Zondag 28 januari 2007

We gingen Massy en Martijn verhuizen.
Sinds 23 november was hun nieuwe huis opgeleverd en zijn ze bezig geweest er de ideale woonomgeving van te maken. Af en toe, want zeker niet fulltime. Natuurlijk moest er ook af en toe nog geld verdiend worden. En, sinds een maand ofzo, begon het AEDM-circus weer. Of eigenlijk het De Munnik-circus, want, zoals bekend geacht mag worden, Acda doet even niet mee.
De afgelopen weken heb ik me erover verbaasd hoe makkelijk ik Mass steeds weer meekreeg als zich onverwachts een (AE)DM-uitje voordeed. Ergens voelde ik me er nog wel schuldig over dat ik daar zo makkelijk misbruik van maakte, dus heel af en toe toog ik richting Zoetermeer om een handje te helpen. Dit handje was met name mentaal, want ik heb van nature geen talent meegekregen om ook maar iets te doen wat op klussen lijkt. Ook dat moge bekend verondersteld worden :-).
Hoewel Massy, Martijn en (vooral) Maus (vriend des huizes) heel hard gewerkt hebben in het huis, vroeg ik me twee weken geleden af of ze de planning, zo die daar al was, überhaupt gingen halen. Massy deed daar vrij nuchter over. Tuurlijk gaan we het halen, zei ze, terwijl ze de kale muren bekeek en zich niets aantrok van de koude die uit de betonnen vloer optrok. Wat lijkt het me heerlijk zo'n relaxte levenshouding te hebben. Ik zou tegen die tijd allang de gilzenuwen gehad hebben.
De afgelopen weken leken ze wel veel voor elkaar te hebben. De slaapkamer was af (toch min of meer de belangrijkste plek op aard) en ook het bijkamertje schoot behoorlijk op. De muren waren behangen (met een enkel bubbeltje daar waar ik me er tegenaan bemoeid had, waarvoor mijn excuses) en geverfd. Wat mij dubbelop leek, maar wie ben ik om daar wat van te zeggen :-). Daar hoefde "alleen" nog maar even laminaat gelegd te worden. Maar, zei Martijn, dat doen we maandagochtend even. Even.
We hadden gisteren om 10.00 uur afgesproken. Ik kon niet eerder, maar dat was niet erg want de verhuizers kwamen al om 7 uur en zolang die bezig waren, kon ik toch niet zoveel doen. En dat klopte, toen ik om 10.00 uur arriveerde waren ze net bezig de laatste spullen het huis in te dragen. Of, zoals later bleek, de eerste. Want erg veel viel er blijkbaar niet te verhuizen. Een stuk of 20 dozen en 2 planten. Een bureaustoel en 3 kastjes, het bed en de kledingkast. Naďef als ik ben, vond ik het wel schattig. Ze zijn natuurlijk een stuk jonger dan ik en dan heb je nog niet zoveel troep. Natuurlijk was het extreem dat mijn verhuizer 2x heen en weer moest rijden om alles in te kunnen laden. Snap ik allemaal best.
Ik besloot dat het inderdaad geen zin had om de verhuizers in de weg te lopen en ging me maar eens even nuttig maken in de keuken (ik ken mijn plek). Hm. Die was er niet. Dat wil zeggen, hij was er wel, maar nog in dozen. Moest nog geďnstalleerd worden. Woensdag a.s. Okee. Dan maar de badkamer schrobben. Kan ik ook. Hm. Die was er ook niet. Sterker nog, ik mocht er niet in want het net gestorte beton moest nog drogen. De badkamer wordt volgend weekend geďnstalleerd. Okee. Het viel me op dat het nogal koud was in het huis. Ja, dat klopt zei Martijn, de verwarming doet het nog niet. Slik. Het leek me tijd worden om Massy d'r gemoedstoestand even te peilen. Zelf hadden ze me op dit moment weg kunnen dragen, maar Massy is wat gelijkmatiger van aard dus misschien viel het nog mee.
Ja, het viel mee. Blijmoedig kondigde Massy aan dat we gingen shoppen. Parrrrrrrrrrrrdon????? Shoppen? Moet er niet verhuisd worden? Ja dat moet wel, maar ze hadden nog geen tijd gehad om gordijnen uit te zoeken en dát was ook belangrijk. Okee. Leuk. Shoppen dus. In mijn kluskleren, want hier had ik niet op gerekend natuurlijk.
