Maandag 27 augustus 2007

Uitmarkt

Zondag zouden we naar de Uitmarkt. Carolien Borgers stond op ons verlanglijstje, de Comedy Train, Mieke Giga en natuurlijk vooral Daniel Samkalden.
Maar het leven loopt altijd anders dan je denkt. Omdat Massy onverwachts naar Deventer kwam, bleef ze natuurlijk slapen (logischer dan heen en weer naar Zoetermeer rijden natuurlijk). Er lag toch nog een broek bij mij. En een dagje zonder make up kon ze ook wel. Gelukkig is Prinsesje niet zo heel ijdel.
Toen we thuis kwamen hadden we nog helemaal geen zin om te gaan slapen. Ik had natuurlijk nog In Voor En Tegenspoed liggen, die ik voor mijn verjaardag had gekregen. Die dvd moest nodig bekeken worden. Dus voorzagen wij ons ieder van een zak chips (zij gewoon, ik paprika), een fles cola (zij gewoon, ik light) en gingen prinsheerlijk in bed liggen (nadat we eerst een uur tranen met tuiten hadden gelachen om een miauwend poesje buiten).
In Voor- en Tegenspoed bleek nogal hilarisch. Niet zozeer vanwege een geestig script of buitengewone acteerprestaties, maar met name vanwege de belachelijke bloesjes die Thomas Acda aan bleek te hebben. Bijzonder gedateerd, maar vooral bijzonder lelijk. We werden er verschrikkelijk melig van. Zo melig dat we de dvd maar uitgezet hebben, want we waren zelf veel grappiger dan Thomas en Rijk de Gooijer. Wij vonden dat we ze maar eens moesten gaan beconcurreren. En we besloten, in het kader van "If you can't join them, beat them" ons in te schrijven bij een Open Podium in Toomler.
Tegen 6 uur vonden we dat we toch maar even moesten gaan slapen. Maar niet voordat we het programma van de Uitmarkt bekeken hadden. We moesten natuurlijk wel even weten hoe laat we verwacht werden bij Carolien Borgers. Dát viel een tikkeltje tegen. Om 12 uur zou ze al spelen. En dat terwijl we pas om kwart over 12 hadden afgesproken met Marion, op het C.S. Iets zei ons, dat we Carolien gingen missen. Maar aangezien we nog geen seconde geslapen hadden, besloten we Carolien maar te laten schieten. Die zien we binnenkort toch in het theater.
We gingen dus slapen. Maar niet voor dat we het Acda en De Munnik-gastenboek even geterroriseerd hadden. Waar we vervolgens zo verschrikkelijk melig van werden, dat we om 7 uur helemaal niet meer konden slapen. Klaarwakker waren we. En gillend van de lach.
En we besloten een oproepje te plaatsen om mensen naar de chatbox van de AEDM-site te lokken. We legden de laptop tussen ons in, als een soort van onwillige baby en gingen liggen wachten tot er iemand reageerde. En vielen prompt in slaap.
Om 11 uur schrokken we wakker. We moesten eruit. Er diende ge-uitmarkt te worden. Maar het bleek dat Marion ons wakker gesmst had, dat ze wat later kwam. Pfew....wat een opluchting. We hoefden ons niet te haasten.
Het kwam er op neer dat we om een uur of kwart over 1 het pontje naar Java-eiland namen. We zagen geen komisch duo op de bodem van het IJ, maar wel M-lab, het nieuwe theater in Amsterdam Noord én het Java-eilandpodium waar we vorig jaar zulke geweldige uren hadden meegemaakt. Wat een fijne herinneringen riep dat op!
Om even over 2 uur kwamen we aan bij de Theaterfabriek. Waar de Comedytrain net begonnen was en waar net 500 mensen weggestuurd waren vanwege hartstikke vol. Dát was een tegenvallertje. Maar we konden wel horen wat de comedians zeiden en het duurde niet lang voordat we Henry van Loon (een van onze favo's) hoorden zeggen: ".....in de omgekeerde wereld". Wij gilden het uit van het lachen. Het leukste stukje uit het huidige Comedytrain-repertoire! Wij werden op onze wenken bediend.
We besloten naar Thijs van Domburg te gaan. Ook een Comedian uit Toomler. En ook errug leuk. Tranen over onze wangen. Maar het gekke was, we waren de enigen! Van de 1000 man in de zaal (het heet niet voor niets de Theaterfabriek), waren wij de enigen die lachten. Volgens mij werd hij van ons nóg onzekerder dan van de stoïcijnse zaal. Waarschijnlijk dacht hij dat we hem in de maling namen. Niet dus, we vonden hem echt leuk.
De rest van de dag zagen wij (met inmiddels ook Marion en Hilde) niet veel. Eén Nederlandstalige singer/songwriter, die zo verschrikkelijk slecht was, dat het genant was. Heel erg genant. De zaal stroomde na elk nummer leger en leger. En volkomen terecht. Sjees hee wat was dat slecht.
We slenterden wat rond over de uitmarkt. We dronken wat. We aten wat. We (of beter gezegd: Massy) zette de horeca weer eens op stelten. We babbelden wat met mede uitmarktgangers die om de een of andere vage reden dachten dat ik een Danny De Munk Groupie was. Tss. Ik weet niet waar ik meer over viel. Over de keuze van de artiest of over de benaming Groupie :-).
We zagen een bandje spelen, waarvan we dachten dat het B.J. Baartmans was. Twee uur later kwamen we er achter dat het heel iemand anders was geweest en zagen we B.J. Baartmans alsnog spelen. Nederlandstalige luisterliedjes met een zachte g. Niet slecht. Ik had ergere teksten gehoord die middag :-). Maar na zijn liedje over een bouwvergunning haakte ik toch enigszins af.
Om 9 uur speelde (jarige) Otto met Mieke Giga. Heel fijn, vlak naast het theater waar Daniel Samkalden om half 10 optrad. Dus terwijl wij ons verzekerden van een plaatsje bij Daniel Samkalden, konden wij mooi het half uurtje Nina Hagen Tribute volgen.
En toen was het dus half 10 en begon eindelijk de minivoorstelling van Daniel Samkalden. De voorstelling waar het wat ons betreft de hele dag om ging. En we werden niet teleurgesteld. Daniel is terug. Weliswaar met dezelfde voorstelling, maar ook met nieuwe liedjes. En een nieuw soort zekerheid, wat hem vrolijker maakt en nóg leuker om naar te kijken. Het was kort maar bijzonder krachtig. We want more! En we krijgen more, want we gaan nog wel een paar keer, dit seizoen. Als we tijd hebben, that is. Want die Sladood en die Poffertjeskop gaan weer spelen. En die gaan nog nét een beetj voor :-).


