Vrijdag heb ik Mark naar de bus gebracht. Hij ging op het jaarlijkse kamp dat de voetbalvereniging organiseert. Het is het 3e jaar dat hij meegaat en de eerste 2 keren waren ontzettend goed
bevallen. Dus ook dit jaar had hij er zin in. Ik bracht hem naar de bus en waar ik bijna nooit last van had, gebeurde dit keer wel. Ik vond het naar om hem weg te brengen en moest een traantje
wegpinken toen de bus wegreed.
Gelukkig werd ik al gauw afgeleid. Want de 3e avond Carré stond voor de deur. En ik had een afspraak met "De Pool", de tourmanager van Acda en de Munnik, aan wie ik het Eerste Exemplaar
van Nachtmuziek even zou overhandigen, aangezien Thomas en Paul deze zaterdagavond zouden uitreiken aan de winnares van de AEDM Gastenboek Alliantie 2008 (in het kader van beter
laat dan nooit).
Tony had me laten weten dat het het handigst was om om half 7 even bij de artiesteningang van Carré af te spreken. "Hm...," smste ik hem terug, "Dat is wel erg tegen mijn principes :-)". Maar
wat moet dat moet, hoe gevaarlijk ook :-), dus om half 7 meldde ik me, met Massy en Keffin in mijn kielzog, bij de zwaarbewaakte artiesteningang van Carré. De beveiliger verwachtte me al en
terwijl we op Tony stonden te wachten, maakten Massy en ik grappen over het feit dat er een beveiliger nodig was om de fans van het lijf van Thomas en Paul te houden. De bewaker meldde
lachend dat dat bij AEDM wel mee valt, maar dat toen Jamai in Carré stond er echt mensenmassa's bij de artiestenuitgang stonden. Onbegrijpelijk. Wat er leuk aan is om bij een
artiestenuitgang te gaan staan zal ik wel nooit begrijpen denk ik.... Terwijl we met Tony de laatste afspraken over de uitreiking maakten, deden Paul en David hun opwachting. Ik hoop erg dat er
geen fotograaf in de buurt was. Een foto bij de artiesteningang met Paul en David zou ons coole image geen goed doen, whahahaha.
Keffin, Massy en ik begaven ons vervolgens naar een grand cafeetje om de hoek, alwaar we Helmajo en Letitia troffen die daar hadden gegeten. Massy en ik werkten vervolgens ook even snel
respectievelijk een Carpaccio en een kipsalade naar binnen, alvorens ons naar Carré te begeven. Een vrijwel uitverkocht Carré, wat een heel andere sfeer gaf dan de avonden ervoor. Wat was
het geweldig om te horen hoe Thomas, Paul, David én Tony toegejuichd werden vanuit het publiek. Ze speelden dan ook een prachtige voorstelling en hadden de staande ovatie dan ook meer
dan verdiend.
Massy bleef bij me slapen, wat zoals meestal, hilarische toestanden en vreselijke lachbuien tot gevolg had. We sliepen dan ook pas om een uur of 3 en waren de volgende ochtend dan ook
not amused toen de wekker om 9 uur afging. Maar we gingen iets leuks doen. Maanden geleden, toen bekend werd dat AEDM in Carré zouden gaan staan, hadden Massy en ik al eens bedacht
dat het erg lollig zou zijn om een rondleiding door Carré te krijgen, als AEDM daar speelden. Maar dat geweldige plan waren we ook gauw weer vergeten, tot woensdagmiddag, toen ik er opeens
weer aan dacht. Gelukkig bleek er nog plaats te zijn voor de rondleiding van zaterdagochtend en zo kwam het dat Massy en ik om 10.00 uur met onze slaperige koppen Saskia ontmoette op de
pont en Helmajo op het CS.
We waren iets te vroeg bij Carré en liepen nog even door op zoek naar een terras waar koffie was, toen ik opeens bedacht wat we 's middags konden gaan doen: een high tea in het Amstelhotel!
Dat zijn Massy, Marion en ik al jaren van plan en dit leek de uitgelezen dag ervoor. We reserveerden een plekje voor s middags, seinden Marion in dat ze ook moesten komen en keerden,
zonder koffie, terug naar Carré.
We werden een ontvangen door een gids, Tom, die als eerste vertelde dat er tijdens de rondleiding foto's gemaakt mochten worden, maar niet van het decor van Acda en De Munnik.
"Waaaaaaaaaaaaat???", zeiden Helmajo, Sassy, Massy en ik in koor, "Dan gaan we weer". Waarmee de toon meteen gezet werd :-). Wij kregen een erg leuke rondleiding door Carré, waarbij we
zelfs de orkestbak in mochten, langs de kleedkamers zijn gelopen (mochten we niet in), langs de kledingrekken van Thomas en Paul, op het podium en in de koninklijke loge hebben gezeten
(waar Saskia overigens sowieso kind aan huis is).
Carré backstage......AEDM zijn in tha house :-)
Gids Tom bij De kleding
Ik heb nog even gevraagd waarom er geen foto van het decor mocht worden gemaakt. Dat heeft te maken met auteursrechten voor het
decorontwerp, wist Gids Tom me te vertellen. Ik vroeg of de piano ook auteursrechtelijk beschermd was, maar Tom kneep een oogje dicht en stond mij toe daar wel 2 foto's van te maken, de
schat.
Het was overigens bijzonder vermakelijk te zien wat er allemaal op de piano lag (o.a. de 'oortjes' van T & P, 17 mondharmonica's, een bakje krijtjes. de beroemde bekertjes water
("neem zelf ook een slok.....dat ga ik zeker doen") en aantekeningen die met krijt op de piano waren geschreven). Erg leuk.
Na de rondleiding waren we hard aan koffie toe. We liepen naar de Utrechtsestraat en kwamen we een nogal eenzijdige poster tegen. Gaarne willen wij protest aantekenen tegen deze wel zeer
beperkte weergave van de feiten. As if meneer Acda een solo programma doet. Dacht het niet.
We vonden een terrasje in de zon en veroverden de laatste plekjes. De dames wilden wat eten, ik had aan koffie genoeg en genoot van de zon, die nog net op ons scheen.
De koffie was heerlijk, maar toen was het toch echt tijd om een outfitje voor 's avonds te gaan scoren. Iets teveel Spelen en tributes hadden er de afgelopen weken voor gezorgd dat alles wat
ooit in mijn kast had gelegen inmiddels naar de wasstapel was verhuisd en dat ik dientengevolge echt niet meer wist wat ik aan moest. En om nou alleen in mijn Marlies Dekkers in de
artiestenfoyer te verschijnen was nou ook weer zowat. Esprit bood uitkomst. Een zwart basishempje (waar ik al zo'n stuk of van 5 van heb, maar allemaal in de was) van een tientje was al wat
ik nodig had. Ik was er weer klaar voor.
