December 2008

Maandag 26 december 2008

Serious Request 2008 - de 1e veiling

Bloedstollend was het weer. Niet de bieding op zich. Die wonnen we met 2 vingers in de neus. Maar Massy in toom houden, dat was het probleem :-).
Zat ze 2 jaar geleden nog uitgebreid te msn-en vlak voor de veiling afliep, nu ging ze gewoon naar de wc, 1 minuut voor we de proefbieding zouden doen. Ik ben mákkelijk terug in een minuut, riep ze nog. Jaja, as if. Dát ging dus niet gebeuren. Ik heb haar vast weten te houden tot we de proefbieding hadden gedaan.
Hoewel we ons niet echt zorgen maakten over het verliezen van de veiling is het toch altijd weer spannend. Er hoeft maar één idioot te zijn die zoveel gaat bieden dat wij het onderspit moeten delven. Maar zover kwam het niet.
Het hoogste bod op het Eerste Exemplaar van Nachtmuziek had dagenlang op 455 euro gestaan. Vlak voor we gingen proefbieden ging het bod omhoog naar 480. En toen hadden wij nog niet eens wat gedaan dus. Terwijl we per telefoon en per sms in contact stonden met onze backups Helmajo en PT deden we een voorzichtige proefbieding van 501,11. Die elf centen moesten het doen he. We kregen meteen bericht dat we de hoogste bieder waren. Mooi. Dat hoorden we graag.
Maar het duurde niet lang. Al heel gauw werden we overboden. We verhoogden ons maximum bod naar 711,13 ofzoiets en waren weer een tijdje hoogste bieder. De biedingen liepen wel op, maar niet dramatisch. Maar weer kwam er een moment dat we werden overboden. We verhoogden ons maximale box naar een bedrag dat nu nog niet bekend mag worden. Waar ik we schrijf moeten jullie natuurlijk Massy lezen, want ik zat tegen die tijd natuurlijk al weer tegen het plafond aan van de zenuwen. Of ik rende als een kip zonder kop rond. Massy niet, die schonk nog wat te drinken in :-).
Vanaf dat moment ging het goed. Onze tegenstander verhoogde zijn automatisch maximum bod waarschijnlijk naar 800, want vanaf dat het hoogste bod, óns bod dus, op 810 euro stond gebeurde er niks meer. En zo wonnen we de eerste veiling met gemak. En dat is fijn, want nu hebben we wat ruimte voor de foto vrijdag. Stel dat er een mallootje is die heel ver wil gaan om Paul boven haar bed te krijgen, dan moet ze toch wel van heel goede huize komen.
We wensen mogelijke opponenten veel succes. En wij denken de komende nachten heel lekker te kunnen slapen!!!


