December 2007

Zondag 30 december 2007

Top 2000

Wat is muziek toch iets moois.
Ik luister nou al het hele weekend naar de Top 2000. Mark zit in Italië en ik ben dus grote delen van de dag alleen. Alleen met al die prachtige songs die de hele dag op de radio zijn. En waar ik zo vreselijk weemoedig van word.
Allereerst doet deze luistersessie me ontzettend denken aan een hele mooie avond eind jaren '80. Samen met Rob, mijn toenmalige vriend en Allart, die een paar jaar later mijn vriend zou worden, luisterden we naar muziek. We lagen op de grond naar het plafond te staren en ik liet ze uren achter elkaar alle muziek luisteren die mij aansprak. Bruce Springsteen, Bryan Adams, Golden Earring, het is ongetwijfeld allemaal langsgekomen. Maar ook "losse" nummers, van artiesten waar ik niet direct fan van was, maar waarvan ik die individuele nummers zo vreselijk mooi vind. Bad English, Toto, Urban Heroes, Clouseau, Doe Maar, Hall & Oates en ga zo maar door. Urenlang lagen we daar zo. Urenlang luisterden zij met mij naar wat ik mooi vond. Dat ontroerde me zo. Dat ze allebei de moeite namen te luisteren naar waar ik al jaren zo vol van was.
Weer een paar jaar later leerde ik de broers Bert en Henk kennen. Beiden ongelooflijke muziekfreaks. Beiden dol op muziek uit de sixties en de seventies. Door Bert en Henk ben ik echt muzikaal opgevoed. Veel van de muziek die in mijn cd-kast staat hebben zíj me voor het eerst laten horen. Nu, jaren later, denk ik dat het zo klikte tussen Bert en Henk en mij omdat ik een soort spons was voor de muziek die zij zo graag wilden laten horen. Zij moeten het geweldig hebben gevonden dat ik zo open stond voor alles wat zij ook zo mooi vonden.
Ze namen cassettebandjes voor me op. Voor de jongeren onder jullie, dat zijn een soort mp3-bestanden avant la lettre. En op die cassettebandjes staan heel veel van de nummers die nu ook allemaal langskomen in de Top 2000. En dus beleef ik die hele periode met (onder andere) Bert en Henk opnieuw. Mijn honkbalperiode noem ik dat. Allart zat, onder andere met Bert en Henk, op honkbal, ik scoorde (dat is een soort van officiele taak bij een honkbalwedstrijd) en na de wedstrijd gingen we met zijn allen eten, muziek luisteren en Triviant spelen. Als ik een top 2000 van gelukkig periodes in mijn leven moet aanwijzen haalt die periode een Top 3 notering.
Omdat ik alleen en vrij ben heb ik de tijd en de rust naar de teksten te luisteren van veel van die prachtige liedjes uit de Top 2000. En zoals ik dat ook vaak bij Acda en De Munnik heb, zijn er liedjes die precies beschrijven wat ik voel of ooit gevoeld heb in mijn leven. De pijn van een gebroken hart, de wanhoop, het verdriet, maar ook de diepe liefde, de dolle verliefdheden en het genieten van het leven, alles komt voorbij. Zo mooi vind ik dat. Er zijn liedjes bij die lijken te gaan over personen die ik lief heb (gehad), alsof ik ze zelf geschreven heb. Ik wou dat ik dat kon. Er zit zoveel gevoel in mij, zoveel gevoel dat ik zo graag zou willen beschrijven. Ik kan het niet. Ja misschien in een logje, maar oh wat zou ik graag één liedje willen schrijven over wat mij zo bezig houdt. Wat moet dat geweldig zijn, dat gevoel als je klaar bent met het schrijven van een nummer als bijvoorbeeld Nothing Compares to You. Of Zonder Jou. Of, om bij Acda en De Munnik te blijven, Ik Denk Je Hier Bij Mij.
Ik heb zelf ook een Top 10 ingevuld voor de Top 2000. Maar eerlijk gezegd, niet met de allermooiste liedjes die ooit gemaakt zijn. Ik kan het niet, kiezen uit al die mooie nummers. Het zijn er veel meer dan 10. Ik denk dat ik met wat ik in de kast heb staan al minstens een Top 1000 zou kunnen maken. En dan zijn er nog al die prachtige liedjes die ik niet eens heb. Maar die ik wel zo vreselijk mooi vind. Het is ondoenlijk, een top 10. En dus heb ik me, heel laf, maar bij Acda en De Munnik gehouden. En De Poema's. Ook een beetje Acda en De Munnik dus. Maar als ik al die andere mooie nummers voorbij hoor komen, ben ik blij dat niet iedereen zo kortzichtig is.
Thomas Acda schreef dat hij het belachelijk vond dat Acda en De Munnik hoger staat in de Top 2000 dan de Beatles. En daar heeft hij natuurlijk gewoon gelijk in. Sterker nog, ik vind dat Yesterday gewoon op 1 hoort te staan. Niet omdat ik dat zo'n geweldig nummer vind, want dat is helemaal niet zo, maar omdat zonder de Beatles die hele top 2000 niet bestaan had. Maar daar gaat het helemaal niet om. De rangorde is helemaal niet belangrijk. Who cares wie er op 1 staat en wie op 2000. Waar het om gaat is dat we al die mooie nummers één keer per jaar een keer horen. Dat er dagen achter elkaar non stop muziek te horen en dat elk nummer maar 1x te horen is. Wat mij betreft mag het een top 5000 worden. Zodat alle nummers die er níet in staan, ook gedraaid worden. Ach, het is nooit genoeg. Het is gewoon te mooi...................


