Zondag 31 juli 2005

Het was juni 1972. Mijn ouders waren net 3 maanden uit elkaar (maar doet verder niet zo terzake in dit verhaal). Mijn toenmalig stiefvader-to-be (maar dat wisten we toen natuurlijk nog niet) Ron was architect en had meegedaan aan een ontwerpwedstrijd voor speelwerktuigen, ter gelegenheid van de allereerste Floriade. En hij won de tweede plaats! Waardoor hij uitgenodigd werd aanwezig te zijn bij de opening van de Floriade. En Maud en ik mochten mee!
De opening werd verricht door toen nog Prinses Beatrix. Natuurlijk waren ook Prins Claus en hun kinderen aanwezig. Dat sprak bijzonder tot mijn verbeelding. Want net als elk meisje van die leeftijd (9 was ik), leek het me wel wat om prinsesje te worden.
En dus greep ik mijn kans. Toen alle kinderen op een springkussen mochten spelen, zorgde ik in de buurt van Willem Alexander te zijn, want als je je dan toch te grabbel gooit voor een prins, dan maar meteen voor een kroonprins. Als ik iets doe, doe ik het goed :-).
WA was niet geïnteresseerd vrees ik. Hij viel toen al op blond. En had dus alleen maar oog voor een of andere blonde sloerie (van een jaar of 5). En zag mij geheel niet staan. Ik was te oud voor hem vrees ik (ik ben bijna 4 jaar ouder dan hij). Story of my life :-).
Het heeft me wel de nodige publiciteit opgeleverd overigens. Zo is er een documentaire op tv geweest van ongeveer een uur, waarin ik gedurende vrijwel de gehele uitzending prominent in beeld ben geweest (ik duwde WA nog net niet uit beeld :-). Helaas is die opname verloren gegaan, als gevolg van het nog niet bestaan van videorecorders in die tijd. Jammer wel. Had leuk gestaan naast mijn Boggle-tape-je.
Verder zijn er foto's in kranten verschenen. Ik leek Jan de Bouvries wel, zo vaak stond ik daar op. En dan was er ook nog een of ander architecteur-tijdschrift waarin zo'n foto stond. En dat tijdschrift vond Ron een paar dagen geleden bij het uitmesten van zijn werkkamer. Waardoor ik bovenstaand verhaal nog met bewijzen kan staven ook:

Die slanke (!) vamp op de voorgrond ben ik; die blonde lelijkerd daar rechts van is WA

En mijn wens om prinsesje te worden? Ach laat ik het zo zeggen: ik ben dik tevreden met wat ik heb en één keer per jaar kom ik ook in chique hotels (al is het maar voor een paar daagjes). So who needs die prins? Ikke niet. Ik heb mijn eigen prins. En een veel mooier kind dan WA me ooit had kunnen geven. Dat is wel een ding wat zeker is!

Kitty is iets daadkrachtiger dan ik. Al weken heb ik een flesje verf in huis. Verf voor mijn verknalde schoenen. Al weken staat het doosje, met daarin het flesje, me aan te staren. En al weken bedenk ik me dagelijks dat ik het nou toch maar eens moet gaan proberen. Wat ik vervolgens nooit deed.
Kitty was nog geen 10 minuten binnen of ze ging aan de slag. Ik bracht haar de benodigdheden: krant, keukenpapier, trui (ze had het koud), andere trui (nadat ze op trui nummer 1 gemorst had :-) en natuurlijk de noodlijdende schoenen. Waar ik natuurlijk eerst even een foto van maakte om jullie te laten zien hoe ik ze verpest had (weet u nog, door in chloorwater te gaan wandelen, how stupid can you be?):

Ik heb nog maar net één oog open als ik Mark naast me zie liggen met vijf boeken op schoot. We spreken half 7 's ochtends. Half 7 ja.
"Mam, ik ga vandaag toch naar opa en oma?".
"Ja schat, mama moet werken".
"Maar ik heb geen tijd om mee te gaan naar de golfbaan hoor. Ik heb veel te veel te doen. Ik moet al deze boeken vandaag lezen en dan moet ik óók nog golfen. Nee daar heb ik echt geen tijd voor hoor".