reacties in mijn gastenboek graag



Vrijdag 26 december 2008

Oorlogswinter

Opgegroeid als kind van ouders die allebei vreselijke dingen hebben meegemaakt in de Tweede Wereldoorlog, had ik al vrij jong een fascinatie voor boeken over de oorlog. Titels die het meest indruk hebben gemaakt zijn "Reis door de Nacht" van Anne de Vries, "Ruth" van H. Herzberg-Pinas maar vooral natuurlijk "Oorlogswinter" van Jan Terlouw.
Toen ik hoorde dat een vriend van Peter, regisseur Martin Koolhoven (Amnesia, Het Zuiden, De Grot, Schnitzelparadijs), van plan was Oorlogswinter te gaan verfilmen had ik daar nogal mixed feelings over. Enerzijds vond ik het een volkomen terechte keus. Een boek als Oorlogswinter verdient het gewoon verfilmd te worden. Maar aan de andere kant vond ik het ook wel jammer. Ik heb het boek zo'n 300x gelezen (nou ja, toch wel minstens 12x) en heb er zo helemaal mijn eigen voorstelling bij. Als zo'n verhaal dan verfilmd wordt, kan dat je verbeelding ontzettend verstoren. Kijk bijvoorbeeld naar Kruistocht in Spijkerbroek. Die film had ik misschien beter niet kunnen zien.
Vanmiddag zijn we naar de bioscoop gegaan om Oorlogswinter te zien. En ik ben er zwaar van onder de indruk. Niet alleen lijkt Martin Koolhoven mijn verbeelding gefilmd te hebben, maar hij heeft ook voor elkaar gekregen dat ik net zo gegrepen werd door de film als door het boek.
Voor de cultuurbarbaren die het verhaal niet kennen, picture this: Het is winter, de laatste winter van de oorlog (duh). Hoofdrolspeler Michiel, 14 jaar oud, vindt door omstandigheden een Engelse piloot in het bos nabij het dorp waar zijn vader Burgemeester is. In het geheim helpt hij de piloot die, nadat zijn vliegtuig was neergehaald, een Duitse soldaat heeft gedood. En dan ontspint zich een verhaal dat te gruwelijk voor woorden is.
De regisseur is met de film in grote lijnen bij het boek gebleven. Tenminste voor zover ik me kan herinneren, want het is wel een jaar of 30 geleden dat ik het voor het laatst gelezen heb. Een aantal details verschilt (in het boek is het bijvoorbeeld niet de piloot die de Duitser heeft doodgeschoten), maar voor het verhaal doet dat er niet zo heel erg toe. Al vraag ik me dan wel af waarom hij voor die oplossing gekozen heeft. Maar wat veel belangrijker (en knapper) is, is dat de verfilming zo ongelooflijk overeenkomt met mijn fantasie. Nooit eerder heb ik een verfilming zo passend gevonden.
Ik was erg te spreken over de cast. Hoofdrolspeler Martijn Lakemeier is een natuurtalent. Geen ogenblik heb ik het idee gehad dat hij aan het acteren was. Echt heel goed. Bijzonder sterk vond ik trouwens zijn gebrekkig Engels, als hij praat tegen de piloot. Hij maakt logische fouten en verliest daardoor niet één keer zijn geloofwaardigheid. Andere opvallend goede rollen waren er voor Yorick van Wageningen (oom Ben), Raymond Thiry (vader) en Melody Klaver die het zusje speelde.
Ik was erg bang dat de film te heftig zou zijn voor Mark. Hoewel hij wel opgevoed wordt met historisch besef, is het natuurlijk wel anders om de beelden ook echt te zien. Maar dat viel reuze mee. Sterker nog, er was maar 1 scene waar hij echt bang was: toen Michiel van zijn vader leerde zich te scheren met een scheermes. Blijkbaar is dat enger dan te zien dat er mensen gefusilleerd worden :-).
De film is overigens een gigantische hit. Al na negen dagen werd de gouden status bereikt (dat betekent meer dan 100.000 bezoekers). De Nederlandse filmjournalisten hebben aangegeven welke films zij het beste vonden in 2008. De beste Nederlandse film is volgens de Nederlandse filmcritici Oorlogswinter. En terecht denk ik.
Als de film op DVD uitkomt, ga ik hem zeker kopen. Graag wil ik hem over een paar jaar nog eens met Mark bekijken. Kijken of hij tegen die tijd wél de onderliggende lagen begrijpt. Zijn begrip van de film was nog wat oppervlakkig. Dat goed en kwaad heel erg dicht bij elkaar liggen en dat dingen soms anders zijn dan ze lijken, zal hij er niet echt uitgehaald hebben, gok ik. Terwijl dát nou juist het mooie van deze film is.
Maar zover is het nog niet. De film draait nog volop in de bioscoop en komt voorlopig nog niet op DVD uit. Dus ik ga maar eens beginnen met het boek weer eens te lezen. Sterker nog, dat ga ik nú doen!


