Zondag 24 augustus 2008
Deze week heeft de Kunstraad een advies uitgebracht aan de Gemeenteraad van Amsterdam over de verdeling van de subsidiegelden voor cultuur. Dat is niet goed uitgepakt voor het Vondelpark Openluchttheater. Als het aan de Kunstraad ligt wordt de subsidie gehalveerd en dat betekent sluiting van een van de leukste openluchttheaters van Nederland. En dat is natuurlijk een ramp voor het culturele leven in Amsterdam.
Vandaag was de laatste zondagmiddag van het Vondelparkseizoen. Een mooi moment om actie te voeren, want dat het belachelijk zou zijn om het Openluchttheater te sluiten begrijpt elk
gezonddenkend mens. Als je ziet hoeveel mensen elke keer op die voorstellingen afkomen, zie je gewoon dat er aan een behoefte wordt voldaan. En dat is echt niet alleen als De Dijk, Blof of
Acda en De Munnik spelen, maar ook bij veel onbekendere namen.
Ondanks de deceptie hadden we toch een gezellige middag. Het hele AEDM-gebeuren gaat eigenlijk al heel lang niet meer alleen om de optredens. Er is bij wat je de harde kern van fans kunt noemen, de fans die het vaakst komen, een vriendengroep ontstaan. En dus is elk evenement bij voorbaat al bijna geslaagd, omdat het altijd weer een reden is om gezellig samen te komen.
Op de site van het Openluchttheater kan iedereen een actiekaart
invullen om de Gemeente Amsterdam te laten weten dat het Openluchttheater open moet blijven. Al deze "handtekeningen" worden aan de gemeente aangeboden. En nou maar hopen dat het
helpt. De gemeente zal in september beslissen over de toewijzing van subsidiegelden. Ik heb er eigenlijk wel vertrouwen in dat het goed gaat komen. De verantwoordelijke wethouder was
vanmiddag aanwezig en ik neem gewoon aan dat
reacties in mijn gastenboek graagZondag 24 augustus 2008
En toen was de laatste dag aangebroken. Het was zonovergoten, van regen geen sprake, dus van naar huis gaan ook niet. Ik had me erbij neergelegd. Zo'n straf was het nou ook weer niet om
nog een dagje in de zon te vertoeven.
Na de huifkartocht ontkwam ik er niet aan. We moesten lopen. We kwamen bij huisjes waar je kon zien hoe mensen leefden. Leek erg op Enkhuizen. Met (hele korte) bedstedes en oude keukens en huiskamers. Leuk om te zien. En we kwamen bij huisjes waar oude ambachten werden beoefend. Melkhouderijen, houtsnijateliers, bakkers. Erg leuk. Het rook heerlijk bij die bakker en je kon er ook producten kopen. Maar toen ik ging kijken wat ik dan wilde hebben zag ik alleen maar wespen. Al die producten waren bedekt door honderden wespen. Gatverdamme. Ik had meteen geen honger meer.
Die wespen waren sowieso een probleem daar. Het was er vergeven van. Echt niet leuk. Zoiets beïnvloedt altijd onmiddellijk mijn humeur. Slechte eigenschap van me, ik weet het, maar ik word
echt niet vrolijk van alles wat beweegt en al helemaal niet van grote aantallen ook nog. Maar ik zette door. Bikkel als ik ben. En probeerde te genieten van de zon. De berichten uit Nederland
leken te zeggen dat dit wel de laatste zon zou zijn die ik deze zomer zou zien.
We speelden een tijdje en toen we verder liepen kwamen we bij een houtzagerij aan. Daar zagen we hoe men vroeger planken zaagde uit bomen. Fascinerend. Echt. Ik kan daar uren naar
kijken. Bovendien waren er weinig wespen daar. Die waren zeker bang voor die scherpe zagen ofzo.
Na het treintje wandelden Mark en Ron door een moeras. Ik bleef wijselijk achter. Ik had het al zwaar genoeg met mijn vrienden de wespen. Nog meer ongedierte kon ik niet aan. Het moeras bleek maar klein, dus ik bleef niet erg lang alleen. We wandelden weer door en kwamen bij een schooltje aan. Grappig gezicht al die kinderen in oude klederdrachten. Een jongetje deed iets stouts en kreeg vervolgens een pak slaag met een rietje. Geweldadig volk, die oude Denen. De kinderen kregen pauze en gingen een spelletje doen. Een soort tikkertje. Mark mocht ook meedoen. Maar tijdens het tikkertje spelen moest je een gedichtje opzeggen in het Deens. Nu haakte Mark wijselijk af. We keken toe en vermaakten ons toch wel. Leuk spelletje.