We kozen prachtige gordijnen uit en moesten ons toen verdiepen in het technische gedeelte: de krengen moesten ook opgehangen worden. En als je dan denkt dat daar ook maar enige hulp bij geboden wordt bij de Praxis, kom je bedrogen uit. De informatie op de verpakking van de koppel-, eind- en verbindingstukken is minimaal en personeel loopt er niet echt veel rond. Ja, wel een pukkelig jongmens van een jaar of 16, maar die hoorde we zoveel onzin tegen een andere klant zeggen, dat we ons aan hem maar niet waagden. We vonden 2 geschikter lijkende personeelsleden die koffie zaten te drinken, maar die verwezen ons naar Pukkelig Jongmens. Die natuurlijk geen antwoord op onze vragen wist en zijn vader ging bellen om te kijken of die hem kon helpen. Niet dus. Wij trokken ons eigen plan en kochten wat ons logisch leek.
En gingen vervolgens even naar het oude huis, om te zien hoe Konijn Bram het deed, in zijn eentje in dat lege huis. En om de stofzuiger te halen die ze daar achter hadden gelaten. Dát had bij mij een belletje moeten doen rinkelen, maar dat deed het niet. Ik nam gewoon aan dat het huis nog even netjes opgeleverd moest worden en dat ze daarom de stofzuiger niet meegenomen hadden. Little did I know. We kwamen binnen en het eerste wat me opviel waren de 7 winterjassen op de kapstok. Hadden die niet meegemoeten? Nee, zei Massy, we hebben toch nog geen kapstok in het nieuwe huis. Huh???? Vervolgens kwam ik de leeg geachte huiskamer binnen. Daar stond de kooi van Brammetje, die zich prima leek te vermaken in het lege huis. Nou ja, leeg, dat viel eigenlijk ook wel mee. De designventilator hing nog aan het plafond, de klok aan de muur en de schattige ijsbloklampjes nog in de keuken. Verder stond er nog een weliswaar afgewassen vaat, een fles olijfolie en lagen er her en daar nog dingen verspreid waarvan ik me afvroeg waarom die niet mee waren gegaan met de verhuizers. Nou zei Massy, dat is logisch, want we hebben toch nog geen keuken. Huh????? Eén blik in de ijskast (inbouw, dus meeverkocht met het huis) bevestigde wat ik vermoedde: nog helemaal vol. Ik begon te twijfelen aan het verstand van mijn lieve vriendinnetje :-).
Ach, ik kan nog uren doorgaan met de beschrijving van een dag waarin ik me van de ene in de andere verbazing heb gestort. Ik kan bladzijden volschrijven met de wonderlijke prioriteiten die de immer ontspannen Massy stelt: zo hield ze zich ongeveer 3 kwartier bezig met een plakbandje dat ónderaan haar bed zat en ongeveer anderhalf uur met een lampje dat het niet deed aan de bovenkant van haar kleding kast. Veel belangrijker zaken als bijvoorbeeld internet, verwarming, warm water (was er niet!) of het bed opmaken liet ze links liggen (dat laatste heb ik dus maar gedaan, dat kan ik!). En ze bevindt zich in goed gezelschap: terwijl de verhuizers de spullen nog binnen aan het dragen waren (met een big smile op hun gezicht, I (don't) wonder why :-), zag Martijn op een muur van zo'n 30m2 een plekje van hooguit 10cm2 dat niet zo mooi geverfd was. Nog geen 5 minuten later stond hij de hele (!) muur over te verfen.
Vraag me niet hoe, maar het is ons wel gelukt om aan het eind van de dag een beetje leefbare omgeving te creëren. De gigantische huiskamer is best een beetje gezellig geworden (als je de onuitgepakte keuken negeert), de slaapkamer is klaar en supergezellig. De verwarming deed het (toen ik wegging was het er al 11,5 graden!!!) en de kleding ligt in de kast (dankzij de moeder van Massy et moi, want Massy hield voornamelijk modeshowtjes :-).
Ik kan wel zeggen dat dit de meest wonderlijke verhuizing is die ik ooit meegemaakt heb. En verhuizen is geen nieuwe ervaring voor me. Been there, done that. Zo'n 20 keer. Maar nog nooit van mijn leven heb ik zoveel gelachen op zo'n dag, heb ik me zoveel verbaasd, heb ik zoveel kou geleden en heb ik zo weinig verhuisd. En nog nooit heb ik die dag afgesloten met een heerlijke kaasfondue. Bij de moeder van Massy thuis in dit geval. Want die heeft wel een keuken. Gelukkig maar.
Vrijdag ga ik weer naar Zoetermeer. Ik ben toch zo benieuwd hoe de situatie dán is daar. Massy heeft me een homecooked meal beloofd. Ik moet het nog zien :-).

