April 2006

Woensdag 19 april 2006

Blazen, kreng

We kwamen van zwemles en we waren in een goed humeur. Mark had erg goed zijn best gedaan en Meester Mark, de zwemleraar, had laten weten dat Mark door mocht naar een volgende groep. Jubelstemming alom dus.
Vlak bij het zwembad liepen we in een fuik. Niet heel verrassend, want ze staan daar vaak. We hadden de riemen keurig om en de auto was gekeurd, dus er was geen vuiltje aan de lucht. Tot ik me bedacht, toen ik in het gezicht van een politieagent keek die mijn kleinzoon had kunnen zijn, dat Mark met zijn 1.32m niet in een sinds 1 januari verplicht stoeltje zit. Hij zit wel op een stoelverhoging maar ik heb ernstige twijfels of die aan alle wettelijke eisen voldoet. Aangezien Mark slechts een paar cm verwijderd is van de grens van 1.35m had ik besloten dat ik het qua veiligheid wel verantwoord vond kinderstoel-technisch een beetje anarchistisch te zijn. Maar op het moment dat de agent mij vriendelijk verzocht het raampje open te doen, stond ik opeens niet meer zo achter die beslissing.
Ik was op dat moment nog herstellende van een opvlieger van een paar minuten daarvoor. We houden het er maar even op dat die opvlieger was veroorzaakt door de onmenselijke hitte in het Sloterparkbad, hoewel ik daar eerlijkheidshalve bij moet zeggen dat Peter nergens last van had. Maar ja, die hoefde dan ook niet een koukleumend kind af te drogen en aan te kleden, terwijl het desbetreffende kind commando's gaf over de volgorde waarin een en ander diende te gebeuren.
Ik had dus al een rode kop. Die werd nog roder bij de gedachte aan het kinderstoeltje van Mark dat ontbrak. Tel daarbij op de kauwgum in mijn mond en het knulletje (de politieagent) moest wel tot de conclusie komen dat er drank in het spel was. Zeker ook toen ik hem een mapje met autopapieren in zijn hand drukte waarin behalve de vereiste papieren ook theaterkaartjes, pleisters en zelfs een recept van ovenrisotto met portobello en blauwe kaas zat. En daarbij een heel omstandig verhaal ophing over het belang van het bewaren van allerlei belangrijke papieren. Such as de keuringspapieren van de laatste 20 jaar.
Knulletje was not amused. En liep gewichtig heen en weer met mijn papieren in zijn hand. Keek naar de geboortedatum op het rijbewijs en naar mijn gezicht, toen weer naar mijn rijbewijs terwijl hij mompelde: "1963, he?". Even keek hij besluiteloos, maar uiteindelijk besloot hij mijn criminaliteit maar even te testen door me te laten blazen. Dat vond ik zo hilarisch dat ik in een soort lachstuip raakte, waardoor blazen godsonmogelijk was. Ik hikte nog dat ik de laatste 24 jaar niet gedronken had, maar Mark houdt niet van zoveel oneerlijkheid en deelde Knulletje vriendelijk mede dat zijn moeder en oma afgelopen zaterdag een fles Canei soldaat hadden gemaakt. Fijn zo'n jongetje met zo'n goede woordenschat :-).
Uiteindelijk lukte het om de blaastest met goed gevolg af te leggen. Ik vroeg me nog even af of de knoflooksaus van de avond ervoor de uitslag nog zou beïnvloeden, maar dat zal wel niet. Er werd mij medegedeeld dat alles goed was. Joh! Verrassend. Ik wist zelf ook wel dat ik niet gedronken had. Heb ik geen blaastest voor nodig. Afgezien van Canei houd ik niet van alcohol, dus een knap Knulletje dat mij op een te hoog promillage betrapt.
Ik mocht gaan. Hoewel Knulletje leek te aarzelen of hij mijn leeftijd moest onderzoeken. Dat zie ik dan maar als compliment. Bovendien vergat Knulletje naar het stoeltje van Mark te kijken én mocht Peter (die achter me had gereden bij het verlaten van het zwemhad) doorrijden. En dat was maar goed ook want kenners weten dat hij de echte crimineel onder ons is. Immers, hij had zijn papieren niet bij zich!