Tenslotte kwamen we aan bij een huisje waar allerlei vrouwen zaten te breien. Ze begonnen een gesprek met ons en ik keek schaapachtig terug. Blijkbaar zien wij er erg Deens uit. Zelfs toen
ik in het Engels terugpraatte bleven ze gewoon Deens praten.
De volgende dag reden we terug naar huis. Ik heb de helft van de tijd achter het stuur gezeten (in Denemarken en Nederland, Duitsland durf ik nog steeds niet) en was reuze trots op mezelf. Zo stoer als ik heel Nederland doorcross (midden in de nacht zelfs), zo truttig ben ik zodra ik de grens over ga. Of zo truttig was ik. Nu dus niet meer................
reacties in mijn gastenboek graagZondag 17 augustus 2008
Voor donderdag hadden we een boottocht bedacht. Struer ligt aan een prachtig meer dat uitkomt op zee. Niet ver uit de kust ligt een eiland dat bij uitstek geschikt is om omheen te varen. En dus
worden er boottochten georganiseerd op twee- en driemasters. Zouden die boten in Friesland liggen, zouden het volgens mij Skutsjes heten.
Dat ging natuurlijk maar drie kwartier goed. Want na drie kwartier gingen we overstag en zat ik opeens in de schaduw. Maar dat gaf niet. Want het was toch wel een fijne boottocht. Al neig ik er toch naar te zeggen dat ik varen een beetje saai vind. Komt natuurlijk ook omdat ik de neiging heb lui te zijn. Ik heb helemaal geen zin om mee te werken op zo'n schip. Sjees hee...daar heb ik de genen niet voor is dan mijn standaarduitdrukking. Dus het aan de touwen gaan hangen liet ik maar even aan Ron en wat andere sterke mannen over.
Dat ik varen niet heel boeiend vind, behalve om in de zon te zitten/liggen, komt natuurlijk ook omdat ik niet echt dol ben op alles wat beweegt, pootjes of vinnen heeft. Dus toen de schippers een groot vangnet pakten en daar de meest vreselijke dingen mee opvisten, was ik niet echt geboeid. Met name de kwal die meekwam vond ik meer dan goor.
Om maar niet hoef te kijken naar al die enge beesten, pakten Mark en ik een boek over een nog veel enger beest (Dolfje Weerwolfje) en lazen samen het halve boek uit. Een Deens meisje van
een jaar of 16 wilde erg graag laten horen dat ze Duits sprak (op het niveau waarop ik Japans spreek overigens) en wilde van mij weten waar het boek over ging. Zucht. Moet ik weten wat
weerwolf in het Duits is? Ik vertelde haar dat het over een schrijver ging die te gast was in een talkshow, maar niks te drinken kreeg. Ze vond het een fascinerend verhaal. Ze schreef nog net
de titel van het boek niet op :-).
's Avonds aten we heerlijk in het restaurant dat we 's middags hadden gevonden. Vanwege de wespen waren we binnen gaan zitten, maar de gevel van het restaurant was erg open. Het eten
was echt heerlijk (vis). Jammer alleen dat er zoveel vliegen op af kwamen dat we er stapelgek van werden. Erg jammer. Maar het was toch gezellig en lekker. Bovendien hing er een televisie
en zagen we op het weerkaartje dat het de volgende dag tóch mooi weer zou worden, al was er eerder die week regen voorspeld voor de vrijdag. Hoewel ik een heerlijke vakantie had, verlangde
ik erg naar huis. We hadden afgesproken dat als het vrijdag zou regenen, we naar huis zouden gaan. Dat kon ik dus wel op mijn buik schrijven. Vond ik erg jammer, want twee weken op
vakantie is écht te lang voor mij. De heimwee is altijd sterker. Staat in feite los van hoe leuk de vakantie is. Wordt vervolgd........
reacties in mijn gastenboek graagZondag 10 augustus 2008
De volgende dag gingen we naar Aarhus, een stadje in het oosten van Jutland. Op de kaart leek het niet zo ver, maar het bleek bijna 2 uur rijden.
