Maandag 30 april 2007

Hoezo, lastige gast?

R: Massy, wil je vla of yoghurt?
M: Euhm...wat is het voor vla?
R: Vanille
M: Nee ik bedoel het merk
R: Campina
M: He getverdemme, hoe durf je jij vlegel
R: Oh nee, het is Melkunie
M: Oh lekker! Maar heb je ook hagelslag?
R: Ja
M: Welk merk?
R: Venz
M: Mmmmmmm. Lekker. Maar ik wil wel een lepel met blauw heft, anders lust ik het niet.

Gek word je van dat wijf!!!


reacties in mijn gastenboek graag



Woensdag 25 april 2007

Splinter

Na het medisch drama gisteren (vergruizing heeft niet gewerkt), vandaag weer zo'n tragedie in huize De Vries/Malipiero.
Mark kwam van voetballen naar huis gerend met luid geschreeuw: mama, ik heb pijn!! mama, kom!! Nou ken ik mijn zoontje een beetje en weet ik dat het meestal niet zo heel erg is als hij er zo'n drama van maakt. Terwijl, als het echt erg is, dan hoor je hem niet. Wat dat betreft is het net zijn moeder. Ik maakte me dus niet heel erg zorgen.
Er bleek een splinter in zijn handpalm te zitten. Niet zo maar een splinter trouwens, het was een soort van boomstam, leerde een snelle inspectie. En snel moest die inspectie zijn, want Mark schreeuwde moord en brand dat ik er niet naar mocht kijken en dat ik minimaal 5 meter afstand moest houden en dat hij me wat zou doen als ik iets zou doen wat hem niet aanstond. Hij was erg overstuur, dus ik besloot mijn opvoedkundige vaardigheden maar even niet uit te proberen. Kalmeren moest ik hem en afleiden. Om hem vervolgens versteld te doen staan van mijn medische aanleg. Dat wil zeggen als ik niet eerst zelf flauw zou vallen. Ik ben ook niet zo'n held, de schat heeft het van geen vreemde :-).
Ik leidde hem naar oma (2 huizen verderop) en wees hem op de verpleegkundige ervaring van mijn moeder. Hij snauwde me toe dat het minimaal 100 jaar geleden was dat oma ook maar iets verpleegkundigs had gedaan en dat hij daar echt niet intrapte. Ik was vervolgens zo dom om zijn ogen af te dekken, toen oma de hand inspecteerde, waardoor ik zijn vertrouwen de eerste 2 uur wel kwijt was. Dom, dom, dom.
Oma, over het algemeen wereldkampioen in het kalmeren door afleiden, kreeg Mark ook niet stil. Sterker nog, Mark raakte steeds overstuurder en begon wild om zich heen te trappen (met zijn voetbalkicksen nog aan, dus best wel levensgevaarlijk). Ik besloot toch even opvoedkundig uit te pakken wat enigszins hielp. We gaven Mark 5 keuzes: zelf doen, oma laten doen met nagels, oma laten doen met pincet, naar de dokter of naar het ziekenhuis. Mark schreeuwde overstuur dat dat stomme keuzes waren en dat het alleen met magie mocht. Misschien moet ik hem, op een rustiger moment, toch eens uitleggen dat Harry Potter fictie is :-).
De hulp van zus Thamar moest ingeroepen worden. Zij heeft zo'n 30 jaar onderwijservaring, dus het leek me dat zij wel de juiste methode moest hebben om hem zover te krijgen die splinter te laten verwijderen. Thamar, ook weer 2 huizen verderop, liet haar eten staan en was binnen 2 minuten ter plekke. Maar Mark was zo overstuur dat hij voor geen rede vatbaar was. Even overwogen we de houdgreep nog, maar met Mark z'n kicksen bleek dat een gevaarlijk plan en zagen we er gauw vanaf. We besloten de splinter maar even te laten waar hij was.
