Augustus 2008

Zondag 24 augustus 2008

Laat het Vondelpark Openluchttheater Niet Stikken

Deze week heeft de Kunstraad een advies uitgebracht aan de Gemeenteraad van Amsterdam over de verdeling van de subsidiegelden voor cultuur. Dat is niet goed uitgepakt voor het Vondelpark Openluchttheater. Als het aan de Kunstraad ligt wordt de subsidie gehalveerd en dat betekent sluiting van een van de leukste openluchttheaters van Nederland. En dat is natuurlijk een ramp voor het culturele leven in Amsterdam.

Vandaag was de laatste zondagmiddag van het Vondelparkseizoen. Een mooi moment om actie te voeren, want dat het belachelijk zou zijn om het Openluchttheater te sluiten begrijpt elk gezonddenkend mens. Als je ziet hoeveel mensen elke keer op die voorstellingen afkomen, zie je gewoon dat er aan een behoefte wordt voldaan. En dat is echt niet alleen als De Dijk, Blof of Acda en De Munnik spelen, maar ook bij veel onbekendere namen.
De optredens in het Vondelpark zorgen altijd voor bijzondere momenten. Om een voorbeeld te noemen: mijn hele AEDM-leven zou niet bestaan als ik niet in 2000 naar het Vondelparkoptreden was gegaan. Dáár is mijn liefde voor AEDM ontstaan. De concerten van AEDM in het Vondelpark zijn legendarisch. Het zijn altijd de leukste optredens van het seizoen. Jaren later nog wordt er over nagepraat.
Gisteren zagen we Maarten van Roozendaal in het Vondelpark zijn nieuwe voorstelling Het Wilde Westen spelen. Ik had die voorstelling al in de Kleine Komedie gezien, waar ik al zwaar onder de indruk was. Die man is werkelijk geniaal. Maar gisteren was de voorstelling nog net íets mooier. Het is zo bijzonder de bomen te horen ruizen en verder alleen die prachtige muziek te horen. Het was muisstil in het park. Terwijl het Openluchttheater toch echt helemaal vol was.
Gisterenochtend meldde Google Alert dat er vandaag een protestoptreden zou zijn waar Paul de Munnik zijn medewerking aan zou verlenen. Maar niet alleen Paul, ook Jan Jaap van der Wal, Hans Sibbel (Lebbis dus), Maarten van Roozendaal, Wende Snijders, Gerard van Maasakkers, Jeroen Zijlstra en vele anderen zouden acte de présence geven. Dus daar moesten we bij zijn, dat was duidelijk. We namen aan dat er een lied gezongen zou worden en zouden verder wel zien.
Om een lang verhaal kort te maken, het was allemaal niet zo bijzonder. Jan Jaap van der Wal hield een toespraak en de andere artiesten stonden daarbij te knikken. Het was een beetje suf, ik had er meer van verwacht. Bovendien leek Paul de Munnik verdacht veel op Thomas Acda. Voor de duidelijkheid: Paul was er helemaal niet, maar Thomas gelukkig wel. Dat is de 2e keer in 10 dagen tijd dat we niet kregen waar we voor kwamen. Dat moet geen gewoonte worden. Vorige week zouden we naar Thomas op de Parade, maar hij zegde op het laatste moment af. Toen wij de kaartjes al gekocht hadden. Op zich niet erg, want het was toch een heel leuke voorstelling, maar toch.


v.l.n.r. Fernando Lameirinhas, Thomas Acda, een meneer die ik niet ken en op de voorgrond Jan Jaap van der Wal


Op de foto onder andere Maarten Roozendaal (geel shirt, bruin jasje), tis Jeroen (Zijlstra) met rood shirt en bruin jasje en Gerard Maasakkers met zwart shirt

Ondanks de deceptie hadden we toch een gezellige middag. Het hele AEDM-gebeuren gaat eigenlijk al heel lang niet meer alleen om de optredens. Er is bij wat je de harde kern van fans kunt noemen, de fans die het vaakst komen, een vriendengroep ontstaan. En dus is elk evenement bij voorbaat al bijna geslaagd, omdat het altijd weer een reden is om gezellig samen te komen.


