Zondag 29 januari 2006

Sinds de lancering van Talpa wordt in omroepland ontzettend kinderachtig gedaan, ook en misschien wel met name door de overige commerciële omroepen.
Zo wordt bijvoorbeeld geen gelegenheid onbenut gelaten om Jack Spijkerman belachelijk te maken vanwege zijn overstap naar Talpa. De reden waarom hij dat gedaan heeft, is omdat hij aan die overstap een flinke som geld overhield. Ik ken weinig mensen die niet switchen voor het grote geld, al was het maar omdat ze met dat geld dingen kunnen doen ze zelf echt leuk vinden, artistiek of anderwijs. Een voorbeeld daarvan is Brainpower die openlijk toegaf een single als Dansplaat te lanceren om met het daarmee verdiende geld zijn minder commerciële bezigheden te kunnen financieren. En daar is niets mis mee lijkt me. Ik kan zo nog heel veel voorbeelden noemen (zingt hardop "Ik ben mezelf niet of jaren niet geweest"). Als voetballers overstappen naar een land als Quatar doen ze dat echt niet omdat ze daar zo goed kunnen voetballen. En er is niemand die daar wat van zegt. Mijn lief, die beveiliger van beroep is en Feyenoord bezoekt uit liefhebberij, weigert één stap in de Arena te zetten. Hij gaat liever naar de Stones in Barcelona dan dat hij in 020 de Arena moet betreden (en dat heeft niks met het waardeloze geluid van de Arena te maken). Maar als hij 10.000 euri per maand krijgt om de Arena te beveiligen, zal hij daar echt geen nee tegen zeggen. En er is niemand die hem dan uit zal lachen, lijkt me.
De cabaretiers van Jack Spijkermans Kopspijkers verklaarden allemaal meteen dat ze er niet over dachten over te stappen naar Talpa. Zij vonden hun artistieke integriteit belangrijker dan het grote geld. Yeah right. Ik heb er een heleboel toch weer ontdekt in het programma Koppensnellers of in andere Talpaprogramma's. So much for artistieke integriteit dus.
Ook bij Studio Sport worden regelmatige hatelijke opmerkingen gemaakt over "De Wedstrijden" van Talpa. Kinderachtig, heel kinderachtig. Ze hebben de voetbalrechten verloren aan zakelijk genie John de Mol en gaan dan zitten katten op hem, omdat ze zelf niet gevraagd zijn om bij hem te komen werken.
Natuurlijk is het irritant dat er reclame tussen de voetbalwedstrijden door komen. Maar dat vonden we ook toen de toenmalige nieuwe commerciële zenders als RTL4 reclames ging uitzenden in de films. Tegenwoordig baal ik als een film door de publieke omroepen wordt uitgezonden, want dat betekent dat ik tussendoor niet even wat te drinken kan pakken, of mijn kruikje vullen (wat een genot, een warme kruik op je buik, aanrader!). Kortom, het is een kwestie van wennen. Daar komt dan ook nog bij dat ik De Wedstrijden veel boeiender vind dan Studio Sport, omdat er veel meer informatie gegeven wordt en er bijvoorbeeld korte interviewtjes met supporters zijn. Dat soort dingen zorgt voor afwisseling en is voor mij, als niet-voetballiefhebber, veel leuker om naar te kijken, als mijn lief zo nodig moet zien hoe Feyenoord het gedaan heeft.
En dan de series. Talpa bestaat nu een half jaar en heeft, naast het geweldige Big Brother, al 2 klasse-series van Nederlandse bodem uitgezonden: Gooise Vrouwen en Van Speyk. Behalve dat dit voor veel werkgelegenheid voor Nederlandse acteurs heeft gezorgd, wat altijd toe te juichen is, zijn het ook een stuk aangenamere series om naar te kijken dan bijvoorbeeld alle Amerikaanse shit die RTL7 over ons uitstort. Dus wie is RTL om John de Mol belachelijk te maken, vraag ik me dan af.
Vandaag ontdekte ik dat de kinderachtigheid van RTL zijn dieptepunt bereikt heeft (hoop ik). Talpa heeft vanaf dag 1 een leuke manier bedacht om hun logo in beeld te krijgen. Als er reclame komt, zijn de tien bolletjes die het logo van Talpa vormen steeds te zien in andere hoedanigheden. Rond oud en nieuw, waren het bijvoorbeeld 10 oliebollen, als het heel erg slecht weer is zie je 10 paraplu's in de vorm van het logo of houtblokken die zo opgesteld liggen. En de verlichting van een sportprogramma bestaat uit 10 gloeilampen in de vorm van het logo. Ontzettend leuk bedacht. RTL denkt nu dit idee te kunnen jatten om iets soortgelijks te doen met hun logo. Wat ontzettend niet leuk!
