Woensdag 30 april 2008

Vorig jaar vierde ik Koninginnedag met Massy en Marion. Wij besloten toen het lot te manipuleren door op het podium van het Vondelpark te gaan liggen, in de hoop dat dat magische krachten zou oproepen die Acda en De Munnik naar het Vondelpark zouden lokken (wat toen al 5 jaar niet meer gebeurd was). Tien dagen later kondigde Paul aan dat het Vondelparkseizoen 2007 geopend zou worden door Acda en De Munnik.
Hoewel Massy en Marion het volledig lieten afweten dit jaar, voelde ik wél de verantwoordelijkheid op mijn schouders rusten. En zo toog ik met Mark en Ron naar het Vondelpark, alwaar Mark en ik onze plicht deden. Plat op onze rug op het podium, armen wijd en maar denken aan al die mooie momenten die we de afgelopen 10 jaar in het Vondelpark hebben beleefd. En nu maar hopen dat het geholpen heeft. En ja, ik weet dat officiële kanalen al hebben laten weten dat Acda en De Munnik niet geprogrammeerd staan in het Vondelpark. Maar een meisje mag toch blijven hopen, tegen beter weten in? :-)

Ik heb helaas moeten besluiten mijn gastenboek even buiten gebruik te stellen vanwege een stalker. Zodra het weer mogelijk is zal ik het weer on line zetten.

Eén van mijn moeders beroemde uitspraken was "Haar leven was zoeken.....". Een eigenschap die ik overigens met haar gemeen heb. Ook ik ben altijd van alles kwijt.
De laatste dagen van mijn moeders leven hebben we ontzettend lopen zoeken naar een voorwerp wat ze kwijt was. Wat doet er niet toe en waarom doet er al helemaal niet toe (vrij naar Thomas Acda). Vandaag vond Ron het voorwerp dat we zo gezocht hadden. Het was van een kastje gevallen, aan de achterkant. Ron vond het vanmorgen toen hij het kastje opzij schoof. Hij belde mij blij om te vertellen dat hij het gevonden had.
Gek is het dat ik juist op zo'n moment het even heel moeilijk heb. Want mijn eerste reactie in mijn hoofd is nog altijd "oh dat zal mama fijn vinden", terwijl ik me tegelijk realiseer dat we het haar niet meer kunnen vertellen. Vreselijk vind ik dat.
De laatste week zijn er steeds vaker van dat soort momenten. Gisteren zag ik mijn moeder lopen. Heel raar, want toen ik goed keek zag ik dat mijn moeder zwaar beledigd zou zijn geweest met die vrouw vergeleken te zijn :-). Een paar dagen geleden zei Mark: "Ik ga mijn gezicht net zo goed wassen als Oma altijd deed". Dat deed me opeens heel erg denken aan hoe mijn zusje en ik 40 jaar geleden in de caravan gewassen werden door mijn moeder. Bij de wasbak, washandje met zeep en niet zeuren verder. Gek dat ik daar nooit meer aan heb gedacht en nu opeens wel. En van de week vroeg een collega mij om een nieuw telefoonnummer op te geven als waarschuwadres. Een logische vraag en op zich ook heel belangrijk, maar ontzettend confronterend. Ik zag dat mijn collega het ook moeilijk vond om te vragen, dus ik heb er maar een grapje van gemaakt. Maar ik moest wel even slikken toen.
Vanavond zat ik naar een radioprogramma te luisteren omdat er oude opnames van Acda en De Munnik te horen zouden zijn. Tijdens dat programma kwamen zowel Mensch durf te leven (in de versie van Ramses Shaffy) als Voor Haar (Frans Halsema) voorbij. Liedjes die we tijdens de uitvaart hebben gedraaid. Confronterend. Een teken van boven, zegt Saskia net. Ik weet het niet. Mark zei vandaag heel practisch : "Oma is niet in de hemel, oma is in een vaas". De schat.
Verder gaat het best goed hoor. Het is natuurlijk een verdrietige tijd maar al met al is het me toch meegevallen. Ik had van te voren gedacht dat ik helemaal in de vernieling zou liggen en dat is zeker niet het geval. En het zou op zich raarder zijn als ik niet af en toe heel verdrietig zou zijn....................

Het was tijd voor een politiek correct uitje. Er worden op grote schaal mensenrechten geschonden in China en daar moet eens een keer wat aan gedaan worden. De Olympische Spelen zijn een leuke aanleiding om Tibet weer eens even op de politieke agenda te zetten. Erik van Muiswinkel strijdt al maanden voor het boycotten van de Spelen. Op zich vind ik dat heel goed, omdat het hoog nodig blijkt dat er aandacht aan deze grove schending van de mensenrechten besteed wordt. We weten natuurlijk best wel dat zulke dingen zich afspelen in China, maar zonder zo'n actie van Van Muiswinkel is er geen hond die zich daar druk over maakt. Misschien wel passief, maar niet actief. Dat is niet goed, dat besef ik ook wel, maar het is wel min of meer een feit, lijkt me. En dus ben ik erg voor de actie van Van Muiswinkel, al vind ik niet dat we helemaal niet naar de Spelen moeten. Maar ik ben er helemaal voor om de Openingsceremonie te boycotten.
Maar de eerlijkheid gebiedt me dat ik naar Ticket for Tibet getrokken werd, omdat The Scene daar speelde. En Maarten van Roozendaal. Daarom ging ik er heen. Niet zozeer vanwege het politieke aspect van het festival. Maar iets zegt mij dat dat voor 80% van de bezoekers gold. Het was nogal een goede line-up namelijk. Want behalve genoemde artiesten waren daar ook de Comedy Train, Mook, Racoon, Blof en nog vele anderen.
Ticket for Tibet speelde zich op loopafstand van mijn huis af en ik zat op Marion te wachten bij de pont. Er kwam een vrouw naast me zitten op het bankje. Ze leek een beetje op Femke Halsema maar dan met langer haar. Ik genoot van het zonnetje en hoorde hoe ze begon te bellen met het thuisfront. En ik herkende haar stem. Het was Femke wel. Blijkbaar was haar haar weer gegroeid. Ik kijk niet zoveel tv :-).
Toen ze ophing vroeg ze me of ik ook met de pont mee moest en of ik hem ook net gemist had. Ik legde uit dat ik op Marion zat te wachten en we raakten in gesprek. Ze vertelde dat ze net een debat had gevoerd met Peter Slager en dat ze dat zo'n integere jongen vond. Dat het een debat van niks was geweest, omdat ze het roerend eens waren :-). We spraken over Tibet, over hoe Groen Links daar tegenover staat, over waarom ik Groen Links stem en waarom de zwakkeren in de samenleving dat vaak niet doen. En we hadden het over Rita Verdonk en de waanzin van haar betoog tegen het afschaffen van Sinterklaas. Femke vroeg me: "Ken jij iemand die Sinterklaas wil afschaffen?". We moesten er allebei om lachen.
