Dinsdag 27 februari 2007

Massy was bijna jarig. Het was letterlijk twee voor twaalf.
Ik zat achter de computer, mijn telefoon lag op de bank. Toch gauw zo'n 4 meter die overbrugd moesten worden. En ik had haast, want er moest om exact 12 uur een berichtje on line geplaatst worden én een telefoongesprek gevoerd worden. Druk druk druk!
Ik spoedde me richting bank, op zoek naar zowel de afstandsbediening (voor de exacte tijd) én mijn telefoon. Ik rende.........en ging ongelooflijk op mijn bek!!!
Het was gewoon weer gebeurd. Gestruikeld over de wijde pijpen van mijn werkoutfit. Mooi hoor, zo'n broek en je wordt er ook reuze slank van, maar gevaarlijk is het wel! Een ongeluk met een orkestbak is er niks bij :-).
Gevolg: bont en blauw. Maar ik was wél op tijd terug bij de compu, mét telefoon! En die gebroken arm en hersenschudding? Ach, ik ben een bikkel......... :-)

Dit is het dus he. Waar ik wel eens te vinden ben:

In november al haalde Mark eindelijk zijn zwemdiploma. Aangemoedigd door zijn domme moeder, die hem in een overmoedige bui een slaapfeestje toegezegd had als beloning voor het behalen.
Ik heb het maanden voor me uit weten te schuiven, maar dit weekend moest ik eraan geloven. Mark nodigde zijn 4 beste vriendjes uit en ik werd verbannen naar zijn slaapkamer.
We begonnen in de bioscoop. Alwaar we de film Arthur zouden gaan bekijken. Maar eerst moest er natuurlijk eten en drinken worden ingeslagen. Dus terwijl Mark, Cas, Max, Jesse en Simon als een stelletje wildemannen huishielden in de foyer van de bioscoop, probeerde ik hun bestelling op te nemen. Mission Impossible, dus na een minuut of vier zat ik me al af te vragen waar ik in godsnaam aan begonnen was. Om na nog een minuut te verzuchten dat het nemen van kinderen (waar ik dat meervoud opeens vandaan haal?) wel de grootste fout van mijn leven was. Dit heet Jiddische overdrijving he....voor het geval u zich zorgen gaat maken.
De film was geweldig. Spannend en grappig. Tenminste, als je de kinderen moet geloven, want ik viel in minuut 3 in slaap en heb het grootste gedeelte gemist. Kinderfilms zijn niet mijn ding (tenzij de cast aanleiding tot wakker blijven geeft :-).
Na de film heb ik de kinderen streng toegesproken: op straat luisteren naar mij, voorzichtig doen met oversteken, bij elkaar blijven, om 9 uur moeten jullie naar bed én om 11 uur moet het stil zijn. Gouden tip van één van de moeders. De kids wisten waar ze aan toe waren en gedroegen zich voorbeeldig. Als het op de kop zetten van de Kalverstraat onder het kopje "zich voorbeeldig gedragen" valt, that is :-).
Van een andere moeder kreeg ik de tip een stuk met ze te gaan lopen voor we gingen eten. Ook dat was een goed idee, dus liepen we vanaf de Munt naar de Nieuwendijk om aldaar de Mac te bezetten. Alwaar ik een monsterbestelling deed die zo'n drie kwartier in beslag nam, waarin de kinderen superbraaf aan de tafel bleven zitten waar ik ze aan vast genageld had. Wat een zoeterdjes.

Na de Mac liepen we naar het Centraal. De kinderen corrigeerden elkaar, het was net een kudde. Als er eentje afdwaalde, haalden de anderen hem terug. Echt helemaal geweldig. Zou het hebben van 5 kinderen misschien makkelijker zijn dan eentje?
De busreis was genant. Godskoleertje, wat kunnen 5 jochies van 9 een herrie produceren zeg. Gelukkig waren de medebusgebruikers geamuseerd en lukte het me af en toe de kinderen ietwat te corrigeren. En gelukkig waren we er al gauw.
Eenmaal thuis braken de jochies het huis af. Met zwaarden en dolken en ander oorlogstuig renden ze schreeuwend door het huis, helemaal door het dolle heen. Pas toen ik een nieuwe regel uitvaardigde, namelijk dat er niet (met deuren) geslagen mocht worden, werden ze wat kalmer. En stortten ze zich met z'n allen op de Playstation, waarna ze drie kwartier discussieerden over welk spelletje ze gingen doen. Ik stelde nog voor dat ze wel even naar In Oranje mochten kijken, maar dat voorstel werd unaniem afgewezen. Tsss......schandalig!
Om 9 uur gingen ze zonder morren tandenpoetsen en naar bed waar Mark de meegebrachte kadootjes uitpakte. Om vervolgens 2 uur lang over "mannenzaken" (films, voetbal) te praten. En kussengevechten te houden. En heel veel lawaai te maken. Klokslag 11 uur ging ik naar boven. Vijf minuten later was het stil. Wat een genot!
De volgende (zondag!!)ochtend vermaakten ze zich (vanaf 7 uur!) zonder discussie met de Playstation of Gamecube en speelden ze zelfs nog even buiten, nadat ik een groot aantal pannenkoeken had gebakken.

