Zondag 31 december 2006

Gisteren de eerste voorzichtige stappen als vrijgezel in het uitgaansleven gezet.
Kitty en ik waren naar Lebbis en Jansen geweest. Goede voorstelling, weer minder dan vorig jaar (een trend die zich door lijkt te zetten bij Lebbis en Jansen), maar nog zeker de moeite van het bezoeken waard. Kijken dus, vanavond op t.v.!
Kitty is een kroegtijger, dus na de voorstelling een drankje in de foyer en dan lekker vroeg naar huis is geen optie. We moesten de kroeg in. Gehoorzaam als ik ben volgde ik Kitty. Of eigenlijk leidde ik haar naar de kroeg waar ik begin oktober zo'n fijne avond beleefde. Omdat het publiek daar net iets ouder is dan op het Rembrandtplein, waar de gemiddelde leeftijd een jaar of 16 lijkt te zijn.
Het was een beetje onwennig, in het café. Ik ben natuurlijk van nature een zeer verlegen tiepje. Ja, als ik wat wijn op heb, kan ik nog wel eens wat rare dingen roepen, maar normaal gesproken ben ik gewoon een beetje bleu :-). Bovendien bedacht ik me dat de laatste keer dat ik als vrijgezel in een kroeg was geweest minstens een jaar of 25 geleden was. Dus echt ervaringsdeskundige ben ik niet. Komt nog bij dat ik vanaf het moment dat ik uitging toen ik een jaar of 16 was, eigenlijk altijd naar popconcerten ging. Met name concerten van Nederlandse bandjes als de Earring, Hollander, The Raiders of the Last Corvette, Vitesse, de Kecks, The Scene, De Dijk, Herman Brood. En het publiek bij die bandjes is nou niet bepaald het volk waar je je toekomstige partner tegenkomt. Het zijn de types met teksten als Hoken is Normaal op hun rug (waarbij een streepje door de o van Hoken staat), met Iron Maiden-T-shirts en met de leuke gewoonte een glas bier over je heen storten als ze je leuk vinden (als je mazzel hebt, het kan nog erger :-). Niet bepaald de mannen waar je je hart aan verliest :-).
Om kort te gaan, de omgangsnormen in een kroeg tussen vrijgezellen is mij volkomen vreemd. Maar gelukkig had ik Kitty aan mijn zij. Weliswaar al honderd jaar semi-getrouwd, maar reuze bedreven in het voeren van kroeggesprekken.
Het was redelijk druk in de kroeg, dus we moesten staan. Wat best lastig is als je winterjassen, paraplu en een drankje in je hand hebt. Maar gelukkig boden 2 jongens uitkomst: ze wezen dat we wel aan hun tafeltje mochten komen zitten. Dankbaar schoven we aan en babbelden een eind weg met elkaar. Over dingen waar je als vriendinnen over praat. Mannen dus. :-).
De jongens naast ons bestelden een biertje en vroegen of wij ook een drankje wilden. Hellup! Mijn eerste reactie was meteen: no thanks (het waren toeristen). Kitty keek me aan met een blik van "ja zo wordt het nooit wat", maar het was al te laat. Kitty legde uit dat je aangeboden drankjes altijd accepteert, tenzij aangeboden door horken of neanderthalers. Shit. Weet ik veel. Binnen een paar minuten hadden we een probleem. Ons glas was leeg. En we wilden nog niet naar huis. Nou ja, gewoon bestellen maar en net doen of ons neus bloedt.
Op een gegeven moment had Kit sjans van iemand buiten het café (het zal niet; story of my life) en toen Kit vriendelijk teruglachte op een knipoog, zagen de Amerikanen naast ons dat blijkbaar als teken dat tegen ons gepraat mocht worden. Ongeveer gelijktijdig begon de jongen naast mij tegen mij te praten en zijn vriend (broer bleek later) tegen Kit. Jammer, broer was leuker :-).
Ze vroegen wat wij vonden van Amerikanen. Wij legden ongeveer tegelijktijdig uit dat wij Bush nogal eng vinden en dat we niet konden begrijpen dat mensen die man überhaupt een tweede ambtstermijn hadden gegeven door op hem te stemmen. De Guys legden onmiddellijk uit dat zij Bush minstens even eng vonden en dat het Amerikaanse volk Bush had laten zitten bij gebrek aan een charismatische tegenstander. Het ijs was meteen gebroken. En het was gezellig. Max (naast mij) was de oudere broer van Scott en ze waren op reis door Europa. Vandaag zouden ze naar voetballen gaan en dan door naar Duitsland, wat we ze hebben afgeraden :-). Ik heb ze mijn Barcelona-adresjes gegeven, we hebben foto's gemaakt met het toestel van Scott en we hebben elkaar alsnog drankjes aangeboden. Ze waren nog erg jong maar wel intelligent en niet zo boerenheikneuterig als ze eruit zagen. Gewoon aardige jongens. Hartstikke leuk allemaal.
Toen we weggingen kregen we keurig een hand van onze nieuwe vrienden. Met de belofte dat ze de foto's zouden opsturen en me zouden laten weten of ze de restaurantjes in Barcelona net zo geweldig vinden als ik. Ben benieuwd of we ooit nog wat horen...........