Het was een erg leuk gesprek. Ik bewonder Femke Halsema al jaren, omdat ik vind dat ze een van de weinige politici is die in tijden van Pim Fortuijn en Mat Herben inhoudelijk bleef discussieren in plaats van op de man spelen. Bovendien heeft ze een bijzonder aangename manier van discussieren en ben ik het in grote lijnen met haar eens. Niet met alles uiteraard. Mij krijg je de auto niet uit :-).
Toen Marion en de Pont eraan kwamen zei ik tegen haar: "Nou, het was me aangenaam". Ze zei : "Ja. Het was mij ook zeer aangenaam". En het klonk nog gemeend ook. Wat een leuke ontmoeting. Wat een geweldig leuke vrouw.
Vervolgens gingen we naar het festival. Waar we Hilde troffen met wie we daar hadden afgesproken. En Monique. En Jaap Reedijk. En een heleboel BN-ers. Waarvan Sophie Hilbrand de leukste was.
Eerst zagen we de Comedy Train. Peter Pannekoek (ja, zo heet hij echt!), Emilio Guzman (de broer van) én onze favo Toomler-comedian Henry van Loon. Ze waren alle drie erg goed. Peter en Emilio hadden hun act half actueel gemaakt (over Tibet, over de Olympische Spelen) wat ik erg goed vond. Henri van Loon deed dat iets minder, maar is gewoon errug grappig van zichzelf. Wat is die man leuk!
Maarten van Roozendaal was ook leuk, maar op een ander vlak. Alleen valt het me wel op dat hij buiten zijn gewone voorstelling altijd de zelfde set speelt. In Toomler deed hij dat. In Bies in Bellevue deed hij dat en nu deed hij dat weer. Ik kan de liedjes al een beetje meezingen. Nou ja, zou dat kunnen, want dat is natuurlijk not done, meezingen. Maar het zou kunnen, als het moest....
Het was prachtig weer, we hadden het gezellig en er was werkelijk verrukkelijk eten te koop. We aten heerlijke Kip Curry met Rijst, Vietnamese loempiaatjes en broodjes sateh. Echt heel lekker. We dronken rosé en werden niet eens dronken. We betaalden een godsvermogen voor de wc's die hoe langer hoe smeriger werden. En we hadden gewoon een hele fijne middag.
Om half 7 begon The Scene. Ook geen verrassende set, maar oh wat doet het me toch steeds weer goed om ze weer live te zien. In de jaren '90 heb ik ze denk ik wel 100x zien optreden en ik ben gewoon dol op die muziek. Het is werkelijk een zegen dat ze weer optreden, al is dat dan voornamelijk op festivals.
Na The Scene ondergingen we de Heideroosjes die verrassend melodieuze muziek produceren tussen de teringherrie door. Ik kreeg het inmiddels steeds kouder, want had door omstandigheden die niet zo interessant zijn om uit te leggen, mijn jas niet bij me. Toen Mook begon was ik enigszins bevroren en halverwege besloot ik het er bij te laten. Zo miste ik Racoon en Blof, maar die bandjes doen mij toch niet zoveel. Het was mooi weest. Een fijne dag, met fijne grappen en muziek en nog een goed doel ook!

Een paar weken geleden werd ik gebeld door een van de castingsbureau's waar ik sta ingeschreven. Of ik mee wilde doen aan zogenaamde bumperfilmpjes voor Nederland 2. De regisseur had mijn foto gezien en wilde mij ervoor hebben.
Dat klonk goed. Dat klonk als ontdekt worden :-). Ik had alleen geen flauw idee wat bumperfilmpjes waren. Dus ik wilde wel even weten waar die regisseur me precies in bedacht had. Het bleek te gaan om korte spotjes tussen de programma's door. Spotjes die representatief zijn voor de Nederlandse samenleving. Het zou 1 dag werk zijn en 200 euro per dag opleveren. En als ik herkenbaar in beeld zou komen zou het nóg eens 400 euro opleveren.
Ik doe het niet voor het geld. Figureren in Alles is Liefde bleek erg saai, dus ik heb me daarna voorgenomen alleen nog maar ja tegen echt leuke aanbiedingen te zeggen. En dit leek me zo'n aanbieding. De dame van het casting bureau vertelde dat ik samen met een andere vrouw gecast was. Dat klonk me niet als een massa-opname, dus het leek leuk. Ik besloot het te doen.
Nadat het een aantal keren was uitgesteld vanwege het slechte weer, wat een mazzel was gezien mijn droevige familieomstandigheden, was het vandaag zo ver. Ik werd om 3 uur in Hilversum in een of ander parkje verwacht voor de opnames van "Woman reading in the Park". Ik moest vrolijke lentekleren meenemen, alsmede een zonnig humeur. Beide waren een probleem. Ik heb voornamelijk zwarte kleren (nadrukkelijk verboden) en treur nog over de dood van mijn moeder. Maar problemen zijn er om opgelost te worden en in een redelijk goed humeur vertrok ik om 2 uur met een tas vol lentekleren richting Hilversum. Bij Diemen kwam ik in de file. Was niet erg, ik was ruim op tijd. Drie kwartier later constateerde ik dat ik te laat ging komen. Oh wat een afgang :-(.
Maar uiteindelijk viel het mee. Om vijf over drie stond ik op de plek waar ik verwacht werd. En daar was het ....... akelig leeg. Er was helemaal niemand. Ik probeerde mijn contactpersoon te bellen en kreeg de voice mail. Zucht. Wat te doen? Ik wist het even niet.
Toen ik achteruit reed naar een parkeerplaats, zag ik een vrouw staan telefoneren. Ik draaide mijn raampje open en hoorde aan het gesprek dat zij mijn tegenspeelster was. Pfff, gelukkig, ik was niet de enige die te laat was. En dat bleek helemaal waar. Want wij waren de eersten die arriveerden. De hele crew stond in de file en of we nog even geduld konden hebben. Geen probleem, het was heerlijk weer.
Een kwartier later arriveerde een deel van de crew. Een Engels/Griekse crew, naar bleek. Leuke mensen met veel gevoel voor humor. Vooral de regisseur en de cameraman waren errug grappig. Ze betrokken mij onmiddellijk in een practical joke die ze met de Art Director wilden uithalen. Ze hadden zijn telefoon gevonden en gaven die aan mij. Ze zouden mij tijdens de opnames bellen en dan moest ik de telefoon opnemen, midden in de opnames. De bedoeling was dat de Art Director uit zijn vel zou springen. Ik vroeg me af hoe kort mijn carriere op de set zou zijn, maar de regisseur beloofde me dat ik niet op staande voet ontslagen zou worden :-).