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 29 december 2007

Kids Rights

En dus ging ik 1e Kerstdag vol goede moed richting Almere. Alwaar ik allereerst ontvangen werd voor een kerstdiner.
Het kerstdiner viel een tikkeltje tegen. Aardappels in de schil, te gare brocolli en lof, onduidelijk vlees en een toetje waar ik mijn kiezen bijna op brak. Niet mijn idee van lekker eten dus. Maar goed, daar kwam ik ook niet voor. Het was wel gezellig dat mijn collega Ursula en haar hele familie er ook was. Ik mocht bij hen aanschuiven en voelde me daardoor iets minder sneuneusje :-).

Na het diner begon het echte werk. We moesten naar de afdeling waar de televisieuitzending zou worden opgenomen. Een gewone afdeling van het call center die voor de gelegenheid was omgebouwd tot heuse televisiestudio. Het zag er reuze echt uit, met camera's en lampen en veel versiering. En twee rijen desks waaraan wij plaats moesten nemen. De eerste rij waren zitplekken, de rij erachter waren staplekken. Ik wist een zitplek te veroveren en was reuze tevreden.

Vlak voor de uitzending bleek er een hoogzwangere vrijwilliger te zijn die nog een plekje moest krijgen. En alle zitplaatsen waren al bezet. Er werd gevraagd of iemand haar of zijn zitplaats wilde afstaan aan deze dame. Niemand reageerde. Ongelooflijk. We gingen ons allemaal inzetten voor het goede doel, maar niemand wilde opstaan voor iemand die 8 maanden zwanger was. Kan iemand mij die tegenstrijdigheid uitleggen? Ik verhuisde naar de 2e rij alwaar ik terecht kwam naast 2 studenten met wie ik het de rest van de avond reuze gezellig had.
Er stond een raam open. Wijd open, want de kabels naar de regiewagen werden daardoor naar buiten gevoerd. En het was koud. IJskoud. De studenten en ik stonden heel dicht bij het open raam en we vreesden al een longontsteking. Er volgde een hoop gemopper en geklaag, maar we konden er ook wel om lachen. Het was even roeien met de riemen die we hadden. Alles voor het goede doel. Dan maar een longontsteking..... Het gekke was dat zodra de uitzending begon we de kou niet meer voelden. En ook het staan was helemaal niet erg. Blijkbaar krijg je van zo'n live gebeuren zo'n stoot adrenaline dat je dat soort ongemakjes niet meer voelt.
Men had ons al gewaarschuwd dat tijdens het eerste halfuur van de uitzending niet zo heel veel gebeld zou gaan worden. Pas als er geschakeld zou worden naar het call center (naar ons dus), waar zanger Thomas Berge (wat een schatje is dat!) de presentatie voor zijn rekening nam, zouden de eerste telefoontjes binnenkomen. Gelukkig zouden alle telefoontjes wel steeds als eerste naar Almere geleid worden, omdat bij ons de camera's stonden, en dan pas naar de 4 andere call centers in het land. En ze hadden gelijk. Gedurende het eerste halfuur kwamen er alleen maar spookbellers binnen. Spookbellers zijn mensen die tijdens zulke uitzendingen voor de lol bellen, maar dan niks zeggen. De man die ons alles uitlegde noemde zulke bellers zieke mensen. Ik zou het er meer op houden dat dit heel eenzame mensen zijn. Aan de andere kant ook wel domme mensen. Als je dan toch eenzaam bent kun je beter wel wat zeggen lijkt me, dan krijg je tenminste nog antwoord :-). Nu was de instructie: spookbellers meteen ophangen!