Om 11 uur werden ze opgehaald en keerde de rust terug in huize De Vries/Malipiero. Saai hoor :-).

Aanstaande maandag (19 feb) ROXY MUSIC in de Sugar Factory!!!

Band bestaat uit:
Mieke Stemerdink (zang)
David Hollestelle (gitaar)
Bartel Bartels (basgitaar)
Otto Cooymans (toetsen)
Stephan van der Meijden (drums)
Myklos (saxofoon)

Aanvang 22.00 uur
Sugar Factory is te vinden aan de Lijnbaansgracht in Amsterdam, tegenover de ingang van de Melkweg.

Komt allen!!!!

Drie en een half jaar geleden deden we het ook al: een mini-reünie met oude klasgenoten .
De organisatie was dit keer in handen van Jorine en Rob en ik kon er niet bij zijn, vanwege theaterverplichtingen (Grease). Daar baalde ik van, omdat er nogal wat mensen bleken te komen die ik echt al 25 jaar niet gezien had. Waaronder twee van mijn ex-vriendjes (hoewel ik eentje nog regelmatig zie). Dus bedacht ik een oplossing: we gingen afspreken in een café tegenover het theater en borrelen vooraf, zodat ik voor én na het theater aan kon schuiven. Gelukkig stemde iedereen er mee in en gisteren vond het evenement plaats.
Het was heel bijzonder. Mijn oude schoolvriendin én collega Petra en ik waren als eerste ter plaatse. Wij kennen elkaar van de lagere school (toen ik nog 1 klas hoger zat) én de middelbare school (waar ik jaren bij elkaar in de klas en op een gegeven moment zelfs een klas ónder haar zat :-). We waren allebei ontzettende Earringfans en hebben samen geweldige tijden beleefd met onze helden uit Den Haag. Na het Vossius gingen we allebei in dezelfde cadeauwinkel werken, ons bezinnend op wat we later wilden worden en uiteindelijk kwam zij bij ABN en ik bij AMRO terecht. Om in 1990 door de fusie weer collega's te worden. Op zich al een bijzonder verhaal.

Niet veel later kwam ook onze vriendin Jorine aan in het café waar we hadden afgesproken. Een paar minuten later stond een man me nogal nadrukkelijk aan te kijken. Ik dacht dat ik sjans had en glimlachte vriendelijk terug om vervolgens uit te roepen: waaaaaaaaaaaaat????? Jij bent Tom van Dam!!! (om de een of andere reden wordt zijn voornaam nooit los van zijn achternaam genoemd). Dat was echt een waanzinnige verrassing want we wisten helemaal niet dat hij ook van de partij zou zijn. Wat ontzettend leuk!!

Na Tom druppelden onze andere klasgenoten binnen. En het was heel raar, maar ondanks dat we zo'n 25 jaar ouder zijn dan toen we (zij) van school kwamen (ik deed er nog wat langer over :-), waren we gewoon helemaal niet veranderd. Helemaal niet (op wat kilootjes na)! We waren nog net zo infantiel als in 1980 :-).
Alleen Simon herkende ik niet. Gewoon helemaal niet. Die heeft gewoon een heel ander hoofd gekregen. Zelfs nadat hij al een half uur tegenover me had gezeten moest ik af en toe nog even goed kijken of hij het wel was. Zo raar. Want na nóg een uur zag ik opeens allemaal oude herkenbare trekjes in zijn gezicht en begreep ik niet waarom ik hem niet herkend had. Bijzonder!

Fred was de laatste die kwam. Op school was hij het vriendje van Jorine. Ik herinner me eigenlijk niet dat ik toen veel met hem omging, maar na school, toen ik eenmaal samenwoonde met Rob veranderde dat. We hebben geweldige tijden beleefd met zijn vieren (ik kon niet alleen met Fred errug goed opschieten, maar ook met zijn toenmalige vriendin). Ik herinner me kaartavondjes, uitstapjes naar Parijs en zelfs dansavonden (we zaten op stijldansen, zilver met ster!)

Het was ontzettend leuk om iedereen weer te zien. Maar het enge was, ik ben de enige vrijgezel. De rest is allemaal al 100 jaar getrouwd. Of toch in ieder geval 20. In één geval zelfs met elkaar (Dannie en Aleid). En statistisch klopt daar natuurlijk helemaal niks van. Whatever happened to 1 op de 3 huwelijken loopt fout? Het kan toch niet zo zijn dat de statistische gegevens rechtgetrokken moeten worden door al mijn break-ups? :-). Op zich is dit gegeven alleen al een meerjarenstudie waard.
Tussendoor bezochten Marion en ik de voorstelling Grease. Wat op zich werkelijk doodzonde was, van zowel de (verloren) tijd als van het geld. Zelden een slechtere voorstelling gezien. En zelden een voorstelling gezien waarin door het aanwezige publiek zo hard gelachen werd om zulke slechte grappen. Uitermate curieus.
Na de voorstelling spoedden Marion en ik ons weer terug naar het café. Wat binnen 5 minuten het sein bleek te zijn om het feestje op te breken. Ik zal niet beledigd zijn :-). Inmiddels zijn er al wat vage vervolgafspraken (stappen met Fred, barbecuen bij Simon). Zou leuk zijn als dat echt door zou gaan!