De voorpret bleek leuker dan de joke op zich. De Art Director moest er alleen maar heel hard om lachen. Hij bleek zelf iemand te zijn die vaak mensen in de maling nam en hij waardeerde deze actie daarom wel.
De rest van de crew arriveerde, de set werd opgebouwd en ik kreeg een draaiboek in mijn handen gedrukt. Lees maar even, zei de charming director (regisseur), dan weet je wat er van je verwacht wordt. Ik las door waar het over moest gaan en sloeg de bladzijde om. En kreeg zowat een hartverzakking. Want op bladzijde 2 van het draaiboek was op een half A4-tje een foto van mij afgedrukt. Pardon????? En toen begon het me te dagen. Die hoge vergoeding, het feit dat er maar 2 figuranten zouden zijn, het steeds afstemmen met mij of ik ook op de nieuwe datum zou kunnen als er geschoven moest worden. Dit was niet zomaar een figurantenrolletje. Dit was meer. Ik was daadwerkelijk gecast.
Ik kreeg meteen de gilzenuwen. Sjees hee wat een verantwoordelijkheid. Hier stond een crew van zo'n 15 mensen en die kwamen allemaal om een filmpje op te nemen van mijn tegenspeelster en mij. Ongelooflijk. Veel dichter bij een Oscarnominatie zal ik nooit komen in mijn leven, gok ik :-).
Er bleken nog 2 figuranten te zijn. Of dat wil zeggen, er bleken 2 figuranten te zijn. Die zouden op de achtergrond ook meedoen. En dat waren echt figuranten, bleek later ook, toen ze uitbetaald kregen. Ze verdienden zelfs minder dan wij. Ubercool vond ik dat. Ik was gestegen op de ladder der figuranten. Geestig. En een beetje belachelijk ook wel :-).
We gingen repeteren. Ik moest op een bankje zitten en een leeg boek lezen. Leeg he....er stond geen letter in. Ow kee, dat was wel goed. Zet mij in de zon met een boek en ik val in slaap. Dus een leeg boek was wel zo veilig in dit geval. Mijn tegenspeelster Jacqueline moest aan komen lopen, we moesten elkaar gedag zeggen en vervolgens moest ze naast me komen zitten. De twee figuranten stelden studenten voor die met hun fiets in het park liepen. We speelden deze scene zo'n 20x. Met zon, met halfzon, zonder zon. Telkens weer. De regisseur en de cameraman waren tevreden. Ze besloten de scene nogmaals te spelen, maar dan met omgekeerde rollen. Jacqueline zat op het bankje en ik kwam aanlopen. Ook dat speelden we 20x. De laatste 2x waren de regisseur en de cameraman verrukt.
Ook ik was verrukt. Ik vond het helemaal geweldig om deel uit te maken van de set. Ik genoot van de aandacht van 15 man crew en ik genoot van het idee dat alles om Jacqueline en mij draaide. Narcisme en egocentrisme zijn mij niet vreemd.... Maar dat was het niet alleen. Ook vond ik het heel leuk om te zien hoe zo'n crew met elkaar om ging. De grappen en grollen waren niet van de lucht en er hing echt een hele fijne sfeer op de set. Geweldig vond ik het. Ooit, toen ik een jaar of 12 was, wilde ik naar de toneelschool. Ik wist nu weer waarom......
Inmiddels was het een stuk kouder geworden en ging de zon steeds vaker verscholen achter de wolken. Ik maakte me zorgen, want dit was nog slechts repeteren. Hoe moest het nou als de zon straks weg was? Ik voorzag een weekend vol opnames, terwijl ik toch ook echt andere plannen had. En net toen ik bedacht dat dit zó cool was, dat ik daar Ticket for Tibet wel voor wilde laten schieten, hoorde ik de regisseur roepen: "It's a wrap". Sjees hee....we waren klaar. Hoe kon dat nou? Dit waren toch pas repetities?
Het bleek dat ze zo tevreden waren, dat ze maar meteen waren gaan filmen. Ik nam aan dat ze de volgende dag door zouden gaan met andere "hoofdrolspeelsters", maar zowel de Art Director als de regisseur verzekerden me dat het er geweldig op stond. En dat na slechts 2 1/2 uur! De Art Director zei zelfs: jullie gaan jezelf zo vaak op tv zien, de komende tijd!!! Ongelooflijk. Het is nog niet zeker welke scene ze daadwerkelijk gaan gebruiken. Dat hangt van de klant af, wat hij wil. Over een week of 5 a 6 gaan ze beginnen met uitzenden. Nederland 2. Ik ben benieuwd.....................

Ik had haast. Er was brood voor me weggelegd bij de bakker en het was bijna half 6. Na een hele drukke middag hadden Mark en ik net een half uur in de file gestaan en Mark was al 10 minuten te laat voor voetbaltraining. Hij sprong de auto uit en ik scheurde weg. Dacht ik. Want ik kwam niet ver. Een hels kabaal klonk vanonderuit mijn auto. Oh jee....ik wist meteen wat er mis was. Ik hoorde Mark nog roepen: er zit iets onder je auto en toen rende hij weg. Fijn kereltje. En zo lekker behulpzaam :-).
Ik stapte uit en bekeek de schade. En was verbaasd over mijn eigen talenten mezelf in een wanhopige situatie te kunnen manouvreren. De auto hing op een betonnen halve bol. Zo'n anti- inrij-betonblok. Het linker voorwiel hing los in de lucht, de overige wielen raakten de grond nog wel. Heeft u beeld?
Ik ging op Barbie-mode en deed lollig tegen een man die vol ongeloof naar mijn gestuntel stond te kijken. Ik vroeg wat ik nou moest doen, maar hij wist het ook niet. Hij haalde zijn schouders op, wenste me succes en liet me alleen. Daar stond ik. Zielig en alleen. Ik besloot de ANWB te bellen. Mijn vrienden in nood.
De dame aan de telefoon begon te lachen toen ik uitlegde wat mijn probleem was. Nou ja zeg. Heb ik dat? :-). Ik lachte vriendelijk mee en vroeg of ze ff een takelwagen wilde sturen. Nee zei ze, dat zal niet gaan. Dit is een verzekeringskwestie, want geen mechanisch probleem. Dat ik de verzekering dus maar even moest bellen. Zucht.
Ik probeerde contact te maken met het Call Center van mijn verzekering, maar moest zo lang naar bandjes en in te drukken nummertjes luisteren dat ik 3x opnieuw moest bellen. Ik ben niet zo geconcentreerd lately. Geen idee waar dat vandaan komt :-).