Gisteren was de prachtige film Simon op t.v. Een ontzettend heftige maar ook geestige film van regisseur Eddy Terstall, met een glansrol van Cees Geel als Simon. Waarbij ook Nadja Hüpscher niet onvermeld mag blijven. Ook zij schittert in haar rol als dochter van Simon.
Simon is een ontzettend ordinair tiep, maar wel sympathiek. Hij noemt iedereen Buurman en sfeerverhogend dan wel -verlagend, hetgeen ontzettend op mijn lachspieren werkt. Hij krijgt kanker en moet zijn dood onder ogen zien. En daarmee wordt het taboe-onderwerp Euthanasie aangesneden.
Hoe rauw de film ook is, de werkelijkheid is altijd wreder. Want voor het verhaal is het natuurlijk ontzettend mooi dat Simon op de dag dat hij overlijdt nog een strandwandeling maakt met zijn beste vrienden en kinderen, maar erg realistisch is dat niet lijkt me. Veel vaker zal het voorkomen dat de zieke al 3 dagen in een soort van coma ligt op de dag dat hij uit zijn lijden verlost wordt. Kunstmatig in slaap gehouden om de pijn tegen te gaan. Een strandwandeling is dan echt niet im frage. Sterker nog, de laatste weken van zijn leven mócht mijn vader niet eens meer lopen, omdat de dokter bang was dat zijn botten spontaan zouden breken. Vreselijk was dat voor mijn vader, die werkelijk elke sport heeft beoefend die er bestaat.
In de film wordt Simon omringd door zijn kinderen en vrienden, op het moment dat hij sterft. Dat zal vast wel vaker gebeuren, maar er zijn minstens zoveel artsen die dat absoluut niet willen. Doktoren zijn opgeleid om mensen te genezen, niet om ze dood te maken. Menig dokter is dan ook bloednerveus en wil de familie er niet bij hebben, lijkt me. Wij zaten beneden in een kamer te wachten, tot de dokter kwam melden dat het voorbij was. Vreselijk.
De dochter van Simon heeft heel erg veel moeite met de euthanasie van haar vader. Hoe herkenbaar. Natuurlijk wil niemand zijn vader zien lijden. Natuurlijk begrijpt iedereen dat dat veel belangrijker is dan hoe moeilijk het voor jezelf is. En toch. Als morfine pijn kan onderdrukken, moet er dan wel ingegrepen worden? Ik weet het niet. Ik ben blij dat mijn vader is gestorven op de manier waarop hij dat wilde, maar ik hoop werkelijk dat ik dit nooit meer hoef mee te maken. Wat een verschrikking.......

