Donderdag 31 januari 2008

Ik had vanavond Thomas Acda op de webcam. Niet op mijn eigen webcam uiteraard. Maar op die van Radio 2. En omdat het heel laat was en vast een heleboel Acda en De Munnik fans al in bed lagen, maak ik nu vast veel vrienden. Want, bij gebrek aan enige technische know how, heb ik met mijn mobje het hele interview zitten filmen. Onderstaand:

Heeft iemand anders misschien net zo'n geniale inval gehad? Want ik schijn ook het een en ander gemist te hebben, omdat ik niet thuis was vanavond. Gaarne links in mijn gastenboek!

Er was wat leuks in Toomler: Cindy's Liefdesshow ofzoiets. Een voorstelling speciaal voor singles, waarbij er volop gekoppeld zou worden tussen het aanwezige publiek. Op zich niet iets wat mij onmiddellijk aantrok. Immers, ik zoek helemaal geen man. Ben een erg happy single om precies te zijn. Maar er was meer. Want niemand minder dan Marc-Marie Huijbrechts zou de voorstelling komen opleuken. Marc-Marie én Hans Sibbel, voor het grote publiek beter bekend als Lebbis. En die 2 fijne heren trokken mij wel aan (niet zozeer fysiek, aangezien de ene de sexuele voorkeur daarvoor niet heeft en de ander de looks niet :-)). Ik zie graag voorstellingen met MM en Hans erin.
Zo togen Marion en ik naar Toomler vanmiddag. Massy mocht mee als niet-single chaperonne (en zou dan een speciaal armbandje omkrijgen, wat betekende dat ze nergens aan mocht komen), maar Massy zag daar geen heil in. Dus die bleef thuis. En daar bleek ze niet eens zo ongelijk in te hebben. Want hoewel het best allemaal grappig was, gaat het effect van een dergelijke voorstelling een beetje verloren, als 95% van het publiek uit heterofiele vrouwen blijkt te bestaan. En als de overige 5% het niet erg goed zou doen in een top 10.000 van leuke mannen. Kortom, tegen zessen besloten Marion en ik dat er in Ahoy vast meer én leukere mannen zouden zijn. Wij gingen, op de bonnefooi, naar Vrienden van Amstel Live!
Zonder kaartjes weliswaar, maar vol goede moed over het slagen van onze missie. Marion en ik zijn namelijk jarenlange ervaringsdeskundigen in concerten. En wij hebben de afgelopen 20 jaar wel geleerd dat als je geen kaartjes voor een concert hebt, je gewoon naar de plek des onheils moet gaan, omdat dáár altijd nog wel kaartjes worden aangeboden. Voor de deur. En vaak ook nog wel tegen schappelijke prijzen. We maakten ons dus niet echt zorgen. Om niet te zeggen dat Marion zich geen zorgen maakte. Ik wel natuurlijk, want stresskip is my middle name.
Ik kom al mijn hele leven in Ahoy (als kind ging ik met mijn vader naar Ahoy op Zondag, wielrennen) dus ik wist een slimmere weg dan over de snelweg. We waren dan ook in no time gearriveerd. En binnen 5 minuten hadden we een handelaar te pakken die stakaarten verkocht. Zestig gulden per stuk vroeg hij. "No way", zei ik. "Ik wacht wel even een uurtje, kom dan maar eens bij me terug". Maar de handelaar was niet blij met dat antwoord. Hoeveel ik ervoor wilde bieden, vroeg hij. Ik dacht even na en zei "30 euro per stuk", verwachtend dat hij me uit zou lachen. Dat viel reuze mee, hij wilde er 40 voor hebben. Stoerder dan ik me voelde zei ik dat ik dat er echt never nooit niet voor zou betalen. Hij stelde voor om in het midden te gaan zitten en toen hadden we, na overleg met Marion, een deal. 35 euro per stuk, arena kaarten. Ik heb wel eens slechtere deals gemaakt. Zie je wel dat ik een goede contractmanager ben (vorige functie).