Ik herinnerde me mijn eigen jeugd, waarin dergelijke drama's schering en inslag waren. Doodsbang was ik voor splinters en soortgelijke ellende. Grappig hoe een kind op zijn moeder kan lijken. Ellendig dat mijn moeder niet meer wist hoe ze dat vroeger met mij aanpakte. "Houdgreep", herinnerde Thamar zich. Goh, vals, dacht ik. Maar wel effectief. Dat dan weer wel.
We gingen naar huis en Mark vond een manier om, ondanks zijn pijnlijke hand, te computeren. Ik ging patat halen. Ik herinnerde me van vorige "medische drama's" (het verband dat aan zijn knie was geplakt) dat hij rustiger werd van in bad zitten, omdat hij dan alleen was. Dus even patat halen leek me wel handig. "Ja", zei Mark dankbaar even alleen te kunnen zijn. "Ga maar even weg".
Mijn instinct klopte want toen ik thuis kwam, was Mark heel rustig en kon ik er ook gewoon met hem over praten. Ik vroeg in het Acda en De Munnik gastenboek om tips en binnen een paar minuten schreef Sarina: "vinger in warm water? en dan nog eens proberen...lukte bij deze kleine man hier wel...". We spraken af even te gaan eten en dat Mark daarna in bad zou gaan. Dus na het eten liet Mark zijn hand een half uurtje in warm water weken. Ik vroeg hem of ik nu dan er naar mocht kijken, maar dat mocht nog steeds niet. Er was grof geschut nodig. Ik moest hem vertellen wat er zou gebeuren als de hand zou gaan ontsteken. Ik besloot met de opvoedkundig absoluut ontoelaatbare dreiging: "En als dat gebeurt, kun je volgende week niet met papa mee naar Engeland". Oh. Dát maakte indruk. Dat beviel hem niet.
Hij vroeg om de pincet en klooide er wat mee. Niet erg effectief, maar de pincet was daarvoor ontzettend taboe geweest, dus het was al een enorme stap vooruit. Ik pakte een zaklantaarn en lichtte hem bij. Dat vond hij wel interessant. Ik vroeg hem of ik het niet mocht doen (onderwijl biddend dat ik niet flauw zou vallen). Mark weigerde met de opmerking dat híj nou wel eens de held wilde zijn en als ik dat kreng eruit kreeg, was ik weer de held. Oh, nu was ik opeens in een machtstrijd "wie is de held" terecht gekomen. Dit beloofde een latertje te worden :-).
Uiteindelijk mocht ik Mark laten zien hoe hij de pincet vast moest houden en hoe hij dan de splinter moest benaderen. En ik mocht zelfs met mijn nagel (??? welke nagel?? :-) tegen de huid bij de splinter duwen, waardoor het puntje uit de huid begon te steken. Waardoor Mark hem te lijf kon gaan met pincet. Dat deed hij trouwens heel eng. Ik voorzag steeds grotere drama's, maar nee hoor, op een gegeven moment had hij de helft van de splinter uit zijn hand gehaald. Hij keek er verbaasd naar en ik zag hem denken: "hee dat deed helemaal geen pijn". Braaf vroeg ik of dat pijn deed. Hij twijfelde of hij zou gaan jammeren, maar schudde vervolgens zijn hoofd en zei dat hij er eigenlijk niks van voelde. Mooi, dan konden we nu voor de andere helft gaan.
Binnen een minuut was de splinter eruit, met slechts een minimale beschadiging van de huid. Waar natuurlijk wel onmiddellijk een prachtige pleister op moest. Mark zat trots op bed, belde oma om te melden dat hij een held was en wilde vervolgens met een bal onder zijn hoofd slapen (de invloeden van In Oranje, waarvoor dank, meneer Acda :-).
Het was een hele belevenis. Gek toch, dat kind van mij. Acht operaties zonder 1 traan, maar bij een splinter staat heel Amsterdam-Noord op zijn kop. Ach ja. Het zullen de genen wel zijn.... :-)


