uit Amsterdam!!!

Mijn vriendinnen Hilde, Massy en ik zitten al de hele avond naar DolfijnFM te luisteren en tegelijk te MSN-en omdat we zo ontzettend balen dat we niet op curacao zijn.

Zou je misschien voor ons "Hallo Liedje" van Acda en De Munnik willen draaien? Omdat we elkaar dit jaar allemaal bij AEDM hebben leren kennen en sindsdien zoveel lol hebben dat we volgend jaar naar Curacao willen komen?

Heel erg bedankt,

Ruth

(ik stuur een foto mee, kun je zien wie we zijn!)

Dat van volgend jaar was niet helemaal waar. Dat is slechts een kwestie van wishfull thinking en dan ook nog in grote mate afhankelijk van de plannen van Thomas en Paul. Plus van de therapie die mij wordt aangeboden door de dames (9 uur naast Paul in het vliegtuig of taakstraf :-).
We bleven luisteren naar de radio, maar Dolfijn Tony deed niks met ons mailtje. Het werd 8 uur locale tijd en wij dachten dat AEDM om 8 uur zou beginnen. Maar er gebeurde niets. Nog steeds plaatjes! Boring. Massy ging op onderzoek uit en kwam met het teleurstellende nieuws dat het concert pas om 21.30 uur begon. Plaatselijke tijd. 03.30 uur bij ons dus. En we waren al zo moe. Dat was een klein dompertje. Dat deed de luikjes dicht. We besloten maar naar bed te gaan, want het werd toch niks zo. En net op dat moment hoorden we Dolfijn Tony zeggen dat hij een mailtje uit Amsterdam had gehad. Ha!
Dolfijn Tony las het hele mailtje voor. Nou ja niet letterlijk want van MSN maakte hij SMS en de afkorting AEDM zei hij hem blijkbaar ook weinig. Maar hij deed zijn best! Toen hij klaar met lezen was, zei hij: "Speciaal voor Ruth (en hij sprak het nog goed uit ook!) en haar vrienden hebben we een hele mooie live opname van wat Acda en De Munnik vanmiddag gespeeld hebben in onze radiostudio, Het Regent Zonnestralen". Vervolgens kwam de live registratie van dat lied, gevolgd door nog 3 afkondigingen waarin ook mijn naam weer genoemd werd. Cool!
We hebben hem nog teruggemaild om te bedanken en kregen vervolgens de volgende mail terug:

tuurrrrrrrrrlijk bedankt vor je mailtje dushiiiiiiiiiiiiiiiiii

Ik heb het er maar druk mee, met al die media. Ik kan m'n kop niet ergens vertonen of ze willen al weer wat van me :-). Je wordt geleefd hoor!

