Woensdag 31 augustus 2005

Siena is best pokkever rijden vanuit Viareggio, dus we vertrokken meteen na het ontbijt. Eén dagje niet aan het zwembad moest kunnen, vonden we. Nou ja, we......:-)
Katja, de navigatiehoer, was gauw ingesteld en tot onze verbazing stuurde ze ons niet via Pisa, maar over de snelweg, langs Firenze, Florence voor de gemiddelde Nederlandse boerenzoon. Wow....we zagen weliswaar niks van Firenze vanaf de snelweg, maar eigenlijk was het wel érg verleidelijk om toch maar een bezoekje aan deze beroemde stad te brengen. We hadden dat eigenlijk, vanwege de afstand en de hitte, al uit ons hoofd gezet, maar ja, voortschrijdend inzicht.... Anyway, we gingen in ieder geval eerst naar Siena!
We parkeerden waar het niet mocht (we houden wel van een gokje in het leven) en genoten van het uitzicht dat de parkeerplek bood. Prachtige heuvels, precies zoals ik me Toscane van te voren had voorgesteld.

Op ons gemak liepen we door de poort van de stadswallen van deze middeleeuwse stad. Het was rustig in de smalle straatjes met de roestrode bakstenen huizen. Er was een occassional souvenirwinkeltje, maar verder was het gewoon een oud stadje, waar we voor 60 cent een flesje water konden kopen in een klein supermarktje. Het leek dus geheel niet op het toeristische Pisa van een paar dagen geleden.
En toen kwamen we in het centrum, op het wereldberoemde Piazza del Campo, waar werkelijk duizenden toeristen liepen. Het beroemde plein was niet zo heel erg mooi als het op foto's is, maar dat had te maken met de Palio (paardenrace) die de dag ervoor gehouden was. Op de rode baksteentjes van het plein lag nog erg veel zand, waardoor het aanzien toch iets anders was dan verwacht. Maar het was natuurlijk toch ontzettend leuk om daar rond te lopen. Het plein heeft een mosselvormige omtrek en wordt omringd door prachtige middeleeuwse palazzo's. Op het plein werd erg duidelijk welke stadswijk de Palio had gewonnen: de Torre.

Op het plein stond, in verband met een of ander festival dat binnenkort zou plaatsvinden, een man met een uil. Een mega-uil mag je wel zeggen. Hoewel het best kan zijn dat alle uilen zo groot zijn. Ik realiseerde me dat ik nog nooit een uil in het echt had gezien.

Na het Piazza del Campo bezochten we de eveneens wereldberoemde zwartwitte Duomo (Dom) van Siena. Helaas stond ook deze Dom, net als die in Milaan, grotendeels in de steigers. Erg jammer. Bovendien stond er een wachtrij van ik schat een uur of 4 om de Dom van binnen te bezoeken. We wogen af: de Duomo van binnen bekijken of toch een bezoek brengen aan Firenze. We kozen voor het laatste.
Overigens vond ik het meest opvallend aan Siena, dat het ondanks de duizenden toeristen die de stad dagelijks bezoeken, het toch in staat is gebleken om de authenticiteit te bewaren. Het is niet echt heel toeristisch, hoewel het de grootste en mooiste trekpleister van Toscane is. Ongelooflijk.
Vanuit Siena wat het ongeveer drie kwartier rijden naar Firenze. We vonden een obscure parkeergarage waar we de sleutels van de auto moesten inleveren, maar zoals gezegd, we houden wel van een gokje.
Firenze was vol. Overvol. Met volgens mij alleen maar toeristen. De Ponte Vecchio, de middeleeuwse brug over de Arno, is erg indrukwekkend. In de winkels op de brug mogen alleen juweliers zich vestigen, dus er was een hoop bling bling te zien. Als je bij de etalages kon komen, that is....

Florence was prachtig. Chique winkels (Gucci!), oude gebouwen, kunst, veel Michelangelo en heerlijk ijs! Wat een geweldige stad. Daar willen we nog wel eens terugkomen!

Tot onze grote verrassing stond de Duomo in Florence niet in de steigers. Wel weer wachtrijen van uren om de Duomo van binnen te bezichtigen

We kregen zowaar de sleutels én de auto terug, tegen inlevering van enkele euri, dus we konden ook nog terug naar ons hotel in Viareggio. Viel alweer mee. Maar eerst gingen we in een plaatselijke Coop (supermarkt) even inkopen doen. Er moesten cola en chips komen (voor wie zou dat nou zijn?) en ik wilde de Prosciutto Crudo (rauwe ham) en de Panchetta (soort spek) uitproberen. Mijn Italiaanse ex-schoonfamilie had de plezierige gewoonte om bij het avondeten altijd wel wat vleeswaren te hebben, die ze dan zomaar uit de hand opaten (dus zonder brood eronder). Die gewoonte had ik goed onthouden, dus sloeg ik enkele onsjes in, als snoeperijtje in bed voor het slapen gaan. Mmmmmmm.....
Maar het diner was natuurlijk weer allerverrukkelijkst en na het eten, de koffie in de hotelbar en de wandeling over de boulevard, had ik natuurlijk helemaal geen trek meer in de ham. Geen probleem, want het ijskastje op de kamer deed het goed en nu hadden we meteen een lunch voor bij het zwembad de volgende dag.
Wij waren eigenlijk van plan om zaterdag, als we het hotel uit moesten, via de Italiaanse en de Franse riviera terug te rijden naar huis. Ik had inmiddels echter uitgerekend dat we met dat plan zo'n 600 km gingen omrijden en achteraf leek dat toch niet zo'n tof plan. Temeer ook omdat het zwarte zaterdag op de franse snelwegen zou zijn. Ik betrok Peter in mijn overpeinzingen, maar hoewel hij het wel met me eens was, zag hij het helemaal niet zitten om zaterdag gewoon naar huis te rijden. Ik bedacht een wereldplan: dagje bijboeken, zodat we zaterdag nog de hele dag aan het zwembad konden liggen én 's avonds ook nog even een heerlijk diner konden meepikken. Wow, dát was een goed idee. Dat ging ik meteen eens even regelen. Bij de receptie rekenden ze me voor dat ons dat zo'n 200 euro ging kosten. In eerste instantie leek dat veel te veel, maar toen we gingen rekenen kwamen we op ongeveer hetzelfde bedrag uit als we ons aan het oorspronkelijke plan zouden houden. Want 2 nachten hotel, de tolwegen, een extra tank benzine en nog wat van dat soort kosten tikt ook aardig aan. We besloten dus het te doen. En we waren in de wolken. Zo'n 10 minuten that is, want toen ik even een trui van de kamer ging halen lag er een briefje van de receptie dat er geen plaats was. Boehoe....dat was gemeen!
We gingen dus enigszins teleurgesteld slapen, ondanks de fantastische dag die achter ons lag. En bedachten allerlei redenen waarom die k*t-Italianen ons het hotel uit wilden schoppen. We concludeerden dat het waarschijnlijk mijn klachten over de (inmiddels redelijk functionerende) airco geweest waren :-) Bah. Het blijven Italianen. Ik moet ze niet ...... :-)

Wordt morgen vervolgd........

