Dinsdag 11 augustus 2009

Morgen ben ik jarig. Groot feest dus, ondanks mijn bijna middelbare leeftijd.
Maar omdat woensdag 12 augustus nou niet bepaald een garantie voor een hoge opkomst is, had ik het feest voor afgelopen zaterdag gepland. Dit had ik, met name in Acda en De Munnik kringen, al maanden van te voren aangekondigd, opdat iedereen zijn vakantie er omheen zou plannen (as if, dat begrijp ik ook wel :-)).
Toen ik "mijn nieuwe baas" JP den Tex uitnodigde, beloofde hij onmiddellijk dat ik een paar liedjes voor mijn verjaardag zou krijgen. Hij zou zijn gitaar meenemen en de avond opleuken met wat mooie liedjes. Wow hee, dat was cool!
Natuurlijk vereist een dergelijk feest nogal wat poetsactiviteiten. De week voorafgaande aan het feest ben ik dan ook druk in de weer geweest met stofzuiger, stoffer en blik, stofdoek, sponsjes, dweil, viakal, bezem en ragebol. Mark ging van weersomstuit meedoen, al was het best lastig voor hem, vooral de laatste dagen. Elke keer als hij even uit wilde rusten op de bank, begon ik te gillen dat de bank net gestofzuigd was en of hij maar even gauw van de bank wilde gaan. Peinzend keek hij me dan aan, alsof hij zat te bedenken dat hij zijn moeder veel leuker vond toen ze nog niet zo rein was.
Vrijdagavond was ik zo goed als klaar, dus kon ik me zaterdag voornamelijk richten op mijn uiterlijk, de boodschappen en het bereiden van diverse hapjes. Samen met Kitty had ik bedacht wat er voor eten moest komen. Kitty heeft daar een beter oog voor dan ik. Zelf ben ik nogal geneigd een voorraad in te slaan waar een klein ontwikkelingsland zo'n 3 weken van kan eten. Dus schrapte Kitty allerlei onnodige zaken, waaronder druiven. Wat een onzin, zei ze, wat moet je daar nou mee? Nou, garneren bijvoorbeeld. wat een onzin, zei ze gedecideerd en braaf schrapte ik de druiven van mijn lijstje (NOT). Kitty zei me 2 pakjes kruidenkaas te kopen (okee, 3 dus), 2 pakjes mini-mozarella's (ook 3 dus), 1 bakje romatomaatjes (2 dus) en verse basilicum en koriander.
Met mijn vooruitziend oog was ik zo slim geweest niet te vermelden dat ik ook van plan was aardbeien met slagroom te serveren. Ik moest niet hebben dat ze dat ook nog van mijn lijstje ging schrappen. Mijn tante heeft dat elk jaar op haar verjaardag en ik vind dat altijd superluxe. Dus dat moest ik nou ook maar eens doen. Ik kocht 5 dozen aardbeien (en bedacht me later thuis pas dat dat 2,5 kilo aardbeien waren) en een halve liter slagroom. En de rest van de boodschappen uiteraard (alles 1,5x zoveel als Kitty gezegd had; niemand kan mij verwijten niet eigenwijs genoeg te zijn).
Massy en Kitty kwamen me helpen met de laatste voorbereidingen. Kitty maakte haar fameuze kaasdip én prachtige mozarella-basilicum-tomatenspiesjes. En Massy stortte zich (uiteraard, zou ik haast zeggen) op de geitenkaas met spek hapjes. Om vervolgens de avocado's te lijf te gaan met een aardappelstamper!!!! Ja u leest het goed, met een aardappelstamper. Toen ik vroeg waar ze in hemelsnaam mee bezig was, keek ze me verbaasd aan en vroeg op arrogante toon hoe ik in vredesnaam dacht binnen korte tijd 4 avocado's fijn te krijgen. Ik was met stomheid geslagen. Vooral toen Sandra, die inmiddels met haar veel te schattige zoontje Christopher gearriveerd was, bevestigde dat zij dat ook altijd op die manier deed!