reacties in mijn gastenboek graag



Vrijdag 14 april 2006

Best een mooie dag vandaag

Goede Vrijdag doet haar naam eer aan. Wat een fijne dag heb ik vandaag zeg.
De bank is dicht en de scholen ook, maar het audiologisch centrum is gewoon open. Dus had ik heel slim een afspraak voor vanmorgen gemaakt. Scheelt weer een paar uurtjes vrijnemen.
Mark moet al een jaar of zes zo'n 3 a 4 keer per jaar naar het audiologisch centrum, om zijn gehoor te laten testen. Meestal worden we daar niet erg vrolijk van want mijn schat heeft al zijn hele leven problemen met zijn oren. Wordt veroorzaakt door vocht achter zijn trommelvliezen. Dit wordt dan weer verholpen door buisjes in Mark zijn oren te stoppen. Dat klinkt makkelijk maar is een jaarlijks drama, want een echte operatie met bloed en narcose en soms erge pijn. En dat al 8x in zijn jonge leventje.
De laatste operatie was alweer een half jaartje geleden, dus ik ging er vanmorgen met enigszins kromme tenen met Mark heen. Zeker ook omdat Mark best wel weer hard praat de laatste tijd. Een van de vele signaaltjes waaraan ik kan merken dat het weer mis is. Bovendien is hij erg verkouden wat zijn gehoor ook niet ten goede komt. Wél was het me opgevallen dat Mark tegenwoordig geluiden hoort die hij normaal gesproken echt niet opmerkt. En dat hij niet echt interesse in de volumeknop van de afstandsbediening heeft. Dát was dan eigenlijk weer een goed teken.
Maar dat het zo goed zou zijn, als al gauw bleek, dat had ik zeker niet verwacht. De buisjes waren er al weer uit. Dat is op zich gebruikelijk want vaak blijven ze maar een paar maandjes zitten. Ik heb er wel eens eentje op zijn hoofdkussen gevonden. Een piepklein blauw kraaltje. Ongelooflijk, wat een uitvinding. Ooit is er een keer iemand geweest die een ketting zat te rijgen en toen bedacht dat zo'n kraaltje ook wel in een oor gestopt kon worden om te voorkomen dat er vocht achter de trommelvliezen kan komen. Wat een genie, die dat bedacht heeft.
Maar ik dwaal af. De buisjes waren eruit. De ellende begon dus weer. Ware het niet dat de volgende opmerking van de dame die Mark onderzocht was, dat er geen vocht te zien was achter de trommelvliezen. Geen buisjes en geen vocht? Dat is nóg nooit gebeurd! Wel zit er nog een gaatje in het trommelvlies maar dat komt waarschijnlijk door het buisje dat er gezeten heeft. Dat groeit nog dicht. Bovendien was het trommelvlies in één oor een beetje naar binnen getrokken geloof ik, maar dat kan komen door de verkoudheid.
De eerste berichten waren dus positief. Terwijl ik zat na te genieten van dit moment, ging het onderzoek verder. Mark krijgt dan een koptelefoon op (zonder tamboerijn hoor) en moet op een knopje drukken als hij een piepje hoort. Dat is best lastig, want mijn schat kan niet stilzitten. Wiebelen is zijn middlename, dus zo'n testje is werkelijk een bezoeking voor hem. En stilzitten is toch wel de basisvoorwaarde voor het slagen van dit onderzoek.
Maar Mark deed zijn uiterste best en wist toch redelijk snel de test af te ronden. En de berichten bleven positief. Het gehoor leek echt goed te zijn. Nog maar een test er tegen aan gooien dan, want we konden het bijna niet geloven. Koptelefoon bleef op en Mark moest woorden nazeggen. Een makkie, vond Mark. Hij gaf dan ook tussen de 90 a 100% de goede woorden terug, dus slaagde met vlag en wimpel. Nog meer reden om te geloven dat het gehoor goed is.
Toen kwam de ultieme test. Hiervoor moest Mark zo mogelijk nóg stiller zitten. Ook mocht hij zijn mond niet bewegen. Freeze was nog niet stil genoeg, dat idee. Mark deed zijn best en het lukte......bijna. Toen begon ik te hoesten en moest alles weer opnieuw. Sorry schat. Ik ging maar even op de gang staan en de test begon opnieuw....en lukte. De uitkomst was dat links het middenoor geluid terugkaatste, het ultieme bewijs dat het gehoor helemaal goed is. Rechts werd dat niet vastgesteld maar dat wil niet zeggen dat het niet goed is. Wel terugkaatsen betekent dus zeker goed, niet terugkaatsen zou toch goed kunnen zijn.
Het komt er eigenlijk min of meer op neer dat Mark genezen is verklaard. Ik heb voor de zekerheid nog wel een afspraak voor over een half jaar gemaakt, maar dat was eigenlijk niet echt nodig. Wat een feest!
Het mooie is dat Mark's timing weer perfect is. Met zwemles gaat hij zo goed dat hij naar het volgende baantje in het diepe mag en dat betekent dat hij gaat leren duiken. Wat niet mag met buisjes. Maar nu dus wel kan. Jippiejee.....ik ben, hoewel al twee dagen in strijd met de migraine, zo ontzettend gelukkig. De taartjes smaakten heerlijk. En vanavond Wie is de Mol. Ja, best een mooie dag vandaag!