Omdat Massy en ik ons om 9 uur 's ochtends nog niet in staat hadden gezien ons te kleden voor Carré moesten we helemaal terug naar huis om ons om 2 uur alsnog om te kleden. Dankzij de
hempjes van Esprit was dat zo gebeurd en zo stonden we om 3 uur wéér op de pont (383e x deze week al) richting het Amstel Hotel, alwaar wij Marion ook ontmoetten en met z'n vijven een
bijzonder gezellige high tea beleefden.
De High Tea bestond behalve uit allerlei soorten thee, waarvan Jasmijn de enige naam was die ik verstaan heb, uit heerlijke Finger Sandwiches, Scones, zoete hapjes, hartige hapjes,
mini-broodjes een een dessert waarbij we marshmallows, soesjes en ananas in een chocoladefontijn mochten houden. Hoewel die chocofontijn natuurlijk het hoogtepunt was, vond ik het zonde van de heerlijk
verse ananas en heb ik die zonder chocola naar binnen gesmikkeld.
Het Amstel Hotel is een vijf sterren hotel. Precies een omgeving waar ik me bijzonder thuis voel. Mén, wat zou ik geschikt zijn voor een leven als
multimiljonair. Ik leef op in een dergelijk luxe ambiance. Misschien een beetje oppervlakkig, ik geef het onmiddellijk toe, maar het is niet anders. Je bent Nufje of je bent het niet.
Ook Sassy past zich moeiteloos aan aan haar omgeving :-)
Zelfs Massy luste bijna alles
De chocolade fontijn
Om 7 uur waren we uitgetea-t. Waarbij ik wel even wil opmerken dat ik na 6 verschillende soorten Japanse Hupseflups Thee's ongelooflijk toe was aan een beker echte
Picwick-groene-zakjes-thee. Al die verschillende theesoorten zijn aan mij niet besteed. Dit in tegenstelling tot de scones en de luxe finger sandwiches. Daar kun je mij er niet genoeg van
aanleveren.
We dronken koffie in de foyer van Carré waarna we onze plaatsen weer mochten opzoeken en weer zo'n fijne versie van Spelen te zien kregen (al was ie nét iets minder dan die van vrijdag).
Ook vanavond zat het weer vol en kregen ze weer een staande ovatie. Wat mij ook deed vervullen van trots, alsof ik die voorstelling zelf geschreven had, dan wel de artiesten zelf gebaard
had :-). Maar ik begreep van mijn vriendinnen dat het "kijk-onze-jongens-nou-toch-gevoel" alom aanwezig was deze week.
Na de voorstelling stond er nog een uitreiking op het programma. Ik vond Miranda, de winnares, en haar vriendin Ilona vrij gemakkelijk in de zaal, waar we ook Sander en Mascha ontmoetten.
Ik had met Tony afgesproken dat ik hem een kwartier na afloop van de voorstelling zou bellen en dat we elkaar dan bij een zijdeur zouden ontmoeten. Carré bleek echter 34 zijdeuren te hebben
en natuurlijk zaten wij bij de verkeerde zijdeur te wachten. Maar Tony navigeerde ons al gauw naar de goede zijdeur en leidde ons door de catacomben naar de artiestenfoyer, waar Paul en
Thomas al omgeven waren door vele gasten.
Wachten op de dingen die komen gaan: vlnr Massy, winnares Miranda en vriendin Ilona et moi
foto Sander de Goede
Toch waren ze zo aardig even tijd vrij te maken om Nachtmuziek uit te reiken aan Miranda. In januari, toen De Grote Foto uitgereikt werd aan Helene, kon Miranda helaas niet. Natuurlijk had ik
Het Eerste Exemplaar even naar haar toe kunnen brengen (ze woont in dezelfde stad als Helmajo), maar Miranda koos er destijds zelf voor te wachten tot Carré, omdat een uitreiking door
Thomas en Paul natuurlijk wel veel leuker was. Dus nam ze nu haar prijs in ontvangst, samen met dikke zoenen van Thomas en Paul en onder het toeziend oog van fotograaf Sander.
vlnr Miranda, Paul, Massy, Ruth en Thomas
Foto Sander de Goede
Zelf deed ik onderwijl goede zaken voor een eventuele volgende Alliantie Actie, waarover ik natuurlijk voorlopig nog even niks los kan laten. Eerst maar eens wachten óf en wanneer Thomas en
Paul weer een keer een item beschikbaar gaan stellen. Dan zien we wel weer verder.
Met deze uitreiking kwam er een mooi einde aan de meest succesvolle Alliantie Actie tot nu toe én voor mij en mijn vriendinnen aan een weekje Spelen in Carré. Zondag staan AEDM ook nog in
Carré, maar moeten ze het even zonder ons applaus doen. Tja, Life is a bitch......and then you marry one :-)
We gingen touren, dit weekend. Want de 2e helft van het Van-The-Man tourtje stond op het programma. Daar moesten wij bij zijn. Uiteraard, zou ik haast willen zeggen.
Het feest begon vrijdagavond. Om tien uur zouden ze in Café Pakhuis Wilhelmina optreden. Dat is een café waar ik graag kom. Ik zag er al eerder erg leuke bandjes spelen. Onder andere
Bartel Bartels en Prof. Nomad, maar dan in een andere samenstelling, in een andere tribute. Destijds speelde Otto mee en was het een eerbetoon aan Herman Brood. Ook errug leuk, by the
way.
We waren vroeg, want we moesten de gereserveerde kaartjes ophalen en vreesden alweer de eersten te zijn in een genant lege kroeg. Dat bleek reuze mee te vallen. Bij binnenkomst
struikelden we over Peter Heerschop, alle leden (en hun familie) van Van Dik Hout, de hele Prof. Nomad band (behalve u raadt het al, hij-voor-wie-we-kwamen :-)) én het halve gastenboek. Dát
was gezellig!
Naarmate de avond vorderde, druppelden er steeds meer mensen binnen. En dan niet alleen meneer De Munnik, maar ook onze
vriend(inn)en die er nog niet waren, David Middelhoff (ja, sorry,
Keffin :-)) en zelfs enkele Hyves vrienden :-). Kortom, het liep al snel aardig vol in deze gezellige kroeg.
Om 23.00 uur stond het bandje te trappelen om te beginnen. Dat kwam mooi uit, want ze waren niet de enigen. We hadden drie weken moeten wachten sinds de vorige tribute en waren
behoorlijk toe aan een nieuwe shot Van Morrison.