De hapjes waren net klaar toen de eerste gasten binnenkwamen. En vanaf dat moment was het een gekkenhuis. Ik heb het gevoel de hele avond bezig te zijn geweest met het uitpakken van kadootjes. Ik heb zo belachelijk veel gekregen! En zulke mooie kado's: een ex-libris, heel veel boeken, een echte AEDM-Als-je-bij-me-weggaat-tas, een laptopkussen, bloemen, kaarsjes, een strijkbout :-), ingrediënten voor pasta al pesto, een vijzel, een ingebouwde carkit voor mijn nieuwe auto, 3 cd's van Bob Dylan (een, overigens zeer geslaagde, poging van JP zijn tourmanager muzikaal op te voeden), een prachtige tekening die Mark gemaakt had, een mini-cd van Miriam Moczko (een klant van mijn zusje), een lampje op zonne-energie voor in de tuin en een prachtig canvasdoek met Thomas en Paul erop.

En natuurlijk kreeg ik mijn liedjes. Eerst Lang Zal Ze Leven, dat met gitaarbegeleiding van JP een stuk mooier klonk dan a capella in de tuin.

En toen ging JP solo verder. Hij had vier liedjes uitgekozen waarvan hij wist dat ik er erg dol op was: Spaanse Blues, Rosie en Tsjiboem (alle drie uit de voorstelling Op Weg Naar Huis) en Ferryboat Song Revisited, mijn lievelings-JP-lied. Ik vond het echt geweldig. Het is sowieso al heel bijzonder om een optreden in je eigen woonkamer mee te maken, maar als die liedjes dan ook nog speciaal voor jou gespeeld worden, is het helemaal heel erg speciaal. Ik heb genoten. En als ik de overige aanwezigen moet geloven, was me dat ook bijzonder aan te zien.

De hapjes waren verrukkelijk, ik kan niet anders zeggen. Alleen werd er natuurlijk veel minder gegeten dan ik verwacht had. Gevolg: ik heb nog 3 kilo aardbeien over :-).
Om twee uur vertrokken de laatste gasten en bleven Massy en ik over. We besloten nóg een keer de voorstelling Spelen van AEDM op dvd te bekijken. Immers, het was al weer veel te lang geleden dat we die voorstelling 80x in het theater zagen :-). We hielden het precies 20 minuten vol. Toen was het welletjes en vertrok Massy naar huis en ik naar bed. Wat een topfeest was dit geweest!

Maandag 20 juli moesten we toch echt maar weer eens op huis aan. Het plan was om lekker rustig aan te doen. We hoefden pas dinsdagavond te thuis zijn en wilden zo lang mogelijk van de zon genieten. Je weet immers maar nooit wanneer je die weer eens ziet.
We hebben lang getwijfeld over wat we zouden doen. Het eerste idee was via de Italiaanse en Franse Riviera naar huis rijden. Maar dat is zo'n 600 km om en dat leek dus al gauw een stompzinnig plan. Want veel tijd om te genieten van die prachtige riviera's zou er niet zijn. Slecht plan dus. En al vrij gauw van tafel.
Toen bedacht ik over Genua te rijden. Immers Pasta al Pesto komt uit Genua, dus dan zouden we daar leuk even kunnen lunchen alvorens verder te rijden. En dan 's avonds misschien overnachten in Zuid-Duitsland of Frankrijk. Bij voorkeur niet in Zwitserland in ieder geval, want de laatste keer dat ik daar overnacht heb, was de ergste nacht van mijn leven. Ben nog nooit van mijn leven zo ziek geweest. Kijk het archief er maar eens op na. Juli/Augustus 2005 denk ik.
Anyway. We twijfelden. Genua leek niet heel erg om, maar we zagen op tegen weer alle spullen in de auto laten. Aan de andere kant, zo'n weg langs de kust lijkt natuurlijk erg mooi. En dan konden we mooi nog even wat zon pakken.
Pas toen we op de snelweg richting huis reden, nam ik een besluit. Wat ik al schreef, zo'n kustweg lijkt leuk, maar dan vooral op de kaart. Want in werkelijkheid zie je niet zo heel veel van de kust. Om niet te zeggen niets. Geen zee te zien. En ik wist dat de route over Parma wél heel mooi is. Je moet een berggebied door en die weg is zo prachtig aangelegd, dat was vier jaar geleden een openbaring voor me, zo mooi. Dus toen we bij de splitsing Genua/Parma aankwamen nam ik de route richting Parma, met instemming van Ron en Mark. En het was inderdaad prachtig. Echt een aanrader die route.

