Zaterdag 25 februari 2006

Ik heb onderhoud gepleegd aan mijn site. Of eigenlijk heb ik een verbetering aangebracht. De theatervoorstellingen, concerten en films staan nog wel in chronologische volgorde, maar de voorstellingen die ik het laatst gezien heb, staan nu bovenaan (per rubriek). Zo zie je dat de laatste theatervoorstelling bijzonder cultureel verantwoord (Shakespeare), het laatste concert niet mijn favoriet en de laatste film veel te lang geleden was.
Bovendien ben ik weer bij. Wat op zich al een prestatie is gezien de frequentie waarmee ik deze maand naar het theater ga (het is nog niet dagelijks maar het scheelt niet veel).
Ook met het schrijven van recensies voor Sentimento ben ik helemaal bij. Net als voorheen kun je op de blauwe titels van voorstellingen klikken om rechtstreeks naar de desbetreffende recensie op Sentimento te gaan.
Tenslotte heb ik mijn archief maar weer eens bijgewerkt. Nu ben ik moe. En ga ik op de bank. Want mijn warmwaterzak en mijn dekbedje roepen (het kan ook zijn dat het Peter is die wil dat ik koffie voor hem maak :-).

Grote consternatie vandaag, in het Spoorwegmuseum in Utrecht. Wat was het geval? Het is krokusvakantie, ondanks het nadrukkelijk ontbreken van desbetreffende bloempjes. Misschien dat het daarom tegenwoordig voorjaarsvakantie heet. Anyway...Mark was vrij en ik ook. En we gingen dus naar Utrecht. Met mijn ouders, want om de een of andere reden zijn dit soort uitjes altijd veel leuker als opa en oma erbij zijn. Niet alleen voor Mark. Zeker ook voor mij.
We liepen langs de treinen, in de treinen en onder de treinen zelfs. We bekeken modellen van 200 jaar oud en gloednieuwe modellen van bijvoorbeeld de TGV. En we vergaapten ons in het souvenirswinkeltje (wat mij betreft altijd het leukste gedeelte van elk museum).

En toen gebeurde het. Een verlaten rugzak. Nonchalant achtergelaten tegen een hekje. Geen eigenaar te bekennen! Het museum was in rep en roer! Of in ieder geval mijn moeder en ik :-). Want o.k., het rugzakje was maar klein, dat was waar. Maar was het niet zo dat ook de treinen kleiner waren dan normaal? Dus misschien was daar rekening mee gehouden, bij het bepalen van het benodigde formaat rugzak. Je weet het niet.

Mijn moeder en ik besloten onmiddellijk dat het hoog tijd was groot alarm te slaan. Wij zouden die stomme mensen die gewoon doorliepen alsof er niks aan de hand was wel even laten zien hoe het hoort. Mijn moeder was daar nog iets stelliger in dan ik. Zij kent werkelijk geen enkele gêne als het op veiligheid aankomt. Ik keek slechts besmuikt om me heen om te zien of er misschien ergens een medewerker van dit museum te vinden was. Of desnoods iemand van een beveiligingsbedrijf, ook geen onbekenden voor mij. Helaas, ze waren in geen velden of wegen te bekennen.
Wel rende er een wild om zich heen kijkend joch van een jaar of 10, dat wel. Hij rende over de gang alsof er iemand achter hem aanzat. En dan blijf je toch even kijken. Wat doet dat jong? Waarom doet hij zo vreemd?
Al snel werd het duidelijk. 't Jong was iets kwijt. Een rugzakje misschien? En ja...even later bleek dat het geval. Alle consternatie om niets....was ik even blij dat mijn fantasie groter was dan de werkelijkheid. En dat mijn moeder en ik stiekem slechts glimlachend tegen elkaar gezegd hadden: "Kijk, een achtergelaten rugzak".............................. :-).

Ook aan Peter was gedacht......