Het was inmiddels dinsdag 16 augustus, de verjaardag van Barry Hay en de sterfdag van Elvis Presley!
Traditioneel wordt op 16 augustus (en op 2 juli) de Palio gehouden in Sienna. Dit is het beroemdste feest van Toscane. Er wordt dan een paardenrace gehouden op het centrale plein van Sienna (Piazza del Campo), waarbij de stadswijken elkaar beconcurreren. Wij waren van plan geweest om de Palio te bezoeken, maar begonnen maandagavond te twijfelen toen we foto's van het feest zagen.
Sienna stroomt op de dag van de Palio nog meer dan anders vol met toeristen, die allemaal plaatsnemen op het midden van de Piazza del Campo. De paarden rennen vervolgens allemaal om het plein heen. Wij stelden ons zo voor dat als je niet heel erg op tijd bent, je midden op het plein terecht komt (zeg maar bull's eye) en dan dus helemaal niks ziet. Daar komt nog bij dat we het allebei niet zo op mensenmassa's hebben. Toen Massimo dinsdagmorgen dan ook afraadde om naar de Palio te gaan, was de keus snel gemaakt. Hij vertelde dat je 's ochtends heel vroeg moet zijn om überhaupt Sienna in te kunnen komen. En áls het je dan nog lukt om op het plein terecht te komen, dan lukt het je pas 's avonds weer om het plein af te komen. Leek ons niet echt een pretje als het 30 graden is! We stelden ons bezoek aan Sienna dus een dagje uit.
We brachten de dag door met veel van het verukkelijke zelfde: zwembad, zon, pizza, boeken, Sam, sudoku's en elkaar's gezelschap. En natuurlijk 's avonds heerlijk eten ('t wordt saai om te vermelden) en het wandelingetje over de boulevard, waarbij Peter zich weer verdiepte in Gucci zonnebrillen (dat werd ook saai :-). Gewoon weer een vakantiedag uit duizenden!

Wordt morgen vervolgd........

De volgende dag was ik weliswaar iets later wakker dan op zondag, maar nog steeds vroeg genoeg om niet op Peter te willen wachten. Hij was tenslotte jarig en mocht dus een beetje uitslapen (voor zover hij kwart over 9 als uitslapen beschouwt). Ik besloot het strand maar eens te verkennen.
Bij ons hotel-arrangement zat ook een voucher voor 2 gratis strandstoelen op het privéstrand van het hotel, waar we een week lang op mochten zitten. En dat ging ik nu dus ook doen. Dacht ik. Maar ik zat nog geen minuut of er kwam al een (lelijke) Italiaan op me af. Waar ik het lef vandaan haalde zomaar te gaan zitten. Voor de duidelijkheid: buiten mij en wat personeel was er nog geen hond op het strand. En geen mensen ook. Trots toonde ik ons voucher, maar daarmee was de kous nog niet af. Ik had namelijk de stoel die het dichtst bij het zeewater stond gekozen. En dat kon niet zomaar. Want die was gereserveerd. Ik moest me melden bij ene Nadia en dan zou zij wel zeggen waar ik mocht gaan zitten. Ik keek de lelijkerd lief aan en legde uit dat ik maar een uurtje zou blijven. En toen was het opeens goed. Nadia was van de baan. Okee dan. Lang leve mijn Italiaanse lessen.

Het was heerlijk op het strand. Zo vroeg. Het zand was superzacht, heerlijk aan je tenen. En het was heerlijk rustig natuurlijk omdat ik er in mijn eentje zat. Een gouden uurtje.
Om half 10 ben ik Jarig Jobje wakker gaan maken, die net onder de douche vandaan kwam. Ik gaf hem een zoen en een Sudoku boekje, met daarin een lapje (geld), wat symbool stond voor de Feyenoord Jaarkaart die hij (eenmalig!) voor zijn verjaardag kreeg.
We brachten de dag weer grotendeels aan het zwembad door. Irritant Jong Alex had inmiddels aansluiting gevonden bij landgenoten Sam, Charlie en Alexander, wat ik vooral erg prettig voor zijn moeder vond. Bovendien bleek Alex daardoor ook opeens een stuk sympathieker geworden. En werd het steeds plezieriger om naar het zwembadschouwspel te kijken.

Alexander, Sam en Alex

Omdat we natuurlijk niet alleen voor de zon en het lekkere eten naar Toscane waren afgereisd, gingen wij om een uur 3 weg van het zwembad. Moeilijk, moeilijk, want diep in (vooral) mijn hart had ik daar tot zaterdagochtend willen blijven zitten :-). Maar er moest ook een beetje cultuur gehapt worden en dus stond Pisa op het programma.
Pisa was niet ver rijden en Katja de Navigatoor bracht ons keurig naar een parkeerplaats in de buurt van de scheve toren. Na een paar stappen lopen was het duidelijk dat toerisme in dit stadje geen vies woord is. De bekende bankarelle (marktkraampjes) stonden hier dicht op elkaar, er liepen veel mensen met een camera op hun buik rond en de bekende kleedjes met nep-merk-zonnebrillen en namaak-merk-tassen waren ook weer aanwezig. En als je je daar dan helemaal doorheen gewurmd hebt, kom je op een giga-grasveld, waarop ze dan een duomo (of eigenlijk is het een Kathedraal maar vraag me niet wat het verschil is), een Battistero (waar doopplechtigheden plaatsvinden) en de scheve toren neer gepleurd hebben. En het lijkt wel of ze dat op zo'n manier gedaan hebben dat de toeristen zo optimaal mogelijk er langs kunnen lopen. Kortom, één grote toeristische trekpleister die mij eerlijk gezegd erg tegenviel. Ik dacht dat die toren gewoon op een piazza (plein) zou staan, midden in de stad. Is ook wel zo, maar het is niet geďntegreerd in de stad. Het is gewoon een toeristencomplex zeg maar. Nep, nep, nep. Alsof ze die toren expres scheef hebben neergezet ofzo. Bovendien, wij hebben in de loop van de week ontdekt dat die toren helemaal niet zo uniek is. Er staan zoveel gebouwen in Italië hartstikke scheef.