Vanuit Nederland kwamen vreselijke berichten de afgelopen dagen, over hoe slecht het weer in West Europa en het Alpengebied was. Maar hoewel we de hele dag op regen hebben zitten te wachten tijdens deze terugreis, bleef het prachtig droog. En ook best wel warm. In de bergen bij Parma was het weliswaar maar 21 graden, maar bij Milaan zaten we toch al weer gauw op zo'n 27 graden. Niks mis mee dus.
We kwamen langs het San Siro stadion, de thuisbasis van zowel AC Milan als Inter. Mark was enthousiast. Ron bood aan in Milaan te blijven, maar ik wist nog van de vorige keer dat Milaan een spookstad is in de zomer. Alle Milanezen zijn op vakantie en de stad is ontzettend leeg, op een klein deel van het centrum na, waar alle toeristen zich ophouden. Dus veel meer dan de Duomo bezoeken en winkelen is er dan niet te doen. En dát hadden we deze vakantie al meer dan genoeg gedaan :-).
Inmiddels reed Ron en deed ik even mijn ogen dicht, om 2 uur later in Zwitserland weer wakker te worden, vlak voor de Gotthard tunnel. Na de tunnel, waar we zonder problemen door konden rijden (dat is wel eens anders), nam ik, na een lange stop in de schaduw want aan de verkeerde zijde van de berg :-(, het stuur weer over en reed door het prachtige Zwitserse landschap richting Duitsland. Het was nog niet zo heel laat, dus we besloten nog maar even door te rijden.

Vlak voor Frankfurt zei Ron dat hij toch echt wel wilde gaan stoppen. Ik rook inmiddels de thuisbasis en had helemaal geen zin om te stoppen. Alle spullen weer uit de auto halen, slapen en dan weer alles inladen vond ik nou niet echt een aantrekkelijk idee. Ik wilde naar huis, lekker thuis slapen! Mijn moeder had dat ook altijd, dus ik had wel medelijden met Ron. Was hij daar eindelijk van af, kreeg hij hetzelfde te stellen met mij :-). Ik had weliswaar een deel van de reis gereden, maar over het algemeen komt zo'n reis toch op Ron aan. Ik besloot me dus te schikken in mijn lot en leed in stilte.
Misschien was dat wat Ron over de streep trok. Want heel verrassend zei hij opeens: laten we nu gaan eten en dan om beurten 2 uur rijden tot we thuis zijn. Ik maakte een vreugdesprongetje tegen het dak van de auto en ook Mark kopkeutelde. Ik beloofde onmiddellijk een lunch op een terras én een heerlijk Japans diner in Amsterdam de volgende dag (immers, dit scheelde minimaal 160 euro hotelkosten) en nu kopkeutelde ook Ron :-).
We aten bij McDonalds. Tenminste Ron en Mark deden dat, ik had helemaal geen honger, want tijdens de stop in Zwitserland had ik een gigantische kop Goulash soep gegeten. Dus ik beperkte me tot een kop koffie. En knapte daar dusdanig van op, dat ik die auto daarna in 1 ruk naar huis gestuurd heb. Eenzame klasse, zo midden in de nacht!

Om twee uur waren we thuis en kon ik heerlijk in mijn eigen bed slapen. Wat een genot!