Jemig, wat een stresskip. Van wie zou hij dat nou hebben? Niet van zijn moeder in ieder geval. Of zou hij af en toe ook een hormoondagje hebben? :-)

Vandaag gingen Mark en ik naar de film, met Karen en (haar) Mark en haar kinderen Thomas en Daan. Madagascar, de nederlandstalige versie uiteraard. Vorige keer waren we naar Spongebob, maar daar was ik in slaap gevallen, dus het was spannend hoe ik me vandaag zou houden. Mijn reputatie stond op het spel! :-)
Niet alleen daarom vond ik het spannend om naar de film te gaan. Ik had vannacht gedroomd over hoe Al Qaeda nou net uitgerekend Pathé Arena had uitverkoren als doelwit en werd dus niet al te vrolijk wakker vanmorgen. Maar Mark had zich er erg op verheugd en ik besloot dus maar eens een keer niet toe te geven aan al die onzinnige angstjes van me.
En ik moet zeggen, ik ben er blij om. Madagascar bleek een leuke animatiefilm, die niet alleen grappig is voor kinderen, maar zeker ook voor de ouders de moeite waard is.
Het verhaal gaat over 4 dierentuindieren uit New York, een leeuw, een zebra, een giraffe en een nijlpaard. Als de zebra besluit dat hij de rest van zijn leven in het wild wil doorbrengen, gaan zijn vrienden hem achterna. Na een doldwaze tocht door New York worden ze uiteindelijk gevangen genomen en op de boot naar Afrika verscheept. Maar natuurlijk breken ze weer uit en stranden ze uiteindelijk op Madagascar. Altijd fijn als er een link naar de titel van de film wordt gelegd.
De dieren zijn nogal verwend in de dierentuin en in het wild blijkt het nogal moeilijk overleven, al was het alleen maar omdat ze hun eten niet meer op een dienblaadje krijgen aangereikt. Uiteindelijk loopt het natuurlijk allemaal goed af. Een echte feel good-movie dus.
Vergeleken met Spongebob is dit een wereldfilm, maar als je deze film naast bijvoorbeeld Finding Nemo, Toy Story of Lion King legt, is deze (best korte) film (86 minuten) duidelijk van minder niveau. Maar niettemin heb ik een hartstikke leuke (slapeloze) middag gehad. En Mark ook.
En toen we thuis kwamen? Tja, toen wilde Mark meteen weer Spongebob kijken. Zucht. Het kind heeft nog niet zo'n hele goede smaak :-).

Eén van mijn meest emotionele jeugdherinneringen (in het positieve dan) is de afscheidsavond op de lagere school. Die bestond uit het opvoeren van een musical en daarna een borrel. Hoewel ik vermoed dat er alleen ranja werd geschonken (in die tijd dronken kinderen nog geen cola en andere grote-mensen-drankjes).
De musical die wij opvoerden heette Adieu Paris en was geschreven door een professional uit Hilversum. De school had de musical aangekocht, inclusief tekstboekjes (voor ons) en een muziekbandje waarop op de ene kant de liedjes gezongen werden zoals de bedoeling was en op de andere kant alleen de muziek was gezet (een soort karaoke avant la lettre).
Ik had geen hoofdrol, want zangtalent is niet één van mijn vele gaven. Sterker nog, ik geloof dat ik van de meester moest playbacken om de voorstelling niet te verknallen :-). De mannelijke hoofdrol werd in ieder geval gespeeld door Ronald, die wij ook wel De Professor (vanwege zijn hoge cijfers) en Snijboon noemden (een verwijzing naar zijn achternaam). Ronald kon prachtig zingen. Echt een nachtegaaltje. Een paar jaar later is hij (per ongeluk) doodgeschoten toen hij bij de Febo op de Amsteldijk een kroketje stond te eten. Maar dat even terzijde. Dat had niks met zijn zangtalent te maken, vermoed ik.
Wie de vrouwelijke hoofdrol speelde weet ik niet meer. Maar dat was lang niet zo'n glansrol als die van Ronald. Anders had ik het vast nog wel geweten. Anyway...de musical was een groot succes. Eén van de hoogtepunten in mijn leven. En de oorzaak van een jarenlange wens om actrice te worden. Wat slechts gedeeltelijk gelukt is :-).
Na de opvoering vloeiden de tranen rijkelijk. Bij de meisjes dan. Vanwege het naderend afscheid van elkaar en van onze zo geliefde meester Kerkhoven. De jongens deden stoer, sloegen elkaar op de schouders en lachten de huilende meisjes uit vanwege onze (!) tranen. Wat een prachtavond!
Vandaag was ik met de klas van Mark mee naar de opvoering (generale repetitie, de echte voorstelling volgt vanavond) van de 8e groepers, die de school gaan verlaten. Ook zij deden een voorstelling, maar mama mia wat is er veel veranderd in die 30 (oeps) jaar. Want stonden wij mee te zingen op het karaoke-avant-la-lettre-bandje, deze kinderen begeleidden zichzelf gewoon op (bas)gitaar, piano, saxofoons, drums en trommels. Waanzinnig! De musical was heel modern, met allerlei woorden die ik niet ken. En een paar die ik wel ken, zoals jo! en bro! en latur! Errug leuk. En met een boodschap. En soms zelfs gewoon heel mooie liedjes. Geweldig gewoon. Ik heb genoten!!!