Het is zomervakantie voor Mark, dus de woensdag is niet een gewone woensdag meer. Er dient een leuke dag georganiseerd te worden.
Het strand dus, had ik bedacht. Nee, zeiden Lilian en Erik, met wie ik had afgesproken. Niet naar het strand, veel te druk, veel te warm. En ik gehoorzaamde, want Lilian en Erik doen altijd leuke dingen. Dus zij mochten het zeggen; ik liet me meenemen.
Het werd een fluisterbootje. Een wat? Een fluisterbootje? Dat lijkt me niet echt geschikt voor Mark die gewoon niet kán fluisteren en een veel te harde stem heeft (jaja, hij lijkt op zijn moeder). Maar daar werd ik gecorrigeerd. Je hoeft helemaal niet te fluisteren op zo'n bootje. Het is gewoon een motorbootje dat geen herrie maakt. Kon ik toch niet weten? Ik ben een stadsmens.
Okee, goed idee. Alleen de bijbehorende vraag van Erik "waar kun je die huren hier in de buurt?" kon ik natuurlijk niet beantwoorden. Geen nood, dat leek me een typisch google-gevalletje. Zo gezegd, zo gedaan. En al gauw had ik wat adresjes te pakken.
Nummer 1 was in Holysloot. Maar hun bootjes waren te klein. Want we waren met z'n zessen. Drie volwassenen, drie kinderen. "Hoe oud zijn die kinderen?". "Mark is 8, Jasper is 10 en Wouter is 13". Het antwoord was te belachelijk voor woorden: "Nee sorry, mevrouw, die 2 oudste kinderen zijn al bijna volwassenen!". Tien jaar, bijna volwassen? Yeah right.
We belden nog wat adressen. Op één adres, in Landsmeer, hadden we pech. Net was het laatste bootje verhuurd. Net 5 minuten geleden. Wat een pech. Uiteindelijk vonden we een bootje in De Rijp (puur toeval, ik zweer het). En terwijl ik neerlegde belde Landsmeer terug. Er is een bootje teruggekomen, kom maar gauw!
Kijk, dat was nou fijn. Want je weet nooit wie je in De Rijp tegenkomt :-). Bovendien, naar Landsmeer kunnen we kruipen en voor De Rijp zouden we toch gauw een half uur in de auto zitten. En dat in 37 graden. Niet fijn. Niet te doen.
Toen we bij de "rederij" aankwamen, gebeurde er iets wonderlijks. Na 26 jaar vriendschap kwam ik erachter dat Lilian nog een grotere schijterd is dan ik. Kee, ik piepte ook, dat ik het instappen zo eng vond. En dat Mark zijn zwemvest aan moest (ondanks dat hij kan zwemmen). En dat Wouter niet mocht bewegen omdat het bootje dan om zou slaan. Maar Lilian sloeg alles. Die had het liefst het bootje op het droge getrokken om er vervolgens gezellig in te gaan zitten en zo gezellig keuvelend de dag door te brengen :-). Dus zij was nog veel fanatieker in haar vriendelijke verzoeken of de heren misschien wilden gaan zitten, niet wilden bewegen en als het kan ook niet wilden praten. Dit laatste in het kader van het niet storen van de schipper. Erik dus, in dit geval.
Na wat vloeken en kreuntjes van Lilian en mij zaten we om 2 uur eindelijk in het bootje.

Zoals gezegd, designated schipper was Erik. En omdat iedereen weet dat vrouwen geen kaart kunnen lezen (en dat zeker ook niet moeten doen, willen ze een gelukkig huwelijk houden), wezen we hem ook maar meteen als kaartlezer aan. Zo snel ging dat bootje nou ook weer niet :-). Dat moest te combineren zijn, ook al is hij een man.....

Al gauw begon Mark te piepen dat hij wilde zwemmen. Ja, daar was ik al bang voor ja. Maar hij moest nog even wachten tot we op het grootste meertje in de omgeving kwamen. Nou ja meertje, in Friesland zouden ze dat een plasje water noemen denk ik. Maar er kon gezwommen worden.
Ik stuurde Wouter als eerste de boot uit. Ik bedoel pionieren is leuk, maar niet door mijn kind. Ik wilde eerst zeker weten dat we niet in drijfzand terecht waren gekomen. Wouter ging heel stoer het water in, zakte, al een stuk minder stoer, niet meteen naar beneden en kon zelfs ruimschoots staan. Op de modder weliswaar, maar toch. Jasper volgde. Heel wat stoerder dan Wouter, zwom hij meteen weg.

Mark stond te trappelen en ik besloot hem zijn zwemvest af te doen. Immers, hij zwemt, zonder hulpmiddelen, in het diepe. Dat zou het hier toch ook moeten kunnen.

Ik vond het natuurlijk toch doodeng, dat Mark zonodig het water in moest. Vooral toen Wouter over bloedzuigers begon en Lilian mij wist te vertellen dat die beesten echt wel voorkomen in Nederland. Ik trok bleek weg.....Gelukkig meteen nadat Mark in het water was gegleden, gilde hij : "Goor, het is goor!". Om vervolgens keihard weg te zwemmen en na een meter of 20 weer heel hard terug te komen zwemmen. Als een speer klom hij in de boot en bekeek vol afgrijzen zijn lichaam waar wat resten van wat planten enzo op zaten. Ik scande hem vliegensvlug op bloedzuigers, daarbij 2 verdachte objecten opmerkend. Lilian haalde die 2 zwarte sliertjes van Mark af en wist te vertellen dat het stukjes blad waren. Pff gelukkig maar.
We besloten tot een fotosessie waarbij eindelijk eens een mooie foto van Mark en mij gemaakt zou worden. Dat was een leuk idee, maar Mark was niet van plan mee te werken. Onderstaande foto is dan ook de enige mooie foto van de 300 die Lilian maakte :-).