Het optreden was geweldig. Net als de vorige keren was het energiek, vrolijk, maar ook mooi, romantisch en melodieus. En errug leuk om naar te kijken. Paul de Munnik blijkt als podiumbeest
nog veel meer in zijn mars te hebben dan ik voor deze tour ooit bedacht had. Natuurlijk helpt het dat de muziek van Van Morrison mij zo waanzinnig aanspreekt, maar ere wie ere toekomt, Paul
brengt het ook wel heel geweldig.
De sfeer was super, het publiek enthousiast, de band idem dito en ik nog het meest :-). Veel te snel was het concert dan ook weer afgelopen, ondanks het door Paul zelf ingezette "Nog een
liedje" (waarvan Massy en ik toch wel even het copyright willen opeisen), waarna eerst een ingecalculeerde toegift volgde en daarna nog maar een keer Back on Top, bij gebrek aan meer
materiaal, want het had al op nummer 4 op de setlist gestaan.
Na het concert bleef het nog heel lang heel gezellig in Wilhelmina. Zo gezellig zelfs, dat ik toch minstens 2 uur heb staan dansen daar. Dat lijkt niet zo bijzonder, maar ik kan u verzekeren dat
dat héél bijzonder is. Muzikanten dansen niet en ik ook niet, is tenslotte al 30 jaar mijn motto. Maar de wijn was lekker, de muziek vrolijk en ons gezelschap gezellig. En daarom bleven we nog
even. En nog even. En nog even. Tot Massy besloot dat het genoeg was en ons meesleepte naar buiten toe. Alwaar ik nogal blunderde met mijn gelal over de zanger van een "bevriend bandje",
omdat ik niet had gezien dat de gitarist (of bassist, daar wil ik vanaf wezen) van hetzelfde bandje net zijn fiets stond los te maken. Gelukkig redde Marion me door een grappige opmerking te
maken, waar ik zo mogelijk nóg grappiger overheen kon :-). Sandro of Ben (ik kan ze niet uit elkaar houden) stond in ieder geval te lachen. Sjees hee...voortaan toch maar even om me heen
kijken voor ik mensen eigenschappen ga toedichten die ze waarschijnlijk helemaal niet hebben :-).
In eerste instantie zou de vijfde tribute in Apeldoorn plaatsvinden, zo had Paul ons verteld in Ottersum. Hij had zelfs de zaal genoemd, maar een paar dagen later was gebleken dat dat
optreden niet doorging. En passant had ik dat vorige week even aangestipt tegen Paul, waarop hij ons het goede nieuws bracht dat er een ander optreden voor in de plaats was gekomen. In
Deurne, zo wist hij ook nog te vertellen. Ik was daar zo enthousiast over, dat ik prompt vergat te vragen waar dan in Deurne. Dat leidde een lange week van zwaar onderzoekswerk in. Google
werd mijn beste vriend, maar zelfs mijn beste vriend kon mij niet helpen. Vervolgens heb ik gewoon alle bronnen die ik heb in dat wereldje aangeboord en één daarvan wist me te vertellen
waar het waarschijnlijk zou zijn. Eén telefoontje naar de bewuste kroeg en ons zaterdagavondje uit was verzekerd.
Aan de telefoon was mij verteld dat het om 22.00 uur zou beginnen in Deurne. Vervolgens vonden allerlei mensen toch een site waarop het optreden aangekondigd werd. Alleen stond daar
23.00 uur. Aangezien ik na de voetbalwedstrijd van Mark toch geen tijd meer had om op tijd bij het optreden van JP in Bergen te zijn, besloten Helmajo en Sassy dat we om 17.00 uur zouden
afreizen. We hadden geen zin om 2 uur te rijden, anderhalf uur naar het optreden te kijken en dan weer 2 uur terug te rijden. Dus konden we de avond
beter een beetje verlengen door ergens in Deurne te gaan eten. Little did we know.
Deurne bleek een vrij doods dorp te zijn, met twee kroegen. De dorpsjeugd klit wat bij elkaar in het Feestcafé en de oudere jongeren doen hetzelfde in het grand cafeetje waar het optreden zou
plaatsvinden. Als ik me niet vergis in café De Potdeksel, wat vóór 22.00 uur gewoon een restaurant bleek te zijn, waar je heerlijk kon eten.
We werden door het dienstdoende bedienend personeel aan een tafeltje op 3 meter van het podium gezet. Wat wij zelf enigszins genant vonden, maar je hebt het er maar mee te doen. En op
zich zou een dame blanche tijdens de sound check best smaken, dachten we. Little did we know :-).
Het eten was verrukkelijk. Echt ontzettend lekker. En super gezellig, ondermeer omdat Helmajo in de allergrappigste bui was waar ik haar ooit in gezien heb. De tranen liepen af en toe over
onze wangen van het lachen.
Omdat wij wilden voorkomen dat we al heel vroeg uitgegeten waren, hadden we met de dienstdoende ober van dienst afgesproken dat we lang zouden tafelen. Dat was okee, maar vlak voor het
optreden zou onze tafel wel weggehaald worden. Dus was het zaak te rekken. En te rekken. En te rekken. En zo kwam het dat we nogal uitgebreid hebben zitten tafelen. Voorgerecht,
hoofdgerecht, nagerecht, koffie, the works. Met tussendoor een fotosessie van Sassy-zonder-bril.
Tijdens het eten werden wij nog overvallen door het plaatselijke A1-voetbalteam, die kampioen geworden waren en op een strontkar door de stad (proest) gereden werden. Was een erg
grappig intermezzo, mede vanwege de grappige teksten die de jongelui (invloed van Kees Prins is nog steeds aanwezig in mijn taalgebruik :-)) op hun shirts hadden staan.
Toen wij onze Dame Blanches kregen was het inmiddels over negenen. Het waren nogal immense bokalen en Helmajo merkte op dat Paul waarschijnlijk zou denken: "Nouhou, onze fans zijn
tenminste lekker op gewicht gebleven". Gillend van de lach stortten wij ons op onze ijsjes. Wederom liepen de tranen over onze wangen van het lachen. En nét op dát moment, zagen we in
onze ooghoeken enkele bekenden het café inkomen. Bekenden met instrumenten, I may add. Op zich mocht dat ook wel een keer. Alles moest nog neergezet worden, er moest nog
gesoundcheckt worden én er moest om 22.00 uur begonnen worden. Dat gingen ze niet redden, dat zagen wij zo ook wel :-). Alleen de timing van de heren was niet zo heel fijn. Wij moeten er
erg dom uitgezien hebben, gillend van het lachen.