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 11 april 2006

Ontroerend

Het voordeel van een zorgenkindje hebben, is dat hele kleine sprongetjes je heel erg gelukkig kunnen maken.
Gisteren zaten Mark en ik tijdens het eten te praten. Als onze monden leeg waren, uiteraard. Wij zijn wel opgevoed natuurlijk :-).
We hadden het over de dvd's die we in de kast hadden staan en Mark zei: "Ik ga Spongebob kijken morgen". Ik nam dat voor kennisgeving aan en gaf geen antwoord. Maar Mark's gezicht stond nadenkend. Er kwam een rimpel tussen zijn wenkbrauwen en hij zei: "Nee mama. Dat was geen mooie zin. Dat moest zijn: Ik ga morgen Spongebob kijken". Ik viel van de bank af. Dit is werkelijk de eerste keer in bijna 9 jaar tijd dat mijn kanjertje ook maar enige blijk gaf van gevoel voor taal. Voor een kind met een spraak/taal-stoornis heeft de schoonheid van een zin nou niet bepaald de hoogste prioriteit, normaal gesproken.
Dit was dus een belangrijke mijlpaal. Een prachtige mijlpaal. Die dan ook meteen doorgemaild werd naar de logopediste waar Mark al bijna 7 jaar zo ontzettend veel aan te danken heeft. En zij was net zo trots op Mark als ik.
Vandaag vroeg ik Mark waar dit taalinzicht opeens vandaan kwam. Hij haalde zijn schouders op en zei: "Dát moet een vierdegroepertje toch wel weten, toch?"...............


reacties in mijn gastenboek graag



Dinsdag 4 april 2006

Loze woorden

Nederland huilt weer.
En, eerlijk gezegd, ook ik heb een traantje gelaten om de dood van weer zo'n jonge vrouw, zo mooi, zo stralend en zo sympathiek. Net als drie jaar geleden, na het overlijden van Guusje (haar achternaam is al niet meer nodig) is iedereen weer diep geschokt. En ik net zo hard.
Maar met al die emoties komen ook de ergernissen weer op. Ergernissen die ik al eerder voelde bij de dood van mensen als Van Gogh, de al eerder genoemde Guusje en natuurlijk niet te vergeten André Hazes. Want Nederland rouwt wel erg koket en dramatisch, in mijn ogen.
Na het walgelijke gedoe rond de dood van Hazes, ben ik een beetje allergisch geworden voor collectief rouwbetoon. En dat is al begonnen vóórdat Rachel zich vertelde en al weg liep bij de negende vuurpijl :-). Ook nu weer lees ik dingen op internet waarvan al mijn haren (en ik heb er nogal wat) overeind gaan staan. Zo walgelijk, zo onecht. Zo las ik op het Forum van Wie is De Mol een condoleance bericht waarin de schrijver jammerde dat hij liever zelf dood was gegaan. Doe normaal! Wat is dat voor een loos bericht? Als je, net als ik, dag en nacht op het Wie Is De Mol Forum zit om te ontrafelen wie nou eigenlijk De Mol is, komt de dood van één van de kandidaten natuurlijk keihard aan. De ene avond beschuldig je zo'n meisje van de ene ratten- (of eigenlijk mollen-)streek na de andere, de volgende avond is ze gewoon hartstikke dood. Het schept een "band", zo'n forum en zo'n spel, maar om nou maar meteen je eigen organen te schenken aan een persoon waarvan je alleen de buitenkant kent? Loze woorden.
IRL (in real life) heb ik dat ook een keer meegemaakt, toen een vriendin erg ziek was. Een van haar vriendinnen, voor wie een ziekenhuisbezoekje al te veel moeite was, bood zo maar, out of the blue, een van haar organen aan. Klinkt prachtig, maar ik vond het walgelijk. Want het waren loze woorden, waar de zieke niks aan had aangezien er helemaal geen sprake was van transplantatie. Het is misschien verdedigbaar door te zeggen dat iemand daarmee wil uiten hoeveel de zieke voor diegene betekende, maar bij mij zou je er niet mee hoeven aankomen.
Wat ik wil zeggen met dit logje is niet dat er niet gerouwd mag worden als er weer eens een bekende Nederlander de pijp uit gaat. Natuurlijk is het net zo erg als het de 38-jarige nicht van Mien van de hoek overkomt, maar die kent niet iedereen en die komt niet in Shownieuws, Boulevard en Entertainment Live. Dus spreekt het net iets minder aan. Wil ik allemaal nog wel begrijpen. Maar laten we ophouden met dat onechte gedoe. Je ontzetting uitspreken mag best, maar laten we ophouden met doen of die bekende Nederlander onze beste vriend(in) is en laten we ophouden met die loze woorden. We waren niet allemaal fan en velen van ons kenden haar werk amper. Liz Snoyink, één van de andere deelnemers aan Wie is De Mol, benadrukte gisteren in een van de vele interviews (zij is blijkbaar tot WIDM-woordvoerder benoemt, is dat een aanwijzing? :-) dat zij niet tot de intieme vriendenkring behoorde. Daarmee stal ze mijn hart. We kunnen immers niet allemaal Frits Barend heten en alle BN-ers tot onze beste vrienden rekenen.................


reacties in mijn gastenboek graag