Na een heerlijke nacht waarin ik 8 uur onafgebroken sliep, ontbeten we in ons mooie hotel.

Daarna reden we naar Lucca, een stadje waar ik hele leuke herinneringen aan had. Vier jaar geleden vond ik dat verreweg het leukste stadje in heel Toscane. En ik werd ook nu niet teleurgesteld.
PT heeft er nog een parkeerboete uitstaan, dus we waren gewaarschuwd. Maar zonder problemen vonden we een parkeerplek waar we 100% zeker van waren dat we er mochten rijden én mochten parkeren. Ik had namelijk inmiddels ontdekt dat er Zona Limitata zijn in Italië. Dat zijn zones waar je alleen mag rijden als je een vergunning hebt, een milieumaatregel van de Italiaanse regering. En ik vermoed dat wij destijds een bekeuring kregen omdat we geparkeerd hadden in een zone waar we überhaupt niet mochten rijden, dus laat staan parkeren.
Lucca was mooi, gezelllig en ontzettend vol. En dan vooral met toeristen. De kredietcrisis lijkt nog niet erg doorgedrongen zijn tot de Nederlanders want de helft van de Nederlandse bevolking leek zich in Lucca op te houden.
Op een groot plein stond een podium, waar deze zomer allerlei buitenlandse concerten werden gegeven. En dus hing Lucca dan ook vol met allerlei aanplakbiljetten, waarop we lazen dat Alain Clark een week eerder in het voorprogramma van Lenny Kravitz had gestaan, hier in Lucca. Mijn chauvinistisch hart was ontzettend trots.
Natuurlijk zonken we, traditiegetrouw, eerst neer op een terrasje. Om me heen hoorde ik alleen maar Nederlands. Zo hoorde ik een echtpaar ruzie maken. De man had het moeilijk, omdat de dochters van zijn vrouw, die overduidelijk niet zijn dochters waren, erg veel aanmerkingen op de vakantie hadden en nergens zin in hadden. Hij probeerde er een leuke vakantie voor iedereen van te maken, maar zijn vrouw vond dat hij vooral probeerde er een mooie vakantie voor zichzelf van te maken. Daar kibbelden ze zeker een half uur over en ik luisterde gezellig mee, terwijl ik genoot van mijn kopje cappucino.

Ron en Mark gingen maar weer eens een kerkje bezoeken en ik bleef nog lekker even stoven in het zonnetje. Een Amerikaans echtpaar zette zich naast mij neer. Hij was minstens 95 en zij minimaal nog 10 jaar ouder, al had ze doormiddel van diverse botox-behandelingen en face lifts ongelooflijk haar best gedaan om dat te verhullen. Het was niet gelukt. Al snel raakte ik in gesprek met het stel. Hij kwam uit New York, zij uit Californië. Ik vertelde uit Amsterdam te komen en hun ogen gingen glimmen. Ja, Amsterdam kenden ze wel. Daar hadden ze mooie tijden doorgebracht, zeiden ze met glimoogjes :-).
Hij vertelde me dat hij erg geschokt was geweest toen de broer van Vincent van Gogh was vermoord. Verbaasd keek ik hem aan, me afvragend hoe oud die man wel niet moest zijn om dát meegemaakt te hebben. Tot ik me realiseerde dat hij het over Theo had. Ik heb zijn historisch besef maar even niet bijgespijkerd.
Mark kwam me halen en samen met Ron wandelden we door het centrum van Lucca, genietend van de gezellige sfeer en de leuke winkeltjes. Ik paste een droom van een shirtje, maar het was te klein. Story of my life in Italë, want al die petieterige vrouwen daar hebben natuurlijk ook alleen maar hele kleine maatjes nodig.