Er kwam een echtpaar aan. Ze waren vreselijk aardig en leefden reuze mee. Maar ze zagen er niet uit alsof ze met een kant en klare oplossing zouden komen. Ik was min of meer wanhopig. Maar ik had ze verkeerd ingeschat. Want Aardige Man had wél een oplossing. Ik moest toch nog maar even de ANWB bellen en vragen om een garage krik. Whatever that may be. Hij keek er zo overtuigd bij dat ik besloot het maar te proberen. Ik kreeg een mannelijke ANWB medewerker aan de telefoon en deed mijn uiterste best heel alwetend over te komen toen ik om de garage krik vroeg. Wat bijna nooit gebeurt, gebeurde nu wel. Deze ANWB-er gaf precies hetzelfde antwoord als zijn vrouwelijke collega 10 minuten eerder: Verzekeringskwestie, geen mechanisch probleem. Ik zuchtte nog maar eens diep.
Er kwam weer iemand kijken. Een vriendelijke man die ik kende van het voetballen. Hij heeft een zoontje die wel eens met Mark meegespeeld heeft. Hij meldde dat hij een vriend had die een garage had en dat hij wel even een garage krik zou halen. Whatever that may be dus :-).
De Schat kwam na 10 minuten terug met een garagekrik. Samen met het vriendelijke echtpaar krikte hij mijn auto zover op dat we hem naar achteren konden rijden. Dat was nog reuze eng, want Aardige Mevrouw en ik moesten samen op de achterkant van de auto gaan hangen, om te voorkomen dat hij op zijn kant zou vallen. Eng man! Maar het lukte.
De Schat en de Aardige Man gingen samen nog even onder mijn auto liggen om te kijken of er misschien olie of andere ellende lekte. Samen constateerden ze dat ik reuze mazzel had gehad. De oliebak (whatever that may be) was niet geraakt en mijn uitlaat was alleen maar een beetje ingedeukt, meer niet. Jippie, een geluk bij een ongeluk.
Mijn gedeukt zelfvertrouwen werd niet onder de loep genomen, dus eenmaal thuis ben ik mijn eigen wonden maar gaan likken. Sjees hee....ik hoor nu het commentaar van ex-vriendje PT al: vrouwen en auto's ...... (en dan schudt hij daar meewarig zijn hoofd bij). Ik ben bang dat hij gewoon gelijk heeft in mijn geval. Ik heb altijd van dat soort stomme ongelukjes. Oh wat voel ik me dom vandaag .................:-(

Vorig jaar kreeg ik van Marion een mp3-tje van het nummer Dromen van de cabaretgroep NUHR. Of eigenlijk gewoon van Viggo Waas, want die zong het en schijnt het ook geschreven te hebben. Ik was meteen verkocht. Wat een prachtig nummer. Mooie muziek en een tekst die ik graag zelf geschreven zou willen hebben.
Een paar weken geleden begon Viggo Waas een muzikale tour in M-lab, het leukste theater van Amsterdam-Noord. Tijdens deze tour gaat hij liedjes zingen en wordt hij begeleid door een band. Een soort van solo-projectje dus, tussen de NUHR-bedrijven door. De liedjes die hij zou zingen zijn niet alleen door hemzelf geschreven, maar ook door helden als Maarten van Roozendaal en ene Paul de Munnik (waar ken ik die man toch van?).
Het klonk veelbelovend. Viggo Waas is niet heel vervelend om naar te kijken (understatement of the year) en voor mooie liedjes ben ik altijd in. Enig minpuntje was dat Viggo in mijn beleving niet de mooiste zangstem van het land had. Maar dat bezwaar aan de kant vegend, besloten Marion en ik, in de hoop dat hij Dromen ook zou spelen, dat we toch maar eens kaartjes moesten bestellen voor M-lab. En dat deden we, een half jaar geleden ofzo.
Drie weken geleden vond het concert plaats. Ik ging er volkomen open minded heen. Volledig bereid het helemaal geweldig te vinden. Ik heb NUHR een aantal keren in het theater gezien maar de liedjes waren me eigenlijk nooit zo opgevallen. Maar als Viggo zo'n schitterend nummer als Dromen zo mooi kon zingen, dan zou de rest toch ook wel snor zitten? En de kans dat hij Dromen ging zingen leek me groot, aangezien dat liedje op zijn website onmiddellijk opgestart wordt als je daar heen surft.
Om een lang verhaal kort te maken. Het viel vies tegen. Ik hou niet van zijn stem en alleen een mooi hoofd en een lekker lijf blijken ook niet genoeg. Hij zong Dromen niet, maar wel een paar andere hele mooie liedjes, die ongetwijfeld door eerdergenoemde heren geschreven waren, maar voor de rest kon het me niet heel erg boeien. Bij iemand als Eric van Sauers ben ik dol op al zijn sexistische grappen maar Viggo is wat dat betreft net iets too much. Waaruit maar weer blijkt dat zelfs het feit dat Paul de Munnik het geheel regisseert mij niet kritiekloos maakt.
Toch heeft mijn belangstelling voor Viggo me iets opgeleverd. Toen ik destijds enkele enthousiaste berichtjes over Dromen schreef in het Acda en De Munnik Gastenboek, bleek al heel snel dat er opnames bestaan van Paul de Munnik die het nummer zingt. Heel toevallig kreeg ik gisteren van twee kanten dat filmpje aangeleverd. En dus wil ik het graag delen met jullie. In de nacht van 13 op 14 maart 2000 heeft hij het nummer gezongen in de zogenaamde NUHR-nacht, die werd gehouden in de Kleine Komedie in Amsterdam, ter gelegenheid van het 12,5 jarig bestaan van NUHR. Ik ben er ontzettend blij mee. Het is één van de allermooiste liedjes die ik ken, gezongen door de mooiste zangstem van Nederland. Sylvia, Ruud, jullie hadden me geen groter plezier kunnen doen!

Om te voorkomen dat ik de bijnaam mrs Kluun krijg, moet ik me maar weer eens op wat vrolijkers richten. Acda en De Munnik dus, die ondanks het feit dat hun oeuvre bol staat van dood en afscheid, mij altijd kunnen opvrolijken.
Het afgelopen half jaar heb ik 22 try outs gezien van de voorstelling Acda en De Munnik Spelen. Vanaf het allerleerste optreden in M-lab tot en met de allerlaatste try out heb ik mogen meemaken. De premiere heb ik gemist. Enerzijds (en vooral) omdat deze op woensdag gespeeld werd en ik voor de dinsdag ook al oppas nodig had en anderzijds omdat er lange tijd onduidelijkheid heeft bestaan over de exacte datum van de premiere. Maar niet getreurd, ik heb de voorstelling van het begin tot het eind opgebouwd zien worden en dat is veel meer waard dan een gemist premiere feestje. Dat het de beste uitvoering ooit was, tijdens de premiere, is dan gewoon vette pech voor mij. Het is niet anders. Je kunt niet met elk circus mee, zegt een wijs man zo nu en dan.