Deze week ben ik begonnen met inwerken op de nieuwe afdeling. De maandultimo zit er aan te komen en dat is zo'n beetje het keyword van mijn nieuwe functie.
In mijn oude functie was ik contractmanager beveiliging. Heel simpel gezegd betekent dat dat ik de leveranciers beveiliging hield aan de afspraken die we met ze gemaakt hebben in de contracten. Zo hield ik in de gaten of ze op kwalitatief gebied voldeden aan de door ons gestelde normen en controleerde ik of ze niet meer geld in rekening brachten dan we contractueel overeen waren gekomen. Dat alles had natuurlijk alles te maken met de budgetten die we aangevraagd hadden voor de beveiliging.
In mijn nieuwe functie bewaak ik of de budgetten (niet alleen beveiliging, maar ook schoonmaak, catering en andere geldverslindende produkten), een beetje gelijkmatig opgesnoept worden, of we niet überhaupt teveel geld uitgeven en of we het geld wel uit de juiste potjes halen. Klinkt hartstikke stoffig, en lang niet zo sexy als contractmanager, maar is hartstikke leuk.
Ik ben natuurlijk gewoon een vrouw met een giga-gat in de hand, maar op mijn werk is dat heel anders. Daar ben ik een ontzettende pietlut en controleer ik me suf. Controlefreak is my middle name. En laat dát nou net een prettige eigenschap te zijn in mijn nieuwe job.
Deze week heb ik me met name verdiept in de tools (computerprogramma's) die mij kunnen helpen bij het uitoefenen van die controletaken. Dat betekent dat ik geleerd heb de meest idiote filters aan te maken in excel en SAP (het boekhoudsysteem dat de bank gebruikt) en die vervolgens om te zetten in draaitabellen, rapportages en andere functies in Excel waar ik echt nog nooit van mijn leven van gehoord heb. Leuk! En vast ook toepasbaar op de excelsheet die ik gebruik voor de AEDM-Bloemendaal-Rode-Kruis-cd-aktie :-).
Verder leer ik wat accruels en transitorische posten zijn (hetzelfde namelijk :-) en wat ik daar mee doen moet. In feite leer ik de kennis die ik op mijn eindexamen Economie 2 (een negen!!!) ten toon heb gespreid toe te passen. Zal een keertje tijd worden, 20 jaar na dato :-).
Ik vind het tot nu toe helemaal geweldig. Doordat het eerder een verdieping is van wat ik al kon en deed, dan iets nieuws, heb ik niet eens heel erg het gevoel ingewerkt te worden. Ik leer er gewoon heel veel bij. Ik leer het onderscheid maken tussen wat belangrijk is (100.000 euro) en wat peanuts is (10.000 euro), hoewel soms 35,50 ook heel belangrijk kan zijn. Het is dus helemaal niet vaag :-).
Het is moeilijk uit te leggen aan niet-financieel onderlegde types. Maar geloof me: het is een baan die me op mijn lijf geschreven is. Het regelnichterige in mij kan ik niet heel erg kwijt in deze functie, ben ik bang, maar het controlefreakerige en cijfermatige juist weer wel. En dat is ook wel eens leuk moet ik zeggen, als je al 23 jaar bij een bank werkt :-). En hoewel het mijn droom blijft ooit een (goedbetaalde) baan in het theaterwezen te vinden, is het helemaal niet erg om me voorlopig hierop te storten. Het houdt me leuk van de straat.
Ik ga mijn huidige collega's ontzettend missen, maar gelukkig blijf ik in de buurt. En sommigen zijn voorlopig niet van me af. Die claim ik gewoon in de lunchpauze (en de telefoon moet uit!). Maar eerst gaan we donderdag nog even mijn afscheid vieren. In stijl natuurlijk, eten en een voorstelling in Toomler!