reacties in mijn gastenboek graag



Donderdag 18 december 2008

Serious Request 2008

Wat een spannende dagen hebben we achter de rug. In alle stilte hebben Sander, Massy en ik in samenwerking met Paul de Munnik een nieuwe actie voorbereid van de enige echte Acda en De Munnik Gastenboek Alliantie.
Deze Alliantie is in 2006 opgericht toen Acda en De Munnik een unieke live cd ter beschikking stelde voor de veiling op Ebay voor Serious Request 2008. Wij als trouwe fans wilden natuurlijk die cd in handen krijgen en sloegen onze handen daarom bijeen. Door ons te verenigen wonnen we de veiling én haalden we in eerste instantie meer dan 2.000 euro op voor Serious Request. Dit bedrag werd door Thomas en Paul verdubbeld en nog eens met ca 1.000 euro aangevuld doordat we nog extra kopieën ervan (met toestemming van de dienstdoende artiesten van dienst uiteraard) verkochten aan fans die spijt hadden dat ze in eerste instantie niet meegedaan hadden aan de actie.
In 2007 vond de 2e actie plaats. Thomas en Paul stelden een kunstwerk ter beschikking ten behoeve van een door Sky Radio georganiseerde veiling voor Warchild. De Alliantie kwam weer in actie en haalde ruim 1.750 euro op voor Warchild. Wil je meer over deze 2 acties lezen, zie eerdere logjes in deze (december 2006, januari t/m april 2007).
En nu mogen we weer in actie komen. Thomas en Paul hebben maar liefst 2 items ter beschikking gesteld aan 3FM Serious Request. En ook dit keer gaan we ons weer verenigen om zo te proberen de ingelijste foto én het eerste exemplaar van Nachtmuziek, zoals op 25 november 2007 uitgereikt door Ilse de Lange tijdens de cd-presentatie, in ons eigen midden te houden.
Ook dit keer zal op het winnen van de veilingen een loting volgen, die door Thomas en Paul verricht wordt. En het mooie is dat degene die het meeste geld stort, het meeste kans maakt op het winnen van de unieke items.
Omdat het natuurlijk ontzettend jammer is om wel te moeten dokken en niets te winnen, heeft fotograaf Jaap Reedijk een door hem gemaakte foto van Acda en De Munnik beschikbaar gesteld. En Jaap Reedijk is niet zomaar een fotograaf. Hij is al sinds jaar en dag hoffotograaf bij alles en iedereen die zich Cabaretier noemt. Menig cd- en dvd-hoesje voorzag hij van foto's. Alle deelnemers aan Alliantie ontvangen een dergelijke foto bij winst van de veiling. En, om het nóg aantrekkelijker te maken, hebben Thomas en Paul toegezegd al die afdrukken van hun handtekeningen te voorzien!
De eerste mailing is al de deur uit, want we moeten natuurlijk zieltjes winnen. Hoe meer zieltjes, hoe meer geld voor het goede doel. En hoe meer geld voor het goede doel, hoe meer kans we maken op het winnen van de veiling. Maar dan zijn we er nog niet, want uiteindelijk komen er natuurlijk 2 echte winnaars uit de bus. Zij die er met de Foto en Het Eerste Exemplaar vandoor gaan. Persoonlijk vind ik dat ik dat nou maar eens moet zijn :-). Hoewel het niet gebruikelijk is, zijn de organisatoren van deze actie en hun familie namelijk niet uitgesloten van deelname. Wij vertrouwen er volledig op dat Thomas en Paul neutraler dan Zwitserland zijn in deze. Zelfs hun familieleden mogen best meedoen!
Mocht je ook mee willen doen, meld je dan aan per mail op ruth.de.vries@xs4all.nl. Vermeld in de kop Serious Request en je ontvangt binnen 24 uur een mail met daarin alles wat je moet weten over deze actie. Enne....mocht je onverhoopt de loting winnen en echt Paul of Het Eerste Exemplaar niet boven je bed willen hebben, dan is er natuurlijk altijd wel een plekje bij ondergetekende in huis te vinden, waar deze items bewaard kunnen worden. Zomaar, gratis en voor niets :-)

Overigens is er een speciale AEDM Gastenboek Alliantie Hyves opgericht: Wordt allen lid!