Binnen bleek het lint aan het linkerkant van het podium nog niet weggehaald. Marion en ik stelde ons tactisch op en toen 10 minuten later het lint werd weggehaald trokken we een sprintje van een meter of 2. Om op perfecte plekken op de eerste rij van het uiteinde van de catwalk terecht te komen. Perfecte plekken wist ik, want ik had vanmorgen wat You Tube filmpjes bekeken. En ik wist toch zeker dat T & P op dat podiumpje hadden gestaan op die filmpjes.
Uiterst tevreden sloegen wij elkaar op de schouders (ik vond jou goed, ik vond jou de beste) en vermaakten ons het volgende uur met per sms opscheppen naar diverse personen van verschillende pluimage over de prachtplekken die wij hadden veroverd. Ik denk niet dat er op dat moment twee mensen in Ahoy waren die overtuigder waren van hun eigen kunnen dan Marion en ik. Sjees hee, wat vonden wij onszelf goed.
We moesten een uurtje wachten en werden vermaakt door een dj die heerlijke Nederlandstalige muziek draaide. Doe Maar kwam voorbij, The Scene, Toontje Lager. Kortom, alle bandjes uit de tijd dat ik veel van bandjes hield. Dat uurtje vloog dus om.
En toen begon het concert. Vuurwerk, Ellen te Damme en een band die ik niet kende (Leaf) met een nummer dat ik wél kende: "Oh oh oh, why is my life so boring". Een nummer dat niet bepaald op mijn leven slaat, lately. Maar wat wel een bijzonder fijne melodielijn kent. Vervolgens kwam Dennis, een jong meisje met beugel en muziek die ik niet kende. En zo ging het door. Elke artiest zong een of meer nummers en in het laatste nummer kwam er andere artiest mee doen, die dan weer met zijn eigen nummers door ging. Guus Meeuwis kwam, zag en overwon. Sjees hee wat kan die man binnen 3 minuten een vol Ahoy in vuur en vlammen zetten. Niet letterlijk overigens. Direct kwam, Normaal kwam (die man is oud geworden!) en tijdens Oerend Hard kwam Martin B (Van Dik Hout) het podium op. Of eigenlijk een van de podia, want er waren er meerdere. Geweldig gedaan dat trouwens. De podiumwisselingen, de loopbrug, de catwalk, echt fantastisch.
Van Dik Hout was te gek en tijdens Stil in Mij kwamen Paul (links) en Thomas (rechts) op. En liepen rechtstreeks naar het podium waar wij voor stonden. Fijn begin, waarvoor onze dank. Stil In Mij was helemaal te gek. Thomas nam Ahoy op sleeptouw. En Ahoy liet zich gewillig op sleeptouw nemen.
En toen ging er iets mis. Dat wil zeggen. Er ging helemaal niets mis, want het bleek allemaal zo gepland. Maar Thomas en Paul verhuisden naar het hoofdpodium. Een stuk verder weg dus dan waar wij stonden. Dát was (heeeeeeeeel even) een klein tegenvallertje. Maar door het giga scherm maakte het eigenlijk helemaal niet uit. Het was ook vanaf waar wij stonden heel erg goed te zien. Samen met Van Dik Hout speelden AEDM (in totaal De Poema's dus) hun nummer 1 hit (ooit) Zij Maakt Het Verschil en het was werkelijk helemaal geweldig om dát weer eens te horen!
De eerlijkheid gebiedt me om te vertellen dat Ahoy een beetje doodsloeg tijdens Dan Leef Ik Toch Nog Een Keer, maar tijdens Zonnestralen én Niet Of Nooit Geweest was de sfeer weer gauw terug. De broodmagere Sarah Bettens van K's Choice kwam op en zong de laatste tonen van Niet of Nooit Geweest mee. Waardoor we wisten dat het afgelopen was met het setje van AEDM. Jammer, maar ja, dat wisten we he. Dat we maar voor een paar nummers kwamen.
Onderstaand een filmpje van Marion. De eerste halve minuut is niet zo mooi, daarna wordt ie qua beeld beter! Even geduld hebben dus en niet meteen afhaken!