reacties in mijn gastenboek graag



Maandag 23 april 2007

Zinvol geweld

Morgen wordt er nogmaals zinvol geweld op me toegepast. Ik word vergruisd. Dat wil zeggen de hunnenbedden, ook wel nierstenen genoemd, in mijn blaas. Dat zal de 3e en meteen ook de laatste keer zijn, dat ze het proberen.
De eerste keer (17 oktober 2006) heeft helemaal niet geholpen. De tweede keer (5 januari 2007) ging het beter, maar ook toen is er maar een klein beetje steen vernietigd. Het blijkt dat de nierstenen zich genesteld hebben in een kom in mijn blaas. Dus zelfs als het vergruizen lukt, moet ik nog op mijn kop gaan staan om het gruis uit te plassen. En met mijn atletische vaardigheden, is dat dus een soort van mission impossible :-). Hoewel het me half februari gelukt is een mini-kiezeltje uit te plassen. Toen dacht ik trouwens dat ik "gewoon" een blaasontsteking had.
Morgen wordt wel cruciaal. Want als ze morgen niet geheel vernietigd én uitgeplast worden, gaan ze me opereren. Niet ter plekke, mag ik hopen, want daar heb ik geen tijd voor. De belangrijkste week van de tour komt eraan. Eén keer Purmerend en 3x de Kleine Komedie. Geen tijd voor ziekenhuisopnames dus.
Zo'n operatie is trouwens niet niks begreep ik. Dat betekent een dag of 3 in het ziekenhuis liggen. En dat betekent minimaal een infuus, ongeveer het ergste dat je mij kunt aandoen. En een complete narcose, brrrr.... En als ik dan eenmaal onder zeil ben, dan gaan ze met een soort ingeklapt parapluutje naar binnen. Een paraplu in mijn urinebuis, heeft u beeld???? En als ze dan binnen zijn, dan klappen ze dat parapluutje uit en schrapen ze de hunnenbedden uit mijn blaas. Gatverdamme!!!! Wel zieke geest heeft zo'n operatie bedacht????
Jullie begrijpen, ik vind het nogal belangrijk dat het lukt morgen. Hoewel ik in de ziekenhuisoperatie absoluut allerlei nieuwe ervaringen zie opdoemen, zit ik er toch niet echt op te wachten. Natuurlijk levert het uitgebreide stof voor logjes op, maar of dat nou een reden is om het door te laten gaan? Dan schrijf ik persoonlijk toch liever over de olifant die uitsterft ofzo :-).
Moraal van dit verhaal natuurlijk is dat ik jullie wil vragen voor me te duimen. Denk aan me en zorg met al jullie positieve energie dat het vergruizen dit keer wel helpt! Thanks!