Die kanjer in het blauwe shirt op de voorgrond is Jarig Jobje

Natuurlijk hebben we de nodige toeristische aankopen gedaan (prachtig fotoboek, nep-prada-portemonnee, nog meer voetbalshirtjes, kalenders, boekenlegger, kortom The Works). Om vervolgens weer af te reizen naar Viareggio, waar we mochten aanschuiven aan een feestmaal. Officieel was het ter gelegenheid van Ferragosta (Maria Hemelvaart), één van de belangrijkste feestdagen van Italië. Maar kenners begrepen natuurlijk best wel dat dát slechts een excuus was; natuurlijk ging het hier alleen maar om de verjaardag van Peter.
Al tijdens het eerste diner, zaterdagavond dus, was mij een Nederlandse familie opgevallen. En dan met name vanwege de vader. Die kwam mij ontzettend bekend voor, maar waarvan? Ik heb geen flauw idee. Nog steeds niet. Al vermoed ik dat het een (wandel?-)vriend van mijn vader was. Of misschien had ik die familie al eens eerder ontmoet op vakantie. Samen met mijn vader dan, want ik weet bijna zeker dat die man iets met mijn vader te maken had. Zondagavond had ik Peter al richting de tafel van die familie gestuurd (toen ze de dinerzaal hadden verlaten), om op hun naamkaartje te kijken wat hun achternaam was. Het was de familie Bocke. Die naam zegt mij helemaal niks. Maar vanaf dat moment heetten ze natuurlijk de Bokjes.
De Bokjes kwamen gelijk met ons aan bij de dinerzaal, waar ter gelegenheid van Ferragosta voor de deur een borrel georganiseerd werd. We kregen een soort van champagne, met allemaal lekkere hapjes. Dé gelegenheid dus om eens contact te zoeken met die Bokjes. Maar wat moet ik zeggen tegen zo'n man? Kent u mijn vader die al 11 1/2 jaar dood is? Beetje rare openingszin, vond ik zelf. Dus ik zei maar niks. Met als gevolg dat ik nu nog niet weet wie die man is? Dus: Wie ís die man, om met Thomas Acda te spreken.
Het diner was weer buitensporig goed. Je kunt zeggen wat je wilt van die k*t-Italianen, maar koken kunnen ze! Alleen al voor het eten wil ik zeker nog eens teruggaan naar dat hotel!
Na het eten zijn we maar niet meer weggegaan. We hebben heerlijk liggen lezen in bed en zijn niet te laat gaan slapen. Want voor morgen stond de Palio in Sienna op het programma.............

Wordt morgen vervolgd........

Na een kort nachtje was ik om 7 uur klaar wakker. Peter sliep nog (so what else is new :-). Ik besloot vast een paar uurtjes naar het zwembad te gaan. Vóórbruinen. En de beste ligstoel veroveren. Ook niet onbelangrijk :-).
Maar niet alleen Peter sliep nog. Ook de rest van het hotel was nog in diepe rust. De deur naar de tuin (en dus het zwembad) was nog op slot en het terras van het hotel aan de voorkant lag in de schaduw.
Maar klantgerichtheid staat hoog in het vaandel van de mensen van dit hotel (behalve als het om airco's gaat), dus al buigend en knippend ontsloot de receptionist de tuindeur voor me. Ik moest vervolgens tussen plantensproeiers heen laveren, maar uiteindelijk kwam ik bij het zwembad. En hoewel het eigenlijk nog gesloten was, heb ik daar heerlijk een paar uur zitten lezen.
Ik maakte kennis met Massimo, de Life Guard (die later in de week inderdaad nog een spectaculaire redding zou verrichten). Hij vertelde tot voor kort vertegenwoordiger te zijn, maar genoeg van dat leven te hebben gehad. Dus nu werkte hij voor de zomer in dit hotel en na de zomermaanden zou hij wel weer verder zien. Vrije geest, die Massimo. Of gewoon een man die gescheiden en ontslagen was en in wanhoop dit baantje had aangenomen. Zou ook heel goed kunnen. :-).