Ik haalde drinken en kwam terug met bier in mijn haren, bier in mijn bh, bier in mijn mouw en bier in de net door mij gehaalde colaatjes. Ik was omhelsd door een leuke man, gezoend door een andere leuke man en kleddernat van het bier en de cola, maar de stemming zat er bij mij nog opperbest in. De rest van het concert ging redelijk snel voorbij. Ik herinner me nog Belle Perez (niet mijn smaak), De Dijk (geweldig), die vreselijke Jeroen van der Boom (Massy nog ff gebeld :-)), het geweldige Rowen Héze en tenslotte Rob de Nijs. Als gevolg van een jeugdzonde (begin jaren '80 kocht ik al zijn cd's) heb ik vreselijk staan meezingen enzo, maar volgens mij is dat door geen enkele camera vastgelegd, dus als iemand daar naar vraagt ontken ik alles :-). En het filmpje dat Marion maakte zal nimmer door haar of mij op You Tube worden gezet, zo zijn wij overeengekomen :-).
En toen kwam de finale. Ik weet niet eens meer welke nummers er allemaal gezongen werden, behalve Smoorverliefd van Doe Maar. Tijdens dit nummer kwamen Thomas en Paul weer pal voor ons staan, helemaal niet verkeerd.
En nog een filmpje van mindere beeldkwaliteit maar beter geluid van mij. Wat dan weer vooral leuk is vanwege het voetendansje van Thomas! Ik voorzie een vervolghype van de tamboerijnhype!

In totaal heeft het concert 3 uur geduurd. Die 3 uur zijn echt omgevlogen. Ik ben erg blij dat we alsnog besloten hebben toch maar wel naar Vrienden van Amstel Live te gaan. Want het was een avond die ik echt niet had willen missen................

Welk een drama heeft zich nou weer afgespeeld in huize De Vries/Malipiero....Het is echt vreselijk. Een ramp van ongekende omvang.
Bij het verlaten van mijn huis, voelde mijn sleutelbos anders aan. Anders en helemaal niet goed. Ik wist onmiddellijk wat er ontbrak: Mijn Lenny Penny! Mijn Lenny Penny?, zal elk normaal mens nu vragen. Ja, dat behoeft voor de normale mensen onder ons wat uitleg :-).
Jaren ver van hier speelden Acda en De Munnik een voorstelling, Ren Lenny Ren genaamd. En als merchandising item kon men in die tijd een Lenny Penny kopen. Een boodschappenmuntje dus, met daarop de tekst (in RLR-groen) Lenny Penny. Een zeer gewild AEDM-collectors item, vooral omdat het niet meer te koop is. Sterker nog, ik weet toevallig dat ik de aller- allerlaatste Lenny Penny heb gekocht, 23 juli 2006. En die Lenny Penny heb ik weggegeven aan een andere fan. Want zelf had ik 'm al heel lang aan mijn sleutelbos hangen.
Terug naar hedenochtend. Ik trok de deur dicht, zag mijn sleutelbos en in een split second realiseerde ik me welke ramp zich voltrokken had. Gisteren heb ik Mark gevraagd het boodschappenkarretje bij AH terug te zetten. En daarbij heeft mijn liefste van de hele wereld de Lenny Penny erin laten zitten. Een misdaad waar bijna de doodstraf op staat. Dat was bekend bij Mark. Hij wist hoe belangrijk ik dat stomme boodschappenmuntje vond. Hij plaagde me altijd dat hij het af ging pakken. En nu heeft hij het gewoon in een karretje laten zitten.
Pisnijdig was ik. Ik ben echt vreselijk tekeer gegaan tegen hem. Het arme kind wist niet wat hem overkwam. Ik word niet gauw echt boos op hem, maar als ik het ben, siddert hij. Zo ook nu. Ik zag hem met de seconde kleiner worden. Gelukkig kwam ik redelijk gauw weer bij mijn zinnen. En voelde ik me natuurlijk helemaal schuldig dat ik zo boos werd om zoiets onbenulligs. Mark reageerde perfect. Hij liet duidelijk merken dat hij het niet alleen heel erg vond dat hij het muntje vergeten was, maar ook dat hij het heel naar voor mij vond dat ik het kwijt was. Hij vergeleek het met zijn beste Pokémon kaart. De schat.
Nadat ik Mark naar school had gebracht, ben ik voor de zekerheid nog even langs de AH (Chr. Huygensplein, Amsterdam Oost) gegaan. Om te kijken of het muntje misschien nog in het (kinder-)karretje zat. Niet natuurlijk. Maar het was te proberen. Ook nog even bij de informatiebalie gevraagd. Ook tevergeefs uiteraard. Maar ik vond dat ik er alles aan gedaan moest hebben. Toen besloot ik dat ik mijn gal nog even mocht spuwen in het Acda en De Munnik Gastenboek én hier in mijn eigen log en dat het daarna over moet zijn. Het is maar metaal en who cares. Ik heb er jaren plezier van gehad. Elke keer als ik het gebruikte, was ik weer blij dat ik het had. Het heeft ooit een euro gekost, dus ik heb het geld er qua plezier dik uit. Voor de zekerheid heb ik nog wel even een marktplaatsoproepje geplaatst. Maar daar verwacht ik weinig tot niets van.
Nu loopt er dus iemand met mijn muntje rond. En diegene weet niet eens wat een geweldig muntje hij of zij in het bezit heeft. Ik geloof dat ik dát nog het ergste vind :-).

