Vrijdag 29 februari 2008

Ok. Dit is nog erger dan mijn eigen acties niet winnen!!! Want daar heb ik nog heel veel lol van gehad, qua organiseren. Dit is alleen maar superfrustrerend.
Peter vertelde me dat er een actie was bij Radio Veronica deze week. Als ze in de avonduren een liedje van Acda en De Munnik draaiden, moest je zo snel mogelijk bellen. En als je er dan doorheen kwam, won je de cd (die ik natuurlijk al 6x in huis heb :-)). Maar veel belangrijker, je won ook een gesigneerde canvas foto van de hoes van de cd Nachtmuziek van AEDM. En die moest ik hebben natuurlijk. Ik zat er helemaal klaar voor vanavond. Ik wist gewoon zeker dat het me zou lukken. Van Peter had ik wel gehoord dat het ongeveer onmogelijk was om er door te komen, maar ik doe aan positive thinking en ben niet errug happy in de liefde lately, dus ik wist gewoon zeker dat het me ging lukken. Met mijn mobje in mijn rechterhand en mijn vaste telefoon in mijn linkerhand stond ik op scherp. Ik hoorde de 1e toon van Heel Veel Lieve Mensen en drukte op bellen (het nummer stond al ingeprogrammeerd natuurlijk).
Mijn mobiel ging meteen bellen maar mijn vaste telefoon haperde. Vloekend legde ik mijn mobje tegen mijn schouder aan en hoorde een bandje waarop gezegd werd dat ze me gingen doorverbinden naar de studio. Onderwijl probeerde ik ook met mijn vaste telefoon te bellen, aannemend dat ik letterlijk aan het lijntje werd gehouden want 60 ct per minuut. Opeens hoor ik in mijn rechteroor: "Hallo???". Met een stem die 10 octaven hoger was dan normaal riep ik hallo terug. Met wie hij sprak wilde de meneer weten. "Met Ruth", zei ik. "Dag Ruth", zei de meneer die ik meende te herkennen als presentator van het programma waar ik al 2 uur naar zat te luisteren. "Ruth, het spijt me vreselijk, maar je bent 1 seconde te laat. We hebben al iemand. Maar je was ontzettend snel!". Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaat????? Ik word doorverbonden met de studio, om te horen te krijgen dat ik net 1 seconde te laat ben????? Nou ja zeg. Dat is pas echt erg. En frustrerend. En ontzettend zielig.
Ik vertelde meneer de presentator dat ik ongeveer de grootste aedm-fan ben die er is, maar hij kon er niets aan doen zei hij. Het speet hem heel erg, maar iemand anders kreeg het doek. Zielig he, voor mij?????

Mark moest optreden, afgelopen zondag. Zijn allereerste voorspeelmiddag, van gitaarles. Onze gitaarleraar Bart vond eigenlijk dat ik ook moest, maar ik durfde niet. Mark wel. Mark is een held.
Hij had goed geoefend. Vooral de laatste weken was hij erg gemotiveerd om de nummers goed te leren spelen, want hij begreep ook wel dat de verwachtingen op zo'n voorspeelmiddag met publiek iets hoger zouden zijn dan tijdens een gewone les. En dus had hij, geheel vrijwillig, zitten zweten op Roodkapje (1e stem, 2e stem en weer de 1e stem) en op Au Claire de La Luna, dat in zijn gitaarboek (Zes dieren en een gitaar, gesigneerd door Thomas Acda!) simpelweg Frans Liedje heet.
Ik werd zondagochtend wakker met buikpijn. Puur van de zenuwen, want ik vond het wat, mijn kind op een "podium". Bloednerveus was ik. Zo niet Mark, die het geheel gelaten over zich heen liet komen. Onder dwang speelde hij de liedjes nog een keer voor, geheel foutloos.
Wij moesten om 11.00 uur in de Tamboer zijn. Een woonhuis aan de Overtoom dat binnen een mooi concertzaaltje bleek te zijn. Zeer geschikt voor prachtige huiskamerconcerten!!! En voor de gelegenheid afgehuurd door Pianoleswinkel Marjolijn, waar Mark en ik nog niet zo lang gitaarles hebben. De naam van de "winkel" dekt niet geheel de lading meer.
De Tamboer had een hoog plafond. Op de muren stonden de namen van beroemde componisten geschreven. Overal zag ik pianotoetsjes (wat voor een verzamelaar als ik echt smullen was) en muzieknootjes. Op de bekers, op de kussentjes, in de vitrinekast, je kan het zo gek niet bedenken. Prachtig!
Gitaarleraar Bart begon met het stemmen van alle gitaren. De kinderen stonden in de rij en keken bewonderend toe hoe Bart het voor elkaar kreeg in de kakofonie toch nog de gitaren gestemd te krijgen.