Sex and the City


v.l.n.r. Helmajo, ik, Ria, Massy en Saskia

Op de site van het Openluchttheater kan iedereen een actiekaart invullen om de Gemeente Amsterdam te laten weten dat het Openluchttheater open moet blijven. Al deze "handtekeningen" worden aan de gemeente aangeboden. En nou maar hopen dat het helpt. De gemeente zal in september beslissen over de toewijzing van subsidiegelden. Ik heb er eigenlijk wel vertrouwen in dat het goed gaat komen. De verantwoordelijke wethouder was vanmiddag aanwezig en ik neem gewoon aan dat hij zij wel begrijpt dat dit een heel belangrijk cultureel podium is voor onze stad. We zullen zien...................


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 24 augustus 2008

Vakantie (Laatste dag)

En toen was de laatste dag aangebroken. Het was zonovergoten, van regen geen sprake, dus van naar huis gaan ook niet. Ik had me erbij neergelegd. Zo'n straf was het nou ook weer niet om nog een dagje in de zon te vertoeven.
In een van de vele folders over Denemarken had ik iets gelezen over een Openluchtmuseum. Net als in Enkhuizen kun je daar zien hoe mensen vroeger geleefd en gewerkt hebben. Mark is een keer met mijn ouders naar het openluchtmuseum in Enkhuizen geweest en daar hadden ze zich erg vermaakt. Dus het leek me een goed plan om ook in Denemarken een dergelijk museum te bezoeken. Vooral ook omdat Mark dol is op musea. Dat heeft hij niet van mij. En al helemaal niet van zijn vader.
En zo togen wij naar een dorpje met de welsprekende naam Vinderup. Hjerl Hede is een van de grotere en interessantere familieattracties in Denemarken en is tot ver over de grenzen bekend, zo hadden wij gelezen. En dit alles vanwege de 'levendigheid en echtheid' die het museum uitstraalt. Het plattelandstadje, het bosmuseum, veengrondmuseum, de nederzettingen uit de steentijd, de werkplaatsen en de natuur rond Hjerl Hede geven een goede indruk van het leefmilieu in die tijd.
Het museum bleek een enorme oppervlakte te beslaan. Ik voorzag veel te lange wandelingen en moeie benen en sprong in de eerste de beste huifkar die we tegenkwamen. Dat bleek wel handig want zo reden we over het gehele terrein en voorkwamen we dat we een wandeling over een heel lang en saai bospad zouden maken waar niks te zien was. Wat wel een beetje jammer was was dat de huifkarmeneer (degene aan het stuur....aan de teugels zeg maar) alleen maar Deens sprak. Dus hij hield hele verhalen en keek ons daarbij vriendelijk aan en begreep maar niet waarom wij zo blanco terugkeken. Dat wij onderling Nederlands spraken deed bij hem ook geen lichtje opgaan. Wonderlijk volk, die Denen.

Na de huifkartocht ontkwam ik er niet aan. We moesten lopen. We kwamen bij huisjes waar je kon zien hoe mensen leefden. Leek erg op Enkhuizen. Met (hele korte) bedstedes en oude keukens en huiskamers. Leuk om te zien. En we kwamen bij huisjes waar oude ambachten werden beoefend. Melkhouderijen, houtsnijateliers, bakkers. Erg leuk. Het rook heerlijk bij die bakker en je kon er ook producten kopen. Maar toen ik ging kijken wat ik dan wilde hebben zag ik alleen maar wespen. Al die producten waren bedekt door honderden wespen. Gatverdamme. Ik had meteen geen honger meer.


In het houtsnijatelier

Die wespen waren sowieso een probleem daar. Het was er vergeven van. Echt niet leuk. Zoiets beïnvloedt altijd onmiddellijk mijn humeur. Slechte eigenschap van me, ik weet het, maar ik word echt niet vrolijk van alles wat beweegt en al helemaal niet van grote aantallen ook nog. Maar ik zette door. Bikkel als ik ben. En probeerde te genieten van de zon. De berichten uit Nederland leken te zeggen dat dit wel de laatste zon zou zijn die ik deze zomer zou zien.
We kwamen bij een speeltuin aan. Op het oog een heel gewone, maar verderop zagen we dat je er allemaal oudhollandse, ehm ouddeense spelletjes kon doen. Kegelen bijvoorbeeld en fietsen op hele oude rare fietsen.