Zo heeft de film heel wat "oud verdriet" bij me losgemaakt, maar niet op een nare manier. Ik ben er niet ziek van, maar herbeleef wel veel van de verwarring, van de twijfels. Knap dat een Nederlanse film dat tot stand brengt. Het is dan ook echt één van de beste Nederlandse films ooit gemaakt. Enig minpuntje is de rol van Eva Duijvesteijn, op zich een goede actrice. Maar ik heb er een ontzettende hekel aan als Amsterdams dialect gesproken wordt door iemand die geen "native speaker" is. Want hoe goed je het ook nadoet, het is nooit echt. Ook in dit geval dus. Niet meer doen. Ook omdat het niks toevoegt.
Tenslotte moet ik nog even vermelden dat de muziek van Paul de Munnik is. En dat is....ja....sfeerverhogend :-).

Zojuist heb ik Mark naar z'n vader gebracht, omdat ze vannacht vertrekken naar Italië, waar ze met mijn Italiaanse ex-schoonfamilie (2 schoonfamilies geleden :-) oud en nieuw gaan vieren.
Ik houd niet van afscheid nemen en zeker niet van een baldadig jochie van 9, die vindt dat hij te groot wordt voor knuffelen en dan heel stoer gaat lopen doen. Gelukkig heb ik nog wel enig gezag en heb ik op die manier nog een knuffel kunnen afdwingen, maar echt spontaan ging het niet.
Nu heb ik 10 dagen de tijd aan mezelf. Dat wil zeggen tussen het werken door. En die 10 dagen moeten nou maar eens nuttig besteed worden:

* Belastingaangifte 2005 (jaja ik weet het, ik ben er schandalig laat mee; deadline morgenavond)
* Aangifte Kinderopvangtoeslag 2005 (same story, same deadline)
* Huis grondig schoonmaken (zodat de bovenverdieping niet meer verboden gebied hoeft te worden verklaard voor eventuele bezoekers :-)
* Biertjes uit de ijskast met uiterste houdbaarheidsdatum juni 2004 nou eindelijk eens weggooien
* Berging opruimen
* Administratieve afhandeling Collecteweek Brandwondenstichting (was in oktober; belangrijkste is gebeurd; ik moet alleen "mijn" collectanten nog even laten weten hoeveel ze opgehaald hebben)
* Administratieve afhandeling Rode Kruis Actie / Met Sander.Nu overleggen hoe we dat nou psies gaan doen met het cdtje
* Rest van de papierzooi nou eens opruimen (yeah right.....)
* Kerstboom nou eens een keer wél voor 6 januari bij het grof vuil zetten

Als ik al deze dingen ga doen komende 10 dagen kunt u me wegdragen daarna. Ik denk dat het verstandiger is te gaan slapen. Veel te gaan slapen.................

Ik denk dat ik nog wel 4 weken en 1 dag kan teren op deze geweldige actie :-)

Donderdag kondigden Thomas en Paul aan dat ze een unieke live cd ter beschikking hadden gesteld aan 3FM Serious Request, van het concert dat we bezochten op 4 september j.l. in Bloemendaal. De opbrengst zou in zijn geheel naar het Rode Kruis gaan, voor de slachtoffers van landmijnen. En Paul de Munnik zou de opbrengst verdubbelen. Nou, dát heeft hij geweten :-).
Toen we donderdag voor het Glazen Huis stonden, hadden we ons al voorgenomen die cd binnen te halen. Massy en ik zouden ieder wel even ons portemonnee trekken en daarmee zou de koop een feit zijn. Hilde besloot ook mee te doen en na haar volgden nog meer mensen die bijdrages toezegden. Zo kwam het dat ik meteen al een briefje omhoog kon houden met het giga-bedrag van 700 euro's. Toen Paul dat zag begon hij als een dolle heen en weer te rennen, duidelijk op zoek naar iets. Wacht! gebaarde hij, alsof het ook maar 1 moment in ons op zou komen weg te gaan nu ze er, na uren wachten aan onze kant, eindelijk waren. Al gauw bleek hij op zoek te zijn naar pen en papier, omdat hij voor ons niet te verstaan was achter het glas. Hij schreef ons een brief:

Thuis vond ik een mail van Marjolein in mijn mailbox, waarin ze vertelde dat zij een soortgelijk initiatief had opgestart. Ze stelde dan ook voor dat we zouden fuseren. Op zich geen slecht idee, want hoe meer zielen hoe meer kans, maar er was één probleempje: Massy en ik hebben allebei een control-issue. Wij houden dingen graag in eigen hand en waren dus niet meteen enthousiast. Bovendien kwam daar nog bij, dat ik problemen voorzag met het voorschieten van geld voor een heleboel vreemden. Overleg was gewenst.
Hilde was meteen voor, met het oog op het Goede Doel. Na wat mailtjes over en weer had ze ons overtuigd en gingen we de onderhandelingen in. Dat was niet echt nodig. Marjolein heeft heel duidelijk een stuk minder moeite met loslaten en liet het bieden graag aan ons over.
Al gauw bleek dat de veiling niet pas vrijdag zou aflopen, maar opeens al vandaag. En toen moest er gisteren opeens een heleboel geregeld worden. Ook omdat Marjolein de komende dagen niet thuis dan wel on line zou zijn. Bestanden werden uitgewisseld, voorwaarden werden opgesteld en de nodige mensen werden gemaild. En bovenal moest er natuurlijk gefundraised worden in het Acda en De Munnik Gastenboek. Want hoe meer geld beschikbaar, hoe groter de kans was dat we die cd zouden scoren.
We besloten dat voor elke 25 euro 1 lot beschikbaar gesteld zou worden. En hoe meer loten je had, hoe meer kans je zou maken op het origineel (wat op zich natuurlijk ook maar een gewoon gebrand cdtje is, maar wel beschreven door ik denk Paul, heel speciaal dus). Maar wie kon de loting verrichten? Dat moest natuurlijk wel iemand zijn die we allemaal kennen en vertrouwen. En ja dan kom je al gauw bij Thomas en Paul terecht. Mailtje die richting op gestuurd dus (niet dat dát een antwoord opgeleverd heeft, maar goed die mannen mogen ook wel eens vakantie hebben natuurlijk).
Gisteravond waren we al hyper, maar vanmorgen brak de hel los. Vanaf dat ik mijn bed uit kwam tot 4 uur 's middags heb ik de hele dag mailtjes beantwoord, excel sheets bijgewerkt, Mark van de computer weggestuurd, nieuwsbrieven gemaakt en verstuurd, 1000x op refresh gedrukt, Ebay in de gaten gehouden en ongeveer 600 smsjes uitgewisseld met Massy, Marion, Marjolein, Hilde en Baukje. En de toezeggingen kwamen werkelijk binnenstromen.
Gelukkig kwamen om half 3 Marion en Massy en dat was maar goed ook want ik was dichtbij een nervous breakdown. En het spannendste moest nog komen: Massy dr laptop aansluiten op mijn netwerk. Dat kostte ongeveer 3 minuten. Geen problemen op dat gebied gelukkig. Bovendien bleek mijn wachtwoord zo waar te vinden én te werken en konden we dus bieden.
Toen het zenuwcentrum ingericht was, de dames voorzien van non-alcoholische drank (het hoofd diende cool gehouden te worden) en de telefoonverbindingen met Martijn (uitwijklocatie 1), Baukje (uitwijklocatie 2) en Marjolein (reporter vanuit Ahoy) gelegd waren, begon het grote wachten. Elke 3 seconden werd Ebay gerefreshed, elke 5 seconden de nieuwe stand doorgebeld aan Marjolein en elke minuut ontvingen we weer een toezegging en konden we weer een hoger bedrag toezeggen. We hadden het gevoel dat we die cd wel in ons zak hadden.