Sinds vrijdag heb ik een nieuwe hobby. Het lukte mijn moeder niet om een puzzel uit de krant op te lossen en ze vroeg mij er even naar te kijken. Opschepper als ik ben, verzekerde ik haar dat ik die kruiswoordpuzzel wel even op zou lossen. Maar het was geen kruiswoordpuzzel en mijn moeder zei er ernstig aan te twijfelen of ik wel in staat zou zijn de puzzel op te lossen.
Het ging hier om Sudoku, een japanse puzzel. Een zeer cijfermatige puzzel. Dus op zich had ze daar een punt. Ik heb het analytisch vermogen van een nijlpaard. En bij dit soort puzzels komt analytisch vermogen nou juist bijzonder van pas. Vandaar haar twijfel....
Ik heb 2 uur zitten puzzelen, voor, tijdens en na het eten. Mijn ouders vonden het reuze gezellig dat ik kwam eten :-). Maar het is me wel gelukt en met een spijtige zucht heb ik de opgeloste puzzel naast me neergelegd.
Vandaag kreeg ik een puzzelboekje van mijn ouders, helemaal vol met Sudoku's. Heerlijk! Daar kan ik uren mee voort. Over onderstaande puzzel heb ik een uur of 4 gedaan. Peter is er nog mee bezig:

In elk hokje komt een cijfer van 1 tot en met 9 te staan. Elke rij, elke kolom en elk vierkant van 3 bij 3 hokjes bevat alle nummers van 1 t/m 9.
copyright van deze puzzel: Denksport (we willen geen ruzie)

Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het verschrikkelijk wat er gebeurd is in Londen. Heel erg, en om doodsbang van te worden (maar u weet, daar is bij mij niet zo heel veel voor nodig :-)
Ik ben heel braaf stil geweest, gisteren om 13.00 uur. Dat moest, want Balkenende had het gezegd. En Rijkman Groenink, voorzitter RvB van mijn werkgever ook, for that matter. Ik heb zelfs een "boze" blik geworpen op lawaaimakers en op auto's die gewoon doorreden. Maar eigenlijk hè, was ik het er helemaal niet mee eens.
Een dag na "Londen" stonden er 4 regels op teletekst, weggemoffeld tussen 2 andere berichtjes: In Congo zijn 40 mensen uit hetzelfde dorp in brand gestoken door een rivaliserende stam. In brand gestoken. Bruut vermoord. Niet veel minder bruut dan wat de mensen in Londen is overkomen, lijkt mij.
Zoals ik al zei, 4 regeltjes op Teletekst. In de nieuwsuitzendingen op tv werd het niet eens genoemd. Laat staan dat er ook maar één landje is dat ook maar 2 secónden stilte houdt voor de omgekomen Congolezen. Congo? Welnee, boeit niet. Want Bush weet waarschijnlijk niet eens dat Congo bestaat. Dus waarom zouden we die doden dan herdenken? Wat schieten we daar nou mee op?
Natuurlijk komt "Londen" opeens verschrikkelijk dichtbij. En lijkt het er sterk op dat wij die ellende hier ook nog wel eens krijgen. Natuurlijk maakt dat het allemaal net even iets erger en enger, want realistischer. Natuurlijk is het walgelijk dat volkomen onschuldige burgers (die misschien wel net zo erg tegen de oorlog in Irak zijn als elk ander weldenkend mens) het leven hebben gelaten in een metro. Maar dat is nog geen reden om te vergeten dat er meer ellende in de wereld is dan de "Oorlog tegen het terrorisme", het troetelkindje van de grootste crimineel op aarde, de heer Bush. En dat diezelfde Bush bijzonder weinig doet om dat leed in te perken. Dus laten we nou eindelijk eens ophouden om als een hijgend hondje achter die enge Bush aan te lopen. Laten we gewoon weer zelf gaan nadenken. Goh, dat was nou eens een nuttige tijdbesteding geweest, gisterenmiddag, van 13.00 tot 13.02!

Boehoe, mijn schoenen zijn ziek, om niet te zeggen (tijdelijk?) zwaar verminkt.
Mark moest naar zwemles. De laatste van dit schooljaar. En ik moest hem brengen. Want hij is nog iets te klein om alleen naar Amsterdam-West af te reizen. Dat begrijpt u.
Ik had mijn schattige lichtroze Bristol-muiltjes aan. En dacht niet na. Blauwe hoesjes (tegen straatvuil) erom heen en hoppa: Mark het zwembad ingooien. Geen probleem zou je zeggen. Behalve dan dat de blauwe hoesjes wel straatvuil tegenhouden, maar geen chloorwater. En nu zijn ze niet licht-roze meer, maar lila. Hé cool, hoor ik daar mijn collega's zeggen. Past leuk bij je lila jasje. Nou mooi niet, want ze zijn natuurlijk niet egaal lila. En niet allebei op dezelfde plek.
Dus nu ben ik diep bedroefd. En dat zal ik zijn tot ze opgedroogd zijn. Duimt u even met mij mee dat het slechts een tijdelijke verminking is?