Ik dook met mijn neus in het ijs en hoor vervolgens een bekende stem lachend "Smakelijk Eten" zeggen. Ik dook nog verder in mijn ijs en Paul liep lachend door. Zucht. Kan ik dan nooit eens
normaal doen? :-)
De band concludeerde blijkbaar ook dat ze het allemaal niet gingen redden en ze gingen op het terras buiten een pilsje drinken. De verwachte soundcheck bleef uit en het podium akelig leeg (op
een pianostandaard na die prompt omviel en mij een hartverzakking bezorgde).
Om een uur of tien kwamen de heren in beweging. De instrumenten werden geplaatst. We hoorden een occassional one, two, three, test en we kregen hoop op een spoedig begin. Maar nee,
er moest eerst gesoundcheckt worden. Heel kort en niet erg uitgebreid, maar wel leuk. Bartel en de mannen lieten zien ook zonder de zang van Paul een aardig riedeltje te kunnen piemelen.
Leuk!
Om een uur of tien over 11 waren ze er eindelijk klaar voor. Dachten we. Onze tafel werd weggehaald, een statafel werd neergezet (fijn! een statief voor mijn camera!) én de band stond weer
te trappelen. Waarop Bartel monter aankondigt dat ze over een half uur toch echt zouden beginnen. Sassy trok bleek weg, want die moest zondagochtend om 9 uur zelf piano piemelen. Helmajo
en ik bestelden nog maar wat te drinken en vermaakten ons met elkaar en met Marcia en Laura die, heel verstandig, om een uur of 10 waren gearriveerd.
Om half 12 begon eindelijk het optreden. En hoewel de band er echt alles aan deed om er een fantastische avond van te maken, was het echt een heel andere sfeer dan de avond daarvoor in
Amsterdam. Dit optreden was gratis en dat was te merken ook. Anders dan betalend publiek kwamen deze mensen niet gericht op dit bandje af. Zij waren een avondje uit en dat er een bandje
stond te spelen was weliswaar sfeerverhogend, maar geen reden om de gesprekken en lalpartijen even te staken. Zo jammer. Zo zonde.
Kwam nog bij dat het echt bloedheet was en dan vooral op het podium, onder het verlaagde plafond, waardoor de lampen zo ongeveer in de hoofden van de bandleden hingen. Het was zelfs zo
warm dat Paul na 8 nummers een pauze aankondigde, waarop wij hem heel erg verbluft aangekeken moeten hebben, want hij zei lachend: "Jaha, een echte pauze, soms moet dat even". Of
woorden van die strekking.
Dave Rensmaag met zijn hoofd in de lampen
Sassy besloot ter plekke dan maar helemaal niet meer naar bed te gaan en werd steeds joliger. Ik stortte steeds meer in. Na de geweldige avond in Café Pakhuis Wilhelmina was dit contrast
wel heel erg groot. Niet dat het bandje mij niet boeide, laat dat duidelijk zijn, maar dit was toch wel een mindere avond dan de avond ervoor.
De tweede helft was muzikaal net zo geweldig als altijd, maar het kroeglawaai werd steeds erger. Crazy Love was bijna niet te verstaan en te horen, zo zonde. Ik had bijna medelijden met
Paul. Het moet moeilijk geweest zijn voor hem. Hij is immers het altijd aandachtige theaterpubliek gewend en niet deze weliswaar vrolijke maar wel heel lawaaiige toehoorders.
Het optreden was om een uur of half 2 afgelopen. Wonderlijk genoeg was het publiek wel erg enthousiast, zo buzzde het om me heen. Dat deed me dan wel weer goed. Maar inmiddels was
ik zo moe dat ik bijna niet meer op mijn benen kon staan. Tien minuten later lag ik op de achterbank in de auto, nog 1 minuut later sliep ik. Gelukkig was Helmajo nog wel fit genoeg om te rijden.
En zo werd het zondag. In de loop van de dag kreeg ik steeds meer de pest in over hoe Crazy Love verziekt was. Door een groot slaaptekort had ik eigenlijk ook niet eens echt zin om nóg een
keer te gaan, maar ja, wat moet dat moet :-). En toen ik een uurtje bij Kitty was geweest, die mij altijd weet op te beuren, reed ik vol goede moed, liefde en zin ook wel, naar Zoetermeer, waar ik
niet alleen Massy, maar ook Lilian en Ingrid trof.
Bij De Boerderij aangekomen, zagen we dat Helmajo, Sassy en Letitia er ook al waren (hee waar was Jansje eigenlijk, bedenk ik me nu?). We zouden tapas gaan eten, voorafgaand aan het
optreden. Bij de kassa vertelden ze ons echter dat Henk er niet was en zonder Henk geen tapas. Henk was blijkbaar de tapas-goeroe van het Podiumcafé. Wij protesteerden hard en zeiden dat
we alleen maar naar dit optreden waren gekomen vanwege de tapas. We kregen het advies in het Podiumcafé dan toch maar even naar Henk te vragen.
Tot onze grote opluchting bleek Henk tóch aanwezig en deze schat bezorgde ons voor bijna geen geld een gigantische schaal verrukkelijke tapas (waarbij de grote garnalen toch wel het
aller- aller- allerlekkerst waren, al vonden de meeste van mijn vriendinnen dat gelukkig niet :-)
v.l.n.r. Ingie, Helmajo en Letitia
Sassy en Ingie
Letitia, Lilian en Massy die echt niet boos is maar verveeld naar een dvd van Candy Dulfer zit te kijken :-)
Massy, een garnaaltje en ik :-)
Geheel tegen de verwachting in, begon het optreden precies op tijd. Om half 9 al!! Dat was een meevaller. Ik had al weer uren wachten en veel te laat naar bed ingecalculeerd, maar dat leek
erg mee te vallen. Helemaal blij stortten wij ons op het bandje. Niet letterlijk natuurlijk, dat doe je niet :-).
En wat een geweldig concert kregen we voorgeschoteld. Deze zesde en laatste was echt een van de mooiste. Voor een veel te lege zaal gaf de band zich toch voor de volle 100%. Nog één keer
mochten we genieten van al die fijne nummers die we nu zo node moeten gaan missen (maar stiekem toch wel grotendeels op film vastgelegd hebben gelukkig).
De verrassing zat hem voor mij in het staartje. Was Young Lovers halverwege het concert al zwaar okee, was Have I Told You al mooier gezongen dan ooit, Crazy Love was de grote
verrassing van de avond. Ik weet niet of Paul dezelfde negatieve gevoelens had over de avond ervoor, maar het leek wel alsof hij nu even extra zijn best deed om Crazy Love nog mooier te
laten zijn dan ooit. Het werd een versie om nooit te vergeten (zie mijn logje van maandagmorgen). Zo mooi, zo gevoelig, zo lief gezongen. Echt perfect! Ik ben Pascale dan ook bijzonder
erkentelijk voor het vastleggen op film.