Maar het gekke was dat naarmate de dag vorderde, die cd steeds minder belangrijk werd. Want behalve dat, waren we ook bezig met een geweldig bedrag voor het goede doel ophalen en dát werd steeds belangrijker. Elke nieuwe stand werd juichend ontvangen door iedereen en zo tegen vieren kregen we zelfs diverse mailtjes en smsjes binnen van mensen die hun inzet verdubbelden. Gewéldig!
Het laatste besluit dat we nog moesten nemen was het belangrijkste: hoe laat zouden we de biedingen starten. Van allerlei Ebay-experts hadden we het advies gekregen tot het laatste moment te wachten, maar naarmate de klok dichter naar de 4 uur ging, gingen we dat steeds enger vinden. Want wat als we nét te laat zouden zijn? Er zaten inmiddels 52 mensen op ons te rekenen, een verantwoordelijkheid die toch wel groot was eigenlijk. De andere kant was, dat als we te vroeg begonnen, we wel eens giga-overboden zouden kunnen worden. We besloten een proef- bieding te doen. Het hoogste bod stond al een tijdje op 480 euro en we wilden kijken wat er gebeurde als we daar iets boven gingen zitten. Om 15.13 uur boden we 600 euro. En kregen de melding dat iemand anders een hoger automatisch bod had gedaan. We boden 700 euro. Weer niet de hoogste.
Tegen die tijd kon je me wegdragen, te meer omdat Massy steeds rustiger werd en onderwijl zelfs nog de tijd vond om te MSN-en, iets dat bij mij de gilzenuwen creëerde. Ik kondigde een noodbestand af: op MSN stond de doodstraf, op pessimisme ook en rust moest er komen. Riep ik, terwijl ik rondrende als een kip(petje) zonder kop.
Topoverleg met Baukje en Marjolein leverde het besluit op om te wachten. Dat klinkt heel rustig, maar ging gepaard met de nodige hysterie. Wachten is doodeng, vooral als je de biedingen omhoog ziet vliegen naar 800, naar 1000, naar 1240. Verschrikkelijk. Ik besloot dat het vak Hoekman op de Effectenbeurs misschien niet de beste carriereplanning zou zijn voor mij :-).
We besloten om 2,5 minuut voor het aflopen van de veiling ons finale bod te plaatsen. En dat werden de langste tweeëneenhalve minuten van ons leven. We drukten op enter, nou ja we... rustige Massy deed dat. U heeft het hoogste bod. Jaaaaaaaaaaa! We staarden, refreshten, gilden, juichten, schreeuwden, baden en hoopten dat het een lieve lust was. Toen we nog 15 seconden te gaan hadden en het bod nog niet overboden was, kregen we zo mogelijk nog meer de gilzenuwen en besloten Massy en ik er allebei nog 100 euro tegenaan te gooien. Nee, riepen Baukje en Marjolein aan de telefoon. Het is niet nodig. Niet doen! We deden het niet, maar god wat was het eng. Vanaf 10 seconden telden we hardop af. Er gebeurde niks. Geen overbieding, het ging goed. Vijf, vier, drie, twee, één ...................de ontlading. Ik zweer het u, als TOP Oss de Champions League had gewonnen, was de ontlading niet groter geweest. Het was een gekkenhuis in Amsterdam Noord en omstreken. De euforie was compleet.