Ik vertel het u maar even. Als ik morgen een aanbieding krijg om 2 dagen per week voor heeeeeeeeel veel geld achter de balie te gaan zitten bij een andere bank, in plaats van het veel interessantere werk dat ik er nu doe bij de bank waar ik nu werk, neem ik dat baantje met beide handen aan. Zodat ik, de overige dagen, nog veel leuker werk kan gaan doen, in een theater ofzo. Want mijn liefde ligt bij het theater en als een ander baantje zou kunnen financieren dat ik van mijn hobby mijn beroep zou kunnen maken, zou ik er niet eens over hoeven nadenken. Helaas ben ik niet in die positie. Geloof ik :-).

Afgelopen woensdag mocht ik eindelijk weer eens naar Acda en De Munnik. De tour was al een hele tijd geleden aangekondigd, maar ik zat ff in een dipje in die tijd, fan-technisch gesproken. Ik had het, na 1x te vaak hun (overigens geweldige) rockopera gezien te hebben, even gehad met steeds weer dezelfde liedjes. Ik vind hun grappige kant leuker dan hun muzikale kant, maar de laatste jaren ligt de nadruk wel erg op de muziek. Dat vond ik jammer. En kocht dus maar voor 2 voorstellingen van deze concerttour kaartjes: een try-out én de afsluiter in Paradiso.
In de aankondiging van hun derde Op Voorraad Tour, zoals Acda en de Munnik hun live-tours plegen te noemen, staat dat de heren zich laten zien zoals sommige critici hun het liefste zien: rommelig, melig soms, maar altijd elk liedje alsof het het laatste liedje van de avond is. Dat is een gevaarlijke voorspelling, want de mannen gaan hierbij voorbij aan hun eigen (geleende) motto: het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt. En hun leven is momenteel niet zo heel leuk, schijnt het.
Thomas laat al een half jaar in vrijwel elk berichtje dat hij schrijft in het AEDM-gastenboek doorschemeren dat hij weer single is en eind 2005 is de vader van Paul overleden, ook niet iets om echt vrolijk van te worden. En dit werkte door in het concert. De vrolijkheid en vooral de meligheid, waar Thomas en Paul zo bekend om staan, waren dan ook ver te zoeken.
Zoals Thomas meerdere malen opmerkte: bijna elk liedje dat op de setlist stond ging over de dood of scheidingen. Hij bleef maar terugkomen op het feit dat hij gescheiden was, het werd een beetje vervelend bijna. Echt een man, kijk mij nou toch zielig zijn. Maar dat kwam waarschijnlijk voort uit het feit dat hij ontzettend zijn best deed om grappig te zijn en daarbij maakte hij gebruik van zelfspot, wat normaal gesproken altijd wel werkt. Maar hij was niet grappig. Hij deed grappig.
En toen werden de eerste tonen van Minnaars en Verliezers ingezet. Een heel mooi liedje, dat door Thomas met een intensiteit werd gezongen dat ik er helemaal eng van werd. En blijkbaar deed het met hem ook heel veel, want zijn stem sloeg een keer over en ik zag de tranen in zijn ogen staan. Op de eerste rij zitten heeft zo z'n voordelen...als je dat in dit geval een voordeel kunt noemen. Het was heel beklemmend Thomas zo te zien.
Toen ik hun laatste cd voor het eerst geluisterd had en dan vooral de 4 nieuwe nummers die erop staan, heb ik een smsje gestuurd naar mijn lief dat het volgens mij niet goed gaat met Thomas. Zijn emotionele teksten raakten me in het hart. Mooi man! Acda en De Munnik op zijn best, dat wel... Precies hetzelfde gevoel had ik tijdens het concert ook over Thomas...dat hij een diep dalletje pakt op het ogenblik.