Vervolgens begon het concert. Mark was als 2e aan de beurt. En terwijl mama bijna omviel van de spanning, deed Mark als een volleerde artiest zijn ding, onverstoorbaar en alleen voor kenners zichtbaar een tikkeltje nerveus, daarbij prachtig en vooral heel knap (vanwege het wisselend ritme) begeleid door Bart. Ik zat erbij en keek ernaar. Bij voorbaat al boos op het aanwezige publiek, voor het geval dat ze hem zouden uitlachen dan wel niet hard genoeg zouden klappen. Het bleek niet nodig. Mark speelde minder goed dan thuis en hield zich niet helemaal aan het ritme, maar hij sloeg zich er dapper doorheen en kreeg een luid applaus van de mensen in de zaal. Die ik stuk voor stuk wel had willen zoenen :-).

Na Mark volgden nog zo'n 20 kinderen die simpele tot hele moeilijke liedjes speelden. Sommigen hadden zelfs eigen composities. En één meisje had geheel op gehoor de noten van Rehab van Amy Whinehouse uitgevogeld. Knap!
Het bleek een lange zit, hoewel ik me bijzonder vermaakt heb. Er kwamen liedjes van de Beatles, Boudewijn de Groot en Elvis langs, maar ook klassiekere stukken. Ongelooflijk knap hoe goed sommige kinderen al kunnen spelen. En wat was ik blij dat ik me niet aan House of the Rising Sun gewaagd had. Volgens Bart had ik het wel gekund (samen met hem), maar hoewel ik inmiddels wel wat minder onzeker ben geworden op gitaar, zou ik dát toch echt nog niet durven hoor. Anyway.....vlak voor de zomer wordt er nog zo'n middag gehouden. We zullen zien hoe ver ik dan ben........ :-).

Gisteravond speelde JP in Het Perron. Eergisteren ook maar toen zat ik dus bij Acda en De Munnik. En hoe graag ik het ook zou willen, ik kan nog steeds niet op 2 plaatsen tegelijk zijn.
Maar gisteravond was ik er dus wel bij. Mark logeerde bij mijn ouders, want deze speciale Perron wilde ik niet missen. De bijna jarige JP speelde met zijn vaste begeleidster Yvonne Ebbers en Jan Voster, ooit de bassist van een van de leukste bandjes die Nederland ooit gekend heeft, de Meteors.
Het Perron is een Try Out Podium en een soort veredelde huiskamer. Net iets groter en met bar, maar volgens mij is het geen officiële horecagelegenheid. Je moet er aanbellen en het heeft een heel huiselijke sfeer. Eigenlijk is het precies de sfeer die ik me voorstel als ik denk aan van die keldertjes in New York waar de meest waanzinnig bluesbandjes avond na avond hun ding staan te doen. Het is één van de weinig podia in Nederland die ik ken met zo'n sfeer.
JP en Yvonne speelden twee sets. In de eerste set kwam een aantal nummers van zijn laatste cd Bad French aan de orde. Tussendoor vertelde hij verhalen over één van zijn reizen naar Amerika. Prachtig vind ik dat, want op die manier krijg je een heel duidelijk beeld over hoe songs ontstaan. Elke song gaat op die manier veel meer voor je leven. Op het eind van de eerste set speelde Jan Voster een prachtig nummer van Gillian Welsh, waar ik zeer door geraakt werd. Wat een prachtstem bleek Jan te hebben. Nooit geweten. Komt omdat hij niet mocht zingen bij de Meteors, vertelde hij gisteren. Onbegrijpelijk, zeg ik.
In de tweede set speelden JP en Yvonne nieuwe nummers, die bedoeld zijn voor de opvolger van Bad French. In mei beginnen de opnames voor deze cd en wat ik gisteren hoorde was veelbelovend. Heerlijke muziek, geheel mijn smaak. Ik verheug me er erg op. Vervolgens voegde Jan Voster zich weer bij JP en Yvonne en speelden ze nog wat oudere nummers, o.a. een cover van Steve Winwood geloof ik (de wijn was erg lekker in Het Perron :-)).

Mijn absoluut favoriete nummer van JP is een song die Ferryboat Song Revisited heet (van zijn Emotional Nomads cd uit 1999). Een werkelijk geweldig nummer dat geschreven zou kunnen zijn door Bruce Springsteen. Melodieus, pakkend, fijne tekst, niks op aan te merken dus. Omdat het nummer al wat ouder is en vrijwel altijd gespeeld wordt door JP én omdat de zaal vol zat met mensen die JP en zijn muziek een warm hart toedragen, werd er in de zaal zacht meegezongen. Ik zat achterin, vlak bij de dochter én de vriendin van JP, die allebei werkelijk schoonhedelijke hoge stemmen hebben. Door de sfeer van het nummer, de sfeer in de zaal, dat engelenkoortje achterin én die mooie stemmen van JP, Yvonne en Jan werd ik gisteren zo geraakt door dit nummer dat de tranen in mijn ogen sprongen. Als ze dit opgenomen hadden en uitgebracht, hadden ze definitely een nummer 1 hit te pakken. Ben ik 100% van overtuigd.
Aan al het moois komt een eind, om maar eens een vreselijke cliché uit de kast te pakken, en zo ook aan deze mooie avond. Maar niet voordat de inmiddels jarige JP toegezongen werd, waarna hij in een zigeunersong uitbarstte die iedereen in de zaal leek te kennen behalve ik :-).
Het was werkelijk een gouden avond, daar in dat kleine zaaltje in de Jordaan. Dat ik vervolgens met ietwat teveel wijn in mijn mik het pand verlaten heb zonder de bon aan de bar af te rekenen, was niet zo netjes, maar geheel zonder opzet. Gelukkig bracht de mobiele telefoon uitkomst en waren Helmajo en Letitia zo lief om alsnog even voor mij af te rekenen. Waarvoor mijn eeuwige dank, ik schaam me dood.
De avond eindigde gezellig. Nadat Elaine zo lief was ons even bij Massy d'r auto af te zetten, hebben Massy, Marion en ik nog even een feestje gebouwd bij mij thuis. Ik weet niet meer hoe laat ik ze er uiteindelijk uitgegooid heb, maar het was vlak voordat Mark wakker werd, heb ik me laten vertellen. En vlak voor ik weer op moest, want er stond nóg een optreden op het programma dit weekend. Maar daarover morgen meer. Ik moet nu nodig slapen.......