Mark was in de kerstvakantie in Italië. Meestal belt hij even als hij aankomt, maar zijn vader vond het blijkbaar niet nodig dit keer om hem daaraan te helpen herinneren. Gevolg was dat ik de familie 's avonds om 10 uur uit bed (!!!!) belde omdat ik ongerust was (ha! dat zal ze leren!). De volgende dag kreeg ik een smsje van mijn kind:

Ik ga de inbox op mijn telefoon schonen. Maar ik wilde dit prachtige smsje bewaren voor de mensheid. Vandaar even dit verlate logje.

Mark zei vanmorgen tegen me: "Mama, het is nu Klaar en Uit. Er wordt niet meer gezoend".

Nou ja zeg, heb ik dat? Heb ik 1 zoon, wil ie me niet meer zoenen........... :-)

Mark zit nu in groep 6. Dat betekende in de eerste paar maanden museumles, wat hij tegen de verwachting in ontzettend leuk bleek te vinden. Zo leuk dat hij zijn opa in de kerstvakantie zelfs meegesleept heeft naar het Rembrandthuis. Hoewel hij meer "fan" is van Warhol dan van Rembrandt.
Nu de museumlessen achter de rug zijn, komen de Schooltuintjes eraan. Tenminste, was dat maar zo. Zij moeten naar de schooltuintjes toe. En gingen ze naar de musea nog met een gehuurde bus, naar de schooltuintjes dient gefietst te worden. En dat betekende een slapeloze nacht voor de bangste moeder allertijden, ondergetekende dus.
Mark heeft een fiets. Een hele mooie zelfs. Voor een prikkie overgenomen van Lilian, vorig jaar. Maar de fiets bleek toen nog te groot. Pas een paar weken geleden was Mark genoeg gegroeid (1.37m is hij nu) om erop te kunnen fietsen. Dus erg veel ervaring heeft hij nog niet op deze fiets, die voor het eerst handremmen heeft. Op zijn vorige fietsjes zaten altijd terugtrapremmen. Een wezenlijk verschil lijkt me. Niet dat ik er veel verstand van heb. De laatste keer dat ik gefietst heb is al weer jaren geleden (januari 2005, Make My Day, gok ik). Als we de 10 m die ik in Renesse (Kampvuurconcert 10 september 2006) per fiets heb afgelegd, niet meerekenen.
Omdat ik weiger op een fiets te gaan zitten, gaat Mark nooit ver bij ons uit de buurt. En als hij dat wel doet, is zijn opa er altijd bij. Die wil nog wel eens een tochtje met hem maken. Dan fietsen ze en wordt de fiets niet geparkeerd, hooguit om ergens een ijsje te eten. Een echt goed slot, naast het aanwezig standaardslot, is dus nooit echt nodig geweest. En daar kwam probleem nummer 1 om de hoek kijken. Ik moest naar de Halforts. Daar schijnen ze dingen voor fietsen te verkopen, heb ik me laten vertellen.
Gisteren in de pauze toog ik dus, met Carsten en Tonny in mijn kielzog, naar de Halforts. Om me daar te storten in de wereld van de fietssloten. Sjees hee, behalve dat ze best duur zijn, is er ook gewoon een beetje te veel keus in die dingen. En wat het verschil precies is, behalve de dikte? Schiet mij maar in een ballonnetje. Maar daar had ik dus Tonny en Carsten voor. Dus ik legde mijn enige twee eisen neer: het slot moest een beetje moeilijk open te krijgen zijn voor boeventuig en een beetje makkelijk voor Mark. Ja ik weet het, beetje veeleisend ben ik wel.