En ook aan de schaatsliefhebbers.....hoewel Verkerk volgens mij Keessie heette

Tijdens een spannend treintochtje te zien

Romantiek in het Spoorwegmuseum

Op mijn werk ben ik beroemd, of noem het maar liever berucht, om het feit dat ik eeuwig en altijd van alles kwijt ben. Facturen, mapjes met belangrijke informatie, natuurlijk mijn pen, af en toe mijn goede humeur en heel soms mijn werkplezier. Mijn zoektochten naar dat ene A4-tje dat net niet meer in de computer staat zijn legendarisch, maar komen zo vaak voor dat mijn collega's niet eens meer opkijken als ik wat kwijt ben. Als ik doodga is de enige logische zin op mijn grafsteen "Haar leven was zoeken".
Ik ben natuurlijk een ontzettende chaoot. Op mijn werk verander ik 3x per week van systeem, op zoek (!) naar die ene ideale manier om de werkdruk voor te blijven. Dat veroorzaakt nogal eens dat een mapje niet meer ligt waar het zou moeten liggen. Thuis leg ik bijna niks terug waar het hoort, dus is het logisch dat ik dingen kwijt raak.
Maar. Met hoofdletters. Er zijn dingen waar ik gewoon niks aan kan doen. Want in mijn computer is alles heel netjes geordend en logisch opgeborgen. En omdat ik mijn delletje (computer van het merk Dell) ken, vraag ik mijn lief af en toe even een cd-tje te branden met alle opgeslagen documenten, muziek en vooral foto's.
Zo ook gisteren. Ik lag op de bank te verzuchten dat Bruce Willis toch wel erg cool is en Peter was bezig cd-tjes te branden. Een stuk of 10 geloof ik want ik fotografeer me suf sinds ik een digitale camera heb. Dus dat neemt nogal wat ruimte in beslag. Peter besloot van alle vakantiefoto's 1 cd-tje te branden, voor zichzelf. Goed idee. Voor 5 minuten. Want toen begon hij te zuchten en te kreunen. Dat hij de foto's van de eerste Barcelona-vakantie (onze 'honeymoon') niet kon vinden.
Ik liet hem eerst even zuchten want mijn foto-archief is zo geniaal opgezet in de computer, dat ik aannam dat hij het bestand gauw genoeg gevonden zou hebben. Maar niet dus. Hij bleef zuchten. Ik vroeg niet erg gemeend of ik even moest komen en hij bevestigde dat. Zuchtend stond ik op. En triomfantelijk wees ik hem het bestand aan. Niet dus. Dat was de vakantie van het jaar erop.
Ik zocht en ik zocht. En ik vond niet. Nergens een bestand Barcelona 2003. Weg foto's. Alles weg. Echt alles. Behalve dan die paar foto's op mijn log. Maar daar denk ik nu pas aan. Ik bedacht me dat ik weliswaar heel lief een fotoboek voor Peter's verjaardag in 2003 had gemaakt, maar dat ik zelf helemaal niks had. En aangezien hij zo'n 100 km verderop woont, is dat best wel balen. Beetje ver rijden, als je ff naar een foto wilt kijken. Kun je net zo goed doorrijden naar Barcelona :-). Nou ja bij wijze van spreken dan.
Peter begreep er ook niks van. Hij zocht op alle back-up cd's die we de afgelopen jaren hebben gemaakt, maar op geen cdtje kwam het bewuste bestand voor. Ik verbeet me over het feit hij wel zo geniaal was dat hij een harde schijf kon kopieëren toen de schijf al "overleden" was (waarvoor al mijn respect, heus), maar dat hij dan blijkbaar niet zo geniaal was om dan álle belangrijke bestanden te kopieëren. Maar ik zei niks. En troostte me met de brute kracht van Bruce Willis.
Bruce sprong net van een brug af, 30 meter naar beneden, om zonder een dwarslaesie op te lopen te landen op een schip, toen ik out of the blue zei: "Schat, zou het kunnen dat we toen nog geen digitale camera hadden?". Schat zei: "Ja". Briljant antwoord. En hij herhaalde het nog eens: "Ja".
Dát was het. We kochten onze camera pas ná de bewuste Barcelona vakantie. En hadden dus in Barcelona gewoon mijn oude gewone cameraatje. Met negatieven. Die dus nog ergens moeten liggen. Vraag me niet waar. Die zal ik nog eens moeten opzoeken ...... :-)