Gisteren en vandaag was ik naar Acda en De Munnik in Barendrecht. Fijne voorstelling, mooie liedjes, leuke grapjes. U zou er zelf bij geweest moeten zijn.......
Natuurlijk was het gisteren Valentijnsdag. Dat leverde één Valentijns-e-card op, waar ik ontzettend blij mee was. Niks romantisch, maar wel iemand die ik zeer hoog heb zitten en die mij blijkbaar net zo lief vindt. Dat stemde mij zeer blij. Verder geen post. Niet per mail en ook niet in de brievenbus.
Hoe anders was het vandaag. Toen ik vannacht thuis kwam uit Barendrecht (na een zeer grappige tussenstop in Zoetermeer), vond ik in de brievenbus een witte blanco enveloppe. Hij leek leeg te zijn. Ik scande mijn geheugen af. Ik koop nogal vaak dingen op Marktplaats, dus ik ging even na of er nog bestellingen uit stonden. Niet dat ik me kon herinneren dus. Hm. Vreemd.
Ik sprak mezelf streng toe. Niet blij worden om niks, het zal wel reclamepost zijn. Maar ik voelde dat het wél wat was. Ik voelde dat ik me even heel blij ging voelen.
Ik hield de enveloppe tegen het licht. Er zat iets kleins in. Iets...... en tóen, in a split second, wist ik het. Ik geloofde mijn ogen niet. Dit kon niet waar zijn. Maar het was wel waar. Toen ik de enveloppe had opengerukt zal ik dat het onmogelijke gebeurd was. Iemand heeft mij een Lenny Penny opgestuurd!!!!!!
Iemand ja. Want ik weet niet wie. Op de enveloppe stond geen afzender en er zat geen begeleidend briefje bij. Iemand waarvan ik niet weet wie het was heeft de moeite genomen mijn adres ergens vandaan te halen en mij een gloednieuwe nog verpakte Lenny Penny op te sturen. Wat een geweldig gebaar!!
Ik ben ontzettend blij. En ga morgen meteen een kettinkje kopen, om de LP aan te hangen. Volgens mij staat dat nog best leuk als hangertje. En ik ga er ontzettend zuinig op zijn, zodat ik het echt never nooit meer kwijt raak. En natuurlijk zal ik het nooit, maar dan ook nooit meer gebruiken als boodschappenmuntje!
Ik heb een vaag vermoeden wie de gulle gever is. Maar echt zeker weten doe ik het niet. Maar lief vind ik het wel. Mijn dank is groot. Mijn dank is immens!