reacties in mijn gastenboek graag



Maandag 15 december 2008

Landmark Forum

Zoals ik in september al schreef, heb ik dit weekend het Landmark Forum bijgewoond. Hoewel, bijgewoond? Gedaan is een beter woord.
Het was een heel erg bijzondere ervaring die ik voor geen goud had willen missen. Het heeft me ongelooflijk goed gedaan. En het heeft me doen besluiten er mee door te gaan. Na het forum (morgenavond is de afsluitende bijeenkomst) komen er nog 10 seminars, zoals dat in Landmark-termen heet. En er volgt een advanced course, in februari, die ik ook nog wil doen.
De eerste paar dagen vielen erg tegen. Ik had het ijs- en ijskoud, ik verveelde me bij tijd en wijle, ergerde me aan de forum leidster en ik had het gevoel dat ik niet op mijn plaats was. Maar ik heb die dagen niet alleen negatief beleefd. Ook al was ik vreselijk in de war en moest ik erg veel huilen om de dingen uit mijn jeugd die naar boven kwamen, ik werd ook enorm geraakt door de levensverhalen van anderen. Het is heel aangrijpend om te horen wat een vreselijke dingen sommige mensen als kind hebben meegemaakt. En ik genoot van het groepsgevoel dat al heel gauw ontstond.
Het idee van een dergelijk forum is dat je je verhalen deelt met de andere deelnemers. Ik kon het niet. Ik wilde niets delen, had het al moeilijk genoeg met mezelf. En wat ik al helemaal niet wilde was mensen bellen met wie ik nog wat af te sluiten had. Dat is wel de bedoelding bij Landmark. No calls, no break through. Maar ik had er geen enkele behoefte aan. Bovendien, in de hemel zijn geen telefoons en om nou al mijn ex-en en one night stands te gaan bellen? Zoveel beltegoed had ik niet :-).
Maar aan het eind van de 2e dag gebeurde er iets met me. De forumleidster introduceerde het huiswerk, waar we 3 momenten moesten benoemen in onze jeugd waarop we een besluit hebben genomen hoe wij in de rest van ons leven wilde zijn. Ik begon meteen vreselijk te huilen en wist onmiddellijk welke momenten ze bedoelde.
Ooit, toen ik een jaar of zes of zeven was, was ik mijn moeder aan het helpen met het opruimen van een kast. In die kast vonden we de babyspulletjes van mijn zusje, die een jaar voor mijn geboorte overleden was. Mijn moeder begon heel hard te huilen en ik stond erbij en kon niets doen. Op dat moment heb ik besloten dat ik mijn hele leven zou zorgen dat er niks ergs met mij mocht gebeuren. Dat ik nooit dood mocht gaan, zolang mijn moeder leefde. Ik moet me op dat moment zo hulpeloos gevoeld hebben, dat ik besloot voortaan altijd de controle te willen behouden. Lieve vriendinnen, daarom moeten jullie altijd doen wat ik wil : - ).
Zo zijn er nog twee momenten in de eerste 25 jaar van mijn leven aan te wijzen die ervoor hebben gezorgd dat ik onafhankelijk en sterk wilde zijn. Het grappige, of vreselijke is, dat die incidenten natuurlijk nooit op zich staan. Altijd weer komen er momenten waarop die gevoelens terugkomen. Want als je het verleden niet afsluit, zal het zich altijd herhalen. Dat is in feite de hele gedachte achter Landmark.
Dat was zaterdagavond laat. Ik besloot iemand te bellen met wie ik een paar maanden daarvoor vreselijke ruzie had gemaakt. Toen had ik besloten dat ik hem echt nooit meer wilde zien. Ik voelde dat als ik hém niet eens zou bellen nu, ik wel kon stoppen met dat hele Landmark. Dus belde ik hem. En dat voelde geweldig.
Als huiswerk (ondanks de superlange dagen kreeg je ook nog eens 3 of 4 huiswerkopdrachten mee) moest ik een brief schrijven aan iemand met wie ik wat af te sluiten had. Hoewel ik het mailadres daarboven niet ken, besloot ik mijn moeder aan te schrijven. Het werd een mooie brief. Maar de volgende ochtend vond ik mezelf ontzettend laf. Zo moeilijk is het niet iemand aan te schrijven die het for sure nooit meer zal lezen. Ik besloot de microfoon op te zoeken en de brief voor te lezen. En ik voelde dat ik me over mijn weerzin heen moest zetten en belde iemand anders met wie ik hoognodig wat af te sluiten had. Toen ik dat gedaan had, heb ik geen traan meer gelaten. Ik voelde me een ander mens.
Het enge was dat ik het vanaf dat moment niet meer koud had, mijn huid een andere kleur kreeg, en mijn ogen begonnen te stralen. En ik vond de forumleidster opeens ontzettend leuk. Daarna heb ik eigenlijk alleen maar heel erg gelachen. Al tijdens de eerste pauze op de allereerste dag ontmoette ik Hollandse Karin en Ierse Karen, met wie ik vanaf dat allereerste moment al een band opbouwde. Wij drieën hebben elkaar echt door het weekend heen geholpen. Ik ben er van overtuigd dat deze vrouwen vriendinnen van me zullen worden. Alleen daarom al is het een geslaagd weekend geweest.
Overigens ben ik niet 100% positief over Landmark. Er waren momenten die ik echt heel vervelend of naar vond. En dan met name het zieltjeswinnen. Ik snap hun motivatie, maar ik hou er niet van. Het idee is dat als je zelf getransformeerd wordt (Landmarktaal), je ook je omgeving de kans moet gunnen. Klinkt mooi en ik geloof absoluut dat ze het nog menen ook (al klinkt het natuurlijk als een marketingpraatje), maar ik hou er niet van. Bovendien, ik ben nog zo ontzettend self-absorbed dat ik nog helemaal niet met mijn omgeving bezig ben. Dat betekent naar Landmark-maatstaven dat ik nog niet getransformeerd ben. Jammer dan. Zolang ik het gevoel heb dat ik het verleden achter me gelaten heb en er een hele nieuwe wereld voor me openligt, heb ik bereikt wat ik wilde bereiken.
Komt ook bij dat ik me erger aan het Landmark jargon. Ik vond het al lastig genoeg dat het allemaal in het Engels was (hoewel ik zondagavond in het engels nadacht zelfs), maar dan ook nog dat jargon erbij. Daar stoor ik me aan (racket, racket, racket!!!). Transformeren, enroll (Landmark taal voor zieltjeswinnen), ik vind het maar niks. Daarentegen roepen Karen en ik de hele dag Racket en Strong Suit tegen elkaar. Dat zijn termen die we wel leuk vinden, maar die behoren bij een niet getransformeerd leven (volgt u het nog?). Nou ja, na deze alinea begrijpt u wel wat ik wil zeggen. Ik ben iets te nuchter voor dat taaltje.
Maar alles overziend mag ik dan niet alles overnemen wat Landmark me biedt, maar ben ik toch heel erg blij met wat ik wel meeneem van wat ik geleerd heb. Ik zie de toekomst weer rooskleurig tegemoet en verheug me op het vervolg.