09.30-12.00 voetbal
12.00-13.00 boodschappen
13.00-14.30 laatste voorbereidingen thuis
14.30-20.00 bios + mc donalds met mark en 4 vriendjes
20.00-21.00 mogen ze nog even spelen
21.00 monstertjes met z'n allen naar bed in mijn slaapkamer.
21.30-23.00 eindelijk rust (hoewel ik niet de illussie heb dat ze gaan slapen)
23.00 slapen ze al?
morgen 11.00 uur ze worden opgehaald!!!
vanaf 12.00 uur rust!!!!!!!!!!!!

Afgelopen weekend leed ik helse pijnen. Het begon, op mijn werk en in het theater, met vreselijke buikpijn en misselijkheid en eindigde in mokerslagen in mijn rug, daar waar mijn nierstenen geacht waren allang te zijn verdwenen.
Maandag was het zo erg dat ik nadat ik Mark naar school gebracht had, regelrecht naar het ziekenhuis reed. Auauau! Pijn!
Dat ik een blaasontsteking had, was (mij) inmiddels wel duidelijk. Alles wees erop, dus ik wilde medicijnen. Antibiotica, drugs, morfine. Het kon niet schelen wat, als naar de wc gaan maar niet meer voelde alsof je een scherp mes aan het baren was.
De pleeg was onverbiddelijk. Hier is een potje, lever maar in bij het lab, de uitslag krijgt u van de week wel. Ja, dahag. Ik wil een dokter zien, nu! Ik zette mijn meest assertieve toon op, keek er eerst streng bij, toen zielig en tenslotte gewoon smekend. Het hielp niet. De artsen waren aan het opereren, dus daar moet je sowieso op wachten. Wat een ellende.
Ik benutte de tijd door het potje te vullen en schrok me het apelazerus. Want daar was het: bloed. Hellup. Ik ga dood!
In het ziekenhuis waren ze niet onder de indruk. Nare mensen zijn dat toch. Die types die dingen roepen als "Pijn is fijn" en "Bloed is goed!". Helemaal niet fijn. En al helemaal niet goed. Want bij een blaasontsteking hoort geen bloed. Dat is eng. Dat lijkt op ziektes die je niet wil krijgen!
Nou dat viel wel mee, vond Pleeg. Dat is heel gewoon bij nierstenen, mevrouw. Stel u niet zo aan en houd u gedijsd. Sjees hee......ze zei mevrouw tegen me :-). Maar ik liet het er niet bij zitten. Ik snauwde dat ik echt wel wist hoe een blaasontsteking voelde. Dat ik na 24 keer daar meer verstand van had dan haar baas en dat ik onmiddellijk een recept wilde. Ik kon zo veel willen. Het ging niet gebeuren.
Twee uur later kon de arts uitspraak doen: neem maar wat pijnstillers, hij is aan het indalen mevrouw. Parrrrdon??? Indalen zei u? Ik keek nog even of ik niet per ongeluk op de afdeling Gynaecologie terecht was gekomen, maar nee hoor, het was toch echt de goede arts. En het was niet een klein schattig babietje met donkere krulletjes dat aan het indalen was, maar een lelijke hard scherp hunnebed in mijn blaas. Lekker dan. Dat had ik weer.
Ik ging naar huis. Nou ja, naar mijn werk, want ik ben een bikkel. En ik leed. In stilte, want ik ben geen zeikerd. Of eigenlijk wel, in letterlijke zin. Ik ging zo vaak naar de wc dat mensen om me heen me Massy of Marion gingen noemen. En dat zegt wat. Die dames gaan elke 10 minuten richting het toilet. Wat ze daar toch aldoor uitspoken is mij een raadsel :-).
Vandaag moest ik terugkomen. Ik moest een foto laten maken en ik kreeg de uitslag. Niks blaasontsteking. De arts had gelijk gehad maandag. Het hunnebed is aan het indalen, sterker nog, waarschijnlijk heb ik hem gedeeltelijk uitgeplast maandag, toen die bloedprop eruit kwam. En daar kwam de pijn vandaan. Dat leek goed nieuws.
Maar niks was minder waar. Want er was dan misschien een kiezeltje uitgekomen, het grootste gedeelte zit nog steeds verankerd in mijn blaas. Vergruizing nummer 3 komt eraan. Mooie boel.
Maar dat was nog het goede nieuws. Dat ik nog een keer mocht. Het slechte nieuws kwam daarna pas. Als de vergruizing 24 april weer te weinig resultaat oplevert, dan moet ik opgenomen worden. Opgenomen en geopereerd. Hellup!!!! Dat wil ik niet! Dat durf ik niet. Dat doe ik niet! Ik heb nog nooit in een ziekenhuis gelegen! Waren mijn eerste gedachten.
En onmiddellijk daarna: ja allemaal leuk en aardig, maar dat gaan we dus niet voor 31 mei doen he? Sterker nog, niet voor 11 juni want dan moet ik naar Bryan Adams. Dus 12 juni ben ik er voor u meneer de chirurg. 12 juni en geen dag eerder, begrepen!?
Anyway....eerst maar even afwachten hoe het 24 april loopt. Misschien heb ik mazzel. Je weet het niet. Oh my god!!!!