Nadat Wouter en Jasper een tijdje gezwommen hadden, daarbij Mark verbijsterd in het bootje achterlatend over zulk goor water, konden we weer verder. We voeren door prachtig natuurgebied en zagen allerlei wilde dieren: Koeien, geiten, schapen, de hele familie eend, tot en met de pasgeborenen aan toe en veel verschillende vogels, al dan niet in vlucht. En zelfs een stier. Die bij nader inzien toch een koe bleek te zijn. Bertha zag er vervaarlijk uit. Maar Erik vond het erg leuk om het bootje pal langs haar te sturen. Lilian en ik waren not amused. Bertha ook niet.
Het laatste stukje mocht Mark van Erik sturen. Lilian verbleekte, deed schietgebedjes en gebaarde mij te gaan zitten. Ik, overmoedig geworden, rende inmiddels van de ene kant van de boot naar de andere :-).

Mark deed het heel aardig, maar is werkelijk stronteigenwijs. Dus toen ik hem paniekerig toeschreeuwde dat we naar rechts moesten, bleef Mark stug de andere kant op sturen. Dat betekende een vastlopertje. Gelukkig was daar Erik, die halsbrekende toeren uithaalde om de motor weer in het water te krijgen. En het lukte. Lilian en ik blij :-).

Om half 5 hadden we het wel gehad (en moesten we de boot inleveren, ook dat). Het was een heerlijk middagje geweest. En jemig wat was het warm, zodra we van het water afkwamen!!

En gisteren mochten we weer! Het kon niet op! Op zich voltrok de dag zich min of meer hetzelfde. Behalve dan dat dit keer Marjolijn, MarkvR en PT meegingen. Deze laatsten vormen in AEDM-kringen samen een berucht stel uit een ver verleden. Wie herinnert zich niet de legendarische voorstelling in de Kleine Komedie van 16-12-2001. Ik wel. Thomas en Paul ook, vrees ik :-).
Tegenwoordig zijn ze getemd en dat hebben we redelijk succesvol gedaan. Iets te succesvol misschien, want met hun wilde haren hebben ze ook een beetje de voorliefde voor het werk van Acda en De Munnik verloren. Blijkbaar was daar een evenredig verband tussen ofzo. In het begin leek het dus niet zo'n succes dat we de heren hadden meegenomen. Hun voornaamste bezigheid aan het begin van de middag was het afzeiken van alles wat met AEDM te maken had. Leuk! Maar gelukkig was Marjolijn wél gezellig dus nadat we de heren achter hadden gelaten op een kade aan het IJ, namen wij onze plaatsjes in naast Marion die "ons hek" alweer aan het verdedigen was. En even later voegde ook Sylvia zich bij ons.

Wijs geworden door de ervaringen vrijdag, had ik vandaag zo min mogelijk meegenomen: rijbewijs (in broekzak Peter), fototoestel, een flesje water en stroopwafels. Dat laatste was een gok, maar vrijdag was dit ook gelukt. De organisatie van het festival had een beetje raar beleid. Iedereen mocht 1 flesje water meenemen, maar dan zonder dop. Want je zou er maar in gaan pissen en dan ermee gaan gooien. Ja hoor. Ik ga 9 uur op mijn benen staan om vervolgens mijn helden met een fles urine te bekogelen. Logisch. Verder mocht er geen eten mee naar binnen want dat kon je binnen wel kopen. Ja niet als je op de eerste rijen staat he, stelletje *@$#%#%.......
Ik was dit keer weliswaar niet als eerste binnen, maar doordat ik geen tas bij me had, was ik wel als eerste de beveiliging door (de piemel gooide een heel pak stroopwafels weg). En dan begint het schaamvolle rennen voor je leven. Of eigenlijk voor een plekje op de eerste rij. Vreselijk is dat. Je loopt natuurlijk gigantisch voor paal. Ik hoopte dan ook dat Thomas of Paul niet door een kiertje van de gordijnen aan het kijken waren. Afgang! Maar deze afgang van hooguit 2 minuten weegt ruimschoots op tegen 9 uur balen omdat je geen goed zicht hebt. Absoluut.
Maar het lukte. Dit keer stond ik als eerste voor het podium. En had ik dus nog meer keus waar ik wilde staan. Wat nog moeilijk is trouwens. Vrijdag stonden we perfect en daar wilden we nu ook staan. Maar waar precies stonden we ook weer? Hadden ze niet even een wit kruisje konden neerzetten? Uiteindelijk bleken we iets meer naar links te staan, wat irritant was vanwege een monitor die we in eerste instantie even over het hoofd hadden gezien.
Toen Acda en De Munnik begonnen was echter het monitor-leed alweer vergeten. Om de een of andere reden hadden ze de set omgegooid en daarom begonnen ze dit keer met Ren Lenny Ren. En dat was goed. Want de sfeer zat er meteen veel meer in dan vrijdag. En gek genoeg hadden ze ook veel meer succes dan vrijdag.