Ik leerde hem kennen op de avond dat Nederland van Duitsland won tijdens het EK '88.
Hoewel we meestal met een hele vriendenclub keken, had ik die avond alleen doorgebracht. Mijn vriendje sinds 2 maanden zat met het Nederlands elftal in Duitsland. Hij was fotograaf bij Voetbal International en had om de een of andere reden juist die avond de tijd me uitgebreid te bellen, dus daar was ik voor thuis gebleven. Op kosten en met toestemming van Kees Jansma (want op diens hotelkamer) hadden we 5 kwartier gebeld, wat echt veel te kort is als je net verliefd bent.
De wedstrijd alleen kijken was maar een eenzame bedoening geweest en ik besloot de stad in te gaan, onder andere met Rob en Jeroen, die min of meer deel van het meubilair van onze stamkroeg was. En daar leerde ik Bert kennen. Hij was stoer, vriendelijk, intelligent, vrolijk, goedgebekt en had een geweldige uitstraling. Het klikte meteen. We beleefden een geweldige avond in de kroeg. Zelden een feestelijker gevoel gekend dan die avond dat "we" gewonnen hadden van Duitsland.
Bert was zelf topsporter en maakte deel uit van het nederlands team in zijn sport. Ik vond hem ontzettend interessant. Hij was een vriend van Jeroen en die avond begon een fijne vriendschap. Toen mijn vriendje terugkwam uit Duitsland, maakten ze kennis en raakten ook meteen bevriend. En voor zover ik weet zijn ze dat nog steeds. Ik heb ze allebei al jaren niet meer gezien.
Mijn vrienden richtten indertijd samen een honkbalteam op. Daar komt de legendarische uitspraak "Ruth, het hele outfield bestaat uit jouw ex-en!!!" vandaan. De vriendinnen vormden de vaste supporters van dit bierteam en ik startte een spin-off team waarin de meeste "spelersvrouwen" meededen. Softball. De leukste tijd van mijn leven. Echt geweldig. Bert werd onze coach en de andere jongens kwamen ook altijd bij ons kijken. Na de wedstrijd gingen we naar de kroeg of speelden we Triviant met zijn allen thuis. En wat werd er dan valsgespeeld :-).
In die tijd ging ik vaak naar The Scene. Bert vond dat maar niks en wilde iets doen aan mijn muzikale opvoeding. Hij woonde samen met zijn oudere broer en vaak belden ze me, als Allart, de fotograaf met wie ik inmiddels samenwoonde, aan het werk voor VI was met de vraag of ik kwam eten. En dan aten we afwisselend pasta met red shit (tomatensaus) of white shit (kaassaus).
Op zulke avonden luisterden we urenlang naar de muziek van John Coughar Mellencamp, Bob Seger, Jim Croce, Neil Young, Texas, Linda Rondstadt, The Mama's and the Papa's, Lynyrd Skynyrd, Daniel Lanois. De ene band nog geweldiger dan de andere. Ik ging met ze naar concerten van grootheden die ik anders volledig links had laten liggen en werd muzikaal volledig heropgevoed.
Op een gegeven moment ging ik met mijn zus op vakantie. We wilden naar de zon en kozen voor Gran Canaria. Omdat ik een snobje ben en dat wel een heel ordinaire bestemming vond, riep ik de hele tijd dat ik naar Afrika ging. Dat werd een begrip in onze vriendenkring. De dag dat ik vertrok naar "Afrika" gaf Bert me een cassettebandje. Ik mocht het pas luisteren als ik in het vliegtuig zat (ja, toen vloog ik nog). Dát cassettebandje is me zo dierbaar. Ik kan het niet meer afspelen, want het is al jaren zoek, maar veel van de nummers op dat bandje behoren nog steeds tot mijn favorieten allertijden.
Sommige liedjes op dat bandje zijn maar weinig op de radio te horen. Maar heel soms hoor ik zo'n nummer onverwachts en dan is mijn dag weer goed. Zo zaten we vorige week na de voorstelling in het theatercafé van Pepijn en werd opeens "Long Long Time" van Linda Rondstadt gespeeld, mijn absolute favoriet van dat tapeje. Ik hoorde drie tonen en zat meteen rechtop. Maar wat ik toen nog niet wist, is dat ik tíjdens de voorstelling óók een nummer van dat cassettebandje heb gehoord. In het Nederlands en gezongen door een van de warmste stemmen van Nederland, dus ik had het in eerste instantie niet herkend. Maar het liedje kwam me bekend voor en ik wist dat het een vertaling van een Neil Young nummer was. Gisteren kwam opeens het besef. Ik zat in de auto te luisteren naar een interview met Paul, Kees Prins en JP den Tex en hoorde ze vertellen dat ze Harvest gingen spelen.
In één klap lag ik weer op het strand in "Afrika" te luisteren naar het mooiste cassettebandje dat ooit iemand voor me opgenomen heeft. De herinneringen kwamen weer boven en ik kreeg het er helemaal warm van. Natuurlijk! Hoe is het mogelijk dat ik in