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 22 april 2007

Model

Ik was gebeld door het casting bureau waar ik al enige tijd ingeschreven sta. En ook al een paar keer wat voor gedaan heb (Van Speijk, Alles is Liefde). Of ik professionele foto's wilde laten maken, want die hadden ze nodig voor hun portfolio. En dat dat echt veel beter voor mij zou zijn, dat ik dan veel meer werk zou krijgen (alsof 35 euro voor een hele dag op de set aanwezig zijn werk genoemd mag worden).
Het leek me wel wat. Ik ben altijd al dol op poseren geweest. Heb met twee professionele fotografen samengewoond (niet tegelijkertijd). De één was fotograaf bij Voetbal International en de ander assistent van Paul Huf. Voor allebei heb ik veel geposeerd en altijd met veel plezier. Dus tegen een uurtje poseren voor het casting bureau ging ik geen nee zeggen. Leuk!
Vanmiddag was het zover. Op de zesde etage van het oude GAK gebouw in Amsterdam West was een fotostudio ingericht en daar werd ik dan verwacht. En ik niet alleen, er waren meer dames. Waaronder één meisje dat zo bloedmooi was dat Naomi Campbell er zenuwachtig van zou worden. Zij was al in de visagie geweest en was echt prachtig naturel opgemaakt. Dat beloofde wat. Vooral omdat de visagiste mij toezegde dat ik er net zo mooi uit zou komen te zien. Oh, als dat eens zou mogen :-).
De visagie was goed voor mijn zelfvertrouwen. Want vraag 1 bij die dames is altijd hoe oud je bent. En de reactie was, moet ik eerlijk zeggen, enigszins voorspelbaar. 43? Goh, dat zou je niet zeggen. Dan zie je er goed uit. Om nog een half uurtje door te gaan over hoe mooi mijn huid was en hoe glad en stevig en weet ik veel wat ze allemaal zei. Ga door, ga door. Heel fijn om te horen :-).
Door ervaring wijs geworden (ik ben een paar keer visagie-model geweest voor visagisten in opleiding), was ik een beetje bang dat de visagiste mij teveel zou verven. Toen ik in haar stoel ging zitten heb ik haar meteen het gebruik van blauw en groen verboden. Daar moest ze erg om lachen. En terecht bleek achteraf, want ze gaf mij een prachtige naturel look. Als ik het zelf zou kunnen, zou ik mezelf af en toe wel eens zo willen opmaken. Jammer dat ik niet naar een voorstelling moet vanavond :-).
Vervolgens maakte ik kennis met Mark, de fotograaf, die meteen begon over mijn "stralende glimlach die duidelijk mijn sterke punt was". Oh heerlijk, zo'n middagje. Veel goedkoper dan jaren therapie en het levert nog "werk" op ook, als het goed is :-). Alhoewel dat dus niet mijn doel is. Het gaat mij meer om mooie foto's krijgen.
Het nemen van de foto's ging goed. Fotograaf Mark zei duidelijk wat hij wilde en ik kwam er al gauw weer in. Poseren is eigenlijk niet moeilijk. Iemand heeft mij ooit eens verteld dat je gewoon moet sjansen met de camera. Nou, sjansen kan ik wel, dus ook met een camera. In no time waren de eerste sets foto's genomen, de zakelijke look. Met mijn haar in een staart, dus dat zullen niet mijn favoriete foto's worden, schat ik zo in.
Vervolgens moest ik me omkleden in een casual look. Zwarte broek, zwart-wit "Barcelona-hempje", ook wel hoeren-hempje genoemd door mijn lieve vriendinnetjes :-). Punt schoenen en mijn haar los. Nog een ventilator op mijn haar gericht en ik was duidelijk meer "mij". Kom maar op met die camera, dit moeten ze worden volgens mij. Fotograaf Mark was, bij gebrek aan een styliste, tevreden over de outfit (hoewel ze eigenlijk liever geen zwarte of witte kleren wilden, maar hee....ik heb niks anders :-).
Ik vond het geweldig om te doen. De fotograaf was ook tevreden en binnen no time had hij 50 foto's gemaakt. Foto's die ik volgende week op een cd-rommetje thuis gestuurd ga krijgen (de mooiste ga ik natuurlijk wel even on line zetten) en waarvan er 10 in de portfolio van 4 casting bureau's worden opgenomen. Nou ik ben benieuwd. Ik heb maar 2 doelen: een rolletje in Goede Tijden óf een rolletje in een clip van AEDM. Yeah right, dream on girl............ :-).