Mijn moeder kan ontzettend lekker koken. En dan vooral de hollandse pot. Daar heb ik echt geweldige herinneringen aan. Want kan moet eigenlijk kon zijn. Door haar ziekte is zij er helaas niet meer toe in staat.
Zoals waarschijnlijk heel veel moeders (of oma's voor de jongere lezers) was mijn moeder ontzettend goed in dingen als draadjesvlees. Voor haar stoofpeertjes doe ik een moord en haar sla (met uitjes en suiker!) was werkelijk om je vingers bij op te eten. En als ik in het buitenland ben, snak ik altijd naar haar gekookte aardappelen.
Dat haar eten zo lekker was, heeft ook te maken met wat mijn lief haar snobisme noemt. Zo heeft ze verspreid over heel Amsterdam haar adresjes. Vis komt uit de Rijnstraat (Amsterdam Zuid, aan de andere kant van de stad dus), de groenteman zit in de Watergraafsmeer en de slager bij ons in de straat (wat een mazzel!) . Ik heb haar daar altijd over uitgelachen. Tot afgelopen oudjaar. Toen ik 40 km heen en weer had gereden om de lekkerste oliebollen van Nederland te kopen (de kraam bij Intratuin in Amsterdam Oost). En ik me dus realiseerde dat ik verworden was tot mijn moeder. Ach, je kunt het slechter treffen......
Toen ik in mijn kraamweek zat, ging mijn ex een keer boodschappen doen met mijn moeder. Hij wilde ff de plaatselijke supermarkt inrennen om wat groente daar te scoren, maar dan kende hij mijn moeder nog niet. Bij gratie gods was ze bereid naar de plaatselijke (Diemen) groenteman te gaan. Om daar wat aardappelen en snijbonen te kopen. Maar niet gewone aardappelen natuurlijk, nee Opperdoesjes of Nieuwe Aardappelen moesten het zijn. En hele speciale snijbonen. GP moest geloof ik 40 gulden (1997 he) afrekenen en verbleekte. Hahaha.
Behalve stoofpeertjes maakte mijn moeder ook vaak zelfgemaakte appelmoes én zalige kip. Die appelmoes vond ik als kind nooit zo heel lekker, want die was lang niet zo glad als appelmoes uit pot. En stukjes in moes...dat hoort niet, vond ik.
Toen ik van de week boodschappen moest doen en dus moest bedenken wat ik mijn kind nou weer voor gezonds moest geven, besloot ik me ook maar eens aan haar appelmoes te wagen. En dan is het handig dat je naast je moeder woont. Want nadat ik op haar aangeven de appels had geschild kon zij mooi even aanwijzen hoeveel water erbij moest enzo. Zo geschiedde en binnen 10 minuten had ik de heerlijkste appelmoes op tafel.
Mark vond het niet zo lekker. Want, zei hij, de appelmoes uit pot is veel gladder. L'histoire se répète ........