We liepen een winkelstraat in en waren al gauw verveeld. De volgende winkelstraat werd al arremoediger en toen we nog 10 minuten doorliepen hing er een stank die we niet konden
thuisbrengen maar die echt niet te harden was. En hoe verder we doorliepen, hoe arremoediger het stadje werd. Blijkbaar was alleen die ene straat met al die terrassen mooi en hip, want
verder zag het er niet uit. Wat een vieze, ongezellige en lelijke rotstad zeg. Wordt vervolgd.......
reacties in mijn gastenboek graagWoensdag 6 augustus 2008
Na de ontzettend vermoeiende dagen in Legoland besloten we de dinsdag maar even heel rustig aan te doen. Het was gelukkig prachtig mooi weer dus we konden heerlijk in de tuin van het
huis zitten. We lazen wat, we aten wat, we deden wat spelletjes, Mark keek wat televisie, Ron sliep wat en ik schreef een logje op mijn laptop-zonder-internet. En we vulden maar weer eens een
Sudoko in. Mark is er erg goed in geworden. Het is een waar kind van zijn grootmoeder.
Op de terugweg naar ons prachtige huis gingen we nog even op zoek naar een strandje bij één van de meren die bij dit dorpje liggen. Meren die allemaal uitkomen op de Noordzee. Of de
Oostzee. Op een zee in ieder geval. We vonden een klein strandje, maar echt heel aantrekkelijk leek het me niet. Het deed me een beetje denken aan Muiderberg. Muiderberg or die. Ik
probeerde met mijn grote teen of het water koud was, maar dat viel reuze mee. Wordt vervolgd.......
reacties in mijn gastenboek graagMaandag 4 augustus 2008
Toen we de vakantie gingen plannen en alle leuke campings in Italië volgeboekt bleken, kwam Mark met de oplossing: laten we naar Legoland gaan! Dat was een geweldig idee en zo kwamen
we in Denemarken terecht.
Legoland was oorspronkelijk een soort Madurodam, maar dan van Lego (duh!). Dat gedeelte bevindt zich dan ook op het voorste deel van het terrein. Het gedeelte dat wij amper gezien hebben, want Mark wilde meteen naar de attracties. Het verkeerspark, de achtbaan, de brandweerbaan, de wildwaterbaan en ook de 4 nieuwe attracties moesten natuurlijk bekeken worden.
Vooral de eerste dag kregen Ron en ik geen moment rust. Mark trok ons van de ene naar de andere attracties en wilde alles uitproberen, bij voorkeur zo eng mogelijk! Ik had me voorgenomen
om zoveel mogelijk mee te gaan in de attracties, omdat ik de vorige keer, in 2005 dus, buikgriep had gehad en alle attracties aan me voorbij had moeten laten gaan.
Maar gelukkig was er genoeg te doen voor hem. Zo raakte hij helemaal wild enthousiast door de brandweerbaan. Het is een goed kind dat op zijn moeder lijkt. Immers, BHV (bedrijfshulpverlening) is een van de leukste taken die ik heb op mijn werk.
Het was prachtig weer in Legoland en toch werden we zeiknat. Een van de nieuwe attracties is namelijk een piratenopleidingstraject. Je zit in een boot en moet mensen op de kant en in andere boten natschieten, maar het vervelende is dat die mensen hetzelfde doen. En meestal kunnen ze een stuk beter richten dan ik. Ik had vreselijke spijt dat ik mijn java-eiland/doe maar-poncho's in het huisje had laten liggen, want die hadden natuurlijk uitkomst geboden. Maar na even op een terrasje een crêpeje te hebben gegeten waren we al weer redelijk opgedroogd en konden we door naar een volgende attractie.
We besloten de Wildwaterbaan maar eens te proberen. Zag er leuk uit, hoewel het einde ervan mij wel angst inboezemde. Het vaartuig waar je in zit wordt op een soort lift gezet die een meter of 10 (?) naar boven gaat waarna je een hellingbaan afgesodemieterd wordt. Natuurlijk was het griezelen, maar ontzettend leuk! Ik denk dat we die attractie wel 7x gedaan hebben, ondanks de langste wachttijd van heel Legoland (ca 20 minuten per keer).
