Zondag 25 januari 2009

Na het huiskamerconcert dat JP den Tex op 4 oktober 2008 bij mij thuis gaf, hadden we de smaak te pakken. In gezamenlijk overleg tussen JP, Elaine en mijzelf besloten wij 4 van dit soort concerten per jaar te gaan organiseren. Marianne en Bas hadden na het optreden spontaan hun huiskamer aangeboden voor een volgend concert en gisteren was het dan ook zover. Het circus JP & Friends streek neer in het pittoreske Edam.
Vrijdagavond hadden Elaine en ik ieder afzonderlijk de boodschappen al gedaan. Want we hadden bedacht dat we niet alleen de muziek zouden leveren, maar ook de catering. Op die manier hoeven gastheren -en mevrouwen echt alleen hun huis beschikbaar te stellen en voor avondeten te zorgen, kunnen wij bepalen wat voor hapjes er voorgeschoteld worden en is er geen financieel gedoe met de hosts van de avond.
Elaine is bijzonder goed in het organiseren van dit soort avondjes. Ik ben altijd sterk geneigd veel te veel in te kopen, mis qua catering het overzicht en de timing en ben al helemaal niet zo creatief op hapjesniveau. Dus laat ik mij graag leiden door Elaine die daar weer juist heel sterk in is. Waarbij enige inbreng mijnerzijds wel gewoon getolereerd wordt, dat dan weer wel :-).
Zaterdag om een uur of 1 was Elaine bij mij. En eigenlijk was toen bijna alles al klaar. Elaine had de heerlijkste happen bij zich. Geitenkaastaart, gevulde mini-wraps en nog veel meer van dat soort lekkers. Het enige dat ik nog hoefde te maken waren de gevulde eieren, de guacamole en het Kruidenkaasmengsel van Kitty. Een kind kon de was doen.
Om half 4 ging Elaine vast richting Edam en ging ik mijn kwaliteiten van tourmanager maar eens testen. En ik was niet ontevreden. Twee minuten voor de afgesproken tijd stond ik bij JP voor de deur. We reden samen naar Edam, alwaar we de hosts, Elaine, Kees Maat (accordeonvirtuoos in de in de jaren zeventig beroemde band Fungus) en bassist Bart de Ruiter al aantroffen. Niet veel later arriveerde ook gitariste Yvonne Ebbers en kon er gesoundcheckt worden.
Zo'n soundcheck in een huiskamer is altijd heel bijzonder. Voor de bewoners van het huis altijd een heel speciaal moment. Een Kodak-momentje ook. Het gebeurt natuurlijk niet dagelijks dat er muzikanten zich staan uit te leven in jouw huiskamer. De kinderen des huizes (een bijzonder lieve en slimme tweeling van 11 jaar) vonden het geweldig om zo'n beroemdheid in huis te hebben. Hun moeder bleek ze een goede muzikale opvoeding te hebben gegeven, want toen JP de eerste tonen van Looking for Rosie inzette, riep één van de twee: "Hé, Op Zoek Naar Rosie". Niet slecht!

Na de soundcheck leek de gastvrouw zich enigszins vergist te hebben. De afspraak was dat er gekookt zou worden voor muzikanten en "crew" (Elaine en ik dus :-)). Aan de hoeveelheden die Marianne bereid had te zien, had ze op ook op alle 30 man publiek gerekend. We vonden het niet erg. Ze had de verrukkelijkste lasagne bereid die ik ooit gegeten heb en dan ook nog eens een heerlijke pan pasta én 2 verschillende salades. Wij snappen best dat Bas altijd bereid is de vuilnis buiten te zetten. En de kattenbak te verschonen, niet te vergeten :-).
Even voor half 8 kwam het publiek de huiskamer instromen. Ze werden ontvangen door de Tweeling en konden zich tegoed doen aan koffie, thee en een soort bonbons. Al gauw was het gezellig druk in huis en om 8 uur kon het concert beginnen.