We gingen naar zo'n soort beauty farm, Thamar en ik. Dat doen we al jaren één keer in de zoveel tijd. Ik geloof dat we er mee begonnen zijn toen onze vader overleed. Bij wijze van troost zijn we 1 dag na zijn begrafenis naar Thermae 2000 afgereisd. Dat was in 1994. Sindsdien hebben we elke Thermen-variatie in Nederland wel bezocht. Fontana in Nieuweschans (geweldig), Nijmegen (lekker!), Bleiswijk (slecht!), Almere Haven (lekker maar duur). Noem ze op en wij zijn er geweest.
Vandaag gingen we naar Keizersthermen in Veghel. Niet naast de deur, maar ze hadden er Hot Stone Massages. En om de een of andere reden had ik juist dáár mijn zinnen op gezet, dit jaar. Ik ben sowieso al een sucker for massages, maar zo'n hete stenen massage leek me helemaal onontbeerlijk voor mijn gestressde lichaam.
We werden om 10 uur verwacht in Veghel. Dus dat werd racen, want we moesten eerst Mark even naar school brengen. Gelukkig was het niet heel erg druk en arriveerden we al om tien over half tien in Veghel. Tijd genoeg dus om nog even inkopen te doen. De nieuwe Grisham is uit en lezen is altijd een belangrijk onderdeel van zo'n sauna-dagje. De sauna zelf niet overigens. Ik hou er niet van. Mij te warm. En het bad erna te koud. Dit in tegenstelling tot mijn grote zus die helemaal opleeft in de sauna. Zo hebben wij ieder onze eigen manier van ontspannen op zo'n dag.
Maar ontspannen was er niet echt bij deze dag. We hadden het drukdrukdruk. Want we waren nog niet binnen of we kregen een agenda in onze handen gedrukt. Omkleden, koffie drinken, appeltaart eten, en een beetje snel graag. Want daarna moesten we als een dolle het sauna-landschap (zo heet dat in vaktermen) verkennen. En daar was genoeg te doen, kleurensauna, kruidensauna, Infra-roodcabine, Zeezoutvernevelingscabine, stoombad, lichttherapiecabine en ga zo maar door. Veel te veel om op te noemen. Ik had al gauw door dat ik me vooral in de Kruidensalon errug prettig voelde. Het was er 50 graden (eindelijk had ik het eens niet koud), het rook er naar Eucalyptus en je kon er heerlijk liggen/zitten. Vijftig graden lijkt heet maar in je blootje is dat heel goed te doen zonder dat je meteen heel erg gaat transpireren. Echt heel lekker.
Veel tijd om er van te genieten hadden we niet. We mochten nog even in een kruidenbad, waarna we weer heel assertief moesten optreden omdat we in eerste instantie maar 5 van de 15 beloofde (en betaalde) minuten kregen.
En toen werden we verwacht voor de zonnebank. Ben ik ook dol op. Lekker liggen en onder genot van die warme lampen en het idee dat je mooi bruin wordt in slaap vallen om pas weer wakker te worden als de lampen uitgaan. Jaja, had je gedacht. Mooi niet. Staan moesten we. Drie minuten. Wonderlijk gebeuren. Maar ik werd er wel heel bruin van. Thamar niet, vond ze.
Na de zonnebank mochten we snel even een smoothie achterover slaan. En inmiddels hadden wij door dat het prachtig weer was en dat we in de tuin in een beschermd hoekje heerlijk in de zon konden zitten. Ik kreeg toch wel minstens de kans om een regel of 10 te lezen. Maar toen werden we alweer verwacht. Dit keer voor de Hot Stone Massage.
Ik had nog geen stap in de behandelkamer gezet of mij werd gesommeerd om met mijn hoofd in een gat op mijn buik op een tafel te gaan liggen. Braaf en volgzaam als ik ben, gehoorzaamde ik. En wat toen volgde was de aller-, allerlekkerste massage die ik ooit van mijn leven beleefd heb. Het was om gek van te worden zo lekker. Ze begon met het plaatsen van hete (maar echt heet he!) stenen op mijn blote rug en benen. Toen legde ze handdoeken over me heen. Om vervolgens mijn voeten heel zachtjes te masseren met verwarmde olie. Dat was aangenaam!!! En wel zo aangenaam dat toen ze daarmee ophield, ik bijna had geroepen: "Nee!!!! Niet stoppen nou!!! Ga door!!!". Maar ik hield me in, benieuwd naar het vervolg.
Ook mijn benen werden gemasseerd met de hete olie en vervolgens met de stenen. Het was werkelijk verrukkelijk. Nooit van mijn leven heb ik me zó ontspannen gevoeld. Na mijn benen werden zelfs mijn billen niet overgeslagen en ging ze door naar mijn rug tot helemaal bovenaan. Ik was één grote ontspanning. Waanzinnig!
Ik had het er later met Thamar nog over. Het is heel gek. Je hebt zo iemand nog nooit eerder ontmoet en nog nooit één woord mee gewisseld. Maar als ze je dan zo ontzettend lekker masseert ga je bijna van zo iemand houden. Niet voor eeuwig, maar eeuwig voor het moment zeg maar. Het enige dat jammer was, dat ze stopte aan de bovenkant van mijn rug. En dat terwijl juist mijn schouders en nek zo ontzettend vast zitten de laatste tijd. Dat is mijn enige aanmerking op deze hot stone behandeling maar voor de rest was het echt zo verschrikkelijk de moeite waard.
Na de hot stones (Thamar lag in het kamertje ernaast) moesten we als een dolle door naar de lunch. Een gigantische salade. Ontzettend lekker. Met wilde bospaddestoelen (Thamar) of spekjes (ik). En heerlijke Balsamico Azijn uit Modena. Verrukkelijk.
Na de lunch hadden we eindelijk wat tijd om te ontspannen. We vestigden ons in de tuin alwaar het (op 8 februari!!!!) heerlijk toeven in de zon was. We lachten wat, we praatten wat en we verzonnen een geestig pseudoniem voor als ik ooit besluit het boek uit te geven dat ik wil schrijven. Daarna ging Thamar een rondje sauna doen en ik probeerde wat te lezen. Na een tijdje kreeg ik het toch wat koud en ging ik maar weer op mijn eigen bankje in de Kruiden Salon liggen. Alwaar ik prompt in slaap viel. Niet te lang gelukkig want dat mag helemaal niet. Zal wel niet goed zijn, gok ik.
Thamar en ik installeerden ons samen even bij het binnenbad alwaar we constateerden dat het fenomeen "Streepje" nog niet helemaal is doorgedrongen tot Veghel. Ik voelde me reuze modern met mijn superstrakke streepje en kopkeutelde als ik aan Kitty dacht. Die zou echt gruwelen om alle bossen haren die ze daar zou zien :-). Al die naakte mensen gaven sowieso stof tot praten overigens. Want het eerste uur vind ik het allemaal maar ongemakkelijk al die naakte lijven. Dat die mensen mij naakt kunnen zien doet me niet zoveel. Maar dat ik naar al die naakte mensen moet kijken vind ik in het begin altijd een beetje vervelend. Het gekke is dat je er na een uurtje ofzo wel weer aan gewend bent en dan weet je niet anders meer lijkt wel. Dat naaktlopen wordt ook steeds lekkerder naarmate de dag vordert. Ik nam me vanmiddag voor om thuis voortaan geen kleren meer te dragen. Nu ik dit tik heb ik gewoon een strakke spijkerbroek en een knellend truitje aan. Gek is dat.
Thamar werd om 4 uur verwacht voor een modderbad. Ja zelfs dat schijnt ontspannend te zijn. Ik waagde me daar niet aan en mocht een half uur later een schoonheidsbehandeling ondergaan. En dat was weer errug lekker. Eerst kregen mijn handen een parrafinepakking. Dat is een soort kaarsvet waar je handen heel jong en mooi van worden. En dat kwam mooi uit aangezien ik toevallig mijn nagels laat groeien op het ogenblik. Voor dat ik mijn handen in die vloeistof moest dopen mocht ik ze insmeren met een soort kokosmelk. En dat ruikt wel zo ontzettend lekker dat ik sindsdien elke 3 minuten aan mijn handen zit te snuffelen :-).
Toen mijn handen ingepakt waren werden mijn gezicht, mijn hals en mijn decolleté onderhanden genomen. Ook dat was weer heerlijk dankzij olieën en warme doeken. Wat een genot, wat een ontspanning. En toen mocht ik kiezen tussen een voetmassage en een hoofdhuidmassage. Ik koos voor het laatste (want die voetmassage had ik al bij de hot stones gehad) en vroeg of ze m'n nek en schouders ook ff mee wilde nemen. Ze deed het wel, maar het was niet zo lekker als de massage eerder die dag. Misschien komt het omdat mijn haar zo droog is, maar volgens mij is een hoofdhuidmassage bij de kapper veel lekkerder omdat dan je haren nat zijn. Zelfs de olie die ze gebruikte hielp niet echt.
Toen mijn handen uitgepeld waren (het "kaarsvet" moest er nog even vanaf geschraapt worden), had ik én hele mooie handen én een ongelooflijk ontspannen gevoel. En daarmee waren we aan het einde gekomen van een overvol programma dat toch heel ontspannend was. We aten nog wat en reden vervolgens in ruim een uur terug naar huis, waar we Nick en Mark aantroffen die samen naar MacDonalds waren geweest.
Dit was echt een waanzinnig lekkere dag. Als ik ooit de Staatsloterij win (overmorgen???), koop ik een masseuse. En hete stenen. Mmmmm.....je zal dat maar elke dag tot je beschikking hebben..