Daniel Samkalden


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 26 augustus 2007

Tour de Terras

Amsterdam had dit weekend de Uitmarkt en Deventer had de Tour de Terras. En hoewel de Uitmarkt erg aanlokkelijk was zaterdag, koos ik toch voor Deventer, omdat daar JP den Tex op zou treden. Samen met onder andere Lucky Fonz III, die we nog kennen van het huiskamerconcert in oktober 2006.
Letitia woont in Deventer en had Helmajo, Sarina, mij en Massy uitgenodigd om eerst bij haar te komen eten en daarna de stad in te gaan, alwaar JP 7 optredens van elk een kwartier zou geven. Sarina had geen oppas en Massy besloot naar Jarige Ralphje te gaan, dus bleven Letitia, Helmajo en ik over.
We zaten net (heerlijk) te eten in de oergezellige tuin van Letitia, toen Massy belde. Martijn was ziek, dus ook zij hoefde niet naar Ralphje toe. Ik riep onmiddellijk dat ze dan in de auto moest springen, want dat ze de laatste 5 optredens van JP dan wel zou halen. En zo geschiedde.
Het idee van een Tour de Terras is heel erg leuk. Op en rond een groot en gezellig plein in Deventer stonden voor de terrassen kleine podia opgesteld. Elke artiest speelde een kwartier en schoof dan op naar het volgende podium. Er waren 2 routes, de blauwe en de roze. JP speelde (samen met gitariste Yvonne Ebbers) in de blauwe, Lucky Fonz in de roze. Als JP speelde had LF pauze en andersom. Ze speelden heel toevallig aldoor op podia naast elkaar. Reuze handig want daardoor konden we alle optredens zien.
JP begon om half 9, maar bleek wat problemen te hebben met het geluid. Of met de geluidsman. Of met allebei. En met de bandjes op de podia in de buurt, want die speelden allemaal veel harder dan hij. Leuk idee zo'n Tour de Terras, maar dan moet je niet een man op een accoustische gitaar naast een bandje met drums zetten. Sjees hee, dat kan ik zelfs bedenken. JP baalde ervan, maar besloot er toch maar een leuke avond van te maken en deze avond als trainingskamp te beschouwen.

Toen mocht Lucky Fonz. Hij zong o.a. het wonderschone Micky en vroeg op een gegeven moment of het publiek verzoeknummers had. Stilte op het terras. Niemand kende hem, dus er waren ook geen verzoeknummers. Ik stond aan de zijkant van het podium te kijken, want het terras was vol, en riep hem toe: "Speel dat nummer maar dat je met Carolien Borgers samen zong".
Stralend draaide Lucky Fonz zich naar mij en zei: "Dat is Romance. Ik ga Romance spelen. En dan ga ik het ook speciaal voor jou spelen", om vervolgens de microfoon te pakken en deze aan de zijkant van het podium te zetten. Hij zong Romance, wat samen met Micky mijn favo nummer van zijn cd is, helemaal naar mij toe. Ik was zeer vereerd, wat een schatje.


Lucky Fonz III zingt Micky


Romance will find your way......(foto gemaakt door Letitia)


Ik genoot (foto gemaakt door Letitia)

Toen JP weer aan het optreden was, belde Massy dat ze haar auto in de straat van Letitia had geparkeerd en waar ze heen moest. Wij besloten haar even op te gaan halen. Waardoor we het 2e optreden van JP vrijwel helemaal misten.
Daarna zagen we alle optredens van JP en nog een paar optredens van Lucky Fonz. JP bleef maar problemen met het geluid hebben, dat was echt superfrustrerend. En toch was het leuk. Ik ben dol op zijn muziek en heb dus toch genoten. Bovendien was het weer mooi en hadden we het gewoon gezellig met z'n allen.