Acda en De Munnik worden tijdens hun live-optredens bijgestaan door hun eigen "Dans- en showorkest". Deze band bestaat uit David Middelhoff, Diederik van Vleuten (het cabaretvriendje van Erik van Muiswinkel), JB Meyers (ook gitarist bij De Dijk) en Dave van Beek. Muzikaal was het allemaal dan ook dik in orde, al liet het zaalgeluid te wensen over. De bijgeluiden die JB produceert irriteren me wel eens (ik heb liever piano en zang alleen, dan weer zo'n ellendig Hammond orgel erdoorheen), maar er zijn ook momenten dat hij echt wat toevoegt en ik niet meer terug verlang naar de tijd waarin Thomas en Paul alleen met David op het podium zaten.
Jammer was dat het grootste deel van de gespeelde songs het repertoire van de laatste 5 jaar besloeg, terwijl de oudere nummers slechts beperkt aan bod kwamen. Daarmee kwamen ze hun belofte de liedjes te spelen die altijd overgeslagen worden niet na. Een tegenvaller, maar de nieuwe nummers van de laatste cd Adem maakten wel wat goed. Vooral Geen Hemelen Beloven was schitterend. Wat maar weer bewijst dat artiesten in wat mindere tijden hun mooiste nummers schrijven.
Het decor was karig, om niet te zeggen afwezig. En wat er hing viel al snel naar beneden. Het was niet helemaal duidelijk wat dáár nou de boodschap achter was. Maar het was een try out en dan mogen zulke dingen gebeuren. Anyway, deze theatertour zal zeker gewaardeerd worden door het publiek, maar de try out viel wat tegen. De beloofde hemelen bleven uit. Jammer, maar niet onoverkomelijk.....
Maar nu lees ik in het AEDM gastenboek allerlei enthousiaste verhalen over hoe leuk het was bij de concerten ná woensdag. Dat ze zo grappig waren en dat het allemaal zo vrolijk was. Dat verbaast me ontzettend. Zijn dat nou waarnemingen van kritiekloze fans (want daar hebben ze er nogal veel van) of zouden ze woensdagavond gewoon echt even een dipje gehad hebben? Ik meende al te zien dat ze ruzie hadden gehad, want tijdens de woorden "Ruzie soms om niets soms om van alles" in het nummer Kapitein deel II (ook wel bekend als cd van jou cd van mij) boog Thomas diep naar Paul. Misschien was dat vlak voor het optreden gebeurd, waardoor de sfeer ernstig verziekt was. Gevolg is wel dat ik heel erg graag naar nóg een theateroptreden wil. Kijken hoe het concert is zónder al die emoties. Want ik ga natuurlijk nog wel naar Paradiso, maar dat is ook weer heel anders dan in een echt theater.
Overigens verschijnt er geen recensie op sentimento.nl van deze try-out, want Sentimento heeft de afspraak met Mojo dat er geen try-outs gerecenseerd worden. Nóg een reden om naar nog een "echt" optreden te gaan. Helaas zijn er nog maar (slechte) kaartjes voor 3 voorstellingen en nét op die dagen kan ik niet. Maar ik blijf zoeken naar kaartjes voor Utrecht, Leeuwarden of Zaandam. Dus mocht u er eentje (liefst twee want Swanique wil ook mee) over hebben........

Zoals ik eerder al eens schreef (dames van het softballteam, nu moet je klikken op het woordje eerder), heb ik een paar jaar softball gespeeld. Dat was een ontzettend leuke tijd waar ik dan ook zeer goede herinneringen aan heb.
Een tijdje geleden kwam ik Selma en Nanda weer tegen en zij hadden samen bedacht dat het leuk was om een reünie te organiseren. Ik was het daar niet zo mee eens, in eerste instantie. Ik weet niet waarom, maar ik had er niet echt behoefte aan. Andere tijd, ander leven.
Toch is het ervan gekomen. We gingen drastisch aan de lijn en planden de avond derhalve een halfjaar vooruit. Dat lijnen hielp niet, maar de reünie was een feit vanavond. Eén voor één kwamen de meiden binnen voor een "hartige taarten avond" bij mij thuis. De meesten nog net zo slank als toen (aargh, het zou verboden moeten worden). En verder ook weinig veranderd. Binnen een paar minuten hadden we de toon te pakken. Net als destijds hadden we het al gauw over sex, jongens en het "bierteam". Dat was het honkbalteam toendertijd dat qua outfield geheel uit mijn exen bestond. Ik heb die jongens ooit eens aan elkaar voorgesteld en sindsdien zijn ze innig bevriend. Ik ga er van uit dat ze het inmiddels niet meer elke avond over hun sexleven met mij hebben :-)
Urenlang hebben we herinneringen opgehaald. Die meiden wisten zich dingen te herinneren over mijn relatie met één van die honkballers die ik al jaren uit mijn geheugen geblokt heb. Zo schijnt hij vrolijk over mij heen gekotst te hebben na een avondje stappen. Weet ik niks meer van, maar ik schijn de enige te zijn. Wel weet ik nog dat hij een keer dronken in bed lag en midden in de nacht opstond. Ik zag hem staan bij het bureautje in de slaapkamer en vroeg wat hij deed. "Ik sta even te pissen ja", was het antwoord. Of hij daarbij zei: "Houd je smoel" is nog even een discussie. Een andere keer stond hij over de afwas heen te plassen, kon ik alle borden weggooien. Leuke tijd was dat toch :-).