Ook Ingie, al jarenlang mijn hofleverancier van concertfoto's, heeft haar uiterste best gedaan mij van foto's te voorzien. En natuurlijk ben ik de beroerdste niet en deel ik ze graag met jullie.
Het was verschrikkelijk moeilijk een keuze te maken tussen alle prachtige foto's die Ingie me heeft aangeleverd, maar dit zijn wel zo'n beetje de mooiste.
die hards.....
Alle foto's van het concert in De Boerderij zijn gemaakt door Ingrid Rijnders
Na het concert zijn we niet lang meer gebleven. Het Crazy Weekend heeft er nogal ingehakt en we waren allemaal blij een beetje vroeg naar huis te kunnen. En blijven was niet nodig. Niets
had dit weekend nóg completer kunnen maken. Het was zo mooi, zo prachtig mooi. Wat mij betreft na de Op Weg Naar Huis tour de mooiste tour die ik in mijn AEDM-carriere heb mogen
meemaken. Dus weer een tourtje zonder Thomas die zo hoog scoort. Dat is vreemd. Want Acda en De Munnik blijft toch nummer 1 voor mij. Absoluut. Ben benieuwd wat het Ode-tourtje volgend
jaar brengen. Gaat dat dan misschien het Jaren Ver Van Hier-tourtje uit 2006 van de derde plaats stoten? De tijd zal het leren................
I can hear her heart beat for a thousand miles
And the heavens open every time she smiles
And when I come to her thats where I belong
Yet I'm running to her like a rivers song
Chorus:
She give me love, love, love, love, crazy love
She give me love, love, love, love, crazy love
She's got a fine sense of humor when Im feeling low down
And when I come to her when the sun goes down
Take away my trouble, take away my grief
Take away my heartache, in the night like a thief
Chorus:
Yes I need her in the daytime
Yes I need her in the night
Yes I want to throw my arms around her
Kiss her hug her kiss her hug her tight
And when Im returning from so far away
She gives me some sweet lovin brighten up my day
Yes it makes me righteous, yes it makes me feel whole
Yes it makes me mellow down in to my soul
Chorus
Onderstaand filmpje heeft Pascale gisteren in Zoetermeer gemaakt. Waarvoor mijn eeuwige dank. Het begin is van Bright Side of the Street (óók een van mijn favorieten),
maar na 40 seconden begint de mooiste uitvoering van Crazy Love, die ik ooit gehoord (en gezien) heb. Wat ontzettend fijn dat dit vastgelegd is voor de eeuwigheid!
Mijn nichtje Zelda werkt bij de tv. Dat doet ze al jaren en niet onverdienstelijk. Dat wil zeggen, volgens mij is ze pretty damned good in haar job, want hoewel ze altijd op contractbasis werkt,
heeft ze nog nooit zonder werk gezeten. En dan ben je goed volgens mij, in de tv-wereld. Ik ken meer mensen die bij de tv werken en die zitten in mijn beleving vaker zonder werk dan met.
Bovendien zit Zelda altijd bij de betere programma's. Kortom, ik ben best een beetje trots op mijn nichtje, die eigenlijk het werk doet wat ik stiekem zelf heel graag zou willen doen.
Vorig jaar had ze me al uitgenodigd omdat ze bij Pauw en Witteman werkte en Thomas en Paul daar kwamen. Dat leek me nou eens hartstikke leuk, ware het niet dat mijn moeder overleed
en ik het niet zo gepast vond om op de dag van de crematie naar een tv-programma te gaan. Dus we stelden het uit. Ik nam een rain check, zoals dat in mooi Engels heet.
Vorig week liet Zelda me weten dat het er binnenkort van zou komen. DWDD was bezig met Acda en De Munnik, dus als ik wilde mocht ik komen. Met Massy samen, want die had vorig jaar
mooi pech dat het niet door kon gaan. Vrijdag, tijdens de nasleep van de aanrijding, vertelde Zelda dat het waarschijnlijk maandag zou worden. Zeker wist ze het nog niet, maar ze zou het me
's avonds laten weten. Een paar uur later was het zeker en mochten wij ons verheugen op een avondje DWDD.
Massy en ik hebben het hele weekend voorpret gehad. Want hoe cool was het dat we niet alleen erbij zouden zijn, maar ook nog eens een uitrijkaart kregen en gereserveerde plaatsen. Dat kon
alleen maar leukigheid opleveren. We fantaseerden hoe we misschien wel vlakbij Thomas en Paul zouden zitten. Niet omdat dat nou zo'n must is, maar omdat het zo übergrappig zou zijn als
Thomas en Paul steeds samen met ons in beeld zouden komen. Soms niet te ontkomen...soms niet te geloven :-).
Maar natuurlijk heb ik dat van te voren niet allemaal tegen Zelda gezegd. Het was al aardig genoeg dat zij plaatsjes voor ons ging reserveren. Dan ga je niet ook nog eens eisen stellen. Een
gegeven paard enzo....Het was dus afwachten wat er zou gebeuren.
Zelda had ons gezegd om half 7 aanwezig te zijn. En dus heb ik de hele dag lopen stressen of Massy wel op tijd bij me zou zijn. Niet dat Massy ooit te laat komt, maar stresskip is mijn middle
name en zeker bij dit soort essentiële avondjes. Gelukkig leidde Helmajo me lekker af, onder meer door als een dolle in mijn tuin bezig te gaan. En omdat zij dat deed, kon ik moeilijk in de zon
gaan zitten en hebben we dus samen 5 zakken onkruid gevuld.
Massy kwam ruim op tijd en zo kwam het dat we om 6 uur de straat van De Plantage (het mediacafé waar DWDD wordt opgenomen) inreden. Massy wees op een meneer met een lelijke blouse
en grapte: daar loopt Paul. Ik keek en ja, ze had gelijk. Het was Paul. Dat begon goed. We reden door naar de parkeerplaats. Achter me reed een auto veel te dicht op me (ik ben een beetje
schrikachtig in de auto lately). Ik reed de parkeerplaats op, het tweede straatje links, aan het einde weer links en toen weer links het 1e straatje in. Waar de auto die net achter me had gereden me tegemoet
kwam. De chauffeur zwaaide en ik zwaaide verbaasd terug. Zo. Het duo Acda en De Munnik waren dus beiden gespot.