Mark had in een van onze boeken een route uitgestippeld, die hij graag wilde lopen. Het was een nogal saaie route, dus we liepen een heel andere, onderwijl Mark complimenterend met zijn talenten als reisleider. Mark glom. En ik voelde me schuldig over zoveel bedrog :-). We passeerden een straatmuzikant, die op een cello speelde. Hij nodigde Mark uit even mee te spelen en samen speelden ze Olifantje in het Bos, hoewel de Italiaan waarschijnlijk een andere tekst had dan Mark.

We kochten weer zo'n verrukkelijk ijsje (dit keer tegen een normale prijs) en aten die zittend op een stoepje op. Het was werkelijk een perfecte dag.

Om een uur of half drie verlieten we Lucca en reden over allerlei binnenwegen naar Viareggio, het badplaatsje waar ik 4 jaar geleden een week met Peter in een prachtig hotel had gezeten. Ik herinnerde me vooral de heerlijke diners en het prachtige zwembad van dat hotel. Het plan was 's avonds in dat hotel te dineren en tot die tijd lekker op het strand te zitten. Maar eerst moesten we even informeren of dat überhaupt kon.

De koks waren nog niet binnen, dus ze konden het nog niet zeggen. Ik moest het om half 7 nog maar eens proberen. Dat was prima, gingen we onderwijl even naar het strand (na eerst nog even de eettuin en het zwembad te hebben bewonderd). Op het strand huurden we (om half 5) een paar strandstoelen en een parasol, waarvoor die vuile mafiosi ons een dagtarief lieten betalen. Het kon ons niet schelen. We zaten een paar heerlijke uurtjes op het strand. Echt verrukkelijk. Mark wilde zwemmen. Ik was tegen, er hing een rode vlag. Dat betekent gevaar. Van Ron mocht het, als hij niet te ver de zee in ging. Ron bleef in de branding opletten.

Om 7 uur ging ik, alleen dit keer, nog een keer in het hotel vragen of we er konden eten. De koks waren er nog steeds niet. Op tijd komen is no issue in Italië. Ik moest het om half 8 nog maar eens proberen. Ik bekeek het menu en was enigszins teleurgesteld. Want er stond niet heel veel op wat Mark zou lusten. Dat was jammer.
Na eerst nog even een half uur over de boulevard gelopen te hebben voor een paar flesjes water en cola, kwam ik terug bij Mark en Ron die heerlijk in de zon zaten.

We overlegden en besloten toch maar ergens anders te gaan eten. Het eten in het hotel was té duur om niet helemaal op te eten en we voorzagen dat Mark bijna alles zou laten staan. Dat zou zonde zijn. En in Italië kun je bijna overal heerlijk eten, dus was dit niet persé nodig.
Mark besloot nog 1 keer te willen zwemmen. Ik was nog feller tegen, want inmiddels hing er ook een gele vlag. Rood en geel, dat leek mij heel erg gevaarlijk. Maar Ron overtuigde me weer dat het echt wel kon en ik bleef achter bij onze strandstoelen. Mark ging de zee in en ik kreeg de gilzenuwen, vooral ook omdat ik vond dat hij veel te ver ging. Ik begon te schreeuwen dat hij terug moest komen. Een strandwacht, type mannelijk Baywatch, reageerde op mijn geschreeuw en rende richting de branding. Daar bleef hij staan kijken naar Mark, om zich vervolgens lachend om te draaien toen Mark de zee uit kwam. Ik voelde me heel onnozel. Achteraf hoorde ik van Ron en Mark dat ze me niet eens hadden horen roepen en dat Mark gewoon uit zichzelf de zee uit was gekomen.
Mark en Ron gingen zich omkleden in een badhokje en ik keek toe hoe de strandwachten het strand schoon begonnen te maken met een vernuftig apparaat. Een soort vergiet, waar alle afval in achter bleef terwijl het zand schoon gezeefd werd. Echt geweldig. Zouden ze in Nederland ook eens moeten gaan gebruiken.