We zagen en deden ook nog wat bravere attracties: het aquarium, een 4-D show waarbij er sneeuw over ons uitgegooid werd en er wind in onze gezichten werd geblazen, een uitkijktoren die draait waardoor je leuk uitzicht over Legoland en het naastliggende vliegveld hebt, een suf treintje, het voetbalstadion van Lego en bootjes die je langs allerlei bekende gebouwen voert. En hoewel Mark dat allemaal erg leuk vond, was het hem niet braaf genoeg. Hij lokte mij mee naar de Dragon Ride. "Dat is echt niet eng mama, zelfs voor jou niet". Ik was zo stom om hem te geloven. Dus ik ging mee. En ik moet zeggen, het was allerschattigst. Een soort Droomvlucht (Efteling) maar dan met draken. Allerliefst. Alleen het einde was iets minder lief. Het was het Paard van Troje. Want toen ik nog zat na te genieten van al die schattige draakjes, maakte het treintje waarin we zaten opeens vaart. En dan niet zo maar vaart, maar echt hard. Vet hard, zou Mark zeggen. En zo ontpopte dat schattige ritje zich in een ware hel, want het bleek gewoon een achtbaan te zijn. Ik dacht dat ik gek werd. "Laat me eruit!!!", gilde ik maar ik werd niet gehoord. Of wel gehoord, maar niemand voldeed aan mijn verzoek. Wat een nachtmerrie.
En net, toen ik dacht, dat we het ergste wel gehad hadden, ontdekte Mark een attractie die mij 10 jaar van mijn leven heeft gekost. Natuurlijk ging ik er niet in, maar alleen al zien hoe Mark en Ron op hun kop gezet werden, maakte me al misselijk. Het was een soort robotarm die alle kanten op schokte. Hij duikelde voorover en achterover, gooide je naar links, naar rechts, omhoog, omlaag en dat alles in een razend tempo.
Mark was razend enthousiast. Ron beduidend minder, maar ook hij had zich wel vermaakt. En wat was het geval? Je kon verschillende niveau's doen. Zij hadden niveau 5 gedaan, het hoogst mogelijke en daardoor waren ze op hun kop gezet. Binnen elk niveau kon je kiezen voor een bepaald aantal bewegingen die je zelf dus zo eng kon kiezen als je maar wilde. Dus, vonden de heren, als ik niveau 1 zou doen en dan voor de minder enge bewegingen zou kiezen, zou ik het vast ook hartstikke leuk vinden. Nou vertrouwde ik Mark natuurlijk allang niet meer na het Dragon-Ride-drama, maar als Ron zegt dat ik het wel durf dan geloof ik dat. Geloofde moet ik zeggen, want het was echt verschrikkelijk. Al na 1 seconde wist ik dat dit de Fout van mijn leven was. Ik koos natuurlijk niet voor de optie op-je-kop-gezet-worden, maar blijkbaar kreeg je die beweging er gratis bij. Het woord nachtmerrie kreeg een heel nieuwe dimensie. Het was te erg voor woorden. Ik gilde : "Waarom doen jullie dit me aan", maar hoewel ik in Kopenhagen gehoord werd (350 km verderop), ging de ellende gewoon door. Ik sta er nog steeds van te trillen (een week na dato!!).
Toen we na twee dagen Legoland verlieten, wist ik dat ik daar voorlopig niet meer ging komen. Of in ieder geval niet met dat lieve zoontje van mij. Wat een terrorist, wat een sadist! Maar ik moet toegeven, ik had genoten. Zo'n pretpark is echt veel leuker als je wél gebruik maakt van de attracties. Maar dan liever de Wildwaterbaan dan de Power Builder of de Dragon Ride, als het ik het mag zeggen....................... Wordt vervolgd.......
reacties in mijn gastenboek graagZondag 3 augustus 2008
En toen was onze tijd in Kopenhagen opeens voorbij. We vertrokken uit het hotel en gingen op weg naar Jutland, waar we het tweede deel van onze vakantie zouden doorbrengen.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden, gingen we op onderzoek uit in de omgeving. In het nabijgelegen dorpje, Struer, vonden we een pleintje met 2 restaurants: een pizzeria en een buurtkroeg.
We kozen, op aandringen van Mark, voor het terras van de pizzeria. Toen ons eten en drinken gebracht werd, werden we door de ons belagende wespen gedwongen onze spullen op te pakken
en binnen in het geheel lege restaurant plaats te nemen. Het eten was er maar zozo en de bediening onaardig. Tien minuten nadat we ons eten kregen vertelde de ober ons dat we door
moesten eten want dat het restaurant ging sluiten. Kortom, het was geen succes. We hoopten dat we in de week die voor ons lag leukere plekken zouden vinden om te gaan eten, want dit was
helemaal niks. Struer leek toen nog een saai, lelijk en ongezellig dorpje. Wordt vervolgd.......
reacties in mijn gastenboek graag |