De uitzending begon om kwart over 8, maar pas tegen 9 begon het drukker te worden. En vanaf kwart over 9 was ik constant in gesprek. Meestal met hele oude mensen. Opvallend veel oude mensen zelfs. Zou dat komen omdat het een uitzending van de TROS was, of zijn het gewoon vooral de oude mensen die geven tijdens dit soort acties? Als ik kijk naar het succes van 3 FM Serious Request én onze eigen Gastenboekalliantie-acties, gok ik toch dat het vooral kwam omdat naar de TROS met name oude mensen kijken.
Ik vond het geweldig om te doen. Echt geweldig. De gesprekken met de bellers waren kostelijk. Wij hadden een script waar wij ons min of meer aan moesten houden, maar bij sommige bellers was dat gewoon echt onmogelijk. Die namen de leiding en gaven mij echt niet de kans om dat hele lange verhaal te houden. Gelukkig had ik na 3 gesprekken al door dat degene die het script geschreven had een ongelooflijke ouwehoer was en dat ik dat hele lange verhaal een stuk korter kon maken door het even samen te vatten.
Eén mevrouw was heel geirriteerd. Ze kon mij niet goed verstaan. Ze vond het heel irritant dat de lijn zo slecht was. "Ik ben 86 mevrouw", zei ze, "Maar ik weet zeker dat het niet aan mij ligt. Nou ja, als u even wilt noteren dat ik 500 euro geef. Ik snap best dat u liever wilt dat ik elke maand geef, maar dat heeft niet zoveel zin he, want zo lang zal ik niet meer kunnen geven. Dus u zult het met mijn 500 euro moeten doen". Voor de duidelijkheid, 500 euro is langer dan 10 jaar doneren. Een prachtdonatie dus en dat vertelde ik haar ook. Ze had geen geduld voor me. Klaagde nogmaals over de slechte lijn en het lawaai op de achtergrond en hing boos op. 500 Euro armer. Maar wel met een heel goed hart.
Een man vroeg mij te noteren dat hij 10 euro per maand wilde geven. Ik vertelde hem dat dat automatisch afgeschreven zou worden en dat hij er geen omkijken meer naar zou hebben. Hij vroeg me vervolgens hoe dat nou moest als hij dood ging. Hoe hij het dan stop kon zetten. Ik dacht even met hem mee en sprak de onvergetelijke woorden: "Ja, ik vrees dat u er zelf dan even niks meer aan kan doen". Oooooooh wat erg. Dat zeg je toch niet? Nou ja, hij kon er ook wel om lachen. Ik voegde er gauw aan toe dat zijn nabestaanden uiteraard gerechtigd waren om de betalingen stop te zetten.
De meeste mensen gaven 5 euro per maand, maar er waren ook uitschieters bij. Zo had ik een meneer aan de telefoon die in 1x 5000 euro gaf. Ongelooflijk. En hij was niet de enige! Om tien voor tien kregen we een seintje dat we ons moesten afmelden aan de telefoon. De rest van de telefoontjes zou naar de andere call centers in het land geleid worden. Jammer! Ik had op dat moment zo'n 30 telefoontjes afgehandeld en zat er helemaal in. Maar helaas, het was niet anders. De mensen in het land hadden weinig te doen gehad en om ze niet helemaal het gevoel te geven dat ze voor niks hun kerst hadden opgeofferd mochten zij het laatste uurtje nog even doen. Logisch. Maar wel jammer.
We kregen nog een Kids Right knuffel mee (Carsten, die is voor Tess!) en een cadeaubon, door Jan Peter Schmittmann geschonken (een bobo van ABN AMRO). Dat is aardig maar niet nodig vond ik. Ik hoef geen beloning voor vrijwilligerswerk. Zelfs niet op eerste kerstdag. En ik kreeg een heerlijk kerstbrood mee waar ik nu nog steeds van geniet.
Het was een geweldige manier om de kerst door te brengen. En zeker voor herhaling vatbaar!