reacties in mijn gastenboek graag



Maandag 8 december 2008

Alleen

Ik bedacht me: "Je kunt nog zoveel mensen om je heen verzamelen, als je ouders dood zijn, ben je in wezen toch alleen". Die zin laat me niet meer los. Omdat het in de basis zo waar is. Al op de dag dat mijn moeder is overleden, bekroop mij het gevoel dat ik er nu echt helemaal alleen voorsta. Dat is natuurlijk helemaal niet zo. Ik heb de meest geweldige zoon die ik me maar kan wensen, ik heb mijn stiefvader, mijn zusjes en hun echtgenoten, de rest van mijn familie en last but not least ook nog eens al mijn vrienden en vriendinnen. Er zijn veel mensen die veel van me houden. Dat weet ik heel goed. Maar in wezen ben je toch alleen.
De mensen die mij zoveel liefde geven, zullen zich haasten om me te vertellen dat ze er zijn voor me. En dat is ook zo. Ze zijn er altijd. Zelfs als je dat even niet wil :-). Maar niemand, echt helemaal niemand kan je ouders vervangen.
Het is een beetje vergelijkbaar met het gevoel dat ik had toen ik als 9 jarige te horen kreeg dat mijn ouders gingen scheiden. Ik kan me niet zo heel veel herinneren meer van die tijd, maar wél het gevoel dat de basis onder me was weggeslagen. Ik had een heel hechte band met mijn moeder. Door de scheiding van mijn ouders kende ik mijn vader een stuk minder goed dan ik had gewenst. Maar zelfs dat maakt niet uit. Ik ben altijd loyaal gebleven aan mijn vader, ook al heb ik maar 9 jaar met hem in huis gewoond. Ook de band met mijn vader was onvervangbaar, al was het op een heel ander niveau dan met mijn moeder.
Ik vraag me af hoe het zou zijn, als ik een partner had. Als er iemand was die samen met mij en Mark een gezin zou vormen. Zou dat een nieuwe basis gevormd hebben? Ik weet het niet. Het is al zo lang geleden dat ik onderdeel van een gezin ben geweest. Ik kan me bijna niet meer herinneren hoe dat voelt. In wezen vormen Mark en ik natuurlijk ook een gezin. Al voelt dat op de een of andere manier niet echt zo. Mark is mijn kind, onmiskenbaar. Ik ben zijn moeder, onmiskenbaar. Maar net zoals ik er moeite mee heb om mezelf als volwassene te zien, wat op zich opmerkelijk genoemd mag worden op 45 jarige leeftijd, heb ik er moeite mee om mezelf als gezinshoofd te erkennen. Misschien komt het omdat ik niet de traditionele moederrol vervul. Als je vier dagen werkt, een (veel te) druk sociaal leven hebt en ook nog wat tijd voor je zoon wil vrijmaken, doe je het huishouden er toch alleen maar een beetje bij. Het is geen core-business. En dat maakt misschien dat ik mezelf toch altijd blijf zien als goedwillende vrijwilliger in plaats van als professional.
Het zijn gedachtes die me niet loslaten de afgelopen week. Het zal wel door de tijd van het jaar komen. Dat hoort erbij. Misschien is dat ook wel de reden waarom ik zo'n hekel aan de maand december heb. Omdat het gedachtes oproept die ik helemaal niet wil hebben.
Overigens gaat dit logje over een onderwerp waarover ik liever niet inhoudelijk wil praten. Ik heb het aan het papier toevertrouwd omdat het is waar ik mee bezig ben. Omdat ik over een paar jaar wil kunnen teruglezen hoe ik me voelde in het jaar dat mijn moeder overleed. En omdat het opschrijven me altijd helpt om mijn gedachten te ordenen. Maar erover praten wil ik echt niet. Ik hoop dat jullie dat willen respecteren. Als je wil reageren, doe dat dan in mijn gastenboek, op hyves of in mail. Maar niet mondeling. Over sommige onderwerpen praat ik blijkbaar alleen met mijn toetsenbord......


reacties in mijn gastenboek graag