Lang, lang geleden, toen de opnames voor Alles is Liefde nog moesten beginnen, bedachten Massy en ik dat het wel uiterst lollig zou zijn als wij een figurantenrol konden veroveren in die film. Dat kwam eigenlijk door Michele, die in het gastenboek iets schreef over haar figurantenrol in All Stars. Vrij kort daarna lazen we in een tijdschrift een advertentie over het casting bureau dat mensen zocht voor Alles is Liefde. Dus we schreven ons in en wachtten af.
Ik was nog geen 3 dagen ingeschreven of ik werd gebeld of ik wilde figureren in Van Speijk, een politieserie die op Talpa zou gaan draaien. Dat leek me wel wat dus toog ik op een mooie woensdag richting Amsterdam West, alwaar ik een bijzonder coole middag beleefde, als één van de vier figuranten op de set. Eén van de dingen die mij gevraagd werd om te doen was achter een dranghek op de eerste rij staan en heel belangstellend toekijken hoe iemand op een podium een toespraak hield. Typecasting dus. En ik kreeg een soort figurantenhoofdrol toen ik op een fiets (proest) moest komen aanfietsen. Eén opname, helemaal alleen voor mij. Wat was ik trots! De bewuste aflevering heb ik trouwens nooit gezien, maar mijn zusje Thamar liet me weten dat ze me gespot had.
Na enkele weken kwam het telefoontje waar ik op had zitten wachten. Of ik wilde figureren in Alles is Liefde. Jippie, dat was cool. Ik zette ze ook op het spoor van Massy (Marion wilde niet) en ging toen eisen stellen. Want, het is natuurlijk wel übercool om te figureren in zo'n film, maar we hadden wel bedacht dat het een stuk minder cool zou zijn als we Thomas Acda tegen zouden komen op de set. Genant! Dus vroeg ik het casting bureau uit te zoeken of Thomas op de bewuste dag aanwezig zou zijn. En ik zei er meteen bij dat als dat het geval was, wij dan toch maar liever niet wilden. Het meisje van het casting bureau was verbaasd, maar toen ik haar uitlegde dat wij bekend staan als grote AEDM fans en we daarom niet op dezelfde dag als Thomas aanwezig wilden zijn, ging ze het wel helemaal uitzoeken. Ze begreep ons dus gelukkig. Tien minuten later belde ze terug: Thomas zou er niet zijn, dus wij werden op die bewuste zondag (12 november 2006) op de set verwacht.