reacties in mijn gastenboek graag



Donderdag 19 april 2007

Hormonen

Ik heb er al eens eerder over geschreven: de grootste vijand van de vrouw (en de beste vriend van de man), hormonen. Ik haat ze.
Normaal gesproken ben ik toch best een positief typje, die overal halfvolle glazen ziet en maar met moeite begrijpen kan hoe sommige mensen altijd het negatieve in bepaalde situaties kunnen zien. Zo zie ik in elke blunder een logje, levert file uren van muziekgenot op en is zelfs een dreigende operatie een kans om nieuwe ervaringen op te doen. Op zich is het een prettige levenshouding; je wordt er absoluut gelukkiger van.
Op een dag als vandaag is het allemaal heel anders. Er is echt niks dat positief is. Het begint al met wakker worden. Pijn in mijn nek en een beginnende hoofdpijn. Mark doet de televisie te hard en ik haat dat ik moet opstaan om naar mijn werk te gaan. Want wat heeft het voor nut, binnenkort bestaat de bank toch niet meer. Ik breng Mark naar school en ben vergeten geld op te nemen voor de schaaklessen. Dus naar de geldautomaat, die het natuurlijk niet doet. Dat zul je net zien.
Mark is nog maar net op tijd op school, doordat natuurlijk net vandaag een vuilniswagen in de weg staat. Dan naar mijn werk, terwijl ik onderweg natuurlijk zo'n etter van een flitsauto tegenkom. Dat ik, doordat ik geen zin in mijn werk had en daardoor heel zachtjes reed, niet geflitst word valt me niet eens op. Op mijn werk aangekomen kondig ik maar meteen aan dat ik in een pesthumeur ben en dat mannen vandaag niet mijn favoriete soort zijn. Want, ofcourse, mannen krijgen sowieso altijd de schuld. Da's logisch :-).
Het AEDM-gb, dat me over het algemeen wel aan het lachen krijgt, is de hele dag supersaai. Natuurlijk heb ik alleen maar vervelende afspraken de hele dag en is er in het bankrestaurant echt niks lekker te eten. Leuke smsjes blijven uit en er is al helemaal niemand op deze wereld die uberhaupt van me houdt (nee gek he, als je in zo'n pesthumeur bent :-).
's Avonds is er niemand on line. Massy heeft geen tijd voor me, mijn andere vriendinnen zijn zelfs nergens te bekennen. In het gastenboek gebeurt sowieso niets en verder is er ook niks te beleven. En al helemaal niet op t.v. natuurlijk. Sjees waar ik uberhaupt nog een tv voor heb ik vraag ik me af.
Natuurlijk verzink ik, terwijl ik de hormonen letterlijk door mijn lijf voel gieren, in alleen maar negatieve overdenkingen. Over mijn leven, over het leven van mijn zoon, over de toestand in de wereld en het grote zwarte gat dat dreigt in juni (de huidige tour duurt tot 31 mei). En zo kan ik nog uren doorgaan met mezelf helemaal gek maken.
Het gekke is dat er maar één ding nodig is om me uit deze negatieve stemming te krijgen. Ik weet namelijk dat als ik straks naar bed ga en een nachtje slaap, ik morgen de zon weer zie. Of hij nou schijnt of niet. Morgen heb ik er weer helemaal zin in. Morgen weet ik dat mijn zoon, de rest van mijn familie en mijn vriendinnen van me houden. Morgen weet ik dat er vast wel iemand op deze wereld is die af en toe aan mij denkt. Morgen weet ik dat ik niet voor niks al 23 jaar bij de bank werk. Dat dat is omdat ik het daar gewoon vreselijk naar mijn zin heb. Morgen weet ik weer dat mijn hobbies leuk genoeg zijn om mijn leven kleur te geven. Morgen geniet ik weer van de bloemetjes in de tuin, van de grappen van mijn collega's en vooral van de positieve levenshouding van mijn kind. Morgen ben ik weer dankbaar voor het feit dat mijn moeder nog leeft en voor het feit dat Mark weliswaar problemen heeft, maar dat die in het niet vallen bij de ellende die andere ouders overkomt. Morgen kan ik weer helemaal gloeien van trots als iemand me vertelt dat hij of zij mijn log leest en waardeert. Morgen zijn alle broodjes lekker en morgen krijg ik het leukste smsje dat ik in maanden heb ontvangen! Kortom, morgen ga ik het leven weer net zo prachtig vinden als ik het altijd vind.
Ongelooflijk hoe hormonen je leven kunnen beïnvloeden. Maar wat ontzettend fijn dat het "maar" hormonen zijn. Wat ontzettend fijn dat er eigenlijk niet zo heel veel aan de hand is. En van die gedachte knap ik dan weer vreselijk op. Weet je wat ik doe? Ik ga naar bed. Des te eerder is het morgen!