(foto gemaakt door Letitia)

Aan het eind van de avond bleek de geluidsman die JP toegewezen had gekregen voor de avond normaal gesproken het geluid bij toneelstukken deed. Dat verklaarde veel. Jammer wel natuurlijk. Als artiest ben je gewoon heel erg afhankelijk van de capaciteiten van de mensen van de techniek. Dat blijkt maar weer.
Hoewel de uitvoering van de Tour de Terras te wensen over liet, is het geheel goed bevallen. In tegenstelling tot de techniek werkte het weer natuurlijk wel heel erg mee. Dat droeg bij tot een geweldige avond. Eentje die zeker voor herhaling vatbaar is........


reacties in mijn gastenboek graag



Donderdag 23 augustus 2007

Het Mysterie Dat Man Heet

Hoe zou het zijn om een man te zijn? Dat vraag ik me mijn hele leven al af.
Als kind wilde ik graag een jongetje zijn. Ik wilde kunnen voetballen, goed kunnen voetballen. Bij Ajax kunnen voetballen. Ik speelde op straat altijd met jongetjes en meestal voetbalden we. Ik dacht dat ik, in ieder geval voor een meisje, reuze goed was in het spelletje. Jaren later vertelde Petertje, een vriendje van de lagere school, die ondanks dat hij inmiddels dik in de 40 is altijd Petertje is gebleven, dat ik er echt helemaal niks van kon. Waarom mijn zusje Maud en ik dan wel altijd mee mochten doen? Het zullen onze innemelijke persoonlijkheden wel geweest zijn. Op die leeftijd was in ieder geval nog geen sprake van enige vrouwelijke charmes :-).
Nu, jaren later, wil ik om heel andere redenen een man zijn. Niet voor altijd, maar let's say voor een jaar ofzo. Gewoon om te kijken hoe een man dingen beleeft. Natuurlijk allereerst op lichamelijk gebied. Ik ben ontzettend benieuwd naar wat Het Mysterie Dat Man Heet nou precies voelt, op het moment supreme, of eerder nog, als hij in zekere staat geraakt (Joni, ik probeer woorden te gebruiken waar je filter niet van op tilt slaat :-)). Maar meer nog zou ik willen begrijpen hoe een man denkt, hoe een man leeft.
Waarom zitten wij vrouwen eeuwig en altijd te checken of onze telefoon het nog wel doet, hebben wij een rsi-arm van het refreshen en checken wij 400 x per dag onze mail als we belangstelling hebben voor een Manspersoon? Ik weet bijna zeker dat zo'n Manspersoon heel anders in elkaar zit. Die denkt misschien "lekker wijf", pakt de afstandsbediening en bedenkt 2 weken later dat hij maar weer eens wat van zich moet laten horen. In het gunstigste geval dwalen zijn gedachtes nog wel eens af naar Het Lekkere Wijf, maar de kans dat hij dan ook bedenkt dat Lekker Wijf misschien wel een mailtje, telefoontje of enige andere vorm van communicatie zou willen ontvangen is klein.
Vraag me niet hoe het mogelijk is, maar ondanks de haast onwil van Manspersoon om enige moeite te doen voor Lekker Wijf, schijnt het toch nog wel eens tot een afspraak te komen (ik spreek niet uit recente ervaring, dat merkt u). Lekker Wijf blijkt nog lekkerder dan verwacht en Manspersoon is helemaal tevreden. Maar zodra hij de deur achter zich dichttrekt, lijkt Manspersoon zich weer uitsluitend met de voetbaluitslagen en werk bezig te houden. En daar zou ik dan even een vliegje in Manspersoon's hersenen willen zijn. Om te zien hoe dat werkt. Hoe is het mogelijk dat Manspersoon gedurende de periode waarin hij zich van zijn beste kant laat zien (variërend van 2 minuten tot enkele uren en soms wel eens een hele nacht, heb ik van horen zeggen :-), totaal toegewijd lijkt te zijn, compleet met gevoel en al, maar dat dit over is zodra hij zijn broek weer aan heeft? Hoe zou het "voelen" (als daar al enige sprake van is), om al je gevoel uit te kunnen schakelen zodra je de deur achter je dichtgetrokken hebt? Dáár ben ik heel erg benieuwd naar. En daarom zou ik graag een tijdje man zijn. Kijken of het leuk is om zo door het leven te gaan.
Eerlijk gezegd denk ik dat het helemaal niet zo tof is om zo gevoelsarm te zijn. Ik ben een tiepje dat leeft op gevoel. Zonder de toppen en dalen die onderdeel zijn van mijn dagelijks leven zou ik mijn leven maar supersaai vinden. Vroeger was ik om de haverklap verliefd (we spreken over de vorige eeuw). Soms zat ik in het diepste dal omdat het toenmalige Manspersoon niks van zich liet horen dan wel geen enkele blijk gaf van enig wederkerig gevoel. En toch realiseerde ik me dan dat zo'n ellendige gevoel nodig was om ook de toppen van verliefdheid te kunnen voelen. Zoals Thomas zo mooi zingt : "Geluk kan enkel groeien, Als je ook het droeve voelt". En dat is natuurlijk zo. Hoe droeviger ik was in die tijd, hoe gelukkiger ik was als Manspersoon vervolgens me best leuk bleek te vinden.
Ook op andere gebieden zou ik willen weten hoe het is om man te zijn. Als je niet kunt zoeken (een kwaal waar de meeste mannen last van hebben), is het natuurlijk ongelooflijk irritant als je wat kwijt bent. Maar wat is nou eigenlijk "niet kunnen zoeken"? Hoe moeilijk is het om een tijdschrift op te tillen om te zien of de afstandsbediening dáár onder ligt? Hoe werkt dat in je hersens? Curieus.
Geheel onmogelijk lijkt het me als de enige twee dingen die je tegelijk kunt, bier drinken tijdens Studio Sport is. Dat verklaart overigens wel weer waarom mannen zo weinig communiceren. Ik sms me suf tijdens werk, boodschappen, huis opruimen, logjes schrijven, televisie kijken en alle andere dingen waar ik me dagelijks mee bezig houd. Als dat een psychologische onmogelijkheid is, heb je natuurlijk ontzettend veel minder tijd om af en toe even wat van je te laten horen. Dat snap ik best :-). Maar ook hier zou ik willen weten hoe het werkt dat je niet ter plekke in Albert Heijn kunt bedenken én pakken (2 handelingen dus) wat je nodig hebt, maar altijd eerst thuis een boodschappenlijstje moet maken. Als je thuis kunt bedenken wat je nodig hebt, kun je dat in de winkel toch ook? Uitermate interessante materie.
Tijdelijk man kunnen zijn is een fysieke onmogelijkheid. En gelukkig maar. Want eerlijk gezegd ben ik best tevreden als vrouw. Misschien had ik psychologie moeten gaan studeren, ooit. Dan had ik het misschien kunnen begrijpen zonder fysieke ingreep.......