Om kwart over 9 heb ik Peter wakker gemaakt, waarna we heerlijk ontbeten hebben. We hadden besloten dat zondag ook echt rustdag moest zijn. Een korte wandeling naar het strand overtuigde ons ervan dat het zwembad véél lekkerder was. Dus hebben we de rest van de dag gerelaxed bij het zwembad. Peter met alle boeken over mysteries, codes en dergelijke (de boeken van Dan Brown dus) en ik met het slechtste boek van Nicci French dat ik tot nu toe gelezen heb, Het Geheugenspel. Saai boek met goede afloop. Dat dan weer wel.
In het zwembad werden we bezig gehouden door ene Alex, een irritant jong van een jaar of 16 met overeenkomstig uiterlijk. Vreselijk vervelend kereltje, dat constant met zijn moeder wilde spelen die geen seconde tijd voor zichzelf had. Hij had ook een vader. Een kleinzerig tiep dat steeds bij zijn vrouw kwam klagen over het feit dat Alex hem pijn had gedaan.
Nog irritanter was Bernhard, een duits jochie van een jaar of 13 dat de hele tijd zijn zusje Marieke riep. "Marieke, gehen wir überhaupt nog spielen?". En dat zo'n 400 x per uur.
En dan was daar nog een ander jongetje. Sam. Het was liefde op het eerste gezicht. Voor mij dan, bij hem duurde het wat langer. Sam was 10 jaar (zo vernam ik later), had een adorable uiterlijk, was ontzettend vrolijk en kon heel erg goed zwemmen. Hij kwam uit Engeland en sprak het mooiste Engels dat ik ooit heb horen praten. Het was werkelijk een genot om naar hem te kijken. Als hij er niet was geweest had ik waarschijnlijk 3 boeken meer gelezen, tijdens deze week.
Sam had 2 broers, Charlie van 13 en Alexander (niet te verwarren met het irritante jong Alex) van 16. Deze broers voedden elkaar op. Ze corrigeerden elkaar, letten op elkaar en beschermden elkaar. Op een ontzettend leuke manier. Ze hadden ook ouders en zelfs een Opa bij zich, maar die konden gewoon hun eigen dingen doen, want de broertjes hielden elkaar wel bezig. En de rest van het zwembadgezelschap, want het was gewoon een heerlijk theaterstuk om naar die jongens te kijken. Drie waterratjes die altijd vrolijk waren, nooit zeurden, nooit ruzie maakten en ook nog erg beleefd waren en rekening hielden met andere zwembadgasten. Alexander hadden wij trouwens wat ouder ingeschat, een jaar of 19 ofzo. Maar hij bleek (later) dus 16 te zijn.
Mijn liefde voor met name Sam bloeide al gauw op. Dát was nog eens het ideale broertje voor Mark zeg. Kon-ie Mark ook ff leren zwemmen :-). Het duurde dus niet lang voor ik elke keer als Sam langs liep (en beleefd gedag zei) siste: "Ik neem je mee hoor!". In het Nederlands. Ik wilde hem niet afschrikken :-). Gelukkig deelde Peter mijn liefde voor Sam, dus hij kon er wel om lachen. En nam het gelukkig niet te serieus :-).
Het was weer een heerlijke dag. We lazen, keken naar Sam en zijn broers, we deden Sudoku's (waarvan ik er 1 gewoon niet kan oplossen! ben wel 4x opnieuw begonnen). We dronken colaatjes, aten een (niet zo lekkere) diepvriespizza als lunch en genoten. En we ontspanden, zeer belangrijk, na dit slopende jaar (lang leve BHV). En af en toe liep Peter naar de internetpc die in het hotel stond voor gebruik van alle gasten. Perfect gewoon en helemaal gratis. Enige nadeel was dat 9 van de 10x Charlie achter de pc zat. Verslaafde!

Peter stond er trouwens wel op dat ik mijn telefoon inleverde bij hem. Hij was bang dat ik af en toe Elbrich zou bellen om te vragen of ik nog wat doen kon :-).
Overigens liep de Airco-rel met een sisser af. Aan het begin van de middag ben ik gaan controleren of de unit al verwisseld was. Toen ik de kamer in kwam, meende ik van wel. Toen ik echter mijn merkteken opzocht, stond het er nog op. Niet verwisseld dus. Toch was het een stuk minder warm in de kamer, hoewel nog steeds niet echt koud. Maar men had mij een nieuwe unit beloofd, dus die zou ik krijgen ook. U kent mij! Ik dus weer naar de receptie. Waar bleek dat de aan mij gedane toezegging niet gedaan had mogen worden. Er werd een gozertje van een jaar of 16 met mij meegestuurd die wel even ging beoordelen of het nodig was. Hij keek met een gezicht van "Laat mij maar even, ik ben tenslotte een man" (komt me bekend voor!) naar de unit, mompelde iets onverstaanbaars en verliet de kamer met de toezegging dat ik er nog van zou horen. That's it. Nooit meer wat gehoord natuurlijk. Maar aangezien de kamer elke dag koeler werd, hebben we het maar laten zitten.
Het diner was weer ongelooflijk. Grote garnalen en kreeft.

En dat was nog maar het voorgerecht. De obers vonden het erg leuk dat ik Italiaans spreek (om ons heen zaten alleen maar Engels sprekende Hollanders en Duitsers), dus ik maakte al gauw vrienden.
Na het diner zijn we de andere kant van de boulevard gaan verkennen. Volgens mij hebben we wel 10 km gelopen. Heel erg gezellig, met op een gegeven moment geen winkeltjes meer, maar wel duizenden bankarelle (marktkraampjes), die allemaal hetzelfde verkochten (veel bling bling!!!). Op ééntje na dan, die de voetbalshirts verkocht waar ik zo naar op zoek was. Want ik had Mark en zijn vriendje Jesse beloofd om voetbalshirtjes te kopen. Een Ibrahimovic voor Jesse en een shirtje van de Azzurri (het Italiaanse Nationale elftal) voor Mark. En aangezien Mark de achternaam Malipiero heeft, heb ik maar Del Piero voor hem gekocht. Geweldige shirtjes, voor 12 euro. Dat is nog eens wat anders dan de 60 euro die je er hier voor neer moet leggen. Enig verschil: er staat geen Nike of Adidas op. As if Mark en Jesse dat op zou vallen.
Peter kocht een petje van het (tamelijk bekakte) merk Burberry. Voor dezelfde prijs als waar ik het shirt van Ibrahimovic kocht. Dat zegt genoeg denk ik. Ben benieuwd of hij dat petje ook in de Kuip gaat dragen. En ben nog meer benieuwd wat zijn vriendjes de voetballiefhebbers daarvan gaan zeggen :-). Maar Burberry past in de nieuwe ik die Peter aan het ontwikkelen is, dat wel. Vandaar ook dat hij ook elke zonnebrillenwinkel bestormde, op zoek naar die ene Gucci-bril......
Het was weer een geweldige dag. Echt vakantie, helemaal waar we zo op gehoopt hadden. Dat beloofde veel goeds voor de rest van de week...........

Wordt morgen vervolgd........

Op zaterdag gingen we vanuit Milaan naar Toscane. Maar natuurlijk niet voor eerst San Siro te hebben bekeken, het thuisstadion van zowel A.C. Milan als Inter. Helaas durfden we niet al onze spullen achter te laten in de auto om een officiële stadiontour te gaan doen; dat leek ons de goden verzoeken op het uitgestorven stadionterrein. We hebben dus alleen de buitenkant bewonderd van dit imposante stadion. Maar ook hier zullen we zeker nog eens terugkeren.

Dat het maar even duidelijk is wat wel én vooral niet mee naar binnen genomen mag worden!