Het werd wederom een prachtige avond. De intimiteit die een dergelijke avond met zich meebrengt leidt elke keer weer tot hele bijzondere momenten. Zo ook dit keer. Toen JP Looking for Rosie wilde inzetten bedacht hij dat een van de dochters des huizes gevraagd had om dit in het Nederlands te doen. Omdat JP daar niet op voorbereid was en de voorstelling Op Weg Naar Huis natuurlijk al weer meer dan anderhalf jaar geleden voor het laatst gespeeld werd, haperde hij na een paar zinnen. Tekst kwijt. Gelukkig waren er genoeg Op Weg Naar Huis fans in de " "zaal" om hem verder te helpen. Maar na 2 zinnen zat hij weer vast. Niemand kon ter plekke de volgende zin bedenken en er ontstond een hilarische sfeer. "Geeft niet", riep Bart. "Doe jij het maar in het Engels, dan vertaal ik het wel". En zo ontstond spontaan de mooiste versie van Rosie die ik ooit gehoord heb. JP in het Engels en Bart in het Nederlands. DVD-waardig, als je het mij vraagt.

Veel te snel naar de zin van het publiek én muzikanten was de avond om. De muziek, de lekkere hapjes, de wijn en andere drankjes en de sfeer, het was in één woord geweldig. Gezamenlijk mogelijk gemaakt door muzikanten, hosts, "crew" maar zeker ook het publiek dat zich volledig mee liet slepen door de mooie klanken, de grapjes van de muzikanten en alles wat er gebeurde.
De volgende huiskamerconcerten worden al weer gepland. We hebben het gevoel een succesformule te hebben gevonden. Deze 4 muzikanten raken steeds meer op elkaar ingespeeld en maken meer dan de verwachtingen waar. Over een paar maanden reist het circus af naar Veendam (Zuid-Denemarken) en ergens in het najaar zal ook Amsterdam Noord weer aangedaan worden (ander adres). Houd de site van JP in de gaten voor nieuws hierover!