We speelden een tijdje en toen we verder liepen kwamen we bij een houtzagerij aan. Daar zagen we hoe men vroeger planken zaagde uit bomen. Fascinerend. Echt. Ik kan daar uren naar kijken. Bovendien waren er weinig wespen daar. Die waren zeker bang voor die scherpe zagen ofzo.
We liepen weer een stuk verder en zagen een verzameling eggen en ploegen staan. Mark deed me versteld staan. Wat een feitenkennis heeft dat kind. Die wist mij precies te vertellen waar die apparaten voor gebruikt werden. Ongelooflijk. Hij leert blijkbaar toch wel wat op school :-).
We kwamen bij een stoomtreintje aan. Ha! Zitten! Ik wist niet hoe gauw ik erin moest gaan zitten :-). Het stoomtreintje bleek een traject van ongeveer een kilometer af te leggen. Een lange rechte weg, niet zo heel boeiend. Maar aan het eind kwamen we bij een adembenemend mooi stukje natuur aan. Echt schitterend.


Op de foto zit ik een beetje teveel in beeld, maar neem van mij aan dat het heel mooi was

Na het treintje wandelden Mark en Ron door een moeras. Ik bleef wijselijk achter. Ik had het al zwaar genoeg met mijn vrienden de wespen. Nog meer ongedierte kon ik niet aan. Het moeras bleek maar klein, dus ik bleef niet erg lang alleen. We wandelden weer door en kwamen bij een schooltje aan. Grappig gezicht al die kinderen in oude klederdrachten. Een jongetje deed iets stouts en kreeg vervolgens een pak slaag met een rietje. Geweldadig volk, die oude Denen. De kinderen kregen pauze en gingen een spelletje doen. Een soort tikkertje. Mark mocht ook meedoen. Maar tijdens het tikkertje spelen moest je een gedichtje opzeggen in het Deens. Nu haakte Mark wijselijk af. We keken toe en vermaakten ons toch wel. Leuk spelletje.

Tenslotte kwamen we aan bij een huisje waar allerlei vrouwen zaten te breien. Ze begonnen een gesprek met ons en ik keek schaapachtig terug. Blijkbaar zien wij er erg Deens uit. Zelfs toen ik in het Engels terugpraatte bleven ze gewoon Deens praten.
Om een uur of 4 waren we echt helemaal afgepeigerd. We hadden ons erg vermaakt, maar besloten naar ons huisje te gaan. De koffers moesten worden gepakt en we zouden "thuis" eten, omdat we nog zalm over hadden en franse kaasjes. We kochten onderweg nog zo'n heerlijke Deense hot dog. Sjees als ik daar zou wonen, zou ik de hele dag niks anders eten. Moddervet zou ik worden.
Toen we vlakbij ons huisje waren kwamen we langs de koeien die elke keer als we langskwamen in het veld stonden. Dit keer lagen ze in het gras. Ik moest denken aan wat mijn moeder altijd zei: "Als de koeien in het gras liggen, gaat het regenen". Een stelling die mijn exvriendje Peter altijd erg betwist heeft. Het bracht een glimlach op mijn lippen. Ik zag nog steeds een stralende zon en het leek er inderdaad op dat het onzin was. Een uur later regende het. Mijn moeder heeft altijd gelijk. Zelfs over de dood heen........
Thuis pakten we in, wat verbazingwekkend snel was gebeurd, keken we nog wat tv, deden Mark en ik een spelletje Stratego (tegen mijn principe in, ik haat oorlogspelletjes) en aten we de zalm en onze vingers op. En toen was de vakantie voorbij.

De volgende dag reden we terug naar huis. Ik heb de helft van de tijd achter het stuur gezeten (in Denemarken en Nederland, Duitsland durf ik nog steeds niet) en was reuze trots op mezelf. Zo stoer als ik heel Nederland doorcross (midden in de nacht zelfs), zo truttig ben ik zodra ik de grens over ga. Of zo truttig was ik. Nu dus niet meer................


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 17 augustus 2008

Vakantie (10)

Voor donderdag hadden we een boottocht bedacht. Struer ligt aan een prachtig meer dat uitkomt op zee. Niet ver uit de kust ligt een eiland dat bij uitstek geschikt is om omheen te varen. En dus worden er boottochten georganiseerd op twee- en driemasters. Zouden die boten in Friesland liggen, zouden het volgens mij Skutsjes heten.
We werden om 11 uur aan boord verwacht. We werden ontvangen door 3 stugge Friezen die Deens praatten. Het zullen dus wel gewoon Denen zijn geweest. We kregen een heel verhaal te horen, waar we natuurlijk geen woord van verstaan hebben. Pas toen hij bij de Don'ts aankwam, vertaalde hij het in het Engels.
Het was prachtig weer op het meer en uiteraard, you know me, had ik een tactisch plaatsje uitgekozen om te gaan zitten. In de zon uiteraard. Ik groei naar de zon, zeker als er ook nog kans is om bruin te worden.