reacties in mijn gastenboek graag



Maandag 20 augustus 2007

CO2 OK?

Dione schreef in mijn gastenboek "Hahaha, komisch die logs. Alsof je wel co2-ok bent als je het hele jaar stad en land afreist naar allemaal optredens. Hahaha. Die hele co2-hausse is ook flauwekul. Je hebt gelijk".
Op zich scoort ze daar een punt. Natuurlijk ben ik helemaal niet CO2 OK bezig met mijn 25.000 km per jaar. Helemaal waar. En op zich heeft ze ook gelijk als ze de "CO2-hausse" op de hak neemt. Want het zal echt niet zo zijn dat we door allemaal een spaarlamp te nemen de wereld kunnen redden. Als het zo makkelijk was....Zolang een giga-land als China een groot deel van de CO2-uitstoot veroorzaakt en daar weinig of niks aan doet, zal ik de planeet niet redden door mijn televisie uit te doen in plaats van op standby te zetten. En zolang er per dag duizenden vliegtuigen all over the world blijven vliegen, zal de lamp boven uitdoen als ik beneden ben echt het verschil niet maken. Dat begrijp ik ook wel.
Het is modern om met het milieu bezig te zijn. Sinds de film van Al Gore (die ik overigens nog steeds niet gezien heb) lijkt het wel alsof je er gewoon niet bij hoort als je niet af en toe de term CO2 OK gebruikt. Mensen zoals ik roepen heel schijnheilig dat we aan het milieu moeten denken maar blijven wel gewoon autorijden. Allemaal maar waar. Maar het is ook zo dat ik een kind heb. Een kind die een toekomst voor zich heeft. Een kind dat misschien ook weer kinderen zal krijgen. En die hele hype rond Al Gore en zijn film heeft er bij mij in ieder geval toch voor gezorgd dat ik wat bewuster ben geworden van wat ik doe.
Eigenlijk geloof ik heilig in het zelfherstellend vermogen van de natuur. Natuurrampen en natuurwijzigingen hebben zich door de eeuwen altijd voorgedaan en ik denk dat de natuur er wel weer wat op vindt, op alle ellende die de mens veroorzaakt. Maar waarom zouden we de natuur daar niet een handje bij helpen? Ik ben echt niet roomser dan de paus, want ik geef onmiddellijk toe: ik doe alleen de dingen waar ik geen last van heb. Ik ga niet dagelijks 4 uur in de bus zitten als ik er met de auto maar anderhalf uur over doe. Ik ga niet alleen naar het theater in Amsterdam en ik ga zelfs naar de bakker met de auto (moet ik wel even bijzeggen dat de bakker een kwartier heen en een kwartier terug lopen is en dat ik geen fiets heb).
Maar wat ik wel doe zijn juist al die kleine dingetjes waar ik geen last van heb. Onder het mom van "Baadt het niet, schaadt het zeker ook niet" doe ik alleen de lampen aan die ik nodig heb, doe ik altijd het beeldscherm uit als ik de computer wel aan heb staan maar hem even niet gebruik, doe ik op mijn werk alle niet uitgeschakelde beeldschermen uit van collega's die naar huis zijn (alleen bij mij op de afdeling dan, ik ben geen freak) en doe ik de televisie uit in plaats van op standby. Toen ik op vakantie ging, heb ik de stekkers uit het stopcontact getrokken van alle apparaten die best een paar weken uitgeschakeld konden worden (zoals bijvoorbeeld de telefoon en de wekkerradio's). Als ik naar AH ga, neem ik zoveel mogelijk een tas van huis mee in plaats van weer een tas te kopen. Ik gebruik geen gele plakbriefjes (post it) maar mislukte printjes als kladpapier en ik zet de televisie niet meer aan als ik er niet echt naar kijk. En ik ga zelfs met het openbaar vervoer naar de stad als het zo uitkomt (maar dat heeft eerlijk gezegd meer met de belachelijke parkeertarieven in Amsterdam te maken). Ik loop naar de brievenbus als ik een brief moet posten en ik gebruik de lift niet als het niet nodig is (krijg ik meteen wat meer beweging). De tuinlampen flitsen niet meer dagelijks automatisch aan als ik binnen een lamp aan doe en mijn timers gebruik ik alleen als ik op vakantie ben. En zo zijn er nog veel meer hele kleine dingen die bijna geen moeite kosten maar toch "goed zijn voor het milieu".
In feite komt het er op neer dat ik gewoon wat bewuster ben geworden van wat ik doe. Mijn moeder kreeg gisteren voor haar verjaardag een digitale fotolijst (van mijn zusjes en mij moet ik beschaamd toegeven). Op zich reuze lollig. Je plugt hem in, doet er een memory card in en je hebt een permanente diashow van alle foto's die op je geheugenkaartje staan. Hartstikke leuk natuurlijk, maar toen ik hem gisteren zag was het eerste wat ik zei : niet CO2 OK. Daarmee bedoel ik niet dat we hem niet hadden moeten kopen, maar ik realiseer me wel dat we weer iets hebben gekocht waar stroom voor nodig is en dat het in feite zo ontzettend niet nodig is. Maar ik ben dus niet principieel genoeg om te gaan roepen dat we dat niet moeten kopen.
Zoals ik al zei, ik denk niet dat we de wereld kunnen redden met het gebruiken van wat minder (gloei)lampen en het lopen van trappen. Maar als de hele wereld wat bewuster gaat leven, zou dat dan niet een beetje helpen? Zouden er dan niet Europeanen zijn die bedenken dat ze de binnenlanden van Spanje nog nooit gezien hebben en dus eigenlijk niet echt naar de Domenicaanse Republiek hoeven op vakantie? Zouden er niet bedrijven zijn die wat vaker videoconferencing inzetten in plaats van hun mensen all over the world te laten vliegen voor een vergadering? Met andere woorden, zou een algemeen bewustzijnverhoging niet bijdrage tot minder CO2-uitstoot?
Misschien niet, misschien wel. De tijd zal het leren. Ondertussen sus ik leuk mijn geweten door niet te vliegen (om heel andere redenen dan het milieu, moet ik eerlijk toegeven) en door Mark te leren zuinig met energie om te gaan.
En dan ga ik nu maar eens even mijn stofzuiger aanzetten, een was in de machine gooien en een kop Cappucino maken in mijn Senseo. Handig hoor, al die apparaten :-).