Tijdens de allereerste try outs speelden Thomas, Paul en David (want Acda en De Munnik is stiekem al jarenlang een trio) alleen maar liedjes. Prachtig mooie luisterliedjes van de nieuwe cd Nachtmuziek. Een cd met bijna alleen maar positieve uitschieters. Ik vind het de beste cd tot nu toe, met als absoluut allerbeste liedje ooit door hen gemaakt Ik Denk Je Hier Bij Mij, wat zo mooi verwoordt hoe het voelt een gebroken hart te hebben, dat je hart er bijna weer van breekt.
Na een aantal liedjesvoorstellingen stond in Spijkenisse, eind november, een maand na de start van de tour, opeens een heuse theatervoorstelling. Met veel grappen, geestige verhalen en natuurlijk ook weer die mooie liedjes. Geen decor nog, geen bijzonder lichtplan. Maar het was leuk. En vooral vreselijk grappig. Hilarische grappen zonder veel diepgang. Eindeloos onderbreken van nummers, maar dan wel op een heel geestige manier. Heel erg leuk naar te kijken, maar nog lang niet goed genoeg voor een echte voorstelling. Weet ik nu. Toen zag ik dat anders. Ik geloof dat ik half december al riep dat de voorstelling wat mij betreft af was.
Na de winterstop, waar en passent even 9x in Ahoy gespeeld werd tijdens Vrienden van Amstel Live, veranderde mijn mening. Ik had grote aanpassingen in de voorstelling verwacht. Niet omdat ik dat nodig vond, maar omdat Thomas en Paul dat in het gastenboek hadden aangekondigd. De winterstop zou gebruikt worden om te schrijven en te schaven. Tijdens de eerste voorstellingen na de stop zagen we echter niet veel veranderingen. En dat viel een beetje tegen. Ik begon me te realiseren dat Acda en De Munnik Spelen diepgang miste. Dat het allemaal wel errug grappig was, maar dat er meer verwacht mocht worden van Acda en De Munnik.
Ik hoefde niet lang te wachten. Hoewel ik bijna elke week wel een keer ging (en soms zelfs wel vaker), zag ik elke keer een andere voorstelling. En niet een beetje anders, maar soms echt compleet anders. De grote lijnen bleven het zelfde maar veel grappen sneuvelden, er kwamen nieuwe grappen bij en sommige verhalen veranderden compleet. Daardoor kwam er veel meer diepgang en een samenhangend geheel.
Daar waar ik eerst sterk de indruk kreeg dat het thema Kiezen leidend was, veranderde dat geleidelijk in het thema Vriendschap. Wat kunnen vrienden elkaar wel en elkaar juist niet vertellen? Hoe kunnen vrienden elkaar helpen als er problemen zijn, juist door te praten of juist door er helemaal niet over te praten en er gewoon te zijn? Mooi thema, het zet aan tot nadenken.
Sinds begin maart is er een mooi decor en een prachtig lichtplan. Daar ben ik heel enthousiast over. Het decor is eenvoudig (wat muren met ramen en een luie stoel), maar ondersteunt volledig de setting waarin het geheel zich afspeelt. Met het licht wordt gespeeld, waardoor sommige dingen duidelijker worden. Ik houd het met opzet zo vaag, omdat ik niets wil weggeven. Het is al erg genoeg dat in de grote kranten al heel veel staat beschreven van wat volgens mij gewoon een verrassing moet zijn voor mensen die voor het eerst komen kijken.
Gisteren zag ik de eerste echte voorstelling na de premiere. En ik zag een prachtige, ingetogen en vooral heel erg persoonlijk programma, dat omlijst wordt met die mij zo dierbare liedjes, een mooi decor en een nog mooier lichtplan. Acda en De Munnik Spelen mag dan niet hilarisch zijn (op enkele punten na), maar het is wel een voorstelling zoals ik ze graag zie. Ik heb voor dit seizoen nog een stuk of 15 x op de planning staan. Omdat er minder wijzigingen zullen zijn dan in de try out periode, heb je natuurlijk eerder kans op verveling, maar eigenlijk denk ik dat ik gewoon nog 15x ga genieten. Want zelfs al kan ik de cabaretteksten souffleren als het moet, het blijft leuk om naar te kijken. De mimiek van vooral Thomas is echt heerlijk om naar te kijken, de grappen zijn echt geestig en de combinatie Thomas en Paul blijft uniek.
Vanavond mogen we nog een keer naar de Kleine Komedie. Dat is fijn, want het is een goede combi, AEDM, De Kleine Komedie en ik. Het is altijd bijzonder daar en altijd worden er herinneringen gecreëerd. Zoete herinneringen die smaken naar meer....................

Surrealistisch was het, je eigen moeder begraven. Alsof het niet echt was. Alsof ik weer aan het figureren in Alles Is Liefde was. "Acteurs zijn uitbundige mensen", zegt Wendy van Dijk in de inmiddels legendarisch geworden begrafenisscene in die film. Mijn moeder had goed een acteur kunnen zijn......
Ik zag er als een berg tegenop. Ik was ontzettend bang dat het een opgeklopt drama zou worden. Het gegeven op zich was al drama genoeg, dus ik had het heel sober willen houden. Een paar wensen van mijn moeder had ik zelf met haar besproken, zoals de witte bloemen en de muziek en de dichte kist. Maar we hadden niet alles besproken en bij het voorbereiden van de crematie bleek dat mijn zusjes en Ron andere ideeën hadden over de invulling van de details dan ik. Dat vond ik vreselijk moeilijk. Ik dacht te kunnen inschatten wat mijn moeder zou willen. Maar zoals mijn zusjes terecht opmerkten: zolang ze niet heeft aangegeven wat ze écht wilde, blijft het toch maar inschatten. En konden onze ideeën daarover dus verschillen.
Ik heb de hele week om me heen lopen schoppen (mijn manier om met emoties om te gaan blijkbaar, het is een goed kind dat op haar moeder lijkt). Mijn enige doel was te voorkomen dat het een opgeklopt drama werd. Maar het bleek niet nodig. Eigenlijk vond ik 90% van de dienst verschrikkelijk mooi.
Mijn moeder lag opgebaard in Westgaarde. Met de familie en enkele goede vrienden van mijn moeder hebben we daar afscheid genomen. Wonderlijk genoeg herkende ik mijn moeder opeens heel erg in de vrouw die daar in de kist lag. De afgelopen dagen zag ik alleen maar het "wassen beeld" dat daar lag, maar gisteren was het opeens echt mijn moeder. Volgens Mark zag ze er precies hetzelfde uit als de voorgaande dagen. Het lag dus aan mijn perceptie.