Dat ging natuurlijk maar drie kwartier goed. Want na drie kwartier gingen we overstag en zat ik opeens in de schaduw. Maar dat gaf niet. Want het was toch wel een fijne boottocht. Al neig ik er toch naar te zeggen dat ik varen een beetje saai vind. Komt natuurlijk ook omdat ik de neiging heb lui te zijn. Ik heb helemaal geen zin om mee te werken op zo'n schip. Sjees hee...daar heb ik de genen niet voor is dan mijn standaarduitdrukking. Dus het aan de touwen gaan hangen liet ik maar even aan Ron en wat andere sterke mannen over.

Dat ik varen niet heel boeiend vind, behalve om in de zon te zitten/liggen, komt natuurlijk ook omdat ik niet echt dol ben op alles wat beweegt, pootjes of vinnen heeft. Dus toen de schippers een groot vangnet pakten en daar de meest vreselijke dingen mee opvisten, was ik niet echt geboeid. Met name de kwal die meekwam vond ik meer dan goor.

Om maar niet hoef te kijken naar al die enge beesten, pakten Mark en ik een boek over een nog veel enger beest (Dolfje Weerwolfje) en lazen samen het halve boek uit. Een Deens meisje van een jaar of 16 wilde erg graag laten horen dat ze Duits sprak (op het niveau waarop ik Japans spreek overigens) en wilde van mij weten waar het boek over ging. Zucht. Moet ik weten wat weerwolf in het Duits is? Ik vertelde haar dat het over een schrijver ging die te gast was in een talkshow, maar niks te drinken kreeg. Ze vond het een fascinerend verhaal. Ze schreef nog net de titel van het boek niet op :-).
Na twee uur was de boottocht over en was ik een stuk bruiner. We moesten beslissen wat we de rest van de dag zouden doen. We besloten eerst maar eens een ijsje in het dorpje te gaan kopen. Het dorpje waarvan we dachten dat het een heel saai verlaten dorpje was. Want zo hadden we het aangetroffen op onze eerste avond hier, toen we op zoek waren naar een restaurantje.
We kwamen terecht in een allerliefst winkelstraatje, waar we meteen een restaurant vonden om 's avonds te gaan eten. En waar we heerlijk doorheen hebben gelopen, filosoferend over het feit of ik meer dan 1 tas (mijn zwarte rugzakje) nodig heb. Ron vindt van wel, wat ik echt onzin vind. Mijn moeder had zo'n 400 tassen (dus ik heb een aardig voorraadje om uit te putten) en pakte elke dag haar hele tas opnieuw in omdat die andere dan nét weer wat leuker bij haar outfit van de dag stond. Zou mij teveel moeite zijn. Ik besloot de vreselijk leuke tas die ik zag hangen maar te laten voor het was. Misschien was het toch een beetje een voetbal-vrouwen-tas. Niks voor mij dus.
Ik zag een broek hangen op een rek met verder alleen maar hele lelijke kleren. Maar die broek was leuk. Ik besloot hem te passen. En kwam in het Walhalla terecht. Een winkel met allemaal leuke merken, Esprit, Inwear en Mexx. Een winkel voor mij dus. Bij Esprit slaag ik altijd. Ik kocht de broek niet, maar wel twee frokjes en een riem. En liet de paarse versie van het zwarte bloesje dat ik in Malmö had gekocht liggen. Daar zou ik later nog heel erge spijt van krijgen. Ik droom er nog wel eens van :-(. Zeker nu ik ontdekt heb dat Esprit in Amsterdam heel andere kleren verkoopt dan Esprit in Zweden en Denemarken.
We hebben een uurtje rondgelopen in de winkelstraat en vermaakten ons in kledingwinkels en een speelgoedwinkel. We kochten een ijsje voor Mark. Ik waagde me niet meer aan ijs, met het oog op de overbevolking aan wespen.
We gingen terug naar ons huisje waar we onze boeken lazen (Ron en ik), zweefvliegtuigjes afvuurden (Ron en Mark), tv keken (Mark) en een logje schreven (ik uiteraard). Lekker relaxed middagje dus.