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 19 augustus 2007

Vakantie in Eigen Land (3)

De dag na mijn verjaardag was het weer prachtig mooi weer. Alsof de duvel er mee speelde. Maar we vonden het niet erg. Liever nog geluk dan gelijk. Ofzoiets...
's Ochtends zaten we heerlijk in de zon. Ik was een paar dagen eerder in het geweldige boek Tirza van Arnon Grunberg begonnen. Als het aan mij zou liggen zou ik het in een ruk uitgelezen hebben. Maar we "moesten" nog naar Neeltje Jans. Je kunt natuurlijk niet 2 of 3 weken in Zeeland doorgebracht hebben zonder de Deltawerken bezocht te hebben. Neeltje Jans is de naam van het pretpark dat gebouwd is bij de Delta Werken.
Het bleek inderdaad een pretpark. Iets teveel een pretpark naar mijn smaak. Zo was er bijvoorbeeld wel een rondvaartboot waarmee je over de Oosterschelde kon varen, maar op die boot kreeg je helemaal geen (verstaanbare) informatie over wat je zag. Wel was er een prachtig zeeaquarium, waar wel veel verteld werd over wat voor vissen je in de Oosterschelde en de Noordzee kon aantreffen. Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd dat garnalen altijd als vrouwtje geboren worden, maar dat een deel na 2 maanden geloof ik van geslacht verandert. Dat is nog eens wat je noemt een megamorfose!


Een meeuw boven de Oosterschelde

Verder waren er een paviljoen over walvissen, een orkaansimulator en natuurlijk speeltuinen waarin water en waterkering centraal stonden. Op zich leuk gedaan. En er was een gigantische glijbaan.