Heeft ze toen gesterkt
Jouw gevoel bewerkt
onder het mom van een beter plan
Droom maar droom, ik ben geen fantoom
maar de belofte van een man

niet

Did she wake you up
to tell you that
It was only a change of plan?
Dream up, dream up, let me fill your cup
With the promise of a man.

herkend heb? Ongelooflijk!
Vandaag ben ik weer op zoek gegaan naar het desbetreffende cassettebandje. Niet gevonden. Helaas. Wat is dat toch jammer. Voor dat bandje zou ik in mijn eentje 2020 euro neerleggen! (ja, ik ben een freak :-)

De tour is begonnen. Afgelopen zondag gingen Massy en ik naar de eerste aangekondigde try-out van de theatervoorstelling Op weg naar Huis van het illustere trio Kees Prins (die van Jiskefet), JP den Tex (ooit in Paradiso zien optreden begin jaren '80) en Paul de Munnik (ook wel eens een voorstelling van gezien :-).
En 5 dagen later mochten we weer: dit keer naar een aparte Live in the Living die geheel in het teken stond van de try-out. Een woning in Amsterdam-West, in de buurt waar ik gefigureerd heb in Van Speijk. Niet de beste buurt van Amsterdam. En zeker niet een buurt waar je een prachtig grote huiskamer verwacht, met grote witte vleugel, een mooie houten vloer en een geweldige keuken met kookeiland. Maar het was er, allemaal. Inclusief drie hele fijne muzikanten die een avondje hebben gevuld met hele fijne liedjes.
Het programma is nog niet af. Zondag, in Pepijn in Den Haag, speelden ze liedjes én vertelden ze verhalen. Gisteravond deden ze alleen nog maar liedjes. Wat mij op zich wel beviel. Het thema van de voorstelling, Op weg naar Huis, wordt duidelijk genoeg uit de eigen en vertaalde liedjes. Liedjes over het zoeken naar de liefde en geborgenheid en het daar weer tegen afzetten. Een thema dat mij zeer aanspreekt. Story of my life, zou ik willen zeggen.
Ik wil er niet teveel over vertellen. De verrassing gaat eraf dan. Het is heel anders dan Acda en De Munnik of Jiskefet. Dat wil ik wel kwijt. Omdat mensen die hopen op toch een vleugje AEDM of Jiskefet bedrogen uitkomen. Maar dat maakt het zeker niet minder. Het is gewoon heel fijn theater. Mooie liedjes, gezongen door hele goede zangers die stemmen hebben die wonderwel bij elkaar passen.
Ik heb al een paar favorieten, maar hoe ze heten, ben ik vergeten. Uit in het weekend, Iets van Droom je Droom De Belofte van een man geloof ik. En Spaanse Blues. Of was het nou toch Spaanse Blouse :-). En het nummer Stormvogels, dat ze aanstaande dinsdag ook gaan vertolken bij Pauw en Witteman. Zie ook dit promotiefilmpje.

Elaine maakte gisteravond nog wat foto's:

Sjees wat heb ik zin in komend halfjaar. Ik mag nog een paar keer. Jippie!

Ja. Maar een slimme meid begrijpt ook wel dat ze niet te veel waarde moet hechten aan de uitslag van een BNN-test. En toch....bevalt deze uitslag mij wel :-).

Massy. Het is een leuke meid hoor. Ze is gezellig, flexibel, altijd in voor wat leuks, makkelijk in de omgang, lief, vooral errug grappig en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar heeft u wel eens met haar in een horecaomgeving gezeten???? Niet doen! Afrader! Vermijd het!
Het begint al als ze wat wil drinken. Je kunt niet zomaar even een colaatje bestellen. Want dat moet wel volgens een bepaald script. Is het coca cola? Zo nee, ga naar vraag 3. Zo ja: graag dan een longdrinkglas, zonder ijs, met citroen én stamper, maar die moet wel groen zijn. En oh ja: en de citroen wel zonder pitjes natuurlijk he? En dan heeft ze alleen nog maar drinken besteld.
Het wordt nog erger als er ook gegeten moet worden. Allereerst doet ze er ongeveer anderhalf uur over om een gerecht uit te kiezen van de menukaart, waarvan ze vermoedt dat dat het makkelijkst is te manipuleren tot een voor haar aanvaardbaar diner. Allervriendelijkst kijkt ze de serveerster aan. "Mag ik van u de Apolloschotel? Maar kunt u dat dan in plaats van met rundvlees van kip maken? En mag ik dan in plaats van rijst patatjes. Met mayonaise. Nou, tenminste, als het halfvolle mayonaise is. Anders heb ik liever ketchup. Van Heinz he, uiteraard. En dan de groente, die vind ik eigenlijk niet zo lekker. Kunt u niet gewoon wat sla doen? Maar zonder uitjes. En zeker geen champignons, want die lust ik écht niet he".
Zo gaat ze nog wel een tijdje door. Als de oververmoeide serveerster dan uiteindelijk het bord voor haar neus zet, zucht ze: "Ik heb eigenlijk niet zo'n honger". Ze neemt 4 happen, speelt nog wat met haar eten, kijkt een paar keer naar buiten en duwt dan resoluut haar bord weg. Als je dan vraagt waarom ze niet eet, krijg je waarschijnlijk het antwoord dat ze het verkeerde merk zout hebben gebruikt ofzo.
Het is werkelijk schandalig. Wat is dat voor een verwend stuk vreten? Ongelooflijk gewoon. Er zijn geen woorden voor. Ik ga niet meer met haar uit eten hoor. Ik kook zelf wel voor haar. Lasagne. Kale Lasagne. Want ze lust eigenlijk alleen de lasagnebladen en het gehakt. Dus dat maak ik voor haar. Terwijl ze er naast staat en commentaar geeft. 't Is a shame. A bloody shame. Maar zonder groente dan he :-).