De geheimzinnigheden gingen nog een tijdje door. Want nu we wisten wie de winnaars waren, moesten we natuurlijk een uitreiking voorbereiden.
Gelukkig wist ik al dat Helene woensdag naar het Zaantheater ging, dus dat was makkelijk. Maar de andere prijswinnares kende ik niet, dus hoe kreeg ik die in hemelsnaam in beeld? Ik zette mijn Sherlock Holmes petje op en startte mijn speurwerk. Om te beginnen op hyves. Dat was een makkie. Ik had haar zo gevonden. Maar haar Hyves site bood niet veel informatie over plannen met betrekking tot Acda en De Munnik. Over op plan B dus. Ik had al voor de loting bedacht dat ik de prijswinnaars zou mailen om te vragen wanneer ze naar optredens gingen. Alleen had ik geen flauw idee of Miranda vriendinnen had die ook mee deden aan de Alliantie, dus alleen haar mailen was geen optie. Er zat niks anders op, er moest een mailing uit aan alle deelnemers met het verzoek aan mij op te geven welke voorstellingen nog bezocht zouden worden.
Een aantal deelnemers had ik al in de Kist, de chatbox van AEDM, gesproken. Die gingen allemaal braaf opnoemen wanneer ze nog gingen. Ik zat zogenaamd mee te schrijven, gaapte en las mijn boek uit :-). Nam nog wat te drinken en versprak me toen ik riep dat 2 dames elkaar zouden treffen in Carré. Het was een gok. Eén van de twee had dat helemaal niet opgegeven :-). Niemand vond er wat van. Of ze lieten het niet merken althans ;-).
Op de mailing (waarin ik had vermeld dat er nog niet geloot was, om geen argwaan te wekken), ontving ik bijna 80 antwoorden. Maar niet van Miranda. Die hield zich stil. Omdat de voorstellingen in Zaandam al binnen een paar dagen zouden plaatsvinden, besloot ik Miranda te bellen, in de hoop dat een huisgenoot de telefoon zou opnemen met wie ik misschien een complotje zou kunnen smeden. Maar helaas, nog geen minuut later klonk een vrolijk "Met Miranda!" in mijn oren. Ik verontschuldigde me voor verkeerd verbonden zijn en hing op. Shit. Na overleg met Massy besloot ik toch maar weer terug te bellen en te proberen zonder al te veel informatie Miranda te bewegen kaartjes voor Zaandam te kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik legde haar uit dat ik van de Alliantie was en dat ik haar dringend aanraadde de kaartjes te kopen die in het gastenboek te koop aan werden geboden voor woensdag. Miranda begreep onmiddellijk dat haar aanwezigheid gewenst was maar legde uit dat dat echt niet ging omdat ze kaartjes voor Bert Visscher had woensdag. Dat was jammer! Daar moeten we dus een nieuw plan voor beramen.
Maar Helene kwam wel, dus begonnen we de voorbereiding voor het uitreiken van de foto. De foto die er nog helemaal niet was overigens. Want die was nog steeds niet geleverd! Maandag ging ik daarom eerst weer eens bellen met de man die ik een week eerder ook al aan de telefoon had gehad en die mij bezworen had dat ik de foto gauw zou ontvangen. Hij wist meteen wie ik was en waar ik voor belde en beloofde me met zijn hand op zijn hart dat hij de foto de volgende ochtend door een koerier in Hilversum bij 3FM zou laten ophalen en laten afleveren in Amsterdam. Mooi! En nou maar hopen dat die Koerier de foto bij de buren zou afleveren, want ik moest werken dinsdag. En 's Avonds Spelen.
Toen ik dinsdag even 5 minuten thuis kwam tussen werk en theater in, vond ik een briefje van de koerier in de bus. Hij had de foto afgeleverd op nummer 365. Dat was fijn, want de buren waren thuis en deden meteen open. Om me te laten weten dat er helemaal niks was afgeleverd. OMG! Hij zou toch niet echt zoek zijn? Thomas had in Den Bosch wel meteen geroepen dat ze hem nog wel een keer konden laten afdrukken door Bob Bronshoff, maar dat was toch minder echt geweest. Het origineel heeft jaren bij Thomas in huis gestaan (in alle 4 de huizen waar hij gewoond heeft de laatste jaren vertelde hij later), dus dat is toch net iets specialer. Ik besloot eens bij mijn zus (paar huizen verderop) te vragen of zij hem had. TNT schijnt de familieverbanden goed te kennen bij ons in de straat :-).
Maar ook Thamar had de foto niet gezien. Diep bedroefd keerde ik terug naar huis. Gelukkig had de koerier zijn telefoonnummer op het briefje genoteerd. Hij begreep er niks van. Hij had de foto toch echt aan de buren gegeven. Even verdacht ik mijn buurman van een stiekeme crush op Paul, maar dat kon ik me toch eigenlijk niet voorstellen. Even wisten de koerier en ik het allebei niet, maar al gauw kwamen we er achter dat hij gewoon het verkeerde huisnummer genoteerd had. Ik ging naar de buren aan de andere kant en ja hoor, daar stond Paul. In volle glorie te leunen tegen de wasmachine. Nou ja, zijn foto dan.