We bleven tot een uur of acht, half negen op het strand en vonden daarna een gezellig restaurantje op de boulevard. Daar aten we nog één keer Pasta al Pesto en hadden we een gezellige avond. We bestudeerden de verhouding tussen de obers, waarvan ik vermoedde dat het broers waren. De een een soort God, prachtige man, met een chaggerijnige kop die alleen maar liep te mopperen, en de ander duidelijk minder mooi bedeeld, maar heel vrolijk en vol werkvreugde. Het was een feest door hem bediend te worden. Toen ik hem vroeg een foto van ons te maken, deed hij dat om vervolgens uitgescholden te worden door zijn "broer" omdat hij niet aan het werk was. Ik voelde me erg schuldig. Wat een sukkel zeg, die mooie kerel.

Deze dag was een perfect einde van een perfecte vakantie. Ik heb ontzettend genoten, maar ik geloof dat jullie dát wel al begrepen hadden. Voor het eerst in jaren baalde ik ervan dat het de laatste avond was en dat we de volgende dag weer naar huis moesten. Maar zover was het nog niet. Eerst mocht ik nóg een nacht in dat mooie hotel in Pisa doorbrengen. Wat ik helemaal niet erg vond!

En zo kwam de dag dat wij onze casa moesten verlaten. Omdat ik helemaal geen heimwee had gehad (behalve toen die tor het wereldrecord hardlopen op mijn kussen probeerde te verbeteren), vond ik echt heel erg jammer. Afscheid nemen van de casa en de torren, betekende ook afscheid nemen van die heerlijke ligstoelen, van dat zalige zwembad en dat schitterende uitzicht.
We hadden gepland om eerst nog een paar uurtjes aan het zwembad te gaan liggen voor we richting Florence gingen. Maar toen we (veel later dan gepland) wakker werden, was het koud (23 graden :-)) en vooral bewolkt. En het zwembad lag vol met dode torren, want Luca, de eigenaar van de huisjes had het zwembad nog niet schoongemaakt.
We besloten dus maar de auto in te gaan laden en te gaan rijden. Dat bleek nog even een uurtje langer werk dan verwacht, maar om een uur of half 11 reden we weg. Het was inmiddels 21 graden. We zaten te rillen. Voor het eerst kon de airco uitblijven. Het was een troosteloos afscheid van een heerlijke plek.
In Florence parkeerden we de auto even buiten het centrum. Ik vond het doodeng, want ons hele hebben en houwen lag er in. En dan in het bijzonder mijn laptop. En daar stonden alle 8 voorgaande logjes op. Ik zou het bijzonder zonde van mijn werk vinden als dat ding gejat zou worden. En sowieso, ben ik nogal gehecht aan mijn zwarte monster (laptop). En aan de rest van onze spullen, for that matter. Maar het moet gezegd, het was niet echt te zien dat er zoveel spullen in onze auto lagen (achterbak is veel groter dan hij lijkt). Dus vooruit, we waagden het er maar op.
Met Peter was ik een paar jaar geleden ook in Florence. Toen viel het me ontzettend tegen. Je struikelde er over de toeristen en we zagen er de 400ste kathedraal van die vakantie. En er was nóg iets dat ik niet zo leuk vond aan Florence, al wist ik niet meer wat precies. Ik had er toen veel meer van verwacht. Hoe anders was het nu. Juist omdat ik me op 400 miljoen toeristen had ingesteld, vond ik het nu ontzettend leuk. Het was gezellig druk op straat. Mooie winkels, mooie straten en pleinen, vol met historische beelden, prachtig weer, helemaal leuk.
In Viareggio, 4 jaar geleden, had ik heel veel voetbalshirtjes voor Mark gescoord voor bijna geen geld. Dat was ik dit keer weer van plan, maar toen we bij de duomo een standje vonden met shirtjes heb ik er toch maar vast eentje gekocht. Vijftien euro, ook geen geld natuurlijk, in vergelijking met de prijzen die je er in Nederland voor betaalt. Een shirtje van Ibrahimovic van Juventus geloof ik, de voetballer van wie toevallig die dag bekend was gemaakt dat hij naar Barcelona ging. Ik probeerde dat nog als reden voor afdingen te gebruiken, maar de goede man lachte me uit. Ik ben niet goed in afdingen en gunde de man zijn 15 euro. Ik ben waarschijnlijk hartstikke gek.