reacties in mijn gastenboek graag



Zondag 15 april 2007

De Blunder van de Eeuw

Mark en ik zouden lekker luieren in de tuin. Dus terwijl Mark nog even een Pokemon gevecht uitvocht op de computer, zette ik vast het tuinbed en de tuinstoelen klaar.
Ik wilde net gaan liggen met mijn boek, toen ik me bedacht dat de tuin wel een ongelooflijke puinhoop was. Niet echt gezellig, al dat onkruid. Daar moest ik eigenlijk wat aan doen. Want sinds ik geen vriendje meer heb (en ook vrij weinig uitzicht op verandering in die situatie :-), kan ik eigenlijk ook niet meer roepen dat het niet in mijn genen zit. Ik moest aan de slag.
En hoewel het de warmste dag van het jaar belooft te worden, besloot ik dat ik een uurtje even heel hard ging werken. Elk weekend een uurtje, dan moet tegen het eind van de zomer de tuin wel weer het bekijken waard zijn, dat idee.
Ik ging aan de slag. Gewapend met dikke handschoenen tegen de spinnen en ander ongedierte (slakken!! brrrr), een knipmes, een ding om onkruid mee tussen de tegels weg te halen en een bezem, ging ik aan de slag. Om al gauw te constateren dat mijn geheel betegelde tuin overwoekerd wordt door (horizontale) klimop. Dan ben je lui hoor, als klimop, als je gewoon niet eens omhoog wil groeien! Ik besloot allereerst het klimop te lijf te gaan.
Ik was vrolijk aan het knippen en aan het snoeien en aan het trekken en het ging als een tierelier. De tuin knapte er reuze van op. Ik werd er helemaal vrolijk van. Ik knipte in het wilde weg, maar het schoot mooi op. Op een gegeven moment had ik een stuk klimop in mijn hand. Ik dacht nog: hee wat raar, zwarte klimop. En knipte het door. Om me meteen te realiseren: dát was de tuinverlichting. Ai. Mijn tweede gedachte was trouwens: dáár zit een logje in :-).
Ik vloekte wat, zuchtte wat, riep naar mijn zus twee tuinen verderop wat ik had gedaan en samen lachten we mijn blunder weg. De buurman kwam langs, schudde meewarig zijn hoofd en ik zag hem denken: "wat is dat wijf dom" :-). De buurvrouw kwam ook even kijken en riep onmiddellijk manlief terug om te vragen of dat niet gerepareerd kon worden. Ja hoor, dat kon wel, gewoon even lassen. Hm. Niet een werkje waar ik me dagelijks mee bezighoud.
Buurman riep dat hij eerst even koffie ging drinken en ik ging door met de tuin. Vorig jaar had Peter, mijn vriendje, toen nog, een apparaat gekocht om onkruid tussen de tegels mee weg te halen. Electrisch, reuze handig. Ik besloot daar maar eens mee aan de slag te gaan. Want dat had ik nog niet ingeleverd. Er zijn nog wat spullen uit te wisselen, maar daar zijn we het afgelopen half jaar nog niet aan toegekomen. Het apparaat blijkt een uitkomst. Binnen 2 uur was de helft van mijn tuin weer prachtig. De andere helft heb ik even laten zitten, ik heb het wel weer even gehad :-).
Intussen had Buurman zijn koffie op en ging aan de slag met lasapparaatje, isolatietape en meer van dat soort mannendingen. Binnen 20 minuten tijd had Buurman mijn blunder ongedaan gemaakt en deden mijn lampjes het weer. Dat is fijn!
En nu ben ik moe. Sjees hee wat ben ik moe. Hard werken hoor, zo'n tuin. Maar hij is wel weer mooi. Voor de helft dan :-).