Dinsdag na de voorstelling had ik nog een laatste kort overlegje met de mensen van het Zaantheater en ook nog even met Paul. We hadden in Den Bosch wel het een en ander afgesproken en via mail was er nog wat overleg over en weer gegaan (met Sander als Liason d'Amour :-)), maar toen ik met Tony nog wat details ter plekke wilde regelen, vond Tony het een beter idee als ik het zelf even af zou stemmen met Paul. Om ruis op de lijn te voorkomen zeg maar. Nou ja, er zijn vervelendere klusjes te bedenken dan dat :-). En dat ik nog even niet in de gelegenheid was geweest de visagie in te gaan nam ik maar even voor lief :-).
Woensdag had ik een hotline met Sander. Er moesten nog wat dingen afgestemd worden en Sander vertelde me dat er een cameraploeg zou komen!!! Voor Open Disc. Jeej, wat spannend. En jee, wat eng! En het Zaantheater moest teruggebeld worden. Die waren op zoek naar de Voorzitster van de Fanclub. Whahahahaha. Dát is lang geleden, dat ik zo genoemd ben :-). Daar moet ik meneer De Munnik nog even op aanspreken. Had ik die titel aan hem te danken? Grrrrrr..... :-)
Met het Zaantheater maakte ik aanvullende afspraken, ik kocht bloemen voor Helene, ik ijsbeerde door mijn huis, doodde de tijd door met Mark voor de 344e x naar In Oranje te kijken en genoot van het uitzicht op Paul die mijn halve kamer innam. Imposante persoonlijkheid is het toch :-).
Om 9 uur kwam Massy en mochten we dan eindelijk richting Zaandam. Toen we binnenkwamen werden we met open armen ontvangen door de mensen van het theater. We hoefden ons niet eens voor te stellen. Nou weet ik dat wij best beroemd zijn in theaterland, maar dit ging wel erg ver. Massy haalde me uit de droom. Het had waarschijnlijk te maken met een foto van 1m x 1m die we onder ons arm hadden :-).
Samen met de dienstdoende mevrouw van het theater richtten we in het theatercafé een gezellig hoekje in waar wij ons geheel mochten uitleven die avond. We ontvingen de cameraploeg (wat een beetje overdreven term was, want het was gewoon 1, weliswaar buitengewoon aardige, jongeman met 1 camera). Hij was van Universal Music en heeft als baan het filmen voor de Open Discs van de artiesten van Universal. Wow hee, wat een wereldbaan.
En toen begon het lange wachten. We kregen weliswaar smsjes vanuit de zaal (ze zijn nu bij Mijn Vriend), maar het was toch een heel lang uur!! Waarin we wel ons verhaal naar de aanwezige gastenboekers moesten aanpassen, want onze eerder bedachte smoes bleek niet te werken. We hadden namelijk bedacht te zeggen dat we bij Marion hadden gegeten. Die woont vlakbij het theater, dus was het een gezellig en spontaan idee om daarna even naar de nazit te komen. Maar gelukkig hadden we Helmajo ingewijd in ons complot (zodat zij kon zorgen dat Helene niet direct naar huis ging na de voorstelling) en meldde zij ons in één van haar smsjes dat Marion in de zaal was gesignaleerd. Kortom, een nieuwe leugen moest worden bedacht.
We besloten dat we maar zouden zeggen dat we een afspraak hadden met Thomas en Paul om te loten. Die smoes werd, na de voorstelling, door de aanwezige dames voor zoete koek geslikt. Je kan die meisjes werkelijk alles wijs maken :-). Iets zegt me dat Marcia en Laura er niet ingetrapt zouden zijn :-).
Toen Thomas en Paul daadwerkelijk het theatercafé in kwamen en ze van mij de laatste instructies ontvingen, keken de dames nog steeds niet verbaasd. Zelfs toen ik de hele grote foto tevoorschijn haalde, dacht een van de dames nog: "Waarom heeft ze de foto nou meegenomen, dat is toch helemaal niet nodig voor de loting?". Naiefje :-).
En toen begon de uitreiking. Helene was volkomen overdonderd. Ik heb haar wel 100x horen zeggen: "Ik ben helemaal flabbergasted". Thomas en Paul deden het erg leuk. En door de aanwezigheid van een fotograaf (Sander) en een cameraman werd het allemaal extra feestelijk. De stemming was uitgelaten en ook de andere bezoekers in het theatercafé werden er ook helemaal vrolijk van.