reacties in mijn gastenboek graag



Maandag 24 december 2007

Kerst

Ik heb niks met kerst. Dat is een dingetje uit mijn jeugd denk ik. Mijn vader was joods en dus hadden wij nooit een kerstboom in huis. Overigens aten wij wel veel varkensvlees (mijn vader was dol op varkenshaasjes) en garnalen. Enigszins selectief was mijn vader wel in zijn joods-zijn. Hij was ook niet gelovig en eigenlijk was het derhalve een soort van k-smoes om geen boom in huis te willen halen.
Maar ik heb daar geen trauma's aan overgehouden, begrijp me goed. Wij gingen meestal rond kerst op vakantie naar Zuid-Limburg, waar we dan 2 kerstdiners naar binnen werkten in een hotel. Dat heeft best leuke herinneringen opgeleverd, maar niet echt een kerstgevoel. Of beter gezegd echt niet. Zelfs niet toen mijn moeder na de scheiding van mijn ouders wél een boom in huis haalde.
Doordat ik sinds mijn 18e altijd vaste verkering had, was ik toch altijd min of meer "gedwongen" aan te zitten aan kerstdiners. Want bij mijn vriendjes thuis werd wél altijd aan kerst gedaan. En aangezien ik dol op lekker eten ben én van gezelligheid houd, had ik daar eigenlijk ook nooit bezwaar tegen. Mijn moeder en haar (inmiddels niet zo nieuwe) echtgenoot (al 32 jaar) zijn de laatste 20 jaar eigenlijk altijd in Spanje rond kerst en mijn zusters zorgen ook altijd dat ze de hort op zijn. En mijn zoon is altijd bij zijn vader met kerst, want met sinterklaas is hij bij mij. Kortom, ik zou voor het eerst van mijn leven alleen zijn met kerst, dit jaar.
Op zich zag ik daar niet tegenop. Als een feest je niks zegt, is het ook niet zo erg om alleen te zijn. Ik ben zo vaak alleen. En ik vind alleen zijn heel lekker. Dus dat mocht het probleem niet zijn. Sterker nog, hoe meer december begon op te schieten, des meer genoot ik van het totaal ontbreken van de kerststress die ik wel bij collega's en vriendinnen waarneem. Wat een verrukking om daar totaal geen last van te hebben.
Vorig jaar betekende de aanloop naar kerst nog wel een hele drukke tijd. Allereerst kwamen Massy, Marion, Martijn en Maus eten 2e kerstdag en bovendien hadden we ook nog eens die geweldige "fundraising" voor het Glazen Huis (zie het archief december 2006). Dit jaar had ik me voorbereid op weer zo'n actie, maar helaas, niets van dat al. Kent u die grap van die popartiesten die naar het Glazen Huis gingen? Ze gingen niet........
Gelukkig kan ik nog wel wat anders doen voor het goede doel. Ik ben door mijn werknemer benaderd om op 1e kerstdag een call center in Almere te komen versterken. De bank heeft namelijk haar call centers ter beschikking gesteld aan de Tros. Die houden namelijk een geldinzamelingsactie voor de stichting Kids Rights , 1e kerstdag. En dus moet de telefoon beantwoord worden. Dat leek me een geweldig klusje en ik hoefde er niet lang over na te denken. Ik gaf me op en zo zal ik morgen de hele avond onder de pannen zijn. En ik verheug me er enorm op!
Mochten jullie ervoor willen zorgen dat ik me niet verveel morgenavond, kijk dan tussen de vreetfestijnen door even naar het Sterrencircus (met o.a. Najib Amhali) op Nederland 1. En bel dan ook natuurlijk even je donatie door. Telefoon 0800-1111 staat vanaf 20.15 uur open!
Oh en 2e kerstdag? Ook dan ben ik onder de pannen. Door de gezondheidtoestand van mijn moeder moesten mijn ouders hun jaarlijkse reisje helaas annuleren. En natuurlijk gaan we dan gezellig fonduen. En zo blijk ik dan eigenlijk weinig af te wijken van de rest van Nederland........