Om een lang verhaal kort te maken: het was ontzettend boring. Heel erg lang wachten en weinig vermaak tussendoor. Bij Van Speijk was ik echt onderdeel van de cast, mocht ik de hele dag op de set aanwezig zijn. Hoe anders was het bij Alles Is Liefde. We werden met nog een stuk of 30 figuranten in een kamer gestopt en mochten er alleen uitkomen als we op de filmset nodig waren. Daardoor zagen we maar weinig van de opnames. Heel erg jammer. En verder werd het wel duidelijk dat je als figurant tot het minderwaardige volk behoort. Zo kregen wij weliswaar hetzelfde eten als de echte cast (Daan Schuurmans was er en Peter Paul Muller, Wendy van Dijk en Valerio Zeno), maar zij kregen het gewoon op stenen borden en wij kregen plastic bordjes. We wisten onze plaats.
Op een gegeven moment zag ik dat de cameraman steeds aan het lachen was naar me. Ik vermoedde dat ik sjans had en glimlachte minzaam terug. Het leek een aardige jongen en het is niet verkeerd om vriendjes te zijn met de cameraman. Als hij je leuk vindt zal hij eerder zijn best doen je leuk in beeld te brengen, was mijn theorie.
Aan het eind van de middag begon het me opeens te dagen. Ik had helemaal geen sjans, ik kende die jongen gewoon, van vroeger. Toen ik een jaar of 25 was heb ik een paar jaar samengewoond met een fotograaf. Zijn beste vriend was ook fotograaf. Hij kwam regelmatig bij ons over de vloer natuurlijk en wij hebben echt heel gezellige tijden meegemaakt met hem en zijn toenmalige vriendin. Sterker nog, toen hij zijn eigen fotostudio opende, heb ik hem nog geholpen bij officiële opening. Dus hij lachtte niet naar me omdat hij me leuk vond, maar omdat hij míj wel herkende.
Toen ik daar achterkwam was het te laat. Lex was heel druk bezig en ik kon hem echt niet storen in zijn werk. En vlak nadat ik deze ontdekking deed, zat ons "werk" erop en konden wij (eindelijk) huiswaarts keren. Ik heb hem dus niet meer gesproken. Hij zal me wel heel raar hebben gevonden, gok ik zo :-).
Toen de film Alles is Liefde uitkwam zijn Massy, Marion en ik er natuurlijk meteen heen gegaan. We hadden nog onze uiterste best gedaan om kaarten voor de premiere te bemachtigen, maar dat is niet gelukt. Niet zo erg vond ik, toen ik de beelden van de premiere zag. Ik zou er absoluut geen kleren voor gehad hebben :-).
Na de eerste keer met Massy en Marion in Tuschinski, ben ik nog een keer of 6 geweest. Soms met Massy, maar meestal met mensen uit mijn vriendenkring, zodat ik kon aanwijzen in welke scene we te zien waren. Hoewel we 5x in beeld komen, moet je niet teveel met je ogen knipperen, want voor je het weet heb je ons gemist :-). Zo is het zelfs gebeurd dat ik met Kitty, Monique en Toke in de bioscoop zat. Ik had ze nog zo geïnstrueerd waar ze moesten opletten en ik wees zelfs toen ik in beeld was en nóg heeft Toke me helemaal gemist en heeft Monique me maar in 1 van de 5 shots gezien. Gelukkig zijn er ook mensen die zonder enige hulp hun (schoon)zusje/vriendin wél herkennen :-).
De film is nu op dvd uit. En om het jullie makkelijk te maken, onderstaand wat printscreens van scenes waarin wij te zien zijn.

Pikant detail is nog dat Massy niet helemaal door had dat het bocht dat ze stond te drinken niet echt was. Het was een soort aanmaakolie die de kleur van whiskey aanneemt, maar het is natuurlijk geen echte whiskey. Lieve onschuldige Massy dacht dat ze gewoon geen whiskey lust. So what else is new :-). Wat dan wel weer grappig is om te weten is dat Massy het zo vies vond dat ze midden in de opnames van glas verwisselde. Dus in de ene shot staat ze met whiskey in haar hand en in het volgende shot met rode wijn. Geen continuity girl die dáár op gelet heeft :-).
Het was een leuke ervaring. En het is natuurlijk nog veel leuker dat wij per ongeluk "meespelen" in de meest succesvolle nederlandse film ooit. Ach ja, ik ben nooit zo van bij het kleine beginnen. Als ik iets doe, pak ik het altijd meteen groots aan :-).