"Mama, heb je een valentijnskaart ontvangen?"
"Nee schat, helemaal niets".
.........
Het blijft even stil. Ik zie verbazing in zijn ogen (geweldig kind is het toch).
"Ook niet van Thomas mam?"
"Thomas?"
"Thomas, mam, Thomas Acda......".

Nou ja zeg, hoe komt dat kind aan die onzin? Van mij heeft hij het niet hoor. Tijd om mijn kind duidelijk te maken dat ik het verschil tussen een artiest en een man ken. En dat Thomas voor mij slechts een artiest is, dat ik hem niet als man/mens ken. Zodat hij weet dat zijn moeder niet zo verknipt is als hij blijkbaar denkt :-).

Op de cabaretsite Zwarte Kat.nl stond gisteren te lezen:

Al meer dan vijftien jaar is Comedytrain het leidende stand-up comedygezelschap van Nederland. Comedians als Hans Teeuwen, Theo Maassen, Sanne Wallis de Vries, Najib Amhali en Jan Jaap van der Wal leerden er de kneepjes van het vak en sommigen zijn er nog regelmatig te zien. In Comedytrains thuishonk, Toomler in Amsterdam, legden velen de basis voor de stap naar de theaters in Nederland.

Voor de allereerste keer zijn er nu comedy-specials opgenomen in Toomler. Onder regie van Wilfried de Jong en Doesjka van Hoogdalem en onder artistieke begeleiding van Jan Jaap van der Wal en Eric van Sauers probeert men de magie van pure stand-up in Toomler te vangen en over te brengen op televisie. Onder de naam 'Comedytrain presenteert..' worden vijf afleveringen van 30 minuten uitgezonden, waarin elke keer één bijzondere stand-up comedian van Comedytrain centraal staat.

De line-up is als volgt:
- 18 maart: Daniël Arends (winnaar Cameretten 2006)
- 25 maart: Steef Cuijpers
- 1 april: Sander van Opzeeland
- 8 april: Marc Scheepmaker
- 15 april: Murth Mossel

Comedytrain Presenteert.., vanaf 18 maart op zondag om 22.10 uur bij de VARA op Nederland 3.

De eerste 3 afleveringen hebben Massy, Marion, Hilde en ik op miraculeuze wijze al gezien :-). En dan was er ook nog een Late Night met Jan Jaap van der Wal, maar die wordt blijkbaar niet uitgezonden. Jammer!

Al mijn hele leven streef ik er naar anders te zijn. Anders dan de massa.
Hoe ironisch is het nu dat voor mijn zoon anders zijn iets is dat hij bij de geboorte meegekregen heeft, ook al heeft hij daar niet om gevraagd. Voor hem heeft dat anders zijn vandaag een naam gekregen. Voor de mensen die hem goed kennen is hij niet anders. Voor mij is hij precies dezelfde als gisteren.
Een ontzettend lief, vrolijk kind. Onhandig soms en een beetje bazig. Een kind dat verschrikkelijk veel praat, maar wel ongelooflijk grappig is. Een kind dat mijn leven verrijkt heeft, zelfs al vind ik het moederschap ontzettend zwaar. Een kind dat, ondanks zijn zwakke plek, soms aanvoelt dat zijn moeder ontzettend moe is en gewoon even moet slapen. Een kind dat gewoon af en toe de woorden niet kan vinden, ook al is ie nog zo slim. Een kind met ontzettend veel pech. Slechte oren, tweetalige ouders en een kuiltje daar waar ik een talenknobbel heb. Een kind dat zich met net zoveel overgave op een kleurplaat kan storten als op ingewikkelde rekensom. Een kind dat, al zou je dat misschien wel verwachten, geen gedragsproblemen kent. Een kind dat vol liefde spreekt over "mijn vrienden", als hij de jongetjes uit de straat of op school bedoelt. Een kind dat zondermeer geaccepteerd heeft dat zijn ouders uit elkaar gingen. Een kind dat daar zeker wel een mening over heeft, maar op de een of andere manier toch schijnt aan te voelen dat het los staat van wat zijn ouders voor hem voelen. Een kind dat van de ene op de andere dag besloten heeft zelfstandig te zijn en sindsdien zijn eigen kleren uitzoekt, zijn eigen brood maakt, zijn eigen broodtrommeltje vult en zijn eigen pauzehapje- en -drankje samenstelt. En vervolgens mij komt melden dat het echt de hoogste tijd is om op te staan.
Hij is een kind dat al sinds zijn geboorte onder medisch toezicht staat en de meest vreselijke onderzoeken blijmoedig heeft doorstaan. Die het prima vindt om naar de oorarts te gaan, ook al weet hij dat diezelfde arts hem de vorige keer vreselijke pijn heeft gedaan. Een kind dat zondermeer geaccepteerd heeft dat alle extra hulp die hij krijgt, er gewoon bij hoort. Een kind dat daar zelden of nooit over klaagt. Een kind dat net zo blij wordt van een speeltje bij McDonalds als van een reuzenrad van Knexx. Gewoon een ontzettend lief, tevreden en geweldig kind.
Mijn kind is het mooiste kind dat er bestaat. En laat niemand mij anders vertellen!