Iedereen een heel fijne Kerst toegewenst!!!!


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 16 december 2007

Reclame

Gisteren gingen Massy en ik naar NUHR in de Kleine Komedie. Goede voorstelling, moet u gaan zien.
Het was echt bere- maar dan ook berekoud en we hadden na de voorstelling absoluut geen zin om naar het Centraal Station te gaan lopen. Wij zijn niet voor niets nufjes. Wij verdienen verwend te worden. Wij verdienen warmte en comfort.
We gingen dus met de tram. Dat wil zeggen, dat was het plan. Niet inbegrepen in dit plan was de 10 minuten wachttijd die ons opgelegd werd. Simpelweg omdat de tram nog even niet kwam. En dus stonden wij te zuchten en te steunen en te klagen dat het zo vreselijk koud was. We snakten naar de warmwaterzakken die ik voor ons zou maken als we eenmaal thuis waren en naar de chips en cola. En vooral naar de dvd van All Stars. En dan met name naar de beelden van Kasper van Kooten op die dvd. Kasper is ff hot. En wij waren koud. Dus dat leek ons een goede combi.
Al gauw viel ons oog op een vreselijk leuke reclameactie aan de overkant van de tramhalte. Want daar had een telefoonmerk een camera geïnstalleerd in het tramhokje. Best gewaagd vind ik, gezien de staat waarin het gemiddeld tramhokje in Amsterdam zich elke 2 dagen bevindt. De camera was verstopt in een foto achter glas. Als je die foto aanraakte op een bepaalde plek, maakte de camera een foto van jou. Dat is leuk. Dat wilden wij nufjes wel.
En dus lieten wij ons van alle kanten fotograferen. En nou is het de bedoeling dat jullie gaan stemmen op ons, omdat wij de aller- allerleukste zijn. En als we dan winnen, dan winnen we een telefoon. Of een camera. Of een combi daarvan. Nou ben ik daar helemaal niet in geïnteresseerd want ik heb een Sony Ericksson waar ik zo dol op ben dat ik nooit meer een andere wil. Dus dat stemmen hoeft wat mij betreft niet hoor. Maar de foto's wil ik jullie niet onthouden.


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 11 december 2007

VIP-spotting

:-)