De wereld is in de ban van een walgelijke crimineel die zijn slag sloeg op Aruba, duizenden kilometers hiervandaan. Maar ook in Amsterdam blijkt men criminaliteit serieus te nemen. Vooral bij het Gemeente Vervoer Bedrijf (GVB) is men zeer alert op alles wat maar riekt naar zwart rijden.
Geheel onschuldig stapte ik gisteren op de tram, op weg naar de Amsterdamse Stadsschouwburg. Daar ging ik met Wopke, de logopediste waar Mark al zo lang komt dat ze een vriendin van me is geworden en onze kinderen naar "Porgy en Bess". Wopke had me gewezen op de opmerking op de kaartjes dat je op vertoon van de toegangskaartjes voor de Stadsschouwburg op de bewuste dag een paar uur gratis mag reizen met het OV. Ik had de kaartjes via Internet besteld en uitgeprint op mijn eigen printertje. Want ik ben reuze modern. E-tickets zijn voor mij geen nieuwigheidje meer.
Ik liet geheel onbevangen het E-ticket zien aan de conductrice, die meteen begon te krijsen: "Ja, dat is dus niet geldig hier he. Als je denkt dat je gratis op de tram kan met dat printje dan kun je dat dus mooi op je buik schrijven". Dit met een volume waar de gemiddelde hooligan van onder de indruk zou zijn. Ik dacht dat mevrouw niet op de hoogte was van de afspraken tussen het Gemeente Vervoer Bedrijf en de Stadsschouwburg. Dus ik begon op vriendelijke toon (echt!) het volgende blokje aan te wijzen op het ticket:

Bijna schuimbekkend keek de conductrice me aan, pakte (door het volume geheel onnodig) haar microfoon en schreeuwde daarin met een walgelijk ordinair Amsterdams accent richting trambestuurder: "We hebben er weer één!!! Er staat er weer één hier die denkt dat ze met een printje gratis meemag". Mijn bek viel open. Ik wist echt niet wat ik hoorde. Natuurlijk snap ik best wel dat een e-ticket iets makkelijker te vervalsen is dan een echt theaterkaartje, maar ik had volkomen onschuldig gehandeld en werd in die tram even neergezet als de eerste de beste crimineel.
Ik besloot me niet te verlagen tot het niveau van die vrouw en pakte zonder wat te zeggen mijn strippenkaarten uit mijn portemonnee. En liet ze afstempelen. Op zich had ze daar mazzel aan, want als ik íets geleerd heb van 23 jaar communicatiecursussen volgen, is het wel dat dergelijk gedrag zoals zij dat liet zien heel gauw agressie oproept. Maar niet bij mij. Want ik was in een bijzonder goed humeur.
Maar ik liet het er natuurlijk niet bij zitten. In de Stadsschouwburg heb ik even nagevraagd hoe het nou precies zit met de e-tickets. De dame aan de kassa wist mij met grote stelligheid te vertellen dat het gratis reizen ook geldt voor e-ticket-houders. En ze draaide, om moeilijkheden op de terugweg te voorkomen, even gewone tickets voor me uit. Klantvriendelijkheid ten top.
's Avonds heb ik via de site van het GVB even een klachtenformulier ingestuurd. Vandaag kreeg ik antwoord van het GVB. Geen excuus voor het ongehoorde (raar woordgebruik, want als er nou iets wél gehoord is, is het haar gekrijs wel :-)) gedrag van de conductrice, alleen een soort van standaardtekstje over waarom het gratis reizen niet mag op e-tickets. En een opmerking dat het GVB al een verzoek ingediend zou hebben aan de Stadsschouwburg om het GVB-blokje van het E-ticket te halen. Dát besloot ik even te verifieëren. Ik belde de schouwburg en werd doorverbonden met de afdeling die verantwoordelijk zou zijn voor het contract met het GVB.
De eerlijkheid gebiedt mij om te vertellen dat de dame die ik aan de telefoon kreeg ook niet echt ter zake kundig was. Maar ze was wel vriendelijk en raadde mij aan om een brief te sturen naar de directeur van de stadsschouwburg. Op mijn vraag of het niet per email mocht kreeg ik eerst een ontkennend antwoord, maar kennelijk werd ze door wat modernere collega's gecorrigeerd en kreeg ik vervolgens een emailadres op waar ik mijn klachten kon deponeren. En ze wist me ook nog te vertellen dat er geen verzoek van het GVB bekend was om het E-ticket aan te passen.
Ik heb het GVB teruggemaild dat ik hun antwoord op mijn klacht niet bevredigend vond en dat ik hoopte dat ze hun standpunt zouden herzien. Natuurlijk niet omdat ik persé die 4 strippen terug wil, want dat interesseert me niet. Maar ik wil wel excuses, want ik vond het gedrag van die conductrice echt volkomen onacceptabel. Normaal gesproken ben ik helemaal niet zo assertief, maar in dit geval ben ik bereid te rellen ;-).
Ik overweeg nog om dit logje even aan AT5 door te zetten. Maar daar ga ik nog even over denken. Want ik heb eigenlijk niet zo'n zin om dit verhaal ook nog een keer voor de camera te vertellen. Ik heb wel genoeg 5 minutes of fame gehad in die tram eigenlijk :-).