Ook was er een zeehondenshow. Leuk vond ik dat. Ik ben niet zo'n dierenmens, maar als je me dan toch naar dieren laat kijken, kom dan maar met zeehonden op de proppen. Of aapjes. Ik dwaal af....
De volgende dag was het nog steeds best lekker weer, al werd er voor 's middags wel regen verwacht. We besloten nog maar eens naar Zierikzee te gaan, ook omdat mijn fototoestel het inmiddels begeven had. Ik had nog een vage hoop dat de instellingen misschien per ongeluk gewijzigd waren en wilde er even iemand met verstand ervan naar laten kijken. Iemand van de fotowinkel in Zierikzee dus. Het bleek ijdele hoop. Het toestel is kapot en laten maken kost minimaal 100 euro. Zucht, daar wordt een mens treurig van.
Er was een zomerfeest gaande in Zierikzee en daardoor was het gezellig en druk in het stadje. Er stonden artiesten, er was een markt en de terrassen zaten vol. Op de markt kocht ik twee prachtige verzamelalbums van Sjors en Sjimmie voor Mark, omdat dat (samen met Billy en Bolly) de enige stripboeken waren die ik als kind leuk vond. Mark heeft de rest van de dag met zijn neus in de boeken gezeten.
We zijn tijdens deze vakantie een aantal keren uit eten geweest, maar eigenlijk vond ik de prijs/kwaliteitverhouding nooit goed. Op de Mosselen bij het Torentje na dan. Vaak waren we met z'n vieren bijna 100 euro kwijt, terwijl ik er eigenlijk niks aan had gevonden. Zonde van het geld gewoon. In de tweede week aten we dan ook meer in de caravan en dat beviel eigenlijk prima. Maar zaterdag hadden de mensen aan het tafeltje naast me op het terras in Zierikzee een heerlijk broodje en ik had bedacht dat ik dit keer ook wel zo'n broodje wilde. Dus gingen we dinsdag uitgebreid lunchen, voor de verandering. En ik moet zeggen, verrukkelijk was het. Die prijs/kwaliteitverhouding was dik in orde! Mijn advies is derhalve: uitgebreid lunchen in Zeeland en 's avonds niet teveel geld besteden, want het is het niet waard.
De laatste echte vakantiedag in Zeeland hebben we besteed aan een bezoek aan Klein Walcheren, een soort Madurodam waarin Walcheren in minitiatuur is nagebouwd. Erg leuk, al vond ik dat het park niet zo goed onderhouden was. Zo zat er een mannetje zonder hoofd op een bankje en hing er een mannetje op zijn kop aan een stoplicht. Beetje raar. Maar verder was het hartstikke leuk, al kregen we wel de indruk dat de meeste dorpjes in Zeeland erg op elkaar lijken. Een grote kerk, een pleintje en een boerderij. Vlissingen en Middelburg daarentegen zagen er in minitiatuur hartstikke leuk uit, dus toen we het park verlieten, besloten we even naar die 2 steden te rijden. Klein Walcheren ligt in Middelburg, dus na 3 straten waren we er al....dat was snel :-).
Vooral Vlissingen vond ik erg leuk. De boulevard deed me aan Noordwijk denken en de straat daar vlakbij waar we uiteindelijk uit eten gingen was erg gezellig.


Mark op een heftruck in Klein Walcheren

We hadden inmiddels besloten donderdag naar huis te gaan. Dus donderdag werd besteed aan het inpakken van de koffers, het volladen van de auto's én het schoon opleveren van de caravan. Om een uur of 1 waren we klaar en konden we heerlijk de rest van de middag in de zon toeven. Lezen en Uno spelen. Ik won. Uiteraard, zou ik haast zeggen.
Na nog 1 keer poffertjes te hebben gegeten op het terras van de camping, vertrokken we tegen zessen weer richting Amsterdam. We hadden een hele fijne vakantie achter ons liggen. Vakantie in eigen land is mij zelfs zo goed bevallen, dat ik in de zomer niet zo heel gauw meer naar het buitenland zal gaan. Van de 13 dagen heb ik 9 dagen mooi weer gehad, dus daarvoor hoeven we het ook niet te laten. En de heimwee (een kwaal die ik nooit kwijtraak) was een stuk minder dan als ik 2 weken in het buitenland ben. Mark vond het geweldig in Zeeland. Hem maakt het ook niet uit of hij in Spanje of in Nederland rondloopt, dus ik zie geen reden meer om nog ellenlange en CO2-niet-OK reizen naar andere landen te maken.....


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 18 augustus 2007

Vakantie in Eigen Land (2)

Eén van de beweegredenen om naar Zeeland te gaan, was de combinatie zonuren, strand en zee. Ik ben deels opgegroeid in Zandvoort, omdat mijn ouders daar een caravan hadden en wij van april t/m oktober meer in de caravan woonden dan thuis. Dit had te maken met mijn bronchieën. De lucht bij de zee is goed voor een kind met luchtwegenproblemen. Voor mijn moeder was dat een geluk bij een ongeluk, want ze is dol op de zee en het strand.
Onze plannen in Zeeland dan ook veel naar het strand te gaan, vielen al gauw in het water. Want behalve dol op zand en zee, zijn wij ook Nufjes, zoals bekend mag worden geacht. En Nufjes liggen niet op een (veel te klein) handdoekje. Nufjes liggen minimaal in een strandstoel, maar liefst nog op een luxe strandbed. En Nufjes willen bediend worden op het strand (yoghurt met ranja en vruchtjes bijvoorbeeld).
Zeeland is niet geschikt voor Nufjes. Want in heel Zeeland is geen strandstoel te bekennen, laat staan strandbedden. In Zeeland vind je, na kilometers gelopen dan wel geklommen te hebben, want met de auto kun je er meestal niet komen, uitgestrekte Noordzeestranden. Lege stranden ook. Stranden zonder bedjes. Op sommige plekken staan nog wel de zogenaamde strandtenten, waar het heerlijk toeven is op het terras, maar veel meer luxe vind je er niet.
Dat wisten wij niet. Sterker nog wij hebben er weken over gedaan om dat uit te vinden. Wij konden ons dat namelijk niet voorstellen. Dus bleven wij maar rondrijden op zoek naar boulevards en stranden met parkeergelegenheid op 10 m. van het strand én bedjes. We vonden het niet. De boulevards nog wel (Vlissingen bijvoorbeeld, mooi!), zelfs een strand met direct aangrenzende parkeergelegenheid (Renesse Oost), maar dan weer geen bedjes. Wonderlijk. Zeeland leeft van het toerisme, maar is niet ingesteld op Nufjes. Het is dat ik voor geen goud buiten Amsterdam zou willen wonen, maar anders zou ik er een strandbeddenverhuurbedrijf beginnen. Ik zou binnenlopen!
Dus toen het zaterdag echt schitterend weer bleek te zijn, gingen we niet naar het strand. We gingen Burgh-Haamstede in, ook omdat mijn moeder naar de kapper wilde. Dus gingen Mark, Ron en ik Uno spelen op een terras in de zon. Op een paar verschillende terrassen in de zon zelfs. Toen mijn moeder 10 jaar jonger naar buiten kwam, gingen we naar Zierikzee want ik wilde taart van de Hema. De plaatselijke banketbakker van Burgh-Haamstede was namelijk door mijn moeder afgekeurd. Want vies gebak. Mijn moeder wordt qua keuringen meer gevreesd dan het AD.
Zierikzee bleek geweldig. Wat een gezellig stadje is dat! De Hema bleek al uitverkocht, maar we vonden ernaast de Stadsbakker waar we werkelijk het lekkerste gebak haalde dat ik ooit gegeten heb. En we zaten weer op terrasjes, liepen rond, kochten boeken op de Boekenmarkt, aten garnalen en haring op een bankje in het haventje en hadden een hele fijne dag.