De cd-aktie is ten einde. En met een geweldig resultaat. In totaal hebben 94 fans meegedaan. Samen stortten ze het prachtige bedrag van EUR 3580,81. Voor de statistici onder ons, dat is dus gemiddeld 38,09 euro per persoon. Van het totaalbedrag gaan EUR 154,12 kosten af:

Paul heeft zijn cdtje al. Thomas moet maar even naar een optreden van Paul komen, krijgt hij het ook.

Na aftrek van de kosten blijft over het geweldige bedrag van EUR 3426,69. Paul en Thomas hebben samen het aankoopbedrag van de cd (EUR 2020) verdubbeld. Dit maakt dat Paul, Thomas en hun fans in totaal 5446,69 doneren aan het Rode Kruis tbv de Landmijnenactie.

Het Rode Kruis had al 4040 euro ontvangen door de cdaankoop, dus ik heb EUR 1406,69 overgemaakt naar het Rode Kruis namens de Gastenboekbezoekers van Acda en De Munnik.

Wat een geweldig resultaat!!!

Het is weer februari, dus tijd voor de APK. Een verplichting waar ik, sinds ik een Peugeot heb, niet erg dol op ben.
Begin januari had ik al gebeld, vroeg voor mijn doen. Meestal kom ik er 3 dagen van te voren achter dat ik het toch weer vergeten ben, ondanks de brieven die ik er ongetwijfeld over ontvangen heb. Zo niet dit jaar. Zoals gezegd, ik was keurig op tijd. De garage vond dat blijkbaar niet nodig, want ze stelden de afspraak op 5 februari. Leek mij ook vroeg genoeg, sukkel dat ik ben.
Ik had gerekend op een euro of 500. Dat is godnondeju ook al 1100 ouderwetse piekkies, maar goed...een auto kost geld. Dat weet je nu eenmaal. En ik combineerde APK met een grote beurt en dan weet je het wel. Nou niet dus.
Ik zat in vergadering vanmiddag toen ik gebeld werd door Patrick van de garage. Dat ze wel "een paar dingetjes" gevonden hadden. Oh jee....als ze zo beginnen, word ik meteen al nerveus. "Een paar dingetjes" betekent meestal een paar honderdjes. En inderdaad, zo bleek al gauw. Uitlaat weggeroest, iets met de remmen, iets met de banden. Eigenlijk alles dus. Alleen het stuur deed het nog. Lekker dan. En hoeveel gaat dat dan kosten? Ik bad dat het niet meer dan 1000 euri zou kosten. Wel dus. Want het zou me 1500 euro kosten. 1500 euro!!!! Dat zijn 2 kaartjes voor 50 voorstellingen!!!! Maar dat is dan wel inclusief BTW, zei Patrick nog blijmoedig.
Ik ging geheel door het lint. Want die stomme roestbak had me al veel te veel geld gekost. En ik vind het sowieso een kl*te-auto. Een leuk uiterlijk is meegenomen, maar zo'n kreng moet wel rijden. En ik heb al veel te vaak bij garages en langs de kant van de snelweg gestaan met die stomme auto. Waarbij ik voor gemak even vergat dat Peugeot er natuurlijk ook niks aan kan doen als ik vergeet te tanken, of als een dronken medeweggebruiker mij schampt als ik geparkeerd sta (3x!!!), of een junk vindt dat ie mijn portemonnee moet jatten die ik in de auto heb laten liggen om 2 minuten in school te zijn. Ik kon alleen maar denken aan die keer dat ik anderhalf uur op de wegenwacht had zitten wachten omdat er een eng rood lampje brandde (een lek in de remleiding) en aan die keren dat er lampjes gingen branden terwijl er niks aan de hand was. En aan de distributieriem die 20.000 km te vroeg moest worden vervangen. En aan alle andere keren dat ik mezelf vervloekt had omdat ik was gevallen voor het uiterlijk van de 206 in plaats van gewoon weer een lelijke Suzuki te kopen.
Mijn eerste impuls was: een nieuwe auto kopen. Immers, ik ben al anderhalf jaar smoorverliefd op de Suzuki Swift. Ongeveer 4x per week verzucht ik tegen Mark: kijk, daar rijdt onze nieuwe auto en Mark zit zich dientengevolge al anderhalf jaar te verkneukelen op het open dakje dat ik hem beloofd heb. Ik besloot ter plekke vrij te nemen en de diverse Suzuki dealers in de omgeving te bezoeken. Naast de Peugeotgarage zit er één, wist ik en ook in Amsterdam Noord en Zaandam kende ik showrooms. Jippie, ik ging "even" een nieuwe auto kopen. Mijn collega's dachten dat ik gek geworden was. Over een broodje uitkiezen tussen de middag doe ik gemiddeld langer :-).