We gingen naar TROS Muziekcafé. Want daar zouden Acda en De Munnik een uur lang spelen. En daar waren we wel weer eens aan toe, na de meer dan een maand pauze die we achter de rug hebben. Ahoy even niet meegerekend.
Vorig jaar hebben Paul, Kees en JP ook in TROS Muziekcafé gespeeld, maar toen vond ik er niet veel aan. We hadden toen slechte plaatsen, omdat alle goede plaatsen gereserveerd bleken. Dus eigenlijk stelde ik me niet zo heel veel voor van deze middag. Maar ja, je bent verslaafd en dan moet je wat he. Het leven van een fan is zwaar :-).
Mark ging mee, want die wil al heel lang een keertje mee. Massy kwam ons ophalen en Marion zou zelf naar de Plantage komen, waar de radio-opnames waren. En zo gingen Massy, Mark en ik naar de pont, alwaar Massy besloot een kilometer om te lopen, want er stond iemand te filmen. En ja, dan wil Massy in beeld. Dat meisje is behoorlijk camera-geil tegenwoordig :-).
Mark bleek trouwens Sander.Nu-kwaliteiten te hebben:

Toen we arriveerden bij de Plantage kwam Thomas ons tegemoet. Hij begon onze richting op te rennen en even dachten wij dat hij zich in onze armen ging storten, maar dat bleek reuze mee te vallen. Hij rende voor ons naar binnen en keek dwars door ons heen. So much voor het Project Thomas :-).
Eenmaal binnen konden we binnen 5 minuten gaan zitten. En vonden we prachtige plaatsjes op de 2e rij. Helemaal niet verkeerd. Mark had een paar stripboeken bij zich en de rest van ons vermaakten zich met elkaar. Bijna de hele Op Weg Naar Huis Fan Clan was aanwezig, dus we hadden het reuze gezellig.

Na eerst een half uurtje geluisterd te hebben naar een of ander Belgisch blues bandje dat ik errug leuk vond, kwam daarna een zangeres waar ik nog nooit van gehoord had. Rose heette ze geloof ik. Een mooie vrouw, met prachtige haren, heel hoge hakken en een schitterende stem. Maar ze boeide me voor geen meter.
Om 5 uur kwamen dan eindelijk Thomas en Paul. En tot mijn grote tevredenheid hadden ze Dave ook bij zich. En David natuurlijk, maar dat spreekt voor zich. Ze speelden nieuw werk (Kom Nog Even Niet Naar Hier, 4 Uit 7, Je Bent Er Nog, Dan Leef Ik Toch Nog Een Keer, de nieuwe single Heel Veel Lieve Mensen, Stel Dat We Wel en Nachtmuziek), maar ook wat oudere nummers. En dan weet u vast wel welke. Zonnestralen ja. Die moesten ze maar eens op een Live Single uitbrengen. Is het meteen nummer 1 denk ik. Na Zonnestralen kwam, het kan bijna niet missen, Als Het Vuur Gedoofd is.

Als verrassing was Joost Prinsen uitgenodigd, hun oude Kleinkunstacademie-leraar.

Op zijn verzoek speelden ze, geheel spontaan, De Stad Amsterdam. Wat bij Thomas enige stress leek te veroorzaken, want die is niet zo heel tekstvast. Maar na 10 minuten rommelen in zijn flightcase, had hij de tekst gevonden en zong hij het vrijwel zonder op zijn spiekbriefje te kijken leek wel.

Tussendoor waren er interviews. Vlak voor onze neus. Reden voor Mark om zijn fotografische talenten te botvieren op Thomas en Paul:

Veel te gauw was het al weer afgelopen. Gek is dat, dat het voorprogramma altijd uren lijkt te duren en dat een uurtje met Acda en De Munnik in een paar minuten om lijkt te zijn.
Het was echt een geweldig uurtje geweest. Een hele fijne setlijst. En deze bandsamenstelling blijkt de beste te zijn. Piano, gitaar, zang, basgitaar en drums. Geen rare bijgeluidjes (ik haat dat Hammond Orgeltje van JB) en toch lekker vol geluid. Als het aan mij ligt, gaat Dave de rest van de tour mee op tournee. Die muziek is echt nog 10x beter als Dave er bij is. Maar helaas, het ligt niet aan mij. Ik heb weinig invloed in die kringen.

En passant kregen Thomas en Paul ook nog even een gouden plaat uitgereikt voor hun laatste cd Nachtmuziek. David en Dave, die toch ook heel erg hebben meegedaan op die plaat, kregen niks. Raar vind ik dat.

Na het optreden moesten Thomas, Paul, David en Dave naar Rotterdam, voor weer een Vrienden van Amstel Live concert. Ook leuk. Maar oh wat heb ik zin in meer van dit soort concerten, zoals vanmiddag. Toch nét iets meer mijn ding dan zo'n heel groot Ahoy concert. Maar een fijne cabaretvoorstelling zou er ook wel ingaan hoor. Gelukkig hoef ik dáár nog maar 12 dagen op te wachten. Twaalf dagen, dat is minder dan twee weken. Dat is te doen. Denk ik.