Maar gelukkig bleken niet alleen mijn relaties zeer bespreekbaar. Dus al gauw kwamen de verhalen van de kasten en de tarzan-outfitjes weer naar boven. En de verhalen over wie met wie gezoend had. Als het daar überhaupt bij gebleven is. En die keer dat twee van de dames elkaar tegenkwamen aan het ziekenhuisbed van iemand van wie ze allebei dachten dat het hun vriendje was. En zo kan ik nog uren doorgaan.
Natuurlijk kwamen de levensloopverhalen ook aan bod. We voldoen keurig aan de statistieken: ongeveer 33% is gescheiden, sommigen zijn gelukkig getrouwd, slechts één van de meiden had geen kinderen en niemand rookte meer, zelfs Monique niet die volgens mij geboren is met een shaggie in haar mond (maar inmiddels al jaren gestopt is).
Het is een geweldige avond geworden. Wat was het leuk om al die meiden weer eens terug te zien. En wat fijn dat ze zoveel eten meegenomen hadden. Ik hoef de eerste 3 weken geen boodschappen meer te doen, denk ik .... :-)

1992 (toen ik (witte pet) nog slank was)

2006

Leuk natuurlijk, zo'n wijffie die je de weg vertelt in de auto, maar bij aanschaf voorspelde ik al dat ik het bijbehorende pennetje binnen de kortste keren kwijt zou zijn. Waarom maken ze zo'n ding niet stijf vast aan het apparaat? Ze houden ook nooit 's rekening met een tiepje zoals ik.
Het heeft nog lang geduurd. Ik heb 't wijffie nu al zo'n maand of 8, maar tot nu toe was het me gelukt er elke keer aan te denken om 't pennetje weer netjes terug te stoppen op zijn plek. Tot woensdag.
Woensdag is altijd één grote haastdag, vanwege bezoeken aan logopedistes, zwemscholen en voetbalvelden. Als je dan ook nog 's avonds naar Acda en De Munnik moet, kun je erop rekenen dat er wat mis gaat. En dat gebeurde dus ook. Terwijl ik stond te koken, Mark aan het instrueren was, aan het bijpraten was met Petra die ik al maanden niet gezien had én dan ook nog eens mijn wijffie moest instellen, gebeurde het. Ten eerste wilde de Bitch alleen nog maar in het Engels met me praten (de navigator he, Petra bleef gewoon in het hollands met me babbelen). Vervolgens was haar batterij bijna leeg en moest die ook nog even opgeladen worden. En toen ze dan eindelijk deed wat ik haar verzocht, kon ze de straat van het theater niet vinden. Want, zo vertelde ze, nog steeds in English, in die straat mocht niet gereden worden door auto's. Aargh, sukkel, zoek dan een straat in de buurt. Moet ik je alles voorkauwen?
Thamar en Nick kwamen binnen want die gingen oppassen. Het was een chaos in huis. En we hadden haast. We moesten weg. En toen gebeurde het dus. We stapten in de auto, wilden de Bitch nog wat instructies geven en weg was het pennetje. Nergens te vinden.
Ik ging ervan uit dat ik het pennetje op de aanrecht had laten liggen en ging dus zorgeloos op weg naar Beverwijk, naar mijn helden, die ik eindelijk weer eens zou kunnen zien optreden. Het pennetje was uit mijn gedachten. Tot ik thuis kwam na een zeer indrukwekkend concert (waarover in een later logje meer).
Het eerste dat ik deed toen ik thuis kwam, was het pennetje zoeken. Nergens te vinden. Maar het was een puinzooi in de keuken, dus ik nam aan dat ik het gewraakte voorwerp bij het opruimen wel zou tegenkomen. Niets van dat alles. Pennetje was en bleef onvindbaar. Aargh.