Maar eerst moest ik nog beslissen of ik de auto toch nog even APK goed zou laten keuren. De garage moest gebeld worden. "Ik wil een man!!!!!!!" gilde ik het uit. "Nou kom dan", riep Laurens, die 7 bureaublokken verderop zit :-).
Carsten bleek mijn reddende engel en ging de onderhandeling aan met Peugeot-Patrick. Frank dook het internet in om te kijken wat ik terug kon krijgen voor mijn Peugeot. Niet dat het echt hielp, maar ik wist daarna tenminste dat ik genaaid werd, in plaats dat alleen maar te vermoeden. Dat scheelt toch, qua beleving. Ik ging mijn familie maar eens bellen. Ron riep meteen: koop maar een nieuwe auto, mijn moeder raadde aan eens aan Suzuki te vragen hoeveel ze me gaven voor mijn Peugeot en Nick bood me aan mee te gaan om de auto te kopen. Thamar kwam met het verlossende advies: Als ik elk jaar 1500 euri aan onderhoud moest betalen kon ik nog 10 jaar voort, voor ik aan de kosten voor een nieuwe auto was. Hm. Daar zit wat in. De Swift kost minimaal 15000 euri. En ik krijg nog wel wat terug voor mijn roestbakkie, maar niet heel veel.
Carsten vroeg en passant even een offerte aan bij de Kwikfit. Alleen al op de banden scheelde dat 80 euro. Kijk, daar heb ik wat aan. Ik belde een paar Kwikfit vestigingen maar die hadden allemaal geen tijd voor een APK keuring op korte termijn (moet voor woensdag gebeurd zijn!). En voor een offerte voor de uitlaat moest ik langs komen. Shit. Wat een gezeur. Waarom zeggen ze nou niet gewoon ff wat het kost? Nou ja, van werken zou in deze gemoedstoestand toch niks meer komen. Op naar de Kwikfit!
Ik haalde mijn auto op bij Peugeot-Patrick, die heel begripvol was en uitlegde waarom de Kwikfit zoveel goedkoper is (quantumkorting op onderdelen!). Hee dat is een heel andere uitleg die zijn (veel incompetentere) collega me 2 minuten daarvoor gaf. Ik sloot Peugeot-Patrick maar weer in mijn hart (ik ken hem al jaren, 5 om precies te zijn en eigenlijk is hij heel aardig). Hij zei dat hij het helemaal niet erg had gevonden dat ik zo boos was geworden want dat hij het goed begreep. Ik bedankte hem dat ik even tekeer had mogen gaan en sprak af dat ik weer langs zou komen als de Kwikfit klaar was met de banden en de uitlaat.
Bij de Kwikfit werd ik geholpen door een schatje van een monteur. Mooie bruine ogen en een buitenlands accent. Maar hij wist waar hij het over had en gaf al heel gauw aan dat ik heel veel geld kon besparen door alles te laten uitvoeren door Kwikfit. Jippie, dát wilde ik horen. Alleen al op de banden scheelt dat 80 euro. En het vervangen van de remvloeistof is qua arbeidsloon 40 euro goedkoper bij Schatje dan bij Peugeot-Patrick. Jippie. Daar word ik blij van.
Restte mij nog twee problemen: de auto moet voor woensdag gekeurd worden én ik kan mijn auto niet missen. Ik woon in Noord, Mark zit op school in Oost en ik werk in Zuidoost. Zonder auto ben ik dagelijks 6 uur onderweg. Onmogelijk. Dit vroeg om een smeekbede. Ik legde uit dat ik een single mum ben en dat ik écht mijn auto nodig heb en dat ik echt wel heel lief ben en dat ik daarom hoopte op hun begrip en een afspraak voor morgen. Ik hoefde niet lang te smeken. Morgen tussen 8 en 9 mag ik de auto brengen. En dan wordt mijn auto gemaakt en gekeurd en dat voor aanzienlijk minder kosten dan bij Peugeot-Patrick. Hoeveel precies laten ze me morgen nog even weten. Pfew.....gelukkig maar!