Mijn zusjes, zwager, Ron en ik hebben samen de kist gesloten. Mooi was dat. Ook omdat we het samen deden. En omdat het zo echt een afscheid was. Ik heb dat echt nog nooit eerder meegemaakt. Dat ik zo duidelijk afscheid heb genomen. Komt waarschijnlijk omdat ik nog nooit eerder in een kist heb durven kijken, zelfs niet toen mijn vader was gestorven. Die drempel ben ik over, doordat ik mijn moeder heb zien sterven. Ook dat was een first timer.
Vanuit het gebouwtje waar mijn moeder opgebaard lag was het 750 meter lopen naar de aula. Die afstand hebben we lopend afgelegd, achter de auto met de kist erin. Die optocht had voor mij niet gehoeven. Melodramatisch vond ik dat. Vooral ook omdat mijn zwagers, 2 van mijn neven en 2 vrienden van mijn moeder de kist droegen, de laatste 350 meter ofzo. Dat was het enige aan de hele plechtigheid dat ik echt niet mooi vond.
Eenmaal bij de aula aangekomen hebben mijn zusjes en ik de bloemen geschikt. Het was ongelooflijk wat een zee aan bloemen er lag. Allemaal witte bloemen, want dat had mijn moeder aangegeven. Prachtig was het, de witte kist met al die prachtige witte bloemen.

Doordat er zo verschrikkelijk veel bloemen waren en die allemaal nog overgebracht moesten worden van het ene gebouwtje naar de aula, begon de plechtigheid een half uur te laat. Vervelend voor de aanwezigen, maar het was niet anders. Toen het eenmaal begon was het wachten gauw vergeten. Het was een schitterende uitvaart, heel persoonlijk geleid door mijn zwager die als ceremoniemeester optrad. Het was allemaal niet eens echt treurig, meer boeiend en vooral heel erg mooi. Ik heb me zelfs laten ontvallen dat het "de leukste uitvaart was die ik ooit had meegemaakt".
De muziek was schitterend, op 1 nummer na. Bij het binnenlopen draaiden we La Mer van Charles Trenet. Een lied waar mijn moeder speciaal om gevraagd had. Heel erg mooi, mijn moeder had een goede smaak. Het tweede lied dat we draaiden was Amapola, gezongen door ene Diego, een Spaanse vriend van mijn moeder, die ze ontmoet had tijdens haar vele vakanties in het door haar zo geliefde Spanje. Amapola is een soort van hoempapanummer. Denk aan de sfeer van een Spaans hotel voor overwinteraars en het muziekje dat ze dan draaien in de eetzaal. Vreselijk. Thamar en ik schoten in de lach, toen het nummer begon. Maar mijn moeder vond het prachtig en had er vaak over gesproken dat ze dat op haar begrafenis wilde. En haar wil was nog één keer wet......
Omdat mijn moeder net als ik ook heel erg dol op cabaret was, was een liedje van Frans Halsema een voor de hand liggende keus. Het werd Voor Jou, omdat het zo vreselijk mooi gezongen is en vanwege de prachtige tekst. En omdat Acda en de Munnik mij zo vreselijk veel troost bieden in treurige tijden, hadden mijn zusjes en Ron mij gevraagd om een AEDM-lied uit te kiezen. Ik had getwijfeld tussen Slaap Zacht Elisabeth (om obvious reasons), Je Bent er Nog en (Toen je weg) Was. Helemaal never nooit gedacht aan Ik Was Vergeten, wat ik achteraf erg jammer vind. Ik heb uiteindelijk gekozen voor (Toen je weg) Was. Mijn voornaamste reden om voor dat nummer te kiezen was dat dat nummer nooit meer live gespeeld zou worden. En ik moet nog een tijdje door met dat bandje he. (Toen je weg) Was is een lied uit de theatervoorstelling Op Weg Naar Huis waar Paul de Munnik vorig jaar mee heeft getourd zonder Thomas Acda (maar met JP den Tex en Kees Prins). Ik zie het niet meer gebeuren dat ik daar ooit in het theater nog eens mee geconfronteerd wordt. Wel zo veilig dus. Het lied kwam prachtig uit in de aula, het was een goede keus. Ik hoorde van niet-AEDM-fans dat juist dát lied de meeste emoties heeft opgeroepen.
Bij het verlaten van de zaal werd Mensch Durf te Leven gedraaid, van Herman Tholen. Dat lied draaide mijn moeder altijd voor ons. Het was het motto waarnaar mijn moeder leefde. Ze heeft ons helemaal opgevoed in de geest van dat lied. Trek je niks aan van wat een ander vindt, leid je eigen leven, is de strekking. Het is ons alledrie wonderwel gelukt.
Tussen de muziek door werd gespeeched. Geweldige speeches, van onder andere mijn beide zusjes en Ron, maar ook van 2 golfvrienden van mijn moeder én van 2 van haar beste vrienden. Zonder dat ze de speeches onderling met elkaar doorgenomen hadden vormden de verhalen een prachtig en vooral compleet beeld van hoe mijn moeder geweest is. Vrijwel alle facetten van haar leven werden er in belicht. Ik vond het geweldig. Heb meer gelachen dan gehuild. Alleen toen mijn zusje het had over de band tussen mijn Markje en mijn moeder begon ik even te huilen. Niet te lang, want ik wilde niks missen van die prachtige speech die Maud had geschreven. Ze had het onder andere over de zin "Het is een goed kind dat op haar moeder lijkt", die mijn moeder zo vaak uitsprak. En ze concludeerde dat wij alle 3 goede kinderen zijn. Want mijn hemel wat lijken wij alle drie op mijn moeder.
Na de plechtigheid was er uiteraard gelegenheid tot condoleren. Dus terwijl 250 man zich tegoed deed aan witte petit fours (geheel in de geest van mijn moeder, die dol was op wit én op petit fours), stonden wij 250 handen te schudden. Ik vond het geweldig. Zoveel mensen die verdriet hadden om mijn moeder. Zoveel lieve woorden over mijn moeder. Drie exen van mij die alle drie erg dol op mijn moeder waren. Zoveel vriendinnen en vrienden van mijn zussen en mij die mijn moeder of al heel lang kenden of helemaal niet gekend hebben maar er voor ons waren. Zoveel van mijn collega's die er waren voor me. Ik vond het echt ongelooflijk. Wat ben ik jullie dankbaar, lieve collega-vrienden, vrienden en vriendinnen. Het was hartverwarmend. Net zo hartverwarmend als jullie aandacht en jullie medeleven waren deze week. Ik zal het echt nooit vergeten..............