Vandaag gingen Selma en ik boodschappen doen voor de softballreunie vanavond. We stapten in de auto en terwijl ik zoekend rondkeek, vertelde ik haar van mijn verlies. "O," zei Selma en wees naar een plek op de weg. "Daar lag net wel zo'n soort pennetje". Ze stapt uit de auto en komt terug met mijn verloren schat. Blijkbaar was ik het verloren bij het instappen in de auto woensdagavond. En het lag er nog. Wat een mazzel!!!!!!!!!

Een jaar of vijftien geleden was ik met mijn ouders op vakantie naar Ft. Lauderdale, Florida. We gingen ook een paar dagen naar Orlando, maar op de bonnefooi en moesten dus nog op zoek naar een hotel. Gewoon eens om te weten hoeveel je moet neerleggen om in één van de mooiste hotels van Orlando te slapen, ging Ron vragen hoe duur het Peabody Hotel was per nacht. We hadden mazzel. Omdat het een zakenhotel is en we er in het weekend aankwamen, konden we gebruik maken van een aanbieding en kregen we een driepersoonskamer voor een heel redelijk bedrag. Vraag me niet meer welk bedrag, maar het was op te brengen.
De hotelkamer was zo luxe, dat mijn ouders me niet meer meekregen. Terwijl zij 's avonds Orlando gingen verkennen, bleef ik in de kamer. En lag ik in bad tv te kijken. Dat was echt geweldig, televisie in de badkamer! En dan ook nog Amerikaanse t.v. De hele avond genieten van honkbalwedstrijden en van Friends, Who's the Boss en alle andere comedy's die in die tijd populair waren. Het water werd koud.......
Dáár dacht ik aan terug, toen ik vorige week collega Patrick hoorde verkondigen dat hij een t.v.-tje te koop had staan op Marktplaats. Daaraan én aan het feit dat ik elke dag RTL Boulevard mis, omdat ik dan net sta te koken. Dus toen ik hoorde dat de vraagprijs maar 35 euro bedroeg, was de koop snel gesloten. Ik belde Peter met het blijde nieuws. Hij lachte me uit en noemde me een snobje. Tsss.
Gisteren ben ik richting Praxis getogen om een touwtje (kabel), bijbehorende stekkertjes én een universele afstandbediening te kopen. Dat was nog niet zo makkelijk maar Mevrouw Praxis was erg behulpzaam en liet mij zien dat ik een mannetje en een vrouwtje moest kopen. Kijk, daar houd ik van, als technische mensen naar mijn niveau afdalen.
Die kabel en die stekkertjes moesten nog even gemonteerd worden, maar Peter was zo lief dat op zijn ziekbed te doen, terwijl ik hem voorzag van een warme kruik, kopjes thee, zelfgemaakte erwtensoep en al zo meer.
En nu kan ik dus in de keuken tv kijken. Hoef ik nooit meer één moment van RTL Boulevard (of The O.C., want dat komt nu dagelijks om half 7) te missen. En daar ben ik toch zo blij mee. En Mark ook. Hoeft hij nooit meer mijn gezeur aan te horen over dat ik mijn programma's mis omdat hij voor de 300e keer naar The Incredibles of Harry Potter willen kijken.
Zo is iedereen blij. En dat voor nog geen 60 euri. Patrick, bedankt!!!!

Mijn jeugd is in twee perioden op te splitsen: de tijd voor de scheiding en de tijd erna.
In de eerste 9,5 jaar was ik het gelukkigste kind op aarde. Ik was gezond, ik voelde me geborgen, geliefd en veilig. Ik was dol op allebei mijn ouders en heb geweldige herinneringen aan die periode. Van mijn vader herinner ik me vooral de vakanties in het buitenland én hoe ik 's ochtends altijd zat te spelen in mijn kamertje, als hij heel vroeg naar zijn werk ging en mij een zoen kwam geven. Elke ochtend weer. Maar de mooiste herinnering heb ik aan een wandeling die ik ooit op zondagochtend met hem maakte, in heel stil Amsterdam. Ik weet nog dat ik me, klein als ik was, besefte hoe volmaakt gelukkig ik op dat moment was.