Uiteraard bezochten we ook nu weer de Duomo, die ik eigenlijk lang niet zo mooi vond als die van Siena. Veel leger, veel minder opsmuk, minder mooie schilderingen en glas-in-lood-ramen. Maar evengoed indrukwekkend natuurlijk, zo'n gigantisch gebouw.

Vervolgens streken we natuurlijk weer neer op een terrasje en dronken daar een verrukkelijke cappucino. En kochten, toen we doorliepen, voor Mark een ijsje waar we ongeveer failliet aan gingen. Acht euro voor ijsje!! Acht euro voor een hoorntje met, okee, toegegeven, best wel veel ijs. Maar toch. Zijn die mafioso helemaal gek geworden???? Ik denk dat ik nog een uur heb lopen verzuchten dat dit zelfs mij, Big Spender met hoofdletters, te ver ging. Acht euro. En opeens wist ik het weer. Dát was wat ik vorige keer ook al zo niet leuk had gevonden aan Florence.

We wandelden door een soort Fifth Avenue met prachtige winkels en ik vergaapte me aan al dat moois in die etalages. Maar ik hield me in. Ik kocht niks. Toen nog niet, in ieder geval :-).

We wandelden terug langs de belangrijke toeristische plekken in het centrum en kwamen uiteindelijk bij de beroemde brug aan, de Ponte Vecchio. Deze oude brug, die is gebouwd in 1345, en de Corridoio Vasariano, die ontworpen is in 1565, trekken veel toeristen. Wat de Ponte Vecchio uniek maakt is de gang die boven de winkeltjes loopt. In vroegere tijden liepen leden van de machtige Medici-familie hier doorheen zodat zij zich niet onder het gewone volk hoefden te begeven, de snobjes. Ik vond het wel een leuk idee. Zou ook wel wat voor mij zijn. Ik ben tenslotte ook een Nufje.

Bij de Ponte Vecchio vond ik, in een kraampje, een prachtige leren, rode portemonnee, die Ron voor me kocht als kadootje. Mooi, zo'n felrode portemonnee, naast mijn felrode agenda in mijn zwarte tas. Ik was bijzonder tevreden.

Het hotel was prachtig. En nog veel mooier dan het hotel in Venetië. Ik moet zeggen, na het eenvoudige huis in Acquaviva, waar ik de laatste 3 nachten met de ramen dicht in 40 graden had geslapen, was het echt een verademing om in zo'n luxe kamer te mogen vertoeven. Maar, je bent natuurlijk niet in Pisa om te jubelen over een luxe hotelkamer, dus al gauw stapten we de auto weer in om de scheve toren te bezichtigen.
Vier jaren geleden vond ik Pisa verschrikkelijk. Supertoeristisch en verder helemaal niks. Bovendien, alle gebouwen in Italië staan hartstikke scheef, dus ik zag niet zo goed wat er zo bijzonder aan deze niet zo heel mooie toren was. En ik werd helemaal gestoord van de vous-compra's, zoals de Afrikaanse verkopers van nep-Rolexen en nep-gucci-portemonnees enzo genoemd worden in Italië.
Ook dit was dit jaar heel anders. Omdat we laat waren, was het er helemaal niet zo druk als anders. De meeste toeristen en verkopers waren al weg en we konden heel rustig rondlopen en rondkijken. Bovendien benaderden we de toren van de achterzijde, terwijl als je van de andere kant komt, je eerst door 3,5 km standjes met toeristentroep moet lopen. En dus vond ik het nu wél leuk.