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 9 december 2007

Scheepjongens

Vorige week had Mark een partijtje bij jarig vriendje Cas. Ze gingen naar de Scheepsjongens van Bontekoe. Een film die mij normaal gesproken helemaal niet zou trekken, maar....... Thomas Acda in een film maakt veel goed. Dus ik wilde de Scheepsjongens eigenlijk ook wel zien. En omdat ik Massy niet zover kreeg, moest Mark er vandaag nog een keer aan geloven. Niet dat hij dat heel erg vond, want wat dat betreft lijkt hij erg op mij. Als hij iets leuk vindt, wil hij het ook wel vaker zien.
De film duurt 135 minuten, dus ik had me voorbereid op even lekker bijslapen. Normaal gesproken ben ik binnen een minuut of 10 vertrokken bij kinderfilms, dus de kans dat dat in een dergelijke film ook zou gebeuren leek mij groot. Om niet te zeggen dat het een sure thing was. Ik ben niet zo van de avonturenfilms. Of van de jongensboeken.
Ik moet zeggen dat ik mijn mening binnen een seconde of 10 herzien had. En toen was Thomas nog niet eens in beeld geweest. De film boeit van het begin tot het eind. De eerste scene is meteen behoorlijk spannend en de hoofdrolspeler, Pim Wessels, speelt zó goed, dat je meteen heel erg in het verhaal zit.
Pim Wessels speelt Peter Hajo, een jongen uit een arm gezin, wiens vader overboord is geslagen van een VOC-schip en dat niet heeft overleefd. Pim is smid (en dat wil Mark nu ook worden), maar zijn grote droom is scheepsjongen te worden op het schip van schipper Bontekoe. Zijn moeder is daar, om begrijpelijke redenen, heel erg tegen, maar uiteindelijk kan ze hem niet tegen houden. Samen met zijn vriendje Padde en Rolf, die hij op het schip ontmoet, beleeft hij vervolgens het ene spannende avontuur na het andere.
Die Pim Wessels is een belofte voor de toekomst. Hij kan acteren en heeft oogverblindende looks (als je op blond valt en 30 jaar jonger bent dan ik :-)). Ik voorspel dat we van hem nog wel meer gaan horen.
De rol van Thomas Acda was groter dan ik gedacht had. Hij speelt leuk, maar ik vind nog steeds dat hij in elke film hetzelfde type speelt. Soms wat ordinairder en soms wat dommer maar de personages lijken allemaal wel heel erg op elkaar. Heel anders dan bijvoorbeeld een Carice van Houten, die gewoon in elke film een heel ander persoon is.
Natuurlijk kon ik het niet laten tijdens de film smsjes naar Massy te sturen, om te laten weten hoe leuk Thomas is in de film (en vooral hoe lekker :-)), hoe leuk de film is en wat ze allemaal miste. Op een gegeven moment bedacht ik me dat ik haar ook MMS-jes kon sturen en heb ik een paar foto's gemaakt:

Die foto's heeft Massy blijkbaar overtuigd. Want uiteindelijk kreeg ik een smsje dat we er dan toch volgende week nog maar een keer heen moesten :-). Nou ja vooruit, ik offer me wel weer op. Dit beeld wil ik best nog eens zien:


reacties in mijn gastenboek graag



Donderdag 6 december 2007

Het grote geheim ontrafeld

SPOILER ............ dit logje is niet geschikt voor kinderen jonger dan 10 (?)!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Het was Sinterklaasdag, een uur of 3. We zaten in de auto. Mark had al een paar keer die dag bezorgd gevraagd hoe laat de cadeautjes afgeleverd zouden worden door Sint en Piet, of er wel genoeg plaats was voor alle pakjes en of het niet erg was als we ze per ongeluk zouden tegenkomen in huis. Tien jaar oud en zwaar gelovig. Leek het. Niets bleek minder waar.
Opeens zegt Mark: "Zeg mama, ik weet echt wel dat Sinterklaas niet bestaat hoor". Ik parkeer mijn auto bijna tegen een lantaarnpaal. Niet geheel vrijwillig overigens. "Ja mama, ik weet echt wel wie de cadeautjes voor mij koopt hoor!". Ik probeerde nog een bijdehante "Wie dan?", maar Mark keek me zwaar beledigd aan en zei: "Ja, duh" (nou ja dat zei hij niet, dat verzin ik er ter plekke ff bij, omdat het zo leuk past :-)). "Jij natuurlijk!".
Ik vroeg hem hoe hij dat nou opeens wist en kreeg het standaard antwoord: "Gewoon". Ik vroeg hem wie het hem verteld heeft, maar hij zei: "Niemand. Ik heb het gewoon zelf bedacht. Het kan helemaal niet dat de pakjes aan alle kinderen worden bezorgd door Zwarte Pieten. Dan zouden er wel 1000 Zwarte Pieten moeten zijn en dat kan helemaal niet". Kinderlogica.
Ik vertelde hem dat ik het erg knap vond dat hij dat helemaal zelf had uitgeplozen en dat hij dat nooit, maar dan ook nooit aan kinderen jonger dan hijzelf mocht vertellen. Ik gokte dat er geen kinderen bestaan die ouder zijn dan hij en er nog in geloven. Mark keek me boos aan in het achteruitkijkspiegeltje en zei: "Ik ben heel kwaad op jou. Je hebt me bedrogen. Ik vind ouders heel gemeen. Ze bedriegen hun kinderen". Ik legde hem uit dat ouders dat doen om cadeautjes voor hun kinderen te kunnen kopen, dat het traditie is in Nederland en dat ouders dat alleen maar doen om hun kinderen blij te maken. Mark bleef bozig. Ik vroeg of hem of hij de cadeautjes allemaal liever niet gekregen zou hebben. "Natuurlijk wel, maar jij had ze toch ook gewoon aan mij kunnen geven? Zonder me te bedriegen?"
En zo ben ik van mijn voetstuk afgevallen voor mijn kind. Op zich wel opvallend, want ik was ook heel boos op mijn moeder toen ze het mij vertelde. Alleen om een heel andere reden. Ik was boos omdat ik het helemaal niet wilde weten dat hij niet bestond. Voor mij had het sprookje nog jaren door mogen gaan. Mark was boos omdat hij helemaal nooit "bedrogen" had willen worden.
Geestig wel.......