's Avonds aten we heerlijk in het restaurant dat we 's middags hadden gevonden. Vanwege de wespen waren we binnen gaan zitten, maar de gevel van het restaurant was erg open. Het eten was echt heerlijk (vis). Jammer alleen dat er zoveel vliegen op af kwamen dat we er stapelgek van werden. Erg jammer. Maar het was toch gezellig en lekker. Bovendien hing er een televisie en zagen we op het weerkaartje dat het de volgende dag tóch mooi weer zou worden, al was er eerder die week regen voorspeld voor de vrijdag. Hoewel ik een heerlijke vakantie had, verlangde ik erg naar huis. We hadden afgesproken dat als het vrijdag zou regenen, we naar huis zouden gaan. Dat kon ik dus wel op mijn buik schrijven. Vond ik erg jammer, want twee weken op vakantie is écht te lang voor mij. De heimwee is altijd sterker. Staat in feite los van hoe leuk de vakantie is.
Na het eten gingen we naar het jachthaventje, waar ik met mijn laptop een onbeveiligd netwerk vond, waardoor ik weer even kon surfen, met mijn vriendinnen praten, wat hyves-krabbels kon achterlaten, een logje kon uploaden en mijn mail kon lezen. Dat helpt erg tegen heimwee. Ik word er altijd rustig van.
Geheel tevreden reden we terug naar ons huisje. Waar Ron er achter kwam dat hij zijn leesbril verloren was. Dus we gingen weer terug naar het jachthaventje en vonden daar alras de leesbril in het speeltuintje waar Ron en Mark hadden gespeeld terwijl ik mijn internetverslaving aan het bevredigen was. Wat een mazzel.........

Wordt vervolgd........


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 10 augustus 2008

Vakantie (9)

De volgende dag gingen we naar Aarhus, een stadje in het oosten van Jutland. Op de kaart leek het niet zo ver, maar het bleek bijna 2 uur rijden.
De eerste indruk van Aarhus was geweldig. De stad leek hipper dan Kopenhagen. We aten een bijzonder hip broodje en dronken een soort fruitmix op een terras, dat uitkeek op een straat met alleen maar terrassen. Dit leek een leuke dag te worden!

We liepen een winkelstraat in en waren al gauw verveeld. De volgende winkelstraat werd al arremoediger en toen we nog 10 minuten doorliepen hing er een stank die we niet konden thuisbrengen maar die echt niet te harden was. En hoe verder we doorliepen, hoe arremoediger het stadje werd. Blijkbaar was alleen die ene straat met al die terrassen mooi en hip, want verder zag het er niet uit. Wat een vieze, ongezellige en lelijke rotstad zeg.
We zaten nog een tijdje op een van de terrassen in de leuke straat en deden een paar sudoku's. Op zich leek het een terras van een fijn restaurant te zijn. Maar we hadden niet zo'n zin om heel vroeg te eten en ook niet om nog uren in deze saaie stad te vertoeven. Dus we besloten naar ons huis terug te rijden en onderweg een restaurantje uit te pikken. In een (mooi) warenhuis kochten we wat plaatselijke lekkernijen voor Thamar, Nick, Simone en Bart, omdat zij zo fijn op ons huis gepast hadden en een ijsje voor Mark. En vervolgens reden we terug naar ons vakantiehuis in Struer.
Onderweg bedacht ik dat het best wel weer eens fijn zou zijn om níet in een restaurant te hoeven eten. Gewoon weer eens eten in een huiselijke setting, wat miste ik dat. Want hoe leuk ik de vakantie ook vond, de heimwee begon zolangzamerhand wel toe te slaan. Die heimwee staat los van of ik me vermaak of niet. Het is gewoon altijd op de achtergrond aanwezig. Al voordat ik Nederland verlaat, tel ik de dagen voor ik weer thuis ben.
We besloten gerookte zalm te kopen en stokbrood en lekker in ons huis te gaan eten. We kwamen in een gigantische supermarkt terecht (een AH 5 is er piepklein bij vergeleken), waar ze ook kleren, electronische apparatuur, e.d. verkochten. En toen kwamen we er achter dat Denemarken helemaal niet zo duur was. Kopenhagen wel ja, dat was vreselijk duur. Maar zo'n plattelands- winkel bleek heel erg goedkoop. Ik kocht er een Italia-voetbalpakje (broekje, shirt en sokken), een Italia-trainingspak en een Italia-tas voor Mark. En ik kocht er twee truien en een shirt voor Ron. En een hempje (frokje zou mijn moeder zeggen) voor mij. Dit alles voor nog geen 100 euro. Dat kun je nou niet bepaald duur noemen.
Eenmaal thuis (in Struer) kwamen we tot de conclusie dat het uur in de supermarkt de dag wel gered heeft. Het thuis eten beviel bijzonder goed. We zijn alle drie dol op gerookte zalm. En zo gingen we toch weer zeer tevreden slapen!