"Welterusten schatje, slaap lekker; ik hou van je". "Welterusten mama, ik ook van jou".
Ik smelt. Maar moet het toch even weten: "Zeg je dat nou omdat je het zo voelt, of omdat je weet dat ik het wil horen?".
Mark denkt na. En nog eens. En nog eens.
"Ik zeg het niet omdat ik het voel. Maar ik zeg het ook niet omdat je het wilt horen. Ik zeg het gewoon.......omdat ik van je hou!"

Vanavond (of technisch gezien eigenlijk gisteravond) heeft Paul de Munnik de loting verricht voor het originele cdtje van de 3FM-actie. Zoals hij schreef in het Acda en de Munnik gastenboek is Marcia Versteeg de gelukkige geworden. Marcia, heel erg gefeliciteerd. Het is je van harte gegund!

En dan ook nog het beloofde filmpje

Mijn kind is weer back home (en mijn ouders ook, for that matter). En dat is heel fijn, want 10 dagen zijn veel te lang. Het is best fijn om een hele week te kunnen feesten, dat wil ik best toegeven, maar ergens is het onnatuurlijk zolang van je kind gescheiden te zijn.
Tijd om terug te blikken. Terug te blikken op de plannen die ik had. En beschreef in mijn logje van 28 december 2006:

* Belastingaangifte 2005
Done. Duizenden euri stromen mijn kant op! Yihaa, I may add.
* Aangifte Kinderopvangtoeslag 2005
Done. Onduidelijk formulier. Ik denk dat er nog wel wat honderden euri te verwachten zijn, maar helemaal duidelijk is het niet.
* Huis grondig schoonmaken
Done. Alleen de kamer van Mark en de logeerkamer heb ik gewoon maar even dichtgedaan. Vanavond aan begonnen, de rest volgt in de loop van de week :-)
* Biertjes uit de ijskast met uiterste houdbaarheidsdatum juni 2004 nou eindelijk eens weggooien
Ahum. Moet nog steeds gebeuren
* Berging opruimen
Ahum. Same story.
* Administratieve afhandeling Collecteweek Brandwondenstichting
Ahum. Ik heb toch minder gedaan dan ik dacht :-)
* Administratieve afhandeling Rode Kruis Actie / Met Sander.Nu overleggen hoe we dat nou psies gaan doen met het cdtje
Voor 90% gerealiseerd. Als het goed is hebben de meeste mensen het cdtje maandag of dinsdag in huis. Jippie!
* Rest van de papierzooi nou eens opruimen (yeah right.....)
Hm. Toch maar eens een week vrij plannen vrees ik :-)
* Kerstboom nou eens een keer wél voor 6 januari bij het grof vuil zetten
Hm. Wel gebeurd, maar niet vóór 6 januari. Om psies te zijn, vandaag. Waarbij ik ongeveer 10 minuten bezig ben geweest met het aftuigen van de boom en ca 3 uur met het ontwarren van de verschillende lampjesdraden. Uiteindelijk 1 van de 3 doorgeknipt en weggegooid, omdat het anders echt niet lukte (gelukkig was het kreng toch al kapot)

De conclusie moge zijn dat er nog een hoop te doen is. Maar eerst slapen. Want tot 4 uur in Toomler hangen hakt er best in :-).