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 4 december 2007

JP den Tex

In de eerste helft van dit jaar tourde Paul de Munnik, zoals bekend mag worden geacht bij de lezers van deze weblog, met JP den Tex, een singer/songwriter uit Amsterdam. Ik had hem voor die tijd nog nooit ontmoet, hoewel we, buiten Acda en De Munnik-kringen, gemeenschappelijke kennissen bleken te hebben.
Tijdens de Op Weg Naar Huis tour ben ik veelvuldig in contact gekomen met JP en het klikte. We hadden grotendeels dezelfde humor, we konden leuk over de voorstelling praten, ik vond JP z'n muziek te gek en hij bleek mijn stijl van schrijven te waarderen. En zo kwam het dat het contact zich voortzette, ook toen de tour eenmaal afgerond was.
JP had in die tijd een weliswaar mooie website, maar op de navigatie daarvan was nog wel wat aan te merken. Bovendien was vrijwel de gehele site in het Engels geschreven. Op een gegeven moment vertelde JP Elaine en mij dat hij een nieuwe website wilde laten bouwen en hij wilde wel eens weten of wij ideeën hadden die hij mee kon nemen naar degene die het nieuwe ontwerp voor hem zou maken. Elaine en ik kwamen een avondje bij elkaar en zetten onze ideeën op papier voor hem. Eén van de eerste dingen die we opschreven, was dat we vonden dat hij inmiddels zoveel Nederlandse fans had, dat het logisch zou zijn om een deel van de site in het Nederlands te schrijven. En, voegde ik er aan toe, als je daarbij hulp nodig hebt, ben ik altijd bereid tekstbijdrages te leveren.
JP was meteen enthousiast. Hij ging met onze ideeën naar zijn ontwerper en liet in een paar maanden tijd een hele nieuwe site bouwen, die vrijwel geheel werd opgezet naar het navigatie- model dat wij hem geschetst hadden. Leuk! We kwamen nog een paar keer bij elkaar en we spraken af dat ik de nederlandstalige Nieuws rubriek zou gaan beheren, alsmede een gedeelte waarop concertverslagen en dergelijke zouden worden geplaatst. Elaine ging JP z'n fanmail behandelen én zij zou het gastenboek en het forum gaan beheren.
Een paar weken geleden is de nieuwe www.jp-den-tex.com gelanceerd. En sinds vandaag is er daar ook een gastenboek geplaatst. Er staan al enkele stukjes van mij op de site (bv over Op Weg Naar Huis en de cd-presentatie van Wimpie en de Domino's). En ik moet eerlijk toegeven, dat ik het een ontzettende kick vind om te zien hoe mijn schrijfsels op een officiële plek gepubliceerd worden (al is het niet de eerste keer; in het verleden schreef ik recensies voor www.sentimento.nl). Is toch wat anders dan op www.ruthdevries.nl, wat gewoon een hobby-dingetje blijft.
Natuurlijk valt er nog het een en ander te verbeteren. Elke keer als ik over de site zwerf, bedenk ik weer dingen die anders of óók nog moeten. Maar het begin is er. En ik vind het geweldig. Dit is wat ik voor ogen had toen ik ruim 20 jaar geleden naar de School van Journalistiek wilde. Op die school ben ik nooit terechtgekomen, maar het uiteindelijke doel is bereikt. Ik heb eindelijk een "baantje" gevonden waarbij ik mijn belangrijkste hobbies (schrijven en muziek/theater) kan combineren!


reacties in mijn gastenboek graag