De autorit van Milaan naar Toscane was prachtig. Tenminste vanaf Parma dan, daarvoor is het een beetje veel van hetzelfde. Maar vanaf het moment dat je echt richting de kust van de Ligurische Zee gaat, is het werkelijk verbazingwekkend mooi. Ik wist wel dat Toscane veel heuvels had enzo, maar ik wist niet dat je om er te komen een soort Alpen moet doorkruizen. Wat een prachtige omgeving.
Nog wonderbaarlijker was het om bij een tankstation Lars tegen te komen, een vader van school, met zijn gezin. Ongelooflijk, als je geprobeerd had het af te spreken was het waarschijnlijk niet gelukt. Na deze wonderlijke ontmoeting hebben we (zonder Lars en co overigens) een stop gehouden bij een pizzeria langs de weg waar we de lekkerste pizza ooit hebben gegeten. Gewoon, bij een wegrestaurantje. Zálig gewoon!
En toen kwam Toscane. Ik wees Peter op de bergen met eeuwige sneeuw. Peter zei dat dat onmogelijk kon. Ik wees nog maar eens. See for yourself. Peter bleef ontkennen. Aargh. Peter bleek gelijk te hebben. Het was geen eeuwige sneeuw, maar marmer. In het boekje van de ANWB stond dat ik niet de enige ben die die vergissing maakt. Hm. Gedeelde smart.....
Viareggio ligt in het noorden van Toscane, dus was snel bereikt. Een typisch kustplaatsje met een brede boulevard en mooie zandstranden. En grote hotels aan zee. Waaronder ons hotel. Een schitterend koloniaal gebouw met chique entree en kamers met hoge plafonds. Mooi, mooi, mooi.

We spreken inmiddels 12 augustus! Ik was jarig! Dat was leuk wakker worden in Milaan. Het ontbijtbuffet was heerlijk en echt Italiaans, dus inclusief taarten. Bovendien ontving ik elke 30 seconden een felicitatie-smsje waardoor ik me erg jarig ging voelen. Waarvoor mijn dank. En natuurlijk belde mijn kind om me te feliciteren. Heerlijk om zijn stem even te horen. Hij vond het erg raar om te horen dat ik óók in Italië was.
Bij het ontbijt kreeg ik een koekje van Peter:

Wat is mijn lief toch romantisch......

Vanuit Luzern is het niet heel lang rijden naar Italië. Als je tenminste, zoals wij, de mazzel hebt, dat je niet hoeft te wachten voor de Gotthard Tunnel. Een of andere onverlaat van een vrachtwagenchauffeur heeft een paar jaar geleden in de tunnel zijn peuk uit het raam gegooid. Gevolg: tunnelbrand en tig doden. Vreselijk natuurlijk. Sindsdien zijn de veiligheidsmaatregelen aangescherpt en mag er nog maar een beperkt aantal auto's tegelijk de tunnel in. Hierdoor kan het gebeuren dat je uren moet wachten voor je de 17 km lange tunnel in mag.
Maar, zoals gezegd, we hadden mazzel en konden zo door rijden. Het duurde dan ook niet lang voor we bij de Zwitsers-Italiaanse grens waren. En dat betekende voor mij een sensatie. Jarenlang ben ik (in mijn vorig leven) met de pest in mijn lijf Italië binnengereden. Ik haatte dat land en de vakanties die ik daar (in mijn ogen verplicht) moest doorbrengen (met name de vakanties in Udine). Nu ik er, ontdaan van familieverplichtingen, vrijwillig heen ging, was het een heel andere ervaring. Want voor het eerst in mijn leven had ik in het buitenland het gevoel dat ik thuiskwam!
Dat was werkelijk heel bijzonder. Iemand die in het buitenland vaak heimwee heeft, kent het gevoel dat je hebt als je na een vakantie Nederland weer binnenrijdt. De herkenning van de borden langs de kant (leve de ANWB), de bekende wegrestaurants, de teksten boven en langs de weg. Dat is heerlijk als je wekenlang last van heimwee hebt gehad. Maar nu, terwijl ik Italië natuurlijk geen seconde gemist had, had ik precies hetzelfde gevoel toen ik Italië binnenreed. Ik vond het geweldig om al die Italiaanse teksten te kunnen lezen, om weer te zien hoe handig de afslagen zijn aangegeven op de wegen, om de bekende tankstations (Tamoil) en wegrestaurants (Autogrill) te zien, enzovoort enzovoort. Zoals ik al zei: thuiskomen!
Toen we Milaan binnenreden, sloeg de blijdschap enigszins om. Wat een oude rotstad! En leeg! Ik vroeg nog even aan Peter of hij wel de juiste stad had ingesteld op Katja (de Hoer), maar die grap werd niet gewaardeerd. Op naar het hotel dan maar.
Katja deed haar werk. Binnen no time stonden we voor ons hotel. Het was iets minder groots en chique dan ik verwacht had van dit 4 sterren hotel, maar de kamer was prachtig. En dan met name de badkamer. Alles marmer natuurlijk, super Italiaans.
We gingen de stad verkennen. En kwamen op het Centraal Station terecht. De enige plek in de stad waar we mensen zagen. Voor de rest leek het wel een spookstad, alles dicht en geen mensen. Heel wonderlijk. Maar wel waar Giampiero, mijn ex, al voor gewaarschuwd had.
We besloten toch maar door te lopen. Richting de Duomo. Het echte centrum van de stad.
Het was een lange en saaie wandeling. Weinig te zien. Lelijke stad. Tot we op het plein kwamen waar de Scala staat, het beroemde theater van Milaan. Mensen! En een mooi beeld van Leonardo. Di Caprio dacht ik even, cultuurbarbaar dat ik ben. Maar het was Da Vinci. Peter was verheugd, want die zat midden in de Da Vinci Code.