En toen moest de originele cd afgestaan worden aan Marcia. Want dat hadden we afgesproken: we zouden allebei in Zevenhuizen zijn, dus zou ik de cd meenemen en hem aan haar overhandigen.
Nou had ik van te voren bedacht dat het natuurlijk een beetje een anticlimax was voor Marcia om zo'n kostbaar cdtje (2020 euro, niet misselijk toch?) gewoon ff in de handen gedrukt te krijgen door mij. Ik ben natuurlijk errug leuk, maar ik snapte best dat er lolligere manieren te bedenken waren. Dus bekonkelte ik met Paul de Munnik dat híj die cd zou uitreiken, maar dat dat dan wel een soort van verrassing moest zijn. Hij was er meteen voor in. "Maar dan wel ná het concert, hoor", had hij nog gezegd. Ja natuurlijk, wat dacht je dan? Tíjdens het concert? Soms lijkt meneer De Munnik te denken dat ik volslagen debiel ben :-).
Omdat Massy en ik hadden bedacht dat we niet geheel konden vertrouwen op het (zeer selectief :-) geheugen van Paul, hadden we met hem afgesproken dat we hem donderdagavond nog even een hint zouden geven in het AEDM-gastenboek. Niet té opvallend natuurlijk, want Marcia mocht geen vermoeden krijgen van wat haar stond te gebeuren. Massy zou de hint aan mij richten, maar Paul zou dan wel begrijpen zei hij, dat de hint voor hem was. Donderdagavond schreef zij dus : "HINT!!!!! CEEDEEEEEEEEEEEE". Ik had het zelf niet subtieler kunnen bedenken :-).
Het grootste probleem was natuurlijk geloofwaardig brengen aan Marcia dat er een reden was waarom ze het ceedeetje pas ná het concert zou krijgen. En hoewel ik al sinds mijn vroege jeugd acteeraspiraties heb, had ik niet zoveel vertrouwen in het Oscargehalte van mijn talent op dat vlak. Dat was dus nog best wel spannend. Ik ging dus maar gewoon zeggen dat ik het ceedeetje thuis had laten liggen. Van te voren had ik Laura, de vriendin van Marcia, ingeseind over de plannen, zodat zij ervoor kon zorgen dat Marcia niet meteen naar huis zou willen na het concert.
Vrijdagochtend werd ik 3 uur later wakker dan gepland, maar dat kwam op zich wel goed uit. Ik schreef in het AEDM-gastenboek dat ik me verslapen had en dat ik moest rennen. In de hoop dat Marcia daardoor begrip zou kunnen opbrengen voor het feit dat ik het ceedeetje thuis had laten liggen. Maar daarin kwam ik bedrogen uit. Want binnen 5 minuten liet Marcia's reactie niets te raden over: "CEEDEEEEEEEEEEEE". Hm. Dat ging niet werken.
Om half 4 's middags zag ik opeens het licht. Ik zou zeggen dat ik het schijfje op Massy d'r eettafel had laten liggen. Já! Dat was een goed idee. En dat Martijn al gebeld was en dat hij dan na het concert naar de zaal zou komen om het te brengen. Dan moest Marcia wel wachten tot Martijn eindelijk gearriveerd was. Wát een wereldidee. Daar is geen enkel talent voor nodig om zo'n verhaal te brengen. Immers, dingen ergens laten liggen is mij niet vreemd. Als ik 's ochtends in mijn auto stap, moet ik 4 van de 5 keer weer even mijn huis in omdat ik iets essentieels vergeten ben mee te nemen.
Zo gezegd, zo gedaan. Toen Marcia op me afgesneld kwam, zette ik mijn meest schuldbewuste gezicht op, deelde ik haar mede dat ik goed nieuws en dat ik slechts nieuws had en leek ik haar vrij makkelijk te overtuigen. Laura keek opgelucht, dus ik had het gevoel dat het wel goed zat. Marcia accepteerde het, hoewel ze wel aangaf dat ze de volgende ochtend erg vroeg op moest. Ik liet het maar na te vertellen dat ze ongetwijfeld zou overlopen van de adrenaline na vanavond, zodat opstaan vast geen probleem zou zijn :-).
Een half uurtje na de (in een week tijd zeer gegroeide en geweldige) voorstelling kwamen Paul, JP en Kees met z'n drieën het theatercafé (lees: dorpshuis) in. Marcia zat net de andere kant op te kijken, dus ik kon ongezien het ceedeetje in handen drukken van Paul. En hij deed de rest. En nog een keer en nog een keer, want de fotocamera haperde :-). Toen alles vastgelegd was voor het nageslacht zat Marcia te glunderen en gaf Paul een rondje. En daar was het uiteindelijk toch allemaal om begonnen. Om dat glunderen dan he...niet om dat rondje :-). Missie volbracht. Helemaal leuk!
Nu rest mij dus nog slechts een kopietje van het duurste ceedeetje dat Acda en De Munnik ooit gemaakt hebben. Maar gelukkig hebben we de foto's nog!