Op de terugweg bekeken we de zonsondergang in Renesse Oost.

En toen kwam mijn verjaardag. Ik werd om 09.00 uur wakker gemaakt met kadootjes op bed: Een tekening die Mark 's ochtends gemaakt had, een paar boeken met allemaal hetzelfde thema (Over Lust en Liefde van Hugo Borst, Liefde van Ivana Trump én een Trilogie van Jill Mansell met de veelzeggende titels Een Man voor één Nacht, Sex of Solo en Man Man!) en van mijn ouders een gitaar (die we nog moeten gaan kopen).


Nou vooruit, in plaats van een foto met stippel-laarzen een foto met bril :-)

In de caravan hingen ballonnen (waarom heb ik daar geen foto van?) en het was allemaal reuze feestelijk. Alles, behalve het weer dan. Want toen ik naar buiten keek, werd ik dieptreurig. In plaats van de beloofde zonnestralen, zag ik een donkergrijze lucht. En dat terwijl ik al diverse juichende smsjes vanuit heel Nederland had ontvangen over het prachtige weer. Was het nou werkelijk zo dat heel Nederland volop zon had, behalve Zeeland, de provincie met de meeste zonuren? Dat kon toch niet waar zijn. Maar het was nog vroeg, dus misschien trokken de wolken nog weg.
Om 11 uur kwamen de eerste gasten: Lilian met haar man Erik en haar zoons Wouter en Jasper. Ik ging ze halen bij de receptie en toen we terug waren bij de caravan, meldden mijn zus Thamar en mijn zwager Nick per sms dat ze bij de receptie stonden. Ik weer terug. Zo ging dat nog een paar keer. Kitty kwam met zoon Jesse (vriendje van Mark) en Massy en Marion kwamen. Wat een feest, bijna al mijn dierbaren om me heen. Jammer dat Ingrid en haar gezin en zus Maud en zwager Hans niet konden komen.
Het was wel een beetje koud. Mijn moeder deelde plaids uit (waar kwamen die opeens vandaan?) en ik deelde truien uit (fijn dat ik mijn halve klerenkast meegesjouwd had naar Zeeland). Maar verder was het heel erg gezellig. De kinderen vermaakten zich eerst buiten met een bal en de fiets, maar stortten zich daarna algauw op de Playstation, toch het favoriete tijdverdrijf van veel kinderen.


Op de grond: Jesse en Mark, op de stoelen Jasper en Wouter

Wij zaten buiten te koukleumen, aten de verrukkelijke taartjes en dronken koffie uit plastic bekers (want ja, we waren wel op een camping he). Het was supergezellig, ondanks de kou en de middag vloog om.


V.l.n.r. Massy, Lilian, mijn moeder en Erik


Thamar en Nick


Marion, Massy, Jarig Jopje en Moeder der Jarig Jopje


Marion, Nick, mijn moeder, Kitty en Thamar

Ongeveer om 2 uur kwamen de eerste druppels. Lilian en Erik besloten met kids huiswaarts te keren en de rest verhuisde naar binnen en onder het afdakje van het schuurtje. Na een paar minuten was het al weer droog en konden we weer buiten zitten. Om af en toe toch weer even te vluchten voor de druppels. Erg jammer. Om 4 uur besloten ook Kitty en Thamar en Nick naar huis te gaan. Massy, Marion en ik besloten naar Renesse te rijden om nog even herinneringen op te halen. Vorig jaar hadden wij het mooiste weekend (tot dan toe) uit onze Acda en De Munnik carriere beleefd in Renesse, toen Thomas, Paul en David daar een kampvuurconcert gaven (zie het archief van september 2006). Dit jaar keerden we terug en besloten daar een jaarlijks ritueel van te maken. We brachten een toost uit op het komend AedM seizoen, de nieuwe AedM cd, Hilde, en natuurlijk op mij want jarig.
Om een uur of 6 verlieten ook Massy en Marion Zeeland. Uitgezwaaid door mij en .....................de zon. Fashionable Late noemen ze dat geloof ik..............