Uiteindelijk hebben we de veiling gewonnen met 2.020,00 euro. Die dus volledig ten goede komen van het Rode Kruis. En verdubbeld worden door Paul. We hadden 2390 euro opgehaald, dus ook de overige 370 euro zullen waarschijnlijk naar het Rode Kruis gaan. Hangt nog even af van de kosten die nog gemaakt moeten worden, maar we hoorden van Sander.Nu dat er een mogelijkheid bestaat een en ander kosteloos te regelen, dus die mogelijkheid gaan we even onderzoeken.
En dit is dan het schijfje waar het allemaal om begonnen is:

De reacties in het Acda en De Munnik Gastenboek en in mijn mailbox waren razend enthousiast. Thomas en Paul schreven:

We hebben nog lang nagefeest. Wat een waanzinnige dag was dit. Eentje om niet gauw te vergeten.......

Kent u die grap van die meiden die naar Night Writers gingen? Ze gingen niet.
Want ergens op de dag stuurden ze elkaar seintjes door, dat twee helden hadden aangekondigd ergens in een glazen huis een cdtje te gaan veilen. En die cd moest natuurlijk wel even binnen gehaald worden. Eerst werd er druk over en weer gemaild, hoe we dat nou weer voor elkaar moesten krijgen. We verenigden ons, telden de bedragen op en kwamen tot een aanzienlijk bedrag. Mooi! Dat ging lukken!
Tot iemand van ons (ik was het niet hoor!) bedacht dat Kluun het dak op kon. Utreg....daar moesten we zijn! Dus alle plannen werden opzij geschoven en de verschillende kantoren werden vroegtijdig verlaten. Op naar Utrecht. En we zaten meteen vast. Want dit was volkomen onverwachts en we hadden natuurlijk geen wijffie bij ons (navigator). Dus dat werd nog lastig. Gelukkig was er geen file en kwamen Massy en ik tegelijkertijd in Utrecht aan waar we de eerste beste parkeergarage veroverden die we tegen kwamen. Dat was dom. Want toen moesten we nog een takke-eind lopen. Of rennen eigenlijk, want het was toch eigenlijk best al laat. Maar Massy was niet van zins om mij te volgen in mijn onstuitbare drang de spurt er in te zetten en ging vrolijk met jan en alleman lopen bellen, terwijl ik elke willekeurige voorbijganger vroeg waar in godsnaam dat stomme Neude te vinden was :-). Massy bleef de rust zelve.
Tegen half 7 kwamen we aan bij het Glazen Huis waar zojuist Geer gearriveerd was (helaas zonder Goor). Onderweg hoorde ik trouwens Hugo Borst (!!!!) in het Glazen Huis, maar die was blijkbaar al weg :-(.
Na zo'n 400 uur wachten (kan ook 4 minuten geweest zijn) kwamen Thomas en Paul die Naar Huis en Beatles en de Buren speelden, wat een onverwachts genoegen was want daar hadden we helemaal niet op gerekend. En zo kwam het dat we op een donkere decemberavond geheel onverwachts naar Acda en De Munnik stonden te luisteren. Zomaar ineens. Terwijl ik vanmorgen nog had bedacht dat het nog wel 600 jaar kon duren voordat dát weer eens zou gebeuren. Wat fijn. Wat een mooie afsluiting van een toch al niet slechte week!
Het bieden mocht nog niet. Dat moest op Ebay. Wisten we natuurlijk wel, maar we konden het toch proberen? Voor het zelfde geld hadden ze ons prachtbod zondermeer geaccepteerd. En hadden wij vanavond al kunnen genieten van dat geweldige Bloemendaal-concert. Niet dus. Geeft niet, we hebben geduld.....

De foto's zijn helaas grotendeels mislukt. Maar een paar wil ik er toch wel plaatsen:

Paul

en weer Paul

en weer Paul (wordt het al saai?)

Giel, Tanja Jess en Thomas

Thomas, Pim en Paul

en daarna nog uit eten met Pim, Roosje, Marion en Massy!

Mark moest nog op de hoogte gebracht worden. Dat had op zich geen haast, want het gebeurt wel vaker dat hij Peter weken achter elkaar niet ziet. Dan was hij bij zijn vader als Peter hier was. Maar kleine potjes hebben grote oren en Mark helemaal. Dus om te voorkomen dat hij het op de verkeerde manier zou horen, moest ik hem toch wat vertellen.
Ik wilde het allemaal niet te zwaar maken. Mark is dol op Peter, maar het was niet zijn stief. Zo heeft Peter zich nooit opgesteld, dus wilde ik voorkomen dat hij het gevoel kreeg weer een scheiding door te moeten. Ik ging voor de gulden middenweg dus en zou Mark net zo veel vertellen als nodig leek.
Toen ik het hem vertelde zag ik aan hem dat hij er even over na wilde denken. Dus we gingen over tot de orde van de dag. Die vragen zouden vast nog wel komen.
Dát heb ik geweten. Een paar uur later stonden we in een winkel. Om redenen die later duidelijk worden kan ik even niet vermelden wát voor winkel. Ik had al een tijdje in de rij bij de kassa gestaan en nét toen ik aan de beurt was, begon het: "Mama, waarom komt Peter niet meer zo vaak?". Ik stond in dubio. Ik vond dat ik hem de ruimte moest geven om vragen te stellen. Het nu afkappen zou misschien het verkeerde signaal geven. Maar ja. Ik stond ook in een winkel waar ik wel heel vaak kwam. En om daar nou heel mijn persoonlijke leven op de toonbank te gooien is ook weer zo wat :-).
Maar goed. Het belang van mijn kind stond voorop. Zelfs in dit geval. Dus ik begon hem te antwoorden. Ik probeerde niet teveel te vertellen, maar wel genoeg zodat Mark het zou begrijpen. En Mark vroeg door. En door. En door. Om uiteindelijk te vragen voor wie het kadootje was, dat ik aan het afrekenen was. Ik vertelde voor wie het was en Mark vroeg of ik nou verliefd op hem was. Het leven is simpel door de ogen van een kind. "Nee schat, dat is een collega. Veel te getrouwd". De verkoper kwam niet meer bij van het lachen. Hij zei: "Als je nog even blijft staan, ken ik je hele levensverhaal". Ik legde mijn dilemma uit en de fijne man was het met me eens dat ik Mark de ruimte moest geven. En, voegde hij er nog even heel vriendelijk aan toe, die jongen is hartstikke gek dat hij je heeft laten gaan. Aaaaaaah. Lief!