En vandaag was het dan zover. Het moment waar ik zo tegenop heb gezien. Het moment dat ik afscheid moest nemen van mijn zo dierbare collega's. Afscheid en toch ook weer niet.
We gingen, op mijn verzoek uiteraard, naar Toomler. Dat klinkt leuk en simpel. Maar dan ken je mijn collega's nog niet. Zoals ik wel eens eerder heb geschreven zitten er een paar ontzettende boeren bij. Dat heeft niks met demografie te maken (ja Carsten, 1% meer dan jij he :-), maar met hun houding ten opzichte van eten wat ze niet kennen.
Ik mocht dus niet de beroemde Tapas De Luxe schotel bestellen. Want de heren wilden zelf hun eten uitzoeken. Wat een probleem is in Toomler, want aardappelen, geen groente en wiener schnitzel hebben ze daar niet. De heren besloten zelf, on line want modern zijn ze wel, de kaart maar eens te bestuderen.

Wanhopig besloten ze het maar aan mij over te laten. En ik bestelde, eenmaal in Toomler aangekomen, aardappelen (Patatas Bravas), geen groente en gehaktballen (Albondigas) voor ze. En ze waren tevreden. Voor de rest dan uiteindelijk toch de Toomler Tapas Deluxe en natuurlijk extra van het beroemde en o zo verrukkelijke Oregano Plukbrood besteld. Oh my god wat is dat toch misdadig lekker. Vooral met de Tzatziki. Wat de kans dat ik tussen nu en 48 uur eens goed op de bek gezoend wordt wel erg klein gemaakt heeft overigens :-).
Mijn collega's waren nog nooit in Toomler geweest. Ik had ze dus van te voren goed geďnstrueerd: gewoon antwoord geven als je wat gevraagd wordt, niet lolliger proberen te zijn dan de comedian want dat win je toch nooit en verder gewoon genieten. Ze hadden het goed in de oren geknoopt. Dacht ik toen nog.
Ik vond het nog best spannend allemaal. Want behalve dat de gedachte dat het mijn afscheid was mij zeer treurig stemde, voelde ik me natuurlijk ook enigszins verantwoordelijk voor het verloop van de avond. Als vast meubilairstuk van Toomler zou ik er toch op aangekeken worden als ze zich niet zouden vermaken. En alles staat of valt met de optredende comedians. En het eten. Dat erg goed was. Vonden zelfs Carsten en Barry :-).
Thijs van Domburg was de MC. Thijs is leuk. Als comedian. Als MC vond ik hem niet geweldig. Behalve toen hij zijn geweldige Rembrandt verhaal bracht (heb je het al gehoord.... :-). De tranen stromen elke keer weer over mijn wangen van het lachen, ook al heb ik het al minstens 10x gehoord.
Het was niet de beste avond in Toomler die ik ooit gezien heb. Stefan Pop was tenenkrommend. Die jongen heeft het in zich absoluut. Hij heeft de flair, de uitstraling en de wil. Dat is overduidelijk. Maar zijn materiaal is niet goed. En dat vond de rest van het publiek duidelijk ook. Geen respons vanuit de zaal. Vreselijk. Voor hem vooral. Toch denk ik dat hij ooit goed gaat worden. Hij kan het. Bijna. Maar nu nog niet. Marc Scheepmaker en Martijn Koning zijn absoluut leuk om naar te kijken en luisteren. Bij Marc mag het allemaal wel wat sneller en Martijn kan een hogere grapdichtheid gebruiken. Maar ze zijn echt wel leuk. En dan Steef Cuijpers en Ronald Goedemondt. Zij waren helemaal geweldig. Ook hun verhalen ken ik natuurlijk allang en toch blijft het leuk. Die Steef moet ik toch maar eens in het theater gaan opzoeken (hij heeft inmiddels een avondvullende voorstelling). Ronald speelt momenteel zijn 2e avondvullende voorstelling die ik nog beter vond dan zijn eerste.
Steef Cuijpers begon zijn verhaal met de mededeling dat hij 41 jaar oud is en single. Ondanks al mijn waarschuwingen was dat een reden voor ál mijn collega's om te gaan joelen en op mij te wijzen. Parrrrrrrrrdon??? Dat hadden we niet afgesproken!!! :-). U wordt bedankt. Hoewel je het slechter kan treffen dan aan Steef gekoppeld worden. Absoluut mijn type :-).

Het was een fijne avond. In de pauze werd ik toegesproken door leidinggevende Jan en door collega Elbrich met wie ik 2,5 jaar een soort van gouden koppel heb gevormd. Fijne toespraken, met lieve woorden. Wat het niet makkelijker maakt om weg te gaan. Maar er was ook goed nieuws. Allereerst wordt mijn definitief vertrek hoogstwaarschijnlijk 2 weken uitgesteld. Dat is geen goed en geen slecht nieuws, maar een gevolg van trieste persoonlijke omstandigheden van mijn opvolger én heeft te maken met de vakantie van degene die mij moet gaan inwerken. Zoals het er nu uitziet ga ik dus pas begin maart over naar mijn nieuwe afdeling. Aangenaam, mijn naam is Heintje Davids.
Het goede nieuws is echter dat mijn nieuwe afdeling waarschijnlijk binnenkort gaat verhuizen. Nieuwe locatie: de kantoortuin waar mijn oude afdeling al huist. Kijk dat is fijn. Zo makkelijk komen ze dus blijkbaar niet van me af. Ik blijf in de buurt. Jippie!!!
Ik kreeg van Elbrich alvast wat afscheidkadootjes. Op mijn lijf geschreven boeken: "Vrouwen zijn gewoon Beter" (duh...tell me something news. Kijk maar naar ons IQ :-). En "Filosofie voor in bed, op het toilet of in bad" (quote: vraag uzelf af of u gelukkig bent en u zult het niet langer zijn). En het Groot Versjesboek van Toon Hermans, toch de grondlegger van mijn voorliefde voor cabaret. De allereerste theatervoorstelling in mijn leven was van hem, toen ik een jaar of 10 was, in Carré.

Het was een prachtige avond. Een mooie afsluiting van 2,5 hele fijne jaren. Het allerlaatste van alle geweldige uitjes die ik met deze fijne collega's heb gehad. Wat zal ik jullie missen. En wat zal ik onze uitjes missen. Voortaan hoor ik er niet meer bij, dat begrijp ik best. Maar misschien mag ik aanblijven als Zelfbenoemd Hoofd Feestcommissie? Die functie bekleed ik immers ook al jaren. En als we outputgericht denken, heb ik dat toch best goed gedaan. Dus wil ik aanblijven. En als ZHF moet ik natuurlijk wel mee naar alle toekomstige uitjes. Als dat mag van jullie? :-).
Bij het weggaan kreeg ik van mijn nieuwe vriendin Lee, de kassiere van Toomler, het prachtige boek Nee Jij Bent Leuk. Een must have voor alle Standup Comedy liefhebbers. Wat ontzettend leuk en wat een ontzettend lief gebaar!