Toen gingen mijn ouders uit elkaar en mijn wereldje stortte in. Mijn basis werd weggeslagen en ik was volkomen ontredderd. Vanaf dat moment is een zoektocht naar geborgenheid begonnen die nooit meer is opgehouden. Terwijl, zodra ik die geborgenheid gevonden had, ik er gillend van weggerend ben. Vreemd toch, de menselijke psyche.
Na de scheiding werd mijn vader een zondagsvader. Meestal kwam hij ons, Maud en mij, want Thamar was al volwassen, op zondagochtend halen (later al op zaterdagavond). En dan gingen we altijd leuke dingen doen. 's Ochtends meestal sporten, schaatsen of tafeltennis, of welke sport dan ook. In die tijd was ik nog reuze sportief (waar is dat toch misgegaan? :-). En 's middags gingen we naar Ajax, als ze thuis speelden. Of als ze een belangrijke uitwedstrijd speelden. In die tijd kon dat nog. Toen was het woord Hooligan nog niet uitgevonden. De tijd van Cruijff, Neeskens en vooral Krol. Als we niet naar Ajax gingen maakten we wandelingen, van 20 a 25 kilometer. We hebben heel wat bossen gezien in die tijd.
In de vakantie gingen we meestal naar Zwitserland, ook weer kilometerslange wandelingen maken, in de bergen, door de sneeuw. Geweldig was dat. En we tafeltennisten op de camping. En wonnen van iedereen, want ook mijn vader is Amsterdams Kampioen geweest. Net als ik, later toen ik groot was...
Kortom, ik zag mijn vader nog wekelijks en in de vakanties zelfs weken achter elkaar. En toch, toen hij plotseling stierf toen ik dertig was, bleef ik zitten met het gevoel dat ik weliswaar een hechte band met hem voelde, maar hem nooit echt gekend heb. Want toen ik nog in één huis met hem woonde, was ik te klein en toen ik ouder werd, woonde hij ergens anders. Daardoor mis je volgens mij essentiële dingen waardoor je je ouders goed leert kennen. Dat is overigens de belangrijkste reden waarom ik zo gehamerd heb op co-ouderschap, toen ik míjn zoontje een scheiding aandeed.
En dan hoor ik gisteren van een vader die zijn droom achterna gaat. Die, net na zijn scheiding, besluit om te gaan studeren in New York. En daardoor zijn zoontje van 6 achterlaat bij zijn ex-vrouw. Dat is niet erg, zegt hij, want zijn zoontje kan vaak genoeg overkomen naar de States. Zijn zoontje, dat hij de prins noemt. Een nickname waar zo verschrikkelijk veel liefde uitspreekt. En toch begrijpt hij blijkbaar niet dat dit hem zijn kind kan kosten. Omdat zijn zoontje té veel essentiële momenten met hem gaat missen. Omdat zijn kind hem niet leert kennen op de manier waarop dat normaal gesproken gaat.
Alles in mij schreeuwt "Doe het niet", maar wie ben ik om een wildvreemde man (want dat is hij in feite) te gaan vertellen hoe hij zijn leven moet leiden. Bovendien kan ik er misschien wel helemaal niet over oordelen. Ik weet niet eens hoe lang hij eigenlijk naar de States gaat. Misschien gaat het wel over een summerclass, ik heb geen idee. Dus houd ik mijn mond en lig ik (belachelijk genoeg, dát realiseer ik me) wakker bij de gedachte aan weer een klein mannetje dat zijn vader moet missen. En ben ik blij dat Mark de helft van de week bij zijn vader woont. Want dan mis ik hém wel, maar ik ben ervan overtuigd dat dát voor Mark het beste is.......

Ergens in Turkije leeft een moeder die in één week tijd 3 kinderen heeft moeten begraven. Ze zijn gestorven aan de vogelgriep. Eén van de vele nieuwsitems die deze week heel kort aangestipt zijn in het journaal. De nadruk in de journaal items ligt uiteraard (?) op de dreiging van de vogelgriep. Het menselijk drama dat zich afspeelt in dit gezin werd eigenlijk niet belicht.
Het laat me maar niet los. Sinds ik moeder ben, ben ik kwetsbaarder dan ooit, want nooit in mijn leven is iets me zo dierbaar geweest als dat jochie dat mij mama noemt. Het verliezen van je kind is het ergste wat een mens kan overkomen, denk ik. Door gesprekken met mijn moeder en een vriendin die allebei een kindje hebben verloren realiseer ik me dat je eigenlijk alleen kunt begrijpen hoe dat voelt als je het zelf hebt meegemaakt. Goddank heb ik dat niet.