Na de uitreiking werden Helene, Massy en ik nog gefilmd en geïnterviewd voor Open Disc. Geweldig vond ik dat. Sjees hee. Ik had Beroemd moeten worden. Jammer toch, dat ik geen bijzondere talenten heb. Ik ben er zo geschikt voor :-).

Het was een geweldige avond. Het is zo ontzettend leuk om mensen zo blij te kunnen maken. Vooral als het allemaal in het kader van Goede Doelen is. De hele onzin van het leven als AEDM fan (of liefhebber, in het geval van Massy) wordt goedgemaakt als je dit soort mooie acties kunt organiseren. Ik word er ongelooflijk blij van. En het is natuurlijk meer dan fantastisch dat Thomas en Paul zo enorm meewerken. Ze hebben werkelijk al mijn verzoeken ingewilligd. Volgens mij is het redelijk uniek, zo'n samenwerking tussen artiesten en hun fans voor het goede doel.
Omdat ik natuurlijk heel erg veel gevraagd heb van Thomas en Paul (en David en Tony), heb ik ze toegezegd dat ze na deze actie voorlopig even geen last me zullen hebben. Tenzij ze natuurlijk graag last van me willen hebben. In dat geval ben ik, ten behoeve van het goede doel, bereid me op te offeren....... :-)

Vorige week donderdag waren Massy en ik op een geheime missie. Gewapend met zakjes, 225 lootjes en een ongelooflijk goed humeur, togen wij richting Den Bosch, alwaar wij na de voorstelling een afspraak met Thomas en Paul hadden voor de loting van de AEDM Gastenboek Alliantie Serious Request 2008 actie.
Het moest allemaal in het geheim gebeuren, omdat wij nog meer plannen hadden. Want wat is nóg leuker dan het winnen van een AEDM item tijdens zo'n actie? Vingers? Psies! Het item uitgereikt krijgen door Thomas en Paul, als je nietsvermoedend naar een voorstelling komt.
En dus vonden wij het erg belangrijk dat niemand er van wist en dus dat niemand ons naar achteren zag verdwijnen. Wat nog best ingewikkeld was, aangezien er bij elke voorstelling wel fans zijn die wij kennen. Tony zou ons komen halen, dus het was een hele opgave om ontspannen wat te drinken met Natasja en Marya, die allebei hadden meegedaan met de actie en dus beide kanshebbers op een prijs waren. Maar gelukkig kwam Tony pas, toen Natasja en Marya al afscheid hadden genomen, en konden wij ongezien meelopen met Tony richting de artiestenfoyer.
Nadat ik enigszins uit de doeken had gedaan wat de bedoeling was en Paul en Massy vervolgens samen alle door mij bedachte regels gewijzigd hadden, kon Paul het eerste lootje trekken. Het spannende moment was aangebroken: wie zou de gigantische foto van Paul winnen uit het decor van de rockopera Ren Lenny Ren? David Middelhoff legde de loting vast op film:

Onze vriendin Helene heeft gewonnen!! Daar waren we erg blij mee, want het is altijd leuk als een vriendin zoiets mooi wint. Bovendien zien we de foto dan nog eens terug. Want we vermoeden dat wij de komende tijd erg veel op bezoek gaan bij Helene, zodra de foto bij haar een plekje heeft gekregen :-).
Vervolgens was het tijd om Het Eerste Exemplaar van de CD Nachtmuziek, zoals op 25 november 2007 uitgereikt door Ilse de Lange aan Thomas en Paul, te verloten. Thomas verrichte de loting, die ook weer gefilmd is door David:

Miranda is geen bekende van ons, maar natuurlijk zijn wij ook voor haar heel blij (en stiekem stinkend jaloers natuurlijk, ook dat). En hoewel wij, bij doorgestoken kaart, natuurlijk niet een ons onbekende zouden laten winnen, moest er natuurlijk ook nog even gecontroleerd worden of de loting wel helemaal eerlijk was gegaan:

Omdat wij echt heel veel geld hadden opgehaald, veel meer dan deze items ons gekost hadden, hebben wij in het heetst van de strijd bedacht om ook wat troostprijzen aan te kopen op de veiling van Serious Request. Onze keuze viel op een weekendje Deventer, met allerlei leuke extra's (waaronder een massage!) én op een Beatles Arrangement in een hotel in Breda. Niet het Hilton, met de kamer van John Lennon weliswaar, maar toch een heel toepasselijke prijs vonden wij. Zonder al te veel moeite hadden we ook die veilingen gewonnen en dus moesten ook deze prijzen verloot worden. Deze lootjes werden getrokken door respectievelijk David en tourmanager Tony, die beiden ook een heel belangrijke rol vervullen in de voorstelling Spelen. David bleek multitasking en bleef zelf filmen.

En zo kwam het dat PT het weekendje Deventer won en Simone de Vries (geen familie!!) een Beatles Arrangement in Breda. Of samen allebei de weekends, als David zijn zin krijgt :-).
Natuurlijk hebben we niet alleen gefilmd maar hebben we ook wat foto's gemaakt. We in de breedste zin van het woord!

Gisteravond na de voorstelling in Zaandam, hebben Thomas en Paul Helene overvallen en hebben haar de foto uitgereikt. Hierover later meer!