Het was inmiddels al een uur of half 9 en we moesten nog eten. Ik was moe en had niet echt zin om te gaan zoeken naar een eettentje. We zonken neer op het eerste de beste toeristenterras en aten smerige pasta al pesto. De enige keer in Italië dat ik echt niet lekker heb gegeten. Maar het vulde en we hoefden niet ver te lopen. Het was even goed zo.

Het was inmiddels een beetje killig geworden en voor de eerste keer in de vakantie deed ik een shirtje met lange mouwen aan. Dat was een raar gevoel!

Na het bezoekje aan de toren, gingen we terug naar ons hotel, waar ik in een diepe droomloze slaap viel. Heerlijk!

Wordt vervolgd......

Vrijdag brachten we ook weer heerlijk aan het zwembad door. We zwommen, we lazen, we aten wat, we dronken wat, maar vooral we genoten! Het weer werd steeds mooier. Het was inmiddels 41 graden, maar aan en vooral in het zwembad was het heel goed uit te houden. Ik verslond, op mijn opblaasbare stoel in het zwembad, De Tomeloze Evelien van Martin Bril, wat ik een paar weken voor hij stierf had gekocht in Deventer. Weer een heerlijk boek, zoals ik alle boeken van Martin Bril echt geweldig vind. Wat is het toch zonde dat er nooit meer een boek van zijn hand zal verschijnen.
Hoewel we eigenlijk van plan waren om weer naar het meer te gaan, waar we gestrand waren op weg naar Perugia, een paar dagen eerder, bleven we zo lang bij ons zwembad hangen, dat het eigenlijk geen zin meer had. Dus om een uur of vier besloten we er dan ook maar echt een rustdag van te maken en alleen voor het avondeten onze casa te verlaten.

Daardoor kon ik meteen weer aan een nieuw boek beginnen, Aanpakken! van Sophie Kinsella, de chicklit schrijfster die ook de Shopaholic! serie heeft geschreven. Een niemendalletje dit boek, maar wel bijzonder vermakelijk. Ik besloot ter plekke haar hele oeuvre voor mijn verjaardag te vragen.

's Avonds gingen we op zoek naar een restaurant. We hadden er een paar op het oog die er van buitenaf wel aardig uitzagen, maar of ze waren dicht, of ze zagen er bij nader inzicht tóch niet zo leuk uit óf ze kondigden aan dat ze een touristenmenu hadden. En dat was not done, zoals eerder gezegd. Op onze laatste avond in Acquaviva wilden we graag lekker eten.
We vonden een leuke trattoria in een klein dorpje waarvan ik de naam niet weet. Het terras zat vol met de locale bevolking. Veel geschreeuw, veel gezelligheid. En het eten was er heerlijk. Mark at een pizza, Ron vlees en ik pasta. Ik ben verslaafd, ik kan het niet helpen.

Overigens verbaast het me elke keer weer hoe het kan dat die Italianen allemaal superslank zijn. Als je ziet wat die naar binnen werken op een avond! Ze beginnen met een antipasto, bijvoorbeeld Carpaccio. Daarna een primo piatto, bijvoorbeeld pasta of risotto. Daarna komt de hoofdmaaltijd (secondo piatto), dan nog eens een dolce (nagerecht) en toe uiteraard koffie. Bij het eten wordt ook nog eens veel brood genuttigd en natuurlijk wijn. Een normaal mens zou daar moddervet van worden, Italianen niet. De meeste vrouwen zijn hartstikke petieterig. Irritant gewoon!
Ron en ik kozen meestal alleen een primo piatto en als we erge honger hadden (of als er iets heeeeel lekkers op de kaart stond) eerst nog een antipasto. Maar meestal niet. Mark had sowieso genoeg aan een primo piatto. En een gelato toe. Of een tiramisú natuurlijk.
Zo kwam er een genoeglijk einde aan onze week in een casa in Toscane. Een bijzonder geslaagde week mag ik wel zeggen. Maar de vakantie was nog niet over. We mochten nog een paar dagen naar Pisa, wat een paar 100 km noorderlijker ligt in Toscane........

Wordt vervolgd......