Ergens in Turkije leeft dus een moeder die nu door moet leven zonder haar drie kinderen. Dat is zo verschrikkelijk dat het gewoon niet te bevatten is. Zo heb je een gezin met drie kinderen, zo heb je alleen je man nog maar. Misschien heeft ze nog wel meer kinderen, dat weet ik niet, maar feit blijft dat drie kinderbedjes leeg blijven. Wat moet het moeilijk voor die moeder zijn om de wil om te leven terug te vinden.
Ik denk niet dat er iets is dat de wereld kan doen voor die vrouw. Al kreeg ze 30 miljoen euro, daar krijgt ze haar kinderen niet mee terug. Nooit meer die armpjes om haar heen, nooit meer 'mama, mag ik bij jou in bed?' (of gebeurt dat alleen in mijn huis? :-). Nooit meer je kinderen achter het behang willen plakken (en wat zou ze dat gevoel graag terugwillen denk ik).
Ik leef met haar mee. En natuurlijk met haar man, want dat ik me niet zo goed kan inleven in de vaderrol wil natuurlijk niet zeggen dat het voor zo'n man niet ook een drama is.
Dit logje is een goedmakertje voor het journaal. Omdat niemand daar ooit eens zegt hoe het erg het voor die ouders is. Dan moet ik dat maar doen........

Zoals ik hier wel eens eerder heb gemeld, schrijf ik sinds september 2005 recensies voor Sentimento.nl. Dat is erg leuk om te doen en het schijnt erg veel gelezen te worden. Een stuk meer dan mijn log in ieder geval.
Dat mijn log maar door een beperkt aantal mensen wordt gelezen heb ik overigens aan mezelf te danken. Er zijn manieren om dagelijks 200 hits of meer te krijgen, maar dat zijn niet mijn manieren. Zo is het in weblog-land zeer gebruikelijk om dagelijks je url op heel veel andere weblogs achter te laten in gastenboeken of reactievensters. Daarmee trek je alle lezers van zo'n weblog ook naar jouw weblog toe. En je publiek bestaat dan grotendeels uit webloggers. Dat is een ander publiek dan ik heb. Natuurlijk zijn er ook webloggers die mijn log lezen, maar 80% van mijn lezers bestaat uit mensen uit mijn omgeving die het leuk vinden om te lezen wat ik te schrijven heb. En die helemaal niets te maken hebben met het weblogwereldje. De meeste lezers van mijn log ken ik persoonlijk en ik lees ook bijna alleen maar weblogs van mensen die ik persoonlijk ken. Op een enkele uitzondering na, want bijvoorbeeld Georgina Verbaan ken ik natuurlijk helemaal niet. Maar zij kan schrijven. Ik moet ontzettend lachen om haar zelfspot en manier van schrijven. En zo zijn er nog een paar webloggers die ik niet ken maar wel lees, omdat ze kunnen schrijven (en ik verzeker u, dat is een uitzondering in weblog-land).
Maar ik dwaal af. Dit logje ging over Sentimento.nl en de recensies die ik daar voor schrijf. Ik heb, op verzoek overigens (hi Alida), gezocht naar manieren om een link te leggen tussen mijn site en mijn recensies op Sentimento, zonder dat ik elke keer in mijn log moet melden dat er een recensie geplaatst is. Ik ben niet zo van het reclame maken voor mezelf.
Maar het is me gelukt. Als u nu naar de hyperlink (zo heet dat geloof ik) Theater gaat op mijn site, ziet u dat sommige voorstellingen blauw zijn geschreven en onderstreept. Dit betekent dat er een recensie van op Sentimento.nl staat. Door op de naam van de voorstelling te klikken komt u, in een ander scherm natuurlijk, uit op de desbetreffende recensie.
Zo. En nu is het tijd om voor de 10e keer deze ochtend naar de wc te rennen. Want voor de 3e keer in één maand tijd heb ik last van een blaasontsteking. Om het maar eens over iets heel anders te hebben........... :-)

Ik weet niet wie mij een spannend 2006 heeft toegewenst, maar die heeft nu al gelijk gekregen! Het jaar is weer bijzonder opwindend begonnen.
Na een rustige oudejaarsavond in Meppel, of all places, zijn we naar huis gereden om lekker in ons (of eigenlijk mijn) eigen bed te kunnen slapen. We lagen er om 4 uur in, dus ik was al gauw in diepe slaap.