Wordt vervolgd.......


reacties in mijn gastenboek graag



Woensdag 6 augustus 2008

Vakantie (8)

Na de ontzettend vermoeiende dagen in Legoland besloten we de dinsdag maar even heel rustig aan te doen. Het was gelukkig prachtig mooi weer dus we konden heerlijk in de tuin van het huis zitten. We lazen wat, we aten wat, we deden wat spelletjes, Mark keek wat televisie, Ron sliep wat en ik schreef een logje op mijn laptop-zonder-internet. En we vulden maar weer eens een Sudoko in. Mark is er erg goed in geworden. Het is een waar kind van zijn grootmoeder.
Aan het eind van de middag vond ik dat we maar eens moesten gaan zoeken naar een plek waar ik kon internetten. Ik was nou al bijna 3 dagen niet on line geweest en daar word ik onrustig van. Bovendien wilde ik graag een logje plaatsen.
We zochten in het suffe dorpje de touristeninformatie op. Daar voor de deur vond ik een onbeveiligd netwerk. Jippie. Daar wordt een mens blij van. Ik stortte me op mijn favoriete sites en mijn mailbox en Mark en Ron gingen een stukje wandelen om te kijken of er iets leuks te doen was daar. En dat was er. Ze vonden een restaurantje waar je heerlijk op het terras kon zitten met uitzicht op het haventje.
Ik ging off line en mee naar het restaurantje waar de ober ons bezwoer dat er vrijwel geen wespen waren. Vrijwel geen is toch een paar. En altijd willen die paar bij ons op de tafel zitten, wat is dat toch? They smell fear!
Het eten was er heerlijk. Ron en ik aten vooraf de garnalencoctail die bij Mark zijn eten hoorde en daarna kregen Ron en ik een heerlijke vis (platvis, verstonden wij uit het Deens van de ober) en Mark een schnitzel. Ondanks de wespen was het toch een fijn etentje.

Op de terugweg naar ons prachtige huis gingen we nog even op zoek naar een strandje bij één van de meren die bij dit dorpje liggen. Meren die allemaal uitkomen op de Noordzee. Of de Oostzee. Op een zee in ieder geval. We vonden een klein strandje, maar echt heel aantrekkelijk leek het me niet. Het deed me een beetje denken aan Muiderberg. Muiderberg or die. Ik probeerde met mijn grote teen of het water koud was, maar dat viel reuze mee.
Volkomen tevreden gingen we daarna huiswaarts, waar Mark naar bed ging en Ron en ik de dvd van Nachtrit keken, de film over de taxi-oorlog, met de meer dan geweldige Frank Lammers in de hoofdrol.
Het was misschien niet de meest opwindende dag van de vakantie, maar wel een die mij zeer tevreden stemde.

Wordt vervolgd.......


reacties in mijn gastenboek graag



Maandag 4 augustus 2008

Vakantie (7)

Toen we de vakantie gingen plannen en alle leuke campings in Italië volgeboekt bleken, kwam Mark met de oplossing: laten we naar Legoland gaan! Dat was een geweldig idee en zo kwamen we in Denemarken terecht.
Zondag en maandag was het dan eindelijk zover: voor Mark echt het hoogtepunt van de vakantie. Hij heeft zich er mateloos op verheugd en gelukkig werd hij niet teleurgesteld. Hij heeft genoten en wij dus ook.


Natuurlijk moet The Piano Player op de foto

Legoland was oorspronkelijk een soort Madurodam, maar dan van Lego (duh!). Dat gedeelte bevindt zich dan ook op het voorste deel van het terrein. Het gedeelte dat wij amper gezien hebben, want Mark wilde meteen naar de attracties. Het verkeerspark, de achtbaan, de brandweerbaan, de wildwaterbaan en ook de 4 nieuwe attracties moesten natuurlijk bekeken worden.