De handen gingen zelfs massaal omhoog:

Naast Java-eiland lag een gigantische cruiseboot, type Titanic, maar dan in super luxe uitvoering. Dat was natuurlijk aanleiding voor Thomas om grappen over te maken. Zo zei hij dat wel een heel rijke meneer zijn bootje had afgemeerd.
De bij popfestivals onvermijdelijke strandbal kwam vandaag ook opeens te voorschijn. Dat vond Thomas wel leuk. Als hij tegen een bal kan aanschoppen is hij gelukkig lijkt wel. Hij vergat zelfs een keer bijna de tamboerijn te pakken. Consternatie onder de vrouwelijke fans!

Bij Het Regent Zonnestralen (denk ik) kwam Paul voorop op het podium staan. Dat was mooi, want daarmee gaf hij me de kans om een zelfde fotoserie van hem te maken als die ik van Thomas gemaakt had (zie log van zaterdag).

Na 50 minuten was de set van AEDM helaas weer afgelopen en begon Van Dik Hout. Ik vond ze stukken beter dan vrijdag. Ze hebben een paar heel geweldige nummers (Stil in mij natuurlijk, maar ook Stap voor Stap en Laat het vallen, laat het los). Echt heel goed. Al zal ik nooit echt fan worden.

En toen waren de Poema's weer aan de beurt. Ik Ben Een Poema, Meneer met een grote foto op de schermen van Herman Brood. Het blijft een wereldnummer!

Tijdens de poema's begon de "Titanic" te varen. Dat was op zich al hilarisch. 10.000 man zwaaiden naar de mensen op die boot.

Toen Thomas doorhad wat er aan de hand was, begon hij te zingen: "Dag Sinterklaasje, dahag, dahag". Paul begeleidde hem op de piano en 10.000 man zong mee. Vervolgens zag Thomas een politieboot achter de cruiseboot varen en riep hij: "Politie, Politie die boot gaat ervan door. grijp ze!". Paul zette weer in op de piano en zong iets van "En de politie is een homofiel, homofiel". Waarop Thomas zei: "dat is Paul de Munnik. Paul Frederik de Munnik". Erg komisch. Je moet erbij geweest zijn :-).