We liepen naar De Plantage, zaten daar in de zon, tot Zelda ons kwam begroeten. Ook haar man Kik en hun dochters Sam en Manou kwamen kijken en even later troffen we zelfs mijn neef Ilan
en zijn vrouw Karin. Het werd een ware familiereünie, grappig hoor. Ik zie de familie van vaderskant niet vaak, dus dit was op zich echt wel bijzonder.
Zelda vertelde ons dat we gereserveerde plaatsen hadden. We moesten alleen even zeggen dat we bij haar hoorden. Dus konden we heel rustig achteraan in de rij aansluiten. Dat is ook wel
eens lekker. Dat gestress om de eerste rij konden we missen als kiespijn :-).
We kwamen als een van de laatsten de zaal in en werden geleid naar de vier plekken achter de bank waar de gasten die aan tafel gaan verschijnen altijd zitten. We keken op de kaartjes die op
de banken voor ons lagen en ja hoor: ongelooflijk maar waar, maar daar stond op Gereserveerd Paul de Munnik en Gereserveerd Thomas Acda. Whahaha. Dit kon wel eens een heel
interessante avond worden.
Eindredacteur Sander van der Eede, Paul en Thomas
Matthijs van Nieuwkerk spreekt het publiek toe, vlak voor de uitzending
Massy en ik hadden een reuze lol. Vooral toen de uitzending begon en we allemaal smsjes binnenkregen op onze stiekem toch aangelate telefoons. Jullie zijn in beeld!!! Samen met Thomas en
Paul!!! We moesten erg ons best doen niet hardop te lachen, want dat was niet erg gepast tijdens het best wel serieus bedoelde topic over Silvio Berlusconi. Gelukkig maakte Matthijs af en toe
een grapje, dus konden wij even ontspannen.
Tijdens de TV Draait Door werden natuurlijk vooral de reacties van Thomas en Paul gefilmd. Maar ook Massy en ik moesten eraan geloven.
Tijdens de eerste 20 minuten was vooral Massy in beeld. Ik ook wel, maar vaker half dan heel. Dat boeide natuurlijk helemaal niet, want daar ging het niet om. Het werd pas echt grappig toen
Thomas en Paul aan de tafel plaatsnamen. Als ik tussen hen in keek, was er een camera recht op mij gericht. Wat erg grappig was, vooral omdat wij het idee hadden dat Thomas en Paul geen
flauw idee hadden dat we achter hen zaten. We zagen de bui al hangen en verheugden ons op het moment dat Thomas en Paul de uitzending terug gingen kijken. He? Daar heb je ze weer.
Whahaha. Dat leek ons errug grappig :-).
Na de uitzending bleef het nog lang onrustig in het mediacafé. Het was een bijzonder gezellige avond met leuke gesprekken, leuke kennismakingen en mooie ogen. En nee, dit keer heb ik het
niet eens over die van Thomas en Paul :-).
Vrijdagochtend was Mark nog bij Thomas en Daan, waar hij gelogeerd had. Ik had me net in de tuin geïnstalleerd, toen mijn nichtje Zelda belde of ik meeging op een terrasje zitten. Wij proberen
al drie jaar om een afspraak te maken en zomaar opeens hadden we allebei onze kinderen even niet. Dus ja, natuurlijk sprong ik meteen in mijn auto, op weg naar het heerlijke terras van Elsa's
in Amsterdam Oost.
Het was niet druk op de weg en ik had geen haast, dus ik reed niet al te hard, door de IJtunnel, langs Artis, de Linnaeusstraat in. En precies op de plek, waar Theo van Gogh vermoord is, 4 1/2
jaar geleden, gebeurde het. De auto voor me maakte een noodstop voor het zebrapad en ik deed hetzelfde. Gelukkig had ik genoeg afstand gehouden, dus ik stond op tijd stil. Ik haalde
opgelucht adem, omdat ik er niet bovenop geknald was. Even gebeurde er niks en vervolgens knalde mijn achterligger bovenop mij. Mijn hoofd sloeg enigszins dramatisch achterover tegen de
hoofdsteun en ik bleef beduusd zitten. Achteraf heel raar. Ik bleef gewoon zitten. Hoewel ik me wel herinner dat ik achterom keek en de bijrijdster in de auto naar de achterbank zag reiken, waar
blijkbaar een kind zat. Op dat moment springt de bestuurder zijn auto uit en rende naar mij toe, scheldend, schreeuwend en "fuck you" roepend, compleet met boze armbewegingen enzo. Echt
heel eng en heel agressief. Ik kon alleen maar uitbrengen: "ik kon er niets aan doen". Maar hij bleef schreeuwen. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om zo plotseling te remmen en of ik stapelgek
was. Ik wist niet wat me overkwam.
Gelukkig was er binnen 20 seconden 6 man politie aanwezig. In mijn beleving waren ze er zelfs meteen, maar een van die agenten vertelde me later dat ze vanuit het bureau 200 m. verderop
waren gekomen (op de fiets), dus dan moet het toch heel even geduurd hebben. De politiemannen trokken die man weg bij mijn auto en probeerde hem te kalmeren. Ik bleef voor me uitstaren. Ik
was meer ontdaan van dat geschreeuw en dat ordinaire gescheld dan van de klap zelf.
Er kwamen omstanders naar me toe, die het hadden zien gebeuren. Ze zeiden dat ik voldoende afstand had gehouden en dat die man achter me veel te hard gereden had. Eén man zei dat hij
dat ook al tegen de politie gezegd had. Eén voor één kwamen ook de politiemannen naar me toe. En ik bleef maar zeggen: "Ik kon er niks aan doen". Er kwam een jongen dan wel man naar me
toe die zich werkelijk ontfermde over me. Hij zei dat ik volkomen in mijn recht stond, dat het schandalig was hoe die man tekeer ging en dat ik me het vooral niet moest aantrekken. De schat.
Het was een ongelooflijk knappe man en ook nog heel aardig. Ik vroeg of hij gezien had wat er gebeurd was, maar hij had alleen de klap gehoord en gezien hoe debiel die andere man tekeer
ging tegen me. Hij kon dus niet als getuige dienen. Derhalve kon ik hem met goed fatsoen ook niet om zijn telefoonnummer vragen. Toch jammer. Hij was echt leuk :-). En lief vooral. Toen hij
wegging gaf hij me een hand. Zelden een sympathieker gebaar meegemaakt.