Mijn abonnement liep af. Of loopt af eigenlijk, want in feite had ik nog tot 10 januari de tijd om het te verlengen. Maar shoppen helpt altijd tegen negatieve gevoelens en voor een nieuwe fotocamera had ik geen geld vond ik. Een nieuwe telefoon dan maar. Geen overbodige luxe, want de mijne heeft de economische levensduur allang achter zich gelaten en wordt met plakbandjes bij elkaar gehouden.
Vodafone bevalt mij goed en een paar maanden geleden was mij al beloofd dat ik vanaf 10 oktober een nieuwe telefoon mocht komen ophalen. Dus was de Vodafonewinkel op het "koopcentrum", zoals mijn moeder het Winkelcentrum Boven 't IJ steevast noemt, de enige juiste keus. Alwaar ik half Amsterdam Noord aantrof. Maar gelukkig maar een kwartiertje ofzo hoefde te wachten. Om vervolgens te worden geholpen door een jonge god die mij hardnekkig "U" bleef noemen. So much voor er jong uitzien :-(.
Ik vertelde De Jonge God dat ik een nieuwe telefoon kwam halen, verslaafd ben aan sms-en én de nieuwste Motorola al had uitgezocht (gisteren had een "zakenrelatie" (waarom klinkt dat zo stom als ik het zeg en kunnen mannen dat wel altijd gewoon zeggen zonder dat het heel raar overkomt?) er eentje waar ik op slag verliefd op was geworden....op zijn telefoontje, niet op de man zelf). "Nou nee, dat dacht ik niet" zei de Jonge God en boorde daarmee al mijn plezier de bodem in. "Pardon?" vroeg ik nog, in een poging de arrogante klant uit te hangen. "Ik ga u geen Motorola verkopen mevrouw. Dan staat u over 3 maanden hier weer om te klagen over de waardeloze kwaliteit". Zo. Die was duidelijk.
Geen Motorola dus. Hij vroeg waarom ik nou persé die wilde. Nou omdat ie zo leuk om m'n nek kan hangen en omdat hij er zo lief uit ziet en omdat er een klokje aan de buitenkant zat. Wat de Jonge God de opmerking ontlokte dat de horloges in de aanbieding zijn bij V&D. Gevoel voor humor had de schat wel.
Motorola, LG en Samsung geloof ik waren no go area's. Die waren slecht en die wilde hij me niet verkopen. Samsung of Siemens. Weet ik niet meer eigenlijk. Ik gok Siemens, want dat merk heeft mijn moeder en is inderdaad een onding. Nou daar was ik dan mooi klaar mee. Maar de Jonge God was errug mooi en aardig en hij leek me werkelijk het type dat het beste met zijn klant voor had (vooral als het jonge vrijgezelle dame is zoals ik :-). Dus ik geloofde hem. En zei dat ik dan wel weer voor zo'n saaie Nokia ging.
Hij was een topverkoper. Want ik zweer je, ik heb geen Nokia in mijn handen gehad. Binnen no time had hij me een Sony Ericksson aangesmeerd. En op zo'n manier dat ik het helemaal niet erg vond dat ik nog 30 euro bij moest betalen ook. Heeft iets te maken met Europa...het weggeven van telefoontjes is sterk aan banden gelegd, zo legde hij me uit. Dat Peter een paar weken geleden nog een gratis LG heeft gekregen van zijn provider bedacht ik me pas later.
Anyway...ik heb dus een nieuwe telefoon. Een een nieuw abonnement waarbij ik gratis mag sms-en (tot 1000 smsjes per dag). Dat idee bevalt me wel. Het enige wat jammer is dat ik mijn leuke Nena-ringtone nu kwijt ben :-(. Bovendien heb ik geen flauw idee hoe al die blauwe-tanden-accessoires werken die ik er bij heb gekregen. Hm. Ik vermoed dat ik die dus niet gauw zal gebruiken :-).