Na de poema's kwam De Dijk. En mijn hemel wat waren die steengoed. Onbegrijpelijk dat ik er vrijdag niks aanvond en dat ik het nu zo goed vond. Ik heb genoten en heb bijna meer staan swingen dan bij Acda en De Munnik. Volgens Peter is mijn imago sowieso naar de knoppen. Dat verdient natuurlijk uitleg: net als bij elk groot concert, stonden er aan weerszijden van het podium gigantische schermen opgesteld. Tijdens het concert werd er gefilmd door heel veel camera's en ze brachten het prachtig mooi in beeld. Jammer alleen dat zondag een deel van de bovenkanten van de schermen was weggehaald, waardoor ze gewoon minder groot waren. Misschien was er iets defect? Anyway...natuurlijk werden niet alleen de bands gefilmd, maar ook de mensen op de eerste rijen. En als ik Peter moet geloven was ik nogal veel in beeld. Irritant veel zelfs, zei hij geloof ik :-). En dat zou me dan mijn imago gekost hebben. Hoewel hij ook iets zei over staan springen tijdens de Dijk. Springen? Dat moet dansen voorstellen :-).
Er werd weer met z'n allen afgesloten met De Stad Amsterdam en Ik Kan Het Niet Alleen, maar helaas was het toen te donker (voor mij) om foto's te maken. Op zich niet erg want daardoor kon ik me volledig focussen op het feestje dat ze op het podium aan het bouwen waren. En dat was een leuk feessie moet ik zeggen. Paul huppelde van de ene kant naar de andere kant van het podium en Thomas ging helemaal loos. Ik heb ze nog nooit zo zien swingen! David, Dave en Diederik vormden, samen met wat heren van Van Dik Hout het achtergrondkoortje en hadden daar zichtbaar plezier. Het was allemaal enorm aanstekelijk. Zo aanstekelijk dat ik nu nog steeds vleugels heb en door het huis loop te dansen, als ik daaraan denk!

Wat een feest gisteren. Wat een ongelooflijk geweldige dag!
Tot op het laatste moment hebben we getwijfeld. Gaan we vroeg, gaan we later. Is het het waard om uren in de brandende zon te moeten staan, om vooraan te komen? Uiteindelijk hakten we om 2 uur de knoop door: we gaan vroeg!
Sinds 2 jaar hebben wij hier in deze uithoek van Amsterdam een geweldige verbinding met het centrum: binnen 10 minuten waren we met de pont op het Centraal Station. En vandaar uit ging ook een pont naar Java-eiland. Wij verwachtten mensen-massa's. En een gigantische boot. Dat bleek reuze mee te vallen. Een paar verdwaalde Acda en De Munnik-fans en een piepklein bootje:

Hilde met Charli en Jordi

Zo tegen vijven werd het spannend. Stonden we op de juiste plek voor het hek? We hadden natuurlijk de samenstelling van het hek bestudeerd en waren precies gaan staan hoe wij met ons technisch inzicht hadden bedacht dat het hek zou opendraaien. En ons inzicht bleek goud waard. Want van al die 10.000 zette ik als eerste voet op het terrein. En na een flinke spurt (zeker 500m lang en in een verzengende hitte!) wisten Massy, Marion en ik exact dat plekje op de eerste rij te bemachtigen dat we wilden: schuin voor Thomas en met goed uitzicht op Paul. Wij waren tevreden!!
Omdat we nog wel een paar uur moesten, besloten we te gaan zitten op het door prof Marion (die zeer veel ervaring heeft met echt grote concerten; ja ze gaat dus ook nog wel eens ergens anders heen dan Acda en de Munnik) mee gebrachte matje.

We begonnen met z'n drieën vooraan, maar we bleven niet lang alleen. Michelle, Linda, Frank (en John een paar rijen daarachter) en Sylvia doorstonden de toorn van de tweede rij en kwamen vlak achter ons staan. Oh, wat was die mevrouw (van wie we verdachten dat ze de moeder van Martin was) boos! :-). En toen Acda en de Munnik begonnen, zagen we opeens ook Hilde naast ons staan (die nota bene net het terrein op was gekomen met kids, welk een schande! :-). Zo hadden we een gezellig clubje. Ik kan niet anders zeggen. Overigens waren er niet veel meer Acda en de Munnik fans aanwezig, leek het wel. De rest van het publiek kwam meer voor Van Dik Hout en vooral De Dijk.

Het wachten duurde lang, maar het was goed vol te houden. Toch besloten Michelle en ik het publiek even bezig te houden met de Wave. Wat niet echt lukte. We kregen steeds (op de 10e rij) maar 1 man mee (steeds dezelfde), wat dan wel weer hilarische momenten opleverde.