De politie kreeg die schreeuwende man onder controle en een van die smerissen zei tegen me: "Mevrouw, u heeft uw burgerplicht gedaan". En toen ik hem vragend aankeek, vervolgde hij met:
"U heeft geremd toen het moest. U kunt hier echt helemaal niks aan doen". En ik mocht de auto niet uit. Die politie-agenten wilden een ziekenauto laten komen omdat ik met mijn hoofd zo hard
tegen de hoofdsteun was geklapt. Dat leek me vrij overdreven, maar ik heb het even overwogen, om weblogtechnische redenen :-). Ik vond echter dat ik het niet kon maken om om zo'n reden
gemeenschapsgeld uit te geven, dus ik heb toch maar aangegeven dat een ziekenauto echt niet nodig was. Ik was voornamelijk heel erg geschrokken, en dan vooral van die man.
Ondertussen had ik natuurlijk Zelda gesmst, dat het "iets later werd". Zelda kwam onmiddellijk op de fiets ter plekke en was een geweldige steun en toeverlaat. Zij gaf onmiddellijk blijk van een
groot organisatietalent, door allerlei dingen te gaan regelen. Bijvoorbeeld plastic zakken om de waardevolle spullen uit mijn auto in mee te kunnen nemen. En ze maakte foto's, wat ik niet
alleen om verzekeringsredenen toejuichde. Zelfs op zulke momenten denk ik aan mijn weblog :-).
We bekeken de schade en die viel aan mijn auto reuze mee. Mijn achterkant is wel beschadigd, maar het was niet te vergelijken met die auto achter me.
Er zat een stuk metaal tussen het wiel en de carrossrerie
Zijn auto zat behoorlijk in elkaar
De politie regelde een sleepwagen en zorgde ervoor dat er een schadeformulier werd ingevuld. Dat vond ik erg prettig, want daardoor hoefde ik niet zelf met die agressieve man in de clinch. En,
omdat het ongeluk in Amsterdam had plaatsgevonden, moest ik blazen. Daar moest ik erg om lachen, want het was half 1 's middags. Bovendien drink ik vrijwel nooit en zeker niet als ik moet
rijden. Maar het is standaardprocedure bij ongelukken in Amsterdam, dus ik moest eraan geloven. Vond ik wel vervelend trouwens. Half Amsterdam stond er inmiddels omheen. Je hebt toch een
beetje het gevoel dat je verdacht bent als je als eerste moet blazen. Maar ook de bestuurders van de auto voor me én de Agressieve Man moesten blazen. We waren alle drie broodjenuchter.
Aan de stand van de Mercedes te zien lijkt hij geremd te hebben toen hij al óp het zebrapad reed
Bij het invullen van alle formulieren en procesverbalen en wat al niet meer, moest ik mijn geboortedatum opgeven. "12 augustus, oud lijk", zei ik en vulde 1963 in. "Hee," zei het politieknaapje,
"net zo oud als mijn moeder". Sjees hee, wat een foute opmerking!! Heb je alles gehad, krijg je ook nog eens zo'n dolk in je rug :-). Daar erger ik me al jaren aan trouwens, dat de gemiddelde
politieman echt decennia jonger zijn dan ik :-).
Deze foto trof me vooral omdat ik mijn haar er zo mooi op vond zitten :-)
De Agressieve Man kwam zowaar zijn excuses aanbieden; het was de schrik geweest die hem zo agressief had gemaakt. Ik besloot hem maar te vergeven en was allang blij dat zijn kindje
ongedeerd was. Ik snap echt wel dat hij ontzettend geschrokken was, al vind ik dat nog geen excuus om zo agressief te worden. Ik herinnerde me een soortgelijk auto-ongeluk dat mijn vader
een keer had, terwijl zowel Zelda (toen nog een babietje), haar moeder en ik in de auto zaten. Ik herinner me nog zo de reactie van Eva, de moeder van Zelda, die ook zo geschrokken was. Niet
agressief uiteraard, maar wel heel erg geschrokken. Zoals een ouder reageert, als je kind in gevaar is (geweest).
Ik was nog bij de pinken genoeg om mijn Van Morisson cd én Nachtmuziek uit de auto te halen. En mijn navigatietrut, maar dat kwam omdat ze opeens begon te praten terwijl ze helemaal niet
eens aanstond. Achteraf baal ik verschrikkelijk dat ik Mickey (Mouse) heb laten liggen. Wat een ontaarde moeder ben ik, dat ik alleen maar aan dure dingen denk. Mickey bleef achter in de auto.
Gelukkig heeft Mark dat nog niet ontdekt (die was allang blij dat ik zijn Nintendo DS wel uit het dashboardkastje gehaald had).
Toen de sleepauto kwam, twijfelde de chauffeur of het nodig was mijn auto mee te nemen. Hij zei dat hij er wel even een rondje mee ging rijden en kwam niet meer terug. Blijkbaar was er toch
meer beschadigd dan hij had ingeschat. Uiteindelijk kwam hij toch terug en vertelde dat er iets vreselijk rammelde en dat dat waarschijnlijk mijn achteras was. Nou rammelt er al jaren wat in
die auto, dus ik vroeg me af of hij dat geluid niet gewoon bedoelde, maar hij vertelde dat als ik de auto meenam en na 200 meter stil kwam te staan, de verzekering de sleepkosten niet meer
dekte. Dus toen was de beslissing gauw genomen om het zekere voor het onzekere te nemen. Na ruim anderhalf uur werd eindelijk mijn auto weggesleept en konden Zelda en ik eindelijk naar
het terras, waar we (samen met een van de dochtertjes van Zelda) een broodje aten om bij te komen.
Ik mocht van de verzekering een taxi naar huis nemen, maar Ron was zo lief me te komen halen. We hebben Mark opgepikt, een milkshake gehaald en waren nog net op tijd bij het
autoschadebedrijf om een leenauto op te halen. Wat een mazzel dat ik vergeten was mijn all risk verzekering om te zetten. Dat was ik, na het vorige ongeluk (25 oktober 2008) wel van plan
geweest. Ik heb vaak schade gehad, maar nog nooit door mijn eigen schuld. Sterker nog, dit is al de 5e x dat deze auto buiten mijn schuld in puin ligt. Drie keer is hij aangereden terwijl hij
keurig netjes geparkeerd stond (waarvan 2x hit and run). Een half jaar geleden ben ik van de weg gereden door een veel te hard rijdende auto die moest kiezen tussen mij en de wegafzetting en
nu dit weer. En dan heb ik het nog niet over de vele lekke banden (door spijkers!) en de keer dat er ingebroken was in de auto (dat was wel mijn eigen schuld overigens, want toen had ik mijn tas
in de auto laten liggen). Kortom, veel mazzel heb ik met deze auto niet gehad. Ik zeg: hoog tijd om een nieuwe auto te kopen.