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 10 april 2007

Afscheidskado

Al weer een hele tijd geleden heb ik afscheid genomen van mijn collega's van Contractmanagement. Een afscheid dat mij zwaar viel. Omdat op die afdeling een heel bijzondere sfeer hing. Het was een hechte groep; het begrip "warme deken" is voor die afdeling uitgevonden. Maar niet alleen als groep waren de verstandhoudingen goed. Ook de onderlinge contacten waren hecht en warm. Soms iets té warm, zelfs, vonden sommigen. Af en toe werd er stevig geroddeld over de lunchafspraken die ik met sommige tiepjes had. Bullshit, ik heb me reuze gedragen met al die getrouwde mannen :-), maar het is wel zo dat ik met een paar van die collega's nog maandelijks een vaste lunchafspraak gepland heb om ze niet uit het oog te verliezen.
Tijdens mijn afscheidsfeestje in Toomler op 1 februari (zie archief) werd mij verteld dat mijn echte afscheidskado nog even op zich zou laten wachten, omdat ik toch nog niet echt weg was. Immers, ik ging pas per 2 maart over naar mijn nieuwe afdeling. En toen het dan eindelijk 2 maart was, bleek ik gewoon ook nog gedeeltelijk aan het werk te blijven op mijn oude afdeling omdat de opvolging nog niet goed geregeld was. Inmiddels is het 10 april en vandaag werd ik door Carsten verrast met het afscheidskado: een prachtig fotoboekje, ingebonden en gedrukt en al, met daarin allemaal foto's van afdelingsuitjes van de afgelopen jaren. En, nog belangrijker, met persoonlijke teksten van veel van mijn ex-collega's.
Met name door die teksten ben ik erg geroerd. Er staan dingen in waar ik gewoon trots op ben. Dat mensen zulke mooie dingen over je zeggen en niet eens op je begrafenis, vind ik echt geweldig. Natuurlijk stond ik bekend als de riséé van de afdeling (hmpf en ik ben nog wel zo'n serieus tiepje), maar bijvoorbeeld mijn open manier van communiceren blijkt ook aan te spreken. En daar ben ik blij om.
Dit boekje zal ik net als mijn herinneringen koesteren. Als ik later oud en grijs ben (oh dat ben ik al :-), zal ik mijn kleinkinderen vertellen over hoe mijn collega's mij de megamorfose ingepraat hebben, over hoe we de stormbaan beklommen hebben, over onze fietstochten, zeil- en kookavonturen. Over hoe ik met Carsten alles kon bepraten, zowel zakelijk als privé, over hoe René mij over het bureau wilde trekken maar dat dan net weer niet deed (ze zijn allemaal getrouwd man, soms baal ik daar geweldig van..... :-), over hoe geschokt Patrick was dat ik hem "vriendje" noemde. Over hoe Ilse en ik slappe lachbuien hadden door elkaar alleen maar aan te kijken. Over hoe Barry en ik elkaars tegenpolen waren, maar elkaar toch zo graag mochten. Over hoe Silke en ik gillend in de autootjes zaten, maar dat ik haar zo blindelings durfde te vertrouwen toen zij achter het stuur zat. Over hoe Elbrich en ik een gouden koppel waren, ondanks dat we elkaar af en toe best in de haren konden vliegen. En zo kan ik nog uren doorgaan.

Het kado was eigenlijk voor míjn vertrek, maar kwam op de dag dat ik afscheid van Carsten heb moeten nemen. En dat is iets waar ik heel veel moeite mee heb. Hij heeft een nieuwe baan, wat natuurlijk helemaal geweldig voor hem is. Die nieuwe baan is binnen de bank weliswaar, maar wel in een ander gebouw dan waar ik zit. En dat sucks. Want Carsten is mijn maatje, mijn vriendje. Het laatste jaar gingen wij altijd samen lunchen, eerst met René en Patrick en later, toen die 2 naar andere gebouwen verhuisden, met z'n tweeën. Ik ga hem vreselijk missen. Al was het maar omdat hij er altijd voor zorgde dat ik at, ook als ik daar geen trek in had (wat nogal vaak was, de laatste maanden :-). En al was het maar omdat hij een van de weinige voorbeelden in mijn omgeving is die mij laat zien dat ware liefde nog bestaat. Tussen hem en zijn vrouw he, voor de duidelijkheid. Voor het roddelcircuit weer op gang komt :-).