We hadden pakjesavond gevierd. Gewoon, vanavond, op 5 december, want oud en nieuw vier je tenslotte ook niet op 2 januari omdat dat zo lekker in het weekend valt.
Mark had er al weken naar uitgekeken en praatte vooral de laatste dagen over niks anders meer. En was, ondanks zijn leeftijd (9), nog heilig overtuigd. Geen haar op zijn hoofd die twijfelde over het bestaansrecht van de man met de baard. Zoals ik 23 november hier al meldde.
Pakjesavond was super gezellig en overdadig. Voor mij bracht de Sint onder andere de DVD van Dit Was Het Nieuws (deel 2), een aantal boeken, een cd van Ernst Jansz en een agendavulling. Wat Mark allemaal gekregen heeft is echt te veel om op te noemen. Maar de electronicamarkt blijft voorlopig wel in stand, zullen we maar zeggen.
Om kwart over 9 bracht ik hem naar bed. Dat was hoognodig want hij zag lijkbleek. Doodmoe van alle opwinding. Hij ging op bed liggen, deed zijn hoofd in zijn kussen en zei toen voorzichtig: "Mama, geloof jij in Sinterklaas?" en keek me vervolgens trouwhartig aan. Ik schrok met het apelazerus en probeerde tijd te winnen door te vragen: "Hoe kom je daar nou zo opeens bij?". Mark legde me voorzichtig uit, alsof hij bang was me te kwetsen, dat het natuurlijk onmogelijk was dat Sinterklaas zóveel kinderen zóveel kadootjes zou brengen. "En bovendien, mama, er zijn zóveel hulpsinterklazen, dan kun je Sinterklaas dus echt niet meer vertrouwen he?". Ik vroeg voorzichtig of hij dan wel in Zwarte Piet geloofde. Hij dacht even na en zei gedecideerd: "Alleen in de échte Zwarte Pieten. Die pieten die eerst geschminkt moeten worden, daar geloof ik dus écht niet in he..............". En daarmee was het onderwerp afgesloten.

Gisteren hebben Peter en ik in goed overleg en zonder ruzie besloten er een punt achter te zetten. Na jaren elkaar heel erg gelukkig te hebben gemaakt, is het nu voorbij. Wat overblijft is een gevoel van leegte en groot verdriet. En de hoop dat we onze liefde voor elkaar kunnen vertalen in een levenslange vriendschap. Straks. Als de pijn weg is....
Peter was het beste dat me, op de geboorte van Mark na, ooit is overkomen. Hij heeft mij "gered" uit een verschrikkelijke periode en hij heeft mij lang doen geloven dat eeuwige liefde zelfs voor mij weggelegd is. Maar helaas, ik kan het niet.
Hoewel ik Peter nu als ex moet gaan betitelen, wil ik geen kwaad woord over hem horen. Dat het fout liep, is ons beider fout. Natuurlijk ben ik niet de enige schuldige. Maar een ieder die het beste met mij voor heeft moet weten dat Peter er veel aan gedaan heeft om de relatie goed te houden. Het mocht niet baten. Ik kan bijzonder hardnekkig zijn. Helaas.
Ik weet dat veel mensen mij zullen willen bellen of langs willen komen om me te troosten. Doe maar niet. Reacties in mijn gastenboek of mailbox zijn heel erg welkom. Maar praten heb ik genoeg gedaan de laatste tijd. Liever even niet meer............