Maar niet lang, want gevoelsmatig na 3 minuten schrok ik op door een ongelooflijke teringherrie buiten. En niet door vuurwerk, mocht je dat soms denken. En het was ook niet Peter die lag te snurken, hoewel dát dan weer wel had gekund :-). Nee, het leek of iemand voor de deur een giga-noodgenerator of een zware kettingzaag liet brullen. Ik zat natuurlijk weer meteen recht op mijn bed. Dat doe ik al als een vogeltje over mijn lichtkoepeltje wandelt, dus zeker als er zulke decibellen de donkere nacht in worden geslingerd.
Ik vloog mijn bed uit, naar het raam. Buiten was het erg donker en ik zag niks bijzonders. Behalve dat bij sommige buren ook het licht aan ging.
Ik rende naar beneden, onderwijl roepend naar Peter dat er vast ingebroken werd bij mijn zusje die op vakantie was (inmiddels is ze weer thuis overigens). "Ik bel de politie" riep ik. Om vervolgens 0900-8008 te draaien. Mental note: in tijden van paniek vergeet je de belangrijke telefoonnummers. De dame van de Inlichtingen maakte me al gauw duidelijk dat zij nog nooit één stap had gezet in een politieschool. Ik begreep onmiddellijk dat ik het verkeerde nummer had gedraaid en besloot om dan maar 112 te bellen. Enige spoed was tenslotte wel vereist. Als er inderdaad ingebroken werd, zou het wel handig zijn als de politie snel ter plaatse zou zijn, nietwaar?
De dame bij de politie herhaalde elk woord dat ik zei, maar besloot al snel een auto te sturen. En ze zei ook nog dat het goed was dat ik gebeld had. Want ik had gelijk toen ik zei dat het niet normaal was dat ik midden in de nacht een kettingzaag hoorde. Ik hing op en nog geen seconde later hield het geluid op. Abrupt, niet wegstervend, dus nee, het was ook geen brommer. Tsss...daar was het geluid sowieso veel te hard voor. Ik besloot eens te kijken hoe laat het eigenlijk was. Oeps...niet echt midden in de nacht. Acht uur 's ochtends. Maar nog wel pikdonker. En dan is een kettingzaag dus toch echt afwijkend, zondagochtend 1 januari om 08.00 uur. Of wilt u dat bestrijden?
Ik besloot zelf op onderzoek uit te gaan. In een vlaag van moed sloop ik naar buiten, in mijn ochtendjas en op sloffen, richting het huis van mijn zus. Na 10 stappen was de vlaag over en ging ik toch maar weer naar binnen. Vijf minuten later arriveerde de politie. Met z'n drieën verkenden ze de tuinen met een zaklantaarn. Ze schenen overal naar binnen en deden een grondig onderzoek. Maar er was natuurlijk niks te zien. Gelukkig maar.
Ook deze 3 agenten vonden het goed dat ik gebeld had, zeker toen ik vertelde dat er een paar weken geleden een man door de tuinen van mijn buurman en mij heeft geslopen, midden in de nacht. Dat vertelde mijn buurman een tijdje geleden. Fijn, zulke info helpt echt om goed te slapen als je alleen thuis bent. Not :-).
Ik ging weer naar bed en sliep tot een uur of 1. Toen ik uit bed stapte hoorde ik een helikopter boven het huis cirkelen. En dat heeft een uur of anderhalf geduurd. Hij bleef maar rondjes vliegen boven het huis. Ik belde Thamar om haar op de hoogte te brengen van de spanning en sensatie en zij grapte: als er maar niet een lijk in stukjes is gezaagd. Op zich niet zo'n rare grap, want een tijdje geleden is in een slootje aan de overkant van de straat een lijk gevonden. En bovendien is het ook niet echt ongebruikelijk dat er lichaamsdelen in het IJ worden gevonden. Dus het kon!
Vannacht heb ik getracht alles uit mijn hoofd te zetten. Maar toen ik vanmorgen de t.v. aandeed, vertelde AT5, de Amsterdamse stadszender, dat er zondag hier in de buurt kleren en papieren van een man waren gevonden en dat de politie met een helikopter had gezocht naar een eventueel lijk.
U begrijpt, als er binnenkort lichaamsdelen worden gevonden, bel ik mijn vrienden bij de politie nog even om ze te helpen herinneren aan mijn telefoontje!