Carsten en Tonny gingen in conclaaf en besloten gezamenlijk dat ongeveer het duurste slot het meest geschikt was. Nou ja, money is no issue en een nieuwe fiets kost meer moet je maar denken. Dus het slot werd aangeschaft, nadat ik er nog even anderhalve euro afonderhandeld heb omdat de prijs op het prijskaartje afweek van de prijs op de kassa.
Tweede probleem was, dat wij in Amsterdam Noord wonen en dat Mark in Amsterdam Oost op school zit. Dat betekent minimaal een uur fietsen, als ik een fiets zou hebben. Wat dus niet het geval is, hoewel er in de berging nog iets schijnt weg te rotten wat ooit een spliksplinternieuwe citybike was. Maar goed, dat is geen optie dus. Nou ja, dan maar met de fiets in de auto en Mark voorin. Dat mag nog niet, want hij is nog geen 12, maar jeetje wat vond ik dat gezellig! Veel leuker dan als hij achterin zit. Nog maar ruim anderhalf jaar, ik verheug me er nu al op.
Derde probleem was dat ik vond dat Mark een helm op moest, maar dat Mark vond dat hij dan voor gek liep. Ja zei ik nog, bijdehand als ik ben, je moet ook niet lopen, maar fietsen. Een grap die mijn opstandige zoon niet wist te waarderen. Hij zei dat er geen kind in zijn klas nog met een helm fietst en dat hij dan ook niet van plan was om het lachertje van de klas te worden. Een argument waar ik echt wel gevoelig voor ben, maar dat me nog niet overtuigde. Ik probeerde hem nog wijs te maken dat het juist stoer was om een helm te dragen (motorrijders doen het ook), maar dat argument ging volledig langs Mark heen. Je zag hem denken : "Ooooooh waarom heb ík zo'n stomme moeder" :-). "Wat wil je liever, een hersenbeschadiging of voor gek lopen?", vroeg ik, tevreden over zulke geweldige argumenten. "Laat allebei maar zitten", zei mijn zoon. Met dank aan Wopke, de logopediste, voor het zo mondig maken van mijn kind :-).
Ik besloot even met de juf te overleggen. Die meldde mij dat het inderdaad niet gebruikelijk meer is voor zesde groepers om nog een helm te dragen. Ergens in mijn hoofd zei een stemmetje: "Nou en, het is veiliger, dus wat kan mij het schelen wat die andere kinderen doen". Tenslotte kwam ik tot een compromis. Als er één kind in zijn klas zou zijn die een helm droeg, zou hij hem ook dragen. Ik ben eigenlijk vergeten te vragen of hij hem nou op heeft gehad. Ach. Ik weet het antwoord wel, vrees ik.
Om een lang verhaal kort te maken ("Kan dat nog?", hoor ik Kees Prins vragen): na een slapeloze nacht van mijn kant, is het allemaal reuze soepel verlopen. Geen valpartijen, geen ongelukken, geen ellende. En toen ik vanavond samen met Mark de fiets op ging halen bij school, bleek dat hij hem keurig aan een hek vastgemaakt had. Dus de fiets was niet gestolen, want ook weer een meevaller was.
Ergens in maart gaan ze wekelijks naar de schooltuintjes. Ik hoop er op die manier aan te wennen dat mijn zoon deelneemt aan het verkeer. Gelukkig fietst mijn ex wel met mijn zoon, dus het verkeer is niet geheel vreemd voor hem. Maar eng blijf ik het vinden. Dus als ik in maart grote wallen onder mijn ogen heb, weet u waar het van komt.............en dan heb ik nog niet eens nagedacht over alle ellende die Mark mee naar huis gaat brengen in de vorm van onbespoten sla, tomaten, avocado's en andere broeinestjes voor werkelijk elk insect dat er bestaat. Brrrr...