Door de wasstraat in het verkeerspark


Snelheidscontrole

Vooral de eerste dag kregen Ron en ik geen moment rust. Mark trok ons van de ene naar de andere attracties en wilde alles uitproberen, bij voorkeur zo eng mogelijk! Ik had me voorgenomen om zoveel mogelijk mee te gaan in de attracties, omdat ik de vorige keer, in 2005 dus, buikgriep had gehad en alle attracties aan me voorbij had moeten laten gaan.
Maar de achtbaan liet ik aan Ron over. En dat was maar goed ook. Want deze achtbaan was nog erger dan die in Tivoli. Ron bezwoer me dat hij nooit maar dan ook nooit meer 1 stap in die achtbaan zou doen. Dit tot grote teleurstelling van Mark die nog wel 10x een ritje had willen maken.


Laat zijn glimlach je niet misleiden.....

Maar gelukkig was er genoeg te doen voor hem. Zo raakte hij helemaal wild enthousiast door de brandweerbaan. Het is een goed kind dat op zijn moeder lijkt. Immers, BHV (bedrijfshulpverlening) is een van de leukste taken die ik heb op mijn werk.

Het was prachtig weer in Legoland en toch werden we zeiknat. Een van de nieuwe attracties is namelijk een piratenopleidingstraject. Je zit in een boot en moet mensen op de kant en in andere boten natschieten, maar het vervelende is dat die mensen hetzelfde doen. En meestal kunnen ze een stuk beter richten dan ik. Ik had vreselijke spijt dat ik mijn java-eiland/doe maar-poncho's in het huisje had laten liggen, want die hadden natuurlijk uitkomst geboden. Maar na even op een terrasje een crêpeje te hebben gegeten waren we al weer redelijk opgedroogd en konden we door naar een volgende attractie.

We besloten de Wildwaterbaan maar eens te proberen. Zag er leuk uit, hoewel het einde ervan mij wel angst inboezemde. Het vaartuig waar je in zit wordt op een soort lift gezet die een meter of 10 (?) naar boven gaat waarna je een hellingbaan afgesodemieterd wordt. Natuurlijk was het griezelen, maar ontzettend leuk! Ik denk dat we die attractie wel 7x gedaan hebben, ondanks de langste wachttijd van heel Legoland (ca 20 minuten per keer).

We zagen en deden ook nog wat bravere attracties: het aquarium, een 4-D show waarbij er sneeuw over ons uitgegooid werd en er wind in onze gezichten werd geblazen, een uitkijktoren die draait waardoor je leuk uitzicht over Legoland en het naastliggende vliegveld hebt, een suf treintje, het voetbalstadion van Lego en bootjes die je langs allerlei bekende gebouwen voert. En hoewel Mark dat allemaal erg leuk vond, was het hem niet braaf genoeg. Hij lokte mij mee naar de Dragon Ride. "Dat is echt niet eng mama, zelfs voor jou niet". Ik was zo stom om hem te geloven. Dus ik ging mee. En ik moet zeggen, het was allerschattigst. Een soort Droomvlucht (Efteling) maar dan met draken. Allerliefst. Alleen het einde was iets minder lief. Het was het Paard van Troje. Want toen ik nog zat na te genieten van al die schattige draakjes, maakte het treintje waarin we zaten opeens vaart. En dan niet zo maar vaart, maar echt hard. Vet hard, zou Mark zeggen. En zo ontpopte dat schattige ritje zich in een ware hel, want het bleek gewoon een achtbaan te zijn. Ik dacht dat ik gek werd. "Laat me eruit!!!", gilde ik maar ik werd niet gehoord. Of wel gehoord, maar niemand voldeed aan mijn verzoek. Wat een nachtmerrie.

En net, toen ik dacht, dat we het ergste wel gehad hadden, ontdekte Mark een attractie die mij 10 jaar van mijn leven heeft gekost. Natuurlijk ging ik er niet in, maar alleen al zien hoe Mark en Ron op hun kop gezet werden, maakte me al misselijk. Het was een soort robotarm die alle kanten op schokte. Hij duikelde voorover en achterover, gooide je naar links, naar rechts, omhoog, omlaag en dat alles in een razend tempo.