Het publiek werd opgewarmd door DJ Jasper, die gewoon heel lekkere muziek draaide. Mijn vrees weggestampt te worden was niet gegrond, gelukkig. Maar wat was het een fijn moment toen Jasper uiteindelijk opzoutte en Acda en De Munnik eindelijk (na 5 maanden) weer eens een (nederlands) podium opstapten, na aangekondigd te zijn door Mr Huub van der Lubbe himself. Wat een geweldige optreden:

Na Acda en De Munnik kwam Van Dik Hout. Niet slecht, maar mij boeit het niet lang moet ik eerlijk zeggen. Martin heeft gelukkig dat irritante zwaaien met zijn arm grotendeels afgeleerd, maar ik vind hem nog steeds erg houterig overkomen.
En toen klonk opeens, na 3 jaren afwezigheid: "Ik ben een poema meneer!!", waarin de poema's (Acda en De Munnik én Van Dik Hout samen) bezingen hoe ze als jonge jongens geïnspireerd werden door Herman Brood. Een geweldig nummer en wat mij betreft absoluut een nummer met hoge hitpotentie, maar ja....ze zullen eens naar mij luisteren :-).
De Poema's speelden helaas maar 4 nummers. Dat was een grote tegenvaller, want dat was voor mij toch wel de grote trekpleister. Maar wat was het geweldig om die nummers weer eens live te horen en te zien. Acda en de Munnik zijn geweldig, Van Dik Hout is goed, maar als de Poema's zijn ze gewoon een wereldband!!!
Na de Poema's werd het podium even omgebouwd en begon De Dijk. Ik heb ze al 100.000x zien spelen de laatste 25 jaar en ik moet zeggen, voor mij is de sjeu er wel een beetje af. Ik ben er wel klaar mee, zou een gewaardeerd collega van mij zeggen. Het staat als een huis, ik kan niet anders zeggen, maar mijn aanmerkingen van 25 jaar geleden zijn nog steeds van kracht. Huub heeft een enorme uitstraling, maar de rest van de band komt ontzettend gezapig over. Met uitzondering van de waanzinnige blazers-sectie. Die blijven goed, hoe lang ze ook doorgaan.
Tijdens De Dijk besloot ik dat ik niet door mijn hoeven wilde zakken en begon aan de tocht naar de achterkant van het veld. Ik was zo verschrikkelijk moe; ik kon gewoon niet meer. Die tocht naar achteren was bar en boos. Veel te veel mensen op een veel te kleine ruimte. Dat de brandweer dat toelaat verbaast mij hogelijk.
Aan het eind van het optreden van De Dijk deden heel verrassend (NOT) AEDM en VDH ook nog even mee. En al even voorspelbaar met het nummer De Stad Amsterdam. Immers, zowel De Dijk als AEDM hebben die Jacques Brel-song op hun repertoire staan. Ik stond helemaal achteraan (op een verhoging) en zag er maar weinig van (alleen wat op de grote schermen te zien is). Dat mensen daar willen staan....onbegrijpelijk.
De avond werd afgesloten met Ik kan het niet alleen, wat wel heel typerend voor de hele avond was: hoewel we getracteerd zijn op heerlijke muziek en fantastische optredens, was het allemaal erg voorspelbaar en weinig verrassend. Maar dat kon de pret niet drukken. Zoals ik dit logje begon: ik heb een wereldavond (en -dag) gehad!

Vandaag ben ik 22 jaar bij de bank. Als werknemer dan he. Niet als klant :-).
Als ik zou zeggen dat het lijkt als de dag van gisteren dat ik er begon, zou ik overdrijven. Maar ik kan wel zeggen dat die 22 jaar zijn omgevlogen! En het fijne is dat ik het nog steeds bijzonder aangenaam vind bij die werkgever, ondanks dat er in al die jaren natuurlijk wel heel veel veranderd is. Vooral op het sociale vlak....
Nog 3 jaar. Ben benieuwd of ik het haal. Maar dat ligt niet aan mij, maar aan de uitbestedingsplannen van mijn werkgever....