Afgelopen vrijdag speelde JP den Tex met Wimpie en de Domino's in de Heineken Music Hall.
Wimpie en de Domino's is een initiatief van de Stichting Cordaan/Ago en Kunstenaars & Co. Kort gezegd zijn het 10 mensen met een groot muzikaal inzicht én een verstandelijke beperking, die, daarbij begeleid door JP, bassist Arnoud van den Berg en zangeres Sandra Stark een verrassend leuke cd hebben gemaakt die onlangs is uitgekomen. Een soort Jostiband dus, maar dan muzikaal gezien wél leuk.
Afgelopen vrijdag was de nieuwjaarsreceptie (understatement of the year) van de Stichting Cordaan in de Heineken Music Hall en de Wimpie's was verzocht om op te treden daar. Gelukkig niet in de grote zaal, zoals ik eerst dacht, want die was wel errug groot. Ze speelden in de Rabo Lounge, ook niet misselijk hoor. Stonden toch zeker een paar honderd mensen.
De Wimpie's werden er niet warm of koud van. Ze hadden er lol in en lieten dat heel duidelijk merken. Vanaf de eerste tonen tot en met de toegift (waar door 200 man luid om gevraagd werd!) was het gewoon één groot feest. Helaas was het iets te donker voor de camera in mijn telefoon, dus ik kan dit even niet met beelden ondersteunen. Maar één dezer dagen verwacht ik wat foto's van een echte fotograaf. Die zullen dan te zien zijn op de site van JP.
Na het optreden hadden wij het al gauw gezien op het feest van Cordaan. Dus wij besloten de avond nog even elders voort te zetten. Maar de jas van JP hing nog in de kleedkamer dus op weg naar buiten liepen we daar nog even langs. Dus zo kwam het dat ik in de "catacomben" van de Heineken Music Hall terecht kwam. Catacomben tussen aanhalingstekens want het was ergens boven.
Op de gang hing een foto van de Poema's. En daar kon ik wél een foto van maken:

We verlieten de HMH door de artiestenuitgang. Ik probeerde daarbij heel cool te kijken, maar er stonden geen fans buiten. Jammer ........ :-).

Ik heb besloten dat het belachelijk is dat ik geen top 10 zou kunnen samenstellen. Want natuurlijk zijn er songs die ik de rest van mijn leven zal meedragen als mijn meest dierbare songs allertijden. Songs die de tand des tijds doorstaan. Songs die ik vaak associeer met liefdes of periodes in mijn leven die mij dierbaar zijn.
Zoals daar is I Don't Want To Wait Anymore van The Tubes. Een schitterend nummer van de lp Completion Backward Principle, die in 1981 is verschenen. Later verscheen hij godzijdank ook nog op cd. Een prachtige ballad met een schitterende tekst ("Oh, I don't want to wait anymore, I waited so long, forgot what I'm waiting for"), prachtig pianospel en een schitterende melodie. Ik leerde de band kennen door Otto die er helemaal lyrisch van was. En terecht, vind ik.
Ik schreef het al in mijn gastenboek én ik schreef er al eerder (mei 2007) eens een logje over. Long, Long Time van Linda Ronstadt. Een prachtige ballad over een verbroken relatie, die eigenlijk nooit een relatie is geweest. Story of my life, lately. De combinatie van de zuivere stem van Ronstadt, de prachtige melodie en de schitterende teksten ("Living in the memory of a love that never was") maakt dat dit nummer absoluut niet in mijn top 10 mag ontbreken. Daarbij komt ook nog het liedje mij om persoonlijke reden heel dierbaar is (in verband met een herinnering aan een liefde, lang, lang geleden, die nooit heeft bestaan).
Dan is daar Minnie Ripperton. Het liedje Loving You. Een klassieker, uit 1975, die om onbegrijpelijke redenen niet in de Top 2000 staat. Ik ben ervan overtuigd dat vele van mijn (oudere?) lezers het nummer kennen. Het is met kopstem gezongen maar zo zuiver, zo breekbaar. En ook weer een prachtige tekst ("No one else can make me feel, The colors that you bring, Stay with me while we grow old and we will live each day in Springtime).
Mijn hele top 10 bestaat uit ballads. Die spreken mij toch het meeste aan. En ik val enigszins in herhaling want ook Wonderful Tonight van Eric Clapton (nr 191 in de Top 2000 van 2007!!) is een favoriet, vanwege de prachtig tekst. Als iemand zo'n song over je schrijft dan weet je dat het hoogst haalbare in de liefde hebt bereikt, denk ik. Prachtig gitaarspel, schitterende tekst ("I feel wonderful because I see The love light in your eyes. And the wonder of it all Is that you just don't realize how much I love you") en zo heel mooi gezongen. Ik vond op You Tube een filmpje waarin hij het nummer zingt met Katie Kissoon (weet u nog, van Mac & Katie Kissoon, I found my Freedom, daar heb ik ooit nog eens -bijna- een playbackwedstrijd mee gewonnen). Dat duet is echt ongelooflijk de moeite waard.