Mark was razend enthousiast. Ron beduidend minder, maar ook hij had zich wel vermaakt. En wat was het geval? Je kon verschillende niveau's doen. Zij hadden niveau 5 gedaan, het hoogst mogelijke en daardoor waren ze op hun kop gezet. Binnen elk niveau kon je kiezen voor een bepaald aantal bewegingen die je zelf dus zo eng kon kiezen als je maar wilde. Dus, vonden de heren, als ik niveau 1 zou doen en dan voor de minder enge bewegingen zou kiezen, zou ik het vast ook hartstikke leuk vinden. Nou vertrouwde ik Mark natuurlijk allang niet meer na het Dragon-Ride-drama, maar als Ron zegt dat ik het wel durf dan geloof ik dat. Geloofde moet ik zeggen, want het was echt verschrikkelijk. Al na 1 seconde wist ik dat dit de Fout van mijn leven was. Ik koos natuurlijk niet voor de optie op-je-kop-gezet-worden, maar blijkbaar kreeg je die beweging er gratis bij. Het woord nachtmerrie kreeg een heel nieuwe dimensie. Het was te erg voor woorden. Ik gilde : "Waarom doen jullie dit me aan", maar hoewel ik in Kopenhagen gehoord werd (350 km verderop), ging de ellende gewoon door. Ik sta er nog steeds van te trillen (een week na dato!!).


Ik lach wel, maar ik ben geen happy unit!!!

Toen we na twee dagen Legoland verlieten, wist ik dat ik daar voorlopig niet meer ging komen. Of in ieder geval niet met dat lieve zoontje van mij. Wat een terrorist, wat een sadist! Maar ik moet toegeven, ik had genoten. Zo'n pretpark is echt veel leuker als je wél gebruik maakt van de attracties. Maar dan liever de Wildwaterbaan dan de Power Builder of de Dragon Ride, als het ik het mag zeggen.......................

Wordt vervolgd.......


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 3 augustus 2008

Vakantie (6)

En toen was onze tijd in Kopenhagen opeens voorbij. We vertrokken uit het hotel en gingen op weg naar Jutland, waar we het tweede deel van onze vakantie zouden doorbrengen.
Het was zo'n 350 km rijden en omdat Denemarken nogal een leeg land is, besloot ik, na veel aandringen van Mark, dat ik ook maar eens een paar uur achter het stuur plaats moest nemen. Dat was op zich een overwinning op mezelf, want ik ben nooit dol geweest op rijden in het buitenland.
Eind van de middag kwamen we aan in ons huisje. Wat meteen de understatement van het jaar was. Want het huisje bleek een gigantisch huis met een lap grond er omheen waar Alex en Maxima een moord voor zouden doen. Het huis had 3 slaapkamers, een badkamer, een keuken met oven, afwasmachine, ijskast, vriesvak, alles alles alles. En in de huiskamer vonden we een stereoinstallatie, een Bang&Olufsen televisie met digitale ontvangst (geen Nederlandse zenders helaas) en dvd speler. Dit was niet het doorsnee-sporthuis-centrum huisje. Dit was heel duidelijk een vakantiehuis dat nu verhuurd was aan ons, maar normaal gesproken bewoond werd door mensen die er heel zuinig op waren. Echt geweldig. Klein minpuntje was dat er geen internetverbinding bleek te zijn. En ook geen onbeveiligd netwerk in de buurt. Dat was erg jammer. Ik zou op smsjes moeten overleven......

Nadat we ons geïnstalleerd hadden, gingen we op onderzoek uit in de omgeving. In het nabijgelegen dorpje, Struer, vonden we een pleintje met 2 restaurants: een pizzeria en een buurtkroeg. We kozen, op aandringen van Mark, voor het terras van de pizzeria. Toen ons eten en drinken gebracht werd, werden we door de ons belagende wespen gedwongen onze spullen op te pakken en binnen in het geheel lege restaurant plaats te nemen. Het eten was er maar zozo en de bediening onaardig. Tien minuten nadat we ons eten kregen vertelde de ober ons dat we door moesten eten want dat het restaurant ging sluiten. Kortom, het was geen succes. We hoopten dat we in de week die voor ons lag leukere plekken zouden vinden om te gaan eten, want dit was helemaal niks. Struer leek toen nog een saai, lelijk en ongezellig dorpje.
We besloten ons er even niet druk om te maken. Er lagen twee lange, lange dagen voor ons, waarin we helemaal geen tijd zouden hebben om aan eten in Struer te denken!

Wordt vervolgd.......


reacties in mijn gastenboek graag