Al redelijk snel zijn we mensen gaan informeren. Ik heb mijn naaste vrienden per sms laten weten wat er gebeurd was, maar de naaste familieleden en de beste vrienden van mijn moeder moesten natuurlijk gebeld worden. Een moeilijk klusje, dat voornamelijk door Ron geklaard werd. Ik heb de mensen uit de zorg gebeld die de laatste tijd voor mijn moeder gezorgd hebben en ik heb een paar vriendinnen van haar gebeld waar ik ook een band mee heb. De reacties waren unaniem: vreselijk geschokt en ontzettend verdrietig.
Wat er daarna gebeurde was werkelijk overweldigend. Eén lange stroom van telefoontjes, smsjes, mailtjes, postjes in gastenboeken (dat van mij én van Acda en De Munnik) en later ook kaarten en zelfs prachtige bloemen. Niet alleen bloemen voor bij de kist, maar ook gewoon voor ons. Om ons een hart onder de riem te steken. Geweldig gewoon. De reacties kwamen soms uit geheel onverwachte hoek. Mensen met wie ik al jaren geen contact had, mensen met wie ik in onmin leef, mensen van wie ik me afvroeg hoe die het te weten waren gekomen en mensen die ik helemaal niet ken zelfs. Het was als een warme deken. Zelfs Paul de Munnik en Thomas Acda waren zo lief mij te condoleren in hun gastenboek. Ik ben verbaasd (en jaloers bijna) over hoe mooi mensen kunnen verwoorden hoe ze meeleven en hoe moeilijk ze het vinden de juiste woorden te vinden, terwijl dat eigenlijk juist is wat ze zo goed gelukt is. Het is hartverwarmend en het houdt me op de been dezer dagen.
Ik heb deze week gemerkt, dat ik op sommige punten ontzettend op mijn moeder lijk, uiterlijk maar vooral ook innerlijk. Gek is dat, dat ik me dat nooit eerder gerealiseerd heb. Volgens mijn zusjes loop ik zelfs hetzelfde als mijn moeder. Ik kwam het tuinpad van Thamar op en zag haar schrikken. Toen ze open deed vertelde ze dat ze 1 seconde dacht dat mijn moeder eraan kwam lopen. Geestig.
Het beeld van mijn moeder op haar sterfbed is niet het fijnste beeld dat ik ooit voor ogen heb gehad. Dus ben ik de hele week al foto's van haar aan het bekijken. Zoals ze was toen ze nog redelijk gezond was. Zoals ze vroeger was. Gisteren had ik een foto in mijn hand uit 1982. Zij was toen 52, 8 jaar ouder dan ik nu ben. Ze ziet er jonger op uit dan ik nu. Toen ik hem naast mijn hoofd en voor de spiegel hield, schrok ik ervan. Okee, haar hoofd was wat dunner dan het mijne, maar het lijkt sprekend. Ongelooflijk, dat heb ik nooit eerder gezien.
Het troost enorm dat foto's kijken. Ik zit de hele week al op mijn moeders stoel, op haar eigen plekje achter de tafel en ik kijk naar de foto's die zo verschrikkelijk veel herinneringen oproepen. En het helpt. Het beeld dat zich in het ziekenhuis vormde is al bijna weg. Ik denk nu weer aan de prachtige moeder die ze altijd was, altijd het stralende middelpunt, met de mooiste handen die een vrouw zich maar wensen kan. Gek dat juist haar handen mij zo dierbaar zijn.
Mijn familie ging dinsdagavond afscheid nemen van mijn moeder. Ik ben niet meegegaan omdat ik mijn moeder wilde herinneren zoals ik haar net beschreven heb en niet als lijk in een kist. Maar ze kwamen terug met enthousiaste verhalen, over hoe mooi mijn moeder erbij lag en hoe troostend het was om haar zo te zien liggen. Woensdagavond gingen ze weer. Mark was nieuwsgierig wat ze nou precies gingen doen. Hij zei niet mee te willen, maar gaf signalen af dat hij dat misschien niet meende. Toen Maud hem vertelde dat hij gewoon mee kon, maar niet naar Oma hoefde te kijken, wilde hij dan toch maar mee. Ik vond dat ik ook nog een verantwoordelijkheid als moeder had en ben toen ook maar meegegaan, zodat ik hem zou kunnen opvangen als dat nodig was. We waren nog geen twee minuten in de ruimte waar mijn moeder opgebaard lag achter een kamerscherm, of Mark liep er al heen en keek in de kist. Zo simpel was het. Hij vond het wel interessant geloof ik, werd er niet verdrietig van. Ik wilde niet kijken, maar Mark trok me aan mijn hand mee en toen moest ik wel. Eerlijk gezegd deed het me niet veel. Daar lag een wassenbeeld dat misschien wel wat op mijn moeder lijkt, mooi opgemaakt en met leuke kleren aan, zoals mijn moeder ook altijd was, maar meer ook niet. Ze leek wel 30 jaar jonger dan ze was. Ze had een soort milde glimlach om haar mond, dat vond ik wel leuk om te zien. Maar het troostte me niet en het maakte me ook niet verdrietig.
Mark is wel 6x bij haar gaan kijken. De laatste keer kwamen er wat traantjes, maar hij ging er goed mee om. Vervolgens wilde hij het spelletje spelen dat hij had meegebracht en werd het eigenlijk reuze gezellig. Als mijn moeder daar niet in een lijkkist achter het kamerscherm had gelegen, had ik er nog wel van kunnen genieten ook. Gisteravond zijn we weer naar mijn moeder gegaan, maar het doet me nog steeds niets. Dat is mijn moeder niet. Dat is een wassen beeld.
Mark is één brok troost, niet alleen voor mij, maar voor de hele familie. Hij is ongelooflijk lief en aanhankelijk en troost iedereen die het even moeilijk heeft. Dat is best knap want voor zo'n jochie moet het ook moeilijk zijn, al die huilende mensen om hem heen. Maar hij fladdert er vrolijk tussendoor en praat ontzettend lief over zijn oma. Hij vindt het vreselijk dat ze dood is en is boos over dat we haar gaan cremeren. Dat vindt hij een minderwaardige streek die wij Oma leveren. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat dat echt is wat Oma wilde, maar hij blijft boos. Het zou me niks verbazen als hij daar maandag een stokje voor gaat steken :-). Diep in mijn hart geef ik hem groot gelijk. Het idee dat het lichaam van mijn moeder in een oven verbrand wordt maakt mij gillend gek. Then again, het alternatief maakt mij net zo gillend gek, dus ik moet er gewoon maar niet aan proberen te denken.