Overigens was ik ongedeerd. Ik heb vrijdagavond wel heel erge spierpijn in mijn nek gekregen, dus ben zaterdagochtend toch maar even naar de huisartsenpost gegaan. Na een kort onderzoek
stelde de arts vast dat het inderdaad echt alleen spierpijn is, dus ik ben er gelukkig goed uitgekomen. Het engeltje zit nog steeds op mijn schouder dus!
Tijdens het voorprogramma in Weert, dat overigens FreeStroke
heette, was een fotograaf druk in de weer om foto's te maken. Aangezien wij alleen maar fotocameraatjes bij ons hadden van het niveau "Kruidvat-kiekjes", leek het me wel gepast om deze
meneer even aan te spreken. Ik legde hem uit dat ik (mede-)beheerder van de Acda en De Munnik Hyves ben en dat het wel fijn zou zijn als ik een paar mooie foto's van de tribute zou hebben.
Ik gaf hem een bierviltje met mijn mailadres erop en kreeg van hem een visitekaartje terug. Verschil moet er zijn :-).
Vandaag stuurde Marcel Zuurmond mij de foto's op die hij
gemaakt heeft van Prof. Nomad.
Patrick van Herrikhuyzen
Dave Rensmaag
Paul de Munnik
Persoonlijk vind ik Bartel Bartels een errug cool tiepje
Jan Kooper
Op de foto's missen nog Joe Riveira (trompet) en Stefan van der Meijden (drums). Maar er zijn nog twee tributes te gaan, dus hopelijk wordt vervolgd!
Het is werkelijk ongelooflijk, maar vandaag is het een jaar geleden dat mijn moeder overleed. Een jaar al! Het was een verschrikkelijk jaar maar het is wel omgevlogen.
Toen mijn moeder nog leefde, dacht ik altijd dat ik zelf een beetje dood zou gaan als zij er niet meer zou zijn. Ik zag absoluut niet hoe ik verder zou moeten zonder de vrouw waar ik zo
onnavolgbaar en zo onvoorwaardelijk van hield. Het gekke is, dat ik nu kan zeggen dat dat onzin is. Het is niet eens een prestatie, het gebeurt gewoon. Je leeft gewoon door als je moeder
dood gaat.
Iemand missen zit 'm blijkbaar niet in het voortdurend denken aan haar of het constant huilen om haar. Behalve de eerste 2 dagen heb ik niet eens zo gek veel gehuild. Het gevoel van gemis
is ook echt niet een constant aanwezig gevoel. Het kan op de gekste momenten komen. Als Mark iets zegt over haar. Of als ik in de IJtunnel rijd en iets mij aan haar doet denken. Dan opeens
kunnen de tranen over mijn wangen lopen, heel kort.
Het zijn vooral de kleine dingetjes die ik zo vreselijk mis aan haar. Haar prachtige handschrift, de zuinigheid waarmee ze met papiertjes omging. Als ze iets moest opschrijven pakte ze niet
gewoon een velletje van een kladblok, zoals een normaal mens, maar pakte ze het eerste de beste papiertje waar nog een stukje wit op te zien was en schreef daarop wat ze op dat moment
wilde opschrijven. Needless to say dat ze 9 van de 10 keer dat wat ze opgeschreven had niet meer kon vinden als ze het nodig had :-).
Ik heb beelden van mijn moeder op dvd, ik heb haar stem op band, ik heb foto's op mijn computer. Maar wat ik niet heb is haar geur. In de badkamer in haar huis staan alle 4384 flesjes parfum
die ze gebruikte nog, maar nergens meer ruik ik die heerlijke geur die altijd om mijn moeder heen hing. Dat mis ik het meeste aan haar, waarschijnlijk omdat het niet meer terug te halen is. Dat
en haar prachtige handen. Mooie, altijd bruine handen, met keurig verzorgde nagels. Om de een of andere reden associeer ik die handen altijd met warmte, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik mis
die handen vreselijk.
Er zijn nog zoveel dingen die ik mis aan haar, maar het is onmogelijk dat allemaal in een logje te vatten. Ze was een uniek mens, met een groot gevoel van sociale rechtvaardigheid, een nog
groter gevoel voor humor en een liefde voor haar kinderen en kleinkind die niet te beschrijven was. Die liefde mis ik verschrikkelijk. Het "Geef je moeder een zoen", klinkt me nog steeds in mijn
oren en doet nog steeds een glimlach op mijn gezicht verschijnen.
Het overlijden van je ouders slaat de fundering onder je bestaan weg. Dat gevoel had ik al heel erg toen mijn vader 15 (?) jaar geleden overleed, maar nu mijn moeder er ook niet meer is, is
dat gevoel nog veel sterker. Ik herinner me dat ik met name de eerste dagen na het overlijden van mijn moeder heel erg het gevoel had dat ik er vanaf dat moment echt helemaal alleen voor
stond. Dat is natuurlijk in de praktijk helemaal niet zo, want ik heb nog de mazzel een stiefvader te hebben die al 35 jaar als een vader voor me is én twee zusjes en twee zwagers. En niet te
vergeten een batterij aan vriendinnen die me elke dag weer steunen en aan het lachen maken. Om over het allerallerallerliefste kind van de wereld maar te zwijgen. Maar dat gevoel er voortaan
helemaal alleen voor te staan heb ik met name die eerste dagen wel heel erg gehad.
En waar ik vooral de eerste maanden heel erg mee geworsteld heb, is mijn eigen sterfelijkheid. Als je ouders er niet meer zijn, ben jij de eerste volgende generatie die sterft, logischerwijs.
Die sterfelijkheid heb ik als enorm belastend ervaren. Ik was me er heel erg bewust van dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is dat ik 120 jaar word (al ben ik dat nog steeds van plan).
Nu, een jaar later, zijn al die gevoelens al veel minder heftig. Nog steeds mis ik mijn moeder vreselijk en kan ik er ontzettend verdrietig van worden te bedenken dat die vanzelfsprekende
gezelligheid die om haar hing heen nooit meer terugkomt. Maar het leven gaat door. We maken nieuwe herinneringen, waar mijn moeder geen deel meer vanuit maakt. Langzaam maakt
de pijn van het haar moeten missen plaats voor mooie herinneringen en een stil verdriet, dat waarschijnlijk nooit meer bij me weggaat. Maar het verdriet is beter hanteerbaar dan de pijn en
maakt dat je haar nooit echt vergeet.
Ik ben blij dat het eerste jaar voorbij is. Ik koester mijn herinneringen en de liefde die ze me boven alles altijd geschonken heeft. En om met Thomas Acda te spreken : Ik heb haar niet nodig om
van haar te houden.................