Hetzelfde geldt voor The Lady in Red van Chris Deburgh (nr 134 in de Top 2000 van 2007). Het zal maar over je gezongen worden. Ook weer zo'n tekst om kippenvel bij te krijgen ("And when you turned to me and smiled, it took my breath away. And I have never had such a feeling, such a feeling Of complete and utter love, as I do tonight"). Wat moet het geweldig zijn om zulke teksten te kunnen schrijven.
John Waite speelde ooit in The Babys, maar ik ken hem van de cd No Brakes uit 1984. Daarop staat het schitterende nummer Missing You, ook weer over een verbroken relatie. Hoewel ik de tekst hier minder belangrijk vind dan de melodie bevat het ook weer zinnen die mij heel erg aanspreken ("And there's a storm that's raging, Through my frozen heart tonight"). Het is werkelijk een schande dat deze nummer 1 hit uit 1984 ontbreekt in de top 2000.
Dat zijn zes songs die (in willekeurige volgorde) in mijn top 10 zouden moeten staan. Heel opvallend natuurlijk is dat geen van mijn favoriete bands hier vertegenwoordigd is. Julien Clerc (mijn eerste idool), Golden Earring (de eerste band met wie ik "mee ging touren") en Acda en De Munnik zouden natuurlijk eigenlijk mijn top 10 moeten domineren, maar het gekke is dat ik het ontzettend moeilijk vind om er 1 of 2 songs uit te pikken die ik dan als favoriet zou moeten bestempelen. Als ik bijvoorbeeld Just A Little Bit of Peace in My Heart van de Earring(s) zou noemen, zou ik onmiddellijk denken dat dat dan wel weer zielig is voor Johnny Makebelieve, omdat dát natuurlijk ook een fantastisch nummer is. En bij Acda en De Munnik is het helemaal onmogelijk. Het absoluut mooiste nummer dat ze ooit gemaakt hebben is in mijn ogen (oren) Ik Denk Je Hier Bij Mij van de laatste cd. Een nummer dat zo prachtig beschrijft hoe het voelt om een gebroken hart te hebben, dat het bijna pijn doet. Maar ten eerste kan ik van Ik Denk Je Hier Bij Mij nog niet met zekerheid zeggen dat het de tand des tijds gaat doorstaan. En ten tweede hebben Acda en De Munnik nog een aantal nummers waar ik om persoonlijke redenen iets mee heb. En die mogen dus ook niet ontbreken in mijn top 10.
Wat er zal gebeuren is ongetwijfeld dat ik mijn top 10 zal aanvullen met 4 nummers van Acda en De Munnik. Welke 4 nummers dat zijn kan ik nu nog niet zeggen. Natuurlijk is Ik Denk Je Hier Bij Mij de grootste kanshebber, maar ook Morgen Is Ze Weg, Eerste Helmersstraat, Mis Ik Jou en Als Je Bij Me Weggaat kunnen eigenlijk niet ontbreken. En zo zijn er nog een paar nummers. Droom Het Maar van Op Weg Naar Huis bijvoorbeeld. Sjees hee....het nummer dat voor mij die hele tour bepaald heeft. Dat nummer mag toch niet ontbreken? En zo zijn er nog een paar songs die voor mij heel veel betekenen. Ik weet echt niet welke moeten afvallen. Enfin, om met Keesch Prins te spreken, die beslissing stel ik nog even uit tot einde van het jaar. Wordt vervolgd dus........