Zoals ik al eerder schreef, ben ik ontzettend blij dat ik het Landmark Forum heb gedaan. Ik heb er heel erg veel geleerd over mezelf, over het leven en over hoe ik naar mensen kijk en hoe die mensen naar mij kijken.
Een van de aspecten die mij mateloos stoorden aan Landmark is het drammerige van de medewerkers bij Landmark. Een aspect waar ik helaas meerdere keren in dat weekend mee geconfronteerd ben. Om een voorbeeld te nemen. Aansluitend aan het Forum, waren 10 seminars gepland die bij het cursusgeld inbegrepen waren. En meer dan eens in dat weekend is ons op het hart gedrukt deze 10 seminars bij te wonen. Waarbij wel even de wet werd opgelegd dat je in ieder geval de eerste bij moest wonen om de overige 9 mee te mogen maken. Om die reden heb ik me niet bij de eerste de beste gelegenheid opgegeven, want ik kon niet, die eerste keer. Er stond al maandenlang een etentje gepland, dat belangrijk voor me was. En dat belangrijk was voor de drie andere mensen met wie ik dat etentje zou hebben. Ik vond het moeilijk om dat zo maar af te zeggen.
Een van de dingen die je leert bij Landmark is "Honour your Word", kom je beloftes na. Dat is belangrijk omdat het je een authentiek mens maakt (dat is Landmarktaal). En authenticiteit staat hoog in het vaandel bij Landmark. Groot was mijn verbazing dan ook toen zo'n drammerig tiepje bij Landmark mij bijna sommeerde om de afspraak, in de eerstvolgende pauze, telefonisch af te zeggen, omdat Landmark nou eenmaal voor alles gaat. Blijkbaar geldt Honour Your Word vooral als het in het voordeel van Landmark werkt.
Natuurlijk heb ik niet de eerste de beste pauze aangegrepen om de afspraak af te zeggen. Ik wilde er over nadenken en ik wilde er eerst met de andere betrokkenen over praten, voordat ik het deed. Dat leek me veel meer Honour Your Word-ish dan de manier die hij voorstond. Uiteindelijk heb ik besloten mijn vrienden een uitgebreide mail te sturen, waarin ik uitgelegd heb waarom het Seminar zo belangrijk voor me was en waarom ik persé de 13e moest afzeggen. Gelukkig trof ik 3 mensen die me begrepen en die heel welwillend waren de afspraak naar gisteren te verplaatsen.
Dus morgen zou het 1e van de 10 Seminars plaatsvinden. En omdat Landmark nou niet de eerste de beste typcursus is, maar een gebeuren waar je je mentaal nogal op voor moet bereiden, leefde ik er helemaal naar toe. Ik had er zin in en was bereid me mentaal weer volledig onder te dompelen in de wereld die Landmark heet. Dit alles wel met een gezonde dosis scepsis overigens.
Vanavond, terwijl ik zat te eten, werd ik gebeld door Landmark. Helaas, niet genoeg mensen hadden zich opgegeven voor het Seminar, dus ze hadden maar besloten deze reeks van 10 niet door te laten gaan. Dus terwijl wij deelnemers alles op alles zetten om aanwezig te kunnen zijn (één jongen was zelfs onder druk gezet om zijn vakantie in Thailand vroegtijdig af te breken om aanwezig te kunnen zijn), vindt Landmark het blijkbaar verantwoord om een dag van te voren alles af te blazen. So much for Honour Your Word. Honour Your Wallet is opeens meer hun ding.
Ik vind het echt een schande, dat Landmark zo met zijn cursisten omgaat. Stel je toch voor dat die jongen speciaal terug is gekomen uit Thailand. Van één van de meisjes die ik daar heb leren kennen (en met wie ik nog veel contact heb) weet ik dat ze speciaal uit Ierland is teruggekomen, waar ze voor haar werk was. Maar does Landmark care? Wat me nog het meest steekt is dat ze het blijkbaar te veel moeite vinden om hun standaardprogramma zodanig aan te passen dat het wel voor een kleinere groep geschikt is.
Ik was erg boos aan de telefoon. Het was zelfs zo erg, dat toen ik die dame van Landmark vertelde dat ik het meer dan schandalig vond, mij in Landmark taal verteld werd dat ik een racket aan het runnen was (dat betekent dus blijkbaar gewoon kritiek op Landmark uiten) en durfde ze me ook nog te vragen wat ze kon doen voor me om het compleet te maken. Ik heb haar verteld dat ze eens zou kunnen beginnen met normaal te praten, want dat ik dat Landmarktaaltje inmiddels behoorlijk beu was.
Het grappige was, ze bleef beleefd en meeveren. So McDonalds :-). Altijd blijven lachen, dat leren ze daar waarschijnlijk. Enge mensen (en ja, dat is een racket, so what).
Ik had me al opgegeven voor de Advanced Course. En die is al betaald ook. Dus ik denk dat ik dat nog wel ga doen. Vooral omdat ik aan sommige dingen van Landmark wel veel heb. En ik doe het tenslotte voor mezelf, niet voor de enge mensen van deze wereld.
Ik snap opeens wel waar de slechte naam van Landmark vandaan komt. Honour Your Word, my ass. Honour Their Wallet!!!

Gelukkig. Het is nieuwjaar. Het is 2009. En hoewel ik jullie alle goeds toewens, ga ik me dit jaar wel toe-eigenen. Want ik beloof jullie, 2009 wordt mijn jaar!
Maar dit is de tijd van het jaar waarop je niet aan jezelf denkt, maar aan anderen. En daar doe ik, hoewel niet in kaartvorm, ook aan mee. Dus wil ik jullie bedanken voor alle lieve smsjes, kaartjes, kadootjes zelfs, mailtjes en krabbeltjes. En wil ik jullie het allerbeste wensen door jullie een heel goed, gelukkig, succesvol, gezond, spetterend mooi, liefdevol, prachtig vrolijk, geweldig, fantastisch fijn, super, krachtig jaar waarin jullie dromen uitkomen, jullie hele mooie dagen beleven en waarin jullie veel plezier en mooie doorbraken hebben en het met ABN AMRO goedkomt toewensen. En ja, mocht deze tekst je een beetje bekend voorkomen, het was zo'n beetje een samenvatting van alles wat jullie mij gewenst hebben!