Gek, hoe gauw het went, patientje spelen. Vorige keer stond mijn tas al 3 dagen van te voren ingepakt, vandaag had ik er alleen voor gezorgd dat mijn telefoon (lees MP3-speler) opgeladen was. Twee minuten voordat ik in het ziekenhuis moest zijn (5 minuten rijden hiervandaan), bedacht ik me dat ik mijn patientenkaart maar ff mee moest nemen. Die ik uiteraard niet kon vinden. Want waarom zou je iets dat je minstens wekelijks nodig hebt, op een vaste plek opbergen. Te gestructeerd for me, I'd say.
Kit ging met me mee. En ik moet zeggen, ze was minstens even nerveus als mijn moeder was twee maanden geleden. Al reed ze wel een stuk minder eng, dat scheelde weer :-).
We kwamen ongeveer een kwartier te laat in het ziekenhuis aan, maar dat gaf niks, want daar was toch helemaal.......niemand. Zelfs geen verpleegster om me te ontvangen. Gelukkig hoorde ik wel de "pistoolschoten" uit de behandelkamer komen, dus ik maakte me niet druk. Het was tenslotte etenstijd.
En inderdaad, na een minuut of 5 kwam er een alleraardigste verpleegster op ons af, die ons meteen richting "uitslaapkamer" begeleidde. En het was raar, hoewel ik het woord deed, gaf ze constant antwoord aan Kitty. Sterker nog, ze nam een hele amnese af bij Kitty, die, braaf als ze is, gewoon antwoord gaf, blij een gehoor gevonden te hebben voor haar gezondheidsklachten. Ik keek dat zo eens aan en besloot af te wachten wat er ging gebeuren. Kitty kreeg 2 zetpillen overhandigd, als preventieve pijnstilling. Ik zag Kit nog denken dat ze veel klachten had door haar hoge bloeddruk, maar dat pijn daar niet één van was. Ze keek me aan en knipoogde, achter de rug van de verpleegster die al met een bloeddrukmeter aan kwam zetten. En ik moet zeggen, Kitty d'r bloeddruk viel reuze mee. Ze was zelf ook niet ontevreden. Toen de verpleegster Kitty ging wijzen in welke toiletruimte ze de zetpillen kon gaan inbrengen, vond ik dat het tijd werd om in te grijpen.
"Euhm......ik wil niet heel lastig zijn hoor, maarreh....eigenlijk......ben ik de patient in deze". Zelden een verpleegster zó verbluft zien kijken. Om vervolgens naadloos over te stappen naar mij. Mijn bloeddruk was redelijk, maar ik kon het niet laten heel stoer te roepen dat het natuurlijk zo hoog was omdat het een "witte-jassen-bloeddruk" was. Ik had meteen het hart van de verpleegster gestolen. Iemand met zoveel kennis van haar vak kon ze natuurlijk alleen maar sympathiek vinden, dat snap ik wel.
Anyway....de vergruizing ging goed. De muziek op mijn kop was heerlijk en leidde leuk af van de pijn. Ik hield het goed uit bij een hoog percentage, 85%, wat betekent dat het veel effectiever was dan vorige keer. Bij 90% ging het eerst goed maar op een gegeven moment ontplofte er iets in me, leek het. Ja dat klopt, zei meneer-de-vergruizer. Dat was je niersteen die in allemaal kleine stukjes uiteenviel. Ik knikte blij, terwijl ik naar adem hapte, dat ik daar reuze blij mee was en zette het geluid van Morgen is ze weg nog maar weer eens wat harder.
Na een stuk of 2500 "pistoolschoten" kwam een van de twee urilogen even kijken. Hij babbelde een eind weg. Vertelde over een operatie die hij net had uitgevoerd (ik zette "Waar was je dan" op vol volume), hield me op de hoogte van wat hij zoal gegeten had die dag (2 koppen koffie, een zielsverwant dus :-) en knikte tevreden toen hij mijn hunnebed op het computerscherm bekeek. Om vervolgens te vertellen dat ik veel pijn zou gaan hebben eenmaal thuis én hem onmiddellijk moest bellen, mocht ik verhoging dan wel koorts krijgen. Nee, dat zijn dingen die je graag hoort als je voor pampus op een behandeltafel ligt :-).
Toen de behandeling klaar was, waren we het er allemaal over eens. Dit keer had het wél geholpen. Kitty kreeg nog 3 porties zware pijnstillers mee (hallo! ik ben de patient) en ik kreeg nog wat te eten. Of eigenlijk kreeg patient Kitty het, maar pikte ik het in want tenslotte was ik de patient! "Oh ja", giechelde de verpleegster, "ik vergeet het steeds". We wisselden nog wat informatie uit over onze gezamenlijke hobby Theater (pleeg en ik he....eindelijk wist ze me te vinden :-) en toen was het alweer tijd om naar huis te gaan.
Inmiddels is het half 12 's avonds. De pijnstillers zijn uitgewerkt, ik ben naar de wc geweest (veel gruis, geen pijn) en als ik heel eerlijk ben is er niet heel veel aan de hand. Dus als ik vannacht overleef, zal het wel goedkomen schat ik zo :-). En kunt u mij in maart op t.v. bewonderen. Morgenavond naar tv opnames in Toomler!!! (sssttt..niet aan mijn moeder vertellen; die denkt dat ik vroeg naar bed ga :-).

Peter heeft mij maanden geleden zijn MP3-speler gegeven met alle nummers van Acda en De Munnik erop die ooit op cd zijn verschenen. Daardoor heb ik het fitnessen toch nog zo'n 8 maanden volgehouden, wat voor een asportief tiepje als ik best wel lang is. Toen wij uit elkaar gingen heb ik zijn speler uiteraard weer teruggeven. Best vervelend, want digibetisch als ik ben voorzag ik nog wel problemen met ooit weer opnieuw een MP3-speler inrichten.
Maar toen ik mijn telefoon had gekocht, kwamen we er algauw achter dat het ook een soort van MP3-speler was. En met koptelefoon nog met een heel mooi geluid ook, tegen alle verwachting in. Gelukkig heeft Marion dezelfde telefoon en sneller dan verwacht, met behulp van wat mensen op het werk én Marion, kon ik Bluetooth aanzetten én zelfs gebruiken. Marion bluetoothde wat mp3-tjes naar de toe en zo had ik in een mum van tijd mijn eigen playlistje. Erg leuk. Maar niet genoeg. Nooit genoeg. Ik wilde meer. Meer MP3-tjes, een langere playlist.
Gisteravond hebben we benut om wat software op mijn computer te installeren die mp3-tjes van mijn computer naar mijn telefoon kan sturen. En dat werkt als een tierelier, ondanks de vele foutmeldingen die ik steeds krijg. Moest ik vervolgens even leren cdtjes te rippen, wat mij tamelijk illegaal in de oren klinkt, maar voor eigen gebruik schijnt het te mogen. Dus vandaag heb ik besteed aan het inrichten van de playlist op mijn telefoon, zodat ik vrijdag afgeleid word van de pijn bij het vergruizen van mijn niersteen.
Onder het incasseren van 3500 "pistoolschoten" zal ik vrijdag dan ook luisteren naar:

1. Acda en De Munnik - Niet of Nooit Geweest
(vanwege prachtig pianoriedeltje en geweldige tekst - en nee, ik heb het niet te vaak gehoord)

2. Acda en De Munnik - Vandaag ben ik gaan lopen
(zelden een mooiere combi gehoord van prachtig pianospel en de zo warme zangstem van Paul)

3. Acda en De Munnik - Mooi Liedje
(de combi van tekst en muziek is om kippenvel van te krijgen)

4. Acda en De Munnik - Als je bij me weggaat
(alleen al de titel heeft ervoor gezorgd dat ik voor de rest van mijn leven fan zal blijven van AEDM)

5. Acda en De Munnik - Lena
(Tekst, muziek, zang, 2e stem van Thomas én de prachtige mondharp van Toots)

6. Acda en De Munnik - Jaren ver van hier
(Die tekst, rillingen krijg ik ervan en dat bruggetje, zo mooi....)

7. Acda en De Munnik - Lopen tot de zon komt Live in Caprera
(de sfeer, de tekst.....wat we samen vroeger droomden, weet de helft van ons niet meer)

8. Acda en De Munnik - Geen Hemelen Beloven
(uit zijn tenen komt het, zelden een emotioneler nummer gehoord)

9. Acda en De Munnik - Waar was je dan
(vanwege de eerste 2 schreeuwen en het geweldige uptempo)

10. Acda en De Munnik - Hallo Liedje
(als de nieuwe cd hetzelfde niveau heeft als dit liedje ben ik dik tevreden)

11. Daniel Samkalden (voor de afwisseling) - Het Dorp
(een gemoderniseerde versie van Wim Sonneveld's mooiste nummer, en zo mooi gedaan)

12. Paul de Munnik - Joop
(mooi gezongen!)

13. Acda en De Munnik - Het Geeft Niet
(lekker meebrullen, al zullen ze dat in het ziekenhuis niet echt waarderen)

14. Lenny Kuhr - Maria
(vanwege de prachtige tekst van Bram Vermeulen en de gevoelige zang)

15. Paul de Munnik - Niet weggaan
(vanwege de prachtige uithaal na Ik hou van jou)

16. Thomas Acda - Waarom huil je nou?
(nog mooier gezongen dan de versies van Robert Long en Paul de Leeuw)

17. Acda en De Munnik - Morgen is ze Weg
(mijn absolute nummer 1 van AEDM, vanwege de prachtige tekst, de herkenbaarheid én de 2e zang van Thomas)

18. Paul de Munnik - Rode Wijn
(die tekst hakt erin als je verkering net uit is.....)

19. Acda en De Munnik - Eerste Helmersstraat
(zo ontzettend mooi pianospel en zo vreselijk mooi gezongen)

20. Acda en De Munnik - Mis ik Jou
(hoe is het mogelijk dat zij verwoorden wat ik voel? het is gewoon eng! het was mijn favo voordat ik me in "Morgen is ze Weg" herkende)

21. Acda en De Munnik - De Kapitein
(Thomas en de tambourijn....Need I say more?)

22. Paul de Munnik - Geen Onvertogen Woord
(een nummer dat ik pas sinds gisteren ken)

23. Acda en De Munnik - Misschien Nog Wel Het Meest
(wat een geweldige uitvoering van Paul McCartney's Maybe I'm Amazed)

Er mist eigenlijk nog 1 nummer : I'm leaving on a Jetplane, gezongen door Daphne Bunskoek (!) in het programma Evers Staat Op. Ze zong dat zo ontzettend gevoelig, dat ik er helemaal stil van werd (en dat zegt wat he). Maar ik heb het niet. Als iemand dat voor me heeft in mp3-vorm, zou ik er echt heel blij mee zijn!

Natuurlijk zijn er nog heel veel nummers die in dit rijtje thuis horen. Feest van The Scene, Just a Little Bit of Peace in My Heart van de Earring, Cloud Nine van Bryan Adams en Glory Days van Bruce Springsteen en zo kan ik nog uren doorgaan. Maar dit is een begin. Een prachtig begin. En wat ben ik daar blij mee. Ik verheug me bijna op het ziekenhuis :-).