Gisteren ging ik met Monique naar Spek van Ronald Goedemondt. Een geweldige voorstelling, waarvan denk ik morgen een recensie op Sentimento zal verschijnen.
Vooraf at ik een pizza mee bij Monique en Marcel en hun kinderen Viggo (genoemd naar!) en Scott. En zo kwam ik weer eens in het appartement, dat ooit (zo'n 12 jaar geleden) bijna van mij geweest was. Ik zou daar gaan wonen met Allart, maar toen we het voorlopig koopcontract hadden getekend kregen we het allebei heel benauwd en besloten we tóch liever uit elkaar te gaan. Gelukkig konden we nog onder de koop uit, omdat ik de financiering in mijn eentje niet rond kreeg. Tenminste, dat is het officiële verhaal. Een paar jaar geleden leerde ik Monique kennen, toen Viggo bij Mark in de klas kwam en bleek dat zij precies in dát appartement wonen. Noem dat maar eens niet toevallig!
Het is een prachtige flat van ruim 120 vierkante meters, met onder andere een gigantische huiskamer. Die nog veel groter lijkt omdat Monique en Marcel er in wonen. Niet dat dat nou zulke dwergen zijn, maar zij hebben het talent om hun huis zo perfect netjes te houden dat het heel erg leeg lijkt terwijl het wél heel erg gezellig is.
Gisteren heb ik eens, met toestemming overigens, door hun huis lopen snuffelen. Want hoe is het in godsnaam mogelijk dat zij nergens, maar dan ook nergens, troepjes hebben liggen, zoals die wel in grote getalen in mijn huis voorkomen? Waar laten zij de binnengekomen post? Waar liggen de aardappelen? En wat doen ze met alle kleine prulspeelgoedjes die de kinderen bij bijvoorbeeld McDonalds gescoord hebben? Hebben zij überhaupt een pen beschikbaar als ze die nodig hebben? Hebben zij geen kleren dan wel hoeslakens die zich niet laten opvouwen? En zo kan ik nog uren doorgaan.
Het is me uitgelegd maar ik snap het nog steeds niet. Post wordt behandeld the minute dat het binnenkomt. En dan hebben we het ook over uitzoekdingen als pensioen, belastingen, enz. Nou ja zeg, die blijven bij mij gemiddeld zo'n twee jaar liggen. Pennen liggen keurig in een laatje (bij mij staan die verspreid in zo'n 7 lege HAK-potten door het huis). Aardappelen eten ze denk ik niet, want die ben ik niet tegen gekomen. Ongetwijfeld is Monique een van de weinige mensen op aarde die in staat is een hoeslaken netjes op te vouwen (hee, dit komt me bekend voor, had Ronald Goedemondt het daar gisteren ook niet over?). Alle cd's passen in het daarvoor bestemde rek en ook de boekenkast puilt niet uit, terwijl ze toch echt veel boeken hebben. Verder hebben ze nog een gigantische, maar prachtige, houten kast in de kamer staan, maar die is zo leeg dat de kinderen er zich af en toe in verstoppen. Onbegrijpelijk. Bij mij zou de troep er uitvallen, zodra je het deurtje open schuift :-).
Het is duidelijk: ik doe iets verkeerd. En ik werd dan ook helemaal geïnspireerd om te veranderen. Niet helemaal natuurlijk, want het voornemen om post direct te behandelen heb ik al zo'n 400x zonder enig resultaat gehad. Dat is een kansloze zaak, in mijn geval. Maar een leeg huis wil ik ook. Oorlog aan de troepjes!
Ik ben vandaag begonnen aan de keuken. Ik heb veel aanrechtruimte, maar die staat over het algemeen volgebouwd met spullen om koffie dan wel thee te zetten, een fruitmand met aardappelen erin :-), een magnetron, een frituurpan die ik zelden gebruik, een broodtrommel met daarnaast het brood :-), een botervloot, eieren, servetten, 17.000 losse troepjes, een drie jaar oude adventkalender met chocolaatjes erin van Mark, het kaartje van de Spinnenman, de keukenmachine en 32.000 flessen met olijfolie, wokolie, viakal, afwasspul en natuurlijk roosvicé. Allemaal hoogstnoodzakelijk natuurlijk, maar wel een zootje. Om maar niet te spreken over de kerstverlichting die nog steeds om het raam zat.
Ik maakte korte metten met de troep. De kerstverlichting is weg, de frituurpan ook. De adventkalender ligt in de vuilnisbak, natuurlijk na overleg met zoonlief. Het kaartje van de Spinnenman ligt in een krat met drie jaar achterstallige administratie. De 32.000 flessen zijn gereduceerd tot 3 flessen in een kastje en alle troepjes liggen bij elkaar in 1 koektrommel. Die ga ik ooit nog wel eens uitzoeken. Alle koffiespullen liggen in een la waar tot op heden slechts 5 placemats in lagen, met wat oude administratie (rare combi, ik realiseer het me). Het enige dat is blijven staan is de keukenmachine. Want als ik die wegzet, heb ik nog meer ergernissen dan wanneer hij daar lelijk staat te zijn.
Het gevolg is wel dat ik een prachtige keuken heb waar ik erg gelukkig van geworden ben. Wel was het jammer, dat ik net moest koken. Nou is het weer een troep ...... :-(