Het beroemde theater Scala

We vertrokken woensdag 10 augustus. En omdat we besloten hadden heel rustig aan te doen, vertrokken we pas in de loop van de morgen. Dát was relaxed. Niet haasten, gewoon weggaan, zodra we klaar waren.
Ik had mijn koffer zondag al naar Peter gebracht (zodat hij zijn kleren erin kon stoppen), dus de voorbereidingen voor de vakantie waren, in tegenstelling tot normaal gesproken, nogal verspreid en daardoor zeer ontspannen. Dát ga ik dus vaker zo doen!!
We hadden gepland tot ongeveer Luzern te komen. Zo'n 800 km. Eitje dus. Peter en ik zijn goed in dit soort dagen. We hebben altijd ontzettend veel lol tijdens lange autoreizen. Als er ooit, ondanks onze LAT-status, een keer een dipje in onze relatie komt, gaan we gewoon een dagje in de auto zitten. Daar kunnen we dan weer zeker een half jaar op voort. Zeer relatie-versterkend, zo'n autoritje, waarin Peter de hele dag op "die hoer" zit te schelden waar ik dan weer vreselijk om moet lachen (je moet er bij geweest zijn, denk ik). Die Hoer is trouwens het navigatiesysteem, voor de duidelijkheid.
Op een file bij Utrecht na, die we omzeilden door over Venlo te rijden in plaats van over Arnhem, wat die Hoer wilde, hebben we de hele dag geen file gehad. In no time waren we dus in Luzern. We hadden thuis al een IBIS-hotel opgezocht op internet, dus we wisten precies waar we heen moesten. Dacht ik. Peter had immers de Hoer geprogrammeerd. Industriestrasse. Eitje dus.
U moet weten dat ik altijd nogal gespannen ben als ik in de buurt van een mij onbekend hotel kom (tenminste als ik er moet gaan slapen). Dat heb ik overgehouden uit een trektocht door Amerika, waar ik in één van de motels (Motel Six, afrader!) wel zeer onaangenaam gezelschap had in mijn kamer. Een stuk of 100 kakkerlakken, van het grootste soort, namelijk.
Dus toen we richting Industriestrasse in Luzern reden en de buurt steeds arremoediger en oud en vies werd, stonden alle haartjes op mijn arm en in mijn nek overeind. Dit ging niet goed. Hier wilde ik niet slapen! Maar voorlopig zagen we ook niet echt iets wat op een IBIS-hotel leek. Terwijl de Hoer toch echt zei dat we de bestemming bereikt hadden. Hm. Vreemd.
Tot ik op het lumineuze idee kwam, dat het hotel weliswaar in de gemeente Luzern, maar in het plaatsje Kriens gevestigd was. Had Peter het navigatiesysteem wel goed ingesteld? Dat zal toch wel? Hij is toch een man? En dus heel goed in dat soort dingen?
Niet dus. De sukkel had Industriestrasse Luzern opgegeven in plaats van Kriens. En dan kom je dus in een achterbuurt terecht. So much voor de mannelijke suprematie. Stelletje opscheppers zijn het. Maar gewoon een simpel apparaatje programmeren kunnen ze niet! :-)
Het IBIS-hotel in Kriens was helemaal goed. Maar vol. Oh jee. We hadden op internet gezien dat alle hotels in de buurt errug duur waren. Misschien hadden we toch moeten reserveren? De enige oplossing was een driepersoonskamer nemen. Was wel erg duur (40 euro duurder dan ons 4-sterrenhotel in Milaan), maar nog altijd veel goedkoper dan de andere hotels in Luzern. Dus maar gedaan.
's Avonds hebben we heerlijk gegeten op een terras op een plein in Luzern. Althans, ik heb heerlijk gegeten. Peter at Rösti, dus dat kan nooit lekker geweest zijn, vind ik. Maar hij vond het zalig. Heeft er de hele vakantie nog genietend over gesproken zelfs.

Je zou het aan de foto niet zeggen maar volgens Peter was de Rösti heerlijk!

Eenmaal terug in het hotel heb ik in mijn eentje de (driepersoons-)kamer uitgewoond, en dan vooral de badkamer. Ik viel al snel in slaap, maar om een uur of twee werd ik erg misselijk wakker. Ik zal u de details besparen, maar de buikgriep in Denemarken was er helemaal niks bij. Ik denk niet dat ik ooit in mijn leven zó ziek ben geweest als die nacht in Luzern. Een buikgriep van het allerergste soort. Het was gewoon vreselijk ook voor Peter, die ondanks al dat lawaai en die stank moest proberen te slapen. Wat hij niet deed overigens, want hij was ontzettend lief voor me. Ik zweer u, er is een verpleger verloren gegaan aan die man!
Om een uur of 6 ben ik nog een paar uur in slaap gevallen en toen ik wakker werd voelde ik me weliswaar slap, maar wel iets beter. Peter is maar in zijn eentje gaan ontbijten, dat leek me wel zo verstandig. En toen hij terugkwam was ik goed voorbereid op de autoreis naar Milaan. De details van die voorbereiding bespaar ik u ook even. Om kwart over 10 ben ik nog één keer naar de wc gegaan, en toen gingen we op weg. En het ging goed. Gelukkig. Bij elk tankstation gestopt, maar het bleek niet meer nodig. Om een uur of 12 kon ik concluderen dat ik de buikgriep heb overleefd!

Wordt morgen vervolgd........