De begrafenis was bijzonder mooi. Ik ben blij dat ik er heen gegaan ben.
Hij had gevraagd om veel bloemen. Liever veel kleine bosjes, dan een paar grote boeketten. En geen gele en geen oranje bloemen. Gevolg: er lag een bloemenzee van vooral witte maar ook rode en paarse bloemen op en rond de (rieten) kist. Prachtig was dat.
De muziek was rustig maar heel mooi. Ik herkende in één nummer de stem van Ilse de Lange, met een heel mooie song. De andere 2 muziekstukken kende ik niet, maar waren ook schitterend. Het zou me niet verbazen als die van Tori Amos waren.
De speeches waren, naast die van zijn leidinggevende en een oud-collega, ook van zijn zonen. Hele mooie nuchtere speeches. Geen drama's maar wel doorspekt van liefde voor hun zoveel te vroeg overleden vader. Onder andere werd verteld hoe zijn laatste dagen eruit hebben gezien. En hoeveel pijn hij heeft geleden. Vreselijk.
Heel mooi om te zien was hoe de familie met elkaar omging. De liefde straalde er van af. Prachtig en indrukwekkend om te zien hoe de nabestaanden bij elkaar steun vonden en dit zo echt samen deden. Zo hoort het eigenlijk. Maar zo zie je het maar zelden.
Maar het meest bijzonder vond ik het, dat er foto's werden gemaakt. Wat een geweldig idee. Dat heb ik nog nooit gezien, maar het is eigenlijk zo logisch. We maken overal foto's van, van geboortes, verjaardagen en alle andere mijlpalen. Maar waarom dan niet van het afscheid. Raar eigenlijk. En je hoeft er niet naar te kijken. Maar als je ze wél wilt zien, dan kan dat tenminste. Heel bijzonder.
In plaats van cake had men schaaltjes met kersenbonbons en slagroomsoesjes neer gezet. Ook daar had de overledene speciaal om gevraagd. Hij was dol op die dingen en had een hekel aan het standaard plakje cake. Leuk idee. Ik denk dat ik er maar suikerhartjes laat neerzetten. En sushi's. Dat soort kleine details maakt een begrafenis tot iets heel persoonlijks.
Als je dan toch moet gaan, is dit wel de ideale manier om begraven te worden vind ik. Liefdevolle familie, je vrienden en ontzettend veel collega's. Daarnaast mooi weer, heel erg veel bloemen en prachtige muziek. Je zou het bijna jammer vinden dat je er zelf niet bij bent :-).

Ik heb een major aanval van writer's block.
Er is best veel gebeurd de laatste tijd, leuk (kwartaalbijeenkomst op het strand) en minder leuk (wespennest in de spouw(?)muur van mijn huis), maar er over schrijven lukt me niet. Op een recensie van een optreden van Daniel Samkalden na dan.
Ik ben de afgelopen twee weken al zeker een keer of 10 aan een logje begonnen, maar ik kom niet verder dan het tikken van de datum. En soms een titel. Om vervolgens met mijn niet bestaande nagels op de tafel te tikken. Want uit mijn toetsenbord komt niet veel zinnigs.
Eén van de redenen voor dit schrijversblok is het onverwachte overlijden van een collega, afgelopen zondag. Hij was ziek, erg ziek zelfs en vorige week kregen we het bericht dat hij nog maar een paar maanden te leven had. En terwijl we dat nieuws nog een beetje tot ons door lieten dringen, kregen we zijn overlijdensbericht. Te snel, te jong, te waanzinnig.
Morgen is de begrafenis. Niet bepaald een bijeenkomst waar ik me op verheug. Maar ik wil er wel zijn. Omdat ik Rob, hoewel niet heel erg goed, wel al 8 jaar ken. En omdat hij, naast een daadkrachtig lid van ons management team, ook een ontzettend aardige vent was. Een paar maanden geleden heb ik nog een uitgebreid gesprek gehad met hem, over zijn ziekte. Door dat gesprek kan ik alleen maar met ontzettend veel respect aan hem terugdenken. Wat een krachtige man zeg. Bewonderenswaardig.
De brief die ik afgelopen vrijdagochtend in klad naar hem geschreven heb, om hem sterkte te wensen bij het verwerken van de zo vreselijke prognose die hij gekregen had, ligt nog steeds op tafel. Nog niet in het net geschreven. Zo zie je maar, dat soort dingen moet je gewoon niet laten liggen. Maar ja....dat zijn van die wijsheden die weer wegzakken na verloop van tijd............