Logopedie. Mark werd weer eens getest. Woordenschat & Woordvinding. Iets waar hij tot vorig jaar slecht op scoorde.
Maar het ging goed, nu. Hij wist woorden waarvan ik niet eens wist dat ík ze kende. Trots was ik. Die kleine heeft een ontwikkeling doorgemaakt van heb ik jou daar.
Tot we bij een heel moeilijk plaatje kwamen. Daarop stonden muzikanten, muziekinstrumenten en een bandrecorder. De "opdracht-zin" was zo iets van: "Wat een mooie muziek. Die wil ik graag ...........". En dan moest Mark het ontbrekende woord invullen. Zucht, die leek me een beetje moeilijk. Vond Mark ook. Hij dacht diep na, met een frons tussen zijn wenkbrauwen.
"Opnemen, opnemen" wilde ik hem toefluisteren. Maar dat mocht niet. Logopediste keek streng. Ik durfde niet. Dan maar telepatische straling proberen. Opeens keek Mark op. En blij.
"BRANDEN" riep hij. Een kind van deze tijd ....... :-).

Iedereen had volgens mij wel zo iemand op school waarvan je het twintig jaar later helemaal niet erg zou vinden, als juist zíj tegen die tijd 40 kilo zwaarder was geworden, en lelijk, en als het kan ook een beetje ongelukkig. Niet té, want we zijn diep in ons hart best aardig, maar een beetje verdriet zou niet erg zijn :-).
Gisteren had ik een ontmoeting met zo'n type. Op de school van Mark werd het einde-schooljaarsfeest gehouden, dit keer in de hoofdvestiging. Eigenlijk was ik helemaal niet van plan om er heen te gaan, maar Mark was er met de naschoolse opvang heen, dus ik moest hem wel even oppikken. Vast van plan om binnen 5 minuten weer weg te zijn, liep ik na 1 minuut al tegen Frank Lammers op. U weet wel, de Manager in Ren Lenny Ren. Frank Lammers? Wow!! Ik bleef nog even ... :-).
Ik wist wel dat Peter Heerschop een kind op onze school had, maar van Frank Lammers wist ik dat niet. Misschien toch maar eens in de ouderraad gaan, je weet maar nooit :-). Anyway....ik besloot dus inderdaad nog even te blijven. Ook onder druk van Mark die helemaal niet van plan was om voor "sluitingstijd" het terrein te verlaten.
Al gauw ontdekte ik haar. Het populairste meisje van mijn middelbare school. Ik was dikke vriendinnen met haar zusje, maar op haar was ik destijds niet bepaald dol. Zij was het type dat 1000 vriendinnen had, en nog meer vriendjes. Alle leuke jongens op school vielen op haar of haar vriendin, die ik zelf aardiger vond. Ze was ongetwijfeld heel leuk met haar vriendinnen, maar de meisjes die niet in haar kring hoorden behandelde ze nou niet bepaald vriendelijk. Bovendien waren zij en haar vrienden veel ouwelijker dan mijn klasgenoten en ik, hoewel ze in een parallelklas zaten. Terwijl mijn vriendinnen en ik nog heel blij waren met een ijsje ofzo, rookten zij en haar vriendenkring de hele dag sigaretten en hash enzo. Wij werden niet voor niks het infantiele klasje genoemd :-). Terwijl wij schuifelen op een klasseavond super spannend vonden, kochten zij waarschijnlijk hun eerste condooms. Dat type.
Toen ik haar zag, aarzelde ik even. Nog steeds even geïntimideerd als 30 jaar geleden. Tot ik haar wat beter bekeek. Ze was minstens even zwaar als ik, zag er veel ouder uit en als ik eerlijk ben eigenlijk ook best wel lelijker. Ik trok de stoute schoenen aan en stapte op haar af. Ik moest natuurlijk wel even weten of ze ook echt een beetje ongelukkig was.
Wat één gesprekje al niet kan doen. Ze bleek gewoon een heel aardige vrouw. Ze was helemaal niet zo als ik me haar herinnerde. Sterker nog, ik heb hartstikke leuk met haar staan praten. Tot Mark me weg kwam slepen.
Nu vraag ik me natuurlijk af, of ze 30 jaar geleden misschien ook eigenlijk best wel aardig was. Maar dat ik dat gewoon niet zag. Of zou ze heel erg veranderd zijn? Of ik? Of zouden mijn herinneringen gewoon niet geklopt hebben? Fascinerend zo'n ontmoeting....Ik kon trouwens niet bepalen of ze nou wel of niet ongelukkig was. Boeit niet, laat haar maar lekker gelukkig zijn. Ik word mild op mijn oude
dag :-).