We zijn thuis. Al heel lang eigenlijk. Zaterdagnacht, om precies te zijn. En sindsdien is er veel gebeurd.
Allereerst kreeg ik op de terugweg last van mijn keel. No problem, dachten we nog, want we hadden Trachitol bij ons. Trachitol is een wondermiddeltje dat zeer goed helpt bij keelpijn. Gewoon bij de drogist te koop.
Ik nam er dus één. Hielp niet meteen. Dus ik denk, ik neem er nog een. Hielp nog steeds niet. Als een soort kettingroker maar dan anders nam ik nummer 3. Hielp nog steeds niet. Zo ging het nog een tijdje door. Gelukkig ben ik gestopt bij nummer 5. Nog steeds keelpijn.
We kwamen om 3 uur thuis dus ik ben gauw mijn bed in gegaan, doodmoe als ik was. Peter niet, die heeft in zijn eentje nog even zitten feesten met bier, chips en cola geloof ik :-).
De volgende ochtend werd ik wakker met het gevoel of ik stikte. Er zat een soort bal in mijn keel (of twee) en bovenop zat een zweertje. Zo voelde het tenminste als ik slikte. Omdat ik het gevoel kreeg dat die zwelling in mijn keel af en toe mijn luchtpijp dichtkneep, was ik nou niet bepaald een happy unit. Bovendien was ik ontzettend misselijk. Overgeven en nog eens en nog eens (en nog een keer of 10). Daar gingen we weer....:-(
Ik besloot maar weer eens een Trachitolletje te nemen. Maar las gelukkig eerst de bijsluiter. Ai. Dat had ik eerder moeten doen. Je mag die pillen maar eens in de twee uur innemen en maximaal 4 per dag. Ik had er gisteren 5 in 5 minuten geslikt. Dat verklaarde hopelijk het overgeven.
Het leek me verstandig de doktersdienst maar eens te gaan lastig vallen met mijn problemen. Of ik maar meteen even langs wilde komen. Dát klonk nou niet bepaald bemoedigend. Op naar de dokter dus.... Gelukkig hadden we Katja, want de plaatsvervangend dokter woonde in een gebied dat ik niet goed ken. En waar heel veel vuilnis op straat lag. Maar dat schijnt in heel Amsterdam zo te zijn, heb ik begrepen.
De diagnose van de arts was gelukkig wél geruststellend. Het waren niet de amandelen (godzijdank). Op zich logisch, want die zijn geknipt toen ik 2 was (maar ze kunnen weer aangroeien dus het had gekund). Wél heb ik een virus ontsteking ergens onderin mijn keel, vlak bij mijn stembanden. Vooral Peter vond dat goed nieuws. Die hoopte natuurlijk op 2 weken rust voor mijn stembanden. Maar niks van dat alles. Ik moet gewoon de hele dag ijswater drinken om de zwelling weg te halen waardoor ik ook weer beter gebruik kan maken van mijn luchtpijp. En dan gaat het van zelf over. Ik opperde nog dat ijs en milkshakes dan ook wel een goed idee waren, maar daar was de arts het niet mee eens. Melkprodukten en zoete dingen zijn slijmopwekkend, wat nou juist weer niet zo goed is. Jammer!
Vervolgens naar huis, alwaar we merkten dat ik geen internetverbinding meer heb. Ik had namelijk een aanbieding van Wanadoo gekregen om over te stappen van Wanadoo Lite naar Wanadoo Family. Veel sneller en 10 euro per maand goedkoper. We hebben de aanbieding goed bestudeerd en er leek geen catch te zijn. Ik kon gewoon mijn eigen modem gebruiken en het overstappen zou zeer eenvoudig zijn. Yeah right. We hadden beter moeten weten.
Gisteren bleek mijn modem tóch niet geschikt te zijn. Er moet dus een Live Box komen (voor 1 euro per maand). Levering duurt ca 2 weken. Maar daarna is het echt een fluitje van een cent hoor mevrouw. Zei de jongen van de Helpdesk, waar ik eerst 20 minuten in de wacht heb gezeten tegen 10 cent per minuut en die vervolgens zei dat ik geen rechten kon ontlenen aan wat mij door een agent van de Helpdesk werd verteld. Klinkt heel vertrouwenswaardig. En terugdraaien van deze ellende kan niet meer. Want mijn ADSL-contract bij KPN is al beëindigd. GVD!!!
Ik ben dus twee weken internetloos. Minimaal. Daarna kom ik weer on line en zal mijn eerste actie zijn een mail naar Wanadoo sturen dat ik mijn contract met die oplichters per de eerstvolgende gelegenheid (18 augustus 2006) opzeg. Tot die tijd zit ik helaas aan ze vast. Stelletje bedriegers!!!
Ik zal overal waar ik kom wel even verzoeken of ik ff mag internetten, zodat ik mijn mail en gastenboek kan checken. En Peter plaatst de door mij geschreven logjes. Dus u merkt er niet zo veel van. Ik wel daarentegen. En ik baal. Maar gelukkig komt mijn kind vanavond (eindelijk) weer thuis. En dat is veeeeeeeeeeeeel belangrijker!!!!!!!!!

Si, signora. Ci vediamo l'anno prossimo!

Ben ik al bruin??????????

Daniel Powter
U2 - How to dismantle enz
Van Dik Hout - Het beste van 1994-2001
Tröckener Kecks - Met hart en ziel
The Scene - Avenue de la Scene
The Scene - Open
Nena - Feat. Nena 2003
Earring - Face it
Doe Maar - Klaar
Marco Borsato - De Waarheid
AEDM - Trilogie
Poema's - Best of de Poema's
Bryan Adams - Waking up the neighbours
Bryan Adams - On a day like today
De Dijk - Live

De cd's waarvan ik vermoed dan wel weet dat ze Peter niet echt boeien, heb ik maar niet ingepakt, hoewel de schat er nog naar luistert ook voor mijn lol. Met moeite heb ik dan dan ook o.a. weer teruggelegd Huey Lewis, Rod Stewart, Veldhuis & Kemper, Paul de Leeuw en ga zo nog maar uren door ..... :-)

We gaan dus naar Italďe. We zouden donderdag's weggaan, omdat ik vrijdag jarig ben (dit is geen hint....nou ja een beetje dan :-). En ik vond het niet leuk om op mijn verjaardag de hele dag in de auto te zitten. Wat op zich vreemd is, aangezien wij altijd reuze lol hebben in de auto. Als Peter rijdt that is. Anders hebben we zinloze discussies over het nut van witte strepen :-).
Omdat Milaan eigenlijk best wel pokke-ver-weg is en er uren files voor grensovergangen en tunnels verwacht worden, had ik bedacht dat het misschien makkelijker was om woensdag vast te gaan rijden. Scheelt toch een paar honderd km. Is wat relaxter.
Dat was dus een goed idee. Waar ergens in het traject echter ik bedacht heb dat we in Zwitserland gingen overnachten is me niet helemaal duidelijk meer. Anyway....dat heb ik uiteindelijk bedacht dus. Heeft iets te maken met schoon land en weinig beessies. Gok ik. En dat betekent dat we woensdag toch nog zo'n 800 km gaan rijden.
We hebben nog een kleine discussie over hoe we gaan rijden. Volgen we kritiekloos Wijffie (het zal Katja worden denk ik), zodat we ongetwijfeld door België moeten waar 100.000 wegwerkzaamheden plaatsvinden? Of trekken we ons eigen plan en zetten we Katja pas bij Venlo aan, zodat we de wegwerkzaamheden omzeilen en via Duitsland rijden?
De discussie gaat nu als volgt:
Ik: Laten we maar gewoon over Venlo rijden; is iets om, maar wel met minder files.
Peter: Dat vind ik wel zonde. Ik heb Katja toch niet voor niks gekocht.
Ik: Kee, gaan we over België. We hebben toch geen haast. Nadeel is natuurlijk wel dat we een groot deel dezelfde weg rijden als anders (naar Barcelona).
Peter: Ja is waar. Gaan we toch maar over Venlo.
Ik: Ja maar dat is wel 60 km verder. En zoveel tijd hebben we nou ook weer niet.....
Kortom, we zijn er nog niet helemaal uit :-). Iemand nog een doorslaggevend argument?