En nu is het wachten op de crematie. Helaas gaat dat dus pas maandag plaatsvinden. Heeft te maken met het feit dat we woensdag pas zijn begonnen met het organiseren van de uitvaart, omdat we wilden wachten tot Maud en Hans uit New York terugkwamen. Dus nu moeten we nog 2 dagen uitzitten voor we aan die ellende kunnen beginnen. Ik zie er verschrikkelijk tegen op. Het wordt het soort crematie waar ik helemaal niet van hou (schrijf even mee, als ik dood ga, alleen maar veel mensen die luisteren naar mijn muziek, verder niks), dus dat wordt nog even afzien. En dan dinsdag begint het grote verwerken. Voor zover ik het nu inschat ga ik heel graag naar mijn werk dinsdag en 's avonds naar Acda en De Munnik. Want als iets mij troost biedt is dat het wel. Maar ik hou nog even een slag om mijn arm. Je weet nooit hoe ik me dan voel......

Ik krijg erg veel vragen over wanneer de crematie is. Zie onderstaand de rouwkaart.

Maandag heb ik nog de hele middag bij haar gezeten. Zij lag in de kamer op een geïmproviseerd bed en ik zat op haar plek, aan de tafel, te werken op mijn nieuwe laptop. Ze zag er ellendig uit. Zoals altijd de laatste tijd. Ze was moe. Ook zoals altijd de laatste tijd. In niks leek ze meer op de knappe, stralende moeder die ik altijd gehad heb. Ze viel steeds in slaap, maar was ook wakker en dan praatten we af en toe even. Haar lippen waren droog, haar mond ook, maar drinken ging bijna niet. Ik maakte 3x thee voor haar, maar ze dronk er geen slok van. Ze wilde melk, maar dronk er maar 2 piepkleine slokjes van.
Ik vroeg haar wat we moesten doen als we voor de keus zouden staan: reanimeren of niet. "Ach schat", zei ze, "ik ben er nog helemaal niet aan toe om daar al over na te denken". Dat leek me een goed teken. En ik zei haar dat dat volgens mij betekende dat ze wilde leven. Ze gaf geen antwoord, want sliep alweer.
's Avonds kookte ik voor haar en Ron. Spinazie a la creme door aardappelpuree heen, met een zacht gekookt ei. Waarlijk een lekker hapje. En goed voor haar, want vol eiwitten. En makkelijk door te slikken. Ze at er misschien 4 happen van.
Om kwart voor 8 ging ik naar huis. Ik hing op de bank en keek naar McDreamy & Co. Leuk zo'n ziekenhuisserie. Ik kon niet vermoeden dat ik die nacht nog heel wat McDreamy's zou ontmoeten. In het echt dan.
Om tien uur belde Ron, of ik even wilde helpen mijn moeder naar bed te brengen. Lopen ging bijna niet meer en met z'n tweeën is het makkelijker dan alleen. Ik ging er heen en trof mijn moeder nog ellendiger aan dan ik haar ooit gezien had. Ze moest nog medicijnen innemen, maar dat ging niet meer. Ze had de kracht niet. Letterlijk in dit geval. We wachtten een half uur en probeerden het opnieuw. Ze moest 2x diep inhaleren in een vernevelaar, waar de medicijnen tegen benauwdheid inzaten. Het lukte bijna niet. Ze zal wel wat binnen gekregen hebben, maar het hield niet over.
We kregen haar in bed en we gingen bij haar zitten. En zagen haar met de minuut slechter worden. Haar ogen draaiden weg en gingen steeds glaziger staan. Ik begon te huilen en zei tegen mijn moeder dat ik haar nog nooit zo ziek had gezien. Ik smeekte haar of ik alsjeblieft een dokter mocht bellen (dat mocht al weken niet van haar). Ze zei heel zacht: "Ja, maar geen ziekenhuis". Ik ging bellen terwijl Ron bij haar bleef. Kreeg natuurlijk de dokterslijn aan de telefoon. Druk op 1 in het geval van een levensbedreigende situatie of blijf hangen. Ik bleef hangen, want ik had geen flauw vermoeden dat het nog veel slechter ging dan ik dacht. Het zal een paar minuten geweest zijn maar het leek een eeuwigheid voor ik iemand aan de lijn kreeg. Ik legde de situatie uit aan de assistente en ze beloofde meteen een arts te sturen. Ron en ik gingen bij mijn moeder op bed zitten en zaten allebei hand in hand met haar. Toen Ron even ging verzitten en daardoor zijn hand even losliet, pakte ze hem weer. Mooi was dat.
Twintig minuten later stonden er 2 artsen en een chauffeur aan haar bed. De artsen belden direct een ambulance. Ik zei dat mijn moeder dat echt niet wilde, maar de dokter zei dat het nu haar verantwoordelijkheid was en dat als mijn moeder thuis bleef ze dezelfde avond nog zou sterven. Daar schrok mijn moeder vreselijk van. Die blik in haar ogen zal ik nooit meer vergeten.
Ik voelde me ontzettend schuldig. Ik had mijn moeder nog zo beloofd: geen ziekenhuis. Ik mimde "Het spijt me zo" naar haar en ze zei: "Ach schat, wat maakt het nou uit. Of ik nou vandaag de pijp uitga of over 14 dagen?". Ik zei: "Nou zeg het maar? Wat wil je?". Ze antwoordde : "Nou doe maar over 14 dagen dan".
Thamar en Nick had ik ook gewaarschuwd en zij kwamen toegesneld. Thamar zocht wat spullen voor in het ziekenhuis bij elkaar, Nick zocht een koffertje om het in te doen, Ron de benodigde papieren en ik nog wat spullen waarvan ik zeker wist dat mijn moeder ze mee wilde hebben en het fototoestel. Mijn moeder liet alles gelaten over zich heen komen en viel af en toe weg. Maar soms had ze een helder moment en op één daarvan riep ze me toe: "Wel foto's maken he schat". Dat is het laatste dat ze tegen me gezegd heeft.
Vanaf het moment dat de ambulance kwam raakten we het contact met haar kwijt. Ze is niet meer echt bij geweest. Er gebeurden veel nare dingen, we moesten beslissingen nemen die we niet wilden nemen en we waakten de rest van de nacht bij haar sterfbed. Onderwijl probeerden we contact te zoeken met mijn andere zus die in New York zat en nog van niks wist. Dat lukte 2 uur voordat mijn moeder uiteindelijk stierf. Een vreselijke situatie.
Om 5 voor half 7 blies mijn moeder haar laatste adem uit. Ik kon het gewoon niet geloven. Ik huilde, liep de kamer uit en belde mijn zusje in New York om te vertellen dat het meest verschrikkelijke wat kon gebeuren gebeurd was. Onze moeder was overleden.
De arts van de Eerste Hulp kwam om haar officieel dood te verklaren, maar de time of death hebben wij haar moeten vertellen. Ik herinner me dat ik dat heel raar vond. We werden door het halve ziekenhuis gecondoleerd en toen gingen we naar huis. Aangeslagen en ontzettend verdrietig......................