Wordt vervolgd......


reacties in mijn gastenboek graag



Zaterdag 18 augustus 2007

Vakantie in Eigen Land

Het weekje werken na het weekend proefdraaien was zo om. Voor ik het wist was het vrijdag en kon ik afreizen naar de provincie met de meeste zonuren.
En zonuren kreeg ik. Zaterdag, zondag en zelfs maandagmorgen. Veel zon, veel uren. Genieten! Ik las, ik las en ik las. Het Geweten van Jessica Durlacher, De Erfenis van Steve Martini, een boekje (titel ?) van Anna Enquist en het geweldige boek De Speelbal van Jerzy Kosinski. Mark fietste duizenden kilometers over de camping en we speelden de halve dag met z'n vieren allerlei spelletjes, waarbij Yatzee favoriet was. We hadden het allemaal reuze naar onze zin. We aten in de Pannenkoekenmolen en bezochten de plaatselijke kermis alwaar mijn zoon een ware gokverslaafde bleek te zijn :-).


De Pannekoekenmolen in Burgh-Haamstede


Heerlijke pannenkoeken gemaakt van meel van de molen


Zondag aten we op het terras van eetcafé Het Torentje, waar mijn ouders inmiddels stamgasten waren. Mosselen, gekookte mosselen. Heerlijk echt. Zelfs Mark at zijn vingers er bij op!

Mijn ouders waren in de week dat ik er niet was met Mark in Tholen geweest. Een klein dorpje, vlak bij Bergen op Zoom. En volgens mijn moeder was daar een heel bijzondere banketbakker en een nog bijzonderdere horecagelegenheid, café dus (maar wij komen sowieso alleen in Grand Cafeetjes). Mijn moeder was lyrisch over Tholen en omdat het toch slecht weer was maandagmiddag, besloten we nogmaals de genoemde gelegenheden te bezoeken. Ik was erg benieuwd. Zo te horen zou ik iets unieks gaan meemaken.
Tholen bleek een vreselijk saai, lelijk dorp waar geen hond op straat liep, op een paar hangjongeren bij de plaatselijke snackbar na. De bijzondere banketbakker bleek een doodgewone broodbakker die ook koekjes en gebakjes verkocht. Mijn moeder was nog steeds lyrisch, ik vroeg me af of we haar misschien toch niet ontoerekeningsvatbaar moesten verklaren. Ik schortte deze beslissing nog even op. Eerst maar eens naar die bijzondere horecagelegenheid.
Dat bleek een vieze ouwe bruine kroeg, waar ze zelfs niet eens de moeite hadden genomen om een kleedje op de tafeltjes te leggen. Achter de bar stond een oud en dik wijffie. Tegenover haar aan de bar zat een vieze ouwe man haar de hele tijd aan te staren, zonder wat te zeggen. Er stond een internetcomputer, dat stemde me blij. Maar die deed het niet. Ook een jukebox was buiten werking. Midden in het café stond een biljart met gescheurd laken. Mijn moeder bleef lyrisch. Want bij de koffie kreeg ze een likeurtje met slagroom. Dáárom was ze zo enthousiast. Zou ze misschien stiekem een drankorgeltje zijn, die lieve moeder van mij?
De volgende dag, dinsdag dus, was het weer prachtig weer en kon ik me weer op mijn boeken storten. Vrienden van mijn ouders kwamen langs en brachten een spelletje voor ons mee, Uno. Een enig kaartspelletje, een soort Pesten. Vreselijk leuk én verslavend en geschikt voor 8-88 jaar. Maar na 2 weken spelen met mijn ouders en zoon heb ik de leeftijdgrenzen wat beperkt. 15-50 jaar. Want het bleek voor mijn lieve familie bijzonder moeilijk te begrijpen dat er soms een beurt overgeslagen moest worden, wat "met de klok mee" betekent én hoe de puntentelling ook weer ging. Vuile valsspelers zijn het, alle 3. Maar het hielp niet. Ik won altijd.

Woensdagochtend konden we nog wel in de zon zitten, met een dikke winterjas aan, maar 's middags werd het zo koud dat we ons opsloten in de caravan. Ik zelfs met mijn dekbed over mij heen geslagen. Had te maken met het feit dat de caravan wel een gaskachel had, maar dat mijn moeder en ik die niet aan durfden doen, uit angst voor gasexplosies en koolmonoxidevergiftigingen. Ron en Mark verklaarden ons voor gek.
Donderdag was het zo mogelijk nog erger. Stortregens, kou, hagel en ellende. We bleven in de caravan en werden zó ballorig dat zelfs mijn moeder zich op de meegebrachte playstation stortte. Dat werd niet echt een succes. De Harry Potter spelletjes zijn nou niet bepaald geschikt voor Beginners. Maar vermakelijk was het wel.
Natuurlijk gingen we die eerste week af en toe wel even het dorp in. Elk terrasje in de wijde omgeving werd bezocht en bij slecht weer gingen we gewoon binnen zitten. Ik kan geen cappucino meer zien :-).

Natuurlijk werd elke dag teletekst geraadpleegd, want mijn verjaardag zat er aan te komen. Het moest natuurlijk wel mooi weer zijn op mijn verjaardag, want om nou met 16 man binnen te gaan zitten leek niet zo'n goed idee. Ik werd op mijn wenken bediend. Vanaf vrijdag zou het mooi weer worden en zondag, mijn verjaardag dus, zou werkelijk een topdag worden. Jippie, dat hoor ik graag.
Vrijdag bleek inderdaad een mooie dag. We konden heerlijk buiten zitten en speelden de halve dag Uno. En we verheugden ons op het mooie weekend dat voor ons lag........


Kunstzinnige foto, in de brillenglazen zijn mijn ouders te zien

Wordt vervolgd......


reacties in mijn gastenboek graag