Ik zat me te verkneukelen om het feit dat ik na maanden besloot om weer eens naar Stenders Vroeg Op te luisteren en dat ik daardoor ontdekt had dat Jeroen KijkindeVegte daar sidekick was geworden. Tevreden trok ik op achter een Suzukietje. De motor van de Suzuki sloeg af. De motor van mijn auto niet. Boem was ho.
Zich verontschuldigend voor het onwillige gedrag van haar autootje stapte een meisje in Ikea-kledij uit. Ze had me waarschijnlijk boos op mijn stuur zien slaan en dacht waarschijnlijk dat mijn boosheid op haar gericht was. Niets was minder waar. Ik ken de regels. Ik reed achter en was dus schuldig. Hoezeer ik daar ook van baalde.
Samen bekeken Ikeameisje en ik de schade. Voor zover die zichtbaar was. Niet dus eigenlijk. Ik merkte geschokt en niet geheel ter zake doende op: "Jezus wat is mijn auto vies". Waarop zij vriendelijk zei: "Geeft niks hoor". Ik zei voor de 4e keer dat het me echt erg speet dat ik niet op had zitten letten, maar Ikeameisje was niet boos. Ik denk dat ze ook blij was met Jeroen KidV. Ikeameisje stapte weer in haar auto. En reed weg. Voorzover ik kon zien zonder iets op te schrijven.
Ik hoop voor haar dat ze niet alsnog whiplash verschijnselen krijgt. Lijkt me niet hoor overigens, want ik was niet erg onder de indruk van de botsing. Ik gleed meer dan dat ik reed. Maar toch........

Men neme: Een strakke zwarte spijkerbroek, benen tot aan z'n nek, donkere haren, ogen om van op tilt te slaan, een coole jas en een ongelooflijk goeie kop. Niks meer aan doen. Liefde op het eerste gezicht!
Ik zag hem in Serendipity. Al eerder, een paar jaar geleden. Toen viel hij me nog niet zo op geloof ik. Niet zo eerste gezicht dus eigenlijk. Maar een paar weken geleden zag ik hem weer. Serendipity was weer eens op t.v. Vanwege uithuizigheid had ik hem opgenomen. Met het gevolg dat ik de film de afgelopen 3 weken 3x gezien heb. En ik blijf zwijmelen. Wat een ongelooflijk lekker ding!
Het zal ongetwijfeld ook door de film komen. Superromantisch en zo'n ontzettend leuk gegeven: zij gelooft alleen in "destiny". Als zij hem dus haar telefoonnummer geeft en door een windvlaag waait het briefje uit zijn handen, ziet zij dat als een teken. En wil meteen niks meer met hem te maken hebben. Waardoor hij helemaal gek wordt. Ze besluiten tot een compromis: hij schrijft zijn naam en telefoonnummer op een dollarbiljet. Zij schrijft haar naam en telefoonnummer in een boek dat ze verkoopt aan een niet nader te noemen tweedehandszaak. Ze spreken af dat ze elkaar pas weer op zullen zoeken als hij ooit dat boek vindt of zij ooit het dollarbiljet. Prachtig gegeven. En dientengevolge een heerlijke film.
Gisteren vond ik de film bij Bart Smit op dvd, voor het luttele bedrag van 4 euro. Destiny! Dat heeft zo moeten zijn. Gauw gekocht. Samen met een iets duurdere cd (10 euro, nog geen geld) van Runaway Jury, naar het boek van John Grisham, waar hij ook in speelt. Kortom....ik kan weer even voort...
Omdat hij niet de meest beroemde acteur van Hollywood is, onderstaand wat foto's:

Hoe hij heet? John Cusack! En bedenk: ik zag hem het eerst!!!!

Af en toe tref je een bandje op tv of op de radio, waarvan je bij de eerste tonen al weet: dát is goed! Ik had dat bijvoorbeeld bij Bryan Adams (die ik bij iemand thuis hoorde, toen hij alleen nog bekend was in Canada). Ik had het bij Blof die ik voor het eerst zag en hoorde in het programma van Hanneke Groenteman (daarover is mijn mening trouwens wel veranderd; Blof is niet mijn ding) en onlangs had ik het bij Daniel Powter. Ik zag hem bij Barend en Van Dorp en wist al na 4 tonen dat ik hem helemaal geweldig vond.
Niet zo gek overigens, als je bedenkt dat de eerste 4 tonen prachtig pianospel zijn. En een ieder die mij al wat langer kent, weet dat ik dol ben op piano (waar mijn voorkeur voor toetsenmannen niks mee te maken heeft overigens :-).
Afgelopen zondag heb ik mezelf getracteerd op de cd van Daniel Powter (en op How To Dismantle an Atomic Bomb van U2). En een tractatie is het. Wat een heerlijk cd-tje. Prachtige liedjes worden afgewisseld met wat meer up-tempo nummers, waarbij de piano een prominente rol speelt. Ik ben er helemaal blij mee. Favoriet blijft het schitterende Bad Day, maar ook Lie To Me hoor ik nu al graag.
Wel twee minpuntjes: Powter zingt wel héél erg veel met kopstem. Dat mag van mij best wat minder, want hij heeft ook een prachtige stem als hij gewoon zingt. Ook jammer is dat er geen tekstenboekje bij de cd zit, terwijl niet alles even verstaanbaar wordt gezongen.
Desondanks ben ik bijzonder tevreden over deze aankoop. Nu Peter er nog van overtuigen dat deze cd minimaal 4x per dag opgezet moet worden op weg naar Italië..... :-)