Zo is er vandaag nog definitiever een einde gekomen aan het Contractmanagementtijdperk. Als ik nou ook het werk nog even kwijt kan, ben ik er helemaal los van. Dat is normaal gesproken het eerste dat je kwijtraakt. Maar ja, bij mij gaat altijd alles net even anders........


reacties in mijn gastenboek graag



Donderdag 5 april 2007

Betaald!


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 3 april 2007

Nagenieten.........


reacties in mijn gastenboek graag



Maandag 2 april 2007

Ja!!!!!!!!!!!! Gewonnen!!!!!

Eindelijk was het dan maandag geworden. De dag van de veiling!
Helaas konden we niet, zoals 3 maanden geleden, er een gezellig dagje van maken. Het was de eerste werkdag van de maand en in mijn nieuwe job is dat de belangrijkste dag van de maand. Een vrije (mid)dag zat er dus niet in.
Massy zou gaan bieden. Zoals bekend, Massy is relaxed, Massy is rustig, Massy is never nooit gestressed. En dat zijn eigenschappen die van pas komen bij het bieden op zo'n zenuwslopende veiling. Massy was onze man dus! En Sander was de backup. En dat was maar goed ook, want om de een of andere reden kan ik niet op Ebay, op mijn werk. Heel irritant, maar blijkbaar is men bang dat half ABN AMRO de hele dag gaat zitten bieden op van alles en nog wat.
De aanmeldingen stroomden binnen vorige week. Al snel bereikten we de 500 euro, en nog sneller de 1000 euro. En het bleef maar doorgaan. Verbazingwekkend, want in tegenstelling tot vorige keer was er nu niet iets te winnen dat deelbaar was. Een cdtje kan gekopieëerd worden, maar een kunstwerk natuurlijk niet. En dan hadden we er natuurlijk wel een echte Sander de Goede tegenovergesteld (en wie wil nou niet een foto van deze topfotograaf hebben?), maar dat het zo storm zou lopen, hadden we niet verwacht.
Ik had de vergadering die elke maand om 2 uur begint speciaal voor dit goede doel weten te vervroegen naar half 2, waardoor ik om tien over half 3 Massy en Sander al kon bellen. Zo hebben we met z'n drieën de laatste 25 minuten doorgebracht, voor het aflopen van de veiling. Massy en Sander konden elkaar niet horen, maar ik geloof dat beiden hun best deden mijn bloeddruk laag te houden :-). En ik gaf door wat ze zeiden.
Het begon een beetje saai. Om niet te zeggen dat er niks gebeurde, na ons bod om kwart voor 3. Om vijf voor 3 stond de veiling nog op 275 euro. Een bedrag waar wij om lachten. Toen nog. Maar het lachen verging mij al gauw. Want binnen 5 minuten vloog de prijs opeens naar 525 euro. Aaaaaaaaaaargh. Het zal toch niet? De prijs steeg zienderogen. En so did mijn bloeddruk. Levensgevaarlijk was het. Ik liet de AED maar vast aanrukken (Automatische Electronische Defribilator.....oftewel de strijkijzers :-).
Nog twee minuten later stond het kunstwerk op 610 euro. En net toen ik besloot dat dit teveel voor mijn zenuwen was, maakte mijn collega een foto én bleef de prijs op 610 euro hangen. We gingen het redden!!!! Het kunstwerk zou voor ons zijn.

Massy verhoogde ons bod naar onze maximale inzet en twee minuten later konden we juichen. Zonder geluid weliswaar, want alle drie waren we op ons werk en bij alle 3 werd teveel lawaai niet gewaardeerd. Wat een anticlimax! Maar we hadden het gered en daar waren we toch wel erg blij om.

Uiteindelijk kon ik bekend maken dat we 1760 euro hebben opgehaald voor War Child. Wat een geweldig bedrag. Wat zullen ze daar blij mee zijn bij War Child! Vanavond reageerden Paul en Thomas in het gastenboek:

Het was weer een geweldige actie om te doen. En wordt vast vervolgd. Ik ben dol op fundraisen :-)..................


reacties in mijn gastenboek graag